Filmforum

Last Days
Toen deze film werd aangekondigd was ik helemaal enthousiast. Van Sant! Cobain! Natuur! Kim Gordon! Asia Argento! Vreemd genoeg nooit aan toegekomen om hem te zien. Koudwatervrees denk ik. Nergens voor nodig. Puike film. Natuurlijk supertraag maar dat zie je van verre aankomen. Bovendien is dat het punt nietwaar? Van mij hadden er nog wat meer boswandelingen in mogen zitten en het hele heroïnegedoe wordt een beetje lafjes afgedaan (zeker voor de regisseur van Drugstore Cowboy) maar de details! De cornflakes in de ijskast ipv de melk, dat ontzettende lulverhaal van Harmony Korine over Dungeons & Dragons spelen met Jerry Garcia, de beschuldiging van Kim Gordon, okay...de billen van Argento en het blijkbaar legendarische shot van de struik waar "Blake" langsloopt en de camera brutaal op blijft hangen [het IMDB forum over de film is ouderwets genieten].

...oh ja en dat stug blijven filmen van die tv met die verschrikkelijke jankclip van Boyz 2 Men.

Een van de dingen die ik heb opgestoken van The Story Of Film is dat de cameravoering in Last Days is geïnspireerd door de nog langzamere klassieker Jeanne Dielman, 23 Quai du Commerce, 1080 Bruxelles van Chantal Akerman uit 1975. Eigenlijk is Gus Van Sant een hele ouderwetse regisseur.

Ja, puike vergelijking was dat! Diezelfde keuken.

Ben erg benieuwd naar Ill Manors. Het album mag alvast hier vaak zijn rondjes maken.

OI Rich Boy!

leuk plaatje wel. betere film nog. (soort van Ethan Hawke film, alleen dan Brits)

Black Snake Moan
Zag de trailer destijds in de bioscoop en dacht iets "dit is niet waar!" Zwarte man (Samuel Jackson) doet white trash nymfomane (Christina Ricci) aan een ketting in zijn huis. Verder weinig info, zag er dus cult trashy uit, een geflipte komedie. Nooit aan toegekomen totdat ik een van die talloze lijstjes op teh interwebz tegenkwam met Films Die Je Bent Vergeten Te Kijken Maar De Moeite Waard Zijn dusss...rare film natuurlijk maar met een hart hè. Goed gefilmd en geacteerd maar ik vond hem uiteindelijk niet helemaal geslaagd, niet zozeer om wat het probeert te zeggen (ben ik nog niet eens over uit) meer iets van ritme (duurt te lang) en het verhaal is moeilijk op te lossen: gewelddadig zou onterecht zijn maar te lief voelt ook niet helemaal goed.

Lena
Jemig. Alle clichés van de vaderlandse film komen langs, en toch is dit héél vreemd. De film verschuift gaandeweg van intrigerend naar lachwekkend, tot op het verbijsterende af. Misschien ligt het aan de Vlaamse regie, al is het script toch echt van Mijke de Jong. Lena deelt de hopeloze eenzaamheid met de meisjes uit haar films. De dikke tiener doet aan linedancing en laat zich verder bij tijd en wijle nemen door een willekeurige ongeïnteresseerde jongen. Op haar werk (in het kinderdagverblijf) moet ze de successen van haar vriendinnetje Lisa Smit aanhoren. Een mooie setup voor Belgische treurigheid. Dde eerste 5 minuten zijn bijvoorbeeld Dardennes-magisch, en de cinematografie is sowieso goed. Dan belanden we bij het meisje thuis. Het klopt voor mijn gevoel al niet dat ze nog thuis woont (misschien had ik ze weer wat ouder gewild). Maar de moeder. Het totale tegengestelde aan Lena. De twee zijn totaal ongeloofwaardig samen, en dan heb ik het nog niet over het beroep van moederlief. Ik moest hardop lachen. Nog een graadje debieler wordt het als Jeroen Willems een grotere rol mag gaan spelen. Hij is de vader van de enige jongen die Lena werkelijk lijkt te mogen. Maar KameLEoNA is dik genoeg voor 2 mannen. Rifka Lodeizen is overigens ook nog aanwezig, maar puur voor de goodwill denk ik, in haar enige scene van belang is ze 'out of focus'.

Hesher
Rawr! Eerbetoon aan de neanderthaler, de stoner en de metalhead ineen. Het boem klatsj-plezier van een stripverhaal, maar niet zonder pijn, al heeft de film wel iets teveel in het Hollywood-handboek gekeken voor het laatste. Eerst en vooral is dit echter op het randje leven, dansen op de vulkaan, of op de duikplank... Josoph Gordon-Levitt is een soort Albert Durer-look aangemeten. Lang haar, baardje. Op een dag valt hij op bijna Miike-wijze het leven binnen van een 'gezinnetje in distress'. Vooral het McCulkin-achtige jongetje (in Amerikaanse indie lijken alle jongens toch naar Home Alone gemodelleerd) kan wel wat hulp gebruiken. Niet alleen is er sprake van een recent trauma, op school wordt hij achterna gezeten door... Butthead. Net als de meeste andere bijrollen is die pestkop nogal karikaturaal, maar het gaat dan ook om Hesher. In het begin klinkt elke keer als hij in beeld verschijnt een miniem flardje metal. Mooi hoe heel zo'n genre ook in 1 seconde kan doorklinken. Woede. Chaos. Hesher sleept het gastje mee op allerlei gestoorde avonturen; waaraan na een tijdje ook Natalie Portman mee mag doen. Hier met bril, dus in haar zogenaamd lelijke hoedanigheid. De eerste échte kennismaking van Hesher met Portman is briljant. Kapotte auto's spelen daar en elders een cruciale rol. Jammer dat na een prima eerste uur in de overdreven 'grande finale' alle ellende tegelijk plaatsvindt. En dan gaat het ook nog onweren. (Ik bedoel, komaan!) Gelukkig weet het slot weer de juist toon van 'grimmig glimlachen' te vinden. Het is maar goed dat het jongetje net weer op school verscheen toen 'metaforen' in de literatuurles werden behandeld. Hesher: desire en nightmare ineen. (Imaginair leek ie me echter zowaar niet.)

