Filmforum

Jaja, dat zal allemaal best maar hoe is Kenny?

http://img.filmous.com/static/photos/129450/poster.jpg

gheh.
http://2.bp.blogspot.com/_t9mF8OsQGW8/TAAabBlrqrI/AAAAAAAABW8/K3zBJZTRX4k/s1600/Gambler+%281971%29.jpg

'Kenny's fine'

De soundtrack staat op m'n hd, de film niet gezien. :)

ik had er laatst weer een opgezocht maar dacht dat mijn VLC mediaplayer een bug had, de speelduur, die moest toch wel een fout zijn!? (Je krijgt een Indier niet naar de bioscoop voor iets onder de 200 minuten, lijkt het soms)

(Je krijgt een Indier niet naar de bioscoop voor iets onder de 200 minuten, lijkt het soms)

Precies, kost een maandsalaris dus je wilt waar voor je geld.

Belle de Jour
Er worden 10 films van Bunuel uitgebreid in het Blackbook Of Movies besproken, maar deze niet. Dat terwijl het toch zijn allerbekendste is. De enige Bunuel waarvan ik had gehoord, vóór ik filmnerd werd. Dat is simpelweg een kwestie van taboedoorbrekend, en meer niet, valt al snel te merken. Het eerste probleem is Christine Deneuve, het levende standbeeld heeft op zich wel de looks van een Wassenaars prinsesje, de desperate and bored huisvrouw die zich thuis zit te vervelen. Niets suggereert in haar mimiek echter de zín om een hoer te spelen, en het scenario vind ik haar daar ook niet bij helpen. Het ene moment vlucht ze weg uit het maisonnetje, het volgende moment komt ze plots vrolijk babbelend weer terug. (Daarvoor zweeg ze als het graf.) Het bordeeltje is wél leuk. Een simpel appartementje met een paar meisjes en hun madame. Het is eigenlijk vreemd dat de madame niet zelf meedoet/werkt, al ontwikkelt ze wel een zekere interesse in Belle. De mannen die het maison bezoeken zijn stuk voor stuk komisch, maar worden humaan genoeg in beeld gebracht. De gynaecoloog met een butler-fantasie, het is net Lars von Trier met nepsnor en bril. Lijkt me ook echt iets voor hem. De ondoorgrondelijke reactie van het personage van Deneuve: 'Hoe kan men zo laag zinken'.

La Meilleure Façon de Marcher
Mooi is dat, ik heb de neiging hier meteen over 'gay cinema' te beginnen. Precies de conservatieve hokjesreflex die deze fijne zomerkampfilm uitstekend weet te vermijden. 'Wat is een echte man?', 'Hoe word ik een echte man?', kortom, het haantjesgevecht. Dat zijn de zaken waar het kamp vol tienjarige jongetjes én begeleiders zich druk om maakt. In een zomer in de jaren '60 zijn de jongens in groepen verdeeld, we zien de sporters met hun macho-liedjes, én de jongens die een toneelstuk instuderen. Sissies! De begeleiders voegen zich naar het stramien, de gymleraar heeft een wat foute snor en de bronstigheid van de jonge Jack Nicholson. De ander is mysterieuzer én vrouwelijker, en juist hij is degene met een vriendinnetje. De clash wordt vanaf minuut één opgebouwd, terwijl de kijker intussen kan genieten van de tragikomische taferelen aan de randen van het verhaal. Porno-materiaal gaat van hand tot hand, én met gevolgen. De running gag rond de 'boîte à idées' wordt feilloos ingekopt. Harder om een film had ik dit jaar nog niet gelachen. Een van de andere begeleiders – die op Arjen Robben lijkt – loopt consequent met een rozig, letterlijk nogal eikelig petje op. Hij vertelt een homofobe grap, waarin hij dan wél weer met smaak een perfecte imitatie van een huisvrouw verwerkt. Dat soort paradoxen dus, negentig minuten lang. Jammer dat de dit jaar overleden regisseur Claude Miller het nodig acht te besluiten met een uitroepteken én een haakje sluiten. De geweldsuitbarsting doet een pesterige eindstunt ietwat tekort, en ik moet de eerste film nog zien waar een 'quelques années plus tard'-einde écht belangrijk is. Hier is het zelfs een beetje burgerlijk. Alhoewel! Je kan het ook als een bewussie zien, de kijker werd wederom gevangen in zijn eigen stigma-denken.

Boy
Uitgesproken als 'boya', geen idee of die benaming in het Japans liefkozend of denigrerend is bedoeld, al vermoed je het laatste. De (stief)ouders van de jongen zien hem als verdien-object, dus wat afstand kan geen kwaad. In het Japan van de jaren '60 (in kleur, het voelt vreemd) trekken de ouders met hun kids van zuid naar noord. Ondertussen werpen ma (en vooral) zoon zich als die UNKLE-video voor auto's – of doen alsof – wat schikkingsgeld oplevert. Toestanden waarover je nu uit China ook nog wel eens wat hoort. Regisseur Oshima (van Mr. Lawrence) brengt het allemaal heel koeltjes en sixties in beeld (inclusief zo'n plinkploink-soundtrack) ook al stamt de film uit '75. Soms is dat jammer, het schrijnende van het vergelijkbare Nobody Knows blijft lang ver uit beeld. Ik had nóg wel wat meer van de wonden van de jongen willen zien. (Want het is natuurlijk niet zo dat hij helemaal niet wordt geraakt.) Echt sterk wordt Boy pas het laatste kwartier. Oshima gaat Tarkovskyaans los met blauw- en geelfilters, om te eindigen in het noordelijkste puntje van Japan in een zee van toepasselijke kilte. Van de sneeuw maakt de jongen een uiterst tragische pop, als een soort memorial vooral zijn eigen lijden, als het schuldgevoel dat hij eraan over hield.

