Filmforum

En kärlekshistoria is inderdaad een interessante film. Licht absurd... het is niet zo gezellig als het lijkt. Van het hysterische einde heb ik, gezien mijn voornaam, maar een ringtone gemaakt. Voor Subjectivisten is het misschien ook goed om te weten dat het een vroeg werk is van Roy Andersson, van Du Levande en Sånger från andra våningen faam.

oh wow, ik ben vanmorgen op de IMDB pagina geweest om 'm te noteren en dat (Roy Andersson) was me niet eens opgevallen.

Suna no onna
Weer een film die ik al 20 jaar wil zien. Op een of andere manier was het wel te verwachten: geweldig (je ziet het ook eigenlijk meteen aan de beginshots.) Een bioloog is op zoek naar insecten in afgelegen duinen en mist de laatste bus. Een vriendelijke man vertelt hem dat hij wel in het dorp kan overnachten, "gewoon hier even naar beneden". De man denkt eerst nog: leuk primitief huis, aardige vrouw maar komt er al snel achter dat men het touwladder heeft opgetrokken. Daarna ontvouwt zich een fascinerende existentiële film (jaren '60 hè, is ook traag en met gave eksperimentele muziek), het wordt zelfs nog even heel spannend, semi-mystiek en voyeuristisch. Mooi ingetogen einde ook. Blijft ongetwijfeld nog lang naechoën.

@OMC:
En de mooiste zwart wit fotografie ooit, OMC? Ik geloof dat ik dat vind, of het moet Night of the hunter zijn.

Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben. :)

zwart-wit fotografie, Ivan's Childhood! (ik vind zwart-wit bijna altijd mooi, eerlijk gezegd)

Mijn avonturen door V. Swchwrm
Het gebeurt niet vaak, maar ik vond het jammer dat deze film zo kort duurde. Pas op het einde wordt het echt leuk! (Men moest op kinderfilmlengte blijven denk ik) De voice-over is weer alomtegenwoordig. Logisch, want het hoofdpersonagetje (denk een 10-jarige Maarten Ducrot) wil schrijver worden, en vangt in woorden de wereld. Maar toch. De hele film lang blijven de dialogen veelal snippertjes in zijn gedachtegangen, en daar heeft vooral het zij-takje met opa (oude opa, opa die doodwil omdat oma dood is) onder te lijden. Het maakt minder uit in de fantasie-passages, waarin de jongen (die in een surreëel mooi en leeg Den Haag woont) de koningin ontmoet. De film maakte me bijna een monarchist. Niet eens door Georgina Verbaan (want zij is de rondborstige koningin in badpak) het is meer dat je de liefde van kinderen proeft voor sprookjes, dús voor zoiets als een vorstenhuis. Mooie Wilders-dis trouwens, dat islamitische paleis. Hare Majesteit wil dat de jongen een boek voor haar schrijft. De meeste pogingen mislukken. Jongetje vertwijfeld: 'ik kan er ook een toneelstuk van maken'. Gaandeweg worden dit soort gebbetjes steeds komischer, en ook in metaforen kunnen we ons uitleven. De jongen zoekt naar 'zijn eerste zin'. En vindt de oplossing in verliefd worden. Claro. Het is de typische modernistische meets kinderlogica-gedachten van Toon Tellegen, die een cameo als 'Beroemde Schrijver' heeft. 'Heb je me al aangeraakt?'

Albert Nobbs
Mia Wasikowska is een uitstekend actrice, maar hier had haar rol toch kleiner mogen zijn. De film heet toch niet voor niets Albert Nobbs. De titelrol is voor Glenn Close, die dat weliswaar prima doet, maar haar personage is dermate ingewikkeld dat er eigenlijk veel meer screentime nodig was om de man te doorgronden. Of de vrouw, want Nobbs is ook letterlijk een 'ingewikkelde' butler. Na een traumatische gebeurtenis gaat ze al decennia als man door het leven. En nu weet ze niet meer wie ze is. Ik zag eerder dit jaar The Ballad of Little Jo waarin hetzelfde gebeurde, maar daar ging het naast clichérijker toch ook soepeler. Als je zolang in vermomming leeft moet je volgens mij heel sterk in je schoenen staan. En juist dat doet Nobbs niet. Zodra ze haar bed moet delen raakt ze al totaal in verwarring. Zouden dat soort risky situaties al die jaren niet zijn voorgekomen? Daar komt nog bij dat Alfred Nobbs 'in character' verliefd wordt op het Mahleriaans engeltje Mia. Des te meer reden om Mia slechts van afstand te bewonderen, in plaats van in de scenes met haar working class vriendje. Een en ander vindt plaats in een vrij chique hotel in Dublin (prompt associaties met Joyce, en The Dead). Een Gosford Park-achtige gescheiden wereld van bedienden en wannabe-rijken, met daartussen dus transgender-achtige kwesties. Nobbs is niet alleen! De scene met de soulmate op het strand zegt in een flardje wat we de hele tijd hadden willen zien.

On The Road
Het boek der boeken natuurlijk, in elk geval voor mij als puber, en dat een halve eeuw na dato. Zegt iets over mijn Amerikaans-romantische inborst, maar toch ook wat over de onverwoestbare kracht van het werk. Zoals het een goed boek betaamt 'leest' iedereen zijn eigen versie. Voor mij gaat On The Road over ritme. Het ritme van reizen, het ritme van muziek, het ritme van woorden. Bij Salles komt de muziek er bekaaid vanaf (op één toeterscene in het begin na dan). Ook het reizen beperkt zich tot plaatsnaampjes die af en toe (en eigenlijk overbodig) verschijnen, in een wat te modern aandoende cinematografie. De woorden blijven (al dan niet in dichtvorm) wel overeind, al ontbreken de opjuttende dialogen. Voor Salles is On The Road blijkbaar een boek over seks. Vandaar dus dat die dames zo prominent in die trailer figureerden! Dean Moriarty is hier een Brad Pitt-achtige seksgod met manische Jack Nicholson-trekjes. En Sal Paradise. Die kijkt van een afstandje bewonderend toe. Dean doet het met alles en iedereen. Zijn hele denkraam lijkt uit niets anders te bestaan. Het neigt soms naar een schelmenkomedie. Sal (Sam Riley) en Dean (Garrett Hedlund) naakt in een auto met Twilight-meisje Kirsten Stewart aan de 'versnellingspoken'. Dat soort dingen. Gedenkwaardige cameos zijn er voor Steve Buscemi (ik verklap niets) en Viggo Mortensen. Van de laatste (als Old Bull Lee aka Burroughs) had ik nog wel wat meer willen zien, want het hart van On The Road bestaat toch uit twee bloedbroeders die door middel van een vriendschap op noodsnelheid het leven in al zijn facetten opzuigen. Met Burroughs als de Grote Aangever, en het boek van Kerouac als één van de resultaten. Het slot van de film, als de vriendschap implodeert en het boek geschreven gaat worden is wél mooi, en opvallend bitter.