The Avengers
Mijn zusje had me nog gewaarschuwd. Deze film is vast een stuk leuker als je wél de Iron Mans, de Captain America's en godweetwat van Marvel hebt gezien. Hier komen al die helden bij elkaar voor een soort Pokémon-superbattle, niet tegen elkaar (wat ironischer zou zijn) maar tegen de 'lost vikings'. Het zal een beetje zoeken naar een vijand zijn geweest, denk ik dan. (Eerst is er een uitstapje naar Stuttgart, maar ja, nazi's...) Ook Thor blijkt goed en zo blijft enkel de 'gevallen engel' Loki over. Er is iets met een 'oneindige' energie-voorraad, maar ondanks dat de film een opmerkelijk uitleggerig middengedeelte bevat – zzz – is gekwebbel om niets. Het laatste uur, daar gaat het om. Pas na 100 minuten krijgt iemand van het gewone volk last van deze strijd der titanen, maar dan gaat het ook goed los. Met de Hulk als een soort King Kong, en prehistorische beesten die door de legende Loki naar de moderne tijd zijn gehaald. Mooi vuurwerk wel. Van de superhelden moet Captain America moet (hoe waar) alle zeilen bij zitten om overeind te blijven. Hij is passé. Iron Man is vooral irritant grappig. In de aftiteling nog even opgeveerd als de namen Paul Bettany en Jenny Agutter langskomen. Agutter vergeet je ten slotte nooit meer ná Walkabout. Ze blijkt hier een regeringslid te hebben gespeeld. Enkel op een schermpje als silhouet in beeld. Tja. Bettany had ik misschien wel moeten herkennen. Hij is de haha-Hal voice-over van Iron Man's blitse boordcomputer.

My Week With Marilyn
Het heeft iets ironisch. De latere documaker Colin Clark werd nooit helemaal geloofd dat hij een weekendje met Monroe had doorgebracht. En ook in deze filmversie is het avontuurtje niet echt écht. Het is nostalgie met het gevoel van een fantasietje dat je hebt terwijl je in de bios zit. Toepasselijk is dat allemaal wel, natuurlijk. De droomfabriek in optima forma. My Week is als een mindere variant op Me and Orson Welles. Een lekker filmpje, zonder al teveel diepgang. Het drama Monroe is hier wel aanwezig, maar omdat de jongen het grootste gedeelte van de tijd alleen maar vol bewondering naar haar koketterie kan staren blijft het buitenkant. Je zou haast willen dat Michelle Williams de rol nog een keer mag herhalen in een film die écht over de ster gaat. Dan mag die rare intellectueel Miller ook weer opduiken. (Die leefde zijn eigen fantasietje voor een paar maanden.) Williams is wel weer fantastisch hoor, en bijna onherkenbaar. Een andere klasbak-rol is voor Kenneth Branagh die uitpakt als de groteske Laurence Olivier. Een man volkomen uit de tijd, die met een ster die hij niet begrijpt een komedie probeert te maken die óók al volkomen uit de tijd is. Het zorgt voor een hoop koddige misverstanden waarin method acting coach Paula Strasberg de voorzetjes geeft. Zij doet denken aan die modewatcher in Zomergasten, en wordt op gemoedelijke toon belachelijk gemaakt. Aan de zijlijn mag ook Emma Watson als het Zoe Kazaneske muurbloempje meedoen. Die rol had nog wel wat groter gemogen, dan had de film een echt hart gehad. Maar ja. Marily Monroe verblindt alles en iedereen.

dit is trouwens wel een aardige Hesher theorie*: http://www.imdb.com/title/tt1403177/board/nest/191492957, niet van de opeings-poster, maar bij een knakker named Marxist Bros

*en de film wil duidelijk wel dat je dat soort gedachten op poten gaat zetten (want typische stoner-gedachtes EN zoals ik zei, de literatuurklas)

man, die realisten zijn altijd zo pedant, echt gedachtepolitie. Leuke interpretatie inderdaad maar eerlijk gezegd ging ik gewoon voor irritante eikel komt opeens bij je thuis wonen. De duikplank dat is de essentie. ;)

ik verbaasde me erover dat er genoeg nerds op IMDB rondhangen om ook nog te merken dat het een soort Visitor Q is. (alleen dan minder grof)

Beau Travail (Denis, 1999)

Claire Denis heeft volgens mij veel fans op dit forum, en dus wilde ik ook maar eens een film van haar zien. Het viel zeker niet tegen. Olaf en Ludo waren ook al lovend over Beau Travail, maar ook voor hen leek het moeilijk om precies te verklaren waar de kracht in zit. Misschien de kunst van het weglaten. Ergens gaat de film over seksualiteit, macht, een man in de knoop met zichzelf, maar we zien het allemaal net niet. Alsof de scènes telkens 10 seconden te kort zijn. De film is als kijkervaring ook vreemd; het ging voor mij een beetje als een droom voorbij. Ik vond de hoofdrol voor Denis Lavant ook een staaltje uitstekende casting: hij heeft de perfecte kop voor zijn rol. Jammer dat ik me halverwege de film de geweldige laatste scène herinnerde als internet-meme (en daardoor de verrassing weg was).

