Filmforum

^ja dat was zonde. Het leek eerst zo kil ondoorgrondelijk manisch

The Spectacular Now
Al die sterke drank. Het is de eerste aanwijzing dat we hier tóch niet met een standaard high school-feestje van doen hebben. Dit is geen 'girls gone Superbad', maar echte shit. Het verraderlijke (en slimme) is dat de film wel gewoon met de bekende 'tropes' speelt. Toffe peer geniet van het luie schoolleventje. Zelf een leuk vriendinnetje, en intussen druk bezig zijn nerdy maatje van bil te laten gaan. Let's get laid, lalalala. Prompt gaat het mis. Vriendin pleite, en de Thomas Acda-achtige kerel is van het ene op het andere moment het spoor bijster. Was ie eigenlijk wel zo populair als ie dacht? Is ie niet gewoon een pafferige overschreeuwer uit een broken family? The Spectacular Now laat fraai zien hoe mensen vooral goed zijn in het oplossen van andermans problemen. Maar wat als je jezélf een hart onder de riem moet steken? De confrontatie met je eigen kreukels aan moet gaan. Dan heb je – o paradox! – een echte geestverwant nodig. Enter, een slim Wallflower-meisje dat de jongen op zijn perks wijst. (En vice versa.) Iets wat begint als een grap keert zich zo al snel binnenstebuiten. Hun opbloeiende vriendschap kent tal van ups & downs, en is verrassend hard én intiem. Soms wordt het gelul wat oeverloos, maar dan zijn er nog de liedjes van Kurt Vile, Ariel Pink, Washed Out en Phosphorescent. Enkel moeder Jennifer Jason leigh stelt een beetje teleur...

Sacro GRA
De heilige motorweg. Het onderwerp barst van de abstracte potentie. Met de camera over de ring rond Rome zoeven. Koyaanisqatsi. In werkelijkheid heeft Sacro GRA niet zo heel veel met de snelweg van doen. Enkel de ambulancebroeder en de 'mignottas' beleven hun kicks op (of aan) de straat. Stiekem is Sacro GRA liever bij de mensen thuis. Het is die Man Bijt Hond-wereld. Wij zijn allemaal maf. En wie doodnormaal is, is juist daarom óók een beetje maf. Ik mag het graag zien, en in tegenstelling tot Man Bijt Hond ontbreekt het ironiserende toontje. Iedereen heeft zo zijn dingetjes, en elk leven is bijzonder. De ambulancebroeder mag met oorbellen een coole bink lijken, thuis zit hij 's avonds op webcamsites. (Een echo van het echte leven, letterlijk en figuurlijk.) En de oudere 'streetwalkers' houden inmiddels meer van het zingen van liedjes, dan van voor het zingen de kerk uit. De wat jongere go go danseressen lijken me een typisch Italiaans fenomeen. Of zie je in Nederland al twee schaarsgeklede dames op de bar van cafetaria De Noodstop hun billen draaien? De meest afstandelijke observatie is ook het mooist. We kijken door een raampje van een flat naar een tweetal. Een dame continu achter d'r laptopje. Een Tolstojaanse grijsaard zangerig zeverend. Pas heel laat blijkt de vrouw zijn dochter. Wat een stel!

The Babadook
Ik zou bijna willen zeggen: Australisch, dus goed. Maar die zullen ook wel hun deel "GDVRRRRRDOMME"-films en flauwe surfkomedies hebben. Fascinerende en ingetogen horrorfilm die uiteindelijk over rouwverwerking gaat, met een prachtig einde. Een weduwe probeert door te leven met haar zoontje die aan een soort mega-ADHD lijdt. Op een dag vindt hij een onbekend boek in de kast waar ze uit gaan voorlezen. Pop-up boek, altijd goed! Alleen deze, over ene Mister Babadook, is enigszins intimiderend. Wie eenmaal aan hem denkt raakt hem niet meer kwijt. Dat is alles wat je hoeft te weten. Mooie echo's van 70s-klassiekers als Carrie en The Shining maar met een heel eigen insteek.

