Filmforum

De Niro en Keitel ontlopen elkaar niet zo wat betreft brede orientatie, zoals deze opsomming aangeeft:

Maniak (of anderszins gestoord): o.a. Alice Doesn't Live Here Anymore, Bad Lieutenant
Historisch verantwoord: The Duellists
Gekwelde geest: o.a. Fingers, Mean Streets
Mislukte sci-fi: Saturn 3
Maffioos: Wise Guys, Pulp Fiction
Gedreven politieman: Thelma & Louise
Ingehouden: Smoke
Misplaatste humor: Little Nicky
Duitser met lachwekkend accent: The Grey Zone
om maar wat te noemen

Een andere overeenkomst is het gebrek aan memorabele rollen in de afgelopen tien jaar. Op het gebied van de kunstzinnig bedoelde films (waaronder Europees) verslaat Keitel De Niro met gemak: oa. La Nuit De Varennes, The Piano en Ulysses' Gaze (waarin Keitel overigens weinig meer is dan een pion in Angelopoulos’ meesterplan).

Of Keitel net zoveel onvergetelijke rollen heeft gedaan, is de vraag. Bad Lieutenant? Reservoir Dogs? Lijkt me niet voldoende.

Keitel is minder, maar hij heeft in elk geval nog wat kunstzinnige dingen geprobeerd. (Het onverwachte zeg maar)

terzijde: ik kwam er pas tegen 't eind van de New York Trilogy achter dat die Paul Auster dezelfde is als 't luchtige Smoke (als scenarioschrijver en co-regisseur, nauwelijks voorstelbaar)

Little Nicky nooit gezien, maar daarin speelt Keitel dus de duivel als ik 't goed begrijp (ook al een gelijkenis met DiNiro dus)

Ik zet CopLand maar 'ns op mijn to-see-list (ze zijn er allebei bij)

Generalisatie: Zo gauw top-acteurs de duivel gaan doen, wordt het onbedoeld lachen. Ik herinner me nog Pacino die zichzelf belachelijk staat te maken in een of andere film, met als tegenspeler iemand (Keanu Reeves)waar tegenover het op zich makkelijk scoren moet zijn.

Willen we de vergelijking De Niro Pacino nog doen? Die valt minder makkelijk in het voordeel van De Niro uit wellicht. Maar Vido heeft het grote overzicht no doubt! Ik vind Pacino in zijn beste rollen (Serpico) heel erg naturel, heel ongekunsteld en daardoor heel erg geloofwaardig. Dat kandie ook in films voor moeders: Frankie & Johnny.

Al Pacino steekt De Niro in zijn achterzak alleen al op Dog Day Afternoon, wat mij betreft. (En hij heeft in elk geval in 2000 nog een aardige rol in Insomnia gespeeld)
vee; minder rollen in totaal wel (boeit ook niet natuurlijk) als ik me niet vergis. Maar, spiekend op Wikipedia, tussen '71 en '93 eigenlijk altijd goed voor award-nominaties.

Keitel heeft harder moeten werken nietwaar? DeNiro is te snel een ster geworden. Keitel had nooit die hartaanval tijdens Apocalypse Now moeten krijgen, dan hadden we deze discussie waarschijnlijk ook niet gehad. ;)

Pacino, is op zich fantastisch, zeker in het vroege werk als Scerpico, Needle Park.. maar dat naturel acteren is er echt wel van afgegaan. Zelfde eigenlijk met De Niro. En dat andere method-kanon Christopher Walken. Op een gegeven moment kregen ze allemaal hun gebaartjes en blikjes die "naturel" moeten betekenen, maar ondertussen zit je "daar komt de Pacion-bulder, De Niro glimlach-door-de-ogen, Walken-kijkt-opzij-terwijl-hij-verbaasd-gaat-articuleren truc weer aan." Gelukkig heb je soms van die regisseurs die de heren weer ouderwets laten acteren en Pacino heeft daar alsikmenietvergis uiteindelijk de gelukkigste hand in gehad. De Niro zou eens in een Ferrara film moeten spelen, zou beide heren trouwens wel goed doen. :)

Al Pacino vind ik meestal waardeloos, een en al maniertjes. Sporadisch is er een regisseur die roept: "Doe normaal, Al!" en dan krijg je een goede film: Donnie Brasco of Frankie & Johnny bijvoorbeeld.

