Filmforum

wow een x-post, vind die filmtitel al zo inspiratieloos

Blue Jasmine
Woody kreeg een oeuvre-award op de Globes, waarna de Farrows op Twitter hun gebruikelijke shitstorm lanceerden. Ik vrees dat er wel iets van de beschuldigingen waar zal zijn, maar misschien is wat heisa niet verkeerd. Het wordt tijd dat Woody weer een echt persoonlijke film maakt, in zijn eigen psyche probeert te graven. In Blue Jasmine lijkt dat aanvankelijk ver weg. We zien een parade van volslagen ongrappige typetjes. Zo wordt het een wat genreloze en zouteloze film, waarin álle personages het alter ego van Woody zijn geworden, en daardoor geen personage meer zijn. Bovendien zijn de toch al wat overbodige flashbacks amateuristisch slecht getimed. Het is een rommeltje. Cate Blanchett speelt de hoofdneuroot van dienst wél opmerkelijk fanatiek. De ooit rijke vrouw moet nu bij haar 'simpele' zusje Sally Hawkins intrekken. Blanchett moet voor het eerst in jaren aan de bak, en belandt zo als receptioniste bij de tandarts. Om zijn halfbakken versier- dan wel verkrachtingspoging moest ik stiekem nog het hardst lachen. Maar in de tweede helft van Blue Jasmine gebeurt er toch nog iets... nieuws. Blanchett blijft maar cynische opmerkingen spuien, er komen steeds meer crisisjes, en ook het fenomeen adoptie komt ineens opmerkelijk vaak langs. (Iedereen is geadopteerd, wil gaan adopteren, of neukt de negentienjarige au pair...) De film wordt zwartgallig! En dat werkt vrij goed. Gelukkig.

Here Then
De eerste échte handelingenfilm van het jaar is een Aziatische, zoals het hoort. Ze komen niet veel slomer als deze, en ook niet veel dialooglozer. Het inzoomen van de camera is een van de meest enerverende dingen die er in deze film gebeuren, en dat gebeurt dan ook keer op keer haast hypnotiserend traag. Zo naderen we de personages op kousenvoeten. Mooiste voorbeeld zijn de twee secuur opgemaakte poppetjes van meisjes die op de schelle tonen van een C-Pop liedje bij de bushalte staan te dansen. Of nou ja dansen, al inzoomend lijkt een van de meisjes steeds meer op zo'n hondje dat op de hoedenplank staat te schuddebollen... Van armesloebers is dus geen sprake meer. De tieners van het plattelandsdorpje zijn piekfijn gekleed (misschien omdat die Westerse modekleren in China worden gemaakt?) maar ook met dure mobieltjes is hun plattelandsleven leeg en vervelend. Is dat een verkrachting? 'Ga je al weg?' In de tweede helft van de film zien we de nue wat 'oudere jongeren' in een grotere stad. Heel veel vooruitgang lijkt de move niet te hebben opgeleverd. Het wachten is op wat (meer) ongemakkelijke seks. Nog zo'n teken dat China in deze film arthouse-Westers is geworden. 'Mijn been jeukt'.

Captain Phillips
Gijzelingen kun je wel aan Greengrass overlaten. Ook Captain Phillips is weer een spannende en technische actiefilm geworden, vol insider-termen. Enkel in de matige openingsscene is er een poging tot expositie, een handreiking om wat sympathie voor de saaie kapitein (Tom Hanks) te kweken. Daarna gaat het echter in sneltreinvaart. Het gigantische Maersk-schip wordt varend om de hoorn van Afrika opgejaagd door een paar Somalische bootjes. Enteren is nog niet zo eenvoudig, gezien de golven die 'de Alabama' (best toepasselijk...) kan maken. Het loont kennelijk niet om een een paar beveiligers op het schip te hebben staan. Als de kapers eindelijk aan boord zijn, weten ze het ook even niet. Wat nu? Een prachtig moment van verwarring. En misschien wel cruciaal. 'Cap Irish' heeft inmiddels de Britse (?) kustwacht gebeld. Aan de telefoon gaat ie er zelf met een vleugje Engels accent van 'kleppen'... Daarna wordt het grote Amerikaanse materieel uitgerold. Dit is geen onderhandelingsfilm zoals het softere Kapringen. We krijgen een HD war, net zoals in Zero Dark Thirty. Maar de Somalische piraten roepen het ook zelf: 'No Al Qaeda here'. Het David en Goliath-aspect wordt almaar pijnlijker. Vermalen door brute, mechanische staatmacht. Dat maakt de film, haast onbedoeld en ongewild, subtieler, en Hanks' tranen aan het eind indringend.

Beeswax
Mumblecore kan ook ondragelijk saai en irritant zijn. Bujalski verdrinkt hier in een poel van politieke correctheid. Beetje in de stijl van Miranda July. Hippe, fladderende mensen die o zo self conscious door het leven gaan. Ze willen het allemaal zo goed doen, maar dat gaat zo lastig als je je na elke wat gewaagdere opmerking uit gaat putten in excuses. Ze zouden toch eens ruzie krijgen! En een borrelende bitchfight is wel waar de film om gaat, en waarin ie interessant hád kunnen zijn. In Austin, Texas runt een meisje een vintage thrift shop. Leuke kleertjes en kleurtjes, maar ze leeft op voet van oorlog met haar mede-eigenares. Zei ik voet. Foei! Het hoofdpersonage zit in een rolstoel, een handicap waar – dat moet ik toegeven – jaloersmakend luchtig over wordt gedaan. Aan de andere kant is het 'rolstoelmeisje' waarschijnlijk geen tegenwind gewend, alles moet gaan zoals zij het wil... Haar wél lopende tweelingzus en beste vriendin fladdert wat meer door het leven. Zo net na Frances Ha zijn de teksten van dit best friends forever-tweetal echter maar slapjes geïmproviseerd. Voor wat potentieel vuurt zorgt een typische mumblecore-douchebag die aanvankelijk opgetrommeld wordt voor wat juridisch advies, maar later ook beenmassages mag geven. Tegen die tijd is de film echter vervelend geworden; de helft van de bijrollen lijkt doodzenuwachtig voor hun filmdebuut...

