Filmforum

O vasilias
Nannerl, la soeur de Mozart
American hustle

The Invisible War
'Ask her when she's sober' vat het beleid van het Amerikaanse leger tegen verkrachting wel samen. Onwaarschijnlijk denigrerend! Ik heb nog nooit een docu gezien waarin zoveel 'talking heads' zó totaal 'to pieces' gaan. Alsof er nog niet genoeg redenen waren om het fenomeen 'leger' te haten. 'Most rapists are repetitive criminals' leren we. En het leger is een gekende 'hunting ground'. Als hogergeplaatste kom je 'r makkelijk mee weg, en áls er al aangifte wordt gedaan zijn het de leidinggevenden zelf die beslissen of er iets mee wordt gedaan. Het engste is toch die schaduw-realiteit van eigen wetten en militaire tribunalen, die AWOL keihard afstraffen maar verkrachting door de vingers zien. (“Want je hebt het waarschijnlijk zelf uitgelokt”.) Moet gezegd, een tijdje terug werd hier in Breda een studente op klaarlichte dag verkracht, de dader had 'gewoon' bij haar studentenflatje aangebeld. De man werd gepakt, bleek al eerder voor verkrachting in de gevangenis te hebben gezeten en kreeg nu vijf (!) jaar. Ik ben een softe jongen, maar zelfs ik vind dat wat weinig. Dat betekent in praktijk gewoon dat hij weer rondloopt nog voor die studente klaar is met haar studie. Als ze die ooit nog hervat, want The Invisible War laat de worsteling zien van de aftermath. Stress, medicijnen, angsten, het gaat een leven lang niet meer weg. Pffff...

L'Ordre et la Morale
Regisseur en hoofdrolspeler Matthieu Kassovitz heeft een fraaie vergeten micro-historie opgeduikeld. Een crisis in Nieuw-Caledonië. Wijs dat maar eens aan op de kaart! De jongens van de GIGN (een interventie-eenheid) beginnen in het vliegtuig al van surfen te dromen... Op de eilandengroep is eind jaren '80 een opstandje aan de gang, niks al te groots, maar er zijn wel wat Franse officials gegijzeld én gedood. Kassovitz speelt zelf de leider van de eenheid, die al snel merkt dat zijn speelruimte net zo ingeperkt is als de kolonie. Door het jungle-terrein krijgt L'Ordre een Apocalypse Now-achtige paranoïde kwaliteit. Ik overdrijf, maar zeker het eerste uur voel je de kans. (En dat Kassovitz dáárom het projectje is begonnen.) L'Ordre is de zeldzame film die juist wat méér voice-over had kunnen gebruiken. Wat voor eenheid GIGN nou precies is wordt maar langzaam duidelijk, en ik had wel wat meta-filosofische bespiegelingen van Kassovitz willen horen. Dan was het ook minder erg geweest dat de finale in de chaotische soep loopt. De film is op haar best als de aanvangssituatie wordt uitgelegd door middel van een galante Saylesiaanse flashback. Later wordt achteloos onthuld waarom de Fransen eigenlijk geïnteresseerd zijn in het gebied en is er een pijnlijk tv-debat tussen Mitterand en president Chirac. Een paar rebellen ombrengen in een departement waarvan nooit iemand heeft gehoord... C'est rien.

De Stilte rond Christine M.
'Misschien bidden jullie wel tot Freud na het neuken.' Beetje flauw om juist die quote eruit te pikken, want De Stilte Rond Christine M is een stijlvolle Nederlandse productie. Zelfs de trademark openingsscene met seks bevat geen naakt. Dat zou ook raar zijn want Marleen Gorris vertelt hier een echt feministisch verhaal. Heel erg seventies, ook al speelt de film dan begin jaren '80. Mannen die vrouwen haten versus vrouwen die mannen haten. En het moge duidelijk zijn op wiens hand de film is. Cox Habbema speelt een koele en succesvolle psychologe die geleerd heeft met de zogenaamd objectieve blik van 'de man' naar de wereld te kijken. Een beetje diagnose-stempeltjes zetten, en af en toe haar echtgenoot op details corrigeren. ('Het zijn geen patiënten maar cliënten.') Echt verwarrend wordt het voor Habbena als ze in de gevangenis de toerekeningsvatbaarheid van 3 vrouwen moet vaststellen, die samen een man om zeep hebben geholpen. Habbema's entree in de gevangenis is de mooiste scene. De soundtrack van Lodewijk de Boer bubbelt omineus (vol stokoude synths) en de gevangenis is een prachtig voorbeeld van een gemechaniseerde wereld vóór ie gedigitaliseerd werd. Het Huis van de Toekomst. De daad zelf wordt intussen in flashbacks getoond. Een boutique, modepoppen, spiegels. Ik zeg: 'Sie stellt sich zu Schau fuer das Konsumprodukt/Und wird von millionen Augen angeguckt'

En het moge duidelijk zijn op wiens hand de film is.

Samsara (Ron Fricke, Verenigde Staten, 2011)
‘Heb ik Koyaanisqatsi nou met jullie gezien toen het filmhuis nog in de Kromstraat zat?’
‘Huh? Wat? Cola is gatsie?’
‘Nee, de Qatsi-trilogie, weet je wel, met die muziek van Philip Glass onder mooie beelden van het moderne Amerikaanse leven vermengd met Indianen en zo?’
‘Zegt me niks.’
‘Daar doet Samsara me aan denken…’

‘O, kijk joh, Wikipedia zegt, dat Ron Fricke de cameraman was van Koyaanisqatsi. Die stond zonet bij de aftiteling genoemd als regisseur.’
‘Dus Samsara is eigenlijk Cola is gatsie, maar dan met mooie beelden van over de hele wereld en niet alleen uit de VS?’
‘Ja, en met muziek van Lisa Gerrard en Michael Stearns.’
‘Die ken jij dan weer. Die Lisa is toch van Dead can Dance?’

