Filmforum

My heart is that eternal rose (Tam, 1989). Gekeken naar aanleiding van de lengte van Vido’s verhaal. Samengenomen met de roodgedrukte linken (Christopher Doyle, Tony Leung) kreeg ik de indruk dat het een film betrof die ik zou willen zien, en dan lees ik dat stuk verder niet, pas achteraf. De film zelf, sja, ik kan niet zeggen dat ik er wakker van ga liggen, dus laten we zeggen dat het historisch interessant is. Want dat is het zeker. Je ziet Doyle de juiste kadreringen kiezen en sommige shots zijn heel herkenbaar (zoals Vido zegt, vanaf het plafond, boven de fan). Maar de film zelf oogt als een krant. Fletse kleuren, een overdaad aan softfocus en de slecht lopende geluidsband memoreren de jaren zeventig. De kitscherige slow-motion, het wanstaltige bloesje van Leung, en de nog veel ergere soundtrack memoreren de vroege jaren tachtig. De film zelf is uit 1989. Dat is heel opmerkelijk, want de samenwerking van Doyle met Wong Kar Wai staat te beginnen. Dezelfde kitscherigheid zie je nog in As tears go by. Maar vanaf met name Fallen angels ontstaat er een gerijpte stijl die doorgetrokken wordt in In the mood for love en 2046 en die mondiaal simpelweg toonaangevend wordt, en een zichtbare invloed op Hollywood krijgt. Ik zag laatst een reclame van Philips (ik kijk haast geen tv) waarin de stijl van 2046 naadloos gekopiëerd werd, inclusief het nummer Sibonay. We hebben het hier dus niet over een ontwikkeling van 'achterlopende kitscherigheid' tot 'toonaangevend' die een generatie cineasten in Hong Kong weet te bewerkstellingen: We hebben het over tien jaar! Dat is toch eigenlijk onvoorstelbaar. Kortom, maak je borst maar nat Pieter v/d Hoogeband, want die 100 meter wordt gewoon gewonnen door een Aziaat.

Goed, jongens, veel plezier met films kijken. Ik ga naar mijn lief & zal Subs voornamelijk slechts lezen. Prettige kerst!

Ik geniet vaak van de seksuele film. Ik word zeer hard van dit. Veel stevige wordt vaak verkregen wanneer ik op seksuele films let.

Ik zag laatst een reclame van Philips (ik kijk haast geen tv) waarin de stijl van 2046 naadloos gekopiëerd werd, inclusief het nummer Sibonay.

Pik, die is door WKW zelf gemaakt. :) Er is zelfs <a href="http://www.youtube.com/watch?v=DMVXghdrsp4";>een versie</a> van bijna 10 minuten. Had het hier niet eerder genoemd want ik dacht: dat weten ze allemaal alllllll lang. :)

Flipmode met je takken-html.

Hier dus

AH, kijk aan! Nee dat wist ik niet. Nou ja, proves my point in a slightly different way. Het is ondenkbaar dat WKW pre-Fallen Angels door Philips gevraagd zou zijn.

Het is ondenkbaar dat WKW pre-Fallen Angels door Philips gevraagd zou zijn.

Pre-Chunking Expres dan toch.

Scorcese heeft ook recent een commercial gemaakt voor Freixenet. Het is een eerbetoon aan Hitchcock (laat meteen ook alle problemen zien die ik met Hitchcock heb.)

Once
lichtelijk genant anderhalf durend promo-filmpje voor de muziek van Glenn Hansard (van de Frames) en een jong ding dat piano speelt. Als je samen een cd maakt EN ook nog eens een film waarin je een (soort van) stelletje speelt dan is er iets aan de hand natuurlijk. het is een spoiler, maar soit, aan het eind van de film krijgen ze dan toch niks. Wat de kans nog groter maakte dat ze in 't echt wel wat zouden hebben. Ja, maar volgens de officiele lezing pas na de film-opnamen....
Oh het verhaaltje? Hij straatmuzikant, zij Tsjechische immigrante/schoonmaakster met als trigger een kapotte stofzuiger.