De YouTube edit van The Wolf... met alleen de fuck is helaas verdwenen, maar als je die eruit knipt is de film ongeveer een uur korter. ;)

mehriffic

Wat ik vreemd vond is dat het voor een Hollywood film, waar je al die scenario-binkies hebt, juist verteltechnisch niet klopte, alsof bij de omzetting van het boek (dat ik niet ken) iemand heel erg in de problemen is gekomen en teveel is gaan snijden. Maar als tegenhanger van neofascistische Bigelowtroep al verfrissend genoeg.

Ik herinner me nu dat ik dacht naar een Coen bros. film te kijken en daar heb ik wel een zwak voor, maar deze viel dus tegen. Verwachtingen zijn een bitch.

Ja, de Coens hadden het waarschijnlijk wat strakker gekregen en er een olijk banjomuziekje onder gegooid, maar goed het is duidelijk mijn soort humor (ik zie op IMDB precies nu precies wie de andere dudes zijn :)

DMT: The Spirit Molecule
Interessante materie, maar om dan alles tot materie te reduceren en er nog een positivistische draai aan te geven? Het was te verwachten en de documentaire is ook geen What the Bleep … maar toch veel strafpunten voor de 'boodschap'. Wel veel wetenschappers die wel interessante dingen brengen (zij het wat aan de oppervlakte) en de verslagen van de ervaringen zijn ook wel de moeite.

The Black Mirror afl. 1, 2 en 3
Her is de talk of the town maar The Black Mirror is stukken interessanter waar het om toekomstbeelden gaat (afgaand op de verslagen is er veel waar ik in ieder geval niet op hoop, lullen tegen computers met name). Anyway, de eerste aflevering is sterk met social media als ongeleid projectiel. Aflevering twee heeft het horrorbeeld dat je moet gaan betalen om reclame over te slaan. Beide afleveringen zijn vrij cynisch. De klapper is aflevering drie, waar de Silicon Valley utopie van alles willen vastleggen wordt afgebroken. Tenminste, ik vond het al een slecht idee en dat wordt bevestigd. Vergeten heeft een functie die de Kurzweills van deze wereld niet zien.

Borgman
Ik realiseerde me plots dat ik helemaal niet zo veel Van Warmerdams heb gezien! Schande, voor één van onze weinige echte 'auteurs'. Wordt tijd dus, ik heb het beste nog niet gehad. Van Warmerdam heeft aparte, absurde humor, en een duister sprookjesgevoel, maar brengt ook heel cartoonesk geweld, iets wat Vido Liber al eens aanstipte. Borgman woont aanvankelijk als een soort boswezentje onder de grond – Van Warmerdam zal de berichtjes over valkuilen in Limburgse bossen met interesse gevolgd hebben – totdat priester Pierre Bokma langskomt. Dan maar naar de suburbia. De setting van Onder Ons. Nederlandse nieuwbouw is ideaal voor film, zo blijkt wederom. Het eerste half uur was ik ervan overtuigd dat Van Warmerdam een topfilm aan het maken was. Religie, Wagner (een kind heet Isolde), de genoemde sprookjes (gedoe met monsters in vijvers, en een au pair als Roodkapje) en vooral raadsels. Alleman en controleur van angsten Borgman dringt zich bij een gezin binnen, en begint 'voor tuinman te spelen'. Vrouw van het huis Hadewych Minis wil hem. Maar de Borgman sleutelt aan een ander plan. Van Warmerdam is zelf leuk als aangever in een bijrol, en Annet Malherbe is nuttig met ijsstokjes. (En eieren.) Maar het moet gezegd, het slot stelde me toch wat teleur. De onthulling van de 'tuin' is geen onthulling. Het mysterie sijpelt weg. Maar ja, daar staat genoeg tegenover, zoals dat onderwater shot!

Leviathan
Pos Tenebaars Lux. Of zoiets. Regeydas had dubbele lenzen nodig voor zijn psychedelische effecten, maar je kan je camera ook gewoon nat laten spetteren. Leviathan is een meesterlijk staaltje van cameravoering. Een grimmige kleurenpracht. Bloedrood, asgrauw, lijkblauw. 'It's like being on an actual ship', zou de voor de hand liggende grap zijn. Maar het is méér dan dat. In mijn favoriete shot worden we zélf een dode vis, heen en weer drijvend op het dek van het schip. Later duiken we met de meeuwen onder water, om de overbodige restjes van de inmiddels onthoofde vissen op te peuzelen. (Diezelfde restjes zijn eerst door het schip uitgekotst, bijzonder onsmakelijk.) De mannen aan boord roken veel en spreken weinig, daarvoor dreunen de scheepsmotoren en machines ook veel te luid. Het enige liedje dat klinkt is een metal-song, en dat klopt precies. Niet alleen heeft de stoere aftiteling de letters van een Dimmu Borgir-album (met Latijnse credits voor de Mare en de Luna!) ook het overkoepelende gevoel van de film is heel erg, eh, grindcore. (Of graatjescore.) Het ratelen van de masochistische ijzeren visnetten alleen al... Het eerste uur zat ik er helemaal in, het laatste half uurtje werd ik wat iebel. Maar goed, de bezigheden van de mannen zijn even repetitief en eindeloos.

Wolf
'Dat ding kan 250, maar ik rijd 10'... De dromen van de Boyz 'n the Hood. In Utrecht, om precies te zijn. In stijlvol zwart-wit geschoten kan ook Lombok voor een La Haine-ghetto doorgaan. De invloeden liggen er heel dik bovenop – de clichés worden sowieso nergens geschuwd – maar tijdens het 'hangen op de blok'-gebeuren (zeg, de avonturen van Hef & Crooks) bevatten de dialogen toffe straattaal, en zijn de acteurs op hun plekkie. Staren naar langsrijdende auto's ('is dat een agent'), drugshandel, en tasjesdiefstal, dat werk. In de geniale openingsscene (met wat verdwaalde feuten) lijkt de film nog vrolijk. Je verwacht dat Taihattu er bij de openingscredits een hiphop-stamper opknalt, maar dat doet ie niet. Wolf wordt al snel telenovela-tragischer. Hoofdpersonage Majid werkt op de bloemenveiling, doet aan kickboksen (Badr Hadri!) en wordt thuis door zijn pa genegeerd. 'Dit is een gunst he, geen recht', verkondigt de reclassering. Net als Dustin Hoffman in Straight Time weet je dan al dat het mis gaat lopen. Het kickbocksen loopt uit op klusjes voor Turkse gangsters (inclusief ritje naar Breda, helaas geen duidelijke exterior shots) en een korte vakantie te Alanya. Daar probeert Taihuttu ook nog even 'Un Prophete', maar krabbelt wijselijk terug. De film is er een van veel teveel hooi op de vork, maar is als poging prima te waarderen.

