Filmforum

ah Aguirre.. komedie, schreef ik destijds op mijn weblog. Es ist ein Frau, ich sehe es deutlich!

ondertussen..

Adam's Apples
Op het IMDB-forum kloppen de Denen zich massaal op de borst. Oh wat hebben ze een geniale zwarte humor, die anderen niet begrijpen. Jaja.. echt briljant hoor..
Nah. Adam de neo-nazi, komt als vervangende gevangenisstraf in een soort van klooster terecht, waar ook een Paki-terrorist en een dikke kleptomman zitten opgescheept met een totaal doorgedraaide priester. (Die werkelijk alles positief opvat)
Echt goede grappen zijn schaars, (of ik had Deens moeten zijn) ook het geweld is best cru af en toe. Wel leuk zijn de running gag met het cassette-bandje met een nummer van Take That..

Derecho de Familia (family law)
Hele aardige film.. Heeft vele slechte kanten, maar laat toch een positief gevoel achter. De film begint met een pakket voice-over en lijkt maar niet op gang te komen. De voice-over wil niet echt verdwijnen, maar went wel. Het is de stem van een Argentijns-Joodse advocaat/docent, liefhebber van stropdassen en jonge studentes, die in de tijd dat hij wegens omstandigheden niet naar kantoor kan, peinst over zijn vader.. En zijn leven. De lethargie werd elders vergeleken met Garden State. Zit wel wat in, al heeft deze man wel vrouw en kind, dus een wat latere levensfase.

Ratatouille
Er zijn geen films waar de pers zo massaal enthouasiast over wordt als computeranimatiefilms. (zie de Toy Stories) Ik word er altijd wat nukkig van. Misschien heb ik moeite het zesjarige kind in me wakker te maken. Verder ziet Ratatouille er inderdaad verbluffend uit (al blijf ik "geschilderde" animatie a la de Japanse stijl artistieker vinden)
En verder.. Degelijk Disney-werk, maar dan door Pixar. Had wel het idee dat 1 van de 2 slechterikken, de culinaire criticus Ego, wel heel snel omslaat tegen het einde. Maar ok.. De film draait om een rat die een mens op een heel speciale manier weet te besturen, dus wat zeur je dan ;)

Cronica de una Fuga
En van dit regime zit dus bij elke feestelijke koninklijke gelegenheid een afgevaardigde aan tafel. Gezellig.
Sterke film. Videla's mannen halen mannen van de straat, die (soms willekeurig) door andere mannen zijn verklikt.. Gooien ze in een huis en het martelen begint. Qua bruintinten lijkt 't de videoclip van Prodigy's Breathe wel. Behoorlijk indrukwekkend. Vooral de (voorspelbare, gevangenis he)SPOILER ontsnapping, als de mannen als 4 gollems over de weg kruipen.
(zie ook Vido's log, http://www.xs4all.nl/~gert01/cronicadeunafuga.html )

(oh Fuga is ontsnapping.. dacht een treurigmuziekstuk)

ah Aguirre.. komedie, schreef ik destijds op mijn weblog.

LOL, heb het even teruggelezen, vermakelijk commentaar. Dat Duits van die conquistadores vond ik ook een lange tijd storend. Had dan even geïnvesteerd in een Spaanse nasynchronisatie (of die gewoon geleend in Spanje waar het standaardpraktijk is). Maar ik heb vermoeden dat Herzog het allemaal wel hilarisch vond.

Blijft de vraag: waarom wordt die film zo op handen gedragen? Is het een geval van "je moest erbij zijn" (als ik het goed begrijp werd de film in Duitsland destijds ongenadig afgekraakt), of wordt hij beter in je herinnering? Ik heb nog steeds het gevoel dat ik "iets" mis.

@ Ludo:
Eens over Adam's Apples. Vond het ook niet zo bijzonder.

@ Omar:
Eens over Aguirre dus. Vond het ook niet zo bijzonder.

Sja, waar komt die reputatie vandaan? Low budget? Er een een 'verhaal' aan vast (Herzog-Kinski)? Ik heb een aantal verhandelingen gelezen maar die superlativische beschrijven gaan langs me heen. Goed, de hele boel mislukt, goed Aguirre lijkt blind te zijn, maar het wordt nergens tragisch, ook niet onderkoeld tragisch. Ja, daar zit je dan op je vlotje. Zo meteen terug naar je trailer. Dat dacht ik. Moest ook wel lachen om Arnouts beschrijving hierboven.

Ben zelf verder gegaan met het canon. La Strada (Fellini) en Cries & Whispers (Bergman). Zal daar vanavond over berichten.

Ook Berlin Alexanderplatz aangeschaft, maar inmiddels mijn moeder beloofd met haar te kijken. Dat gaat dus nog wel even duren....

goed Aguirre lijkt blind te zijn

WAT?!?

(duikt meteen in de boeken :)

In metaforische zin, blinde ambitie e.d.....

Mja, jammer. ;) man oh man, wat een juichende verhalen lees ik overal...ik mis echt iets, misschien ben ik toch niet zo'n minimalist.

