Filmforum

:)

ja dat was best bizar, had me nooit gerealiseerd dat jenever helemaal tot Quebec zou raken, en dan ook nog Bols.

Buongiorno, Notte
Interessante 'counterpiece' van Il Divo, juist omdat deze een stuk minder is. Beide films behandelen dezelfde Italiaanse politieke periode, en vangen die in een sfeervolle maalstroom van beelden, verwoven met popliedjes en andere 'low art'. Misschien heeft Il Divo het makkelijker, als wraakoefening. Andreotti is de duivel, dat is filmisch lekkerder dan Aldo Moro. Moro is niet de goedheid zelve, maar hij wordt vanzelf een soort heilige: hij waarschuwt de Rode Brigades niet voor niets dat ze precies in de valkuil vallen die ze zelf hebben gegraven. Door de film – zeker in het begin – te doorsnijden met beelden van Sovjet-parades maakt de regisseur de kidnappers belachelijk. Terecht, en toch is het jammer, ten slotte vormen ze wel zijn hoofdpersonages. Het is niet dat hun 'bestaan' uit het niets kwam. (Denk even: Italiaanse politiek = maffia.) Typerend voor een Italiaanse arthouse-film is de warrige hoofdrol voor een brunette op de rand van een hysterie-instorting. De dame maakt deel uit van de splintergroeping, maar is de enige die ook nog in het dagelijks leven fungeert. In die hoedanigheid zit al vrij vroeg (te vroeg) de beste en beklemmendste scene. Een liftdeur gaat open, we kijken vanuit de lift naar buiten en zien mensen schrikken. Iemand loopt naar binnen, en komt met rode vingers naar buiten. Het blijkt geen bloed, maar 'het teken van de duivel. Buongiorno, Notte wordt daarna (niet geheel onverwacht) almaar religieuzer om uiteindelijk fraai maar rommelig te eindigen. Met de Paus. Who else.

Nightmare Alley
Iets te degelijk forties-melodrama. A Face in the Crowd, maar dan minder goed. De Amerikanen houden van de krantenjongen die de top bereikt, maar net als de rest van de wereld willen ze 'm eigenlijk ook wel weer gewoon op z'n bek zien gaan. Hier is de kleine sjoemelaar een kerel op een reizend circus. Zijn verbeten Henry Fonda-achtige blik doet al snel vermoeden dat hij femme fatale-geconcentreerd aan zijn doelen werkt. Al snel weet hij zich van stage hand op te werken tot 'mentalist', om zo in showbiz te belanden. Op die weg wordt hij bijgestaan door maarliefst 3 vrouwen (dit is een grootse film tot slotte). De eerste zorgt voor de lessen, en wordt weer snel afgedankt. De tweede is een lief acrobatenmeisje (die nog dreigt te worden gearresteerd voor 'indecent exposure') maar de derde is het verrassendst en het gevaarlijkst. Een psychologe. Voor Hollywood is dat natuurlijk één pot nat. Mentale spelletjes op de buhne of op de bank, het is allemaal fout. De twee beginnen een intrigerende (maar schetsmatig) uitgewerkte samenwerking om de lokale mob te bestelen. Hierbij komen ook de eerste twee vrouwen weer mooi van pas. Echt spannend of broeierig wordt deze big budget noir echter nergens, al moet gezegd dat het einde (the fall dus) van de prima hoofdrolspeler Tyrone Power (wat een naam) spectaculair ver gaat.

La Pointe Courte
Zul je altijd zien; rekende ik erop een volgende geniale Agnes Varda-film te zien, waarover ik dan wellicht een nieuw groot artikel kon pennen. Blijkt dit debuut (het zij haar vergeven hoor) de minste die ik van haar ken. Veel te veel Rohmer, La Pointe Courte had met gemak een van diens moral tales kunnen zijn. Het is een wonder dat het Jansenisme nergens ter sprake komt. Een van de hoofdpersonages heeft in elk geval wél een monnikenkapsel, en babbelt filosofisch met zijn Anita Witzier-meisje over de (on)mogelijkheden van hun liefde. Tussendoor dwalen ze door het shabby scheepswerfgebied waar de man opgroeide. Als het stelletje nog niet is gearriveerd lijkt het wel een zigeunerkampje. Donkerharige vrouwen, veel kinderen, en mannen die het continu aan de stok hebben met de wet. Ook het Italiaanse neorealisme is niet ver. Is het nou docu of fictie? Knap gedaan. Varda vind in die omgeving genoeg beestjes om te filmen; katten vooral natuurlijk. Die komen op de vis af... Sinds ik indifferent-cats-in-amateur-porn.tumblr.com/ heb gezien is het moeilijk kijken naar een kat die toevallig door het beeld wandelt. Maar dit terzijde. De zwart-wit shots zijn overigens beeldig, maar bij Varda had ik het liever over andere zaken gehad.

Meek's Cutoff (2010, Kelly Reichardt)

Dat een oersaaie film toch een belevenis kan zijn, het is een enigma.
De Nijmeegse vierdaagse vers in mijn gedachten: "wat bezielt mensen zo'n saaie wandeltocht te maken", de arme zielen in Meek's Cutoff doen niets anders en dat niet voor hun lol :)
Ondertitels zijn een must, want je verstaat ze niet, helemaal niet als ze fluisteren, wat misschien ook wel de bedoeling is geweest van de regisseur?

