Filmforum

...eh Control dus. :)

Ondertussen, Le Mépris (1963, Godard). Goede film met fantastisch begin, de credits laten oplezen terwijl een lang shot eindigt met een camera die op de kijker wordt gericht. Daarna wordt het natuurlijk nog beter met Picolli die Bardots naakte lichaam in taal moet ontleden (als je het icoon voor handen hebt dan ook helemaal uitbuiten.) Phil IJzerdraad komt langs en is een mooi contrast met Fritz Lang als elegante Europeaan. Er is weer het gebruikelijke Godard gehannes, het is prachtig gefilmd en is er een heeeeeeeeeele lange centrale scene waarin je perfect, zonder al teveel drama een huwelijk uit elkaar ziet vallen.

Op naar Made In U.S.A.

Hij staat op mijn harde schijf, Le mépris, maar ik dorst effe niet. Ik doe eerst twee arty sleaze films, Ett hål i mitt hjärta en Shabondama Elegy. Kijken of ik daar chocola van kan maken...

Grappig, ik noem Control ook regelmatig Closer. De titelvariant Lost heb ik ook al een keer gehoord.

Ett hål i mitt hjärta. Nou, veel 'plezier' ermee... Ben benieuwd of je het einde hebt weten te halen.

maar ik dorst effe niet

Mjaa, begrijpelijk met de score die Godard tot nu toe bij jou heeft. :) Maar misschien is Le Mépris de beste ingang tot Godard, een film die net de balans vindt tussen zijn nieuwe geintjes van "dit is film"/gebruik van literatuur/referenties, met een zekere politieke boodschap die niet zo schreeuwerig is als de films daarna. (Wel een film die je eigenlijk in de bioscoop moet zien.)

Ett hål i mitt hjärta, geen hol aan, Lilya 4ever was erg en misselijkmakend om de juiste redenen, dit was gewoon saai en pretentieus. En die shockerende beelden hebben we inmiddels ook al gezien met dank aan Sunny Bergman (of anders wel een of andere porngrind cd hoes, van Misogynist Pussyslasher met name).

porngrind?!?! haha. is dat grindcore met extreem vertraagde pornsamples op de achtergrond? al dat gekreun klinkt met wat distortion vast als een goeie grunter.

Pitchshifters en andere vervormingsapparatuur komen er zeker aan te pas. Google zelf maar. ;)

*mist der Arnold ineens.

Lásky jedné plavovlásky (a.k.a.Loves of a blonde (Forman, 1965). Drie meisjes en drie soldaten kijken aan aparte tafeltjes de kat uit de boom en uiteindelijk zijn de kansen verkeken. Behalve voor de blonde Andula die verleid wordt door de pianist van de avond, Milda. Na een intieme nacht besluit zij Milda op te zoeken in Praag. Die blijkt nog bij zijn ouders te women. Bijzonder ontwapenende vroege film van Milos ‘Amadeus’ Forman, en een van de hoogtepunten blijkbaar uit de Tsjechische nouvelle vague. Deze film heeft echter meer gemeen met de Britse traditie uit die tijd dan met de Franse: minder experiment, en de focus op gewone mensen. Zeer genietbare, ingetogen dialogen met de kakelende ouders van Milda als hoogtepunt.

The Bourne ultimatum (Greengrass, 2007) Bourne, gespeeld door Matt Damon is ongeveer een half uur aan het rennen als ik me af begin te vragen waarom in godsnaam. Vaag kon ik me herinneren dat deze film een voorganger heeft (een hele serie zelfs, zo blijkt) dus ik heb maar even gespiekt. Hij is op zoek naar zijn identiteit dus, achterna gezeten door de CIA. Dus dat is rennen geblazen, de hele film lang. Ik moet zeggen, dat rennen gaat Matt Damon behoorlijk goed af. Hoeftie tenminste niet te acteren. De hele film is één lange achtervolging die in de pers bijzonder goed is gevallen. Het is ook wel een toffe achtervolging, levendig en groezelig geschoten door Greengrass (United 93. Af en toe neemt Bourne een scooter of een trein. Een beetje als James Bond dus. Bond maakt alleen af en toe effe een cool praatje met zijn vijand, net voordat hij ernstig gemarteld gaat worden in een casino of in de onderzeeboot of ruimteschip, grapje tussendoor. Weinig onthaasting voor Bourne helaas, en voor de kijker. Kan niet zeggen dat het boek beter is. Ik heb het niet gelezen en ik kan het me ook niet voorstellen. “Bourne springt van het ene naar het andere dak. Daar aangekomen kruipt hij onder het wasgoed door en hij begint weer te rennen, een paar kogels ontwijkend. Dan ziet hij een trap naar beneden…”

The Good German
moest woensdagavond al mijn hersencellen laten kraken voordat ik me kon herinneren welke film ik maandag zag.. Zegt wel wat. The Good German probeert een ode te zijn op die jaren '30/'40 film noirs, maar er wordt wel volop in gescholden. Dat vind ik dan al jammer. Ook jammer, is dat het dubieuze personage van Toby Maguire snel van toneel verdwijnt, vond ik eigenlijk een interessanter figuur vergeleken met het hoofdfiguur (gespeeld door Clooney)
Maar goed, mooie plaatjes, veel Casablanca-shots en verder niets. Teveel voice-over en een irritant verhaal, kwam er nauwelijks achter waarom die Good German nou zo goed was..