Eens over laatste half uurtje Leviathan. Borgman moet ik ook nog doen. Het is een beetje lullig om te zeggen over een van de weinige cinema-auteurs in Nederland, maar ik hik er altijd een beetje tegenaan. Komt vanwege het halve-film syndroom. Tot op de helft vind ik het altijd meesterlijk, en hoogst origineel. Maar de tweede helft van Abel of De Noordelingen: ik moet dan echt hard denken.

Zelf zag ik "her":

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10203221067226730&set=a.2049619399339.2130125.1210101778&type=1&theater

Die vorige van Van Warmerdam is magistraal (zie 543 post hierboven ;).

Aflevering 3 van Black Mirror is een van de meer deprimerende toekomstvisioenen die ik ken en dat soort politiestaat en killercyborgs. Het is al de manier waarop die mensen praten. Her heb ik nog niet gezien (is toch nog niet in de bios?) maar veel van de interessante dingen in die film schijnen meer ambient te zijn, niet zo zeer of een computer kan praten/voelen/etc. Maar goed, dat zullen wel allemaal nog wel zien.

Dat Sagmeister bij het design is betrokken stemt wel positief.

Ik heb gewoon een angstbeeld van een wereld vol mensen die hardop tegen computers ouwehoeren. :D

Sinds Lems Golem XIV vind ik het wel aannemelijker dan machines 'de geest' krijgen.

dan = dat

en dat soort politiestaat en killercyborgs.

en dat zonder politiestaat en killercyborgs. Hier een artikel over het design van Her, heb het nog niet verder gelezen (spiolers enzo, je weet maar nooit ;) maar Wired is wel goed wat betreft dit soort dingen.

Oh, Lombok, nu wil ik Wolf zeker zien. :)

Na ruim anderhalf seizoen The Wire begin ik er eindelijk in te komen trouwens. Mijn serie-cherry is gepopt.

Tot op de helft vind ik het altijd meesterlijk, en hoogst origineel. Maar de tweede helft van Abel of De Noordelingen: ik moet dan echt hard denken.

dat was nu dus ook weer... inderdaad.

Lombok was wel een gokje, dus ik moet eigenlijk een slag om de arm houden. Maar het was wel Utrecht, hood, dus... het zal wel.

fok, het was Kanaleneiland.

ghehehe

Oh, maar Kanaleneiland ken ik ook wel. :)

Ik vond in die Fahrenheit film van Moore ook mooi dat ze naar die kruising in South Central gaan, het imago van ultimate gangsta maar eigenlijk niks bijzonders. Ik merk ook nooit wat van dat imago van Kanaleneiland, nu kom ik er natuurlijk overdag en er schijnt dan een winkelcentrumpje te zijn waar ik dan weer nooit kom, maar toch. Er zullen heus problemen zijn maar een extreem plaatje is gauw geschetst.

oh en nog even een OMC quoteje (hij liet me zelf de draad uitklappen dusss)

Wat ik altijd intrigerend aan Van Warmerdam vind is dat hij zijn Vrouwen altijd zo...geil weet te brengen. :) Ik weet niet, er zit een of andere Latijn in die man gevangen.

klopt hier ook wel weer. Hadewych in een soort Vijftig Tinten Grijs ik moet eraan fantasie (rape dreams) de mikmak.

Als hordes mannen Freudiaanse fantasieën krijgen van Hadewych 'Kruidvat' Minis (*bekent*) is er wel iets aan de hand.

@Martijn B: Baraka is inderdaad Fricke’s vorige. Hij doet er blijkbaar 20 jaar over om die plaatjes bij elkaar te schieten.

Bucureşti, unde eşti Waar ben je Boekarest? (Vlad Petri, Roemenië, 2014)
Het Rotterdamse filmfestival is er weer! (Jullie ook?) Wereldpremière van een documentaire over protesten in 2012 op het Piața Universității in Boekarest. Een beladen plek die een grote rol speelde tijdens de revolutie in 1989. De protesten naar aanleiding van privatisering van de gezondheidszorg luidden een afzettingsprocedure in van de Roemeense president en leiden zelfs tot een volksreferendum. Daadwerkelijke afzetting werd uiteindelijk door een uitspraak van het constitutionele hof gedwarsboomd.
Door de gekozen vorm – eerder een registratie, dan een documentaire met verhaal en uitleg – mis je als krantenlezende westerling de finesses. Wat overblijft is een mogelijk universeel verhaal over spontaan protest, repressief geweld, oprecht geloof in een omslag, individuele moed, discussie, emotie, ontstaan van facties, territoriale drift, gebiedsafbakening, ironische ontlading, geregisseerde onvrede en uiteindelijk het gevoel dat alles bij het oude blijft. Samsara.

Hopsakee! IFFR van start en de eerste recensie van een film die ik dolgraag had willen zien maar te laat draaide voor een jongen uit Utrecht...

Borgman (Van Warmedam, 2013)
Wat was dit een tegenvaller zeg!
Zonder bijdehand te willen doen had ik werkelijk geen moment het gevoel dat ik naar 'cinema' zat te kijken, het was een aardige telefilm op zijn best.

Zie ik nog subs-folk in Rotterdam? Dit is mijn programma:

Zondag 26
La jalousie 1130
Nebraska 1345
R100 1645

Vrijdag 31
Intruders 1930
Tamako in moratorium 2200

zaterdag 1
a touch of sin 1845
big bad wolves 2130

Ik dacht eerst ik ga niet, toen gisterenavond heel kort ik ga wel (vrienden die vrijdag geweest waren hadden de smaak te pakken en we werden toch benieuwd naar deze maar ze zien er toch vanaf). Dus ik denk dat het toch maar thuisbioscopen wordt. :)

Blijft bizar vroeg de laatste trein naar Utrecht gaat op een zaterdagavond trwns en dan leg ik me er al bij neer dat het laatste stukje een taxi wordt.

