Filmforum

Yep, de avant garde artiesten die goblins enzo spelen zijn vergelijkbaar met Morricone, Maderna e.d. die die b-films aankleedden met avant garde klanken.

The Music Lovers
Meer film als muziek, Ken Russells biopic van componist Tsjaikovski wordt regelmatig in zonder dialoog maar met zijn muziek en visuals verteld. Ik ben er nog geen fan van de componist van geworden maar als film, als symbiose van beeld en geluid, ben ik wel onder de indruk.

River Street 99
Fijn noirtje. John “Theo Janssen” Payne en regisseur Phil Karlson werkten eerder al samen in Kansas City Confidential, een film van vergelijkbaar niveau. Geen groots spel of camerawerk, maar wel enerverend tot het eind. De titel is veel te anoniem voor het gebodene, al spelen adressen dan een grote rol in het leven van een taxi driver. Payne is (als voormalig topbokser) bepaald niet gelukkig met de baan. Dat geldt helemáál voor zijn vrouw, een gold digster van puur bladgoud. 'Women...' verzucht een collega van Payne veelbetekenend. Als lijk zorgt echtgenote echter voor nog veel meer problemen dan levend! En daar stopt de ellende met de 'dames' niet, want in de meest verrassende scene van het film wordt Payne er op wel heel bijzondere manier ingeluisd. Theatraal is er een understatement bij, en de scene is extra leuk doordat de dame de rést van de film vooral uitblinkt op de momenten dat ze wél de indruk geeft zekere 'favours' te willen verlenen... Het meta-akkefietje zorgt ervoor dat Payne met een lévende vrouw in zijn kielzog zijn problematiek 'onder handen' kan nemen, daarbij de vuisten kruisend met juwelendieven. Het eindigt op de River Street, een havengebied dat met wat fantasie uit Le Quai des Brumes zou kunnen komen... Het wordt dan ook snel mistig voor de ogen van ons hoofdpersonage...

Beyond the Hills
Het eerste half uur dacht ik: nou dit kan toch gewoon een hele mooie film worden jongens!? Dat kon inderdaad, maar het gebeurt niet. Simpelweg omdat regisseur Mungiu weigert hier een film over vriendschap van te maken. De verbroken vriendschap om precies te zijn. Twee jonge vrouwen 'kennen' elkaar meer dan platonisch van het weeshuis. Daarna zijn de wegen echter in twee totaal verschillende richtingen gelopen. Het ene (echt verliefde) meisje is naar Duitsland gegaan, en daar vermoedelijk in dubieuze baantjes belandt. Het andere meisje heeft dat misschien aan zien komen (een foute Duitse connectie komt zijdelings ter sprake) en is juist een fanatiek nonnetje geworden. (De hoer en de maagd!) Nu komt het 'losgeslagen' meisje haar opzoeken, en als het even kan beminnen. Genoeg materiaal voor vuurwerk, lijkt me. Maar vooral het nonnetje acteert matig, en van een verhaal mét de twee is nooit sprake. Mungiu houdt zich vooral bezig met het dagelijkse vrome gangetje in het klooster, dat een haast aantrekkelijk baken van rust is vergeleken met de hekserige buitenwereld. (Een debiele broer, cynische professionals in het ziekenhuis...) Ondertussen zet het nieuwe meisje de boel op satanische stelten. Nu moest ik bij Barbara laatst al aan Requiem denken, en dat is toch een stuk betere exorcisme-prent.

California Split
Altman, kaartspelletjes, Elliott Gould, én een korte avant la lettre-cameo van Jeff Goldblum, het handen wrijven hield niet op! In een gokfilm gaat het vanzelfsprekend over 'premonitions' en toevallig had ik een heel toepasselijke. Ik probeerde me een huiselijk beeld uit een film te herinneren van een dame die terugkwam van boodschappen doen. Dat bleek 3 Women, en dús was het de goeie dag voor California Split. Altman begint de film met een uitgebreide, kalm geregistreerde maar toch intense scene. Zijn trademark. De eerste 10 minuten vliegen om aan de pokertafel, waar een bewust irritante Elliott Gould een speelkaart al dan niet voor deze de grond raakt vangt. (Is het een oplicht-trucje van 'm?) Hij zal de actie later bezuren, maar maakt er wel een nieuwe vriend. George Segal is de meer huisje boompje beestje-achtige gambler, het totale tegenovergestelde van de levenslustige pimp Gould. De pijn van het gokken zit bij Segal, en die doet dat uitstekend. Altman vertelt nauwelijks back story, en dat hoeft ook niet. Ik zie een man voor me met een gebroken huwelijk, vluchtend in The Gambler-achtige schemes om zijn leven weer op een recht pad te krijgen, terwijl juist al dat gokken hem van zijn werk houdt. (Het is daar dat we even een glimp van Goldblum zien.) Gould introduceert Segal bij wat vriendinnetjes, die hun eigen tragische manier van hosselen hebben. Twee van de mooiste scenes zijn met de meisjes. Eerst krijgen de dames excentriek bezoek, Altman is achteloos goed voor en met outcasts. Later knuffelt Segal wat met een van de meisjes. Het wil niet echt lukken. Dan is het tijd voor de laatste grote betting spree, met onder meer een prachtige poker-tegenstanders-analyse. De voortekenen zijn gunstig. 'This rain could've been snow'.

Excision
Horror gaat uiteindelijk altijd over meisjes en hun maagdelijkheid slash eerste ongesteldheid, zou je hier kunnen grappen. (En daarachter zit dan weer de onwaarschijnlijke vruchtbaarheid van de mens, we fokken als konijnen en zijn daar zelf bevreesd voor. Of zoiets.) U begrijpt, Excision is een knotsgek erotisch bloedbad, waarin bijvoorbeeld uitgebreid een tampon (brr) wordt geanalyseerd. Het hoofdpersonage is een XXY-achtige tomboy, weggelopen uit een frigide Argentijnse arthouse-film. Al is ze dát dus juist niet. Biddend tot God kondigt ze aan ontmaagd te gaan worden, en later aan hem om te zorgen dat ze niet zwanger. ('Je bent toch tegen abortus, save us both the trouble.) Het meisje groeit op in een gezin waarin alles om haar zusje met een longziekte draait. Pa (Roger Bart) de enige echt grappige rol in deze horrorkomedie, als man wiens hele gezinsleven eigenlijk langs hem heen gaat. Moeder wordt vertolkt door – jaja, toepasselijk – Traci Lords. Ik had haar niet herkend, terwijl John Water als priester toch een duidelijke hint was. Lords doet het goed, als overbezorgde feeks. Zeker gedurende de tweede helft van de korte film, waarin elke afstandelijke ironie is ingewisseld voor waanzin. Ondertussen probeerde ik te bedenken wat het Nederlandse woord voor Cotillion is. Joop Ter Heul-lesjes voor zedelijke dansjes. Etiquette is nog te breed... Oh, Cotillon dus. Hm. :)

schiet me nog iets over California Split te binnen (ja 3 dagen later nog)
Gould: "One time, right, I had this job selling ad space in a labor union magazine. Non-existent. Just get on the telephone,
call people and say: "Do you want to buy some space?"

http://assets.catawiki.nl/assets/1/c/2/d/c2d55a50-c97b-012b-fdea-0050569428b1.jpg

Heeft iemand toevallig de Bolaño-verfilming met Rutger Hauer 'Il futuro' nog gezien op het IFFR? http://www.filmfestivalrotterdam.com/nl/films/il-futuro/

^safe bet is on Vido.