Catch a Fire
Dit is zo'n film die zijn goeie recensies gedeeltelijk aan het onderwerp heeft te danken. Zuid-Afrika, ANC anti-apartheidstrijd... Altijd goed (voor een gevoel van schaamte) Die rare Afrikaners. De acteurs zijn goed (Derek Luke als langzaam radicaliserende Afrikaan en Tim Robinson als de bestrijder van "terroristen en communisten" = zwarten)
Jammer alleen van het script, het stipt fragmentarisch allerlei momenten aan, terwijl er ook met een betere spanningsboog wel een 2 uur durend eposje in had gezeten. Nu vliegen we erdoorheen en emotioneerde het mij nauwelijks.

Radio Days
Ik had er iets meer van verwacht. Woody reminiscend over de goeie ouwe tijden der radio. Nou dat is 't dus, hij vertelt anekdotes, bijna documentair, al zijn ze natuurlijk wel dik aangedikt en leuk verbeeld met de vaste acteurs. Maar, logisch, een vloeiend verhaal is het niet. Toch best charmant en het slot (oud en nieuw van '43 of '44) verbeeldt goed die vreselijke melancholie van zo'n dag. (Wat mij betreft ;) )

12.08: East of Bucharest (Porumboiu, 2006). Hierboven beschreven door Ludo. Film over een tv-show waarvan de presentator probeert te achterhalen of er tijdens de val van Ceaucescu nu wel of niet sprake was van een revolutie. Gingen de mensen voor zijn vertrek al de straat op of erna? Veel meer dan twee bekenden weet de presentator niet op te trommelen en de heldendaden van één, de plaatselijke docent, worden tegengesproken door de bellende kijkers. Aangezien het een arthouse film betreft, het budget zichtbaar beperkt is en de humor gortdroog, heet deze film in de pers al snel een vlijmscherpe politieke satire zonder weerga te zijn. Dat valt wel mee. Het punt dat er geen revolutie was wordt al snel gemaakt en vervolgens weinig subtiel een hele poos herhaald. Toch is dit een geslaagde film, omdat hij op het menselijke vlak blijft werken. Revolutie of niet, het interesseert uiteindelijk geen hond. De docent raakt wat geïrriteerd als mensen hem beginnen tegen te spreken, maar uiteindelijk is hij drukker met het verwerken van een kater en het afbetalen van leningen. Waardoor de film uiteindelijk meer vertelt over de Roemeen dan over de politiek van Roemenië.

De docent raakt wat geïrriteerd als mensen hem beginnen tegen te spreken, maar uiteindelijk is hij drukker met het verwerken van een kater en het afbetalen van leningen.

Klinkt als een erg vermakelijke film, die wil ik wel zien!
Laat hem nog op je harde schijf staan dan kom ik hem een keertje kijken.

Waardoor de film uiteindelijk meer vertelt over de Roemeen dan over de politiek van Roemenië.

genau! feel-good film aka ironische komedie over losers. altijd goed :)

Rocco e i suoi fratelli (Visconti, 1960). De beste Visconti die ik tot op heden zag (maar ik moet Il gattopardo nog). Drie uur durend verhaal over vrouw en drie broers die vanuit het arme zuiden naar Milaan trekken en daar aangekomen de huwelijksplannen van broer nummer vier verstoren. Het gezin moet de eindjes aan elkaar knopen, waarbij Rocco en Simone in de bokserij belanden. Tussen deze broers ontstaat een moeizame verhouding die de hoofdmoot van de film vormt. Simone wil niet deugen, Rocco is zowat een heilige, die bereid is erg ver te gaan in zijn broederliefde. Prachtige film over schuld, boete en vergiffenis, die alleen op het einde wat te sentimenteel dreigt te worden. Maar ja, je wilt een Italiaans melodrama of niet.

The prestige (Nolan, 2006). Nog een film over schuld, boete en vergiffenis, dit verhaal over een twist die ontstaat tussen twee goochelaars, Angier en Borden, waarvan er een verantwoordelijk is voor de dood van de geliefde van de ander. Het is onmogelijk deze film niet in één adem te noemen met het tevens dit jaar uitgekomen The Illusionist. Ik ben het met Ludo (zie hierboven ergens) eens dat The Prestige het wint omdat er uiteindelijk een creepy verklaring gegeven wordt voor de magie. Niet dat creepy nu per se moet winnen van magie, maar het tilt deze film naar een hoger plan. (mogelijke spoilers in aantocht).Een onschuldige goocheltruc, The Transported Man, van Borden lijdt tot zo’n ijverzucht van Angier dat hij tot alles bereid is deze truc te evenaren, totaan het lugubere einde. De wordplay van ‘transported’ is een prachtige vondst: Borden gaat de bak in, en Angier is de man die eindigt als onherkenbaar voor zichzelf, The Real Transported Man. Heel vermakelijk, genoeg plot twist om je bij de les te houden en fraai vormgegeven.

