Filmforum

de coming out van de bad guy als homo

Is dat niet vaak impliciet in Bond bad guys? Denk meteen aan (proto-Wilders trouwens qua image bedenkt ik):

http://www.femalefirst.co.uk/image-library/land/333/a/a-view-to-a-kill---christopher-walken.jpg

En nu ik hier toch ben: Wake in Fright (1971), is die hier door iemand al gezien (even geen zin laden pagina ;) Klinkt als een Subjectivisten schot voor open doel.

misschien ook wel business as usual bij die Bond schurk, ja. het erge is dat het stiekem toch best een entertaining movie is, ondanks alles.

Wake in Fright klinkt zeer goed - en word in de ganse draad nog niet genoemd - alleen Donald Sutherland ontbreekt er nog aan, ik zet 'm op de lijst.

Wake In Fright gaat bij mij ook op de lijst (Sutherland ;)...moest natuurlijk via Walkabout meteen aan jou denken.

Ik kan al die Bond schurken opeens niet meer voor de geest halen behalve die hoedgooier en Dracula met zijn gouden pistooltje. Maar in poppsychologische termen zit er wel zo'n dynamiek van homo-erotiek in die je wel vaker bij bad-good guys ziet (Batman en The Joker willen elkaar ook gewoon, Woo's The Killer is waarschijnlijk is het schoolvoorbeeld).

Searching for Sugar Man (Malik Bendjelloul, Zweden, 2012)
Ene Rodriguez stond nog op mijn te-doenlijst ‘te checken artiesten van Primavera Sound 2013’. Dat hoeft dus niet meer. Deze hele documentaire gaat over die hispanic folksinger uit Detroit wiens twee albums overal flopten, behalve in Zuid-Afrika. Daar werd het album Cold fact in de zeventiger jaren omarmd door de studerende, liberale , blanke anti-apartheidsjeugd. Er gingen volgens ruwe schattingen een half miljoen exemplaren van over de toonbank. Verhalen, dat hij zich door het hoofd had geschoten of zich op de bühne in de hens had gestoken, versterkten de mythe. Pas 25 jaar later, in 1998, vonden volhardende liefhebbers uit, dat Rodriguez helemaal niet dood was. Bij zes uitverkochte stadionconcerten werd hij onthaald als een held.
Ja, dit is een spoiler… Dan nog blijven er genoeg vragen over. Hoe is het mogelijk? Waarom pakte Zuid-Afrika het album wel op en de rest van de wereld niet? Hoe is het mogelijk, dat niemand in de seventies Rodriguez uitnodigde voor wat optredens? Hebben ze daar geen boekers? Was Zuid-Afrika in de nadagen van het apartheidregime zo geïsoleerd? Of was de wereld voor internet zo anders? Waar is het geld gebleven van de royalties? Hoe kwam het, dat Rodriguez, een kwart eeuw na dato, schijnbaar onbewogen zijn locale roem verzilverde? Is dit echt of word ik in de maling genomen? Zien we die man in juni echt? Of vertonen ze in Porto gewoon de film?

West Of Memphis
Het blijft een idiote zaak. Vooral de bewijzen tegen Terry Hobbs blijven zich opstapelen. Zelfs na de drie Paradise Lost films is deze toch wel weer de moeite waard, er worden meer mensen gehoord en een echt contra onderzoek opgezet. Er zullen ongetwijfeld meer mensen ten onrechte vastzitten die geen hulp van rijke rocksterren en regisseurs krijgen, maar ja, iedereen die als tiener schedeltjes en pentagrammetjes heeft getekend kan invoelen met die jongens. En het feit dat Baldwin als 16 jarige tot twee keer toe heeft geweigerd z'n mattie Echols erin te luizen om zelf vrij te komen zegt veel over hem en daardoor ook wel de drie. Het beeld van de familie van het slachtoffer toont gelijkenissen met de Judas Priest zelfmoordzaak. Wijzen naar anderen terwijl er in huis drugs, geweld en misbruik zijn. De moeder van het slachtoffer is overigens, net als Byers, inmiddels bij zinnen en ook een slachtoffer. Mooi dat de jongens vrij zijn, maar triest dat de dader nog steeds vrij rondloopt.

The Thin Red Line
Een contemplatieve oorlogsfilm zoals Apocalypse Now (op IMDB lees ik dat er een vergelijking wordt gemaakt met Saving Private Ryan, yeah right, dan is E.T. vergelijkbaar met Blade Runner zeker?). Het gaat allemaal om een klein eilandje maar in een soort roes wordt de onmenselijke gruwel van alle oorlogen getoond.

>>Hebben ze daar geen boekers?
Nee
>>Was Zuid-Afrika in de nadagen van het apartheidregime zo geïsoleerd?
Ja
>>Of was de wereld voor internet zo anders?
Ja

Dankuwel

Graag gedaan.

