Filmforum

http://www.hollywoodfiveo.com/archive/issue2/exclusive/harris/images/sellers.jpg http://gearsandshifts.com/wp-content/uploads/2011/11/diederik-stapel-26082011-02_600.jpg
Peter Sellers (in Lolita) vs. Diederik Stapel

Die Buurman en Buurman poppen heb ik ook :)

heh (houdt zich om geen grapjes te maken over de plank erboven) Wat een pannenkoek.

Paranorman
Ik dacht even dat dit die nieuwe film was van de makers van Coraline. Paranorman is dan wel een genre-film parodie (op de oude grindhouse 'living dead'-horror flicks) maar gaat best 'diep', en met genoeg grapjes voor 'volwassenen'. In dit geval is een ongelukkig paranormaal jongetje het hoofpersonage, met als enige vrienden geesten, waaronder die van zijn oma. Het stadje én zijn familie kijken hem met de nek aan. 'It's one thing being a mental case in front of your family, but not the whole freaking town!!' Een raak detail is dat het jongetje zélf – in eerste instantie – het dikke mede-loserige klasgenootje afwijst. Dat komt echter al snel goed, en het tweetal kan een leuk avontuur beginnen, waarin ook vijanden de Jetsons-achtige paranormal activities onderzoeksgroep joinen. 'Als ik had kunnen kiezen had ik deze queeste met heel andere mensen gedaan'. Sommige clichés werken erg goed (de domme American Footballer, en de blonde glossy bimbo zus) anderen worden wat minder goed uitgewerkt, terwijl de pestkop nog zo veelbelovend begint met wat moves op een Dizzee Rascal-song. Op de soundtrack zet Jon Brion heel toepasselijk de electrobasjes van John Carpenter in, maar als altijd is Brion het meest op zijn plaats tijdens het melancholische 'meet me at Montauk' new age-einde, dat in plaats van één minuutje er wel een stuk of 10 had mogen duren. Grafisch is het trouwens ook genieten, met als opvallendste detail de oren, die op een vreemd-realistisch manier doorzichtig rood-gloeien, alsof de zon erachter schijnt.

A Dangerous Method
Was Cosmopolis nog fascinerend mislukt, A Dangerous Method (de tweede Cronenberg 'van dit jaar') is saai en mat. Zoveel gevaarlijks of spannends lijkt er bijvoorbeeld al niet te zijn aan de methode van Freud (en Jung). Dat ze met patiënten aanpappen is van alle tijden, en om nou te zeggen dat die er erg onder lijden.... Ook de 'ruzie' tussen de twee blijft nogal muggenzifterig vaag. Elkaar met brieven in de haren zitten is filmisch ook niet zo interessant, en wat rest is een wat jaloersige tweestrijd zonder onderwerp. Was de film maar over hun gezamenlijke Amerikaanse reis gegaan! Zonde van de kwaliteiten van Fassbinder en Mortensen. De laatste is als Freud overigens érg dandy-esk, hij is bepaald geen vies oud mannetje. Jung lijkt me beter kloppen als strikte (en repressed) reiziger door een psychologisch wonderland, dat hij eigenlijk niet durf te betreden. Meest irritante aspect aan A Dangerous Method is 'patient zero' Keira Knightley; in eerste instantie legt ze teveel 'grinta' in haar rol, terwijl psychologische problemen op doek juist hard aankomen als ze moedeloos/resigned worden geaccepteerd, zie bijvoorbeeld het 'vogelmeisje' in Rois et Reine. Hier gaat het toch al snel (wat zeg ik binnen 5 minuten) met veel geschreeuw over masturbatie en een vadercomplexje. Is dat in elk geval nog intens, Knightley's nep-Russische accent is pas echt insane. Ik weet niet in welke volgorde ze de scenes hebben opgenomen, maar keeg sterk de indruk dat ze ergens tegen haar hebben gezegd 'effe dimme Keira'.

Savages
Deze film was al eens gemaakt, toen heette ie Blow. Een niet serieus te nemen (hopelijk ook niet serieus bedoeld...) drugs-epos, vol over the top personages. Geen coke, althans niet in de verkoop, hier maken twee gozers hun fortuin in wiet, dat ze vooral zelf roken. Zou leuk stonerig kunnen worden, maar de effecten van de THC blijven beperkt tot een van de domste onderhandelingen in de filmgeschiedenis. Als het Mexicaanse cartel (daar zijn ze weer!) hun driehoeksverhouding-vriendinnetje kidnappen brengen de jongens ál hun geld bij elkaar en bieden 10 miljoen. Wat zeggen de Mexicanen: '15 miljoen!'. Biedt dan om te beginnen 7, oenen. Savages is van Oliver Stone, een man in wie ik geen komisch talent bespeur, dus er zijn echt geen oneliners die de Mexicaanse soap-personages (inclusief Cleopatra-achtige drugsbazin) begeleiden. Wél is er leuke muziek (van M. Ward tot Trentemoller) en zijn de beelden, in Natural Born Killin' stijl, hectisch maar vloeiend. Jammer dat het verhaaltje zo dun is als een vloeitje. De drugs maken absurd snel plaats voor melodramatische dialogen, martelingen, en hysterisch geschmier van mannen als Benicio del Toro en John Travolta. Del Toro moet er even inkomen maar is dan leuk als een soort New Kid. (Hij heeft de beste en smerigste grap.) Travolta is in mislukte crime-films altijd de kers op de taart. Hij is hier faggier dan ooit, eet boterhammetjes met tomaten (die er door Del Toro af gemikt worden gemikt) om over zijn rare coupe (kaal + gel) en nekspieren nog te zwijgen...

Beasts of the Southern Wild
Hele fijne Amerikaanse indie. Ik moest aan Gilliams Tideland denken, en niet voor het eerst. Die film van Gilliam leek bij het kijken mislukt, maar kwam dat niet gewoon door zijn grote naam? Heb toch het gevoel dat hij wel wat aardige dingen aanstipte. Beasts of the Southern Wild opent met een prachtig in intensiteit toenemend 'intro' van 7 minuten, tot de titel verschijnt, en zet daarmee meteen de toon, voor een debuut vol zelfvertrouwen. De film gaat over een meisje dat in wel zeer bijzondere omstandigheden zelfredzaam dient te worden. Het mooie is, dat lijkt prima te gaan zolang de mysterieuze vader nog in de buurt is, maar naarmate de film vordert, en de vader er slechter aan toe raakt, zie je het meisje langzaam tot het jonge kind worden dat ze is. Pa en meisje wonen in een Peter Pan-achtige wonderwereld, die ze de Bathtub noemen, ergens in het moerassige zuiden van de VS, een gebied dat officieel onbewoonbaar is verklaard. Dat weerhoudt tientallen hele en halvegaren er niet van er hun geheel eigen maatschappijtje op te richten. Maar net als in Take Shelter haalt de ecologie het paradijs in. 'The storm is coming!' Het vormt het begin van het einde voor ons tweetal, want de stormen komen niet alleen van buiten. Een tijdje hoopte ik dat pa 'gewoon' een gek was, die af en toe in een ziekenhuisjurk loopt omdat ie weer eens is ontsnapt uit de loenatik-kliniek. Maar het is erger dan dat. De film nadert zo (ook door de Beirut-fraaie maar schmaltzy soundtrack) zonder meer het sentiment, maar zet daar bijvoorbeeld een sequentie als de volgende tegenover. Het meisje komt plots met de buurtkinderen 'een kapitein' tegen, die in een soort Wes Anderson-logica denkt, en de kinderen naar een dansavondje (of is het een hoerenboot?) meeneemt. Daar vindt het meisje kortstondig de moeder die ze zich al zolang wenste. Iemand die je gewoon even optilt.

