Filmforum

Zuckerbergs personage vind ik op een of andere manier heel irritant.

To Rome with Love
Nooit recensies lezen voor je een film gaat zien, al hadden alle recensenten wel gelijk dat dit geen hoogvlieger is. 'Midnight in Paris' was stukken beter, ook omdat er nu eens niet voor de bekende acteurs en actrices is gekozen. En hier krijg je dus de acteur die ook Zuckerberg speelt in 'The Social Network'. En Penelope Cruz in een wel erg platte rol. Vido omschreef het verhaal als 'klucht', en dat klopt.

Dark Shadows
Waarom hoor je toch de hele tijd glamrock in dit oude, spookachtige landhuis? Omdat Alice Cooper mag opdraven, wat een goede grap oplevert. Johnny Depp en Eva Green proberen er samen wat van te maken als 'former lovers', maar echt werken doet het niet. Hun voorgeschiedenis wordt in het begin van de film even snel doorgenomen, en pas aan het slot weer opgepakt. Wel mooie effecten zoals altijd bij Burton, jammer van het verhaal.

Iedereen is irritant in The Social Network. ;) Facebook is echt niet door leuke mensen uitgevonden. En toch vond ik het een intrigerende film. Ook juist omdat Zuckerberg een soort rationeel-autistische nerd manier van communiceren heeft. De muziek van Reznor viel mij niet eens op. Als je het nog in een andere spannendere context wilt horen moet je eens die pre-release van Drive kijken (zie 356 posts hierboven) daar werd die muziek o.a. even geleend.

De meningen over Killer Joe lopen erg uiteen, dat maakt benieuwd.

in elk geval een extreme film, Friedkin met de Franse slag ook wel (het eerste uur) Het deed me ook denken aan een boek van Dhooge dat ik ook las. Een Vlaamse schrijver die uber-Amerikaanse noirige detectives schrijft, waarin de 'Amerikanen' wel gewoon Vlaams 'klappen', en je in alles proeft dat hij het zelf verder ook niet echt serieus neemt.

re Social Network: vond 'm wél goed, al had ie misschien nog meer over Zuckerberg moeten gaan (nu een hele tijd later, herinner ik me vooral een hele hoop bijfiguren)

re Social Network: vond 'm wél goed, al had ie misschien nog meer over Zuckerberg moeten gaan (nu een hele tijd later, herinner ik me vooral een hele hoop bijfiguren)

]En toch vond ik het een intrigerende film. Ook juist omdat Zuckerberg een soort rationeel-autistische nerd manier van communiceren heeft.

We Bought a Zoo
Deed Andy van der Meyde ook een keer... Cameron Crowe wordt een dagje ouder, en zijn output almaar sentimenteler. Het is dat er hier wat leeuwen rondlopen, anders had de film echt geen enkel scherp randje. Het lijkt wel live action Disney. De film drijft puur op budget, waardoor Cameron Crowe bijvoorbeeld z'n bekende cassette-bandje met onverslijtbare classics mee kan nemen. Tom Petty, Cat Stevens, Bob Dylan, enzovoorts. Matt Damon speelt 'n Baumgartner-achtige vader, immer op zoek naar avontuur. 'But nothing could prepare him for this'. Vrouw dood. Mid-life crisisje. Ondanks verwoede waarschuwingen van broer Thomas Haden Church (kan Hartley niet eens een stoner-comeback met hem maken, hij maakt zelfs een Altered States-grap!) koopt papa 'Kluun' van een lollige Murth the Man-o-Script-makelaar een dierentuin. Als motiefje figureert de 'wijze' levensles dat je '20 seconden moed' moet tonen. Zelf doet de film dat nergens. Zo is dierentuinopzichter Scarlett Johansson géén lesbienne, waar haar hele uiterlijk (en een opmerking over 'girlfriends') om schreeuwt. (Bernhard, bij het zien van Scarlett in een beige junglepakkie: 'en darum sponsor ik al 50 jahre WNF') Ook de kalverliefde tussen zoonlief en gebreide trui-meisje Fanning is lafjes en wordt besloten met... een voorzichtige knuffel. Nou, nou. En dan is er nog de slechtste deus ex machina van het jaar, omdat de film heel Democratisch met geld worstelt. (Want hoe kan een 'eenvoudige' journalist eigenlijk een zoo kopen?)

Haywire
En Soderbergh hij ploegde voort. Dit jaar weer twee films. Haywire is een tussendoortje in de lijn van The Good German. Hij solliciteert duidelijk naar de regie van de volgende Mission Impossible. De Good German-analogie bedoel ik vooral figuurlijk, en zit 'm in kleine cinefiele odes; zoals een vleugje Casablanca in een hangar (richting einde) en een aardige opening in een diner. Diners in film noirs betekent een geweldexplosie. Zo ook nu. Daarna wordt een raamvertellinkje opgezet waarin hoofdrolspeelster en voormalig kickbokser Gina Carano haar avonturen aan een willekeurige passant verteld. Dat lijkt me onprofessioneel voor een 'geheim agente'. Misschien doet ze het omdat ze zelf ook geen wijs meer kan uit het 'dubbelspel', want zo'n film is het. Ze schiet van locatie naar locatie, en Carano blijkt of ze nou in Dublin of Spanje is méér dan haar mannetje te staan. Zeer toffe heldin, grrrl power. Soderbergh probeert ondertussen nieuwe dingetjes uit in de cinematografie (hectisch, flarden zwart wit, trillerig), en de muziek doet een Schafrintje. Hét minpunt aan de vermakelijke chaos is dat de boel als een gecomprimeerde versie van iets groters aanvoelt. We staan in geen enkele scene lang genoeg stil om de sfeer op te snuiven. Eén uitzondering: Carano is naar haar vaderlijk huis gevlucht. Een Ghost Writer-achtige prachtvilla in New Mexico, ze weet dat haar tegenstanders ook daar op gaan duiken, en ik denk: ze zal zo de huishoudelijke apparaten wel allemaal aanzetten, Point Blank-stylo. Helaas, het blijft bij een telefoontje.

Les Géants
Wow, alweer een Frans-Canadese film, dacht ik de eerste 10 minuten. De hoofdpersonages (2 jonge broertjes) heten Zac en Seth, en rijden al minderjarig in een ouwe bak door een fenomenaal mooi weids landschap. Lijkt me duidelijk. Wat later blijkt het 'gewoon' Wallonie, dat door Bouli Lanners (Eldorado) nu eens niet als grauw zooitje in beeld wordt gebracht. Hij bewondert de heuvels en het zonlichten in de bossen op Malick-achtige wijze. Iets te overdreven zelfs, zeker in combinatie met The Bony King of Nowhere op de soundtrack kreeg ik het gevoel van een weeig-christelijke seventies folk-plaat. Geen religie hier verder, totaal geen gezag zelfs. De twee broers (waarvan er één met pet op geniale wijze op John Cusack lijkt) zijn verstoken van hun moeder (en sippen daar fraai over) maar spenderen hun nazomer met het roken van 'du shit'. Via een nieuwe maat komen ze in de woonwagenkamp-achtige drugshandel te zitten, maar voor spanning of 'plot' heeft Bouli steeds minder tijd. Dit is een road movie in stilstand. (De ouwe bak wordt gaandeweg ook verkocht) De jongens delen bizarre masturbatie-tips, klieren met 'gevonden voorwerpen', en zuipen zich klem. Eén helft lang is dat erg leuk, maar zo ongeveer na de grote waterperoxideverf-truc (waardoor ze allemaal op elkaar lijken) wordt het wat zemelig. Lanners vergeet zijn potentieel fantastisch hoofdpersonages te 'benutten'. Elke confrontatie met volwassenen voelt gekunsteld gemeen dan wel sentimenteel aan, en Lanners heeft noch een mooie oplossing, noch een mooi open einde in huis. Een jongensboek dat nooit begint. Vol schrijnend-grappige momenten, dat wel.

Das weiße Band (Haneke, 2006)
Het is verleidelijk om het streng religieuze klimaat de schuld te geven van de rituele misdaden die een Duits dorpje vlak voor WOI plaagt.
En dat zit ik het grootste gedeelte van de film ook te doen.
Dat komt natuurlijk vooral door die koude en autoritaire pastoor.
Maar had hij niet valide redenen voor zijn strenge pedagogiek? Is zijn dochter (en in mindere mate zijn zoon) eigenlijk ook niet een heel eng kind? Of heeft hij haar zo gemaakt?