La strada (Fellini, 1954). Rondreizende krachpatser Zampano neemt arm meisje Gelsomino onder zijn hoede en gezamelijk trekken ze het land door. Zijn brute behandeling van zijn assistent trekt de aandacht en woede van trapeze-artiest Matto. Rechttoe-rechtaan verhaal dat met meer dan één been in het neo-realisme staat en oog heeft voor de simplele mensen op deze wereld. Het circusbestaan en symbolische neigingen zijn de kiem van wat nog gaat komen. Ik vond het een goede en bij vlagen ontroerende film (met name door het spel van Giullietta Masina), maar ik had me er wat meer van voorgesteld. Ben het voor een keer eens met Rogert Ebert: “It is fashionable to call it his best work - to see the rest of his career as a long slide into self-indulgence. I don't see it that way. I think "La Strada" is part of a process of discovery that led to the masterpieces […]”.

Viskningar och Rop (a.k.a. Cries and whispers/Bergman,1972). Film die van wat ik nu gezien heb nog het meest op Autumn sonata lijkt. Wederom staat de moeizame verhouding tussen familieleden centraal. Dit keer gaat het om drie zussen. Eentje is zozeer bezig te sterven aan de kanker dat de stukken eraf vliegen. De andere twee zien op een nogal passieve manier toe, zorgzaam omdat het moet. Na het overlijden van hun zus, pogen de twee zussen nader tot elkaar te komen en dan blijkt dat ze allebei geestelijk verminkt zijn door hun treurige huwelijken. Bij vlagen ijzingwekkende film, waarbij de auteurs hun gezichten veelvuldig wegdraaien, iets dat de kijker niet gegeven is: de camera legt de pijn en het verdriet zeer direct en confronterend vast. De auteursprestaties zijn aanzienlijk, waarbij die van Harriet Andersson, als stervende zus, misschien nog wel het indrukwekkendst is. Toch knaagt er iets en het duurde me een tijdje voordat ik het wist. Ik geloof dat ik van Bergman zijn afzonderlijke films beter vind dan zijn oeuvre. De films op een rijtje leggend is Cries and whispers de zoveelste waar emotionele wrakken met hun ziel door het beeld sjokken en elkaar voor rotte vis uitmaken, veelal met een gesophisticeerd en ironisch lachend gezicht. Daardoor ontstaat op den duur de indruk dat de emotionele tijdbom die aan het begin van de film gedropt wordt steeds middels iets te beproefde methode tot ontploffing wordt gebracht. Dan kan het zijn dat grote cineasten altijd dezelfde film maken, maar bij Bergman begint het me nu te irriteren. Dat is jammer, want sec bekeken vind ik Cries and whispers tot nu toe Bergmans beste en op zichzelf bezien is het een bom van jewelste.

maar ik had me er wat meer van voorgesteld

ik ook. Is volgens mij echt een film van een bepaalde generatie (mijn vader bijvoorbeeld vindt dat een fantastische film. En toen ik hem een keer in de bioscoop zag zaten er ook allemaal ouders met hun kinderen die duidelijk filmopvoeding kregen.)

Ik werd er vooral ontzettend ongelukkig van. ;)

Zo. Al meningen over Jesse James? Superbad? Dat abortusdrama uit Roemenië?

Zeg ik sta een beetje droog qua Aziatische cinema. Ik keek de eerste zes maanden van dit jaar nauwelijks wat anders. Wellicht dat ik een beetje door de hoogtepunten heen ben (al kan ik me dat niet voorstellen) en van alle toonaangevende regisseurs nu het een en ander heb gezien. Maar tips zijn welkom. Ook Aziatische films van dit jaar, want veel heb ik toch niet gezien eigenlijk! Is er een goede site die up-to-date de boel uit die contreien een beetje volgt? Ik ken Midnight Eye, maar dat is me te langzaam.

geen input wat betreft Olaf's verzoekjes, ook geen site-tip.. wel een Aziatische film. Maar die hadden hij en Vido al gezien en geprezen.

Still Life
moet nog even nalezen wat Vido ook alweer over de goocheltruc opmerkte.. Het deed mij denken aan het begin van Death of Venice.. een ietwat verdwaasde man.. een boot.. en dan een clown/goochelaar. Wat zei die goochelaar in Venice ook alweer. Your pretty little sweetheart.
Hoe dan ook.. Still Life is inderdaad mooi, ik verwachtte dankzij wat krantenrecensies een soort technocratische film over de bouw van een dam.. Maar tis toch een echte arthouse dwaaltocht van eenzame zielen.
Vond het middenstuk, waar de film switcht van een oude man, naar een (behoorlijk) Westerse vrouw vond ik wat minder, maar 't zal vast wel een diepere tegen-betekenis hebben. Een ongrijpbare fragmentarische film, maar mooie muziek (er wordt weer veel gezongen) en een hele hoop zeer fraaie shots.

A Mighty Heart
De pleuris scheen vooral hierover te zijn uitgebroken omdat Angelina Jolie een blanke is en de vrouw die ze speelt een, euh, zwarte. 1)wist niet dat Jolie een blanke was, dacht altijd dat ze Caraibisch ofzo was 2)foto's van de echte Pearl bekijkend lijkt ze niet alleen precies, sinds wanneer moet een Cubaans/Nederlandse Franse door de black community van Amerika worden geadopteerd? Nou ja, irrelevant allemaal. Film is redelijk, al zeg ik wat ik altijd zeg.. Ik zie liever fictie. Desnoods fictie met een ware oorlog (of whatever) als achtergrond. Maar dit is de verbeelding van een recente gebeurtenis. Hoeft voor mij niet. Winterbottom focust dus niet op de ontvoerde, maar de zoektocht van de achterblijvers, die meteen rigoreus te werk gaan met schema's en etc. Mijn respect daarvoor, volgens mij zou ik meteen alle hoop verliezen.

