Filmforum

ja zeg da's valsspelen. Never Ending Story krijg ik hier door (want dat boek haalt ie uit een boekwinkel? toch nou ja)

er is ook zo'n classic waar een man schuilt voor de regen in een boekwinkel bij een natuurlijk prachtig boekenverkoopster, maar ik haal al die films door elkander.

enneh! Best movie with a basketball (of zei ie NBA hmm) player, that wasn't about sports :)

er is ook zo'n film noir (duh) classic

Best movie with a basketball (of zei ie NBA hmm) player, that wasn't about sports :)

De beste weet ik niet, maar recentelijk komen Shotgun Stories en Half Nelson een heel eind in de goede richting.

Gaan we nu ook lijstjes maken over films met bowling of, nog uitgebreider, schaakpartijen? :-)

De beste weet ik niet, maar recentelijk komen Shotgun Stories en Half Nelson een heel eind in de goede richting.

oh zo meta had ik 'm nog niet bedacht, zit er een professionele basketballer in Shotgun Stories?

haha bowling King Pin, Lebowski, lock thread.
schaakpartijen hmm. Lang leve de Koningin!

zit er een professionele basketballer in Shotgun Stories

Oeps, nee. Als het om professionals gaat heb ik even geen voorbeelden voorhanden.

Bowling: Cape Fear (1962), Buffalo 66, A Streetcar Named Desire, Road House (1948), etc., ad infinitum
Schaakpartijen: in veel films van schaakliefhebber Stanley Kubrick + in ieder geval (en niet te missen) Fresh uit 1994 (waarbij schaken de plot leidt)

Schaken: The Luzhin Defense van Marleen Gorris, en natuurlijk Bergman's The Seventh Seal.

Oeps, nee. Als het om professionals gaat heb ik even geen voorbeelden voorhanden.

het was dan ook een letterlijke quote en nerdy-vraagje uit de film he :)

(daar noemde ze 'r een stuk of drie, een film met Bruce Lee en.. Fievel Goes West, een of andere basketballer deed daar een stemmetje in)

gebowld werd er ook in Young man with a Horn.

Mijn IFFR verslag staat hier. Ga ik nu even Sopranos S02 afmaken...

24 City en Tokyo Sonata staan genoteerd, ook al ben je niet zo positief over die laatste film. Ik probeer zoveel mogelijk te zien van Kiyoshi Kurosawa vanwege zijn sterke films Cure, Seance en Pulse. Vandaar.

Mijn IFFR-bijdrage voor vandaag is Wendy and Lucy van Kelly Reichardt, de regisseuse van Old Joy. In tegenstelling tot Olaf (zie 21 januari 2009) was ik niet zo onder de indruk, maar het kan zijn dat ik in de bioscooptzaal in slaap ben gevallen en dus minder gezien heb dan er aan verhaal beschikbaar was.

is die Kurosawa familie van?

Dat zou je denken (net zoals ik dat in eerste instantie dacht), maar er is op geen enkele wijze een familieconnectie.

@Vido:

In tegenstelling tot Olaf (zie 21 januari 2009) was ik niet zo onder de indruk

"Een nijpend tekort aan drama", zo zou je het kunnen definiëren inderdaad. Een nijpend gebrek aan verhaal is ontegenzeggelijk. Voor mij leiden afwezigheid van drama en verhaallijn echter niet automatisch tot een saaie film (voor jou ook niet, weet ik): Het uitkleden van het script leidt juist tot een bepaalde focus die vervolgens heel indringend kan zijn. Dus het blijft een kwestie van smaak wat je trekt en wat niet. Ik heb echt genoten van Wendy & Lucy zoals ik genoten heb van Stellet licht (ook een drama van één zin). En ik heb minder genoten van Into the wild, om een willekeurig voorbeeld te noemen. En ik heb niet genoten van [vul een Maleise film in :)]. Waar ik zelf nog niet uit ben is wanneer ik wel en wanneer ik geen behoefte heb aan inbedding van karakters. Ik kan genoeg films opnoemen waar ik niks van de protagonist weet en toch meega. Neem Day night day night, of Keane. Wendy is ontheemd, het thuisfront klinkt over de telefoon weinig hartelijk. Dat was voor mij genoeg.

Hm, laat ik het bovenstaande wat algemener stellen. Je destilleert vaak uit recensies dingen als "de karakters moeten rond zijn", "karakters moeten een ontwikkeling doormaken" of "karakters moeten wat meemaken". Karakters moeten helemaal niks, denk ik dan. Een film (of boek) moet goed zijn, gaan we vervolgens kijken hoe dat komt.

