Filmforum

ik luister nog liever Pearl Jam dan Nirvana, en dat zegt wat. ;)

Soundgarden heb ik nog gezien toen Cornell lang haar had, mannn (in voorprogramma van Danzig, veel leuker). Nirvana was goede pop en Alice in Chains verreweg de beste band van die scene. Cobain vult een niche hè? Inmiddels zijn je Hendrix etc tot op het laatste concert geanalyseerd, dat gaat zelfs tijdschriften als Mojo vervelen.

Danzig is leuker, sowieso. Zeker in die tijd. Heb een keer White Zombie als voorprogramma gehad, tweede keer weet ik niet meer.

Fireworks Wednesday
Elk Iraans oud en nieuw ontploffen rotjes én gezinnen. Heel Teheran loopt zich hier weer 'met de goudvis in de hand' te verbijten. Het voelt inmiddels allemaal heel vertrouwd, op een fijne manier. We zijn bijna geïntegreerd zo. Regisseur Farhadi maakte later bijzonder veel indruk met A Separation en About Elly. Fireworks Wednesday is de film waarin de ideeën ontkiemen. Een beetje pril nog allemaal, maar het talent is overduidelijk. Net als zijn thema's. Arm en rijk Teheran ontmoeten elkaar, op nogal ongunstige momenten. Een piepjonge schoonmaakster moet een duur appartement 'kuisen'. Een raam is gebroken, de buren roddelen, en de meubelen staan ingepakt, alsof de bewoners gaan verhuizen. De akelig intense vrouw des huizes spendeert meer tijd in de badkamer, dan erbuiten. En niet zonder reden. De sfeer is om te snijden. Typisch Farhadi is dat de jonge schoonmaakster zich er eigenlijk fanatiek 'in' gooit. Binnen no time heeft ze andersmans stofnesten tot d'r eigen nesten gemaakt. En dan kunnen de spelletjes goed beginnen. Cluedo voor 18+. Wie weet wat over wiens overspel? Ondertussen begint het dus buiten te knallen (noem het een sfeeractie). Het lawaai binnen wordt soms wel wat vermoeiend, maar het einde is van grote klasse. Flexibel wiebelend op het koord tussen vilein en hartverwarmend.

S'En Fout La Mort
'Je suis noir.' Een film noir met 'noirs', was die er al? Goed idee van Claire Denis. Nachtelijke intro's worden er nog wat mysterieuzer van. (Black on black, ten slotte...) Moet ik altijd denken aan de burgemeester van een Drents dorpje, die vond dat de asielzoekers maar 'lichtgevende hesjes' aan moesten trekken... Flauw gegein daargelaten gaat S'En Fout La Mort eigenlijk ook meer over mannen dan over ras. 'Haantjes en mannen, het is hetzelfde.' Isaach de Bankolé en Alex Descas worden door een Franse sjaggeraar ingehuurd om in een shabby complex een haantjesgevecht op – eh – pootjes te zetten. Letterlijk dus. Descas is een soort Malcolm X. Broeierig én gevoelig. Zijn trainingen met de hanen zijn zowel komisch als voodoo-indringend. Rap tape aan en de beestjes maar rondjes laten rennen. Ondertussen wordt hij echter verliefd op een wit kippetje (dus toch ras!) tevens de piepjonge echtgenote van de 'patron' (dus toch film noir!). Hij projecteert zijn liefde dan maar op de mooiste witte haan. Isaach staat er erbij, kijkt ernaar, en doet de analyse in voice-over. Het dreigt soms zelfs voor Denis-begrippen wat al te schetsmatig en tentatief te worden. Niks plot twists. Gewoon lijden. Restjes koloniale herinneringen vermengen zich met druilerige Franse regendagen gedrenkt in alcohol. Zelfs Marley's Buffalo Soldiers werkt niet langer opzwepend.

Mad Max: Fury Road
Je wordt een heel uur lang achtervolgd door bad guys, je weet ze eindelijk af te schudden en wat doen je dan? Toch niet omdraaien om door de zelfde klojo's wéér een uur achtervolgd te worden?
En de muziek is ook volkomen k*t.

En de muziek is ook volkomen k*t.

Nogal. Vandaar dit bescheiden alternatief. [/spam]

Vet. :)

Dank. :) Ik moet hem nu alleen nog roadtesten.

Gravity
Toch maar aan gewaagd. Heel erg matig. Eigenlijk is het meer een soort IMAX documentaire dan een speelfilm. Een soort digitale achtbaan in de ruimte met een groot "nou en?"-gehalte en na twee jaar begint het er al neppig uit te zien ook. Puur spierballenvertoon. En (komt ie weer) de muziek, een soort sonisch waterboarden.

In 3D gezien? Ik denk dat ik er in 2D ook niet veel aan gevonden had.

