Filmforum

Op het grote doek was oma in Like Someone In Love goed te zien, bepakt en bezakt. Hartverscheurend moment.

oke :)

ik zie nu pas dat het niet Laura Linney maar Helen Hunt was die de therapeut in The Sessions speelde. #nocomment

Ja die scene met die oma, een hoogtepunt van dit jaar.

Gravity (Cuaron, 2013)

Misschien is dit er wel eentje om dan toch eens mijn 3D cherry te poppen. :)

next to a guy eating his popcorn like there is no tomorrow

lol

(the only way to eat popcorn)

http://danskmagazine.com/wp-content/uploads/2013/10/PRE_Made_From_Cool_297x210mm_1_MAGAZINE1.jpg

de betere reclameborden, als ik bij J&J werkte zou ik het wel weten en 'm thuis ophangen :)

Lincoln
Het voelt toch als een opgelepeld geschiedenislesje. Natuurlijk moest Spielberg ooit het leven van de grootste Amerikaan verfilmen, maar om nou te zeggen dat hij er heel enthousiast van raakt. Zelfs Daniel Day-Lewis maakt geen verpletterende indruk. Van opzij 'klopt' hij nog wel, maar elders wekt hij de indruk van een depressieve Robbie Williams, met een opplakbaard. Tegen het eind van de film zegt iemand tegen Abe 'dat ie de afgelopen maanden 10 jaar ouder is geworden', maar juist die fragiliteit, het naderende einde, de gelopen koers, ik zie het niet. (Misschien te zeer beïnvloed door een roman van Doctorow die dat wél fraai aanstipte.) Spielberg probeert in Lincoln een tv-serie in dik twee uur samen te vatten. Alles zit erin. Een beetje oorlog, onderhandelingen met de Zuiderlingen, conflicten met vrouw en zoon, politiek gekonkel. Zelfs de moord ontbreekt uiteindelijk niet. Had Spielberg maar voluit gekozen voor het politieke gekonkel, want daar is de film op zijn sprankelendst. Louche mannen die Democratische stemmen gaan fixen, als lobbyisten avant la lettre. Ook de debatten in het House of Whatever zijn smakelijk, vol geinige beledigingen ('you, unnatural noise!'). De taal is eloquent en smakelijk. En Thaddeus Stevens (Tommy Lee Jones) is de revolutionaire held. Alsof Spielberg stiekem liever een film over hém had gemaakt.

Boven Is het Stil
De meest Roemeense film uit Nederland ooit? In elk geval is het eerste half uur van een zeldzaam kalme, lege schoonheid. Realisme was hét kenmerk van de Nederlandse (gouden) schildereeuw, dus waarom zou dat ook niet voor het cinema-doek kunnen gaan gelden.Van de zon op een maisveld naar een bedompte boerderij. Alles in natuurlijk licht. Behalve op de slaapkamer. ('Licht aan? Licht aan.') Ongerealiseerd. Jeroen Willems – inmiddels dood, wat een pechvogel – speelt eindelijk de grote rol die hij allang had moeten krijgen. Geblokt, broeierig, onderdrukte emoties, een scheve glimlach. Hij sleept met zijn oude pa door het huis. Ik ruik bijna de vliering van mijn dorps-oma. Spullen die jaren niet verplaatst zijn, worden buiten gegooid nu pa 'op' is. ('Gewoon oud'.) De boerderij stelt weinig voor, maar in zijn eentje kan Willems het toch niet af. De buurvrouw biedt aan te helpen. (Nederlanders houden van koeien en buurvrouwen, en de melkman...) Het regent. Het sneeuwt. En er komt een nieuwe knecht. In de beste scene – even daarvoor – heeft Willems zijn eigen lijf staan monsteren. Voor mijn gevoel worden daar even twintig pagina's van Bakker's boek in één intiem momentje gevangen. Knap gedaan van Nanouk Leopold, je vraagt je af wat ze zou kunnen met Knielen op een Bed Violen. Maar eigenlijk hoeft dat al niet meer. Meest Roemeens? Neen, de wolken van Wolkers. Thuis.

Pacific Rim
Er glipt toch elk jaar weer een superheldenfilm doorheen. Ik kan maar niet onthouden dat Pan's Labyrinth de uitzondering is, in Guillermo del Toro's comicbook-oeuvre. Pacific Rim is een stuk leuker dan The Avengers, dat wel. Het poogt zowaar een lopend verhaal te zijn. Met mensen. En machines. 'We're a walking nuclear reactor! Dino's 2.0 zijn bezig de aarde te vernietigen, dus de mensheid zet alle meningsverschillen opzij, en stuurt een soort Transformers op de monsters af. Elke Transformer wordt bediend door 2 personen (één voor de left en één voor de right hemisphere). Heel veel wetenschappelijks wordt daar niet mee gedaan, maar omdat de 2 bestuurders één moeten worden moeten ook hun memories 'mergen'. (Noem het een vleugje Inception.) Een jongen/meisje-duo blijkt – goh – het beste te werken. En dat nog wel interraciaal. Het meisje is eerst nog typisch... Aziatisch. ('That's not obedience, it's respect.) Later blijkt ze, heel Westers, en letterlijk en figuurlijk tits & ass te hebben. Continentaal Europa komt er in de Unicef-kalender bekaaid vanaf. Wij zijn geflipte wetenschappers... (Eén wetenschapper brengt het soort humor dat je op YouTube overal ziet.) Leukste onbedoelde grapje is een 'haantjesgevecht' tussen de latere love interests. Het meisje maakt al kreunend ontzettend veel lawaai. De jongen zwijgt en stoot.

(Boven is het stil) Ongerealiseerd ongeïdealiseerd, natuurlijk

Is dat een beetje kinderwaardig Pacific Rim?

oh ja. niet eng, spectaculaire kleurtjes... hooguit een beetje saai ofzo. Het is wel een behoorlijk generieke film, met name de soundtrack is een anoniem drama. Als de film daar ineens op de Blade Runner-toer was gegaan, had het meteen aan pseudo-diepgang gewonnen. Want je je merkt trouwens heel duidelijk de rise van Azie in de film. (Het speelt in Hong Kong, bijvoorbeeld, dus genoeg neon lights sci-fi Gibson vibes)

Ik bedenk me dat er wel een potentieel traumatische scene inzit a la de keuken in jurassic park, dus laten we het op mild eng houden.

Ja, okay, ze kunnen tegen een stootje. :) Ben net klaar met voorlezen uit The Shining (jr. is er helaas achter gekomen dat er ook een vervolg is) en die Harry Potter films zijn toch eigenlijk gewoon Introductiecursussen voor de Jonge Horrorliefhebber.