Sleeper
Woody's enige echte genre-film, western heeft ie nooit gedaan dacht ik. Science-fiction dus wel. Ik vind de jonge Woody (als acteur, mannetje) eigenlijk irritanter, weet niet wanneer dat omslaat. Tijdens Annie Hall misschien. Komt vast door al die seksgrappen. Over de jongen Diane Keaton niks dan goeds overigens (om in de trant van Woody te blijven: hubba hubba)
Maarreh film is zeer onderhoudend, gaat in het midden even te snel. Probeert duidelijk een ode te zijn aan allerlei oude slapstick-films en heeft wel wat leuke grappen die ik weer vergeten ben. (o.a. met reuzegroenten en kippen)

en een koorddanser die heel symbolisch hoog in de lucht tussen twee in afbraak verkerende huizen balanceert.

oh ja :) geweldig. (Vido over Still Life)
ook mooi.. Het (?) kameraadschap in veel van de scenes. Al krijgt de oude man geen bakje eten aangeboden als ie voor het eerst bij wat verre familie op zo'n boot komt.

Maar tips zijn welkom.

Klassieke dubbel-bill: Ashes of Time van WKW vs. The Blade van Tsui Hark.

Tsukamoto's meesterwerk Tokyo Fist al gezien?

Ja, Still Life is voor mij met grote afstand de beste Aziatische film van dit jaar. Ben echt fan geworden van Jia Zhang Ke. Met name Platform is fantastisch, maar ook Unknown pleasures en The world zijn er sterk.

Die koorddansscene is een beetje La Strada he. Fellini doet altijd nogal gewichtig over mensen die gedoemd zijn tussen hemel en aarde hun leventje te slijten.

Sleeper vind ik een van de weinige Allen films pre-Annie Hall die ik trek. Ik vind ze vaak zo flauw. Bananas bijvoorbeeld.

Thx Omar. The blade en Tokyo fist ken ik niet (al zijn de titels weinig uitnodigend...)

Sleeper verslaat Bananas inderdaad met gemaak. Veel meer leuke oneliners.

My brain, that's my 2nd favourite organ!

Sleeper is ook meer een film vergeleken met de paar daarvoor. Er is een soort van verhaal, in plaats van een aaneenschakeling van sketches.

That's a big chicken.

Na Tokyo Fist begrijp je waarom ik Raging Bull slappe hap vind. :)

The Blade gewoon doen, Tsui Hark op zijn allerwazigst. Ik moet trouwens zelf ook weer eens zien.

Weet iemand of die Definitieve Versie van Blade Runner nog in de bioscoop komt? Want bij Amazon kan je de 5-DVD versie al bestellen voor een miezerige 18 pond (al komt hij 13 december officieel uit).

5 dvd's.. iedere DVD 1 uur ofzo... de sterfscene van Hauer duurt 45 minuten? ;)

Jij moet echt minder Woody Allen kijken. ;)

Jesse James, de pubers van Superbad, de Roemeense abortussen, Tussenstand en I Served The King Of England staan nog op de to-do-list, Olaf.

Wat betreft Aziatische cinema ben ik zelf geneigd te grijpen naar genrefilms, zoals producties uit de koker van The Shaw Brothers, heroic bloodshed (My Heart Is That Eternal Rose en Full Contact liggen klaar) en Japanse cultcinema (Tokyo Fist is erg sterk en wat de boksscenes betreft heeft Omar helemaal gelijk met zijn opmerking over Raging Bull, maar je moet wel fan zijn van Tsukamoto oude stijl – een recente Japanse aanrader: de geflipte drugsfantasie Yaji and Kita: The Midnight Pilgrims, onlangs in een Amerikaanse editie verschenen). Binnenkort in de speler: het Thaise Citizen Dog en Virgin Stripped Bare By Her Bachelors (n.a.v. beschrijving door Olaf ooit eerder op deze plek).

Een van de beste Japanse films uit de oude doos die ik dit jaar heb gezien, is het oorlogsdrama Fires On The Plain van Kon Ichikawa uit 1959. Een film die Clint Eastwood gezien zou kunnen hebben voordat hij Letter From Iwo Jima ging draaien.

American Gangster – de beste film van Ridley Scott sinds… uhm, Hannibal? Denzel Washington is een zwarte drugsbaas die de heroïne rechtstreeks en onversneden uit belegerd Vietnam laat overvliegen. Hij verkoopt het spul goedkoper dan zijn concurrenten onder de junkies van New York en wordt stinkend rijk. Jarenlang blijft hij onzichtbaar opereren, onder de radar van de narcoticabrigade, totdat een betrouwbare detective (Russell Crowe) na lang onderzoek op zijn spoor komt en zich vastbijt. Beide levens worden parallel aan elkaar verteld in een vlotte en niet opzichtig flitsende filmstijl die wat betreft kortstondige geweldsuitbarstingen, en inkijk in de drugsscene van eind jaren zestig en begin jaren zeventig, Martin Scorsesse naar de kroon steekt. Vooral de montage tijdens de laatste politieactie op het vliegveld, en tegelijkertijd in het landhuis van de drugsbaas, is verbluffend spannend opgebouwd. Scorsesse heeft sowieso geen echt interessante film meer gemaakt sinds hij zijn ziel aan Leonardo DiCaprio heeft verkocht. Scott heeft hem in volle vaart rechts ingehaald.