Smultronstället (a.k.a. Wilde aardbeien/Bergman, 1957). Road movie meets A Christmas Carol. Medische professor reist per auto naar Lund om onderscheiden te worden en zijn schoondochter reist mee. Het wordt een emotionele en inzichtgevende tocht, omdat de professor geconfronteerd wordt met zijn verleden, de gemiste kansen en zijn menselijke tekortkomingen. Typisch Bergmaniaans is de glimlach op de gezichten van mensen die elkaar beleefd de harde waarheid zeggen, maar de film biedt tevens veel mededogen voor zijn protagonist. Zeer toegankelijke Bergman die toch een enorme diepte weet te bereiken. Er gaat weinig tijd verloren en elke scene biedt een volgende, onmisbare stap. Het was me nogal een annus mirabilis voor Bergman, die in hetzelfde jaar Persona afleverde. Dat vond ik een interessantere film, maar Smultronstället vind ik beter.

A Mighty heart (Winterbottom, 2006). Film over de in Pakistan gekidnapte en vermoorde journalist Daniel Pearl, die focust op de achterblijvers. In tegestelling tot in zijn vorige film, The road to Guantanamo, neemt Winterbottom minder stelling. Het is een beetje PvdA. De slechten zijn de terroristen, niet de Pakistani, en de autoriteiten doen er alles aan om de verdwenen westerling te vinden. Er is één beladen scene, waarin een terrorist is opgepakt en in de boeien gehangen, als een Amerikaanse agent de ruimte in komt lopen. Nou, wat wordt het? De terrorist wordt weinig omzichtig omhoog gehouden door boeien, maar er valt geen klap en zijn lichaam vertoont er geen sporen van. Is de film daardoor vlees noch vis? Nee hoor, dit is veel beter te pruimen dan de schreeuwerige statements van Oliver Stone. Winterbottoms film straalt vooral eerbied uit voor de complexiteit van de werkelijkheid. Hij wil de actuele geschiedenis van de beelden achter de schermen voorzien. En dat doet hij erg goed.

En toen besloot ik eens een paar sleaze-films te doen. Arthouse en porno: gaat dat samen? En zo ja: wat levert het op?

Ett hål i mitt hjärta (Moodysson, 2004). Van Moodysson had ik nog geen één film gezien die ik minder vond dan ‘heel erg goed’. Dat er een einde was gekomen aan de zegereeks ingezet door Fucking Amal, Tilsammans, en Lilja 4-ever werd me reeds beloofd door Vido en Martijn, die hun best deden me de film te ontraden en die ik nu kan melden dat ik het einde gewoon gehaald heb. Film handelt over een bleke gothic-tiener die voornamelijk op zijn kamer industriële muziek zit te luisteren terwijl zijn vader in de huiskamer met twee vrienden de ene na de andere pornofilm opneemt. De eerste helft van de film vond ik behoorlijk sterk, omdat Moodysson aanemelijk weet te maken dat de werelden van papa en zoonlief meer op elkaar lijken dan ze zelf lijken te beseffen. Beide zijn totaal vervreemd van de buitenwereld, weten niet hoe met vrouwen om te gaan en kijken nogal op een destructieve manier aan tegen het leven en het daarvan meest tastbare bewijs: het menselijk lichaam. Pornografie biedt Moodysson vervolgens een manier om het menselijk tekort ironisch en vleselijk in beeld te brengen. De op lichamen inzoomende camera is vooral het verlengstuk van vader, op zoek naar iets van leven. Het klinkt banaal, maar ik vond het allemaal wonderlijk coherent. Maar dan gaat het mis: de film heeft te weinig dramatische ontwikkeling. De uitgangssituatie kan nauwelijks verslechteren (al dreigt dat even te gebeuren als de enige vrouw in het gezelschap de tent verlaat omdat de mannen vinden dat haar vagina stinkt - verzin het maar…), waardoor Moodysson gedwongen wordt zijn hand te overspelen. De tweede helft biedt meer van hetzelfde maar de beeldencollages die tussen de scenes versneden zitten, worden repetitief en zijn dan allang leeg. Je hebt snel genoeg van al die kunstvagina’s waar dingen in gestopt worden, poppetjes die verminkt worden, operaties en schaamlipcorrecties. Uiteindelijk is het net alsof je naar een film van Aronofsky zit te kijken. En dat betekent in Huize K. game over.

Shabondama Elegy (Kerkof, 1999). Ik ben waarschijnlijk de enige Nederlander die tot twee keer toe genoten heeft van Naar de klote. Daardoor ben ik waarschijnlijk de ideale persoon voor de volgende stap, deze in Tokyo geschoten film, waarin de ontmoeting van een gangster on the run (Thom Hoffman) en een pornoster met een incest verleden centraal staat. Ik kan me nog herinneren dat Jeroen Pauw eens Thom Hoffman op bezoek had in zijn programma, en beide een groot punt maakten van het feit dat de acteurs het echt met elkaar doen. Goed, ik was bereid het geheel onbevangen te bekijken, maar toen Hoffman binnen tien minuten zijn Japanse vriendin in haar komt aan het naaien is tijdens het opzeggen van het ‘onze Vader”, wist ik dat het moeilijk zou gaan worden. Het is duidelijk dat het Kerkof vooral om de vorm gaat. Verhaaltechnisch past het op een bierviltje. We zien de protagonisten vooral aan elkaar zitten fruniken en af en toe zit Hofmann te oreren over leven dood schuld boete en andere grote woorden, al dan niet gezeten in een lichtblauwe ochtendjas met de tekst “Marie Claire”. Wat het interessant moet maken is de cameravoering, het experiment, de sfeer. Ik kan me voorstellen dat Kerkof daarom naar het Oosten is gereisd. Daar wordt dat genre uitstekend beheerst (Wong, Hou, Lou Ye, etc.), maar dat zijn mensen met enorm veel talent. Dat talent ontbeert Kerkof. Shabondama Elegy voelt erg leeg aan. Het is eigenlijk vooral lachwekkend..

