Filmforum

een After Hours vergelijking wekt altijd interesse, dus die gaat mee op de lijst.

Aanvullende info: Daytime Drinking won tijdens het festival van Locarno de Netpac Award en, als ik me niet vergis, tijdens het Pusan International Film Festival de publieksprijs .

Revanche (Spielmann, 2008). De Oostenrijkse inzending. Begint enigszins Ulrich Seidl-achtig, met mannetjesputter en prostituée, maar wordt gaandeweg conventie-thriller als mannetjesputter en prostituée vluchten en hij een bank gaat beroven. ‘Petty crime gone wrong’ hebben we natuurlijk al zo vaak gezien, dus Spielmann heeft een ongeloofwaardige plotwending in het tweede deel nodig om ons bij de les te houden. Niet helemaal overtuigend, maar niet onaardig.

Doubt (Shanley, 2008). Binnen het genre “degelijke films met degelijke acteersprestaties waar niemand zich een buil aan kan vallen en waar je meestal toch een beetje teleurgesteld uitkomt” zit deze aan de bovenkant. Het overtuigde me. De kruisstelling in het verhaal, waarin een goeiïge priester en een heks van een schooldirectrice met elkaar in de clinch geraken over vermeend ontucht, zie je na drie minuten ontstaan, maar het verhaal bevat genoeg vaagheid om broeierig te blijven. En de centrale dialogen zijn top notch, waarbij Philip Seymour Hoffman en Meryl Streep heel ervaren de bombastische randjes van de dialogen afvlakken. Man man, dit zijn toch wel uitzonderlijke acteurs hoor...

Road House
Het plot rammelt als een dansend skelet, maar Road House is desalniettemin een vermakelijke film. Het Road House is niet het louche wegrestaurantje wat ik had verwacht, maar een heus entertainment-centrum, met bowling, danszalen en drank. Het wordt gerund door Cornel Wild, maar gefinancieerd door rijkeluiszoontje Richard Widmark, een Martin Verkerk-achtige sul die we kennen van Night and the City. Widmark brengt een nieuwe zangeresje/pianiste mee, iets wat ie klaarblijkelijk vaker doet, met de intentie het bed met d'r te delen. De manager vindt 't maar niets, wil ze op de trein terug zetten, maar Ida Lupino laat niet met zich sollen. Vanaf dat moment vliegen de vonken in 't rond, dubbelzinnige one-liners in overvloed, strakke outfits van zowel Lupino als Wild, dat kan niet goed gaan natuurlijk. (Om nog niet te spreken van steamy zwempartijtjes) Widmark gaat zich natuurlijk als psychopatische slechterik ontpoppen, maar daar heeft het script een wazige kunstgreep voor nodig. En de slechtste rechter in de filmgeschiedenis. In the end is Wild juridisch gezien uitgeleverd aan Widmark, zoals ie dat voorheen altijd al was, als weeskind die door de pa van Widmark werd verzorgd. Men vertrekt gezellig naar een landhuisje in een duister bos, wapens erbij, het is haast Cape Fear. Pluspunten ook nog voor Celeste Holm, als extreem naief serveerstertje, die 't plot verder niet dient, maar wel extra smaak geeft. Heel raar zijn haar opmerkingen over haar vermeende overgewicht. Niets van te zien.

Quiet City
Een stuk minder geLaagd dan Mutual Appreciation, maar stiekem toch leuker. Superschattig in elk geval. Hier gebeurt waar iedere indiejongetje/slacker van droomt. Je staat ergens depri te lummelen en dan komt 'r een prachtig Sarah Polley-achtig meisje zomaar in je schoot vallen. Ze vraagt de weg, Charlie krijgt het niet uitgelegd en uiteindelijk spenderen ze een hele dag samen. Meer is de film ook niet. De 2 hoofdrolspelers spelen kinderachtige spelletjes, zitten een beetje aan elkaar te plukken, zonder dat het seksueel wordt. Uiteindelijk belanden ze op een arty feestje, wat ik een minder gedeelte vond. (Maar ja ze moeten toch ergens heen) Geiniger is het bezoekje aan een vage vriend van Charlie, die een monoloog over koolsla houdt. Het leukst is echter als ons duo samen op een speelgoedkeyboardje gaat zitten pingelen.