:) Pan's Labyrinth daarentegen, is natuurlijk wél gewoon eng. (wat mij betreft.) enge monsters, enge Franco.
Pacific Rim... da's Playmobil-oorlog

Gravity
3D is niet genoeg om een crappy film te redden en hoewel de film qua inhoud niet heel bijzonder is moet ik als scepticus toch zeggen dat ik aardig meegezogen werd. Beetje kitscherige muziek op de jubelmomenten (andere momenten konden wel wat Darkspace gebruiken) maar verder gewoon een uitstekende film die ik 2D ook al prima had gevonden maar 3D volgde er toch eh, een extra dimensie aan toe. :)

Alceste à bicyclette (Philippe le Guay, Frankrijk, 2013)
Alceste is de ‘mensenhatende’ hoofdpersoon uit Molière’s Le Misanthrope. ‘Geslaagde’ tv-acteur bezoekt zijn leermeester op het Île de Ré om hem over te halen samen dit stuk te spelen. Tussen de repetities door, waarbij ze om beurten Alceste en diens tegenpool en vriend, de inschikkelijke Philinte spelen, fietsen ze over het eiland. Net als in de classicistische komedie draaien ze rondjes om een vrouw. Deze heet in de huidige tijd geen Célimène en is geen weduwe, maar herleeft in de Italiaanse Francesca die in scheiding ligt. Naast de plot trekt ook de stijl, die van een komedie met tragische trekken, parallellen met het geparafraseerde verleden.
Op de tribune verwachtte ik de boekenclub, die doorgaans bestaat uit middelbare dames. Maar het blijkt een mannenfilm. Met lachsalvo’s bij een last minute afgeblazen vasectomie en penopauzisch gesmacht als een Bardot-lookalike Molière’s alexandrijnen citeert. Wel een film voor mannen die van toneel houden.

Aşk Tesadüfleri Sever
Een soort The Notebook "a la Turca", die naar het einde toe zelfs nog in de overdrive gaat, want Turken houden van groots en meeslepend. De liefde houdt van toevalligheden, luidt de titel en dat is zeker zo. In z'n over-the-topness toch fascinerend en voor mijzelf nog wel leuk doordat er een beetje een rock angle aan zit met muziek van Şebnem Ferah en zelfs een flard Pentagram.

O ja, de titelsong is de Björks Bachelorette door een soort Turkse André Hazes Müslüm Gürses (al had die geen fans die zich openhaalden met scheermesjes). Op zijn album met die titel ook een geweldige cover van I'm Deranged van Bowie.

Meleğin Düşüşü
Van de maker van Yumurta/Süt/Bal dus van een orde is deze 'val van een engel'. We volgen een wat kleurloos meisje in een grijs İstanbul die door de een blik in het leven van een andere vrouw tot een heftige daad komt. Verstild drama.

die Turkse Bowie is beter dan het origineel :P

Paradies: Glaube
Terug in Oostenrijk met Siedl, met het tweede deel uit zijn Paradijs-trilogie. Hier wordt de verlossing in religieus extatisch fanatisme gezocht, iets dat – hoe kan het ook anders – neerkomt op goed katholiek masochisme. Het is allemaal erg Grunberg, en soms zelfs een beetje clichérijk. (Dat de kat niet met liefde zal worden ontvangen voel je wel aankomen.) Een dame van middelbare leeftijd leeft in haar lege huisje in haar eigen christelijk ritueel. Van zweepslagen tot keyboard spelen. Biddend voor onze zonden, maar ook op pad. Het is buiten de deur dat de film tragikomisch goed wordt. De vrouw op pad met een groot beeld ('die Mutter Gott'). Ik dacht steeds dat ze met een stokbrood rondliep. Binnen dringt ze bidprentjes op. Als het meezit. In de allerbeste scene komt ze in het volledig verrommelde huis van een OCD'er. We krijgen de man nauwelijks goed in beeld, maar zelfs in de schaduw weet hij al een hele wereld op te roepen. Denk Luc de Vos, als ie bij moederlief was blijven wonen. De man heeft niks aan moeders bed veranderd, sinds ze (op die plek!) stierf. Dan moet daar dat Mariabeeld maar staan. Even later begint hij aan een rant over 'speckfleisch', en de werking der vrouwelijke hormonen. Onbetaalbaar. Bij het hoofdpersonage thuis is ondertussen een oude bekende teruggekeerd. De Asielzoeker.

Tabu
Twee films voor de prijs van één. Het is een talentje, die Miguel Gomes. In Our Beloved Of August was een eigenzinnige maalstroom, Tabu is een meer klassieke Europese-arthouse film. Zeer chique gefilmde kalmte. De Portugese poëtische tristesse van Pessoa ontmoet Murnau (of gewoon The Artist). Het begint al met een fantastische openingsscene. Een piano tinkelt als een harpje, en een Livingstone-achtige man met een tropenhoed staat depressief te wezen, terwijl om hem heen de natives voorbij komen sjouwen. De koloniaal op avontuur. Claire Denis. Maar voor we naar het Portugese verleden schieten krijgen we een modern katholiek verhaal, dat best bij Seidl aansluit. (De filmdelen heten hier 'Paradise Lost' en 'Paradise'.) Een vrouw van middelbare leeftijd wacht op het vliegveld van Lissabon tevergeefs op een Pools nonnetje. Zo blijft er mee tijd over voor de excentrieke buurvrouw. In het volgende fenomenale shot vertelt deze diva (met Gena Rowlands-zonnebril) over een droom, die haar richting casino bracht. Een mysterieus typetje, met een mysterieus verleden. Gomes serveert het met een vleugje Kaurismaki-humor en een uurtje later glijden we soepel in het paradijselijke twee deel. Mount Tabu. De jaren '60. De decadente slotjaren van het Europese wereldrijk. Het is gedaan met dialogen, enkel voice-over volstaat om een koloniaal melodrama overeind te houden. Bijna elk moment kan de film op pauze om van een compositie te genieten.

Behind The Candelabra
De lp-bakken hebben altijd mijn aandacht in kringloopwinkels, of op marktjes. Maar een lp van Liberace... Nooit gezien. Is hij al vergeten? Of was hij altijd al meer bekend als flamboyant typetje dan als muzikant. Behind The Candelabra zou wel eens Paul Haenens favoriete film van het jaar kunnen zijn. Extravagante malligheid, met een zeurend stemmetje. Rob Lowe als pillenpusher! 'There are no studies that prove these pills are addictive. By the way you look great', zegt ie tegen een tot over zijn (nieuwe?) oren verslaafde Matt Damon. Damon is ingepalmd door Liberace, die hem wel heel fanatiek tot zijn protegé kneedt. Het zou tragisch kunnen (en moeten?) zijn, maar dat wordt het toch nergens, op het geweldige Faustiaanse einde na. Ook daarvoor is de palacial kitsch al kil en extreem. En Damon is misschien wat te oud. In werkelijkheid was zijn personage jáááren jonger, wat zijn aanhankelijkheid toch wat beter verklaart. Nu is het een combinatie van opportunisme en verveling. Ondanks geniale shots van een belipstickte Damon in chauffeurspakkies blijf je de, eh, steracteur zien. Het is net zoiets als een gehandicapte spelen... Zogenaamd dapper. Michael Douglas haalt wel alles uit de kast e is zeer overtuigend als de geflipte veteraan-entertainer. 'Good morning', zegt hij verlekkerd na het eerste avondje samen in bed. 'Look who's up...'