Faust
Erg lange zit. Deze Faust-versie lijkt haast middeleeuws in zijn schelmenhumor. De film bestaat grotendeels uit knokpartijen, schreeuw-dialogen en grappen over poepen en neuken. De film is ook ouderwets in de zin dat ie uit de jaren '70 lijkt te komen. De seventies van Herzog en Kinski welteverstaan; de duivel lijkt hier werkelijk een beetje op Klaus, zeker als ie aan het einde ook nog eeen harnas aandoet. (Aguirre!) De dik twee uur voorafgaand daaraan zijn de twee mannen (de dokter en de duivel) in een soms lastig te volgen conversatie belandt. De dokter lijkt hier niet uit op het Geheim des Levens, of Goud of zoiets, maar genoegen te nemen met een popperig meisje. Een contract in bloed tekenen volstaat, zonder dat de duivel nu gevaarlijk wordt. De geflipte knecht van de dokter is een stuk creepier, en had met zijn golem meer screentime mogen hebben. De magie komt hier van de weelderige sets (je kunt lange takes wel aan Sokurov overlaten) terwijl de mannen rondsjokken, door stad en land. In een van meest schilderachtige passages komen ze bij een groepje wasvrouwen terecht, het lijkt even zelfs op Manets Petit Dejeuner, maar dan doet de duivel zijn kleren uit, en wordt het meer de beruchte Hongaarse smeerlapclassic Taxidermia. Het valt mee dat hier niemand zijn staart/penis in de hens steekt. Sokurovs Faust is heus niet slecht, maar valt in het niet bij de meesterlijke nazi-Mephisto van István Szabo, die ik toevallig ook dit jaar zag.

Lawless
Lawless heeft een fijne Faulkneriaanse setting maar het verhaal is clichématig en rommelig. Cave en Hilcoat zoeken hier niet genoeg de randjes op, het blijft binnen de lijntjes van Hollywood history. Het hoofdpersonage van Shia LeBoeuf belooft aanvankelijk veel. Hij is de zwakste van drie brothers in moonshine-crime, maar droomt het meest. Juist óver crime. To be Capone! Daarvoor lijkt de nerdy LeBoeuf (die iets van Hans Kesting heeft) niet geschikt. Typerend voor het falen van de film is dat hij toch uiteindelijk 'one of the boys' kan worden, inclusief weeïg einde. Was ie maar buitenstaander gebleven. De momenten dat hij ánders is (en bijvoorbeeld in janken uitbarst) zijn het mooist. Veruit de beste scene heeft dan ook niks met misdaad te maken, en doet LeBoeuf in een Proustiaanse situatie belanden. In een prachtig kerkritueel ontbloot zijn love interest Wasikowska haar voet (hij wordt bijkans gek) waarna zij aanstalten maakt ook zíjn voet te gaan wassen. Dat is teveel voor LeBoeuf. Het gekletter der wapenenen is in handen van diknek Tom Hardy, en Guy Pearce. Laatstgenoemde (rol) verknalt de film. Pearce schmiert erop los als verwijfde slechterik. De goeien zijn in dit soort films altijd maar mannelijk, primitief, maar met een hart van goud, terwijl de Brute Force-tegenstanders behandschoende flikkers zijn. Niet alleen is dat wat flauw, de film pakt ook niet echt dóór. Ik bedoel laat 'm dan maar in beeld kleine jongetjes verkrachten...

Hemel
Meisje Lena was dik, meisje Hemel is graatmager; verder zie ik niet zoveel verschillen tussen de twee. In beide films is er een ongemakkelijke verhouding met (surrogaat)-vaders, en in het midden wordt er een concertje bezoekt. Hemel is wat meer 'arty', dus is het concertje klassiek in plaats van free jazz. (Jammer want chique vader Hans Dagelet speelt wel trompet, ook heel even in beeld.) Belangrijker: wat is er toch met de vrouwen in de Nederlandse cinema aan de hand!? Het is alsof ze door de feminisering van de samenleving (die in Nederland toch al niet bulkte van de foute maar duidelijke macho-eigenschappen) zélf maar voor de caveman met de knuppel spelen. Hemel hopt van sekspartner naar sekspartner, in een ritme van 1 scene met kleren, 1 scene zonder. De opening deed me met weemoed aan Tuesday After Christmas denken. Ondanks dat die film óók grauw was, was er daar in elk geval nog iets sensueels. Hier bestaan post-coitus praatjes uit Grunbergiaanse hatelijkheden. 'Waarom scheer je je kut niet'. (Zoals Grunberg zei: 'Haar is de enige slaaf die ons nog rest') Vanzelfsprekend is Hemel niet zomaar een losgeslagen bedbeest geworden, want zulke dingen kúnnen niet zomaar. De krasjes op haar ziel krijgen we echter niet te zien. Blijft over de bijzondere relatie met haar vader (als het Malle was weet ik waar het op uit was gelopen). Die twee vullen elkaar té goed aan, en zorgen samen voor een redelijk slot, van een gelukkig ultrakorte film.

Beyond the hills (Cristian Mungiu, 2012)
Ik ben een enorme fan van Roemeense cinema en probeer zo weinig mogelijk te missen. Dus zeker niet de nieuwste van Mungiu, de man van de sublieme abortus-thriller, en producent/mede-regisseur van "Tales from the golden age", een van de grootste geneugten van het jaar. Er gebeurt in "Beyond the hills" veel meer dan in de sublieme Roemeense kruipfilms "Police, adjective" en "Aurora". Maar er gebeurde iets onverwachts: ik verveelde me. En er viel nog best wat na te denken. Bijvoorbeeld over de vraag of de film nu eigenlijk wel over religie ging, of gewoon over systeem-denken. Of we in de priester nu een soort Ceaucescu moesten zien, etcetera. Maar deze merites bleven een beetje bleek afsteken bij het geschreeuw en de herhaling. Twee en een half uur moet je rechtvaardigen. Had een dik halfuur af gekund. Dus was het wachten op de laatste scene. Want je kunt er donder op zeggen: Een Roemeense arthouse-film heeft in ieder geval een dijk van een laatste scene. En in dat opzicht stelt "Beyond the hills" absoluut niet teleur.

Ik had een gelijksoortige ervaring met Beyond The Hills. Dit is een van de weinige films ik die meer na afloop waardeer, dan tijdens het kijken. [vanaf hier spoilers!] Het einde van de film toont een onverschillige, koude wereld. Daarmee vergeleken is het geloofsgenootschap vol goede bedoelingen en misschien zelfs liefdevol te noemen, ondanks de achterhaalde, zeer behoudende levensopvattingen van de orthodoxe 'vader'. De nonnen lijken zich gelukkig te voelen in hun commune. De verhoudingen onderling zijn goed – geen ruzie, geen conflicten, kortom: een vredig leven en religie als veilige haven. Dat ze de 'gekte' van Alina verkeerd begrijpen, gebeurt uit onwetendheid en niet uit vijandigheid. Ze hadden haar gerust van het terrein kunnen weren, maar doen dat niet en proberen haar te genezen. Ik ben er ook nog steeds niet uit waar de commune symbool voor zou kunnen staan. Het Roemeense publiek zal die vraag makkelijker kunnen beantwoorden. Ik zie Beyond The Hills vooral als een tragische liefdesverhaal.