Ook recentelijk gezien: het niet bepaald essentiële 30 Days Of Night. Zie hier.

Thx voor de tips guys. Maar het is toch niet allemaal maffia, gevecht en cool gedoe he. Heb toch meer met verstilde aziatische grote stadsdrama's en ben driftig op zoek naar de onontdekte broertjes van Hou Hsiao-Hsien, Tran Anh-Hung, Jia Zhang Ke, Tsai Ming-Liang, Koreeda, Hiroshi Ishikawa, Shunji Iwai, Hideaki Anno. En Hong Sang-So inderdaad. Ben benieuwd wat je van Virgin stripped bare vind, Vido. Scorsese is fan van de man, zag ik laatst:

http://youtube.com/watch?v=7-BttGmnVyw

verstilde aziatische grote stadsdrama's - had ik in dat verband ooit al ‘s Shara van Naomi Kawase uit 2003 aangeraden? Een voor Japanse begrippen zeer verstilde film over rouwverwerking. Liet mij indertijd niet onberoerd.

Sharasojyu staat genoteerd!

Lies (Jang Sun-Woo, 1999). Meisje dat het tijd vindt ontmaagd te worden gaat een relatie aan met een 20 jaar oudere vriend van haar beste vriendin. Met regelmaat spreken ze af om hun lichamelijkheden voort te zetten die een steeds kinkier karakter krijgen. Gedurfde film, zeker voor Zuid-Koreaanse begrippen, over obsessieve sado-masochistische liefde, die laat zien hoe een stel zozeer opgaat in haar hobby dat het contact met de buitenwereld verloren dreigt te gaan. De film mist de aaibaarheid van (het overigens uitstekende) Secretary. Er worden geen liefkozende klapjes uitgedeeld in een half-duister, mooi uitgelicht soft-focus decor. Nee, het paar gaat in steeds goedkoper wordende hotelkamers elkaars bips te lijf met takken, zweepjes, planken en tuinslangen, om vervolgens liefkozend de zalf aan te brengen. En nee, dat kijkt niet lekker weg. Jang Sun-Woo verliest de onderliggende liefde en de emoties die daarbij gepaard gaan niet uit het oog, zodat het een redelijk interessante film blijft die nergens plat of ranzig wordt maar man, al die konten de lucht in….

I Soliti Ignoti (Monicelli, 1958). Onderhoudende misdaadkomedie over een stel kruimeldieven die een grote kraak willen zetten. Vlot verteld, redelijk grappig en met een sterrencast, waaronder Mastrioanni en een piepjonge Claudia Cardinale.

Superbad (Mottola, 2007). Nou “Ja!” dus. Het blijft een retemoeilijk genre, de komedie. En laten we wel wezen, hoeveel leuke verschijnen er per jaar? Hot Fuzz eerder dit jaar bleek een grote sof. Knocked up maakte de belofte maar half waar omdat het serieuze motief van de film (ongewenste zwangerschap) het moeilijk maakte mee te gaan in de plot (babe probeert het met geek). Toch zat er een handvol uitstekende grappen in die film en werden op papier platte figuren verrassend rond gemaakt. Superbad komt uit dezelfde hoek en maakt de belofte wel waar. De film is meer komedie dan zijn ‘voorganger’ en gaat voor 98 procent over tieners die willen neuken, dus met de geloofwaardigheid zit het wel snor. De verhaallijn bestaat uit drie regels en Superbad moet het hebben van de dialogen, de grappen en de acteurs, en scoort op drie fronten. Halverwege houd ik even mijn adem in als er twee jolige agenten op het toneel verschijnen maar – lo and behold – ze zijn grappig. Verwacht geen high-brow comedy – er wordt geen grensje verlegd – maar Superbad is misschien wel de popcorn-ste film van het jaar.

een piepjonge Claudia Cardinale.

oooohhh yeah.

Dat Lies klinkt echt als de grootste arthouse bullshit die je kan bedenken. Grote Stad. Vervreemding. Liefdeloze Seks. Gaap.

Nou de sex is niet liefdeloos hoor. Beetje te arthouse ja, bullshit nee. Het is geen The wayward cloud, zal ik maar zeggen.

Nee, ik was idd een factor vergeten: van die vervelende kamermuziek op de soundtrack. ;)

Yaji and Kita: The Midnight Pilgrims, mijn hemel Vido, die beschrijving van de film klinkt alsof het de grootste onzin aller tijden of puur genie is...nou ja of beide tegelijkertijd. ;)

Yaji and Kita - grootste onzin aller tijden of puur genie. Het zit inderdaad ergens in het vage gebied daartussen. De 124 minuten zijn net even te lang, want dan heb je al genoeg bizar memorabels voorbij zien komen.

Lies van Jang Sun-Woo heb ik indertijd in de bios gezien. Valt voor mij in de categorie films die gemaakt zijn om weer zo snel mogelijk te vergeten. Ik heb daarvan daadwerkelijk elke scène van geblokkeerd in mijn geheugen.