Guardians of the Galaxy
Dat kan toch nooit wat zijn? Een meesterwerk van de spektakelfilm. Beter gaat Hollywood voorlopig niet leveren. Een uiterst slimme mix van clichés (het team in slo-mo!) en eigen grappen en grollen. Kom op, Vin Diesel die als Ent rip-off de hele film alleen maar "I am Groot" zegt, dat is absurdistische klasse. En effecten-technisch is het vaak next-level. Tot nu toe werden die digitale effecten een beetje met een grijzige regenachtige drap verborgen, hier niets van dat alles, hup in klaarlichte dag lekker met je pratende wasbeer en je 10.000 vliegende schepen rondvliegen. Haarscherp. Jammer dat er een vervolg komt.

Eens. De film is hilarisch :)

Pride
Het bekende Intouchables-recept. Twee halven (of zo u wilt: 'underprivileged') maken samen één, en de kijker schiet vol. Hier, de mijnwerkers en de homoseksuelen, in het UK van de jaren '80. Thatcher is dus weer eens de feeks; ik kreeg haast objectivistisch zin in een film over de Falklands oorlog. Ik bedoel, íemand moet toch van Thatcher hebben gehouden? Pride is verder precies zo lief en schematisch als verwacht. De homo's zien er zelfs verdacht modern hipsterig uit. De leider van het pack lijkt op Christiano Ronaldo (met een vleugje Roy Donders). Hij trekt met zijn groep naar een Welsh mijnstadje, om de stakende lokalo's een roze hartje onder de riem te steken. Hoewel de mijnwerkers niet staan te springen, wordt de sfeer nergens echt ongemakkelijk. De film houdt het voornamelijk op gegiechel van huisvrouwtjes, en een reisje naar de sm-club. Aapjes kijken. Ik mis wat 'insider knowledge'. Eén anekdotetje over 'the great Atlantic fault' is wat weinig. Voor het bitter in het zoet zijn er wat zweempjes AIDS. ('Anally injected death sentence'.) Ondanks alle bordkartonnen poppetjes wordt het laatste half uur mede daardoor toch aandoenlijk. Hand in hand kameraden, de tolerante versie. Dat blijft een wijze les. En Ken Loach mocht heden ten dage willen dat ie nog zo'n strakke politieke film kon schieten.

A Story of Yonosuke
Ontmoet Jonaske. De Japanse sukkelaar heeft een naam die zijn landgenoten meteen doet giechelen. Een beetje alsof ik 'Urbanus' zou heten. De freshman staat (eerder hangt) erbij als Roberto Benigni. Volkomen verdwaasd. Helemaal opgesloten in zijn eigen domheid. Zelfs voor Japanse filmbegrippen is hij vreemd. 'Anno...' De college vibes zijn die van Linda Linda Linda, maar nóg wat ontregelender. Is dit nog humor, of gewoon pijnlijk? Het eerste half uur (van de 160 minuten!) moest ik echt wennen. Yonosuke wankelt compromisloos 'auti' door zijn nieuwe habitat. Buurvrouw schudt haar hoofd, klasgenoten zijn verbijsterd, maar zie... In al zijn oncoolheid weet Yonosuke haast per ongeluk een vriendschap te sluiten. Even later zit ie samen met die jongen in bad, te filosoferen over een meisje. Dat zou je haast normaal gaan noemen... En dat is ook min of meer de weg die wordt ingeslagen. De bildung van Yonosuke – in blits St. Maarten-shirt! – van weirdo naar, eh, een weirdo die zijn plekje heeft gevonden. Mooiste truc in deze superlieve film zijn enkele uiterst plotse flash forwards. Ineens zitten mensen te reminiscen óver Yonosuke. Het is een soort Modiano-magie. Vooruitkijken, terugkijken, nú kijken. Grootste invloed? Een stuiterend luxe koekje met de rare meisjesnaam Shoko. Dat vind ík dan weer grappig. Shoko-san!

Hey, die laatste lijkt me vintage Olaf :)

denk 't ook. En op 3 (of zo) in Vido's jaarlijstje. Dus, zie niet in hoe het mis kan gaan. (Al had ie volgens mij best korter kunnen zijn)

The Babadook gaat op de lijst trouwens. En nog verse waar ook. Klonk als een obscuur pareltje van tig jaar terug.