‘Zeg, op welke plekken uit de film zijn jullie eigenlijk geweest? Ik eigenlijk alleen in Versailles.’
‘Ik de Sint Pieter.’
‘Zat die er ook in? Ik bij die zandduinen in Namibië.’
‘Waar willen jullie nog heen?’
‘Mianmar. Die tempels.’
‘De Hagia Sophia.’
‘Ik de klinische kippenslachterij in China.’
‘Ach, gatsie.’

’Nog een biertje?’
‘Ja, doe er maar een borrelhapje bij. Portie kipkluifjes, of zo.’

Klinkt als Baraka, ook Dead Can Dance in de soundtrack, waar 't bij Glass nog net goed gaat (de eerste '-qatsi' iig) is Baraka me iets te new age.

Moet dat niet ‘op wier hand’ zijn? ;)

hihi, ja meneertje.

The Men Who Stare At Goats
Vreemde anti-oorlogsfilm dit. Sterrenensemble met Clooney, McGregor, Bridges en Spacey lijkt op de kluchttoer te gaan met een verhaal van een onsuccesvolle journalist die in Irak een verhaal op het spoor denkt te zijn over een geheime legereenheid uit de jaren '80 die een soort mix van hippie, New Age en Star Wars wijsheden in praktijk dacht te brengen (meteen een vette metagrap als Clooney over jedi masters begint tegen de "ekte-ekte" jonge Obi Wan Kenobi). Soort Pynchon light bijna. Eigenlijk best wel knap hoe het én Amerikaanse New Age en Amerikaanse oorlogzucht op de hak neemt. Dat laatste dan nog wel wat meer, hoe eenvoudig maar effectief wanneer Clooney in een cel kijkt waar een Irakees met stroboscoop en irritante liedjes wordt wakker gehouden stelt: "that's the dark side in there."

Ik vond die mehriffic. In the meantime:

Martyrs
Tortureporn met een air van diep filosofisch te zijn, nu zijn er mensen die haken in hun rug laten slaan indachtig zulke stonertheorietjes maar ik trek de pretentieuze bs-kaart.

Melancholia
Fraai, en eigenlijk vrij somber en ingetogen, vooral deel twee. En dat met een apocalyps. Dat dogmacamerawerk had niet echt gehoeven van mij.

Cleopatra Jones
Vermakelijke blaxploitation, vooral ook door de geweldige outfits.

The wolf of Wall Street (Martin Scorsese, 2013)

wow een x-post, vind die filmtitel al zo inspiratieloos

Blue Jasmine
Woody kreeg een oeuvre-award op de Globes, waarna de Farrows op Twitter hun gebruikelijke shitstorm lanceerden. Ik vrees dat er wel iets van de beschuldigingen waar zal zijn, maar misschien is wat heisa niet verkeerd. Het wordt tijd dat Woody weer een echt persoonlijke film maakt, in zijn eigen psyche probeert te graven. In Blue Jasmine lijkt dat aanvankelijk ver weg. We zien een parade van volslagen ongrappige typetjes. Zo wordt het een wat genreloze en zouteloze film, waarin álle personages het alter ego van Woody zijn geworden, en daardoor geen personage meer zijn. Bovendien zijn de toch al wat overbodige flashbacks amateuristisch slecht getimed. Het is een rommeltje. Cate Blanchett speelt de hoofdneuroot van dienst wél opmerkelijk fanatiek. De ooit rijke vrouw moet nu bij haar 'simpele' zusje Sally Hawkins intrekken. Blanchett moet voor het eerst in jaren aan de bak, en belandt zo als receptioniste bij de tandarts. Om zijn halfbakken versier- dan wel verkrachtingspoging moest ik stiekem nog het hardst lachen. Maar in de tweede helft van Blue Jasmine gebeurt er toch nog iets... nieuws. Blanchett blijft maar cynische opmerkingen spuien, er komen steeds meer crisisjes, en ook het fenomeen adoptie komt ineens opmerkelijk vaak langs. (Iedereen is geadopteerd, wil gaan adopteren, of neukt de negentienjarige au pair...) De film wordt zwartgallig! En dat werkt vrij goed. Gelukkig.

Here Then
De eerste échte handelingenfilm van het jaar is een Aziatische, zoals het hoort. Ze komen niet veel slomer als deze, en ook niet veel dialooglozer. Het inzoomen van de camera is een van de meest enerverende dingen die er in deze film gebeuren, en dat gebeurt dan ook keer op keer haast hypnotiserend traag. Zo naderen we de personages op kousenvoeten. Mooiste voorbeeld zijn de twee secuur opgemaakte poppetjes van meisjes die op de schelle tonen van een C-Pop liedje bij de bushalte staan te dansen. Of nou ja dansen, al inzoomend lijkt een van de meisjes steeds meer op zo'n hondje dat op de hoedenplank staat te schuddebollen... Van armesloebers is dus geen sprake meer. De tieners van het plattelandsdorpje zijn piekfijn gekleed (misschien omdat die Westerse modekleren in China worden gemaakt?) maar ook met dure mobieltjes is hun plattelandsleven leeg en vervelend. Is dat een verkrachting? 'Ga je al weg?' In de tweede helft van de film zien we de nue wat 'oudere jongeren' in een grotere stad. Heel veel vooruitgang lijkt de move niet te hebben opgeleverd. Het wachten is op wat (meer) ongemakkelijke seks. Nog zo'n teken dat China in deze film arthouse-Westers is geworden. 'Mijn been jeukt'.