House of Games
Toneelschrijver David Mamet mocht het na het pennen van Glengarry Glen Ross ook in de regiestoel gaan proberen. Hij debuteerde met het merkwaardige House of Games. Een uiterst gestileerde film, zowel op visueel vlak (werkt prima) als wat betreft de overdadig geconstrueerde dialogen - die zowaar minder zijn. De film wordt zo nooit écht, en misschien is dat ook wel de bedoeling. House of Games is een con-film – logisch met Mamets voorliefde voor politieke en financiele babbeltrucs in gedachten – maar waar films als Matchstick Men en Nueva Reinas verlekkerd (en zeer aanstekelijke) oplichtpraktijken laten zien, en de kijker er met open ogen intrapt, zijn de stunts hier moeizaam. Bij elk van de cons had zelfs deze naïeveling meteen het gevoel dat er iets niet klopte. Dat moet dus expres zijn. Misschien wil Mamet illustreren dat wie van een afstandje (dus zeg vanuit je stoel naar een film) de 'con' beziet het meteen doorheeft. Het kan ook met de andere moeizamere helft van dit tweekoppige verhaal te maken hebben. De film gaat namelijk over een drukbezet psychologe, schrijfster van zelfhulp-boekjes over obsessies (hint!). Zij wordt door Joe Mantegna bij diens 'confidence games' betrokken. Lindsay Crouse ziet er fenomenaal uit, als een combinatie van Tilda Swinton en David Bowie. Het zal aan mij liggen, maar ik hoopte nog een tijdje dat ze “halverwege” een man bleek. Dat zou typisch een frats zijn voor een komische con-film. Mamet heeft echter een heel andere wending in petto. Bruter, Freudiaanser, maar toch ook moeizamer. Let trouwens op de cameo van een piepjonge WH Macy als marinier. Met crew cut.

Ludo, ik ben nu op driekwart van "Tales from the Golden Age" (Christian Mungiu). Must see!

Verder was ik onder de indruk van "Oslo, 31. August" (beter dan "Reprise"), "Casque d'or" (klassieker die het waarmaakt), "Dinner at eight" (oneliners!) , "Project Nim", "Seconds", "Rope" (onderschatte Hitchcock) en twee Imamura's ("Intentions of murder" en "The insect woman"). Je ziet, weinig puf om te schrijven recentelijk, maar als het er toe doet, strooi ik graag wat titels :)

ah The Insect Woman, die verwar ik altijd met de vrouw in de kuil-film.

van de rest noteer ik het e.e.a. Casque d'or is right up my alley

Samehada otoko to momojiri onna
Het debuut van Katsuhito Ishii (Taste of Tea, Funky Forest). Nog niet zo magistraal out there als die twee films maar dat is bijna geen enkele andere film. Dit is nog neo-Tarantino terrein (ok, dat is er uit). Yakuza-gast (Tadanobu Asano, die hippiegast hier nog meer richting Ichi the Killer kapsel) gaat er met geld vandoor en wordt achter na gezeten door een grote groep collega's (allemaal zeer aparte individuen). Per toeval redt een beetje nerdy (maar eigenlijk mooi) meisje hem en ze gaat met hem op pad want haar baas/"oom" is een ontzettende creep. Die stuurt vervolgens een excentriek/onhandige afluisterspecialist/huurmoordenaar (met geweldige auto) achter hen aan. Mexican stand-off is onvermijdelijk. Klinkt beetje voorspelbaar maar het gaat er om hoe alles naast het plot bloeit. Het is sowieso in Japans tempo maar je weet al wanneer de wachtende yakuza in het begin over hun jeugd zitten te vertellen dat het allemaal anders zal worden. Vreemde twist aan het eind waar ik nog niet helemaal uit ben wat die betekent. Veel bekende gezichten ook (die geweldige melancholische kop van Susumu Terajima) alsof er een soort acteurscollectief is voor coole Japanse films.

alsof er een soort acteurscollectief is voor coole Japanse films.

lol, Susumu is er inderdaad altijd bij in die melancholie-yakuza films

Yeelen
Ik dacht eigenlijk dat deze film een stuk ouder was, uit de periode dat de eerste onafhankelijke Senegalese president (zelf dichter, meen ik) doelbewust de trots op de eigen kunsten stimuleerde. Met respect voor het Afrikaanse verleden. Yeelen is echter van '87 (en Malinees), maar de thematiek is hetzelfde. Een historisch epos op zijn Afrikaans: voodoo-battle! Het levert een film op die voor mijn ongeoefende ogen qua symboliek in elk geval volslagen ondoorgrondelijk is, en soms gewoon erg grappig. 'My penis has betrayed me', zegt een jonge krijger, onzeker kijkend als Jetro Willems voor een cruciale interland, tegen een plaatselijke koning. De krijger is in diens natie belandt, op de vlucht voor zijn eigen pa, de almachtige medicijnman, en tevens immer spreekwoordige formules schreeuwende geschifte held van de film. De man heeft twee slaven geritseld (of betoverd) die continu voor hem uitlopen met een houten paal op de schouders. Het ding zal een richtingaanwijzer zijn voor de te volgen route. De weg voert helaas vooral langs lemen hutten, voor natuurschoon is weinig tijd. Als de achtervolgers eindelijk de verloren zoon hebben ingehaald wordt de film plots héél stil. Vader en zoon 'summonen' hun totemdieren. Een letterlijk en figuurlijk magisch einde. Opvallend vond ik de gelijkenis met The Naked Prey, dat is toch een bijzonder authentiek project geweest van witteman Cornel Wilde.

