Filmforum

Zen zen daijobu (a.k.a. Fine totally fine; Fujita, 2008). Mellow komedie, die een beetje in de hoek zit van Ten-ten en ook niet echt na te vertellen is. Het zijn meer een serie losse scenes in en rondom een boekenwinkel, sommige flauw, sommige grappig, die tesamen een sfeerbeeld neerzetten dat erg Japans is en op een ongrijpbare manier erg innemend.En uitstijgend boven de anekdotiek van de inhoud. Nog twee, drie van dit soort films en we hebben een nieuwe stroming.

Verslag IFFR volgt. Als ik tijd heb (God zij geprezen!), maak ik er een voorpagina-stuk van.

boekwinkels, leuk. (films met boekwinkels! Eternal Sunshine enneh hmm)

iemand nog iets van Jerzy Skolimowski meegekregen op 't IFFR?

wow die suckers van imdb hebben uit zichzelf bedacht dat ik de site gerne in 't Duits lees. :)

Met een beetje kunst- & vliegwerk hierbij een uitgebreide beschrijving van de ergste van de acht films die ik zag tijdens het afgelopen IFFR: The Shaman.

Het dorpshoofd ziet de komst van de jonge dokter niet zitten, aangezien hij ooit zijn zieke vrouw verloren heeft en sindsdien de medische wetenschap niet meer vertrouwd. Zijn dochter Lila (Farah Debby) ziet de dokter wel zitten.

lol!

(andere boekwinkelfilm die me te binnen schoot)
http://1.bp.blogspot.com/_XUWgyi9favs/SLw9Vli0bkI/AAAAAAAAA-A/idobe841qlM/s1600-h/victim.jpg

(Victim)

hmmff.
kan er niet gedeeplinkt worden vanuit blogspot?
http://1.bp.blogspot.com/_XUWgyi9favs/SLw9Vli0bkI/AAAAAAAAA-A/idobe841qlM/s1600-h/victim.jpg

guess not.

(zelfde plaatje andere locatie)
http://jclarkmedia.com/film/images/victim03w250.jpg

Oja, boekwinkels in film. Meteen maar een klassieker noemen: Notting Hill.
The Number 23 heeft ook een sleutelscène in een boekwinkel.
De eerste dialoog in Happy-Go-Lucky is in een boekwinkel.
De hoofdpersonen in Wilbur Wants To Kill Himself bivakkeren in een boekwinkel.

De rest staat natuurlijk hier :-)

ja zeg da's valsspelen. Never Ending Story krijg ik hier door (want dat boek haalt ie uit een boekwinkel? toch nou ja)

er is ook zo'n classic waar een man schuilt voor de regen in een boekwinkel bij een natuurlijk prachtig boekenverkoopster, maar ik haal al die films door elkander.

enneh! Best movie with a basketball (of zei ie NBA hmm) player, that wasn't about sports :)

er is ook zo'n film noir (duh) classic

Best movie with a basketball (of zei ie NBA hmm) player, that wasn't about sports :)

De beste weet ik niet, maar recentelijk komen Shotgun Stories en Half Nelson een heel eind in de goede richting.

Gaan we nu ook lijstjes maken over films met bowling of, nog uitgebreider, schaakpartijen? :-)

De beste weet ik niet, maar recentelijk komen Shotgun Stories en Half Nelson een heel eind in de goede richting.

oh zo meta had ik 'm nog niet bedacht, zit er een professionele basketballer in Shotgun Stories?

haha bowling King Pin, Lebowski, lock thread.
schaakpartijen hmm. Lang leve de Koningin!

zit er een professionele basketballer in Shotgun Stories

Oeps, nee. Als het om professionals gaat heb ik even geen voorbeelden voorhanden.

Bowling: Cape Fear (1962), Buffalo 66, A Streetcar Named Desire, Road House (1948), etc., ad infinitum
Schaakpartijen: in veel films van schaakliefhebber Stanley Kubrick + in ieder geval (en niet te missen) Fresh uit 1994 (waarbij schaken de plot leidt)

Schaken: The Luzhin Defense van Marleen Gorris, en natuurlijk Bergman's The Seventh Seal.

Oeps, nee. Als het om professionals gaat heb ik even geen voorbeelden voorhanden.

het was dan ook een letterlijke quote en nerdy-vraagje uit de film he :)

(daar noemde ze 'r een stuk of drie, een film met Bruce Lee en.. Fievel Goes West, een of andere basketballer deed daar een stemmetje in)

gebowld werd er ook in Young man with a Horn.

Mijn IFFR verslag staat hier. Ga ik nu even Sopranos S02 afmaken...

