Filmforum

yes, Tourneuse was zeker tof.

Beasts of No Nation
'Ik wilde zeggen: ik ben ook moe, maar ik was zo moe dat de woorden niet uit mijn mond kwamen.' Het Warchild-verhaal. Niet vaak de hoofdmoot van een film, tegelijkertijd voelt het bekend. De horror van de kindsoldaat. De 'failed states' in Afrika. Misschien kwam het doordat ik dit jaar Congo van Van Reybrouck las, waarin ook een paar beklemmende passages uit het 'genre' zitten. (De schrijver bezoekt een hoge pief, die een stukje Congo controleert.) En anders heb je nog Wat is de Wat van Dave Eggers. Netflix-productie Beasts of No Nation is helaas niet vrij van wat Hollywood-sentimenten. Zo bevat de film een permanent zwijgend jongetje dat uit Disney lijkt weggelopen. De gruwelen worden soepel gesmeerd door walmende hipster ambient. Vaak is het beter gewoon het ritselen van het gras te horen. Toch is Beasts of No Nation op momenten zeker aangrijpend. Het gevoel dat je leven – als je op de verkeerde plek bent geboren – elk moment totaal kan veranderen. Daar zijn de rebellen, daar gaat je vader. Hoofdpersoon Agu belandt haast vanzelf in een legertje kindsoldaten. De film maakt de kameraadschappelijke aantrekkingskracht van de Lost Boys begrijpelijk. Beter een vangnet geknoopt met drugs en gekte, dan helemaal geen vangnet. Met een heuse Dub Warrior als commandant. Later wordt het rap minder leuk, zacht uitgedrukt...

Crimson Peak
'The horror was for love.' Ouwehands haunted huis-filmpje van Guillermo del Toro. Dat betekent dat we naar Victoriaans Engeland 'moeten', maar de film begint doodleuk in Buffalo, NY. In Amerika heerst het Moderne Kapitalisme al. Money wordt gemaakt, paranoia gekoesterd. Een architect leeft met zijn boekenwurmdochtertje (Mia Wasikowska) in een kast van een huis. Oók een prima locatie voor geesten, maar vrijwel onbenut. Twee Engelse aristocraten (Oud Geld!) palmen de nerdette in, waardoor we na het matig geacteerde voorspel alsnog in Engeland belanden. Ondertussen druppelt de film wel wat na in de USA... Het scenario moet daar de arisch blonde good guy nog ophalen namelijk. De goeien zijn hier blond, de slechten zwart. Ik weet het, het hoort erbij, maar door het suffe begin ergerde het me. Gelukkig wordt het in het Engelse kasteel beter. Daar knutselt de baronet eigenhandig aan de Industriële Revolutie, omringd door gadgets en geesten. (Wax recordings in de kelder!) Hij wil zijn klei-mijn doen herleven. Het rode gravel plakt bloederig aan de muren, de machines barsten van de grinder potentie. Mia wordt er al iebel van, maar krijgt pas het laatste zetje van Jessica Chastain. Die máákt de film als bloedhete femme fatale, en zij is ook de enige reden dat het slot goed te doen is. Zij had werkelijk een most violent year.

Big Hero 6
'You have fallen.' De Japanse zorgrobot is zeer secuur. Mijn onrust-meters pikte ie vast ook op. Er zou toch niet nóg een goeie computeranimatie-film zijn, dit jaar? (Na Inside Out.) Gelukkig niet. (Straks moet je ze allemaal gaan kijken...) Big Hero 6 begint wel erg leuk. Twee nerdy broertjes knutselen erop los. Beide hebben het gemis van hun ouders op hun eigen manier verwerkt. Oudere broer zorgt, jongere broer gokt en vecht (met bots). De setting: San Fransokyo, een sci-fi stad met het uiterlijk geleend van Her. De film ziet er sowieso tiptop uit trouwens. (Daarin verslaat ie Inside Out makkelijk). Het megabudget van Disney vereist echter ook een wat simpeler scenario. Ik wilde dat de twee broers in Miyazaki-stijl aan de wandel zouden gaan, samen met de robot elkaar healend. Maar dat is niet dramatisch genoeg. Het zorgertje moet een vechter worden, door nóg wat naardere omstandigheden gedwongen. En zelfs een 'gewoon' vechtertje is niet genoeg. Dit is uiteindelijk wel gewoon een echte kinderfilm (en wat geeft het in dit genre). Oftewel, we trekken een team zelfgeknutselde superhelden open en we kijken naar The Incredibles. (Er zit zelfs een schaatser bij, al is 't hier geen Shani Davis.) De emoties keren pas weer terug tijdens het magische einde, met een blikje áchter de poespas. Even beyond the Wizard of Bots. Zwevend door een zwart gat.

Haskell Wexler RIP

one of the greatest. (En 93)

http://1.bp.blogspot.com/-Fn9fhGkqyMo/Uw1U3ftdg4I/AAAAAAAACwg/va5r8FdY7KA/s1600/Medium+Cool1.jpg

Star Wars: The Force Awakens
Zeer bevredigende herstart (in de IMAX-versie verbazingwekkend immersief). Slim gecaste nieuwelingen dragen de film veel meer dan de oudjes (waarvan een pas tegen het einde verschijnt en waardoor ik zo aan het volgende deel kon beginnen.) Twee details irriteerden me enigszins: de nieuwe booswicht ziet er niet uit. En, de poster verraadde het al, weer een death starachtige constructie? Hardleers de duistere zijde is (bovendien heeft iemand laatst uitgerekend wat zo'n death star moet kosten, de vernietiging van een exemplaar zou de intergalactische economie al in een onoverkomelijke crisis storten.)