Captain Phillips
Gijzelingen kun je wel aan Greengrass overlaten. Ook Captain Phillips is weer een spannende en technische actiefilm geworden, vol insider-termen. Enkel in de matige openingsscene is er een poging tot expositie, een handreiking om wat sympathie voor de saaie kapitein (Tom Hanks) te kweken. Daarna gaat het echter in sneltreinvaart. Het gigantische Maersk-schip wordt varend om de hoorn van Afrika opgejaagd door een paar Somalische bootjes. Enteren is nog niet zo eenvoudig, gezien de golven die 'de Alabama' (best toepasselijk...) kan maken. Het loont kennelijk niet om een een paar beveiligers op het schip te hebben staan. Als de kapers eindelijk aan boord zijn, weten ze het ook even niet. Wat nu? Een prachtig moment van verwarring. En misschien wel cruciaal. 'Cap Irish' heeft inmiddels de Britse (?) kustwacht gebeld. Aan de telefoon gaat ie er zelf met een vleugje Engels accent van 'kleppen'... Daarna wordt het grote Amerikaanse materieel uitgerold. Dit is geen onderhandelingsfilm zoals het softere Kapringen. We krijgen een HD war, net zoals in Zero Dark Thirty. Maar de Somalische piraten roepen het ook zelf: 'No Al Qaeda here'. Het David en Goliath-aspect wordt almaar pijnlijker. Vermalen door brute, mechanische staatmacht. Dat maakt de film, haast onbedoeld en ongewild, subtieler, en Hanks' tranen aan het eind indringend.

Beeswax
Mumblecore kan ook ondragelijk saai en irritant zijn. Bujalski verdrinkt hier in een poel van politieke correctheid. Beetje in de stijl van Miranda July. Hippe, fladderende mensen die o zo self conscious door het leven gaan. Ze willen het allemaal zo goed doen, maar dat gaat zo lastig als je je na elke wat gewaagdere opmerking uit gaat putten in excuses. Ze zouden toch eens ruzie krijgen! En een borrelende bitchfight is wel waar de film om gaat, en waarin ie interessant hád kunnen zijn. In Austin, Texas runt een meisje een vintage thrift shop. Leuke kleertjes en kleurtjes, maar ze leeft op voet van oorlog met haar mede-eigenares. Zei ik voet. Foei! Het hoofdpersonage zit in een rolstoel, een handicap waar – dat moet ik toegeven – jaloersmakend luchtig over wordt gedaan. Aan de andere kant is het 'rolstoelmeisje' waarschijnlijk geen tegenwind gewend, alles moet gaan zoals zij het wil... Haar wél lopende tweelingzus en beste vriendin fladdert wat meer door het leven. Zo net na Frances Ha zijn de teksten van dit best friends forever-tweetal echter maar slapjes geïmproviseerd. Voor wat potentieel vuurt zorgt een typische mumblecore-douchebag die aanvankelijk opgetrommeld wordt voor wat juridisch advies, maar later ook beenmassages mag geven. Tegen die tijd is de film echter vervelend geworden; de helft van de bijrollen lijkt doodzenuwachtig voor hun filmdebuut...

De YouTube edit van The Wolf... met alleen de fuck is helaas verdwenen, maar als je die eruit knipt is de film ongeveer een uur korter. ;)

mehriffic

Wat ik vreemd vond is dat het voor een Hollywood film, waar je al die scenario-binkies hebt, juist verteltechnisch niet klopte, alsof bij de omzetting van het boek (dat ik niet ken) iemand heel erg in de problemen is gekomen en teveel is gaan snijden. Maar als tegenhanger van neofascistische Bigelowtroep al verfrissend genoeg.

Ik herinner me nu dat ik dacht naar een Coen bros. film te kijken en daar heb ik wel een zwak voor, maar deze viel dus tegen. Verwachtingen zijn een bitch.

Ja, de Coens hadden het waarschijnlijk wat strakker gekregen en er een olijk banjomuziekje onder gegooid, maar goed het is duidelijk mijn soort humor (ik zie op IMDB precies nu precies wie de andere dudes zijn :)

DMT: The Spirit Molecule
Interessante materie, maar om dan alles tot materie te reduceren en er nog een positivistische draai aan te geven? Het was te verwachten en de documentaire is ook geen What the Bleep … maar toch veel strafpunten voor de 'boodschap'. Wel veel wetenschappers die wel interessante dingen brengen (zij het wat aan de oppervlakte) en de verslagen van de ervaringen zijn ook wel de moeite.

The Black Mirror afl. 1, 2 en 3
Her is de talk of the town maar The Black Mirror is stukken interessanter waar het om toekomstbeelden gaat (afgaand op de verslagen is er veel waar ik in ieder geval niet op hoop, lullen tegen computers met name). Anyway, de eerste aflevering is sterk met social media als ongeleid projectiel. Aflevering twee heeft het horrorbeeld dat je moet gaan betalen om reclame over te slaan. Beide afleveringen zijn vrij cynisch. De klapper is aflevering drie, waar de Silicon Valley utopie van alles willen vastleggen wordt afgebroken. Tenminste, ik vond het al een slecht idee en dat wordt bevestigd. Vergeten heeft een functie die de Kurzweills van deze wereld niet zien.

