Filmforum

zal Takashi Miike zeker geïnspireerd hebben.

Vast, leuk film-weetje: Shinya Tsukamoto speelt in Ichi the Killer, de titelrol van die rukker zelfs.

De wandeling van Moreau is een van mijn favo filmmomenten ooit.

Het Gevecht is ook SYMBOLISCH

(ongetwijfeld)

oh ja Ichi the Killer, god. Ik heb mijn limiet wel effe bereikt.

A Brighter Summer Day
Twee guitige mennekes in uniform koekeloeren vanaf een stellage naar de filmopnamen beneden. Hoeveel uren mag het duren? Vele, vele. Door de velden en de wijken van Taiwan anno jaren '50. Een eilandje met een boeiende geschiedenis. Na de overwinning van Mao werd Taiwan ineens overspoeld door 'mainlanders'. Gestaalde nationalisten die hun nederlaag der nederlagen hadden geleden. Nu zaten ze in alle opzichten verslagen op dat eilandje. Edward Yang focust op een van de overgestoken families. Al twaalf jaar daar, maar nog steeds die ontworteling. Waar horen ze? Ontsnappen aan het unheimische kent zijn vaste patronen. Een dochter zoekt het in religie. Pa droomt vol vrouwonvriendelijkheden van vroeger. Velen van ver. (Amerika!) Het hoofdpersonage houdt het op de erecodes van de straatgang. Maar dan ben je al heel dicht bij gekte. De eerste helft van de film lijken de avonturen nog wel lief en nostalgisch. Ook in Taipei was de heupshake van Elvis groot! Zijn grootste fan zingt met koorknaapjes-stem The King. Maar halverwege het epos slaat de toon om. Een oude radio wordt een metafoor. Door de jongens uit elkaar gehaald, maar nét niet helemaal goed terug in elkaar gezet. Zie daar het leven van hun ouders in die moeizame re-constructie van China. En de jeugd lijdt nog het meest. Relaties verstrikt in een klamboenet.

Mister Roberts
'I heard the news. The war was ending and I couldn't get to it.' Een oorlogsfilm zonder oorlog. Zo zie ik ze graag. Hoe minder er gebeurt, hoe beter. Het soldatenleven bestaat uit verveling. Dát aankunnen is ook een vorm van kracht. (Het wordt hier letterlijk gezegd.) Niet dat de film veel tijd maakt voor zulke 'Tartaarse' overpeinzingen. Hollywood draait hier een heel aangenaam rondje in de retro-carroussel. In de fifties verlangde men blijkbaar alweer naar 10-15 jaar eerder. De oorlogsjaren kregen een gouden gloed. Toen stonden de neuzen nog dezelfde kant op, en voelde Hollywood zich belangrijk. Een indrukwekkend veteranenteam is opgetrommeld voor een ode aan die films van weleer. Ford en LeRoy regisseerden samen. Cagney – lééfde die nog! – speelt de klassieke Charles Laughton-achtige rol als nukkige kapitein. Zelfs William Powell doet mee als 'de doc'. Maar het mooist is de titelrol voor de man met de goudbruine stem: Henry Fonda. Hij ziet er bijna Bogartesk afgepeigerd uit, en dat past precies. In de fifties konden oorlogsfilms een vleugje minder patriottisme bevatten, en een vleugje meer melancholie. De luitenant op het oorlogsschip dat nooit actie ziet, droomt van zelfdestructie. Meestal leidt ene Jack Lemmon 'm af met ouderwetse meligheid, maar ook Lemmon heeft 'm wel door. 'He was happy for a minute, did you hear him laughing?'

Ford en LeRoy regisseerden samen

dat is een ietwat te lieve veronderstelling van zaken. LeRoy nam het van Ford over want die had zowel fysieke problemen als problemen met de acteurs ghehe. (geen aardige man, Ford.)

Nostalghia
Daar ging Tarkovksy dan eindelijk de mist in, letterlijk af en toe (hoho). Goed, het is lastig om na Stalker een film te maken maar dit gaat echt bijna compleet mis. Een aaneenschakeling van pseudo-wijsheden waarbij ik echt flink moest vechten tegen de slaap. Geen idee wat er mis ging, want het Italië dat Tarkovsky filmt is geweldig fotogeniek -oud, half-ondergedompeld- maar het voelt als een film van iemand die creatief vastzat en dan maar met moeite scènes aan elkaar heeft geplakt.

Night of the Living Dead
'You can be the boss down there, I'm boss up here.' Ik wil niet in elk Afro-Amerikaan een metafoor gaan zien, maar Night of the Living Dead profiteert er toch in hoge mate van. Dit is de nacht van de omkeringen. Een soort carnaval. De doden komen tot leven, blanke kantoorlui verstoppen zich met hun gezinnetjes in de kelder. En Ben, de 'neger'? Hij heeft de touwtjes in handen. Hij weet hoe het zit. 'With all of us working, we could fix this place up in no time.' Of zei iemand anders dat nou... Ik hoop van niet!. In de klassieke openingsscene valt een vroege zombie een dorky meisje en haar al even nerdy broer aan. Broer roept plagerig: 'He's coming to get you Barbra!' Het meisje vervalt in totale staat van apathie, waar zelfs de sterke handen van de nieuwe boss haar nauwelijks meer uit wakker kunnen schudden. (Hij doet meestal héél voorzichtig met ze.) De subversieve 'reign of terror' die Amerika intussen op haar grondvesten schudt, beweegt zich sloom. De mad men zijn een mash up van vele clichés. (Een deel kannibalisme, beetje outer space erbij). Echt eng worden ze nooit. Het knauwen aan botten is nog het onsmakelijkst. Als meta-maatschappijkritiek blijft de film echter leuk. Black guy gets to shoot the wite man twice! En het einde is briljant. Als de morgen aanbreekt, wordt alles weer normaal. En normaal in Amerika... Dat lijkt me duidelijk. Realisme!

Pelle Erobreren
De immigrantendroom. Altijd op weg naar beter. Een Zweedse vader en een zoon in hetzelfde schuitje. Door de mist richting haven. Ik speurde naar het Vrijheidsbeeld, terwijl de vader over het droomland verhaalt. Wat de mensen er eten. (Veel!) Wat de kinderen er doen. (Niets!) Dan verschijnen de vlaggen. Ze zijn in Denemarken beland. Voor zijn immigrantendroom hoeft de eenvoudige Lasse Kallstrom uit Tommelila niet ver te reizen. En misschien is dat maar beter ook. Want dergelijke droombeelden van naties, ze blijken weer illusies. En dan treedt immigrantendroom 2.0 in werking. Zolang zoonlief Pelle het dan maar goed zal hebben, als gift van een arme man. Pelle begint nu zelf alvast maar van Amerika te dromen. Hun nieuwe leven op een Deense boerderij kent zijn momenten van muzikaliteit en vrijheid, maar het is toch vooral heel hard werken. Zo ruw als het meesterwerk The Tree of Wooden Clogs wordt het nooit, maar dat is echt zo'n film die je nooit meer óngezien krijgt. Het lijk in de klas vormt hier bovendien een verstild moment van pijn, en een akelige voorafschaduwing bovendien. Bovenal is daar altijd de magistrale Max von Sydow, een kei als de doodsimpele ongeletterde stalknecht. Jandekiaans verslagen probeert hij zoon Pelle het weinige dat hij weet mee te geven. Tot hij zelf niks meer weet. 'Kunnen we hier niet blijven?'

The King and I
Met vet accent: 'In foreign country is best you like everyone until you leave.' Een bekend verhaal. Anna en de koning van Siam. De kordate Westerlinge kwam de moderniteit brengen. In de jaren '30 al eens verfilmd. Die staat trouwens ook al in de NY Times 1000 – ze krijgen er daar blijkbaar geen genoeg van... Welke versie valt te verkiezen? Ik zou zeggen: toch deze musical, al is het maar voor de schitterende kleuren. Blauwe paleistuinen in de Thaise nacht. Rode waaiers, gouden pilaren. Een 'echt' sprookje. The King and I is zich gelukkig bewust van de eigen exotiserende blik. Zo wordt Anna's liefdesmoraal lichtjes op de hak genomen. De koning heeft een old skool harem, maar die 'enige ware' romantiek waarin Anne gelooft, is dat nou zoveel beter? (De vrouw blijft een bloempje wachtend op de pluk...) Haar zoontje komt er trouwens ook heel bekaaid vanaf, dankzij mama's business! (Flauw...) Het ware entertainment zit voor mij in een paar Max Havelaar-achtige meta-intermezzi. Twee lokalo's zingen het mooiste duet. En wat te denken van dé bizarre highlight van de film. 'I regret to present you, Simon Legree'. De negerhut van Oom Tom, in een Siamese uitvoering, met Broadway-mentaliteit. Dat is nog eens adapteren. Komt die Amerikaanse Burgeroorlog zelfs in Bangkok nog van pas. De koning blijft erin. 'Who can say what it is that makes a man die?'