Mephisto
Wie de thematiek van Cabaret wat te entertaining vond, is deze derde rijks-update van het Faust-thema een uitkomst. Beide films zijn gebaseerd op literaire werken, in dit geval van Thomas Mann, die ik stiekem veel éérder in de historie zou hebben gesitueerd. Hij kon in ballingschap in A'dam dus nog reflecteren over de nazi's, en doet dat met verve. Szabo heeft zijn boek wervelend Oscar winnend-groots naar celluloid vertaald, ja dus zelfs zó wervelend dat er Cabaret-momenten zijn. Het hoofdpersonage danst Avalanches-uitzinnig met zijn Afro-Germaanse vriendinnetje, en ook Fassbinder is dan niet ver weg. Het eerste uur is krankzinnig vol, we zien 'the rise' van een Hamburgs acteur. Klaus Maria Brandauer speelt de man met onwaarschijnlijk veel energie, als hij zich op begint te winden is ie eerder SuperGrover uit Sesamstraat, op meer serieuze momenten lijkt hij op Hans Hoogervorst. Iets van een bureaucraat zat dus altijd al in hem. Een leegte, die enkel op de buhne gevuld wordt. Geknipt voor de nazi's dus, en na tal van promoties wordt hij de Speer van het 'Pruissische Staatstheater'. De kijker begint (na dik 2 uur) te verlangen naar zijn val, zijn demasqué. Het mooie is, die komt niet écht. De film kauwt niets voor, maar blijft gewoon eindeloos concessies van de theaterdirecteur aan de nazi's tonen, tot er enkel meewarigheid rest voor zijn zelfgeilerij. Uitstekende film, zelfs in een Germaanse dub! (Er bestaan tal van versies, elke acteur zal weer gewoon zijn eigen taal hebben gesproken, al is er natuurlijk maar één iemand die echt in elke scene doorratelt over zijn successen.)

A Better Tomorrow
Ik keek de drie grote Hong Kongse hits van John Woo in omgekeerde volgorde, en als het oordeel-patroon zich in diezelfde omgekeerde volgorde had doorgeset was dit eerste succes ook mijn favoriet. Helaas. The Killer blijft favoriet, als je daar al van kan spreken bij Woo, want uiteindelijk heb ik niet zoveel met de man. Zijn humor is flauw zonder absurd te worden, al moet gezegd dat er deze keer een man lachwekkend tegen deur loopt. Maar ook qua stijl zijn de latere Woos wat donkerder. Mijn filmbijbeltje signaleert al in deze film religieuze symboliek, maar zolang de personages geen glas in lood-verlichte kerken bezoeken merk ik dat tussen de knalpartijen toch niet zo op. Maar misschien dat er daarom een heilige drie-eenheid aan hoofdpersonages is, wat mij er 1 teveel leek. Twee broers doen een Infernal Affairs avant la lettre (klaarblijkelijk typisch Hong Kong thematiek) de ene is de crimineel de ander de cop, en wie is de ander nou de baas. (Ik bedenk me dat 'vergeving' ook een grote rol speelt, hmm). Maar als de derde personage, laten we dat dan toch maar de martelaar noemen is Chow Yoon Fat wel weer stoer. Hij heeft de beste knalscene (in Takeshi Kitano stijl wordt er gebruik gemaakt van flora-decoratie) en als even later zijn benen onder hem uit worden geschoten, blijft hij als de Aziatische Rambo (of Robocop) gewoon doorschieten.

Party 7
De tweede film van Katsuhito Ishii. Niet. na. te. vertellen. Een deel van het acteurscollectief is weer aanwezig, Tadanobu Asano onkarakteristiek als zweterige meganerd/compulsieve voyeur. De obsessieve nerd is volgens mij de rode draad van de film, Ishii jongleert met allemaal clichés van de Japanse cinema (o.a. yakuza, superhelden, anime, otaku, verveelde mooie meisjes) en maakt daar met zijn eigen ritme (personages die woorden/zinnen blijven herhalen en door elkaar praten) een absurdistische komedie van. Is het goed? De timing is vergeleken met wat er na komt af en toe nog niet gekalibreerd maar ik heb af en toe ontzettend moeten lachen. Sukkelige yakuza moordenaar die onderweg helemaal uit zijn dak gaat omdat hij een vintage 1980 Rommeltank bouwpakket heeft gevonden in een speelgoedwinkel ("voor de originele prijs!!"). Zo goed, zo echt en door 99.99% van de mensheid niet te begrijpen.