Borgman
Ik realiseerde me plots dat ik helemaal niet zo veel Van Warmerdams heb gezien! Schande, voor één van onze weinige echte 'auteurs'. Wordt tijd dus, ik heb het beste nog niet gehad. Van Warmerdam heeft aparte, absurde humor, en een duister sprookjesgevoel, maar brengt ook heel cartoonesk geweld, iets wat Vido Liber al eens aanstipte. Borgman woont aanvankelijk als een soort boswezentje onder de grond – Van Warmerdam zal de berichtjes over valkuilen in Limburgse bossen met interesse gevolgd hebben – totdat priester Pierre Bokma langskomt. Dan maar naar de suburbia. De setting van Onder Ons. Nederlandse nieuwbouw is ideaal voor film, zo blijkt wederom. Het eerste half uur was ik ervan overtuigd dat Van Warmerdam een topfilm aan het maken was. Religie, Wagner (een kind heet Isolde), de genoemde sprookjes (gedoe met monsters in vijvers, en een au pair als Roodkapje) en vooral raadsels. Alleman en controleur van angsten Borgman dringt zich bij een gezin binnen, en begint 'voor tuinman te spelen'. Vrouw van het huis Hadewych Minis wil hem. Maar de Borgman sleutelt aan een ander plan. Van Warmerdam is zelf leuk als aangever in een bijrol, en Annet Malherbe is nuttig met ijsstokjes. (En eieren.) Maar het moet gezegd, het slot stelde me toch wat teleur. De onthulling van de 'tuin' is geen onthulling. Het mysterie sijpelt weg. Maar ja, daar staat genoeg tegenover, zoals dat onderwater shot!

Leviathan
Pos Tenebaars Lux. Of zoiets. Regeydas had dubbele lenzen nodig voor zijn psychedelische effecten, maar je kan je camera ook gewoon nat laten spetteren. Leviathan is een meesterlijk staaltje van cameravoering. Een grimmige kleurenpracht. Bloedrood, asgrauw, lijkblauw. 'It's like being on an actual ship', zou de voor de hand liggende grap zijn. Maar het is méér dan dat. In mijn favoriete shot worden we zélf een dode vis, heen en weer drijvend op het dek van het schip. Later duiken we met de meeuwen onder water, om de overbodige restjes van de inmiddels onthoofde vissen op te peuzelen. (Diezelfde restjes zijn eerst door het schip uitgekotst, bijzonder onsmakelijk.) De mannen aan boord roken veel en spreken weinig, daarvoor dreunen de scheepsmotoren en machines ook veel te luid. Het enige liedje dat klinkt is een metal-song, en dat klopt precies. Niet alleen heeft de stoere aftiteling de letters van een Dimmu Borgir-album (met Latijnse credits voor de Mare en de Luna!) ook het overkoepelende gevoel van de film is heel erg, eh, grindcore. (Of graatjescore.) Het ratelen van de masochistische ijzeren visnetten alleen al... Het eerste uur zat ik er helemaal in, het laatste half uurtje werd ik wat iebel. Maar goed, de bezigheden van de mannen zijn even repetitief en eindeloos.

Wolf
'Dat ding kan 250, maar ik rijd 10'... De dromen van de Boyz 'n the Hood. In Utrecht, om precies te zijn. In stijlvol zwart-wit geschoten kan ook Lombok voor een La Haine-ghetto doorgaan. De invloeden liggen er heel dik bovenop – de clichés worden sowieso nergens geschuwd – maar tijdens het 'hangen op de blok'-gebeuren (zeg, de avonturen van Hef & Crooks) bevatten de dialogen toffe straattaal, en zijn de acteurs op hun plekkie. Staren naar langsrijdende auto's ('is dat een agent'), drugshandel, en tasjesdiefstal, dat werk. In de geniale openingsscene (met wat verdwaalde feuten) lijkt de film nog vrolijk. Je verwacht dat Taihattu er bij de openingscredits een hiphop-stamper opknalt, maar dat doet ie niet. Wolf wordt al snel telenovela-tragischer. Hoofdpersonage Majid werkt op de bloemenveiling, doet aan kickboksen (Badr Hadri!) en wordt thuis door zijn pa genegeerd. 'Dit is een gunst he, geen recht', verkondigt de reclassering. Net als Dustin Hoffman in Straight Time weet je dan al dat het mis gaat lopen. Het kickbocksen loopt uit op klusjes voor Turkse gangsters (inclusief ritje naar Breda, helaas geen duidelijke exterior shots) en een korte vakantie te Alanya. Daar probeert Taihuttu ook nog even 'Un Prophete', maar krabbelt wijselijk terug. De film is er een van veel teveel hooi op de vork, maar is als poging prima te waarderen.

Eens over laatste half uurtje Leviathan. Borgman moet ik ook nog doen. Het is een beetje lullig om te zeggen over een van de weinige cinema-auteurs in Nederland, maar ik hik er altijd een beetje tegenaan. Komt vanwege het halve-film syndroom. Tot op de helft vind ik het altijd meesterlijk, en hoogst origineel. Maar de tweede helft van Abel of De Noordelingen: ik moet dan echt hard denken.

Zelf zag ik "her":

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10203221067226730&set=a.2049619399339.2130125.1210101778&type=1&theater

Die vorige van Van Warmerdam is magistraal (zie 543 post hierboven ;).

Aflevering 3 van Black Mirror is een van de meer deprimerende toekomstvisioenen die ik ken en dat soort politiestaat en killercyborgs. Het is al de manier waarop die mensen praten. Her heb ik nog niet gezien (is toch nog niet in de bios?) maar veel van de interessante dingen in die film schijnen meer ambient te zijn, niet zo zeer of een computer kan praten/voelen/etc. Maar goed, dat zullen wel allemaal nog wel zien.