Kapringen
Leerzaam en spannend, dat is Kapringen, als een tot leven gekomen nieuwsberichtje. Misschien had die Somalische piraat die laatst naar Brussel was gelokt de film ook gezien. In Kapringen zien we de gebeurtenissen rond de kaping van een 'klein' Noors schip, ergens tussen Afrika en India. Veel tijd om kennis te maken met de crew is er niet. Van mij had de film met een 'dag 0' mogen beginnen. Ik had best de dagelijkse gang van zaken willen zien. Hoe groot de boot is, wordt bijvoorbeeld nooit echt duidelijk. (Behoorlijk groot, ongetwijfeld, maar toch, 7 crewleden, dat heeft een Nederlandse binnenvaartschipper ook bij zich...) De film gaat echter niet alleen over de kaping – het moment dat die begint zien we zelfs niet eens – de film gaat over onderhandelen, en daarmee over keiharde business. De CEO van het bedrijfje wil het allemaal zelf doen, en toont zich daarmee naast een moderne baas ook een koppige workaholic. (Een ingehuurde kapingsadviseur waarschuwt hem nog...) Aanvankelijk lijken de twee zijden van het verhaal zo nét niet te werken. Maar, als een goede genrefilm wordt de spanning toch verrassend goed opgebouwd, af en toe verluchtigd met bedrieglijk vrolijke momentjes. Het vangen van een vis! Maar hengel je een kaper binnen, die alle tijd van de wereld heeft?

Pacific Rim
Waarschijnlijk de grootste rotzooi die ik sinds Independence Day heb gezien. Nou heb ik sinds mijn kindertijd een zwak gehad voor de Japanse vechtrobot (Mazinger Z, een geweldige tragedie) maar Del Toro maakt er een hele nare film mee. Zit nog wel een cool idee in, de drift als een versmelting van mens en machine, maar daarna is het twee uur grauwgrijs digi-lelijkheid (over 10 jaar lachen we daarover zoals we nu over die geprojecteerde autoritten lachen) met een hele nare fascistoïde onderstroom, niet zozeer de "we gonna get dem folks" sfeer als een opgefokte agressiviteit die heel sneaky wordt gekanaliseerd.

hehehe.

het digitale wordt wel erg irritant ja.

daarover gesproken. RIP Is0hunt

>>>Behind The Candelabra
De lp-bakken hebben altijd mijn aandacht in kringloopwinkels, of op marktjes. Maar een lp van Liberace... Nooit gezien. Is hij al vergeten? Of was hij altijd al meer bekend als flamboyant typetje dan als muzikant.

Zelfde hier; volgens mij was hij hier destijds volstrekt onbekend terwijl het een typisch artiest was voor Mies Bouwman/Bruce Forsythe tv-shows. Maar hij was waarschijnlijk te beroemd/rijk/fucked up om naar Europa te komen.

jep. :) en dan eindigen als Las Vegas-artiest. (en what happens in Vegas...)

In de Rock 'n' Roll mythologie is eindigen in Las Vegas iets slechts , maar voor Liberace (en heel veel anderssoortige artiesten) is dit het non plus ultra.

Still Mine
Amour in Canada, oftewel, hoeveel films kunnen we zien waarin juist de vrouw van een bejaard echtpaar de vrouw aftakelt? (Volcano, Away From Her...) Het geeft de man kans eindelijk eens die vermaledijde zorgfunctie uit te oefenen, maar aan de andere kant kan de vrouw zo het lijdzame 'object of attention' blijven. Hier geen gedoe met kussens, maar een boeren(senti)mentaliteit. What's mine will be mine. James Cromwell heeft zo een nieuwe 'Babe' om voor te zorgen. En ze is haast net zo schattig. De echtgenote van de boer is optisch dus goed gecast, maar mag verder niet al teveel zeggen. De film gaat over de stoere mannetjesputter van in de tachtig. Nu zijn vrouw aftakelt wil hij een nieuw huisje bouwen. Hij heeft 2000 acres land (tot jaloezie van de buurman) dus plek is er wel. Maar vergunningen? 'Since when has this land become a bureaucracy'. Veel gemopper over regeltjes en gefucked worden door het systeem, en aanvankelijk weinig menselijks. Pas als het echt niet meer gaat komen de twee bijeen, en wordt de film toch nog even aandoenlijk. In de beste scene zitten ze aan de huiskamertafel. We horen de dialoog in voice-over, wat heel goed past na 61 jaar huwelijk. De oude tafel heeft alles gezien. 'The ghost of someone's handwriting pressed through a single piece of paper.'

Only God Forgives
Refn mag Jodorowsky dan wel danken in de coole Thaise aftiteling, zijn eigen maalstroom-film zuigt dit keer de kijker niet echt mee. Daarvoor is het toch teveel een b-film zonder idee, gepimpt met wat A-list stars, chique synthesizers en dito beelden. De rol van Ryan Gosling is bijna bespottelijk eenvoudig, alsof hij nog 'on set' mocht uitrusten van al die akkefietjes in Drive. Zelfs zijn matpartijtje gaat de mist in. (En dat is dan nog een redelijk enerverende scene.) In de meeste shots staat Gosling maar een beetje lamlendig te staan, tegenover een mooie achtergrond, een mooi meisje, óf een kwaaie Thai. De 'slechterik' (er zijn geen goeien in deze film) is een Thai met een machete. Zijn signature move wordt snel saai, en bovendien zat die grindhouse-film nog te vers in het hoofd. Dat er een stukje karaoke wordt gezongen hoefde na David Lynch eigenlijk óók al niet meer. Wél leuk is Kristin Scott Thomas als de moeder van Gosling (en diens dooie broer). Geblondeerd en ultrafit zet ze een soort 'you wanna be like me, you better work bitch'-typetje neer. Ongezond geobsedeerd met haar kroost. Eentje doodgeknuffeld (en nu letterlijk dood) de andere doodgekleineerd. 'Waarom laat je je dit aandoen', zegt Gosling's ingehuurde vriendinnetje. Hij schiet zowaar even uit zijn slof: 'It's my mom!'.

Hitchcock
'Achter elke grote kunstenaar staat een sterke vrouw' zo luidt het wat cliché. Deze film had beter Alfred & Alma geheten. Je verwacht een film over de meester, je krijgt een prent over de midlife-crisis van zijn echtgenote, die schijnbaar een hoop bijdroeg aan zijn carriere. Nooit geweten, en gaandeweg de film begin je ook wel te twijfelen aan de feitelijkheid ervan... Stiekem heeft het ook wel wat lief feministisch. Alle goede ideeën waren eigenlijk van Alma! Helen Mirren vertolkt 'r heel kordaat. Thuis heeft ze de touwtjes sowieso in handen, op de set als het moet ook. Hitchcock wordt door Anthony Hopkins erg karikaturaal neergezet. Dat werkt alleen in de toch al geacteerde meer pompeuze passages, zoals het typische intro- en slotpraatje. Voor de rest is de man een nogal eendimensionale viezerik. Tussen het shoppen van de echtgenote (en haar mogelijke overspel) en het schranzen van Hitchcock is er maar weinig tijd om iets van Psycho te laten zien. Het wordt nooit een kijkje achter het gordijn van de Wizard of Oz, de geheimen van het vak blijven geheim. Het blijven citaten. Een beetje een kleinering van de kijker. Psycho wordt gecomprimeerd tot de douchescene, en die wordt simpelweg overgedaan met Hitchcock als “dader'. Veruit het leukste moment is de première, met Hitchcock als The Man Who Knew The Audience.