Maandag ga ik op de bonnefooi naar IFFR voor films die op die dag en dinsdag overdag draaien. Ik zie ter plekke wel wat nog beschikbaar is, maar Tamako In Moratorium staat hoog op mijn verlanglijstje. Hopelijk draait R100 later dit jaar ook tijdens Imagine in Amsterdam.

Borgman
Ik ook dan. :) Wat Ludo zei. Bonusmateriaal met extra commentaar: Van Warmerdam zit in een Pasolini-circa-Teorama-trip, maar dan zonder de katholieke shizzle en met een soort Rattenvanger van Hamelen/Repelsteeltje mash-up die best wel vervreemdend werkt. In zekere zin een herhaling van Emma Blank maar dit keer komt de ontwrichting van buiten af...ik vind dat als ik eerlijk ben, wat minder interessant. Hoe vreemd die gasten ook mogen zijn (de aseksualiteit van Borgman en co is trouwens een hele vondst). Hele nare film. Mooi huis weer, trouwens.

The Black Mirror afl. 1, 2 en 3 Her is de talk of the town maar The Black Mirror is stukken interessanter waar het om toekomstbeelden gaat

Vannacht was op de VPRO een marathon, 3 afleveringen, met als hoogtepunt inderdaad die aflevering over het opslaan van herinneringen. Knap gemaakt zeg, en ook niet eens zo erg onaannemelijk.

Dig! (Ondi Timoner, 2004)
Fantastisch!
Mijn sympathie ligt bij Anton Newcombe van The Brian Jonestown Massacre (uit vage 'rockistische' overwegingen?), maar ik snap Courtney Taylor van The Dandy Warholes toch wel wat beter :)
http://vimeo.com/56817422

Hele nare film. Mooi huis weer, trouwens.

http://imgur.com/OyXHQcw

??
http://i.imgur.com/OyXHQcw.jpg

hah expressief ja. (of expressionistisch, zelfs)

Funny Games
Akelige kijkbeleving en dan vond ik het nog niet eens erg dat het geweld buiten beeld werd gehouden. De lijdensweg van het gezin wordt er alleen maar pijnlijker voor. Ik kan me zo voorstellen dat sommige mensen het een belerende, cocky film vinden maar ik vind het toch vooral een intelligente film. Dit was de Duitse overigens.

Linnea Quigley’s Horror Workout
Screamqueen (bekend van films als Return Of The Living Dead, Creepazoid en Sorority Babes in the Slimeball Bowl-O-Rama) vertelt ons hoe ze haar slanke lijn behoudt. Driekwart van de film bestaat uit de workout, eerst met zombies dan met haar vriendinnen. Dat is behoorlijk saai en dat andere kwartier is ook niet om naar huis te schrijven.

@Martijn:
Heb ze allebei gezien maar prefereer de Duitse versie. Iets met die taal...

@Arnout:
Dig! Eindelijk. Keer of 5 gezien inmiddels. Blijft hilarisch. Die gast met die tamboerijn alleen al, dan lig ik al naast de bank.

Was vandaag op IFFR en werd daar heel blij van:

La jalousie, Nebraska, R100

Ze zijn ook zo heel erg Duits, netjes. Dat gezin dan, die jongens zijn weer extra akelig.

En Naked City, ook leuk, zit dat nog in de Amerikaanse?

This one is about a guy who has a contract to let himself be surprised by dominatrix ladies in daily life.

hahaha excellent

Apres Mai
'Ik heb nog wel wat mooie idealen, goed van snit hoewel ze uit de mode zijn...' Film om weemoedig van te worden. Na 1968 leek de vlam ook in West-Europa even in de pan te slaan. Maar de deksel ging er snel weer op. En nu, via zo'n film terugkijkend op 1971, lijken die mooie idealen inderdaad alleen maar treurig. Het lot van de 'verliezers'? Communisme als een soort academisch kunstprojectje, van het type futurisme, subjectivisme. Assayas plant deze gedachten meanderend in de kop van de kijker. En laat ze dan uitspreken door zijn personages. Voor de jonge Franse tieners is die zo gehoopte revolutie meer een kick dan een noodzaak. En zelfs als ze 'm in gebieden najagen waar de werkers 'm werkelijk kunnen gebruiken, houden ze zich wederom vooral bezig met het maken van kunst. (Agitprop, Afghaanse tapijten...) Zo maken de kids eigenlijk een 'grand tour' richting volwassenheid, net zoals de bourgeoisie al die eeuwen daarvoor óók al deed. Ondertussen klinkt er prima seventies-muziek (Beefheart, Drake, Engelse proggers). Het blijft wel wat schetsmatig. Ik kon halverwege nog niet onthouden hoe de jongen heette die het meest in beeld is, toen pa verscheen begon ik 'm te 'vatten', typisch genoeg. Veel van de meer dramatische gebeurtenissen worden afgedaan alsof het allemaal één grote in scene gezette droom is, die langzaam vervliegt. Het einde is juist daarom prachtig passend.

Tchoupitoulas
Dit is al de tweede docu-pendant die ik voor Beasts Of The Southern Wild vind. Net als Bombay Beach esthetiseert Tchoupitoulas de armoede een beetje. Slum kids in hempies die filosofische voice-overs mompelen. Maar als je daar overheen bent barst Tchoupitoulas van de joie de vivre. Drie Afro-American jongetjes gaan aan de wandel, naar Tchoupitoulas Street, voor de Mardi Gras. En wat een feest is dat zeg! Carnaval is overal ter wereld hetzelfde (verkleedpartijen, bier, broeierige vibes) maar de muziek in New Orleans is gewoon een stuk beter. Letterlijk overal spelen muzikanten; jazzorkesten op de praalwagens, country-bandjes in de cafés en travestiete playbackers in de gaybars. De jongetjes kijken er allemaal met opengesperde ogen naar, in een nachtelijk parcours dat me gewoon door de filmmakers lijkt te zijn uitgezet. Iedereen probeert zijn graantje mee te pikken van het carnaval, dus er zijn ook tal van straatmuzikanten. Een jongen op accordeon doet een Beirut (nog een Bombay Beach gelijkenis) en een vrouw verkleed als goede fee legt het kleinste jongetje de dwarsfluit uit. Deze William is het hoofdpersonage, met zijn Michael Jackson-moves, diva-gezeur ('I want to go home I need my beauty sleep') en vele dromen. Zoals een goeie moderne Faulkner-film betaamt eindigen we – net als in Beasts – op een mysterieuze boot.