Klopt het overigens dat de onafgemaakte muurschildering waar in het begin over gesproken wordt, nooit in de film wordt getoond? Of zou ik dan toch heel even in mijn bioscoopstoel in slaap zijn gevallen?

Muurschildering, niet gezien ook.

Ik zag de film vooral als een film over systeemdenken. Het ging toevallig over religie maar het hele communistische verleden is nooit ver weg. Al in zijn eerste scene begint die priester over het westen, het verval van de waarden en het consumptiegedrag aldaar. Dat systeemdenken, en de wil om mensen daarin op te nemen, is nu een anomalie. Dat wordt duidelijk als de politie binnenvalt, en die priester zich verdedigt met dezelfde argumenten als de gevallen communistische leiders. En in de slotscene, waarin je ziet dat de verheven idealistische problemen verruild zijn voor alledaagse problemen, gesymboliseerd door de twee mopperende politieagenten over het weer en de schade aan het wegdek. Zoals bij wel meer Roemeense films: je zit de hele film naar iets te kijken, maar alles kantelt in de laatste scene.

Maar helemaal met je eens, het naborrelen in de kroeg was veel leuker dan de film zelf.

Ik was trouwens WEL erg te spreken over Arnolds Wuthering Heights! Moet er misschien een stukje over schrijven.

oh ik zal 'm toch maar kiek'n dan

The Pirates
Was het altijd al zo, of zijn bioscopen kinderparadijzen geworden? Er is een ware hausse aan goed gerecenseerde jeugdfilms dit jaar, zowel van binnenlandse (Kauwboy) als buitenlandse (Paranorman) makelij. En dan zijn er ook nog films als Beasts of the Southern Wild over kinderen vóór volwassenen. The Pirates is een Aardman-productie en daarmee voor jong en oud; maar toch vooral voor de kleintjes. Het onderwerp is zo afgesleten als de houten poot van de matroos die 'in een stoel is veranderd'. Een soort Johnny Depp-franchise voor alle leeftijden dus. (Al zullen vele net te jonge kinderen daar vast mee naartoe zijn genomen door hun ouders.) Zelfs de 'twist' waar The Pirates op drijft – de titelhelden komen een heel bekende wetenschapper tegen – zagen we al in Master and Commander. Die grap werkt hier nog altijd hoor. De wetenschapper heeft een in silent movies kaartjes pratende aap als bediende. De Piratenkapitein (Hugh Grant) kijkt van de aap naar de wetenschapper. 'Say aren't you related?' Veel van de andere grappen lijken meer een mash-up van alle mogelijke Disney-films. Zo is er weer eens een Franse kok. Het verhaaltje is flinterdun, als de plakjes vlees die de piraten tijdens hun favoriete bezigheid ('Ham night!') eten, maar zeker in de eerste helft zit het tempo er in elk geval goed in, begeleid door The Pogues en The Clash. Daarna valt het verhaal ideeëloos uit elkaar in matpartijen. Daarvoor zijn het piraten.

Amour
Maar ook ouderdom en aftakeling zijn goed vertegenwoordigd dit jaar. Haneke hield zijn vinger als gebruikelijk aan de pols van de tijd, in vergrijzend Europa, maar Amour is voor zijn doen behoorlijk... gewoontjes. Als je een film van Haneke níet de dag én avond erna door je hoofd spookt is er toch iets aan de hand. Komt het doordat dit thema bijvoorbeeld ook al door Sarah Polley werd behandeld in Away From Her, een film van vergelijkbaar niveau. De Haneke-magie vinden we hier meer in 'oppervlakkigheden' (zoals het licht door de vensters, de schilderijen-sequentie voelde je aankomen) en te weinig in de onderlinge gesprekken. Misschien is iedereen gewoon wat te lief, zelfs de wat egoistische dochter Huppert ontploft uiteindelijk niet. Mooi detail is wel dat ze pas na anderhalf uur film haar vader 'haar vader' noemt, dus een echt goede relatie hebben ze nou ook weer niet. Pa is de klassiek (lees wat ouderwets) acterende Jean-Louis Trintignant die zo oud is geworden dat hij bijna in de Benjamin Britten-make-up lijkt te hebben gezeten. That's life en de ironie van film. Zijn vrouw krijgt een hersenbloeding (het eerste moment dat hij dat merkt is al vroeg de sterkste scene van de film) en die komen nooit alleen. Eigenlijk moet je vóór de 2e er een einde aan weten te maken, lijkt de film te suggereren. Het tweede uur volgt de totale aftakeling, afgesloten van de buitenwereld. (De ongemakkelijke laatste ontmoetingen met de buitenwereld, in de vorm van de pianist zijn ook wrang, en dat zit ook al in het eerste uur) Aan het einde verwacht ik dan dat Haneke de hamer bovenhaalt, maar het wordt eerder rommelig dan schrijnend. De overeenkomst met Der Siebente Kontinent (familie sluit zich op in kamer, 'wachtend' op de dood) is duidelijk. Het lijkt me duidelijk welke film ik prefereer. (Ik voel me nu wel een barbaar.)

Prometheus
Het is omdat sci-fi altijd wel wat b-filmigs zal houden dat deze malle reboot van Alien nog vermakelijk blijft. Eigenlijk zijn alleen de ruimtelandschappen en de gadgets méér dan megacool. (Drones die een grot in 3D-hologram in kaart brengen, er zijn trouwens nog veel meer mooie hologrammen.) Funest voor het verhaal is vooral het totale gebrek aan spanning. In Alien 1 keert die on board robot zich toch tegen de crew? Michael Fassbender is op zich een goeie David “Spaceboy” Bowie-vervanger maar behalve dat ie een eigen agenda voert wordt ie nooit echt eng. Ook het buitenaardse leven is hier nog een soort new agy Fountain-achtige tussenstatus. De crew van het schip is verwarrend groot, en teveel bij-figuren krijgen teveel screentime. (Al snel moeten 2 mensen op de planeet worden 'achtergelaten', dat hadden veel belangrijke personages moeten zijn om het verhaal vlugger in gang te trekken.) Nu wordt de film pas leuk zodra hoofdrolspeelster Noomi Rapace in een ware exploitatie-fase in een Fifth Element-nikserig zwachtelgewaadje bij zichzelf een, eh, medische handeling dient uit te (laten) voeren. Met de andere opvallende vrouw uit de film (Charlize Theron, fijn replicant-achtig) gebeurt echter te weinig. Hoewel het einde lekker batshit is, zat ik daarvoor al pijnlijk te grijnzen. Dan blijken die zwijgende Aziaat en de donkere jongen uit de UNICEF-crew toch nog “nut” te hebben.

Rare Exports
Sint
Kerst- en sinthorror, de Finnen winnen door de komische waarde van een horde naakte bejaarde mannen in de sneeuw. Toch is Sint best vermakelijk, niet in het minst door enkele geshockeerde reacties op Facebook ("zo on-Sinterklaas").

(Barbaar ;)

Amour (Michael Haneke, Frankrijk, 2012)
Die cast alleen al! Trintignant na meer dan 10 jaar ‘videostilte’ weer terug op het witte doek. Huppert als de dochter. Toch steelt wat mij betreft de echtgenote/moeder, gespeeld door Emanuelle Riva, de show. Wat een prachtrol. Wat een prachtvrouw.
George en Anne zijn een hoogbejaard echtpaar, dat in hartje Parijs zo’n riant ruim, heerlijk hoog, vroeger luxe appartement bewoont. Zij krijgt een beroerte. Hij verzorgt haar. Tot het niet meer gaat…
Beklemmend.

jullie zijn gewoon oud :P

In elk geval oud genoeg om die schilderijen-sequentie niét te 'voelen aankomen'.
Het duurde even eer dat kwartje viel.
Die duif was een beetje té, voor de rest een prachtfilm m.i.