Bewegende schilderijtjes.
Schoonheid ligt, ondanks het droge verdorde landschap, in ieder shot. Dit gedragen door minimale (ambient) muziek, doet dit vaak prettig mystiek aan.
Gelukkig geen zweverige Indianen-mystiek, nou ja voorruit de Indiaan kon het toch niet laten te gaan zingen (en erg toonvast was ie niet).
Ik zag of voelde een paralel met Tarkovsky's Stalker. (Maar ik heb dan ook bitter weinig films gezien) De film heeft eenzelfde hypnotiserende werking.
Meek's Cutoff vind ik sterker, omdat de film de bovenaardse 'trance' telkens weer onderbreekt naar concrete zaken (tekort aan water, fricties tussen 'de vrouw met ballen' en 'Mountain man' Meek, zonder de spanning te verliezen of juist daarom de spanning groter maakt.
De onzekerheid over hun lot, de kijker die het als alwetende toeschouwer deze keer ook eens niet weet, maakt dat de film blijft boeien, ook als als alles zich in een slakkengang voorttrekt.

Het einde is denk ik precies goed, maar ik kan niet ontkennen dat ik het eind tegelijkertijd toch als een anti-climax ervoer.

eens met het laatste (stiekem)

maar vooral

Ik zag of voelde een paralel met Tarkovsky's Stalker

fuck ja. nooit aan gedacht :)

Nou ja, zo raak is die associatie waarschijnlijk niet hoor, het is als het beweren dat er een verwantschap bestaat tussen de films Halloween en Dracula, beiden horror weet toch ;)

neuh neuh, een groepje reizigers op zoek naar het paradijs, begeleid door een gids die zégt te weten hoe het zit en waar het is, maar intussen wellicht clueless is. I can see it.

Zazie dans le métro
Ik stelde me zo voor: 12 jarige proto-Amelie reist 24-uur door de Parijse metro en zingt nog ergens een liedje. Op het laatst komt de zon op. Iemand steekt een Gitanes op. Dus niet. Wat je hier krijgt te zien ligt precies halverwege Chaplin en Wong Kar-Wai. Een karrenvracht technische foefjes afgewisseld met drukke Fransen die ook nog eens vaak versneld door het beeld bewegen. Duidelijk niet voor iedereen. Ik vond het bij vlagen hilarisch, helemaal toen ze tegen het einde dat restaurant in een glorieuze food fight totaal aan puin slaan. En die hele scène op de Eiffeltoren is magistraal droomwerk (werd er overigens heel zenuwachtig van, hoeveel mensen zijn er eigenlijk ooit van die toren afgedonderd?) Vrij unieke film weer van Malle.

Ja Zuster Nee Zuster op driedubbele snelheid, Zazie ZO vermoeiend. (Maar ook zo, onwaarschijnlijk belhamelig/gewaagd grof)

de anti-Zazie van Malle is trouwens My Dinner With Andre, 2 volslagen narcistische en onwaarschijnlijk irritante mannen dineren. En that's it. Een van de slechtste films aller tijden. :)

En die krijgt dan een 7.4 op IMDB (hoger dan Zazie, nou ja). Het gaat af en toe zo snel en het is zo olijk dat je inderdaad bijna de grofheid niet door hebt en alle toespelingen op seksuele deviatie ook niet. En naar het boek van een van de grote avant-gardisten van de Franse literatuur (moet ik me dan toch eens aan wagen maar je moet het in het Frans lezen hè voor de echte taaltrip.)

La Planète Sauvage
Nu van de Bluray, da's different cook. The Secret Of Kells krijgt binnenkort dezelfde upgrade.

Paradise Lost 3: Purgatory
Interessante ontwikkelingen. Waar stiefvader Byers in de eerdere aflevering met zijn bijbels geïnspireerde haatrants vooral 'schuldig' in z'n eigen voorhoofd leek te kerven heeft hij zijn mening zowaar bijgesteld en is er een nieuwe, échte verdachte opgedoken. De manier waarop ze vrijkomen blijft weinig elegant, maar goed ze zijn eindelijk vrij. En en passant maakt Metallica nog even pijnlijk duidelijk dat ze iets proberen levend te houden wat er niet meer is.

En naar het boek van een van de grote avant-gardisten van de Franse literatuur

wissiknie (om in de stijl van het boek te blijven) Ziet er vrij onmogelijk uit :)

Planete Sauvage, nog niet zo lang geleden effectief geplunderd door Tory Y Moi, of heb ik dat er zelf bij bedacht. In elk geval een gave soundtrack.

Voordat ik het vergeet van Zazie: in de chaos dat ze het restaurant vandaliseren en er opeens een cameraman tussen de acteurs loopt, en dan gewoon laten zien wat hij filmt. Vrij briljant hoor.

The Long Goodbye
Subs favoriet, hoeft geen introductie. Daar wordt toch even een record roken in een film neergezet. Respect. Vreemde film. Eerste drie kwartier zijn echt fenomenaal, L.A. in de 70s, huizen in Malibu, wise-guy P.I. etc. Dan lijkt Altman even de controle kwijt (het blijft af en toe een onhandige filmer, zie ook Peckinpah. Alcohol?) En dan wordt alles nog even opgelost met toch wel verrassende wending. Ik ben bij dit soort detectives overigens op een gegeven moment altijd de kluts kwijt, van wie deed nou wat en kreeg nog geld van wie, al die namen, fuggit. Maar Altman is toch meer een ambient filmer wat mij betreft, het grote plaatje, sfeer, een wereld waar je in kan verdwalen, toeval daar gaat het om. Mooie film en een unieke aanpak van het genre. Zelden trouwens zo'n aseksueel personage gezien als Marlowe, fascinerend.