Hara-Kiri: Death of a Samurai
In mijn jaarlijst-artikel twijfelde ik of ik Takashi Miike moest noemen. Had ik zijn leukste films niet al eerder gezien. Stond daar niet beter Typhoon Club? Maar zie hier, een door Vido in zíjn jaaroverzicht genoemde Miike, en – duh – Hara-Kiri is gewoon weer zeer de moeite waard. Miike's filmfestival-cultstatus heeft 'm wat Amerikaans geld opgeleverd, en daarmee kon hij een echte klassieke 'eastern' schieten. Vast een remake, misschien heb ik het origineel zelfs wel gezien, maar net zoals 3:10 To Yuma of True Grit is het in de rebound gewoon weer tof. Ik denk niet dat er Miike-films zijn met fraaiere beelden, zonder dat er iets magisch gebeurt zijn de bossen en paleizen waarin de ronin hier hun voortbestaan proberen te redden al sprookjesachtig. Death of a Samurai kent een fraaie raamvertelling, en de hoofdrolspeler lijkt toepasselijk genoeg ook wat op Rashomon. Hij meldt zich bij het 'house of Li' om Hara-Kiri te plegen, maar daar kennen ze dit verkapte bedel-trucje nu wel. 'Weet je wat we met een eerdere 'zelfmoord-klant' hebben gedaan?' Dat weet de wat oudere man maar al te goed, zo zien in we in de opmerkelijk spirituele hoofdmoot van de film. Ook samoerai kennen armoede en tonen (shocking!) zelfs emoties. Fraaie 'rol' voor Satie in een bewerking van Sakamoto op de soundtrack. Qua geweld houdt Miike zich in, hij beperkt zich tot wat splinters.

Bombay Beach
Zou een mooi voorfilmpje bij Beasts of the Southern Wild kunnen zijn. Niet alleen door het letterlijke en figuurlijke 'trailer'-gevoel. De muziek is hier écht van Beirut en de mensen zijn ook 'echt'. Echt arm vooral. De outcasts wonen bij een zoutmeer in Californië. De Amerikaanse armoede begint te wennen, en schrijnt dus minder. Ik had dit keer zelfs tijd me een beetje aan het exploitatieve karakter te ergeren. Film een paar arme mensen in stemmig tegenlicht, laat ze wat arty dansjes doen en je hebt een tearjerker voor hipsters die vanaf de comfy bank een brok in de keel krijg van deze sappelaars. Ergens zit er wat fouts in. Tegelijkertijd zijn de 'characters' boeiend, en zo weggelopen uit George Washington of Gummo. Een oud mannetje dealt in reservaat-siggies. Een jonge Afro-footballer droomt. En ik zie plots de reikwijdte van het vangnet dat het college sports-system is. Het is één grote truc om kids hun best op school te laten doen, mooi wel. Een gezin met jonge kinderen speelt de hoofdrol. Moeder onthult waarschuwend aan dochter van elf dat mama een teen mom was. Ze is dus nog geen 30, maar lijkt wel 50... Tattoo-pa zit op de bank met maten te klieren, nu de politie hun fake-legerkamp heeft opgerold. En dan is daar het zoontje, die als probleemkind in een heel ander vangnet is gevallen. Pillen. Heel veel pillen.

This Is Not a Film
Zou Panahi nu in de cel zitten? Of is het bij dat huisarrest gebleven? Hoe dan ook een draconische maatregel, al zou je voor mindere films dan Offside een (contra)revolutie beginnen. Panahi's 'situatie' levert hier een van de wonderlijkste meta-films ooit op. En een bijzonder emotionele. Het begint nog wat deuzig. Man van middelbare leeftijd stiefelt door zijn luxe appartement, hij geeft de reuzehagedis (of WTF het is) een blaadje sla, en pleegt belletjes.Hij trommelt een vriend op en begint voor te doen welke film hij eigenlijk had willen maken. Hij vertelt over een meisje dat vast op háár kamer zit, en beeldt uit hoe het meisje huilend op bed ligt. Panahi huilt zelf nét niet, maar een subtiele hoofdbeweging zegt al veel, en een minuut later verlaat hij de kamer. Om tot rust te komen geeft Panahi daarna een Kader Abdolah-achtig college over zijn oeuvre, met Crimson Gold op de flatscreen. De mooiste en meest typerende scene voor Panahi en de gehele Iraanse New Wave is die aan het slot. Feit of fictie, zeg het maar. Net als Panahi zijn maat uit wil zwaaien verschijnt er een kerel voor de deur. De cameraman maakt een armbeweging alsof hij het niet vertrouwd, maar de jongen blijkt een mysterieuze maar goedlachse conciërge annex student. Samen met Panahi haalt hij het vuil van de flat op. Tot Panahi de grens van zijn eenpersoonsgevangenis bereikt. Haunting.

La Passion de Jeanne d'Arc
Prachtige biopic van de Franse heldin. Dreyer wist van filmmaken. Het echte proces duurde ruim een jaar maar in Dreyers film kan het ook anderhalf uur zijn geweest. Op de recente uitgave op de juiste snelheid, wat wel apart is (je bent zo gewend dat stomme films een beetje te snel gaan). Die glanzende anime-ogen van Jeanne zullen je altijd blijven achtervolgen.

The Day He Arrives
Misschien moet ik eens een 'paper' over de Koreaanse cinema schrijven. Alleen jammer dat die namen zo lastig te onthouden zijn. (En dat wetenschappelijk verhandelingen over film óf erg descriptief zijn, óf erg gezocht. Je kunt de Koreaanse New Wave uitroepen, maar dan!?) Goed. De naam van de regisseur moest dan opgezocht worden, zijn stijl is overbekend. Zodra geflopte regisseur X in stad Y aan komt sjokken, weet je wie dit heeft bedacht. De maker van Like You Know It All en Hahaha, met zijn geheel eigen variant van de tragikomedie. Bij al die films moest ik eerst heel hard lachen, om me vervolgens de existentiële ellende te realiseren. Lichtjes belachelijke mannen die continu de buitenbocht nemen. De lol begint hier als de regisseur wordt herkend door 3 piepjonge filmstudenten, die hem met een dikke portie Koreaans respect behandelen. Vanzelfsprekend krijgen ze daar enkel horkerigheid voor terug. “Director Yoo” (consequent zo genoemd, vast omdat iedereen in Korea hetzelfde heet) flipt bij een ex, om dan met zijn beste maat aan een daytime (and nighttime) drinking expeditie te beginnen. Filosofietjes, drank en onhandige romance-pogingen vullen de rest van de film, die door de bewuste herhalingen steeds verwarrender wordt. Klein detail: het woordje 'oppa' komt een paar keer langs in de betekenis van 'honey'. De wijk blijkt echter Bukchon en geen Gangnam....