Met The Babadook kon ik niet zoveel, en ik hem gezworen nooit meer een horrorfilm te doen. Niks voor mij. Al dat geschreeuw. Zag dezelfde week ook "The innocents" uit 1961. Dat had nog wel iets. Anderhalf uur de gebruikelijke krakende deuren, ramen die openvliegen, kaarsen die uitgaan, etc. En dan in de laatste paar minuten een lekkere WTF.

Klonk als een obscuur pareltje van tig jaar terug.

Ja, dat was ik vergeten te melden, dacht opeens: zo ziet het er misschien vergeten 70s-ontdekking uit. Zag al dat Martijn hem ook had gezien. Connaisseur hè.

oh het is wel ekte ekte horror dus. ;) Nou ja, mag ook wel af en toe.

horror voor horror-haters zou wel een aardige draad zijn (als dit forum 100 leden had)

My two cents on Whiplash

oh het is wel ekte ekte horror dus.

Eigenlijk wel, want als je doet van niet is het meteen zo snobistisch ("eigenlijk te subtiel voor horror" dat soort onzin, zie ook sciencefiction).

Die draad is op zich wel een idee (al wordt het vast een dialoog ;). Kan ook hier. Aan de andere kant, wat subdraden zou best wel overzichtelijk zijn. Wat denken jullie?

Sommige oudere draden zijn echter niet terug te vinden behalve met zoeken naar een term die valt volgens mij.

Ik moest denken aan een Turkse horrorfilm (Küçük Kıyamet) die ook eigenlijk over rouwverwerking gaat.

behalve dat het uitklappen van deze draad op oude pc's ongeveer even lang duurt als het kijken naar een film van Ceylan kan het wel hier denk ik :P

ik dacht aan The Territory en Cure. Maar dat zijn meer psychologische mindfuck films met horror-invloeden.
REC kon ik als 'echte' horror-film zeer waarderen, denk dat ik 'm zelf beter vind dan Blair Witch Project. In elk geval spannender, en gewiekster in het camera-gebruik. (Als locatie-experiment is Blair Witch natuurlijk wél heel cool)

The Innkeepers vond ik niet zo boeiend, maar het lijkt me wel tof als ze eens een film maken die begint als horror, zich ontwikkelt als horror, spannend wordt, om daarna gewoon 0.0 slasher/bad guys/monsters whatever te brengen. (maar ik dwaal alweer af)

Don't Look Now dacht ik meteen aan. Veel enger ook dan zeg maar de meeste ekte-ekte horror.

Don't look now is inderdaad erg eng.
Een andere voor de hand liggende kandidaat (en wat mij betreft de beste horrorfilm) is The Shining

Nog twee horrorfilms die ik bijzonder vind om verschillende redenen.

À l'intérieur. Heel hard en meedogenloos en spannend. Wel een erg 'over de top' einde.
Martyrs. Vanwege de naargeestige, zeer kille en beangstigende sfeer. Zodra de 'high-tech' metalen trap omlaag schuift (dat geluid!) besef je dat dit het einde is.

Oh ja, bijna vergeten:
Evil Dead I en II. Cinematografisch heel sterk en zeer humoristisch
En ik blijf een zwak houden voor Hellraiser en Hellbound.

Martyrs vond ik te pretentieus voor de torture porn die het eigenlijk is. À l'intérieur vond ik wel goed, ook door de soundtrack.

Eerste twee Hellraisers zijn uitstekende films imo en ik neem aan dat je het over de oude Evil Deads hebt, die zijn geweldig.

Oh, ik had al 'n top 15 opgesteld.

Hey zo een gaan ik ook maken! :) Hellbound vond ik altijd geweldig.
Wat een mooie horrorfilm voor niet liefhebbers is: Paperhouse (1988).

Hier mijn voorlopige lijstje met 15 favoriete horrorfilms. Heb me even braaf aan een per regisseur gehouden. Later zal ik het wel uitbouwen, heb bijv. altijd een zwak gehad voor Prince of Darkness wat een van de engste eindes ooit heeft.