Garage
Een schrijnende Ierse film met een groot hart. Weinig verrassend, dat wel, want wie de verstandelijke gehandicapten-klassieker Le Huitieme Jour heeft gezien verbaasd zich nergens over. Josie is een simpele man, net niet syndroom van Down al heeft ie wel zo'n loopje. (Needless to say, de acteur Pat Shortt speelt dat geniaal, aangenomen dat ie zelf niet simpel is)
Josie werkt in een tankstation. In zijn eentje. Hij werkt er al zijn hele leven. Zijn baas komt af en toe langs, en er is ongeveer 1 klant per 2 uur. Josie is niet echt ontevreden, maar ook weer niet zo gelukkig. Wat de film mooi duidelijk maakt is dat hij eigenlijk een alcoholist is geworden uit noodzaak, om te kunnen "copen" met alles. Dan zendt zijn baas diens zoon (een emokid) om hem in de weekends te helpen. In een Hollywood-film zou dit een mooie vriendschap opleveren, maar hier voel je al dat 't onheil gaat betekenen. Zelfs voordat er iets gebeurd denk je gemeen, jee zou de baas zijn eigen zoon haten en hem daarheen sturen om iets uit te lokken waardoor hij 't tankstation kan sluiten. (In het dorp zegt men dat hij de grond voor iets anders wil gebruiken, of verkopen ofzo)
Uiteindelijk gaat alles mis dankzij een videotapeje. Mooiste scènes zijn die met 't paard dat door Josie appels wordt gevoerd. "aye Hass, come 'ere! Hass! want an apple? they free anyways"

Helemaal met Olaf eens wat betreft de acteerprestaties in Doubt (zie hier ). In de Wikipedia las ik dat de toneelversie in Parijs eind 2006 werd geregisseerd door niemand minder dan Roman Polanski.

oh Amy Adams doet ook mee :) dat trekt me over de, eh, streep denk ik. :)

by the way, de man die Josie speelde in Garbage was (natuurlijk) geen simple man himself. Schijnt een bekende comedian te zijn, reden dat er op IMDB een discussie wordt gevoerd of dit nou een tragikomedie is. Ik zou zeggen er is niks komisch an, maar de Ieren gaan toch naar die man kijken met 'n andere insteek, denk ik.

Er is in Garbage zeker wel, zij het in de verte, iets van een tragikomedie te ontwaren. Ik moest in ieder geval erg lachen om de wijze waarop Josie het bruisen van het koolzuur in de sinas deed stoppen.

oh ja hehe, werkt dat echt vroeg ik me af, of kun je net zo goed wachten, nou ja.

wellicht heeft tragisch altijd wat komisch, net zoals dat mensen lachen als ze zich ongemakkelijk voelen in een situatie.

Deze productieve week sluit ik af met een wat langere beschouwing over War Requiem, de muziekfilm van Derek Jarman uit 1988, die onlangs in Engeland in volle glorie op dvd is uitgebracht. Nieuwsgierigen kunnen hier verder lezen.

mooie proloog.

er staat IFFR 2009 bij trouwens.

Eldorado (Bouli Lanners, 2008, België)
De Japanse Tiger Award kandidaat 'The Dark Harbour' deed ik af met een staccato-synopsis en de mededeling dat het niet leuk was. Hetzelfde zou ik kunnen doen met deze Waalse roadmovie van niets naar nergens. Hetzelfde flinterdunne plot, dezelfde droge humor, hetzelfde minimalistische acteren, dezelfde tragikomische insteek, hetzelfde 'wat zijn we hier nou mee opgeschoten'-gevoel na afloop. Maar bij Eldorado werkt het en bij Dark Harbour niet. Misschien snap ik Walen gewoon beter...

Liggen die Tarkovsky's er nog?

P.S. Het slot van Tokyo Sonata is majestueus (toch?). Kippenvel (zowat). Bergmanniaans. De Kunst als redding.

Je bedoelt dat jongetje dat opeens rete-goed piano kan spelen en dat uitgemeten mag doen in het oog van camera's die hun uiterste best doen om dit kodak-moment zo vakkundig en sentimenteel mogelijk te vangen? En ik moest OOK nog een trein halen. Was het maar Bergmanniaans. Dat dit jongetje dan voor het oog van trotse ouders es effe flinke billebkoek kreeg.

http://img138.imageshack.us/img138/8724/1012199146gj0.jpg

ik verjaarde niet zo lang terug, kreeg een Staatslot en won 7 euro, daarvan kocht ik vervolgens de FilmValley (moest nog bijleggen ook) wat een behoorlijk dikke glossy bleek, met gelukkig redelijk kritische recensies, al is 't wel een veeg teken dat in de top 50 beste films uit 2008, gekozen door de lezers en de best of lijstjes van de recensenten geen enkele keer The Darjeeling Limited wordt genoemd.

maarrr heb toch nog wat geleerd. Nooit geweten dat de cinematograaf van een pak Jim Jarmusch en Wim Wenders-films een Nederlander was :) (Ene Robbie Muller)

oh Eastern Promises zat er op dvd bij, maar die film moet je geen 2 keer zien. Die voice-over is gruwelijk irritant, Naomi Watts is ook niet zo best. Eigenlijk IS die hele film alleen Viggo, die blijft geweldig.

Liggen die Tarkovsky's er nog?

Nee, alles ligt er nog behalve al die Tarkovsky's. :(

Twee so-so’s...