Dat Sagmeister bij het design is betrokken stemt wel positief.

Ik heb gewoon een angstbeeld van een wereld vol mensen die hardop tegen computers ouwehoeren. :D

Sinds Lems Golem XIV vind ik het wel aannemelijker dan machines 'de geest' krijgen.

dan = dat

en dat soort politiestaat en killercyborgs.

en dat zonder politiestaat en killercyborgs. Hier een artikel over het design van Her, heb het nog niet verder gelezen (spiolers enzo, je weet maar nooit ;) maar Wired is wel goed wat betreft dit soort dingen.

Oh, Lombok, nu wil ik Wolf zeker zien. :)

Na ruim anderhalf seizoen The Wire begin ik er eindelijk in te komen trouwens. Mijn serie-cherry is gepopt.

Tot op de helft vind ik het altijd meesterlijk, en hoogst origineel. Maar de tweede helft van Abel of De Noordelingen: ik moet dan echt hard denken.

dat was nu dus ook weer... inderdaad.

Lombok was wel een gokje, dus ik moet eigenlijk een slag om de arm houden. Maar het was wel Utrecht, hood, dus... het zal wel.

fok, het was Kanaleneiland.

ghehehe

Oh, maar Kanaleneiland ken ik ook wel. :)

Ik vond in die Fahrenheit film van Moore ook mooi dat ze naar die kruising in South Central gaan, het imago van ultimate gangsta maar eigenlijk niks bijzonders. Ik merk ook nooit wat van dat imago van Kanaleneiland, nu kom ik er natuurlijk overdag en er schijnt dan een winkelcentrumpje te zijn waar ik dan weer nooit kom, maar toch. Er zullen heus problemen zijn maar een extreem plaatje is gauw geschetst.

oh en nog even een OMC quoteje (hij liet me zelf de draad uitklappen dusss)

Wat ik altijd intrigerend aan Van Warmerdam vind is dat hij zijn Vrouwen altijd zo...geil weet te brengen. :) Ik weet niet, er zit een of andere Latijn in die man gevangen.

klopt hier ook wel weer. Hadewych in een soort Vijftig Tinten Grijs ik moet eraan fantasie (rape dreams) de mikmak.

Als hordes mannen Freudiaanse fantasieën krijgen van Hadewych 'Kruidvat' Minis (*bekent*) is er wel iets aan de hand.

@Martijn B: Baraka is inderdaad Fricke’s vorige. Hij doet er blijkbaar 20 jaar over om die plaatjes bij elkaar te schieten.

Bucureşti, unde eşti Waar ben je Boekarest? (Vlad Petri, Roemenië, 2014)
Het Rotterdamse filmfestival is er weer! (Jullie ook?) Wereldpremière van een documentaire over protesten in 2012 op het Piața Universității in Boekarest. Een beladen plek die een grote rol speelde tijdens de revolutie in 1989. De protesten naar aanleiding van privatisering van de gezondheidszorg luidden een afzettingsprocedure in van de Roemeense president en leiden zelfs tot een volksreferendum. Daadwerkelijke afzetting werd uiteindelijk door een uitspraak van het constitutionele hof gedwarsboomd.
Door de gekozen vorm – eerder een registratie, dan een documentaire met verhaal en uitleg – mis je als krantenlezende westerling de finesses. Wat overblijft is een mogelijk universeel verhaal over spontaan protest, repressief geweld, oprecht geloof in een omslag, individuele moed, discussie, emotie, ontstaan van facties, territoriale drift, gebiedsafbakening, ironische ontlading, geregisseerde onvrede en uiteindelijk het gevoel dat alles bij het oude blijft. Samsara.

Hopsakee! IFFR van start en de eerste recensie van een film die ik dolgraag had willen zien maar te laat draaide voor een jongen uit Utrecht...

Borgman (Van Warmedam, 2013)
Wat was dit een tegenvaller zeg!
Zonder bijdehand te willen doen had ik werkelijk geen moment het gevoel dat ik naar 'cinema' zat te kijken, het was een aardige telefilm op zijn best.

Zie ik nog subs-folk in Rotterdam? Dit is mijn programma:

Zondag 26
La jalousie 1130
Nebraska 1345
R100 1645

Vrijdag 31
Intruders 1930
Tamako in moratorium 2200

zaterdag 1
a touch of sin 1845
big bad wolves 2130

Ik dacht eerst ik ga niet, toen gisterenavond heel kort ik ga wel (vrienden die vrijdag geweest waren hadden de smaak te pakken en we werden toch benieuwd naar deze maar ze zien er toch vanaf). Dus ik denk dat het toch maar thuisbioscopen wordt. :)

Blijft bizar vroeg de laatste trein naar Utrecht gaat op een zaterdagavond trwns en dan leg ik me er al bij neer dat het laatste stukje een taxi wordt.

Maandag ga ik op de bonnefooi naar IFFR voor films die op die dag en dinsdag overdag draaien. Ik zie ter plekke wel wat nog beschikbaar is, maar Tamako In Moratorium staat hoog op mijn verlanglijstje. Hopelijk draait R100 later dit jaar ook tijdens Imagine in Amsterdam.

Borgman
Ik ook dan. :) Wat Ludo zei. Bonusmateriaal met extra commentaar: Van Warmerdam zit in een Pasolini-circa-Teorama-trip, maar dan zonder de katholieke shizzle en met een soort Rattenvanger van Hamelen/Repelsteeltje mash-up die best wel vervreemdend werkt. In zekere zin een herhaling van Emma Blank maar dit keer komt de ontwrichting van buiten af...ik vind dat als ik eerlijk ben, wat minder interessant. Hoe vreemd die gasten ook mogen zijn (de aseksualiteit van Borgman en co is trouwens een hele vondst). Hele nare film. Mooi huis weer, trouwens.