Dan lijkt Altman even de controle kwijt (... Alcohol?) Altman was vooral een liefhebber van de pretsigaret.

Ik moet zeggen dat Vrientens keuzefilm wel heel erg op de lachspieren werkt :)

oeps verkeerde draad...

Ja, ik kan er ook alleen maar een stel retards in zien.

The Long Goodbye: de kat bij nacht, het zandpad (toch, aan het eind) en de harmonica. :)

Quatermass and the Pit
Hartstikke lieve buitenaardse wezens-film, niet dat er veel aliens zijn te zien – alhoewel - what if we were all aliens? Het gaat me echter om de personages en de speciale effecten. De hoofdrolspelers zijn allemaal van middelbare leeftijd en soms zelfs baardig grijzend (je merkt plots hoe zeldzaam dat eigenlijk is, Jaws heeft ook wel dat 'shabby' gevoel). Een paar keer wordt een personage 'young' genoemd, en zelfs die zijn dan al de dertig gepasseerd. Deze levenservaring past ook bij het technologisch doorwrochte gevoel van het eerste uur. Ok, de archeologen gaan erg ruw om met de gevonden schedels, maar toch voelt het allemaal wel écht. Dat je skeletten in de London Underground vindt, en dat je er dan langzaam achterkomt dat die in een heus spaceship zaten. Het moment dat het vehikel wordt opengemaakt is qua knutselkunsten het mooist. De papiermaché aliens komen recht van een carnavalswagen. Genoeg te grijnzen dus, maar het laatste half uurtje wordt het eerst even bloedspannend, en vlak erna ineen minder van niveau. Het begint er mee dat de wetenschappers het onderbewuste van patiënten op een tv kunnen projecten – weg, kuch, realisme – en vervolgens wordt er alsnog een soort slechterik in het verhaal an sich 'geprojecteerd'. En dat is niemand minder dan de Duivel himself. Het laatste shot is gelukkig weer wel fantastisch, een soort 'bewegende' still, met de personages nog op doek.

Jeder für Sich und Gott Gegen Alle
Kaspar Hauser was de natte droom van elke Cobra-kunstenaar. Volkomen tabula rasa, zonder enige cultuur. Werner Herzog (de neo-expressionist) laat Kaspar hier spelen door de (veel te oude) Bruno S, een vergelijkbare 'naïeve gek'. Herzogs wereldje is voor expressionisme wel wat te realistisch, maar zijn voorkeuren voor deformanten en surrealisme (woestijn!) ontbreken niet. Ook hier neemt hij ergens op een kwart gewoon ruim de tijd voor een circus met 'freaks', Kaspar incluis. De scenes met de meeste magie zitten echter daarvoor, net nadat Kaspar door zijn mysterieuze begeleider in de geciviliseerde wereld is gedropt. Het Duitse dorpje is niet alleen gefascineerd door deze vreemdeling, ze nemen hem ook ongeloofwaardig hartelijk in hun midden op. Kaspar krijgt lesjes in tafelmanieren, en leert van de dorpskindjes gedichten. Ondertussen voert hij zelf een vogeltje. (Beestjes, al even ongerept.) Het is allemaal erg aandoenlijk, en heeft die humane Herzog-touch. Maar hoe meer Bruno S. moet (en kan) gaan spreken, hoe meer hij op een nadrukkelijk formulerende mongool begint te lijken. Ik kreeg er een soort Hans Teeuwen-gevoel bij, moet je je die in een remake voorstellen... Het (depressie)drama dat Hauser aan het eind van zijn leven treft wordt door Herzog wat achteloos afgedaan. Misschien lag het aan het slepende middengedeelte. Herzog is in elk geval wel zeer geïnteresseerd in de ijverige alles herhalende notulant, een schots en scheef oud knarretje dat aan het eind tevreden naar huis huppelt.

In the Realm of the Senses
Ik wist niet wat me overkwam. Echt! Geen smoesje, ik dacht dat dit een of andere oude Japanse horrorfilm was... De Franse intiteling in de eerste minuut leek al wat vreemd, maar de reden daarvan is na ongeveer 3 minuten wel duidelijk. Oeh la la. Na de shock volgt toch een wat preutse ongemakkelijkheid, het zal aan mij liggen. In feite is dit heel lang een soort 9 Songs, met geisha-getokkel als de Black Rebel Motorcycle Club van dienst. (En zij doen wél mee aan de actie.) Een ogenschijnlijk lieftallige bediende (en voormalige prostituee) papt aan met haar sensei, die in de enige echt geile scene haar poetskunsten bewondert. (Boendoek op de grond, billen omhoog, blik naar beneden en rennen maar, een bekend Japans tafereel) Veel tijd om kennis te maken hebben de 2 verder niet nodig, en wat volgt is zo'n anderhalf uur vrij saaie hardcore pornografie, waarbij het ontbreken van anale seks haast ópvalt. (Want al het andere komt langs of wordt op zijn minst gesuggereerd...) Het knappe van Oshima is dat ie met al die herhaling uiteindelijk dan toch nog iets van een verhaal weet te suggereren. Seksverslaving is helemaal hip, maar van alle tijden (duh). Lichamelijke obsessies, en dan steeds maar weer een stapje verder. David Carradine's favoriete film.