Volgens heeft die Thai nou net de machete of justice, hij is ook heel geciviliseerd want hij is kunstzinnig. ;) (Volgens mij zit er namelijk wel een idee achter)

ja ik las het. sinds wanneer is karaoke kunstzinnig :P (vond het jongetje in de rolstoel - of wat was het - die de move nét voor de Thai 'm maakte even imiteerde wel lollig)

Het was ook ironisch. Maar het is dan ook de relativiteit van 'cultuur' in het licht van je daden.

:)

Friends With Benefits
Pfff, wat een geouwehoer.

Pazar – Bir Ticaret Masalı
Erg internationaal project (Engels, Duits en geschoten in Turkije), een behoorlijk lokaal eindresultaat (nou ja, van oost Turkije tot Azerbeidzjan is nog best een eind waarschijnlijk). Vraag niet waar de maan haar licht vandaan haalt, een mens moet hosselen, de eenvoudige straathandelaar en de multinational. En verder Şarhoşım, her akşam vodka, rakı ve şarap (ik ben dronken, elke avond wodka, rakı en wijn). Mooie film.

Borgman (Alex van Warmerdam, Nederland, 2013)
Mijn eerste Van Warmerdam sinds De Jurk. Waarom heb ik Kleine Teun, Grimm, Ober en Emma Blank eigenlijk overgeslagen? Zo vreemd en toch zo dichtbij. Zo goed en toch zo slecht. Zo lief en toch zo kwaad. De 'Borgman' van geborgenheid. Familieman. (Lynch? Schatjes, misschien?) 'We are the Borg. Your biological and technological distinctiveness will be added to our own. Resistance is futile.' Kant noch wal. Maar altijd vaste grond.

In mijn niet al te betrouwbare herinnering was Liberace vaste gast bij Willem Duys. Volgens het immer betrouwbare Wikipedia bleef Lee's bezoek aan Nederland beperkt tot een optreden in het Concertgebouw op 20 mei 1981.
http://www.tober.nl/fotos/posts/full_151.jpg

:) goeie Borgman-recensie-haiku, Mic

Goeie foto van Liberace in het Concertgebouw. Of zijn dit gewoon Imca Marina en Ronnie Tober in 1981 tijdens een gezellig dagje in Madame Tussauds?

@Ludo: 's nachts na drieën komen er geen volzinnen meer uit, maar (halve) haiku's.
@Vido Liber: de foto komt van www.tober.nl, dus qua authenticiteit lijkt het wel goed te zitten. Overigens is het niet ondenkbaar, dat Ronnie met zijn rechterarm een manshoge wassen of kartonnen beeltenis ondersteunt. Ook Ronnie's ouders konden het goed met Lee vinden.

http://www.tober.nl/fotos/posts/full_227.jpg

Insidious
Ondanks de nodige praktische bezwaren (de astrale lichamen hebben opvallend fysieke besognes) toch best wel een paar keer kippenvel gehad. Zeer expliciet in het laten zien van van alles wat volgens sommigen tot de verbeelding van de kijker zou moeten worden gelaten, maar die moeten het boek maar lezen. :)

Excision
Weird, ik moest aan John Waters denken, door Traci Lords wellicht maar ook wel andere elementen, ondanks dat er veel stilistische verschillen zijn. Het blijkt toch niet gek want Waters duikt op in een cameo, en dat terwijl ik mezelf toch geen deskundige zou willen noemen. Vreemde film, dat zeker, onsmakelijk ook.

To The Wonder
Is dit het jaar van de katholieke comeback? Nieuwe popi-paus, en na Seidl en Gomes alweer een vrome film. Malick is filosoof genoeg om de pastoor (Bardem) een geloofscrisis te laten beleven, maar ja, dat hoort er intrinsiek bij. Uiteindelijk krijg je toch het gevoel dat Malick in de schoot van de moederkerk is teruggekeerd, zoals je van de oude spirituele intellectueel met gevoel voor symboliek verwacht. En jahoor, daar is devote Gorecki op de soundtrack. Toch is de klassieke muziek-keuze een tandje minder afgesleten dan in The Tree Of Life. Het wat kleinschaligere To The Wonder is daarmee de liefdesballade tegenover de symfonie des levens, en wat mij betreft een stuk aangenamer. Niet alles werkt, zo blijft het vrouwelijke hoofdpersonage maar dartel en verleidelijk voor de camera uit huppelen, alsof we naar een parfum-reclame kijken. Maar Malick zoekt ook de zelfkant op, zo is er een nauwelijks benadrukt ecologisch zij-thema. Het Koyaanisqatsi-gevoel is daarmee niet ver. De camera filmt dicht op de huid, we staan net als in Medium Cool mét de mensen middenin hun wereld. Op de tribune bij het honkbal, bijvoorbeeld. Een van de mooiste flitsen. De voice-overs hebben over de liefde verder niet veel bijzonders te melden, maar spreken alle talen van de toren van Babel. Het pleidooi van een vurige Italiaanse komt aan. Doe iets!

The Bling Ring
'Bitch I got 8 balls!' Het meegebrulde liedje van Rick Ross is een van de weinige enerverende momenten in The Bling Ring. Dit is de Ondraaglijke Leegheid van het Bestaan. En dat bij een stel tieners. Dat je als blasé Hollywood-ster nou in je dure kar rondjes racet, okee... Maar als zeventienjarige? Dan ben je toch bevangen door hormonale joie de vivre? De film begint nog wel aardig, als de 'zo zou het werkelijk kunnen gebeuren'-versie van Spring Breakers. Een new kid on the block arriveert in de Hollywood Hills. De Jamie Cullum-achtige jongen twijfelt aan zijn uiterlijk (dat zie je ook niet vaak in films) terwijl de meisjes 'oozen' van het zelfvertrouwen. De jongen blijkt een even fervent modewatcher als de chicas, en als homoseksueel vormt hij verder ook geen testosteron-'bedreiging'. (Ik vond het een beetje jammer...) Nu is hij gewoon part of the gang, die Hollywood cribs met bezoekjes begint te vereren onder het slaan van kreetjes als 'awww' en 'cute'. Na het tweede huis geloofde ik het wel, maar huis na huis wordt er maar géén echte dialoog wordt gevoerd. (En dat zou toch moeten kunnen, gecrasht met joints in het huis van Paris Hilton...) En waar Korine gewoon één grote muzikale cocktail van lust serveerde, wordt elk liedje hier na 10 seconden gekild. Voor niets. Coppola durft pas aan het eind wat cynisme toe te laten.