Nee geen 3D, al denk ik niet dat het verhaal er beter op was geworden. ;)

Nee, maar dan heb je nog iets om naar te kijken. :)

Ik vond het eerste half uur echt erg goed (ook niet in 3D gezien overigens), daarna werd het allemaal te sentimenteel, te Amerikaans, er moest weer zo nodig een persoonlijk verhaal verteld worden.

Unfinished Business
Meh. Amerikanen zijn ons wel aan voorbijstreven in onnodig bloot in de film.

A New World
Die moest ik nog. Prachtig weer, ik snap waarom sommige mensen er heel slecht op gaan, maar ik mag die Malick wel. :)

Guess Who
Aardige romcom, als je lat niet al te hoog legt.

The Exiles
Indians in... paradise? Nou ja, dat is maar de vraag. De 'strangers' die geen 'strangers' zijn trekken vanuit de reservaten naar Los Angeles. Daar wacht het grote baanloze niets. Door de superkekke fifties-soundtrack en de swingende fifties-soundtrack lijkt dat even leuk, of op zijn minst stijlvol als een Jarmusch-film. Maar eigenlijk is het in en in treurig. Sowieso, hoe vaak zie je überhaupt een échte indiaan in de moderne Amerikaanse cinema? Eentje die zijn eigen verhaal mag vertellen? Alleen daarom al is het goed dat The Exiles bestaat. In cinema verité-stijl. Een moeder in spe dwaalt over straat, peinzend over d'r magere verleden, en het beetje hoop dat ze heeft. Het lijkt wel de holocaust-monoloog uit Chronique d'un été. De genocide op die indianen ging trager, maar toch... Keer op keer filmt regisseur MacKenzie het charmante verticale treintje naar Bunker Hill. Langzaam begint aan dat shot wat anders op te vallen. De tunnel ernaast. Als de entree naar een onderwereld. Het zwarte gat dat de indianen opslokt. Eén van de jongens vat het samen in een pijnlijke gevangenis-wijsheid: 'Look, I'm doing it outside, so I can do it inside.' Alleen als er genoeg booze vloeit is er nog plezier. Gehamer op imaginaire piano's, gebonk op tribale drums, en een kleine rondleiding door een ander Los Angeles. 'That's the toughest hat on the street here!'

Herz aus Glas
'Das Wetter wird sich ändern'. Als de Apokalyps komt mag ie van mij met een Duitse K komen. De K van Kafka. Profetisch onheil klinkt er meteen mysterieuzer (en beter) door. Op de 'Via Mala' des levens kijkt een Depardieu-achtige 'waarzegger' naar de wolkformaties die door het rotslandschap schieten. Popol Vuh tript er al jodelend wat psychedelisch bij, en Werner Herzog is helemaal in zijn eigen sas. Deze vroege film is een van Herzog's minst toegankelijke. Dat krijg je met dat Kafka-sfeertje. De uiterst rustig gekaderde dorpelingen laten zich door de Ziener bezweren. (Herzog beweerde zelfs dat ze wérkelijk gehypnotiseerd waren.) Ze gaan er in elk geval onnavolgbaar van praten en dansen. De acteurs zullen wel bij de zelf-expressieve Theater Therapie Gruppe Wien zijn ingehuurd. Allemaal 'heerlelijke' mensen. Midas Dekkers-mannetjes storten zich in het onheil. Ook een kop of twee uit 'Auch Zwege haben klein angefangen' doen nog wat florijnen in het zakje. Begleid op de 'drehleier' zwieren ze rond. De Dandy-rijkaard van het dorp denkt dat de Oplossing van Alles in het aloude glasblaasambacht is te vinden. Eén van de meer erotische ambachten mogen we wel zeggen. Er zat niks voor niks ook zo'n scene in The Comfort of Strangers. Onder druk wordt alles vloeibaar en je bol de wereldbol.

Nena
'Wat heeft hij?' 'Hij heeft zijn groente niet opgegeten.' De Vic Chesnutt-tragedie in een Nederlandse film vol Duitsers, geschreven door Esther Gerritsen. Dat betekent verwondering en depressies. Het is nog wel zoeken naar de juiste afstelling, al heeft ie goede momenten. Eerst is er een intrigerende onduidelijkheid. Het vleermuis-meisje Nena (Abbey Hoes in Ramones-shirt) bekommert zich als een piepjong begeleidingsmeisje om een zielepoot in een rolstoel. De twee zijn samen lekker cynisch, de een verloren in 'teen angst', de ander (zo zonder werkende tenen) in Kafkaesk opgesloten lichaamsangst. Dan blijkt de man haar vader. Misschien wílde ik het zelf gewoon niet zien – doe mij maar een soort Her ten slotte – maar ik vond het toch even een moeilijk te behappen perspectiefwisseling. Waar pa aftakelt wordt Nena 'opgetakeld' door d'r eerste vriendje. Een simpele ziel met wat pitchers-lesjes. De aanwezigheid van honkbal is zo wel heel doorzichtig. (Jammer van de kekke trainer met Levon Helm-cap.) 'Niet denken: gewoon voelen én zijn.' Therapie op alle honken. 'Je weet waar de condooms liggen'-moeder Monique Hendrikx komt er bekaaid vanaf. Handicaps zorgen voor verwijdering. Het is eigenlijk keihard realistisch, maar het past niet helemaal in een melodramatische film die gaandeweg op één duistere, dissonante toon blijft hangen.