Get The Gringo
In de Nederlandse bioscopen uitgebracht onder de titel How I Spent My Summer Vacation. Meerdere titels, hoort het ook bij een wanstaltig amusante b-film. Mel Gibson had er duidelijk zin an (hij schreef ook mee) maar Charlie Sheen of Nicholas Cage is hij niet. Zij zouden hier helemáál op hun plaats zijn geweest. Get The Gringo begint waar Sweet Sweetback ophield, de crimineel die naar Mexico vlucht. Alleen, op die grens staat nu een muur. BAM! Gibson (de 'driver') levert ondertussen op de voice-over Tarantino-ironisch commentaar op wat plaatsvindt, en behoudt ook zijn cool als hij even later in de Mexicaanse gevangenis belandt. Vanaf dat moment wordt Get The Gringo een soort Celda 211, een typische genrefilm, met schmierende sigarenrokende slechteriken. Er zou ook best een serieus goede prent in Mexicaanse gevangenissen zijn te maken. Dat zijn echt kleine steden. ('Is this a jail or the world's worst market place' peinst Gibson.) De kleine details zijn goed verzorgd hier, zoals de 'tentenverhuur', voor quality time met de bezoekende vriendinnetjes. Sigaretten vormen (al dan niet voor 10-jarige jongetjes) een running gag, en ik deed zelf nog een tijdje mijn best om de hier een film noir (spoof) in te zien. De cinematografie heeft zijn stemmige momenten, maar uiteindelijk lijkt de film te zijn opgezet voor één 'ziekenhuisbehandelings'-grap. Daar stond ik een uurtje of wat later onder de douche nog wel om te grinniken.

The Cabin in the Woods
The stoner knóws! De postmoderne grappen a la Scream waren wel zo'n beetje uitgewerkt in horror-films, vandaar dit mini-stapje terug. Een modernistische horror-film. Laat de machinaties achter het medium zien, Sybren Polet-stijl. De schrijver bepaalt wat er gebeurd. Nou ja, in dit geval hebben we het over een heel team dat in een soort sci-fi space station een groepje jonge sexy geile twintigers naar het bekende Deliverance-blokhutje jaagt. Onder hen het blondje, het alto-ige Krezip-meisje, de goede neger (er is er ook nog een op kantoor) de atleet, én de stoner. 'I missed your rants' zeggen de anderen, maar in wezen is hij natuurlijk enkel mee voor de wiet. Hij heeft het zaakje als enige door, maar op dat moment is het al te laat te ontsnappen. Onzichtbare muren (als aan het eind van computer-spel-werelden) houden de jeugdigen tegen. Alles valt en staat hier natuurlijk met de twists op het meta-vlak. Die zijn niet bepaald diepzinnig. Het bloed vloeit overdadig, maar spannend wordt het niet. Het is ook moeilijk kantoorlui als 'slechteriken' te zien. In het beste geval kun je Cabin zien als de Horror Vacui-omkering van “Nothing', een andere 'dit is film alles kan'-film. Jammer dat die open goal-kans voor een stevig anti-religie einde wordt gemist.

The Muppets
Wanneer waren de Muppets groot? Voor mijn tijd in elk geval, want ik kende alleen Kermit. En die oude mannetjes natuurlijk, die in deze film-comeback de leukste meta-grappen hebben. 'Ligt het aan mij, or is he reciting a very important plot point?' Sowieso veel meta-fun, er wordt gereisd 'by map' en tijd bespaard 'per montage'. De ultieme cynische grap wordt echter niet gemaakt. De Muppets worden hier met zelfspot aan de vergetelheid ontrokken, waarvoor een pak geld nodig is, geld dat, zou je kunnen zeggen, met de film waarnaar we zitten te kijken wordt verdiend. The Muppets is verder een vrolijke musical, waarin Jason Siegel en Amy Adems hard hun best moeten doen om de malle beestjes bij te houden. Siegel heeft een poppenbroertje (a la Ted) die als enige nog wél van de Muppets houdt. Een bezoekje aan Kermit (die als een kluizenaar in een mansion woont) is de opmaat voor de comeback, al zingt Kermit eerst nog even het mooiste, Eels-achtige liedje van de film. Na het retro-grappend eerste half uurtje, met tristesse, volgt het standaard musical plotje, in gebruik vanaf 1920. We bouwen een show op en we voeren 'm uit. De Muppets blijken minder anarchistisch dan gedacht, niet zo vreemd als je het Disney logo ziet verschijnen. De bekende propaganda van conservatieve family values. Chris Cooper is de slechterik met de welluidende naam Tex Richman. Feitasie; in de Nederlandse nasychronisatie wordt dat Rijkman Groenink.

The Mill and the Cross
Redelijk aangenaam projectie-filmpje voor kunstgeschiedenis-studenten. Komt dat even goed uit. Een van de massa-werken van Pieter Bruegel komt hier tot leven, op een manier die de formaliste (dus verschrikkelijke) Svetlana Alpers wel zou bevallen. Er is geen (misplaatste?) suggestie van 'realiteit', zoals bijvoorbeeld bij die Scarlett Johansson-film over Vermeer. Het filmdoek bestaat uit het schilderij, met op de voorgrond bewegende mensen. Een mooi staaltje. Regisseur Majewski stopt er ook genoeg knipoogjes in naar andere werken. Een vrouw stopt een brood onder haar jurk, en lijkt op het meisje uit het Arnolfini-portret, er wordt gemarteld a la Goya, en de kleuren zijn van Patinir. Van een tijdje later zijn de talrijke 'Hollandse'doorkijkjes die we in de huiselijke passages zien. Geen scene zonder venstertje, zodat de belichting optimaal is. Ik kan deze 'rant' rustig houden, want gesproken wordt er nauwelijks. En áls het al gebeurt is de duiding eerder ergerlijk. Polenis het geschikte land voor het verfilmen van dit doek. Vroom en katholiek, met Jezus (vandaar al de broden he) die ergens op de achtergrond wordt geslachtofferd, terwijl 'het volk' er verder helemaal niet zo'n oog voor heeft. Vanuit de verte kijkt de molenaar (aka God) toe. Rutger Hauer is Bruegel maar heeft weinig kans iets bij te dragen. Vreemd genoeg lukt Charlotte Rampling (als Maria) dat wel. Ze ziet er verrassend kloppend uit in een niqab-achtig gewaad.