Overigens wel grappig dat beide mannelijke acteurs uit het kleine ex_machina hier meedoen.

gheh. die potige dikzak was ook wel erg goed (de hele film sowieso natuurlijk, waarover later vandaag)

Lost River
'He's also available for children's parties.' Grimmige lolletjes met Ryan Gosling. Ik zag laatst een Mickey Mouse Club-filmpje. Gosling was er al bij. En ik maar denken dat ie selfmade indie was. Gaan we verder niet snibbig of snobbig over doen. Met Lost River toont Gosling zich een man van smaak. Het kan best een Dennis Hopperiaanse cult classic worden. Moet ie wel nóóit meer een film maken. Ik verwachtte een soort Knight of Cups, maar het is toch meer Lynch dan Malick, op wat armoede-shotjes na. Lynch lijkt me ook dieper tot de poriën van Amerika doorgedrongen, iedereen kan cruisen op die Twin Peaks-mood van foute nightclubs, bizarre vrouwen en tiener-verwarring. Gosling komt er ook mee weg, en Lost River is zeker beter dan de desastreuze recensies doen vermoeden. Ik vind 'm niet veel minder dan A Girl Walks Home Alone At Night. Beide style over substance, beide met een toffe electro-soundtrack. Hooguit is Lost River amateuristischer. Zoals Prins dat was. Half-af en met een vieze slechterik (hier met Ron Vlaar-hoofd). De bully rijdt door een leeg stadje, en takelt koperdieven toe, terwijl de laatste lokalo's 'm peren. ('I love you and I will never forget you'.) De Lynchiaanse heldin belandt in een club dankzij de immer fijn schmierende Ben Mendelsohn. Had mega-ster Gosling trouwens geen Lana del Rey-cameo moeten regelen?

Crossroads
'Where I come from, you don't blow no harp, you get no pussy.' Grappig is ie zeker. Toch was de LP van Ry Cooder beter. Crossroads is een moderne Robert Johnson-fantasie, maar het scenario ontbeert de ware liefde voor de blues. Dan had je wel het gevoel gekregen dat de mákers uren in stoffige archieven naar krakende opnamen hadden zitten luisteren, in plaats van dat hun personages moeten doen alsof zíj dat hebben gedaan. Eigenlijk is het eerder een lievige John Hughes-fantasie (van Walter Hill!). Een Juillard-menneke met die ultieme jaren '80-mat speelt liever de blues dan Mozart. Hij dringt zich op aan een oude 'bluesneger' (Joe Seneca, onvergetelijk in The Verdict) die in een bejaardenhuis verpieterd. De man heeft geen goed woord over voor het knaapje. 'Waar kom je vandaan?' 'Long Island.' 'Hahaha'. Na wat gesteggel, gaan ze alsnog samen op pad. Op naar down south, letterlijk en figuurlijk. Want een bluesman moet zijn 'whip' kunnen gebruiken. De kus dient zich zonder enige romantische build-up an, en hetzelfde geldt voor de muzikale scenes. Weinig noten-kippenvel zo. Gelukkig is 't einde wél leuk, en tekenend. Een film over Robert Johnson kan niet natuurlijk zonder metafysica, maar blijkbaar ook niet zonder Steve Vai! Een potje shredden. Is dat nou blues? Of white man's wankery. 'Ain't nothing ever as good as we want it to be.'

voila: http://subjectivisten.nl/?p=4451

Inside Out
Ik geloof dat ik hiermee een cherry gepopt heb: de eerste moderne animatiefilm, met computers zeg maar. Al heb ik iets in het vliegtuig gezien maar dat was zonder geluid (draaide liever iets van m'n iPod). Anyway, best leuk maar ik voel me toch nog steeds erg 'volwassen' als ik hier naar kijk. Heb ik niet als ik naar Ren & Stimpy of South Park kijk en ik wil ook niet beweren dat ik altijd alleen maar 'grotemensendingen' kijk, maar toch. :)

Fresh
Chi-Raq
Fresh gaat over een jong jochie (Michael a.k.a. Fresh) die vernuftig wraak neemt, waarin alle dealers en gangsters pionnen zijn in zijn schaakspel. Het schreeuwt bijna "hip hop" maar je hoort boom noch bap, enkel wat generieke synths. Evengoed een van de betere films die ik in dit genre (kids in de projects, zeg maar) gezien heb. Chi-raq is Spike Lee's nieuwe joint en een politiek pamflet verpakt als Griekse tragedie verpakt in een rap musical. Niet dat er de hele tijd muziek is maar alle dialogen flowen als raps. Mijn vader, inmiddels gepensioneerde lagereschoolleraar, hoorde ooit van een moeder van een van zijn leerlingen dat ze haar man wel af kon richten door het opleggen van 'pikstraf'. Dat is dus de strategie in deze film. Liefde (booty) vs. haat (beef) dus. Gedurende de film leek het soms wat kolderiek en de gospel scene voel ik ook niet zo maar al met al komt ie toch erg binnen, indrukwekkend.

die potige dikzak was ook wel erg goed

lol, ik nog zo "bedoelt hij nou die ene alien in de piratenbar?" Maar Oscar Isaacs dus...nu wise-guy x-wingpiloot. Die heeft een goed jaar achter de rug (A Most Violent Year ook wel terecht in je lijst).

jeps en echt zo'n kerel die opgaat in zijn rollen (en niet alleen zijn eigen acteurspersona en bijpassende gezicht meeneemt)

Mijn vader, inmiddels gepensioneerde lagereschoolleraar, hoorde ooit van een moeder van een van zijn leerlingen dat ze haar man wel af kon richten door het opleggen van 'pikstraf'.

MB heeft altijd de beste vader van-anekdotes (hoe ging die over Spetters ook alweer ;) )

gelukkig nieuwjaar allemaal!

computeranimatie is best kut vind ik stiekem, tekenen bitches. (maar in Inside Out had ik daar dus heel subjectivistisch geen last van)

Ja, ik ben wel onder de indruk van de techniek enzo maar denk daar (nog) teveel aan. Of op de verkeerde manier, want old school animatie waardeer ik natuurlijk ook om de techniek. CGI mist zwaartekracht heb ik altijd het gevoel, misschien juist omdat de rest zo realistisch is, I mean, echt wel whoah! verder. :)

Spetters … moest ff denken maar idd, Linnenbank ja (God hebbe zijn ziel) …

Beste wensen!