Los van het mysterieuze plot en de prachtige zwart-wit plaatjes is voor mij met name het acteerwerk een lust voor het oog. Bijvoorbeeld de scène waarin de leraar het jonge dienstmeisje op haar fiets aanhoudt. Hoe het kind verlegen en onhandig reageert is wel zo authentiek.
En wat is Duits toch eigenlijk een geweldige taal :)

Los van het mysterieuze plot en de prachtige zwart-wit plaatjes is voor mij met name het acteerwerk een lust voor het oog. Bijvoorbeeld de scène waarin de leraar het jonge dienstmeisje op haar fiets aanhoudt. Hoe het kind verlegen en onhandig reageert is wel zo authentiek.

beste scene van de film misschien wel. Ben nog steeds een beetje verliefd op dat meisje.

End of Watch
Zou de Amerikaanse politie soms, net als het leger, films financieren? Dit is een bejubeling van de flikken, ironisch genoeg door ze als gangsta's af te schilderen. (Zie ook Tropa de Elite.) Public Enemy knalt in de openingsscene door de speakers terwijl patrol collega's Gyllenhaal en Peña een stelletje verdachten afknallen. Cause that's how we roll. Het lijkt wel oorlog. Die zou er sowieso wel eens kunnen komen, als de Mexicaanse kartels de grens oversteken; er wordt ook hier aan gerefereerd. Zover is het nog niet (helemaal), en dus kunnen de agentjes hier (ook) nog baby's uit huizen redden... De 'bromance' tussen de twee behoort tot het beste aan de film, al zijn de eindeloze liefdesbetuigingen overdreven. Het onderlinge geginnegap werkt echter prima. Dieptepuntje van de film vormt Anna Kendrick. Gyllenhaal zoekt een 'intelligent' meisje (en vertelt zijn maat dat 'de bitch' zelfs een universiteitsdegree heeft). Enter Kendrick: die de hele film een duckface trekt en er bijloopt als de 'overly attached lover'-meme. Heel, héél pijnlijk. De film laat sowieso teveel steekjes vallen. Gyllenhaal filmt zélf alles (docu-feel!) maar je verwacht dan toch ook dat mét die beelden iets inhoudelijks gebeurt. Het laatste half uur (als de agenten met steeds meer shit moeten dealen) wordt wel behoorlijk spannend, al is het einde dan weer gênant. Two cops, 1 hispanic, 1 white. Which one will survive? Mooiste WTF-momentje. Golden Earring's Twilight Zone op de soundtrack (tijdens een huwelijksfeest). George Kooymans forever!

Holy Motors
'Moeilijke film' had ik opgevangen. 'Love it or hate it'. Maar de aanwezigheid van Denis “Beau Travail” Lavant was me ontgaan. En niet éénmaal, maar in elf hoedanigheden. En hij wás al een superheld. Op het moment dat hij hier zijn eerste 'transformatie-object' pakt zat ik met een grijns van oor tot oor. Top-waanzin! Even later doet hij zelfs weer een dansje. Nou ja, hij kronkelt zich door een latex-paringsritueel dat zonder twijfel tot de meest erotische scenes van het filmjaar hoort. De scene past ook goed bij de 'vloeibaarheid' van dit alles. Je weet niet meer wat voor en achter is, net zoals Alleman Lavant niet meer weet wie hij is. Holy Motors is zo'n film waarop je werkelijk alles kan projecteren; ik zeg, regisseur Leos Carax markeert het einde van film als passief medium. De prent begint niet voor niets met een stokoude filmopname, en slapend bioscoop-publiek, waarna Levant zich doodmoe door tal van filmgenres beweegt. We kunnen in de komende Second Life-achtige virtuele wereld (in 3D?) zelf onze identiteit bepalen, desnoods vanuit ons graf. ('Visitez mon site!') De magie van de film ontvang men niet meer via een statisch schermpje maar hangt verspreid door 'clouds' als het ware in de lucht. Goed, ik dwaal Cosmopolis-style af, waar de film, al is het maar door de achterbank van de giga-limo, sterk aan doet denken. Holy Motors is dan wel de ballet-versie, gevoelsmatig bijna woordloos. Wellicht kun je de droomvlucht Vendredi Soir als de vrouwelijke pendant zien. Eén minpuntje waarin Holy Motors wederom met Cosmopolis overeenkomt is de afstandelijkheid. De grijns uit het begin verdwijnt voor contemplatie, maar die wordt nooit zo melancholisch als ie hád kunnen zijn. Daarvoor fokt Carax te graag met dissonanten. Hij doet niet aan rechte lijnen. Zie alleen al het potentieel zo aandoenlijke einde ('dernier project; je eigen huis'). Daarin plaatst de regisseur prompt een aap (die ons voor gek zit?). En dan is er nog het melige slotgrapje. De Holy Motors worden zo (gelukkig!) nooit General Motors.

Ted
Als je bij een 'zwaargewonde' teddybeer die uit een lichtmast dondert aan 9/11's Falling Man moet denken, doe je als film iets goed. Zéker als het eerste uur uit een sper(ma)vuur aan ontzettend flauwe maar lollige grappen bestaat, waarvan er trouwens ook een heel stel óver 9-11 gaan. Ted is de R rated-versie van die Muppet-film van dit jaar. Ook hier een grown up guy met een pop, die beide weigeren volwassen te worden. Al is dat hier dan van het type: 'come on, let's get stoned'. Wahlberg is op dreef als gortdroge clueless 'car rental'-medewerker, die meer van zijn grofgebekte racistische brombeer houdt dan van zijn vriendinnetje Mila Kunis. (Terzijde: het is een even groot 'kerstwonder' als ik een film nog steeds leuk vind als de vleesgeworden berekening Kunis komt opdraven.) Wat mij betreft had Kunis mogen worden omgewisseld met Norah Jones, die een losse flodder cameo heeft. Op het moment van haar concert zit de film in een transitie van stoner-komedie naar meer gangbare avonturen-film, iets wat Amerikanen maar niet kunnen laten. Je ziet het ook weer aan de speeltijd (106 ipv de veel geschiktere 86). Maar het actie-einde (inclusief car chase) krijgt op het moment van 'die val' toch wat. De beer als overduidelijke metafoor, het opgeven van je onrealistische fantasietjes, dat soort dingen. Vanzelfsprekend krijgt Wahlberg uiteindelijk tóch alles, daarvoor is het ook een ironisch sprookje, maar de hint was al mooi genoeg.

The Woman in Black
Lekker ouderwetse horror-film, in authentiek Britse gothic novel-stijl, met een heus 'spookslot'. Het chateau van de 'enfants perdu', zou je kunnen zeggen. Daniel Radcliffe (van jongs af aan bekend met magische krachten) ziet er nog wat te jong uit voor zijn rol als vader (en weduwnaar). Zijn baard blijft iets opgeplakts houden. Niettemin waardeer ik in 'm dat hij zichzelf als voormalige nerd heeft opgepompt. (Denk maar aan Jake “Donnie Darko” Gyllenhaal, zie boven.) Radcliffe reist voor een of andere zakenfirma naar een mysterieus dorpje, waar iedereen (naar goed Straw Dogs gebruik) de luiken voor hem sluit. De enige uitzondering is de lokale rijkaard, en diens geflipte echtgenote. Radcliffe had nog wel wat meer dialogen met deze lui mogen hebben, want nu is ie wel erg vaak alleen. In het kasteel bijvoorbeeld, waar de film heel retro op geluidseffecten drijft. De 'geestelijke' trauma's worden niet vreselijk spannend, maar de duistere en vooral muddy omgeving speelt wel een smakelijke rol. Het slot ligt op een soort eilandje in een moeras, dat bij 'high tide' niet meer te bereiken is. In de allerbeste scene moeten Radcliffe en zijn enige vriend letterlijk het moeras in, om wat bewijsmateriaal te confisqueren. Interessant, in die spannendste scene gaat het puur om handeling, van geesten is niet eens sprake. Het slot beviel me ook, en is Poe-tisch. Geen flauwigheid, maar gepaste metafysica. Een goede horror-film kan niet zonder offers.

Off-topic: screenwriters hebben tegenwoordig een fascinerend uiterlijk zeg: http://en.wikipedia.org/wiki/File:Jane_Goldman.jpg

End Of Watch – Gyllenhaal filmt zélf alles (docu-feel!) Iedereen in deze film filmt zélf alles, zelfs regisseur David Ayer. Het stijlmiddel wordt niet bepaald consequent doorgevoerd.

Two cops, 1 hispanic, 1 white. Which one will survive? Precies mijn gedachte. Definitieve nekslag voor de film, wat mij betreft.

The Woman in Black – Zeker een lekkere ouderwetse horrorfilm. Zo ouderwets dat-ie nog vanaf celluloid werd gedraaid toen ik 'm zag. De laatste keer dat me dat in een Pathébioscoop is overkomen. En over opgeplakte baardgroei gesproken: de baard van Thomas Bo Larsen in Jagten, die is pas echt nep.