Jagten (De jacht Thomas Vinterberg, Denemarken, 2012)
Het is alweer meer dan 17 jaar geleden, dat jonge Deense filmmakers, onder aanvoering van Thomas Vinterberg, een ‘eed van zuiverheid’ zwoeren om een realistische ideologie te prediken. Gelijk reformistische kerkvaders hamerden ze 10 regels aan de tempeldeur waar preciezen in de Dogma-leer zich aan moesten houden. Draaien op locatie, geen gedubd geluid (of muziek), handheld cameravoering, naturalistische kleur, geen optische effecten, geen (oppervlakkige) actie, setting in het hier en nu, geen genrefilm, beeldformaat 35 mm en geen credits voor de regisseur.
Vinterberg kwam met zoveel tamtam de filmscene binnen, dat het bijna onmogelijk is om zijn nieuwste film onbevooroordeeld te bekijken. Als in een reflex schieten de tien regels als een vinklijst door je hoofd. Hee, muziek! Maar verder… alles op locatie… check, syncgeluid… check, veel handheld, naturelle kleur, geen filters, chronologie, geen hokje. Nog steeds scoort Jagten een zeven min op de Dogma-schaal. Tegen punt 6 wordt gezondigd. Al kun je redeneren, dat de geweren en moorden (op dieren) functioneel zijn; de filmtitel zegt genoeg. Ook het afwijken van regels 9 en 10 is begrijpelijk. Zonder digitale camera niet afdoende budget. En zonder het noemen van de regisseur geen publiek. Vinterberg is tegenwoordig immers een grote naam.
Belangrijker is, wat dit realisme teweegbrengt. Je zit als kijker op de huid van de hoofdpersoon. Soms erin zelfs. Mads Mikkelsen, als van pedofilie beschuldigde dorpsleraar, is groots. Je voelt met hem mee. Je lijdt. Je schrikt. Achter me hoorde ik zelfs snikken.
Anders dan zijn dorpsgenoten weet je, dat Lucas onschuldig is. Tot er iets knakt in de lijn van het verhaal. Dat je denkt: dat is raar. Ik had dat aan het eind, H. al aan het begin en L. er tussenin. (En daar heb je het dan over tijdens de borrel achteraf.)
Waarachtigheid is een basisingrediënt voor elk verhaal, maar bij realisme is het een voorwaarde. Valt het geloof weg, dan is er niets.
Wat overblijft is Thomas Vinterbergs beste film sinds Festen. Daarover geen twijfel.

O ja, de Muppets! In Nederland werden die shows door de KRO uitgezonden. Begin jaren tachtig als ik me niet vergis.
Als je alle films hebt gezien en alle metal hebt beluisterd, ga je dan alle Muppets Shows recenseren?
Honderdtwintig maal een half uurtje maakt 60 uur. Eitje, Ludo ;)

Als je alle films hebt gezien en alle metal hebt beluisterd, ga je dan alle Muppets Shows recenseren?

heheh. ik bedacht me laatst dat ik in 2002 ofzo, ook nog eens een jazz-draad ben begonnen hiero. En wat te denken van alle Twin Peaks afleveringen!

eerst maar eens dat Jagten ergens dit najaar. :)

(oh wacht zo lijk ik het nog serieus te overwegen he, nou ja dat is dan in character)

@Mic: Tot er iets knakt in de lijn van het verhaal.

Laat me raden. De kerkscène? Vond ik een minpuntje in een verder meeslepende film. Vinterberg weet de kijker hetzelfde machteloze gevoel mee te geven als Lucas (briljante Mads Mikkelsen).

@Vido Liber: De kerkscène... klopt. Een kijkgenoot haakte al af bij het gemak waarmee de massahysterie om zich heen greep, maar daar kon ik, de Bolderkaraffaire indachtig, nog in mee.

Cosmopolis
Zou het nou aan het script liggen, of behoort het boek van Don DeLillo toch al niet tot diens beste werken... Want aan de toon van de dialogen te horen heeft Cronenberg die gewoon linea recta uit het boek gelift, wat op zichzelf mooie wonderlijke sfeer geeft. Iedereen praat heel toneelmatig intelligent. De cinematografie is eveneens goedverzorgd, de muziek is van Howard Shore, en de plot in a nutshell (de neergang van één man in één dag) heeft ook wel wat After Hours-trekjes. Kan niet misgaan? Wel dus, want Cosmopolis is een lange zit, ondanks die comfy limo. Het hoofdpersonage, een biljonair die ook nog eens recent into 'oud geld' is getrouwd, bedenkt 's ochtends dat hij naar de kapper moet. De dag besteedt hij vanuit zijn 'spaceship' aan het vermaken van allerhande dames (beginnend bij Binoche) en ondertussen te pogen zijn nieuwe eega tot vleselijke conversatie te verleiden. Het blijft bij 'gewoon' gebabbel met haar. Ondertussen storten de financiële markten (en dus zijn geld) in, is er een soort anarchisten-actie met Bunuel-trekjes. (Een van de betere elementen.) Maar alles staat en valt toch met een bepaald soort magische monologen je echt de film in zouden trekken. Enkel Samantha Morton (oh Samantha!) krijgt het voor elkaar. En het ligt echt niet alleen aan haar hoge voorhoofd. Prompt is ook de tekst fascinerend. Ze is dan ook de futuristische 'chief of theory' van het bedrijf. Het einde, met Giametti in ET-vermomming, zou spannend moeten zijn, maar voegt bar weinig toe. 'What is the flaw of human rationality? It pretends not to see the horror and death at the end of the scheme it builds.'

Footnote
De beste twist van het filmjaar. Ik zwijg dus, maar zoals elke goede twist zorgt het het ervoor dat de (beide) hoofdpersonages in een ander licht komen te staan. Bovendien volgt snel erna ook nog eens een werkelijk fantastische, gelukkig zeer uitgebreide scene. En dat in een krap hokje van de universiteit, waar de aanwezigen als er iemand binnen komt steeds allemaal moeten gaan staan, in een soort stoelendans op een postzegel. Gortdroge humor, net zo gegroefd als het voorhoofd van 'de voorzitter'. (Hemeltjelief.) Maar ondanks dat er zeker te lachen valt is niets hier zonder een zekere tragiek. Wat nu als je hele wetenschappelijke carrière in wezen heeft geresulteerd in één voetnoot? Footnote doet het net als oude Joodse Talmoed-wetenschappers verder rustig aan. De film gebruikt eerste zo'n twintig betrekkelijk lichtvoetige minuten om de kijker haast in slaap te wiegen. Generatieconflictje, wetenschappelijke verhandelingen die helaas nooit aanstekelijk worden, en bijna te kokette symfonische muziek. Maar dan volgt dus díe twist, waar vader en zoon (beide wetenschappers op hetzelfde gebied) de rest van de film voor nodig zullen hebben om 'ermee' te dealen. Subtiliteiten voor op het puntje van je stoel. In de kantlijn valt de achteloosheid van Israel veiligheidsstaat nog op. Natuurlijk bevinden we ons hier in de hogere echelons van de samenleving, maar toch. Lag het trouwens aan mij, of poogt de openingsscene (dat het slot spiegelt) ons op het verkeerde been te zetten? Ik meende een tijdje dat het een slimme flash forward was. Detail: ik voer ook wel eens een project niet uit. Anders kon deze op mijn tumblr 'films waarin gesquasht wordt'. Immer een goed teken.