Spetters … moest ff denken maar idd, Linnenbank ja (God hebbe zijn ziel) …

haha. :-) ik ben een wandelende AIVD'er.

Ender's Game
Onvermijdelijke verfilming van semi-fascistoïde SF-klassieker uit 1985. Ben geen uitgesproken fan van het boek dus wat niet zo emotioneel betrokken bij de vraag of de film "recht doet". Het leek mij vrij accuraat, maar zoals je kon aan zien komen is de vrij geweldige filosofisch-ethische twist op het einde er een beetje doorheen gejaagd. Vroeg me tijdens het kijken ook af of de film op een realistische wijze eerder had kunnen zijn gemaakt of dat het alleen mogelijk was op peak CGI. Het gaat een tijd goed maar uiteindelijk krijg je er platte films van (alsof je perceptie er niet echt in trapt).

The Grudge
Heb nooit Ju-On, het origineel, gezien. Maar regisseur Shimizu maakte een opvallende keuze voor de Amerikaanse remake door hem weer in Japan te situeren. Een aantal Amerikanen, waaronder Sarah Michelle Gellar en Bill Pullman, proberen een bestaan in Tokio op te bouwen en worden geconfronteerd met een huis waar een naar gorgelend spookjongetje rondwaart. Dat levert verder een niet zo interessante Ringu rip-off op. Maar als een soort horror Lost in Translation interessant genoeg (mooie ekte-ekte beelden van de stad.)

Just Visiting
Beetje flauwe comedy maar prima te doen als je ff niet te veel wil nadenken.

Russian Ark
Dan is deze Different Cook. Een lange zwier door een museum, bizar, zeker als er hele orkesten en menigtes aangerukt worden. Je mist wel wat als je geen Rus bent denk ik.

Uzak İhtimal (Wrong Rosary)
Sukkelige müezzin valt voor christelijke buurvrouw, ze blijken meer met elkaar gemeen te hebben dan je zou denken ('onwaarschijnlijk toeval', zoals de titel in Turks luidt). Kabbelend drama (ze zijn de vlotste niet, die twee) met subtiele komische noten, maar wat een wreed einde. :'(

de moeder aller one take movies, Russian Ark. (daar kan Birdman nog een puntje aan zuigen natuurlijk. En Victoria ook, om maar 2 one take movies van dit - ik bedoel vorig jaar - te noemen.)

The Salt of the Earth
'We zijn extreem gewelddadig. Onze geschiedenis is er een van oorlogen.' Heel stilletjes het jaar uit met de Braziliaanse fotograaf Salgado en de Duitse regisseur Wenders. Beide spreken een uiterst charmant Frans, een goed te volgen middelbare school-taaltje met een lichte twist. Wenders is door de familie Salgado ingevlogen om een docu over pa Sebastiao te maken. Zoonlief helpt mee, wat Wenders de kans geeft om briljante babyfoto's te tonen. 'Zie hier mijn toekomstige co-director.' Toch valt er verder weinig te glimlachen in de wereld van Salgado. Niet alleen is diens ándere zoon gehandicapt, ook op macro-niveau is het kut. Salgado was een van de eersten die de Ethiopische hongersnood en de Rwandese genocide vastlegde. Hij deed dat in Dreyeriaans bijbelse foto's. Iconisch holle blikken. Er schijnt een hemels licht op onwaarschijnlijke ellende. Het middendeel van de docu is werkelijk hartverscheurend. (Ook omdat Winders het in de stijl van Sebastiao perfect kadert). Na Rwanda gaat de fotograaf, niet geheel onbegrijpelijk, door een crisis. Hij vlucht naar de beestjes. De wijsheid van een schildpad. Zijn foto's worden NGC-materiaal, maar zijn leven gelukkiger. Echt in de diepte gaat de docu verder niet meer. Deze avonturier deed wat hij deed. No questions asked. En waarom ook Freudiaans peuren als je oeuvre zo'n goudmijn is. Zonder cynisme.

The Offence
'Silent, empty, people dying.' Een agent in crisis. De trigger? A missing girl case. Wat anders. Bruno Dumont is altijd dichtbij in deze waanzin. Goeie, smoezelige hoofdrol van Sean Connery, die stoer genoeg was om tijdens zijn Bondjaren de nek uit te steken. Hij dwaalt door aftands, oud Engeland. Altijd maar die regen. Regisseur Lumet en scenarist John Hopkins pellen een brein af. En zoals folk hero Tom Russelll zong: 'Scratch the surface from most men out here, and you'll find two men hiding underneath.' Het is die Jekyll & Hyde-thematiek, vermengd met de frenzy van Hitchcock. De lampen van het politiebureau branden almaar scheller. Kijker én Sean worden langzaam draaierig. Vertigo spanning vanaf het ambient begin. Alles gaat onherroepelijk mis. Buiten zoeken tientallen agenten naar het meisje. Zaklampen in de schemering. Sean knipt de zijne uit, en vindt prompt het meisje. In dé scene van de film probeert hij haar gerust te stellen. Maar zijn tederheid lijkt wel gewelddadig. De parallel is overduidelijk. Het meisje vínden, is haast betrapt worden. Heeft Sean ook geheimen? Of is dit de schuld van iedere man met zondevolle gedachten? In true Hyde-stijl, krijgt de echtgenote er prompt pijnlijk van langs. 'Breasts and thighs, blood and pain.' Het tweede uur is een fraai gestructureerd, maar wel wat tonelig exposé richting de schaduw van een oplossing.