Excentrieke scriptschrijvers. Misschien is het wel een trend. Zie b.v. Diablo Cody:

http://blogs.citypages.com/blotter/diablo-cody%20devil--500.jpg

Niettemin waardeer ik in 'm dat hij zichzelf als voormalige nerd heeft opgepompt

niet. :) (maar wat niet is kan nog komen)

End Of Watch – Gyllenhaal filmt zélf alles (docu-feel!) Iedereen in deze film filmt zélf alles, zelfs regisseur David Ayer. Het stijlmiddel wordt niet bepaald consequent doorgevoerd.

oh ja, :)
van die gangsters is het zo mogelijk nog ongeloofwaardiger.

American Gigolo
Altijd tegen aan zitten hikken. Toch anders dan verwacht. Als we over stijl beginnen. Ik had een soort "dit is het begin van de jaren '80" verwacht. Snellere proto-MTV montage, olijke dansjes voor de spiegel, maar de jaren '80 beginnen dan toch met Miami Vice. L.A. ziet er nog 70s uit, er lopen veel mensen over straat, de LAPD is nog niet in neo-SS zwart gekleed, zelfs die beroemde Armani-garderobe van Gere is helemaal niet schreeuwerig. Het verhaal? Aardig. Semi-narcist Gere als gigolo (en toch niet helemaal onsympathiek want een goedzakkige estheet) wordt geframed voor een moord en Schrader laat slim allerlei dingen/scènes weg zodat je nooit weet of hij het nou wel of niet heeft gedaan. Daar kan je dan je standaard Schrader de gevallen calvinist interpretatie op loslaten met de "iedereen is schuldig" riedel. Zal ongetwijfeld in menig les filmstudie zijn gedaan en werkt altijd wel goed. Toch wel een fijne film op een of andere manier. Palm Springs, neon, Moroder.

<b>Kick-Ass</b>
Iemand in Hollywood zei: "Weet je wat tof zou zijn? 'Pippi Langkous geregisseerd door John Woo'." En zo gebeurde het. Met Verhoeveniaanse zwarte humor - het geweld is echt volkomen over de top - maakt de film de cultus van de superheld ook nog eens belachelijk: slachtpartijen op straat is niet echt wat we echt willen.

Sleep Tight
In cine-land Spanje is Almodovar dios natuurlijk. Sleep Tight heeft veel weg van Pedro's The Skin I Live In. Martel-horror, maar wel met een flauwe zwarte komedie-touch. Zo wordt de slechterik hier continu lastig gevallen door het oude vrouwtje van het appartementencomplex waar hij werkt, en biecht hij alles op aan zijn eígen oude vrouwtje (zijn moeder). Concierges (en monteurs) komen er zelden goed vanaf in films. Zo ook hier. Even lijkt dit een humane film over een loser-achtige man met de dikste wenkbrauwen uit de filmgeschiedenis te worden, maar dan begint te dagen wat de man allemaal uitspookt ten behoeve van zijn Rear Window-obsessies. Sleep Tight zou geen Spaanse film zijn als we ons niet (net als de concierge) konden verlustigen aan een plaatselijke schone. Een schone slaapster, dus, met een beetje hulp van haar stalker. Sleep Tight is wel creepy, maar eigenlijk vooral spannend wanneer de dader gepakt dreigt te worden. Dat is best lollig en ironisch, zonder twijfel het meest evil hoofdpersonage van het filmjaar, en je gaat hopen dat ze 'm niet pakken. Tegelijkertijd hoopte ik op meer wendingen; dat de dame het altijd wel wist en de man op gruwelijke wijze terugpakt. Niets daarvan. Sleep Tight is een rechte lijn into hell. Dat wordt het laatste half uur toch wat saai. Van de maker van Rec (die ik nog niet heb durven kijken) had ik meer verwacht.

Marley
Rond mijn 14e was ik geobsedeerd door de muziek van profeet Bob. Heb me later vaak afgevraagd waarom. Ik bedoel, ik vind reggae niet eens leuk. (I love it! Neuh.) Zo'n docu doet echter wel weer wonderen. Kevin MacDonald neemt met 2.5 uur (érg) ruim de tijd uit voor inmiddels overbekende verhaal. (Ik had al minstens 2 docu's gezien.) MacDonald's nieuwtjes zijn beperkt, en bevinden zich op het familiale vlak. Hij heeft aan de blanke tak van Marley's familie lopen schudden. Dat zorgt voor één mooie scene. Wittige Jamaicanen, die net zo patois praten als de donkere, ik vind het stiekem leuk, en heb zelfs het gevoel dat ze het 'om erbij te horen' wat dikker aanzetten. Een dinnetje van Marley (tevens Miss World) bijvoorbeeld, die ik elders nog niet was tegengekomen. (De Marley estate wilde de talrijke vrouwen uit zijn harem buiten beeld houden, vermoedelijk.) Het muzikale verhaal wordt gedaan door Bunny, de Snoop Dogg van de Wailers. Een gast met swag en schwung. Vocaal gezien was de periode mét Bunny en Peter het boeiendst, eigenlijk zijn de achtergrondzangeressen die hen vervingen een stuk minder geslaagd. (Al gaan de songs dan dieper.) Uiteindelijk is het Marley die 't m doet. De stem, én de lyrics. Elegant, eenvoudig en raak. Zien we onzin-filosofietjes en het ultieme projectie-object, het keizertje van Ethiopië voor door de vingers. Zo zonder vader, zonder etnisch thuis, en op een verscheurd land dat zelf ook geen wortels heeft (want bestaand uit geïmporteerde slaven) moest Marley héél goeie muziek maken om de lacunes te vullen. Openstaande vraag: zou er nou werkelijk niemand iets van Marley's afbrokkelende gezondheid hebben gemerkt, die drie jaar optrad terwijl de kanker voortwoekerde?

A Royal Affair
Aardig Deens kostuumdrama, waarin de twist eruit bestaat de film – heel Scandinavisch – nogal anti-religieus van aard is. De film speelt dan ook in de achttiende eeuw, als in Noord-Europa eindelijk iemand 'het licht' aandoet, en de 'duistere' middeleeuwen poogt te verdrijven. Mads Mikkelsen speelt getooid met een behoorlijk bad-ass paardenstaart de nieuwlichter Struensee, die vanuit het provinciale ziekenhuis aan het Deense hof belandt. Daar heerst vanzelfsprekend conservatisme (én gekonkel) maar daar weet de Rousseau-fan wel raad mee. Hij palmt zowel de lichtelijk gestoorde koning én diens eega in. Het laatste was wat minder wijs, want hoe progressief mensen ook zijn, uiteindelijk lopen ze gewoon hun geslachtsdelen (én hun machtswellust) achterna. A Royal Affair heeft verder de gebruikelijke raamvertellings-vormgeving voor een film van deze snit. Eigenlijk te glossy, te Boleyn Girl. De koningin lijkt ook op Natalie Portman, net zoals alle 'goeien' erg knap zijn en alle slechte kalend/lelijk. Ook een opperfeeks als aanjaagster van de conservatieve tegencoup beviel me niet zo; overambitieuze vrouwen vertrouw ze nooit! Maar Mikkelsen en Mikkel Folsgaard als excentrieke vorst (die vooral van zijn reusachtige Deense dog en hoeren houdt) zijn beide uitstekend op dreef, waardoor het epos zeker aangename verpozing vormt.

Hope Springs
Misschien hadden ze Streeps oeuvre-prijsje voor The Iron Lady tot deze film uit moeten stellen. Hope Springs is zeker voor Amerikaanse begrippen open over ouder worden en imploderende huwelijken. Tommy Lee Jones en Meryl Streep spelen het bedaagde echtpaar in een routineus huwelijk dat al decennia stand houdt, als je daarvan kan spreken als er nauwelijks meer gecommuniceerd wordt, en men in aparte bedden slaapt. Van dat laatste maakt de film een groot probleem, zodat het al snel duidelijk wordt dat de film niet over de psychologie van de twee gaat. (Vind ik die ander nog wel áárdig?) De makers (en therapeut Steve Carell, die het huwelijk moet redden) denken dat een goed huwelijk om seks draait. ('Sexercises' kondigt Carell triomfantelijk aan, terwijl hij als 'n echte psy zijn benen over elkaar vouwt.) Volgens mij zijn er heel wat huwelijken die kapot gaan terwijl de seks er nog wél is, maar goed, filmisch gezien is het natuurlijk wel een lekkere concretisering van het probleem. Kun je aan de slag met... bananen. En als studenten in de bios met ritsen klooien. Na een tijdje wordt dat toch aandoenlijk, al geldt hier wel weer het aloude bezwaar van de door Hollywood voorgeschreven hobbels in de laatste akte. De eerste is onnodig, de tweede is wél cruciaal en verdient een hele film. Wat als je weer terug thuis bent, na een therapieweekje. Back to old patterns. Die worden hier in 5 minuten afgedaan zodat het 'eind goed al goed'-einde bijna ongeloofwaardig wordt.

