Filmforum

Teasertje, de alien in Dark Star:

http://www.badmovies.org/movies/darkstar/darkstar4.jpg

:)

Dark Star is een van Carpenters beste, maar wel anders dan wat er na komt (het is wel een echte stoner klassieker met geweldig einde).

ah ja :) (het is te lang geleden alweer, die film.)

alientje looks promising.

eerste was re: Separation duiding.

random dingetje dat ik uit de Vice moest leren - verder gewijd aan Spring Breakers natuurlijk (Vido?) - de moeder van David Verbeek (de meest Aziatische cineast van Nederland) is (of was) Rascha Peper.

I'm No Angel
Mae West, was dat geen sigarettenmerk? Jarenlang films kijken, en nu pas komt een van de beroemdste comediennes van de eerste helft van de twintigste eeuw op mijn scherm langs. Ze is in de vergetelheid geraakt, en zo vreemd is dat niet. Het ligt er allemaal wel dorpstoneel-dik bovenop. Het loopje! Toch was ze invloedrijk, als onverbloemd burlesk seksueel 'wezen'. David Thomson zei: 'ze geeft altijd de indruk dat er een orgie gaat beginnen zodra de camera uitgaat'. Een vrouw met de touwtjes in handen, ze schreef bijvoorbeeld haar films zelf. 'It's not the men in my life, but the life in my men!' Ik ben een biografie van Colonel Parker aan het lezen, en hij zou zich thuisvoelen in de setting. Shysters en sideshow men, hosselend op een kermis. Helaas zien we de jongen met het lijf van de schildpad nooit ('hij speelt zelfs de zither!') want het gaat natuurlijk om de heupwiegende main attraction. Leeuwen- en mannentemster West is de gewiekste gold digger die kerels op (andere) gedachten brengt: 'I changed my mind'. West: 'Well does it work any better now?' In de tweede helft van de film draaft Carey Grant op (die is dan weer níet vergeten) als de rijkste dus beste prooi. West verandert in een society dame, daarmee geholpen door een paar Afro-Amerikaanse yes-memmende maids die maar blijven giechelen.

Police
Zoveel verschil is er niet tussen Dépardieu die hosselaartje Loulou speelt of een Parijse agent. En dat is dan ook het punt van deze film. De twee werelden raken haast achteloos (of logischerwijs?) verknoopt, misschien nog het best geïllustreerd door het geweldige Pacino-achtige advocaatje, dat in de loop van de film een oorbel neemt, en zich als een vis in het water dénkt te voelen tussen de Tunesische drugsrunners. Hij piept later wel anders. Goeie zijlijn, in een prima film. Wat gestileerder dan gebruikelijk bij Pialat, meer een donkerblauwe noir. Iets van Theo Van Goghs verboden multiculturele liefdes zit er ook in. Pialat had het vroeg in de smiezen. Het vonkt op alle mogelijke manier tussen de Arabieren en de blanke lokalo's. (Enkel de Islam speelt nog geen rol...) Dépardieu stort zich gedurende de film letterlijk op elke vrouw die hij tegenkomt, wat eerst nogal overdreven en ongeloofwaardig lijkt, maar langzaam maar zeker in de juiste tragische banen wordt geleid. Bovendien is Pialat goed geil in seks die nét niet kan. Depardieu met Sandrine Bonnaire, het tienerhoertje. Depardieu met een Arabische schone (tevens verdachte). Op het bureau! Pialat was ook de eerste van vele filmmakers die de kracht van díe Gorecki-compositie inzag. Van mij hadden de schellen van Depardieu's ogen het hele nummer lang mogen vallen.

La Mujer Sin Piano
Door de associatie met La Mujer Sin Cabeza verkeerde ik een tijdje in de veronderstelling dat dit een Argentijnse arthouse-film was. Maar waarom was de sfeer dan zo koeltjes? Bijna noordelijk Europees, met Kaurismaki-losers in kalme donkere shots. Het blijkt dan ook een Spáánse film, en een interessante! Een vrouw van middelbare leeftijd werkt in een schoonheidssalon (ze bedient het laserapparaat dat haarzakjes kapot 'piept'). Thuis voelt ze zich vooral ongemakkelijk, en na een tijdje blijkt waarom. De vrouw heeft continu een 'piep' in de oren. Op dat moment zou de film aan een soort psychologische tragedie kunnen beginnen, als een soort Safe. Maar de film neemt de afslag der verwondering, en de vrouw trekt de uitgestorven nachtelijke stad in. Dan komen we echt op mijn filmterrein, Alex Cox' Three Businessmen is niet zo ver weg meer. Establishments waar het personeel verdwenen is (of de vrouw afsnauwt.) Veel brandy. De vrouw ontmoet een verwante ziel, een Pool wil niets anders dan 'dingen fixen'. Of hij uit de psychiatrische inrichting is weggelopen is onduidelijk. maar dat beide hoofdpersonage kronkels in de kop hebben is wel zeker. Deze film had gerust óók La Mujer Sin Cabeza kunnen heten. Het momentje mét piano is trouwens ook raak.