Violeta Went to Heaven
Altijd een mooi verschijnsel gevonden, een biopic over iemand die je tótaal niet kent. Zo zag ik er ooit een over Arbus. De Violeta uit deze film van 'Machuca' Wood is de Chileense Violette Parra, all around kunstenares met een primitivistische voorliefde voor 'het volk'. De film is niet zo surreëel als die over Arbus, maar wel verwant en expres chaotisch, we flitsen heen en weer door Parra's leven, waarin we o.a. flardjes zien uit een Marquez-achtige armoedige jeugd. Pa is een soort Amalric, met als grootste talent het innemen van drank en het imiteren van dieren. Het huwelijk van Violeta komt er zeer bekaaid vanaf, want even later zit ze al in Polen. Ze brengt de luide en mooie Chileense folklore-liedjes naar de arbeidersklasse. Zelf een communiste ('zelfs mijn bloed is rood') merk je vanaf dat moment haar dominante trekjes. Communisme = nu allemaal meeklappen! In weer andere passages sijpelt de tragiek van dit overvolle hoofd het verhaal binnen. Niet voor niets doet Violeta niets liever dan to 'play dead'. De omens, metaforen (kippen en hanen) en verklaringen zijn verder wel wat overduidelijk (een diepe onzekerheid). Maar in de beste scenes vangt de film de grillige dame moeiteloos. Zoonlief komt binnen met een nieuwe vriend. Meteen neemt de spanning bij alle aanwezigen inclusief moeder toe. Is de jongen homoseksueel? Wil de moeder de zoon voor zichzelf? Nee hoor, even later duikt zijzelf met die nieuwe vriend het bed in. Zo'n mensch dus. 'Ik denk dat je een zeer moderne vrouw bent', merkt een conservatieve Chileense journalist terecht op.

Headhunters
Ik heb de neiging dit een 'vrolijk spektakelstuk' te nemen. Onzin, er is niet vrolijks aan. Spektakel is het wél, in een ekte ekte genrefilm. De setup van een kunstdief met een minderwaardigheidscomplex lijkt nog een tong in de wang-verhaal te suggereren, maar hoe langer de film duurt hoe bloederig het wordt. Hoewel het verhaal verder niet serieus is te nemen, is het wel allemaal uitgevoerd met de intentie van een bloedserieuze Scandinavische thriller. We beginnen dus met een Jort Kelder-mannetje (annex bleke Harry Potter-slechterik) die in zijn modernistische designer-villa zijn twee koppen grotere schone pleziert. Daarvoor moet hij alles uit de kast halen – denkt ie – en dus steelt hij met een snorremans Munchs e.d. Van de rijken. Dan dient zich een droomkans aan, zo gemakkelijk dat alle alarmbellen af zouden moeten gaan. Onze held lijkt dit ook wel te weten, maar ziet een en ander gewoon als een uitdaging. Een schilderij jatten van een beveiligingsexpert, die er bij loopt als Antonio Banderas gone nazi. Doen we! Vanaf dat moment verwachten we twists, twists, twist, en hoewel het verhaal langzaam noirig onnavolgbaar wordt blijven bruuske wendingen uit. Ik zat al te bedenken 'wie is de domste' (want die gaat met het been heen) maar vijf minuten later is die figuur dood. Femme fatale dan? Het gaat echter om de knalharde actie, en een hoofdpersonage dat maar niet kapot gáát. Vandaar ook dat hij halverwege zijn 'huid' af, als Paul Weller in Robocop. Collina-style. (En oh ja, squash!)

Iedereen praat zo in DeLillo boeken. Dat is ook fijn. :) [moet de film nog zien]

ondertussen, is men hier van op de hoogte?

https://www.youtube.com/watch?v=QDajL441mZc&feature=relmfu

ben benieuwd of jij er wel wat mee kan (Cronenberg + DeLillo het zóu toch...)

Ja, lijkt toch een een-tweetje dat leidt tot schot in open doel (moet dus bijna wel misgaan ;)

Hoshi o Ou Kodomo
Een bij vlagen wat ongemakkelijk mengsel van Miyazaki en Moebius, dit redelijk complexe verhaal van een tienermeisje dat samen met haar leraar een weg naar een onderwereld ontdekt. Dat gaat dus lekker los met allerlei mythologie (de leraar wil immers zijn te vroeg gestorven vrouw terughalen). De animatie is oogstrelend, Makoto Shinkai en zijn team gaan op Mallickachtige wijze los op de natuur. Helemaal bevrijdt van de Miyazaki invloed raakt hij niet, alleen is het net allemaal wat grimmiger, wat mij onnodig leek (was blij dat ik hem in mijn eentje had gekeken). Rare film uiteindelijk, niet helemaal geslaagd wellicht (kan er niet helemaal de vinger op leggen waarom) maar wel een hele mooi queeste.

Sean Bean death scenes.

http://i.minus.com/iUafZqZKRdIOF.gif

Hugo
Zie artikel op de Subs-voorpagina

Starbuck
Die Quebecoise films blijven maar komen. Zou het feit dat Montreal zo'n muzikale hotspot is daar nou nog iets mee te maken hebben? Eerst bloeien de goedkope kunsten, daarna de duurdere? Starbuck is geen Monsieur Lazhar, maar wél een van de leukste 'simpele' komedies van dit jaar. Ik heb zeker het eerste half uur hard zitten lachen in deze combi van Danny Boon, Urbanus, All-Stars en Apatow-bromance. Het zijn niet eens de (meest flauwe) grappen, het is een bepaalde schwung en charme. Een Tom Barman-achtige kerel werkt in het slagersfamilie-bedrijf als 'distributeur', maar in het leven van de loser gaat ook op een normale dag alles mis. Wél heeft hij op de een of andere manier een knappe vriendin bezwangerd. Extra crisis voor de arme kerel. Hij gaat ten rade bij zijn advocaat annex beste vriend. Deze dikzak (denk Jonah Hill, maar dan ouder) is naamloos én fantastisch. Ik wil het knauwende Frans spreken zoals deze mannen dat onderling doen. De advocaat legt hem uit – terwijl het bewijs geleverd wordt – waarom hij géén kinderen moet nemen. Dan haalt het verleden het hoofdpersonage in. In Nederland was laatst een docu op tv over een particuliere sperma-donor die een stuk of honderd kinderen had. Natuurlijk werd ie maar pervers genoemd (hij gaf zelf toe dat hij het gewoon deed voor de seks), maar wat mij frappeerde was dat de man duidelijk een 'psychologisch' stempeltje vertoonde. (Stikverlegen, wonend bij zijn moeder.) Zou dat nou niet in de genen zitten en zo worden verspreid? De man in Starbuck overtreft het kinderaantal met gemak, en zodra hij een en ander accepteert begint een heel nieuw leven. De film verandert van komedie in goedmoedige familie-tearjerker (ha, jerking indeed). Lief.