Prince of Darkness staat alweer een tijdje in de planning sinds een vriend van me er gehakt van maakte, terwijl mijn herinnering goed was.

http://letterboxd.com/nout72/list/horror-best-list/

My my...Ben even een dagje weg en dan dit... Na ja, wel de tweejaarlijkse traditie dat arnout en OMC elkaar vinden in hun liefde voor Don't look now. Erg vertederend :)

gniffel

er is ook zo'n Franse film over een serieverkrachter die met de Tour de France (!!) meereist. kom hoe heet ie nou.. Sombre!

dat wordt mijn tip dan maar. :)

My my...Ben even een dagje weg en dan dit...

Zo is het maar net.
http://www.joblo.com/images_arrownews/DON

Aaargh...verschrikkelijk.

(ik zie inmiddels al een soort canonachtige overlap in de lijstjes :)

Ik heb geprobeerd origineel en afwijkend te zijn, maar het horror-genre is wat goede films betreft niet bepaald rijkelijk bedeeld...
(Wanneer komt er eens een horror film uit met eenzelfde impact als The Shining, visueel en met een kick-ass soundtrack?)

Maar The Shining was ook wel uitzonderlijk dat een gevestigde auteur zich aan een genrefilm waagde. Fincher zou dat misschien eens moeten doen.

Ang Lee misschien? Dat zou wel interessant zijn, de man heeft gevoel voor esthetiek net als Kubrick had. Ik bedoel de Ang Lee van een film als The Ice Storm dan, niet die Hulk crap.

Goeie.

Ook een goede arty 70s horror ¿Quién puede matar a un niño?. Veel sfeer, goede opbouw, nare conclusie.
The Wicker Man vind ik ook horror, ambient horror.

Oh ja, Obsession, die had ik nog niet gezien toen ik het lijstje opstelde.

Arrugas
Door het leven getekende rimpels. Arrugas moet wel de meest on-escapistische tekenfilm ooit zijn. Zelfs de fantasie die even verlichting biedt, is eigenlijk een en al treurnis. Een oude Spaans bankier is door de familie in het voorportaal van de hel achtergelaten: het bejaardenhuis. De eerste dag en nacht zijn in alle leegte en niksigheid zó aangrijpend. Dit is geen gewone heimwee naar je eigen huisje. Het is een heimwee naar het leven zelf. Secuur ordent de man zijn portemonnee en horloge op zijn nachtkastje. Hij kruipt in zijn bed. Zijn 'celmaat' laat een scheet. Ogen en snaveltjes toe. Diezelfde kamergenoot maakt het leven in het rusthuis nog enigszins spannend. De Argentijnse loudmouth (type 'boludo y jodido') ritselt centjes, en broedt op ontsnappingsopties. Toch moet je je Arrugas geenszins als een avontuur voorstellen. Dit gaat om pillen, altijd dezelfde maaltijden, en de kraters die worden geslagen. Alles verdwijnt. De mensen en hun geheugen. Het is maar goed dat de film maar tachtig minuten duurt... Visueel en vooral muzikaal is er duidelijk naar Miyazaki gekeken. Misschien daarom dat ik soms snakte naar wat sprookjestaferelen. Het verhaaltje kenden we immers al uit alle andere bejaardenfilms ever, Maar ja, een soort serene Seidl als tekenfilm. Dat is wél lef hebben.

R100]
Ja ja, Japan. Je blijft je verbazen. Zelfs als je inmiddels niets anders (of minder méér) dan waanzin verwacht. R100 is krankzinnig, maar ook krankzinnig lief. Het eerste kwart is zelfs melancholisch te noemen. In sepia-tinten hebben de alledaagse straten en barretjes toch iets van Jeunet. Een filmparadijs. Een mannetje sjokt rond en bestelt een portie sushi. BAM! Een dame in strak leren pakje ruineert zijn maaltijd. Letterlijk. Ik sla wat stappen over, maar de sushi scene vat de film zo mooi samen. Idioot, grappig, ontregelend. De ogenschijnlijk brave kerel heeft zich bij een Eyes Wide Shut-clubje aangemeld. Daar waar in 'La Ronde' al je gewelddadige dromen uitkomen. Ergo, hij kan elk moment door een stoere dame van jetje krijgen. Regisseur Matsumoto haalt al snel het maximale uit dit eenvoudige idee. En zet dan de turbo aan. Duh! Terwijl de waanzin-meter oploopt scheuren we langs Tarantino, Miike en Under The Skin (er is zelfs een mysterieuze motorrijder) om dan uit te komen bij... Ja, wat eigenlijk? In één seconde kun je inderdáád best een referentie naar Kurosawa, de Power Rangers én Beethoven kwijt. En als (n)iemand er dan nog iets van snapt, speel je de laatste kaart. Meta! 'There's a lot more wrong with this than 'taste.'. En wrong staat dan voor 'good', natuurlijk. De beste grap zet doodleuk een minderjarige in!