Verboten!
Met The Big Red One heb ik de definitieve Fuller-oorlogsfilm al gezien, maar ook in dit 'kleintje' brengt hij wel weer een heel 'eigen' gevoel mee, van iemand die werkelijk door Europa had gestruind, flirtsen met de Duitse frauleins. (Wat overigens zoals zoveel dingen 'verboten!' is). Toch weet een Amerikaanse soldaat (James Best) in het eerste kwart er eentje aan de haak te slaan, of zij hem, want er heerst (natuurlijk) overal achterdocht. Een Amerikaans G.I betekent makkelijk toegang tot eten (en chocoladerepen) dus wie weet heeft deze 'Heidi' (Susan Cummings, de beste rol van de film) wel een dubbele agenda. In de marge van het verhaal toont Fuller de verliezers, levend op voedselbonnen (East Germans eat, West Germans starve!) en gefrustreerde nazi's die guerilla plannen. We leren van soldatengrappen als 'ze vonden Hitler dood met een briefje in zijn hand: 'I never was a nazi'...' Kortom boeiende kleine micro-verhalen, maar halverwege verschijnt plotseling in een vette tussentitel: Nuremberg, en gaat Fuller doodleuk ook nog even (met echte beelden!) het beruchte tribunaal behandelen. Het kost heel wat patchwork om dat aan het oorspronkelijke liefdesverhaaltje te brengen, en de oplossing daarvoor is me wat al te klaroengeschal sentimenteel. Ondertussen doen Wagner en Beethoven een wedstrijdje op de soundtrack, dat wordt een simpele zege voor Wagner, maar die speelde dan ook thuis...

Altman was vooral een liefhebber van de pretsigaret.

Pas veel later in zijn leven. Daarvoor vooral alcohol.

ik dacht dat dit een of andere oude Japanse horrorfilm was

LOL, dat is toch wel een heel beruchte limiet-film (of zoiets), vanwege die ene scène. ;)

http://www.halvetheo.nl/wp-content/uploads/kip.jpg

(ja er is nog een andere nog beroemdere scene, maar die vond ik minstens zo erg)

Altman was vooral een liefhebber van de pretsigaret.

Pas veel later in zijn leven. Daarvoor vooral alcohol.

Laten we de biografie van Patrick McGilligan er even bijhalen :-)

Altman lustte inderdaad graag een glaasje en was in eerste instantie sceptische over marihuana. In de periode dat hij de televisieserie Combat (1962-1963) opnam, was hij dan ook pissig toen iemand een bord met spacecake op de set bracht. Altman flew into a rage and told him to remove them from the premises. [Editor Louis] Lombardo said: 'Aw, put them in the fridge for people who drop by,' and he went off to get gas for his car. When he passed by the office later, he spied Altman and his wife sneaking out with the cookies. After that, says Lombardo, Altman was a regular fiend. Especially in the beginning, everyone agrees, marijuana was a tonic for Altman. It calmed him down. It tempered the tensions and frustrations, and on a day-to-day basis made the director more of an agreeable human being (McGilligan, p. 245). Passing the joint sealed the 'mystical bargain' of filmmaking, Altman had told Aljean Harmetz of The New York Times back in 1973 (p. 489). The Long Goodbye is van 1973.

Interessant, gezien dat pro-marihuana citaat van Altman krijg je altijd het idee dat hij pas laat begon te roken omdat drank slecht voor zijn hart was (alhoewel hij volgens eigen zeggen niet dronk tijdens werk, dus de technische vaagheid is dan waarschijnlijk meer te wijten aan het blowen. En die typisch vertakkende plots ook dan. ;) Maakt verder niet zo uit, wat ik wel weet is dat de films van Altman ongeveer naar drank ruiken.

Valhalla Rising
Beetje net zo'n Manowar-onzin-trip als 300. Een klein beetje beter door een paar mooie shots en een aparte soundtrack. Het is een beetje zoals C.S. Lewis al waarschuwde voor het uit de fantasie onttrokken antropomorfe figuren. Abstract, in 'vikingmetal', kan het prima werken zelfs al weet ik rationeel dat het een vrij onzinnig gegeven is, maar ga je het verfilmen dan wordt het belachelijk.

La Guerre du feu
Tja, die atonale muziek zat er toch wel in, maar vrij kort. Verder, Desmond Morris of niet, behoorlijk onzinnig. Zo geeft er eentje een soort 'atonale' bergrede die de toehoorders lijken te begrijpen, om kort daarna met gebarentaal over mammoeten te 'kletsen'. Zoals de missionarishouding wordt gadegeslagen door soortgenoten kwam ook vrij idioot over. En zo waren er nog wel een paar (de 'make-up' van dat meisje zat ook altijd goed, toen al).