The Invader
Kut, dat gaat weer een halve film om een goeie openings-grap te verzinnen, dacht ik bij het eerste shot. The Invader is de schrijnende versie van Intouchables. Een spectaculaire botsing van zwart en wit. Evengoed treffen we hier een 'neger' die het leven met een aanstekelijke gretigheid en een charmante glimlach aanpakt, maar zelfs surrogaat-vrienden maken lukt hem niet. In echte Ostlund-stijl gaat de man zich juist almaar vervelender en uiteindelijk gewoon horror-gewelddadig gedragen. Toch blijft zijn frustratie lange tijd heel invoelbaar. Na de strand-episode uit het intro zien we hem in een bouwvakkersbaantje, waar de 'clandestines' worden uitgebuit. Het hoofdpersonage begint een Brusselse stadsqueeste op zoek naar 'les contacts'. In de beste sequenties zien we hem op straat rondhangen, babbeltjes met mensen maken. (De baby!) Maar degene die 'happen' maken vooral gebruik van meneer Obama, zoals hij zichzelf provocerend is gaan noemen. Vrouwen willen bescherming, of gewoon een nummertje maken... (Mannen idem dito.) Enig schuldgevoel wordt afgekocht met biljetten. De omwenteling in de geestesgesteldheid sijpelt verraderlijk langzaam de film binnen. Vergeven gaat niet meer in twee geweldig sleazy The Boondock Saints-scenes, en een beklemmend slot, dat natuurlijk de openingsscène echoot.

Tales From The Golden Age
Het overheersende gevoel bij de Roemeense cinema is toch een gevoel van grimmigheid. Tales From The Golden Age benadert de Ceacescu periode echter met een glimlach. Een ironische, dat wel, maar ik heb hard zitten lachen. Het meest in het 'draaimolen'-segment, een Goodbye Lenin-farce in nog geen twintig minuten. Een dorpje bereidt een parade voor; de burgemeester stresst. Het lijkt wel een K3-kinderserie. Dan komt de 'generale inspectie' langs en begint de lol pas goed. 'Wat is dat daar' 'De kermis.' 'Breek 'm af'. 'Duiven?' 'Moeten wit zijn!' De hoofdinspecteur is een Eugene Hutz-achtige kerel, die ontdooit als de wijn rondgaat, en hijzelf het kermismeisje richting schoot dirigeert. Het slot van de avond besluit de waanzin op passende wijze, en zal men vast als metafoor voor het hele systeem kunnen zien. Serieuzer van toon is het meest 'compleet' aanvoelende fragment uit deze omnibus-film. Een jongen en een meisje 'verzamelen' flessen om een centje bij te verdienen. Maar niet voor een Dacia! Juíst niet. In een samenleving zo arm als Roemenië lijken de vrouwen scherper op geld te letten dan de geslagen honden van mannen. In de meest galante episode strandt een sukkelige, manke, kalende trucker in een hotel. Hij ziet de uitbaatster wel zitten. Maar zij zegt eenvoudig: 'Je mag de fles wijn wel mee naar bed nemen'.

Island Of Lost Souls
'What is the law?' 'Are we not men!' Island of Lost Souls is een amusante, soms bewust grappige kruising van twee subgenre-films die richting het einde van het 'stomme film'-tijdperk geliefd waren. Schaars geklede meisjes uit het Pacific Ocean-gebied (Murnau!) én misvormde kermisfreaks. In dit geval zijn de freaks vrij gewetensvol (en erg harig...) en heeft het meisje nog wel een bovenstukje aan. Ze moest ten slotte een mens worden van creative designer Charles Leighton, een soort Orson Welles avant la lettre. Richard Arlen belandt op het eiland van de 'evolutie-professor', al wordt nooit duidelijk waarom de argeloze reiziger úberhaupt in de Pacific is. Ja, hij gaat trouwen, maar een 'native' is zijn meisje niet, dus waarom zover van huis? Arlen leert al snel van de vuige praktijkjes van de dokter en zijn assistenten, en als ook zijn toekomstige echtgenote en een plaatselijke sailor zijn gearriveerd lijkt alles gereed voor een fraaie avonturen-film, vluchtend voor de bad guys, op een mysterieus eiland vol 'beestmensen'. Maar dan is de film ineens om! Eén uur setup, 10 minuten chaos, en that's it....Nu blijft de scene die ik aan het begin citeerde het leukst. Bela Lugosi is de aandoenlijke leider op deze kunstmatige mensapen-planeet. Het is The Law of.... The House of Pain. :)

Le journal intime d'une nymphomane
Een Jess Franco waar het plot ondanks de montage en waarschijnlijk onwaarschijnlijk laag budget en allerhande verwikkelingen toch overeind is gebleven. Ondanks dat het verhaal nu eens niet lineair maar goed te volgen is weet Franco er toch een zeer erotische en dromerige ervaring van te bakken, mede door een erg goede soundtrack. Net na de dood van Soledad Miranda en voor zijn latere muze tot de dood Lina Romay, dus ook eens paar andere gezichten (en meer) in een van de betere Franco films.

Ben ik de enige die "The Master" nog saaier vond dan "Lincoln"?

Ik geloof het direct. :) Bespaart me weer, oh, 9 uur of zo?

Die Lincoln is mij te lokaal hoor. :)

Saboteur
Ik las een Taschen-boekje over Hitchcock. Nou ja las, het ging voornamelijk om de fraaie set-foto's, waarop de kogelronde Hitchcock bezig is blonde actrices aan het lachen te maken. Ondertussen verzamelde ik oeuvre-kruimels. Gedurende de Tweede Wereldoorlog droeg Hitchcock zijn propaganda-steentje bij. Saboteur is vooral leuk om bekende elementen te spotten. Zo wordt er een man onterecht beschuldigd, in dit geval van het opblazen van een vliegtuig-werkplaats. De man gaat er vandoor, op zoek naar de dader. Voordat hij goed en wel begonnen is wordt hij echter geboeid. Letterlijk en figuurlijk, door agenten én een vrouw. The 39 Steps all over again. Jongen en meisje zitten hier dan fysiek niet aan elkaar vast, mentaal gezien gaat dat natuurlijk wél gebeuren. Waar het plotje chaotisch is, zijn de rustige scenes fijn. Er is een sequentie met een blinde man, die alles 'ziet', zoals het Homerus-hoort. Zijn hut in het bos doet denken aan hideouts in films van Raoul Walsh. Een goed teken. Verrassend is het circus-konvooi dat als een heuse deus ex machina opduikt. Eén van de artiesten neemt zelfs het woordje 'sex' in de mond. Meteen erna bloeit de liefde tussen de hoofdpersonages op. Het slot is een voorproefje van North By Northwest. Hier geen Mount Rushmore, maar het Vrijheidsbeeld. Hoe kon het ook anders.

Volcano
Of eigenlijk 'Eldfjall'. De paar IJslandse films die ik eerder zag hadden allemaal grimmige thriller-trekjes. Dit is een echte arthouse-film, over een eenzaam hoofdpersonage in een zwijgende worsteling met het leven. Aan het begin van de film gaat de grumpy man met pensioen, hij lijkt wat op de kerstman, maar geliefd is ie duidelijk niet. Niet op school, en niet thuis. Zelfs zijn (klein)kinderen haten hem. Niet zo vreemd want het enige wat de man doet is mopperen, om daarna pas op zichzelf emoties te tonen. Omdat de film opende met wat oude vulkaan-beelden verwachtte ik dat de man zichzelf per road movie terug zou gaan vinden. Of boat movie desnoods, want met de pensionering heeft hij eindelijk weer tijd om te gaan vissen. Tijd voor een terugkeer naar zijn vulkanische geboortegrond: alleen maar gelouterd. Niets van dat! Na een fraaie bedstedelijke toenadering tot vrouwlief zitten de 2 oudjes de dag erna aan het diner. En dan neemt de film bruut, plots en definitief de Amour-afslag. Zó arthouse is de film dus, en alles wat erna gebeurt is verbijsterend identiek aan de film van Haneke, tot en met het einde. Bewijst voor mij nog maar eens dat de film van Haneke wel heel gewoontjes was, al is zíjn versie wel net even wat mysterieuzer. Volcano neigt af en toe naar gewoontjes.