The Coal Miner's Daughter
'I never thought of ever leavin' Butcher Holler.' Het bijzondere leven van countryzangeres Loretta Lynn. Of preciezer. Haar bijzonder korte jeugd. Vanaf 13 Up was ze getrouwd, en 20 Up waren er al vele kids. Een filmwaardig bestaan, zo vond ook Apted. Een specialist in het volgen van levens. Toch blijft de bildung hier het best. Dat hoort bij het biopic-genre. De kiem, daar willen we zijn. Kleine Loretta (Sissy Spacek) groeit op in een soort Harlan County. Moonshine, muziek en mijnen. Verlegen pa (Levon Helm) hosselt onder de grond. Ma versteld de broeken. Als de radio aan mág, klinkt er country. Een goede basis voor het Amerikaanse levenslied, waar de armoede een idylle wordt. Een dissonant verschijnt in de vorm van een moderne soldaat. Een jongen uit het oeuvre van JD Salinger. Net na D-Day valt de twintiger voor de Onschuld. Een dertienjarig muurbloempje dat van níets weet. De eerste nacht blijkt geen pretje. Maar Loretta leert bij. 'Well, I like my lovin' done country style'. Als Loretta genoeg gemoederd heeft, maakt echtgenoot weer een ander projectje van haar. De twee jakkeren in een auto langs de radiostations rond Nashville. Loretta babbelt en zingt erop los, en vindt en passant haar eigen girl power uit. Vrouwen wég van mijn man! In trauma's heeft de film geen zin. Ik dacht... Er komen wel pep-pillen. Maar neen. O sister where art thou.

Go Go Tales
Uit de periode dat Abel Ferrara echt in een coke-waas leek te zijn verdwaald en het lang twijfelachtig was of hij ooit nog een film zou maken. Nooit aan Go Go Tales toegekomen. Stripclubs hè? Altijd een ongemakkelijk loserachtig fenomeen. Hier ook, ondanks veel bekende Ferrara regulars: Modine (superslecht kapsel), Asia Argento (verrassend weinig gebruikt) en Willem Defoe die toch weer zijn best doet in een vreemde rol als lotto-verslaafde clubeigenaar. Meteen ook het echte Ferrara-moment: Defoe die in een groezelig Noo Yawk kantoor weer een kaartje koopt en in reli-tl licht onder de indruk is van de slogan: "Win for life". De rest is een beetje kluchterig, niet goed, niet slecht ook, enigszins gered door een fantastische anekdote.

20,000 days on earth
In tegenstelling tot andere forumlieden hier ben ik wel een (gematigd) liefhebber van Cave's muziek, dat wil zeggen pakweg 4 albums vind ik errug goed en ik houd van zijn stem.
En in tegenstelling tot veel pop artiesten heeft Cave best wel wat te vertellen hoor. Maar alles wat Cave te vertellen heeft en laat zien is vooraf heel nauwkeurig door Cave alleen gecomponeerd en georkestreerd en gespeeld door de eenmansband Cave, de muziek laat dan nog wat anderen toe, maar that's it.
Dat kun je hem verwijten, want hoe zien anderen Cave? Maar dat kun je ook bewonderen, want hij heeft de moeite genomen zijn personage goed uit te werken en de kijker een 'compleet, 'af' karakter' te presenteren. Hier eens geen aarzelende, naar woorden zoekende artiest, die met zijn onhandigheid of hoekigheid of wereldvreemdheid veel sympathie en gevoel van echtheid bij de kijker oproept, maar ook irriteert omdat dit gedrag altijd een voorwaarde lijkt te zijn om als authentiek te worden gezien. Dit keer ook geen familie, collega's en bekenden die zich in superlatieven uitlaten over een genie. Nee Cave heeft alle touwtjes in handen genomen en laat zichzelf zien als een weldenkend (maar bedacht), open (maar gedoseerd) en oprecht sympathiek mens. Dit is niet langer de Cave in zijn Berlijn (1987) periode, hij heeft met zijn demonen afgerekend.

Another Earth
RTL8 wat doe je nou? Goede films uitzenden? Zeer geslaagde indie sciencefiction die mij qua intensiteit nog het meest deed denken aan van die existentialistische anime. Maar dan Amerikaans. In wezen een soort hybride van je depri no-budget indiefilm over een auto-ongeluk en eksperimentele S.F. waarbij de conventionele zwaktes van beide genres worden uitgewist door de respectievelijke krachten. Er verschijnt op een dag een tweede Aarde. De talentvolle Rhoda zit na een paar drankjes in de auto naar de nieuwe wereld te turen en veroorzaakt een dodelijk ongeluk. Wanneer ze uit de jeugdgevangenis komt heeft ze moeite om de draad op te pakken. Ze probeert contact te zoeken met de enige overlevende van het ongeluk, de vader die in de put zit, etc. etc. Het succes van de film hing een beetje af van de conclusie en die is echt geweldig old skool SF. Verder mooie blik weer in het eckte-eckte Amerika, koud en verlopen, en Brit Marling (schreef ook mee aan de film) als Rhoda is erg goed.

hihi Go Go Tales. zo'n film die in omschrijving altijd briljant zal zijn.

en een mooie verdediging van Cave's malle docu daar. :-)

Midnight
'Go on, let's have a lovely scandal!' Doldwaze Parijse dagen met Claudette en co. Colbert weet wel raad met een vroeg screwball-scenario van Billy Wilder. Heppie de peppie raast de 'carrièrevrouw' in dure karen langs de dure establishments van de hoofdstad. Piano-recital hier, potje kaarten daar. In het begin ziet er nog een stuk minder rooskleurig uit. Het regent dat het giet. Een krant dient tot hoed, nog vóór de nachtclub-adressen kunnen worden bekeken. Haar enige kompaan is een lid van de working class. Veel heeft deze Tibor Czerny niet nodig, zo verkondigt hij plechtig. Net een ironische held uit de Pendragonlegende. Perfect gekapt en besnord zet Don Ameche de tong in de wang. Hij houdt zich ook later in de film trouwens bezig met bijwerken van de wangen. Ondanks de cocky air, laat hij zich toch inpakken door het droommeisje. Maar ja, wie overkomt dat niet? Ook deze film vindt de tijd voor haar 'undress' momentje, wanneer het Ritz met een bezoekje wordt vereerd. Dan heeft Colbert de taxi-chauffeur allang gedumpt, voor mensen van hogere standing. 'Jacques' family makes a very superior income from a very inferior champagne.' Ook onder de rijken vindt ze fans. En die hebben elk zo hun eigen plannetjes. John Barrymore kan een verleidster goed gebruiken. Laat het decadente dansen beginnen! 'Oh, come on, everybody do la conga!

Europa, Europa
'Niet kruimelen, niet slurpen! Eert het Duitse brood.' Een onverbloemde flashback naar de middelbare. Tijdens de Duitse les keken we vooral films. Oorlogsfilms. Alsof het land niets anders te bieden heeft... Wanneer de juf een les later vergeten was waar we waren gebleven, begonnen we gewoon opnieuw. Zo is dit allicht de derde keer dat ik Europa, Europa zag. Het levert een vreemd deja vu gevoel op. Scenes die ik me totaal niet herinnerde, bleken plots heel bekend. Hoeveel beelden zitten er dan in een hoofd!? Een scene die me wél vooraf bij stond, duurt helemaal niet lang. De idiote ontmaagding van 'Hitlerjongen Salomon'. Die treinflits zal ongetwijfeld tot lachsalvo's hebben geleid. Het wonderlijke verhaal over een joodse jongen die onder de nazi's vóór de nazi's schuilt, had door zulke piemelige details een Italiaanse farce kunnen zijn. De film schippert dankzij de bizarre feiten tussen gruwel en en een haast komische verbijstering. Solomon kán niet kapot. (Al mislukt zijn voorhuid-herstel...). Meestal raast de film de meer verstilde momenten voorbij. Geen seconde respijt. Het kort momentje van broederschap met de homoseksuele 'schauspieler', vergeet ik nu in elk geval niet meer. Vriendschap tegen ontworteling. 'Is het niet moeilijk iemand anders te spelen? Veel makkelijker dan jezelf.'

Silk Stockings
'Your attitude is typical of the male in capitalistic society.' Alweer een musical gebaseerd op een klassieke film. Het leidt aanvankelijk tot ergernis. Van Ninotchka blijf je af! Bovendien, hoe moet je in hemelsnaam Greta Garbo doen vergeten? Dan kunnen je teksten nog zo leuk zijn... De ijzeren tante bitste ze toch veel beter. Mamoulians musical-oplossing? Ondergoed en Fred Astaire. Jawel, de sexy geneugten van het Westen bevinden zich onder jarretel-gordels, en Astaire tovert ze tevoorschijn. Het begint allemaal met één stoel als danspartner. Magie in een meubelstuk. De Amerikaan in Parijs twijfelt niet als hij de gestaalde communiste ziet. Hij zal haar krijgen. Zij wil de Renault-fabrieken zien. Astaire toont haar wat een vrouw wérkelijk belangrijk moet vinden. Haar looks! In het begin stribbelt (Cyd Charisse) nog vermakelijk tegen. De verwijten vliegen in 't rond. Imperialistic! Capitalistic! Maar 'misogynistic' ontbreekt typisch genoeg. Zóveel gelijk mocht ze toch niet hebben van het scenario. Sterker nog.. Even later zingt ze dronken van champagne: 'Without love, what is a woman? A pleasure unemployed.' In de marges van de film treffen we twee verrassende bekenden. Peter Lorre speelt een onooglijk en olijk Russisch kameraadje. En niemand minder dan Wim Sonneveld is er ook bij. Hij past zich zonder moeite an. Culturally appropriate.

Gemide
In Turkije bij een vriend thuis gekeken van een dvd met crappy ondertiteling (waar mijn arkadaş dan mooi even bij kon springen, handig). Mannen op een boot gaan aan land om in een bar porno te keken en krijgen het op de praat aan de stok met gangsters. Uit die schermutseling houden ze Russische dame van plezier over die ze mee aan boord nemen en de hoofden op hol brengt, voor zover de overmatige wietconsumptie dat al niet veroorzaakte. Beetje veel doorheen zitten praten, dus eens kijken of ik deze en de twee min of meer bijbehorende films kan vinden (Barda en Azize: Bir Laleli Hikayesi) om het te herbekijken.