The Dark Knight Rises
Wie zei ook alweer: 'one for myself and one for the taxpayer' (lees bovenbaasjes). Dit is er eentje uit de laatste categorie. Nolan moest er na het eclatante succes van The Dark Knight natuurlijk nog een maken (liefst met dezelfde titel en dezelfde elementen; zoals een schmierende slechterik) dus dat deed hij dan maar. Van zijn drie Batman-films is het echter de minste, bijvoorbeeld omdat de persoon Batman er bekaaid vanaf komt. Hij is eerst uit de running, maar met de depri Wayne en diens lichaam in kreukels wordt verder dramatisch weinig gedaan, en wat later zit de bizar snel opgekrikte superheld vast in een soort 'cave'. De slechterik van dienst voelt de tijdsgeest goed aan (hij overvalt om te beginnen de beurs) maar waarom praat deze Bane als een personage uit Rien Poortvliets David de Boskabouter!? Bovendien zijn twéé stemvervormers er echt teveel aan. Te inhumaan. Buiten dat is The Dark Knight Rises natuurlijk wel van een ander kaliber als koddige crap als The Avengers. Gotham ziet er weer fraai uit in het blauwwitte schijnsel van armada's aan agenten die de zogenaamd vlekkeloze politie-staat in stand houden. De stunts van de revolutionairen mogen er ook wel zijn (met het foute fundi-vleugje ze komen uit het 'Oosten'). Het laatste half uur (inclusief aardige twist) is prima, met de grapjes van Catwoman (waarom heeft ze geen zweepje? SM is toch hip? Ze heeft wél het maskertje...) én de voorzichtige introductie van het personage dat we in Nolans instalment nog misten: Robin.

To Rome with Love
Zou er nog iets van de Midnight-magie zijn blijven hangen, dat was de vraag. Het antwoord is 'ja', maar vooral bij de kijker. Qua scenario valt Woody gewoon weer 'terug' naar het z'n recente output-niveau, maar ik had er nu zelf weer meer zin, en vergaf 't hem. Fellini-odes, wie kan ze haten. Lo Sceicco Bianco lijkt hier ineens een meesterwerkje; Woody blijft een enthousiasmerend liefhebber. Dat eerbetoon is een van de vele hier aanwezige puzzelstukjes, die eigenlijk niet écht bij elkaar passen. Zo is er een segment rond Benigni, die van de een op de andere dag zomaar 'beroemd' wordt. Het soort absurdisme dat je ook in Woody's verhalenbundels aantreft. Daar zou je ook de (leuke) opera-grap kunnen vinden, die teveel wordt uitgemolken. De rest van de film gaat over een hele collectie stelletjes. De cast is vooral beroemd (en meer niet). Ellen Page, Jesse Eisenberg, of Christina Ricci en Jason Biggs, what's the difference. Een raadselachtig element vormt Alec Baldwin. Hij speelt als het ware Eisenbergs onderbewuste, maar aangezien andere karakters óók tegen Baldwin spreken kon ie niet imaginair zijn. Of toch? Hoe dan ook, slecht uit- en afgewerkt hangt ie er maar wat bij. Hetzelfde geldt voor Greta Gerwig (!) die soms letterlijk uit beeld wordt gehouden in een paar van de films rommeligste scenes. To Rome With Love verschilt van andere buitenlandse projecten van Woody in de inzet van de 'native' cast. De Italianen hebben duidelijk nog wat te winnen. Ze gaan er vol voor. Hun spirit maakt de film nog best ok.

Girl Model
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/12/Jean-L%C3%A9on_G%C3%A9r%C3%B4me,_Phryne_revealed_before_the_Areopagus_%281861%29_-_02.jpg
Ik moet de docu van Seidl over modellen nog zien, met het is niet zo moeilijk je voor te stellen hoe dat zal zijn... Creepy en mooi liggen bizar dicht bij elkaar, blijkt al in de openingsscene waarin we een zaal met tientallen Russische meisjes van een jaar of 14 in ondergoed zien. Ze zijn niet gewoon knap, maar van een onwerkelijke schoonheid; denk aan de Franse Academische schilderkunst. Intussen staan er scouts bij, die vooral mopperen. Over één van de meisjes en één van de scouts gaat de korte docu. Het dertienjarige-meisje is uit een Playstation-reclame weggelopen. Lang en mager, een soort buitenaards wezen. De scout (een dame van net 30) is horrorfilm-waardig. Ik denk dat de 80 minuten film bij de GGZ zouden volstaan om haar legitamely insane te laten verklaren. Depressies, schizofrenie en een bizarre operatie (waar ze wellicht weinig aan kan doen) to top it off. De scout kan model (ha) staan voor een in en in hypocriete wereld, iedereen voelt zelf dat het niet kan, toch gaat iedereen er mee door. De agency (vol mannen die – veelbetekende stilte – van jonge meisjes houden) stuurt het Siberische meisje (het harde klimaat daar zal goeie genen kweken, zie Sharapova) naar Japan, waar haar opdrachten zóuden wachten. Dat valt echter zwaar tegen, nog buiten het feit dat er helemaal geen vangnet is. Een paar keer schieten de filmmakers het meisje maar te hulp. Toch is Girl Model geen docu die keihard inslaat, en het fijne is dat de film dat zelf maar even illustreert. De 2 verhaallijntjes worden geforceerd bij elkaar gebracht: beide kampen weten niks te zeggen. Erger, de scene zegt zelf niks.

A royal affair (Arcel, 2012)
Een goed verteld, goed geschoten, vermakelijke film. Met Mads Mikkelsen erin. Er is weinig mis mee. En dat is een beetje het probleem. Elke stap in het verhaal heb je al tig keer eerder gezien en de film wijkt geen centimeter af van je verwachtingen. Een kostuumfilm vraag om een kostuumaanpak, zo lijkt het. Zodat ik mezelf de vraag stelde: Wat was het laatste kostuumdrama dat ik gewaagd en ontroerend vond? Mijn stem gaat naar Breillats "The last mistress", een film uit 2007.

ik heb dit jaar pas Barry Lyndon gezien, dus ik speel vals daarmee :)

wat me werkelijk stupefied is dat er ook dit jaar gewoon weer een schijnbaar 4 sterren 'uitvoering' van Wuthering Heights is verschenen. Austen en de Brontes zijn de Mahler 4 van etc

maar serieuzer, La Nuit de Varennes (stuk ouder dan ik dacht, eighties) en Ridicule (nineties) schieten me nog te binnen.

Ik was van plan Wuthering Heights van Arnold vanavond te kijken, omdat het vooruit gesnelde nieuws toch is dat zij wel echt iets probeert. Kijken of het de moeite waard is. Krijg toch het gevoel als ik de recensies lees dat haar de afwijkingen en shortcuts niet worden vergeven.

oh van Arnold! hmm. (ik wacht de bevindingen nog wel even af)

iemand zou Silas Marner eens moeten doen.

Vergelijkbaar met A Royal Affair, zowel inhoudelijk als wat betreft kostuums: La Princesse De Montpensier (Bertrand Tavernier, 2010).

http://www.hollywoodfiveo.com/archive/issue2/exclusive/harris/images/sellers.jpg http://gearsandshifts.com/wp-content/uploads/2011/11/diederik-stapel-26082011-02_600.jpg
Peter Sellers (in Lolita) vs. Diederik Stapel

Die Buurman en Buurman poppen heb ik ook :)

heh (houdt zich om geen grapjes te maken over de plank erboven) Wat een pannenkoek.

Paranorman
Ik dacht even dat dit die nieuwe film was van de makers van Coraline. Paranorman is dan wel een genre-film parodie (op de oude grindhouse 'living dead'-horror flicks) maar gaat best 'diep', en met genoeg grapjes voor 'volwassenen'. In dit geval is een ongelukkig paranormaal jongetje het hoofpersonage, met als enige vrienden geesten, waaronder die van zijn oma. Het stadje én zijn familie kijken hem met de nek aan. 'It's one thing being a mental case in front of your family, but not the whole freaking town!!' Een raak detail is dat het jongetje zélf – in eerste instantie – het dikke mede-loserige klasgenootje afwijst. Dat komt echter al snel goed, en het tweetal kan een leuk avontuur beginnen, waarin ook vijanden de Jetsons-achtige paranormal activities onderzoeksgroep joinen. 'Als ik had kunnen kiezen had ik deze queeste met heel andere mensen gedaan'. Sommige clichés werken erg goed (de domme American Footballer, en de blonde glossy bimbo zus) anderen worden wat minder goed uitgewerkt, terwijl de pestkop nog zo veelbelovend begint met wat moves op een Dizzee Rascal-song. Op de soundtrack zet Jon Brion heel toepasselijk de electrobasjes van John Carpenter in, maar als altijd is Brion het meest op zijn plaats tijdens het melancholische 'meet me at Montauk' new age-einde, dat in plaats van één minuutje er wel een stuk of 10 had mogen duren. Grafisch is het trouwens ook genieten, met als opvallendste detail de oren, die op een vreemd-realistisch manier doorzichtig rood-gloeien, alsof de zon erachter schijnt.