The Mask of Madness
Lijdt seriemoordenaar Kenneth Bianchi (Hillside Strangler) aan multiple personality disorder?
Interessante BBC docu uit de oude doos.

https://www.youtube.com/watch?v=W3ENaaLGjJA&feature=related

Muriel's Wedding
Het begint met een boeket en een groepje overijverige bridesmaids, dus ik denk nee hè, de Australische nineties (overigens eighties uitziende)-versie van die verschrikking van vorig jaar. Dat valt reuze mee, dit is geen film over veel te rijke en veel te knappe vrouwen die ranzig gaan zitten doen. Hier échte meisjes, met als hoofdrolspeler een echte Smithsiaanse Big Girl. Toni Collette is fantastisch als muurbloempje dat zo graag níet niets wil zijn. Dat is echter lastig als je pa enkel geïnteresseerd is (in zijn allang geflopte) politieke carrière, en je moeder en de rest van het gezin een stel Flodderiaanse bankhangers zijn. De moeder geeft de lijn van de film aan; eerst is haar oenigheid grappig, maar een uur later rest er enkel nog tragiek in haar personage. Zelfs de ABBA op de soundtrack krijgt langzaam iets droevigs. 'Everybody could be that guy'. En in het geval van Muriel dus ook een enkel in een paspoort geinteresseerde Zuid-Afrikaanse zwemmer. Gelukkig vindt ze ook nog een échte vriendin, in de vorm van een muizig Jennifer Jason Leigh-meisje. Mooiste komische intermezzo is een affairetje met een nerdy (cinefiele!) videotheekklant. Zijn ze eindelijk aan het rollebollen zegt de jongen. 'Ik moet je iets vertellen'. 'I am a parking attendant'.

Lovers
Wat is het Franse woord voor 'mompelen'? Naast de eerste Franse Dogme-film, is dit ook meteen de slechtste, geloof ik. Over het bewust rommelige stijlmiddel hoeven we het niet meer te hebben, dat valt tegenwoordig (met de opkomst van gsm-camera's e.d.) nauwelijks meer op. Al blijft het een verademing om acteurs er zonder uitgekiende belichting en grime haast onwerkelijk alledaags uit te zien zien. Dat geldt zelfs voor het droomengeltje Elodie Bouchez, onvergetelijk in La Vie Revee des Anges, maar hier... In eerste instantie lijkt het mislukken vooral aan haar tegespeler te liggen Sergej Trifunovic. De man lijkt niet te kunnen improviseren (wellicht door de taalbarriere) en is ontzettend oncharmant. Tegelijkertijd moeten wij geloven dat Elodie, als bookstore clerk (zonder bril!) binnen 2 minuten als een blok voor hem valt. Dat wringt als de man van de eerste tot de laatste minuut een egoistische, jaloerse, dominante en kinderlijke klootzak is. Pas na 50 minuten heeft hij (al dansend met een Joegoslavische maat) een charmante scene. Desalniettemin beginnen de twee dus een verhouding, die hinderlijk wordt onderbroken als onze vriend bij het zien van een agent er als een speer vandoor gaat. (Slim!) Hij blijkt naast bekend kunstenaar (hij financieert in elk geval de aankoop van dure Renaissance panelen met eigen werk) ook nog illegaal in het land. Dat lijkt ook al vrij curieus. Maar goed, het plot zou me een zorg zijn geweest als hier van een mooie romantische vriendschap sprake was geweest. Dan was het einde vast ook coeur-breaking geweest. Nu blijft het bij marmotter.

Blackboards
De Makhmalbafs zijn de film-griotten van Iran. Een aangeboren creatief talent (nog gecultiveerd door in zo'n creatieve omgeving op te groeien). Dit Blackboards is van Samira, die haar zusje Hana (Buddha Collapsed Out Of Shame) qua poëzie in elk geval de baas is. Er zitten tal van fraaie visuele vondsten in, en zoals de titel al voorspelde heeft meer dan de helft van die scenes met schoolborden van doen. De opening al. Een grote groep mannen, met schoolborden op de rug, dwalend door de Iraanse rotswoestijn, bij de grens met Irak. Onbeschrijflijk religieus eigenlijk. De leraren zijn op zoek naar pupillen, maar die zijn lastig te vinden. De dorpelingen (die in van die 'rots-huisjes' wonen) behandelen de leraren eerder als lastpakken. De film laat de groep al snel uiteenvallen in 2 hoofdpersonages – eigenlijk jammer. Eén leraar vind een groepje piepjonge menselijke muildieren (dit is een film over 'bewegen in groepen') de ander een stel oude nomaden die terug naar hun heimat Irak willen. De nomadengroep is minder interessant, het acteren is overall (logisch?) van amateur-niveau. Een oude man is stervende, en kan niet plassen. Kan hij niet op het schoolbord worden gedragen? Later blijkt het schoolbord ook nog als schild ('tegen chemische wapens') dienst te kunnen doen. Au. De andere leraar is me sympathieker, en de jongetjes die met smokkelwaar sjouwen zijn stiekem toch wel een beetje nieuwsgierig. Van heel veel lesgeven komt het echter ook daar niet. Sterker nog, je krijgt nergens de indruk dat die leraren nou zo slim zijn. :)