The Black Mirror afl. 1, 2 en 3 Her is de talk of the town maar The Black Mirror is stukken interessanter waar het om toekomstbeelden gaat

Vannacht was op de VPRO een marathon, 3 afleveringen, met als hoogtepunt inderdaad die aflevering over het opslaan van herinneringen. Knap gemaakt zeg, en ook niet eens zo erg onaannemelijk.

Dig! (Ondi Timoner, 2004)
Fantastisch!
Mijn sympathie ligt bij Anton Newcombe van The Brian Jonestown Massacre (uit vage 'rockistische' overwegingen?), maar ik snap Courtney Taylor van The Dandy Warholes toch wel wat beter :)
http://vimeo.com/56817422

Hele nare film. Mooi huis weer, trouwens.

http://imgur.com/OyXHQcw

??
http://i.imgur.com/OyXHQcw.jpg

hah expressief ja. (of expressionistisch, zelfs)

Funny Games
Akelige kijkbeleving en dan vond ik het nog niet eens erg dat het geweld buiten beeld werd gehouden. De lijdensweg van het gezin wordt er alleen maar pijnlijker voor. Ik kan me zo voorstellen dat sommige mensen het een belerende, cocky film vinden maar ik vind het toch vooral een intelligente film. Dit was de Duitse overigens.

Linnea Quigley’s Horror Workout
Screamqueen (bekend van films als Return Of The Living Dead, Creepazoid en Sorority Babes in the Slimeball Bowl-O-Rama) vertelt ons hoe ze haar slanke lijn behoudt. Driekwart van de film bestaat uit de workout, eerst met zombies dan met haar vriendinnen. Dat is behoorlijk saai en dat andere kwartier is ook niet om naar huis te schrijven.

@Martijn:
Heb ze allebei gezien maar prefereer de Duitse versie. Iets met die taal...

@Arnout:
Dig! Eindelijk. Keer of 5 gezien inmiddels. Blijft hilarisch. Die gast met die tamboerijn alleen al, dan lig ik al naast de bank.

Was vandaag op IFFR en werd daar heel blij van:

La jalousie, Nebraska, R100

Ze zijn ook zo heel erg Duits, netjes. Dat gezin dan, die jongens zijn weer extra akelig.

En Naked City, ook leuk, zit dat nog in de Amerikaanse?

This one is about a guy who has a contract to let himself be surprised by dominatrix ladies in daily life.

hahaha excellent

Apres Mai
'Ik heb nog wel wat mooie idealen, goed van snit hoewel ze uit de mode zijn...' Film om weemoedig van te worden. Na 1968 leek de vlam ook in West-Europa even in de pan te slaan. Maar de deksel ging er snel weer op. En nu, via zo'n film terugkijkend op 1971, lijken die mooie idealen inderdaad alleen maar treurig. Het lot van de 'verliezers'? Communisme als een soort academisch kunstprojectje, van het type futurisme, subjectivisme. Assayas plant deze gedachten meanderend in de kop van de kijker. En laat ze dan uitspreken door zijn personages. Voor de jonge Franse tieners is die zo gehoopte revolutie meer een kick dan een noodzaak. En zelfs als ze 'm in gebieden najagen waar de werkers 'm werkelijk kunnen gebruiken, houden ze zich wederom vooral bezig met het maken van kunst. (Agitprop, Afghaanse tapijten...) Zo maken de kids eigenlijk een 'grand tour' richting volwassenheid, net zoals de bourgeoisie al die eeuwen daarvoor óók al deed. Ondertussen klinkt er prima seventies-muziek (Beefheart, Drake, Engelse proggers). Het blijft wel wat schetsmatig. Ik kon halverwege nog niet onthouden hoe de jongen heette die het meest in beeld is, toen pa verscheen begon ik 'm te 'vatten', typisch genoeg. Veel van de meer dramatische gebeurtenissen worden afgedaan alsof het allemaal één grote in scene gezette droom is, die langzaam vervliegt. Het einde is juist daarom prachtig passend.

Tchoupitoulas
Dit is al de tweede docu-pendant die ik voor Beasts Of The Southern Wild vind. Net als Bombay Beach esthetiseert Tchoupitoulas de armoede een beetje. Slum kids in hempies die filosofische voice-overs mompelen. Maar als je daar overheen bent barst Tchoupitoulas van de joie de vivre. Drie Afro-American jongetjes gaan aan de wandel, naar Tchoupitoulas Street, voor de Mardi Gras. En wat een feest is dat zeg! Carnaval is overal ter wereld hetzelfde (verkleedpartijen, bier, broeierige vibes) maar de muziek in New Orleans is gewoon een stuk beter. Letterlijk overal spelen muzikanten; jazzorkesten op de praalwagens, country-bandjes in de cafés en travestiete playbackers in de gaybars. De jongetjes kijken er allemaal met opengesperde ogen naar, in een nachtelijk parcours dat me gewoon door de filmmakers lijkt te zijn uitgezet. Iedereen probeert zijn graantje mee te pikken van het carnaval, dus er zijn ook tal van straatmuzikanten. Een jongen op accordeon doet een Beirut (nog een Bombay Beach gelijkenis) en een vrouw verkleed als goede fee legt het kleinste jongetje de dwarsfluit uit. Deze William is het hoofdpersonage, met zijn Michael Jackson-moves, diva-gezeur ('I want to go home I need my beauty sleep') en vele dromen. Zoals een goeie moderne Faulkner-film betaamt eindigen we – net als in Beasts – op een mysterieuze boot.