Young Adult
Nieuwe samenwerking van Reitman en Cody, het Juno-duo. Nu was Juno wérkelijk een Young Adult, de ironie van deze film zit 'm erin dat het hoofdpersonage (Charlize Theron) er wél zo bij loopt, en zo handelt, maar dik in de dertig is. Stuck in the past, en in de boeken die ze schrijft (in het 'young adult' genre dus). Het levert zeker in het begin fijn mumblecore-genavel op. Theron is goed als een vrouw die veel te kritisch op anderen is, en veel te aardig voor zichzelf. Ze rijdt in haar blitse mini van 'the big mini' (Minneapolis) naar het dorpje van haar jeugd. De jongens van de high school zijn getrouwd of geflopt, en de dame zal de boel eens op scherp komen zetten. De film schiet heen en weer tussen rake details en scenario-constructies. Hit and miss. Moeder spot haar dochter Theron. 'Have you been avoiding me?' 'No I was plánning on calling you'. In het ouderlijke huis aangekomen is ook pa aanwezig. Ok, het is een detail, maar ik had van die man ('Hi George') de nieuwe vriend van ma gemaakt. Of is het hoofdpersonage zo eigengereid dat ze (slim en mooi als ze is) zelfs geen oogappeltje van pa is geworden? 'Psychotic prom queen bitch' fluistert de concurrentie. Theron komt natuurlijk voor haar oude vlam, en natuurlijk gaat dat genant mis. Te erg mis, wat mij betreft. Want scenariste Diablo Cody is wel zo iemand die – heel Hollywoods – alle lijnen in één verdwijnpunt oplost, en daar op het eind ook nog de loserige gewetensvolle bijrollen bij betrekt.

Pretty Maids All In A Row
O RLY? Ongetwijfeld een cultfavoriet dit, volgens mij kwam ik erop omdat Tarantino dit in zijn laatste top-10 aller tijden lijst had staan. Recalcitrant natuurlijk. Dit is de film die Roger Vadim maakte na Barbarella. In California met Angie Dickenson, Telly Savalas en Rock Hudson. Soms lijkt het wel een soort proto-Heathers, een cynische high school film zonder dat de bite als het ware consequent wordt doorgezet. Vadim kan zich hier en daar vrolijk maken over post-hippie Amerika en zich verder concentreren op geile tienermeisjes via de hoofdpersoon, een wat sullige jongen die geïntroduceerd wordt in een fantastisch claustrofobische openingsscène. Er wordt een moord gepleegd op een meisje en eigenlijk is er geen enkel mysterie want Rock Hudson als een soort hippe schoolpsycholoog die iedereen krikt is ongeveer de enige mogelijke dader. Ondertussen probeert hij in een kluchtachtig subplot de sukkelige jongen van zijn angst voor vrouwen af te helpen met de hulp van de nieuwe lerares (Dickenson). Het is allemaal wel vermakelijk maar het mist net scherpte om echt te snijden. Bovendien werd ik retrospectief melancholisch van die arme Rock Hudson, het toonbeeld hier van heteroseksuele viriliteit en toch op een vreemde manier onhandig/ongeloofwaardig als hij intiem moet doen met vrouwen (maar dat had niemand blijkbaar door).

Er wordt een moord gepleegd op een meisje en eigenlijk is er geen enkel mysterie want Rock Hudson als een soort hippe schoolpsycholoog die iedereen krikt is ongeveer de enige mogelijke dader.

heheheh.

Cosmopolis
Eindelijk een film waar mensen eens normaal praten! Ben veel vergeten van het boek maar Cronenberg heeft de DeLillo sfeer vrij goed neergezet. Dat voor andere mensen denken, in vragen praten, het gebruik van "this", het zelfbewuste van taal. Ik zag al met een schuin oog dat men elkaar in de haren vliegt of Cronenberg de boodschap van het boek totaal heeft verknald. Geen idee, maar ik las wel een interview met DeLillo die erg enthousiast was en er sowieso afstand van nam als "dat is nu het Cronenberg-ding." Wat ik miste en wat me altijd is bijgebleven uit het boek is beelden van de stad zelf, DeLillo beschrijft dat echt subliem en Cronenberg, toch altijd geïnteresseerd in architectuur, had ik wat dat betreft wat meer van verwacht. Pattinson met die irritante kop van hem leek trouwens wel in zijn rol te groeien. Ik heb zo het vermoeden dat over 20 jaar dit als de film wordt gezien die het gevoel van een periode wist te vangen.

Overigens: Chief Theory...dat wil ik later als ik groot ben ook worden.

:)

met het eerste en vermoedelijk meteen meest legendarische prostaat-onderzoek in films ooit.

Tekkon kinkurîto (2006, Michael Arias)

Visuele bombast, vet aangezette thematiek over donker en licht, dat op een zeker moment wel heel letterlijk wordt uitgespeeld.
Allemaal elementen die ik onacceptabel und 'zum kotsen' vind in een 'normale' speelfilm, maar in een animatiefilm komen ze er mee weg.
Prachtige animaties.
Mooie soundtrack.
Aanrader.

Eagle vs. Shark
Je Nieuw-Zeelandse indie (met bijhorende muziek.) Ook weer van die "goede films die je afgelopen 10 jaar bent vergeten te kijken" lijst. En ja, dat was anders. Een soort liefdesverhaal tussen twee nerds. Maar dat dekt de lading niet zo goed, dat klinkt te schattig. Lily werkt in een derderangs hamburgerrestaurant, is duidelijk te onhandig lief en wordt door iedereen veracht. Ze heeft een oogje op ene Jarrod, een mega-nerd die in de gamesshop werkt. Op een feestje waar zij als haai is verkleed merkt hij haar eindelijk op omdat ze heel goed kan gamen en er ontstaat zoiets als een relatie. Maar Jarrod, die een soort nerd fantasiewereld leeft en eigenlijk een totale eikel is, heeft in zijn thuisdorp wat dingen uit het verleden af te handelen met een pestkop van school. Dus gaat ze mee ontmoet zijn familie. Erg fijne film, ergens dodelijk triest maar met een genoeg goede grappen en mooie details om het tot een goed einde te brengen.

ah dat klinkt goed (x2) dat tekenfilmproject zal in 2013 toch aan moeten vangen.

random dingetjes, ik zat elders te mopperen 'waarom heeft die waardeloze Nederlandse cinema nog nooit een Spinoza biopic gemaakt'
Weest Subjectivist Koen S me op deze: http://www.imdb.com/title/tt0107123/ met Huub Stapel als Spinoza, en regie van Leon Likud de Winter. Dat klinkt zó goed dat ik 'm eigenlijk ongezien moet laten. (Zal ook wel niet zo snel te vinden zijn)

Hoffman's Honger, een boekverfilming met Elliott Gould op verveelde automatische piloot. Volgens mij als (mini)serie op tv uitgezonden en zich afspelend in tegenwoordige tijd. Dan moet Spinoza dus in een droomscène voorkomen of als fantasiefiguur. Maar het is alweer lang geleden en ik heb dit product voor het grootste deel uit mijn geheugen weten te wissen. Geen aanrader.

heheh. Elliott Gould óók nog, wat een briljant imaginair project.