Ex_Machina
Alleerst die muziek....geweldig. Hè, hè, zo moeilijk was het toch niet? Helemaal niet prominent op de aftiteling trouwens, maar Geoff Barrow dus samen met Ben Salisbury. Plot laat ik maar zitten, want hoe minder je weet hoe beter. Fijn dat Garland gekozen heeft voor een klein budget (zie je er niet aan af) zodat hij zijn eigen verhaal kon vertellen. Verder roept het allemaal interessante vragen op die heel erg nu zijn. Nog even als een goede wijn laten rusten om hem te plaatsen in de film- en s.f.geschiedenis, maar het ziet er goed uit. Ook de eerste 21ste eeuwse thriller.

De Volmaakte Mens van Bas Heijne is een fijne tv-serie over dat soort dingen.

Van mij had de muziek net wat minder tonaal gemogen. :)

Van mij had de muziek net wat minder tonaal gemogen. :)

hehe, ik ben al blij dat het volume in orde was. En wellicht had de film daardoor grimmiger aangevoeld (a la Under the Skin) nu is het ambivalenter.

VPRO is goed bezig.

Dirty Rotten Scoundrels
'It seems so cruel.' 'Trust me, I'm a doctor.' Een Steve Martin-vehikel. Die had ik in al die jaren altijd weten te vermijden. De bekkentrekker met het vroeggrijze Van Kooten-haar is me te zelfingenomen. Een comedian moet toch juist zijn loserdom cultiveren!? De NY Times is echter fan, dus we moeten eraan geloven. Gelukkig is 'dokter' Michael Caine er ook bij in deze To Catch A Thief-variatie. Aan de Riviera verzamelt zich het geld van de wereld, en dus ook de 'sheisters, tricksters en con men.' Caine speelt er één van het gedistingeerde slag. Met de opbrengst koopt hij wijnen. ('Ze zijn veel te duur om te drinken.') Martin is de Amerikaanse barbaar. ('Oké, een standbeeld van een naakte vrouw kan ik nog wel waarderen.') Hoewel het flinterdunne screwball-verhaaltje met 110 minuten wel erg dun wordt uitgesmeerd, zijn de details niet onaardig. Zo vind ik het al heel wat dat een Deense miljonairsweduwe, werkelijk in een Ferrari mét Deens nummerbord komt aanrijden. Weer een andere dame is de 'soap queen' en heet heel toepasselijk Colgate. Om haar been beginnen Caine en Martin hun potje 'charmes voor de vrouwtjes voor beginners.' En een bee(n)tje kijker weet hoe dat afloopt. Caine geeft zelf al de cijfermatige hint, als hij zich voorstelt als Dr. Schaffhausen zeh 'zird' (!) uit Liechtenstein. Wie o wie gaat er met de poet heen?

Dr. Jekyll and Mr. Hyde
'I'm beyond help!' Elke man kent het wel. Loop je weer je 'Mr. Hyde' achterna. Nooit geweten dat Jekyll and Hyde zó'n heerlijke foute metafoor was. Mamoulians flitsende filmversie staat nog altijd recht overeind. Het begint al met 4 minuten in Lady in the Lake-stijl. Een film vanúit de ogen van het hoofdpersonage. Het zou inderdaad een smakelijke 'game' zijn. Een soort Leisure Suit Larry. Jammer dat de makers het niet de hele film volhouden. Dan hadden ze de transformatie enkel aan de hand van reacties van de tegenspelers kunnen tonen. Nu barst Jekyll als de Hulk uit zijn shirtje, zijn huid wordt donkerder, zijn neusvleugels breder. Ja, racistisch is het wel. De exotische primitief als het seksbeest waar Londen voor siddert. Eigenlijk is de film leuker als Jekyll gewoon Jekyll is, en de seksuele hypocrisie om zich heen aankaart. Hij mag niet met het meisje van zijn dromen vrijen, pardon trouwen, althans niet snel genoeg, terwijl hij het wachten wel beu is. De zwiepende benen van Cockney-meisjes tikken als een tijdbom. De censuur zat te slapen (of had ook een pilletje ingenomen) want we zien zelfs een glimpje tiet. Mooi hoe in 1931 het opstropen van een maillotje nog gewaagd was en ook meteen vóelt. En de professor? Hij knutselt in het lab aan een spetterende combi van Viagra en anti-depressiva. De bijwerkingen doen een dasje uit en 'm de das om.

