Filmforum

American Gangster – de beste film van Ridley Scott sinds… uhm, Hannibal? Denzel Washington is een zwarte drugsbaas die de heroïne rechtstreeks en onversneden uit belegerd Vietnam laat overvliegen. Hij verkoopt het spul goedkoper dan zijn concurrenten onder de junkies van New York en wordt stinkend rijk. Jarenlang blijft hij onzichtbaar opereren, onder de radar van de narcoticabrigade, totdat een betrouwbare detective (Russell Crowe) na lang onderzoek op zijn spoor komt en zich vastbijt. Beide levens worden parallel aan elkaar verteld in een vlotte en niet opzichtig flitsende filmstijl die wat betreft kortstondige geweldsuitbarstingen, en inkijk in de drugsscene van eind jaren zestig en begin jaren zeventig, Martin Scorsesse naar de kroon steekt. Vooral de montage tijdens de laatste politieactie op het vliegveld, en tegelijkertijd in het landhuis van de drugsbaas, is verbluffend spannend opgebouwd. Scorsesse heeft sowieso geen echt interessante film meer gemaakt sinds hij zijn ziel aan Leonardo DiCaprio heeft verkocht. Scott heeft hem in volle vaart rechts ingehaald.

Ook recentelijk gezien: het niet bepaald essentiële 30 Days Of Night. Zie hier.

Thx voor de tips guys. Maar het is toch niet allemaal maffia, gevecht en cool gedoe he. Heb toch meer met verstilde aziatische grote stadsdrama's en ben driftig op zoek naar de onontdekte broertjes van Hou Hsiao-Hsien, Tran Anh-Hung, Jia Zhang Ke, Tsai Ming-Liang, Koreeda, Hiroshi Ishikawa, Shunji Iwai, Hideaki Anno. En Hong Sang-So inderdaad. Ben benieuwd wat je van Virgin stripped bare vind, Vido. Scorsese is fan van de man, zag ik laatst:

http://youtube.com/watch?v=7-BttGmnVyw

verstilde aziatische grote stadsdrama's - had ik in dat verband ooit al ‘s Shara van Naomi Kawase uit 2003 aangeraden? Een voor Japanse begrippen zeer verstilde film over rouwverwerking. Liet mij indertijd niet onberoerd.

Sharasojyu staat genoteerd!

Lies (Jang Sun-Woo, 1999). Meisje dat het tijd vindt ontmaagd te worden gaat een relatie aan met een 20 jaar oudere vriend van haar beste vriendin. Met regelmaat spreken ze af om hun lichamelijkheden voort te zetten die een steeds kinkier karakter krijgen. Gedurfde film, zeker voor Zuid-Koreaanse begrippen, over obsessieve sado-masochistische liefde, die laat zien hoe een stel zozeer opgaat in haar hobby dat het contact met de buitenwereld verloren dreigt te gaan. De film mist de aaibaarheid van (het overigens uitstekende) Secretary. Er worden geen liefkozende klapjes uitgedeeld in een half-duister, mooi uitgelicht soft-focus decor. Nee, het paar gaat in steeds goedkoper wordende hotelkamers elkaars bips te lijf met takken, zweepjes, planken en tuinslangen, om vervolgens liefkozend de zalf aan te brengen. En nee, dat kijkt niet lekker weg. Jang Sun-Woo verliest de onderliggende liefde en de emoties die daarbij gepaard gaan niet uit het oog, zodat het een redelijk interessante film blijft die nergens plat of ranzig wordt maar man, al die konten de lucht in….

I Soliti Ignoti (Monicelli, 1958). Onderhoudende misdaadkomedie over een stel kruimeldieven die een grote kraak willen zetten. Vlot verteld, redelijk grappig en met een sterrencast, waaronder Mastrioanni en een piepjonge Claudia Cardinale.

Superbad (Mottola, 2007). Nou “Ja!” dus. Het blijft een retemoeilijk genre, de komedie. En laten we wel wezen, hoeveel leuke verschijnen er per jaar? Hot Fuzz eerder dit jaar bleek een grote sof. Knocked up maakte de belofte maar half waar omdat het serieuze motief van de film (ongewenste zwangerschap) het moeilijk maakte mee te gaan in de plot (babe probeert het met geek). Toch zat er een handvol uitstekende grappen in die film en werden op papier platte figuren verrassend rond gemaakt. Superbad komt uit dezelfde hoek en maakt de belofte wel waar. De film is meer komedie dan zijn ‘voorganger’ en gaat voor 98 procent over tieners die willen neuken, dus met de geloofwaardigheid zit het wel snor. De verhaallijn bestaat uit drie regels en Superbad moet het hebben van de dialogen, de grappen en de acteurs, en scoort op drie fronten. Halverwege houd ik even mijn adem in als er twee jolige agenten op het toneel verschijnen maar – lo and behold – ze zijn grappig. Verwacht geen high-brow comedy – er wordt geen grensje verlegd – maar Superbad is misschien wel de popcorn-ste film van het jaar.

een piepjonge Claudia Cardinale.

oooohhh yeah.