Inland Empire
Oh, Nederlandse tv … het is moeilijk dus beginnen we een 3 uur durende film maar als iedereen al naar bed is. Ik zat toch 2 uur redelijk gebiologeerd te kijken maar toen begonnen de luiken toch een beetje dicht te vallen. Moet dus nog maar eens in de herkansing.

mooi getimed wel die Valhalla net na die film van Vrienten.

schijnbaar was er gisteren een heuse voetbalfilm op TV5 (of Arte ofzo)

http://www.imdb.com/title/tt0079002/

recalcitrante vedette, satire, vlassige snorren, lijkt me wel wat (nog niet gezien dus)

http://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BNzQ3MDE5NjQ5N15BMl5BanBnXkFtZTcwNTEwNDcyMQ@@._V1._SY317_CR6,0,214,317_.jpg

Ik heb er met vrienden over gediscussieer en moet Valhalla Rising nog maar eens bekijken geloof ik. Samen met Herzog's Heart of Glass en Bava's Terrore nello spazio. :)

het was niet echt mijn ding. die Refn (regisseur Valhalla) doet trouwens ook zijn eigen Lynchjes (Fear X, met John Turturro)

Ik vond Valhalla veelbelovend, helaas was ik halverwege in slaap gevallen, niet omdat ik de film saai vond.

Inland Empire heb ik helemaal afgekeken, maar pakweg het laatste half uur begon het toch echt wel heel erg te zeuren, met name een eindeloos lange scène door gangen (waar dan een heel eng vervormd gezicht op volgt dat het lange wachten iets goed maakte, maar niet helemaal...)
Begrijpen doe ik de film niet, maar wie wel? Navoelen dan weer wel, maar de vraag is of dit niet onvermijdelijk is, is dit de kracht van een goede film of de uitwerking van een opstapeling van verwarrende en bevreemdende toestanden?
De film is fascinerend en vervelend tegelijkertijd.
Even leek het een variatie op Mulholland Drive - Dern droomt dat ze actrice is maar in werkelijkheid is ze een straatprostituee - maar Lynch leek deze keer helemaal geen opening tot duiding te willen geven.
Toch een film die het een tweede keer kijken verdient.

Deliverance ook weer eens gekeken.
In mijn herinnering was het een beschaafde Texas Chainsaw Masacre, een volledige redneck-gemeenschap, bestaande uit inteelt die jacht maakt op de stadsjongens.
De film is echter veel genuanceerder en speelt veel meer met paranoia en gewetensvragen.
Heel sterk.

Uiteindelijk doet Lynch de hele tijd hetzelfde, maar ik verbaasde me over hoe onbegrijpelijk én spannend het weer was.

Ik geloof niet dat Lynch verder te duiden is dan de workings of a deranged mind.

Of je moet daar dan een psychiatrische bespiegeling op los willen laten.

Ja ik vond het ook weer spannend, dat heeft ie dan toch wel in zijn vingers.
En wat ie met de digitale camera voor een effecten weet te bewerkstelligen is ook weer bijzonder.
In enkele scènes laat ie de achtergrond heel licht trillen, resoneren wat een subtiel 'spooky' effect heeft.

Ik moet Inland Empire ook weer eens opzetten (in mijn eigen tijd ;) Maar ik hik er altijd tegen aan vanwege die doodenge scène dat Dern op dat pad komt aanlopen en je weet dat er iets mis is en dan staat ze opeens met die grijns volop in beeld. Brrrr.

Duiden, geen idee, het basis idee geeft Arnout hierboven al aan, maar Lynch pakt het hier nog even groter aan door die (prachtige) Poolse lijnen er parallel aan te laten lopen. Heb nooit het idee tijdens de film dat het niet klopt. En die houtzager bij de aftiteling niet te vergeten. ;)

De esthetiek van Coup de Tête ziet er piekfijn uit. Maar voetbalfilms, ik weet niet, zeer lastig.

My Beautiful Laundrette
Ik zag het de eerste tien minuten helemaal zitten, de Paki-Britse versie van Submarino of Gregory's Girl, coming of age-films, ik krijg er nooit genoeg van. Een Pakistaanse jongen (met een keurig Brits accent) woont met zijn mislukte intellectuele depri-drinkende vader (denk Anil Ramdas) aan het spoor. De jongen zóu naar college moeten, maar 'hummelt' nu wat rond. Zijn vader dropt 'm dan maar bij bekenden, Pakistanen die het wél hebben gemaakt 'in the land we hate ánd love'. De godfather van deze clan is een olijke kerel, zijn secondant een soort Colombiaanse drugsbaron. Onze Harold-held begint met auto's wassen, maar al snel gaat het beter (de dochter van de baas showt 'm stiekem haar boobies) etc. Maar in 't begin zagen we al even een new romantic-achtige blanke kerel rondlopen, 'on the dole', flirtend met rechts-extremisme. De twee gozers blijken oude vrienden, en dan bedoel ik héle goede vrienden. Een plotse wending, die de blanke kuif tot een soort Morrissey avant la lettre maakt. Samen beginnen ze een laundrette, met niet al te 'wit' geld. De tweede helft van de film is echter een rommeltje. Niet concreet genoeg voor de volvette soundtrack, niet associatief genoeg om het episodische karakter bijeen te houden. Alsof er tegelijkertijd teveel gebeurt, en te weinig voor een mooie hoofdlijn. De Indiase jongen krijgt ook steeds meer problemen zijn kompaan qua acteren bij te houden. Dat zij hem vergeven, in de aftiteling zie ik dat zijn lonsdale love interest Daniel Day Lewis is. Wat een acteurbeest is dat toch.

El Sur
Stukje voor de voorpagina in voorbereiding, onderbroken doordat mijn pa vrij plots een bypass moest ondergaan. Pfff.