Encounters at the end of the world (Herzog, 2008). Herzog reist af naar Antarctica om daar randfiguren (veelal excentrieke onderzoekers en geflipte globetrotters) te interviewen, gemixt met veel natuurschoon. En daar blijft het toch vooral bij. Geen diepere laag voor mij, maar een (af en toe veel te) romantische stem die diepe inzichten meer suggereert dan bewerkstelligt. Aardig om een keer te zien, geen geweldige docu.

To kill a mockingbird (Mulligan, 1092). Een half geslaagde klassieker over racisme. Vader met twee kinderen verdedigt een zwarte man die beschuldigd wordt van aanranding. Onderwijl zijn kinderen vooral in de ban van Boo Radley (weer een bandnaam geplaatst), de zoon van de buren die een vastgeketende wilde zou zijn. The only thing to fear is fear itself, dat thema. Film verliest impact door een paar ongeloofwaardige scenes en een rare ontknoping die wellicht beter werkt in roman-vorm, maar nu de emotionele betrokkenheid op zijn kant zet eerder dan verdiept. Roger Ebert verwoordt het opvallend goed. En uiteraard is de behandeling van racisme erg gedateerd en ondiepzinnig. Zwarte man is niet eng, zwarte man is ook man. OP dat thema zijn we (bijvoorbeeld met Haneke) toch behoorlijk opgeschoten. Is Invisible man van Ellison eigenlijk verfilmd? Dat ga ik eens opzoeken.

ehm (Mulligan, 1962)

ik ben altijd een enthousiast verdediger van To Kill A Mockingbird, maar de hele rechtszaak is nu niet bepaald het interessantst. (Het gaat om die magische kinderwereld natuurlijk, en de soundtrack van Elmer Bernstein)

en Ebert die zowaar kritisch uit de hoek komt (en inderdaad nog spot-on ook) wow :)
The novel, which focuses on the coming of age of three young children, especially the tomboy Scout, gains strength from her point of view: It sees the good and evil of the world through the eyes of a six-year-old child. The movie shifts the emphasis to the character of her father, Atticus Finch, but from this new point of view doesn't see as much as an adult in that time and place should see.

@Olaf: Haha, dát toch wel verrassende einde, ja.
@OMC: Jammer...

Ponette (Doillon, 1096). Deze viel als een blok in huize K. Een beetje enig in zijn soort, dit drama over een 4-jarig meisje dat haar moeder net verloren is in een auto-ongeluk en probeert te begrijpen wat er gebeurt. Doordat de film geschoten blijft vanuit het perspectief van de kinderwereld (met al zijn onbehoplenheid en wreedheid) wordt de film nergens klef en valt het niet mee om het droog te houden. Gek genoeg viel een aantal critici over de scene waarin de moeder terugkeert (Roger Ebert die nu de plank weer volledig misslaat: “Is this fantasy? Or a miracle?”), hetgeen voor mij niet meer is dan visueel maken wat het meisje al gedurende de hele film in haar hoofd meemaakt. Zeer ontroerend. Het enige dat je je kunt afvragen (mijn vriendin begon hierover) is of er geen kinder-acteur-ethiek bestaat, en actiegroepen op dat front, want je vraagt je wel of of het wel gezond is waar Victoire Thivisol doorheen moet gaan. Temeer omdat (zoals IMDB meldt) omdat haar ouders net voor de opnames gescheiden waren... Zodat het na al dat moois (dank voor tip Ludo) wel een beetje is alsof je een halve kilo foie gras hebt gegeten.

Chasing Amy (Smith, 1997). Dit was ronduit pijnlijk om te zien. De film begint als vintage Kevin Smith. Twee gasten, ditmaal comic book creators, die quasi-argumentative hun levensvisies op elkaar afvuren. Enter Alyssa (Joey Lauren Adams), lesbisch, waar Ben Affleck als een blok voor valt waardoor de zaken/vriendschappelijke relatie op het spel komt te staan. Leuke one-liners, Ben Affleck stoort niet, iedereen happy. Dan moet het tweede deel opeens drama worden en dat probeert Smith te bereiken met zoveel onkunde (rare plotwendingen, opgeklopte nepdialogen die elke invoelbaarheid ontberen, dramatisch geschreeuw om niks) dat je afvraagt of hij zijn sporen heeft verdiend met een of andere 3e rangs dramareeks op rtl 7. Het laatste half uur is 18-karaats ergernis, omdat ook nog eens alle clichés van het genre in straf tempo de revue passeren, en er onbeholpen wordt geacteerd. Desalniettemin best positieve recensies en een golden globe nominatie voor Adams. Godallemachtig, wat een krakkemikkige zooi.