Monster
Behalve Ebert weet iedereen dat een film met het lieve kleine wezentje Christina Ricci ná The Opposite of Sex (of na Casper het Spookje?) gegarandeerd verschrikkelijk is. Toch zette Ebert Monster op 1 in 2003. Het is zijn goede hart weer hoor. Dit is een beetje een 'mensen zie wat prostitutie met je kan doen'-film. Charlize Theron speelt met 110% inzet, en 0% effect een gestoord straathoertje dat in het jonge ding Ricci haar redding begint te zien. Voor de rol is Theron lelijk gemaakt, wat nog vele malen erger is dan dóen alsof het personage lelijk is terwijl je het door een knappe actrice laat spelen. Theron is aangekomen, trekt rare bekken, en heeft waarschijnlijk voor elke draaidag flink in de grime gezeten. Ze is onherkenbaar, maar ook Little Brittain-hilarisch. Haar personage (en dat is 85% van waaruit de film bestaat) overtuigde me niet, in wat ze ook doet. Ze lijkt niet eens gelouterd barhanger. Daar duikt trouwens ook een Einstein-verwaaide Bruce Dern nog een paar keer op. (Zelf ook een garantie voor ráre films.) Aanvankelijk is de relatie van de hoer met het jonge meisje nog wel amusant. Het vonkt in de roller disco; twee eenzame zielen die elkaar nodig hebben. Al snel loopt de boel uit de hand, terwijl Ricci nauwelijks meer mag doen dan toekijken terwijl Theron op een 'vrouwen die mannen haten'-missie gaat.

Lovely Molly
Prima horror, goede sounds van Tortoise die bijdrage aan de sfeer to make up for bedenkingen bij het plot.

bijdragen*

El caníbal
En over plotholes gesproken, deze redelijk chaotische Jess Franco is toch wel weer vermakelijk. Lekker onzinnig, het gevaar komt van een grote naakte neger met bebloede pingpongbal ogen en er zijn genoeg gratuitious breastshots maar vooral de compleet gestoorde soundtrack (atonaal en creepy) steelt de show.

Two Years at Sea
O dus dát doet Sinterklaas de rest van het jaar. Scharrelend rond een aftandse caravan spendeert een Moondog-achtige kerel zijn dagen in volstrekt lege contemplatie. Dit is zelfs voor een handelingenfilm extreem minimalistisch. De man komt géén andere personen tegen, mompelt hooguit wat onverstaanbaars tegen zichzelf en beleeft ook geen enkel avontuur. Tel daarbij op dat de beelden met aftandse camera's zijn opgenomen (als een soort knipperende toverlantaarn) en je hebt in elk geval een unieke kijkervaring. Meer museum-installatie dan film. Zeker het eerste half uur is haast 'cosy'. De man knerpend door de sneeuw, en dan thuis provisorisch douchend. De stoom komt bijna het beeld uit. Even later is de sneeuw weg en zit de man een beetje te kamperen voor zijn caravan. Ultieme onthaasting. The Last Man on Earth. Tegen de tijd dat hij in een bootje gaat vissen (áls ie dat al doet want het shot is van ver) slaat de verveling wel toe. Er gaan misschien wel 3 minuten voorbij terwijl het beeld gewoon bevroren lijkt. Man in bootje. Man in bootje. Man in bootje. Gelukkig draait hij af en toe nog wel een leuk liedje. En nog best vrolijke, op de soundtrack had ik in eigenlijk best wat Orphax-drones willen horen, voor een meer apocalyptisch gevoel.

Spur der Steine
Uitstekende Oost(!)-Duitse film, waar ze in de jaren '60 dus best in staat waren een kitchen sink drama te maken. Wel met een geheel eigen 'dialectische' twist natuurlijk. Spur der Steine is kritisch zonder dat het erin geramd wordt. Er wordt zelfs enthousiast aan de heilstaat gebouwd. Toch is het niet moeilijk het SGP-gehalte van de hele beweging in te zien. In feite is er geen verschil met de streng gereformeerden uit de 17e eeuwen, die zichzelf ook boven het gewone volk achtten (tekenend is dat met 'Parteilosen' 'de mensen' wordt bedoeld.) Ondertussen nemen de Partei-leden vooral élkaar de maat in ein-de-loze vergaderingen, met beschuldigingen van Karriesmus, en de bekende staaltjes Zelfkritiek. Vergist u zich echter niet, dit is géén droge film. Er zijn een paar prachtige personages. Eerst en vooral de rebelse 'Balla'. Hij is de ringleader van een bouwvakkers-gang die zich uitgedost hebben als Western-helden. Balla lijkt op Elvis himself. Niets is de man meer waard dan zijn slechte reputatie, maar in de loop van de film raakt hij in de ban van de 'kleine Cheffin'. Een nieuw aangekomen Partei-meisje van het 'directie'-kader. Zijzelf krijgt (terwijl Balla om haar heen vlindert) wat met een ander Partei-lid. Die is echter al getrouwd. Foei! Het begin van vele problemen, die natuurlijk volkomen universeel zijn. Het meisje maar wachten tot haar minnaar zijn vrouw zal verlaten. 'Over een paar maanden misschien.' Balla smeekt het meisje ondertussen mee naar de film te gaan. 'Met jou ga ik zelfs naar een DEFA-staatsfilm'. (Der Spur der Steine ís er een he...)