Cry-Baby
Hee John Waters, een van cinema's opper-creeps (al dan niet geposeerd). Mijn filmbijbeltje zegt Pink Flamingoes (iemand die gezien?) maar ik begon dankzij Alex Cox met deze maffe musical. Eigenlijk het rijtje namen in de openingstitels nog het mooist. Johnny Depp. Iggy Pop. Ricky Lake. (!) Traci Lords (!!) en Willem Defoe. De potentie! De film zelf is typisch cult, eentje waar hele blokken van 20 minuten uit verdwenen lijken te zijn. Chaos reigns. Het verhaaltje behelst een soort muzikale fifties-battles tussen de kakkers en de rockers, waarin ik de muziek van de rijkeluiszoontjes stiekem leuker vind (Mr. Sandman!). De gedeformeerde rockers zijn een soort grote Flintstones-familie, en de humor is ook van dat niveau. John Waters lijkt zich pas echt thuis te voelen als de film (in de vorm van Johnny Depp) in de gevangenis belandt. Synchrone homo-erotische danspasjes enzo, en een schmierende Willem Defoe die petsen op de billen uitdeelt. In een film die ook daarvoor natuurlijk eindeloze dirty jokes maakt (een fotograaf van 'nudie cuties' die Lords over probeert te halen tot een sessie) is vooral de rol van tranen als substituut voor alle andere lichaamsvochten opmerkelijk. Depp laat zelfs als een echte gangsta een traantje tatoeëren. Ik zeg een hiphop-remake met Lil Wayne, nu!

Vido begint al met overzichten te schermen. Leuk die tips! Staat weer een en ander tussen dat me niets zegt. Ook wat overlap weer uiteraard (Project Nim, Las acacias). Mijn topdrie is vooralsnog:

1. Once upon a time in Anatolia (komt daar nog iemand overheen?)
2. Tuesday after Christmas (Roemeens drama zonder politie of ziekenhuis, maar drama met een D)
3. Oslo 31. August (was zeer geroerd door de eerste helft, tweede helft was onoverkomelijk)

ik doe niet aan halfjaarlijkse overzichten (puh) mensen zaten te klagen dat d'n Olafk niet op Twitter zit, dus enigszins geschockeerd door: https://twitter.com/#!/VerbeekGert (via http://gert01.home.xs4all.nl/ nota bene)

:)

@Ludo: tsja, anders hoor je er niet meer bij. Zeggen ze. De stortvloed aan tweets doet duizelen, maar het levert genoeg interessante film- en muziektips op.

het is in elk geval een handig overzicht

Strange Days
'Paranoia is just life on a finer scale' Hoewel hier – net als bij zoveel batshit sci-fi noirs – geldt dat eigenlijk alleen het eerste half uur supersterk is, vond ik dit toch een verrassende film. Zoiets weirds had ik niet verwacht van Kathryn Bigelow; het is dan ook James Cameron die het scenario schreef. Strange Days is een Fifth Elementiaanse film, met een geslaagde, gevoelsmatig grote wereld, al speelt alles zich in LA af, in de laatste dagen voor het jaar 2000. Niemand zinspeelt op de millennium-bug, maar dat de boel dystopisch op instorten staat is wel duidelijk. LA is een politiestaat, en de voormalige cop (het is een noir he) Ralph Fiennes handelt in... minidiscs!? De halve mensheid is verslaafd aan 'playback', een virtuele realiteit (vol porno, actie, en snuff) te bereiken via diezelfde md's én een soort keukengarde op je kop. :) Dat soort dingen dus. Het effect van de schijfjes wordt al snel onomstotelijk bewezen door Juliette Lewis, met bijzonder weinig aan, behalve rolschaatsen. Niet geheel onbegrijpelijk is zij Fiennes' obsessie, maar haar femme fatale-status (die je van mijlenver aan ziet komen) raakt langzaam wat in de verdrukking. Cameron being Cameron probeert hij méér dan een noir. He goes reálly black, met de hulp van powervrouw Angela Bassett. Cameron haalt er zelfs de rassenrellen van '94 bij. Rosa Parks 2.0, we pikken het niet meer! Een Tupaciaanse rapper is dood aangetroffen, en een black revolution is rising. Langzaamaan verworden de md's tot een betrekkelijk 'gewoon' opslagmedium, en wordt Strange Days steeds politieker. En zowaar behoorlijk anti-autoritair. Het einde (al aftellende) mag er wezen. Al bleef ik het jammer vinden dat het alledaagse shabby handel-plotje (waarin ook Richard Edson en Tom Sizemore belangrijk zijn) verdwijnt in een hele hoop 'scenario'.

Twentieth Century
In deze vroege screwball-komedie van Howard Hawks gebeurt iets zeldzaams. De eerste 75 minuten zijn saai, lawaaiig en flauw, waarna het laatste kwartiertje plots alsnog erg grappig is. En om nou te zeggen dat er stilistisch zoveel veranderd. Misschien ligt het aan de prominentere rol voor de aangevers. Plots krijgt de potsierlijkheid van het plotje toch nog iets van joie de vivre. Juist als de hoofdrolspeler voorwendt te sterven. 'Go on, Owen... tell her I'm dying... and DON'T OVERACT!' De theaterimpresario (John Barrymore) heeft in het begin van de film een voormalig lingerie model (Carole Lombard, in een paar scenes juist opvallend bra-less) onder zijn hoede genomen, en op typische toneelacademie-manier – breek ze af en bouw ze weer op – tot ster gemaakt. Zij is daarop natuurlijk volkomen verwaand geworden, waarna de twee nu met elkaar breken, om in de tweede helft bij toeval in een trein herenigd te worden. In de trein lopen naast de toneelgekken ook nog een echte gek rond, die overal religieuze stickers opplakt. Tot wanhoop van de conducteurs, die verder heel lief met 'm omgaan. Religie speelt als onderstroom in de hele film een grote rol. Barrymore wil Het Passiespel op de bühne brengen, een ideetje dat hij krijgt van 2 orthodoxe joden die 'm geld komen aftroggelen. Er zijn opvallend véél grappen ten koste van joden. Het zal de tijd (1934) zijn geweest.