Het enige leuke van Kevin Smith dat ik gezien heb is "An evening with Kevin Smith", waar hij een aantal universiteiten aan doet.
De opwinding die er onder de studenten leeft is mooi om te zien, Smith wordt als een held binnengehaald, de uitbundigheid geeft ook het culturele verschil weer tussen de VS en Nederland en dit verschil is misschien ook een reden dat ik zijn films en met name zijn humor niet begrijp...al denk ik eerder dat hij als regiseur en schrijver gewoon 'suckt'

Ponette, :)

Gek genoeg viel een aantal critici over de scene waarin de moeder terugkeert
ik ook! ik was wat zuinig met m'n commentaar. ik besloot met:
Film "delivered" desalniettemin toch niet helemaal. Daarvoor zijn er te weinig personages naast Ponette die echt diepte krijgen..

GELUL! totaal overbodig in deze film in elk geval.

En ook 't "magisch-sentimentele" einde had niet gehoeven van me. Aan de andere kant is dat misschien ook wel de enige optie om als kind met zo'n tragische gebeurtenis te "dealen".

het meisje dat Ponette speelde acteert geloof ik nog altijd, stond er ook niet op imdb dat ze gewoon dat kind hebben laten spelen en dat heel veel scenes gewoon suggestie zijn..

Chasing Amy is heel, heel raar. Als bekend kan ik wel met Kevin Smith lachen, maar dat is ook niet een van mijn favorieten. (die docu met universiteits-tour moet ik ook nog altijd 'ns zien)

L'Homme Qui Aimait Les Femmes
Film die alleen in de jaren '70 kon. (En Frankrijk, dat helpt extra mee) Niks feminisme, een topcharmeur versiert vrouwen bij de vleet, hij geeft ze geen echte liefde, ze moeten liever 's nachts nog naar huis zodat ie 's ochtends niet naast ze wakker wordt, maar de vrouwen vinden het he-le-maal niet erg. Van 't uiterlijk kan ie 't anders ook niet hebben, want het is net een sleazy voetbaltrainer. De eerste helft dus een parade van mooie vrouwen, en een plotje wat ook (of beter) in een porno-film zou werken, zelfs een triootje komt nog langs. Dan denkt Truffaut: verrek, beetje diepte kan geen kwaad. De charmeur besluit een boek te gaan schrijven, hij blijkt natuurlijk eigenlijk eenzaam, lastige relatie met z'n moeder en eigenlijk nog niet over het uitgaan van de enige relatie waar ie wel wat om gaf. Nu zagen we in 't begin al dat ie dood was en alle vrouwen 'm een laatste groet kwamen geven. Deze rondo mislukt, wat mij betreft, zijn dood is volkomen arbitrair. Wel leuk is hoe zijn autobiografische boek natuurlijk de film echoot, waarop er in de film kritiek wordt geleverd op het plot! (Waar ik 't wel mee eens ben dus, maar zo krijgt het iets bewusts)

My Winnipeg
Hier kan de regisseur ook het theater mee in. Het is haast een monoloog, die hij dan kan afsteken, met op de achtergrond wat video-beelden. In een rommelig, gefaket "films uit de jaren '20"-design vertelt hij over zijn moeder (alweer een lastige relatie) en zijn stad. Film slaagt er aanstekelijk in Winnipeg als een volkomen vreemde plek af te schilderen. Of ie 't allemaal uit zijn duim zoog weet ik niet, maar een mooie vond ik bijvoorbeeld hoe je de hoofdstraten hebt, en de onofficiële ongenaamde "back streets", en voor elk van die 2 wegennetwerken is een taxi-bedrijf. Een andere mooie anekdote is hoe een keer wat paarden van de renbaan ontsnapten en in de rivier (het is altijd steenkoud) vastvroren, hoofden boven water met een uitdrukking van paniek. En dat de Winnipeggers er de hele winter gezellig naar toe gingen. Ondertussen probeert de regisseur zijn jeugd na te laten spelen door wat ingehuurde acteurs en zijn (zogenaamd) echte moeder. Dat wordt nooit echt interessant, en belangwekkend als het in 't begin leek te gaan worden.

Where Danger Lives
Kleine noir, richting het eind van het genre. (1950) Ik voel wel een zekere futloosheid. Robert Mitchum is gecast als good guy, en ziekenhuisarts ook nog, wat toch even wennen is als je 'm als schurk bent gewend. Zijn femme fatale wordt letterlijk half-dood binnengedragen na een zelfmoordpoging (de uiteindelijke moraal is 'n beetje kijk uit voor suïcidalen) Zij "lokt" 'm mee in een complot, waar de bekende klassieke scène weer genieten is: Mitchum komt bij haar huis, kast van een villa, gaat naar binnen, waarna zij oogverblindend mooi de trap komt afgedaald. Begin van ellende, van een dooie en een roadtripje.