Citizen Dog (Wisit Sasanatieng, 2004) – een heerlijke feel-good movie over vervreemding in de grote stad. Pod verruilt het platteland voor een bestaan in het drukke Bangkok. Voor de eenvoudige, stille boerenjongen staat de moderne wereldstad (inclusief een filiaal van Free Record Shop) constant op z’n kop. Zijn gevoelens voor het wereldvreemde meisje Jin en zijn pogingen haar te benaderen worden verbeeld in de meest felle en vloekende kleuren denkbaar (vergelijkbaar met die uit Sasanatiengs debuutfilm, de kleurrijke westernhommage Tears Of The Black Tiger). Het eenvoudige verhaal wordt met hulp van voice-over verteld met de overdrijvingen en buitenissige terzijdes die we gewend zijn uit het oeuvre van Jean-Pierre Jeunet (Citizen Dog lijkt een Thaise variant op Amélie) inclusief de gestoorde innerlijke logica uit de films van Spike Jonze.

Goed filmweekend gehad...

Horí, má panenko (a.k.a. The firemen’s ball / Forman, 1967). Goh wat maakte Milos Forman een leuke films in het Tsjechisch! Was ik twee weken geleden al onder de indruk van Loves of a blonde, deze is nog een stuk beter. De plaatselijke brandweer organiseert een feest met drie programma-onderdelen: een bingo, een miss-verkiezing en de uitreiking van een foeilelijk hamertje aan de vorige hoofdcommissaris van de brandweer. De avond faalt op alle onderdelen (zo worden de bingo-prijzen al snel achterover gedrukt) en tevens breekt er ergens een brand uit. Klinkt als een farce, is het ook wel een beetje, maar in de handen van Forman rolt er een prachtige, kleine en aandoenlijke komedie uit, die op liefdevolle wijze de menselijke gebreken en goede bedoelingen laat botsen. Daarnaast laat de film zich lezen als een soort politieke allegorie over een hebzuchtige middenklasse en knullige communistische machthebbers die het volk brood en spelen geven maar in feite machteloos toekijken. Om een relatief eenvoudige en luchtige komedie op verschillende niveaus te laten werken zonder de zwartgalligheid te laten toeslaan, dat is een hele knappe prestatie. Aanrader!

Giulietta Degli Spiriti (Fellini, 1965). Giulietta, vrouw van middelbare leeftijd weet niet waar ze haar heil moet zoeken als ze erachter komt dat haar man haar bedriegt. Ze zoekt het in spiritualiteit, in contact met de voluptueuze nymfomane buurvrouw, maar haar religieuze opvoeding weerhoudt haar ervan beslissingen te maken. Ik vond dit een taaie Fellini, vanwege de lengte (2 uur 18 min) en de entourage die vele malen uitbundiger is dan andere – bepaald niet karig opgezette – films van Fellini die ik gezien heb. Met name in het eerste deel buitelen de kakelende gekke types met gigantische hoeden en outfits over je heen zonder dat ze je noemenswaardig bij de les houden. In dit stadium valt Giulietta Degli Spiriti misschien nog het beste te zien als een doorgeslagen vingeroefening, die tien jaar later enorme vruchten zou afwerpen in Amarcord. Maar zoals altijd werkt Fellini wel ergens naar toe. Zo blijkt gaandeweg dat de zich aan exorbitante weelde en geneugten lavende buurvrouw voor Giulietta de duivel zelve personificeert. De verleiding met haar mee te doen wordt een halt toegeroepen door andere voor haar ogen verschijnende hersenspinsels, veelal van religieuze aard, die een steeds grimmiger karakter krijgen. En zo verandert Giulietta langzaamaan van een pop in een rariteitenkabinet in een medelijden opwekkend persoon die bedolven wordt onder grotesk vormgegeven herinneringen en symbolen. En zo is het laatste half uur wederom niet minder dan weergaloos en onvergetelijk.

Vivre Sa Vie: Film en douze tableaux (Godard, 1962)
Mooi hoor. De eerste van Godards films over prostitutie is weer genieten ook al is het een naar onderwerp. Nana (Anna Karina met te cool kort haar) werkt op de platenafdeling van een warenhuis, maakt het uit met haar vriend, heeft altijd geld te kort en zo zie je haar in korte scènes "het wereldje" in worden getrokken. Toch veel lichte en vrolijke momenten (zoals Karina's olijke dansje) en dan eindigt het toch weer onverwacht in tranen (alhoewel, haar tranen tijdens La Passion de Jeanne d'Arc beloofde al weinig goeds.) Schitterend gefilmd, fijne geintjes (zo rijden ze langs een bioscoop waar Jules et Jim draait), Nana begint zomaar in een cafe een fijn gesprek met een oude filosoof en rookt weer veel filterloze Gitanes. Kortom, aanrader.

4 Months, 3 Weeks And 2 Days - Verplichte cinema. Beklemmend en onontkoombaar. Het sombere, grijze Roemeense landschap is verre van een ideale vakantieplek. Norse medewerksters aan de balie doen geen moeite klanten in de ogen te kijken. Overleven in de grote stad is een survival of the fittest en knokken voor elke beschikbare millimeter. Elke dag is er een te veel. Roemenië ten tijde van Ceauşescu moet de hel op aarde zijn geweest. De camera volgt hardnekkig de pogingen van een studente om haar kamergenoot te helpen bij een illegale abortus. Haar inzet gaat verbijsterend ver. De cameravoering (met veel lang aangehouden shots) en het sterke acteerwerk maakt de film zo realistisch dat het documentair aanvoelt. De kijker verwordt tot voyeur.

Ga het weekend kijken.

't nare is dat Roemenië nog steeds een corrupte gribusbende is waardoor ze bijna terugverlangen naar stevig leiderschap.

Een vriend van me is recentelijk in Roemenië geweest en er zijn ook prachtige pittoreske stukken, een prachtige vakantieplek.