Ik moet dan altijd denken aan die film Adaptation, waar scenarioschrijver Nicholas Cage (alter ego van Kaufman) in verwarring achter een professor aanloopt die beweert dat Casablanca het meest perfecte filmscript ooit is...

Dat zou je denken (net zoals ik dat in eerste instantie dacht), maar er is op geen enkele wijze een familieconnectie

maar beter zo. Heeft ie 't toch allemaal op eigen kracht bereikt.

Karakters die zich moeten ontwikkelen vind ik ook altijd maar een hopeloos cliche uit een cursusboekje, eerder iets wat je er achteraf opplakt in de analyse "inziet" en ja wat meemaken, dat kan iets superkleins zijn natuurlijk. Niets meemaken is ook iets meemaken.

denk ook aan scenarios die volgens de boekjes OF plot-driven zijn of character-driven. Nu bedenken of 't ook allebei niet kan zijn. Keane bijvoorbeeld heeft een prachtig karakter (die verder niet verandert) dus zou je 't dan misschien toch plot-driven kunnen noemen..

@Olaf: leuk dat je Keane noemt, want ik moest om een of andere reden aan die film denken bij het zien van Wendy and Lucy. Van William Keane weten we inderdaad nauwelijks iets zijn achtergronden, maar desondanks (of misschien wel dankzij dat gegeven) worden we door de film bij de lurven gepakt. Acteur Damian Lewis is toch van een zwaarder kaliber dan Michelle Williams. Keane heeft als voordeel dat hij een wandelende tijdbom is, wat de film heel spannend maakt.

Ik heb niet per se in een verhaal behoefte aan afgeronde personages (hangt natuurlijk van het soort film af), maar er moet wel iets zijn dat mijn interesse wekt. Het personage van Oldham was in Old Joy tenminste nog redelijk ambigu (vooral over de slotbeelden leverde dat in huize Vido discussie op), vandaar dat die film mij meer aansprak. Ik had gewoonweg niks met Wendy.

Nog even ter verduidelijking: als ik het woord 'drama' gebruik bedoel ik daar niet automatisch 'plot' mee.

Old Joy nadert overigens (ook) wel het "bare minimum" aan ehh alles zeg maar. (zowel plot als wat we van de karakters weten)
(en dan is 't in Wendy and Lucy er mogelijk net overheen)

bare minimum - Dan heb je My Dinner With Andre (Louis Malle, 1981) zeker nog niet gezien ;-)

Even tussen haakjes: als er nog filmfanaten zijn die binnenkort langs Fame in Amsterdam lopen, dan kunnen die aldaar hun hart ophalen in de uitverkoopbakken. Zeer veel titels van het Britse Artificial Eye liggen voor zeer schappelijke prijzen in de schappen. Onder meer aan te raden voor de mensen die Tarkovsky nog niet compleet hebben en in een mooie uitgave willen aanschaven. Zelf was ik zeer verheugd met de complete Jean Vigo voor 15 Euro. Dan weten jullie ervan.

Tip! Zat Andrey Rublyov er toevallig tussen?

de complete wie? :P

bare minimum - Dan heb je My Dinner With Andre (Louis Malle, 1981) zeker nog niet gezien ;-)
oehh Malle, die staat op mijn voetbalplaatsjes-verzamel-completeer lijst.

Helaas, Andrey Rublyov en Het Offer ontbreken.

Shotgun Stories
In wezen degelijke Amerikaanse arthouse, die toch wel het predikaat goed kan krijgen dankzij de fenomenale hoofdrol van Michael Shannon. (Zijn filmografie overziend heb ik 'm eerder gezien, maar hij valt me nu pas op) Hij speelt een "brooding" duistere rol met de klasse van een Casey Affleck. Shannon is de oudste van drie broers. Zijn huwelijk is matig, hij is gefrustreerd omdat hij een simpel visserij-baantje heeft, terwijl hij vroeger rekensommen tot ver achter de komma kon uitrekenen, en hij verdoet zijn tijd in gokhallen, zijn kansloze winst-systeem testend. (Waar we overigens heel mooi niets van zien, behalve dat ie thuis zit te oefenen) Een van zijn broers is een nog ergere slacker en die bivakkeert bij 'm in de voortuin. In een tent. En dan is er nog een derde broer, waarvan ik heel lang dacht dat het slechts een mutual friend was van de 2 broers, hij ziet er ook heel anders uit. Was misschien beter geweest, hij is toch al het ultieme buitenbeentje, die zich voornamelijk met basketbaltactieken bezig houdt. (Hij traint wat kinderen) De actie komt op gang als de pa van de broers doodgaat. Een pa die tijdens hun jeugd het ene gezin voor 't andere in heeft geruild. Daar zit een vete in, natuurlijk. Shannon vindt dat ie wat moet zeggen op de begrafenis en dat pikt de andere familie niet. Dan begint de spiraal van wraak.