@ Ludo: Haha, het helpt vast en zeker als je sukkelende oudjes van dichtbij meemaakt met dilemma's als thuis of ziekenhuis en zelf of zuster. Maar zou het niet ook te maken hebben met het immense aantal filmuren, dat jou als kijker stokoud, en daardoor misschien wat minder onbevangen, maakt?

wellicht. 3 Hanekes in een filmjaar is ook wat veel :) (oh nee ik moet koppig volhouden natuurlijk, die duif inderdaad, aargh.)

*schrijft verder aan zijn artikeltje over Moonrise Kingdom. ah jeunesse.

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/12/moonrise-kingdom.html

Moonrise Kingdom
Zie artikel voorpagina Subs

L'Enfant d'en Haut
Nou ja zeg, nóg een film over een kind, en wéér een goeie. L'Enfant d'en Haut werd in Nederland onder de titel Sister uitgebracht, maar die richt de aandacht iets teveel op de twist. Begrijpelijk, want dat is een van de beste van het filmjaar. Bovendien is dit een echte berg-film, uit het prachtige Wallis, Zwitserland, dat hier overigens ook sjofele trekjes vertoond, dus het 'top'-aspect in de titel is niet zo verkeerd. Een jongen neemt elke dag de kabelbaan naar boven, waar hij zich bezig houdt met het stelen van ski's en andere artikelen van rijkelui. Zo komt hij al snel Gillian Anderson tegen in een Mabel Wisse Smit-achtige ski-moeder rol. (Geen lawines overigens) Nog daarvóór is er de associatie met Natascha Kampusch, als het jongetje zich op een toilet verstopt. Niet dat hij op dat moment veel gevaar heeft te duchten van de buitenwereld. Met de kabelbaan naar het schorriemorrie beneden, dáár ligt het drama, in een gammel flatgebouw waar de kleine voleur de koning van de buurtkinderen is, maar waar zijn zus zijn gestolen geld verbrast. Haar eigen money schemes (involving men) leveren aanzienlijk minder op... De twee zijn een bijzonder stel, en tot en met de twist gaat alles uitstekend. Daarna weet Ursula Meier niet zo goed meer wat voor einde ze eraan zal breien. De laatste overbodige vijf minuten suggereren zo'n beetje alle mogelijke oplossingen (zelfmoord, een nieuw begin, geluk) zonder er een in te slaan. Toch een bijzondere film. HOe lelijk is Zwitsers geld trouwens!?

The Cave of Forgotten Dreams
Ik had die ballet-film van Wenders maar overgeslagen, maar bij Herzog kon ik het (ook in 2D) niet laten. Ik wilde grappen 'die muurschilderingen waren toch ook plat', maar ze maken dus gebruik van het reliëf in de grot... Gelukkig zijn Herzog-docu's vooral de moeite waard door het vrij associërend commentaar van de man zelf. Natuurlijk weet hij ook hier weer genoeg excentrieke wetenschappers op te duikelen. De parfumier! De circus-artiest gone archeoloog. (Als hij dat laatste verneemt zit Herzog metéén op het puntje van zijn stoel.) Ook kun je het wel aan Herzog overlaten om over Baywatch te beginnen, als hij rondborstige Venus-beeldjes onder ogen krijgt. Maar goed; de grot. We zien de tekeningen al na drie (!) minuten, wat ik een goede zaak vond. Geen neppige spanning, just sit back and relax. Dit is een heel meditatieve film, ook door de fijne soundtrack van Ernst Reijseger, die ze eens een of andere hoge Nederlandse prijs moeten geven. Mooi (en toepasselijk) dat de onlangs overleden Sean Bergin nog even zijn kunsten op fluit kan vertonen. Het meditatieve zit 'm ook in het haast trotse besef van de eeuwigheid van de mens. Dertigduizend jaar geleden was de homo sapiens al bezig met kunst. Mooi is ook het gevoel dat we hier terug kunnen keren naar de menselijke oerknal, het moment dat beest 'mens' wordt. Tegengesteld aan de tijdloosheid fascineren de enorme blokken tijd die in die prehistorie alsof het niets was voorbijgingen Het ene moment maakt iemand een tekeningetje, 5000 jaar later krabbelt iemand er iets bij.

Happy Happy
Diederik S. en honderden van die Temptation Island-achtige tv-programma's hadden het al bewezen; als je 2 stelletjes bij elkaar zet in een 'afgesloten ruimte' en er verstrijkt wat tijd, zullen de stelletjes 'geswitcht' zijn. Gedeeltelijk uit verveling, of teleurstelling, en de andere doet dan 'ook maar mee' als wraak. Zie hier wat gebeurt in het Noorse Sykt Lykkelig. In de film lijkt de wereld buiten de twee paartjes niet te bestaan (van baan of school zien we niets) en ook de rest van het dorpje bestaat enkel als het kwartet sámen naar de koor-repetities gaat. Ja, weer een koor, toch iets te snel in een Scandi-film na As It Is In Heaven. En dan zwijg ik nog over het barbershop-groepje dat tussendoor commentaar geeft. De personages (en de moeizame seks) zijn echter best geslaagd. Het hoofdpersonage is een Georgina Verbaan-soapy-achtige vrouw die bijna uit elkaar barst van onzekerheden. Zelfs haar zoon heeft zich met pa tegen haar gekeerd. Pa lijkt op Matt Damon met snor, en bewijst vooral dat Damon eens een keer 'patient 0' in een grote aids-film moet spelen. (Deze Noorse pa blijkt homo.) Het nieuw gearriveerde duo komt uit Denemarken en bestaat uit een softe kerel, een Afrikaans adoptie-kind (voor het racisme-sub-plotje en subsidie-potje) én een harde, bebrilde zakenvrouw die net een affaire heeft gehad. Wetenschappelijke artikelen die niemand gaat schrijven: 'the depiction of female masturbation in film'. My gut feeling zegt dat masturbatie in film sowieso tot 'betrapt worden' leidt, en vaak naar overspel.

Ik was nogal underwhelemed by L'enfant d'en haut. Vond het nogal aantonen hoe briljant de Dardennes zijn in hun relatieve ONopgekloptheid van drama.

hmmm. De Dardennes vergelijking is wel spot-on. Vind dat het jongetje het heel goed doet.

Copie Conforme
Kreeg allemaal juichend recensies toen-ie uitkwam, maar daarna hoorde je er niemand meer over. Is ook gebakken lucht. Soort Christopher Nolan high concept "als we nu een kopie van de werkelijkheid maken, die net zo goed is als de werkelijkheid, is dat dat dan geen werkelijkheid op zich?" maar dan met langdradige dialogen in plaats van special effects.

Ik vond 'm erg goed, al heb ik 't er niet zo heel vaak meer over. ;)

The American
Mooie plaatjes, dat kan ie wel maar dat wisten we al. Misschien nog net een beetje teveel fotograaf al vond ik het tempo (veel klachten daarover op imdb) op zich prima. The Good, The Bad & The Ugly zit er zelfs nog ff in (van 'Serge Leone' volgens de ondertiteling). Ik mag dat wel, 'actie' die zo lekker alledaags kabbelt. Misschien soms een beetje teveel volgens de boekjes ofzo, het mist een beetje de signatuur die hij als fotograaf wel heeft (en al bijna een beetje te formulaïsch is geworden). Ik vond 'm iig stukken leuker dan Control, maar ik heb dan ook niks met Joy Division.