Short Term 12
Psychologische hulpverlening is een kwestie van doseren. De patiënt (pardon, cliënt) verdient bevestiging, maar niet teveel, want hij moet vooruit. De cliënt heeft tegengas nodig, maar niet veel, want je wil 'm binnenboord van het programma houden. Tot slot – en daar wordt het nog het meest penibel – schreeuwt de cliënt om liefde. Maar ja, je kan geen vrienden worden... Deze koorddans zit prachtig in de eerste helft van Short Term 12. De hoofdpersonages werken 'in de begeleiding', van een woongroep. Ze zijn zo de papa en mama van een hele schare aan getroebleerde zielen. Eerste foutje van de film: Grace (een soort Christina Ricci) en Mason (net Vieze Freddy) zijn wérkelijk een stel. Lijkt me uitgesloten dat een beetje instelling dat accepteert. Er komt vanzelf teveel privé mee naar het werk zo. Voor de film is dat juist makkelijk... Toch verslikt regisseur Cretton zich al snel in de dosering. Nadat we kennisgemaakt hebben met wat bijzondere cliënten (en al bijna zaten te janken...) begint het melodrama in de levens van Grace en Mason in pijlsnel tempo op te lopen. De getraumatiseerde Grace blijkt zélf rijp voor een 'indicatie'. Ze verschilt in niets van de cliënten. En dat voelt al snel overdreven. Tuurlijk, iedereen heeft wel wat. Maar voor een baan als deze moet je zéér steady zijn. Blijft een hartstikke lieve indiefilm verder, vol aandoenlijke verhalen.

A Story Of Children and Film
'We blink before he does'. Ik had tot nu toe alleen in boekvorm met Mark Cousins kennisgemaakt. Wat blijkt. Je moet 'm horen vertellen. (En ja, dat had ik kunnen weten na alle jubel voor zijn cinema odyssee, die ik dit jaar toch echt eens ga kijken.). In deze kortere docu richt de Noord-Ier zich op de 'wee boys and girls'. Quatre Cents Coups ligt voor de hand, net zoals Zero de Conduite en The Night of the Hunter – met die prachtige bootscene! – maar Cousins is natuurlijk een breedgeschakeerde cinefiel. Hij komt met obscure Iraanse en Oost-Europese pareltjes. Vooral uit die laatste categorie ga ik 'r eens flink wat noteren. Cousins is zeer visueel ingesteld. Hij is gek op het beschrijven van cameraposities en kleurgebruik; dat oog op heb ik zelf niet zo. Juist daarom is de docu ook wel weer leerzaam. Over het slot van Les Quatre Cents Coups merkt ie bijvoorbeeld óók nog op: 'the panning camera tracks him like a race horse'. Mooi. En subjectivistisch natuurlijk, want Cousins schakelt zijn neef en nichtje in voor een raamvertelling. Het meisje is de stille ongerepte verlegenheid pur sang. De jongen is de pochende kant van cinema. Zie mij dansen, geinen, slopen, zijn.

Fruitvale Station
'The Police Department is like a crew it does whatever it wants to do'. Ver voor de boel op het metrostation ontspoorde zat ik al aan Prince Pauls hiph-opera A Prince Among Thieves te denken. Fruitvale Station is bepaald geen master class in acteren, er zitten tal van momenten in die me aan slechte rap-skits deden denken... Het treurige is natuurlijk dat het flinterdunne verhaaltje van Prince Pauls album hier – in variatie – sentimenteel werkelijkheid wordt. Een jonge gozer 'hustles', doet pogingen 'legit' te gaan, maar is ontslagen op zijn werk, en als voormalig bajesklant liggen nieuwe kansen niet voor het oprapen. Fruitvale Station is zo'n film waarin je je weer eens kwaad kan gaan zitten maken over de brute criminalisering van de drugshandel. Het is duidelijk dat de overheid drugsgebruik (en dus verkoop) enigszins moet ontmoedigen. Maar in Amerika wordt zo echt een arme gestigmatiseerde onderklasse van vooral allochtonen gecreëerd. Het hoofdpersonage is geen rapper (al lijkt hij op 50 Cents) en kan dus ook die ontsnappingsroute niet nemen. Zijn laatste dag zit avol met slechte voortekenen (het bange dochtertje was er net één teveel). Het verbaasde me dat ik dan toch zo door het einde werd geraakt. Moeder met dochter onder de douche, met heel slecht nieuws in petto. Een film met een goed hart, dat wel, bruh.

About Time
Vlotte tijdreisfilm, met leuke grapjes en liedjes – Paul Buchanan! – en toch heb ik de neiging er eens flink op in te hakken. Is de kern niet gewoon 'verbreinsterend' egocentrisch, conservatief, vrouwonvriendelijk en simpel? Een jongen uit een steenrijke Britse snobfamilie krijgt op zijn 21e van pa (Bill Nighy) een geheim te horen. De mannen uit de familie kunnen tijdreizen, 'maar alleen terug'. De jongen doet wat iedere kerel zou bedenken. Hij probeert de 'perfect date' te wezen, en de mooiste chick te versieren. (Ik zou best nog eens terug willen reizen naar een zeker eindexamenfeestje...) Een tijdlang is de film best grappig. Het is wel een makkelijk leventje zo, als je altijd een tweede of derde kans hebt... Maar al snel wordt het vervelend. Is dit niet de ultieme moderne fantasie. Een doorgedraafde controledrang, mannelijke rationalisering ten top. Het grootste genot kan toch niet zijn om nooit meer een fout te hoeven maken? Pas in de laatste 10 minuten (van de twee uur) lijkt de film zich dit te realiseren. Dat is bijna schofferend laat om nog met een melancholisch, bitter 'leef in het nu'-boodschapje aan te komen zetten. Bovendien heeft de jongen (en hier komt het conservatieve, vrouwonvriendelijke aspect op de proppen) dan al valsspelend wél zijn Amerikaanse droommeisje (Rachel McAdams, met bril, dus 'onzeker') veroverd en bezwangerd, terwijl hij intussen zijn geheim níet met haar deelt... Heel fout eigenlijk.

