Filmforum

The Broken Circle Breakdown
Seks en kanker gaan sinds Turks Fruit al goed samen, en Van Groeningen gooit de ultieme melodramatische consequentie in de mix: een kind. Het eerste uur werkt het zakdoekjesfeest prima. Je moet wel een hart van steen hebben om niet geraakt te worden door de toestanden. De muziek is ook al een slim idee. Kennelijk is er genoeg tijd voorbij gegaan sinds O Brother Where Art Thou, hoewel ik zelf die associatie nog niet helemaal kwijtraakte. Bluegrass-traditionals, on screen vertolkt, want het stel dat het kind krijgt zit samen in een bandje. Drie keer raden wanneer 'Go to sleep my little baby' klinkt. Tot dat moment is er niets op de film aan te merken, het is prima in beeld gebracht vakwerk. Maar we zitten pas op de helft er is nog bijna een vol uur te gaan. Van Groeningen begint doodleuk opnieuw op te bouwen, naar wéér een gebroken cirkel, en nóg meer ellende. Zonde. Wat raakt er nu meer dan een verloren kind. Als de film nou over hoe het stel sámen met het verlies dealde ging. Nu beginnen beide op nogal afstandelijke wijze te flippen. (De man doet een paar goeie maar behoorlijk overbodige anti-religie rants, waarin hij opeens als Theo Maassen klinkt.) Ik geloof best dat je in je eigen pijn vlucht, maar voor de film had de man moeten zíen hoe moeilijk zijn vrouw het had. En dat ze hem dan tóch ontglipt.

Wake In Fright
Akelig goede Australische seventies-film, ook daar dus de golden age der cinema. Wake In Fright is zo'n film waarin het hoofdpersonage in de cel die de wereld heet gevangen zit. Zelfs in de ultieme ontsnappingsdaad faalt hij. In de openingsscène zien we de Lawrence of Arabia meets David Bowie-achtige man de tijd wegzwijgen tot de les voorbij is. Hij is leraar in de outback, en blij dat het schooljaar om is. Via het kleinste treinstationnetje uit de filmgeschiedenis zet hij koers naar de bewoonde wereld. Ver komt hij niet. Het eerste wat grotere stadje dat hij tegenkomt – dromend van Sydney – zuigt hem naar binnen, en laat hem niet meer gaan. De eerste poortwachter is een oververhitte receptioniste en zij zet de toon voor waanzin. Net als James Caan in The Gambler raakt de docent in de ban van een uiterst simpel gokspelletje. Het gokken is echter slechts een van de vele excuses voor drank. Nagenoeg de gehele rest van de film is één groot drankgelag. Cassavetes had het niet beter gedaan. En waar bij hem de drinkebroers nog vrienden zijn, is daar hier echt geen sprake van. De 'little devils' blijven hun nieuwe kompaan maar glazen brengen, en met zijn allen belanden ze van de ene in de andere trashy situatie. Marianne Thieme mag de film absolúút nooit zien, want ze zou voorgoed getraumatiseerd raken. De mededeling in de aftiteling wrijft slechts zout in de wonden. Bier, pillen, geweren, hitte, kangoeroes. Het is intens.

Only Yesterday
De titel verklapt het al. Dit is onversneden nostalgie van Studio Ghibli. Inmiddels heb ik er toch heel wat gezien, de schtick is allang duidelijk, en toch werkt het weer. Het gepingel op de piano, ecologie, treinen, en een alledaags nerdy meisje dat gewone gezinnetjes-dingetjes beleefd. Aanvankelijk lijkt het lukraak reminiscen te worden. Het Anne Frank-achtige meisje (precies een kleuterfoto van mijn moeder) groeit op in de sixties. Haar zussen zijn ouder en into the Beatles, maar zijzelf is nog 'ongerept' voor trends en fashion, zoals ze zelf zegt. Op school bakt ze niets van wiskunde, en droomt ze van een jongen die excelleert in honkbal. ('Hoewel ik niets van honkbal wist, zag ik dat ie superb was'.) Dan komt, een beetje uit het niets, de oudere versie van het meisje het verhaal in, en begint er in het 'nu' (het jaartal is onbestemd) een verrassend uitgebreid verhaal, rond een vakantie in de countryside, en een aanstekelijk verlegen 'organic farmer' met Bulgaarse folktapes. De basisschoolherinneringen worden flardjes, als een laatste keer terugkijken voor het boek der jeugd dicht kan. Een paar mooie voorzichtige dialogen maken het af. Ook het eten van een 'echte' ananas vergeet je nooit meer, en is heel herkenbaar. Het slotliedje (Een Japanse 'Some say love is a river...') zet het puntje op de i. (Van Ghíbli, ofzo.)