Kauwboy
Als ik 'm iets eerder had gezien had ik Kauwboy bij mijn Hugo artikel kunnen betrekken. Ook hier een langharig jongetje, type 'buitenspeelkind', met als kompaan een ouder buurmeisje, en ook hier het grote trauma van de verloren ouder. Kauwboy zal vermoedelijk de beste Nederlandse film van dit filmjaar blijken, al is ie zeker niet perfect. De dialogen blijven moeizaam, te uitgeschreven, iets wat ook geldt voor de in de openingsfase veelvuldig voorkomende monologen van het jongetje. (Tegen zichzelf, en de kauw, die zo als een soort 'expositie'-instrument dient.) Maar Kauwboy schittert op de vlakken woede en haat. Hardheid, voor jezelf vooral, maar ook voor anderen, daar past de sport waterpolo die het jongetje beoefent (bijten, krabben, kopje onder gaan) prima bij. Het is bijna geen kinderfilm meer te noemen, zo. Jongetje en pa hebben een vechtrelatie, die woordloos bijzonder sterk is. Ravotten op de bank lijkt nog leuk, maar eindigt met een ferme tik. 'Pa is de laatste tijd helemaal niet zo vaak meer boos geworden', meldt het jongetje wanhopig opgewekt door de telefoon. Verder familie blijft echter volledig uit beeld, dus moet de liefde komen van de gevonden kauw. En het buurmeisje. Hier zonder muts (=zedig?) maar nonchalant kauw(!)gomballen blazend. Péts, als dromen spatten ze uiteen. Kauwboy duurt ultrakort, en mist zo wat kansen op George Washington-arthouse niksen. Maar de cinematografie uit een willekeurig Nederlands suburb-stadje is fraai, en de muziek van Ricky Koole (tevens de moeder) heeft de juiste snik.

Once upon a Time in Anatolia
Grootse film, en ik was niet eens zo'n grote Nuri Bilge Ceylan-fan. Hier pakt hij echter Roemeens uit. Ik ga enkel echoën wat Olaf al zei in zijn Subs-artikel. Once Upon a Time ligt in de lijn van Aurora. Langzaam, beklemmend en heel fascinerend. Tegelijkertijd lijkt de film op L'Humanité met zijn minutieuze aandacht voor politie-procedures, en de wat sneue mannen die een en ander uitvoeren. Ceylan pakt hier de meest intellectuele variant van de detective (de dader is bekend, heeft bekend, maar wáár is het lijk). Alle thrillerige vragen zijn zo afgedekt, wat rest is enkel sfeer en een vleugje 'waarom'. De cinematografie van de eerste helft van dit lange epos is zó goed. Het is bijna belachelijk. Ik heb nog nooit zulke mooie nachtscenes gezien. Dat begint al na een minuutje of vijf als we de politie-karavaan van een afstandje zien aan komen rijden en iedereen langzaam uitstapt. De hele film baadt in een gouden clair-obscur. Terug in de auto maken we kennis met de leden van de karavaan. Gebabbel over random zaken, en plots merken we dat de camera verschuift. Heel langzaam komt nog een persoon in beeld, achter in de auto, in het donker. De Dader. Durer/Samaras-look. Volgens mij is dat na 10 minuten en dan heb je dus al 2 geniale momenten te pakken. Waaraan herken je nog meer dat een film goed is? Dat je gaat denken dat de bijrollen door 'werkelijke' personen worden gespeeld. De sergeant uit het leger die koekjes aan komt bieden aan rechercheurs. Gaandeweg begint de film op de dokter in het gezelschap te focussen. Dat is het typische Ceylan-personage. Gebroken huwelijk, gebroken man, goeiigheid die op ontploffen staat. Hij en de prosecutor vinden elkaar gedurende de nacht, in een motief van 'de vrouw die uit mijn leven verdween'. Aan het eind lijken ze zelfs op elkaar, door rondspetterend bloed nota bene. Die heerlijke nacht blíjft daarvoor maar duren, en wordt afgesloten met de mooiste sequentie van de hele film. Een lemen dorpje, een overijverige foute burgemeester, en – omdat ze het er toch net over hadden – de eerste vrouw die de film binnenloopt. Iedereen houdt de adem in. Buiten blaast de storm gouden bladeren door de lucht. Een appel valt. Niet ver van de boom? De dag zal even verrassend zijn als de nacht.

Extremely Loud & Incredibly Close
Paradoxaal, maar de negatieve recensies hielpen hier. Ik vond 'm best meevallen. Tuurlijk, je moet het boek he-le-maal vergeten, de film is charmant noch intiem. Zo bezien komt die verfilming toch te vroeg. 9/11 is nog altijd te dichtbij voor Hollywood. Het moest weer een tearjerker worden, met vleugjes patriottisme en filmster-ouders. Moeder Bullock is net Jenny from the Block. Dat zijn nu net dingen die het boek van Safran Foer níet bedoelde. De film-versie is echter bij momenten wel interessant fout en kil in haar emotie-gehengel. Er zit veel woede in, en het werd me nu pas duidelijk hoe slecht het hoofdpersonage eraan toe is. (Wellicht 'functioneren' excentriekelingen beter in boeken.) Het magere knaapje wordt geplaagd door angststoornissen, die enkel toenemen nadat pa (Tom Hanks) 'on the worst day' tot stof vergaat. Het eenzame jongetje mist de queestes van zijn beste vriend, en bedenkt uit pure overlevingsdrang nieuwe, zodat hij aan de gang blijft. De meditatie-tamboerijn moet 'm daarbij rustig houden. Rinkelrinkel. Extremely Loud wordt bijna verknald door extremely overheersende muziek. Desplat is érg cheesy bezig, en in combinatie met de zeikerige voice-over is de film in feite bezig aan een eeuwigdurend intro. Pas helemaal op het eind, als de belangrijkste onthullingen komen valt het piano-getingel stil. En dan wordt het ook even echt goed, met een fraaie dialoog in een al even kil zakengebouw. Warmte kan het jongetje niet redden. Dat heeft Max von Sydow al vergeefs in een zwijgende rol geprobeerd.

11 Flowers
Vier films over 11-jarige jongetjes in een week, da's wat teveel van het goeie. Ik had van tevoren geen flauw idee waar 11 Flowers over zou gaan, anders... Dit is een degelijke Chinese middenklasser. Van alle jongetjes is het Chinese knaapje het echtste, al is het maar omdat hij en zijn maatjes langzaam aan het fascinerende mysterie 'seks' beginnen te denken. Zo begint de film al met 'dubieuze' spelletjes aan het klimrek, en wordt er later een stelletje bespioneert. 11 Flowers speelt in de periode van de Culturele Revolutie, toen ook de intellectuelen naar het platteland werden verscheept om daar het land te dienen. Waanzin natuurlijk. 'Ben je die revolutie-liedjes nu nog niet zat'. Het hoofdpersonage en zijn kornuiten lijden er minder onder. De film neemt fijn de tijd om het alledaags geklier te schetsen (waar een nieuw shirt van cruciaal belang is, heel modern eigenlijk). Datzelfde shirt speelt ook een cruciale rol als 'het plot' dan werkelijk begint. Een dissident in een bos, een geheim. Een bekende kinderfilm-variatie eigenlijk. Waar in de meeste films de 'gewonde soldaat' een goedzak blijkt, is deze – in de ogen van de braaf communistische jongetjes – een schurk. Het dilemma (moeten we iemand iets vertellen?) wordt er niet minder om. De film verbindt het thriller-elementje wat schematisch met het opgroei-aspect, al is de scene met (daar is ze weer) Buurmeisje, na een regenbui, juist om die contrasten wel erg fraai. Je ziet voor het eerst een (semi)naakt meisje. En in de kamer ernaast storten volwassenen in onder de dictatuur.