Michael Kohlhaas
Zeer Kafkaesk, dacht ik, tevreden met mijn inzichtje. Blijkt dat de novelle van Heinrich von Kleist Kafka's favoriete boek was. Om te janken zo mooi vond ie. Het lag ook wel erg voor de hand, want in de novelle (en de film) voert Kohlhaas een uitzichtloze strijd om zijn 'rechten' te krijgen. De bovenbaasjes piepelen en traineren de boel zolang dat Kohlhaas haast zelf vergeet waar ie die strijd nu eigenlijk om begonnen was. Dat is bureaucratie voor je. Zelfs ergens in de 16e eeuw. Elke film vóór de industriele revolutie, heeft iets bijzonders. Iets mystieks en ongrijpbaars. Misschien komt het door Mads Mikkelsen, die curieus Frans sprekend toch meer weg heeft van de viking die hij eerder bij Refn was. Niet voor niets is de alternatieve titel 'Age of Uprising'. Michael Kohlhaas heeft als film eenzelfde zoekende (noem het tentatieve) sfeer. De speellengte is die van een epos, maar daarvoor zijn de avonturen eigenlijk veel te wazig en verwarrend. Kohlhaas dwaalt met manschappen door Franse 'sprookjes'landen. De prinses van Navarre duikt op, weggelopen uit een stokoud schilderij. En daar is Bruno Lavant! Hij confronteert Kohlhaas in de enige uitgebreide monoloog van de film met diens egoïsme. Het briljante einde brengt ons terug bij Kafka, en bij Tavernier. Le juge is hier ook l'assassin.

met bril, dus 'onzeker'

LOL, klassieker. En ik zie een film voor de lijst.

Days of Heaven
Zo mooi (helemaal in de Criterion versie). De aarzelende Brooklyn voice-over van Linda Manz, de bijna permanente zonsondergang, even het gevoel dat het goede leven tot het einde zal doorgaan (ook al weet je beter), de opkomende sprinkhanenplaag. Tegen het einde gebeurd een beetje het onvermijdelijke...daarna gelukkig toch nog een paar "kleine" scenes waarmee het verhaal wegdrijft.

Communisme als een soort academisch kunstprojectje, van het type futurisme, subjectivisme. :)

Late at night – Voices of ordinary madness (Xiaolu Guo, Engeland, 2014)
De Chinese schrijver/filmmaker Xiaolu Guo woont sinds 10 jaar in het Londense East End. Een wijk die we kennen uit de volkse, blanke BBC-soap Eastenders, maar die sinds de zeventiger jaren vooral multiculti is. De laatste jaren is het stadsdeel volgens Guo enorm gegentrificeerd. Reden voor haar om al die uiteenlopende bewoners eens aan het woord te laten. De portretten worden afgewisseld door een nieuwslezeres, gespeeld door haar literaire agent, die een gossipbericht uit een tabloid oplepelt. Tijdens dit bericht verschijnt er een, meestal bekend, citaat in beeld van een beroemde filosoof of schrijver. Gossipbericht, citaat en portret komen random gekozen over. Oorspronkelijk wilde de regisseur beelden van winkelend publiek in de supermarkt in plaats van de nieuwstijdingen, maar de buurtsupers maakten bezwaar. Onderhoudend filmessay, dat echter weinig indruk achterlaat. De indruk bestaat, dat met een kieskeuriger portret- en citaatkeuze, kritischer editing, strakkere regie en mogelijk zelfs een boodschap, een veel interessantere film zou zijn ontstaan.

maar de buurtsupers maakten bezwaar

haha. :) (bizar, reclame = reclame lijkt me)

Contractpensions (Djangan Loepah!)
Over de Indo's die gesteld voor de keuze tussen 'terug naar hun eigen land' of een tweederangsburger worden in onafhankelijk Indonesië voor het eerste kozen. Anekdotes over de ontvangst die laveert van racistisch naar goedbedoeld paternalisme maar ook rijkelui die de stap terug niet konden handlen. Gebrek aan inlevingsvermogen (misschien is Westerbork niet zo fijn als je net uit een Jappenkamp komt) en truttigheid als een cursus aardappelschillen komen erg bekend voor. Same shit, different day.

I Saw The Devil
Koreaanse geweldsexplosie, een man wreekt zijn zwangere vrouw en heeft in zijn sadisme geen oog voor innocent bystanders, daardoor een buitengewoon onsympathiek geheel en in bijna 2 en een half uur geen medelijden met de hoofdpersoon.

Ach jongens toch.... Beste van zijn generatie?

http://www.hotflick.net/flicks/1997_Boogie_Nights/fhd997BGN_Philip_Seymour_Hoffman_003.jpg

http://1.bp.blogspot.com/_XUWgyi9favs/SkHtdW9sc8I/AAAAAAAABgA/w_2wnDCXSlU/s1600-h/the+savages.jpg

WTF. poeh.

was me uberhaupt ontgaan dat die man into drugs was (corpulent en ongezond, ok... maar heroine.)

Nou moe. Klinkt een beetje als een ongeluk (er zijn niet zoveel heroïnegebruikers die op gewicht blijven.) Mooie, vaak "onsympathieke" acteur.

The Counselor
'How do you know how to do that? From hanging out with really nasty girls.' De mafste film van vorig jaar moest ook gezien worden. You wouldn't believe wie deze film in alle ernst aan mij tipte. (Misschien poogde ze een therapeutische catharsis te bewerkstelligen.) Ik denk niet dat ik er nog op terug ga komen. The Counselor is een typisch voorbeeldje van 'too smart for its own good'. Cormac McCarthy kan schrijven – duh – maar waarom dan anno nu nog een slecht Tarantino-doordrukje pennen? Zelfs als film noir parodie crasht de film over zelfgespannen verhaaldraadjes. Iedere filmkenner ziet na ongeveer 10 minuten de Madonna én de Hoer, en weet dan al wie er met het been (of het hoofd) weg gaat lopen. Het eerste half uur bevat deze woordenboekwoordenbrij nog wel wat aardige oneliners, vooral van de oversekste (dus gevaarlijke) Cameron Diaz. 'You don't think that's a bit cold?' 'I think truth has no temperature.' Javier Bardem is een stuk minder grappig als all around fout kereltje. Hij lijkt op Ruud Gullit die de persoonlijk assistent van Khadaffi is geworden. 'It was too gynaecological to be sexy' is Bardems 'hamvraag', en de enige anekdote die met Tarantino kan wedijveren. Zoveel tekst, en de titelrol is nog niet eens genoemd. Fassbender heeft een merkwaardig afgetraind krom lichaam en verkwanselt zijn talent. Maar dat doen er wel meer hier. Misschien is dát de boodschap aan ondergetekende?