lol

Dredd
Het is wat snobistisch om in een jaar vol superhelden (Batman, Avengers, Bond) de geflopte spektakelfilm te te bejubelen, maar Dredd is van al die films wél het aangenaamst. Dat zit 'm vooral in de John Carpenter-achtige eenvoud. Zo duurt de film nog geen negentig minuten, spelen er géén grote namen in mee, en doet Dredd zijn helm nergens af. Niks love interest, of trauma's. De wandelende grimas annex kaaklijn blijft een eendimensionale wetshandhaver. Zo hoort het in een stripverfilming. Net als in elke goede dystopische sci-fi spelen drugs een prominente rol. Ze noemen het 'slomo' en het middel doet precies dat. De drug zorgt voor 2 fantastische psychedelische scenes. Eén aan het begin, en eén aan het eind. Simpel. In het midden had er best nog een mogen zitten, als Dredd met een vrouwelijke mindreader (en rookie) eventjes buiten de hermetisch afgesloten flat belandt. Eindelijk wat frisse lucht. Jongens staan te lummelen bij een skatebaantje. Je zou zeggen: doe maar een trucje. Helaas. Qua plot volgt Dredd die merkwaardige Indonesische actie-hype van laatst. De drugsmob zit bovenin het gebouw, de al dan niet corrupte agentjes staan beneden, en na anderhalf uur van kogelinslagen ontmoeten ze elkaar. Rookie: 'Wachten we niet beter op versterking?' 'Dredd: …. ' 'Wrong answer?' 'You're the psychic.'

Old Cats
De makers (schrijver en regisseur) van La Nana regisseerden een jaar later samen dit kleinschaliger werkje. Even humaan, maar op alle fronten minder van niveau. Het gaat over bejaarden, dus er wordt afgetakeld. Met Amour en Eldfjall in gedachten begint het opmerkelijk te worden dat het altijd de vróuw is die 'onderuit' gaat, terwijl in werkelijkheid toch eerder het omgekeerde gebeurd. (Alhoewel, mannen gaan gewoon dood.) Hier woont een Chileens echtpaar samen met 2 katten in een appartementje. De dagelijkse dingetjes zijn sterk getroffen, zoals het gereutel van een weigerende pc, waarop de man aan een boek werkt. (Nam me zeer voor hem in, zo oud en nog altijd die ambities.) De man, die op prins Bernhard lijkt, is hier verder een flat character. Zorgzaam en achterdochtig, vooral als de dochter van de vrouw (en dus géén dochter van hem) het tweetal komt opzoeken. Met haar komen we op La Nana-terrein. Ze is één brok emoties, in toom gehouden door coke én haar vriendin, zo'n kordaat lesbisch paardenstaart-type. Hier speelt de huismeid juist dát typetje, trouwens. In de loop van de dag probeert moeder (als een soort laatste geste) de dochter tegemoet te komen. Maar die is al te ver heen in haar eeuwige miskenning-tripje. Pijnlijk, en soms aangrijpend, jammer dat geen der aanwezigen écht de sterren van de hemel acteert.

The Comfort of Strangers
Venetië is sinds Roegs Don't Look Now de hel voor Britse toeristen. Het waterdoolhof doet ook hier weer zijn werk, wanneer een stelletje de stad voor een tweede keer bezoekt, vermoedelijk om hun wat ingedutte relatie nieuw leven in te blazen. Dat lukt iets té goed, dankzij niemand minder dan Christopher Walken. Zijn vertolking van de ogenschijnlijk zo galante kerel in een duur wit pak en een duur groot huis, is een van zijn allerbeste rollen. Dat begint al met zijn summiere voice-over, die het verhaal op raadselachtige wijze opent. De anekdote keert later als het ware 'in levende lijven' terug, om zo een vroegtijdige cirkel te maken. 'My father was a big man...' De kwaliteiten van The Comfort Of Strangers laten zich eenvoudig aan de 'deelnemerslijst' aflezen. Paul Schrader doet de regie, en staat altijd garant voor intrigerende, nét niet helemaal gelukte films. Het boek is van Ian McEwan, terwijl het tot scenario werd bewerkt door niemand minder dan Harold Pinter. Voeg daar nog een spooky, maar uiterst ambachtelijke soundtrack van Angelo Badalamanti aan toe en je hebt een tripje. Het echtpaar wordt al tegenstribbelend ingesloten en ingepalmd door de Ripley-achtige gentleman. Helen Mirren masseert het jonge ding mentaal Natasha Richardson door zich te láten masseren, en Walken volstaat versus Everett op een nóg directere manier. De aanrakingen triggeren een zinderende sadomasochistische tweede helft van de film, met twee relaties die als dovende kaarsen nog één keer in volle hevigheid opflakkeren.

The Boxer
Ongetwijfeld een van de minste films waarin Daniel Day-Lewis een hoofdrol vertolkt. Hijzelf verdwijnt natuurlijk wel weer moeiteloos in de rol van bokser. Hij heeft vast een jaar lang als een bezeten touwtje gesprongen. Toch is ook zijn rol verre van perfect, buiten de boksscenes loopt hij soms wat verdwaasd rond, alsof hij toevalling in het project van Jim Sheridan (In The Name of the Father) verzeild is geraakt. Zo heel anders kan de wereld van Belfast er toch niet uitzien, ook na 14 jaar gevangenschap. Daniels personage komt terug uit de bajes en heeft het helemaal gehad met de IRA, voor wie hij al die jaren heeft gezeten. Hij wil gewoon boksen, zonder 'sektarisch' gezeik. The Boxer probeert net als haar hoofdpersonage een beetje oecumenisch te doen, maar schildert ondertussen de IRA af als eendimensionale boeven, wat ze in die laatste fase vast ook wel waren geworden. Toch zie ik vooral een van de laatste gekoloniseerde stukjes van Europa, met een bezetter die katholieken eeuwenlang (ook in eigen land) als tweederangsburgers zag... Maar goed. Daniel Day-Lewis draalt ondertussen om zijn jeugdvriendinnetje (een fragiele Emily Watson). De liefdesgeschiedenis blijft een beetje afstandelijk. Dit in tegenstelling tot de boksmatchen, die een flitsend feestje zijn. Het geluid ervan is magistraal verzorgd. Ffft... ffftt.

goeie tip van arnout trouwens, The Comfort of Strangers.