We Are Twisted Fucking Sister
Documentaire over de aanloop naar het succes van de Amerikaanse glam band die ik een blauwe maandag leuk vond. Veel pratende hoofden, Dee Snider kan altijd lekker vertellen wisten we al, de geschiedenis is veel meer punk dan je zou verwachten. Lang aan de weg getimmerd als cover band maar door de spectaculaire shows en een grote muil toch tot een platencontract en succesvolle carrière gekomen.

… porno te keken en krijgen het op de praat aan de stok met gangsters.

… porno te kijken en krijgen het aan de stok met gangsters. :/

Black Narcissus
'You're objectionable when you're sober and abominable when you're drunk!' De non roept dat wel streng, maar gelooft ze er zelf in? Ik dacht het niet. Daar verschijnt zelfs een druppel lust op haar lippen... Een échte kerel laat brave harten op hol slaan. Het Archers-team maakte met Black Narcissus een heel aardige giallo-avant la lettre. Nonnen die naar sensuele lipstick grijpen! De setting is gepast erotisch. Een voormalig harem-huis in het verre India. Muurschilderingen met naakte deernen doen zelfs de kilste onder de vrouwen ontdooien. In het uiterst fraaie, Van Eyck-achtige openingsshot zien we de nonnen nog 'thuis'. De lijkbleke overste lijkt wel een marmeren standbeeld. Dan wordt de jonge en ambitieuze Deborah Kerr naar de Indiase outback verscheept. Vol ambitie gaat ze aan de slag met het 'nieuwe huis', maar ze heeft buiten 'de waard' gerekend. De verwilderde abominabele Europeaan is in afzichtelijke ultrakorte broek het sprankje dat verboden kloosterdromen doet ontvlammen. Ook de feminiene lokale prins (Sabu) helpt nog een handje. Hoewel het uiteindelijk allemaal heel 'beschaafd' blijft, het blijven de jaren '40, suggereren de werkelijk superieure technicolor meer dan genoeg. Vandaag is rood... De kleur van mijn lippen. Een lokale leider grapte het tijdens het intro al. 'Europeans eat sausages wherever they go.'

Little Women
'I like good strong words that mean something.' Zo. Wat een heerlijke entree van Katherine Hepburn. Dé ontdekking van Cukor straalde en schitterde meteen. Desnoods met opplak-snor en gitaar. Als de schrijfster uit de March familie vormt Jo natuurlijk toch al het boeiendste karakter in het epos. Little Women is een echte Amerikaanse 'ur'-tekst. Het boek lijkt gemaakt voor het doek. De Burgeroorlog als backdrop. Een superhecht jongedamesgezin. Vrome goedheid. Echt sentimenteel. En, zoals gezegd, dat alles met Jo als middelpunt. In een geweldige scene gaat ze op bezoek bij de steenrijke buren. Ze belandt in de hal. Een rijk gedecoreerd vol planten. Roept Jo: 'Christopher Columbus, what richness'! Ongefilterd als ze is kan ze haar enthousiasme niet bedwingen. Doordat deze adaptatie het drama lange tijd onder de radar houdt, valt de afwezigheid van pa des te sterker op. Zelfs wanneer de man terugkeert, lijkt hij afwezig. Een interessant kantje, dat wellicht Jo's latere acties uit een vadercomplexje kan verklaren. Als een Frida Vogels avant la lettre worstelt ze met een leven in dienst van de kunst. Ze helpt zelf een grote liefde om zeep. Uit een bescheidenheid die naar arrogantie neigt. Eerlijk blijft ze wel. 'There, I've done my best. If that won't do, I'll have to wait until I can do better.' Voor mij de beste Cukor. Schoonheid in eenvoud.

Paris, Texas
Was vrij snel op tv ergens mid-jaren tachtig, vond de film toen geweldig maar ik had de timer verkeerd ingesteld of de videoband raakte gewoon op waardoor ik nooit het einde zag (en het antwoord van haar)...vond het eigenlijk wel prima zo'n open einde. Maar goed, de favoriete film van vrouwlief dus nu in volle bluray-glorie bekeken. Is toch de ultieme Europese-auteur-gaat-naar-Amerika-film. Vond het opvallend hoe Wenders & co duidelijk gefascineerd zijn door alle details van het land maar er nooit een show van maken (okay, misschien die freeway viaducten.) Harry Dean Stanton geeft acteerles maar ik was Dean Stockwell als lieve broer totaal vergeten. Heb daarna nooit een andere film van Wenders gezien, in interviews komt hij altijd over als een pretentieuze pad en vervolgens samenwerken met U2 is dodelijk.

ahh! :)

http://members.ziggo.nl/toonmaas/merry/pictures/paris%20texas.jpg
I knew these people..
The girl was.. very young about seventeen or eighteen, I guess
And the guy was.. quite a bit older.. and she was very beautiful, you know
And together they turned everything into.. errm kind of an adventure
And she liked that.
Just the ordinary trip down to the grocery store was.. full of adventure
and they were always laughing at stupid things..
and he liked to make her laugh.

--
en tja Wenders. pretentieuze pad absoluut. Maar wel een heel goeie pretentieuze pad.
Plus... wie <3 er nu niet iemand die een film, Die Angst des Tormanns beim Elfmeter (al gold het gister meer voor Ronaldo)

Alice in den Städten is de Duitse Paper Moon :-) (en ze zijn ook nog even in Amsterdam in die film, meen ik)

In interviews hè? Echt dwaas gelul in de ruimte, als filmmaker mag hij doen waar hij zin in heeft. :) Die Angst des Tormanns beim Elfmeter ja, die durf ik nooit te kijken omdat de titel te geniaal is en de film alleen maar kan tegenvallen. Maar goed ik zie al een mini-projectje aan komen.

ach so!

die film maakte het waar wat mij betreft. Al is het voetbal gedeelte zeer summier. Maar.. Wacker Wien in een film (iirc) :-)

Al is het voetbal gedeelte zeer summier.

Gelukkig maar. ;)

Stranger Than Fiction
Een vrij ingetogen rol voor Will Ferrell, een beetje een literaire Truman, met uiteraard een beetje romantiek voor de suffige belastinginspecteur die een leuke koekjesbakster moet inspecteren. Beetje luidkeelse Amerikaanse boodschap maar wel leuk.

The Wolfpack
Beetje gehyped en viel misschien daardoor wat tegen. Als je eenmaal voorbij hun vernuftige huiskamercinematiek bent blijf je als kijker toch wel met een paar vragen zitten.

Starred Up
Grimmige gevangenis drama over mannen waar geen land mee te bezeilen is. Intens.

Jungle Book
Tja, razend knappe CGI enzo hoor, maar alles wat die Disney-animatie zo charmant en speels maakte is eruit. Zelfs de meeste liedjes sneuvelden, Bear Necessities is een slap aftreksel en de swingende King Louie is hier zo pompeus als Lord Of The Rings.

Zombie 4
Een zooitje, wel veel actie maar al met al: niet best.

The Hateful Eight
Ik moet zeggen: het viel me mee. Niet eindeloos ouwehoeren over trivia, een goede (maar niet zijn beste) van Morricone (bruusk doorbroken door een volkomen misplaatste rocksong), maar goed te doen, voor een Tarantino. Het had wat korter gekund.

War Book
Generale repetitie voor een nucleaire oorlog. Degelijk Brits drama (grotendeels) in een ruimte. De sex was niet nodig geweest en wat cliché-matig bovendien, maar de conclusie is ijzersterk.

Blue Is The Warmest Colour
Een vrij universeel thema (eerste liefde werkt niet maar blijkt wel de beste). Dat het een lesbisch stel is doet eigenlijk niet terzake maar tegelijk wordt het door de expliciete sexscenes wel benadrukt, wat het samen met het mannetje-vrouwtje-cliché toch net een beetje corny maakt. Maar verder mooi geacteerd en gefilmd, maar niet de emotionele moker die ik verwacht had.

zal wel weer van A tot Z in scene zijn gezet zeker, dat Wolfpack? ;-) Past op zich wel weer bij het 'thema'.

Moonstruck
'Could you kneel down?' 'On the floor!?' Cher staat haar mannetje. Ze zou bij mij zeer hoog scoren in een lijst met best acterende muzikanten. Ook in dit uiterst gemoedelijke niemendalletje blijft zij wél op de been. En da's knap, want ze heeft wat later niemand minder dan Nicolas Cage tegenover zich. Hij blaast iedereen weg, als de Italiaanse bakkersknecht met Freudiaanse handblessure. Zijn haar zat zelden slechter. En dat wil wat zeggen! Vandaar zeker dat ie zijn pijn vol opera-a-a-a's uitschreeuwt. Terwijl de maan door de bomen schijnt, worden een stel Italo's bevangen door Amore en de kerstsfeer. Oude mannen aan de wandel met hun diep gedecolleteerde maîtressen. Hun eega's met toevallige voorbijgangers. En Cher... Die gaat trouwen. Met een goeiige kerel, een big baby. Meer verstand dan hart. Maar dan komt ze diens broer tegen... Zo'n soort relatie-tombola komt recht uit een Woody Allen-film. Al zijn de wisecracks wel minder. Toch valt er genoeg te glimlachen om de bekende New Yorks-Italiaanse stereotypen, de winkeltjes, de Big Night-vibe. Krenterige pa biedt aan het huwelijk te financieren, zodra hij merkt dat het er níet gaat komen. Blijft de vraag staan: waar is Christopher Walken? Die had hier fijn kunnen schmieren. Met de ogen half toegeknepen kan Vincent Gardenia gelukkig een dikke versie voorstellen. 'Everything is temporary.'