Dat Lies klinkt echt als de grootste arthouse bullshit die je kan bedenken. Grote Stad. Vervreemding. Liefdeloze Seks. Gaap.

Nou de sex is niet liefdeloos hoor. Beetje te arthouse ja, bullshit nee. Het is geen The wayward cloud, zal ik maar zeggen.

Nee, ik was idd een factor vergeten: van die vervelende kamermuziek op de soundtrack. ;)

Yaji and Kita: The Midnight Pilgrims, mijn hemel Vido, die beschrijving van de film klinkt alsof het de grootste onzin aller tijden of puur genie is...nou ja of beide tegelijkertijd. ;)

Yaji and Kita - grootste onzin aller tijden of puur genie. Het zit inderdaad ergens in het vage gebied daartussen. De 124 minuten zijn net even te lang, want dan heb je al genoeg bizar memorabels voorbij zien komen.

Lies van Jang Sun-Woo heb ik indertijd in de bios gezien. Valt voor mij in de categorie films die gemaakt zijn om weer zo snel mogelijk te vergeten. Ik heb daarvan daadwerkelijk elke scène van geblokkeerd in mijn geheugen.

Citizen Dog (Wisit Sasanatieng, 2004) – een heerlijke feel-good movie over vervreemding in de grote stad. Pod verruilt het platteland voor een bestaan in het drukke Bangkok. Voor de eenvoudige, stille boerenjongen staat de moderne wereldstad (inclusief een filiaal van Free Record Shop) constant op z’n kop. Zijn gevoelens voor het wereldvreemde meisje Jin en zijn pogingen haar te benaderen worden verbeeld in de meest felle en vloekende kleuren denkbaar (vergelijkbaar met die uit Sasanatiengs debuutfilm, de kleurrijke westernhommage Tears Of The Black Tiger). Het eenvoudige verhaal wordt met hulp van voice-over verteld met de overdrijvingen en buitenissige terzijdes die we gewend zijn uit het oeuvre van Jean-Pierre Jeunet (Citizen Dog lijkt een Thaise variant op Amélie) inclusief de gestoorde innerlijke logica uit de films van Spike Jonze.

Goed filmweekend gehad...

Horí, má panenko (a.k.a. The firemen’s ball / Forman, 1967). Goh wat maakte Milos Forman een leuke films in het Tsjechisch! Was ik twee weken geleden al onder de indruk van Loves of a blonde, deze is nog een stuk beter. De plaatselijke brandweer organiseert een feest met drie programma-onderdelen: een bingo, een miss-verkiezing en de uitreiking van een foeilelijk hamertje aan de vorige hoofdcommissaris van de brandweer. De avond faalt op alle onderdelen (zo worden de bingo-prijzen al snel achterover gedrukt) en tevens breekt er ergens een brand uit. Klinkt als een farce, is het ook wel een beetje, maar in de handen van Forman rolt er een prachtige, kleine en aandoenlijke komedie uit, die op liefdevolle wijze de menselijke gebreken en goede bedoelingen laat botsen. Daarnaast laat de film zich lezen als een soort politieke allegorie over een hebzuchtige middenklasse en knullige communistische machthebbers die het volk brood en spelen geven maar in feite machteloos toekijken. Om een relatief eenvoudige en luchtige komedie op verschillende niveaus te laten werken zonder de zwartgalligheid te laten toeslaan, dat is een hele knappe prestatie. Aanrader!

Giulietta Degli Spiriti (Fellini, 1965). Giulietta, vrouw van middelbare leeftijd weet niet waar ze haar heil moet zoeken als ze erachter komt dat haar man haar bedriegt. Ze zoekt het in spiritualiteit, in contact met de voluptueuze nymfomane buurvrouw, maar haar religieuze opvoeding weerhoudt haar ervan beslissingen te maken. Ik vond dit een taaie Fellini, vanwege de lengte (2 uur 18 min) en de entourage die vele malen uitbundiger is dan andere – bepaald niet karig opgezette – films van Fellini die ik gezien heb. Met name in het eerste deel buitelen de kakelende gekke types met gigantische hoeden en outfits over je heen zonder dat ze je noemenswaardig bij de les houden. In dit stadium valt Giulietta Degli Spiriti misschien nog het beste te zien als een doorgeslagen vingeroefening, die tien jaar later enorme vruchten zou afwerpen in Amarcord. Maar zoals altijd werkt Fellini wel ergens naar toe. Zo blijkt gaandeweg dat de zich aan exorbitante weelde en geneugten lavende buurvrouw voor Giulietta de duivel zelve personificeert. De verleiding met haar mee te doen wordt een halt toegeroepen door andere voor haar ogen verschijnende hersenspinsels, veelal van religieuze aard, die een steeds grimmiger karakter krijgen. En zo verandert Giulietta langzaamaan van een pop in een rariteitenkabinet in een medelijden opwekkend persoon die bedolven wordt onder grotesk vormgegeven herinneringen en symbolen. En zo is het laatste half uur wederom niet minder dan weergaloos en onvergetelijk.