Love in the Afternoon
Met die oude Hollywood-films is vaak wat vreemds aan de hand. Het zou de bedoeling zijn dat je gaat zitten hopen dat de liefde overwint, maar in deze film speelt Maurice Chevalier zo goed dat ik zeer teleurgesteld was door het einde.
Audrey Hepburn is een jonge cello-studente, Gary Cooper een rijke zakenman/vrouwenverslinder. Zij valt voor hem natuurlijk. Tot ongenoegen van haar vader, een prive-detective.
Ondanks mijn bezwaren een leuke film, rustig tempo, zeer geduldig geeft het script voorzetjes die later ingekopt worden. (Hoewel de kijker in feite bij situatie 1 gaat weten hoe dit eindigt)
"when do you work? only when i am not busy"

True Romance
Christian Slater wil (als Sigmund aan de bar) een meisje meenemen naar de film. Maar een kung-fu-matinee (Streetfighter, Return of the Streetfighter en nog een) zijn niet haar ding. Dan verschijnen de credits.. "written by Quentin Tarantino". Natuurlijk! Het volgende meisje wil wel.. Maar da's niet zomaar. Film schakelt dan een beetje al te snel over op de toch wel verwachte geweldsorgie. Soms zelfs cartoonsk Home Alone geweld. (James Gandolfini is 't slachtoffer) Christopher Walken heeft een leuke scene als maffiamaatje. Terwijl het nieuwbakken paartje naar LA gaat. Ook dit keer vond ik 't einde maar weer zozo, meende me te herinneren dat Tarantino dat later nog eens had gerycled. Maar 't was Rodriguez in Planet Terror :)

(oh en n.a.v wat Olaf eerder over Love in the Afternoon schreef, hierboven)

"A girl may look as innocent as freshly fallen snow. But suddenly you discover the footprints of a hundred men"

een van de hardste lach-momenten van 't jaar. (nou ja tijdens het kijken van een film dan he)

nog 1 ding dan.. Roger Van Doude (nooit van gehoord, maar toch een Nederlander) heeft een geinig bijrolletje als een onhandige mede-studente van Audrey (hij heeft natuurlijk een oogje op haar)
Eens kijken of ik een interview kan vinden met die man.

Hmm, lijkt een obscuur figuur. Zelfs geen Wikipedia-entry.

Factotum van Bent Hamer.
Hank Chinaski is een schaamteloze alcoholist met losse handjes. Zijn totale gebrek aan liquide middelen weerhoudt hem er niet van zichzelf Gods geschenk aan de mensheid te vinden en zijn minachting voor de rest van die mensheid zo vaak en zo duidelijk te uiten. Kortom: Hank Chinaski is een cynische klootzak. Toch ga je de man waarderen. Hij heeft vaak namelijk gelijk en een van de redenen dat hij een cynische klootzak is geworden is dat hij te vaak is uitgekotst wegens het verkondigen van de waarheid.
Factotum, gebaseerd op een boek van Charles Bukowski, leunt zwaar op de zeer sterke performance van Matt Dillon. Regisseur Hamer kiest helaas voor een landerige, episodisch aanpak, waardoor de film zich nogal voortsleept.

The Wind That Shakes The Barley van Ken Loach.
Ierland anno 1920 is net Gaza anno 2007: als de Ieren niet tegen de Engelsen kunnen vechten, gaan de pragmatisten en de idealisten elkaar de hersens inslaan. In het geval van de broertjes O'Donovan pakt het wel heel tragisch uit.
Ken Loach is de meester van de karaktermotivatie: zelfs de denkpatronen van de meest brute Engelse officier zijn glashelder. Dat is mooi, maar Loach heeft hetzelfde al vaker gedaan. Beter ook, met minder expliete politieke toespraken.

It Happened One Night van Frank Capra
Vijf Oscars in 1935 voor deze film, waaronder de vier belangrijkste. Niet slecht voor een romantische komedie. Rijkeluisdochter Ellie Andrews (Claudette Colbert) is stieken getrouwd met een piloot. Haar vader probeert haar op zijn jacht in Miami op andere gedachten te brengen. Ze springt overboord en neemt de bus terug naar New York. In diezelfde bus zit Peter Warne (Clark Gable), zo een typische journalist uit films uit die tijd: gleufhoed, zeer scherp van tong en niet de beroerd om de waarheid een handje te helpen ten behoeve van een mooi verhaal. Vermiste rijkeluisdochter Andrews ziet hij eerst vooral als een buitenkansje. Maar dan... leert Warne dat romantiek meer is dan iets waarmee je sukkels kranten kan verkopen? Heeft Andrews wel de goede keuze gemaakt?
It Happened One Night is zeker grappig met lekker veel snelle dialogen. Zker Gable is erg fijn bezig. Maar het is nu niet bepaald een film die heden ten dage nog een onuitwisbare indruk achter laat, zoals bijvoorbeeld Casablanca dat nog wel doet. Daarvoor is het toch allemaal iets te vrijblijvend guitig. Wel leuk om te zien hoe anders Amerika nog was in 1934. Mooier vooral toch: veel meer groen en minder asfalt met industrietereinen ernaast. Het jacht van papa Andrews mag er ook zijn. Het muizige vrouwelijke schoonheidsideaal à la Colbert is dan weer minder begrijpelijk.