The Haunting
Wat is het verband tussen 'een cirkel' en gekte, dacht ik hier ineens. Het meisje dat de hoofdrol speelt maakt zwierende rondedansjes, en ook een Vertigo-achtige cirkeltrap speelt een cruciale rol. Jezelf in een trance draaien, misschien. The Haunting is als horror-film mislukt, de film is geen moment spannend en poogt alle 'supernatural' schrik-momentjes met geluid af te doen. Boemboem, tsk tsk. Schrik, schrik. Af en toe gaat er in het spookslot ook nog een deur open, of dicht, maar meer ook niet. De film is dan ook eerst en vooral een psychologisch portret, van een Bunny Lake-achtig geflipt meisje dat na jaren voor haar invalide moeder te hebben gezorgd, nu op uitnodiging van een dokter een betoverd huis betrekt. De dokter (Richard Johnson) heeft wat brieven naar 'known psychics' gestuurd, waarvan er uiteindelijk 2 op komen dagen. Een broeierige brunette en de eerdergenoemde bezeten blondine. De dokter heeft niet verklapt wát er in het huis te doen is, het lijkt een plotgat, maar misschien hoeft dat gewoon niet bij paranormalen... Het drietal wordt vergezeld door een uiterst flat character (de erfgenaam van het huis) en de volgende anderhalf uur dwaalt het groepje door het huis. Af en toe opgeschrikt door de deuren. Met de entree van de echtgenote van dokter, wordt het laatste kwart nog wel ietsje intenser. Maar veel meer dan genieten van de stijlvol summier belichte zwart-wit beelden valt er eigenlijk niet hoor.

Don
Een van de Bollywood must-sees over een goede man die een overleden gangster vervangt om te infiltreren in zijn syndicaat. Goed verhaal wat alle kanten op springt en ook bepaald niet altijd allemaal even geloofwaardig is, maar dat hoeft ook niet bij een actiefilm. Gewoon uitstekend popcornvermaak met coole over-the-top gangster/spymovie soundtrack en een geweldige kung-fu apotheose.

Als bonus was deze 'Widescreen Edition' van 4:3 ook Nederlands ondertiteld, wat praktisch eerder neerkomt op puzzeluurtje:

http://s16.postimage.org/4pdwe59ad/don.jpg

Oh, en:

300
…

LOL, maar kom op: wat vond je daar nou van?

Pure fantasy, en daar hou ik niet zo van, maar door er 'Perzen' en 'Grieken' aan te hangen toch een soort cryptopolitiek statement maken met gegarandeerd een paar Grieken en voor Perzen die daar (niet geheel ten onrechte) problemen mee hebben.

… en vooral Perzen …

Een guilty pleasure, als je er voor in de stemming bent.
Maar de film is wel zo bombastisch (in werkelijk ieder shot)en daardoor erg ridicuul dat je er wel heel erg voor in de stemming moet zijn.

Alle trucage ten spijt zag ik er toch het groene scherm er doorheen zeg maar. En dan dan zie je een stel volwassen kerels in een troosteloze studio een Manowar fantasietje uitspelen. :)

Manowar, daar moest ik ook al aan denken. :) Die schreeuwende Leonidas, zo erg (maar ook wel met een hoog meme-gehalte).

ik leid snel de aandacht af van de slechtste film ooit met

http://www.cyberpunkreview.com/images/strangedays01.jpg

kennelijk geen love voor dat cyberpunk-baksel hier :D

Da's iets met … Days toch? Met Fiennes en een mooie dame?

Die vond ik vermakelijker dan 300.

Leonídas, zeg maar de Geert van de Grieken.

En die vrouw van hem, zo knetterirritant (van Leonidas, van Geert ken ik niet).

Strange Days ken ik natuurlijk wel. Eerste helft vond ik te gek destijds. Daarna werd het me iets te bombastisch met dat vuurwerk en die Rodney King taferelen. Geen idee meer waar het heen ging enzo.

de mooie dame was Bassett of Juliette Lewis (ik snap eindelijk waarom popjourno's nu nog om een interviewtje met haar in de rij staan)

verder wat OMC zegt (maar als gesignaleerd, het is een standaard patroon)

Bassett, Lewis vind ik een beetje eng.

@Ludo: De serie "Wild Palms" wel eens gezien?
Ook een fijn stukje Cyber-noir waarvan Bigelow een aflevering regisseerde voor ze "Strange Days" deed.
(Waarschijnlijk kreeg ze daardoor de smaak te pakken?)

nee, ik heb een (volslagen onterechte) blinde vlek voor series. (Tenzij Merry Pierce ze samplet zoals Twin Peaks)

Oliver Stone hielp ook mee (al Youtube surfend)

https://www.youtube.com/watch?v=ZhTtaS3QFmU

http://fast.mediamatic.nl/f/tqgr/image/183/213946-620-414.jpg

(er waren nsfw-ere plaatjes te kiezen)

Ruud van Hemert RIP

The Thin Blue Line (Errol Morris, 1988) en Mr. Death: The Rise and Fall of Fred A. Leuchter (Errol Morris, 1999)