Keitel heeft harder moeten werken nietwaar?

ook buiten films volgens Wikipedia, Nederlandse wiki (tsja) heeft 't zelfs dat ie zijn hele jeugd op straat rondhing (hosselde? :P) en daarna maar in 't leger ging (naar Libanon) en best verrassend: daarna court reporter werd.

Is ook helemaal geen Italiaan trouwens, die Keitel, vergeet ik altijd.

Keitel had nooit die hartaanval tijdens Apocalypse Now moeten krijgen - het was nog veel erger voor Keitel. Hij kreeg geen hartaanval (dat was Martin Sheen), maar werd Coppola na een week draaien ontslagen (met pijn in het hart, dat dan weer wel), omdat hij toch niet het personage bleek te zijn dat de regisseur voor ogen had.

Pacino heeft, in tegenstelling tot De Niro, de laatste jaren nog wel goed werk afgeleverd, zoals in The Merchant Of Venice uit 2004, dat volgens liefhebbers van Shakespeare een prima filmbewerking is. Maar ik ben het met MartijntH eens dat het schmieren te vaak de boventoon voert. Als Pacino zich inhoudt wordt het pas erg goed, zoals in Insomnia (2002) en het al genoemde Donnie Brasco waarin hij subliem is (vooral aan het eind, wanneer de grond definitief onder zijn voeten vandaan zakt).

De Bergmaniareeks is voorbij. Kassian. Twee gemist (Sommarnattens leende & Skammen), de overige acht hier gerapporteerd. Nu over van het grote naar het kleine scherm. Tips voor kleine en grote dvd-boxen worden zeer gewaardeerd.

En passion ('De Passie van Anna', Ingmar Bergman, 1969, Zweden)
De favoriet van Ludo. Wij vonden het – zouden chips helpen? worst, kaasblokjes, bier, Griekse ondertiteling, Italiaanse nasynchronisatie – een niet te behappen doorbijter. Een aaneenrijging mooie (soms zelfs prachtige) scenes, shots en spielerei (inderdaad, dat einde!) zonder – verhalende, ritmische, coloristische, whatever -- samenhang. Disharmonie. Bergman op zijn lelijkst. Sorry, Ludo.

Tenten
Olaf zei al, ondanks zijn grote enthousiasme voor deze film, dat hij 'm eigenlijk geen tweede keer durfde te kijken. Daarom is dit een mooie test, de verwachtingen zijn nu zo hoog dat mijn kijkbeurt ook wel als anderhalve kan gelden. ;) En ja het is een erg leuke film en ja er is toch ook best een hoop op aan te merken. Een uiterst geslaagde net-niet-film, misschien wel. Tenten begint als die typische Japanse komedies, komisch en bizar geweld, ik ga er eens goed voor zitten, anderhalf uur lachen. Maar al snel daalt het grapgehalte en wordt het een soort melancholische roadmovie met grappige accenten. Tenten is een mannen-duo-film, en dat is vaak een goed idee. (Rosencrantz & Guildenstern, Clerks) Dit duo bestaat uit een crediteur (als je dat zou kan zeggen) van een jaar of 40-50 en een debiteur/rechtenstudent, beide met bizar kapsel (een mat en een bever). Eerst worden er nog sokken in monden gepropt maar dan doet de inner een voorstel: wandel met me door Tokyo en je krijgt een miljoen yen. Terwijl de mannen wandelen halen ze herinneringen op, zoals ik al zei, in 't begin verwacht je de dialogen toch wat "snappier", maar het went. Prachtig moment als ze in een piepklein restaurantje "Aiyu" (een toetje) gaan zitten eten. Deed de oudere man ook altijd als hij ruzie had met z'n vrouw, wat gespiegeld wordt in 't feit dat de eigenaresse van 't restaurantje ruzie maakt met d'r zoon. De jongere student is verlaten door zijn ouders en mist een vaderfiguur, de rest dat lijkt me duidelijk. Film is bij vlagen magisch, maar mist ook wel 'ns een kansje. Zo loopt er op een gegeven moment een gekke electrische gitarist door de winkelstraten, het is maar 'n film denk ik dan, laat 'm een fantastisch nummer spelen. Nee, hij maakt eigenlijk gewoon herrie.