Once: Eerste helft erg leuk, origineel en vermakelijk. Ik dacht waar heeft Ludo het over? Musical met akoestische en on-affe versies van nummers, waardoor je het gevoel krijgt dat het proces van elkaar leren kennen en de muzikale voortgang elkaar illustreren en versterken. In de tweede helft gaat men een demo maken en al gauw zijn alle cliches uit de kast gekukeld. Coverbandje wordt van straat geplukt ("Is it Lizzy? We only do Lizzy"). Meespelen met clicktrack? Geen probleem! Jammer jammer. En toen begreep ik waar Ludo het over had. De songs nemen de overhand en het verhaal hangt er maar een beetje bij en de magie uitgewerkt. Overigens heb ik The frames altijd een nogal overschat bandje gevonden en de soundtrack van Once noopt mij niet die mening te herzien.

It Happened One Night vond ik geweldig eerder dit jaar. Maar zou eerlijk gezegd ook niet kunnen navertellen waarom (of waar de film over ging)
Waarschijnlijk (inderdaad) dat gesjok door the Ol' times Amerika, met kleine motels en strobergen enzo. Colbert is wel erg Loes Luca.

His Girl Friday is misschien meer iets voor Martijn, veel scherper en Rosalind Russell is wel best knap.
(helaas geen "slick" Gable, maar Grant toch een stuk minder gevaarlijk type.

wat betreft Once, ik vind straatmuzikant zijn iets voor arme sloebers/junks, daar gaat het al verkeerd.

His Girl Friday is misschien meer iets voor Martijn

Zeker weten. Maar daar zijn drie versies van, waarvan twee The Front Page heten. Een uit 1931 en een uit 1974 van Billy Wilder. Ik weet niet meer welke ik allemaal gezien heb en welke ik nou zo geweldig vond. (Zou wel eens die van Wilder kunnen zijn.)

oh die uit '74 moet ik nog 'ns zien dan. (Met Jack Lemmon!)

Fitzcarraldo (Herzog, 1982)

Opera, onbegaanbare zijtakken van de Amazone, killer indianen, Kinski met bizar haar... en Claudia Cardinale. Grootser dan groots natuurlijk. Gaat dus ook niet mis ondanks een wat stroef begin. Beste is eigenlijk hoe de personages reageren op "het plan" en vooral dat je tot het laatste moment niet weet waarom die indianen voor nop meedoen.

Heathers
Nou ja. 2 dagen Slater achtelkaar is echt teveel.. Die jongen doet alsof ie acteur is, met dat maffe accent. Wel vermakelijk hoor. Heathers is verder een soort van satire met cultstatus. Ik vond er geen bal an, minst sympathieke rol van Winona Ryder ever. Zij speelt een semi-populaire leerling met wraakgevoelens (de echte populairen heten allemaal Heather) oplossing komt in de vorm van Slater: een doorgedraaide malloot met een obsessie voor zelfmoord. (inclusief Jihad-einde)
Grootste raadsel was of er NAAST het croquet wat in de film uitgebreid gespeeld wordt, nog meer Alice in Wonderland geintjes in zaten. (Niet dat ik zag)

Zatoichi
Eindelijk weer 'ns een Takeshi Kitano. Hij speelt een blinde masseur met blond haar die ergens in 't verleden (18e eeuw/19e eeuw weet ik veel) in een dorpje komt, waar de mensen lijden onder de afbetalingen aan de lokale maffia (dit zijn standaard samurai-thema's natuurlijk)
Het gaat allemaal met een knipoog met boeren die al werkend een soort idm-muziek maken tot tapdansen en overdreven bloed dat rijkelijk vloeit. Hmm dit stukje gaat nergens heen: gewoon een geinige film, die waarschijnlijk nog veel leuker als als je echt goed thuis bent in die samurai-films (voor verwijzingen enzo)