Seven Psychopaths
Met zoveel psychopaten moeten er wel rare dingen gebeuren. In dit geval vooral op meta-scenario-niveau, want op die manier weet regisseur McDonagh hier nog een nieuwe twist aan het Tarantino-gebeuren te geven. (De film maakt zelf ook grappen over hoe het nu eens klaar moet zijn met slap ouwehoerende mannen met geweren.) Toch is dat natuurlijk precies wat we hier te zien krijgen. Een serial killer die serial killers killt waart rond in LA, terwijl Colin Farrell een scriptje óver serial killers schrijft. Zijn maat Sam Rockwell (hier bijna Seth Rogen-irritant) is 'in the monay' dankzij het kidnappen van hondjes. Hij krijgt daarbij hulp van Christopher Walken, precies de man die je in dit soort waanzinnige nonsens-scenarios goed kan gebruiken. In wat kleinere rollen zien we ook nog Woody Harrelson, Tom Waits (zou eigenlijk voice actor moeten zijn) en Harry Dean Stanton. Seven Psychopaths is niet grappig genoeg voor de komedie die het bedoeld te zijn, en niet dapper genoeg om écht ingenieus te worden, maar blijft toch overeind. Het make it point zit halverwege, als de 3 hoofdpersonages uit LA wegrijden. Rockwell verheugd zich alvast op de 'final shoot-out', terwijl de andere 2 mannen hopen dat er de rest van de film gewoon gepráát zal worden. Rockwell: 'What, like a French movie!?' Hoé cool zou het zijn als dat gewoon gebeurd was.

nog maar eens dat de film van Haneke wel heel gewoontjes was, al is zíjn versie wel net even wat mysterieuzer. Volcano neigt af en toe naar gewoontjes.

hihi. ik zei toch dat ze identiek waren. 'saai' bedoelde ik in het laatste geval.

Beste Subs, hebben we ooit de filmloze periode wat uitgebreider besproken? Ik vraag het omdat ik maandenlang niet in staat ben geweest om een film te zien. Dat hebben jullie - op Ludo na misschien - vast ook wel eens. Wat is dat dan toch? Onrust, denk ik. Drink ik te veel koffie?

Archipelago

Wel een goede film gekozen om de stilte te doorbreken. Hoewel, doorbreken... Archipelago bestaat voor een groot deel uit stilte. Op imdb krijgt het een 5.9, dus ging ik de recensies maar eens lezen. "The birds have better dialogue than the actors". Haha. Dat de dialogen moeizaam en nietszeggend zijn, is het hele punt! Twee uur lang zien we een (typisch Brits?) gezin dat lekker een paar dingen opkropt. Dus is heel lang elk gesprek nét niet, wordt er niet gehandeld naar de ontstane (al dan niet seksuele) spanning. En intussen prachtige shots van de omgeving. Dit alles maakt Archipelago misschien een erg typische arthousefilm, maar films waarbij ik als kijker lekker veel zelf mag invullen, daar kan ik er nooit genoeg van zien. Vooral niet als ze ook nog eens mooi aangekleed zijn.

re Archipelago: jeps, die omgeving alleen al inderdaad. Openingsscene vergeet ik niet snel meer. :)

het andere punt is lastiger :D Ik heb hooguit weken dat het schrijven over films me niet meer zo interesseert, dat er weinig spitsvondigs uitkomt. :)

Filmloze periode heb ik ook een tijdlang last van gehad. Kreeg van het idee van 1,5 uur onderdompelen in film al een mentale blokkade. Tv-series zijn daar toch wel een mooi substituut voor. En laten we wel wezen bijna geen enkele film kan op het moment tegen de sublieme ambientgeschiedenis Mad Men op.

Ik heb mij de laatste tijd vooral bezig gehouden met de opvoeding van de dochters. Schrok ervan toen een zei dat meisjes in haar klas itt de jongens geen Harry Potter, LOTR of Star Wars keken. De eerste twee kunnen ze al dromen, die laatste dus weer ondergaan (hopelijk voor de laatste keer) maar dit keer voor het eerst achter elkaar bekeken. Snappen ze weer 40% van de culturele referenties en ze moeten gewapend worden tegen toekomstige filmnerds. Vond voor het eerst sinds 1983 de Ewoks weer te pruimen. Heb ook Moonrise Kingdom met ze gekeken. Eerste 5 minuten waren even afzien "ze heeft teveel oogschaduw!", "waarom beweegt die camera zo!", "hoeveel kinderen zitten er nou in dat huis!" maar uiteindelijk een succes.

Vond voor het eerst sinds 1983 de Ewoks weer te pruimen

Daar is een hele adequate remedie voor.
Of nee, twee zelfs:

https://www.youtube.com/watch?v=HenB3gt6SAY

https://www.youtube.com/watch?v=rI8-FZqz9pk

"ze heeft teveel oogschaduw!"

heh. scherp! ("ja de regisseur is een veertig-jarige mannelijke nostalgicus die zijn droommeisjes van vroeger romantiseert")

Eerste 5 minuten waren even afzien "ze heeft teveel oogschaduw!", "waarom beweegt die camera zo!", "hoeveel kinderen zitten er nou in dat huis!" maar uiteindelijk een succes.

Haha.

Ik vul mijn filmloze periodes ook op met series. Zo ben ik in een paar maanden tijd door - inderdaad - Mad Men gegaan. Maar in zo'n korte tijd zo veel ervan zien devalueert het toch. Na een tijdje gaat het dan een beetje als een soap voelen.

ha! Vrouwlief luisterde laatst ook Mad Men af en liet zich ontvallen "wat voor een soap zit jij nou te kijken?" Ben er inmiddels achter gekomen dat je het moet doseren en het soapelement vervolgens meer naar de achtergrond verdwijnt.

Filmloze periodes heb ik alleen op kantoor, behalve tijdens de maandelijkse borrel wanneer een collega ook filmfanaat blijkt te zijn en verhitte discussies ontstaan over hoe geniaal slecht The Room is en welke film van Miike Takashi de beste is (Audition? Of toch The Happiness of the Katakuris?).

Schrijven over films is een stuk lastiger, vanwege tijdgebrek en de moeilijkheid iets in een film te ontdekken dat anderen al niet eerder hebben ontdekt en veel beter onder woorden kunnen brengen.

Ewoks trek ik alleen als ze onder monnikspijen verborgen blijven, zoals in Star Wars: Episode IV - A New Hope (1977) en alle afleveringen van Phantasm. Of zijn dat geen Ewoks? En waar dineren Ewoks eigenlijk? In Ewokresaurants?

Om filmloze periodes het hoofd te bieden is door ons de vaste filmhuiswoensdag ingesteld. Deze kan op andere dagen vallen. Zelden op dinsdag.