Oklahoma!
'What you doin' right here?' 'I come a-singin' to you.' Meegalm-ode aan O.K. De 'territority plains'. Hard op weg een échte staat te worden, maar nu nog het land van cowboys en farmers. Eén van die jonge cowboy comes a-courtin'. Zingend, want we zijn in een Rodgers en Hammerstein musical beland. Vooral Hammerstein leeft zich uit. Het libretto zit vol dialect én lastige woorden. Het past allemaal precies. 'Kansas city is up to date!' De plattelandsromance tussen twee jonge, blonde schonen wordt enigszins tegengewerkt door een duistere 'hired hand'. Die zit in zijn hol naar vieze plaatjes te kijken, en heeft er genoeg van. Hoe fanatiek de leukste bijrol hem ook op andere gedachten probeert te brengen... Ali Hakim zingt helaas geen eigen liedje, maar maakt als de verlekkerde Perzische 'peddler man' wel de leukste grappen. 'What do they wear when they bathe socially in Persia?' 'Nothing!'. Mocht er ooit een remake worden gemaakt, dan zie ik Sean Penn wel in die rol. Regisseur Zinneman moet 140 minuten vullen, en last ook nog een uitgebreide droomscene in. Aardig nachtelijk surrealisme al blijft de muziek ook dan braaf. (Het leek me hét moment voor een Van Dyke Parks-remix). Richting einde bewijst Oklahoma nog even dat ze echt bij het Amerika horen. Fuck de rechtsstaat! 'Nobody hurt. Just a pair of fools swappin' noises.'

Todo Sobre Mi Madre
'Hoe kan iemand zó macho doen, met een stel van zulke tieten.' Je moet wel een sadomasochistische completist zijn, als je een Almodovar film kijkt. Well, maybe I am. Ik mag toch hopen dat het zijn enige prent in de NY Times is. Aan mij was ook deze 'klassieker' Todo Sobri Mi Madre niet besteed. Het begin heeft nog wel enige, eh, potentie. Almodovar zag die stiefmoeder porno allang aankomen. Echt iets voor hem. Met zijn katholieke verkniptheid. Een jongen en zijn moeder. Close en knus. Deze amusante Nicolas Ray-achtige broeierigheid wordt helaas razendsnel overboord gegooid voor rouwvwerking. Bovendien ziet Almodovar een travo lopen. En als er íets is dat hem afleidt! Als een hond richting zijn baasje van vroeger. Grappig genoeg praten de draq queens in Barcelona net als in L.A. Het Spaanstalige 'gebitch' is niet van de lucht. Hysterisch wereldje. Ondertussen blijft Almo personages aanrukken, en weer om zeep helpen. Elke dode voelde ik ik minder emoties. En die doden blijven maar komen he. Zelfs het nonnetje Penelope Cruz wordt achteloos afgevoerd. Zo raakt de pijn van de moeder (moet je dit een spoiler noemen?) heel ver op de achtergrond. En dat klopt niet. Noch pneumatisch. Noch hard. Ware het maar een komedie... 'Ik kan heel goed liegen, en ben gewend aan improviseren.'

>>Ze zou bij mij zeer hoog scoren in een lijst met best acterende muzikanten.

Ze scoort bij mij hoog in een lijst met beste actrices. Zo!

Re: Wolfpack
Het zijn gewoon interviews (grotendeels), maar die vader komt er zo makkelijk vanaf, is wellicht niet mee te praten want geschift als een pak yoghurt, maar toch. Die kids moeten er toch ook iets aan overhouden, ze lijken zo normaal dat het bijna verdacht wordt. Misschien is hun mini-samenlevinkje net groot genoeg geweest om social skills te leren, maar met slechts 2 vrouwen in huis, een moeder en een zusje … kweenie …

Die kids moeten er toch ook iets aan overhouden, ze lijken zo normaal dat het bijna verdacht wordt

haha ja.

komt nog, komt nog. Wolfpack 2. ;)

Ze scoort bij mij hoog in een lijst met beste actrices. Zo!

:-) eigenlijk in veel te weinig films gespeeld.

de swingende King Louie is hier zo pompeus als Lord Of The Rings.

Ik word bijna nieuwsgierig. Hoe krijgen ze het toch voor elkaar?

How to Marry a Millionaire
'Smooth huh?' 'Creamy!' De zaakjes liepen zó gesmeerd, dat de makers tijd over hadden. Deze komedie opent met een kleine tien minuten orkestmuziek. Gedirigeerd in een uiterst protserig zuilen-decor. Alsof er een chique epos volgt! Stiekem is het een leuke knipoog. Je kunt je maar het beste béter voordoen dan je bent. Drie gold diggers leven volgens deze gouden 'a milli a milli' regel. Bacall speelt de opper-schepper met meta-knipoog. 'Ik hield altijd van ouwe mannen. Herinner je die kerel in African Queen...' Visueel valt vooral Marilyn Monroe op. Met ferme bril. Althans, wanneer er geen man in haar buurt verkeert... Het blinde gestuntel zorgt voor Wim T Schipperiaanse meligheid. Wat voor kerel slaat Marilyn aan de haak? Eentje met een ooglapje natuurlijk. Betty Grable vindt als het derde meisje ook al vlug de ware, dus van girl talk komt het nauwelijks. Het gaat toch vooral om paraderen in mooie pakjes. Een modeshow in een winkel, zou dat nog gebeuren heden ten dage? In die oude Amerikaanse films zie je 't vaak genoeg. De mannen sukkelen vooral als voyeurs en aangevers, al houdt William Powell er de moed in. Ook aan het eind van zijn carrière was hij een uitgestreken klasbak. En nu geen grapjes over strijken maken. Dat stadium zijn de dames voorbij. 'My guy's real class. Never mentions his wealth, just refers to it.'

Dawn of the Dead
'It gets up and kills.' Ik stel me voor dat Romero heel zijn carrière op dat éne zombie-thema varieerde. Ik houd daar van. Minimalistische veranderingen. Ook op de vierkante millimeter is 'r best stof. Wat te denken van een versie die in de tv-studio blijft? Hoe beleef je de apocalyps vanuit een tv-station dat – tegen beter weten in – reddingsoproepen doorgeeft die allang niet meer helpen. Ik zie er wel een Altman-zombiefilm in. De intiteling hint er hier op, maar verlaat dan het mediagebeuren voor een ander kapitalistisch hoogstandje. Het winkelcentrum. Het geeft Romero de kans het consumerisme eens goed aan te pakken. Want zombies... Dat zijn we eigenlijk allemaal. Zelfs de 'goeien' kunnen dat 'minuutje gratis winkelen' echt niet laten liggen. Het is dan ook een prachtig winkelcentrum vol speciaalzaken. (Voor één keer valt die bizarre Amerikaanse wapenwetgeving te billijken). Romero toont het dit keer in fraaie kleuren (al zijn de zombies een soort smurfen) met fijne quirky begeleiding van Argento. Na een hoopgevengd 'racial conscious' begin raakt de character development echter wat verloren tussen de consumptiegoederen. Typisch. Ik had graag eerder een buitenstaander gezien. De motormuizen komen 'te laat '. Zij gaan bovendien door precies dezelfde shopper euforie. De pijn zit elders. 'I don't want to walk around like that.'

Keanu
Ik weet niet of ze het er daadwerkelijk ingestopt hebben, want dan is het dubbel met de letterlijke verhaallijn, maar "Want pussy? Man the fuck up!" dus. Flauw, ben ik opgegroeid met seventiesgezwijmel van de vorige generatie, nu zijn het mijn dweepzieke generatiegenoten die deze keer met George Michael aan de haal gaan. Toch goed voor een paar glimlachjes maar het is magertjes.

Almost Heroes
For Your Consideration
Twee keer Christopher Guest. De eerste echt te veel onderbroekenlol, de tweede wat meer Spin̈al Tap, maar dan over de filmwereld. Genoeg grappige teksten en stabs at de Albert Verlindes van Amerika. Maar het is geen Spin̈al Tap en zelfs geen Mighty Wind.

The Snake Pit
'I always feel so much better after you've talked to me.' Opmerkelijke wijze film over psychotherapie. Recht uit Hollywoods Freudiaanse periode, maar hier geen malle dromen of vergezochte theorieën. De lessen zijn van alle tijden. Een vergeefse zoektocht naar bevestiging van pa en ma, met alle nare gevolgen van dien. Vastroesten in kind zijn. Of zoals de psy (wel gewoon met pijp) zegt: 'Because you were going back to your original pattern'. Het portret van Freud hangt aan de muur en hij ziet dat het goed is. Olivia de Havilland speelt met akelig schichtige blik de vrouw met de 'nervous breakdown'. Het huwelijk bekomt haar slecht. Maar waarom dan? Na een rondje electroshocks zet de psycholoog het op een babbelen. Langzaam richting harde kern. Ik mopper vaak wanneer psychische malaise tot één trauma herleid wordt. The Snake Pit doet zoiets dan ook niet. De cliënte leert dat het een samenspel van grote en kleine gebeurtenissen was. Het psychiatrisch ziekenhuis zorgt ondertussen voor het melodrama, en oogt zowel creepy als realistisch. Een ware Foucault-conditionerings-machine, maar met menselijke trekjes. Tijdens de catharsis stipt de film zelfs hét ultieme Freudiaanse element aan. De ongelijkwaardige maar o zo intieme verhouding tussen therapeut en cliënt. 'Nu weet jij alles van mij, en ik helemaal niks van jou.'