Ik ben trwns begonnen met Letterboxd, voor al uw filmnerderij.

Бомба
Russische (communistische) wetenschappers willen seksuele energie vangen om daar een bom van te maken. Hun lab is in een bos waar ze regelmatig een primitieveling tegen het behaarde lijf lopen die er maar wat op los neukt. Die 'energieverspillende' benadering wint uiteindelijk. Mooie dames daar niet van, maar misschien toch meer iets voor Russen.

oh wow Letterboxd is heel heel cool. (maar ja als ik dat bij moet gaan houden heb ik een parallelle tijdlijn nodig)

Dat Letterboxd ziet er mooi uit inderdaad. Maar de tijd die in het invullen gaat zitten. Pfff. De wishlist functie die staat me vooral aan.

Invullen valt wel mee. Je hoeft geen recensies te schrijven.

Okay, die nog te zien lijst is mooier dan zo'n word file. :) Wordt er nu al moe van. Films gezien wordt wat langer termijn vrees ik.

Het is enigszins verslavend moet ik zeggen. :)

Was een tijdje helemaal hooked on http://www.whatiwatch.net/overview.php?ov=7839.

Zit al een jaar het klad in...

Het is enigszins verslavend moet ik zeggen. :)

je hebt gelijk. Probeer nu wel allerlei ingangen tot mijn filmgeheugen te vinden (behalve deze draad, wat een lifesaver toch :).

hehe, ik heb hier ook een hoop vandaan idd. :)

jullie houden dat niet allemaal netjes in je agenda bij? :P (naast Oranje interlands-uitslagen , ik schaam me 'r een beetje voor)

Ik heb alles ingevoerd in imdb, die laten je een excelbestand exporteren waarmee je lekker kan kloten (mediaan uitrekenen, gemiddelde lengte van gekeken documentaires; veel is mogelijk). Door een film een cijfer te geven staat 'ie gelijk in je lijstje. Wel jammer dat je op imdb alleen ronde cijfers kan geven.

Zag trouwens Mitt Liv Som Hund. Hartstikke mooi. Heb weinig toe te voegen, het meeste is al gezegd. Behalve dan dat ik de film mooier vond omdat het jongetje in de hoofdrol een beetje lelijk was. Weet niet zo goed waarom.

gheh ja als Het Zakmes http://i.ytimg.com/vi/bdEzWsgfaEA/hqdefault.jpg
maar dan nog wat 'alledaagser' met zijn rare haar.

Monsieur Verdoux
Lef kun je Charlie Chaplin niet ontzeggen. In 1947 was hij ten slotte larger than life, en om juist dan een onsympathieke uiterst zakelijke vrouwenmoordenaar te spelen. Het is een waagstuk, maar het werkt wel. De intiteling meldt dat de film gebaseerd werd op 'een idee van Orson Welles'. Vraag me aan de ene kant af waar dat dan uit bestond ('Charlie je moet een serial killer spelen'?) maar wil het eigenlijk ook niet weten. Chaplin is duidelijk oud geworden, en zijn pluizig grijzende haardos is wit omkranst. Het lijken de hoorntjes van een duiveltje. Chaplin helpt dus dametjes om zeep, die hij eerst heeft opgejut om hun geld van de bankrekening te halen. Gepresenteerd als een 'comedy of murders' gebeurt er verder niet veel grappigs. De wereld van Monsieur Verdoux is eerder Ophuls-esque. De sterkste sequentie is wél ouderwets Chaplin, maar dan in het sentiment. De moordenaar pikt een 'straatkatje' (ze heeft ook letterlijk een kitten bij zich) op, om een nieuw moordmiddeltje op de testen. Eerst drinken de twee nog samen een wijntje, en babbelen over Schopenhauer (!) en het leven. De muziek zwelt aan, en... jawel, de moordenaar krijgt voor even een hart. Opnieuw is Chaplin echter dapper, als hij het meisje een paar scenes later opnieuw tegenkomt doet hij gewoon weer bot en nors.

Le Cercle Rouge
Mooi toeval dat ze van de week in Zaventem met miljoenen aan diamanten wegliepen. Le Cercle Rouge is Melville's heist-film, zakelijk en Samourai-koel, maar wel erg spannend. Je houdt er zelf bijna je adem er bij in, om zo het noodlot te beinvloeden. Misschien is het de oorverdovende stilte tijdens de roof in de juwelierszaak. (Schoenen uit!) Het is ook het lot dat 'tous les hommes' bijeen brengt. Alain Delon (met Herman Finkers-snor) wordt wegens 'goed gedrag' vrijgelaten uit de gevangenis maar is even daarvoor wél een nieuwe klus ingefluisterd door een bewaker. Een mysterieuze misdadiger (Volonté) ontsnapt 'op verplaatsing' uit de trein, en belandt in de kofferbak van Delon. Voor er veel woorden zijn gewisseld sluiten beide mannen een verstandhouding, bezegeld als de 'joker' in de kofferbak een akkefietje helpt op te lossen. De derde man wordt in Parijs gevonden. In een geweldig mooie, en plotselinge Herzogiaanse sequentie ligt oud-agent Yves Montand in een delirium, dat hij zelf aan de drank wijt, maar het behang zal niet geholpen hebben.... Het drietal wordt tegengewerkt door de meest intrigerende rol van de film. De Corsicaanse politie-inspecteur Mattei (zanger Bourvil, in het jaar van zijn dood) lijkt op een cynische Herman Koch, is enkel lief voor zijn katten, en eigenlijk gewoon weggelopen uit een Altman-film. Maar personages daargelaten, gaat het natuurlijk gewoon om plaatsen als de biljarthal, waar Delon gaat driebanden. Driebanden! Inclusief authentiek Studio Sport op zondagmiddag-shot.