24 City en Tokyo Sonata staan genoteerd, ook al ben je niet zo positief over die laatste film. Ik probeer zoveel mogelijk te zien van Kiyoshi Kurosawa vanwege zijn sterke films Cure, Seance en Pulse. Vandaar.

Mijn IFFR-bijdrage voor vandaag is Wendy and Lucy van Kelly Reichardt, de regisseuse van Old Joy. In tegenstelling tot Olaf (zie 21 januari 2009) was ik niet zo onder de indruk, maar het kan zijn dat ik in de bioscooptzaal in slaap ben gevallen en dus minder gezien heb dan er aan verhaal beschikbaar was.

is die Kurosawa familie van?

Dat zou je denken (net zoals ik dat in eerste instantie dacht), maar er is op geen enkele wijze een familieconnectie.

@Vido:

In tegenstelling tot Olaf (zie 21 januari 2009) was ik niet zo onder de indruk

"Een nijpend tekort aan drama", zo zou je het kunnen definiëren inderdaad. Een nijpend gebrek aan verhaal is ontegenzeggelijk. Voor mij leiden afwezigheid van drama en verhaallijn echter niet automatisch tot een saaie film (voor jou ook niet, weet ik): Het uitkleden van het script leidt juist tot een bepaalde focus die vervolgens heel indringend kan zijn. Dus het blijft een kwestie van smaak wat je trekt en wat niet. Ik heb echt genoten van Wendy & Lucy zoals ik genoten heb van Stellet licht (ook een drama van één zin). En ik heb minder genoten van Into the wild, om een willekeurig voorbeeld te noemen. En ik heb niet genoten van [vul een Maleise film in :)]. Waar ik zelf nog niet uit ben is wanneer ik wel en wanneer ik geen behoefte heb aan inbedding van karakters. Ik kan genoeg films opnoemen waar ik niks van de protagonist weet en toch meega. Neem Day night day night, of Keane. Wendy is ontheemd, het thuisfront klinkt over de telefoon weinig hartelijk. Dat was voor mij genoeg.

Hm, laat ik het bovenstaande wat algemener stellen. Je destilleert vaak uit recensies dingen als "de karakters moeten rond zijn", "karakters moeten een ontwikkeling doormaken" of "karakters moeten wat meemaken". Karakters moeten helemaal niks, denk ik dan. Een film (of boek) moet goed zijn, gaan we vervolgens kijken hoe dat komt.

Ik moet dan altijd denken aan die film Adaptation, waar scenarioschrijver Nicholas Cage (alter ego van Kaufman) in verwarring achter een professor aanloopt die beweert dat Casablanca het meest perfecte filmscript ooit is...

Dat zou je denken (net zoals ik dat in eerste instantie dacht), maar er is op geen enkele wijze een familieconnectie

maar beter zo. Heeft ie 't toch allemaal op eigen kracht bereikt.

Karakters die zich moeten ontwikkelen vind ik ook altijd maar een hopeloos cliche uit een cursusboekje, eerder iets wat je er achteraf opplakt in de analyse "inziet" en ja wat meemaken, dat kan iets superkleins zijn natuurlijk. Niets meemaken is ook iets meemaken.

denk ook aan scenarios die volgens de boekjes OF plot-driven zijn of character-driven. Nu bedenken of 't ook allebei niet kan zijn. Keane bijvoorbeeld heeft een prachtig karakter (die verder niet verandert) dus zou je 't dan misschien toch plot-driven kunnen noemen..

@Olaf: leuk dat je Keane noemt, want ik moest om een of andere reden aan die film denken bij het zien van Wendy and Lucy. Van William Keane weten we inderdaad nauwelijks iets zijn achtergronden, maar desondanks (of misschien wel dankzij dat gegeven) worden we door de film bij de lurven gepakt. Acteur Damian Lewis is toch van een zwaarder kaliber dan Michelle Williams. Keane heeft als voordeel dat hij een wandelende tijdbom is, wat de film heel spannend maakt.

Ik heb niet per se in een verhaal behoefte aan afgeronde personages (hangt natuurlijk van het soort film af), maar er moet wel iets zijn dat mijn interesse wekt. Het personage van Oldham was in Old Joy tenminste nog redelijk ambigu (vooral over de slotbeelden leverde dat in huize Vido discussie op), vandaar dat die film mij meer aansprak. Ik had gewoonweg niks met Wendy.

Nog even ter verduidelijking: als ik het woord 'drama' gebruik bedoel ik daar niet automatisch 'plot' mee.