Moulin Rouge
'It is not ideals which bind us together, but failure.' Toulouse-Lautrec had reden tot klagen. Het leven had hem barslechte kaarten gegeven. Enkel drank deed hem zijn waardeloze lichaam even vergeten. Drank én de Moulin Rouge. Het wilde Parijse establishment waar je soms een witte onderrok zag! Regisseur John Huston (zelf ook schilder, maar was die man niet?) krijgt maar geen genoeg van de dansbewegingen. De openingssequentie duurt en duurt. Eigenlijk een beetje té. Het leven van Toulouse hoef je niet met een soort Heaven's Gate-grandeur aan te pakken. Je kunt beter laag bij de grond blijven. Bij het uitschot en de gekken. Daar waar het altijd duistert. De volvette Robijn-technicolor van de film roept ondertussen om Minnelli als regisseur. Ik moest denken aan diens Lust for Life over Van Gogh. Een betere schilder, maar uiteindelijk dezelfde film. In beide vormt een 'on screen' schilderijententoonstelling' het ware hoogtepunt. Huston worstelt met de zelfgeschreven dialogen. Ze hinken, terwijl de losse zinnen wél aardig aforistisch lopen. Zo komt het spektakel toch vooral van acteur José Ferrer. In perfect disguise. Zijn hart verpandend aan de hoertjes die 'm niet moeten. 'My rich cripple from Montmartre.' Het leven was keihard voor gehandicapten. En anders was Toulouse het wel voor zichzelf. 'Please give your devoted monkey his hat.'

Effi Briest
'Nichts bekomme einem so gut wie eine Hochzeit, natürlich die eigene ausgenommen.' Pommeren eind 19e eeuw. Niet echt het gangbare tijdvak voor een Fassbinder. Effi Briest moet de meest serene en klassieke film uit zijn oeuvre zijn. De doorgesnoven Duitser werkte er ook ontzettend lang aan. Althans, voor zijn doen... Hanna Schygulla is er wel 'gewoon' bij, al is ze eigenlijk wat te oud om een meisje van zeventien voor te stellen. Het geeft niet. De cinemagische liefde spreekt uit elk shot. Het zwart-wit streelt de ogen vanachter chique voiles. Niet dat we met een liefdevólle film te maken hebben. De personages bewegen zich juist uitgebeend en ijzig door een Haneke-land van conservatievelingen. 'Morraalloze' Effie trouwt veel te vroeg met 'de ideale man'. Deze pompeuze Wellesiaanse-figuur wil het gaan maken in de ambtenarij en heeft weinig tijd voor zijn jonge ding. Zij zoekt het daarom bij diens tegenhanger. Een magere, scherpe majoor. In een theekransje op het strand zitten de drie schilderachtig te verkillen. Zolang het overspel in de lucht hangt, boeit de film. Maar al snel verzandt het scenario in Fontane's teksten, die de overdadige Fassbinder allemáál wil gebruiken. Veel leuker is de flits naar het onvermijdelijke duel. De perfecte filmironie. Eindeloze opbouw en dan niets. Zelfs de woorden schieten tekort. 'Ach, gnädige Frau'.

South Pacific
'Nothin' in the world has a soft and wavy frame like the silhouette of a dame.' Gingen alle musicals maar in bikini naar bikini-land. That's entertainment. Wellicht een wat simpele reden om South Pacific tot de beste Hammerstein & Rodgers-musical uit te roepen, maar de uren vlogen voorbij. En heus niet alleen dankzij de badmode... De soundtrack mag er ook zijn, zo heerlijk vol van zwoele liefdesduetten. Ander hoogtepunt: gezongen voice-overs. Wat een briljant idee. Gedachten komen aanrollen in melodie. Het Amerikaanse leger bivakkeert tijdens WWII, ergens aan zee. De Japanners schieten steeds mis, dus er is tijd genoeg voor zelfkwelling. Waarom schieten wij níet!? De bronstige matrozentorso's zingen het uit. Pure gay extravaganza. Geolied en opgepompt. Fleshy and skinny. Daar komt zowaar al een groepje dames aangehold. A big butt from Little Rock vormt de grootste attractie. Zoals ze zelf zegt: 'broad where a broad should be broad.' Toch gaat ze 'r niet met een collega vandoor. Op het verre eiland zit ook nog een gedistingeerde Fransoos. (Brazzi met de stem van Tozzi). En die kan zingen! In Puccini stijl droomt hij van de verpleegster, en zij van hem. Elk liedje triggert prompt een Instagram-filter. Tussendoor smaakt de pacifistische boodschap. Een pleidooi voor een open blik op de wereld. 'I know what you are against, but what are you for?'

Enemy
Ja. Canada, dus kwaliteit zou ik bijna zeggen. Die betonnen universiteit was al de setting in een van Cronenbergs vroege films dus je voelt dat er iets niet pluis is. In eerste instantie de meest gele film in tijden. Subtiel mysterieus begin daarna vol op het dubbelganger-thema met goed acteerwerk van Gyllenhaal en perfect gedoseerde erotiek en S.F.-flitsen. Het einde is fameus WTF? En meteen Walker Brothers er over heen met credits die fake lijken maar echt zijn. Mooie verrassing dit.

oh ja :)

http://ichef.bbci.co.uk/wwfeatures/wm/live/1280_720/images/live/p0/38/ln/p038lnmh.jpg

RIP Cimino. Nu zal ie tot zijn afgrijzen merken dat Heaven zelf een veel lager budget heeft...

The Last Emperor
'The emperor would like to see the face of the empress.' Een keizerlijke 'striptease'. Dan raakt Bertolucci meteen in zijn element. Twee jongelingen die elkaar 'onthullen' in de Verboden Stad. De keizer zit er al zijn hele leven opgesloten. Als een levend fossiel. Het is bijna onvoorstelbaar dat zoiets echt kon. Buiten de paleismuren verandert China in hoog tempo, een radicaal Aziatisch contrast. De jonge vorst doet binnenskamers een halve poging tot revolutie. 'Ze mogen hun organen mee hun graf innemen.' Potentieel een boeiend verhaal, maar juist in die wonderlijke beginfase hapert de film. In de eerste plaats omdat er Engels wordt gesproken. Het heeft juist door het prachtdecor iets ongelofelijk knulligs. Zeker als het acteerwerk in europudding-stijl hapert. Zelfs Peter O'Toole lijkt erdoor aangestoken. Pas als de keizer eindelijk buiten de deur 'mag' pissen, wordt het beter, en het Engels acceptabel. Dan begint een intrigerende geschiedenisles. Het verhaal van Mantsjoerije. Zowel de communisten als de nationalisten misdragen zich, en de keizer kiest voor een Japanse marionettenstaat. Daarmee belandt hij echter in nog naarder gezelschap. (Het is wel weer eens goed om op die Japanse wandaden gewezen te worden.) Uiteindelijk kan de keizer roepen wat hij wil. Hij blijft een gevangen sprinkhaan. Tsjilpend voor de sier. 'I want to go out!'

The Stars Look Down
'All around us there is darkness but the light of the world is here, even here...' Arme schapen in de mijnen. De intrinsiek bijbelse én politieke locatie laat sterren schitteren. In de donkere krochten sluimert de crisis altijd. De uitbuiting. Carol Reed daalt af en maakt er zijn eigen Germinal. Misschien moeten ze elke grote kunstenaar maar verplicht stellen een werk aan de plek te wijden. In een Noord-Engels dorpje gaat alles zijn bedompte gangetje, maar nu is één van de mijnerszonen hard aan de avondstudie bezig. Hij krijgt ideeën. Zijn moeder vindt 't maar niks. Haar pa en haar grootvader propten hun hoofd toch ook niet vol met moeilijke woorden als 'A pabulum of his self-aggrandisement'? Haar gemopper wordt gedeeld door de meeste vrouwen in de film. Conservatieve zeurkousen zijn het. Een opmerkelijk schrijnend vrouwbeeld. Het stekelige middengedeelte maakt er gretig gebruik van. Zoon is naar de 'grote stad' verhuisd, waar hij wordt gepiepeld door zijn golddigger-echtgenote. Even wordt het mijnenveld een kitchen sink drama. Een galant register-verandering. Iets waaraan je de klasse van Carol Reed herkent. Net zoals in het korte profvoetbaldroom-intermezzo! Dan al. Voor 5 quid a week by Tyncastle. Het slot keert natuurlijk terug naar de buik van moeder aarde. Terug in de schoot van het onveranderlijke. Never Never Men.