Beau Travail ... de geweldige laatste scène

Ook uitgebreid te zien in The Story Of Film. Alleen al vanwege die slotscène zou ik de film weer een keer willen zien. De eerste keer zag ik 'm in De Balie te Amsterdam, dat toen nog niet regulier films draaide. Pas gaandeweg werd me duidelijk waarom er uitsluitend mannen in de volle zaal zaten.

lol.

die laatste scene is bijna te briljant.

Alps
Inmiddels voelt het absurdisme van de 'nieuwe Griekse cinema' (als die stroming al zou bestaan) wel vertrouwd. Volwassenen die zich door het leven begeven met een kinderlogica, al dan niet gedwongen door hun ouders (met wie ze toch al een wat al te innige band hebben). Het zit er allemaal weer in. Bij momenten lijkt Alps ietsje lichter, zo probeert men hier zeker 'goeie daden' te verrichten. Maar tegelijkertijd gaan ook die goede daden weer gepaard met waanzin en psychologische terreur. Een groepje mensen komt tezamen in een gymnastiekhal, waar de leider (met strenge Mercury-snor) hun groepering tot de 'Alps' uitroept. Iedereen krijgt een nickname, en men oefent bepaalde 'situaties'. Ik denk niet dat ik het 'waarom' moet verklappen, want uit meer dan die zelfopgelegde taak bestaat de film niet. Wat volgt is een reeks van tragikomische sketches. In een van de grofste probeert het hoofdpersonage een potje tennis te spelen met een meisje dat ligt te sterven in haar ziekenhuisbed. Zo gitzwart dus. De ontwikkeling van de personages is wat moeilijker. Ik had heel veel verwachtingen van 'de snor', die bijvoorbeeld in de opening aan hetzelfde stervende meisje haar favoriete acteur probeert te ontlokken, en allerlei obsessieve trekjes vertoond voor details. De man krijgt verder echter niet bijzonder veel screen time. Van mij had de groep wel wat meer samen mogen werken (en acteren). Nu trekt iedereen gewoon 'het veld' in. Meer degelijk dan wonderlijk.

A Simple Life
Eenvoudige en mooie meditatie op sterven, en je plaats kennen. En beide zaken ook accepteren. Uit Azië dus dan weet je dat het wel goed zit met dit soort Zen-onderwerpen. Een vrouw werkt al decennialang in dezelfde rijke familie. Buiten de familie bestaat de maid niet. In de mooie openingsscene zien we hoe ze helemaal senang is in haar eenvoudige taakjes. Eten koken kan ze als de beste. Van de familie is nog precies één iemand over (de rest is over de wereld uitgezwermd). Deze man is het raadsel van de film. Hij is filmproducer (hij komt overal bekenden tegen) maar lijkt tegelijkertijd totaal vereenzaamd. Bovendien wordt hij steeds aangezien voor een 'working class' figuur. Hij gaat er zelf maar grappen over maken, maar dat doet pijn natuurlijk. In het eerste uur houden deze 2 hoofdpersonages elkaar perfect in evenwicht. Hoewel ze niet veel delen, hebben ze verder ook niemand om iets méé te delen, dus dan maar met elkaar. Veel gesproken wordt er niet. De 'maid' krijgt een hersenbloeding, en laat zichzelf naar een bejaardenhuis verslepen. Het bejaardenhuis verschilt in niets van die in het Westen. Het voorportaal van de dood waar het naar luiers ruikt. In het tweede uur zet de aftakeling helemaal goed in. En dat is jammer, er gebeurt wel erg veel. De man wordt steeds meer een figuur uit Tot Altijd. Hij heeft geen leven buiten zijn 'werkster'. En hij kan ook niets meer voor haar doen. Gelukkig zijn er nét genoeg mooie scenes die het gevoel van het eerste uur weer doen oplaaien. Oude foto's bekijken. (Werkt beter dan de mooiste flashback) En een bezoekje aan een filmpremiere.

Seeking a Friend for the End of the World
Mislukte maar wel heel lieve film, waarin regisseuse (en muzikante) Lorene Scafaria een ongelofelijke hoeveelheid registers probeert te bespelen. Dit apocalypse-verhaal begint bijvoorbeeld kluchtig. De titel hangt aan een muur, waarop men ook oproepjes vind als 'hire an assasin' (om het einde van de wereld te snel af te zijn) en 'fuck a virgin'... Steve Carrell heeft helemaal nergens zin in. Niet alleen gaat de wereld eran, de poor man's Ben Stiller zit ook zonder vrouw. Die vond pas de moed de saaie verzekeringsagent te verlaten toen het eigenlijk te laat was. Carrell waagt zich op feestjes van bekenden ('let's do heroin!' 'let's double stuff her!'). Het mooie aan de film is dat er verder relatieve rust heerst, de mensheid doet langzaam de lampen uit (letterlijk) en wacht op het einde. Heel Asymov-achtig. Aangezien het krukkige script natuurlijk tóch wat wil laten gebeuren, stuurt het Carrell op een road movie. De reden is me te gezocht (iets met een brief van een high school liefje) maar die 'vriend voor het eind van de wereld' komt er toch. Keira Knightley. Dit keer bijna Kate Winslet-achtig. Ze mag een excentriek vinylmeisje spelen, en haar hysterie (zowel opgewekt als depri) zet ook Carrell aan tot actie. Wat volgt is een bevreemdend reisje. Het gaat van een superblij motel, naar gevangeniskomedie, naar Bellflower. Voor een film die een running gag rond lp's bouwt is de muziekkeuze matig, maar één liedje richting einde maakt alles goed. Herb Alpert. This Guy's In Love With You. Ja echt.