Levity
Stond een lollige recensie in de Vice over de nieuwe Besnard Lakes, waarvan het geluid werd omschreven als het moment in een Amerikaanse indiefilm dat de circusdwerg vrede sluit met zijn leven. De soundtrack van Levity is van de hand van Mark Oliver Everett (Eels) en zit in dat straatje. De film zelf is van het niveau Finding Forrester of Being Flynn. Lief maar met een soort nepperige kleinschaligheid. Zo is er wél een pak grote acteurs opengetrokken (Morgan Freeman, Holly Hunter, Kirsten Dunst) die met geld van Montreal (waar de film werd geschoten) allemaal op de automatische piloot spelen. Allemaal? Neen. Een onherkenbare Billy Bob Thornton (met lang grijs haar, even apathisch als J. Mascis) doet in de hoofdrol zijn best. Hij brengt toch altijd een zekere intensiteit. Ze laten 'm in de openingsscène los uit de gevangenis, waar hij voor een enkelvoudige roofmoord voorgoed vast dacht te zitten, wat me overdreven lang lijkt. Hij wekt de indruk geen flauw idee te hebben wat ie moet met zijn leven, maar belandt wél linea recta in de armen van de zus van zijn slachtoffer. Yeah right! Alle puzzelstukjes komen bij elkaar in een soepkeuken voor zwervers, zodat het krasjes vergelijken der goede harten kan beginnen.

"Judgment at Nuremberg" (Stanley Kramer, 1961) tells the tale - loosely based on real events - of judges judging judges, with the atrocities of WW II as the crime. It is not about the miltary trials, as I thought. This is only for the better, as this take allows for a more personal, human exploration, not burdened too much by the well-known facts of history. The script is very precise. It delivers the lines one expects from a good court room movie, but balances the hard-boiled speeches with innovative touches that only Hollywood at its best can invent. In the picture below (sorry subsforum), you see Frau Bertholt, an embittered woman whose husband, a Nazi general, was recently hung by the Americans. She is explaining to the American judge, Dan Haywood, what the song that people are singing, "Lili Marlene", is all about. The actress, the audience knows, is Marlene Dietrich. And the result, which I imagine you'd have to see to believe, is very touching.

Death Laid An Egg
Dooier dan een ei. Dit moet de enige giallo-film zijn met een uitgebreid kippen-thema. En daarmee doel ik ditmaal niet op de dames, hoe hard seksbom Ewa Aulin ook haar best doet, als heupwiegende fladderaar, die bij een rijk echtpaar is gecrasht. Jean-Louis Trintignant runt science fiction film-waardige kippenfarm. Volledig geautomatiseerd, en met bossa nova muziek om de beestjes happy te houden. Ondertussen voert een assistent in het lab experimenten uit. De film is ruim 40 jaar oud, maar de kweekvlees-thematiek is eigenlijk helemaal van nu. Het is bijna vreemd dat het nog altijd niet bestaat. Kippen zonder kop. Puur vlees. Er duikt een pr-mannetje op, die een campagne moet verzinnen. ('De kip als alledaags persoon'!) Ondertussen introduceert hij decadente Antonioni-spelletjes. Het doel is Trintignant van zijn stokje te doen vallen, en zijn echtgenote te plukken. Dat lukt smakelijk goed. Of toch niet? Hoe dan ook, Bruno Maderna krast, kakelt en prikkelt er met hulp van Derek Bailey (ik herkende 'm, *snob*) op de volkomen ontspoorde soundtrack heerlijk avant-garde op los. (Zoals mensen 50 Cents platen draaien 'voor de beats', kun je giallo kijken voor de soundtrack.) Maar serieuzer, Death Laid An Egg is een maffe maar fijne film. Iets minder warrig richting het noir-einde en het was een classic geweest.

The Black Stallion
Zeker beter dan associaties met Black Beauty doen vermoeden, The Black Stallion is een opvallend landerige film, ik zie zo een remake van Studio Ghibli voor me. Eenzelfde rust, prominente muziek, en tijd om te genieten van natuurschoon. De openingsscenes zijn nog het Spielberg-spannendst. Een Arabische schurk, een Arabisch paard, en een jongetje daartussenin. Er is tijd voor één dialoog met goklustige pa, maar dan breken Titanic-toestanden uit; claustrofobisch duister in beeld gebracht. Een groot contrast met het eiland waarop het jongetje belandt. Hij vergeet het paard Vrijdag te noemen, maar idyllisch is het wel. (En schijnbaar overleeft het mannetje probleemloos.) De film volgt heel mooi een soort kinderlogica. Het is één grote jeugdige egotrip. Het eiland is voor het mannetje dus al een peulenschil, op school wordt hij onthaald als een held (en hij hoeft er kennelijk nooit meer naar terug) en dan rest slechts nog even de Grootste Paardenrace van het jaar winnen. Als tienjarige. Waarom niet. Een beetje hulp krijgt van Mickey Rooney, voor eeuwig éérst die Chinees uit Breakfast at Tiffany's, en hier smakelijk morsig op dreef. Even wordt het onbedoeld creepy, als Rooney maar doorzemelt over 'this is our secret'. Zeker omdat het kereltje de ganse film núl dialogen met leeftijdgenoten voert. Maar ja, het kind denkt gróót he.