Vivre Sa Vie: Film en douze tableaux (Godard, 1962)
Mooi hoor. De eerste van Godards films over prostitutie is weer genieten ook al is het een naar onderwerp. Nana (Anna Karina met te cool kort haar) werkt op de platenafdeling van een warenhuis, maakt het uit met haar vriend, heeft altijd geld te kort en zo zie je haar in korte scènes "het wereldje" in worden getrokken. Toch veel lichte en vrolijke momenten (zoals Karina's olijke dansje) en dan eindigt het toch weer onverwacht in tranen (alhoewel, haar tranen tijdens La Passion de Jeanne d'Arc beloofde al weinig goeds.) Schitterend gefilmd, fijne geintjes (zo rijden ze langs een bioscoop waar Jules et Jim draait), Nana begint zomaar in een cafe een fijn gesprek met een oude filosoof en rookt weer veel filterloze Gitanes. Kortom, aanrader.

4 Months, 3 Weeks And 2 Days - Verplichte cinema. Beklemmend en onontkoombaar. Het sombere, grijze Roemeense landschap is verre van een ideale vakantieplek. Norse medewerksters aan de balie doen geen moeite klanten in de ogen te kijken. Overleven in de grote stad is een survival of the fittest en knokken voor elke beschikbare millimeter. Elke dag is er een te veel. Roemenië ten tijde van Ceauşescu moet de hel op aarde zijn geweest. De camera volgt hardnekkig de pogingen van een studente om haar kamergenoot te helpen bij een illegale abortus. Haar inzet gaat verbijsterend ver. De cameravoering (met veel lang aangehouden shots) en het sterke acteerwerk maakt de film zo realistisch dat het documentair aanvoelt. De kijker verwordt tot voyeur.

Ga het weekend kijken.

't nare is dat Roemenië nog steeds een corrupte gribusbende is waardoor ze bijna terugverlangen naar stevig leiderschap.

Een vriend van me is recentelijk in Roemenië geweest en er zijn ook prachtige pittoreske stukken, een prachtige vakantieplek.

Ik zag dit weekend weet Turkse exploitation films, Tarkan vs The Vikings (comicheld Tarkan bevecht de vikingen) en The Deathless Devil een boosaardige 'Dokter Satan' heeft snode plannen een superheld 'koperhoofd' weet ze te verijdelen.

Moet begin december voor mijn werk naar Boekarest. Heb 12.08 east of Bucharest reeds gezien, maar probeer voor die tijd nog iets beter vast te stellen wat de kans is dat ik met twee nieren weer thuiskom.

Die vriend is daar dan weer niet geweest. Maramures is echter prachtig en sprookjesachtig.

De enige Turkse film die ik dit jaar gezien heb is Seytan (Metin Erksan, 1974), een schaamteloze rip-off van The Exorcist (inclusief de originele soundtrack van Mike Oldfield, direct van een krakende lp gehaald). De dvd-kopie die de ronde doet is behoorlijk vergeeld, maar dat mag de pret niet drukken, zeker vanaf het moment dat het bed uit zichzelf begint te springen en het bezeten meisje moeite heeft er niet vanaf te donderen. De spuwende kots lijkt op sommige momenten exact op Calvé pindakaas (met nootjes). Vermakelijk slechter dan slecht.

Ik heb een stukje op Youtube gezien, zag er vermakelijk uit ja. Mondo Macabre zal ons nog flink verwennen met dergelijke zaken, ze zijn zo'n beetje de Sublime Frequencies van de film aan 't worden. Goede uitgaves met leuke extra's zelfs.

4 months, 3 weeks, 2 days (Mungiu, 2007). Wat Vido zegt. Klamme handen tijdens zo’n beetje de hele film. Het is hermetische cinema in zekere zin: Je weet zo’n beetje wat je te wachten staat, je verwacht geen significante plotwendingen, die komen er ook niet, maar je zit op het puntje van je stoel, met klamme handen. Het is de rechtlijnigheid die Kieslowski’s Dekalog op momenten wist te bereiken. De opbouw is natuurlijk maar tevens uiterst zorgvuldig. De afhankelijkheid van de dienstverlening (of wat daarvoor moet doorgaan) en de persoon achter het loket (hetgeen nog steeds een heel gangbaar gegeven is in de Oost, hoor ik van mensen) contrasteert fel met de vergaande bereidheid van vrienden elkaar te helpen en de gezellige sub-economie die daar welig tiert. Deze tegenstelling wordt vervolgens uitvergroot en heel persoonlijk gemaakt in de hotelkamer, waar de zwangere Gabriela wordt bijgestaan door Otilia in de confrontatie met “hulpverlener” Bebe, die de klus komt klaren. Ook fraai hoe Mungiu de hoger opgeleiden in beeld brengt. Otilia gaat vanuit het hotel naar vriendje die een familiefeest heeft. Met een tollend hoofd moet ze de “serieuze” en eindeloze discussies van de redelijk welgestelde volwassenen aanhoren, die op hoge toon uitblinken in het nergens over hebben. Haar vriendje, die tijdens een emotioneel gesprek met Otilia vooral bang is dat het uitgaat en geen echte discussie aangaat, vertoont dito ontwijkgedrag. De receptuur voor overleven. Ondertussen ligt een werkelijk probleem ergens in een anonieme hotelkamer.

ik moet nog een beetje bijlezen. allerlei pc-kabeltjes stierven plotseling, zodat ik nog eens bij de cultvideotheek kwam en uit de mottenballen thuis een wel heel slechte dvd viste.