Short Term 12
Psychologische hulpverlening is een kwestie van doseren. De patiënt (pardon, cliënt) verdient bevestiging, maar niet teveel, want hij moet vooruit. De cliënt heeft tegengas nodig, maar niet veel, want je wil 'm binnenboord van het programma houden. Tot slot – en daar wordt het nog het meest penibel – schreeuwt de cliënt om liefde. Maar ja, je kan geen vrienden worden... Deze koorddans zit prachtig in de eerste helft van Short Term 12. De hoofdpersonages werken 'in de begeleiding', van een woongroep. Ze zijn zo de papa en mama van een hele schare aan getroebleerde zielen. Eerste foutje van de film: Grace (een soort Christina Ricci) en Mason (net Vieze Freddy) zijn wérkelijk een stel. Lijkt me uitgesloten dat een beetje instelling dat accepteert. Er komt vanzelf teveel privé mee naar het werk zo. Voor de film is dat juist makkelijk... Toch verslikt regisseur Cretton zich al snel in de dosering. Nadat we kennisgemaakt hebben met wat bijzondere cliënten (en al bijna zaten te janken...) begint het melodrama in de levens van Grace en Mason in pijlsnel tempo op te lopen. De getraumatiseerde Grace blijkt zélf rijp voor een 'indicatie'. Ze verschilt in niets van de cliënten. En dat voelt al snel overdreven. Tuurlijk, iedereen heeft wel wat. Maar voor een baan als deze moet je zéér steady zijn. Blijft een hartstikke lieve indiefilm verder, vol aandoenlijke verhalen.

A Story Of Children and Film
'We blink before he does'. Ik had tot nu toe alleen in boekvorm met Mark Cousins kennisgemaakt. Wat blijkt. Je moet 'm horen vertellen. (En ja, dat had ik kunnen weten na alle jubel voor zijn cinema odyssee, die ik dit jaar toch echt eens ga kijken.). In deze kortere docu richt de Noord-Ier zich op de 'wee boys and girls'. Quatre Cents Coups ligt voor de hand, net zoals Zero de Conduite en The Night of the Hunter – met die prachtige bootscene! – maar Cousins is natuurlijk een breedgeschakeerde cinefiel. Hij komt met obscure Iraanse en Oost-Europese pareltjes. Vooral uit die laatste categorie ga ik 'r eens flink wat noteren. Cousins is zeer visueel ingesteld. Hij is gek op het beschrijven van cameraposities en kleurgebruik; dat oog op heb ik zelf niet zo. Juist daarom is de docu ook wel weer leerzaam. Over het slot van Les Quatre Cents Coups merkt ie bijvoorbeeld óók nog op: 'the panning camera tracks him like a race horse'. Mooi. En subjectivistisch natuurlijk, want Cousins schakelt zijn neef en nichtje in voor een raamvertelling. Het meisje is de stille ongerepte verlegenheid pur sang. De jongen is de pochende kant van cinema. Zie mij dansen, geinen, slopen, zijn.

Fruitvale Station
'The Police Department is like a crew it does whatever it wants to do'. Ver voor de boel op het metrostation ontspoorde zat ik al aan Prince Pauls hiph-opera A Prince Among Thieves te denken. Fruitvale Station is bepaald geen master class in acteren, er zitten tal van momenten in die me aan slechte rap-skits deden denken... Het treurige is natuurlijk dat het flinterdunne verhaaltje van Prince Pauls album hier – in variatie – sentimenteel werkelijkheid wordt. Een jonge gozer 'hustles', doet pogingen 'legit' te gaan, maar is ontslagen op zijn werk, en als voormalig bajesklant liggen nieuwe kansen niet voor het oprapen. Fruitvale Station is zo'n film waarin je je weer eens kwaad kan gaan zitten maken over de brute criminalisering van de drugshandel. Het is duidelijk dat de overheid drugsgebruik (en dus verkoop) enigszins moet ontmoedigen. Maar in Amerika wordt zo echt een arme gestigmatiseerde onderklasse van vooral allochtonen gecreëerd. Het hoofdpersonage is geen rapper (al lijkt hij op 50 Cents) en kan dus ook die ontsnappingsroute niet nemen. Zijn laatste dag zit avol met slechte voortekenen (het bange dochtertje was er net één teveel). Het verbaasde me dat ik dan toch zo door het einde werd geraakt. Moeder met dochter onder de douche, met heel slecht nieuws in petto. Een film met een goed hart, dat wel, bruh.

About Time
Vlotte tijdreisfilm, met leuke grapjes en liedjes – Paul Buchanan! – en toch heb ik de neiging er eens flink op in te hakken. Is de kern niet gewoon 'verbreinsterend' egocentrisch, conservatief, vrouwonvriendelijk en simpel? Een jongen uit een steenrijke Britse snobfamilie krijgt op zijn 21e van pa (Bill Nighy) een geheim te horen. De mannen uit de familie kunnen tijdreizen, 'maar alleen terug'. De jongen doet wat iedere kerel zou bedenken. Hij probeert de 'perfect date' te wezen, en de mooiste chick te versieren. (Ik zou best nog eens terug willen reizen naar een zeker eindexamenfeestje...) Een tijdlang is de film best grappig. Het is wel een makkelijk leventje zo, als je altijd een tweede of derde kans hebt... Maar al snel wordt het vervelend. Is dit niet de ultieme moderne fantasie. Een doorgedraafde controledrang, mannelijke rationalisering ten top. Het grootste genot kan toch niet zijn om nooit meer een fout te hoeven maken? Pas in de laatste 10 minuten (van de twee uur) lijkt de film zich dit te realiseren. Dat is bijna schofferend laat om nog met een melancholisch, bitter 'leef in het nu'-boodschapje aan te komen zetten. Bovendien heeft de jongen (en hier komt het conservatieve, vrouwonvriendelijke aspect op de proppen) dan al valsspelend wél zijn Amerikaanse droommeisje (Rachel McAdams, met bril, dus 'onzeker') veroverd en bezwangerd, terwijl hij intussen zijn geheim níet met haar deelt... Heel fout eigenlijk.