A Dangerous Method
Was Cosmopolis nog fascinerend mislukt, A Dangerous Method (de tweede Cronenberg 'van dit jaar') is saai en mat. Zoveel gevaarlijks of spannends lijkt er bijvoorbeeld al niet te zijn aan de methode van Freud (en Jung). Dat ze met patiënten aanpappen is van alle tijden, en om nou te zeggen dat die er erg onder lijden.... Ook de 'ruzie' tussen de twee blijft nogal muggenzifterig vaag. Elkaar met brieven in de haren zitten is filmisch ook niet zo interessant, en wat rest is een wat jaloersige tweestrijd zonder onderwerp. Was de film maar over hun gezamenlijke Amerikaanse reis gegaan! Zonde van de kwaliteiten van Fassbinder en Mortensen. De laatste is als Freud overigens érg dandy-esk, hij is bepaald geen vies oud mannetje. Jung lijkt me beter kloppen als strikte (en repressed) reiziger door een psychologisch wonderland, dat hij eigenlijk niet durf te betreden. Meest irritante aspect aan A Dangerous Method is 'patient zero' Keira Knightley; in eerste instantie legt ze teveel 'grinta' in haar rol, terwijl psychologische problemen op doek juist hard aankomen als ze moedeloos/resigned worden geaccepteerd, zie bijvoorbeeld het 'vogelmeisje' in Rois et Reine. Hier gaat het toch al snel (wat zeg ik binnen 5 minuten) met veel geschreeuw over masturbatie en een vadercomplexje. Is dat in elk geval nog intens, Knightley's nep-Russische accent is pas echt insane. Ik weet niet in welke volgorde ze de scenes hebben opgenomen, maar keeg sterk de indruk dat ze ergens tegen haar hebben gezegd 'effe dimme Keira'.

Savages
Deze film was al eens gemaakt, toen heette ie Blow. Een niet serieus te nemen (hopelijk ook niet serieus bedoeld...) drugs-epos, vol over the top personages. Geen coke, althans niet in de verkoop, hier maken twee gozers hun fortuin in wiet, dat ze vooral zelf roken. Zou leuk stonerig kunnen worden, maar de effecten van de THC blijven beperkt tot een van de domste onderhandelingen in de filmgeschiedenis. Als het Mexicaanse cartel (daar zijn ze weer!) hun driehoeksverhouding-vriendinnetje kidnappen brengen de jongens ál hun geld bij elkaar en bieden 10 miljoen. Wat zeggen de Mexicanen: '15 miljoen!'. Biedt dan om te beginnen 7, oenen. Savages is van Oliver Stone, een man in wie ik geen komisch talent bespeur, dus er zijn echt geen oneliners die de Mexicaanse soap-personages (inclusief Cleopatra-achtige drugsbazin) begeleiden. Wél is er leuke muziek (van M. Ward tot Trentemoller) en zijn de beelden, in Natural Born Killin' stijl, hectisch maar vloeiend. Jammer dat het verhaaltje zo dun is als een vloeitje. De drugs maken absurd snel plaats voor melodramatische dialogen, martelingen, en hysterisch geschmier van mannen als Benicio del Toro en John Travolta. Del Toro moet er even inkomen maar is dan leuk als een soort New Kid. (Hij heeft de beste en smerigste grap.) Travolta is in mislukte crime-films altijd de kers op de taart. Hij is hier faggier dan ooit, eet boterhammetjes met tomaten (die er door Del Toro af gemikt worden gemikt) om over zijn rare coupe (kaal + gel) en nekspieren nog te zwijgen...

Beasts of the Southern Wild
Hele fijne Amerikaanse indie. Ik moest aan Gilliams Tideland denken, en niet voor het eerst. Die film van Gilliam leek bij het kijken mislukt, maar kwam dat niet gewoon door zijn grote naam? Heb toch het gevoel dat hij wel wat aardige dingen aanstipte. Beasts of the Southern Wild opent met een prachtig in intensiteit toenemend 'intro' van 7 minuten, tot de titel verschijnt, en zet daarmee meteen de toon, voor een debuut vol zelfvertrouwen. De film gaat over een meisje dat in wel zeer bijzondere omstandigheden zelfredzaam dient te worden. Het mooie is, dat lijkt prima te gaan zolang de mysterieuze vader nog in de buurt is, maar naarmate de film vordert, en de vader er slechter aan toe raakt, zie je het meisje langzaam tot het jonge kind worden dat ze is. Pa en meisje wonen in een Peter Pan-achtige wonderwereld, die ze de Bathtub noemen, ergens in het moerassige zuiden van de VS, een gebied dat officieel onbewoonbaar is verklaard. Dat weerhoudt tientallen hele en halvegaren er niet van er hun geheel eigen maatschappijtje op te richten. Maar net als in Take Shelter haalt de ecologie het paradijs in. 'The storm is coming!' Het vormt het begin van het einde voor ons tweetal, want de stormen komen niet alleen van buiten. Een tijdje hoopte ik dat pa 'gewoon' een gek was, die af en toe in een ziekenhuisjurk loopt omdat ie weer eens is ontsnapt uit de loenatik-kliniek. Maar het is erger dan dat. De film nadert zo (ook door de Beirut-fraaie maar schmaltzy soundtrack) zonder meer het sentiment, maar zet daar bijvoorbeeld een sequentie als de volgende tegenover. Het meisje komt plots met de buurtkinderen 'een kapitein' tegen, die in een soort Wes Anderson-logica denkt, en de kinderen naar een dansavondje (of is het een hoerenboot?) meeneemt. Daar vindt het meisje kortstondig de moeder die ze zich al zolang wenste. Iemand die je gewoon even optilt.

Faust
Erg lange zit. Deze Faust-versie lijkt haast middeleeuws in zijn schelmenhumor. De film bestaat grotendeels uit knokpartijen, schreeuw-dialogen en grappen over poepen en neuken. De film is ook ouderwets in de zin dat ie uit de jaren '70 lijkt te komen. De seventies van Herzog en Kinski welteverstaan; de duivel lijkt hier werkelijk een beetje op Klaus, zeker als ie aan het einde ook nog eeen harnas aandoet. (Aguirre!) De dik twee uur voorafgaand daaraan zijn de twee mannen (de dokter en de duivel) in een soms lastig te volgen conversatie belandt. De dokter lijkt hier niet uit op het Geheim des Levens, of Goud of zoiets, maar genoegen te nemen met een popperig meisje. Een contract in bloed tekenen volstaat, zonder dat de duivel nu gevaarlijk wordt. De geflipte knecht van de dokter is een stuk creepier, en had met zijn golem meer screentime mogen hebben. De magie komt hier van de weelderige sets (je kunt lange takes wel aan Sokurov overlaten) terwijl de mannen rondsjokken, door stad en land. In een van meest schilderachtige passages komen ze bij een groepje wasvrouwen terecht, het lijkt even zelfs op Manets Petit Dejeuner, maar dan doet de duivel zijn kleren uit, en wordt het meer de beruchte Hongaarse smeerlapclassic Taxidermia. Het valt mee dat hier niemand zijn staart/penis in de hens steekt. Sokurovs Faust is heus niet slecht, maar valt in het niet bij de meesterlijke nazi-Mephisto van István Szabo, die ik toevallig ook dit jaar zag.

Lawless
Lawless heeft een fijne Faulkneriaanse setting maar het verhaal is clichématig en rommelig. Cave en Hilcoat zoeken hier niet genoeg de randjes op, het blijft binnen de lijntjes van Hollywood history. Het hoofdpersonage van Shia LeBoeuf belooft aanvankelijk veel. Hij is de zwakste van drie brothers in moonshine-crime, maar droomt het meest. Juist óver crime. To be Capone! Daarvoor lijkt de nerdy LeBoeuf (die iets van Hans Kesting heeft) niet geschikt. Typerend voor het falen van de film is dat hij toch uiteindelijk 'one of the boys' kan worden, inclusief weeïg einde. Was ie maar buitenstaander gebleven. De momenten dat hij ánders is (en bijvoorbeeld in janken uitbarst) zijn het mooist. Veruit de beste scene heeft dan ook niks met misdaad te maken, en doet LeBoeuf in een Proustiaanse situatie belanden. In een prachtig kerkritueel ontbloot zijn love interest Wasikowska haar voet (hij wordt bijkans gek) waarna zij aanstalten maakt ook zíjn voet te gaan wassen. Dat is teveel voor LeBoeuf. Het gekletter der wapenenen is in handen van diknek Tom Hardy, en Guy Pearce. Laatstgenoemde (rol) verknalt de film. Pearce schmiert erop los als verwijfde slechterik. De goeien zijn in dit soort films altijd maar mannelijk, primitief, maar met een hart van goud, terwijl de Brute Force-tegenstanders behandschoende flikkers zijn. Niet alleen is dat wat flauw, de film pakt ook niet echt dóór. Ik bedoel laat 'm dan maar in beeld kleine jongetjes verkrachten...