Coraline (2009, Henry Selick)
Sociaal realistische cinema? Mumblecore? Nouvelle Vague?
Geef mij maar een film met poppen.
Een film met poppen is leuk.
Deze ook.
Deze?
Deze film...met poppen.
Leuk.

Le dîner de cons (1998, Francis Veber)

Wekelijks nodigt Pierre en zijn welgestelde vriendengroepje ieder een 'debiel' uit voor een diner, om te lachen.
Deze keer loopt het anders, Pierre gaat door zijn rug en hij zit opgescheept met zijn debiel.
De film begint veelbelovend maar valt uiteindelijk toch wat tegen, omdat het gekke verloop nogal contrasteert met de ingezette ingetogen vibe van de film en naturelle spel van de acteurs, de film lijkt geen keuze te kunnen te maken tussen klucht en subtielere komedie.
Het blijkt ook een verfilming van een toneelstuk te zijn, mogelijk is dat de oorzaak.

@arnout: Max & Mary al gezien?

Nee nog niet, waarom niet weet ik niet, ken de naam en weet dat het een poppenfilm is...dus leuk :)
Ga ik kijken. Dank voor de tip :)

prepare for the most depressing animatiefilm ooit (wel een best goeie, al vond ik Coraline nog een stuk sterker, een van de betere animatiefilms van de laatste jaren zelfs)

most depressing animatiefilm ooit = Grave of the Fireflies

och ja, ook heel erg.

nou moet ik er eigenlijk ook weer 1 noemen, maar het enige wat me te binnen schiet is een Waterschapsheuvel-verfilming, en die was gewoon doodeng/fucked up

zal ik er nog een noemen dan? Princess van Anders Morgenthaler is ook tamelijk deprimerend...

http://youtu.be/dV_1nYpNL2A

Er is er maar een het engste/deprimerendst: Carodejuv ucen, je Tjechoslowaakse shit uit 1978.

http://www.dbcovers.com/imagenes/backdrops/grandes/el_aprendiz_de_brujo_krabat_1977//el_aprendiz_de_brujo_krabat_1977_1.jpg

Only Son Of Stimpy is real!

https://www.youtube.com/watch?v=f3KJFgSdL-s

The Angels' Share
Ken Loach dacht: 'dit keer niet!'. De working class hoeft het ook niet altijd voor de kiezen te krijgen, terwijl juist dit hoofdpersonage erom vraagt. Het mannetje (cf. Lebbis of een willekeurig opgefokt voetballertje) heeft een lang strafblad, en staat in het intro weer eens terecht. Hij mazzelt met een werkstraf. Loach is eerlijk, en toont in een flashback het gebeurene, versneden met een voor de regisseur typerende scene, waarin het slachtoffer en de dader elkaar onder begeleiding ontmoeten. Kunnen de slachtoffers wat woede ventileren, en is de kijker de klos. Het is moeilijk de jongen de rest van de film iets te gunnen. En dat is toch wat er na tien minuten gaat gebeuren. Een positieve wending. Loach is zéér gul, hij had de jongen al een zwanger vriendinnetje gegeven (een prachtig Marleen Veldhuis-meisje, zijn alle 'Siobhans' knap of niet?). Maar qua scenario had de film het zonder haar kunnen en moeten stellen. De film gaat vooral over de matties van die community service. Wat begint als het schilderen van een pand, leidt tot een vriendschap rond/met de 'projectleider' (de ware engel van de film). Een rondleiding in een brouwerij (ik denk: 'die zullen er wat geld in hebben gestoken') loopt uit tot een dik uur whisky besnuffelen, door de mond laten glijden, en de lolligste heist in tijden. Dat alle andere convicts flat characters blijven is zonde, maar het verhaal is dermate cosy en goedmoedig dat we hier haast met een minor Woody Allen van doen hebben.

The Girl with the Dragon Tattoo
Ik hoopte op de Let Me In-treatment – een frisse Amerikaanse remake – maar Fincher heeft het verhaal niet eens naar Seattle verplaatst. De naam en faam van Stieg Larsson zullen te groot zijn. Nu kijken we dus naar Engels sprekende Blomqvists en Wernstroms. Fincher tunet fine, meer niet. Hij schrapte goddank de flashbacks van het tatoomeisje, en hanteert een wat strakker ritme, wat de ongeloofwaardigheden geloofwaardiger maakt. Ik bedoel, waar gaat het nu om? Een rijke (dus foute?) familie a la de Brenninkmeijers die stuk voor psychopaten zijn, maar wel gewoon gezellig elkaar hatend op een privé-eilandje wonen... Mwah. Se7en-spannend wordt het nooit. Meer dan de vorige keer viel me het Assange-aspect op. Dat voelde Larsson toch goed aankomen. Het idee dat wij 'goede' mensen eigenlijk ook maar gebruik moeten gaan maken van foute tactieken om zo de 'bovenbaasjes' te bestrijden. Hacken maar. (En parallel daaraan, verkrachters op Saw-achtige wijze mishandelen.) Van het Scandinavische pacifisme is niet veel meer over zo. Eén van de verbeteringen is het tattoomeisje, dat hier nog wat vleermuiziger gek is gemaakt. Dat maakt haar drieste acties “logischer”, en doordat Fincher meer erotiek toevoegt is ook de relatie met de journalist (Daniel Craig) zinnelijker, primitiever en beter. Yorick van Wageningen (een Fincher én een Malick op je cv, wow) helpt meer dan een handje mee aan het primitieve, hij vertolkt de Grote Viezerik uitstekend.

Ruby Sparks
Kijk, als er een film zou uitkomen waarin Zoe Kazan 90 minuten een boek léést zou ik nóg gebiologeerd kijken. Als ze dus zelf een film schrijft, en er een personage in speelt (letterlijk/figuurlijk) ben ik toch al snel tevreden, ondanks alle gebreken... Ruby Sparks is een soort romcom-versie van Stranger Than Fiction. De film heeft een immer geinig modernistisch uitgangspunt (schrijver creëert personage, waarna het zijn leven binnenstapt) maar doet dat vervolgens verdomd weinig existentieels mee. Lange tijd is dit meer een intellectuele versie van de ultieme nerd-fantasie: programmeer een busby blonde, en bam, daar is ze. En ze doet álles wat je wil. Dat merkt Paul Dano hier ook, als hipster wonderkind-schrijver, die aan het '2nd album syndrome' lijdt. Zijn psy geeft 'm een schrijf-opdracht, en van het een komt het ander. Daar is Zoe. Het ultieme flat character. Gelukkig wanneer je wil, aanhankelijk wanneer dat moet. Ze kán je simpelweg niet verlaten. Toch duurt het verdomde lang tot de Pinokkio-crisis wordt uitgespeeld. Het personage moet zich op een gegeven moment toch haar unieke status realiseren, en de wens uitspreken om écht te worden. Dat éne momentje is hier wel mooi, maar het is te weinig. De 'oplossing' is inspiratieloos, om nog maar te zwijgen over het tergend zoetsappige einde. Waar is het cynisme, zo komt de 'createur' er wel erg makkelijk vanaf. Met de acting class van Zoe (stuiterend door emoties) is natuurlijk verder niets mis. Vond ook Steve Coogan. ;)