The Paperboy
Deze had best een Razzie voor het slechtste scenario verdiend, juist omdat het zo zonde is dat alle goede zin en potentie niet wordt benut. Het is de Vloek van het Zuiden dacht ik ineens. In The Electric Mist van Tavernier, verzoop een tijdje terug ook al in de swamps. Misschien is de oplossing van Adaptation dan nog het slimst, door dat gedeelte van het verhaal volkomen over the top te trekken. Had hier ook best nog wat consequenter kunnen gebeuren, want John Cusack speelt als oversekste schurk de beste Nicholas Cage in zichzelf aan. Ook Nicole Kidman zet haar beste, eh, bovenbeentje voort als Pamele Anderson-achtige white trash met een voorkeur voor gevangenen. De sleaziest and most fucked up rol wordt vertolkt door Matthew McConnaughey, die hier zélf het kippetje mag spelen, zogezegd. Hij is weer fantastisch, als een journalist die Cusack uit de cel probeert te krijgen, maar gaandeweg langzaam wegzakt in Deliverance-achtige waanzin, en daarin zijn broertje Zac Efron meetrekt. In een onwaarschijnlijk rommelige structuur wordt dit verhaal verteld door The Maid (Macy Gray) die met haar beroemde rasperige stem het verhaal keer op keer onderbreekt. Voor een zinvolle spanningslijn kan zij echter ook niet zorgen, en zo is de aanvankelijk spectaculaire film het laatste half uur ineens doodsaai.

Le Cercle Rouge is subliem [zie ook hierboven]

Letterboxd heeft wel wat grappige bijeffecten. Nooit gerealiseerd hoeveel films ik van types als Barbet Schroeder en Wolfgang Petersen heb gezien. :) Maar ook dat de films op release worden gesorteerd terwijl je ze asynchroon kijkt zodat je opeens bewust wordt van tijdgenoten die je nooit zo hebt gezien. En je ziet heel mooi verschuivingen plaatsvinden (ook wat betreft filmposters :).

Le Cercle Rouge is subliem [zie ook hierboven]

zekers, hij stond niet voor niets als OMC-top op mijn kladbloklijstje

De ontmaagding van Eva van End (Michiel ten Horn, Nederland, 2012)
Regiedebuut gebaseerd op Todd Solondz’ Welcome to the dollhouse, zo lees ik. Maar verder zo Hollands als maar zijn kan. Nerdy, mollige tiener krijgt Duitse, ideale zoon te logeren. Niet alleen zij, maar het hele gezin raakt emotioneel op drift. De sfeer zwenkt van Van Warmerdam naar Schatjes en weer terug; de humor zwalkt van droogkomisch naar lomp. Verrassend is, dat de karakters niet karikaturaal blijven, maar ontwikkeling vertonen. Als artistiek product geen hoogvlieger, maar wel degelijk anderhalf uur onderhoudend en bij vlagen erg grappig. Persoonlijke favoriet: de gekromde Afrikadel die tegen het ‘happy’ einde op de bbq belandt.

dat klinkt erg tof, volgens mij nog niet zo lang geleden voor gepleit (dat de Nederlandse cinema zich éérst maar eens aan wat remakes waagt, door imitatio leert men ten slotte.)

V/H/S
Episodenfilm, found footage, horror. Soms redelijk geslaagd maar het format werkt niet zo (te veel vragen en onlogische zaken).

dat de Nederlandse cinema zich éérst maar eens aan wat remakes waagt, door imitatio leert men ten slotte.

Ja, maar dan eens wat anders dan die neo-grefo Solondz. Dat is gewoon een thuiswedstrijd.

neo-grefo Solondz

De Ontmaagding staat zonder twijfel in een lange traditie van oer-Hollandse cinema, maar donderpreken en paternale excommunicaties komen er niet in voor.

:D ja maar wat zegt de boobies-counter-test?

Misschien heb ik niet goed op zitten letten, maar geen blote boobies gezien. Iedereen geilt op die Duitse uitwisselstudent.

http://www.awknetworks.in/wp-content/uploads/2011/06/pass_fail1-300x267.jpg

overigens wekt ook De Wederopstanding van een Klootzak (met Yorick van Wageningen) wel enige verwachtingen.

http://www.impawards.com/intl/netherlands/2013/posters/de_wederopstanding_van_een_klootzak.jpg

Crossroads
Op Sonic Acts draaide deze film van Bruce Conner uit 1976. Enorme waterstofbomexplosies, gefilmd van ver en van grote hoogte met muziek van Terry Riley. Stemt tot enige nederigheid over onze beschaving. Ik bedoel, het homohuwelijk is mooi, maarre …