Ludo, je bent echt veel te mild over Prometheus. Ik vond het verrweg de meest vervelende/teleurstellende film die ik dit jaar zag.
Maargoe, een van mijn bandjes heette ooit Ripley en wij hebben een kat die Jonesy heet...

ja grote Alien-liefhebbers zullen wel hebben zitten janken om de sneue karakter-leegte. En dan die 'oermens' als een soort testosteron Avatar-smurf.
Maar ik vond de spacy nevelstormen wel cool.

The American heb ik een stuk op tv gekeken. Mooi gefilmd maar leeg, op een lege manier. ;) Huurmoordenaars kan ik ook weinig mee (meteen dacht ik daarna "maar Delon in Le Samuraï!"...zoiets had Corbijn waarschijnlijk op het oog).

Da's wel aannemelijk ja.

De Rouille et D'Os
Ik was helemaal vergeten dat dit cinema-jaar een Audiard-film 'bevatte'. De buzz zal snel zijn gaan liggen, en da's niet zo vreemd, dit is een verschrikking. Behalve een paar mooie shots en Audiards prima muzieksmaak (Bon Iver heeft dit jaar goed verdiend in de licensing) blijft er hier weinig overeind. De openingsscenes introduceren een pa met zijn zoontje dolend door het stadsleven, waarna de man bij zijn zus crasht en in een sjofel nachtbaantje belandt. Het lijkt de setup voor een goeie noir, zeker als hij daar een schaarsgeklede dame bevriend (waarvan hijzelf en de clubbezoekers denken dat het een hoer is). In werkelijkheid blijkt de dame orka-entertainer (!) en ontstaat een moment het idee dat dit een mozaiek-film wordt, als een soort Short Cuts. Maar de levens van de vrouw (Cotillard, ik vind ze verschrikkelijk) en man (spierbundel Schoenaerts) worden, helaas, toch gekruist. SPOILER Ik dacht net, zouden die orka's nooit mensen eten? Serieuzer: chemie tussen de twee ontbreekt net zo finaal als de lichaamsdelen die Cotillard in deze 'amputee porn' al snel moet gaan missen. (De melodrama-factor gaat heel snel diep in het rood) Probleem is vooral dat ook in die eerste nachtelijke scene de vonken tussen de twee totaal niet overspringen. Iets wat wél cruciaal is voor het plot. Nu blijven de twee elkaar opzoeken in een verhouding die tot en met de laatste scene irritant hapert. Schoenaerts wordt als de intellectuele Van Damme ondertussen ingezet voor een bizar Fighting-subplotje, dat o.a. Zus en zoontje doet ondersneeuwen, terwijl de matpartijen ook nooit echt lekker worden. En dan is er nog het einde, ik moest glimlachen om de realisatie dat een film die na een tijdje een neergaande lijn inzet die eigenlijk nooit meer omgebogen krijgt. Zo ook hier niet.

Atmen
Oostenrijk, altijd fijn. Mooi smeuïg Duits, en de mensen hebben 'r een juiste mengeling van grussgott-vriendelijkheid en cynisme. Het degelijke, Weense Atmen bestrijkt met drie terreinen er net even één teveel. De film toont niet alleen weer eens de invloed van de Dardennes aan (Le Fils is héél dichtbij), het is ook een gevangenisfilm, én familiedrama. Dat laatste had niet zo concreet moeten worden. Het lijkt alsof de scenarist dacht, hm een jongen in een gevangenis. Waar is zijn familie? Laten we hem géén familie geven. Maar in plaats van het daarbij te laten, is de jongen geadopteerd, en net 18, dus met de kans zijn biologische moeder op te zoeken. (Ik heb het vaker gezegd: adopteren leidt enkel tot lijden, voor alle partijen.) Het jeugdgevangenis-aspect aan de film is uitstekend, ik moest denken aan die jongen die onlangs 'door een politiekogel werd getroffen', zoals dat eufemistisch heette. Hij stond net als ons hoofdpersonage op het station te roken, met zijn ziel onder de arm. Unser jongen mag op verlof, en na een verknald baantje vind hij zijn stiel. Hij treedt in dienst bij een begrafenisonderneming, een onderwerp dat filmisch perfect werkt. (Was er recent niet zo'n Japanse draak-Oscarwinnaar?) Het poetsen en aankleden van lijken zorgt voor ademloze (!) scenes, waarmee de film middenin piekt. Daarna komt moeder tevoorschijn, en wordt het allengs saaier. De pijnlijke kalmte is weg. De kortstondige ontmoeting met de buitenlandse toeriste ('where are you going?' Prison' 'Oh you're a guard!') mag er echter wezen.

Sleeping Beauty
Zelfs het mooiste meisje kan een beetje gaan vervelen, zo blijkt hier. Emily Browning die in deze giallo-lala film merendeels nakend het hoofdpersonage speelt heeft een prachtig Engels-aristocratisch gezicht, een lelieblanke huid, tepels als rozenknopjes, én een goed stel vrij plompe Australische benen, die ik stiekem haar beste quality vind. Het eerste uur intrigeert dat, eh, intrinsiek. Bovendien is het verhaal dan leuk kinky, men mag hier best aan Eyes Wide Shut denken. Een erotische film waar je je vrouw mee naartoe kan nemen want een beetje 'submissive' in grijstinten. Maar als het uur om is, en het meisje inmiddels van een lingerie-serveerster baantje tot levende (doch slapende) knuffel voor oude mannen is verworden begint het ontbreken van een verhaal plots te irriteren. Er zijn een paar fascinerende passages met een Bret Easton Ellis-achtige depri-creepy vriend, maar om dat die wel héél vaag blijven, moet het plot toch komen van de Belle du Jour-achtige passages met de hoerenmadam. Maar daar valt Sleeping Beauty dus in herhaling, en blijkt de spanningslijn toch grotendeels te bestaan uit dat ons meisje steeds nét iets vollediger in beeld wordt gebracht. Vanzelfsprekend is Sleepy Beauty van een vrouwelijke regisseur, trouwens. (Zie ook Hemel, waar de film langzaam steeds meer weg van gaat hebben, als de narigheid toeneemt.)

Grappig, Atmen zag ik deze week, en ik ben nu halverwege De Rouille. Het lijkt erop alsof mensen nog even wat werk verzetten voordat ze hun eindejaarslijstje maken :)

vond je Atmen minder of beter dan L'Enfant d'en Haut? (Alpen-battle)

Echt erg, ik heb nog altijd The Artist niet gezien, niet dat dat nog nut heeft voor dit jaar...

Ik vond het beter geloof ik. Omdat ik het minder derivatief vond, en vanwege wat je zegt, die verstilde scenes in het midden. Maar het is een zeven voor mij hoor, geen acht. Sleeping beauty ging voor mij wel weer richting acht. Dat intrigeerde me meer, ook door het einde.

kee :) De rauwe emotie aan het einde viel me wegdoezelend wat rauw op mijn dak geloof ik, in Sleeping Beauty.

in Atmen moest ik trouwens nog grinniken om die motorrijdende collega, beetje de pseudo-nazi-leren jack en snor die je in Oostenrijkse cinema verwacht. :) (hij deed 't goed verder)

Ludo schreef:
Un Amour de Jeunesse
Jeugdig ok, maar zó jeugdig? Deze film fokt continu met de foute jaloerse moraalridder in mij. In de fraaie openingsscenes zien we in winters Parijs en een bloedmooi jong stelletje aan het rollebollen op de studentenkamer van de Mick Jagger-achtige gozer. Bertolucci, kom er maar in. Een paar minuten later leren we echter dat het meisje 13 is. Dertien!? Sinds wanneer zou een universiteitsstudent daarmee mogen cq. wíllen rommelen? Ik had wel 20 minuten nodig om daar vrede mee te hebben. Oh lala Frankrijk. (In een week waarin ik net Polisse zag...) Ironisch genoeg bewijzen de volgende 2 uur dat het inderdaad wat vroeg was voor het meisje. De hele film voltrekt zich in het volgende patroon; hysterisch meisje: houd je écht van me? Jongen: jaja, neuken?