Un Secret
Niet saai, maar ook geen emotionerende Tweede Wereld-oorlog film. Uit Frankrijk, waarbij ik voor de zoveelste keer afvroeg hoe 't toch kon dat de Duitsers het Franse leger onder de voet liepen. Ik zou me bijna plaatsvervangend schamen, en n.a.v. deze film zou je bijna denken dat het anti-semitisme in Frankrijk zo groot was, dat het bijna opzet was, van collabi's en legerleiding. Un Secret heeft een totaal overbodige ingewikkelde structuur met drie lagen, waarvan de meest recente laag en overbodig, en irritant zwart-wit is en metaforisch erg simpel. In de 2 andere lagen switchen tussen een jongetje dat langzaam zijn familiegeheim ontdekt. (Daar is de kijker en hij al snel achter, hij had een broertje, zelfde vader, andere moeder) En we zien natuurlijk terwijl hem dat verteld wordt hoe 't ging. Mooie plaatjes, mooie vrouwen, Pa wil assimileren, zowel voor als na de oorlog. Hield van 't 1e zoontje, haat het 2e. Maar 't grote geheim komt niemand te weten behalve dan de heldin (Julie Depardieu) van het verhaal, degene die de waarheid gedeeltelijk aan 't jongetje verteld. Zij is zijn buurvrouw en, als ik me door alle relaties niet vergis, ook de zus van zijn vader)

richting het eind van het genre
nou het is meer op de helft eigenlijk.. 1941-1958

Of er kinder-acteur-ethiek bestaat?
Vraag ik me ook vaak af, maar in de praktijk blijken veel kindacteurs zich zeer bewust te zijn van het feit dat ze acteren en zijn er heel wat die het heerlijk vinden om op commando te mogen janken. Dat laatste leerde ik in ieder geval van de documentaire bij de musical Meet Me In St. Louis (Vincente Minnelli, 1944) waarin Margaret O'Brien vol plezier en overgave de waterlanders alle ruimte geeft in haar innemende rol van 'Tootie' Smith. Het leverde de jonge actrice een speciaal voor haar in het leven geroepen Oscar op in de categorie Outstanding Child Actress en O’Brien is nog steeds volop actief op het witte doek. Ik denk dat we ons over die kindacteurs geen zorgen hoeven te maken.

http://www.hollywood-opportunities.com/wp-content/uploads/2008/10/culkin.jpg

;)

De Oscars komen steeds dichterbij. Ik durf te wedden dat The Curious Case Of Benjamin Button de grote verliezer gaat worden, dat Mickey Rourke wordt verkozen tot beste acteur en dat Slumdog Millionaire er op z’n minst vandoor gaat met de Oscar voor de beste film. Over Slumdog Millionaire heb ik nog een kleine kanttekening.

Eens met de kanttekening. Jim Emerson noemde het "eye candy torture": http://blogs.suntimes.com/scanners/2009/01/oscars_no_comment.html

Ik vind ook dat de film als een nachtkaars uitgaat door het zo enorm gewoon en vertrouwd te laten eindigen. Bijna een stijlbreuk. De verdediging "Maar het is een sprookje!" wordt echt tot vervelens toe ingezet. Sprookjes vallen ook weleens tegen, denk ik dan.

dat Mickey Rourke wordt verkozen tot beste acteur

Daar wordt aan getwijfeld in welingelichte kringen. Bij de mensen in de filmindustrie - dus degenen die mogen stemmen - schijnt Rourke door zijn onaangepaste gedrag zeer slecht te liggen. Een beetje als Peter O'Toole dus, die een keer of tien genomineerd is, maar nooit won vanwege zijn hufterigheid.

bij de beste acteurs wordt het een ingewikkeld verhaal..

*Mickey Rourke – The Wrestler
wat Mth zegt klinkt plausibel

*Sean Penn – Milk
qua onderwerp een gewaagde keuze, alhoewel, won Tom Hanks voor Philadelphia? (check!)

*Brad Pitt – The Curious Case of Benjamin Button
denk eerder Beste film en deze niet. Brad Pitt gaat nog wel 'n keer winnen, maar als ie 60 is ofzo.

*Richard Jenkins – The Visitor
te kleinschalig om te winnen.

*Frank Langella – Frost/Nixon
Dit zou wel 'ns de verrassende keuze kunnen zijn, in Hollywood houden alle stemmers toch van Ron Howard? :)

qua onderwerp een gewaagde keuze, alhoewel, won Tom Hanks voor Philadelphia? (check!)

Ja maar Hanks was zielig, ziek en lief voor z'n moeder. Milk is strijdbaar (toch?) en Penn minder knuffelbaar dan Hanks.

De knuffelbare Tom Hanks won inderdaad een Oscar voor Philadelphia. Mickey Rourke zit sinds deze week het meest vers in mijn geheugen, vandaar mijn huidige poging tot voorspelling. Vorige week zou ik zeker Sean Penn hebben genoemd. Richard Jenkins is een mooie underdog, maar zal het niet gaan worden en ook Frank Langella gaat 'm niet krijgen.

Mickey Rourke verdient het wel, al heb ik de Wrestler niet gezien zou hij zeker met terugwerkende kracht wel wat waardering mogen krijgen voor met name zijn rollen in Angel Eyes (wat speelt ie goed in deze film!) en Barfly.