De laatste had ik al eens gezien en ik was weer gefascineerd.
Destijds was ik vooral zeer geschokt door zijn idiote quasi-wetenschappelijk onderzoek naar resten van cyanide in Auschwitz en zijn conclusie dat er geen mensen vergast zijn, tegelijkertijd voelde ik diepe mededogen met de man.
Ook dit keer zat ik met kromme tenen naar zijn 'expeditie' in Auschwitz te kijken.
Het idee alleen al, vraagtekens stellen bij het systematisch vernietigen van miljoenen joden, dat kan niet, dat is ongehoord, dat is bijna als het ontkennen van de holocaust en dat grenst praktisch aan antisemitisme, nietwaar?
Toch ben ik na het kijken van de docu wat draadjes gaan lezen op het IMDB-forum, ik wilde 'gerust gesteld' worden en nog eens eindeloos alle bewijzen aangereikt krijgen dat de vergassing werkelijk in Auschwitz heeft plaatsgevonden.

Dat zou niet moeilijk zijn, want ieder alternatief geluid, een ontkennen van de vergassing en het opnemen voor Fred A. Leuchters onderzoek zou toch zijn gecensureerd, weg-gemodereerd zijn door de forum-moderator, toch?
Is het ook niet strafbaar, het ontkennen van de holocaust?
Het was precies omgekeerd, er was een forum-poster die niet van opgeven wist en als enige in de discussie weloverwogen zijn standpunten ter verdediging van Leuchter opschreef waar anderen, die reageerden op dit bespottelijk revisionisme begonnen te schelden, veel van deze berichten waren door de moderator verwijderd.
In dit draadje werd melding gemaakt van een docu van een jonge Joodse revisionist David Cole in Auschwitz waarin hij vragen met betrekking tot de vergassing stelt.

Ik weet niet wat ik moet geloven, ik ontken de holocaust zeer zeker niet, maar tegelijkertijd kan ik de vragen en twijfels die het verslag van David Cole oproepen niet wegnemen.
In The Rise and Fall of Fred A. Leuchter Jr. nam ik als vanzelfsprekend het onderzoek van Leuchter niet serieus, de man had er niet voor geleerd en het niet aantreffen van cyanide in de gaskamer werd voor mij afdoende beantwoord door de chemicus Jams Roth tegen het einde van de docu.
Maar David Cole stelt dat in de gebouwen waar Zyklon B werd gebruikt ter ontluizing Leuchter wel een grote aanwezigheid cyanide aantrof, een bevinding die in de docu The Rise and Fall of Fred A. Leuchter Jr. door niemand wordt genoemd (of heb ik niet goed opgelet?)

Ik weet niet hoe gevoelig dit onderwerp ligt op dit forum, ik besef dat het hebben van twijfels bij de waarachtigheid van een van de grootste misdaden uit de 20e eeuw verwerpelijk en bespottelijk is en dat dit in de praktijk voornamelijk is voorbehouden aan antisemieten, neo-nazis en andere bedenkelijke groeperingen die er voornamelijk onverdraagzame ideeën op na houden.
Maar bekijk dit verslag van David Cole eens onbevooroordeeld (wat natuurlijk iedereen als eens gezien heeft en mijn betoog hier nog potsierlijker maakt dan het al is...) en oordeel zelf.

http://video.google.com/videoplay?docid=976870941610001004
http://video.google.nl/videoplay?docid=-441640420550012012

Het wordt altijd gekaapt om de Nazi's vrij te pleiten natuurlijk, er zijn genoeg oorlogsmisdaden en genoeg anti-semitische feiten om met walging vervuld te raken. Net als de Armeense genocide die ik net in Aghet heb langs zien komen. Er lijken daar wel bewijzen te zijn voor een anti-christelijk plan maar hoe je het ook wendt of keert: het eindresultaat is sowieso te gruwelijk voor woorden. En de categorisering en isolatie van mensen naar 'type' of 'ras', of het nu joden, christenen, zigeuners, palestijnen, homo's of wat dan ook zijn, dat druist altijd tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel in. De verhalen over deportaties en andere oorlogsgruwelen raken me altijd emotioneel en ik wind me oprecht op over alle vormen van racisme, of het nu tegen de moslims of de Grieken is. Of het nu anti-semitische tendensen onder jonge Marokkanen of kolonisten die hun 'rechten' opeisen over de ruggen van anderen.

Maar ik ben voor vrijheid van meningsuiting, zelfs als die mening bullshit is. En ik kan niet zeggen dat Cole's vraagtekens in die categorie vallen. Bovendien zijn de antwoorden op z'n minst vreemd en contradictoir. Als het zo'n voldongen feit is moet je de revisionisten toch makkelijker en duidelijker kunnen weerspreken?

Is die 6 miljoen zoals we die altijd horen nu na de bijstelling van 4 miljoen in 1989?