Un Amour Jeunesse

Ludo zat er wat mij betreft naast. Een mooie film die met gevoel is gemaakt. Het drama is goed klein gehouden. Ook is het meisje 15 jaar, geen 13, en de jongen lijkt me 18 ofzo. Ach, dat moet toch wel kunnen? En al kon het niet, dan nog kan het. Ook is "jaja, neuken?" wel een erg cynische voorstelling van de Zuid-Amerikaan z'n motieven. Hij huilt zelfs om de hele situatie! Het is als volwassene vaak verleidelijk om jeugdige liefde als onbezonnenheid te zien, maar Un Amour de Jeunesse doet een poging om het allemaal toch behoorlijk gewichtig te maken. Hoewel ik aan dat laatste ook weer twijfel. Misschien wil de regisseuse juist laten zien hoe sommigen in hun jongerenliefde blijven hangen? Dat zou ook verklaren dat de liefde van Camille voor de Zuid-Amerikaanse jongen niet echt wordt uitgediept. Waarom houdt ze zo ontzettend van hem? Misschien zit het antwoord hem in de titel: ach ja, ze is jong. Maar eigenlijk verdient deze hoofdrolspeelster het om serieuzer te worden genomen dan dat. Net als dat ze in het begin zegt dat ze een kort kapsel wil, en dat hij zegt dat hij het uit zal maken als ze dat doet. En toen had ze natuurlijk een tijdje na zijn vertrek een kort koppie (ik zal erop te wachten). Dat soort 'symboliek' kan me gestolen worden, en het is ook een beetje een goedkope manier om met (verder zorgvuldig opgebouwde) karakters om te gaan.

:) wordt er niet gezégd dat het meisje 13 is? Ik zat waarschijnlijk een beetje voor niets te mopperen.
Ik zou die film wel willen zien in een remake van Bruno Dumont.
Al met al ben ik niet zo van die Norwegian Wood-liefdes, geloof ik.

http://img51.imageshack.us/img51/9743/30695561.png

Binnen tien minuten al. ;-) Ik had de luxe van Nederlandse subs, maar ook in het Frans was het quinze. Niet dat de film er voor jou veel beter op wordt, vrees ik. En er blijft nog wel genoeg absurde crypto-pedoseksuele Franse cinema over zonder deze film.

:) (en omdat ik het niet kan laten) maar dan is die jongen toch al een jaar naar Zuid-Amerika vertrokken, en is het meisje er nog altijd niet overheen.

Neehee Ludo, kom op man, dan issie nog niet weg, dan hebben ze ruzie! Hij vertrekt pas in de 32e minuut. Kan ik de film nu van m'n harde schijf deleten? ;-)

maar die seconde ervoor dan? :) bedoelt moeder 'je zit al een jaar te sippen' of bedoelt ze 'je zit al een jaar OM die Sullivan te sippen'

ik kan ook na 10x dat ene zinnetje Frans niet verstaan. doe 'm maar gewoon deleten denk ik.

<b>The Killer Inside Me</b>
Inktzwarte karakterstudie van op het eerste gezicht uiterst behulpzame politieman - "I appreciate it" - maar feitelijk volstrekt gewetenloze psychopaat Lou. Het speelt zich af in een oliestaatje in Texas in de jaren vijftig, dus er hangt sowieso al een zich achter bleke pasteltinten verschuilend duister sfeertje van corruptie en "zo regelen we die dingen onderling in Texas", maar de door Casey Affleck zeer memorabel eng glad neergezette Lou gaat ruimschoots over zelfs die ruime grenzen heen. Verwacht geen spannende thriller; doordat de film exclusief uit het oogpunt van Lou wordt verteld en het realistische extreme geweld is het door Michael Winterbottom geregisseerde <i>The Killer Inside Me</i> meer een film in de geest van Haneke en <i>Henry, Portrait of a Serial Killer</i>.

Kosmos
Regisseur Reha Erdem is Weerasethakul fan. Deze film is ook niet erg lineair. De hoofdrolspeler komt in een besneeuwd dorpje en redt daar vrijwel gelijk een joch wat in de rivier is gevallen. Wellicht zelfs uit de dood, de vrouw die er achteraan rende blijkt zijn zus en met haar houdt de man contact, meestal via vogelgeluiden. Hij stelt zich voor als Kosmos en zij als Neptün. In het theehuis van Kosmos later belandt noemt hij zich echter Battal. De dorpsbewoners noemen hun dorp de poort naar God. Nabij gelegen grenzen dreigen echter open te gaan en daardoor is men bang dat het dorp haar puurheid zal verliezen. Vreemdeling Kosmos/Battal lijkt helende krachten te hebben waar hij eerst om geprezen wordt maar later ook weer verguist. Er is ook een leger aanwezig.

Dit alles kun je op allerlei manieren duiden, hier in 't westen graag politiek. Zo lees ik vooral Armenië, wat inderdaad dicht bij Kars ligt, het dorp waar de film is opgenomen is, maar wat nooit genoemd wordt. Battal betekent uiteraard ook iets, Google translations zegt 'buiten-' maar het blijkt ook een naam die voor Turken echt betekenis heeft. Er is echter een Azerbeidzjaans liedje wat twee keer langskomt (Bu Qal Daşlı Gala) wat de aandacht van Kosmos trekt, een detail wat (durf ik even te beweren) die westerse recensenten vast ontgaan is, maar wel zonder flaptekst duidelijk is.

Maar goed, veel ruimte voor interpretaties en die politieke is zeker niet uit te sluiten. Ik moest denken aan Tarrs Werckmeister harmóniák, hoewel de film iets minder traag is en moderner door de soundtrack van A Silver Mt. Zion. Zo'n film die moet bezinken en die je dan nog een keer moet kijken, dus ik kan er nog weinig zinnigs over zeggen. :)

… zo sta ik net te denken: die Azerbeidzjaanse muziek is wellicht om toch een locatie aan te geven. De Armeniërs zijn destijds toch vakkundig het land uit/over de kling gejaagd dus dat vind je niet meer terug.

Wuthering Heights
Meeks Cutoff he. De wildernis, het naturalistische licht (en cameravoering), het aspect ratio, én ook een detail als een tekeningetje als openingsbeeld. Andrea Arnolds Wuthering Heights is goed óndanks het afgesleten verhaal. Het eerste half uur is even rommelig als prachtig. Heathcliff is plots een negerjongen uit Liverpool geworden (net als de sailor in The Taste of Cherry) en hij sluit al vroeg vriendschap met zijn soulmate Catherine, die dan nog wat van een boerentrien heeft. De twee rennen door de modderige highlands, terwijl Hindley zich tot racist ontpopt. Er zijn magische overgangen van seizoenen, je hoort er bijna het o zo ouderwetse geluid van een dia-apparaat bij. Dan vertrekt Heathcliff en vind ik het voor het eerst jammer dat deze bewerking niet nog vrijer was. Net als de thuisgeblijven meisjes was ik heel benieuwd wat de jongen nu (voor fouts?) uitvoerde. Hij keert in elk geval terug als een soort soulster-Prince. Niet zo gek dat óók Isabella voor 'm valt. In die tweede helft voel je weer dat het verhaal van Bronte eigenlijk heel modern is. Catherine wil alles. En de geborgenheid van een goed huwelijk, én die fijne minnaar. Ook bij Andrea Arnold gaat ze daaraan onderdoor. (Dat is dan weer minder modern.) Het laatste uur is – zoals verwacht – meer romantisch relatiedrama, maar in dat magische eerste uur is Wuthering Heights meer Thomas Hardy dan het ooit is geweest. Dooie beestjes en bevallingen.