Gattaca
Mijn concentratie was dus niet optimaal, maar gelukkig is er weer 'ns een voice-over die het hele verhaal vertelt. Heel erg is dat ditmaal niet want Gattaca is vooral 'idee', hoewel de hoofdpersonages door kanonnen als Ethan Hawke en Jude Law worden gespeeld geeft het script ze niet erg veel echte 'klik'-momenten. Terwijl hun situatie toch Never Let Me Go-tragisch is. In de sci-fi noir bestaan er in de toekomst vooral perfect gesleutelde mensen. Law (altijd al de cyborg) is er één van, al zit hij door eigen 'schuld' wél in een rolstoel. Hawke is een van de weinige 'godchildren', wat hem de paria van de samenleving maakt. Zijn torenhoge space-reis-ambities lijken dus tevergeefs, maar zie daar, een dubbelspel! Ik begon een vreemd verband te leggen met doping, door de constante controles (én het gefop met snelle verwisselingen) op urine en bloed en afwijkende waarden ontspint zich een picogrammetjes-jacht (met 'de hoed' Alan Arkin als noir-agent). Gattaca geeft ook mooi aan wat het mogelijke gevaar is van doping-tolerantie. 'Weet je wat mijn geheim is?' 'I didn't save antything for the ride back'. De beelden zijn kil maar donker sfeervol, hoewel Uma Thurman wel wat overbodig is...

Gattaca rocks, een realistisch toekomstbeeld ook.

Sterkte met je pa.

dank, hij was net in elk geval alweer telefonisch te spreken, maar het is ook wel zo'n type van ZO EN NU ben ik weer beter (wat onzin is na een bypass, het ging allemaal zo snel dat ik 'm maar niet verteld heb dat ie ongetwijfeld een behoorlijke tijd uit de running is)

pak van mijn hart hoe dan ook *stand up comedy drumroll*

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/07/el-sur.html

Ik weet niet wat er precies met je vader was, maar goed te horen dat het beter met hem gaat Ludo.

Tyrannosaur (Paddy Considine, 2011)
Laat ik het maar gelijk zeggen: zelden heb ik zulk goed acteerwerk gezien.

Rauw, plat, onbeschoft en onsympathiek…veel personages in deze film zijn niet erg 'likeable' en het is de kunst van de filmmaker om toch een zekere sympathie bij de kijker te ontlokken, zonder teveel kunstgrepen of sociologische duidingen/verzachtingen.
Of je hebt lak aan de meelevendheid van de kijker, dat kan natuurlijk ook maar daar heeft Considine bij deze film nou eenmaal niet voor gekozen.
De film ontkomt daardoor zeker niet aan overdrijvingen, wat te scherpe contrasten en een nadrukkelijk op de onderbuik werken, maar doet dit allemaal wel zo goed dat ik nergens het gevoel heb in de maling genomen te worden.
Het is met name het buitengewoon sterke spel dat zorgt voor zeer indringende momenten, die bij mij flink hard binnenkwamen.

:)

oh ja Tyrannosaur, die won al heel veel prijzen op de Britse Oscars, waar het o.a. concurrentie had van We Need to Talk about Kevin. Ik ben benieuwd.

Pola X
Zag bij de post-IMDB check dat Leos Carax eerder Les Amants du Pont-Neuf maakte, vond ik destijds wel een mooie film en ik zie de verwantschap wel. Destijds vergat ik Pola X (naar verhaal van Herman Melville, daar zit wel wat in) te kijken. Opeens herinnerde ik me weer "die film met soundtrack door Scott Walker!" Yep, het begin is glorieus. Z/W beelden van bommenwerpers die graven bombarderen terwijl Scott Walker in later periode modus zingt. Daarna overgang naar Louis Malle: kasteel, jonge schrijver en zijn moeder(Deneuve) die elkaar onderling als broer en zus aanspreken. Maar dan komt er uit het niets een jonge vrouw waarvan de hoofdpersoon heeft gedroomd in zijn leven en die claimt zijn verloren gewaande zus te zijn. Hij gaat er helemaal voor en verlaat zijn leven en verloofde voor een leven aan de zelfkant met zijn zus en twee zigeunervriendinnen. Toch best wel weer confronterend. Minder voorspelbaar dan gedacht (behalve dat broer en zus gaan krikken, dit is een Franse kunstfilm hè? Dat zag je na 10 seconden al aankomen) voor al als ze in een fabriek gaan wonen met een soort Glenn Branca-achtige cultleider (helemaal te gek). Zijn uitgeefster, een intelligente oude dame probeert hem nog subtiel van zijn "ik doe het Straat" trip af te krijgen. Gaat moeilijk. Mooi gefilmd ook.

Gremlins
Nooit gezien vreemd genoeg. Leek me wel leuk voor de kinderen. Score: een werd gek, de ander vond het te gek. Wel leuke een consequent doorgevoerde kritiek op Amerikaanse paranoia voor het vreemde. En een coole moeder die de eerste evil Gremlins gewoon even met keukengerei van kant maakt.

ik ben natuurlijk een notoir watje, maar als die Gremlin-cavia's beginnen te bubbelen als gebakken eitjes vond ik het al vrij eng worden :)

lol, daar begon mijn oudste ook al achter de bank te kruipen. En eerst stoer doen hè van "je ziet wel dat het een pop is."