Hannah Arendt
Eerder dit jaar was ik twintig pagina's onderweg in De Banaliteit van het Kwaad, toen ik het maar weg heb gelegd. Te intrigerend, voor je het weet ga je je obsessief in die vermaledijde Tweede Wereldoorlog verdiepen. (Daarna nog wel Pressers onderduik-dagboek gelezen, dus het was tóch nog te laat.) Ook Presser durft de collaboratie van de Joodse leiders met de nazi's aan te stippen, iets waar Arendt in deze verfilming nog het meest last mee krijgt. Mij fascineert juist haar andere stelling. Dat het kwaad zo gewoon is. Er valt weinig tegenin te brengen als je Eichmann ziet, de man die deed alsof ie een gedachteloos radertje was. Maar bij Arendt proef ik teleurstelling dat het kwaad zo middelmatig is. Was het maar zo sterk en arrogant als zijzelf! Daar zie ik toch wel het lijntje via meeloper Heidegger (die zich juist in zijn brein verschool) naar de provocateur Nietschze. Dát bevalt me niet aan Arendt, wat verder onverlet laat dat ze een boeiende denker is. De film – u raadde het al met zo'n uitweiding – is op zijn best wankel. Alles moet in honderd minuten langskomen, zowel indringende echte beelden van Het Proces, als flashbacks naar de jonge Arendt bij Heidgger, en dan ook nog wat van haar Sirkiaanse privé-leven onder New Yorkse intellectuelen. Interessant is dat ook de film niet voluit achter haar hoofdpersonage gaat staan. Na Arendts slotrede – een verdediging tegen haar karikaturale critici – klapt het jonge publiek even enthousiast als totalitair stemvee.

Stories We Tell
Sarah Polley op meta-documentaire toer, het is een verrassing. De beeldtaal is overduidelijk geïnspireerd door haar landgenoot Guy Maddin, met van die pseudo-flashbacks gefilmd met Super-8, maar het verhaal is minder mysterieus, en veel persoonlijker. Wat begint als een nostalgisch gestemd eerbetoon aan haar vroeggestorven moeder verandert in een eigen variant op Searching For Sugar Man. (Het helemaal verklappen zou zonde zijn.) Net als Sugar Man is het daarmee typisch een 'documentaire' die de feiten zelf in een bepaalde volgorde serveert, flirtend met fictie, vol nagespeelde scenes. Het leuke is dat dit ook uitgebreid benadrukt wordt. We maken zelf het verhaal van ons leven, andere mensen zien in dezelfde feiten iets totaal anders. Geniepig is dat Sarah zelf veelal buiten beeld blijft, maar ondertussen wel als regisseur (en schrijver) bepaalt wat wij te zien krijgen. Zo heeft zij al haar talking heads onder controle! (Een parade van Feisty zusjes en emotionele broers.) Polley is – als kindsterretje kon het ook niet anders – afkomstig uit een acteernest, wat garant staat voor smakelijke verhalen, en excentrieke mensen. Een begrafenis wordt zo een 'production'. 110 minuten is wel véél te lang, de stiptheid moet Polley nog van Maddin leren. Aan de andere kant, wie wil de anekdote missen van een jankende Sarah in Neanderthaler-kostuum.

"La vie d'Adele" (Abdellatif Kechiche, 2013)

Mud
Vam Faulkner naar Cape Fear. Zoals vaker gezegd, het mythologische zuiden levert altijd wankele en bijkans hysterische films op, en Mud is geen uitzondering. De film schiet wat tekort in couleur locale en echt smakelijke personages, maar maakt dat goed met een amusant en fantasievol scenario. Twee kereltjes vinden hun eigen Kameleon, een pracht van een boot, hoog in een boom. Er blijkt al een kerel te wonen, concluderen ze na het ontdekken van wat porn mags... Die kerel is Matthew McConnaughey die wéér een stap richting Oscar zet. (Hij is zo goed, dat ik lange tijd niet honderd procent zeker of hij echt deze magere hobo was.) Mud is een bijgelovige fantast – of is iedereen dat hier? – en zijn 'vondst' levert de jongens een spectaculair avontuur op. Spectaculairder dan goedbeschouwd kán, want waar we aanvankelijk knauwend met wat country per pick-up richting bildungsroman kachelen, neemt het aantal schurken daarna snel toe. (Om nog te zwijgen van Reese Witherspoon als blonde Sirene.) Aan de zijlijn doet Michael Shannon gezellig mee, als goedmoedig oompje met zelfhulpboekjes. ('Be sure you do the worksheets.') De onbegrijpelijke slangenmensen die ze vrouwen noemen, wat moet je ermee, dat is zo'n beetje de boodschap... 'Sitting and waiting makes a man feel so alone.'

Side Effects
Soderbergh blijft nog even hangen in de medische thriller-sfeer van Contagion. Er wordt weer een hoop aangestipt. Het belang van de farmaceutische lobby, maar ook hoe de media (commercials, boeken) invloed hebben op hoe mensen over hun eigen ziekte denken. Depressies in dit geval, big business voor pillenpushers, zéker in Amerika. Rooney Mara heeft 'r last van, en de symptomen verhevigen zich als manlief Channing Tatum uit de gevangenis komt. (Hij zat er voor 'insider trading', niet toevallig gezien de tijdgeest én hoe het scenario zich ontwikkelt.) Intense Mara belandt op de bank bij psycholoog Jude Law, die het vooral zelf moeilijk heeft. Het lijkt wel alsof ie zich hier plots realiseert dat hij een oude, kale man is geworden. (Sowieso een van de weinige A list stars die gewoon kaal word... En daar is nog geen medicijn voor, geloof ik.) Zijn psychologenrol heeft dus wat potsierlijks, maar in de loop van de film klopt dat wél. Zo haalt Catherine Zeta Jones hem akelig rechts in. Met elke twist (en er zijn er vele) wordt de film platter en platter, tot er een flinterdun film noirtje overblijft. Misschien had De Palma beter kunnen regisseren, gezien diens laatste, én de laatste wending hier. Jammer, want op de momenten dat de gekte van de personages en de malligheid van het script in evenwicht is heb je toch een soort Shutter Island.

Blancanieves
Stierenvechten en Zwarte Piet zijn vast de meest omstreden West-Europese folkflore-feestjes. Een zwijgende film over de pieterbaas, zou er een Nederlandse regisseur voor te vinden zijn? Combineer het met een ode aan The Jazz Singer, en het zou zomaar kunnen werken... Toevallig Blancanieves in één jaar met The Artist gezien en de twee ontlopen elkaar nauwelijks. Blancanieves neemt het genre net wat serieuzer, The Artist is wel érg nostalgisch gestemd. Blancanieves lijkt – op het bloed na – werkelijk uit 1929 afkomstig. Een meisje groeit op zonder haar vader te kennen, want die zit vast op de bovenste verdieping. Daar mag het kind niet komen van Boze Stiefmoeder. Een geweldig vileine rol, zelfs zonder spiegel. (Al zou je de glamourfotografen die de knappe dame komen bewonderen als een 'moderne' metafoor kunnen zien.) De jeugd van het meisje duurt wel wat lang – zo moet er flamenco worden gedanst en op een haan worden 'gejaagd'... – maar geduld wordt beloond, niet in de laatste plaats omdat Sneeuwwitje dan het uiterlijk van een nineties-icoon heeft gekregen! De dwergen komen dan weer recht uit de wereld van Fellini. Terug in de arena leert de kijker waar dat zwaaien met witte zakdoekjes vandaan komt. Het mooiste shot is voor de stiefmoeder, als we even dóór haar voile naar de wereld kijken. Opmaat voor een geweldig slot.