Far away @ IFFR (zie ook boven bij Martijn B.)
Drie Iraanse diaspora short movies op het Rotterdamse Filmfestival die doen vermoeden, dat Teheran het mekka van de experimentele film is. Voorlopig houd ik het op toeval of image building door de samensteller.
Mist doet denken aan Persona, Ingmar Bergmans filmische verbeelding van de vervormde geest. Mist biedt een blik op de wereld vanuit de demente bejaarde, woonachtig in een verzorgingstehuis. Althans, zo zie ik het.
A few kilometers away is een simpel idee, bijzonder goed uitgevoerd. Een verhaal, twee keer verteld. Dezelfde dialoog, in twee delen na elkaar, bezien vanuit het andere gezichtspunt.
From Tehran to London tenslotte is door omstandigheden bijzonder. Een zedenschets met scherpe dialogen (denk: Woody Allen) in de Mesopotamische Upper Manhattan. Alle scenes binnen, omdat er buiten niet gefilmd kon worden. Niet af, omdat de crews halverwege het schieten werd ingesloten.
Bijzonder.

Aku no kyôten Lesson of the evil (Miike Takashi, Japan, 2012)
Een exostische kneukfilm. Dat was de opdracht. Ons jaarlijkse avondje IFFR moest ergens beginnen.
Weinig soeps die avond. Dan maar de nieuwste Takashi, in de oude Luxor bovendien. Een hit was het. Zondermeer.
De nieuwe, favoriete leraar op een middelbare school heeft een duistere kant. Klasseavond. Één voor één gaan ze eraan, de jongens en meisjes van zijn klas. Genieten.

Césare deve morire (Paolo en Vittorio Taviani, Italië, 2012)
Ben er eigenlijk nog niet 100% zeker achter of het ‘echte’ gevangenen zijn (van, zo gonst het, de zwaarbewaakte Romeinse Rebibbia-gevangenis) die het toneelstuk Julius Caesar repeteren. Of dat het acteurs zijn die zware jongens spelen… die dan weer toneelspelen.
Hoe dan ook. Het is knap gedaan. Dat Droste-effect van een verhaal in een verhaal (in een verhaal... in een verhaal…) Doet recht aan het origineel: Caesar die door een complot met o.a. Brutus wordt vermoord. Biedt kanttekeningen bij de toneelkunstige opvoering ervan. En brengt een extra betekenislaag aan: de gevangenen met hun eigen sores.
En toch had ik er het eerste uur enorme moeite mee om mijn ogen open te houden. Teveel toneel. Te weinig film. Teveel tekst. Te weinig beeld. (Hoewel er shots in zitten om van te smullen.)
Weet je waar ik aan toe ben? De zakuitgave van Shakespeares complete werken -- dikke kaft, dun rijstpapier – die mijn literaire middelbare-schoolvriendje vroeger had. Zijn bijbel. En zijn betoog, dat dit stuk eigenlijk Brutus had moeten heten.

Césare deve morire

gheh ja áls het gevangen zijn doen ze het zo goed dat het weer nep lijkt.

de beste Shakespeare in een twist-film blijft natuurlijk Rosencrantz and Guildenstern are Dead. Al is Shakespeare op een Fins kantoor (Hamlet Goes Business van Kaurismaki, ook aardig.)

Iraanse cinema heeft een lange reputatie van experimentele films, dit door Makhmalbaf en Kiarostamy die door alle regelgeving als geen muziek en maar ook gewoon een heel eigen idee over cinema natuurlijk wel een bepaalde stijl hebben ontwikkeld waar vooral de laatste 2 heel goed in passen. Maar ik heb ook publieksfilms gezien zoals een soort My big fat Iranian wedding, die worden ook gemaakt en draaien wel in de bioscopen volgens mij. Akbari's film schetst natuurlijk het beeld van onwerkbaar (ben er nog niet uit of het boze van die film nu goed of slecht voor het eindprooduct is), maar volgens mijn vriendin en ook een andere Iraniër die ik eens sprak zijn er ook regisseurs die het systeem bewust uitdagen (zie bijvoorbeeld Panahi) om een wit voetje (en/of een visum) bij westerlingen te halen. Ik vind het moeilijk te zeggen maar het is wel een interessante theorie.

[Iraanse cinema] De naam Kiarostamy zegt me wel wat. Ik zie nu pas, dat er een heel Wikipedia-lemma aan de Iraanse cinema is gewijd en dat o.a. Haneke en Herzog er lovend over spreken. Nodigt uit om er meer in te duiken.

[Shakespeare en film] Shakespeare in een twist-films... daar zouden we een festivalletje aan kunnen wijden. De eerste die in me opkomt is Greenaway's Prospero's books.

Richard III met Ian McKellen is ook wel heerlijk. (Shakespeare gone totalitarian)

Het Perzische woord مه is in Latijnse karakters trwns 'meh', daarom dus Mist. :) Ik vraag me af of er nog een dubbele betekenis met Missed omdat er een kindje gemist wordt. Haar eigen jeugd die sneuvelde in de revolutie en/of de oorlog of haar dochter achtergelaten op zoek naar een betere wereld weet ik dan weer niet.

Fantastic Mr.Fox
Geinig. Old skool, nog een wonder dat Anderson niet een of andere oude Tsjech heeft laten overvliegen voor de animatie. Beetje het vrij dunne boek van Dahl opgerekt met soms vermoeiende slimmigheden maar de soundtrack met 'Heroes & Villains' en nog wat goede keuzes is fijn. Verder komen alle BillSchwartzmanWilsons braaf langs om hun stem te lenen. Eigenlijk zou hij nog een keer zo "kinder"film moeten maken, maar nu eens straight proberen zonder continu dat Anderson vangnet van verwijzingen/neuroses/ironie te gebruiken.

http://2.bp.blogspot.com/_--7T6p0whlo/S-jJ6q0lwkI/AAAAAAAAG3U/WErV1_1oxqE/s1600/41.JPG

:)

Biutiful
Ocherm … wat erg … en hij bedoelt 't zo goed voor z'n kinders … Maar nee, het deed me allemaal bar weinig.

Üç maymun
Ook duister, mooie plaatjes en gebrek aan communicatie maar dan veel en veel beter: doof, blind en zwijgend gaat een gezin van drie van kwaad tot erger en de grijze stad is als 'offerfeest' ('Bayram') achter tralies zit blijft de wolkenlucht net zo verstikkend grijs.

Edgeplay: A film about The Runaways
Niet echt een goede reclame voor het spelen in een bandje. De titels is een term uit de BDSM voor spelletjes waar echt gevaar bij komt kijken. De dames hebben inderdaad allemaal wel enige schade opgelopen (Joan Jett doet niet mee). Een rauwe en eerlijke docu maar die camera had wat stiller gehouden mogen worden.

Ik vond die Javier in Biutiful wel erg geloofwaardig en naturel, ik zat niet naar een bekende acteur te kijken die een kunstje opvoert. En de film was beter dan verwacht, met 21 grams en Babel had ik werkelijk hélemaal niets.

Beter dan Babel wil ik nog wel in meegaan. :)

En ik geef ook toe dat ik wel sentimenteel genoeg ben om af en toe wel íets te voelen, met kinderen enzo. Dat komt niet echt door de film, dat zijn gewoon trucjes waar ik intrap.