Jimmy P
Psychotherapy of a Plains indian, luidt de al even moeizame ondertitel. Desplechin en Amalric in de psychiatrische inrichting, het zou moeten werken, maar nee. In de eerste plaats omdat Benicio del Toro opmerkelijk slecht op dreef is. Hij speelt een indiaanse oorlogsveteraan, die met mysterieuze hoofdpijnen in het legerhospitaal belandt. Del Toro dacht blijkbaar 'aha een indiaan, ik doe mijn beste Marlon Brando.' Werkelijk oubollig jaren '50 acteren. Alsof ie de film bewust saboteert, zo matig. Amalric is beter als psychotherapeut die Jimmy komt helpen. Beide acteurs worden tegengewerkt door overheersende muziek van Howard Shore, en een warrig script. De indiaan zou eerst catatonisch zijn, maar Amalric begint de eerste sessie een doodnormaal gesprek. Weg dramatisch momentje. De twee beginnen in het verleden van de indiaan te graven, zoals het een goede psychoanalyticus vrij associërend betaamt, maar Desplechin lijkt zélf niet goed te weten hoe hij deze mindtrip wil gaan verbeelden. De flashbacks zijn één grote bende. Deconstructing Jimmy wordt het nergens. Een 40-jarige man die zijn moeder 'betrapt' met haar nieuwe lover. Dat was leuk geweest. Nu zijn juist de momentjes in de marge van Amalric nog het best. Een dame met een zweepje. En een opplak-baard als erotisch cadeautje. 'I don't like surprises...' 'Maar Dr. Freud!'

Brooklyn Castle
Rook Dreams. Het Amerikaanse schoolsysteem is niet van 'ontdek je plekje' maar van 'kent uw talent!'. Je kunt pas iets zijn als je ergens de beste in bent. De first female African-American chessmaster bijvoorbeeld. En dat is toch wat anders dan Nederlandse kinderen die bij het stoplicht pochen over 'dinsdag turnen, woensdag hockey, donderdag zangles'... De beloningen zijn reëel, dus elke kans is welkom voor een kind met sappelende ouders. Een school in Brooklyn is goed in schaken én marching bands. (Een fanfare-docu was ook best leuk geweest: 'Well, the first time I ever laid eyes on you, was my first year at marching band camp', zong Vic Chesnutt al...) Een andere keer. De schaakles wordt gegeven door een spitsig juffie, van het Julie Doiron-type. In de loop van de film gaan d'r lange haren eraf. Raakte wel benieuwd naar haar achtergrond, maar de film focust op de kids. Ook Justus – het toptalent van de klas – laat zijn manen wieken. Hij liep erbij als Royston Drenthe en dreigde te imploderen onder de druk. Blending in with the crowd om jezelf terug te vinden, wijs. Het spiegelbeeld daarvan is Pobo. Een kolossale twaalfjarige Nigeriaan met een cowboyhoed. De gangmaker valt maar zelden uit zijn rol. (Alleen als een nerdje 0 punten dreigt te scoren wordt Pobo even grimmig...) En als hij zelf 'mat in 2' mist zijn er tranen... Levert ook weer geweldige beelden op.

Where It Is Cold In The Sun
Had een tip van Mark Cousins kunnen zijn. (Het was er een van Martijn, dank!) Deze Roemeense film uit 1991 is pure Europese cinema. Die continentale filmtaal bestaat. Bergman, Antonioni, vroege Polanski, ze hebben allemaal hun sporen nagelaten. Met zulke grote namen gaan schermen wekt wellicht te hoge verwachtingen, maar Bogdan Dumitrescu's debuut is een geslaagde en lieve romance. Het Roemenië dat we zien is haast onwerkelijk archaïsch. Je gelooft bijna niet dat het '91 was. Het lijkt eerder '61. De tijd is 'r ondanks de zon bevroren. Een vrouw krijgt tijdens een kampeeruitje mot met haar vriend, en gaat ervandoor. De velden zijn leeg. De auto's schaars. Uiterst schaars. Ze kon net zo goed een verstekeling op de maan zijn. Dan ontmoet ze een mede-kosmonaut. De vuurtorenwachter. Wie hem betaald, en of er wel eens vervoersmiddel langs komt op weg naar Constanta is onduidelijk. Maar de tanige man heeft tijd genoeg om samen met de vrouw op een auto te wachten die haar naar Constanta kan brengen. De vrouw zwijgt veelal, of glimlacht; de man haalt zijn beste grapjes en anekdotes boven. En anders kan er eigenlijk nog backgammon worden gespeeld. De dialogen en de synthesizer-muziek zijn wat knullig, maar dat geldt niet voor de beelden. Het briljante einde is zelfs literair te noemen, en Bresson-waardig.

@Ludo:
"Neighboring sounds" al gezien? Zeer geslaagde Braziliaanse arthouse die "Ludo, Ludo!" schreeuwt.

ah! had 'r nog niet van gehoord.

gaat op de lijst voor het voorjaar.