Ik zag dit weekend weet Turkse exploitation films, Tarkan vs The Vikings (comicheld Tarkan bevecht de vikingen) en The Deathless Devil een boosaardige 'Dokter Satan' heeft snode plannen een superheld 'koperhoofd' weet ze te verijdelen.

Moet begin december voor mijn werk naar Boekarest. Heb 12.08 east of Bucharest reeds gezien, maar probeer voor die tijd nog iets beter vast te stellen wat de kans is dat ik met twee nieren weer thuiskom.

Die vriend is daar dan weer niet geweest. Maramures is echter prachtig en sprookjesachtig.

De enige Turkse film die ik dit jaar gezien heb is Seytan (Metin Erksan, 1974), een schaamteloze rip-off van The Exorcist (inclusief de originele soundtrack van Mike Oldfield, direct van een krakende lp gehaald). De dvd-kopie die de ronde doet is behoorlijk vergeeld, maar dat mag de pret niet drukken, zeker vanaf het moment dat het bed uit zichzelf begint te springen en het bezeten meisje moeite heeft er niet vanaf te donderen. De spuwende kots lijkt op sommige momenten exact op Calvé pindakaas (met nootjes). Vermakelijk slechter dan slecht.

Ik heb een stukje op Youtube gezien, zag er vermakelijk uit ja. Mondo Macabre zal ons nog flink verwennen met dergelijke zaken, ze zijn zo'n beetje de Sublime Frequencies van de film aan 't worden. Goede uitgaves met leuke extra's zelfs.

4 months, 3 weeks, 2 days (Mungiu, 2007). Wat Vido zegt. Klamme handen tijdens zo’n beetje de hele film. Het is hermetische cinema in zekere zin: Je weet zo’n beetje wat je te wachten staat, je verwacht geen significante plotwendingen, die komen er ook niet, maar je zit op het puntje van je stoel, met klamme handen. Het is de rechtlijnigheid die Kieslowski’s Dekalog op momenten wist te bereiken. De opbouw is natuurlijk maar tevens uiterst zorgvuldig. De afhankelijkheid van de dienstverlening (of wat daarvoor moet doorgaan) en de persoon achter het loket (hetgeen nog steeds een heel gangbaar gegeven is in de Oost, hoor ik van mensen) contrasteert fel met de vergaande bereidheid van vrienden elkaar te helpen en de gezellige sub-economie die daar welig tiert. Deze tegenstelling wordt vervolgens uitvergroot en heel persoonlijk gemaakt in de hotelkamer, waar de zwangere Gabriela wordt bijgestaan door Otilia in de confrontatie met “hulpverlener” Bebe, die de klus komt klaren. Ook fraai hoe Mungiu de hoger opgeleiden in beeld brengt. Otilia gaat vanuit het hotel naar vriendje die een familiefeest heeft. Met een tollend hoofd moet ze de “serieuze” en eindeloze discussies van de redelijk welgestelde volwassenen aanhoren, die op hoge toon uitblinken in het nergens over hebben. Haar vriendje, die tijdens een emotioneel gesprek met Otilia vooral bang is dat het uitgaat en geen echte discussie aangaat, vertoont dito ontwijkgedrag. De receptuur voor overleven. Ondertussen ligt een werkelijk probleem ergens in een anonieme hotelkamer.

ik moet nog een beetje bijlezen. allerlei pc-kabeltjes stierven plotseling, zodat ik nog eens bij de cultvideotheek kwam en uit de mottenballen thuis een wel heel slechte dvd viste.

Hairspray
Christophen Walken verdient een Oscar! wat een droogkloot. maar goed Travolta zal 'm wel krijgen. (want die dingen krijg je nou eenmaal als je een vrouw speelt) Het mooiste aan musicals zijn altijd de eerste 5 minuten. Welcome to my wooooooooorld. (In dit geval Baltimore) Daarna kan ik er niet goed tegen. Verder is Hairspray onwaarschijnlijk politiek correct, ondanks wat "gewaagde" grapjes. Ook zitten er (vreemd eigenlijk voor een musical) wat teveel liedjes in. De snelheid zakt in de 2e helft wat teveel in.

Rescue Dawn
Wat!? een Vietnam-oorlogsfilm van Werner Herzog? Oh nee 1 knullige vechtscene stort de piloot al neer en krijgen we jungle-paranoia. Naturellement. Hij belandt in een kampje, waar ie zeer irritant de held uit begint te hangen. En ach een gevangenis in een film betekent een ontsnapping. Daarvoor is het leuker, met uitgemergelde doorgedraaide gevangenen en kungfu-ende bewakers.

Infamous
Tsja, heb het gevoel dat deze film eigenlijk op alle afzonderlijke punten wint van Capote, maar als totaal niet. Mijn gok is dat dat komt omdat Capote het "In Cold Blood" moord-gedeelte wat lekkerder/uitgebreider behandelt. En dan bedoel ik echt het moordgedeelte. Hm, nu twijfel ik er alweer aan. De kwaliteiten van Infamous liggen in elk geval in Capote himself (vele malene leuker dan Hoffman) en ook Bullock als de schrijfster van Kill a Mockingbird. Typisch eigenlijk dat beiden na het grote succes nooit meer echt iets publiceerden. (Ook iets wat Infamous wat betreft Capote veel beter verbeeldt)
Jammer alleen van die docu-talking heads, maar dat zal iedereen gezegd hebben.