Woody Allen: A Documentary
Een hele lange documentary, in mijn geval, want ik keek de 3 uur durende extended version. (Ik geloof dat ie een uur minder is, in de bios.) Het zal allemaal weinig uitmaken, want dit is een vrij armetierig tv-dingetje. Woody Allen lijkt me veel te beroemd om gewoon zijn leven en werk chronologisch na te gaan zitten vertellen. Je moet wel een idee hebben (een, kuch, centrale vraag, bedenken) wát je nou met je docu wil, welk punt je wil maken. Niets van dat hier. Ik had wel eens een boek over Woody gelezen, dus nieuwe dingen heb ik ook niet geleerd. Zijn jeugd blijft mooi, de man is zó oud. 'Gags' schrijven voor krantencolumns als vijftienjarige, en dan voor je twintigste als sketches op het toneel regisseren (en niet van de minsten). Een ware child genius, en eerlijk gezegd geloof ik weinig van zijn neuroses en stage frights enzo. Die duurden wellicht een weekje, en zijn nu in dienst van zijn persona opgeklopt. Woody laat in de docu ook hier niet meer zien dán dat persona (zou hij zichzelf diep van binnen nog kennen, of zou hij puur wérk zijn geworden?). Elke 2 zinnen die hij spreekt een kleine kwinkslag, meestal ten koste van zichzelf. De talking heads zijn allemaal uiterst beleefd, de katholieke theoloog/filmkenner Robert Lauder is het meest Herzogs, en Meriel Hemingway is nog altijd prachtig... Ik hoop dat Woody er snel weer eens een in zwart-wit schiet, want die zijn stuk voor stuk fantastisch.

Rebelle
Weer een Canadese (Quebecoise) film, en weer met kinderen. Maar dat is toch heel andere kost. De regisseur heet niet voor niets Kim Nguyen, en het Afrika (niks Canada dus verder) dat we hier zien lijkt meer op een Apocalypse Now jungle in Vietnam. Maar dat wist Conrad al natuurlijk... Kind kun je ook niet meer zijn als je in een niet benoemd land door een kindsoldaten-leger wordt ontvoerd. Toch blijven de gruwelijkheden nog (relatief!) beperkt, het gaat hier vooral om de droomachtige bijna bedwelmde sfeer. Het ontvoerde meisje krijgt visioenen van de doden (prachtig verbeeld) en ergens is dat haar redding. De mannen uit het leger laten zich toch al leiden door geheel eigen voodoo-kompassen, en hebben niet voor niets een albino tovenaar bij. Ook dat is een jongetje, en de vriendschap die ontstaat tussen het geweld door is heel erg lief. Er is zelfs tijd voor een ritje op de scooter (zie 100 Aziatische films). Bovendien barst Rebelle, in het Engels overigens War Witch, als een goeie Afrikaanse film, van de muziek. Ook on screen wordt er volop gezongen en getrommeld. Maar elke keer als het wat al te romantisch en bijna idyllisch dreigt te worden (op zoek naar een 'witte haan' bijvoorbeeld) halen de visioenen het meisje in. Haar afrekening met alle levende én dode vijanden is een soort 'birth of a continent'. Gelukkig, wat hoop. 'Ik heb geen geld'. 'Dat heeft niemand hier, stap in!' (Carpoolen, is altijd goed aangeslagen in Afrika.)

38 Témoins
De titel doet een vrij klinische ontleding van een moord vermoeden, zeg een combinatie van Rashomon en 12 Angry Men, maar van de 38 getuigen van deze moord krijgen we er goedbeschouwd maar 2 uitgebreid in beeld. En één van die twee is meer het slachtoffer van 'collateral damage', omdat zíj lijdt onder hoe haar vriend lijdt. Een beetje pathetisch wel eigenlijk. Ik had in elk geval niet zoveel medelijden met het Yvon Yaspers-achtige meisje, hoezeer de regisseur ook probeert een soort Hitchcock-spanning (blondes in distress) op te roepen. Het is wel altijd mooi om Le Havre te zien. Ik stak er zelfs nog wat van op. Als er zo'n enorme tanker de haven binnenvaart gaat er vanaf de kade een klein bootje naartoe (met een 'pilote') die aan boord klimt om het laatste stukje te navigeren. Meer boeiends komt vooral van de overpeinzingen van de procureur, die terwijl de politie flipt over het feit dat 38 getuigen níet hebben ingegrepen bij de moord, zich afvraagt of een heksenjacht wel zin heeft. 'Het enige wat daarvan komt is discussie in de media'. Dus ik ging ondertussen maar aan die grensrechterzaak denken, waar de voetbalwereld massaal om respect schreeuwt, om het volgende weekend gewoon aan de zijlijn de arbitrage voor rotte vis uit te maken, want zoals Maaskant zei: 'wíj raken ze toch niet aan?' Nee, dat moest er nog eens bijkomen. Gouden eikel van het jaar-award.

Les Neiges du Kilimanjaro
Ongeveer zo slecht als ie lief is. Waar tref je nou nog zúlke communistische films aan, die Jaurés citeren, en het over manifesten hebben. Er zijn nog mensen die erin geloven. Letterlijk, want hier merk je ook weer goed hoezeer het communisme een religie is. Net zoals een brave gelovige kun je nooit sober genoeg leven, het schuldgevoel zal tot je dood knagen. Hier peinzen twee vijftigers over hoe bourgeois ze zijn geworden, terwijl ze samen op zondag reclamefolders moeten rondbrengen om rond te komen. Noem het maar bourgeois! Dat hele baantje is een van de eindeloze ongeloofwaardigheden waarmee het scenario aan elkaar hangt. Eerst is alles nog pais en vree ondanks dat de Lula-achtige hoofdrolspeler annex vakbondsman op bijzonder solidaire wijze is ontslagen. Thuis rest verveling, en potjes kaarten, waarna een 'Oostenrijkse' wending volgt. De 'Funny gamers' weten van het aanwezige geld (een net verkregen huwelijksjubileumcadeau) wat het opsporen van de daders een één-tweetje tussen slachtoffers en politie zou moeten maken. Maar ja, als ons hoofdpersonage het diep van binnen al weet, wil hij het niet zien. (Workers of the world unite.) Zodoende kunnen de twee 'werelden' aan elkaar worden geknoopt door middel van goede daden om bij vol te schieten en om te janken zo slecht acteerwerk. Maar het stiekem best fraaie sentimentele einde wordt verknald door... een discussie achteraf. Typisch.