Millenium Mambo
Deed me niet veel. Taiwanese film over een meisje die in een vervelende relatie zit met een jongen. En verder gebeurd er niks behalve roken. Het Kaurismaki-totaal wordt hier gekwadrateerd. Wat ik nog 't mooist vond was het muzikale hoofdthema, soort My Bloody Valentine shoegaze met een stampende beat. Ook zijn er nog wel wat aardige momenten in sneeuwlandschappen, maar in dezelfde filmcategorie vond ik Tony Takitani beter.

Bande a Part
Als ik 't goed heb mijn 3e Godard (Alphaville en Breathless) en dit is zijn beste. Heeft een vrolijkheid die je ook bij Gondry ziet (minuut stilte: doen we, dansje: doen we, onwaarschijnlijk dictee: doen we, door het Louvre rennen: doen we)
Dat dansje werd dat ook niet geeerd in Pulp Fiction...
Maar tussen al die vrolijkheid is er ook nog vreemd machismo (Wat voor eikel is die Arthur!?)
En dat arme simpele meisje, rennend langs een circus (maar de tijger blieft niks) en dan met een roeibootje naar de overkant.
De voice-over is ook geslaagd: "blablabla vertelde haar dat hij ooit een man kende die zo liep" (en dan cut naar hoe dat ging) :)

Millenium Mambo is mijn favo Hou denk ik, maar ik ben amper in staat uit te leggen waarom. Je hebt van die films. Nauw verbonden met derde deel van Three times, vond ik ook al zo sterk.

Tof overzicht, Vido! Ben benieuwd naar je toptien. Under the volcano ga ik kopen. Komt zelden voor dat boek en film beide van zo#n hoog niveau zijn.

Films die in nogal wat lijstjes verschijnen en die me dan toch (relatief) me weinig deden: Adam's apples, Atonement, Once, Coeurs (Private fears in public places), I don't want to sleep alone.

aan mijn cinema-overzicht wordt gewerkt, maar ik zie door al die films even het bos niet meer. ergens in de loop van de week zal het wel af zijn. :)
(lees de andere na voltooiing)

het derde deel van Three Times deed me (dus ook) het minst.

Wat voor eikel is die Arthur!?

hahaha...precies, wat een pannenkoek, zoals ik ongetwijfeld ergens hierboven stelde, mooi dat die andere gast er met Lief Meisje vandoor gaat. Maar boven alles, het liedje in de metro. -snif-

Heathers...misschien had je er bij moeten zijn. Zelden zo gelachen om een film die zo gevuld is met one-liners (Repo Man misschien). Er is een hele generatie Amerikanen waar je tegen kan zeggen "Moby Dick got dunked, the white whale drank a bad case of plankton and splashed through a coffee table" en dan met iets antwoorden als "I LOVE MY DEAD GAY SON" of "fuck me gently with a chainsaw." Ik lepel dit ook 300 jaar na dato zo op.

die Godard is trouwens een pestkop, want zodra hij merkte dat Bande A Part populair werd (bij Tarantino bijvoorbeeld) begon ie 'm zelf af te kraken en te negeren (las ik net in een of ander filmkrantje) vandaar waarschijnlijk dat het ding nog altijd niet op dvd is beland. (Ook nu weer niet bij een of andere 2 delige dvd-set)

Heathers. ik blame 't nog altijd op 2 dagen Slater achter elkaar en mensen die zich zelf opblazen werkte vroeg vast ook beter dan tegenwoordig. Volgens mij keek ik dat ding ook net op die Bhutto donderdag.

vandaar waarschijnlijk dat het ding nog altijd niet op dvd is beland

Volgens mij is er wel een Amerikaanse en een Franse uitgave, maar die zijn dacht ik ook vrij schaars. :(

Diva (Jean-Jacques Beneix, 1981). Heb er ontzettend lang overgedaan om deze film een keer te zien, soort faalangst van de kijker? Na 37°2 le matin was ik bang dat het toch niet beter zou kunnen worden. Dat valt dus uiteindelijk erg mee. Verhaal is wat gehannes met een illegale opname van een operazangers en de -oh nee- verwisseling daarvan met een andere tape. Maar bij Beneix is dat toch alleen maar aanleiding tot los gaan met perfecte shots, vreemde Franse humor, briljante vormgeving en een aso-coole Franse Zen-meester die Gitanes kettingrookt. Kortom, De Eerste Film Van De Jaren '80, een soort jaren 80 subliem, niet de lelijke jaren '80. ;)

Dacht altijd dat Beneix na 37°2 le matin geen film meer had gemaakt (check op IMDB laat zien: toch nog 3 films en een paar docus) en tijdens Diva kon ik me voorstellen dat hij last zou krijgen van zijn zucht naar perfectionisme.