Ugetsu
De typische Noh-muziek (met de verbaasd stijgende hooooo-kreetjes) zet meteen de toon. Dit is een ouderwets ingewikkelde Japanse film, zo'n film waarover slimme mensen nog veel slimmere stukjes schrijven. Mij viel aanvankelijk vooral op hoe Shakespeariaans het allemaal is. Daarmee wil ik niet zeggen dat die man alles heeft uitgevonden, juist dat er ook een soort universele sprookjestaal is, vol van geesten en voorspellingen. In het mooiste moment van de film varen de hoofdpersonages (2 echtparen en 1 kind) op een mistige rivier. Het lijkt wel alsof ze de Styx oversteken. De grens tussen dood en levend vervaagt. Tot dán was er nog helemaal niets metafysisch gebeurd maar de associaties die de rivier oproept blijken correct. Het viertal personages wordt van elkaar gescheiden. De mannen lijken al hun dromen waar te maken, de vrouwen krijgen het almaar moeilijker. De ene man droomt van grootse samoerai-daden. De andere man (een pottenbakker) droomt van rijkdom en status, en wordt ingepalmd door een mysterieuze Lady. Het is allemaal too good and too surreal to be true. Het lastige aan Ugetsu is de uiterst economische vertelstijl. Dit is geen Kurosawa-epos (denk aan Ran). De korte film doet niet aan introducties, en beent de verhaallijntjes en personages tot op het bot uit. Voer voor literatuurwetenschappers.

Zoals je Ugetsu nu navertelt voel ik de liefde al. :) [zet hem op de lijst]

ja i can see it working. in de archieven van de draad omschrijft Olaf 'm (in de context van een andere film en in mijn parafrase) als een intellectuelere Pather Panchali

Het klinkt alsof Derek Bailey meedoet (of dat het op een van zijn 'Company Weeks' is opgenomen lees ik ergens, de associatie is dus voor de hand liggend) maar volgens mij doet ie 't niet. :)

:D (toch niet zo'n snob dus.)

Life Of Pi
Happinez The Movie, een CGI/bluescreen cheesefest, in 2d/hd bekeken schreeuwt het nog steeds "HEY HET IS 3D!" … maar vreemd genoeg toch wel onderhoudende bling, in ieder geval net genoeg om 'm niet uit te zetten.

Heeft hier iemand nog toegang tot geheime genootschappen waar Engelse subs voor Fill The Void zijn te vinden? Vooralsnog kan ik alleen Italiaans, Portugees en Bulgaars vinden. Благодаря.

geheime genootschappen waar Engelse subs voor Fill The Void zijn te vinden? Zeker! Dat geheime genootschap is in de volksmond bekend onder de naam 'de bioscoop'. Wel onder ons houden, natuurlijk ;-)

Heeft hier iemand nog toegang

Wat gebruik je om films mee te kijken? XMBC heeft namelijk een handige ondertitelknop waarmee je alle grote ondertiteldatabases afgaat (met instelling van voorkeurstaal en alles). Als hij dan niets vindt heb je meestal gewoon pech. (ook handig omdat je in-program al die irritant opgezette sites niet hoeft te navigeren)

Ik heb geen idee welke OSX je moet runnen voor XMBC op een macbook (heb zelf snow leopard) maar bij mij krijg ik automatisch een vol scherm waar het dingetje waarmee ik een film kan selecteren helaas buiten beeld valt, hetgeen me dan dus niet lukt. Het is minstens tien jaar geleden dat ik zo'n knullige interface heb gezien. Terug naar vlc...

Staat genoteerd Gert. ;)

Ik kijk op tv via PS3 Media Server naar Samsung Allshare. Heeft wel wat haken en ogen qua ondertiteling, maar die Italiaanse, Bulgaarse en Portugese werken wel. :) Mijn HD tv is van een andere orde dan mijn computerscherm om van het comfort van de bank maar te zwijgen, dus ik moet wel heeeeeeel nieuwsgierig zijn om weer voor m'n computer te gaan zitten.

Nog nooit van XMBC gehoord, maar wellicht om de reden die Olaf aanstipt.

In the meanwhile:
Zombibi
Zombiefilm, verwacht niet te veel, en dan is ie best leuk. En prettig dat er eens een film met mocros is die niet op zelfspot drijft, wellicht een teken van enige vooruitgang.

Zit de XMBC site te bekijken, beginnen die nerds weer over skins als je wil lezen wat er allemaal mee kan … :D

Yo, ik kan de pijn van Apple peepz niet voelen. :) Voor windows gewoon downloaden, installeren, even wat taalinstellingen, films kijken. Is in mijn vriendenkring echt de standaard met [heb ik van horen zeggen] hele servers die als videotheek fungeren. Je kan er in ieder geval genoeg mee. :) Als je de overstap waagt kijk dan bij mogelijke ondertitels altijd even naar ondertitels met sync ervoor, dan staat het meteen allemaal goed.

Ff zitten turen maar ik zie nog ff niet hoe ik 't van m'n (desktop comp) naar m'n tv krijg (UPnP). Ik kan ook allerlei menu's niet lezen omdat ie letters onder de x-hoogte af lijkt te snijden, fontprobleempje, begint goed. :)

Anyway, gewoon maar ff wachten, dat srt'tje komt er vast wel.