Ik kan me nog herinneren dat Jeroen Pauw eens Thom Hoffman op bezoek had in zijn programma, en beide een groot punt maakten van het feit dat de acteurs het echt met elkaar doen.

alsof duizenden porno-acteurs dat niet dagelijks doen, en soms is er nog een verhaaltje bij ook.
In Red Road zag de seks er ook behoorlijk unsimulated uit trouwens, niemand over gehoord.

Wild Strawberries! Even spieken of dat mijn favoriete Bergman was vorig jaar.. Hmm, nee The Passion Of Anna (Jandekiaanse depressie-film) zou ze nu omwisselen.
Je hebt Deconstructing Harry wel gezien he? Ik weet even niet meer welke ik eerder zag, maar ik vond ze er, grappig genoeg, beiden beter worden. Als een soort duo-programma.

uch...uch...Persona is natuurlijk uit 1966 (gaat me niet om jaarneukerij als wel dat het zo'n typische circa-66 film is en dus zelf even twijfelde van "al in 1957?!?" ;)

Ah ja, je hebt gelijk :-S Dan was er een andere film OOK uit 1957. Spiek: Ah ja, De Zevende Zeehond!

Ex Drummer
Kamagurka meets Tarantino of Hans Teeuwen meets Smack My Bitch Up.. tis wel even grappig. Het achterstevoren begin. Daarna blijft het onduidelijk of dit nou grappig moet zijn.. Of toch een drama. Ik denk 't eerste, maar tis voor mijn tere oortjes allemaal wat te hard. Bovendien was ik zo slim om het ding zonder ondertiteling te kijken, zodat ik waanzinnig geconcentreerd moest zijn om nog 50% van de tekst te verstaon. Ik kreeg in elk geval niet de neiging eens een boek van Brusselmans te lezen.

Curse of the Golden Flower
Verrassend goed. Veel beter dan Hero (die is vast zo geliefd wegens de ingewikkelde constructie) Van mij mag deze in top 250 en Hero eruit. Curse begint met een uur lang Shakespeariaans drama, vol kleurenpracht. Laat het maar aan de Chinezen over om dat soort gigantische decors, mensenmassa's e.d. uit de grond te stampen. De opening van Beijing 2008 zal ook wel geniaal worden, voor wie van dat soort massa-gedoe houdt. 2e uur is keiharde actie, waar Lord of the Rings nog een puntje aan kan zuigen. Uiteindelijk is de moraal natuurlijk: de sterkte (= zittende macht) overwint alles. Lekker fout, maar eigenlijk eerlijker dan de Amerikaanse fascinatie voor de underdog.

Azuloscurcasinegro
(uit mijn hoofd.. hard geoefend. ;) )
Jeej, soms lijkt het of elke Spaanse film een luchtige sexkomedie is. Ze doen er best naturel over, wie weet zijn ze in Spanje wel toleranter dan hier. (maar 't zal een wensbeeld van de films zijn)
Azul.. heeft een grappige driehoeksverhouding en wat homoseksuele zijplotjes, allemaal onderhoudend. Waar de film faalt is echter het feel-good aspect. Weet niet of dat het doel was.. lijkt me wel eigenlijk. Wat meer liefde tussen de personages, wat meer suikerspin-nepheid had geholpen.

Knallhart
Begint zwak.. Het jonge hoofdpersonage en zijn moeder worden uit hun villa gekickt en verhuizen naar een of andere achterbuurt. De ruzies zijn matig geacteerd en de jongen belandt binnen no-time in de criminaliteit. Lijkt dan de Berlijnse versie van de Tasjesdief te worden, met pestkopjes (allemaal allochtonen) die hem afpersen.. Maar zie hij wordt gered door een stelletje Khalid Sinouh-achtige grotere criminele vissen die van 'm een drugsrunnertje maken. Op dat moment komt de muzieksoundtrack ook op gang met deuntjes van Beck en Eels.. Weet alleen niet wat van het einde te denken. Of dat nou goed is te noemen voor de jongen.. (niet dat dat moet..)
Zitten trouwens naast de Khalid Sinouhs nog wel een paar geweldige slechterikken in en wat aardige sfeerscenes (waaronder een met een waterpijp)

tere oortjes

Ze doen er best naturel over, wie weet zijn ze in Spanje wel toleranter dan hier.

Ja, dat blijft wel vreemd, alleen vermoed ik dat Nederland en Spanje koplopers zijn als het om ongegeneerd seks in elke soort film te pleuren. :) In Spanje hebben ze natuurlijk een tijd heel braaf moeten doen maar toen is het ook goed los gegaan (eerste van Almodovar was al een bijna niet te overtreffen startsignaal).

Ah, cinema die opeens helemaal los gaat. Misschien dat het daarom van die povere films oplevert. Turks Fruit in den vreemde. En misschien dat daarom Chinese en Iraanse cinema zo opvalt. In Roemenie willen ze maar niet los. Begrijp niet waarom maar ik ben er wel blij mee.