Kış Uykusu
Mooi hoor, al vond ik het meer in zichzelf gekeerd dan Once Upon a Time in Anatolia, het miste iets van de...visuele magie van die film. Hoe dan ook, als portret van een bepaald soort man die teveel nadenkt en in zijn eigen wereld verdwaald helemaal raak. De vrouwen houden hem subtiel een spiegel voor en dan wordt hij narrig. Eigenlijk best wel een wrang einde, hij helemaal blij dat hij terugkeert en zich romantisch dwepend aan haar voeten werpt, maar zij zit nog steeds gevangen en hij begint lekker aan zijn boek. Hard.

het miste iets van de...visuele magie van die film

ze zitten een beetje teveel binnen ja/inderdaad (lett./fig.)

Love
'Waarom ken je toch al die Goethe-quotes'. 'Voor mezelf. Ik eet ook toast. Voor mezelf.' Superintellectuele Hongaarse arthouse uit de seventies. Ik vond het maar een droge kluif, ook zonder het schillen en koken van aardappels. (Die Hongaren houden zoals bekend van sloom.) In Love (Szerelem) wordt vooral veel gemaald. En eindeloos gestorven. Dan kom je op een soort Bergman uit, maar de scherpte ontbreekt. Of anders geformuleerd: we zien wél Roodkapje en haar Navratilova-grootmoeke in bed, maar die wolf, die moeten we zelf maar gaan zoeken. Eén potentiële kandidaat voor die rol is een verdwenen echtgenoot/zoon. Hij zit in de Sovjet-bak. Zijn wanhopige vrouw heeft het oude reutelende moeke in bed wijsgemaakt dat de man naar Amerika is gegaan, om een film te maken. Ze schrijft zélf zijn brieven. Het is op dit vlak dat de filmschoolfilm punten scoort bij cinefiele journalisten en de jury van Cannes. De brieven worden verbeeld in verbijsterend epileptisch flitsende Resnais-edits, en ze bevatten namedrops van de meest uiteenlopende zaken. Wilhelmina en de FBI door de ogen van Guy Maddin, zeg maar. Toch klinkt ook dit enerverender dan het uiteindelijk wordt. En als de 'wolf' dan uiteindelijk verschijnt, is het er een in brave schaapskleren. Doe ze maar uit dan, jongen. Terug naar die liefdesschoot.

The General
Er schijnt ook een kleurenversie van deze Ierse gangsterfilm te bestaan. Ik vind dat je dat eraan 'af ziet'. Het zwart-wit is meer een filtertje. Terwijl de arty oplossing me best simpel lijkt. Beginnen in kleur en dan langzaam alles in grijstinten laten vervallen. Totdat alle kleuren uit Dublin zijn gelopen. Een aardige parallel met het leven van The General – ze hadden 'm beter 'capuchonman' genoemd – wiens rise & fall we hier volgen. Het modernistische intro lonkt nog naar avant-garde, door het einde letterlijk terug te spoelen. Daarna belanden we echter al snel in een gangbaar ritme. Gangsterbaas Gleeson en zijn boys 'pullen' heist na heist. Met smaak, roomsoesjes én varkens-shirts. Swinging Dublin. Lachend, all the way naar de rechtszaal en weer terug. Deze mannen zijn trots op 'hun trade', en hebben niks met loyalisten, royalisten of de IRA. The General doet alsof ie Robin Hood is – 'this is my way of paying taxes – maar hij staat er toch vooral voor zijn eigen plezier en hachje. (Ook in de rij om zijn 'dole' op te halen). Het 'tegenwerk' van de Ierse politie is dermate oenig dat politiebaas Jon Voight er héél vermoeid bijloopt. Zijn capaciteiten worden niet ten volle benut. Gleeson schittert wel. Zeker wanneer regisseur John Boorman de robberies laat zitten. Uiteindelijk is de criminaliteit van The General juist een sneu moeras van armoe en alcohol.

Next Friday
Half Baked
Stoner comedies, nogal flauw dus, meestal té flauw.

Korkusuz Kaptan Swing
De onverschrokken Kapitein Swing tegen de rode jassen. Beetje suf allemaal en net niet raar genoeg om echte camp te worden.

The Black Gestapo
Die titel al. Een aanzet tot politiek strandt in onsmakelijk geweld en een matige blaxploitation flick.

Demonia
Beatrice Cenci
Een hele ouwe en een nieuwe Fulci. De ouwe (Beatrice Cenci) is toch echt heel veel beter. Vooral het camerawerk valt op. En toch al een beetje die voorliefde voor gorey fx. Demonia wordt in lulligheid en koddige wortelpijpen gesmoord.

Welcome To Me
Alweer flauw, alhoewel sommige er iets psychiatrisch in zien. Ik voel het niet zo, al is het acteerwerk van de hoofdrolspeelster wel goed.

A Most Violent Year
Iemand probeert het netjes te doen, da’s ook weer eens wat anders. Prachtig gefilmd en spannend goed geschreven verhaal.