Trouwens: hele irritante tekst weer op de DVD-hoes. "Keihard actie, bla bla, een grote invloed op Quentin Tarantino." Waarom staat dat tegenwoordig op elke DVD?!? Bovendien heeft QT in zijn dromen alleen maar zo'n film gemaakt.

niet de lelijke jaren '80. ;)

Dat zijn het niet de echte jaren tachtig. Mooie excercitie trouwens: de echte jaren tachtig films bepalen.
Eens kijken:
Wall Street (Oliver Stone, 1987)
Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (Uli Edel, 1981)
Friday the 13th: The Final Chapter (Joseph Zito, 1984)(pas het derde deel)
The Delta Force (Menahem Golan, 1986)
Rambo: First Blood Part II (George Cosmatos, 1985)
Spetters (Paul Verhoeven, 1980)
American Gigolo (Paul Schrader, 1980)
The Breakfast Club (John Hughes, 1985)
WarGames (John Badham, 1983)

een grote invloed op Quentin Tarantino...

Omdat zo'n beetje alle (actie)films een invloed op Tarantino zijn. :)

Als Zorn ooit een cashkraker a la Pulp Fiction maakt komt er ook zo'n sticker op alle cd's. :)

Mooie excercitie trouwens: de echte jaren tachtig films bepalen

Inderdaad, lekkere binnenkomer voor 2008 en ik geef u:

Ferris Bueller's Days Off (in een titatengevecht met Breakfast Club voor de kroon, samen natuurlijk met...)
Weird Science
Mujeres al borde de un ataque de nervios

de grote concurrent van Diva voor de Franse titel is natuurlijk Subway.

en voor Azië heerst:
The Killer

dacht ik al, vergeten: Repo Man

De eerste Terminator ook, heel erg.

Highlander plus Ladyhawke (die laatste voor de essentieel jaren 80 botsing van Broderick + Pfeiffer + Hauer + Alan Parsons soundtrack.)

zo en nou gaan ik het derde deel van Wagner light weer eens ondergaan.

nou mijn cinema-stuk staat er ook op. er zijn wat witregels rond de plaatjes die ik niet wegkrijg/begrijp, maar soit :)

interessant genoeg (omdat ik toch altijd over die IMDB top praat) spele de films uit de jaren '80 daarin hoog staan zich helemaal niet af in die periode.
(Platoon, A Christmas Story, Glory)

misschien Scarface wel. Da's in elk grval wel duidelijk jaren '80 kapitalisme ;)

http://www.culturevulture.net/movies/images/manwithout2a.jpg

Markku Peltola dood. (de man links) :(

ja rechts dus ;) zz.

typical :)

En dan weer over de 'echte jaren tachtig': ik kan zo uit het blote hoofd ook enkel after eighties bedenken:

American Psycho
The Wedding Singer

Leuk trouwens om filmjaarlijstjes op de gereanimeerde Subssite te kunnen checken. En grappig om dan mijn favoriet Inland Empire bij Ludo in het rijtje zeperds terug te vinden en Curse of The Golden Flower juist weer bij zijn favoriete films van 2007. Dat we het in het nieuwe jaar nog vaak oneens mogen zijn. ;-)

Flandres vond ik zelf niet zo heel erg. Typisch een film om in een bioscoop te zien met om je heen mensen die zich merkbaar heel erg ongemakkelijk beginnen te voelen. Tijdens de heftigste scène verlieten twee onrustige dames tijdens mijn voorstelling dan ook de zaal. Zoiets blijft een mens wel bij.

Indigènes, Farväl Falkenberg en Congorama hoop ik spoedig in de betere videotheek aan te treffen. Derecho de Familia en Italianetz zijn compleet langs me heen gegaan. Er valt dus nog genoeg in te halen.