Ben wel een Appelaar, maar ook een bioscoopkijker, dus aan mij heb je ook niks. Trouwens altijd gedacht dat je vloeiend Bulgaars sprak ;)

Becoming Traviata (Philippe Béziat, Frankrijk, 2012)
Verfilmingen van repetities van toneelstukken (zie Césare deve morire) of opera’s… eigenlijk zijn ze niet aan mij besteed. Al tijdens de openingsscene is er het besef “dit wordt een lange zit” en moet de eerste geeuw worden onderdrukt. Ergens halverwege raak ik er toch in en komt het einde sneller dan verwacht. Bij Becoming Traviata is het vooral coloratura sopraan Natalie Dessay die in de rol van courtisane Violetta de bioscoop(door)zit dragelijk maakt. Zo groots en meeslepend "pre-gebroeders Lumière" acteren en dan toch met het grootste gemak de rijkgeornamenteerde pannen van het belcancto dak zingen… wat een klasbak!

Мерси (merci), чао (ciao), daar houdt het wel bij op. ;)

Влюбленные в Киев
Engelse titel Lovers In Kiev. Wisselvallige episodenfilm over de liefde, in Kiev (het is een Oekraïense film). Een paar aardige, en wat mindere. Net toen ik dacht dat er een leeftijdslijn in zat werd er cryptisch afgesloten met twee jongelingen.

Precious
Sentimenteel, maar ik ben ook wel sentimenteel (en 't wordt steeds erger). Ook weer geen hogere cinema maar toch wel een mooie film.

Alleen Maar Nette Mensen
Het boek niet gelezen, de film is wel aardig alhoewel soms wat onsmakelijk (eerste gratuitious breast shot direct na de titelrol). Beetje de Dino Show, maar minder over-the-top. Maar je moet er vooral niet te veel over nadenken/in zoeken.

(Breast shots zou ik nog niet direct als onsmakelijk beschouwen, maar die in de Oekraïense was classier)

Rabat
Niet zo hip als ik verwacht had. Liever Concha Buika dan Sef in de soundtrack (die laatste pas bij de aftiteling) en gewoon een heel aardige roadmovie.

Reincarnated
Snoop Lion bij het maken van zijn nieuwe plaat, een start van een nieuw leven. Kapot veel 'erb en hoewel het album niet onaardig is en het leuk is voor de familie en hemzelf, die wedergeboorte, was het jammer genoeg toch echt beter toen ie vers van de straat kwam.

In the picture you see J.J. Hunsecker (Burt Lancaster), feared columnist and addicted to putting people around him down. Especially Sidney Falco (Tony Curtis), the sleazy press agent, who is crawling so much in hope for a better existence that you start pitying him, almost. Together they are responsible for what must be some of the most venomous dialogues of the 50s. If it wasn't for the victim, Hunsecker's pretty sister (Susan Harrison, who would do not much else apart from this movie, except "Bonanza"), there would not be a normal being in here. The movie is drenched in a glorious black and white NY night life, and the images dance to jazz music. And last but not least, this must be the first time I have seen Lancaster act without grey hair. "Sweet smell of success" (Alexander MacKendrick, 1957) is a big joy.

"Paradies: Hoffnung" is the last film in Ulrich Seidl's trilogy about human desires and the impossibility of seeing them fulfilled. Which is why you know in advance that this title is largely ironic. If there is any hope here, it is because Seidl decided not to go all the way, like he did in "Paradies: Liebe". This one is about teenagers in a diet camp, and the doctor working there, but that's just the setting he chose. It could have been anything, really.

It's clear that Seidl's ambition is to say something profound about Austria, and through that about western society. His weapon is cringy humor. Often, the first shot of a scene is so well done that it already triggers a subdued giggle. Subdued, because you are never sure you are allowed to. And three-quarters into the movie, the giggles always stop.

If you look hard enough, it becomes clear that Seidl's cinema is a lot like Wes Anderson's. But definitely without the fairy-tale colors.

Wacht, ik kan natuurlijk zo'n foto in facebook op "public" zetten. Effe kijken of dat werkt Het is het plaatje dat bij "smell of success" hoort.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10201309954570108&set=a.2049619399339.2130125.1210101778&type=3&theater

Klik! or

werkt (als ik klik, ik weet niet of ie ook embedded te zien had moeten zijn...)

de bril van Burt in die film is legendarisch. :D (en ze komen niet veel scherper dan Sweet Smell he)

Z
Film die brandt van woede, opgebouwd rond het 'revolutionaire' jaar 1968. Ik moet zeggen, toch een beetje een vergeten periode. Kaltgestellt door de economische successen van daarna (waarvan de babyboomers zelf het hardst profiteerden...) Z maakt mooi duidelijk welke ancien regime-achtige conservatieve krachten de boel toen in Europa in toom hielden. (Zoals altijd...) Het niet bij naam genoemde land uit de film moest – dacht ik – een dystopie van Frankrijk voorstellen, lijkt meer op Franco's Spanje, en blijkt bij nader inzien Griekenland... Hoe dan ook. Een linkse politicus (Montand) houdt een speech (daarbij voortdurend tegengewerkt) en na afloop wordt er een aanslag op hem gepleegd. De ME staat erbij en kijkt ernaar. Grote woede bij de altijd amusante Charles Denner (als advocaatje) en zorgen voor Trintignant als de Heino-achtige procureur. De machthebbers hebben geen zin in een uitgebreid onderzoek, maar Trintignant zet door. Er ontstaat een caleidoscopisch verhaal, vol korte flashbacks, soms drammerig, vaak wat saai. Het deed me wat denken aan Il Divo, maar hier is geen Andreotti als blikvanger. De bad guys zijn overal, en hebben het volk volledig doordrenkt met haat voor de 'commies'. De Z van Zeitgeist wordt zonder meer gevangen.