Hairspray
Christophen Walken verdient een Oscar! wat een droogkloot. maar goed Travolta zal 'm wel krijgen. (want die dingen krijg je nou eenmaal als je een vrouw speelt) Het mooiste aan musicals zijn altijd de eerste 5 minuten. Welcome to my wooooooooorld. (In dit geval Baltimore) Daarna kan ik er niet goed tegen. Verder is Hairspray onwaarschijnlijk politiek correct, ondanks wat "gewaagde" grapjes. Ook zitten er (vreemd eigenlijk voor een musical) wat teveel liedjes in. De snelheid zakt in de 2e helft wat teveel in.

Rescue Dawn
Wat!? een Vietnam-oorlogsfilm van Werner Herzog? Oh nee 1 knullige vechtscene stort de piloot al neer en krijgen we jungle-paranoia. Naturellement. Hij belandt in een kampje, waar ie zeer irritant de held uit begint te hangen. En ach een gevangenis in een film betekent een ontsnapping. Daarvoor is het leuker, met uitgemergelde doorgedraaide gevangenen en kungfu-ende bewakers.

Infamous
Tsja, heb het gevoel dat deze film eigenlijk op alle afzonderlijke punten wint van Capote, maar als totaal niet. Mijn gok is dat dat komt omdat Capote het "In Cold Blood" moord-gedeelte wat lekkerder/uitgebreider behandelt. En dan bedoel ik echt het moordgedeelte. Hm, nu twijfel ik er alweer aan. De kwaliteiten van Infamous liggen in elk geval in Capote himself (vele malene leuker dan Hoffman) en ook Bullock als de schrijfster van Kill a Mockingbird. Typisch eigenlijk dat beiden na het grote succes nooit meer echt iets publiceerden. (Ook iets wat Infamous wat betreft Capote veel beter verbeeldt)
Jammer alleen van die docu-talking heads, maar dat zal iedereen gezegd hebben.

Congorama
Dit was de cultvideovangst. Geen slechte keuze. Belgisch-Canadese film waarvan je denkt.. Maakte iemand maar zoiets in Nederland. Congorama is een mooi gespiegeld verhaal hoe 2 levens elkaar bij toeval kruisen, maar die levens hebben veel meer gemeen dan ze denken. Het plot van de film is eigenlijk nog vrij beperkt en ook lastig na te vertellen. Maar er is heel veel sfeer en die dikke acteur uit Le Fils is altijd goed.

Blood Diamond
Ik geloof best dat het waar is maar al die films rond Afrika draaien hoe de blanken alles verknald hebben en nu nog steeds als vampieren Afrika uitzuigen. Is het niet de exploitatie van dure Aids-medicijnen dan zijn het wel nou ja blood diamonds dus. Zucht, eikels zijn we ook :)
Maar goed DiCaprio is hier ook een eikel een racistische opportunistische smokkelaar, die als een ware actieheld rondsjeest.. Want is klaarblijkelijk toch prima in staat te overleven in Afrika. (white man of niet) Maar goed weinig sympathie voor de man.. En zijn love interest, een journaliste, praat ook in Amnesty oneliners en is veel te man.. Zzz.

Swordfish
Tsja.. Hugh Jackman wordt gepijpt met een pistool tegen zijn kop terwijl hij een schijnbaar ongelofelijk ingewikkelde hack uitvoert. Wat typen al die hackers toch altijd snel in de films, terwijl een verkeerd geplaatste " al de meest simpele html opfuckt. Verder is dit een gigantisch slechte film, met een ongelofelijk dubieuze moraal. En Dijsselbloem (PVDA) zal ook niet blij zijn met die typische vermening van seks en mooie mensen met geweld. Met daarbovenop nog het feit dat niet de terroristen (want dat zijn een soort Guevara's) slecht zijn.. maar de politici. (die sigaren roken, goede mensen drinken Heineken of Smirnoff)

Bullets over Broadway
Nieuwe Woodies waren dus nog niet binnen. Daarom deze dvd maar uitgepakt. 2e keer issie natuurlijk minder, maar blijft een leuke film. Woody werd geassisteerd bij zijn script (door de schrijver van Infamous, ben zijn naam kwijt) maar goed.. Zou het daarom zijn dat Bullets een zeer strak script heeft.. Geen losse eindjes, maar echt symmetrie enzo.

mijn respect voor wie dat allemaal leest..

enneh "journaliste.. Amnesty oneliners en is veel te man"

mooi! wat is dat voor Freudiaans gedoe! :)

Woyzeck (Herzog, 1979). Gemengde gevoelens. Korte, kale film, gebaseerd op een toneelstuk en dat houdt Herzog erin. Typisch naargeestige Duitse thematiek van "de kleine man is een speelbal van maatschappelijke krachten." Kinski heeft in ieder geval de juiste intensiteit als geflipte soldaat en maar uiteindelijk vond ik de film wel erg minimal. Ben eigenlijk wel benieuwd wat Herzog hier nou zo aantrekkelijk aan vond (behalve dat hij de film in belachelijke korte tijd kon afmaken.)