Come Back, Little Sheba
'Some things should never grow old.' Weinig decennia voelen zo lang geleden als de fifties. Wat een merkwaardige periode. Een vreemde, beklemmende verstarring. De woorden 'sluts' en 'sex' kunnen al in de mond worden genomen, maar brengen geen leven in de bedompte boel. Nooit verveelden huisvrouwen zich erger, zo vlak voor de revoluties van de sixties. Dit soort bespiegelingen mag je wellicht ook aan regisseur Daniel Mann wijten. Een ouderwetse man die iets moderns probeerde te maken... Zijn debuut Come Back, Little Sheba begint aardig. Een nogal pronte studente komt een kamer huren. Tieten vooruit. A college girl gone wild. In het huis hangen echter vele mentale spinnenwebben. Een kapot huwelijk vol trauma's. Een mooie kans voor een sappige 'out of the past'-noir. Helaas. De kamerverhuurster (Shirley Booth) blijft maar zeuren en babbelen over 'daddy'. En dat blijkt doodleuk haar eigen man. Het zegt alles over hun verhouding. De kolossale Burt Lancaster heeft een leven verknald. Of twee, eigenlijk. Zijn eigen en dat van zijn simpele vrouw. De fles was alles wat hem restte. En zelfs daar is hij dankzij de AA vanaf. Wat nu? De studente triggert geen seksuele verlangens – ondanks gewaagde intermezzi – maar enkel treurigstemmende nostalgie. Grootse en langzame gebaren, weinig inhoud. 'Ain't that strange?' 'Dreams are funny.'

R.I.P. Abbas Kiarostami, binnenkort de nog altijd in de planning staande Close-Up met commentary doen …

Southbound
Horrorvijfluik, niet elke episode even sterk maar overall zeker de moeite waard.

Elephant
Ik verwachte iets als die van Van Sant, maar deze is een tandje experimenteler. 37 minuten lopen mannen straf rond, op de hielen gevolgd door de camera, om iemand om te leggen. De dader gaat er vandoor, de kijker ziet het slachtoffer nog even aan. Op het werk, op het sportveld, thuis. Geen dialoog, geen muziek, geen uitleg. De waanzin van Noord Ierland en eigenlijk oorlog in het algemeen. Indrukwekkend.

Eye In The Sky
Spannende film maar de boodschap een beetje te mooi. Er wordt aan het een en ander geraakt maar ik denk dat de drone-strijd veel killer is dan hier geschetst. Zelfs al zitten de bestuurders 's avonds met de fam aan tafel toch ook met trauma's. En wat sentimenteel, bombastische soundtrack en wat is dat toch met die doedoek altijd?

R.I.P. Abbas Kiarostami, binnenkort de nog altijd in de planning staande Close-Up met commentary doen …

ah fuck! :(

http://1.bp.blogspot.com/-tc26HLUnlI8/UlC6_H0ZYGI/AAAAAAAAGOc/YQLQnElb7U4/s1600/url.png

De commentaartrack bij Close-Up is zeer de moeite waard, zoals was te verwachten van Criterion. Een van de grappige observaties is de opvallende gelijkenis van het hoofdpersonage (de bedrieger Hossain Sabzian) met de voormalige Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad.

Dit filmpje ontbreekt vreemd genoeg op de Criterion-editie van Close-Up:

https://www.youtube.com/watch?v=ulryEZ5Iprg

heel goed.

lol @ 4.15.

zelden was een brommertje toepasselijker :) (let./fig.)

La Terra Trema
'Waarom zou íemand ons nodig hebben?' Werklui aller landen in hetzelfde schuitje. Siciliaanse vissers kunnen Noord-Engelse mijnwerkers de hand schudden. Keihard werkend voor een schamel loon, met gevaar voor eigen leven bovendien. Het eilandenrijk vormt natuurlijk wel een pittoreskere setting dan mijngangen. Schaduwbootjes met lichtjes vertrekken en arriveren in de schemering. Als ze lang wegblijven, staren zwarte 'weduwen' reikhalzend uit over de baai. Hun gewaden wapperend in de wind. Dergelijke shots maken de film vooral tot een esthetisch genoegen. Juist wanneer Visconti afstand neemt, raakt hij de kijker. En dat is toch een wat ongemakkelijke paradox. Dichter op de huid brengt hij de schreeuwerige koppen nogal 'revolutionair' in beeld. Ook de voice-over helpt niet. Net iets te zelfverzekerd duidend. Het mededogen voelt protserig. In een vissersgezin wil één van de broers betere werkomstandigheden. Hij weet zijn tegenstribbelende opa te overtuigen, maar de ouwe krijgt gelijk. Het conservatieve dorp keert zich tegen hen. De opjutter wordt een visserman zonder vrienden. Misschien had hij het moeten weten. De Mussolini slogans staan nog op de muren, en de gluiperige arm der wet interesseert zich enkel voor de heerlijk gewone zuster. Zij aardt stevig. Alleen wanneer het even meezit kan er gelachen worden. 'Meer ansjovis dan officials!'

L'Amour l'Après-Midi
Bliep bliep. De Franse avant-garde belt. We hoeven niet zelf op te nemen. Daarvoor hebben we een bloedmooie secretaresse ingehuurd. Gehuld een minuscuul rokje, ook in januari. Het zesde en laatste deel van Rohmer's Contes Moreaux lijkt me het meest 'seventies'. Denk: uitstekend geklede mensen met onwaarschijnlijk slechte kapsels. Een wat onfranse man peinst na die tinkelende intiteling over zijn leven. 'Sinds mijn huwelijk vind ik alle vrouwen mooi.' Zijn mat wappert blond in de wind. Het geeft hem een vleugje noordelijke onzekerheid. Hij lacht wel naar zijn secretaresses, maar leest liever boeken. Liefst met iemand in zijn buurt. Zijn zwangere vrouw bijvoorbeeld. De 'seven year itch' klopt niet op de deur, ze valt binnen. Chloe verschijnt op een dag op kantoor, en gaat niet meer weg. Actrice (en model) Zouzou was de Scarlett Johansson van haar tijd. Hees in stem, lijzig in lippen. Zij begint het spel der spellen. Kan ze deze onwillige dromer versieren? Tussen het aantrekken en afstoten door serveert Rohmer aardige gedachten over het huwelijk. Om samen te kúnnen leven moet er water bij de wijn. Beide partners gaan een bescheiden rol spelen, opdat de sfeer goed blijft, maar de emoties ongeuit. Chloe is het totale tegenovergestelde. Recht voor de raap, en niet voor de poes. Wie de blouse past trekke 'm an. Vileine koketterie.

All about Eve
Typische Hollywood-klassieker die je bijna kunt dromen zonder te hebben gezien. Het begin met de uitgebreide introductie is wat stroef, maar wel meteen een technisch foefje gebruikt dat heel populair zou worden (opeens het beeld stil zetten en het verleden in duiken.) Je merkt meteen dat Eve, de theater-groupie, iets teveel een Goodie Two-Shoes is en tergend langzaam werkt ze zich in een groep rond een actrice die over the hill dreigt te gaan. Heerlijke dialogen zoals dat hoorde in die tijd, de jonge Marilyn Monroe komt langs (ik twijfelde nog of dat al kon) en vooral een magistraal einde als een soort donker sprookje (David Lynch kent de film zonder twijfel uit zijn hoofd.)

Pride and Prejudice
'Mr. Bennett, you must find out what money they have.' Eén van de meest geliefde auteurs van Hollywoodland, die Austen. En als je zo'n zinnetje hoort... Kan het kapitalistischer? Onder adaptatie-studie-adepten mag men de vele versies van Pride and Prejudice graag afwegen. Dit exemplaar werd als 'supervrouwelijk', om niet te zeggen 'meisje-meisjes'-film omschreven. Geen gelaagde inhoud, maar lagen aan jurken! De diepgang van een dubbeltje dus. En een dubbeltje... Daarvoor doet moeder de hen geen stap vooruit. Haar vijf gouden eieren (ik bedoel, dochters) moeten miljonairs vangen. Zo kakeldekakelt een half uur voorbij. Lichtvoetig trippelend, zelden venijnig pikkend. In de marge kunnen we meegiechelen om het lelijke eendje. Zij leest 'Burke's essay on the sublime and beautiful'. Met de entree van Olivier als Mr. Darcy krijgt de film wat meer focus. Daar is dan toch weer een man voor nodig, zouden feministen gruwelen. Darcy doet samen met zijn zus lekker vilein. Een schtick die in de horrorfilm Crimson Peak nog alleraardigst werd geleend. 'I'm in no humor tonight to be of consequence to the middle classes at play.' Greer Garson bekt terug, maar de weemoed en de galante scherpte van een Little Women blijven achter de groene heuvels verscholen. Hollywood maakt van Engeland een maniertjesland. 'Lacks-a-daisy!'

The Ballad of Cable Hogue
'Now, that is a picture.' 'You've seen it before.' Allebei waar. In het oeuvre van Peckinpah vind ik The Ballad een opmerkelijk buitenbeentje. Een poging tot komedie, sexy zoetsappigheid en muzikaal sentiment. Niet het eerste waar je aan denkt bij de rauwdouwer. De picareske western-humor heeft veel weg van Little Big Man, van hetzelfde bouwjaar. Kluchtig en platvloers, vooral wanneer het decolletés betreft. Doe mij toch maar stadse gein. Wat was het leuk geweest als ze naar 'next stop: San Francisco' of New Orleans gingen! Alhoewel... Crocodile Dundee. Geestverwant Cable Hogue hoort in de woestijn. Dwalend en tegen zichzelf pratend. De simple Alleman wordt door twee verraderlijke kompanen aan zijn lot overgelaten. Het levert hem uiteindelijk toch wat(er) op. 'Cable Springs!' Zijn leven gaat plots een stuk vloeiender. Zakenlui krijgen te maken met Cable's unieke onderhandelingstactieken. Een hoertje met zijn geur. Zij heeft het hart en naambordje op de juiste plaats. En al het andere ook, zo weet Cable's kompaan op te merken. Deze oversekste priester en Cable hollen in fast forward achter elkaar én playmate Stella Stevens aan. Ik ging pas grinniken toen de auto verscheen. Dat is toch altijd weer prachtig. Het herfsttij van de frontier. Het einde van de era, met Cable als de laatste Mohikaan. 'Right here! Waiting!'