Şeytan (a.k.a. Turkish Exorcist)
Hah, die articuleren een stuk duidelijker dan Ceylans mompelaars. :) Verder natuurlijk je reinste onzin al is het vermakelijker dan ik had verwacht, ondanks de belabberde beeldkwaliteit. Een van de grappigste momenten vond ik de shock therapie.

http://media.screened.com/uploads/0/1850/163321-vlcsnap_2010_05_15_23h14m30s201_super.png

My Little Princess
Dit is duidelijk een heel persoonlijke film, die wellicht juist daardoor te afstandelijk blijft. Regisseur Ionesco werd door haar moeder als (naakt)modelletje geëxploiteerd in de vrije jaren '70. Een moeder waarmee ze buiten 'de kunst' geen enkele band had. De pijnlijkste scenes tonen dan ook juist het ongemak in alledaagse situaties. Dat je moeder je van school komt ophalen, en je prompt – voor het oog van iedereen – een nieuwe jurk aan moet doen. Filmisch gezien is het probleem hier vooral het ontbreken van een verhaallijn ín de relatie van de twee. In feite haat dochter de moeder vanaf het begin (want moeder is nooit thuis) en ze komt ook al snel – en gelukkig maar – in opstand als haar moeder haar steeds verder wil laten gaan qua poseren. Zo blijft er van een 'verhaal' niet veel over. Gelukkig is er dan nog Isabelle Huppert die weer eens uitstekend is. Als moeder lijkt ze niet alleen heel veel op haar dochtertje, gaandeweg gaat de kijker ook inzien dat moeder niet meer dan een groot kind is. Op een Zelda Fitzgerald-achtige manier ook heel tragisch. In een bijrol is trouwens Denis Lavant te zien, maar veel krijgt hij niet te doen. De onbekende Jethro Cave als typisch artistiek vies mannetje heeft een beklemmendere rol. Bij hem in Londen wordt de film even Pretty Baby, de beruchte film die Louis Malle op dezelfde affaire baseerde.

The Words
Een schrijversfilm zonder Paul Dano! Wel van vergelijkbaar niet al te denderend niveau als Being Flynn. Hier mag het oude genie gespeeld worden door... Ja door wie eigenlijk. Een man met een prachtige stem, maar het schoot me maar niet te binnen. Goed gedaan van het schmink department. Of Jeremy Irons is heel snel heel oud geworden.... Irons zit in één venster van de dubbele raamvertelling, in een constructie die maar niet postmodern genoeg wordt. Ik zag wel een paar kansen tot Auster-combinaties voorbij komen, maar dat soort meta-goochelarij wordt binnen no time verlaten voor een betrekkelijk sentimenteel gebeuren. Een soort The Reader (ha!) zonder nazi's. Waar de twee binnenste vertelsels nog redelijk werken – een mislukte schrijver víndt een manuscript en publiceert het met succes onder zijn eigen naam – is de overkoepelende schil uiterst teleurstellend. Dennis Quaid is de god van het universum dat we zien, en ook zélf een succesvol schrijver. Op een after party wordt hij gestalkt door een dame die in alles femme fatale schreeuwt. (Niet in het minst door de knik in haar verbaasde, neppe wenkbrauwen.) Het wachten is op een twist, die deze dame bijvoorbeeld met de imaginaire verhalen verbindt. De film strandt echter in een warrig open einde, zonder erg veel interessante vragen te hebben opgeroepen.

2 Days In New York
Ik vergeef de blonde huisgodin Julie Delpy alles, maar om nou te zeggen dat haar lieve niemendalletje 2 Days In Paris écht een vervolg nodig had. Daar liet Delpy haar filmvriendje Adam Goldberg met de Franse cultuur kennismaken, hier verplaatst de Franse cultuur zich naar New York. (En gebeurt dus níet het omgekeerde.) Bovendien is Goldberg ingewisseld voor Chris Rock, die buiten een kek jazz-baardje niets dan slechte grappen te bieden heeft. (Zijn 'improv' met een Obama van karton behoort tot de vele dieptepunten.) In NY gedragen de Delpy's zich als een arty versie van de Flodders. Het is niet een self-congratulatory meer (in de trant van: zie ons een ongedwongen met naaktheid en wiet omgaan); het is gewoon asociaal. Hoeveel slechte grappen over cunnilingus en de potentiële micro-penis (van een baby!) kan een mens aan? Slechts af en toe haalt een wisecrack het niveau van een minor Woody Allen-film. Julie staat met nymfo-zus in de keuken, zus raakt geëmotioneerd. 'Huil je?' 'Nee, het zijn de uien.' 'Maar je staat aardappelen te snijden.' Aan het slot heeft Delpy gelukkig nog één konijn in de hoge hoed. Een brown bunny, om precies te zijn. Met een jagershoedje. Vincent Gallo doet zijn beste Mephisto, en wint letterlijk en figuurlijk zieltjes.

Frankenweenie
Tim Burton doet een ParaNorman, en dat is na Volcano/Mon Amour alweer een echt 'koppeltje'. Films die elkaar in haast niets ontlopen. Daarmee is het letterlijk duistere Frankenweenie in elk geval beter dan Burtons vederlichte animatiefilm Dark Shadows. Net als in ParaNorman gaat Frankenweenie over een eenzaam jongetje, in een mysterieus horror-stadje. En net als ParaNorman is de film vooral ook ode aan de cinema van weleer. In dit geval grotendeels aan één film: Frankenstein, natuurlijk. Hier in de vorm van een hond, want het jongetje 'repareert' zijn enige (viervoetige) vriend. Daar is ook de poedel van de buurvrouw blij mee, met de coupe van de Bride of Frankenstein, het is een van de leukste geintjes. Ook het kreupele hulpje van de doctor draaft op, als het enige klasgenootje dat interesse heeft in het hoofdpersonage. Maar waar in ParaNorman de 2 losers echt 'bonden', en de film werkelijk iets existentieels krijgt, hebben we hier gewoon een verhaal dat wordt voortgedreven door incidenten. (Verdwijningen, ontsnappingen, oplevingen.) De hele klas zet New Holland op stelten. Alles ter gelegenheid van het 'science project' onder leiding van een Transsylvanische leraar, met de stem van Martin Landau, eerder al eens Bela Lugosi in die Ed Wood-biopic

Hey Ludo, Vido, hebben jullie die laatste van Hong Sang-soo al gezien (In another country)? Het is weer hetzelfde liedje maar nu met Isabelle Huppert. En heel veel in het engels, waardoor je opeens nog meer gewaar wordt van alle ongemakkelijkheden. Weet niet of het bij zijn beste zit, maar ja: fan of niet.

not yet, klinkt goed (denkende aan Voyage du Ballon Rouge)

In Another Country staat bij dezen op de filmverlanglijst. Bedankt voor de tip. De Amerikaanse dvd-release is pas in april, dus ik moet nog even geduld hebben.

A Perdre La Raison
Audiard is nu al invloedrijk zo te zien. Hier worden Tahir Rahim (A Prophete) en Arestrup (in meerdere Audiard-films) op Belgisch terrein bij elkaar gebracht, terwijl ook het uiteindelijke hoofdpersonage Emilie Dequenne wat weg heeft van Cotillard. Een been verliest ze niet. Wél iets veel belangrijkers. Het eerste uur had ik moeite met het acteerwerk. Arestrup wekt de indruk uit Cloaca te zijn weggelopen, en Tahir Rahim lijkt hier niet alleen figuurlijk op Keanu Reeves. De twee spelen vader en aangenomen zoon, in een ingewikkelde familiegeschiedenis die onder andere uit schijnhuwelijken bestaat. Er borrelen tal van conflicten. Het personage van Rahim heeft alles te danken aan zijn witte suikeroompje, maar tegelijkertijd doet dat hem voor eeuwig in het krijt staan. Hij blijft loyaal, maar het moet wringen. Het is zijn nieuwbakken jonge echtgenote die deze opgekropte rebellie probéért te uiten. Met de nadruk op proberen, want langzaam wordt ze ingezwachteld in liefde (van de Marokkaanse schoonfamilie) en het geld (van Arestrup). Ze lijkt ook zelf te willen verdwijnen in juten zakken van kleren. Zodra Dequenne meer en meer de spotlights krijgt wordt de film beter, en bij vlagen zelfs Blue Valentine-achtig goed. Depressies, hartverscheurend janken in de auto, en een gruwelijke daad, waar gedurende het intro al op is gehint. Het laatste telefoontje is overbodig.