Dark Star
“For your listening enjoyment, we now present The Barber of Seville, by Rossini.' Een van de leipste sci-films aller tijden, ongetwijfeld. Ik herinnerde me ineens dat Kevin Smith ook een echte space-film in de steigers had staan (of heeft ie 'm al gemaakt?). Hij zal deze als inspiratie moete bekijken. Dark Star is niet eens 'haha'-grappig, maar de situationele komedie is leuk genoeg. Het is alsof The Eagles in een ruimteschip zitten, ik verwachtte een cameo van Joe Walsh... Een groepje mannen met seventies-baarden cruiset in hun Dark Star ergens heel heel ver weg. De verveling en depressie hebben allang toegeslagen. Die fopsjop-nepbrillen blíjven niet grappig. Het tofste personage zit daarom maar op het dak van het ruimteschip naar de sterren te kijken. De nieuwe kapitein (de vorige is 'dood', nou ja) zou dat ook wel willen maar probeert het schip nog te runnen. Bezigheden? Verdachte planeten opblazen. Sergeant Pinback (jawel nóg een band die vernoemd werd naar de film) zoekt liever naar buitenaards leven, maar de kapitein weigert. Begrijpelijk wel als we later het ruimteschip-huisdier zien.... Goofy dus. Ik heb het nog niet over de pratende bom gehad, het meest Kubrickaanse idee van de film. Maar het einde is plots verrassend gevoelig. De scene met de 'dode' kapitein, en de veel te korte slotscene. Eindelijk vrij dude!

Detachment
Was al smakelijk door Vido gefileerd op zijn weblog, maar ik had 'm ook als ramptoerist toch maar niet gekeken. Vervolgens was mijn zusje wél enthousiast – 'al vind jij het vast weer een zesje' – dus moest ik er toch aan geloven. Nou. Wat zullen we eens zeggen. Detachment vliegt in elk geval geestdriftig uit de bocht. Het gangbare deel van het verhaal is een soort Half Nelson, met ditmaal Adrien Brody als goed bedoelende fucked up leraar. Hier zijn er niet 1 maar 2 meisjes die 'aan hem hangen', waarvan het Jennifer Jason Leigh-achtige tienerhoertje het meest typerend voor de film is. Aandoenlijk, maar way too much. De aanwezigheid van Brody lijkt de makers te hebben geïnspireerd tot een heus holocaust lijdensverhaal, wat zoals Vido al aanstipte onwaarschijnlijk overdreven is. De school als de hel op aarde, waar enkel klootzakken en apathische slachtoffers rondlopen. Weemoedige piano-muziek werkt driftig aan noot-kreten. Tegelijkertijd heeft de film iets pseudo-intellectueels, met quotes van Camus en de 'rants' van Brody die als een soort documentair talking head commentaar mag geven. Waar de film wél in slaagt is het maalstroom-effect. Zo zijn er vele ultrakorte flashbacks naar Brody's fucked up jeugd. Door de sneeuw en het geweld van de herinneringen moest ik aan Affliction denken.

Feet First
Net als Mae West is Harold Lloyd een wat vergeten komiek. Hij ontbeert ook nog auteurs-props, omdat hij noch regisseur noch schrijver van zijn komedies was. Al krijg je wel de indruk dat hij net als Woody (en iedere andere comedian van dit type) een 'overdrijving' van zichzelf speelt. In Lloyds geval een brave bleke kantoorklerk met onvermoede acrobatische kwaliteiten. Hij wíl helemaal geen avonturen beleven, maar als er meisjes in het spel komen verandert zelfs de grootste 'dork' in een ambitieuze streber. Harold volgt er zelfs een cursusje voor. (En orakelt de rest van de film in clichés uit boekjes, een leuke running gag.) In het begin werkt hij als schoenenverkoper (Married with Children!) met de bekende taferelen rond dikke dames. Een carrière van korte duur, want na de cursus belandt hij tussen Oud Geld op een yacht, waar een groot gedeelte van de film zich afspeelt. Gedoe met hondjes, domme matrozen en sigaren. De leukste grappen zitten in een sequentie rond een tijdschrift-advertentie, waar Harolds cursusfoto voor is gebruikt. Nu was Lloyd dus in de eerste plaats daredevil, en op het stedelijke stuntwerk is het lang wachten. Maar als hij dan eindelijk los mag is het wel genieten. Denk aan die foto van lunchende bouwvakkers op een wolkenkrabber.

Ik zeg, de rubber kip. ;)

Z zit ik altijd tegen aan te hikken. Hoogstwaarschijnlijk heel goed maar irritant depressief (op zo'n Salvador-achtige manier).

If there is any hope here, it is because Seidl decided not to go all the way, like he did in "Paradies: Liebe"

Juist... en dat maakt het van belang is om deze als laatste van de drie te zien. De in de voorgaande delen opgevoerde spanning doet zijn werk... De Hoop zit 'm wat niét gebeurt. Sterk.