Hoshi no koe
Fijne tussendoor anime voor als je geen zin hebt in een lange zit. 25 minuten is toch een fijne lengte af en toe. Makoto Shinkai maakte de film volgens de verhalen alleen op een Power Mac. Mooi liefdesverhaal van twee tieners waarvan het meisje (anime je weet toch) zich aanmeldt voor dienst in de ruimte waar ze in een soort vechtrobot patrouilleert langs adembenemende landschappen op Mars en daar voorbij want de kolonie is door een buitenaards leven uitgeroeid en "we gonna get them folks". Ze blijven elkaar braaf sms'en maar hoe verder ze van aarde raakt hoe langer het duurt voordat ze doorkomen. Ah, ja klassieke SF-problemen, dat wordt nooit wat met ruimtereizen met dit soort diep melancholische problemen. Mooi open einde.

Deal
Een vriend van mij is een Terstall adept dus ik ging er braaf voor zitten. Dacht toen ik de hoofdpersoon met trainingsjack in Amsterdam café zag zitten "dit wordt een lange zit". Maar dat viel ondanks enigszins duf plotgegeven, even snel: barmeisje vraagt aan jongen voor de gein wat hij hypothetisch zou geven voor seks met haar. Hij floept er na tegenstribbelen 2000 euro uit. Deal. Het laatste irritante is dat hij haar meeneemt naar Barcelona (saaiii) maar daar wordt het best interessant. Halverwege zat ik een scenario uit te denken van "zo kan de film heel vet worden afgehandeld", gebeurt natuurlijk niet (te Frans of zo) maar dit was uiteindelijk een goed alternatief, waarbij een aantal voorspelbare plotwendingen zomaar worden vermeden. Deal is sowieso wel goed gefilmd maar wat ik opvallend vond was dat de dialogen nou eens een keer realistisch waren, dat semi-irritante in halve grapprobeersels en feitjes praten vond ik "helaas" vrij herkenbaar (net als dat neurotisch met de GSM lopen kutten de hele tijd overigens.) Welgeteld 1 GODVERDOMME en veel functioneel bloot van Roberta Petzoldt maar dat was wel terecht.

Oh ja wat me weer verbaasde: is er soort afspraak onder Nederlandse soundtrackmuzikanten dat je altijd van die belegen jazz light moet spelen? Met van die irritante kijk-mij-basgitaar-spelen-vibes.

The Social Network
Technisch goed gemaakt hoor, maar ik kan er weinig mee. Zuckerbergs personage vind ik op een of andere manier heel irritant. Veel gezeur over contracten en rechten enzo, ik voel er weinig bij. De muziek is duidelijk herkenbaar als Reznor, op zich niet erg maar het had bij een spannender verhaal gemoeten. Vrouwen bieden zich gewillig aan voor sex of als cocaïnedienblad als er geld is, die staan er ook weer gekleurd op. En dan die Sean, hij werpt een blik op het profiel van een scharrel en denkt 'geniaal!', eh, wat? En dan het 'einde'.

Dead Man's Shoes
Onsympathieke wraakactie op zulke onsympathieke types dat je toch nog wel een soort van rechtvaardigheid voelt, behalve in het slot. Beetje naar en onsmakelijk maar wel onderhoudend gebracht en soms stiekem toch wel een beetje stoer. Mooie Engelse scenery en soundtrack maken de sfeer ook wel ok.

The Trip
Magic Trip
Twee drugstrips. Magic Trip gaat over Ken Kesey (schrijver van One Flew Over the Cuckoo's Nest) die met zijn Merry Band Of Pranksters in 1964 door Amerika trok. Video 8(-achtige) footage van on the road wordt besproken door de pranksters zelf. Niet helemaal gelukt om iets memorabels van te bakken hoewel het ook niet heel vervelend is. Het kabbelt een beetje voorbij en de drugstrip is het mooiste. En dat doet The Trip dan beter, we volgen Henry Fonda in de zijne, steeds schakelend van realiteit naar de LSD experience. Beetje warrig maar het levert wel mooie plaatjes op.

Giulietta degli spiriti
Een film waar Olaf en Ludo al (gematigd) positief over waren, en daar sluit ik me bij aan. Deze Fellini is een feest voor het oog. Wat een kostuums, wat een sets. Wat een kleur ook. Ik moest even wennen aan Giulietta zelf, maar het glimlachje dat vaak ineens door haar gezicht heen breekt (anglicisme?) werkte goed. Alsof ze alles kalmpjes ondergaat. Dat is overigens absoluut niet zo, de hoofdrolspeelster heeft het moeilijk zat. De parallellen met Il Deserto Rosso (één van mijn lievelingsfilms) zijn overduidelijk. Een Italiaanse film uit de jaren ’60, een vrouw als protagonist in existentiële, mentale crisis, sets/omgeving worden ingezet als hints. Maar waarom vond ik de Antonioni-variant - waarin de hoofdrolspeelster overigens Giuliana heet - dan zo goed, en Giulietta degli spiriti toch wat minder? Vooral omdat Fellini grotere gebaren hanteert. De symboliek wordt in de tweede helft van de film te voor de hand liggend, en het overacteren begon me ook wat te storen. Fellini brengt dan wel weer een aantal leuke vondsten te berde die in het sobere Il Deserto Rosso niet zouden kunnen, maar toch werkt laatstgenoemde film een stuk beter als totaalervaring.

re Giuiletta: dat is die film met dat boomhut-tafereeltje he? Bijna een soort volwassen pretpark, dat je een kaartje kan kopen en dan langs al die creepy varianten op de Efteling kan dwalen.

re Magic Trip: Henry Fonda in een trippy drugsfilm, gotta see that.

Peter Fonda hè. ;) (The Trip)

re. Magic Trip zit daar een soort animatie in van Kesey's eerste trip? Die zag ik nl. laatst langskomen en dat zag er knap uit.

Oh ja, Peter. :)

Dit is het beste stuk uit die Kesey film:
https://www.youtube.com/watch?v=YhZQdqTNP8U

re Giuiletta: dat is die film met dat boomhut-tafereeltje he?

Haha, ja. Zeker één van de leuke vondsten. Toch wel erg leuk aan Fellini films, dat fantasie-element.

:)

Peter Fonda hè. ;) (The Trip)

oh dat verandert de boel wel totaal :D (ik dacht even dat MB op deze doelde: http://en.wikipedia.org/wiki/Sometimes_a_Great_Notion_%28film%29