Scarlet Street
Hele slimme film noir, tot de laatste minuten eerder een film blanc ofzo. IJzersterk trio hoofdrolspelers ook. Tuurlijk er is een femme fatale (Joan Bennett), maar zij is vooral oliedom, ze heeft de kansen voor 't oprapen, maar roept de ellende over zichzelf af. Ze is dan ook vooral verliefd, d'r ratio werkt niet meer als ze die al had. Dat geldt ook voor het heel lang in en in goede midlife-crisis-slachtoffer (Edward G Robinson) Hij komt na een avondje uit het meisje tegen en red haar, door er met z'n paraplu op los te timmeren van haar William G Macy-achtige belager (blijkt later d'r door geld geobsedeerde vriendje en pooier) De man is natuurlijk meteen verliefd, het meisje maakt 't allemaal niet zoveel uit, maar ze pikt wel op dat de man schilder zou zijn. Is ie ook, in zijn vrije tijd, in werkelijkheid is ie heel saai. Vriendje ziet geld en vind dat ze 'm maar af moeten gaan persen. De lichtheid van de film, zit er wat mij betreft in, omdat de film grotendeels over dat schilderen gaat, de kunstkritiek wordt voor gek gezet, niks aan 't handje. De uiteindelijke uitbarsting van geweld die in een film noir toch moet komen vond ik nog best verrassend. Blijft de vraag over, komt ie ermee weg? Dat zou fantastisch geweest zijn, maar regisseur Fritz Lang had kennelijk toch een groot rechtvaardigheidsgevoel.

Les Témoins
Beetje een film voor oude homo's.. Paul de Leeuw zou er om kunnen gaan zitten snotteren, zou ik denken. Misschien ook niet want tegelijkertijd is de film vrij koel en zeker niet sentimenteel en dat terwijl er toch een piepjonge AIDS-dode valt. Jong qua leeftijd en jong die de epidemie op dat moment nog is. Hij wordt verzorgd door een oudere homo die 'm adoreert en tegelijkertijd (z'n) dokter is. De jonge jongen (denk aan een iets oudere engel als die jongen uit de Mahler-film) heeft (natuurlijk) meer verhoudingen en zodoende is er ook een getrouwde man bij betrokken. Het verhaal komt tot ons via diens vrouw, een schrijfster die worstelt met d'r nieuwe roman en dan maar een getuigenis van deze gebeurtenissen schrijft. Een beetje AIDS-film kan niet zonder wat opera en dus zijn er wat aktes uit Figaro (zouden die nog enige symboliek hebben?) Les Temoins geeft, denk ik, een prima tijdsbeeld, het doet dat vrij droog en met een prima acterende ensemblecast, ik werd er niet door gegrepen, misschien miste ik een jankerig Neil Young nummer. Waarom is bijvoorbeeld de toch ook cruisende dokter niet bezorgd om zijn eigen gezondheid?

laat 'm een fantastisch nummer spelen.

Hoe indie. :) Is toch veel mooier dat hij van die Hendrix imitaties doet? Hoe kan hij anders de zon tussen de gebouwen laten zakken? :)

Een beetje AIDS-film kan niet zonder wat opera

LOL.

Sorry, Ludo.

haha apologies accepted dan maar. ;)

en voor de duidelijke met "film blanc" bedoelde ik "licht" (lichtvoetig bijna)

hee een x-post.
Ik houd gewoon niet van Hendrix misschien. Op andere gedeelten was de soundtrack weer wel fijn, met van die typisch Japanse fuck ik heb dit eerder gehoord WAAR!?-pop.

flashbacks was ik heel lang ook niet van overtuigd (ook met zo'n filtertje) maar zonder die flashes werd 't misschien wel heel erg ene man verteld aan andere. Voice-over was in elk geval nutteloos. Einde wel fantastisch (en de grappen met de collega's zijn erg cool, die ene uitgestreken collega is net Alan Alda)

Waarom is bijvoorbeeld de toch ook cruisende dokter niet bezorgd om zijn eigen gezondheid?