Me and Earl and the Dying Girl
De middelbare school, ik droom er nog zó vaak van. Het ligt vast aan al die goeie high school films... Stiekem een van mijn favoriete subgenres, ook al zijn ze allemaal hetzelfde. Altijd maar weer die application letter voor het college. De twee uur daartussen worden de wijsheden vergaard. Me and Earl and the Dying Girl voegt één ingrediënt toe aan de mix. Kanker. Da's makkelijk scoren, maar het werkt wél, dankzij een intrigerend Portman-meisje. Net als in Perks of Being a Wallflower en The Spectacular Now is de afdaling in de psyche alleszins geloofwaardig. Mokken op je moeder, terwijl je vriendin lijdt. Wel moet gezegd dat vergeleken met de eerdergenoemde toppers de dingen het hoofdpersonage overkomen, meer dan dat hij ze werkelijk doorleeft. Maar dat is misschien ook de subhuman state die hij propageert. Hij wenst slechts te observeren. Geleerd van pa, die de depri socioloog en Herzog-fan uithangt. Zoon benadert school al even sociologisch. De ontleding der groepen. Hij hoort zelf bij de kids die altijd bij de leraar hangen. Een groep die alleen in films bestaat... De coole leraar verwijst zelfs naar Ding-a-dong! Sowieso dit een postmodern feestje van coole namedrops. Enkel Turks Fruit ontbreekt. Wel worden er in Be Kind Rewind-style parodieën geproduceerd. Titels: The 400 Bros, Breathe Less en... mijn favoriet: 12:48 PM Cowboy. Moeilijk om niet van zo'n film te houden.

Bij het begin van Me and Earl dacht ik. Oh god daar gaan we weer. Laten we hopen dat het beter wordt dan 500 days of summer. Tien goeie grappen verder zat ik er helemaal in. En toen moesten die remakes nog beginnen.

jep, it picks up considerably.

(op IMDb was het dan weer amusant om de onvermijdelijke magical negro discussions te lezen). En Earl hangt er inderdaad wel maar wat bij. Maar hij heeft wel de heldenrol in de remakes. :D

Pittsburgh ziet er bijna nep pittoresk uit trouwens, ik hoopte zó dat het Rhode Island was. Zo stel ik me Rhode Island voor.

Jauja
Meditatief … heul meditatief. :) Wel mooi, al moet ik nog ff piekeren waar het over ging. :) Ik heb die Bucket/Viggo-platen geloof ik ten onrechte genegeerd (dacht dat het spoken word was …), toch de enige ontbrekende titels in de (fysieke) collectie (van voor de lawine aan Pikes).

ik had er at random eentje met Viggo geprobeerd. Het was niet onaardig... maar toch wel wat rants van Viggo.

Hij heeft ook een aantal kalme albums gemaakt zonder Viggo. Colma (voor z'n ouders, toen nog bij leve, in 2014 allebei kort na elkaar overleden, kwamen wel mooie Pikes), Electric Tears en Electric Sea En veel losse tracks verspreid over de discografie, ga misschien nog eens een mooi mixje samenstellen, al is er ook al een Youtube playlist, maar die is weer zo over the top met 100 tracks …

haha. 'emotional Buckethead'

ik heb weinig van de man gehoord, maar ik houd wel van die outsider-achtige uitzinnigheid. Laat ik Colma eens opsnorren (al is dit niet echt de juiste maand voor back catalogue tips, gezien mappen vol jaarlijstjes voer)

statje op Wikipedia met albums per jaar is wel hilarisch. Nog maar 0 albums in 2016, en we zijn al 5 dagen onderweg.

Haha, ja, zou er wat aan de hand zijn? :D

ghehehe.

Sofia's Last Ambulance
'There are so many good deeds left unfinished.' Bezing de Ambulance Blues, samen met Mila, Krassi en Plamen. De verpleegster, de dokter en de chauffeur. Bro's for life. In alle opzichten. Perfect op elkaar ingespeeld, de ellende bestrijdend met grapjes, cynisme en kennis van zaken. In de Italiaanse docu Sacro GRA zaten al een paar vergelijkbare flitsen. Sofia's Last Ambulance concentreert zich volkomen terecht voor de volle tachtig minuten op de broeders. Sofia vormt een desolate setting, met maar zelden een lichtpuntje. In een buitengebied schemert de avond sereen. 'We zijn in Italië!' (Tegelijkertijd lijkt het daar nóg wat linker.) Bulgaarse toestanden, dat betekent ook: achteloze corruptie. Mensen die je met een smoes bellen om hun bejaarde vader af te voeren. (Eventueel tegen een kleine betaling.) Het Roemeense tranendal The Death of Mr. Lazarescu werpt dan een schaduw. Regisseur Metev houdt de patiënten zorgvuldig buiten beeld. Elke glimp die we wél zien, wordt daardoor huiveringwekkend. Elk geluidje indringend. Het doodsgereutel, de verkrekte stemmen. De Lijmsnuiver. Het Been. Maar bovenal is deze docu hartverwarmend, door het keiharde werken van het onvergetelijke drietal. Ter afleiding leven ze wat kwajongensdromen uit. Appeltjes gappen, en scheuren met die kar. 'Ik ga je straks valium voorschrijven Plamen!'

Buzzard
'Welcome to the party zone.' Zelden zo'n pijnlijk grappig komedie gezien. En blijkbaar toch precies binnen mijn grenzen van genantie, want geenszins de neiging de trui over het gezicht te trekken. Het begint nog Office style-cool. Ik bedoel, op kantoor is iedereen een dork. Dat hoort er een beetje bij. Geleip in en om de 'cubes'. Collega's met 'hippe' mix cd's, kleinschalig gesjoemel met de nietmachines. Metal op de walkman. (Films met ekte ekte metal zijn trouwens vaak genrebendin'...) Het hoofdpersonage is een combinatie van metal dude en nerd. Zijn hobby: oplichterijtjes. Zo'n man die altijd naar klantenservices belt. 'Door omstandigheden' moet onze anti-held in de kelder van een vriend, pardon, 'work friend' schuilen. Daar gaat de film écht goed los. Dork Derek (de co-worker) overleeft bij pa op een dieet van buritos en bugles, Nintendo en Megadrive. Nu hij eíndelijk een kompaan heeft kan het feest beginnen... Toch? Treurigheid extraordinaire. Buzzard bevat sowieso de beste chips-eet-scene ooit. En het scenario is nog vernuftig ook, want na de (kantoor)komedie sijpelt langzaam maar zeker een mumblecore-tragedie de film binnen. De metal dude kan rennen als Lavant, en met elk stap in de buitenwereld worden de problemen groter, zijn oplossingen bruusker en zijn eigendunk pijnlijker. Een film met lef, bovendien, want het einde is heerlijk immoreel.