Old Joy nadert overigens (ook) wel het "bare minimum" aan ehh alles zeg maar. (zowel plot als wat we van de karakters weten)
(en dan is 't in Wendy and Lucy er mogelijk net overheen)

bare minimum - Dan heb je My Dinner With Andre (Louis Malle, 1981) zeker nog niet gezien ;-)

Even tussen haakjes: als er nog filmfanaten zijn die binnenkort langs Fame in Amsterdam lopen, dan kunnen die aldaar hun hart ophalen in de uitverkoopbakken. Zeer veel titels van het Britse Artificial Eye liggen voor zeer schappelijke prijzen in de schappen. Onder meer aan te raden voor de mensen die Tarkovsky nog niet compleet hebben en in een mooie uitgave willen aanschaven. Zelf was ik zeer verheugd met de complete Jean Vigo voor 15 Euro. Dan weten jullie ervan.

Tip! Zat Andrey Rublyov er toevallig tussen?

de complete wie? :P

bare minimum - Dan heb je My Dinner With Andre (Louis Malle, 1981) zeker nog niet gezien ;-)
oehh Malle, die staat op mijn voetbalplaatsjes-verzamel-completeer lijst.

Helaas, Andrey Rublyov en Het Offer ontbreken.

Shotgun Stories
In wezen degelijke Amerikaanse arthouse, die toch wel het predikaat goed kan krijgen dankzij de fenomenale hoofdrol van Michael Shannon. (Zijn filmografie overziend heb ik 'm eerder gezien, maar hij valt me nu pas op) Hij speelt een "brooding" duistere rol met de klasse van een Casey Affleck. Shannon is de oudste van drie broers. Zijn huwelijk is matig, hij is gefrustreerd omdat hij een simpel visserij-baantje heeft, terwijl hij vroeger rekensommen tot ver achter de komma kon uitrekenen, en hij verdoet zijn tijd in gokhallen, zijn kansloze winst-systeem testend. (Waar we overigens heel mooi niets van zien, behalve dat ie thuis zit te oefenen) Een van zijn broers is een nog ergere slacker en die bivakkeert bij 'm in de voortuin. In een tent. En dan is er nog een derde broer, waarvan ik heel lang dacht dat het slechts een mutual friend was van de 2 broers, hij ziet er ook heel anders uit. Was misschien beter geweest, hij is toch al het ultieme buitenbeentje, die zich voornamelijk met basketbaltactieken bezig houdt. (Hij traint wat kinderen) De actie komt op gang als de pa van de broers doodgaat. Een pa die tijdens hun jeugd het ene gezin voor 't andere in heeft geruild. Daar zit een vete in, natuurlijk. Shannon vindt dat ie wat moet zeggen op de begrafenis en dat pikt de andere familie niet. Dan begint de spiraal van wraak.

Strawberry Shortcakes
Superkalme Japanse film over 4 (af en toe lastig uit elkaar te houden) jonge vrouwen in Tokyo, allemaal eenzaam, worstelend met hun werk en relaties. Eentje is hoer, maar weet eigenlijk niet wat ze met al dat verdiende geld aan moet. Een ander werkt bij het bordeel op kantoor als telefoniste. De andere 2 wonen samen op kamers, eentje tekent boekomslagen en lijdt onder een verbroken relatie, inclusief anorectische neigingen, haar huisgenootje werkt in een boekwinkel en laat zich gebruiken door 'n jongen die verder niet in haar geïnteresseerd is. Het pad van 2 "stellen" vrouwen is lichtjes verwoven, maar het gaat niet echt om plot hier. Overigens zonder dat het saaie zwijgende arthouse is. Het is een hyperrealistische film die ze best eens in de Viva zouden mogen tippen.

White Dog
Film die overleeft om 2 redenen. Het fascinerende en extreem originele onderwerp en het spannende zeer fraaie einde. Toch, we hebben 't hier niet over het meesterwerk dat ik in een Criterion Collection-film zou verwachten. Het acteren is bijvoorbeeld vrij dramatisch troughout, behalve van de hond dan. Perfect getraind, wat wel een zekere ironie heeft in de ze film. Zijn trainer mocht nog een rolletje spelen, notabene als slechterik! De dialogen zijn ook crappy, er veel te veel slow-motion en sowieso de melodrama factor staat behoorlijk in 't rood. Een vrouw (Kristy McNichol, dacht nog even dat 't de Engelse zangeres was met bijna dezelfde naam) rijdt een hond aan. Een mooie witte herder. Ze redt 'm van 't spuitje, neemt 'm mee naar huis, maar geeft 't beest ook na een paar dagen geen naam. Beetje raar. Het wachten is op de mooiste scène die ik uit de premisse kon bedenken. Vrouw loopt met hond door stad en de hond blijkt naar alle zwarte mensen te blaffen, grommen en bijten. En dat de vrouw dat dan langzaam merkt. Helaas, die scène blijft uit. De hond valt pas een zwarte vrouw aan op een film-set (Kristy is actrice) en ze gaat op zoek naar een trainer die 'm kan reprogrammeren. Het is de (zwarte jawel) trainer, die ziet dat het een "white dog" is. Een hond getraind om zwarten aan te vallen. Dan begint 't betere gedeelte, al is 't wel wat overdreven dat de hond nog een tweede keer weet te ontsnappen, en dat de politie 'm na zijn akkefietjes tijdens die ontsnapping niet komt zoeken is ook een plot hole mijns inziens.