Uitgerekend is Woyzeck een van de weinige films van Herzog waarbij de regisseur geen audiocommentaar op de dvd heeft geleverd (in ieder geval niet op mijn kopie), dus het antwoord op de vraag wat hij hier nou zo aantrekkelijk aan vond zal uit de boeken gevist moeten worden.

Ja, dat klopt inderdaad. Nou Herzog on Herzog schijnt erg goed te zijn, dus ik zal De Sint maar eens lief aankijken.

Stray Cat Rock - Sex Hunter
Japanse girlpower uit de jaren zeventig. Geweldige vormgeving en groovy muziek, overduidelijk van grote invloed op Tarantino.

City Of The Dead
Niet te verwarren met die van Fulci. Jaren zestig horror over hekserij, en veel beter dan de meeste Hammer Horror die nogal eens langdradig wil worden.

Milano Calibro 9
Sleazy en gewelddadige gangster film uiteraard weer prachtig styling. Sterke muziek van de Italiaanse proggers Osanna.

L’Atalante (Vigo, 1934). Voelde een beetje als een plichtmatige kijkervaring, deze nummer 16 van de Lijst der Lijsten. Trendsettende film over schipper die zijn vrouw aan boord haalt die het al snel gehad heeft met de kleine crew en verblind wordt door de lichten van Parijs. Het Italiaans realisme zie je er al doorheen schijnen, en het is bepaald geen onaardig geschoten film, maar toch meer een historische schakel dan een film die me vloert.
No end in sight (Ferguson, 2007). Volgens de Amerikaanse media een van de belangrijkste en beste Amerikaanse releases van het jaar. Een docu die de rampspoed in Irak genaadloos op een rijtje zet en betoogt dat het in de eerste paar maanden al onherstelbaar fout ging door drie maatregelen van Bremer, in opdracht van de Amerikaanse regering. Het opheffen van de Ba’ath-partij en het Irakese leger zijn de twee desastreuze. Ik vermoed dat een CNN-kijkende Amerikaan meer ondersteboven zal zijn dan een Volkskrant-lezende Hollander, maar ik kan niet beweren dat ik wist dat het Irak-beleid ZO desastreus en ondoordacht was.

Dit lijkt een scamele oogst voor een weekend, maar ik heb er ook 6 uur Berlin Alexanderplatz opziiten met mijn moeder. En omdat mijn moeder niet om de hoek woont, ben ik ook alvast begonnen met 3,5 uur Heimat.

Oh ja ook nog geprobeerd: Citizen dog, n.a.v. de beschrijving van Vido hierboven. Ik moet concluderen dat drama al gauw universeler is dan komedie, want het wil maar niet boteren tussen mij en Aziatische komedies. Paar maanden geleden My sassy girl geprobeerd. Volgens kenners een hilarische, innemende en tevens aangrijpende komedie die als een van de beste van de afgelopen jaren moet worden gezien. Na 40 minuten stomvervelende flauwiteiten uitgezet. Citizen Dog klokte 30 minuten. Genoeg om te zien dat het inderdaad wat weg had van Amélie (waar ik ook geen klap aan vond overigens). Het spijt me.

het beeld van Olaf die met zijn moeder 6 uur lang Alexanderplatz kijkt vind ik erg mooi. (Al weet ik natuurlijk niet eens hoe beiden eruit zien, of zelfs de leeftijd maar 't zou ergens leuk zijn als zijn moeder 90 is, maar dat zal wel niet ;) )

Italianetz
Weeshuizen. Zouden die nog bestaan in Nederland? Zullen de kinderen tegenwoordig wel heel snel in pleeggezinnen proppen, I guess. Nu is Rusland waarschijnlijk een van de ultieme weeshuis-land. Met sneeuw ook voor die Dickiaanse touch. En natuurlijk bittere armoede enzo. Italianetz (The Italian) is een lekker sentimenteel werkje, waarin een zesjarig jongetje op zoek gaat naar zijn moeder. Hij weet niet of ze nog leeft, maar hij weet wel dat hij ze nu zal moeten vinden, want ander komt een Italiaans koppel hem halen. Het oude vertrouwde weeshuis verlaten is niet makkelijk. (Zowel technisch als emotioneel)
Hoe dan ook.. film vol (ruw) kameraadschap en mooie plaatjes van het Russische openbaar vervoer.