Hemel
Meisje Lena was dik, meisje Hemel is graatmager; verder zie ik niet zoveel verschillen tussen de twee. In beide films is er een ongemakkelijke verhouding met (surrogaat)-vaders, en in het midden wordt er een concertje bezoekt. Hemel is wat meer 'arty', dus is het concertje klassiek in plaats van free jazz. (Jammer want chique vader Hans Dagelet speelt wel trompet, ook heel even in beeld.) Belangrijker: wat is er toch met de vrouwen in de Nederlandse cinema aan de hand!? Het is alsof ze door de feminisering van de samenleving (die in Nederland toch al niet bulkte van de foute maar duidelijke macho-eigenschappen) zélf maar voor de caveman met de knuppel spelen. Hemel hopt van sekspartner naar sekspartner, in een ritme van 1 scene met kleren, 1 scene zonder. De opening deed me met weemoed aan Tuesday After Christmas denken. Ondanks dat die film óók grauw was, was er daar in elk geval nog iets sensueels. Hier bestaan post-coitus praatjes uit Grunbergiaanse hatelijkheden. 'Waarom scheer je je kut niet'. (Zoals Grunberg zei: 'Haar is de enige slaaf die ons nog rest') Vanzelfsprekend is Hemel niet zomaar een losgeslagen bedbeest geworden, want zulke dingen kúnnen niet zomaar. De krasjes op haar ziel krijgen we echter niet te zien. Blijft over de bijzondere relatie met haar vader (als het Malle was weet ik waar het op uit was gelopen). Die twee vullen elkaar té goed aan, en zorgen samen voor een redelijk slot, van een gelukkig ultrakorte film.

Beyond the hills (Cristian Mungiu, 2012)
Ik ben een enorme fan van Roemeense cinema en probeer zo weinig mogelijk te missen. Dus zeker niet de nieuwste van Mungiu, de man van de sublieme abortus-thriller, en producent/mede-regisseur van "Tales from the golden age", een van de grootste geneugten van het jaar. Er gebeurt in "Beyond the hills" veel meer dan in de sublieme Roemeense kruipfilms "Police, adjective" en "Aurora". Maar er gebeurde iets onverwachts: ik verveelde me. En er viel nog best wat na te denken. Bijvoorbeeld over de vraag of de film nu eigenlijk wel over religie ging, of gewoon over systeem-denken. Of we in de priester nu een soort Ceaucescu moesten zien, etcetera. Maar deze merites bleven een beetje bleek afsteken bij het geschreeuw en de herhaling. Twee en een half uur moet je rechtvaardigen. Had een dik halfuur af gekund. Dus was het wachten op de laatste scene. Want je kunt er donder op zeggen: Een Roemeense arthouse-film heeft in ieder geval een dijk van een laatste scene. En in dat opzicht stelt "Beyond the hills" absoluut niet teleur.

Ik had een gelijksoortige ervaring met Beyond The Hills. Dit is een van de weinige films ik die meer na afloop waardeer, dan tijdens het kijken. [vanaf hier spoilers!] Het einde van de film toont een onverschillige, koude wereld. Daarmee vergeleken is het geloofsgenootschap vol goede bedoelingen en misschien zelfs liefdevol te noemen, ondanks de achterhaalde, zeer behoudende levensopvattingen van de orthodoxe 'vader'. De nonnen lijken zich gelukkig te voelen in hun commune. De verhoudingen onderling zijn goed – geen ruzie, geen conflicten, kortom: een vredig leven en religie als veilige haven. Dat ze de 'gekte' van Alina verkeerd begrijpen, gebeurt uit onwetendheid en niet uit vijandigheid. Ze hadden haar gerust van het terrein kunnen weren, maar doen dat niet en proberen haar te genezen. Ik ben er ook nog steeds niet uit waar de commune symbool voor zou kunnen staan. Het Roemeense publiek zal die vraag makkelijker kunnen beantwoorden. Ik zie Beyond The Hills vooral als een tragische liefdesverhaal.

Klopt het overigens dat de onafgemaakte muurschildering waar in het begin over gesproken wordt, nooit in de film wordt getoond? Of zou ik dan toch heel even in mijn bioscoopstoel in slaap zijn gevallen?

Muurschildering, niet gezien ook.

Ik zag de film vooral als een film over systeemdenken. Het ging toevallig over religie maar het hele communistische verleden is nooit ver weg. Al in zijn eerste scene begint die priester over het westen, het verval van de waarden en het consumptiegedrag aldaar. Dat systeemdenken, en de wil om mensen daarin op te nemen, is nu een anomalie. Dat wordt duidelijk als de politie binnenvalt, en die priester zich verdedigt met dezelfde argumenten als de gevallen communistische leiders. En in de slotscene, waarin je ziet dat de verheven idealistische problemen verruild zijn voor alledaagse problemen, gesymboliseerd door de twee mopperende politieagenten over het weer en de schade aan het wegdek. Zoals bij wel meer Roemeense films: je zit de hele film naar iets te kijken, maar alles kantelt in de laatste scene.

Maar helemaal met je eens, het naborrelen in de kroeg was veel leuker dan de film zelf.

Ik was trouwens WEL erg te spreken over Arnolds Wuthering Heights! Moet er misschien een stukje over schrijven.

oh ik zal 'm toch maar kiek'n dan

The Pirates
Was het altijd al zo, of zijn bioscopen kinderparadijzen geworden? Er is een ware hausse aan goed gerecenseerde jeugdfilms dit jaar, zowel van binnenlandse (Kauwboy) als buitenlandse (Paranorman) makelij. En dan zijn er ook nog films als Beasts of the Southern Wild over kinderen vóór volwassenen. The Pirates is een Aardman-productie en daarmee voor jong en oud; maar toch vooral voor de kleintjes. Het onderwerp is zo afgesleten als de houten poot van de matroos die 'in een stoel is veranderd'. Een soort Johnny Depp-franchise voor alle leeftijden dus. (Al zullen vele net te jonge kinderen daar vast mee naartoe zijn genomen door hun ouders.) Zelfs de 'twist' waar The Pirates op drijft – de titelhelden komen een heel bekende wetenschapper tegen – zagen we al in Master and Commander. Die grap werkt hier nog altijd hoor. De wetenschapper heeft een in silent movies kaartjes pratende aap als bediende. De Piratenkapitein (Hugh Grant) kijkt van de aap naar de wetenschapper. 'Say aren't you related?' Veel van de andere grappen lijken meer een mash-up van alle mogelijke Disney-films. Zo is er weer eens een Franse kok. Het verhaaltje is flinterdun, als de plakjes vlees die de piraten tijdens hun favoriete bezigheid ('Ham night!') eten, maar zeker in de eerste helft zit het tempo er in elk geval goed in, begeleid door The Pogues en The Clash. Daarna valt het verhaal ideeëloos uit elkaar in matpartijen. Daarvoor zijn het piraten.

Amour
Maar ook ouderdom en aftakeling zijn goed vertegenwoordigd dit jaar. Haneke hield zijn vinger als gebruikelijk aan de pols van de tijd, in vergrijzend Europa, maar Amour is voor zijn doen behoorlijk... gewoontjes. Als je een film van Haneke níet de dag én avond erna door je hoofd spookt is er toch iets aan de hand. Komt het doordat dit thema bijvoorbeeld ook al door Sarah Polley werd behandeld in Away From Her, een film van vergelijkbaar niveau. De Haneke-magie vinden we hier meer in 'oppervlakkigheden' (zoals het licht door de vensters, de schilderijen-sequentie voelde je aankomen) en te weinig in de onderlinge gesprekken. Misschien is iedereen gewoon wat te lief, zelfs de wat egoistische dochter Huppert ontploft uiteindelijk niet. Mooi detail is wel dat ze pas na anderhalf uur film haar vader 'haar vader' noemt, dus een echt goede relatie hebben ze nou ook weer niet. Pa is de klassiek (lees wat ouderwets) acterende Jean-Louis Trintignant die zo oud is geworden dat hij bijna in de Benjamin Britten-make-up lijkt te hebben gezeten. That's life en de ironie van film. Zijn vrouw krijgt een hersenbloeding (het eerste moment dat hij dat merkt is al vroeg de sterkste scene van de film) en die komen nooit alleen. Eigenlijk moet je vóór de 2e er een einde aan weten te maken, lijkt de film te suggereren. Het tweede uur volgt de totale aftakeling, afgesloten van de buitenwereld. (De ongemakkelijke laatste ontmoetingen met de buitenwereld, in de vorm van de pianist zijn ook wrang, en dat zit ook al in het eerste uur) Aan het einde verwacht ik dan dat Haneke de hamer bovenhaalt, maar het wordt eerder rommelig dan schrijnend. De overeenkomst met Der Siebente Kontinent (familie sluit zich op in kamer, 'wachtend' op de dood) is duidelijk. Het lijkt me duidelijk welke film ik prefereer. (Ik voel me nu wel een barbaar.)