The Great Yokai War
Een heuse familiefilm van Takeshi Miike. Ik dacht dat houdt hij nóóit vol, in het begin komen er ook wat Pan's Labyrinth-achtige enge scenes in voor, maar al gauw mildert de toon voor een soort reuze-Pokémon-gevecht. Het wattige Never Ending Story-jongetje van dienst mag, zoals vaker in dit soort films, niet veel meer doen dan 'woah' en 'oh nee!' roepen. Hij belandt via een mysterieus boos ('neem het eerste pad links') en een lege autobus in het doldwaze avontuur. Zijn trouwste hulpje is een soort caviakat. Net zoals elk braaf prepuberaal jongetje houdt het mannetje vooral van pluizige beestjes. En zijn zus. Het beestje geeft Miike dan weer de kans op zijn trademark-plasgrapje. Andere Yokai (sprookjesbosgeesten) zijn onder meer een Donkey Kong-achtige schreeuwlelijk, een Wizard of Oz-leeuw, en knappe riviernimf, die omdat ze vroeger benen van stro had nu waarschijnlijk helemaal geen broekje meer aan heeft... Onder de 'bad guys' valt vooral een soort Lady Gaga op. Van noemenswaardige dialogen is verder geen sprake. Alle wezens melden zich na een tijdje voor het grote knokfestival, en op de soundtrack klinkt iets tribaals dat aan Bjorks Earth Intruders doet denken. Het échte popliedje komt later alsnog, en is het lolligste moment van de film. Boontje komt om zijn loontje.

Bijitâ Q
Sjongejongejonge...ik dacht echt dat ik alles had gezien. Laat het aan Miike over om het tegendeel te bewijzen.

Na Audition my favo Miike denk ik. Als je de eerste tien minuten uitschrijft en indient bij het Nederlandse Filmfonds heb je een lifelong ban aan je broek.

Wat gezien een goed deel van de door het Ned. Filmfonds gesteunde output wellicht een compliment is. :)

The Lords Of Salem
Een ingetogen Rob Zombie, het is ff wennen. Weinig gore of ander bruut geweld deze keer en erg vrouwelijk … op een soort 'wicca'-achtige manier. Een tenenkrommende faux-black metal trwns, alsof hij alles weet uit die ene Vice-docu over Gorgoroth/Gaahl. Ik had beter verwacht van 'm, hoewel het ook wel weer zo White Zombie-erig Amerikaans is dat het logisch is.

The Man With The Iron Fists
De RZA van de Wu-Tang maakt zijn eigen Shaw Brothers film. De bizarre vechtscenes maken het lekker over-the-top, maar wel met een zekere schoonheid en daardoor is het prima te hachelen. Flarden Wu-folklore zorgen natuurlijk wel voor bonuspunten voor een Wu-fan.

hehe, Visitor Q, ik herhaal mijn grap: borstvoeding wordt ineens héél héél raar

Geweldige film in ieder geval. Prachtig gefilmd, intens naar en toch met humor (dat gepest met vuurwerk!) Maar het is niet een film die je even navertelt op een feestje hè?

The Broken Circle Breakdown
Seks en kanker gaan sinds Turks Fruit al goed samen, en Van Groeningen gooit de ultieme melodramatische consequentie in de mix: een kind. Het eerste uur werkt het zakdoekjesfeest prima. Je moet wel een hart van steen hebben om niet geraakt te worden door de toestanden. De muziek is ook al een slim idee. Kennelijk is er genoeg tijd voorbij gegaan sinds O Brother Where Art Thou, hoewel ik zelf die associatie nog niet helemaal kwijtraakte. Bluegrass-traditionals, on screen vertolkt, want het stel dat het kind krijgt zit samen in een bandje. Drie keer raden wanneer 'Go to sleep my little baby' klinkt. Tot dat moment is er niets op de film aan te merken, het is prima in beeld gebracht vakwerk. Maar we zitten pas op de helft er is nog bijna een vol uur te gaan. Van Groeningen begint doodleuk opnieuw op te bouwen, naar wéér een gebroken cirkel, en nóg meer ellende. Zonde. Wat raakt er nu meer dan een verloren kind. Als de film nou over hoe het stel sámen met het verlies dealde ging. Nu beginnen beide op nogal afstandelijke wijze te flippen. (De man doet een paar goeie maar behoorlijk overbodige anti-religie rants, waarin hij opeens als Theo Maassen klinkt.) Ik geloof best dat je in je eigen pijn vlucht, maar voor de film had de man moeten zíen hoe moeilijk zijn vrouw het had. En dat ze hem dan tóch ontglipt.