Congorama
Dit was de cultvideovangst. Geen slechte keuze. Belgisch-Canadese film waarvan je denkt.. Maakte iemand maar zoiets in Nederland. Congorama is een mooi gespiegeld verhaal hoe 2 levens elkaar bij toeval kruisen, maar die levens hebben veel meer gemeen dan ze denken. Het plot van de film is eigenlijk nog vrij beperkt en ook lastig na te vertellen. Maar er is heel veel sfeer en die dikke acteur uit Le Fils is altijd goed.

Blood Diamond
Ik geloof best dat het waar is maar al die films rond Afrika draaien hoe de blanken alles verknald hebben en nu nog steeds als vampieren Afrika uitzuigen. Is het niet de exploitatie van dure Aids-medicijnen dan zijn het wel nou ja blood diamonds dus. Zucht, eikels zijn we ook :)
Maar goed DiCaprio is hier ook een eikel een racistische opportunistische smokkelaar, die als een ware actieheld rondsjeest.. Want is klaarblijkelijk toch prima in staat te overleven in Afrika. (white man of niet) Maar goed weinig sympathie voor de man.. En zijn love interest, een journaliste, praat ook in Amnesty oneliners en is veel te man.. Zzz.

Swordfish
Tsja.. Hugh Jackman wordt gepijpt met een pistool tegen zijn kop terwijl hij een schijnbaar ongelofelijk ingewikkelde hack uitvoert. Wat typen al die hackers toch altijd snel in de films, terwijl een verkeerd geplaatste " al de meest simpele html opfuckt. Verder is dit een gigantisch slechte film, met een ongelofelijk dubieuze moraal. En Dijsselbloem (PVDA) zal ook niet blij zijn met die typische vermening van seks en mooie mensen met geweld. Met daarbovenop nog het feit dat niet de terroristen (want dat zijn een soort Guevara's) slecht zijn.. maar de politici. (die sigaren roken, goede mensen drinken Heineken of Smirnoff)

Bullets over Broadway
Nieuwe Woodies waren dus nog niet binnen. Daarom deze dvd maar uitgepakt. 2e keer issie natuurlijk minder, maar blijft een leuke film. Woody werd geassisteerd bij zijn script (door de schrijver van Infamous, ben zijn naam kwijt) maar goed.. Zou het daarom zijn dat Bullets een zeer strak script heeft.. Geen losse eindjes, maar echt symmetrie enzo.

mijn respect voor wie dat allemaal leest..

enneh "journaliste.. Amnesty oneliners en is veel te man"

mooi! wat is dat voor Freudiaans gedoe! :)

Woyzeck (Herzog, 1979). Gemengde gevoelens. Korte, kale film, gebaseerd op een toneelstuk en dat houdt Herzog erin. Typisch naargeestige Duitse thematiek van "de kleine man is een speelbal van maatschappelijke krachten." Kinski heeft in ieder geval de juiste intensiteit als geflipte soldaat en maar uiteindelijk vond ik de film wel erg minimal. Ben eigenlijk wel benieuwd wat Herzog hier nou zo aantrekkelijk aan vond (behalve dat hij de film in belachelijke korte tijd kon afmaken.)

Uitgerekend is Woyzeck een van de weinige films van Herzog waarbij de regisseur geen audiocommentaar op de dvd heeft geleverd (in ieder geval niet op mijn kopie), dus het antwoord op de vraag wat hij hier nou zo aantrekkelijk aan vond zal uit de boeken gevist moeten worden.

Ja, dat klopt inderdaad. Nou Herzog on Herzog schijnt erg goed te zijn, dus ik zal De Sint maar eens lief aankijken.

Stray Cat Rock - Sex Hunter
Japanse girlpower uit de jaren zeventig. Geweldige vormgeving en groovy muziek, overduidelijk van grote invloed op Tarantino.

City Of The Dead
Niet te verwarren met die van Fulci. Jaren zestig horror over hekserij, en veel beter dan de meeste Hammer Horror die nogal eens langdradig wil worden.

Milano Calibro 9
Sleazy en gewelddadige gangster film uiteraard weer prachtig styling. Sterke muziek van de Italiaanse proggers Osanna.

L’Atalante (Vigo, 1934). Voelde een beetje als een plichtmatige kijkervaring, deze nummer 16 van de Lijst der Lijsten. Trendsettende film over schipper die zijn vrouw aan boord haalt die het al snel gehad heeft met de kleine crew en verblind wordt door de lichten van Parijs. Het Italiaans realisme zie je er al doorheen schijnen, en het is bepaald geen onaardig geschoten film, maar toch meer een historische schakel dan een film die me vloert.
No end in sight (Ferguson, 2007). Volgens de Amerikaanse media een van de belangrijkste en beste Amerikaanse releases van het jaar. Een docu die de rampspoed in Irak genaadloos op een rijtje zet en betoogt dat het in de eerste paar maanden al onherstelbaar fout ging door drie maatregelen van Bremer, in opdracht van de Amerikaanse regering. Het opheffen van de Ba’ath-partij en het Irakese leger zijn de twee desastreuze. Ik vermoed dat een CNN-kijkende Amerikaan meer ondersteboven zal zijn dan een Volkskrant-lezende Hollander, maar ik kan niet beweren dat ik wist dat het Irak-beleid ZO desastreus en ondoordacht was.