Alien
Die had ik natuurlijk al eens gezien, maar heul lang geleden. Nu nog steeds een uitstekende film al zit je wel een paar keer te twijfelen aan de toch niet zo heel wetenschappelijke benadering van deze wetenschappers.

Eddy & Coby
Droogkomische film gedragen door Kas en Abma. De rol van de zwarte jongen wouldn’t fly in the US, typisch zo eentje waar een Amerikaanse vriendin het Nederlands racisme in ziet en veel Nederlanders niet (ik denk dat ze gelijk heeft).

Ruggles of Red Gap
'Do you believe in love at first sight?' 'No.' 'Me neither, that's why I intend to stay a while.' Ouderwets malle wisecracks in deze Jeeves-variatie. (Ik neem ten minste aan dat Wodehouse zijn boekjes destijds al had geschreven, deze film is zó oud...) Het geciteerde geintje komt voor rekening van de baas van de 'manservant' Ruggles, wiens eigen humor natuurlijk een stuk meer uitgestreken, opgevouwen en netjes in de kast gelegd is. Charles Laughton mag dan een wat in de vergetelheid geraakte acteergigant zijn, hij bewijst hier dat ie van alle keukenkastjes thuis is. Vadsig als Thomas Acda en stuntelig als Monsieur Hulot droogkloot hij zich door het vakantieboekjes-scenario. Ruggles wordt naar 'a remote settlement' geroepen, als zijn baas 'm vergokt tijdens een potje poker. Ruggles houdt zoals altijd uiterlijk zijn cool, maar knijpt 'm toch: 'but sir that is a land of... slavery!'. Niet dat u nu moet gaan denken dat onze slaafse valet er vooruitstrevende opvattingen op na houdt. Aangekomen in de Amerikaanse villa, komt hij meteen de zwarte huismeid tegen. 'Is that a genuine blackamoor, sir?' Het zijn dit soort smeuïge 'meat sauce'-verwikkelingen die de film gezellig maken (en houden). Maar er is meer. Onder regie van Leo McCarey, sentimentalist pur sang, gaat er natuurlijk ook wel een vochtig oogje of twee blinken als keurig bestek.

The Search
Kapotgeschoten Duitsland, vlak na de Tweede Wereldoorlog. Het is vreemd om te zeggen, maar ik vind het mooi dat ze daar toen al films hebben staan – eh – schieten. Zo onwerkelijk en tegelijk zo menselijk. Alles aan gort. Gebouwen en gezinnen. Typische 'social conscious' regisseur Zinnemann ging (onder meer) naar Ingolstadt om er een lievig melodrama op te nemen. Melodrama niet zozeer vanwege de inhoud – want het leven was toen gewoon zo verschrikkelijk – maar wel door de zoetsappige muziek, en het wat onhandig bespelen van de sentimenten. Zelfs dé knuffel komt er niet helemaal uit. Het maakt de film in alle knulligheid wel hartverwarmend. Een nogal didactische voice-over vertelt over duizenden ontheemde kinderen. Opgevangen in... kampen. Sommigen worden klaargestoomd (om niet te zeggen gedrild) voor 'Palestine'. Anderen wachten op ouders die ze nooit meer zullen zien. Eén van de mannetjes krijgt zijn naam niet eens meer uit zijn mond. De tatoeage spreekt boekdelen. Hij gaat er (getooid met Where's Waldo-mutsje) schielijk vandoor. Montgomery Clift raapt 'm op. De tweede fragiele ster van de film verschijnt pas na een half uur filmtijd. Da's best arthouse en Rossellini. Ik zag zelf ook nog een ander glimpje magie. De liefde van Clift voor het kind is zó overweldigend en zó PTS, het lijkt soms wel een JD Salinger-verhaal.

http://i.kinja-img.com/gawker-media/image/upload/wz3knmnactzc9dk89n83.jpg

Aldus...

Coleman, Last, als vliegen …

Ik dacht 'oh ja die zag ik als broeke in Mortal Kombat'
dat was Cristopher Lambert

1939 in het Finse Leger, Lee dus. Hoe gaaf is dat. :) (Ok het was maar heel even en er gebeurde niets, maar toch)
En 'Christopher Lee Sings Devils, Rogues & Other Villain' kan vast wedijveren met die Barbara Streisand plaat waarop ze begeleid wordt door een groente-synth-fx-orkest

Ik moet zeggen dat ik niet eens genoeg heb gezien om te kunnen beweren dat ik iets ga missen. Lord Summerisle zal de favoriete rol zijn …