Nou die waardering heeft hij echt wel gehad (tenzij je waardering operationaliseert als "oscar krijgen"). Ben zelf nogal gevoelig voor zijn james dean cool in rumble fish.

Leonera
Teleurstellende film, na een intrigerend begin. We zien een meisje in bed, besmeurd met bloed, ook in de fraai duister belichte kamer een grote chaos. Er liggen ook 2 lichaam, later blijkt de ene dood en de andere, eh, niet. Het meisje gaat gewoon naar college, komt terug en belt dan hysterisch de politie dat ze 't niet meer aan kan. Ze wordt opgepakt en belandt in de gevangenis. Mooi, en nu in flashback zien hoe 't zover is gekomen, wat er is gebeurd. Heeft ze 't gedaan? Maar de film verandert in een gevangenisleven-film op de vrouwenvleugel. Het meisje is zwanger, van 1 van de 2, maar welke. Maar nogmaals, we volgen meer de dagelijkse handelingen. Het meisje heeft geluk want de afdeling voor zwangere vrouwen is het meest "normaal". Maar als de kinderen 4 zijn worden ze afgenomen, we zien al hoe een vrouw haar polsen doorsnijdt en dat is een voorteken natuurlijk. Het eindigt met de welbekende eindes van gevangenisfilms, maar ik weet niet of het positief bedoeld is, alsof een landgrens oversteken genoeg is om nooit meer terug te worden gevonden.

RocknRolla
Crap. Dacht na de gematigde recensies dat het vast acceptabel brainless vermaak op zou leveren, maar niets van dat. Guy Ritchie lijkt hier te denken dat als je veel personages introduceert het vanzelf leuk vond. Het plot is onbegrijpelijk (en chaotisch) en de twist aan 't eind is totaal niet leuk, omdat ie elk "oh zo zit 't-mist". Het hele punt wat onthuld wordt is in het labyrinth van subplotjes alweer ondergesneeuwd geraakt. Min of meer leuk is nog Tom Wilkinson die in zijn rol als gangsterbaas duidelijk naar Jack Nicholson heeft gekeken.

Wonderful Town
Heerlijk arthouse-cliche, inclusief het gekwartet met de hoofdzonden om aan 't end nog iets spannends te laten gebeuren. Dacht eerst dat 'r zelfs incest in zat, maar dat kwam geloof ik omdat ik die Thaise mannen niet uit elkaar kan houden. Vooral het begin van de film is fijn. Een man arriveert in een inderdaad wonderful stadje, tussen 't strand en de bergen, hij rijdt wat rond, settlet zich in een goedkoop hotelletje waar hij de jonge knappe bazin opmerkt, er klinkt wat raak gitaargepiel, en ik ben al tevreden.

oh om nog even op Wonderful Town door te gaan.. het moet opgemerkt worden dat de film heel duidelijk tegen de achtergrond van de tsunami speelt. Het is onduidelijk hoe de 2 personages daaronder geleden hebben. Het is best mogelijk dat de pa & ma van het meisje erdoor verzwolgen zijn.. En de man is nog vreemder, hij doet zich voor als vreemde in 't stadje, en zegt de tsunami alleen op tv te hebben gezien, maar soms kreeg ik 't idee dat ie er toch bewust terug naar toe ging, misschien was ie er eerder als toerist geweest. Op 't laatst zit ie een auto te telefoneren en te huilen, het was mij onduidelijk waarom.

Wonderful town was ik al aan het downloaden. Was toch tiger award winnaar? Vorige maand nog op televisie, donderdagmiddag of zo...

ohh was niet eens film van de dag in de VPRO gids dan, geloof ik.
maar er zit inderdaad wel veel NL (en Rotterdams festival) geld in merkte ik bij de aftiteling.. dus die tiger award zou me niet verbazen.

Monsters inc. Weer een inventieve Pixar-film die draait als een tierelier omdat het basis-idee (net als in Ratatouille en Wall-E) op het geniale af is.

Say anything (Crowe, 1989) Een vroege film van Cameron Crowe die in zekere zin een standaard teenager-highschool-film is maar alles effe net iets beter doet dan normaal. Vooral John Cusack is genietbaar als slungelige jongen die het gewoon maar probeert bij dat ene meisje. Verrrrry eighties.

After the wedding (Bier, 2006). Niet onaardig. Wat al te voor de hand liggende zetten worden met uitstekend spel goed gemaakt.

Rachel getting married Zie Subs-site

http://4.bp.blogspot.com/_-MbidE2sLhc/SKHt4mYqDHI/AAAAAAAAAO4/YQZlu4yL7fQ/s400/sayanything.jpg

all my instincts, they return
classic!