Melancholia
En je dacht dat het huwelijk in The Deer Hunter lang duurde? Ik verdenk von Trier er gewoon van dat hij met een stopwatch heeft zit te timen om hem nog langer te krijgen. De schoft. :) Wel intrigerende emo-SF, moet er veel meer van gemaakt worden. Typische von Trier net-niet affaire weer alleen moeilijk de vinger op te leggen waarom. Wellicht ging ik teveel mee in Justine's black metal filosofie ("the earth is evil") om iets van sympathie op te brengen. Durst laat nog even haar magnifieke borsten zien voor de Europese kunstfilm (Deneuve gisteren ook al, het was me het weekendje wel voor de liefhebber.) Verder dwaalden mijn gedachten vooral af naar de vraag wie het duel voor de titel Koningin der Hipsters zou winnen: Charlotte Gainsbourg of Sophia Coppola?

06-05 (Theo van Gogh, 2004)
Cinema.nl rekent deze film tot het beste wat Van Gogh gemaakt heeft, ik reken het zonder twijfel tot het zwakste dat ik van hem gezien heb.
Het is alsof ik naar een lange aflevering van een politieserie op de VARA aan het kijken ben. Spanning en dynamiek komen merendeels door de achtergrondmuziek, die volslagen neutrale plaatjes nog wanhopig kleur probeert te geven.
De achtervolging-scène in de waterglijbaan doet erg knullig aan en Nederlanders en wapens...je ziet er denkbeeldig de klappertjes bij.
En dan het acteren...alleen Tara Elders is geloofwaardig in haar rol, de rest acteert te nadrukkelijk.
Jammer, Theo van Gogh had met zijn laatste film een betere verdiend.

The Funeral
Hoe matig de film verder ook is, dit is Chris Penn's magnum opusje. De kolossale Penn-broer is altijd geweldig in bijrollen, en mag hier dan eindelijk een keer opschuiven richting hoofdrol (voordat ie zichzelf 'voorbijgeleefd' had). Een van zijn eerste scenes, als hij geëmotioneerd afscheid neemt van zijn broer Vincent Gallo (die in z'n kist ligt) is zó intens. Zijn medemaffiosi snellen toe om Penn snel een schoudermassage tegeven, voor ie helemaal flipt. (Hij heeft er kennelijk een 'history' in). Voor The Funeral heeft Abel Ferrara toch weer een ster-ensemble los weten te peuteren; want naast Gallo en Penn zijn ook Christopher Walken, Edie Falco, Isabella Rosselini én Benicio del Toro erbij. De laatste is (onbedoeld?) grappig en barst van de neppe Mexicaanse soap-bravado. Het probleem van The Funeral zit 'm erin dat de film in 100 epische minuten over 3 broers tegelijk probeert te gaan. Dat zijn er 2 teveel. Walken is chaotisch slecht (soms lijkt ie ineens in een Iersig accent te vervallen!) als de meta-crimineel die peinst over 'waarom we dit toch doen', Gallo is best grappig als linksige vrouwenversierder, maar legt dus snel het loodje. Blijf Penn over, die zelfs wat Godfather 2 flashbacks in het Italiaans meekrijgt. Die werken ook al eerder verwarrend dan sfeerverhogend. Nee, alles moet van de woedeuitbarstingen van Penn komen, en die komen hard, goed, en bloederig. Echt een film die profiteert van expliciet geweld.

Ghost in the Shell
Zó! Ook techno-manga's profiteren dus van een meisje in de hoofdrol. Deze is zoveel beter dan Akira, en gewoon een wonderschoon filmpje. Nog geen tachtig minuten zijn er nodig voor het oproepen van een Blade Runner-achtige wereld; een invloed waar men hier niet flauw over doet, bijvoorbeeld door via Through A Glass Darkly naar Philip K Dick te verwijzen. Op een cruciaal, haast bijbels moment nog wel, als het cyborg-meisje voor het eerst 'de geest' krijgt. Deze film deed me begrijpen waarom God ondanks zijn Almachtigheid toch zo nodig concreet nageslacht wilde! De replicanten en zelfdenkende computervirussen willen mensen worden, of desnoods écht dood kunnen. In typisch Japanse Air Doll Pinokkio-stijl gaan ze op die queeste in de shells van ware babes, met grote borsten en harde tepels; misschien hebben cyborgs het gewoon snel koud... Het hoofdpersonage wordt bijgestaan door een reus van een kerel (het Frankenstein-type) die haar als het moet met zwaar geschut te hulp schiet, of een biertje met haar drinkt. In een onzichtbaarheidspakje kan het meisje het echter meestal zelf ook prima af. De actiescenes zijn enerverend en het verhaaltje zit filosofisch doortimmerd in elkaar, maar heeft ook meer dan genoeg geinige gadget-momenten. Uiteindelijk gaat het vooral om de 'stiltes'. Zelfs daar is in die tachtig minuten genoeg tijd voor. Het eerste 'we bekijken de lege stad'-moment, wow! Ik zou er bijna L'Eclis bij gaan halen... De soundtrack werkt daar en elders prima, met Afrikaansige vocalen, tribale ritmes, synths in cyberpunk.