(hi, Martijn dus, inloggegevens kwijt en de e-mail waar ik mee ingeschreven was bestaat niet meer. Misschien da'k thuis nog wat kan herstellen …)

haha. ik dacht al een nieuwe poster, DAS KANN NICHT SO SEIN

The Duke of Burgundy
Verraderlijk: trailer maakt er een soort David Hamilton erotica exploitation van. Vervolgens hinten de begintitels naar pure retromania. De echte film is veel vreemder. Vraagt sowieso om een tweede blik (niet in de laatste plaats omdat ik tijdens een droomscène begon te knikkebollen, wat het totaal geniaal maakte.) De relatie tussen twee vrouwen (Sidse Babett Knudsen van Borgen op haar Scandinavisch melancholisch mooist[/huilende wolf]) gaat meteen van start dus daar gaat de spanning niet van komen. Die is veel subtieler als een verschuiving binnen de relatie (veel vlinders...transformatie alert, Clarice!) Heerlijke vleugjes psychedelica, subtiele humor, fijne muziek en de Bechdel test wordt glorieus gehaald…wat zeg ik er zit gewoonweg geen enkele man in de film (levert trouwens knetter spannende lezingen op).

The Purge
Zoveel potentieel, zo niet gebruikt. Film heeft een fijne premisse: een dag per jaar mag iedereen in Amerika los gaan: moord, verkrachting, the works, de autoriteiten grijpen niet in. Een soort sociale schoonmaak die goed is voor de economie en geweldadigheid van de mens even een uitlaatklep geeft. Geen wonder dus dat de gegoede burgerij zich flink ingraaft (hier Ethan Hawke als blitse verkoper van beveiligingsaapparatuur) en geduldig de storm uitzit. Dat gaat natuurlijk op knullige wijze mis waarna een soort standaard home invasion film volgt die je echt tot op het detail kunt voorspellen. In de jaren zeventig was het einde ook hopelozer geweest, echt een kans voor open doel.

Ik heb die soundtrack van The Duke of Burgundy op vinyl en die is niet best geperst. :(

Te zacht geluid? Met een warp? Hij staat gelukkig ook op Spotify en dan lijkt hij veel opgewekter dan in de film. Oh en ik zie dat ik hem volgende maand in de bioscoop kan zien (is toch wel een echte film-film.)

Vervorming, zo halverwege kant A, ik hoopte dat een wasbeurt zou helpen, maar helaas.

Ik wil 'm ook nog eens zien. Bios, bluray wellicht ook nog …

Waarom wachten ze trouwens ruim een half jaar voor zo'n film eens in de bios te draaien, ik kon me in dit geval geen half jaar beheersen. Als die entertainmentindustrie eens van die territoriumlogica afstapte en meer 'world wide web' ging denken zou dat wellicht ook wat piraterij schelen.

Vroegâh had men nog het excuus dat er maar een beperkt aantal kopieën in omloop waren, maar eigenlijk is dat tegenwoordig met digitale film en bioscopen die er keihard een dvd inschuiven (zie Vido hierboven) achterhaald. Het leek ook een tijd veel beter te gaan, maar de laatste tijd is het weer bar en boos. Volgens mij doen ze de grote budgetfilms a la Mad Max nu nog steeds wereldwijd ongeveer synchroon vanwege de piraterij en denken ze bij het meer arty segment "we zien wel."

The Duke of Burgundy is zelfs langer dan een half jaar geleden al in Engeland uitgebracht. De film stond eind vorig jaar in Sight & Sound in het lijstje met de beste 20 films van 2014. Volgens mij duurde het met de film Frank bijna een jaar voordat Nederland aan de beurt was. Gelukkig kon ik The Duke al in maart zien tijdens de Roze Filmdagen in een uitverkochte zaal met minstens 90% vrouwen die met hun lachsalvo’s de subtiele humor extra uitlichtten.

Het zal wel aan mij liggen, maar ik vond de film een beetje kitscherig, het is dat er een 'scherp randje' aan zit, anders was het helemaal niet te harden geweest...

R100
Oh Japan, zo excentriek, zo onvoorspelbaar, zo goed in vernedering. En toch was ik niet helemaal overtuigd door R100, een soort S/M-versie van The Game. Het ging alle kanten op, sommige delen waren echt goed en dat meta-gehannes van die gasten die de film in de film kijken ook, maar tegen het einde werd het me iets te melig en chaotisch.

Heh, zag net Melisa Sözen (de jongedame uit Winter Sleep) langschuiven in het publiek bij rockdiva Şebnem Ferah in Paradiso. :)

Selfie!!!11!! :)

R100 haha, wat een smerige wanboel was dat (wel leuk) :)

Mjaa, maar als je eenmaal Funky Forest: The First Conact en Ichi the Killer hebt meegemaakt, ga je de lat hoger leggen (re. R100).

https://38.media.tumblr.com/tumblr_lz6w0sK6XE1rofxqqo1_500.gif

I rest my case.