Silent City (Threes Anna, 2012)
Een jonge twintiger trekt naar Tokyo om daar in het restaurant van een grote visspecialist stage te lopen. Binnen een kwartier is duidelijk dat ze geen onderdak heeft geregeld, geen bron van inkomsten heeft, weinig spaargeld bij zich heeft én de taal geheel niet spreekt. Toch is de film duidelijk bedoeld als tragedie, en mogen we hooguit op spaarzame momenten met hoofdrolspeelster Rosa meelachen. Haar uitlachen of verwijten maken, daar is weinig ruimte voor; de film probeert eigenlijk anderhalf uur lang medelijden op te wekken voor het lange meisje dat als een soort ooievaar door de Japanse massa heen schuifelt. Dat moet je als kijker dan maar accepteren, maar dat is me niet gelukt. Kleinere elementen zijn eigenlijk ook vervelend. Zo is daar visgoeroe Master Kon (lees: Mr. Miyagi) met zijn Oosterse wijsheden (wederom ernst), en probeert Rosa voor een lang deel van de film voor een plantje te zorgen, dat desondanks doodgaat. Het is misschien de dertien-in-een-dozijn symboliek die je bij een dergelijke arthouse-laagvlieger kunt verwachten.

in die categorie heb ik nog altijd het obscure Stratosphere Girl op mijn te zien lijstje staan (Belgisch meisje, in Japan)

Mochten er nog mensen overwegen om naar Faust van Sokurov te gaan: ik vond hem werkelijk strontvervelend. Na een kwartier dacht ik al dat het uitzitten zou worden maar dat duurt dan nog wel twee uur en tien minuten. Het grote probleem voor mij was dat de film heel erg hectisch is. In elke scene wordt geschreeuwd, buitelen mensen lichamelijk over elkaar heen, worden er literaire teksten gedeclameerd die door de bank genomen maar een enkele keer scherp zijn, komen er nog honden in het beeld draven, altijd met een hoop herrie op de achtergrond of Hanna Schygulla die op de achtergrond raar loopt te doen. Die onnatuurlijke onrust, ik was na een half uur kapot. Deed me erg denken aan Terry Gilliam ook (Brazil, 12 monkeys), waar ik bij vlagen ook gestoord van word. Chuck Norris had ze allemaal neergemaaid.

Oh nog iets - en ik lijk de enige te zijn in mijn omgeving die zich hieraan stoort: zowel in 't Hoogt, Springhaver en Louis Hartlooper wordt de film geprojecteerd op een scherm waar een raster in zit. Allemaal kleine gaatjes waar (zo is me verteld) het geluid doorheen komt. Wellicht is het tegenwoordig de standaard. Maar zelfs op rij 8 gezeten zie ik die gaatjes gewoon. Vooral als er lichte vlakken op het beeld zijn zijn die nooit egaal. De gladheid van celluloid is weg. Wit scherm en dan film erop, is het nou zo moeilijk?

Kriterion 3 heeft ook zo'n gaatjesdoek.... is soms irritant, ja.

Cinecenter 4 in Amsterdam idem dito. Valt extra op als je het liefst dicht bij het doek zit.

De gladheid van celluloid is weg. Celluloid. Bestaat dat nog? Of is Utrecht de enige stad in Nederland waar nog niet digitaal wordt geprojecteerd? Het scherpe beeld van digitaal maakt de gaatjes in de doek nog groter.

ah Faust, ik moet het stukje van Kerkdijk in de VPRO gids nog pogen te lezen (schijnbaar nog onnavolgbaarder dan gebruikelijk, volgens de briefschrijvers een week later)

@Vido: Nou, ik heb het idee dat die gaatjesdoeken mee zijn gehobbeld met de digitale ontwikkeling. Vroeger, toen we nog celluloid hadden, had niemand nog nagedacht over een gaatjesdoek waar geluid door moet kennelijk. Dus was wit nog gewoon wit. Ik vind het kortgezegd een gotspe dat je overgaat naar digitale projectie want dat is zoveel scherper en dat je dan als consequentie daarvan naar een raster zit te kijken. Dat ziet er thuis gewoon beer uit. Waar wil een bioscoop nou zijn geld aan verdienen?

Beasts Of The Southern Wild
Ik had even nodig om er 'in' te komen, in de wereld van de zesjarige Hushpuppy, een vervuilde wereld van meer en minder gestoorde randfiguren, alcoholmisbruik, kattevoer eten.
De 'terug naar de natuur'-/ecoboodschap ligt er wat al te dik bovenop, maar de piepjonge actrice is geweldig, de beelden zijn erg mooi en de poëzie van de film sterk (al hadden die oerwezens niet gehoeven...)

Waar wil een bioscoop nou zijn geld aan verdienen? Kauwbare versnaperingen en drank tijdens de naborrel.

In A'dam zijn de gaatjesdoeken gelukkig beperkt tot een paar bioscopen en dan alleen in de kleinste zalen. Dan zie ik de films ook liever in betere kwaliteit thuis op de buis. Al helemaal als het klassiekers betreft, want die worden tegenwoordig zelfs in EYE doodleuk van een DVD'tje afgespeeld zonder dat de bezoeker daar van tevoren over wordt geïnformeerd.

Ook irritant sinds de digitale projectie: dat bij sommige bioscopen de film niet meer op het doek lijkt te passen. Bij b.v. Kriterion 2 en The Movies (Zaal 3 en 4) vallen links en rechts de randen weg, zeker als het gaat om films in het breedste formaat.

want die worden tegenwoordig zelfs in EYE doodleuk van een DVD'tje afgespeeld zonder dat de bezoeker daar van tevoren over wordt geïnformeerd.

Nou ja zeg. Hoe kwam je daar achter? Zaten ze nog even in beeld het menu te selecteren? ;)

Ik ben een notoire middenzitter dus dat van die gaatjes is compleet langs me heen gegaan. (nu dus niet meer...zit ik de hele tijd "jezusss, wat een gaten in dat doek!")