The Funeral
Heeft eigenlijk alles in zich om briljant te zijn: Iraanse arthouse, Alice (verdwaald) in den Stadten-gevoel, én een onwaarschijnlijk ver doorgevoerde meta-wending (de spiegel uit de titel). En toch is de film wat saai, en soms zelfs wat irritant. Dat ligt bovenal aan het stemmetje van het meisje dat de hoofdrolspeelt. Ze piept heel wat af, ik kon er al snel niet meer tegen. Zelfs als ze géén kleuter meer hoeft te spelen, doet ze het nóg. Eerst zien we het kind uit school op zoek naar haar moeder. Ik denk dat ieder kind dat wel eens meemaakt; je wordt altijd opgehaald, en dan is ze er niet. De angst en de woede. (Mij overkwam het een keer toen mijn vader een pot verf over het hoofd van mijn moeder had gegooid. Per ongeluk wel...) Goed, het kind waagt zich in de welbekende hel die het verkeer van Teheran is, waar iedereen nog wat gestresster is omdat er (in trademark Panahi-stijl) een voetbalmatch aan de gang is... Eindeloze taferelen met in taxi's en bussen. En dan dus, hét moment van de film. Ik begon net te denken, 'jezus' die Iraanse samenleving kweekt door al die religie wel passieve vrouwen. Alsof om te bewijzen van niet (of juist dat de film dáár over gaat) gooit het meisje haar kont tegen de krib. 'Ik kap met deze onzin!' En in de goeie Makhmalbaf-traditie begint het dan eigenlijk pas. Mooi, maar niet zo magisch als ik hoopte.

The Long Riders
Een soort Altman-b-kantje, maar dan van actiefilm-specialist Walter Hill. Zeker het eerste uur is er van actie weinig sprake, de film heeft een landerige improvisatie-sfeer, ook door de muziek van Ry Cooder. De Thieves Like Us, maar dan met de (Jesse) James & Younger-gang. Fraaie beelden, veel passerende treinen en vrouwen. Het is lang een beetje zoeken naar een ingang in het verhaal, we zien alle bekende aspecten (de journalist die een boek over ze wil schrijven) uit de Jesse James-legende voorbijflitsen, maar voor meer dan aanstippen is geen tijd. Goed wordt The Long Riders pas in het laatste kwart. Walter Hill heeft toch die trigger van een een Antonio Dos Mortes-achtige Mano-A-Mano-met een sjaal ertussen knokpartij nodig. Vervolgens zitten de gang-jongens in hun 'laatste trein', eentje speelt op zo'n ploink-ploink harp, en ze reminiscen over de toekomst. Je weet dat het dan mis gaat lopen. En hoe. In een Peckinpah of zelfs Mann-achtig einde haalt Hill alles uit de kast. Briljant geluidsdesign (keiharde kogelinslagen) en heel veel slow motion. Nu vergeet ik nog dé gimmick van de film te vermelden, die heel toepasselijk een heel blik échte broers opentrok. De Quaids zijn geinig, de Carradines zijn smakelijk boers, de Guests mogen het afmaken, maar het best (en het Altmantst) zijn de Keaches. James Keach is broeierig als Jesse James, ergens tussen de psychopathie van Barden in No Country for Old Men en de zwijgende klasse van een wreker uit een gothic novel.

Volgens mij is de verkeerde titel boven de Iraanse film gekomen.

Gelukkig, iemand die ook The Funeral klote vindt (en ik ben Ferrara-adept). Man, man wat wordt daar slecht overgeacteerd. Die film had eigenlijk over die vrouwen moeten gaan ipv die emo-machopaupers. Gaat het ook wel maar gewoon bijna alleen maar.

Le Souffle au Coeur
Ja, ja, ik zit in die Malle-trip en mag mezelf nu toch wel fan noemen. Geweldige film weer. Nog nooit is het gevoel van de tienerjaren, die soort slomo chaos, zo goed gevangen. Het ziet er zo achteloos uit maar ondertussen vliegen alle sociale, politieke en literaire verwijzingen je om de oren. Dat laatste helemaal in de Proustiaanse tweede helft (een van die broers heeft daar nog een geweldige oneliner over iets van "hier Proust voor de entertainment, Kuifje voor de opvoeding.") Laurent heeft waarschijnlijk de leukste moeder uit de filmgeschiedenis (schattige Italiaanse liedjes zingen als hij ziek is) en de climax was dan ook niet heel onverwacht. Voor veel IMDB-Amerikanen blijkbaar wel want die zijn BOOS en hadden liever gezien dat Terminator die moeder op het laatst doodschoot voor haar zonden. Nee, nu zit die hele Franse familie een beetje te lachen. Precies zoals het hoort.

ik weet niet of ik die moeder echt leuk vind. (Dat kind zit de komende 20 jaar op de divan bij de shrink) maarrrr geweldige film

(de broers zijn wel geweldig)

Volgens mij is de verkeerde titel boven de Iraanse film gekomen.

woeps! The Mirror dus (jammer dat díe titel dan niet bij Ferrara stond)

ik weet niet of ik die moeder echt leuk vind.

Ik zou er zelf natuurlijk gek van worden. Net als twee van die broers overigens, Jezus. Als je er bij stilstaat: wat een gekkenhuis. Die gasten maar zuipen waar die pa bij zit. Auto jatten, naar de hoeren. Die huishoudsters zieken. Pfff.

Ga je Ghost in the Shell 2: Innocence ook kijken Ludo?
Niet zo goed als het origineel maar zeker niet slecht.

"Summer Wars" kun je wat mij betreft ook op je manga watchlist zetten.
(Tenzij je jeuk krijgt van Japanse family values....)