En het is toch akelig dat je huiverig bent (ik wel iig) op een forum bedenkingen hierover te typen op een forum, misschien wordt je nog niet gelijk vervolgd, maar het is een can of worms die sommige mensen elke redelijkheid en beschaving ontneemt. :/

Ja ik heb me 10 keer bedacht of ik het wel zou posten. Zelf heb ik sowieso een ingebakken neiging om iedere relativering of vraagtekens ten opzichte van de holocaust te negeren en niet te willen horen, niet alleen omdat het altijd foute mensen (neo-nazi's e.d.) zijn die deze beweringen doen maar bovenal omdat de holocaust tot het collectieve geheugen behoort, ook bij mensen die geen Jood zijn en nooit de oorlog hebben meegemaakt, de holocaust is een feit.
Deze docu van David Cohen heeft deze overtuiging niet doen wankelen, maar doet mij wel twijfelen aan de schaal van slachtoffers. Het helpt ook mee dat Cohen geen enkel belang heeft om zijn vraagtekens te stellen, hij komt mij volledig oprecht over, wat natuurlijk geen bewijs is van zijn gelijk...

Ik ben in z'n algemeenheid voor vraagtekens en als je me vraagt zonder 'sociaal wenselijke' beperkingen te redeneren dan staat Cole helemaal in zijn recht. Ik wil de trauma's van de betrokkenen absoluut niet bagatelliseren maar een collectief geheugen is alles behalve feilloos (ben eerder geneigd te denken juist niet om heel eerlijk te zijn).

Net als Gideon Levy helemaal gelijk heeft met zijn Nazi-jacht (nu 3 afleveringen geweest), want dat deugt ook van geen kant. Genoeg (of veel te veel) misdaden zijn er wél gepleegd en dat die mannen als Faber uiteindelijk vrijuit gegaan zijn door wazige spelletjes en belangen is ook niet te verkroppen.

goh wist helemaal niet dat Morris over zo'n gevoelig onderwerp een docu had gemaakt, dat ie daarna niet is doodgezwegen, met pek en veren van alle schermen gejaagd. (Of is dat gebeurd en heb ik 't gemist)

verder geloof ik niet dat ik erover na wil denken, ik sluit niet uit dat 'ze' (dat lijkt al weer eem foute opmerking, al kan het ook gewoon op de geallieerden slaan) de nummers wat hebben aangedikt, maar niet van dien aard dat we met geschiedsvervalsing van doen zullen hebben.

(oh ik verwarde Morris hier met Cole, zie je daar begint 't al)

Of de gaskamers nu wel of niet gebruikt zijn voor het doden van Joden en of de cijfers nu wel of niet kloppen doet inderdaad niets af van het ondraaglijke leed dat de Joodse bevolking is aangedaan in in WO II.
Laat ik dit nog maar eens duidelijk stellen.

Maar waar gaat het om? Om een technisch vraagstuk? Ga je gang zou ik zeggen. Maar er zijn wel tig miljoen mensen spoorloos verdwenen dus ga dat dan ook meteen even verklaren. Door uitputting, verhongering en kogels zijn er waarschijnlijk meer mensen vermoord dan door Zyklon B, dus waar gaat het werkelijk om? Verder ken ik de materie niet maar je hebt toch het vermoeden dat het gaat om een ingang te forceren en daarmee verder alles te gaan ontkennen (beetje creationisten met hun "geen missing link oh dan is de hele evolutie niet waar" strategie).

Waar het om gaat is of de Nazi's daadwerkelijk het idee van systematisch uitroeien van de Joodse bevolking (middels vergassing) hebben toegepast.
Wat nl. wel is aangetoond dat de meeste gevangen die tijdens WO II zijn gestorven in concentratiekampen zijn overleden door uithongering en tyfus.
Dit is natuurlijk ook een misdaad, grote groepen in een klein oppervlak, met slechte faciliteiten en een tekort aan voedsel opsluiten, maar sterven door uitputting en ziekte is toch wezenlijk anders dan het systematisch uitmoorden middels vergassing.

Maar goed, ik laat het hierbij.
Ik begeef me op glad ijs, het is helemaal niet mijn bedoeling ook maar een hint van een ontkennen van de holocaust te suggereren.

systematische uithongering is toch eigenlijk eenzelfde crime als systematische vergassing.

snel een Zappa-plaatje erbij denk ik. Zag vanavond een film waarin de Final Solution voor het orkest wordt bepleit. :) (waarover later)

http://www.brightlightsfilm.com/76/76_images/76testimony_200.jpg

(verzin zelf ene leukfoute caption)

"Talk to the hand"

Maar het officiële verhaal is toch dat vergassing werd toegepast omdat het doodschieten van joden (al een tijd gaande, dus al een groot aantal systematische slachtoffers) te tijdrovend, inefficiënt en gewoonweg vervelend werk was? Het systematische kom je niet onderuit. Systematisch is ook iedereen identificeren en een ster laten dragen, is een spoornet inzetten om mensen te transporteren. Dat zijn feiten van systematiek voordat er ooit iemand is vermoord. Daarna kan je hele bibliotheken aandragen met gestapelde lijken en mensen die worden neergeschoten...en dan mag je nog proberen aan te komen met "die foto's zijn nep". En dat is niet te bewijzen.

Dus waar gaat het om? Is er geen enkele jood in die jaren vermoord? 100.000 minder dat officieel? Is het systematisch uitmoorden van 6 miljoen mensen minder erg dan geïmproviseerd 6 miljoen uitmoorden? Of vind je het vervelend dat De Duitser tot in de eeuwigheid wordt achtervolgd door een soort mythisch demonisch gedrocht?

[zeg het maar voor de zekerheid, ik ben niet boos of zo. Ik probeer er alleen achter te komen wat zo iemand er mee wil bereiken en ik vermoed dat het niet zo edelmoedig voor de wetenschap is]