Into The Abyss
Werner Herzog legt ons ook een heftige morele kwestie voor. Hij interviewt een ter dood veroordeelde moordenaar van drie en de slachtoffers. De overlevende van de familie van de slachtoffers heeft al een hoeveelheid familieleden verloren dat je je echt afvraagt hoeveel pech een mens kan hebben. Toch hebben de daders ook verhalen, zonder dat Herzog nu de daad wil vergoelijken of verzachten. En dan zijn er nog de mensen die het vuile werk moeten doen. Ik blijf toch tegenstander van de doodstraf met alle begrip voor het standpunt van de zus en dochter van de slachtoffers. Indrukwekkend …

http://www.film1.nl/images/plaatjes/92144.jpg

En de overige Oscarwinnaars...

mijn pa was gister naar Amour en 'het deed 'm weinig', dus ik heb hem goed afgericht. Jammer dat ParaNorman de beste animatie niet won.

71 Fragmente einer Chronologie des Zufalls
Vanaf nu houd ik definitief staande dat de glaciation trilogy Haneke's beste werk is. Der Siebente Kontinent, Benny's Video, 71 Fragmente zijn Haneke'ss meest Oostenrijkse films, en ze vormen een onwaarschijnlijk beklemmend tijdsbeeld van het breukvlak van tachtig naar negentig. De laatste opflakkering van het negentiende eeuwse nationalisme schiet in de vorm van de Balkanoorlog op depressief stemmende journaalbeelden keer op keer langs. Het is een van de elementen die inzichtelijk maken waarom ook mensen in een welvarende stad als Wenen (ooit Habsburgs) een pistool pakken en anderen neer gaan maaien. It's a thin line. In stug afgebakende flitsen van scenes zien we de aanloop naar zo'n incident. Er is geen plot, dit is mozaïek om de mozaïek, gespiegeld in de beeldschermen van tv's en computer waar iedereen naar kijkt. (Haneke zag het allemaal aankomen.) De puzzelstukjes worden expres níet gelegd, zoals ín de film een katholiek tangram-puzzeltje tot frustraties lijkt. We zien een vroom echtpaar met een voor de regisseur bijzonder typerende diner-scene, een Roemeense zwerfjongen etend uit vuilnisbakken, een oude man mopperend en klagend ('tut mir leid das ich existier'), én de uiteindelijke dader. Eén van de cruciale scenes lijkt me de 'tafeltennismachine'. Een jongen oefent zijn slag terwijl de machine maar balletjes uit blijft spugen. Tsk tak, Tsk tak, tsk tak, eindeloos. Hypnotiserend, lukraak en langzaam doordraaiend.

Innocence
Het is met dit tweede deel van Ghost in the Shell als de vervolgen op Koyaanisqatsi. Als je de eerste leuk vond, kun je je weer wentelen in hetzelfde sfeertje, maar tegelijkertijd zit je er niet écht meer in. Het klikt intuïtief niet zo goed meer, tot op het punt dat de film iets belachelijks krijgt. Ik bedoel, het eerste half uurtje is een tekenfilm die Descartes, Gogol en Milton loopt de quoten erg stoer, maar ze blíjven maar bezig. Alsof er aanhalingstekens om de hele tekst hadden kunnen staan. Het verhaal is nog een graadje onnavolgbaarder dan het eerste deel en houdt zich onder meer bezig met de verschillen tussen mens, dier en object. Als de mensheid (dus 'leven') uit herinneringen bestaat, zouden die herinneringen dan ook niet gewoon door robots kunnen worden onthouden? We zien de breedgeschouderde cyborg uit het vorige deel weer, die ditmaal een menselijke partner heeft. Die laatste vreest (dus) voor zijn leven, maar daar heeft een cyborg natuurlijk geen last van. De rucksichtloosheid van de Frankenstein zorgt voor een paar hele gave actiescenes, dáárin is de film minstens zo goed als het eerste deel. Neem het slot: Een armada van naakte 'sexdroids'! Erotisch, melancholisch, technologisch, in een setting die een soort 3D in 2D probeert te renderen. Het blijft een bijzondere serie, dat is zeker.

Swing Time
Als ik twee musicals in één maand zie vind ik er al weinig meer aan, maar als er – net zoals nu – weer genoeg tijd is verstreken smelt ik. Híer zie ik waarom het duo Rogers/Astaire zo succesvol en geliefd was, ik zet er mijn top hat voor af. Misschien helpt het dat Rogers hier de geëmancipeerde veroveraar speelt en Astaire de twijfelende/onwillige prooi. Hij heeft namelijk al een dametje thuis zitten. Weggejaagd door 'Father.... in law' belandt Astaire bij de dansinstructrice Rogers. Waarmee het magic word 'dansen' is gevallen. Het begint klein, met voorzichtige pasjes in de oefenzaal, Rogers haast girl next door, met shampoo in d'r haar. Kortom een soort Since Left You van The Avalances. Anderhalf uur later is de film juist vol van grandeur met showorkesten, maffiamaatjes, en Rogers in een zeer gewaagde jurk. De romantische spanning wordt geduldig opgebouwd en culmineert behalve in een sensuele (en wereldberoemde) slotdans ook in een uiterst galante kus. De pogingen tot komedie tussendoor van een Hillary Clinton-look-a-like zijn overbodig. Curieus is nog de blackface-scene, die natuurlijk nét langskomt als ik denk: wow deze film is van vóór de Wereldoorlog, het is niet te geloven. Michael Jackson zal het schaduwrijke Man in the Mirror aspect van diezelfde Bojangles scene zeker gewaardeerd hebben.