لذت دیوانگی (The Joy Of Madness)
We volgen Samira Makhmalbaf in haar zoektocht naar acteurs voor haar film Panje asr. Gekkenhuis! Vinden is nog het makkelijke gedeelte, maar mensen overtuigen mee te doen is een hels karwei. En dan denk je dat het voor elkaar is en dan bedenken ze zich weer! De potentiële acteurs zijn vreselijk achterdochtig en bang voor evt. gevolgen. De Making of… is bijkans nog interessanter dan de film (die toch al niet slecht was). Mooi lied aan het eind ook, Afghaanse doom: My living was gradual death. I regarded my drudgery as my life. Life on my shoulders is nothing but a heavy load. Eternal life is nothing but eternal suffering.

The reader (Daldry, 2008). Be-spot-te-lijk! Hoe hebben ze dit kunnen maken? Gastje van 15 ontmoet Kate Winslet, liefdesgeschiedenis (jaja taboes mensen!) duurt drie kwartier en dan komt eindelijk the big point: een nazi-verleden. Joehoe, handen op elkaar, dit wordt Drama met een grote D, met morele issues en verantwoordelijkheden en mixed feelings en dat het allemaal slecht was met die nazi’s maar dat er ook wel een ander kantje zat aan sommige mensen blabla. Kortom, gooi er wat nazi’s en een rechtbank in en het publiek juicht wel. Daldry heeft zo’n acht be-spot-te-lijke scenes nodig (ik zal u een beschrijving besparen) om er een eind aan te draaien. Je zou overigens kamp-overlevende zijn en dit voor je giechel krijgen. Blijft over de met een Oscar genomineerde rol van Kate Winslet, die als winnaar getipt wordt. Ben nooit zo erg onder de indruk van haar (to say the least) maar in deze film valt vooral op dat de gelaatsuitdrukking van Kate zo’n beetje de hele film hetzelfde is: of ze nou als aangeklaagde in een rechtbank zit, door de gevangenis loopt, zichzelf leert lezen of zichzelf door een 15-jarige jongen laat naaien. Laat het ALSJEBLIEFT gewoon weer Merl Streep worden. Nog verdiend ook.

Toch naar Winslet en inderdaad niet naar Rourke (maar naar Penn.)

haha pracht-review van Olaf in elk geval.

La Femme d'a Cote
Leuk om Gerard Depardieu nog 'ns in een Truffaut-film te zien. Niet zo'n bijzonder overspeldrama verder. Met de buurvrouw inderdaad. Die komt naast Gerard wonen, totaal onverwacht en ze kennen elkaar van vroeger toen hun relatie stukliep. (Inclusief abortus) De film speelt met het idee wie van de 2 nou 't gevaarlijkst is. Is zij de femme fatale of is Gerard de man met de losse handjes, die nu weer geactiveerd nadat ie tijdelijk rustvond in een nieuw gezin.

Changeling
Gelukkig geen Oscar voor Jolie. Ze bakt er niet veel van. In de beginscenes als 'r zoontje net weg is, vind ik ze te overdreven geëmotioneerd. En ook in de rest van de film ligt 't er wat dik op. En dan (buiten haar schuld) dat hoedje! De hele film heeft 't mens een hoedje op. Binnen, buiten, in een rechtszaal, het maakt niet uit. Altijd maar dat hoedje! Verder forgettable degelijkheid van Eastwood. De corrupte LA politie is altijd wel interessant. Goeie rollen van zowel een good cop (Michael Kelly) als een bad cop (Jeffrey Donovan). Na 100 minuten zou ik zeggen wrap it up boys, maar we gaan nog 40 minuten duur, waarin dan de seriemoordenaar kan schitteren. Da's een vrij waardeloos gedeelte, maar Eastwood moest wel door. Helemaal aan 't eind zit namelijk nog wel een fascinerende wending met een opgedoken slachtoffertje. Daarna is de film weer wat laf als de film EN niet vermeldt dat de corrupte cop die eerst ontslagen werd binnen no-time terug is op z'n plek EN (spoiler) na de mededling dat de moeder bleef zoeken naar d'r zoon niet vermeldt dat ze 'm nooit vond. (Ok bij het tegenovergestelde was de film heel anders gelopen)