Welt Am Draht
Nooit geweten dat Fassbinder dit had gedaan, een SF-epos uit 1973 dat oorspronkelijk als tweedelige televisieserie werd uitgezonden. Knetterharde virtual reality/cyberpunk/wereld-in-wereld-in-wereld-SF die zijn tijd ver vooruit was. Vreemd eigenlijk dat Duitsland er in opperste grauwheid toen futuristischer uitzag dan nu. Het verhaal is niet na te vertellen en om die reden kun je de film nog een aantal keren zien. Door de lengte (meer dan drie uur) is de twijfel aan de realiteit/"word ik gek?" heel mooi gevangen. Ik vond de films van Fassbinder er altijd uitzien als een veredelde Derrick-alevering maar Welt Am Draht ziet er werkelijk prachtig uit: de kleuren knallen, er worden allerlei ingewikkelde shots uitgevoerd met spiegels en als klap op de vuurpijl komt Eddie Constantine ook nog even langs. Unieke film (met extra toegevoegde gespierde negers, het blijft Fassbinder hè?)

Reality
Italiaans pareltje in die sukkelig goeie Benigni-traditie. Of, hoe de naïeveling zich laat nekken door zijn eigen dromen. Reality begint met een uitgebreide bruiloft, misschien wel het meest overdreven momentje uit een mensenleven. Een bezegeling van iets wat al was wordt ineens tot een melodrama verheven. In de weelderige openingsminuten maken we het mee op een soort sprookjeskasteel. Als kers op de taart komt er een speciale gast tevoorschijn, een heuse celebrity uit 'Grande Fratello'. De man is hilarisch, doet zijn Ruud-ding, en jakkert door naar de volgende bruiloft. Hij wordt nagekeken door het hoofdpersonage, een dromerige drag queen. Zijn blauwe pruik is afgewaaid. Magisch melancholisch, en die vibe wordt het volgende uur moeiteloos vast gehouden. De kerel is de leukste thuis, en op de visstand, maar ja... Dat kan toch niet alles zijn? Zijn knuffelig warme Napolitaanse obesitas-familie schreeuwt hem naar de Big Brother audities. Cinecitta. Prachtig is de parallel met de bruiloft, dat plaatsvond op een even nep complex. De mooiste scene zien we expres niet. De auditie zelf. 'Ze waren sprakeloos! Ik vertelde ze dingen die ik zelfs pa nooit verteld heb!' Moderne tijden in één zinnetje. Het tweede uur weet de farce helaas niet helemaal buiten de deur te houden, maar met hulp van een piekfijn pingelende Efteling-soundtrack van Alexandre Desplat komt alles toch nog surrealistisch goed.

Last Love
De derde verschrikkelijke bejaardenfilm in een paar maanden. Stuk voor stuk de moeite (en hun vier sterren) niet waard. Last Love (in Nederland uitgebracht als het chiquer klinkende Mister Morgan's Last Love) is de minste. Michael Caine speelt een hilarisch simpele filosofieprofessor, een baantje dat ze hem enkel voor het scoren van intrinsieke diepzinnigheidspunten hebben gegeven. Richting einde zegt zijn zoon: 'do you remember how she'd light up the room?'. Het antwoord van onze filosoof: 'Yeah, like the sun.' Inderdaad, ook dit is een geriatrische film waarin de vrouw sterft, en de man door mag modderen. Het afscheid van de echtgenote is meteen het hoogtepunt van de film, vanuit een verrassend openingsshot. Daarna waden we door een poel van clichés. Tot zes keer toe riep ik correct de tekst die eraan zat te komen naar het scherm. De hele film zit vol filmspeech, woorden die niemand ooit werkelijk uitspreekt. ('If you hurt her, I will kill you!') De professor woont in Parijs, en komt een jong ding tegen, zoals oude mannen in films plachten te doen. Peter O'Toole ging Caine voor in Venus. Die film had dan nog een zekere schaamteloosheid, alsof O'Toole bést naar bed zou gaan met zijn 'verovering'. Hier wordt daarvoor een surrogaat ingevlogen. Enige half geslaagde bijrolletje is voor dochter (en zus) Gillian Anderson. 'You are my favourite brother!' 'I am your only brother'. 'Details!'

The Grandmaster
Everybody Wing Chun tonight? Het is een van de vele varianten van kung fu die in The Grandmaster ter sprake worden gebracht. Zonder dat de leek er verder veel wijzer van wordt, want het blijft toch onnavolgbare combinatie van galante 'kom maar op'-handbewegingen en dodelijke trappen. Wong Kar-wai is zelf zoals gebruikelijk meer geïnteresseerd in de kick van de mooie beelden. Gaandeweg verwordt de film zo tot een nogal willekeurig 'ballet' op verscheidene locaties. Het begin belooft nog een coherente introductie tot de martial arts. Een oude kerel doet afstand van zijn kung fu-troon, en de opvolger krijgt een spoedcursusje in stijlen. De Asian Obama look-a-like houdt het zelf simpel, maar is ook zo de meeste abracadabra de baas. Uitgezonderd een opvliegende én vliegensvlugge dame dan. Een soort platonische vechtromance volgt, en dat door de decennia heen. Het mooiste aan The Grandmaster zijn juist de melancholische de tijd verglijdt-passages. Door al de groepsfoto's lijkt het soms Yi Yi wel! Wong vindt zelfs nog wat tijd voor wat zijn trademark gritty grotestadsmelancholie. De man is en blijft zelf de Grootmeester van Slow Motion. Het aantal personages had echter een stuk gecomprimeerder gekund, nog in het laatste half uur treden bijrollen op de voorgrond waarvan de achtergrond en het nut me volslagen onduidelijk bleef.

Infancia Clandestina
Zo ontzettend links, dat je haast advocaat van de rechtse duivel gaat spelen. De Argentijnen zijn al een paar jaar bezig met de beerput van de dictatuur open te gooien, en ook deze film past in die trend. Men doet niet eens meer de moeite om de slechtheid van het regime te schetsen. Dat moeten wij maar aannemen. Het geeft een ironisch effect, omdat de helden van de film (gestaalde kameraden!) zelf ook nogal militaristisch en sektarisch zijn. 'Dood of Perón!'. Aan het begin van de film keert een jongetje vanuit Cuba terug naar het moederland. Zijn undercovernaam is Ernesto. 'Denk aan hoe Che de Congo bezocht!' zegt pa. Na de hereniging begint de familie aan 'illegale' activiteiten, merendeels buiten beeld. Op de echt spannende momenten veranderen de beelden in tekeningen, een fraaie graphic novel-zet. Bevreemdend, zoals de situatie voor een kind ook moet zijn. Verder volgt er eigenlijk een gewone, saaie bildungsfilm. Het jongetje ontdekt de meisjes, en zij hem, wat nogal wonderlijk is, want het is een oncharismatisch mannetje. De volwassenen zingen ondertussen sentimentele liedjes. Heel voorzichtig probeert de film aan te stippen dat kinderen en revolutie niet samengaan, maar van harte gaat dat niet. In de aftiteling draagt de regisseur de film op aan zijn in 1979 verdwenen moeder. Het maakt het voorgaande prompt persoonlijker, maar ik had het eerder willen merken.