Ask Me Anything
Een beetje sukkelend drama van een jonge meid werkt toe naar een verrassend (ik wel, maar ik verwacht dat niet iedereen dat zal hebben) einde. Misschien dat je het weer beter trekt als je achterdochtiger bent.

Guernsey
Prima Nederlands drama al had het van mij iets meer ergens naar toe gekund. Het is al pittig genoeg om naar al die contactgestoorden te kijken. :)

Interview
Holman, Teeuwen en Van Gogh voordat ze geobsedeerd raakten door een geloof (de eerste twee zijn m.i. behoorlijk van het padje af geraakt de afgelopen paar jaar, Van Gogh was tot zijn tragische dood stukken interessanter) zijn op dreef. Schuurman en Bokma ook.

Attack the Block
Zeer vermakelijke Britse SF/horror mashup. Wat tienergangsta's overvallen tijdens Oud en Nieuw een vrouw en op hetzelfde moment stort een buitenaards wezen naast ze in een auto. Die weten ze snel uit te schakelen waarna wat brutere exemplaren volgen. Afijn, veel paranoia wanneer ze zich in hun flat proberen te verschansen. Film heeft precies de juiste balans tussen spanning en humor (een van die gasten raakt opeens zijn Jamaicaanse accent kwijt als hij tegen zijn moeder praat). De leider van de gang wordt fijn neergezet door John Boyega (inmiddels beter bekend als de zwarte stormtrooper) en de muziek, zoals je mag verwachten van een film die zich in Londen afspeelt, is uitstekend.

Attack the block was leuk ja.

Like Someone In Love
Kiarostami in Japan, in bepaalde opzichten oosters maar ook hyperwesters. Typisch een plek voor Kiarostami om man/vrouw-, traditie/moderniteit- en natuurlijk die oost/west-verhoudingen in een klein drama van een oude man en een jonge escort uit te beelden. Volgens mij is de maakster van Guernsey ook wel gecharmeerd van dit soort films, maar daar kan je niet zo eindeloos over filosoferen als over de films van de Iraanse meester, al lijkt deze wat minder complex dan Certified Copy. Op IMDB bijvoorbeeld over het einde en ik denk dat het venster weer eens key is (zoals ook in Certified Copy al eens het geval was).

The Final Girls
Levenslessen (laat ’t lekker los …) in de vorm van een eighties slasher. Die emo-kant gaat wat ten koste van de spanning en op de eighties vibe valt ook wel wat af te dingen (had Umberto of VHS Glitch voor de soundtrack gevraagd), maar ook wel eens charmant dat er wat minder misogynie bij komt kijken.

Allow it!

Verraderlijk filmpje dat Like Someone In Love

Beyond the Black Rainbow
'Night mode. Rest peacefully and reflect.' Onevenwichtige maar coole sci-fi voor alle Geogaddi-fans. Het intro is een BoC-interlude pur sang. Het aftandse health institute-filmpje zit vol bezwerende stemmen en stokoude synths. De sfeer is zo beklemmend dat het verschijnen van de filmtitel haast een hinderlijke distractie wordt. Beyond the Black Rainbow doet niet in iets concreets namelijk. Niks plot. Dit is Ex Machina gestript van alle actie-elementen, en ook van het naakt. Wel wordt er wederom aan 'de vrouw van de toekomst' gebouwd. 'Your readings are relatively stable' zegt de enge prof, terwijl hij het arme kind hypnotiseert. (Of zij hem? Of beide elkaar?) Na het eerste kwart begint de film wel wat onder haar eigen minimalisme te lijden. Het tempo is sloom, de sprekers zijn sloom, de muziek is stiekem ook wat sloom (met van die eindeloze één noot synth-errupties.) Gelukkig volgt dan de wending naar totale waanzin. We duiken Under The Skin. Alle huiden en helmen worden afgeworpen. Ik dacht ineens: dit is het verhaal van die motorrijder. Een man die het einde van Alles heeft gezien. Eindelijk mag ook het meisje haar magische Black Moon-ding doen. De slotscene is dan weer wel flauw, en letterlijk lachwekkend. Off én on screen. Dan liever nog eens denken aan de tunnel of love. 'Take home the mother lode, Barry.'

A Jester's Tale
Prosit voor deze Tsjechbuckler. Middeleeuwse meligheid. Zou Mel Brooks 'm hebben gezien voordat ie Prince in Tights maakte? Toegegeven, zó flauw wordt het niet. Maar het scheelt niet veel! Zo zijn er pauzes met erwtensoep tussen de knokpartijen door, en cipiers die in kerkers door de grond zakken. (Helaas gooit de gevangene hem zijn sleutels niet na... Pok. Au!) Mijn favoriete moment is het 'attentie ter aanval'-signaal dat meer weg heeft van een heus hoornconcert. De sterrenhemel schittert er pittoresk bij. Het romantische uiterlijk van de film is sowieso een absolute pré. Die Tsjechoslowaken kunnen knutselen. Achtergronden van gegraveerde land-kaarten, met poppetjes die de 'winds of change' aanwakkeren. Allemaal even kneuterig als charmant. Wat zou het leuk zijn als iemand nog eens een film in déze retro-stijl zou maken! Aan een samenvatting ga ik me maar niet wagen, maar in elk geval belandt een boerenkinkel in het outfit van een prins. Met alle gevolgen van dien. In het kasteel heeft hij last van vele éérdere verloofden van de verwaande prinses, terwijl hij toch meer voor zijn eigen nar voelt. Een goede Tsjechische film kan niet zonder sixties-blommenmeisje, en met belletjes rinkelt dat nog net wat leuker. Als de problemen te groot worden komt de kasteel-nar zijn collega snel te hulp. Desnoods met een Buurman & Buurman-poppetje.