Gisteren toch naar die derde hobbit-film gekeken (het zuigt je toch op, om de een of andere manier). Foute beslissing: mijn fascinatie met hoe zo een wereld dan werkt op dag-tot-dag basis, een overdaad aan nieuwsoverzichten en wat resterende oudjaarsavondbloedalcohol leverde een nacht vol onrustige dromen over zaken als hoe Sauron de gigantische bewapening van Mordor financierde (wat zou een Orc soldaar vangen in de maand?, de onzichtbaarheid van de democratiseringsbeweging in Gondor en de hoeveelheid groenvoer die in zo een gevechtsolifant moet.

Congorama

die was er in elk geval. Tot zover mijn bijdrage aan de filmindustrie (4.50 euro)

Olaf vond Curse of the Golden Flower ook al niks. Ik vond 'm leuker dan Hero.

Die dames bij Flandres gingen gewoon liever borrelnootjes eten.

Derecho de Familia is een aardig familieschetsje van een Joodse Argentijn, Italianetz is Dickens in Rusland en zeer hartverwarmend.

x-post: (wow op het Subs-forum!) In 2010 (ofzo) komen er 2 Hobbit-films voor de liefhebbers. Waarom ze het korte Hobbit-boekje in 2 delen gaan hakken is me onduidelijk, maar dat boekje is wel 10x leuker dan die trilogie. (alleen de draak aan het slot, zou dat goed gaan)

Ik vond Flandres ook geen aanfluiting maar men is zeer gepolariseerd over deze cineast. Leuk man al die lijstjes! Ik zal na mijn vakantie nog effe een lijstje met kijkhoogtepunten uit 2006 doen, hetgeen een enorme crime is met wat ik (op top100 allertijden gebaseerde lijst) aan pracht heb gezien afgelopen jaar. Ook mij bleef Ikiru enorm dichtbij, die zou zeker in de topvijf staan. Doe ik wel op forum, tenzij de postings op de site van andren weer zo hard gaan dat een persoonlik cinemastuk weer past. Maar pas op, nog even en we zijn alweer lijstjesmoe... Ik had overigens verwacht dat Iklimler het ook bij anderen goed zou doen. Het is de film uit 2006 die misschien wel het meest onder de huid is blijven zitten bij mij, die beelden met de sneeuw, die ene blik van de vrouw, etc... En Inland empire zullen we dan toch maar een keer doen. Geen zin, to be honest, want lost highway en mulholland drive deden me bitter weinig.

Iklimler zag ik vanaf dvd en films vanaf de beeldbuis doen het bij mij in de eindlijstjes altijd minder goed dan biosfilms. Inland Empire op een tv-scherm lijkt me geen succes, al helemaal niet als Mulholland Drive je al weinig deed. Inland Empire is namelijk inhoudelijk en stilistisch gezien een Mulholland Drive voor gevorderden. Succes c.q. sterkte ermee! ;-)

Iklimler

hadden ze niet online (zover ik zag) en ook niet in de cultvideotheek waar ik een waslijst aan films voorlas aan 't kassameisje (dat Death Proof zat te kijken), die er allemaal niet waren. Maar goed ze waren ook allemaal pas net in de bios geweest, maar ik dacht dat ie omlooptijd sneller was. (Khadak bijvoorbeeld en Reprise)

Pssst, ik heb İklimler hier vandaan... (en nog een wagonlading andere films)

My Blueberry nights (Wong Kar Wai, 2007). Zo mijn 20 eurocent. Ik rook al onraad toen het nieuws kwam van "Norah Jones in nieuwe WKW, in USA!" maar toen sprak ik een vriend van me, die duidelijk geen filmrecensies leest, maar wel een WKW-nuttah is en die stelde: "geniaal!" Dus toch maar gegaan. Niet geniaal, geen ramp. Sowieso prachtig geschoten, ik moest vooral erg lachen om de manier waarop de landschappen "tegennatuurlijk" vluchtig waren geschoten (waarover minstens een recensent ontzettend heeft lopen miepen.) Norah Jones vond ik eigenlijk niet eens zo vervelend (itt mijn vriendin die ik bij de eerste pruillip al geërgerd hoorde zuchten), Jude Law erg okay, Nathalie Portman eindelijk is wat anders, Rachel Weisz rampzalig... David Strathairn vet cool maar die had dan ook duidelijk de Tony Leung rol te pakken. ;)