Prometheus
Het is omdat sci-fi altijd wel wat b-filmigs zal houden dat deze malle reboot van Alien nog vermakelijk blijft. Eigenlijk zijn alleen de ruimtelandschappen en de gadgets méér dan megacool. (Drones die een grot in 3D-hologram in kaart brengen, er zijn trouwens nog veel meer mooie hologrammen.) Funest voor het verhaal is vooral het totale gebrek aan spanning. In Alien 1 keert die on board robot zich toch tegen de crew? Michael Fassbender is op zich een goeie David “Spaceboy” Bowie-vervanger maar behalve dat ie een eigen agenda voert wordt ie nooit echt eng. Ook het buitenaardse leven is hier nog een soort new agy Fountain-achtige tussenstatus. De crew van het schip is verwarrend groot, en teveel bij-figuren krijgen teveel screentime. (Al snel moeten 2 mensen op de planeet worden 'achtergelaten', dat hadden veel belangrijke personages moeten zijn om het verhaal vlugger in gang te trekken.) Nu wordt de film pas leuk zodra hoofdrolspeelster Noomi Rapace in een ware exploitatie-fase in een Fifth Element-nikserig zwachtelgewaadje bij zichzelf een, eh, medische handeling dient uit te (laten) voeren. Met de andere opvallende vrouw uit de film (Charlize Theron, fijn replicant-achtig) gebeurt echter te weinig. Hoewel het einde lekker batshit is, zat ik daarvoor al pijnlijk te grijnzen. Dan blijken die zwijgende Aziaat en de donkere jongen uit de UNICEF-crew toch nog “nut” te hebben.

Rare Exports
Sint
Kerst- en sinthorror, de Finnen winnen door de komische waarde van een horde naakte bejaarde mannen in de sneeuw. Toch is Sint best vermakelijk, niet in het minst door enkele geshockeerde reacties op Facebook ("zo on-Sinterklaas").

(Barbaar ;)

Amour (Michael Haneke, Frankrijk, 2012)
Die cast alleen al! Trintignant na meer dan 10 jaar ‘videostilte’ weer terug op het witte doek. Huppert als de dochter. Toch steelt wat mij betreft de echtgenote/moeder, gespeeld door Emanuelle Riva, de show. Wat een prachtrol. Wat een prachtvrouw.
George en Anne zijn een hoogbejaard echtpaar, dat in hartje Parijs zo’n riant ruim, heerlijk hoog, vroeger luxe appartement bewoont. Zij krijgt een beroerte. Hij verzorgt haar. Tot het niet meer gaat…
Beklemmend.

jullie zijn gewoon oud :P

In elk geval oud genoeg om die schilderijen-sequentie niét te 'voelen aankomen'.
Het duurde even eer dat kwartje viel.
Die duif was een beetje té, voor de rest een prachtfilm m.i.

@ Ludo: Haha, het helpt vast en zeker als je sukkelende oudjes van dichtbij meemaakt met dilemma's als thuis of ziekenhuis en zelf of zuster. Maar zou het niet ook te maken hebben met het immense aantal filmuren, dat jou als kijker stokoud, en daardoor misschien wat minder onbevangen, maakt?

wellicht. 3 Hanekes in een filmjaar is ook wat veel :) (oh nee ik moet koppig volhouden natuurlijk, die duif inderdaad, aargh.)

*schrijft verder aan zijn artikeltje over Moonrise Kingdom. ah jeunesse.

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/12/moonrise-kingdom.html

Moonrise Kingdom
Zie artikel voorpagina Subs

L'Enfant d'en Haut
Nou ja zeg, nóg een film over een kind, en wéér een goeie. L'Enfant d'en Haut werd in Nederland onder de titel Sister uitgebracht, maar die richt de aandacht iets teveel op de twist. Begrijpelijk, want dat is een van de beste van het filmjaar. Bovendien is dit een echte berg-film, uit het prachtige Wallis, Zwitserland, dat hier overigens ook sjofele trekjes vertoond, dus het 'top'-aspect in de titel is niet zo verkeerd. Een jongen neemt elke dag de kabelbaan naar boven, waar hij zich bezig houdt met het stelen van ski's en andere artikelen van rijkelui. Zo komt hij al snel Gillian Anderson tegen in een Mabel Wisse Smit-achtige ski-moeder rol. (Geen lawines overigens) Nog daarvóór is er de associatie met Natascha Kampusch, als het jongetje zich op een toilet verstopt. Niet dat hij op dat moment veel gevaar heeft te duchten van de buitenwereld. Met de kabelbaan naar het schorriemorrie beneden, dáár ligt het drama, in een gammel flatgebouw waar de kleine voleur de koning van de buurtkinderen is, maar waar zijn zus zijn gestolen geld verbrast. Haar eigen money schemes (involving men) leveren aanzienlijk minder op... De twee zijn een bijzonder stel, en tot en met de twist gaat alles uitstekend. Daarna weet Ursula Meier niet zo goed meer wat voor einde ze eraan zal breien. De laatste overbodige vijf minuten suggereren zo'n beetje alle mogelijke oplossingen (zelfmoord, een nieuw begin, geluk) zonder er een in te slaan. Toch een bijzondere film. HOe lelijk is Zwitsers geld trouwens!?

The Cave of Forgotten Dreams
Ik had die ballet-film van Wenders maar overgeslagen, maar bij Herzog kon ik het (ook in 2D) niet laten. Ik wilde grappen 'die muurschilderingen waren toch ook plat', maar ze maken dus gebruik van het reliëf in de grot... Gelukkig zijn Herzog-docu's vooral de moeite waard door het vrij associërend commentaar van de man zelf. Natuurlijk weet hij ook hier weer genoeg excentrieke wetenschappers op te duikelen. De parfumier! De circus-artiest gone archeoloog. (Als hij dat laatste verneemt zit Herzog metéén op het puntje van zijn stoel.) Ook kun je het wel aan Herzog overlaten om over Baywatch te beginnen, als hij rondborstige Venus-beeldjes onder ogen krijgt. Maar goed; de grot. We zien de tekeningen al na drie (!) minuten, wat ik een goede zaak vond. Geen neppige spanning, just sit back and relax. Dit is een heel meditatieve film, ook door de fijne soundtrack van Ernst Reijseger, die ze eens een of andere hoge Nederlandse prijs moeten geven. Mooi (en toepasselijk) dat de onlangs overleden Sean Bergin nog even zijn kunsten op fluit kan vertonen. Het meditatieve zit 'm ook in het haast trotse besef van de eeuwigheid van de mens. Dertigduizend jaar geleden was de homo sapiens al bezig met kunst. Mooi is ook het gevoel dat we hier terug kunnen keren naar de menselijke oerknal, het moment dat beest 'mens' wordt. Tegengesteld aan de tijdloosheid fascineren de enorme blokken tijd die in die prehistorie alsof het niets was voorbijgingen Het ene moment maakt iemand een tekeningetje, 5000 jaar later krabbelt iemand er iets bij.

Happy Happy
Diederik S. en honderden van die Temptation Island-achtige tv-programma's hadden het al bewezen; als je 2 stelletjes bij elkaar zet in een 'afgesloten ruimte' en er verstrijkt wat tijd, zullen de stelletjes 'geswitcht' zijn. Gedeeltelijk uit verveling, of teleurstelling, en de andere doet dan 'ook maar mee' als wraak. Zie hier wat gebeurt in het Noorse Sykt Lykkelig. In de film lijkt de wereld buiten de twee paartjes niet te bestaan (van baan of school zien we niets) en ook de rest van het dorpje bestaat enkel als het kwartet sámen naar de koor-repetities gaat. Ja, weer een koor, toch iets te snel in een Scandi-film na As It Is In Heaven. En dan zwijg ik nog over het barbershop-groepje dat tussendoor commentaar geeft. De personages (en de moeizame seks) zijn echter best geslaagd. Het hoofdpersonage is een Georgina Verbaan-soapy-achtige vrouw die bijna uit elkaar barst van onzekerheden. Zelfs haar zoon heeft zich met pa tegen haar gekeerd. Pa lijkt op Matt Damon met snor, en bewijst vooral dat Damon eens een keer 'patient 0' in een grote aids-film moet spelen. (Deze Noorse pa blijkt homo.) Het nieuw gearriveerde duo komt uit Denemarken en bestaat uit een softe kerel, een Afrikaans adoptie-kind (voor het racisme-sub-plotje en subsidie-potje) én een harde, bebrilde zakenvrouw die net een affaire heeft gehad. Wetenschappelijke artikelen die niemand gaat schrijven: 'the depiction of female masturbation in film'. My gut feeling zegt dat masturbatie in film sowieso tot 'betrapt worden' leidt, en vaak naar overspel.