Op van die vrolijke post-Oostblok seks zit ik ook niet wachten. ;)

Nee, Taxidermia was wat dat betreft wel off-putting....

Made In U.S.A., (Godard, 1966). Vreemde film. Laat ik het zo zeggen: hij is briljant gefilmd, de kleuren spatten van het scherm, Anna Karina loopt in waanzinnig mooie jurken rond en rookt de hele tijd gitanes, Marianne Faithfull zingt in een cafe uit het niets heel lief 'As Tears Go By' en toch is het geen goede film. :) Komt omdat het verhaal een warrig/ironische politieke thriller is en moeizaam op gang komt. De laatste twintig minuten en vooral de afsluitende autorit zijn dan wel weer erg mooi. Een soort voorstudie van Weekend eigenlijk maar daar komt wel alles bij elkaar.

It's A Free World... (Ken Loach, 2007) – ik ben geen fan van Loach, maar hij heeft wel enkele sterke films gemaakt (o.a. Kes, Riff-Raff, Ladybird Ladybird). Het realistische drama It's A Free World... is een aardige middenmoter. Angie (Kierston Wareing) is een vrijgevochten jonge, ongehuwde moeder die een eigen bedrijfje start samen met haar huisgenoot Rose (Juliet Ellis). Angie heeft ervaring met het ronselen van werkloze immigranten voor onderbetaalde baantjes in fabrieken en in de bouw. Ze is een flitsend uitziende koppelbaas op een motor. Met haar harde, stoere imago weet ze veel voor elkaar te krijgen, maar de illegale status van haar activiteiten en onbetrouwbare werkgevers brengen haar in de problemen. De kracht van Angie is bewonderenswaardig, totdat ze steeds meer moreel bedenkelijke stappen neemt. Het script probeert haar karakter zachter te maken door de vrouw een Iraans gezin te laten helpen, maar dat komt nogal ongeloofwaardig over en is dan ook een minder moment in het verhaal. Loach’ sympathie gaat vooral uit naar de naar werk zoekende, illegaal in Engeland verblijvende politieke vluchtelingen. Zij zijn echter allemaal bijrolspelers.

It's A Free World... ging in Engeland in september bij Channel Four in première. Volgens de IMBd gaat de film in maart volgend jaar ook in Nederland draaien.

Toch maar toevoegen dat Made In U.S.A. op een of andere manier wel blijft rondspoken, het is niet een film die je snel vergeet.

Anywaysss, of moet ik zeggen, dennoch, ik breng de winter door met mijn net aangeschafte Herzog/Kinski box (28 euro, nieuw bij amazon.co.uk :). Ja, ja dat wordt lachen. I.t.t. de Nederlandse uitgave zit er ook nog eens, een van mijn favoriete documentaires ooit, My Best Friend, bij. Want wat is er nou fijner dan Werner Herzog horen spreken, vooral over zijn moordplannen betreffende Kinski.

Het mooiste moment uit My Best Friend is de vlinder. De enige Herzog/Kinksi-film die ik nog moet zien is Cobra Verde. Van alle andere is Fitzcarraldo mijn favoriet. Obsessie in zijn meest ultieme vorm. Van Woyzeck ben ik het minst onder de indruk.

Is Kinski eigenlijk nog wat waard buiten het werk van Herzog om? Ik kan alleen zijn bijrolletje herinneren in For A Few Dollars More. Zijn verdere filmoeuvre lijkt me bagger. Of vergis ik me?

Lifespan

3 weinig inspirerende films.

Venus
Ach, charmant wel.. Als een soort tv-film (wel van BBC-niveau) Oude acteur vat liefde op voor 't nichtje (een typisch Brits meisje....) van een vriend. Vond de chemie 't merendeel van de film nou niet bijzonder groot. Vooral van de kant van 't meisje.. Wat wil ze nou eigenlijk.. Misschien gebruikt ze 'm gewoon een beetje. Natuurlijk tegen het onvermijdelijke einde wel wat genegenheid.
(Terzijde: op een bepaald moment kijken ze naar zo'n beroemd Venus-schilderij.. En wat zie ik daar. er is een reclame overheen geplakt voor een of andere online graffiti/hack-vereniging.. Tis me wat! Gelukkig is het Uma Thurman-einde wel heel gebleven)

Interview
Origineel niet gezien.. 't begint wel sterk, een broederlijk onderonsje, een journalist in 't slop en een verwaande actrice.. Deze film is zo bekend dat ik maar geen samenvatting ga geven. Maar goed, ergens halverwege (misschien wel eerder) zakt de film in.. De gedragingen van de 2 personages zijn.. tsja.. ik weet 't niet. Te vreemd. Verwarring. Wat ik wel weet is dat het einde voorspelbaar is. (Al dacht ik dat het soapie dwangmatig loog) Het is dus (SPOILER) eerder een wraak-oefening. Maar waarom dan?!? Zoveel heeft die journalist nou ook niet verkeerd gedaan.

Alice
Nou soms lijken "dvd-rips" net films die je van de tv opneemt.. En daarmee bedoel ik: er gaat altijd wel wat mis. Dan is het beeld weer niet goed, dan 't geluid.. en deze keer miste ik rond 1.5 uur in de film, een stuk of 5 minuten, waarna de laatste minuten er wel weer beeld en geluid was. Jaja, Modern Times.
Niks aan gemist verder, want absoluut een van de minste Woody's. De man houdt wel erg veel van hypnoses en toveren enzo. Hier draait het om Mia Farrow als Alice een full-time shopper, dankzij haar rijke man, die een soort mid-life crisis heeft.. Dankzij een Chinese kruidendokter met de meest bijzonder 'erbs. (Visioenen van de kwaaie Chinees in Breakfast at Tiffany's) Een hoop fantasy-elementen, maar als komedie gewoon niet grappig.