White Dog (…) Het acteren is bijvoorbeeld vrij dramatisch throughout
Dat is typisch Fuller. Hij was een regisseur van de oude garde die zijn acteurs niet liet betrappen op method acting.

Na Olaf en Ludo kan ik sinds gisteren ook voluit beamen dat de docu Man On Wire grandioos is. Daarmee ga ik binnenkort mijn filmclubje verblijden. Afgelopen weekend was die andere tip van jullie (via Omar) The King Of Kong ook al een groot succes bij de filmclubleden. De tweede film afgelopen weekend ging er ook in als koek: Walk Hard: The Dewey Cox Story (Jake Kasdan, 2007), de hilarische biopic over een boerenzoon (gespeeld door John C. Reilly) die rock-’n-rollster wordt. Een aanrader voor als je van kwalitatieve lach-of-ik-schiet-films houdt. Wat betreft Amerikaanse komedies is Jake Kasdan een regisseur om in de gaten te houden.

oude garde - van de oude stempel, bedoel ik eigenlijk.

John C. Reilly als rockster... tempting :)

in White Dog zijn de dialogen tussen Kristy en d'r scenarioschrijver zijn tenenkrommend. Wel leuk; het is gebaseerd op een hond die de eeuwige pechvogel Jean Seberg was gevonden. Het beest viel meteen haar tuinier aan. (hee een zwarte tuinier.. ;) )

Zonder alle films van het festival te hebben gezien, durf ik te stellen dat Los Bastardos de meest schokkende scène bevat van het IFFR. Zie hier voor uitgebreide toelichting.

maar is 't n aanrader? (anders kan ik die spoilers wel lezen namelijk)

Misschien moet je 'm toch ooit eens zien, al was het maar om er over mee te kunnen praten. Maar houd er dan wel rekening mee dat je opgescheept gaat worden met een beeld dat je liever niet op je netvlies wilt bewaren.

Nog even wat betreft Articifial Eye in de uitverkoopbakken van Fame: Tarkovsky ligt daar vanaf heden helemaal compleet, inclusief Andrey Rublyov, Het Offer en The Andrei Tarkovsky Companion.

Wat kosten die uitverkoop Tarkovsky's?

Jaha! De Klokkenmaker! Ik kom er aan.

Zou Vido nou elke dag bij Fame die uitverkoopbakken uitpluizen...of krijgt hij gewoon een updatemailtje van het Geheime Genootschap der DVDverzamelaars? :)

hehe

lol

Misschien moet je 'm toch ooit eens zien, al was het maar om er over mee te kunnen praten. Maar houd er dan wel rekening mee dat je opgescheept gaat worden met een beeld dat je liever niet op je netvlies wilt bewaren.
lees ik toch maar het hele stukje, ik moet toch nog eerst Funny Games raden (zo klinkt 't wel) (ah daar hebben we 't al)

Geheime Genootschap der DVDverzamelaars - en dat niet alleen, ik ben ook lid van de ballotagecommissie.

Hier komen de prijzen: enkele dvd's 7,50, dubbele dvd's 10,-.

Nou moe, het Geheime Genootschap heeft alle Rublyovs ingepikt. :( Je zou bijna gaan denken dat er een markt voor is. ;)

Zombie ja Kummitusjuna
Mika Kaurismäki film. De typische alcholische druilerigheid die we wel kennen, wel meer rock 'n' roll dan de films die ik tot op heden van jongere broer Aki zag.

Sei donne per l'assassino
Een mal voor vele giallo's die zouden volgen, maar behalve een proto-giallo ook gewoon een erg goeie giallo.

Mika is inderdaad meer van de muziek dan Aki, alhoewel Aki ook een tweeluik maakte over de Leningrad Cowboys (een vast heel fout groepje) (nooit gezien)

Och, fouter dan Harry & The Mulefuckers?

daar sta ik niet voor in ;)
maarrr..
http://www.cine-citta.net/lab/components/com_virtuemart/shop_image/product/df9d8b494eb02a5c72609d000c41d0dc.jpg