Bedacht me dat die Ο Εχθρός μου (The Enemy Within) best wel actueel is, nou met Keulen enzo (linkschmenschen die moreel in de knoop raken als 'het wel erg dichtbij komt' en rechtschmenschen die daar dan bevestiging in zien).

ah dat klinkt ook wel heel erg Coetzee (op IMDb) :)

Sunset Boulevard
Jaren tegen aan zitten hikken omdat je ook ergens weet dat het een Klassieker is. Blijkt allemaal waar te zijn. Zit vanaf het onderwater shot van het lijk strak op de rails richting beroemde conclusie. Wat moet je er verder nog over zeggen als er hele bibliotheken over vol zijn geschreven en tig films naar verwijzen? Heel veel mooie details maar kon haast niet geloven dat Buster Keaton zichzelf speelde als over-the-hill acteur.

jaa :) lees ergens: 'for Billy Wilder, cynicism equates to reality.'

The Boy
Herten en eenzaamheid, ze komen alleen samen tevoorschijn in de cinema. Logisch wel. De ritselingen van het edele dier kun je enkel spotten als het héél rustig is in je leven. De setup van The Boy is niet veel anders dan het prachtige Shell. Een vader en zijn kind in het niets. In Shell runden ze een Schots tankstation, hier een motel ergens in de Amerikaanse bergen. Het motel is echter wel de cruciale hint. Motels roepen immers weer andere associaties op. Gevaar. Geweld. Unheim. Het kind wil weg. Nog geen puber – misschien dat hij het motel dán wel leuk zou vinden, met alle 'weird adult stuff'. Nu houdt hij zich vooral bezig met levende en dode beestjes. Ook pa is een dood beest in een dood motel. De mondhoeken van de Droopy depressieveling staan maar in één stand. Toch zijn de twee samen wel lief, hun eenzaamheid bestrijdend met kleine rituelen. Maar soundtrack-componist Hauschka kondigde het met zijn Hermannesk piepende en krakende violen allang aan. We gaan in horror stijl eindigen. Dat gaat mijns inziens met horten en stoten. Ik kreeg het vermoeden dat er een kort verhaal wat al te fanatiek tot twee uur werd opgerekt. (Het bleek later een 'chapter' uit een boek). Zoiets merk je. De spanningslijn is niet gebouwd op klassieke horror-spanning. Wel op arthouse verveling. 'You stole money!' 'It's called freezing your assets.'

Queen of Earth
'What's it like having all the answers, all the time to everything?' De naam Alex Ross Perry doet al een tijdje de ronde, maar ik had nog niks van hem gezien. De eerste kennismaking is zeker niet verkeerd. Veel intellectueler dan verwacht ook. Perry heeft de Franse cinema grondig bestudeerd, zonder helemáál in luxueuze retro te vervallen. Net zoals Baumbach's Margot at the Wedding is Queen of Earth een praatfilm vol onsympathieke mensen, die herkenbaar met zichzelf en elkaar worstelen. De hoofdpersonages vormen elkaars negatief. De brede blondine en de skinny brunette zijn wél allebei in het bezit van eenzelfde mumblecore-pruillipje. De twee kibbelen dermate intiem dat het wel zussen lijken. BFF's dus... Maar in hoeverre je nog van 'best' of 'forever' kan spreken? De blonde kunstenaarsdochter heeft net haar vader verloren, een litteken dat Perry heel wijs nauwelijks invult, maar dat precies genoeg prikkelende Rayon Verts werpt. De man was suïcidaal en 'he ripped everyone of'. Zou dochter 'm achterna gaan? Haar donkere vriendin is vooral goed in het aanstippen van andermans problemen. 'Wanhopige mannen zijn zó onaantrekkelijk.' Hun vervelende zomer wordt door Perry doorsneden met de vórige, toen alles nog 'goed' was. Trigger voor de crisis zonder catharsis is een kerel met de ironische naam Rich, het uiterlijk van Goldblum, en een rake theorie over barstende bubbles.

Advantageous
Intrigerende indie-sf. Vooral de eerste helft, eigenlijk een portret van de huidige samenleving (neoliberalisme trekt met een wezenloze glimlach de duimschroeven aan, bomaanslagen waar niemand van opkijkt, subtiele degradering van het vrouwelijke), vond ik vrij sterk. Bechdeltest wordt weer eens ruimschoots gehaald. De transfer van bewustzijn zal vrijwel zeker altijd fictie blijven en zag ik daarom meer als een symbool voor de vraag hoe ver men durft de eigen identiteit te ondergraven zodat men kan blijven functioneren in de maatschappij. Het geruststellende einde kwam daarom best wel wrang over (ben er nog niet helemaal over uit.)

Verrassend genoeg op Netflix te vinden.

Drag Me To Hell
Sam Raimi's terugkeer naar het koude horrornest na al die Spider-shit films (en wel fijne A Simple Plan). Hij is zijn oude shizzle nog niet kwijtgeraakt: schrikeffecten, een cocktail aan lichaamsvloeistoffen, bizarre special effects en natuurlijk...dat absurde gevoel voor humor. Ik kreeg helemaal old skool nerveuze lachaanvallen. Maar goed, een vrouw wordt vervloekt...bladiebla...drie dagen voordat ze naar de hel wordt gestuurd...helaas zagen zelfs mijn dochters de twist al mijlenver aankomen. Niet getreurd, zoals sommige oplettende kijkers terecht hebben opgemerkt werkt de film perfect als een grote metafoor voor eetstoornissen.

Ik heb We Zijn Weer Thuis even onderbroken voor Making A Murderer, drie afleveringen in: if you thought the WM3 got a bad deck …

Making A Murderer is een documentaireserie om wakker van te liggen, zeker als je nog niet alle afleveringen hebt gezien. Dit is klassenjustitie op z’n ergst. De manier waarop het simpele neefje Brendan er door de twee doortrapte detectives en zijn eigen slappe zak van een advocaat wordt ingeluisd is ziekmakend. Die aflevering zal hopelijk nog vaak gebruikt worden tijdens de politieopleiding om te laten zien hoe het vooral niet moet. Een bekentenis is iets anders dan de waarheid.