Goeie vraag! Misschien ben je overigens nu klaargestoomd voor Avant que j'oublie. Over oude homo's gesproken... En over Tenten en "snappier": daarin ligt voor mij het mysterie van Tenten. Ik vind het geweldig en ik weet niet hoe het komt want het is nergens ECHT emotioneel, ECHT grappig, ECHT dramatisch. Het is niet eens af. Ik schreef ook niet voor niks dat voor mij dit de film is die Wes Anderson al jaren probeert te maken :)

Over onaffe films: ik zag gisteren Esther Kahn van Desplechin (de man van Un conte de noel, moet ik nog zien). Een hele interessante, al is het maar omdat het de meningen bij uitkomst sterk verdeelde. Algeheel schouderophalend onvangen op Cannes, met uitzondering van de Cahiers du Cinema recensenten die aan het einde van dat jaar de film zelfs verkozen tot beste film. En ik zit meer aan de kant van de Fransen. Het is een historische film (19e eeuw) die met name in de eerste helft 'realistisch geschoten is. Denk aan Pialat of Kechiche. En dat is een spannende en voor mij nieuwe combinatie. De distantie is nu veel kleiner dan doorgaans in dit soort films. Ook kiest Desplechin steeds heel grillig en intuitief voor losse, spannende, onverwachte incidenten die samen het verhaal vormen (de kritiek dat de film onhandig een verhaal zou vertellen zegt meer over de recensent in kwestie en wat die gewend is). Dan is er de prachtige hoofdrol van Summer Phoenix (zusje van River) als introvert, onvoorspelbaar en enigszins autistisch meisje die een grote passie ontwikkelt voor acteren. De film gaat over de relatie tussen goed kunnen acteren en echt durven te leven. Het grappige is dat we eingelijk niet te zien krijgen of Esther Kahn goed kan acteren. We zien hele kleine flarden, en vaak zonder geluid van het podium. Daar lijkt Desplechin helemaal niet in geinteresseerd. De voice over zegt dat het allemaal prachtig is, punt. Hij focust op de persoonlijke ontwikeling van Kahn en doet dat met verve. Ik vond dit een prachtige karakterstudie, een beetje An angel at my table ook wel.

Avant que j'oublie

genoteerd dannn (en Esther Kahn ook dat klinkt een stuk beter als Conte de Noel)

het fijne aan zo'n Les Temoins is dat de film (en de mensen) erin weer volkomen naturel doen over alle mogelijke seks-combi's en overspel enzo. ;)

typisch voor Tenten (maar eigenlijk alles wat die film doet is alleen voor die film typisch ehh) is bijvoorbeeld als "de mat" bij die horlogewinkel gaat vragen hoe ze in godsnaam overleven. (Een terechte en interessante vraag) maar dan gaat de oude baas natuurlijk kung-fu-en, daar kon je op wachten.

Hahahahahaha, ja dat was ik alweer vergeten. Ja, de komedies kwamen vorig jaar echt uit Japan.

Beter een maand te laat dan helemaal nooit: Vido’s eindlijst 2008

mooi mooi mooi, dat wordt notities maken. Alfabetisch EN genummerd? (zou dat laatste dan weglaten, maar soit wie ben ik ;) )

4:30 is overigens de meest ongoogletorrentbare film ever.

Alfabetisch EN genummerd - yep, om de tel niet kwijt te raken :-)

4:30 is overigens de meest ongoogletorrentbare film ever.

Nope, dat is W van Oliver Stone. Kreeg hem een maand geleden niet gevonden. Misschien dat iemand inmiddels de geest kreeg en de regisseur toegevoegd heeft...

Mooie lijst, Vido! Nummer 1 is me onbekend, dus daar gaan we weer :) En ben jij nu gewoon beter is méér lijstjes maken omdat jij de enige bent die zich bezighoudt met releaselijsten en de rest van ons gewoon massaal zit te dow*KUCH*?

Overigens kun je van de Sight and Sound site een PDF downloaden met heel veel lijstjes. Daar ga ik eens doorheen. Daarnaast is daily.greencine een goudmijn.