Big Bang Love, Juvenila A
Een echte arthouse-film van Takashi Miike. Op Salon Indien wordt terecht de vergelijking met Lars von Trier getrokken. De summiere decors neigen naar Dogville, en het psychedelisch futuristische plot krijgt gaandeweg meer en meer van Melancholia. Depressies in een onbekende toekomst. Big Bang Love is een gevangenisfilm, maar zo gestileerd dat het eerder op die Italiaanse Shakespeare-variant van vorig jaar lijkt. In de Rashomon-achtige onderzoeksstructuur zien we tal van scenes steeds terugkomen. In een daarvan doen de jongens van de jeugdgevangenis 'de was', met hun voeten in een gigantische bak water zouden ze ook wijn aan het maken kunnen zijn. Het heeft iets sensueels, de film schiet dan ook heen en weer van knokpartijen naar tedere gesprekken en hints van homo-erotiek. Twee jongens sluiten een vriendschap, die eindigt met de dood van één van hen. Is het moord? Wie heeft het gedaan? Vragen als deze verschijnen letterlijk in beeld. De antwoorden zijn lange tijd raadselachtig, om niet te zeggen onnavolgbaar. De uiteindelijke oplossing blijkt opnieuw zowel grof als verknipt galant. Laten we het qua eindoordeel op 'interessant' houden.

Ik verwacht niet dat Amour me koud zal laten maar ik vrees dat ik het in het licht van Caché het wat magertjes zal gaan vinden.

>>Als ik twee musicals in één maand zie vind ik er al weinig meer aan, maar als er – net zoals nu – weer genoeg tijd is verstreken smelt ik.

Bekend gevoel!

Die Haneke ga ik checken.

Oh, ik zag dit weekend die film van Gomes: "Our beloved month of August". Ik zag Kiarostami, Hou Hsiao Hsien, Eric Rohmer en Weerasethakul. Ik zag, kortom, zo'n beetje de hele world cinema erin. Dat krijg je als je ambitieus bent. Genoten! Deze week "Tabu" doen.

Op Sonic Acts draaide deze film van Bruce Conner uit 1976.

oh, had ik dat geweten. :( Was al vroeg verbazingwekkend druk. Dit had wel hypnotiserende kwaliteiten al verbaasde ik me er steeds over dat die schepen gewoon heel bleven. Muziek was ook mooi, ik dacht "dit ga ik kennen" maar ik gokte op een of andere krautrock-collectief als Popol Vuh.
Verder trouwens veel mooie dingen gehoord die avond.

Met letterboxd toch voluit gegaan en nu al over 1100 films. Pfff. De slechte jaren '80 shit die je dan voor de volledigheid toch maar aanvinkt. :)

Ik zit nu op het niveau dat ik dingen gezien heb maar geen mening meer voor de geest heb, wellicht al een rating op zich. :)

De 400 mark komt in zicht …

nerds!

Oh, ik zag dit weekend die film van Gomes: "Our beloved month of August". Ik zag Kiarostami, Hou Hsiao Hsien, Eric Rohmer en Weerasethakul. Ik zag, kortom, zo'n beetje de hele world cinema erin. Dat krijg je als je ambitieus bent. Genoten!

mooizo :)

Hors Satan
Bruno Dumont blijft een speciale. Je moet een paar andere films van de man hebben gezien om Hors Satan te waarderen, denk ik. Het neigt wel weer naar batshit Flandres. Zelfde Noord-Frans locatie en gekke mensen. Wat helpt is dat de (natuur)beelden (in tegenstelling tot de mensen) erg fraai zijn. Dumont situeert de actie op één plek, met religie als enige onderwerp. Na een uiterst traag begin krijgt de film zo toch wat van een Turkse parabel. Dumont heeft een mystieke kant die je in West-Europa gewoon niet meer gewend bent. Behalve bij hem dus. Het hoofdpersonage is een markante kerel, met het uiterlijk van een gedrongen oude Italiaanse wielrenner. Hij lijkt zomaar uit het niets te zijn aan komen lopen. Sans toit ni loi. De man klopt op de deur, krijgt brood, en vertrekt weer naar zijn tentje. Als tegenprestatie helpt hij een meisje van haar kwelgeest af. Terwijl de politie een onderzoek opent, gaan de rituelen van het tweetal steeds meer opvallen. En waarom gaat het meisje er steeds meer als een spierwitte ondode bijlopen? Hier gebeuren diabolische dingen, met de man als satan van dienst. En nergens wordt dat duidelijker als in een uiterst ranzige (maar functionele) seksscene. Dumont houdt de horror-kaart tegen de borst, maar toch is de film Nosferatu-creepy.