Wake In Fright
Akelig goede Australische seventies-film, ook daar dus de golden age der cinema. Wake In Fright is zo'n film waarin het hoofdpersonage in de cel die de wereld heet gevangen zit. Zelfs in de ultieme ontsnappingsdaad faalt hij. In de openingsscène zien we de Lawrence of Arabia meets David Bowie-achtige man de tijd wegzwijgen tot de les voorbij is. Hij is leraar in de outback, en blij dat het schooljaar om is. Via het kleinste treinstationnetje uit de filmgeschiedenis zet hij koers naar de bewoonde wereld. Ver komt hij niet. Het eerste wat grotere stadje dat hij tegenkomt – dromend van Sydney – zuigt hem naar binnen, en laat hem niet meer gaan. De eerste poortwachter is een oververhitte receptioniste en zij zet de toon voor waanzin. Net als James Caan in The Gambler raakt de docent in de ban van een uiterst simpel gokspelletje. Het gokken is echter slechts een van de vele excuses voor drank. Nagenoeg de gehele rest van de film is één groot drankgelag. Cassavetes had het niet beter gedaan. En waar bij hem de drinkebroers nog vrienden zijn, is daar hier echt geen sprake van. De 'little devils' blijven hun nieuwe kompaan maar glazen brengen, en met zijn allen belanden ze van de ene in de andere trashy situatie. Marianne Thieme mag de film absolúút nooit zien, want ze zou voorgoed getraumatiseerd raken. De mededeling in de aftiteling wrijft slechts zout in de wonden. Bier, pillen, geweren, hitte, kangoeroes. Het is intens.

Only Yesterday
De titel verklapt het al. Dit is onversneden nostalgie van Studio Ghibli. Inmiddels heb ik er toch heel wat gezien, de schtick is allang duidelijk, en toch werkt het weer. Het gepingel op de piano, ecologie, treinen, en een alledaags nerdy meisje dat gewone gezinnetjes-dingetjes beleefd. Aanvankelijk lijkt het lukraak reminiscen te worden. Het Anne Frank-achtige meisje (precies een kleuterfoto van mijn moeder) groeit op in de sixties. Haar zussen zijn ouder en into the Beatles, maar zijzelf is nog 'ongerept' voor trends en fashion, zoals ze zelf zegt. Op school bakt ze niets van wiskunde, en droomt ze van een jongen die excelleert in honkbal. ('Hoewel ik niets van honkbal wist, zag ik dat ie superb was'.) Dan komt, een beetje uit het niets, de oudere versie van het meisje het verhaal in, en begint er in het 'nu' (het jaartal is onbestemd) een verrassend uitgebreid verhaal, rond een vakantie in de countryside, en een aanstekelijk verlegen 'organic farmer' met Bulgaarse folktapes. De basisschoolherinneringen worden flardjes, als een laatste keer terugkijken voor het boek der jeugd dicht kan. Een paar mooie voorzichtige dialogen maken het af. Ook het eten van een 'echte' ananas vergeet je nooit meer, en is heel herkenbaar. Het slotliedje (Een Japanse 'Some say love is a river...') zet het puntje op de i. (Van Ghíbli, ofzo.)

Levity
Stond een lollige recensie in de Vice over de nieuwe Besnard Lakes, waarvan het geluid werd omschreven als het moment in een Amerikaanse indiefilm dat de circusdwerg vrede sluit met zijn leven. De soundtrack van Levity is van de hand van Mark Oliver Everett (Eels) en zit in dat straatje. De film zelf is van het niveau Finding Forrester of Being Flynn. Lief maar met een soort nepperige kleinschaligheid. Zo is er wél een pak grote acteurs opengetrokken (Morgan Freeman, Holly Hunter, Kirsten Dunst) die met geld van Montreal (waar de film werd geschoten) allemaal op de automatische piloot spelen. Allemaal? Neen. Een onherkenbare Billy Bob Thornton (met lang grijs haar, even apathisch als J. Mascis) doet in de hoofdrol zijn best. Hij brengt toch altijd een zekere intensiteit. Ze laten 'm in de openingsscène los uit de gevangenis, waar hij voor een enkelvoudige roofmoord voorgoed vast dacht te zitten, wat me overdreven lang lijkt. Hij wekt de indruk geen flauw idee te hebben wat ie moet met zijn leven, maar belandt wél linea recta in de armen van de zus van zijn slachtoffer. Yeah right! Alle puzzelstukjes komen bij elkaar in een soepkeuken voor zwervers, zodat het krasjes vergelijken der goede harten kan beginnen.

"Judgment at Nuremberg" (Stanley Kramer, 1961) tells the tale - loosely based on real events - of judges judging judges, with the atrocities of WW II as the crime. It is not about the miltary trials, as I thought. This is only for the better, as this take allows for a more personal, human exploration, not burdened too much by the well-known facts of history. The script is very precise. It delivers the lines one expects from a good court room movie, but balances the hard-boiled speeches with innovative touches that only Hollywood at its best can invent. In the picture below (sorry subsforum), you see Frau Bertholt, an embittered woman whose husband, a Nazi general, was recently hung by the Americans. She is explaining to the American judge, Dan Haywood, what the song that people are singing, "Lili Marlene", is all about. The actress, the audience knows, is Marlene Dietrich. And the result, which I imagine you'd have to see to believe, is very touching.