Hoe kwam je daar achter?

In EYE wordt door medewerkers constant met walkietalkies gecommuniceerd. Terwijl het publiek bij de ingang van zaal 1 wachtte op de zwijgende Chinese film The Goddess uit 1934, riep een medewerker duidelijk hoorbaar of de DVD al scherp stond.

Een paar maanden geleden werd Bottle Rocket van Wes Anderson in EYE voorafgegaan door het logo van dvd-label Criterion. Vermoedelijk kwam de projectie vanaf Blu-ray, maar dat maakte de beeldkwaliteit er niet beter op. Het leek wel alsof de film een huidaandoening had met al die pixels van celluloidkorrels.

Bij dvd zie je op mijn bescheiden formaat hd-tv al jpg-artifacts, moet dat wel niet zijn op een groot scherm? Snap sowieso die groter=beter logica niet zo (re: afsnedes). Ooit een Iraanse film op IFFR zo groot, leek wel of je een tenniswedstrijd zat te kijken en het was knap lastig te lezen en te zien wat erboven gebeurde. Je hoeft toch niet per se het hele scherm te gebruiken?

Je hoeft toch niet per se het hele scherm te gebruiken?

Zeker niet, maar ik zie wel graag de hele film ;-) Het gaat mij niet om groter=beter, maar om het compleet vertonen van de film, of dat nu op een klein of een groot scherm gebeurt. Daar wordt in sommige bioscopen wat te makkelijk over gedacht. Stanley Kubrick had telefoonnummers van projectieruimtes in Engeland om te bellen als hij maar een beetje het vermoeden had dat ze zijn films niet correct projecteerden.

De Britse criticus Mark Kermode kan zich heel druk maken over films die in multiplexen verkeerd afgesneden worden vertoond, zoals te lezen in het vermakelijke eerste hoofdstuk in zijn boek The Good, the Bad and the Multiplex (2011). Waarschijnlijk ben ik na het lezen daarvan sindsdien extra op projectie gaan letten.

Ja, dat ook inderdaad en geen stukken afsnijden. Maar zelfs soms wat ruimte rondom laten als dat zo uitkomt. Bedoel, een film met wijdse scenery O.K., maar een praatfilm? Je hoeft toch niet elke meeëter te kunnen tellen?

Amour [Michael Haneke – 2012]
Als filmliefhebber volg ik dit forum al een tijd en het heeft mij veel goede filmtips opgeleverd. Vandaar dat ik er mijn steentje aan bij wil dragen.
Haneke's nieuwste film gaat over op leeftijd raken en dit wordt uiteraard op z’n Haneke’s in beeld bracht: ongepolijst. Dit blijkt direct uit de openingsscène en de reacties die ik in de zaal om mij heen hoorde (het thema van de film trok overigens een publiek dat je normaal gesproken niet bij Haneke ziet: een grote bioscoopzaal tijdens Film By The Sea voor 80% gevuld met babyboomers). Maar je hoeft niet boven de vijfenzestig te zijn om de film te kunnen waarderen. De twee hoofdpersonen van middelbare leeftijd (gespeeld door Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva) wonen in hun eigen appartement in een grote Franse stad. In het begin van de film begeven zij zich nog onder de mensen door hun bezoekjes aan concertzalen en theaters, maar dan slaat de ouderdom bij één van hen toe en zijn zij aan huis gekluisterd. Het verkleinen van hun wereld wordt op deze eenvoudige, maar rake wijze vormgegeven. Sporadisch krijgen zij bezoek van hun dochter (Isabelle Huppert uit La Pianiste), waar zij overduidelijk geen warme band mee hebben. Wat mij wel opviel was dat Trintignant en Riva (die individueel geweldig acteren) geen echte klik lijken te hebben. Ik vraag mij nog steeds af of dit een bewust gespeelde subtiele afstandelijkheid tussen de twee hoofdpersonages is of een gebrek aan chemie tussen de acteurs. In het eerste geval zou het geniaal zijn, in het tweede geval jammer voor Haneke. Zeker één van de beste films van het jaar.

@Jon V: Haar uitlachen of verwijten maken, daar is weinig ruimte voor; de film probeert eigenlijk anderhalf uur lang medelijden op te wekken voor het lange meisje dat als een soort ooievaar door de Japanse massa heen schuifelt.

Had precies hetzelfde probleem met Silent City. De jonge vrouw komt geheel onvoorbereid en onwetend uit vrije wil aan in metropool Tokyo. Als we dit gegeven gewoon als kijkers hadden mogen accepteren was het niet storend geweest, maar het feit dat we de gehele film medelijden met haar moeten hebben zorgde bij mij voor oprechte irritatie. Zeer matige film.

2 nieuwe posters in een week (ofzo) da's meer dan in de 10 jaar ervoor ;) Welkom.

De recensie over Amour van Vin (welkom!) ga ik zeker lezen na het zien van de film. Ik heb stiekem wel alvast de laatste regel gelezen. Amour staat fier bovenaan de lijst van films die ik dit jaar per se nog wil zien. Ook benieuwd naar Beasts Of The Southern Wild en Jagten.

Als dat (ook) aan mij refereert: ik ben hier alweer meer dan zeven jaar. Maar, toegegeven, niet één van de meest vocale leden van de gemeenschap (minder dan tien posts in de afgelopen vier jaar).