Zeg, hebben jullie eigenlijk favoriete recensenten die je bovenmatig vertrouwt? Voor mij is dat bijv. J. Hoberman van VillageVoice. Ik wil dat lijstje wel uitbreiden.

oh ja W haha zelfs de screeners en cam-ripjes die je nu toch wel zou verwachten zijn nog niet op mijn radar verschijnen.

recensenten in de film ken ik niet of nauwelijks. (ik zou alleen Ebert zo uit mijn hoofd kunnen noemen) Vreemd ik lees wel 3 muziekmagazinewebsites maar bij films doe ik dat nou nooit. Een beste film allertijden-lijstje of zoiets dergelijks tegenkomen is altijd wel leuk, maar verder. Bij films die ik nog moet zien denk ik altijd: toch maar niet lezen wegens mogelijke spoilers (en in feite is alles een spoiler het is toch 't best om er zo blanco mogelijk in te gaan) zal die Hoberman 'ns opzoeken ik neem aan dat ie ook online bivakkeert.

Zeg, hebben jullie eigenlijk favoriete recensenten die je bovenmatig vertrouwt?

Dana Linssen. Anthony Lane (New Yorker) vertrouw ik niet zo zeer, maar bewonder ik om zijn Engelse humor ("On a broiling day, I ran to a screening of Contact, the Jodie Foster flick about messages from another galaxy. I made it for the opening credits, and, panting heavily — which, with all due respect, is not something that I find myself doing that often in Jodie Foster films — I started taking notes. These went "v. gloomy," "odd noir look for sci-fi," "creepy shadows in outdoor scene," and so on. Only after three-quarters of an hour did I remember to remove my dark glasses.")

Picnic At Hanging Rock (Peter Weir, 1975)
Eindelijk gezien. Weir voordat hij Australië verliet voor Hollywood. Waar te beginnen? Kort het plot: in 1900 gaat een groep schoolmeisjes een dagje uit naar een rotsformatie waar drie meisjes en een lerares verdwijnen. Het mysterie wordt nooit opgelost. Het is zo’n film die je achteraf pas echt goed gaat vinden en die je ook moeilijk loslaat. Misschien omdat tijdens het kijken de film soms dreigt over te hellen naar de meest basale oplossing (twee jonge mannen hebben de meisjes het laatst gezien en worstelen daar mee, dussss…nee, want een meisje dat wordt teruggevonden is “intact”.) De film is een soort ambient Lynch, want de verdwijning is, moet je achteraf concluderen, duidelijk bovennatuurlijk van aard maar Weir maakt daar totaal geen show van (het moment zelf is heel minimaal en op een of andere manier heel eng, waarschijnlijk de combinatie van muziek, het gegil van het meisje dat niet meewil en slow motion.) En het is een film waar Freudianen en aanverwanten van uit hun dak gaan, de rots is “lava dat omhoog komt en verhard”, de meisjes verdwijnen in een schacht waar de jongens op hun zoektocht met moeite in kunnen kruipen, de hele film heerst een sluimerende homo-erotiek (m/v) en zoals is opgemerkt lijkt Hanging Rock erg op zo’n droom rotsformatie uit een Max Ernst schilderij. Ja, het forum voor deze film op IMDB is zeer vruchtbaar. ;) Daar las ik ook dat het boek waar de film op is gebaseerd in eerste instantie de verdwijning in detail beschrijft maar dat deze op aanraden van de uitgevers eruit werd geknipt(wel handig, je krijgt wel het rare effect en pas later kon je, toen het verloren hoofdstuk werd gepubliceerd, lezen wat er plaats vond.) In ieder geval een aanrader, al is die panfluit op de soundtrack, ja, ja van de enige echte Zamfir ook nog eens, wel even wennen.

die Picnic klinkt ook alweer zeer interessant maar ik heb al zoveel genoteerd de laatste tijd ik wacht tot ik 'm een volgende x tegenkom ;)

voor de volledigheid hier de Cinema.nl Volkskrant film Top 25 (Tropa de Elite trouwens met 3 schamele puntjes nagenoeg laatste ook weinig love voor Margot at the Wedding (174e) en Julia (196e) Keane daarentegen (dat maar in 1 biosje draaide en 't voor de rest dus stiekem van rips en dvd's moest hebben) overtuigde duidelijk iedereen die 't zag (nou ja.. 89e in elk geval)