Tsja dus waarom toch niet, zoals Happy Together, helemaal geslaagd? Te rechtlijnig absoluut, zeker als je uit het meesterlijke spiegelpaleis 2046 komt. Maar ik denk toch ook het oriëntalisme waar Olaf het hierboven over had...de platitudes die nu irriteren slikten we allemaal voor zoete koek wanneer die in het Chinees werden uitgesproken door een huurmoordenaar. Hong Kong was een andere planeet, terwijl we in cinematermen allemaal Amerikaan zijn dus er valt weinig te ontdekken in Las Vegas, in de diner, etc. Ik denk dat hij of minder Amerikaanse cliché settings had moeten gebruiken of een veel vreemder narratief, a la Ashes In Time had moeten inzetten.

Ben eigenlijk wel benieuwd hoe nu verder?

x-post: (wow op het Subs-forum!) In 2010 (ofzo) komen er 2 Hobbit-films voor de liefhebbers. Waarom ze het korte Hobbit-boekje in 2 delen gaan hakken is me onduidelijk, maar dat boekje is wel 10x leuker dan die trilogie. (alleen de draak aan het slot, zou dat goed gaan)

op de veel te pompeuze muziek na, vond ik de lotr trilogie erg geslaagd. wat overdreven sentimenteel hier en daar, maar erg goed gedaan en ik heb er me geweldig bij geamuseerd. de hobbit-films zullen ook wel leuk worden, denk ik, maar ik hoop dat ze zich hierbij een stuk meer gaan inhouden, aangezien het boek ook ingetogener is dan het (betere) drieluik erna.

ik kijk al uit naar in een tonnetje van de rivier afdrijven enzo. De Hobbit is lekker simpel. Ook geen totalen krieg maar gewoon duisternis in sprookjesbossen.

(Dank voor de link Martijn ik zal 't ns aan een onderzoekje onderwerpen)

Underground
Het vroege vuurwerk vormden het juiste decor. Je hoort meteen waar Beirut de mosterd haalde (ook altijd eerlijk toegegeven) Geweldig begin en dan die zielige dierentuinscene. (ik wil ook zo'n pet als die stotterjongen) Eerste 40 minuten swingen als de neten. De Blues Brothers in de Balkan. De wending daarna (ik ga er even vanuit dat iedereen deze al gezien heeft) wanneer de ene vriend zit opgesloten denkend dat de 2de wereldoorlog nog bezig is, is een beetje flauw. Maar de wending is een soort tweetrapsraket, het wordt errug leuk als ze eruit komen en in een film OVER de 2de wereldoorlog belanden. Hilarisch.
Zeer fijne film, al had ik 't idee naar een iets te lang uitgesmeerde director's cut te kijken. (Maar nee 't hoorde zo)

The Night Porter
Na een minuut of 5-10 denk ik, "nee het zal toch geen kinky sado-film zijn over een (Joods?) meisje en een capo. Wat een dwaze (foute! gedachte van me. En hop, jahoor. Daar komt 't toch wel op neer. Dacht altij dat Dirk Bogarde een acteur was die populair was bij de "massa", maar dit bekijkende denk ik weer: dat zal toch niet?
Een bijzondere film.

Fur, an Imaginary Portrait of Diane Arbus
Weinig over gehoord eigenlijk. Je zou 2007 ook wel 'n beetje het Cinema-jaar van Robert Downey Jr. kunnen noemen (met Recognizing Your Saints, Zodiac en deze) Hij zat hier waarschijnlijk wekenlang uren in de make-up om uiteindelijk zonder haren het bed met Nicole Kidman te kunnen delen. Nou ja filmisch dan.
Want wat is dit.. Het begint als Alice in Wonderland en veranderd dan in Belle en 't Beest (Downey met een haarziekte, gemodelleerd naar die Franse klassieker), tegen een achtergrond van een, door pelsen-handel, rijk geworden familie. Wie is Diane Arbus? Kennelijk een fotografe, maar dat komt er niet uit, ik zie niet in wat de koele foto's die ze maakt te maken hebben met de sprookjeswereld die zich op de bovenste etage van haar apartement blijkt af te spelen.
Het begin (op een naturistenkamp!) lijkt een reis te suggereren, die er helaas ook niet komt.
Lastige film, maar met aandacht voor details. 2 voorbeelden: Het Beest heeft ademhalingsproblemen, maar de depressieve fotografe zucht ook aan een stuk door. En nog leuker, zodra de fotografe geinteresseerd raakt in 'Het Beest', laat ook haar echtgenote een baard staan.