Strawberry Shortcakes
Superkalme Japanse film over 4 (af en toe lastig uit elkaar te houden) jonge vrouwen in Tokyo, allemaal eenzaam, worstelend met hun werk en relaties. Eentje is hoer, maar weet eigenlijk niet wat ze met al dat verdiende geld aan moet. Een ander werkt bij het bordeel op kantoor als telefoniste. De andere 2 wonen samen op kamers, eentje tekent boekomslagen en lijdt onder een verbroken relatie, inclusief anorectische neigingen, haar huisgenootje werkt in een boekwinkel en laat zich gebruiken door 'n jongen die verder niet in haar geïnteresseerd is. Het pad van 2 "stellen" vrouwen is lichtjes verwoven, maar het gaat niet echt om plot hier. Overigens zonder dat het saaie zwijgende arthouse is. Het is een hyperrealistische film die ze best eens in de Viva zouden mogen tippen.

White Dog
Film die overleeft om 2 redenen. Het fascinerende en extreem originele onderwerp en het spannende zeer fraaie einde. Toch, we hebben 't hier niet over het meesterwerk dat ik in een Criterion Collection-film zou verwachten. Het acteren is bijvoorbeeld vrij dramatisch troughout, behalve van de hond dan. Perfect getraind, wat wel een zekere ironie heeft in de ze film. Zijn trainer mocht nog een rolletje spelen, notabene als slechterik! De dialogen zijn ook crappy, er veel te veel slow-motion en sowieso de melodrama factor staat behoorlijk in 't rood. Een vrouw (Kristy McNichol, dacht nog even dat 't de Engelse zangeres was met bijna dezelfde naam) rijdt een hond aan. Een mooie witte herder. Ze redt 'm van 't spuitje, neemt 'm mee naar huis, maar geeft 't beest ook na een paar dagen geen naam. Beetje raar. Het wachten is op de mooiste scène die ik uit de premisse kon bedenken. Vrouw loopt met hond door stad en de hond blijkt naar alle zwarte mensen te blaffen, grommen en bijten. En dat de vrouw dat dan langzaam merkt. Helaas, die scène blijft uit. De hond valt pas een zwarte vrouw aan op een film-set (Kristy is actrice) en ze gaat op zoek naar een trainer die 'm kan reprogrammeren. Het is de (zwarte jawel) trainer, die ziet dat het een "white dog" is. Een hond getraind om zwarten aan te vallen. Dan begint 't betere gedeelte, al is 't wel wat overdreven dat de hond nog een tweede keer weet te ontsnappen, en dat de politie 'm na zijn akkefietjes tijdens die ontsnapping niet komt zoeken is ook een plot hole mijns inziens.

White Dog (…) Het acteren is bijvoorbeeld vrij dramatisch throughout
Dat is typisch Fuller. Hij was een regisseur van de oude garde die zijn acteurs niet liet betrappen op method acting.

Na Olaf en Ludo kan ik sinds gisteren ook voluit beamen dat de docu Man On Wire grandioos is. Daarmee ga ik binnenkort mijn filmclubje verblijden. Afgelopen weekend was die andere tip van jullie (via Omar) The King Of Kong ook al een groot succes bij de filmclubleden. De tweede film afgelopen weekend ging er ook in als koek: Walk Hard: The Dewey Cox Story (Jake Kasdan, 2007), de hilarische biopic over een boerenzoon (gespeeld door John C. Reilly) die rock-’n-rollster wordt. Een aanrader voor als je van kwalitatieve lach-of-ik-schiet-films houdt. Wat betreft Amerikaanse komedies is Jake Kasdan een regisseur om in de gaten te houden.

oude garde - van de oude stempel, bedoel ik eigenlijk.