Ik zeg, de rubber kip. ;)

heh. dat toetseninstrument mag er ook wezen. stelletje progrockers. :)

Z, ik voelde 'm dus niet Zo. (doe me dan Stavisky maar als onbegrijpelijke politieke maalstroom, of Le Voleur, voor Denner)

over Dark Star gesproken

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=KaOC9danxNo

Our man in Havana (Carol Reed, 1960)

Bigger than life (Nicholas Ray, 1956)

De Gelukkige Huisvrouw
Eerst deden ze nog lekker wild neuken maar toen werd ze zo geschift als een pak yoghurt en belandden we in Loenatik De Moevie (die was beter). O ja, toen nog ff iets met papa verwerken en toen was 't weer goed.

Il Gattopardo
Deze wilde ik al jaren zien, maar het kwam er nooit van. Vrouwlief haat kostuumdrama's, die intimiderende speelduur van 5 dagen. Maar nu moest het er toch echt van komen. Sublieme film. En misschien wel beter dat ik gewacht want de blu-ray is echt spectaculair. Elk detail is zichtbaar gemaakt en de film ziet eruit alsof hij gisteren is gemaakt, wat een heel raar effect geeft. Prachtig ingetogen film, even wat vechten in het begin met olijke Garibaldi peepz in hun rode jasjes en veren in hoed maar daarna is het op naar landerig Sicilië en Prins Lancaster die inziet dat de tijd van de aristocratie er op zit. Het voelt allemaal zo echt aan en is ook Visconti's meest persoonlijke film denk ik, de man was immers aristocraat en communist...je voelt hem op twee sporen denken. Er zijn geen pieken, alleen bewegingen door eindeloze decors, landerijen afgewisseld met melancholische gedachten van de prins en de tortelduifjes Delon/Cardinale. Prachtige non-climax ook. En...Terence Hill.

The Stepford Wives
Katherine Ross. Er is niemand die zo weinig films nodig had om een onvergetelijke indruk achter te laten. Eentje, om precies te zijn. Ik moest diep nadenken of ik ze ooit ergens anders had gezien (jawel, die fietsscene in de Sundance Kid!) maar daar bleef het ook bij. Het leuke aan The Stepford Wives is dat het eigenlijk laat zien wat er zou gebeuren als ze niet van het altaar naar de bus was gerend, en gewoon in de suburbs was gebleven. Broeiplaatsen van conservatisme... Vrouwen achter het aanrecht. Dolgelukkig. Stepford-Regisseur Forbes overleed onlangs, en teletekst sprak over een sci-fi-klassieker. Lang meende ik dat dat een foutje was... Was dit niet 'gewoon' een satire, waarin twee vrouwen éérst vermoeden dat de mannen iets op hun kerfstok hebben, om later door diezelfde mannen overtuigd te worden dat ze zélf gek zijn. Ik vond het wel een mooie metafoor voor hoe de vrouw eeuwenlang in het keurslijf van het slavendom is gedwongen. Maar die sci-fi twist komt tóch, en ik weer heel naïef de hints over het hoofd gezien. Misschien teveel afgeleid door Katherine Ross, die er uit recalcitrantie tegen het dorpse patriarchaat bijloopt in bijzonder strakke huid-kleurige jurkjes. Alsof ze zelf alvast maar voor lustobject gaat spelen. Zeer Japanse film eigenlijk, zou zo op een manga gebaseerd kunnen zijn.

The Swimmer
Als ik van films én van zwemmen hield zou ik het wel weten. Ik kocht ongezien de poster, voor in de huiskamer. Heerlijke film. Iconisch, decadent, en van de 'wandering kind'. In dit geval dus al zwemmend, nou ja... Burt Lancaster bedenkt dat er een heel parcours aan zwembaden door de villawijk klaarligt om thuis te komen. Iedereen verklaart 'm voor gek. Maar wat is er nu beter dan een 'onmogelijk project'? Natuurlijk heeft het idee een hoog 'met één been op de stoep en de ander in de goot'-gehalte. Achter de indrukwekkende atletische gestalte van de oude Lancaster zit een hele hoop eenzaamheid en frustratie verborgen. Je zou bijna denken dat ie een etmaal daarvoor zijn kids heeft omgebracht... Uptown kan hij de schijn nog wel ophouden, maar hoe dichter bij downtown, hoe depressiever hij raakt. (Hij begint er letterlijk van te trillen.) Vóór het zover is herbeleeft hij zijn leven in pool-episodes. De goeie tijden toen er nog geld en vrouwen in overvloed waren, maar ook kind zijn, puberen. 'You've all grown up' zegt hij verlekkerde tegen het meisje dat ooit op zijn eigen kids paste en nu een blonde stoot is geworden. Het meisje heeft zo haar eigen fantasietjes over deze suburban stud, maar ook die scene eindigt gelukkig bitter. Enig minpuntje is dat we Lancaster maar zelden echt arthouse-alleen de tocht zien afleggen; als dat eindelijk gebeurt is het meteen het beste psychedelische shot. Maar wat valt er eigenlijk te klagen als de interacties zo mooi zijn als rond het lege zwembad met het fluitspelende bangelijke jongetje. The past inside the present.