Tron: Legacy (Joseph Kosinsky, 2010)
Een date met een mooie vrouw verwachten maar ondertussen keihard in je reet geneukt worden.
De vergelijking slaat nergens op, maar dat doet de film ook niet.

Vittra
De Engelse titel is Cabin In The Woods en die verklapt al helemaal waar 't over gaat: jongeren, hutje in het bos, ondoden. Niet meer niet minder.

Over Zweden gesproken, die regisseur van Play was bij Stine Jensen zondag, zijn laatste uitspraak over kliertjes die stopten met klieren toen ze zich geen buitenstaander meer voelden vatte het hele probleem geweldig samen.

What Maisie Knew
Via een boek uit 1897 naar de Kramer vs. Kramer van deze tijd. Vooral de relationele versnippering valt op, al zal dat wel een cultuurpessimistische illusie zijn. Toch, mensen hebben veel meer oppervlakkige contacten. Kennen überhaupt meer mensen. Bovendien is iedereen per smartphone dag en nacht 'oproepbaar'. Julianne Moore sjouwt hier als Garbage-achtige zangeres rond met d'r foon, én met een schare aan kennisjes en familie. Dochter Maisie ('you know I really love you') is interessant als er wat tijd over is, maar er moet ook geleefd worden. Hetzelfde geldt voor echtgenoot Steve Coogan, maar die komt daar in het scenario toch wat makkelijker mee weg. (Om de eenvoudige reden dat hij vaker uit beeld verdwijnt!) Inuit-meisje Maisie (ze zou toch niet geadopteerd zijn?) moet het hebben van de nieuw aangepapte relaties. Een lieve Schotse nanny wordt het dinnetje van pa. Een slacker pur sang van ma. Hij staat als een kind in goed contact staat met de basale geneugten des levens. (Eten. Dromen.) De hele film is opgetrokken rond Maisie, wat eerst de oppervlakkigheid versterkt – een ondoorgrondelijk kind in situaties die ze niet helemaal doorziet – maar haar apathie maakt het gesol ook indringender. Echt rauw wordt het verder niet. Daarvoor is de afwikkeling een al te zoete constructie. Henry James opteerde terecht voor een cynisch coda.

Promised Land
Misschien hielpen de drie liedjes van de Milk Carton Kids, maar ik kon deze smalltown USA-film van Gus Van Sant goed hebben. Dave Eggers schreef het verhaal, dat dicht op het nieuws zit. Fracking, wie wist een paar jaar terug wat het was? Blijft bizar hoe de oliejunks de meest ingewikkelde oplossingen (Irak binnenvallen!) voor hun 'hit' blijven zoeken. Ook in het eigen land mijlendiep onder de grond boren lijkt niet 1,2,3 het beste idee. En dat is precies het punt dat de film met een omweg maakt. De doodsaaie Matt Damon komt als Natural Gas-vertegenwoordiger naar een dorpje om de boel op te kopen. Hij vormt samen met de altijd weer geweldige Frances McDormand het 'promotieteam', zoals ze zelf geinen. De twee zijn goed op elkaar ingespeeld, maar helaas is de screentime van McDormand beperkt. Waar de film ook over gaat, de held moet ten slotte aan de vrouw! (En de Willem Defoe-achtige McDormand is daarvoor te oud. Alhoewel... 'If you're desperate I'm in room 23'...) De opbloeiende romance met een lokalo boeit dus naadje. De machinaties van het zakelijke proces zijn wel leuk. Natuurlijk loopt de boel in het honderd, en natuurlijk komt er een Sufjan Stevens look-a-like het nimby-verzet organiseren. Het eindresultaat is in de verste verte niet zo magisch als Local Hero, maar ach, ik vond 'm toch best sympathiek.

Scabbard Samurai
Een doorgedraaide samoerai met een Youp van 't Hek-ziekenfondsbrilletje. Dat moet Takashi Miike zijn. Neen! Dit is een film van Hitoshi Matsumoto, bekend van het even absurde Symbol. Waar de slapstick zich daar in een 'lege' kamer afspeelde, is de achtergrond hier 'ingekleurd'. Met samoerai's dus, in de feodale wereld van Japanse historische drama's. Uiteindelijk gebeurt er echter precies hetzelfde als in Symbol. Een oenige man raakt 'opgesloten', en begint aan een eindeloze reeks pogingen om zichzelf uit deze gevangenschap te bevrijden. De wanted man wordt opgepakt en krijgt 30 dagen om de 'petit prince' aan het lachen te maken. Lukt dat niet, dan rest hem seppuku. Het is een grimmige straf, voor een queeste die je ook in een Disney-film zou kunnen aantreffen. De samoerai krijgt hulp van zijn dochter, een vastberaden helium-versie van Pippi Langkous. Ook de bewakers doen vrolijk mee. De grapjes die de man opvoert worden gaandeweg de maand almaar spectaculairder, dieronvriendelijker en hopelozer. De film is echt onwaarschijnlijk melig. 'Waarom dacht je dat een noedel door je neus ophalen een goed idee was!?' 'Let's just die!'. En net als een mierzoet einde de enige conclusie lijkt te zijn, weet de film toch nog Japans te verrassen. Compromisloos, muzikaal, metafysisch. Inderdaad, gewoon het slot van Symbol.

Paul
Hot Fuzz vond ik maar matig, Paul is leuker maar het Shaun Of The Dead blijft mijn favoriet.

Halloween III: Season Of The Witch
Ik herinner me een episode uit de Halloween waar 't me echt de keel ging uithangen dat ie steeds maar weer opstond. In Halloween III ontbreekt Michael Myers echter, dus dat is interessant. De titels zijn geweldig, klassieke minimale Carpenter-synths met coole graphics. Die sfeer is ook dik in orde in de verhaal over een boosaardige Ierse enclave waar met futuristische techniek een moorddadig plan wordt uitgewerkt. Allesbehalve perfect maar onderhoudend is het zeker.

The Most Dangerous Game
De inspiratiebron, gemaakt in 1932, voor veel horrorfilms en een favoriet van Jess Franco die onder andere Countess Perverse erop baseerde. Een boosaardige Rus houdt nogal van jagen (klinkt bekend) en organiseert zijn ultieme jachten op onvriendelijke wijze. Mooie klassieke horror.