Skyfall
In elk geval beter dan die laatste Batman. De Bond-franchise probeert duidelijk eenzelfde soort 'reboot' te maken, met een wat zwakkere superheld. Bond heeft een jeugdtrauma en is aan de drank! Erg veel nadruk krijgen die aspecten echter niet, zodat ze net zo goed achterwege hadden kunnen blijven. Veel opvallender is hoe rechts beide kassuccessen zijn. Misschien ook wel logisch. De massa in conservatief Europa is dat ook ten slotte. Zo lijkt Skyfall oprecht te denken dat een sterke geheime dienst in ieders belang is. Democratische politici, die babbelen alleen maar! Ik hoef hier niet te gaan betogen dat in het verleden juist het omgekeerde is gebleken. Als slechterik voert de film Bardem op in een rol die overduidelijk is gemodelleerd naar Assange (die zich als ijdeltuit wel vereerd zal voelen). Met blonde Wilders-coupe gaat de man via het betere hackwerk Londen en de wereld te lijf. De reden lijkt een moeder-complexje (M wordt hier 'mom' genoemd). Het meest gênante moment van de film is de coming out van de bad guy als homo. Jahoor. Verwijfd dus slecht, een goeie ouderwetse fascistische gedachte. Dat had die in scene gezette karaktermoord op Assange nóg wat makkelijker gemaakt. De reply van Bond is ultiem masochistisch, en komt in parafrase neer op 'wie zegt dat ik jou niet even in je reet wil neuken, bitch.' Waarin is Skyfall dan wél goed? De vlekkeloze actie natuurlijk. Bardem ontketent een enerverende keten van stunts in het hartje van Londen. En er is een klassieke opening. Oosters zoals het hoort. Scheurend over de groente en fruit-markt (Hitchcock) en acrobatiek op elk mogelijk transportmiddel. Al het spektakel eindigt in de grimmige en psychedelische openingstitels.

Le Prénom
Typische toneel-film. Een kamerspel dat tegelijkertijd grappig wil zijn én een beetje wil schuren, waarbij vooral het laatste een opgave teveel blijkt. Denk maar aan Carnage van Polanski, een film die tenminste nog tempo maakte en na een minuutje of 70 om was. Le Prénom begint met een eindeloos babbelende voice-over, die aan het einde wél een goeie pointe maakt. Was ie daar maar wat sneller aangekomen. De voice-over behoort aan een bezoeker van een dinertje amongst friends. Locatie: het huis van linkse intellectuelen. Gasten: de voice-over (rechtse makelaar), zijn vrouw (zwanger) en de beste vriend (homo?) van de vrouw (hysterica) van het huis. De klucht begint als de makelaar aankondigt een naam voor zijn aanstaande kind te hebben bedacht. 'Raad u maar!' Aan Adolphe denkt niemand, want ook in Frankrijk heeft die naam wat lastige connotaties. De makelaar wil de naam 'terugclaimen', maar dat gaat niet zonder het dinertje te laten ontploffen. Wat volgt heeft het bekende schematische verloop. Steeds krijgt één iemand van de groep het van de anderen voor de kiezen. Alles moet worden uitgesproken, of liever, uitgeschreeuwd. (Ta gueule!) Als we dan eindelijk bij de leukste twist komen (met de homo, krijg je Fransen nog altijd mee op de kast, zie die demonstratie) is de kijker eigenlijk al wat vermoeid.

de coming out van de bad guy als homo

Is dat niet vaak impliciet in Bond bad guys? Denk meteen aan (proto-Wilders trouwens qua image bedenkt ik):

http://www.femalefirst.co.uk/image-library/land/333/a/a-view-to-a-kill---christopher-walken.jpg

En nu ik hier toch ben: Wake in Fright (1971), is die hier door iemand al gezien (even geen zin laden pagina ;) Klinkt als een Subjectivisten schot voor open doel.

misschien ook wel business as usual bij die Bond schurk, ja. het erge is dat het stiekem toch best een entertaining movie is, ondanks alles.

Wake in Fright klinkt zeer goed - en word in de ganse draad nog niet genoemd - alleen Donald Sutherland ontbreekt er nog aan, ik zet 'm op de lijst.

Wake In Fright gaat bij mij ook op de lijst (Sutherland ;)...moest natuurlijk via Walkabout meteen aan jou denken.

Ik kan al die Bond schurken opeens niet meer voor de geest halen behalve die hoedgooier en Dracula met zijn gouden pistooltje. Maar in poppsychologische termen zit er wel zo'n dynamiek van homo-erotiek in die je wel vaker bij bad-good guys ziet (Batman en The Joker willen elkaar ook gewoon, Woo's The Killer is waarschijnlijk is het schoolvoorbeeld).

Searching for Sugar Man (Malik Bendjelloul, Zweden, 2012)
Ene Rodriguez stond nog op mijn te-doenlijst ‘te checken artiesten van Primavera Sound 2013’. Dat hoeft dus niet meer. Deze hele documentaire gaat over die hispanic folksinger uit Detroit wiens twee albums overal flopten, behalve in Zuid-Afrika. Daar werd het album Cold fact in de zeventiger jaren omarmd door de studerende, liberale , blanke anti-apartheidsjeugd. Er gingen volgens ruwe schattingen een half miljoen exemplaren van over de toonbank. Verhalen, dat hij zich door het hoofd had geschoten of zich op de bühne in de hens had gestoken, versterkten de mythe. Pas 25 jaar later, in 1998, vonden volhardende liefhebbers uit, dat Rodriguez helemaal niet dood was. Bij zes uitverkochte stadionconcerten werd hij onthaald als een held.
Ja, dit is een spoiler… Dan nog blijven er genoeg vragen over. Hoe is het mogelijk? Waarom pakte Zuid-Afrika het album wel op en de rest van de wereld niet? Hoe is het mogelijk, dat niemand in de seventies Rodriguez uitnodigde voor wat optredens? Hebben ze daar geen boekers? Was Zuid-Afrika in de nadagen van het apartheidregime zo geïsoleerd? Of was de wereld voor internet zo anders? Waar is het geld gebleven van de royalties? Hoe kwam het, dat Rodriguez, een kwart eeuw na dato, schijnbaar onbewogen zijn locale roem verzilverde? Is dit echt of word ik in de maling genomen? Zien we die man in juni echt? Of vertonen ze in Porto gewoon de film?

West Of Memphis
Het blijft een idiote zaak. Vooral de bewijzen tegen Terry Hobbs blijven zich opstapelen. Zelfs na de drie Paradise Lost films is deze toch wel weer de moeite waard, er worden meer mensen gehoord en een echt contra onderzoek opgezet. Er zullen ongetwijfeld meer mensen ten onrechte vastzitten die geen hulp van rijke rocksterren en regisseurs krijgen, maar ja, iedereen die als tiener schedeltjes en pentagrammetjes heeft getekend kan invoelen met die jongens. En het feit dat Baldwin als 16 jarige tot twee keer toe heeft geweigerd z'n mattie Echols erin te luizen om zelf vrij te komen zegt veel over hem en daardoor ook wel de drie. Het beeld van de familie van het slachtoffer toont gelijkenissen met de Judas Priest zelfmoordzaak. Wijzen naar anderen terwijl er in huis drugs, geweld en misbruik zijn. De moeder van het slachtoffer is overigens, net als Byers, inmiddels bij zinnen en ook een slachtoffer. Mooi dat de jongens vrij zijn, maar triest dat de dader nog steeds vrij rondloopt.