Death Laid An Egg
Dooier dan een ei. Dit moet de enige giallo-film zijn met een uitgebreid kippen-thema. En daarmee doel ik ditmaal niet op de dames, hoe hard seksbom Ewa Aulin ook haar best doet, als heupwiegende fladderaar, die bij een rijk echtpaar is gecrasht. Jean-Louis Trintignant runt science fiction film-waardige kippenfarm. Volledig geautomatiseerd, en met bossa nova muziek om de beestjes happy te houden. Ondertussen voert een assistent in het lab experimenten uit. De film is ruim 40 jaar oud, maar de kweekvlees-thematiek is eigenlijk helemaal van nu. Het is bijna vreemd dat het nog altijd niet bestaat. Kippen zonder kop. Puur vlees. Er duikt een pr-mannetje op, die een campagne moet verzinnen. ('De kip als alledaags persoon'!) Ondertussen introduceert hij decadente Antonioni-spelletjes. Het doel is Trintignant van zijn stokje te doen vallen, en zijn echtgenote te plukken. Dat lukt smakelijk goed. Of toch niet? Hoe dan ook, Bruno Maderna krast, kakelt en prikkelt er met hulp van Derek Bailey (ik herkende 'm, *snob*) op de volkomen ontspoorde soundtrack heerlijk avant-garde op los. (Zoals mensen 50 Cents platen draaien 'voor de beats', kun je giallo kijken voor de soundtrack.) Maar serieuzer, Death Laid An Egg is een maffe maar fijne film. Iets minder warrig richting het noir-einde en het was een classic geweest.

The Black Stallion
Zeker beter dan associaties met Black Beauty doen vermoeden, The Black Stallion is een opvallend landerige film, ik zie zo een remake van Studio Ghibli voor me. Eenzelfde rust, prominente muziek, en tijd om te genieten van natuurschoon. De openingsscenes zijn nog het Spielberg-spannendst. Een Arabische schurk, een Arabisch paard, en een jongetje daartussenin. Er is tijd voor één dialoog met goklustige pa, maar dan breken Titanic-toestanden uit; claustrofobisch duister in beeld gebracht. Een groot contrast met het eiland waarop het jongetje belandt. Hij vergeet het paard Vrijdag te noemen, maar idyllisch is het wel. (En schijnbaar overleeft het mannetje probleemloos.) De film volgt heel mooi een soort kinderlogica. Het is één grote jeugdige egotrip. Het eiland is voor het mannetje dus al een peulenschil, op school wordt hij onthaald als een held (en hij hoeft er kennelijk nooit meer naar terug) en dan rest slechts nog even de Grootste Paardenrace van het jaar winnen. Als tienjarige. Waarom niet. Een beetje hulp krijgt van Mickey Rooney, voor eeuwig éérst die Chinees uit Breakfast at Tiffany's, en hier smakelijk morsig op dreef. Even wordt het onbedoeld creepy, als Rooney maar doorzemelt over 'this is our secret'. Zeker omdat het kereltje de ganse film núl dialogen met leeftijdgenoten voert. Maar ja, het kind denkt gróót he.

Ugetsu
De typische Noh-muziek (met de verbaasd stijgende hooooo-kreetjes) zet meteen de toon. Dit is een ouderwets ingewikkelde Japanse film, zo'n film waarover slimme mensen nog veel slimmere stukjes schrijven. Mij viel aanvankelijk vooral op hoe Shakespeariaans het allemaal is. Daarmee wil ik niet zeggen dat die man alles heeft uitgevonden, juist dat er ook een soort universele sprookjestaal is, vol van geesten en voorspellingen. In het mooiste moment van de film varen de hoofdpersonages (2 echtparen en 1 kind) op een mistige rivier. Het lijkt wel alsof ze de Styx oversteken. De grens tussen dood en levend vervaagt. Tot dán was er nog helemaal niets metafysisch gebeurd maar de associaties die de rivier oproept blijken correct. Het viertal personages wordt van elkaar gescheiden. De mannen lijken al hun dromen waar te maken, de vrouwen krijgen het almaar moeilijker. De ene man droomt van grootse samoerai-daden. De andere man (een pottenbakker) droomt van rijkdom en status, en wordt ingepalmd door een mysterieuze Lady. Het is allemaal too good and too surreal to be true. Het lastige aan Ugetsu is de uiterst economische vertelstijl. Dit is geen Kurosawa-epos (denk aan Ran). De korte film doet niet aan introducties, en beent de verhaallijntjes en personages tot op het bot uit. Voer voor literatuurwetenschappers.

Zoals je Ugetsu nu navertelt voel ik de liefde al. :) [zet hem op de lijst]

ja i can see it working. in de archieven van de draad omschrijft Olaf 'm (in de context van een andere film en in mijn parafrase) als een intellectuelere Pather Panchali

Het klinkt alsof Derek Bailey meedoet (of dat het op een van zijn 'Company Weeks' is opgenomen lees ik ergens, de associatie is dus voor de hand liggend) maar volgens mij doet ie 't niet. :)

:D (toch niet zo'n snob dus.)

Life Of Pi
Happinez The Movie, een CGI/bluescreen cheesefest, in 2d/hd bekeken schreeuwt het nog steeds "HEY HET IS 3D!" … maar vreemd genoeg toch wel onderhoudende bling, in ieder geval net genoeg om 'm niet uit te zetten.