Dit lijkt een scamele oogst voor een weekend, maar ik heb er ook 6 uur Berlin Alexanderplatz opziiten met mijn moeder. En omdat mijn moeder niet om de hoek woont, ben ik ook alvast begonnen met 3,5 uur Heimat.

Oh ja ook nog geprobeerd: Citizen dog, n.a.v. de beschrijving van Vido hierboven. Ik moet concluderen dat drama al gauw universeler is dan komedie, want het wil maar niet boteren tussen mij en Aziatische komedies. Paar maanden geleden My sassy girl geprobeerd. Volgens kenners een hilarische, innemende en tevens aangrijpende komedie die als een van de beste van de afgelopen jaren moet worden gezien. Na 40 minuten stomvervelende flauwiteiten uitgezet. Citizen Dog klokte 30 minuten. Genoeg om te zien dat het inderdaad wat weg had van Amélie (waar ik ook geen klap aan vond overigens). Het spijt me.

het beeld van Olaf die met zijn moeder 6 uur lang Alexanderplatz kijkt vind ik erg mooi. (Al weet ik natuurlijk niet eens hoe beiden eruit zien, of zelfs de leeftijd maar 't zou ergens leuk zijn als zijn moeder 90 is, maar dat zal wel niet ;) )

Italianetz
Weeshuizen. Zouden die nog bestaan in Nederland? Zullen de kinderen tegenwoordig wel heel snel in pleeggezinnen proppen, I guess. Nu is Rusland waarschijnlijk een van de ultieme weeshuis-land. Met sneeuw ook voor die Dickiaanse touch. En natuurlijk bittere armoede enzo. Italianetz (The Italian) is een lekker sentimenteel werkje, waarin een zesjarig jongetje op zoek gaat naar zijn moeder. Hij weet niet of ze nog leeft, maar hij weet wel dat hij ze nu zal moeten vinden, want ander komt een Italiaans koppel hem halen. Het oude vertrouwde weeshuis verlaten is niet makkelijk. (Zowel technisch als emotioneel)
Hoe dan ook.. film vol (ruw) kameraadschap en mooie plaatjes van het Russische openbaar vervoer.

Our Daily Bread
Science fiction is upon us! Wow. Wat een fabrieken, wat een machinaties. Tis jammer voor al die beesten maar ik vond het toch ergens ook wel indrukwekkend. Een eindeloze reeks glimmende velloze varkenslijfjes die perfect open worden gesneden. Wel typisch dat het knippen van de varkenspootjes dan wel weer handmatig moet gebeuren. En hoe Freudiaans droom je dan.. Als je elke dag varkenspootjes knipt. Au. Ook mooi is het inkijkje in het leven van 2 zoutmijnwerkers.. Waarvan de ene praat en de ander knikt. 10 (?) km onder de grond, op je tractor een boterhammertje eten is ook wel speciaal.
Fraaie film, leerzaam als Klokhuis bijna. (nog eentje dan: een machine die superhard aan een olijfboom schudt)

The Fountain
Tsja Aranofsky. Hij zet altijd hoog in, wat te prijzen valt. Maar nergens ging ie zo hard op zijn bek als hier. (Al moet gezegd dat ik zoveel negatief gezoem hierover gehoord had dat het nog wel meeviel)
Maar toch eigenlijk is The Fountain een soort Da Vinci Code of een Umberto Eco-werkje maar dan met het uiterlijk van een parfum-reclame of Buddha-bar album. Bij vlagen een beklemmende liefdesgeschiedenis, maar eigenlijk redelijk voorspelbaar een simplisties symbolisch.
(wel een tip voor mensen die denken dat het eind van de Maya-kalender ook het einde der tijden zal zijn, was dat niet in 2012..)

Paris, Je T'Aime
Films vol korte filmpjes. Werkt het wel een WEL? Hmm. Night on Earth misschien, maar dat was een regisseur. Bovendien waren dat vrij lange filmpjes. Parijs heeft 14 arrondissementen en dus krijgen we ook 14 vluchtige filmpjes in 2 uur. De meesten zijn bedroevend matig.. Een simpel ideetje en tis weer om. Anderen kunnen er mee door.. De tragische tweede ontmoeting van een schoonmaker en een ambulance-medewerkster. (Oliver Schmitz) De (homoseksuele?) ontdekking van een soulmate (Gus van Sant) en.. eigenlijk de enige ECHT goeie: De reis van een dikke Amerikaanse postbeambte, die een Franse cursu heeft gevolgd en in voice-over praat als een spraaksynthesizer. (van Alexander Payne) Dat is niet voor niets het laatste filmpje, zodat we toch nog met de juiste gemoedstoestand naar huis gaan. Maar verder drong maar een woord zich aan me op: Schnabbelen. Dat moet het toch zijn? Waarom dan anders al die beroemde regisseurs en acteurs.. Voor de lol?

Parijs heeft 14 arrondissementen en dus krijgen we ook 14 vluchtige filmpjes in 2 uur.

dat klopt niet. het zijn nog meer filmpjes.

Maar toch eigenlijk is The Fountain een soort Da Vinci Code of een Umberto Eco-werkje

nou nou, da vinci code in één adem noemen met umberto eco-werkjes. toe maar. gedurfd, ludo ;-)

Aziatische humor kan inderdaad lastig zijn om door te komen. Ik had dat zelf o.a. met I Shoot, You Shoot van Ho-Cheung Pang uit 2001. Veel overdreven (zeg maar gerust hysterisch) acteren en nog meer slechte timing. Niet te harden.