haha wow

Ruthless People
Dick & dog-jokes en domme agenten. Nee, een heel verheffende komedie is Ruthless People niet geworden. Het is niet eens een zwarte komedie, wat mij betreft, want stiekem zijn de meeste personages best lief. Hoe noem je een komedie die doet alsof ie zwart is? (Als zevenjarig mannetje was ik altijd geïntrigeerd door 'zwarte komedies' in de tv-gids, zouden daar alleen zwarte mensen aan meedoen?) Hoe dan ook... Ruthless People is er eentje uit Danny De Vito's gouden jaren, zo rond Throw Momma from the Train. Hier komen 'ruthless people' het lastige moordklusje voor 'm opknappen. Twee tofuliefhebbers kidnappen zijn echtgenote (Bette Midler) en Danny is maar wat tevreden. Hij gaat zéker geen losgeld betalen voor die dieetmaniak annex poedelknuffelaar. Om van Midler te kunnen genieten, moet je wel even door de laagjes hysterie bijten, ze is zo'n Sylvia Millecam-achtige furie. Ik zie d'r al achter de desk zitten van Ook Dat Nog. (Als we het toch over programma's uit de tv-gids van vroeger hebben). Toch is de beste grap van Ruthless People wél van haar hand (en andere lichaamsdelen). Het is niet eens een wisecrack, maar het langzaam voortschrijdende inzichtje dat ze bezig is met een 'Oldboytje'. Wat geeft er nou meer gelegenheid om aan je fysiek te werken dan een periode van eenzame opsluiting?

The Good Earth
'I get a woman.' 'No, go back to the wheat!' Lijkt me echt een heel lollige sample voor Cypress Hill. Een boertje in China denkt groot. Rijkdommen moeten er komen. Alleen zo kan men triomferen. Dat krijg je als Amerikanen met een giga-budget een Chinees epos maken. In 1937 betekent dat wel enkel westerlingen in de hoofdrollen. Door het zwart-wit valt de 'yellowface' aanvankelijk nog niet zo op. Toch blijft The Good Earth een curiositeit. 138 minuten lang weten de filmmakers elke uitdieping (of 'omwieding') van hun personages te vermijden. Da's bijna knap. Een Chinese boer krijgt een voormalige slavin als vrouw. De twee wisselen nauwelijks één dialoog. Ze vinden elkaar wél in die eerdergenoemde queeste naar geld... Ik begon dan zelf maar te speuren naar onvermoede communistische bodems. De man ontpopt zich ten slotte tot een soort koelak en de volksrevolutie flitst ook langs. Maar ook het verwachte lijden voor de goede zaak is van korte duur. De kansen keren met een toepasselijke simpele deus ech machina. Wie het geld zó graag wil, zal het ontvangen. De boer begint dan toch nog op Erik van Muiswinkel te lijken. In de peperdure en (dus!) indrukwekkende finale gaat zijn shirt uit. Staat ie in zijn blote bast als de zanger van Rammstein het plebs te dirigeren in de strijd tegen... sprinkhanen. Dus toch gewoon bijbels?

The Major and the Minor
Gee, zien we in deze Billy Wilder-film nu echt een meisje dat de misogynie een toontje lager laat zingen? Ginger Rogers werkt in New York als masseuse. 'Scalp treatments' aan huis. De lift boy verlekkert zich al, om over de klant nog te zwijgen. Ginger geeft ze stoer lik op stuk, en besluit naar Home, Iowa te gaan. Eén probleempje. Het treinkaartje terug is te duur. Maar een kinderticket komt met korting! Bam. Het duurde 5 minuten, maar we zijn toch weer gewoon in Wilders wisecrackend wilde mannenfantasietjes belandt hoor. Klagen wij om deze lolita-lol? Neen, verre van. We zingen mee: 'He can't get him up in the morning.' Double entendres voor de helft van de prijs (en niet voor alle leeftijden). In de trein kijken oude conducteurs eens goed naar Ginger. 'She pretty filled out for a twelve year old.' De oenige majoor wil enkel 'troosten'. Wat snedige scenario-switches later zit de minderjarige op de cadettenacademie. Daar zwermen de vijftienjarige mannetjes. Ginger móet wel meedoen, als de jongens hun moves oefenen. Vooral een New Yorkse geezer had mijn sympathie, met zijn bloemrijke complimentjes. U kunt raden dat de 'minor' ondertussen voor de 'major' valt. Dat hij ook voor haar valt, daar denken we maar niet te lang over na. Wat is een breinmassage zonder happy ending? 'If they don't hear my heart, they won't hear anything.'