Our Daily Bread
Science fiction is upon us! Wow. Wat een fabrieken, wat een machinaties. Tis jammer voor al die beesten maar ik vond het toch ergens ook wel indrukwekkend. Een eindeloze reeks glimmende velloze varkenslijfjes die perfect open worden gesneden. Wel typisch dat het knippen van de varkenspootjes dan wel weer handmatig moet gebeuren. En hoe Freudiaans droom je dan.. Als je elke dag varkenspootjes knipt. Au. Ook mooi is het inkijkje in het leven van 2 zoutmijnwerkers.. Waarvan de ene praat en de ander knikt. 10 (?) km onder de grond, op je tractor een boterhammertje eten is ook wel speciaal.
Fraaie film, leerzaam als Klokhuis bijna. (nog eentje dan: een machine die superhard aan een olijfboom schudt)

The Fountain
Tsja Aranofsky. Hij zet altijd hoog in, wat te prijzen valt. Maar nergens ging ie zo hard op zijn bek als hier. (Al moet gezegd dat ik zoveel negatief gezoem hierover gehoord had dat het nog wel meeviel)
Maar toch eigenlijk is The Fountain een soort Da Vinci Code of een Umberto Eco-werkje maar dan met het uiterlijk van een parfum-reclame of Buddha-bar album. Bij vlagen een beklemmende liefdesgeschiedenis, maar eigenlijk redelijk voorspelbaar een simplisties symbolisch.
(wel een tip voor mensen die denken dat het eind van de Maya-kalender ook het einde der tijden zal zijn, was dat niet in 2012..)

Paris, Je T'Aime
Films vol korte filmpjes. Werkt het wel een WEL? Hmm. Night on Earth misschien, maar dat was een regisseur. Bovendien waren dat vrij lange filmpjes. Parijs heeft 14 arrondissementen en dus krijgen we ook 14 vluchtige filmpjes in 2 uur. De meesten zijn bedroevend matig.. Een simpel ideetje en tis weer om. Anderen kunnen er mee door.. De tragische tweede ontmoeting van een schoonmaker en een ambulance-medewerkster. (Oliver Schmitz) De (homoseksuele?) ontdekking van een soulmate (Gus van Sant) en.. eigenlijk de enige ECHT goeie: De reis van een dikke Amerikaanse postbeambte, die een Franse cursu heeft gevolgd en in voice-over praat als een spraaksynthesizer. (van Alexander Payne) Dat is niet voor niets het laatste filmpje, zodat we toch nog met de juiste gemoedstoestand naar huis gaan. Maar verder drong maar een woord zich aan me op: Schnabbelen. Dat moet het toch zijn? Waarom dan anders al die beroemde regisseurs en acteurs.. Voor de lol?

Parijs heeft 14 arrondissementen en dus krijgen we ook 14 vluchtige filmpjes in 2 uur.

dat klopt niet. het zijn nog meer filmpjes.

Maar toch eigenlijk is The Fountain een soort Da Vinci Code of een Umberto Eco-werkje

nou nou, da vinci code in één adem noemen met umberto eco-werkjes. toe maar. gedurfd, ludo ;-)

Aziatische humor kan inderdaad lastig zijn om door te komen. Ik had dat zelf o.a. met I Shoot, You Shoot van Ho-Cheung Pang uit 2001. Veel overdreven (zeg maar gerust hysterisch) acteren en nog meer slechte timing. Niet te harden.

vinci-code gelukkig nooit te lezen, misschien is Eco net wat.. intellectueler ;)

Da Vinci Code: Grieks strand, gehuurde stretcher en bijpassende parasol, af en toe een break voor copieuze lunch, dan snel terug naar het boek. Nooit gedaan?! Kan het je van harte aanbevelen, Ludo. Goed boek, hoor.

Net Eastern promises (Cronenberg 2007) gezien. Voorbeeldig gemaakte en spannende thriller over verpleegster die in aanraking komt met Russische maffia. Thriller met een hart, al vermoed ik (ga zo de recensies eens langs) dat er aan de weemoedige - immigratie-related -ondertoon al weer gauw een een signs of the times-achtige lading wordt toegedicht. (Zie zo ook The host en de overtrokken environmentalist-lading.) Desalniettemin, voorbeeldige thriller.

geloof dat "men" niet zon enthousiast was over Eastern Promises, nog eens nazoeken of de Volkskrant 'm minstens 3 sterren heeft gegeven. (ik laat me graag leiden door gezag ;) )

enneh
"Kan het je van harte aanbevelen, Ludo. Goed boek, hoor."

ja, maar maar tis toch een soort MySpace, dat wil ik eigenlijk ook wel, maar het is eigenlijk cooler van niet. Denk ik. (Mag ik graag denken)

Eastern promises: score van 82 op metacritic, 89 op rottentomatoes, 4,5 sterren op allmovie, raving reviews in Premiere, NYT. Dat is me allemaal wat te overdadig: 3,5 ster. Volkskrant komt morgen waarschijnlijk.

oh ik haalde 'm door de waar met een of ander smokkeldrama van SODERberg(h) ;)

Dreamgirls
een soort oorlogsfilm. ongewild toch kippenvel. Is 't de kracht van de muziek? Of de juiste Hollywood-(senti)mentaliteit. De muziek is trouwens -oh ironie- geschreven door een blanke. En dat terwijl de film dus gaat over een fictieve versie van Motown, en hoe black people eindelijk ook hits scoren. Daarvoor moet wel de zangeres met de "zwartste" stem ("Effi White(!), terzijde worden geschoven, voor een onherkenbare Beyonce. (Een geweldig mooie pijnlijke scene) Wel grappig trouwens dat die Effi White dan weer klinkt als Joss Stone.. maar goed.
De personages zijn wat oppervlakkig, er zijn teveel musical-liedjes, maar toch als geheel is het best aardig vermaak, over de machinaties in de muziekwereld.