De poster is níet gek trouwens http://images.moviepostershop.com/the-swimmer-movie-poster-1968-1020214322.jpg

Les Cousins
Bij Nader Inzien, en Français. Een echt Voskuijliaanse period piece. Pak de Alka-Setzers er maar bij, de sigaretten, de discussies, Balzac en klassieke lp's. (Niks popmuziek!) De boekhandelaar klaagt al wel dat studenten alleen nog thrillertjes lezen 'ter ontspanning'. Super-intellectueel zijn de jongelui hier niet. Het meisje waar iedereen omheen cirkelt heeft niets van Frida Vogels. Ze doet het met iedereen, en richt dan haar aandacht op het hoofdpersonage, de jonge maagd. Hypocriet vindt diens neef, die als twee druppels water op Dante uit Clerks lijkt... De man schrijdt in lange gewaden door zijn dure studentenhuis. Zijn baardje geeft 'm wat van een Umberto Eco-romanpersonage, en zijn ego is net zo groot als dat van Paul Dehoes. Ook deze man heet Paul trouwens... Aanstekelijk irritante kerel. Het hoofdpersonage woont voor het eerst op zichzelf. Zonder moeder vooral. Meer nog dan een film over de studententijd is dit een steeds melodramatischer wordende karakterstudie van een onzekere jongeling. En de film slaagt daar heel aardig in. De dialogen hadden dan misschien nog wat scherper gekund, de momenten ná de dialogen zijn prima. Hang-overs tussen kapotte glazen. Rommelend met stokoude pistolen in een huis vol historische prullaria. Wagner erbij. Dat kan niet goed gaan.

Ik moest diep nadenken of ik ze ooit ergens anders had gezien

Dude!

http://img.photobucket.com/albums/v491/stinkylulu/1967/KR-katharineross-graduate-finalbus1.png

LOL. Probeer die film maar eens NIET te kijken als hij toevallig op tv komt.

dat zeg ik toch lieverds DAT is de enige film die zij nodig heeft om onvergetelijk te wezen :)

Katherine Ross. Er is niemand die zo weinig films nodig had om een onvergetelijke indruk achter te laten. Eentje, om precies te zijn.

Subtiel. ;)

ik geef toe het lijkt wel een beetje alsof Stepford Wives mijn eerste kennismaking is.

beetje een Michael Crichton verhaal wel, dat Stepford Wives.

(maar dat is dus verreweg de minst interessante film van die 3 he. Al had ik The Swimmer natuurlijk uit de draad) Eens kijken of iemand Cousins al genoemd had

...aan de andere kant las ik later pas goed altaar -> bus.

The Swimmer is lastig om over te praten omdat hij zo spoiler-gevoelig is. :)

Welke film is dat dan? [/cultuurbarbaarmodus]

http://1.bp.blogspot.com/_X5V0WbmN7ww/TAHb7vOLqLI/AAAAAAAAAU0/fHSDx_N_lhE/s1600/the+graduate+poster.jpg

Heel mooie beschrijving van the Swimmer, Ludo (en dito poster), ik ga 'm checken!

:)

Drive
Razenspannend en stilistisch erg goed uitgevoerde thriller met een erg coole 80s sfeer.

Play
Tja, alles wijst op de 'migrantenproblematiek', 'multikul' of zelfs 'Marokkanendebat' waar we ons zo graag in verliezen tegenwoordig (dat je dit niet kan bekijken zonder dat soort overpeinzingen is al een punt). Aan de andere kant zijn pesterijen niks nieuws en wellicht lokt het feit dat kinderen tegenwoordig rondlopen met apparatuur van een paar honderd euro op zak ook nieuwe problemen uit, wat min of meer toevallig samenvalt met een bepaald minder fortuinlijk deel van de samenleving. Dat getrut met wiegen in aangeharkt Zweden is trouwens ook een cliché dus als de film racistisch zou zijn ontspringen de Zweden de dans zeker niet. Zo typend denk ik zelfs dat dit vooral kritiek is op hen en niet zozeer de Somaliërs, of beter gezegd ‘immigranten’ of ‘vreemdelingen’, want de herkomst wordt nergens benoemd. Hoewel ik er tijdens het kijken een wijzend vingertje in leek te herkennen kan je er toch een hele hoop verschillende invalshoeken in terugvinden, dus ik moet zeggen dat ie slimmer in elkaar zit dan ik in de eerste instantie dacht.

The swimmer (Frank Perry, 1968)

ah :)

REC
Een unicum, ik sloeg een luide kreet van schrik tijdens deze horror-film! Dan mag je 'm in dit genre dus geslaagd noemen. Zeker als je bedenkt dat schrikmoment niet zomaar uit het niets kwam (zo van 'boe') maar ingebed zit in de geniale slotsequentie. De eindtwist (óók daar dus) kunnen we rustig magistraal noemen. Een verstild moment, duisternis. De tijdelijke rust weg van het luide bloedbad is stiekem toch het engst. De scene maakt uitgekiend gebruik van het feit dat de personages a la Cloverfield en Blair Witch alles zelf filmen. Het rekt het procédé op dat cruciale ogenblik zelfs nog wat op, door óns de beelden te laten zien, terwijl de personages zelf géén zicht op het beeld hebben. De kijker wordt even helemaal alleen gelaten in de horror-wereld van het Barcelonese appartement. Het verhaaltje? Een tv-crew, bestaande uit een Sophie Hilbrand-meisje en een cameraman die nooit in beeld komt, gaan mee op 'missie' met wat brandweermannen. Stom BNN-realityprogramma'tje goes wrong, natuurlijk. Mensen als dolle honden, lijken die van etages naar beneden storten én, heel creepy, de overheid die als de wiedeweerga het appartement afsluit, ondertussen communicerend met megafoons. 'Blijf kalm!'. Jaja.