Prince of Darkness staat alweer een tijdje in de planning sinds een vriend van me er gehakt van maakte, terwijl mijn herinnering goed was.

Gezien.
Destijds had ik het een kick-ass horror film gevonden. Nu is het helaas een 'meh'
Dit even in context plaatsen, Hellbound en Hellraiser heb ik een jaar geleden nog gezien en vind ik nog wel goed.

A Story of Yonosuke: Ow ow wat is dat goed... Ben sowieso een sucker voor films waarin je in de eerste helft niets kunt met de hoofdpersoon en dan in deel twee toch voor de bijl gaat. En de hoofdgedachte is prachtig en zo verstild gebracht: een leven dat in geen enkel ander leven een hoofdrol heeft gespeeld kan toch heel waardevol zijn, en de moeite van het verfilmen waard.

Predestination
De grootste mindfuck van het jaar.
De scenarioschriiver heeft de welbekende belediging "Go fuck yourself" letterlijk vertaald in het plot en met succes! :)
Sterk spel van Hawk als Snook.

That Sinking Feeling
Schandalig eigenlijk, dat ik nog maar zo weinig films van Bill Forsyth heb gezien. Local Hero is nota bene het 'lock screen' van mijn smartphone... Gregory's Girl is een ander meesterwerkje, en That Sinking Feeling is er één in hetzelfde Glasgowse straatje. (Ook al grapt de film: 'any similarity to a any real town called Glasgow is purely coincendental.) Het zijn de jaren '70, en langharig tuig verveelt zich in de modderige metropool. Geen banen, enkel gesloeber. 'There must be something more to life than suicide.' Nadat ook de laatste uitweg – 'I tried to drown myself in cornflakes and milk' – op niets is uitgelopen verzamelt een Nick Drake-schoffie (met doordringende Huntelaar-blik) een team om zich heen. Laten we een heist plegen. Eén teamlid is meteen enthousiast. 'Kunnen we ons dan als vrouwen verkleden?'. De voorbereidingen zijn heerlijk minutieus. De humor is gortdroog. (Het type dat nog beter in het Fins van Kaurismaki zou werken, al is het Schots ook geen straf.) Van de malle heist blijft vooral de enthousiaste drag queen bij. Hij en een maat moeten samen de nachtwaker bezig houden. Die valt prompt voor de jongen die helemáál niet zo had uitgekeken naar het verkleedpartijtje. Het beteuterde gezicht van de fanatieke queen is onbetaalbaar. Gelukkig krijgt hij wél complimentjes van de teammaten. Zó klopt het warme hart van Forsyth.

Magic Magic
Sluit mooi aan op onze horror-discussie. Weet ik meteen weer waarom het niks voor mij is. Al die narigheid! En dan is dit er nog eentje uit de psychologische hoek. Het zijn vooral de clichés die me tegenstaan, terwijl ik die in een genre als de western juist zo fijn en vertrouwd vind. In Magic Magic heeft iemand het licht uitgedaan. Binnenshuis zie je niks. En buiten ('s nachts, natuurlijk!) minder dan dat. Typisch horror is ook de bedorven seksualiteit. Seks is geen geluk, maar bloedlink, een abortus, en als toppunt een homo in de kast, waar iedereen doodnerveus van wordt. Michael Cera's personage is in elk geval consequent irritant. Magic Magic kán best dapper zijn. Er zijn een paar mooie 'cuts' (no pun intended) en het hoofdpersonage is fijn. Juno Temple speelt een Amerikaans meisje dat met haar nichtje en wat lokalo's naar het zuiden van Chili reist. Haar nichtje laat haar al snel in de steek. Waarmee ze met die weirde Chilenen zit opgezadeld! Na een helft lang omineuze nikserigheid en plagerijtjes breekt het arme kind. 'I can't sleep and... my phone doesn't even work!'. De wending van buiten naar binnen (waar komt het gevaar nou vandaan?) is niet onaardig. Maar juist dán zet de film in op ietwat meer 'actie'. Chili is geen verkeerde plek voor The Wicker Man. Romantisch exotisme en exorcisme in een modern jase.