Seven Beauties
Krankzinnige en zeer bijzondere film. La Vita e Bella van Roberto Benigni stond dus in een traditie! Ook hier belandt een schelm in een concentratiekamp, en kun je het ene moment schateren, om twee tellen later 100 naakte lijken op een hoop te zien liggen... Het begint al met een gedenkwaardig – nee – légendarisch intro. In een variatie op How I Learned To Stop Worrying and Love My Mom, pardon, The Bomb, croont en speecht een kerel bij beelden van fascistisch oorlogsgeweld. 'The ones who don't enjoy themselves even when they laugh. Oh yeah!'. Wat later zien we twee Italiaanse soldaten struinend door een Rijnlandschap. Ook Tarantino zal de film gezien hebben. De 'basterds' jatten salami van een oud dametje, bewonderen billen, en het hoofdpersonage doet nog een fantastische mandoline-imitatie. De mandoline brengt ons naar Napoli, waar de meest schalkse en grofste Little Big Man-scenes van de film zich afspelen. Akkefietjes met zussen die hoeren worden, en zelfgeilerij van het vrouwonvriendelijke hoofdpersonage. Gaandeweg de film komen echter steeds meer scenes uit het concentratiekamp (waar de 2 Italiaanse soldaten inmiddels gevangen zitten) en dan wordt de film, laat ons zeggen, fysieker. Nazi-zwijn krijgt hier een nieuwe betekenis. Die fases zijn minder interessant dan de flashbacks, waar bijvoorbeeld een rechtszaak héél galant wordt opgelost. Geen dialogen, psychedelische rock! Ik zei het, krankzinnig en bijzonder. En het slot (waar hetzelfde liedje terugkeert) is gewoon ouderwets melodramatisch fraai. 'Mama!'

Les Amants du Pont-Neuf
Ik had al zo'n vermoeden, maar toen Denis Lavant met een stijve over het strand begon te rennen was het duidelijk. Dit is één van die samenwerkingen met Leos Carax, vorig jaar samen goed voor het hoogtepuntje Holy Motors. Les Amants is al even wild en ambitieus. Carax is duidelijk iemand die zijn ideeën continu 'to the limit' pusht. Zo jatten de twee geliefden hier (naast Lavant speelt Binoche) op 14 juli een politiebootje. Kan, maar die waterski's zijn me een stap te ver. En dan te bedenken dat op diezelfde door vuurwerk begeleide avond een van de mooiste scenes zit. Uitgelaten dansend over de versleten brug waar het tweetal hun clochards-bestaan leidt. Ik wil maar zeggen: Carax verliest het kleinschalige soms te gretig uit het oog. Het eerste uurtje is het leukst. Lavant is vanzelfsprekend voortreffelijk als junkie, in een grimmig intro wordt zijn been er bijna afgereden als hij op straat ligt. Dit is een soort Crocodile (van Kim Ki-duk) maar dan minder gewelddadig. Een driehoeksverhouding van 2 mannen (één oud, één jong) met een meisje, sappelend bij een brug, inclusief onderwaterscenes. Vuur speelt ook een grote rol (zouden we alle elementen kunnen spotten?) want Lavant verdient zijn kostje als vuurspuwer. De tweede helft van de film krijgt het melodramatische personage van Binoche meer ruimte, en worden er fikse tijdssprongen gemaakt zonder dat de relatie uitkristalliseert.

Maar die schattige sprint over het strand vergeet je nooit meer hè? ;) (Les Amants...)

ook wel opgelucht dat na al die spam Seven Beauties op waarde is geschat (toch wel een risico film :)

ik was na 30 seconden al zo'n beetje verkocht.
(eh Seven Beauties dus :P)

Sukai kurora
Mysterieuze anime weer van Mamoru Oshii. Eigenlijk een van de weinige film waar het handig is om de synopsis eerste te lezen want je wordt, dat is op zich ook wel prettig, in het diepe gegooid. Ik dacht eerst dat het allemaal plaatsvond in een parallelle WOII maar uiteindelijk blijkt het in een toekomst te spelen waar Europese bedrijven luchtgevechten simuleren om de oorlogsneurose van de mens te blijven voeden. De film speelt zich af op een heel rustig vliegveld waar vooral Kildren opereren (plus Oshii's hond natuurlijk), volwassen die niet uit een soort tienerstaat kunnen ontsnappen. De eerste helft is zeer traag terwijl de tweede helft opeens heel raar wordt met allerlei laat-Cronenberg/Blade Runnerachtige vibes die wel fijn zijn maar de film niet helemaal kunnen redden. Het ziet er allemaal geweldig uit, Oshii heeft zich weer uitgeleefd in een toekomstig Polen (zie Avalon) maar het komt denk ik allemaal te laat op gang (bijvoorbeeld de late verschijning van de mysterieuze tegenstander van het andere bedrijf, de enige volwassene die aan de gevechten meedoet en nooit verslagen is of het vermoeden dat de herinneringen van de Kildren steeds opnieuw worden gebruikt).

Damsels in Distress
Als ik voorzichtig laveer kan ik misschien staande houden dat ik de langverwachte terugkeer van Whit Stillman leuk vind, maar het zal met hangen en wurgen zijn. Aanvankelijk leek me de film zelf verschrikkelijk. Rommelige keuzes in editing en cameravoering, en dan de personages. Irritante wichten. Gekromde tenen tot en met. Dat laatste is natuurlijk precies de bedoeling, en vanaf een Tarantino-waardige Zorro-anekdote begon ik er lol in te krijgen. Schrijven kan Stillman nog altijd. Tegelijkertijd is de film bijna te quotebaar, zodat ik nu niet weet welke witty wisecrack ik aan moet halen. De personages (er zijn er veel teveel) zijn pedant, maar de film is dat óók, en soms bijna gemakzuchtig. Inhoudelijk is het meidengroepje dat op de universiteit goede daden probeert te verrichten goed getroffen. De dametjes vormen een mooie complementaire eenheid onder leiding van Greta Gerwig. Greta is het enige 'ronde' character van de film, wat nogal vervreemdend uitpakt. Eén tragisch meisje steekt boven een massa van meligheid uit. Zo wordt het rare meisje nóg wat raarder. De jongens zijn oliedom ('I'm not gonna go around checking what color my eyes are!') of 'playboys/operators', althans volgens het Mike Leigh-meisje. Whit Stillman lijkt zo'n beetje de laatste man waarvan je een anale grap verwacht, en zit ie erin. Moeilijk.