The Thin Red Line
Een contemplatieve oorlogsfilm zoals Apocalypse Now (op IMDB lees ik dat er een vergelijking wordt gemaakt met Saving Private Ryan, yeah right, dan is E.T. vergelijkbaar met Blade Runner zeker?). Het gaat allemaal om een klein eilandje maar in een soort roes wordt de onmenselijke gruwel van alle oorlogen getoond.

>>Hebben ze daar geen boekers?
Nee
>>Was Zuid-Afrika in de nadagen van het apartheidregime zo geïsoleerd?
Ja
>>Of was de wereld voor internet zo anders?
Ja

Dankuwel

Graag gedaan.

lol

Dredd
Het is wat snobistisch om in een jaar vol superhelden (Batman, Avengers, Bond) de geflopte spektakelfilm te te bejubelen, maar Dredd is van al die films wél het aangenaamst. Dat zit 'm vooral in de John Carpenter-achtige eenvoud. Zo duurt de film nog geen negentig minuten, spelen er géén grote namen in mee, en doet Dredd zijn helm nergens af. Niks love interest, of trauma's. De wandelende grimas annex kaaklijn blijft een eendimensionale wetshandhaver. Zo hoort het in een stripverfilming. Net als in elke goede dystopische sci-fi spelen drugs een prominente rol. Ze noemen het 'slomo' en het middel doet precies dat. De drug zorgt voor 2 fantastische psychedelische scenes. Eén aan het begin, en eén aan het eind. Simpel. In het midden had er best nog een mogen zitten, als Dredd met een vrouwelijke mindreader (en rookie) eventjes buiten de hermetisch afgesloten flat belandt. Eindelijk wat frisse lucht. Jongens staan te lummelen bij een skatebaantje. Je zou zeggen: doe maar een trucje. Helaas. Qua plot volgt Dredd die merkwaardige Indonesische actie-hype van laatst. De drugsmob zit bovenin het gebouw, de al dan niet corrupte agentjes staan beneden, en na anderhalf uur van kogelinslagen ontmoeten ze elkaar. Rookie: 'Wachten we niet beter op versterking?' 'Dredd: …. ' 'Wrong answer?' 'You're the psychic.'

Old Cats
De makers (schrijver en regisseur) van La Nana regisseerden een jaar later samen dit kleinschaliger werkje. Even humaan, maar op alle fronten minder van niveau. Het gaat over bejaarden, dus er wordt afgetakeld. Met Amour en Eldfjall in gedachten begint het opmerkelijk te worden dat het altijd de vróuw is die 'onderuit' gaat, terwijl in werkelijkheid toch eerder het omgekeerde gebeurd. (Alhoewel, mannen gaan gewoon dood.) Hier woont een Chileens echtpaar samen met 2 katten in een appartementje. De dagelijkse dingetjes zijn sterk getroffen, zoals het gereutel van een weigerende pc, waarop de man aan een boek werkt. (Nam me zeer voor hem in, zo oud en nog altijd die ambities.) De man, die op prins Bernhard lijkt, is hier verder een flat character. Zorgzaam en achterdochtig, vooral als de dochter van de vrouw (en dus géén dochter van hem) het tweetal komt opzoeken. Met haar komen we op La Nana-terrein. Ze is één brok emoties, in toom gehouden door coke én haar vriendin, zo'n kordaat lesbisch paardenstaart-type. Hier speelt de huismeid juist dát typetje, trouwens. In de loop van de dag probeert moeder (als een soort laatste geste) de dochter tegemoet te komen. Maar die is al te ver heen in haar eeuwige miskenning-tripje. Pijnlijk, en soms aangrijpend, jammer dat geen der aanwezigen écht de sterren van de hemel acteert.

The Comfort of Strangers
Venetië is sinds Roegs Don't Look Now de hel voor Britse toeristen. Het waterdoolhof doet ook hier weer zijn werk, wanneer een stelletje de stad voor een tweede keer bezoekt, vermoedelijk om hun wat ingedutte relatie nieuw leven in te blazen. Dat lukt iets té goed, dankzij niemand minder dan Christopher Walken. Zijn vertolking van de ogenschijnlijk zo galante kerel in een duur wit pak en een duur groot huis, is een van zijn allerbeste rollen. Dat begint al met zijn summiere voice-over, die het verhaal op raadselachtige wijze opent. De anekdote keert later als het ware 'in levende lijven' terug, om zo een vroegtijdige cirkel te maken. 'My father was a big man...' De kwaliteiten van The Comfort Of Strangers laten zich eenvoudig aan de 'deelnemerslijst' aflezen. Paul Schrader doet de regie, en staat altijd garant voor intrigerende, nét niet helemaal gelukte films. Het boek is van Ian McEwan, terwijl het tot scenario werd bewerkt door niemand minder dan Harold Pinter. Voeg daar nog een spooky, maar uiterst ambachtelijke soundtrack van Angelo Badalamanti aan toe en je hebt een tripje. Het echtpaar wordt al tegenstribbelend ingesloten en ingepalmd door de Ripley-achtige gentleman. Helen Mirren masseert het jonge ding mentaal Natasha Richardson door zich te láten masseren, en Walken volstaat versus Everett op een nóg directere manier. De aanrakingen triggeren een zinderende sadomasochistische tweede helft van de film, met twee relaties die als dovende kaarsen nog één keer in volle hevigheid opflakkeren.

The Boxer
Ongetwijfeld een van de minste films waarin Daniel Day-Lewis een hoofdrol vertolkt. Hijzelf verdwijnt natuurlijk wel weer moeiteloos in de rol van bokser. Hij heeft vast een jaar lang als een bezeten touwtje gesprongen. Toch is ook zijn rol verre van perfect, buiten de boksscenes loopt hij soms wat verdwaasd rond, alsof hij toevalling in het project van Jim Sheridan (In The Name of the Father) verzeild is geraakt. Zo heel anders kan de wereld van Belfast er toch niet uitzien, ook na 14 jaar gevangenschap. Daniels personage komt terug uit de bajes en heeft het helemaal gehad met de IRA, voor wie hij al die jaren heeft gezeten. Hij wil gewoon boksen, zonder 'sektarisch' gezeik. The Boxer probeert net als haar hoofdpersonage een beetje oecumenisch te doen, maar schildert ondertussen de IRA af als eendimensionale boeven, wat ze in die laatste fase vast ook wel waren geworden. Toch zie ik vooral een van de laatste gekoloniseerde stukjes van Europa, met een bezetter die katholieken eeuwenlang (ook in eigen land) als tweederangsburgers zag... Maar goed. Daniel Day-Lewis draalt ondertussen om zijn jeugdvriendinnetje (een fragiele Emily Watson). De liefdesgeschiedenis blijft een beetje afstandelijk. Dit in tegenstelling tot de boksmatchen, die een flitsend feestje zijn. Het geluid ervan is magistraal verzorgd. Ffft... ffftt.

goeie tip van arnout trouwens, The Comfort of Strangers.

Ik ben trwns begonnen met Letterboxd, voor al uw filmnerderij.