Als Steven Avery onschuldig is, wie zou(den) dan de dader(s) zijn? Geven de documentairemakers een voorzichtige hint of lijkt dat maar zo?

Ik zie een hoop mannen (en een paar vrouwen) heel schuldig kijken bij allerlei zaken, maar daar zit Avery niet bij.

Making A Murder
Aaaaaand … done! Mozeskriebel, hoe is het mogelijk? Elke keer weer een zieke twist of turn. Geen red herring, noch een schuldige, zoals in de WM3 wat mij betreft. Wel een aantal mensen die ik ervan verdenk meer te weten. Zo zie je maar, je hebt geen dictatuur nodig om door de instanties genaaid te worden (maar dat hoefde je de Afro-Amerikaanse gemeenschap natuurlijk al niet uit te leggen). Het is wel mooi hoe de ouders zo achter hun kinderen blijven staan en ook Steven zelf toont zich een man met gebreken maar uiteindelijk toch echt een goed hart. Ik geloof in zijn onschuld en dus niet in al die deftige meneren en hun fakking 'reputaties'.

Pictures from the Old World
'Wat is het meest waardevolle in het leven?' 'Droefenis, want dat is alles dat ik ken.' Slowakije anno 1970. Zolang je geen auto ziet kan het met gemak 1870 zijn. De camera als tijdmachine. De microfoon als een mysterieus object. Bejaarden zetten het ding nieuwsgierig aan hun oor. Ze horen hun oude oor ruizen. Regisseur Hanak portretteerde de haveloze en tandeloze plattelanders. Het communistische regime wist geen excuus verzinnen om dit te verbieden. De armoede straalt ook een verbijsterende kracht uit. Een man die al vijfentwintig jaar op zijn knieën het werk op de boerderij doet, nadat een wagen zijn benen verpletterde. 'Ze hadden een film van me moeten maken.' Hij heeft zijn flits gekregen. De ellende wordt weggespoeld met wijn en muziek. Pictures from the Old World is ook musicologisch een fijn document geworden. De mannetjes zingen de longen uit het lijf. Met een kleine zeventig minuten is de docu echter veel en veel te kort. Er zijn zoveel scenes die zoveel langer hadden mogen duren. Het mooiste moment is verrassend modern. Totale melancholie. Ineens verlaten we het aardse, de jaren van de ruimtevaart werden zelfs op de meest gammele hoeve met verwondering gevolgd. Je leeft met 2 kippen en een koe in een schuur, je baggert de drek. En ondertussen droom je van Gagarin en de Amerikanen. 'Ze wilde me niet toelaten zonder astronautenpak.'

The Kindergarten Teacher
Altijd fijn, een film die je ergens over laat peinzen vóór het in de film zelf ter sprake komt. In dit geval het 'intrinsieke' multi-culturele gehalte van Israël. De joden komen overal vandaan. (Klinkt meteen fout he?) En ja, ze zien natuurlijk precies van elkaar waar hun wortels liggen, en er wordt volop onderscheid gemaakt. Op het strand leert de kleuterjuf haar pupil de verschillen herkennen. Wat het tedere scenario daar precies mee wil zeggen? Geen idee, maar dat er metaforische dingen aan de hand zijn is overduidelijk. Haar vijfjarige leerling is namelijk een geboren dichter. Een symbolist pur sang. Het leven uít een kinderbrein. Toepasselijk verdwaasd gedeclameerd door het kereltje. (Iemand stond 'm vast buiten beeld te souffleren.) En de kinderjuf, zij ziet de profeet in een gevaarlijke wereld. Op de speelplaats moet het jonge 'genie' 'Maccabi Tel Aviv hate songs meebrullen met zijn beste maatje, en lijkt het leven alvast een voorbereiding op de drill life later. Maar binnen heerst een serene rust. De kinderjuf wurmt zich ongemakkelijk gemakkelijk een leventje binnen om haar oogappeltje te kunnen strelen. Het is de opmaat tot een Grunbergiaans mid-life-crisisje dat misschien nét iets te lief blijft. (Wij zijn Oostenrijkers gewend...). De vrouw schippert van hoop naar wanhoop en van man naar man. Wat zou ze tegen haar echtgenoot hebben gezegd op dat soldatenfeestje? Raadsels voor een ziener.

Hard to Be a God
'Fuck you theorist!' De favoriete film van Herman Pleij? Absoluut wanstaltige middeleeuwse waanzin – een echt feces feestje – al zijn er ook grapjes over 'de renaissance'. De mensen zitten er duidelijk niet op te wachten. Fuck de vooruitgang. Wat is er mis met de grote, gore kliederboel? Hard to Be a God is pure fantasy, het was me lange tijd niet eens duidelijk of de film zich op aarde afspeelt. (Nee dus.) Het werk dat er in moet zijn gestoken om al die rituelen op poten te zetten! We volgen een plaatselijke 'god', op zijn dagelijkse rondes. Hij drinkt wijnen, bepotelt kale wijven en, hop daar laat hij een slaaf vrij. 'Die zat sinds zijn 3e aan de ketting'. De gevolgen zijn absurd. Na een tijdje komt de politie de 'Don' arresteren. Of nou ja, ze doen een halfslachtige poging daartoe. Veel lijkt er niet te veranderen. De goddelijke kerel is duidelijk een van de sterkste kerels in een maatschappij vol misfits, maar wat hij nu precies met die machtspositie aanvangt? Hij weet het zelf niet, zelfs niet in een wereld vol (en van) oliedommen. Arkady en Strugatsky (wat een prachtnamen) zullen er in hun boek vast iets duidelijker over hebben verteld. In drie uur film wordt de de chaos van deze kippenren soms wel wat vermoeiend. Alsof zo'n film geweldig leuk is om te maken, nog beter om in te acteren, maar om ernaar te kijken... Uithoudingsvermogen is vereist. Ze zouden er ook best een toffe RPG game van kunnen maken trouwens. De mist is er al.