Grizzly Man (Herzog, 2006). Zo, de laatste in de rij die Herzogs alom geprezen docu ziet. Valt dus weinig aan toe te voegen en die hele film en persoon spreken voor zich. Ik was zelf erg gecharmeerd van de vossen en dacht de hele tijd "was lekker vossenvriend gebleven, alleen steek niet de hele tijd je vinger voor hun bek, mafketel."

ja hij snapte beesten sowieso niet, vrees ik.

maar die vossen waren cool, stalen zijn muts toch, haha.

nu zit Herzog te wachten tot de wolfman verscheurd wordt. (zo'n man die in een wolvenroedel leeft en rauw uitgekotst vlees eet enzo.. stond laatst in de krant)

Ik vroeg me de hele film af of het wel echt was, weet niet waarom.

Ik vroeg me de hele film af of het wel echt was, weet niet waarom.

Ha! Op een gegeven moment begon die gedachte bij mij ook te spelen, vooral toen hij maar boos bleef doen over die boswachters.

Dat geklaag over vrouwen ook. :) Elke weldenkende vrouw die een blik wierp op die knuffelbeer was natuurlijk zo foetsie.

Ondertussen (ik ben lekker bezig), La Chinoise (Godard, 1967). Een goede film denk ik. Maar waarom? Technisch gezien in ieder geval weer boven elke kritiek verheven: een briljante collage van tekst, foto’s, interviews door het verhaal verweven. Verhaal? Als ik het goed begrijp vormt een groepje jonge maoïsten (waaronder ene Lex de Bruijn) een cel in een tijdelijk verlaten bourgeois appartement, schilderen leuzen op de muur, houden theoretische sessies en plannen uiteindelijk de moord op een Sovjet politicus (dat laatste eindigt met een even goede als flauwe grap). Lijkt zware kost, is het ook en toch heb ik me geen moment verveeld. Zit nu mijn hoofd te breken over wat Godard nou eigenlijk wilde, aangezien hij een jaar later zelf totaal maoïst zou worden en hier toch vrij kritisch lijkt (in een prachtige scene wordt de leidster Veronique in een discussie tijdens een treinreis door haar Algerijnse filosofie professor flink in het nauw gedreven) en de andere, wat dommige, vrouw van de cel wordt gewoon als huishoudster gebruikt. En zelf vraag ik me altijd af, zou ik destijds nou ook gewoon keihard voor dat soort onzin zijn gevallen?

En we zijn begonnen, Aguirre, der Zorn Gottes (Herzog, 1972). Olaf heeft hierboven al een beetje de samenvatting gegeven en ik ben het ook grotendeels met zijn "beoordeling" eens. Ben er niet over uit of het eigenlijk een geslaagde film is, maar misschien heeft dat te maken met de manier van vertellen. Niet dat hij echt langzaam of saai is, meer "waar gaaaaaaat dit nou eigenlijk over?" Even een corrupte monnik hier, een machtswellusteling daar, klaar.

De afdaling uit de Andes in het begin is in ieder geval briljant, met die muziek van Popol Vuh erbij. En die waggelende manier van acteren van Kinski heeft ook wel iets naars. Trouwens als Tarantino met het ironisch geweld aan komt zetten wat Herzog hier gebruikt schreeuwt iedereen weer moord en brand maar ik verbaasde me toch erg over die "Aaargh, lange pijlen komen weer in de mode" en het doortellende hoofd.

ah Aguirre.. komedie, schreef ik destijds op mijn weblog. Es ist ein Frau, ich sehe es deutlich!

ondertussen..

Adam's Apples
Op het IMDB-forum kloppen de Denen zich massaal op de borst. Oh wat hebben ze een geniale zwarte humor, die anderen niet begrijpen. Jaja.. echt briljant hoor..
Nah. Adam de neo-nazi, komt als vervangende gevangenisstraf in een soort van klooster terecht, waar ook een Paki-terrorist en een dikke kleptomman zitten opgescheept met een totaal doorgedraaide priester. (Die werkelijk alles positief opvat)
Echt goede grappen zijn schaars, (of ik had Deens moeten zijn) ook het geweld is best cru af en toe. Wel leuk zijn de running gag met het cassette-bandje met een nummer van Take That..

Derecho de Familia (family law)
Hele aardige film.. Heeft vele slechte kanten, maar laat toch een positief gevoel achter. De film begint met een pakket voice-over en lijkt maar niet op gang te komen. De voice-over wil niet echt verdwijnen, maar went wel. Het is de stem van een Argentijns-Joodse advocaat/docent, liefhebber van stropdassen en jonge studentes, die in de tijd dat hij wegens omstandigheden niet naar kantoor kan, peinst over zijn vader.. En zijn leven. De lethargie werd elders vergeleken met Garden State. Zit wel wat in, al heeft deze man wel vrouw en kind, dus een wat latere levensfase.