Regisseur Sebastián Silva en Michael Cera maakten vlak voor Magic Magic de gedeeltelijk geïmproviseerde drugskomedie Crystal Fairy & The Magical Cactus And 2012. Misschien dat die film je meer aanspreekt dan het donkere Magic Magic.

dat klinkt al beter ja. Maar moet zeggen dat die hele Cera me niet zo bevalt (als een soort kloon van Eisenberg, en Eisenberg is al niet zoooo goed)

Eisenberg zie ik niet zo in Cera. Ik kan me wel vinden in de vergelijking met Harpo Marx die ik ergens op internet voorbij zag komen.

Tamako in Moratorium
De quarter life crisis ná Linda Linda Linda... Tamako is klaar met school, en gaat weer bij papa wonen. Noem 'r Poppa's daughter (in plaats van Momma's Man.) In de groene buitenwijk gebeurt niks, in pa's heerlijke winkeltje Kofu Sports komt ook zelden iemand. Eat, Sleep and Read Manga, alles wat Tamako nog uitvoert. Tot ingehouden ergernis van pa, een uiterst vriendelijke en correcte kerel in wie ik toch een fatalistische geweldsuitbarsting ging vermoeden. Maar dat zegt vast meer over mij... In plaats van overkoken, kóókt hij gewoon. Met de bekende potjes en pannetjes parade die de Japanse cuisine eigen is. Opgevouwen achter het tafeltje speelt de hele film zich zo tussen gesmak en stiltes af. Het is bijna Europese arthouse, maar dan wél met supershots vol vrolijke kleurtjes, en tussen alle rijst door wat broodnodige korte flitsen leipe Japanse humor. Een monnik test al niezend en grinnikend wat golf-balletjes, bijvoorbeeld. Het is lastig aan te geven wat dit alles nu eigenlijk zo aangenaam maakt, maar dat is het zeker. Niks afstandelijkheid, ik wilde er gewoon bij kruipen... Tamako is absoluut een verwend nest, maar o zo aaibaar. En pa wil het allemaal zó goed doen. Toch is er een 'derde' nodig om de waarheid te zeggen. Zoals dat gaat. En dat Tamako de buitenstaander zélf opzoekt geeft hoop dat ze haar zelfgezochte 'hibernation' zal verlaten.

S-21: The Khmer Rouge Killing Machine
Het blijft verbijsterend, die Rode Khmer-ellende. Een soort Ponzi-scheme om je land om zeep te helpen. Alleen dan met mensenlevens in plaats van bankbiljetten. Iedereen moet 'namen' noemen – zeg een stuk of vijftig – waarna die óók weer allemaal worden opgepakt, gemarteld, vernederd, en uiteindelijk in een kuil gedumpt. The bottomless pit. Van mij had het het laatste shot mogen zijn. De makers proberen nog iets van 'reconciliation' te bereiken, maar zoals de betrokkenen ook toegeven: het is te vroeg. Zal het ooit tijd zijn? De blik van één van de slachtoffers als hij de daders het bekende riedeltje van 'we volgden maar bevelen' hoort afsteken. Puur ongeloof. De schilder bezoekt de beruchte S21 gevangenis. Hij vertelt hoe hij als gevangene schilderde voor de Angkar-leiders. Geïdealiseerde portretten om in leven te blijven. In een soort Act of Killing avant la lettre doen de destijds piepjonge kampbewakers voor hoe dat nou ging. Dat martelen, dat gevangenisleven. Hoe fanatieker de re-enactment, hoe beklemmender het wordt. Maar waar in The Act of Killing verknipte trots en misselijk schuldgevoel voor een soort waanzinnige menselijkheid zorgden, zijn de mannen hier – zo lijkt het – nog altijd afgestompt. Alles is héél diep van binnen weggestopt. Dat maakt de doc droger, maar ook dapperder. Een trauma zo groot als Cambodja zelf.