John C. Reilly als rockster... tempting :)

in White Dog zijn de dialogen tussen Kristy en d'r scenarioschrijver zijn tenenkrommend. Wel leuk; het is gebaseerd op een hond die de eeuwige pechvogel Jean Seberg was gevonden. Het beest viel meteen haar tuinier aan. (hee een zwarte tuinier.. ;) )

Zonder alle films van het festival te hebben gezien, durf ik te stellen dat Los Bastardos de meest schokkende scène bevat van het IFFR. Zie hier voor uitgebreide toelichting.

maar is 't n aanrader? (anders kan ik die spoilers wel lezen namelijk)

Misschien moet je 'm toch ooit eens zien, al was het maar om er over mee te kunnen praten. Maar houd er dan wel rekening mee dat je opgescheept gaat worden met een beeld dat je liever niet op je netvlies wilt bewaren.

Nog even wat betreft Articifial Eye in de uitverkoopbakken van Fame: Tarkovsky ligt daar vanaf heden helemaal compleet, inclusief Andrey Rublyov, Het Offer en The Andrei Tarkovsky Companion.

Wat kosten die uitverkoop Tarkovsky's?

Jaha! De Klokkenmaker! Ik kom er aan.

Zou Vido nou elke dag bij Fame die uitverkoopbakken uitpluizen...of krijgt hij gewoon een updatemailtje van het Geheime Genootschap der DVDverzamelaars? :)

hehe

lol

Misschien moet je 'm toch ooit eens zien, al was het maar om er over mee te kunnen praten. Maar houd er dan wel rekening mee dat je opgescheept gaat worden met een beeld dat je liever niet op je netvlies wilt bewaren.
lees ik toch maar het hele stukje, ik moet toch nog eerst Funny Games raden (zo klinkt 't wel) (ah daar hebben we 't al)

Geheime Genootschap der DVDverzamelaars - en dat niet alleen, ik ben ook lid van de ballotagecommissie.

Hier komen de prijzen: enkele dvd's 7,50, dubbele dvd's 10,-.

Nou moe, het Geheime Genootschap heeft alle Rublyovs ingepikt. :( Je zou bijna gaan denken dat er een markt voor is. ;)

Zombie ja Kummitusjuna
Mika Kaurismäki film. De typische alcholische druilerigheid die we wel kennen, wel meer rock 'n' roll dan de films die ik tot op heden van jongere broer Aki zag.

Sei donne per l'assassino
Een mal voor vele giallo's die zouden volgen, maar behalve een proto-giallo ook gewoon een erg goeie giallo.

Mika is inderdaad meer van de muziek dan Aki, alhoewel Aki ook een tweeluik maakte over de Leningrad Cowboys (een vast heel fout groepje) (nooit gezien)

Och, fouter dan Harry & The Mulefuckers?

daar sta ik niet voor in ;)
maarrr..
http://www.cine-citta.net/lab/components/com_virtuemart/shop_image/product/df9d8b494eb02a5c72609d000c41d0dc.jpg

Fout vind ik doorgaans niet zo'n probleem. ;) (wat ik van Leningrad Cowboys hoorde deed me minder, doe mij maar Olavi Virta of Arsonist Lodge)

The Devil's Nightmare
Kasteel + groep mensen + enge butler + lesbische avontuurtjes + occultisme + moord/doodslag + coole zwoele muziek = prima eurotrash.

Le Dernier Metro
Een intellectuele versie van Mrs. Henderson Presents. Tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog probeert een theatertje te overleven. De eigenaar is joods en is door zijn niet-joodse vrouw achter in de kelder van datzelfde theater voor de nazi's verstopt. Zij (Catherine Deneuve) is actrice en speelt ook nog in het nieuwe stuk wat hij zou regisseren. Hij kan via de leidingen de repetities horen en geeft 's avonds hint. Hun huwelijk is niet veel meer, in 't begin had ik niet eens door dat ze getrouwd waren en dan verschijnt Gerard Depardieu als tegenspeler. Lijkt allemaal duidelijk in de elkaar te gaan zitten, overspel en de nazi's die bijna/of helemaal de man in de kelder vinden. Maar niks van dat. Er is 0.0 spanning, het overspel is alleen maar suggestie, en het stuk dat ze spelen grijpt ook niet echt aan, terwijl Truffaut daar toch over nagedacht zal hebben, dat het iets spiegelt ofzo. Het tijdsbeeld is wel aardig, het voelt allemaal wel echt, dat wel. Gedonder met de nazi-censuur bijvoorbeeld, een Nawijn-achtig figuur, die als een recensent ook nog het stuk de grond in schrijft.