Ratatouille
Er zijn geen films waar de pers zo massaal enthouasiast over wordt als computeranimatiefilms. (zie de Toy Stories) Ik word er altijd wat nukkig van. Misschien heb ik moeite het zesjarige kind in me wakker te maken. Verder ziet Ratatouille er inderdaad verbluffend uit (al blijf ik "geschilderde" animatie a la de Japanse stijl artistieker vinden)
En verder.. Degelijk Disney-werk, maar dan door Pixar. Had wel het idee dat 1 van de 2 slechterikken, de culinaire criticus Ego, wel heel snel omslaat tegen het einde. Maar ok.. De film draait om een rat die een mens op een heel speciale manier weet te besturen, dus wat zeur je dan ;)

Cronica de una Fuga
En van dit regime zit dus bij elke feestelijke koninklijke gelegenheid een afgevaardigde aan tafel. Gezellig.
Sterke film. Videla's mannen halen mannen van de straat, die (soms willekeurig) door andere mannen zijn verklikt.. Gooien ze in een huis en het martelen begint. Qua bruintinten lijkt 't de videoclip van Prodigy's Breathe wel. Behoorlijk indrukwekkend. Vooral de (voorspelbare, gevangenis he)SPOILER ontsnapping, als de mannen als 4 gollems over de weg kruipen.
(zie ook Vido's log, http://www.xs4all.nl/~gert01/cronicadeunafuga.html )

(oh Fuga is ontsnapping.. dacht een treurigmuziekstuk)

ah Aguirre.. komedie, schreef ik destijds op mijn weblog.

LOL, heb het even teruggelezen, vermakelijk commentaar. Dat Duits van die conquistadores vond ik ook een lange tijd storend. Had dan even geïnvesteerd in een Spaanse nasynchronisatie (of die gewoon geleend in Spanje waar het standaardpraktijk is). Maar ik heb vermoeden dat Herzog het allemaal wel hilarisch vond.

Blijft de vraag: waarom wordt die film zo op handen gedragen? Is het een geval van "je moest erbij zijn" (als ik het goed begrijp werd de film in Duitsland destijds ongenadig afgekraakt), of wordt hij beter in je herinnering? Ik heb nog steeds het gevoel dat ik "iets" mis.

@ Ludo:
Eens over Adam's Apples. Vond het ook niet zo bijzonder.

@ Omar:
Eens over Aguirre dus. Vond het ook niet zo bijzonder.

Sja, waar komt die reputatie vandaan? Low budget? Er een een 'verhaal' aan vast (Herzog-Kinski)? Ik heb een aantal verhandelingen gelezen maar die superlativische beschrijven gaan langs me heen. Goed, de hele boel mislukt, goed Aguirre lijkt blind te zijn, maar het wordt nergens tragisch, ook niet onderkoeld tragisch. Ja, daar zit je dan op je vlotje. Zo meteen terug naar je trailer. Dat dacht ik. Moest ook wel lachen om Arnouts beschrijving hierboven.

Ben zelf verder gegaan met het canon. La Strada (Fellini) en Cries & Whispers (Bergman). Zal daar vanavond over berichten.

Ook Berlin Alexanderplatz aangeschaft, maar inmiddels mijn moeder beloofd met haar te kijken. Dat gaat dus nog wel even duren....

goed Aguirre lijkt blind te zijn

WAT?!?

(duikt meteen in de boeken :)

In metaforische zin, blinde ambitie e.d.....

Mja, jammer. ;) man oh man, wat een juichende verhalen lees ik overal...ik mis echt iets, misschien ben ik toch niet zo'n minimalist.

La strada (Fellini, 1954). Rondreizende krachpatser Zampano neemt arm meisje Gelsomino onder zijn hoede en gezamelijk trekken ze het land door. Zijn brute behandeling van zijn assistent trekt de aandacht en woede van trapeze-artiest Matto. Rechttoe-rechtaan verhaal dat met meer dan één been in het neo-realisme staat en oog heeft voor de simplele mensen op deze wereld. Het circusbestaan en symbolische neigingen zijn de kiem van wat nog gaat komen. Ik vond het een goede en bij vlagen ontroerende film (met name door het spel van Giullietta Masina), maar ik had me er wat meer van voorgesteld. Ben het voor een keer eens met Rogert Ebert: “It is fashionable to call it his best work - to see the rest of his career as a long slide into self-indulgence. I don't see it that way. I think "La Strada" is part of a process of discovery that led to the masterpieces […]”.