Heeft hier iemand nog toegang tot geheime genootschappen waar Engelse subs voor Fill The Void zijn te vinden? Vooralsnog kan ik alleen Italiaans, Portugees en Bulgaars vinden. Благодаря.

geheime genootschappen waar Engelse subs voor Fill The Void zijn te vinden? Zeker! Dat geheime genootschap is in de volksmond bekend onder de naam 'de bioscoop'. Wel onder ons houden, natuurlijk ;-)

Heeft hier iemand nog toegang

Wat gebruik je om films mee te kijken? XMBC heeft namelijk een handige ondertitelknop waarmee je alle grote ondertiteldatabases afgaat (met instelling van voorkeurstaal en alles). Als hij dan niets vindt heb je meestal gewoon pech. (ook handig omdat je in-program al die irritant opgezette sites niet hoeft te navigeren)

Ik heb geen idee welke OSX je moet runnen voor XMBC op een macbook (heb zelf snow leopard) maar bij mij krijg ik automatisch een vol scherm waar het dingetje waarmee ik een film kan selecteren helaas buiten beeld valt, hetgeen me dan dus niet lukt. Het is minstens tien jaar geleden dat ik zo'n knullige interface heb gezien. Terug naar vlc...

Staat genoteerd Gert. ;)

Ik kijk op tv via PS3 Media Server naar Samsung Allshare. Heeft wel wat haken en ogen qua ondertiteling, maar die Italiaanse, Bulgaarse en Portugese werken wel. :) Mijn HD tv is van een andere orde dan mijn computerscherm om van het comfort van de bank maar te zwijgen, dus ik moet wel heeeeeeel nieuwsgierig zijn om weer voor m'n computer te gaan zitten.

Nog nooit van XMBC gehoord, maar wellicht om de reden die Olaf aanstipt.

In the meanwhile:
Zombibi
Zombiefilm, verwacht niet te veel, en dan is ie best leuk. En prettig dat er eens een film met mocros is die niet op zelfspot drijft, wellicht een teken van enige vooruitgang.

Zit de XMBC site te bekijken, beginnen die nerds weer over skins als je wil lezen wat er allemaal mee kan … :D

Yo, ik kan de pijn van Apple peepz niet voelen. :) Voor windows gewoon downloaden, installeren, even wat taalinstellingen, films kijken. Is in mijn vriendenkring echt de standaard met [heb ik van horen zeggen] hele servers die als videotheek fungeren. Je kan er in ieder geval genoeg mee. :) Als je de overstap waagt kijk dan bij mogelijke ondertitels altijd even naar ondertitels met sync ervoor, dan staat het meteen allemaal goed.

Ff zitten turen maar ik zie nog ff niet hoe ik 't van m'n (desktop comp) naar m'n tv krijg (UPnP). Ik kan ook allerlei menu's niet lezen omdat ie letters onder de x-hoogte af lijkt te snijden, fontprobleempje, begint goed. :)

Anyway, gewoon maar ff wachten, dat srt'tje komt er vast wel.

Ben wel een Appelaar, maar ook een bioscoopkijker, dus aan mij heb je ook niks. Trouwens altijd gedacht dat je vloeiend Bulgaars sprak ;)

Becoming Traviata (Philippe Béziat, Frankrijk, 2012)
Verfilmingen van repetities van toneelstukken (zie Césare deve morire) of opera’s… eigenlijk zijn ze niet aan mij besteed. Al tijdens de openingsscene is er het besef “dit wordt een lange zit” en moet de eerste geeuw worden onderdrukt. Ergens halverwege raak ik er toch in en komt het einde sneller dan verwacht. Bij Becoming Traviata is het vooral coloratura sopraan Natalie Dessay die in de rol van courtisane Violetta de bioscoop(door)zit dragelijk maakt. Zo groots en meeslepend "pre-gebroeders Lumière" acteren en dan toch met het grootste gemak de rijkgeornamenteerde pannen van het belcancto dak zingen… wat een klasbak!

Мерси (merci), чао (ciao), daar houdt het wel bij op. ;)

Влюбленные в Киев
Engelse titel Lovers In Kiev. Wisselvallige episodenfilm over de liefde, in Kiev (het is een Oekraïense film). Een paar aardige, en wat mindere. Net toen ik dacht dat er een leeftijdslijn in zat werd er cryptisch afgesloten met twee jongelingen.

Precious
Sentimenteel, maar ik ben ook wel sentimenteel (en 't wordt steeds erger). Ook weer geen hogere cinema maar toch wel een mooie film.

Alleen Maar Nette Mensen
Het boek niet gelezen, de film is wel aardig alhoewel soms wat onsmakelijk (eerste gratuitious breast shot direct na de titelrol). Beetje de Dino Show, maar minder over-the-top. Maar je moet er vooral niet te veel over nadenken/in zoeken.

(Breast shots zou ik nog niet direct als onsmakelijk beschouwen, maar die in de Oekraïense was classier)

Rabat
Niet zo hip als ik verwacht had. Liever Concha Buika dan Sef in de soundtrack (die laatste pas bij de aftiteling) en gewoon een heel aardige roadmovie.