Ik was nogal underwhelemed by L'enfant d'en haut. Vond het nogal aantonen hoe briljant de Dardennes zijn in hun relatieve ONopgekloptheid van drama.

hmmm. De Dardennes vergelijking is wel spot-on. Vind dat het jongetje het heel goed doet.

Copie Conforme
Kreeg allemaal juichend recensies toen-ie uitkwam, maar daarna hoorde je er niemand meer over. Is ook gebakken lucht. Soort Christopher Nolan high concept "als we nu een kopie van de werkelijkheid maken, die net zo goed is als de werkelijkheid, is dat dat dan geen werkelijkheid op zich?" maar dan met langdradige dialogen in plaats van special effects.

Ik vond 'm erg goed, al heb ik 't er niet zo heel vaak meer over. ;)

The American
Mooie plaatjes, dat kan ie wel maar dat wisten we al. Misschien nog net een beetje teveel fotograaf al vond ik het tempo (veel klachten daarover op imdb) op zich prima. The Good, The Bad & The Ugly zit er zelfs nog ff in (van 'Serge Leone' volgens de ondertiteling). Ik mag dat wel, 'actie' die zo lekker alledaags kabbelt. Misschien soms een beetje teveel volgens de boekjes ofzo, het mist een beetje de signatuur die hij als fotograaf wel heeft (en al bijna een beetje te formulaïsch is geworden). Ik vond 'm iig stukken leuker dan Control, maar ik heb dan ook niks met Joy Division.

Ludo, je bent echt veel te mild over Prometheus. Ik vond het verrweg de meest vervelende/teleurstellende film die ik dit jaar zag.
Maargoe, een van mijn bandjes heette ooit Ripley en wij hebben een kat die Jonesy heet...

ja grote Alien-liefhebbers zullen wel hebben zitten janken om de sneue karakter-leegte. En dan die 'oermens' als een soort testosteron Avatar-smurf.
Maar ik vond de spacy nevelstormen wel cool.

The American heb ik een stuk op tv gekeken. Mooi gefilmd maar leeg, op een lege manier. ;) Huurmoordenaars kan ik ook weinig mee (meteen dacht ik daarna "maar Delon in Le Samuraï!"...zoiets had Corbijn waarschijnlijk op het oog).

Da's wel aannemelijk ja.

De Rouille et D'Os
Ik was helemaal vergeten dat dit cinema-jaar een Audiard-film 'bevatte'. De buzz zal snel zijn gaan liggen, en da's niet zo vreemd, dit is een verschrikking. Behalve een paar mooie shots en Audiards prima muzieksmaak (Bon Iver heeft dit jaar goed verdiend in de licensing) blijft er hier weinig overeind. De openingsscenes introduceren een pa met zijn zoontje dolend door het stadsleven, waarna de man bij zijn zus crasht en in een sjofel nachtbaantje belandt. Het lijkt de setup voor een goeie noir, zeker als hij daar een schaarsgeklede dame bevriend (waarvan hijzelf en de clubbezoekers denken dat het een hoer is). In werkelijkheid blijkt de dame orka-entertainer (!) en ontstaat een moment het idee dat dit een mozaiek-film wordt, als een soort Short Cuts. Maar de levens van de vrouw (Cotillard, ik vind ze verschrikkelijk) en man (spierbundel Schoenaerts) worden, helaas, toch gekruist. SPOILER Ik dacht net, zouden die orka's nooit mensen eten? Serieuzer: chemie tussen de twee ontbreekt net zo finaal als de lichaamsdelen die Cotillard in deze 'amputee porn' al snel moet gaan missen. (De melodrama-factor gaat heel snel diep in het rood) Probleem is vooral dat ook in die eerste nachtelijke scene de vonken tussen de twee totaal niet overspringen. Iets wat wél cruciaal is voor het plot. Nu blijven de twee elkaar opzoeken in een verhouding die tot en met de laatste scene irritant hapert. Schoenaerts wordt als de intellectuele Van Damme ondertussen ingezet voor een bizar Fighting-subplotje, dat o.a. Zus en zoontje doet ondersneeuwen, terwijl de matpartijen ook nooit echt lekker worden. En dan is er nog het einde, ik moest glimlachen om de realisatie dat een film die na een tijdje een neergaande lijn inzet die eigenlijk nooit meer omgebogen krijgt. Zo ook hier niet.

Atmen
Oostenrijk, altijd fijn. Mooi smeuïg Duits, en de mensen hebben 'r een juiste mengeling van grussgott-vriendelijkheid en cynisme. Het degelijke, Weense Atmen bestrijkt met drie terreinen er net even één teveel. De film toont niet alleen weer eens de invloed van de Dardennes aan (Le Fils is héél dichtbij), het is ook een gevangenisfilm, én familiedrama. Dat laatste had niet zo concreet moeten worden. Het lijkt alsof de scenarist dacht, hm een jongen in een gevangenis. Waar is zijn familie? Laten we hem géén familie geven. Maar in plaats van het daarbij te laten, is de jongen geadopteerd, en net 18, dus met de kans zijn biologische moeder op te zoeken. (Ik heb het vaker gezegd: adopteren leidt enkel tot lijden, voor alle partijen.) Het jeugdgevangenis-aspect aan de film is uitstekend, ik moest denken aan die jongen die onlangs 'door een politiekogel werd getroffen', zoals dat eufemistisch heette. Hij stond net als ons hoofdpersonage op het station te roken, met zijn ziel onder de arm. Unser jongen mag op verlof, en na een verknald baantje vind hij zijn stiel. Hij treedt in dienst bij een begrafenisonderneming, een onderwerp dat filmisch perfect werkt. (Was er recent niet zo'n Japanse draak-Oscarwinnaar?) Het poetsen en aankleden van lijken zorgt voor ademloze (!) scenes, waarmee de film middenin piekt. Daarna komt moeder tevoorschijn, en wordt het allengs saaier. De pijnlijke kalmte is weg. De kortstondige ontmoeting met de buitenlandse toeriste ('where are you going?' Prison' 'Oh you're a guard!') mag er echter wezen.

Sleeping Beauty
Zelfs het mooiste meisje kan een beetje gaan vervelen, zo blijkt hier. Emily Browning die in deze giallo-lala film merendeels nakend het hoofdpersonage speelt heeft een prachtig Engels-aristocratisch gezicht, een lelieblanke huid, tepels als rozenknopjes, én een goed stel vrij plompe Australische benen, die ik stiekem haar beste quality vind. Het eerste uur intrigeert dat, eh, intrinsiek. Bovendien is het verhaal dan leuk kinky, men mag hier best aan Eyes Wide Shut denken. Een erotische film waar je je vrouw mee naartoe kan nemen want een beetje 'submissive' in grijstinten. Maar als het uur om is, en het meisje inmiddels van een lingerie-serveerster baantje tot levende (doch slapende) knuffel voor oude mannen is verworden begint het ontbreken van een verhaal plots te irriteren. Er zijn een paar fascinerende passages met een Bret Easton Ellis-achtige depri-creepy vriend, maar om dat die wel héél vaag blijven, moet het plot toch komen van de Belle du Jour-achtige passages met de hoerenmadam. Maar daar valt Sleeping Beauty dus in herhaling, en blijkt de spanningslijn toch grotendeels te bestaan uit dat ons meisje steeds nét iets vollediger in beeld wordt gebracht. Vanzelfsprekend is Sleepy Beauty van een vrouwelijke regisseur, trouwens. (Zie ook Hemel, waar de film langzaam steeds meer weg van gaat hebben, als de narigheid toeneemt.)

Grappig, Atmen zag ik deze week, en ik ben nu halverwege De Rouille. Het lijkt erop alsof mensen nog even wat werk verzetten voordat ze hun eindejaarslijstje maken :)

vond je Atmen minder of beter dan L'Enfant d'en Haut? (Alpen-battle)

Echt erg, ik heb nog altijd The Artist niet gezien, niet dat dat nog nut heeft voor dit jaar...