A Nightmare on Elm Street
'Warm milk, gross!' Die gouwe ouwe ongerepte tijd van moederliefde verdwijnt in een nacht vol lange messen. Wes Craven leeft zich in zijn eighties klassieker uit met een stel opgroeiende rich kids. Hun slaapkamers volgestouwd met fijne apparatuur, platen, en tv's natuurlijk. Misschien dat de angstmeester uit hun dromen daarom op een echte mediaheld lijkt. De hoed van Michael Jackson, de mechanische hand van een superheld, en een gruwelijk verleden, waar ze op de pulp-tv nooit genoeg van zouden krijgen. Kortom, Freddy Krueger is een held van onze tijd. En eigenlijk niet serieus te nemen. Eerder een 'grappig' videoclip personage dan een schurk. De bloedbaden daarentegen... Weten dat je droomt en de boel toch niet onder controle krijgen. Craven fokt alleraardigst met het onderbewuste. 'I brought something out from my dream.' Ik zal me niet aan al teveel Freudiaans academisch geneuzel wagen, maar dat Freddy een laatste terugkeer van de Vader als Boeman moet zijn, lijkt me duidelijk. Net nu de dochters zich losmaken van hun gezinsverband. (En in bed duiken met andere plannen dan slapen.) Na dagenlang schreeuwen en trauma's verwerken kijkt één van de meisjes in de spiegel. Ze treurt niet om haar vrienden. Neen. 'God, I like twenty years old.' Dat is de Buzzard-mentaliteit. 'Morality sucks.'

The Homecoming
'That man has a diseased imagination!' Pinter schreef het zelf. Zijn sardonische toneelstukken zuigen en schuren. Zou dit de bekendste zijn? Een mannenhuishouden ontploft door een onverwachtige thuiskomst van één van hen. Met vrouw. In de eerste akte nemen de 'vaste bewoners' elkaar nog lekker vilein de maat. Zoals ze dat al jaren doen. Oude pa zwaait met zijn grote stok, en kleineert zijn lichtjes verwijfde broer. Schaduwgevechten all around. Enkel de daadwerkelijk boksende zoon houdt zich gedeisd. In dit spar-rondje imponeert vooral Ian Holm. Het broeierige crimineeltje hult zich in een goeie leren nazi-jas. Zwarter dan de tanden van zijn pa. Murder on his mind. Dan verschijnt de broer die zich ontworstelde aan dit slagersmilieu. Terug in het ijzig koude – goed 'gecaste' pand. Bikkelharde tegels op de trap. Fel abattoir-licht. De inrichting totaal uitgebeend. De teruggekeerde doet zich voor even opgewekt voor en paft de vele sigaren mee. Maar net als mijn gebruikelijke toneellimiet van één uur begint te kriebelen, stort Pinter zijn personages in een peilloze diepte. De immoraliteit grijpt definitief om zich heen. Het draait om die 'tart'. Natuurlijk. Bizar, maar raak detail: actrice Merchant was ooit met Pinter getrouwd. Ze dronk zich na hun scheiding dood. Da's bijna een Pinter-stuk op zich... 'Go and find yourself a mother!'

National Velvet
'What's the meaning of goodness, if there isn't a little badness to overcome?' Verrassend leuke paardenfilm. Jawel, paarden. 'I hate them.' Ik wel. De piepjonge Elizabeth Taylor verkeert in haar Penny-fase. Met beugelbitje in. Zelfs in bed ligt ze vervuld van erotisch-religieuze vervoering te rijden. Ik verzin het niet. De film bevat sowieso genoeg familie-malligheden. Nagels van het enige jongetje worden gelakt. Billen krijgen tikjes. Ook de ouders plagen wat af. 'Hysterics. Past his bedtime!' Zo wordt het net een liedjesloze Henry Orient of Meet Me in St. Louis. Als bonus krijgen we wel de wijsheid van de moeder erbij. Zij beschouwt een TS Eliot over dromen en kansen. 'There's a right time for everything.' Zwerversjongen Mickey Rourke komt op een dag aanlopen, en intensiveert met zijn kennersoog de paardenliefde van kleine Taylor. Met zijn haast onafscheidelijke pet en bolle toet, lijkt Rourke net een Kameleon-held. En zo'n soort verhaal is dit ook gewoon. Een echte kinderfantasie. Elke dagdroom komt tot leven. Net zoals ieder jongetje ooit fantaseert dat hij 'als twaalfjarige het EK beslist.' De idiote finale – inclusief jockey met Sagan-accent – trekt naar Londen voor de Grand National. Het melancholische verleden van Rourke blijft zo ondanks de hints onbesproken. Net als dat van moeder en zíjn pa. Ach... Niet kniesoren maar hinniken.

Mickey Rooney natuurlijk

https://thenypost.files.wordpress.com/2014/04/mcdnave_ec002_46802897.jpg?quality=90&strip=all

The Kidnappers
'Christ is the head of our home, the unseen guest at every meal.' Immigranten grijpen snel terug naar die goeie God. Bidprentje aan de muur. Geweer eronder. Old times in Nova Scotia, waar Schotten en Nederlanders nestelen. Een Oudtestamentische kerel met Lincolniaanse baard runt er zijn keuterboerderijtje met strenge hand. Opa is Schots en moet niets van de 'Boeren' hebben. De oorlog in het verre Suid-Afrika wordt fanatiek meebeleefd. Ook een vorm van houvast allicht. Wel heeft opa een geldig excuus: zijn zoon is er gesneuveld. Nu zit hij met dien kroost opgescheept. Jongetjes van de nieuwe tijd. 'I don't know what to say to them' biecht hij aan oma op. In de klas komen zijn kids wél de Hoofts en de Bloems tegen. Ook hun ouwelui kunnen almaar lastiger buiten de deur worden gehouden. De lieve film heeft hart voor Hollanders. 'Wij' zijn geen stugge lui, maar vriendelijk besnorde goedzakken met authentieke accenten. 'It's de troed!'. Enkel het stel flaporen verraadt een cliché. De wat al te zware filmtitel verwijst naar één van de kleine avonturen. De jongens vinden een 'babbie', en verstoppen 'm in de schuur. Het lijkt een opmaat voor religieuze metaforen – denkend aan Whistle in the Wind – maar het blijft kabbelen. Rimpelingen in het water, verstoord door wat te overheersende muziek. Net na een 'make no noise!' valt dat onhandig op.

The Citadel
'Stop looking as if you swallowed one of your own prescriptions.' Een 'Aios' trekt vol van vertrouwen voor zijn eerste klus naar een Welsh mijnwerkersplaatje. Natuurlijk valt dat allemaal bitter tegen. Bitter als echte medicijnen. En niet de nepmiddelen die zijn voorgangers aan de arbeiders voorschreven. Zijn baas ligt al depressief in bed. Een nieuwe vriend pleit voor explosieve maatregelen. Vooral in die ijzersterke openingsfase barst The Citadel van allure. Er zijn flitsende momenten van geluk, en huiveringwekkende vol waanzin. De film toont bijvoorbeeld een even wonderlijke als beklemmende bevalling. De baby komt onwerkelijk groot tevoorschijn. Verstijfd als een alien. The horror, the horror. Meer moeite heeft de arts met het plaatselijke 'schooljuffie'. Rosalin Russell torent in een slim shot boven Ronald Donat uit. Ze vormen vlug een fijn paar. Zij op de fiets, hij lopend. Helaas worden de kwaliteiten van Russell nauwelijks benut. Nadat de twee een kleine Pasteur-manie beleven – verhinderd door een caviabevrijdingsfront! – raakt de film verstrikt in epische bedoelingen. Weg van de mijnwerkers, op naar de rijkelui van Londen. 'Ik adviseer je een man te nemen en kinderen te krijgen.' Dokters aan het golfen. Realistisch. maar het slot wordt afgeraffeld. Als je niet weet hoe je epos te beëindigen, houd je gewoon een rechtszaak.

Goeie poster heeft The Kidnappers trouwens

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/f/fc/The_Little_Kidnappers_FilmPoster.jpeg

(de Amerikaanse release kreeg dus - begrijpelijk - een iets andere titel)

Barber Shop: The Next Cut
Begint nogal op de automatische piloot, maar door de actualiteit en de betrokkenheid vlamt het aan het einde toch nog een beetje op, ondanks – ook daar – de cliché's.

Walk The Line
Biopic van Johnny Cash, onderhoudend, voor een biopic (ik ben er geloof ik toch geen fan van).

Cellat
Turkse Death Wish ripoff, nog redelijk geslaagd te noemen al is er ook genoeg knulligheid. Heb me in ieder geval niet verveeld.

Omit The Logic
Blazing Saddles
Docu over Richard Pryor en een belangrijke film uit het bewogen leven van de man, waar ik bar weinig vanaf wist. Of ik standup comedy nu meer ga waarderen weet ik nog niet. De film is grappig, ook met een boodschap. Die 'politieke incorrectness' is natuurlijk eigenlijk een verkapte boodschap en daarin is best wel braaf (geen niks, maar tegenwoordig is die anti-PC-brigade vooral erg wat ze niet beweren te zijn).

Hardcore Henry
Titelrol … GO! ACTIE ACTIE ACTIE! Ik snap dat je in een FPG niet echt dialogen gaat uitwerken, maar dit is wel het andere uiterste. Anderhalf uur achtervolgingen, schiet- en knokpartijen, explosies, tetten, etc. Terwijl er toch ook wel een paar aardige ideetjes inzitten.