Michael Kohlhaas
Zeer Kafkaesk, dacht ik, tevreden met mijn inzichtje. Blijkt dat de novelle van Heinrich von Kleist Kafka's favoriete boek was. Om te janken zo mooi vond ie. Het lag ook wel erg voor de hand, want in de novelle (en de film) voert Kohlhaas een uitzichtloze strijd om zijn 'rechten' te krijgen. De bovenbaasjes piepelen en traineren de boel zolang dat Kohlhaas haast zelf vergeet waar ie die strijd nu eigenlijk om begonnen was. Dat is bureaucratie voor je. Zelfs ergens in de 16e eeuw. Elke film vóór de industriele revolutie, heeft iets bijzonders. Iets mystieks en ongrijpbaars. Misschien komt het door Mads Mikkelsen, die curieus Frans sprekend toch meer weg heeft van de viking die hij eerder bij Refn was. Niet voor niets is de alternatieve titel 'Age of Uprising'. Michael Kohlhaas heeft als film eenzelfde zoekende (noem het tentatieve) sfeer. De speellengte is die van een epos, maar daarvoor zijn de avonturen eigenlijk veel te wazig en verwarrend. Kohlhaas dwaalt met manschappen door Franse 'sprookjes'landen. De prinses van Navarre duikt op, weggelopen uit een stokoud schilderij. En daar is Bruno Lavant! Hij confronteert Kohlhaas in de enige uitgebreide monoloog van de film met diens egoïsme. Het briljante einde brengt ons terug bij Kafka, en bij Tavernier. Le juge is hier ook l'assassin.

met bril, dus 'onzeker'

LOL, klassieker. En ik zie een film voor de lijst.

Days of Heaven
Zo mooi (helemaal in de Criterion versie). De aarzelende Brooklyn voice-over van Linda Manz, de bijna permanente zonsondergang, even het gevoel dat het goede leven tot het einde zal doorgaan (ook al weet je beter), de opkomende sprinkhanenplaag. Tegen het einde gebeurd een beetje het onvermijdelijke...daarna gelukkig toch nog een paar "kleine" scenes waarmee het verhaal wegdrijft.

Communisme als een soort academisch kunstprojectje, van het type futurisme, subjectivisme. :)

Late at night – Voices of ordinary madness (Xiaolu Guo, Engeland, 2014)
De Chinese schrijver/filmmaker Xiaolu Guo woont sinds 10 jaar in het Londense East End. Een wijk die we kennen uit de volkse, blanke BBC-soap Eastenders, maar die sinds de zeventiger jaren vooral multiculti is. De laatste jaren is het stadsdeel volgens Guo enorm gegentrificeerd. Reden voor haar om al die uiteenlopende bewoners eens aan het woord te laten. De portretten worden afgewisseld door een nieuwslezeres, gespeeld door haar literaire agent, die een gossipbericht uit een tabloid oplepelt. Tijdens dit bericht verschijnt er een, meestal bekend, citaat in beeld van een beroemde filosoof of schrijver. Gossipbericht, citaat en portret komen random gekozen over. Oorspronkelijk wilde de regisseur beelden van winkelend publiek in de supermarkt in plaats van de nieuwstijdingen, maar de buurtsupers maakten bezwaar. Onderhoudend filmessay, dat echter weinig indruk achterlaat. De indruk bestaat, dat met een kieskeuriger portret- en citaatkeuze, kritischer editing, strakkere regie en mogelijk zelfs een boodschap, een veel interessantere film zou zijn ontstaan.

maar de buurtsupers maakten bezwaar

haha. :) (bizar, reclame = reclame lijkt me)

Contractpensions (Djangan Loepah!)
Over de Indo's die gesteld voor de keuze tussen 'terug naar hun eigen land' of een tweederangsburger worden in onafhankelijk Indonesië voor het eerste kozen. Anekdotes over de ontvangst die laveert van racistisch naar goedbedoeld paternalisme maar ook rijkelui die de stap terug niet konden handlen. Gebrek aan inlevingsvermogen (misschien is Westerbork niet zo fijn als je net uit een Jappenkamp komt) en truttigheid als een cursus aardappelschillen komen erg bekend voor. Same shit, different day.

I Saw The Devil
Koreaanse geweldsexplosie, een man wreekt zijn zwangere vrouw en heeft in zijn sadisme geen oog voor innocent bystanders, daardoor een buitengewoon onsympathiek geheel en in bijna 2 en een half uur geen medelijden met de hoofdpersoon.

Ach jongens toch.... Beste van zijn generatie?

http://www.hotflick.net/flicks/1997_Boogie_Nights/fhd997BGN_Philip_Seymour_Hoffman_003.jpg

http://1.bp.blogspot.com/_XUWgyi9favs/SkHtdW9sc8I/AAAAAAAABgA/w_2wnDCXSlU/s1600-h/the+savages.jpg

WTF. poeh.

was me uberhaupt ontgaan dat die man into drugs was (corpulent en ongezond, ok... maar heroine.)