Lore
Flauw om te benadrukken, maar de vrouwelijke blik, ze bestaat. Lore zou een WWII-film van Sophia Coppola kunnen zijn, en doet ook aan het prachtige Deutschland, Bleiche Mutter van Helma Sanders-Brahms denken. Een bepaalde zinnelijkheid die je in het genre niet snel aantreft. Oorlog gaat niet alleen over schieten en sterven, maar ook over zeulen met een baby, en je kleren wassen in een beekje. Schoonheid en zuiverheid vormt hier sowieso een fijne metaforische rode draad. Dat niemand voor het eerst ongesteld wordt is eigenlijk een wonder. Maar verder wordt er door de meisjes genoeg geschrobd, geboend en gekamd. Allemaal door hun raszuivere nazi-ma ingegeven, lijkt me zo. Die staat in het begin zichzelf in de spiegel te bekijken. Het is niet veel meer. De oorlog wordt verloren, d'r lijf eraan. Weg. Haar kroost moet zich vervolgens zelf redden. Ze zijn met vijf, naast twee oudere meisjes zijn er twee jongens en een nieuwe baby. Ik had de jongens achterwege gelaten, dan had het wandelen door een onwerkelijk leeg Duitsland helemaal een Picnic on Hanging Rock kunnen worden. Voor de écht mannelijke input duikt er een indringer op. Met bijzondere papieren en een bijzonder verhaal. Dat gaat broeien en schroeien. Lore zelf is fout, koppig en intens. Verraad doet pijn.

Elefante Blanco
Een nieuwe priester, een nieuwe vrome film. Deze keer mag Ricardo Darin ('de pa van Luis Suarez', uit El Aura) de katholiek in crisis vertolken. Maar hij is niet enige. Ook Jerome Renier (de pa uit L'enfant) doet mee. Beide mannen zijn in het intro al opgezadeld met duidelijk 'aanwijsbaar' malheur, een eerste teken dat het scenario zich langs gangbare melodramatische lijnen gaat afspelen. De setting is wél leuk. De witte olifant is een gigantisch betonnen geraamte. Ooit bedoeld als ziekenhuis, zo'n echt modernistisch links prestige-project. Ironisch genoeg is het nu een 'slum'. Priesters worden zo een soort social workers, en zitten middenin Cidade Deus-achtige ellende. Eén van de allerbeste gangster-scenes komt zodoende – toch verrassend – uit deze film, wanneer Renier een lijk op moet gaan pikken. Met een vers uitgetrokken crimineel hemd als blinddoek wordt hij door smalle gangetjes geleid. Filipijnse toestanden. De perikelen van de priesters 'thuis' steken daar witjes bij af. Bovendien begint het langzaam te ergeren dat ze worden omringd door mensen die 'help me padre!' roepen. Richting einde lijkt zelfs regisseur Trapero (Familia Rodante) iets van cynisme te gaan voelen voor deze vorm van ontwikkelingshulp. Wordt het systeem niet in stand gehouden? Is dit geen al te gemakkelijk martelaarschap?

Silver Linings Playbook
'Is that song really playing?' De net 'vrijgelaten' psychiatrisch patient Bradley Cooper heeft iets met liedjes. 'Can you play Ride the Lightning by Metallica?' vraagt hij op een huisbezoekje. Stevie Wonder triggert juist volkomen verkeerde gedachten, en uit die 'state of negativity' had ie na maanden opname eigenlijk ontsnapt moeten zijn. Silver Linings begint scherp en bijzonder grappig. In hoog tempo volgt de brute Family Guy-achtige onzin elkaar op, gecombineerd met slackerende David Gordon Green-tragiek. De editing is totaal neurotisch, het hoofdpersonage idem dito. Middenin de nacht staat ie bij zijn ouders aan het bed om Hemingway uit te doeken te doen. Wat later komt hij – joggend in een vuilniszak! – Jennifer Lawrence tegen. De bloedmooie Lawrence, mogen we wel zeggen. Jemig. De rauwheid is meteen om zeep. Haar looks willen we dan nog wel door de vingers zien, maar de morele lesjes... Je zou denken dat ons hoofdpersonage daarvoor naar therapie gaat ('I don't want to go to therapy!'). Maar nee. Lawrence dus. Zij vindt de 'strategy' waar ons hoofdpersonage zo naar snakte. Twee halve gekken maken één, en de samenleving kan weer rustig slapen. Het is dat de buitenbocht-geintjes aan de zijlijn nog mee mogen doen – bijvoorbeeld rond goklustige papa De Niro – maar uiteindelijk wordt het weer een behoorlijk afgezaagde romantische tearjerker. Lawrence en Cooper luisterend naar een liedje van Dylan. Garden State all over again.

Io Sono Li
Chinese immigranten zijn een interessant 'volkje'. Als het ene projectje niet lukt, pakken ze met even groot fanatisme een volgende aan. Io Sono Li geeft een mooi gewone mensen-film inkijkje in hun wereld van hard werken, volhouden en heimwee. Li is een Chinese moeder in Italie. Ze woont op een gammel kamertje en is in feodale dienst van 'de organisatie'. Die bepaalt wat zij doet, zodat zij haar 'schuld' af kan lossen en héél misschien haar zoontje over kan komen. In het begin van de film werkt ze nog in een naai-atelier, maar even later wordt ze tot uitbaatster van een vervallen 'osteria' benoemd. In het sympathieke kroegje komen alleen nog oude mannetjes, die op hun beurt óók alleen maar schulden in het boekje naast de tap hebben. De mannen zijn vrijwel allemaal vissers, en dat schept een band. Ook de pa, en de grootpa, en de overgrootpa van Li waren zeelui. 'Maar hun zee is heel anders, veel kleiner' peinst de poëtisch aangelegde Li. Het gerommel in het café is veruit het leukst aan de film, want zodra er een echte band moeten worden gelegd (met één van de oude mannetjes dus) wordt de film duidelijk minder. Erg goed geacteerd wordt er niet, en de 'tegenwerkingen' in het plot zijn onnozel flauw. (De slechterik lijkt op Silent Bob.) Io Sono Li blijft zo vrij eenvoudig, maar straalt wel een aangename vastberaden rust uit.

Doctor Gore (a.k.a. The Body Shop)
H.G. Lewis-achtige proto-gore uit 1973. Een dokter bouwt met onderdelen zijn ex-geliefde terug. Af en toe koddig maar vooral traag als dikke stront door een trechter.

Christine
"Een van mijn favoriete films ooit", stelde junior tevreden na afloop. Niet van mij, maarrr, beter dan ik mij kon herinneren (zag hem ooit als wazige videotheek-VHS in 1850.) Ja, ja, die digitale versies halen zelfs het beste uit die soort genrefilms. Knallende kleuren en, het is een John Carpenter film (was ik ook vergeten), de soundtrack bliept weer heerlijk in zijn karakteristieke proto-techno stijl. Het verhaal is King op zijn platst, bezeten auto als symbool voor puberale testosteron piek. En toch, Carpenter begrijpt dat King over zeg maar ambient Amerika gaat: altijd dezelfde rituele van familie ende highschool, vage suburbs verscholen in groen, schaduwgarages en lege highways (waarop de mooiste scene plaatsvindt, de ekte-ekte 'Karma Police' als het ware).