La Horde
Degelijke zombiefilm al blijft de knulligheid van de klassiekers een prettige verzachtende omstandigheid, het geweld is nu zo realistisch dat het toch minder leuk is om naar te kijken.

ik wilde meteen Blazing Saddles gaan roepen, maar daar was ie al :)

The Neon Demon
De VPRO Gids was zo aardig de ranzige scenes alvast even te melden. Wellicht dat ik het daardoor – en 25 jaar death metal en grindcore – dát aspect eigenlijk nogal mee vond vallen. Only God Forgives en Valhalla Rising vond ik in ieder geval veel gewelddadiger. Voor de rest: horror als fenomenale eye candy, denk aan Suspiria, zeker aan het begin van de film waar een ambitieus meisje in den vreemde is. Het redelijk simpele verhaal heeft een soort Gravin Bathory-thema maar ook een commentaar over de modellenwereld, maar dat is allemaal secundair aan deze adembenemende aanval op de zintuigen.

Airplane!
Roger, Clarence en Oveur zitten in een vliegtuig. Zegt de ene... 'Roger.' Huh?' Zal ik als serious cat sikkeneurig doen? Dat zou in de malle wereld van de Zuckers betekenen dat ik dit stukje mét sik neurie. Hun trademark spervuur aan verbeelde woordgrappen dendert maar door. Een drinking problem wordt dan ook echt een drinking problem. Zo flauw dat het flauw blijft. Geef mij dan maar een woordgrap die op woordniveau scoort. Zoals de Jive dudes, wiens 'negro slang' (gheh) op hilarische wijze van ondertiteling is voorzien. Wanneer het ganse vliegtuig in hoge nood naar een dokter speurt, verschijnt good ol' Leslie Nielsen als geroepen. Hij helpt de droogkloterij vooruit, en verlost zelfs een patiënte van enkele eieren. Dat neigt naar Japans absurdisme. Onnavolgbaar en niet eens meer uit te leggen. Leggen, get it? Voor het zover is, vermaken we ons met filmreferenties. Tatata, de vin, vanzelfsprekend. En Saturday Night Fever in een flashback. Die film staat niet eens in de NY Times 1000. Schandalig. Zo cultureel relevant! In de marge doet de verslaafde maar verder absoluut doortastende reddingsoperatieleider aan Trump denken. Hij poseert alvast presidentieel voor zijn portret. Airplane verliest verder geen tijd. In tachtig minuten jagen we door elke mogelijk ingeving en uitgang. Short and snappy. 'I am serious. And don't call me Shirley.'

Romeo and Juliet
'Was ever book containing such vile matter so fairly bound?' Shakespeare door een Italiaans trouwringetje gehaald. Dino de Laurentiis produceerde met sexy klasse en Nino Rota zorgt voor de toegankelijke thema's. Een beetje Lord of the Rings-achtig zelfs. Weelderig en zwierig. Ook een Shakespeare-hater als ondergetekende ging er makkelijk in mee. Niet in de laatste plaats omdat de Italianen vooruitlopen. In '68 hing die seventies-gaze en haze al in de lucht. De klassieke tekst lijkt zowaar aardig behouden, en dus kunnen we genieten van 'saucy boys' die elkaar bestrooien met gepeperde uitspraken. 'Now hie thee home fragment!' Verona vormt het fraaie decor, al speurde ik vergeefs naar torentjes. In Florence begonnen de strijdende facties hun koopmanshuizen tot forten om te bouwen. Verona heeft echter nog altijd genoeg schilderachtigs te bieden. En als de fresco's en kerken niet opvallen, dan zijn er de mensen. Chique vrouwen met honingraat-hoeden van diamanten! De fonkelende ster is een piepjonge Olivia Hussey, Zij speelt als Julia de rol van haar leven. Vol vuur, verbaasde ogen en ongerepte sensualiteit. Onbevlekte ontvangenis in strak corset. Gedoemde ademtochten in een grimmige grafkelder. Het Jezus-trucje van de monnik gaat daar de mist in. Natuurlijk. In zijn eerste shot ruikt de man al nét te verlekkerd aan het verboden kruid.

Goldfinger
Had gewoon Oddball moeten heten natuurlijk. De Koreaanse maestro is de ware held én schurk van de film. Met dodelijke bolhoed, voor die echte Kuifje-vibe. Van Oddballs einde wordt echt wat gemaakt, terwijl dat van Goldfinger nogal vergezocht aan de film wordt geplakt. Maar ja. Vergezocht. Lekker criterium voor een Bond-film. Dit zijn reclamedromen. Drankjes, auto's en in je spare time lekker golfen. Vrouwen bij de vleet, en als wanneer het uitkomt als menselijk schild. Connery schrijdt met Graziano Pelle-smirk door dit lekkere leventje. Als de Chinezen hém 40 miljoen per jaar zouden bieden zou hij ook overlopen. Dan kan de mythische 008 het overnemen. (Een leuke running gag). Qua spanning biedt Goldfinger één echt geslaagd moment. Het gouden lijk, gevangen in een Fincheriaans shot. Connery lijkt oprecht aangedaan. Skin suffocation. Zou het bestaan? In deze fase van de Bond-franchise verdwijnt de duisternis al snel weer, peddelend op onbewolkte greens, of in de blue air dartelend met busby babes. Pussy Galore! Een naam zo schaamteloos fout, dat het haast respect oproept. 'You like close shaves, don't you?' In de amusante finale neemt varkenskop Goldfinger de bups mee naar varkensland Amerika. Daar toont hij hen op een 'Hood's Convention' (gangstarap-titel!) de ultieme jongetjesfantasie. Lekker maquettes bouwen.

True Love
'Mijn eigen vriendin op de bachelor party!?' Huwelijken in films. Nooit een goed idee voor de personages, altijd een goed idee voor de kijker. Geen suf boy meets girl gedoe, maar alles wat erna komt. Die echte existentiële shit. De twijfel. In True Love gaan twee piepjonge Italo's trouwen. Recht uit het ouderlijk huis. Madonna en Terminator-posters nog aan de muur, kinderachtig gekibbel in hun karakter. Zeker de jongen lijkt niet aan toe. Hij wil gewoon nog elke dag een bachelor party beleven. Lekker drinken met de maten. En nu moet hij nadenken over de kleur van de aardappelpuree op zijn bruiloft. Blauw!? 'Ja, dat past bij de de kleding.' De vraag schemert in de donkerblauwe New Yorkse nascht... Is die aardappelpuree net zo unreal als hun liefde? In honderd minuten toont regisseur Nancy Savoca deze licht-nostalgisch gestemde worsteling. Het gebabbel in het Bronx 'tawkin'-taaltje kennen we. (Je zou eens een andere subcultuur van Amerika willen zien). Maar de soundtrack is fenomenaal. Vol slijpers en deep cuts. De drums bij Pam Russo kletteren zo gaaf. Met een vrouw als regisseur ben je verzekerd van minstens één goeie seksscene. Die erotische vlinders moeten dan maar als tegenwicht dienen voor het oversteken van die Graduate-kloof. Ineens een ander leven. Een bruid in protserig toilet op protserig toilet. 'Let's not get domestic'

The Gunfighter
'When you get him unastonished, tell him to take care of my horse.' De problemen van de VIP. Iedereen wil wat van je. Staart je aan. Of erger. Haters gonna hate. Een 'bekende westerner' is back in town. De jongelui pochen, wat een sof. Hij ziet er wel heel gewoontjes uit. De jonge haantjes smeren de sporen. De gunfighter – a little older, a little tireder – heeft daar helemaal geen zin meer in. Een vroegoude Gregory Peck, zelf slechts 34, ziet er gepast afgepeigerd uit. Foute snor. Hoed diep over het voorhoofd. Doffe blik in de ogen. De roem, heeft 'm lamgeslagen. In de 'palace bar' poogt hij in enige rust zijn ryes weg te tikken, maar dat gaat zomaar niet. Zijn kunstjes zijn vereist. 'How'd you like to see that street out there full of gunplay?' De barroom loafers (pracht bandnaam) buzzen als vliegen om hem heen, en ze laten zich niet meer verjagen. Het fijne script werkt met kleine verhaallijntjes die langzaam maar zeker het onvermijdelijke net sluiten. Een paar mannen in de achtervolging. Eentje achter een zolderraam. En een vrouw in een verstild klaslokaal. Terwijl Peck peinst over een leven dat te vlug voorbij is gegaan, komt het gevaar elke minuut dichter bij. 'Loopt die klok bij?' De gunfighter wil zijn terugkeer rekken, zijn vrouw zien, de tijd bevriezen. Hij laat zich door hijgerige omstanders overtuigen dat alles nog kan. Nee, hij overtuigt zichzelf. 'I drew first.'

Low Down
Drugs are bad, mkay? Beetje saaie film ondanks het onverantwoordelijke gedrag.

Bronson
Actie genoeg, maar dat kan wel overlaten aan Winding Refn. Beetje rare opzet met Hardy die zijn verhaal in een theater vertelt. Het doet denken aan Starred Up (gast slaat erop waar het maar kan) maar dan met heel sarcastische humor.

Dick
Met zo’n titel verwacht je flauwe grappen, deze verfilming van het Watergate-schandaal had toch grappiger gekund/gemoeten.

Silver Streak
We zijn al halverwege de film als Richard Pryor zich bij Gene Wilder voegt. Op zich was het al wel onderhoudend maar dan wordt het toch een stuk leuker.

Skin suffocation. Zou het bestaan?

Busted!