La Caza
Elk konijntje dat hier onder luid gekrijs sneuvelde dacht waarschijnlijk: 'Moge Frith regisseur Saura zegenen, ze zullen me tientallen generaties later nog zien!' En als het beestje onder Franco ook nog wat familie was verloren – dat zou zomaar kunnen bij al die jachtpartijen van El Caudillo – schreeuwde het nog wat fanatieker. Natuurlijk is Saura's film uit 1961 een nauwelijks verhulde kritiek op het regime. Drie oude vrienden gaan op jacht, samen met een jonger (minder schuldig) neefje en wat 'personeel'. De vrienden zijn eigenlijk geen vrienden meer, maar verbitterde falangisten annex faalangsthazen. De grootste fascist heeft zakelijk ook het meeste succes geboekt, maar is tegelijkertijd geobsedeerd door het verval van zijn uiterlijk. (Hij vindt immer dat de zwakken moeten worden opgeruimd... Wat nu als hij zelf zwak wordt?) Een tweede is dronkenlap geworden (en vlucht in sci-fi romannetjes). De derde kerel ís zo'n gehate loser, die zijn handje bij de sterkste op moet houden. Genoeg intense elementen in dit Wake In Fright-achtige kruitvat dus. (En dan vergat ik nog te melden dat bij het bedienend voetvolk ook nog een heupendraaiend meisje is...) Saura leidt zijn personages kalm naar het onvermijdelijke. Wat een plezier-uitje lijkt is eigenlijk een mentale afdaling in de konijnenburcht, alle uitgangen van het brein zijn dicht. Enkel de fretten vreten zich nog naar buiten.

Bestiaire
Woordloze film om eens rustig aan andere dingen te denken. (Hebben konijnen werkelijk 2 baarmoeders zoals in La Caza werd gesteld? Jep...) Het Israëlisch-Palestijns conflict duikt ook altijd weer ergens in het achterhoofd op. We zien in dieren-docu Bestiaire een groot hek waar een verzorger stukjes eten (appel?) in plaatst. Beestjes steken hun snuit erdoorheen om het hapje te verorberen. En ik zie ineens de Klaagmuur voor me... Misschien door de wiegende beweging van de verzorger. De beelden van de Canadese dierentuin in de winterperiode zijn verder gepast kil en droog. Veel droevige en verveelde dieren. Het geluidsdesign is fraai. Subtiele drones zorgen voor een licht ongemakkelijke sfeer, zeker als zebra's dan ook nog neurotisch met hun hoeven beginnen te stampen en ratelen. Een goeie noise-muzikant had die scene zo op kunnen nemen. Maar waar het staren naar starende beestjes ondanks hun ellende stiekem toch wat meditatiefs heeft, wordt de film ironisch genoeg pas echt leuk als er weer gewoon naar 'de mensaap' kan worden gekeken. Zet een mens náást een aap en er ontstaat altijd wat komisch. Ineens is de homo sapiens zó overduidelijk een vlooiend zoogdier. Ook naar het ambacht van een taxidermist kan ik zonder af te dwalen tien minuten kijken. (En die kans krijgen we ook.)

Touki Bouki
Het is Animal Planet-week blijkbaar. In de openingsscène van Touki Bouki komt een jongen op een 'heilige koe' aanrijden. Tegelijkertijd klinkt het geluid van een brullende motor. Simpel en komisch. Dan verschijnt de motor werkelijk, met een stierenschedel op het stuur gemonteerd. De sequentie zet de toon voor anderhalf uur lang poëtisch associëren. Touki Bouki is een absolute pioniersfilm, en alleen al daarom een klassieker. 1973, Senegal. De nouvelle vague heeft Afrika bereikt. Regisseur Mambéty laveert ergens tussen Tati en Godard, maar wel op eigen termen. De film is een spoedcursusje in Afrikaanse dromen, maar wordt ook verteld áls een Afrikaanse droom. Van de hak op de tak. Soms onnavolgbaar, vaak onnavolgbaar grappig. De motorrijder heeft een Janelle Monae-achtige heldin als vriendin, en de twee beginnen een road trip op zoek naar geld – droom 1 – om naar het paradijs te trekken. (Europa, Droom 2.) Voor ze ook maar in de buurt komen van het doel raken ze echter afgeleid door... het neokolonialisme. (Droom 3.) Parades van Sinterklazen op schimmels (ik verzin dit niet), memorials voor De Gaulle... En de kleren van de (homoseksuele) keizer. Een dom Frans deuntje van Josephine Bakker begeleidt de schelmenstreken. Het laatste kwart werd de grap wat vermoeiend, maar tussen alle joie de vivre zit ook grimmige pijn. De getoonde beestjes (geiten, koeien) worden allemaal gekeeld... Blaxploitation maar dan anders.

Gedo Senki
Het semi-controversiële debuut van Goro Miyzaki: pa was ongelukkig dat zoon de verantwoordelijkheid op zich nam, Le Guin is wel/niet gelukkig met de film (grotendeels haar eigen schuld). Ik ben zelf niet zo fantasy-liefhebber, heb het altijd jammer gevonden dat Le Guin die kant op is gegaan, maar de eerste helft van de film is gewoon erg goed, junior kan echt wel wat. Daarna verzandt het verhaal enigszins in de gebruikelijke good guy/bad guy verwikkelingen, waarschijnlijk voelt dat niet goed omdat het best wel lang duurt voordat de slechterik eindelijk eens ten tonele verschijnt en het juist zo prettig is dat het verhaal daarvoor alle kanten opgaat met van die heerlijke lome stukken.

巨乳ドラゴン 温泉ゾンビVSストリッパ (Big Tits Zombie
Normaal ben ik niet zo van de ironische horror (zie Troma) maar in deze Japanse gekte is het wel eens verfrissend. Allesbehalve een goede film, maar ik heb toch wel even gelold bij dingen als de (onbegrijpelijk vertaalde) Bataille-quote die Maria uitte terwijl de zombies haar omsingelden en vooral de vuurspuwende vagina dentata en zo waren er nog een paar momenten.

Ride Along
Ice Cube als norse aangever voor Kevin Hart, goed voor hier en daar een glimlach maar onder de streep matig.

The Wire seizoen 1-3 (bijna, 2 episoden te gaan, kan niet wachten)
Ook maar eens een serie opgepakt en na een wat trage opbouw (seizoen 1 is OK, seizoen 2 is al erg goed en bij het derde wordt het geniaal). Peter R. De Vries zal vast wel foutjes vinden maar dat zijn details, het web tussen straathosselaars onderaan tot aan de politiek wat inmiddels geweven is is (vrees ik) realistisch en fascinerend.

in dat Earthsea-verhaal moeten ze boek 1 nog eens verfilmen. de bildung of de tovenaar.