Viskningar och Rop (a.k.a. Cries and whispers/Bergman,1972). Film die van wat ik nu gezien heb nog het meest op Autumn sonata lijkt. Wederom staat de moeizame verhouding tussen familieleden centraal. Dit keer gaat het om drie zussen. Eentje is zozeer bezig te sterven aan de kanker dat de stukken eraf vliegen. De andere twee zien op een nogal passieve manier toe, zorgzaam omdat het moet. Na het overlijden van hun zus, pogen de twee zussen nader tot elkaar te komen en dan blijkt dat ze allebei geestelijk verminkt zijn door hun treurige huwelijken. Bij vlagen ijzingwekkende film, waarbij de auteurs hun gezichten veelvuldig wegdraaien, iets dat de kijker niet gegeven is: de camera legt de pijn en het verdriet zeer direct en confronterend vast. De auteursprestaties zijn aanzienlijk, waarbij die van Harriet Andersson, als stervende zus, misschien nog wel het indrukwekkendst is. Toch knaagt er iets en het duurde me een tijdje voordat ik het wist. Ik geloof dat ik van Bergman zijn afzonderlijke films beter vind dan zijn oeuvre. De films op een rijtje leggend is Cries and whispers de zoveelste waar emotionele wrakken met hun ziel door het beeld sjokken en elkaar voor rotte vis uitmaken, veelal met een gesophisticeerd en ironisch lachend gezicht. Daardoor ontstaat op den duur de indruk dat de emotionele tijdbom die aan het begin van de film gedropt wordt steeds middels iets te beproefde methode tot ontploffing wordt gebracht. Dan kan het zijn dat grote cineasten altijd dezelfde film maken, maar bij Bergman begint het me nu te irriteren. Dat is jammer, want sec bekeken vind ik Cries and whispers tot nu toe Bergmans beste en op zichzelf bezien is het een bom van jewelste.

maar ik had me er wat meer van voorgesteld

ik ook. Is volgens mij echt een film van een bepaalde generatie (mijn vader bijvoorbeeld vindt dat een fantastische film. En toen ik hem een keer in de bioscoop zag zaten er ook allemaal ouders met hun kinderen die duidelijk filmopvoeding kregen.)

Ik werd er vooral ontzettend ongelukkig van. ;)

Zo. Al meningen over Jesse James? Superbad? Dat abortusdrama uit Roemenië?

Zeg ik sta een beetje droog qua Aziatische cinema. Ik keek de eerste zes maanden van dit jaar nauwelijks wat anders. Wellicht dat ik een beetje door de hoogtepunten heen ben (al kan ik me dat niet voorstellen) en van alle toonaangevende regisseurs nu het een en ander heb gezien. Maar tips zijn welkom. Ook Aziatische films van dit jaar, want veel heb ik toch niet gezien eigenlijk! Is er een goede site die up-to-date de boel uit die contreien een beetje volgt? Ik ken Midnight Eye, maar dat is me te langzaam.

geen input wat betreft Olaf's verzoekjes, ook geen site-tip.. wel een Aziatische film. Maar die hadden hij en Vido al gezien en geprezen.

Still Life
moet nog even nalezen wat Vido ook alweer over de goocheltruc opmerkte.. Het deed mij denken aan het begin van Death of Venice.. een ietwat verdwaasde man.. een boot.. en dan een clown/goochelaar. Wat zei die goochelaar in Venice ook alweer. Your pretty little sweetheart.
Hoe dan ook.. Still Life is inderdaad mooi, ik verwachtte dankzij wat krantenrecensies een soort technocratische film over de bouw van een dam.. Maar tis toch een echte arthouse dwaaltocht van eenzame zielen.
Vond het middenstuk, waar de film switcht van een oude man, naar een (behoorlijk) Westerse vrouw vond ik wat minder, maar 't zal vast wel een diepere tegen-betekenis hebben. Een ongrijpbare fragmentarische film, maar mooie muziek (er wordt weer veel gezongen) en een hele hoop zeer fraaie shots.

A Mighty Heart
De pleuris scheen vooral hierover te zijn uitgebroken omdat Angelina Jolie een blanke is en de vrouw die ze speelt een, euh, zwarte. 1)wist niet dat Jolie een blanke was, dacht altijd dat ze Caraibisch ofzo was 2)foto's van de echte Pearl bekijkend lijkt ze niet alleen precies, sinds wanneer moet een Cubaans/Nederlandse Franse door de black community van Amerika worden geadopteerd? Nou ja, irrelevant allemaal. Film is redelijk, al zeg ik wat ik altijd zeg.. Ik zie liever fictie. Desnoods fictie met een ware oorlog (of whatever) als achtergrond. Maar dit is de verbeelding van een recente gebeurtenis. Hoeft voor mij niet. Winterbottom focust dus niet op de ontvoerde, maar de zoektocht van de achterblijvers, die meteen rigoreus te werk gaan met schema's en etc. Mijn respect daarvoor, volgens mij zou ik meteen alle hoop verliezen.

Sleeper
Woody's enige echte genre-film, western heeft ie nooit gedaan dacht ik. Science-fiction dus wel. Ik vind de jonge Woody (als acteur, mannetje) eigenlijk irritanter, weet niet wanneer dat omslaat. Tijdens Annie Hall misschien. Komt vast door al die seksgrappen. Over de jongen Diane Keaton niks dan goeds overigens (om in de trant van Woody te blijven: hubba hubba)
Maarreh film is zeer onderhoudend, gaat in het midden even te snel. Probeert duidelijk een ode te zijn aan allerlei oude slapstick-films en heeft wel wat leuke grappen die ik weer vergeten ben. (o.a. met reuzegroenten en kippen)

en een koorddanser die heel symbolisch hoog in de lucht tussen twee in afbraak verkerende huizen balanceert.

oh ja :) geweldig. (Vido over Still Life)
ook mooi.. Het (?) kameraadschap in veel van de scenes. Al krijgt de oude man geen bakje eten aangeboden als ie voor het eerst bij wat verre familie op zo'n boot komt.

Maar tips zijn welkom.

Klassieke dubbel-bill: Ashes of Time van WKW vs. The Blade van Tsui Hark.

Tsukamoto's meesterwerk Tokyo Fist al gezien?