Cashback
Onderhoudend, maar totaal onevenwichtig. Cashback is 3 dingen tegelijk. 1)een soort sexploitation onder het mom van kunst, wat samen hangt met 2)een fantasy, waarin een jonge student de tijd stil kan zitten en daar dubieuze dingen meedoet (als ware het een plot van een soft-porno-film) 3)een melige komedie op zijn Clerks. Want hij gaat dus werken in de supermarkt, nadat hij gebroken heeft met zijn vriendin en ie in een staat van insomnia raakt. Het 3e aspect is verreweg het leukst met knotsgekke winkelbedienden en "the Boss".

Shadows and Fog
Woody in zwart-wit is altijd goed (Stardust Memories, Broadway Danny Rose) Shadows and Fog is een zoveelste Bergman ode dankzij het belang van een rondreizende troep circusartiesten (welke Bergman film is dat nou ook alweer) Shadows and Fog brengt een ongelofelijke topcast met o.a. Jodie Foster, John Cusack en John Malkovich.. Die allemaal wel raad weten met 't verhaaltje waarin een dorpje in een ongedefinieerde tijd (before television in elk geval) in de ban is van een moordenaar, en Woody in een mob belandt (zonder te weten wat te doen) en ondertussen Mia Farrow tegenkomt. Tis wel een film waarin je weer merkt dat als Woody net even wat beter kon acteren het eigenlijk nog genialer zou zijn, zijn personage heeft geen diepte vergeleken met de rest. Ook is het jammer dat hij niet eens zelf de moordenaar blijkt te zijn (waar hij wel van beschuldigd wordt)
maar verder weer een hele hoop geniale wisecracks. "May all your ups and downs be in bed" (wijsheid van een hoeren, het bordeel is een van de centrale locaties)

Grappig. Het 3e aspect van Cashback vond ik juist behoorlijk boertig en een storende stijlbreuk in vergelijking met de dromerige kwaliteiten die bij de eerste 2 aspecten hoorde. :-)

Shadows and Fog (leuke stijloefening, overigens) is tevens een ode aan het Duits expressionisme en met nam M van Fritz Lang. Had je het korte rolletje van Madonna nog ontdekt?

Grippig, ik dacht dat ik de enige was die Shows and Fog wel trok en dat dit betekende dat ik een rücklichtlose Allen-adept was.

ja maar dat ben ik dus ook. i guess.
Maar ik denk dat ik de Drei Groschen oper maar 'ns bij de bieb ga halen, zit veel van in Shadows and Fog. (Overigens een van Allen's biggest budget films en een genadeloze flop, i feel sorry for him)

"Grappig. Het 3e aspect van Cashback vond ik juist behoorlijk boertig en een storende stijlbreuk in vergelijking met de dromerige kwaliteiten die bij de eerste 2 aspecten hoorde. :-)"

je liet je afleiden door al die fraaie tetjes. De trapscene, woaaaah.
Maar goed, ik kon maar niet mee in die fantasy-premisse (oh i repeat myself) (of was het toch gewoon een dagdroom die 'm in staat stelde goed te tekenen)
Teveel voice-over ook weer trouwens.

*leest Vido's Cashback-verslag.

De kung-fu knakker is juist de koning haha.

(mooi een link naar de korte versie, ik zocht er al naar op de bekende torrent-sites)

oh en m.b.t. Shadows and Fog, Madonna, heel korte cameo met Malkovich he? Ik dacht later even dat ze de vrouw met de baby was (Maria Magdalena op zoek naar een stal, zoiets) maar ga toch voor de overspel-pleegster. Kan niet missen.

Inderdaad, de Madonna-scene is die met Malkovich.

(part 2 van Cashback de short movie, is helaas verdwenen.. en ook niet meer op de rest van YouTube te vinden, (wegens violations van het een of ander) Ze zullen 'm wel als extra op de dvd willen gooien. Helaas.

Misschien lukt het nog via Daily Motion.

ja. mooi, het oorspronkelijke idee is eigenlijk perfect (en veel beter) geschikt voor een korte film inderdaad.(ook qua onderwerp, kan me iets vergelijkbaars herinneren over een jongetje op een camping)

Le Petit Soldat (Godard, 1960). Ik had mijn verwachtingen wat naar beneden geschroefd voor de tweede film van Godard maar dat bleek volkomen onterecht. Vet coole doch grimmige film volgens het "voor een film heb je alleen een meisje en een revolver nodig" recept, over een jonge man die in een schaduwwereld van spionage en anti-terrorisme is verwikkeld. Heb het vermoeden dat Godard (zoals Tarantino met de onderwereld van L.A.) de mores van dat wereldje volkomen uit zijn duim heeft gezogen en toch voelt het allemaal erg realistisch aan. Verder worden er weer veel boeken gelezen en is het lekker uit de losse pols gefilmd. Anna Karina was zo jong dat ik haar niet eens herkende. Film werd overigens pas in 1963 uitgebracht want kwam niet door de Franse censuur, iets teveel verwijzingen naar de vuile oorlog in Algerije.