Raise The Red Lantern
Dé meesterzet van deze film is dat de almachtige meester des huizen nooit goed in beeld verschijnt. Het lijkt de invloed van producer Hou Hsia-Hsien: afstand scheppen om mysterie te creëren, en concentratie af te dwingen. Het geeft de film Hou-vast... Regisseur Zhang Yimou is verder natuurlijk een meer melodramatisch mens, waardoor Raise The Red Lantern ook genoeg opera-schmaltz bevat. De film is een sprookje dat geen sprookje is. Ergens begin twintigste eeuw laat een vrouw (Gong Li) zich uithuwelijken aan een rijke man. De man hééft al drie vrouwen, dus wordt ze de 'fourth mistress'. Iedereen woont in een eigen huis, want geld is er in overvloed. De bedienden doen alles. De vrouwen hoeven slechts te wachten tot de meester ze met een bezoekje vereerd. (Het is dan dat de kreet uit de titel klinkt.) Vanzelfsprekend leidt dit tot een keiharde concurrentiestrijd, waarin ook een onofficiële vijfde vrouw in niet geringe mate bijdraagt. Raise The Red Lantern moet het hebben van beklemmende herhaling, en bijzonder fraaie shots. Witte winters, blauwe ochtenden, en binnenskamers is rood d ekleur van. Nou ja. Momenten van plezier zijn er nauwelijks. Elke uiting lijkt een stap in de strijd, of het nou mahjong spelen is met wat mannelijke gasten (gevaarlijk!) of het zingen van een Chinese smartlap.

The Last American Hero
Een 'sportfilm' zoals Downhill Racer en Junior Bonner. De film wéét dat er meer is dan winnen, en kan er eigenlijk ook niet echt blij van worden als dat wél gebeurt. Het hoofdpersonage (gespeeld door een jonge Jeff Bridges) 'heet' hier eveneens Junior, wat zo'n beetje per definitie inhoudt dat hij geacht wordt in de schaduw van pa te staan. Ook de 500-racetrack sfeer heeft verdraaid veel weg van de rodeo uit Junior Bonner. Zelfde pakjes, zelfde all American-sfeer. Een stichtelijk praatje en het volkslied vooraf. Dat werk. De film lijkt aanvankelijk uit die andere andere tijd te komen, want Jeff, broer en pa verdienen hun geld met moonshine whiskey. Nooit geweten dat dat nog tot diep in de 20e eeuw wat opleverde.... Pa (een smoezelige, Eddie Coyle-waardige rol van Art Lund) belandt voor de zoveelste keer in de bak, en Jeff Bridges zoekt een andere inkomstenbron. Racen dus. De karretjes konden me niet boeien, en (ironie!) van een roadmovie-sfeertje is geen sprake... Aardig is wel de opbloeiende relatie met een groupie, die aan de jonge debutant wat gunsten levert, en hem zo tot een projectje maakt. (Ze heeft als een echte gold digster nog wel meer racers onder haar hoede.) Ondertussen zingt Jim Croce “I Got A Name”, wat ik stiekem het hoogtepunt vond... Een Two Lane Blacktop is het zeker niet.

The Artist
Zou ie nog in de bioscoop draaien? Bizar succesvolle film natuurlijk, en eigenlijk radicaler dan verwacht. Natuurlijk, het is een 'stomme film' met een liefdesverhaal omringd door fijne suggestieve muziek. Maar veel body heeft het verhaal niet. De diepgang van de film is puur cinefiel, aangezien de tragedie bestaat uit de angst voor gesproken woord, voor geluid. Je zou heel snob kunnen denken dat dat toch te obscuur zou moeten zijn voor het grote publiek, dat nooit een Murnau heeft gezien... De mooiste scenes zijn in elk geval smullen voor de filmconnaisseurs. Een voorbeeldje is de 'entree' van het omgevingsgeluid. Ineens hoort het hoofdpersonage George Valentin de bewegingen der dingen, en het treft hem als een mokerslag. 'Out with the old, in with the new' is het credo, en dus raakt de besnorde held aan lager wal. Er is geen vraag meer naar diens Kuifje-achtige avonturen. (Het hondje is alomtegenwoordig, als een Disney-sidekick.) Het nieuwe wordt vertolkt door een actrice 'bij toeval', die dankzij Valentin in showbiz is belandt en de hele film wat terug probeert te doen voor hem... Zonder succes. Zelfs als ze haar telefoonnummer geeft (in het mooiste Tati-esque shot) blijft de oude acteur koppig. Valentin staand bij een bordje 'exit', en sjokkend langs een gevel 'Lonely Star', dat is wat we in de wel erg lange tweede helft krijgen. Het magische einde maakt alles goed. Bepaald geen meesterwerk, wél heel lief.