The Naked City
Klein meesterwerkje van Jules Dassin. (Mijn movie bible beschrijft trouwens alleen Never On Sunday, dus ook geen Rififi opvallend genoeg) The Naked City werd gepresenteerd als docunoir, omdat er met "echte" New Yorkers werd gewerkt, en op straat werd gefilmd. In wezen is het een simpel detective verhaaltje, waar een olijke/koddige bijna Santa Claus-achtige detective puzzelt op de moord op een model. Hij doet dat in een bizar goed humeur, met erg lollige one-liners. Hij heeft natuurlijk een jongere rechterhand die zich in de nesten werkt, in de jacht op de dader, (na vele twists en omzwervingen natuurlijk) Deze worstelaar (een Dassin-trademark) staat bekend om zijn harmonica-spel, klein minpuntje, we horen 'm nooit spelen! (Al vergeet ie op de vlucht niet zijn geliefde harmonica mee te grissen) Ook geslaagd is de ironische voice-over die de personages toespreekt, "wat nu he Johnny?" dat soort dingen.

The TV Set
Als komedie niet grappig genoeg, maar als inkijkje/satire op tv-pilot season in Amerika wel heel leuk. David Duchovny is een sappelende regisseur die een emotionele serie heeft geschreven, gebaseerd op zijn broer die zelfmoord speelde. Dat vind zijn baas Sigourney Weaver als geweldige bitch niet zo best. (Suicide depresses 82% of the viewers!) En kan in de serie de moeder niet dood. De regisseur heeft geld nodig met nog een baby op komst en uiteindelijk gaat zijn hele serie eraan. Vind ook Weaver die 'm toebijt: this was the best script but a weak pilot (oid) Goh! Andere leuke scene is als er een nieuwe "cut" moet worden gemaakt en regisseur en editor (vrouw van midelbare leeftijd) het tevergeefs proberen te verknallen. Genoeg leuks eigenlijk, nu ik 't zo opschrijf, geen hahaha-momenten misschien, maar wel veel geglimlach. Leuke twist is bijvoorbeeld hoe tijdens de casting we eerst sympathie gaan voelen voor een prutser van een acteur, die dan natuurlijk door de studio executives wordt gekozen en zich als een onuitstaanbare zak ontpopt. Bij teveel zelfvertrouwen schakelt ie over op Taxi Driver-accent! Heck en dan vergeet ik nog de permanent optimistische manager/agent van de regisseur, een geweldige rol van Judy Greer. Een minpuntje, tijdens de aftiteling blijkt de muziek van Michael Andrews (Me and you and Everyone We Know) Niks van gemerkt! Ai.

The Year of the Dog
Je moet wel iets goed doen als je na 5 minuten al bijna zit te snotteren. Molly Shannon speelt een immer lachende vrouw, in 't begin dacht ik nog aan Happy-Go-Lucky, maar al snel blijkt achter die facade een grote eenzaamheid schuil te zijn. Enige vriend die ze heeft is d'r hondje Pencil. En die legt na 5 minuten het loodje. Echt heel zielig! Aha denk je, daardoor heeft ze wel haar goofy buurman John C Reilly ontmoet. Dat blijkt ook een zak. Haar collega voegt haar op d'r werk toe dat ze op dates moet zelfs "retarded cripples" trouwen.. Haar baas is vervelend en haar broer is getrouwd met het meest vreselijke mens aller tijden: Laura Dern als extreem overbezorgde moeder. (Haar pakweg 5-jarige dochter mag geen Babe kijken, moet thuisblijven bij luizen op school en moet maar beter niet verteld worden dat de dood hond dood is!)
Year of the Dog zit een beetje gevangen in 't feit dat een personage als dit natuurlijk toch een ontwikkeling moet maken, er gebeurd vanalles, o.a. met een man van 't dierenasiel, maar het was helemaal geen slecht einde als we weer terug bij af beginnen, hoe down dat ook is. Maar nee.