Cavalcade
Kijk, eigenlijk is dit net The Good Earth: een wijdlopig epos over een niet zo vreselijk boeiende familie. Maar doordat de makers het 'bij zichzelf' houden raakt deze film wél snaren. Ze weten waar ze het over hebben. Je proeft het aan elke straat. En elk dansje. 1918 was ook nog zo dichtbij! De jaren '30 vormen een bijzonder moment van vergeefs zoeken naar houvast. Even contempleren (en feesten!) tot de oorlogsmachines weer bulderden. Cavalcade begint en eindigt met oud en nieuw, dus het is sowieso een echte 'reminisce'-film. Met steeds meer geproost op het verleden, en steeds minder op het heden. We beginnen ver weg, in 1899, als de Tweede Boer Oorlog woedt. Ik hoopte stiekem op een hele film dáár, maar het blijft bij wisecracks over Kruger. Een Brits upper class gezinnetje stuurt haar vader én haar butler. Beide mannen zo op en top British dat ze gewoonweg sprekend op elkaar lijken. Misschien is dat wat Cavalcade wil zeggen met dit panorama. Uiteindelijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. En sommige van ons zitten in de Titanic. Het is de moeder van het gezin die de film haar serene focus geeft. De grote mijlslaarzen van de geschiedenis delen schoppen uit, en zij incasseert gelaten. Met een almaar treurigere blik, in die veilige loge van het theater. Elke dag, Mesdag. 'I can't bear to think of it and I can't stop thinking.'

The Shooting Party
'When my thoughts about the future are particularly gloomy, I find myself feeling more and more light-hearted.' Op en top Brits pareltje. Met grote klasse over de klassen. What else? Altman zou het jaren later nog eens overdoen met Gosford Park. The Shooting Party is net zo goed. En nog een stukje economischer. Niks expositie. We droppen gewoon als 'dead ducks' in de schoot van het schietfuifje. De oude en versleten James Mason voert het 'pack' aan, dat met portjes in de hand over de veranderende 'regle du jeu' discussieert. Het jaar is 1913, dus verandering is op til. Wat moet de aristocratie nog, nu ze enkel nog zinloze spelletjes kan spelen? Verrassend is het ecologische subthema. Het jongste zoontje bekommert zich om zijn halftamme eend. Het beest wordt Elfrida Beetle genoemd, het resultaat van een heerlijk woordspelletje. Tijdens de jacht verschijnt er een oud mannetje met protestbord en pamfletten. De Partij voor de Dieren, ze bestond! Zo vult de film langzaam de harten met licht-excentrieke personages, kleine gesten en – natuurlijk – de dienstbaren 'achter de schermen'. Het eendenjongetje heeft 'the sweetest thing' als servant. Wat een liefde en wat een gróte ogen. De mannen met de wapens krijgen hulp van hun volkse 'beaters'. Een oude verdwaasde stroper lijkt op Herman van Veen. Ga maar vast naar huis. Ik kom een sigaretje later.

De favoriete game van Ludo (zelf nog steeds de film niet gezien ;)

https://41.media.tumblr.com/53d5b533cfe0394d13e322937d3a8257/tumblr_nq3msor20u1qd3lbbo1_540.jpg

hahaha. heel goed. Ik stel me nu het 'character selection'-scherm voor waar de mennekes eerst heel pedant/chagrijnig kijken, en dan als je er eentje hebt aangeklikt nóg wat chagrijniger. Allebei. :)

op zich wel interessant. Gekste film waar ze ooit een computer game van hebben gemaakt. Dingen die me te binnen schoten

http://static3.gamespot.com/uploads/original/mig/4/7/0/0/294700-5thelemt_002.jpg

http://www.google.nl/imgres?imgurl=http://www.gamefabrique.com/storage/screenshots/genesis/true-lies-02.png&imgrefurl=http://www.gamefabrique.com/games/true-lies/&h=480&w=640&tbnid=wCcmWpAMfl8JLM:&zoom=1&docid=Q_L_h9I0s3jcOM&hl=nl&ei=NqOCVZvCJ4a1UYmngdgG&tbm=isch&ved=0CB8QMygAMAA

(True Lies)

http://i.ytimg.com/vi/zvhR0qvIZcg/hqdefault.jpg

(Stargate)

maar vooral (en de enige echt maffe)

http://www.planete-aventure.net/shot/enfants_01.jpg

La cite des enfants perdus!

wow, die laatste. :) [ik ga even informeren bij mijn game vrienden misschien hebben die nog wat vreemde vondsten]

Oh ja, voorspelbaar ik weet het, maar de Blade Runner game (1997) was echt goed. Stak zo in elkaar dat je elke keer verschillende beslissingen kon nemen waardoor je verschillende scenario's kreeg...en dus aan het eind mens of replicant kon zijn.

ahhh. ik wist niet dat die bestond. :)

haperende True Lies plaatje nog even ter volledigheid
http://s.emuparadise.org/Super%20Nintendo/Snaps/True%20Lies%20%28J%29.png

Hits
Beroemd worden, wie wil het niet? De tijden van viral en sexschandaal. En hipsters. Vooral in det laatste wat flauw en overall wat belerend. Leuke finale, dat wel.

Musarañas
Er ligt een man in het trapportaal, die wordt de aanleiding voor de onthulling van het vreselijke geheim van de twee zussen die in het appartement wonen. Familiedrama meets Kings Misery-achtige horror. Niks revolutionairs maar prima entertainment.