Tu dors Nicole (Stéphane Lafleur, Canada, 2014)
Altijd leuk bij het Rotterdamse filmfestival: de underground regisseur die stamelend oog in oog staat met een bijna duizendkoppig publiek in Pathé 1 (762 om precies te zijn). Na het slotapplaus herpakte Lafleur zich. De gemoedelijke Q&A bracht niet al te ambitieuze vragen en niet al te moeilijke antwoorden. ‘Waarom zwart/wit?’ (nostalgie/melancholie) ‘Hoe kwam je op het idee?’ (mijn eigen jeugd en flarden ideeën geprojecteerd op twee jonge vrouwen) ‘Hoe lang deed je over het filmen?’ (28 dagen, dat is normaal in Montreal), ‘En over het editen?’ (12 weken in totaal) De dame van het festival zelf kon het natuurlijk niet laten om een ingewikkelde vraag te stellen. 'Wat is de bedoeling van de beginscene (een waterval) en de eindscene (een spuitende geiser)?' Daar wist de regisseur natuurlijk geen antwoord op. Met onze vijven en vieren waardeerden we deze prettige, mild-komische film over een lome zomer van 2 bbf’s in franstalig Canada, hoger dan het zaalgemiddelde van 3,819.

The Woman in Black
Over horror gesproken. Daniel Radcliffe heeft slim een nieuwe carrière doorgezet door Harry Potter met andere middelen door te zetten. Dit is een erg sfeervolle horrorfilm die zich afspeelt in een Engelse kustplaats ergens in de jaren '10? '20? Weduwnaar/advocaat krijgt als laatste kans een klus waarbij hij de papieren van een overleden vrouw moet uitzoeken. De bewoners van het dorp zijn niet zo blij met zijn aanwezigheid. Het sterftepercentage van kinderen is er ook erg hoog. Ze hadden beter meteen kunnen uitleggen hoe de vork in de steel zat ipv nukkig te doen. In het prachtige huis gesitueerd als Mont Saint-Michel spookt het natuurlijk. Mooi traag tempo en best wel creepy met mooi ambivalent einde. Een meevaller dus.

jep. :) Beetje die Innocents, gothische spooky kids vibes

http://www.imdb.com/title/tt0055018/

Nou moe, had niet verwacht dat die hier al salonfähig was. ;) Die Innocents neem ik even mee, WiB zag ik ook maar omdat Horror jr. er mee kwam aanzetten.

Ik zie inmiddels dat The Innocents natuurlijk al op de lijst stond. ;)

Turist
Ook wel Force Majeure. Zweeds gezin op skivakantie in Frankrijk, lekker chillen op opvallend rustige pistes. Alles blij. Totdat ze in een restaurant gaan lunchen en een (gecontroleerde?) lawine over het hen heen dendert. Verder niets aan de hand maar de moeder kan al snel niet het idee loslaten dat de vader in plaats van zijn gezin te beschermen zijn handschoenen en iPhone pakte en als een lil' bitch vluchtte. Hoe dit verwerken? Een baardige vikingvriend (topfiguur) geeft met wat rationele verklaringen voorzetten aan pa om zich eruit te lullen, maar hij is te verdwaasd om toe te happen. Enfin, een list van moeder moet het gezin weer op een lijn krijgen. Of lijkt het maffe einde toch iets anders te suggereren? Je ziet het al: veel stof tot nadenken, een definitieve boodschap ben ik nog aan het formuleren (zie hier de kracht van de film). Mooie film, ondanks wat filmtechnische probleempjes (iets te lang vooral).

Ik zie inmiddels dat The Innocents natuurlijk al op de lijst stond. ;)

ja, echt zo'n film die in de loop van deze draad door alle 'vaste gasten' is bekeken en becommentarieerd.

ah Turist is van Ostlund, en moet officialemento nog hier verschijnen. :)