Reincarnated
Snoop Lion bij het maken van zijn nieuwe plaat, een start van een nieuw leven. Kapot veel 'erb en hoewel het album niet onaardig is en het leuk is voor de familie en hemzelf, die wedergeboorte, was het jammer genoeg toch echt beter toen ie vers van de straat kwam.

In the picture you see J.J. Hunsecker (Burt Lancaster), feared columnist and addicted to putting people around him down. Especially Sidney Falco (Tony Curtis), the sleazy press agent, who is crawling so much in hope for a better existence that you start pitying him, almost. Together they are responsible for what must be some of the most venomous dialogues of the 50s. If it wasn't for the victim, Hunsecker's pretty sister (Susan Harrison, who would do not much else apart from this movie, except "Bonanza"), there would not be a normal being in here. The movie is drenched in a glorious black and white NY night life, and the images dance to jazz music. And last but not least, this must be the first time I have seen Lancaster act without grey hair. "Sweet smell of success" (Alexander MacKendrick, 1957) is a big joy.

"Paradies: Hoffnung" is the last film in Ulrich Seidl's trilogy about human desires and the impossibility of seeing them fulfilled. Which is why you know in advance that this title is largely ironic. If there is any hope here, it is because Seidl decided not to go all the way, like he did in "Paradies: Liebe". This one is about teenagers in a diet camp, and the doctor working there, but that's just the setting he chose. It could have been anything, really.

It's clear that Seidl's ambition is to say something profound about Austria, and through that about western society. His weapon is cringy humor. Often, the first shot of a scene is so well done that it already triggers a subdued giggle. Subdued, because you are never sure you are allowed to. And three-quarters into the movie, the giggles always stop.

If you look hard enough, it becomes clear that Seidl's cinema is a lot like Wes Anderson's. But definitely without the fairy-tale colors.

Wacht, ik kan natuurlijk zo'n foto in facebook op "public" zetten. Effe kijken of dat werkt Het is het plaatje dat bij "smell of success" hoort.

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10201309954570108&set=a.2049619399339.2130125.1210101778&type=3&theater

Klik! or

werkt (als ik klik, ik weet niet of ie ook embedded te zien had moeten zijn...)

de bril van Burt in die film is legendarisch. :D (en ze komen niet veel scherper dan Sweet Smell he)

Z
Film die brandt van woede, opgebouwd rond het 'revolutionaire' jaar 1968. Ik moet zeggen, toch een beetje een vergeten periode. Kaltgestellt door de economische successen van daarna (waarvan de babyboomers zelf het hardst profiteerden...) Z maakt mooi duidelijk welke ancien regime-achtige conservatieve krachten de boel toen in Europa in toom hielden. (Zoals altijd...) Het niet bij naam genoemde land uit de film moest – dacht ik – een dystopie van Frankrijk voorstellen, lijkt meer op Franco's Spanje, en blijkt bij nader inzien Griekenland... Hoe dan ook. Een linkse politicus (Montand) houdt een speech (daarbij voortdurend tegengewerkt) en na afloop wordt er een aanslag op hem gepleegd. De ME staat erbij en kijkt ernaar. Grote woede bij de altijd amusante Charles Denner (als advocaatje) en zorgen voor Trintignant als de Heino-achtige procureur. De machthebbers hebben geen zin in een uitgebreid onderzoek, maar Trintignant zet door. Er ontstaat een caleidoscopisch verhaal, vol korte flashbacks, soms drammerig, vaak wat saai. Het deed me wat denken aan Il Divo, maar hier is geen Andreotti als blikvanger. De bad guys zijn overal, en hebben het volk volledig doordrenkt met haat voor de 'commies'. De Z van Zeitgeist wordt zonder meer gevangen.

Dark Star
“For your listening enjoyment, we now present The Barber of Seville, by Rossini.' Een van de leipste sci-films aller tijden, ongetwijfeld. Ik herinnerde me ineens dat Kevin Smith ook een echte space-film in de steigers had staan (of heeft ie 'm al gemaakt?). Hij zal deze als inspiratie moete bekijken. Dark Star is niet eens 'haha'-grappig, maar de situationele komedie is leuk genoeg. Het is alsof The Eagles in een ruimteschip zitten, ik verwachtte een cameo van Joe Walsh... Een groepje mannen met seventies-baarden cruiset in hun Dark Star ergens heel heel ver weg. De verveling en depressie hebben allang toegeslagen. Die fopsjop-nepbrillen blíjven niet grappig. Het tofste personage zit daarom maar op het dak van het ruimteschip naar de sterren te kijken. De nieuwe kapitein (de vorige is 'dood', nou ja) zou dat ook wel willen maar probeert het schip nog te runnen. Bezigheden? Verdachte planeten opblazen. Sergeant Pinback (jawel nóg een band die vernoemd werd naar de film) zoekt liever naar buitenaards leven, maar de kapitein weigert. Begrijpelijk wel als we later het ruimteschip-huisdier zien.... Goofy dus. Ik heb het nog niet over de pratende bom gehad, het meest Kubrickaanse idee van de film. Maar het einde is plots verrassend gevoelig. De scene met de 'dode' kapitein, en de veel te korte slotscene. Eindelijk vrij dude!