Brave
Zou je de theorie op poten kunnen zetten dat Pixar minder is geworden sinds de inlijving door Disney. Qua verhaal is Brave wel erg braaf (je moeder heeft altijd gelijk en bedoelde het goed!). Het was leuk geweest als 'bear' op een of andere manier in de titel was verwerkt. Ik heb het wel een beetje gezien met die computer gegenereerde animatie, het wordt tijd dat er eens een Matisse in die wereld langskomt. Ik zie de nut er niet van in om fenomenaal echt lijkende landschappen te gaan zitten 'renderen'. Dan kon je toch ook gewoon naar buiten gaan met je camera. En wat heeft het voor nut als je vervolgens er porselein poppige karakters in plaatst, die er zeker in het intro dramatisch slecht uitzien. (Considering its Pixar) Later went het, denk ik. En de rooie haren zijn wel erg knap gedaan. (In een van de weinige wat stoerdere grappen zit het hoofdpersonage, een prinsesje, Taliban-achtig ingesnoerd door haar moeder 'mooi' te wezen, waarbij ze recalcitrant tóch een lokje onder haar hoofdkapje tevoorschijn laat schieten.) We zitten hier in Schotland (de Brave van Braveheart dus) waar het prinsesje liever paardrijdt dan wacht op een man. Ze zoekt een Shakespeare-heks op, en vervolgens verandert ma in een beer, die loopt als een high society dame. Wat helpt er nu nog aan? Echte liefde. What else.

J. Edgar
Er hoort toch een Clint Eastwood-film bij het filmjaar, dacht ik. Zeker nu die raaskallende idioot ook nog even Romney's campaign een zoveelste kras wist toe te brengen. Hulde... (En een hoop schadenfreude.) Vanzelfsprekend komt ook J. Edgar er hier betrekkelijk goed vanaf. Aan Hoover danken we de moderne opsporingsmethoden, zo te zien. Zal best, maar ook de paranoia, het indelen van je eígen samenleving in 'goeden en slechten', en gewroet in seksuele escapades. De Republikeinen zijn er nog altijd meesters in... De film is zowaar niet verschrikkelijk slecht overigens, Eastwood voelt zich als anachronisme (denk aan Changeling) prima thuis in de thirties. Was de film daar maar de héle tijd gebleven, om zo Hoovers begin van zijn carrière te schetsen, met de Lindbergh-kidnapzaak (waar ik nog nooit van had gehoord). Dat had de kiem van alles kunnen laten zien. Hoovers gekte, homoseksualiteit, relatie met zijn moeder en torenhoge ambities om de FBI uit de grond te stampen. Nu switcht de film onnavolgbaar rommelig heen en weer richting (onder meer) de sixties, waar Hoover en zijn 'vriendje' er met een hoop schmink als wassen beelden bij lopen. Het is knap gedaan, maar het wordt toch nooit echt. En dat is dan alleen de buitenkant. Al dat tijdreizen zorgt, behalve voor een lief einde, enkel voor verwarring. Moeder Judi Dench was toch dood, oh nee, daar is ze weer voor een homofobe rant. Et cetera.

Pather Panchali

Wat vreemd dat deze klassieker niet één keer genoemd wordt in deze gigantische draad. Ik kan zelfs regisseur Ray niet vinden. Zal je net zien dat ik er niet zo veel over te zeggen heb. Pather Panchali is een Indiase film uit 1955 met een focus op de familie zoals ik die uit Japanse films ken. Maar de moeder is hier wel wat pittiger! In hoog tempo komt er veel voorbij: grote stad/klein dorp, armoede, familiedrama. En het is ook nog een coming-of-age film. Ray is een vakman, en de acteurs zijn ook erg goed... en toch doet het me allemaal niet zo veel. Ik kan eigenlijk niet zo goed uitleggen waarom. Misschien is dat het ultieme subjectivisme, maar ook een beetje onbevredigend. Er is vast wel iemand anders die deze film heeft gezien en er iets goeds over kan vertellen...(?)

Ik Apu Trilogy op m'n schijf maar nog niet aan toegekomen. Wel gedownload omdat hier ter sprake geweest volgens mij.

Ik vind het heel lastig om uit te leggen waarom het me juist wel wat doet. Misschien zijn het de gewone, kleine dagelijkse details die Rays films zo rijk maken. In de tweede film uit de Apu Trilogy, die zich in de stad afspeelt, is het bijvoorbeeld een vel dat drijft op gekookte melk en de terloopse manier waarop de vader dat gelukzalig nuttigt. Het kleine moment zegt op zeer subtiele wijze iets over het karakter van de man en maakt hem innemend.

Er zijn genoeg details die me zullen ontgaan. Zo zit in het derde deel van The Apu Trilogy een scène waarin de volwassen Apu slaapt aan de waterkant terwijl boven in beeld een boot voorbijvaart met aan boord wat later zijn toekomstige bruid blijkt te zijn. Zonder dat je er als kijker erg in hebt, heeft het lot de twee jonge mensen in dit beeld al aan elkaar verbonden. Het is dankzij een van de extra's op de dvd-uitgave van Artificial Eye dat ik op het belang van dit moment gewezen werd. Soms is het lastig bepaalde Indiase gebruiken te begrijpen en te accepteren. Zonder kennis van het land is het bijvoorbeeld heel vreemd dat Apu in deel 3 zo hals over kop een huwelijk aangaat.

Wat vreemd dat deze klassieker niet één keer genoemd wordt in deze gigantische draad.

heb je wel op show all messages geklikt? :) (stukje van Olaf, stukje van mij, over dat eerste deel, en Olaf besprak ook nog de 2 andere delen)

overigens eens met Jon, ik was ook vrij underwhelmed, op het prachtige einde na. Ik vond de verwijzing in Ratcatcher dan ineens weer wél heel mooi. Ben toevallig Man in the Dark van Paul Auster aan het lezen, en daar wordt ook uitgebreid gerefereerd aan Apu (en Renoir, die verbonden was met de carriere van Ray, zie "The River")

30 Century Man
Johnny-come-lately was vergeten dat deze docu over Scott Walker was gemaakt en nu, zoals we allemaal weten, is een goed moment om dat wel te doen. Die zenden ze nou nooit op zaterdagavond uit hè? Jammer, want geeft een mooie draai aan het klassieke model van de rockumentaire. Dus veel artiesten die praten over hoe geweldig onze Scott is, maar voor de verandering wel mooie dingen zeggen (Eno, bijv. Bowie is ook weer in opperbest humeur). Gewoon chronologisch verhaal met veel mooie archiefbeelden, opeens vielen die rare konijnentanden ook op. Hoe meer we in de duistere periode geraken hoe meer de makers losgaan op mooie visualisaties van nummers. Werkt erg goed. Net als al die artiesten filmen terwijl ze naar een Scott nummer luisteren (is op een rare manier ongemakkelijk intiem). De man zelf doet dan zijn pet af en blijkt een zeer vriendelijke verteller met vreemde inkeping in zijn linkeroor. En als extra natuurlijk beelden van de fameuze percussie opnames voor The Drift.

Oh, die heb ik ook gekeken maandag, na de BBC Four docu over Krautrock. Allebei leuk. :)

heb je wel op show all messages geklikt? :) (stukje van Olaf, stukje van mij, over dat eerste deel, en Olaf besprak ook nog de 2 andere delen)

overigens eens met Jon, ik was ook vrij underwhelmed, op het prachtige einde na. [...]

Ik had mijn zoekfunctie op 'hoofdlettergevoelig' staan, dus ik vond niets op 'pather en panchali', maar nu wel op 'Pather' en 'Panchali'. Stom. Ik ben trouwens vergeten te zeggen dat ik het einde ook prachtig vond. Met name dan wat Apu doet als hij het kettinkje vindt. Misschien is dat ook zo'n detail dat heel veel zegt over een karakter, zoals Vido omschrijft.