Ik zit al een half jaar aan te hikken tegen "Hard to be a God". Daar heb jij geen verandering in gebracht, ben ik bang ;)

Ik zag laatst "Blind", een Noors-Nederlandse co-productie van twee jaar terug die ik goed vond. Oh, en dank voor "Buzzard". Genoten!

Van de gebroeders Strugatsky! Van Stalker. Mmm, dat boek schijnt wel goed te zijn. "Absoluut wanstaltige middeleeuwse waanzin" klinkt wel goed, zeker met die Bosch-revival, maar drie uur? Zeker op Russisch tempo ook nog?

jaja gheheh. mompel de mompel, schrans, schrans. En de figuren (fucked up karakterkoppen) die ze blijkbaar kunnen vinden voor dit soort producties. Tis wa.

Helaas geen Strugatsky in de lokale bieb.

Blind, slimme film :)

Buzzard! Is there roomservice up in this bitch :)

Tangerine
'What the fuck is this?' 'It's a pussy.' Het gewone wordt ontzettend lollig in de wereld van transgender-omkeringen. Wat zijn die ineens 'en vogue' trouwens! Misschien bewonderen mensen de ultieme maakbaarheid? Dat je je zélfs niet meer laat belemmeren door je geslacht. Be yourself weet je wel. Soms lijkt het ook wel een een excuus om lekker gek te kunnen doen. De dames die op de straten van Los Angeles hosselen, leggen het er erg dik bovenop. 'I know I ain't special, but I'm his bottom bitch for the last two weeks, bitch!' Wat zou een feminist van al dat ge-bitch vinden? Tangerine maalt verder niet om politieke correctheid. Terecht niet. De film swingt als opgevulde en opgepepte tiet. Turbo-tempo aan en gaan. Ook de muziek beukt er in Spring Breakers-stijl stevig op los. Het verhaaltje over twee geweldig guitige donkere diva's die al kibbelend richting kerstavond zwieren, wordt doorsneden met een Armeense taxichauffeur. De kerel heeft een ding voor ander soort ladies. Naarmate zijn verhaallijn die van de hoofdpersonages nadert, wordt de muziek heel slim ook wat oriëntaalser. Uiteindelijk staat de hele multi-culti club bij de Donut Time elkaar al schaterend en schmierend de huid vol te schelden. In true christmas spirit, zogezegd. Uitgeraasd gaan de pruiken af. The Trip is over. Heel even... Twee melancholische mannen bij de laundromat.

National Gallery
'Your excellencies, why not have an anamorphic skull? Feestje voor knappe koppen en cultuurwetenschappers. Very, very learned people dus! Drie uur lang dwalen we door, voor en áchter de schermen van de rijkgevulde National Gallery te Londen. Nu zou ik iets clichématigs kunnen zeggen als: de plaatjes spreken voor zich. Maar interessant is nu juist hoeveel moeite er wordt gedaan om vóór de plaatjes te spreken. Het zijn de gidsen die de film vullen met hun enthousiasme. Zoals de vrouw met de lisp die over Holbein's doodskop orakelt, maar eerder nóg beter op dreef is, wanneer ze PP Rubens' Samson en Delilah tot leven brengt. Achter de schermen zoeken de managers naar 'het verhaal dat we willen vertellen richting end user'. Gelukkig is de main boss een ouderwetse snob. In een leuk meta-momentje filmen Frederick Wiseman en zijn crew een ándere tv-crew die de curator van de grote Leonardo-expo filmen. Het is nog net geen Verkade-effect. Zoals elk museum van enige statuur houdt de National Gallery zich ook bezig met reparatiewerken. Wiseman houdt duidelijk van de ambachtelijke kant van de zaak en gunt ons vele restauratie-inkijkjes. Codewoord: no retouching! De vernis of geen vernis-discussie is van alle tijden. Eastlake moest ooit het veld ruimen toen de geliefde bruine kleur van de schilderijen ineens was verdwenen...

Maakbaarheid ja, bragging en boasting over 'de judeo-christelijke cultuur' ook. Maar ik vind die genderobsessie in het westen ook heel erg een heel benepen idee over geslachten weergeven. Alsof je als je als man van Abba houdt gelijk een verkeerd lichaam hebt. :)

En ze beginnen zo jong al tegenwoordig, ben benieuwd of er ook een hausse aan spijt-operaties gaat komen. Ik ben al blij dat ik geen tat heb genomen toen ik 17 was.

hah ja. helemaal eens.

is overigens wel een écht vermakelijke film, Tangerine, dat dan weer wel.

ik bedoel, het lijkt heel progressief van geslacht verandering, maar het is nog altijd super-super-super-binair. (wat ik dan weer heel mannelijk vindt)
Grijsgebied, ho maar.

Ja, exactly. :)

Ik bedacht een eind jaren zeventig double bill:

3 Women
Altman in de 70s, kan niet misgaan. Maar in het begin moest ik toch wel slikken. En Sissy Spacek op haar aller naïefst en Shelley Duvall als kletsmajoor die door iedereen wordt genegeerd. Echt superrrrrr deprimerend. En dat twee uur lang. En op een tempo dat ik moeilijk meer trek. Maar goed, even doorbijten en dan komt halverwege de twist die naar een bizar laatste kwartier leidt met een vrij indringende scène en mysterieus einde. On-altmaniaans bijna, meer alsof Bergman even naar de woestijn van Californië is overgezet.

Shao Lin san shi liu fang
Of te wel: The 36th Chamber of Shaolin (bij de introductie hoor je al de eerste sample.) Ja, dat werd wel eens tijd. Meestal zijn dat soort kungfufilms wat chaotisch. Deze is echt superstrak. Begint bekend: met de onderdrukking van een dorp, een student ontsnapt en weet de tempel van Shaolin te bereiken. Daar krijgt hij van de monniken les in kungfu waarbij hij 35 kamers moet doorlopen die hem op originele wijze trainen. Daarna kan hij kungfu naar het volk brengen. Mooie balans tussen vechtscènes en humor met zowaar een vleugje wijsheid. Maakt zijn faam als meesterwerk dan ook compleet waar.