Detachment
Was al smakelijk door Vido gefileerd op zijn weblog, maar ik had 'm ook als ramptoerist toch maar niet gekeken. Vervolgens was mijn zusje wél enthousiast – 'al vind jij het vast weer een zesje' – dus moest ik er toch aan geloven. Nou. Wat zullen we eens zeggen. Detachment vliegt in elk geval geestdriftig uit de bocht. Het gangbare deel van het verhaal is een soort Half Nelson, met ditmaal Adrien Brody als goed bedoelende fucked up leraar. Hier zijn er niet 1 maar 2 meisjes die 'aan hem hangen', waarvan het Jennifer Jason Leigh-achtige tienerhoertje het meest typerend voor de film is. Aandoenlijk, maar way too much. De aanwezigheid van Brody lijkt de makers te hebben geïnspireerd tot een heus holocaust lijdensverhaal, wat zoals Vido al aanstipte onwaarschijnlijk overdreven is. De school als de hel op aarde, waar enkel klootzakken en apathische slachtoffers rondlopen. Weemoedige piano-muziek werkt driftig aan noot-kreten. Tegelijkertijd heeft de film iets pseudo-intellectueels, met quotes van Camus en de 'rants' van Brody die als een soort documentair talking head commentaar mag geven. Waar de film wél in slaagt is het maalstroom-effect. Zo zijn er vele ultrakorte flashbacks naar Brody's fucked up jeugd. Door de sneeuw en het geweld van de herinneringen moest ik aan Affliction denken.

Feet First
Net als Mae West is Harold Lloyd een wat vergeten komiek. Hij ontbeert ook nog auteurs-props, omdat hij noch regisseur noch schrijver van zijn komedies was. Al krijg je wel de indruk dat hij net als Woody (en iedere andere comedian van dit type) een 'overdrijving' van zichzelf speelt. In Lloyds geval een brave bleke kantoorklerk met onvermoede acrobatische kwaliteiten. Hij wíl helemaal geen avonturen beleven, maar als er meisjes in het spel komen verandert zelfs de grootste 'dork' in een ambitieuze streber. Harold volgt er zelfs een cursusje voor. (En orakelt de rest van de film in clichés uit boekjes, een leuke running gag.) In het begin werkt hij als schoenenverkoper (Married with Children!) met de bekende taferelen rond dikke dames. Een carrière van korte duur, want na de cursus belandt hij tussen Oud Geld op een yacht, waar een groot gedeelte van de film zich afspeelt. Gedoe met hondjes, domme matrozen en sigaren. De leukste grappen zitten in een sequentie rond een tijdschrift-advertentie, waar Harolds cursusfoto voor is gebruikt. Nu was Lloyd dus in de eerste plaats daredevil, en op het stedelijke stuntwerk is het lang wachten. Maar als hij dan eindelijk los mag is het wel genieten. Denk aan die foto van lunchende bouwvakkers op een wolkenkrabber.

Ik zeg, de rubber kip. ;)

Z zit ik altijd tegen aan te hikken. Hoogstwaarschijnlijk heel goed maar irritant depressief (op zo'n Salvador-achtige manier).

If there is any hope here, it is because Seidl decided not to go all the way, like he did in "Paradies: Liebe"

Juist... en dat maakt het van belang is om deze als laatste van de drie te zien. De in de voorgaande delen opgevoerde spanning doet zijn werk... De Hoop zit 'm wat niét gebeurt. Sterk.

Ik zeg, de rubber kip. ;)

heh. dat toetseninstrument mag er ook wezen. stelletje progrockers. :)

Z, ik voelde 'm dus niet Zo. (doe me dan Stavisky maar als onbegrijpelijke politieke maalstroom, of Le Voleur, voor Denner)

over Dark Star gesproken

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=KaOC9danxNo

Our man in Havana (Carol Reed, 1960)

Bigger than life (Nicholas Ray, 1956)

De Gelukkige Huisvrouw
Eerst deden ze nog lekker wild neuken maar toen werd ze zo geschift als een pak yoghurt en belandden we in Loenatik De Moevie (die was beter). O ja, toen nog ff iets met papa verwerken en toen was 't weer goed.

Il Gattopardo
Deze wilde ik al jaren zien, maar het kwam er nooit van. Vrouwlief haat kostuumdrama's, die intimiderende speelduur van 5 dagen. Maar nu moest het er toch echt van komen. Sublieme film. En misschien wel beter dat ik gewacht want de blu-ray is echt spectaculair. Elk detail is zichtbaar gemaakt en de film ziet eruit alsof hij gisteren is gemaakt, wat een heel raar effect geeft. Prachtig ingetogen film, even wat vechten in het begin met olijke Garibaldi peepz in hun rode jasjes en veren in hoed maar daarna is het op naar landerig Sicilië en Prins Lancaster die inziet dat de tijd van de aristocratie er op zit. Het voelt allemaal zo echt aan en is ook Visconti's meest persoonlijke film denk ik, de man was immers aristocraat en communist...je voelt hem op twee sporen denken. Er zijn geen pieken, alleen bewegingen door eindeloze decors, landerijen afgewisseld met melancholische gedachten van de prins en de tortelduifjes Delon/Cardinale. Prachtige non-climax ook. En...Terence Hill.