Dans la Maison
Stuk leuker dan die meta-film van laatst met Jeremy Irons, waarvan The Words van de titel me alweer ontschoten waren. Dans la Maison is lichtvoetiger van toon, maar tegelijk geniepig sardonisch. Beide elementen komen samen in een prima hoofdpersonage: een Youp van 't Hek-achtige kereltje met konijnentanden. Mislukt als schrijver, nu literatuurleraar op het het Gustave Flaubert college, zodat hij er elke dag maar mee wordt geconfronteerd. Een broeierige leerling levert een perfect Proustiaans eerste opstel in, waarna de leraar een... 8.5 geeft. ('Geen spelfouten in elk geval.') Ondertussen ziet hij het talent wél, en begint hij de jongen aan te moedigen. Complicerende factor is dat de opstellen over het brijke en verveelde gezinnetje van een klasgenootje gaan, en de arme jongen als het ware 'in' dat gezin moet worden geduwd. Hoe ver ga je om je voyeuristische trekjes te bevredigen? Dat is zo'n beetje de hoofdvraag van de film. (En vanzelfsprekend vliegen we flink uit de bocht.) Mogelijke vervolgscenario's en drama's te over, na een tijdje verschijnt de leraar zelf ook ín het verhaal, en begint de jongen aan deel 2 van zijn mindfuck, waaraan ook de modern kunstzinnige vrouw van de leraar bijdraagt. Het laatste half uur is totale chaos en bewust mislukt. 'Je cherche mon fin'.

Last Days Here
Hier leren we dat er vier mensen vereist zijn om één verslaafde overeind te houden. Je zou er haast cynisch van worden, maar het mooie aan de Last Days Here is dat je denkt: zo hoort het, een mens is een mens. De zanger van Pentagram is de muziekdocu-loser in maximum overdrive. Het eerste half uur is haunting. Zacht uitgedrukt is Bobby Liebling een gestoorde zombie. Hij woont in de 'sub-basement' van zijn ouders ('I've been Peter Pan all my life') waarmee we bij het goede daden-team zijn aangeland. De ouders van de man zijn een docu op zichzelf. Moeder is excentriek, pa een rijke overheidsfunctionaris die een flink deel van de centjes in zoon's drugsverslaving heeft gestoken. Ja, het zijn 'enablers', maar het is duidelijk dat Bobby al jaren dood zou zijn zonder hen. Waar de ouders hun kind enkel op héél basaal niveau in leven kunnen houden is muziekfan Pellet de echte engel van dienst. De Lou Barlow-achtige kerel zoekt de zanger op, en weet het onmogelijke te bereiken. Bobby verlaat de kelder. Mooi is dat Bobby's (en niet Pellets!) karma meteen beloond wordt met een engel zoals de zanger ze zélf graag ziet. Een blond meisje. Het is bíjna sneu voor fanboy Pellet, die prompt aan de zijlijn belandt. Maar ja, als je ziet wat er na die eerste stap wordt bereikt. Ongelooflijk. Je zou voor minder hoop in de mensheid krijgen. Is Phil Anselmo trouwens een typetje van Hans Teeuwen?

I Walk Alone
Noirtje van eind jaren '40 waarin Burt Lancaster en Kirk Douglas tegenover elkaar staan, beide nog aan het begin van hun carriere. Op dat moment is Lancaster nog vooral 'fysiek' – hij kan beter niet teveel zeggen. Kirk Douglas is al erg sterk als gladjakker-slechterik. Hij speelt een kapitalist pur sang, die zijn vriend Lancaster met financiele trucs naait. Lancaster heeft aan het eind van de prohibition veertien jaar in de bak gezeten, en komt nu terug in de moderne wereld. Dingen in de nachtclubs gaan niet meer op die oude mob-manier, er zijn heuse aandeelhouders. Volgens Douglas althans. Burt Lancaster weigert de oprotpremie aan te nemen. Hij noemt het in zijn woede nog net geen 'jodenfooi', maar valt wél het bankmannetje van de club aan. Daarna trommelt ie potige kerels op. Als dat niet werkt is er nog altijd Lizabeth Scott als het nachtclubzangeresje. Zij máákt de film. Scott is prachtig in haar 'plainness'. Heur haar zit niet best, ze is mager, én haar personage is opvallend onzeker. In de opbloeiende romance met Lancaster heeft ze het aanvankelijk vooral over.... Douglas. ('Ik zal wel even duren voor ie uit mijn systeem is, one gets kinda used to people.') Het terugkerende themaliedje wat Scott zingt is ook galant. ('Laat ons geen tussendoortje zijn')

Phil is kandidaat voor de volgende dopehead/rockstar docu. :)

hahah. trv. BRO I GOT LIKE 5 SHIRTS OF PENTAGRAM BRO

elders las ik iemand die volkomen terecht zei "nou (na het zien van Last Days Here) heb ik nog meer respect voor Anvil"