Meek’s cutoff [Kelly Reichardt, Verenigde Staten, 2010]
Eindelijk weer eens naar de film… Afkomst niet verloochent, dus eerst deze draad gecheckt. ‘Feministische western’ was genoeg om de dames over de streep te trekken en niet naar Ozon’s ‘Dans la maison’ te gaan.
‘Perfect eind.’’Films die door een traag tempo je deelgenoot maken van het tempo van het leven.’ ‘Een boom die kan wedijveren met het brandende exemplaar in Ride Lonesome.’ ‘Een opeenvolging van shots in drieklank.’ ‘Stalker.’
Helemaal waar. Alles herkend. Ach, ik ken jullie ook al zo lang.
Als ‘contractueel verplicht kritiekpuntje’ zou ik toch de ‘beeldvullende aspect-ratio op zijn John Fords’ willen noemen. Bij ons was de aspect-ratio zowat 1:1. ‘Wat is dit voor kijkdoos?’ zei de late binnenkomer achter me. Waren de scenes van rechts naar links (oost naar west) in widescreen niet veel lekkerder en langzamer geweest?

Terugscrollend zie ik in juni de tombe voor Newton van Boullée voorbijkomen. Greenaway's Belly of an architect is dan een moetje al is Dennehy met de kennis van nu niet zo goed gecast.

Als dat (ook) aan mij refereert: ik ben hier alweer meer dan zeven jaar. Maar, toegegeven, niet één van de meest vocale leden van de gemeenschap (minder dan tien posts in de afgelopen vier jaar).

heh. ja lurkers telde ik voor het gemak even ook mee. never mind, just jokes.

Belly of an architect
zal 'm noteren.

aspect ratio kwesties schuif ik door naar expert Vido ;)

Something From Nothing: The Art Of Rap

https://www.youtube.com/watch?v=tiBfaH3KIEQ

Jeweettoch …

Met Ice-T op stap langs east- en westcoast (de dirty south zal zich wel gepasseerd voelen, maar ja, keuzes …). Veel 'talking headz' maar ook allemaal een paar verses droppen. Geen spanning en sensatie, moord- of doodslag of soapy feitjes. Het gaat echt over de kunst van het rappen. Dat Ice-T een vakbroeder heeft voor- en nadelen, de highfives zijn niet van de lucht, maar dat heeft ook wel weer wat. Ik heb me wel vermaakt in ieder geval. En ik kende ook niet alle 'grote' namen (vooral in de eerste generatie heb ik er een paar gemist), maar ik denk wel dat je iets met hiphop moet hebben om er echt lol aan te beleven.

@john: Beasts Of The Southern Wild ... 'terug naar de natuur'-/ecoboodschap ligt er wat al te dik bovenop

Die boodschap zag ik er niet echt in. Volgens mij wonen de outcasts in The Bathtub omdat ze zich willen onttrekken aan overheden en andere autoriteiten. Geen zin om zich aan te passen en zeker niet van plan zich te laten evacueren. Een beetje zoals de bewoners in de documentaire Bombay Beach (2011). Niets Greenpeace, maar alcohol, vuurwerk en voorwaardelijk vrij.

En kärlekshistoria
Uit het genre Zweedse tienerliefde. Hele rustige film uit 1970. De eerste helft van de film lijkt het je standaard 14-jarigen worden verliefd verhaal inclusief onhandige blikken en andersoortige moeilijkdoenerij. Pär en Annika (natuurlijk) komen elkaar voor het eerst tegen als hun beide families een tante en opa in hetzelfde idyllische rustoord komen opzoeken. Maar dan zegt die opa uit het niets al "de wereld is niet gemaakt...voor de eenzame mens." En zo heel sneaky is echt iedere volwassene in de film wel depressief. Dat aspect komt in de tweede helft veel meer op de voorgrond, op zijn Zweeds, heel droog, achteloos en zonder echte consequenties. Mooie film, bijna sociologische studie naar Zweden in 1970.

http://www.kiddiematinee.com/images/p-pippior10.jpg

"hmm Zweden, sociologische studie, interesting"

LOL. Ik heb mijn hoofd er nog over gebroken hoe ik aan die film kwam maar moet haast wel IMDB recommeds bij Sommaren med Monika. Wel een film waar men hier raad mee weet. En er zit een goede filmtriviant bonusvraag in verborgen.

Maar man oh man, die vaders...

En kärlekshistoria is inderdaad een interessante film. Licht absurd... het is niet zo gezellig als het lijkt. Van het hysterische einde heb ik, gezien mijn voornaam, maar een ringtone gemaakt. Voor Subjectivisten is het misschien ook goed om te weten dat het een vroeg werk is van Roy Andersson, van Du Levande en Sånger från andra våningen faam.

oh wow, ik ben vanmorgen op de IMDB pagina geweest om 'm te noteren en dat (Roy Andersson) was me niet eens opgevallen.

Suna no onna
Weer een film die ik al 20 jaar wil zien. Op een of andere manier was het wel te verwachten: geweldig (je ziet het ook eigenlijk meteen aan de beginshots.) Een bioloog is op zoek naar insecten in afgelegen duinen en mist de laatste bus. Een vriendelijke man vertelt hem dat hij wel in het dorp kan overnachten, "gewoon hier even naar beneden". De man denkt eerst nog: leuk primitief huis, aardige vrouw maar komt er al snel achter dat men het touwladder heeft opgetrokken. Daarna ontvouwt zich een fascinerende existentiële film (jaren '60 hè, is ook traag en met gave eksperimentele muziek), het wordt zelfs nog even heel spannend, semi-mystiek en voyeuristisch. Mooi ingetogen einde ook. Blijft ongetwijfeld nog lang naechoën.

@OMC:
En de mooiste zwart wit fotografie ooit, OMC? Ik geloof dat ik dat vind, of het moet Night of the hunter zijn.

Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben. :)

zwart-wit fotografie, Ivan's Childhood! (ik vind zwart-wit bijna altijd mooi, eerlijk gezegd)

Mijn avonturen door V. Swchwrm
Het gebeurt niet vaak, maar ik vond het jammer dat deze film zo kort duurde. Pas op het einde wordt het echt leuk! (Men moest op kinderfilmlengte blijven denk ik) De voice-over is weer alomtegenwoordig. Logisch, want het hoofdpersonagetje (denk een 10-jarige Maarten Ducrot) wil schrijver worden, en vangt in woorden de wereld. Maar toch. De hele film lang blijven de dialogen veelal snippertjes in zijn gedachtegangen, en daar heeft vooral het zij-takje met opa (oude opa, opa die doodwil omdat oma dood is) onder te lijden. Het maakt minder uit in de fantasie-passages, waarin de jongen (die in een surreëel mooi en leeg Den Haag woont) de koningin ontmoet. De film maakte me bijna een monarchist. Niet eens door Georgina Verbaan (want zij is de rondborstige koningin in badpak) het is meer dat je de liefde van kinderen proeft voor sprookjes, dús voor zoiets als een vorstenhuis. Mooie Wilders-dis trouwens, dat islamitische paleis. Hare Majesteit wil dat de jongen een boek voor haar schrijft. De meeste pogingen mislukken. Jongetje vertwijfeld: 'ik kan er ook een toneelstuk van maken'. Gaandeweg worden dit soort gebbetjes steeds komischer, en ook in metaforen kunnen we ons uitleven. De jongen zoekt naar 'zijn eerste zin'. En vindt de oplossing in verliefd worden. Claro. Het is de typische modernistische meets kinderlogica-gedachten van Toon Tellegen, die een cameo als 'Beroemde Schrijver' heeft. 'Heb je me al aangeraakt?'

Albert Nobbs
Mia Wasikowska is een uitstekend actrice, maar hier had haar rol toch kleiner mogen zijn. De film heet toch niet voor niets Albert Nobbs. De titelrol is voor Glenn Close, die dat weliswaar prima doet, maar haar personage is dermate ingewikkeld dat er eigenlijk veel meer screentime nodig was om de man te doorgronden. Of de vrouw, want Nobbs is ook letterlijk een 'ingewikkelde' butler. Na een traumatische gebeurtenis gaat ze al decennia als man door het leven. En nu weet ze niet meer wie ze is. Ik zag eerder dit jaar The Ballad of Little Jo waarin hetzelfde gebeurde, maar daar ging het naast clichérijker toch ook soepeler. Als je zolang in vermomming leeft moet je volgens mij heel sterk in je schoenen staan. En juist dat doet Nobbs niet. Zodra ze haar bed moet delen raakt ze al totaal in verwarring. Zouden dat soort risky situaties al die jaren niet zijn voorgekomen? Daar komt nog bij dat Alfred Nobbs 'in character' verliefd wordt op het Mahleriaans engeltje Mia. Des te meer reden om Mia slechts van afstand te bewonderen, in plaats van in de scenes met haar working class vriendje. Een en ander vindt plaats in een vrij chique hotel in Dublin (prompt associaties met Joyce, en The Dead). Een Gosford Park-achtige gescheiden wereld van bedienden en wannabe-rijken, met daartussen dus transgender-achtige kwesties. Nobbs is niet alleen! De scene met de soulmate op het strand zegt in een flardje wat we de hele tijd hadden willen zien.

On The Road
Het boek der boeken natuurlijk, in elk geval voor mij als puber, en dat een halve eeuw na dato. Zegt iets over mijn Amerikaans-romantische inborst, maar toch ook wat over de onverwoestbare kracht van het werk. Zoals het een goed boek betaamt 'leest' iedereen zijn eigen versie. Voor mij gaat On The Road over ritme. Het ritme van reizen, het ritme van muziek, het ritme van woorden. Bij Salles komt de muziek er bekaaid vanaf (op één toeterscene in het begin na dan). Ook het reizen beperkt zich tot plaatsnaampjes die af en toe (en eigenlijk overbodig) verschijnen, in een wat te modern aandoende cinematografie. De woorden blijven (al dan niet in dichtvorm) wel overeind, al ontbreken de opjuttende dialogen. Voor Salles is On The Road blijkbaar een boek over seks. Vandaar dus dat die dames zo prominent in die trailer figureerden! Dean Moriarty is hier een Brad Pitt-achtige seksgod met manische Jack Nicholson-trekjes. En Sal Paradise. Die kijkt van een afstandje bewonderend toe. Dean doet het met alles en iedereen. Zijn hele denkraam lijkt uit niets anders te bestaan. Het neigt soms naar een schelmenkomedie. Sal (Sam Riley) en Dean (Garrett Hedlund) naakt in een auto met Twilight-meisje Kirsten Stewart aan de 'versnellingspoken'. Dat soort dingen. Gedenkwaardige cameos zijn er voor Steve Buscemi (ik verklap niets) en Viggo Mortensen. Van de laatste (als Old Bull Lee aka Burroughs) had ik nog wel wat meer willen zien, want het hart van On The Road bestaat toch uit twee bloedbroeders die door middel van een vriendschap op noodsnelheid het leven in al zijn facetten opzuigen. Met Burroughs als de Grote Aangever, en het boek van Kerouac als één van de resultaten. Het slot van de film, als de vriendschap implodeert en het boek geschreven gaat worden is wél mooi, en opvallend bitter.