Hell's Bells: The Dangers Of Rock 'n' Roll
lol! Beetje lang wel, maar toch zeer vermakelijk, de presentator zat er tot z'n verlichting diep in. Hij probeert 'the voice of reason' te zijn maar zeker aan 't eind wint de evangelist in hem het toch. Bovendien: eerst melden dat ie je niet van de rock muziek wil helpen om vervolgens bijna 3 uur te oreren over de kwalijke invloed, het is geen sterk verhaal. Net als dat backmasken, heeft iemand wel eens wat gevonden op achterstevoren relirock platen? Maar, de research naar bands is diep (Coven?) maar helaas is het dan weer niet zo sterk omdat soort puberaal geblaat op een hoop te gooien met Diamanda Galás en Whitney Houston. :D

Toch wel vermaakt en ik ben het niet eens overal mee oneens. Ik krijg echter zin om Mercyful Fate op te zetten (en Diamanda Galás aan te schaffen, die staat al zo lang op m'n lijstje).

The Devil's Nightmare
Verwachtte niet veel, goedkope dvd samen met de hierboven genoemde Messiah Of Evil, maar best een goeie zombieflick. Beeldkwaliteit best beroerd, maar er waren duidelijk artistieke aspiraties die meer bij Italiaanse giallo passen. De openingscene vooral, maar ook het atelier met alle muurschilderingen en diverse arty shots. Leuke synthesizer soundtrack ook.

...wint de evangelist in hem het toch.

... Terwijl ie dan nota bene zelf zit te vertellen dat de duivel zelf zich graag voordoet als die 'voice of reason'. :)

[heeft iemand wel eens wat gevonden op achterstevoren relirock platen

Zat denk ik! 't Is maar net waarnaar je zoekt. Zoekt en gij zult vinden etc. :) Al geldt dat zeker voor de mensen die zoeken naar duivelse boodschappen in metal en dergelijke.

Diamanda Galas, op je lijstje als in onbekend mee? The Litanies of Satan kan ik je erg aanraden

Niet onbekend, maar meer van daar wil ik iets van in m'n collectie omdat ik mp3's toch atlijd vrij oppervlakkig luister en da's niet echt gepast. The Litanies Of Satan staat op m'n lijstje, ik had een bandje met een dubbel cd met 2 albums, met ondermeer Sono L'Antichristo, die vond ik altijd erg goed (ook gedraaid in de docu). En ook Shrei X, om niet te licht beginnen. :D

3 albums zelfs, op die dubbel cd.

Waltz with Bashir (Folman, 2008). Eens met Ludo, had meer ingezeten. Als speelfilm had het niet eens gewerkt, hetgeen het belang van de animaties (die prachtig zijn) onderstreept. Het is nogal rechtlijnig, zonder een echte climax of ontknopig, waardoor het idee postvat dat dit eigenlijk getekende Acopolypse Now-gekte had moeten zijn.

Umberto D. (De Vica, 1952). Gekeken vanwege vermeende inspiratiebronn voor Wendy and Lucy. Je moet door nogal wat sentimentele zoetigheid doorbijten om hier anno 2009 meer van te vinden dan “charmant”. Volgens sommigen HET meesterwerk van de Vica, maar Fietsendieven is wat mij betreft veel memorabeler vanwege het invoelbaardere dilemma en ingetogenheid.

Cria cuervos (Saura, 1976). Ontdekking van de maand. Deze regisseur, waar ik nog nooit van gehoord had, heeft een behoorlijk oeuvre op zijn naam staan. En dit was een errug puik begin. Film doet in alles denken aan Spirits of the beehive. Ook gemaakt in de nadagen van Franco, ook zwaar metaforisch en slechts op abstract niveau een commentaar op de tijd, en wederom een hoofdrol van Anna Torrent, het stoicijnse, emotieloze, nieuwsgierige poppengezichtje. Drie jonge zusjes moetn verder als pa en ma het loodje hebben gelegd. Ma loopt nog ijverig rond in de gedachten van Anna, maar de gebeurtenissen hebben een aanleg voor morbiditeit slash gevoelloosheid achtergelaten. Achter de beschermende muren van het in verval rakende huis zit Torrent met onuitgesproken gevoelens, en het is aan de kijker om de aard daarvan langzaam in te vullen. Lange close-up shots en repetitie maken van Cria Cuervos een broeierige psychologische, en nogal ongrijpbare horror. Kan me voorstellen dat Kubrick dit gezien heeft voordat hij The shining maakte. Enorm genoten, helemaal begrijpen is dan een tweede. En ja, dat bedwelmende liedje...

ah Ana Torrent :) op de lijst.

Umberto D doet me nu denken aan Year of the Dog, hij houdt toch ook heel veel van z'n hondje.. Flike. En dat einde, hondje redt 'm min of meer, en de oude man om 't goed te maken erachteraan. Erg sentimenteel allemaal, maar wel mooi vond ik.