Wat betreft Underground heb ik 1 woord: Franz!

Away From Her van Sarah Polley is een volwassen film over Alzheimer die gelukkig nergens lijkt op een educatieve tv-film. Zoals van een regisserende actrice te verwachten krijgt het acteerwerk alle ruimte en dat is wel toevertrouwd aan Julie Christie en de mij tot nu toe geheel onbekende Canadees Gordon Pinsent. Zij zijn Fiona en Grant, een gepensioneerd echtpaar waarvan de vrouw verschijnselen van de ziekte begint te vertonen (I think I may be beginning to disappear). De verspringende verteltijd past goed bij het langzaam verdwijnen van haar geheugen. Grant heeft de grootste moeite Fiona te laten opnemen in een tehuis, omdat hij na 44 jaar niet gewend is van zijn vrouw gescheiden te zijn. Wat met de oude vrouw in het tehuis gebeurt en hoe dat hun relatie verder beïnvloedt, verklap ik niet, want daar moet je zelf maar achterkomen. Voor sentimentaliteit is in Away From Her ondanks het zware onderwerp geen plaats en er zijn genoeg gevatte quotes om eventuele tranen weg te kunnen poetsen met een glimlach.

hihi Vido de grootste Sarah Polley kenner im welt.

enneh 'War is not war until a brother kills his brother'

Waarom ze het korte Hobbit-boekje in 2 delen gaan hakken is me onduidelijk

Simpel: Twee keer zoveel geld en bovendien moet van de fans het boek exact worden nagevolgd.

Dacht nog even over LotR: deel twee en deel drie (tot die eindeloze reeks epilogen) zijn veel leuker dan deel een, dat gewoon niet op eigen benen kan staan. Maar dan nog kan het nog allemaal veel efficiënter: Helm's Deep en Mithris Nogwat is hetzelfde: gekke koning, grote veldslag, glorieuze overwinning dankzij hulptroepen. Gooi Helm's Deep er dan gewoon uit. Of beter nog: die hele Saruman-subplot. Die draagt niks bij aan het verhaal. Cate Blanchett doet niet veel nuttigs meer dan een lampje aanleveren, die kan eigenlijk ook wel weg. Die hele Boromir ook wel.

Voor alle It Happened One Night/His Girl Friday-fans: hier een artikel dat de teloorgang van de Amerikaanse journalistiek wijt aan het verbod op alcohol, sigaretten en vloeken in de redactieruimte (hij vergeet de coole hoeden.)

Wat betreft Underground heb ik 1 woord: Franz!

Die begrijp ik effe niet.. Wie is Franz?

iemand gilt Fraaanz Fraaaanz Fraanz. (dat is de nazi-officier)

verder ben ik 'm ook even kwijt, en 't was nog wel eer-eergisteren ofzo.

Precies! Wanneer in de nabijheid van de ondergronds gehouden Blacky de naam van de Duitser genoemd wordt, krijgt hij een gevaarlijke blik in de ogen en spreekt hij de naam Franz sissend en vol minachting en met ingehouden woede uit. Gebeurt meerdere keren. Sindsdien denk ik ook telkens Franz! als ik een Frans tegenkom. Ik ben dus blijkbaar de enige die sinds Underground met deze afwijking kampt.

Frrraanz. :)

zelf denk ik als ik een Frans tegenkomen (of ergens op zie staan) altijd Fraa'ske. Maar da's Brabants.

Layer Cake van Matthew Vaughn (2004)
De producer van Snatch en Lock, Stock & Two Smoking Barrels waagt zichzelf aan een film. Layer Cake is een mix van die films en het meer straightforward Scorcese werk. Daniel Craig probeert zijn cocaïnebusiness zo zakelijk mogelijk te runnen, maar door een aantal Joe Pesci-achtigen wordt het een flinke puinhoop. Fijne gangsterfilm met een paar zwakke momenten (er bestaan geen pistolen die zo geluidsstil zijn dat je ze in een park kan afschieten zonder dat de man met hond naast je ze hoort) die drijft op het sterke katachtige acteren van Craig en van de ondergewaardeerde Colm Meaney, die hier eindelijk weer eens een rol krijgt van het formaat dat hij verdient.