Der Freie Wille
Zoveel films zijn er niet die van een geflipte verkrachter het hoofdpersonage maken. Hij probeert "normaal" te worden en een plek in de samenleving te vinden. Denk aan The Woodsman, maar voor Kevin Bacon, als pedofiel notabene, kreeg je daar toch wel meer sympathie. Dit is en blijft een monster. Van de gruwelijke verkrachting uit 't begin. (Hoe cast je een verkrachtingsslachtoffer die alleen naakt mag schreeuwen?) Daarna zappen we naar 10 jaar later, verkrachter komt uit TBS kliniek, heeft ondertussen aan z'n fysiek gewerkt, en lijkt nu een potige Volkert van der G. (zou die ook dagelijks aan de rekstok hangen?) Plot gat 1: nadat ie vrijkomt komt de hele film lang geen enkele therapeut 'm op zoeken, terwijl ie toch meteen in 't oude gedrag vervalt. Hij begint vrouwen te volgen, in metro's, zelfs tot in hun slaapkamer. Wat tot fantastisch intense scènes lijdt. Het kelnerinnetje weigert met 'm iets te gaan drinken, wat een enorme daad van moed is, zo weet de kijker. Daaraan parallel loopt een meisje dat haar vreemde vader verlaat en op zichzelf gaat wonen. Plot gat 2: het meisje's pa is de baas van onze verkrachter, ze wonen allemaal in 't kleine Mulheim, desalniettemin krijgt vader nooit iets door (want inderdaad de 2 krijgen natuurlijk wat) Het meisje weet niet waar ze aan begint en net als de man zijn leven op de rails heeft, gaat ie weer de fout in en nu komt 't meisje 't wel te weten. Zij begint raar te doen, hij raarder. Volgt een pathetisch einde dat nog 'n hoop verknalde, in een hoe dan ook zeer boeiende film.

Nue Propriete
Soort Dardennes-b-film. Die grauwe Waalse sfeer en zelfs de acteurs hebben vergelijkbare koppen als de personages die in Le Fils en L'Enfant rondlopen. Isabelle Huppert speelt een gescheiden moeder, haar 2 zoons (het blijkt op t laatst een tweeling) zijn twee lamzakken die thuis hangen. De ene studeert nog wel, maar lijkt meer geinteresseerd in z'n vriendin en de ander schuurt de deur.. Pa (gehaat door moeder natuurlijk) komt af en toe langs om geld uit te delen aan eenieder. Ook 't huis is door hem betaald. Meest interessante personage is de Vlaamse buurman, die wat met moeder heeft, ze willen samen een Bed & Breakfast beginnen, alleen daar is geld voor nodig. Moeder wil 't huis verkopen? Maar dat is eigenlijk van de jongens. Buurman komt langs voor 'n preek, maar bij 'n zuchtje tegenwind van de jongens begint ie al laf terug te krabbelen. Aan 't eind volgt dan 't gebruikelijke geweld, alhoewel het me hier niet ergerde.

Je zou overigens kamp-overlevende zijn en dit voor je giechel krijgen.

Ach, als kamp-overlevende lijkt me bioscoopbezoek sowieso een precaire zaak.

Die Say Anything komt me bekend voor...dát is dus de film met Lili Taylor die al die liedjes als "Joe Lies" zingt (was in mijn herinneringen dankzij Cusack versmolten met The Sure Thing.) Fantastisch.

zelfs de acteurs hebben vergelijkbare koppen als de personages die in Le Fils en L'Enfant rondlopen

oh krek in Nue Propriete speelt die jongen van L'Enfant een van de broers, vandaar dat z'n kop redelijk overheen kwam ;)

http://robertswartwood.files.wordpress.com/2008/10/wire-towers.jpg
en Man on Wire wint beste docu-Oscar. leuk :)

Bij de uitreiking rende Philippe Petit, de hoofdpersoon van Man On Wire, ook naar het grote Oscar-podium. Hij keek daarbij in eerste instantie om zich heen alsof hij het binnenste van een UFO was binnengelopen, groette de in de zaal aanwezige Werner Herzog, deed een verdwijntruc met een muntje van Herzog en liet een Oscarbeeldje ondersteboven op zijn kin balanceren. Wonderlijke man.

Zie ook dit gammele filmpje.

Kan ik eindelijk eens gaan zien want ik ben wel benieuwd hoe je toch met flappende wijde pijpen niet naar beneden flikkert.

Heb namelijk eindelijk alle 17 episodes van The Prisoner (1967) gekeken. Ja, ja de Maiden fans knipogen al. Wonderbaarlijke welhaast proto-Lynchiaanse serie over een geheim agent die ontslag neemt, vervolgens thuis wordt bedwelmd en terecht komt in een liefelijk kustdorp waar hij niet uit kan ontsnappen en met een nummer (6) wordt geïdentificeerd. Wordt zo rond episode 12 razend eksperimenteel (wel elke aflevering even wat vuistgevechten), vond het net daarvoor op zijn top, de ene aflevering wordt hij met allerlei gemene scenario's bijkans gek gemaakt (men wil namelijk graag weten waarom hij ontslag nam), de andere neemt hij surveillanten (onder wie bijna elke aflevering een nieuwe nr.2, briljante zet!) op de hak. De onlangs overleden McGoohan is als nr.6 fantastisch, de eerste afleveringen nerveus als een opgejaagd dier, daarna ingehouden en ironisch (en met prachtige stem.) De laatste legendarische aflevering was bijna geen touw aan vast te knopen en moet wel een van de vaagste dingen zijn geweest die ooit op tv is uitgezonden (in Nederland door de AVRO in 1971 :)