Get The Gringo
In de Nederlandse bioscopen uitgebracht onder de titel How I Spent My Summer Vacation. Meerdere titels, hoort het ook bij een wanstaltig amusante b-film. Mel Gibson had er duidelijk zin an (hij schreef ook mee) maar Charlie Sheen of Nicholas Cage is hij niet. Zij zouden hier helemáál op hun plaats zijn geweest. Get The Gringo begint waar Sweet Sweetback ophield, de crimineel die naar Mexico vlucht. Alleen, op die grens staat nu een muur. BAM! Gibson (de 'driver') levert ondertussen op de voice-over Tarantino-ironisch commentaar op wat plaatsvindt, en behoudt ook zijn cool als hij even later in de Mexicaanse gevangenis belandt. Vanaf dat moment wordt Get The Gringo een soort Celda 211, een typische genrefilm, met schmierende sigarenrokende slechteriken. Er zou ook best een serieus goede prent in Mexicaanse gevangenissen zijn te maken. Dat zijn echt kleine steden. ('Is this a jail or the world's worst market place' peinst Gibson.) De kleine details zijn goed verzorgd hier, zoals de 'tentenverhuur', voor quality time met de bezoekende vriendinnetjes. Sigaretten vormen (al dan niet voor 10-jarige jongetjes) een running gag, en ik deed zelf nog een tijdje mijn best om de hier een film noir (spoof) in te zien. De cinematografie heeft zijn stemmige momenten, maar uiteindelijk lijkt de film te zijn opgezet voor één 'ziekenhuisbehandelings'-grap. Daar stond ik een uurtje of wat later onder de douche nog wel om te grinniken.

The Cabin in the Woods
The stoner knóws! De postmoderne grappen a la Scream waren wel zo'n beetje uitgewerkt in horror-films, vandaar dit mini-stapje terug. Een modernistische horror-film. Laat de machinaties achter het medium zien, Sybren Polet-stijl. De schrijver bepaalt wat er gebeurd. Nou ja, in dit geval hebben we het over een heel team dat in een soort sci-fi space station een groepje jonge sexy geile twintigers naar het bekende Deliverance-blokhutje jaagt. Onder hen het blondje, het alto-ige Krezip-meisje, de goede neger (er is er ook nog een op kantoor) de atleet, én de stoner. 'I missed your rants' zeggen de anderen, maar in wezen is hij natuurlijk enkel mee voor de wiet. Hij heeft het zaakje als enige door, maar op dat moment is het al te laat te ontsnappen. Onzichtbare muren (als aan het eind van computer-spel-werelden) houden de jeugdigen tegen. Alles valt en staat hier natuurlijk met de twists op het meta-vlak. Die zijn niet bepaald diepzinnig. Het bloed vloeit overdadig, maar spannend wordt het niet. Het is ook moeilijk kantoorlui als 'slechteriken' te zien. In het beste geval kun je Cabin zien als de Horror Vacui-omkering van “Nothing', een andere 'dit is film alles kan'-film. Jammer dat die open goal-kans voor een stevig anti-religie einde wordt gemist.

The Muppets
Wanneer waren de Muppets groot? Voor mijn tijd in elk geval, want ik kende alleen Kermit. En die oude mannetjes natuurlijk, die in deze film-comeback de leukste meta-grappen hebben. 'Ligt het aan mij, or is he reciting a very important plot point?' Sowieso veel meta-fun, er wordt gereisd 'by map' en tijd bespaard 'per montage'. De ultieme cynische grap wordt echter niet gemaakt. De Muppets worden hier met zelfspot aan de vergetelheid ontrokken, waarvoor een pak geld nodig is, geld dat, zou je kunnen zeggen, met de film waarnaar we zitten te kijken wordt verdiend. The Muppets is verder een vrolijke musical, waarin Jason Siegel en Amy Adems hard hun best moeten doen om de malle beestjes bij te houden. Siegel heeft een poppenbroertje (a la Ted) die als enige nog wél van de Muppets houdt. Een bezoekje aan Kermit (die als een kluizenaar in een mansion woont) is de opmaat voor de comeback, al zingt Kermit eerst nog even het mooiste, Eels-achtige liedje van de film. Na het retro-grappend eerste half uurtje, met tristesse, volgt het standaard musical plotje, in gebruik vanaf 1920. We bouwen een show op en we voeren 'm uit. De Muppets blijken minder anarchistisch dan gedacht, niet zo vreemd als je het Disney logo ziet verschijnen. De bekende propaganda van conservatieve family values. Chris Cooper is de slechterik met de welluidende naam Tex Richman. Feitasie; in de Nederlandse nasychronisatie wordt dat Rijkman Groenink.

The Mill and the Cross
Redelijk aangenaam projectie-filmpje voor kunstgeschiedenis-studenten. Komt dat even goed uit. Een van de massa-werken van Pieter Bruegel komt hier tot leven, op een manier die de formaliste (dus verschrikkelijke) Svetlana Alpers wel zou bevallen. Er is geen (misplaatste?) suggestie van 'realiteit', zoals bijvoorbeeld bij die Scarlett Johansson-film over Vermeer. Het filmdoek bestaat uit het schilderij, met op de voorgrond bewegende mensen. Een mooi staaltje. Regisseur Majewski stopt er ook genoeg knipoogjes in naar andere werken. Een vrouw stopt een brood onder haar jurk, en lijkt op het meisje uit het Arnolfini-portret, er wordt gemarteld a la Goya, en de kleuren zijn van Patinir. Van een tijdje later zijn de talrijke 'Hollandse'doorkijkjes die we in de huiselijke passages zien. Geen scene zonder venstertje, zodat de belichting optimaal is. Ik kan deze 'rant' rustig houden, want gesproken wordt er nauwelijks. En áls het al gebeurt is de duiding eerder ergerlijk. Polenis het geschikte land voor het verfilmen van dit doek. Vroom en katholiek, met Jezus (vandaar al de broden he) die ergens op de achtergrond wordt geslachtofferd, terwijl 'het volk' er verder helemaal niet zo'n oog voor heeft. Vanuit de verte kijkt de molenaar (aka God) toe. Rutger Hauer is Bruegel maar heeft weinig kans iets bij te dragen. Vreemd genoeg lukt Charlotte Rampling (als Maria) dat wel. Ze ziet er verrassend kloppend uit in een niqab-achtig gewaad.