Draait er nog iets in de bioscoop wat echt de moeite waard is maar niet droog-realistisch is? Vind het al verschrikkelijk dat ouwe held Cronenberg ook al is vervallen tot gangstafilmer. :(

Technisch gesproken zijn aanraders The Diving Bell And The Butterfly en The Assassination Of Jesse James wat betreft onderwerpen ook droog-realistisch, maar vanwege hun poëtische invalshoek niet zo droog droog-realistisch als het meesterlijke 4 Months…. Over de Tsjechische satire I Served The King Of England heb ik positieve berichten gehoord, maar die moet ik zelf nog zien. En anders kun je altijd nog naar Kapitein Rob & Het Geheim Van Professor, want daarin is het realisme zeker opgedroogd ;-)

En anders kun je altijd nog naar Kapitein Rob & Het Geheim Van Professor, want daarin is het realisme zeker opgedroogd ;-)

LOL.

The Assassination Of Jesse James zal het wel worden, al staat dat sfeertje rond die film van "ouderwetsch Amerikaansch ambacht" me niet aan. Maar alles beter dan dat Oostblok geneuzel.

Ah, we doen het weer.... Okay, drie films gezien, drie keer net niet:

Irina Palm (Garbarski, 2007). Marianne Faithful as wanking widow: de ziekenhuisrekeningen van kleinzoon moeten betaald worden en aangezien Faithful niks kan, gaat ze mannen afrukken in een tent in Soho. Een film die nogal is vergeleken met Calender Girls en The full monty. Een nogal oppervlakkige vergelijking aangezien Irina Palm vergeleken bij dit tweetal een wonder van gedoseerdheid en goede smaak is. De eerste helft is erg sterk. Ingetogen gebracht drama met een randje en een knipoog. In de tweede helft moet er een eind aan gefantaseerd worden, en dat lukt minder. Er is nogal afgegeven op de rol van Faithful. Ze zou een emotieloze robot zijn. Geen moment aan gestoord, geheel ‘in character’ wat mij betreft. Die muziek van Ghinzu is wel irritant, want dat ene deuntje geloof je wel na de zestigste keer.

Atonement (Wright, 2007). Rijkeluisdochter en zoon van housemaid vallen voor elkaar en lijken gelukkig te gaan worden totdat hij door zus van geliefde beschuldigd wordt van aanranding van een minderjarig meisje. Dan breekt ook nog de Tweede Wereldoorlog uit. Vanuit dit gegeven ontwikkelt zich een degelijk drama, dat maar nergens meer wil worden dan degelijk. Goed, het is schrijnend dat het toebrengen van leed meer leed betekent voor de veroorzaker dan voor de slachtoffers. Goed, er wordt leuk met tijd gespeeld om, zoals zal blijken, het schrijfproces te illustreren. En ja, er zit een postmodern randje aan, aangezien (spoilers, spoilers!!!) een deel van het vertelde verzonnen blijkt en de auteur zichtbaar wordt gemaakt. Je zit erbij en je kijkt ernaar, en krijgt gaandeweg het gevoel dat het boek (niet gelezen) zes keer beter moet zijn dan deze mooie plaatjes. Dan is er nog een prachtig geschoten strandscene (zie stuk van Vido), waar de Engelse troepen wachten om terug te keren naar Engeland. Één shot van zo’n tien minuten, fraai staaltje virtuositeit, maar uiteindelijk een scene opleverend die nogal op zichzelf staat. Degelijke driesterren zaterdag-avondfilm van de KRO.

I don’t want to sleep alone (Tsai Ming-Liang, 2007). Een ‘return to form’, zoals dat heet. Na het wanstaltige en overdadige The wayward cloud, waarvoor Tsai een veel te grote zak geld mocht opmaken, keert hij hier terug naar het langzame, introverte stadse drama. Centraal staat een appartementencomplex dat met plakband aan elkaar hangt, bewoond door mensen die naarstig op zoek zijn naar een stukje menselijke warmte. We zien een man zich ontfermen over een in elkaar geslagen jongen. Laatste acteur speelt tevens een kasplantje dat wordt verzorgd door de eigenares van een winkel en haar dochter (?). In elkaar geslagen man gaat zich dan weer voor beide interesseren, etc, etc. Uiteindelijk ontstaat het gevoel dat alle zorgzaamheid voortkomt uit eigenbelang: het niet alleen willen zijn (zie titel). En als er dan twee eindelijk van bil willen, dan branden er opeens ondergrondse vuren, waardoor iedereen met een mondkap oploopt en het ademen moeilijk gaat. Er zijn wel meer vondsten (zoals het bij elkaar brengen van dagelijks leven en de medische wereld - een limonadezakje lijkt op een infuus), maar uiteindelijk overheerst het gevoel dat het natuurlijke langzaam uit de films van Tsai druppelt en zijn ambitie schadelijk werkt. Geen slechte film, maar wat gekunsteld.