No Country for Old Men
The Dark Knight
Into the Wild
There Will Be Blood
Juno
Il y a longtemps que je t'aime
Wall-E
Burn After Reading
The Kite Runner
Oorlogswinter
Sinterklaas en het geheim van het grote boek
In Bruges
Entre les murs
Hunger
Happy-Go-Lucky
I'm Not There
Le graine et le mulet
Mamma Mia!
Caos Calmo
The Darjeeling Limited
Bride Flight
Aanrijding in Moscou
Boy A
Persepolis

oh en de top 120 zo bestuderend zijn er 'n paar fans die ik EN niet al op mijn lijst heb staan EN zeker niet wil zien. (resp. zum beispiel Cloverfield en Indiana Jones)

dus iemand input over?
*Mio Fratello e Figlio Unico
*Lars and the Real Girl
*The Mist
*Things We Lost in the Fire

enneh dat Tropa de Elite staat trouwens naast laatste ook 95e vraag me niet hoe 't kan ;)

geen fans, (heb ik er ook veel van) films :)

die Picnic klinkt ook alweer zeer interessant maar ik heb al zoveel genoteerd de laatste tijd ik wacht tot ik 'm een volgende x tegenkom ;)

ik zou hem er gewoon op zetten, hij wordt met de dag beter! Over een paar weken moet het wel de beste film aller tijden zijn. ;)

The White Diamond
De vliegwens van een Brit die wordt verwezenlijkt in Guyana.. en nog wat overpeinzingen daaromheen en soms behoorlijk afdwalend naarr een prachtige waterval een de 'swifts' die daar omheen vliegen. Werner Herzog legt het echt prachtig vast en de muziek van Ernst Reijseger met de Voches de Sardinna zeer effectief.

El Ángel Exterminador
Satire van Buñuel die de betrekkelijkheid van materieel bezit aantoont (kort door de bocht, maar alle andere nuances, en die zijn talrijk, ga ik niet uit zitten tikken, die moet je zelf maar verzinnen).

Ik ga vrijdag overigens de volgende films zien in Rotterdam: Takut: Faces of Fear, Gushing Prayer, Blue Film Womanen À l'aventure.

ik zou hem er gewoon op zetten

al goed ;)

White Diamond zat ik met koppijn te kijken tijdens de WK finale '06 (waarom dan een film kijken is me een raadsel eerlijk gezegd, alhoewel het mooiste/dramatische natuurlijk gebeurde in de verlening.. en toen was ik naar bed)

Dat is een vrij raadselachtige zin, Ludo. :)

Good men, good women (Hou Hsiao Hsien, 1992) Schakelfilm in het oeuvre van Hou, omdat hij historische verslaglegging hier combineert, en contrateert met een studie van het hier en nu, te Taiwan dan. Bij vlagen weer een frustrerende kijkervaring (He? Wie is dat nou? Is dat nou diezelfde Chinees als in die ene scene? Die was toch juist dood?!), maar gaandeweg groeit het begrip. Hou laat twee verhaallijnen parallel lopen. Aan de ene kant hebben we een groepje Taiwanezen die tijdens de Japanse bezetting van China naar het vastenland terugkeer om zich daar aan te sluiten bij het verzet. Aan de andere kant is er een verhaallijn over een vrouw die de hoofdrol speelt in de verfilming van het verhaal van die verzetshelden. Naarmate de film volgt zien we de levens van de twee hoofdrolspeelsters (gespeeld door dezelfde vrouw) steeds meer op elkaar lijken, maar met een groot verschil: de historische persoon zat in een milieu van idealisme en dadendrang, de nu-persoon verkeert in het milieau zoals Hou dat graag neerzet: verloren, ideaalloos en omringd met criminelen en klaplopers. Als zodanig levert Hou een soort associatief perspectief en commentaar op het huidige Taiwan. Veel meer kan ik er op dit moment nog niet van maken, maar ja: we waren er weer blij mee!

La question humaine (a.k.a. The heartbeat detector; Klotz, 2007). Man werkt als psycholoog in een chemisch bedrijf en was mede-verantwoordelijk voor de regie over massa-ontslagen. Hij krijgt de opdracht de directeur een beetje te volgen. Hij doet de laatste tijd zo raar. In 2 uur 14 krijgen we de tocht naar de waarheid, waarbij blijkt dat de psycholoog ook zijn rare momenten kent. Gaandeweg blijkt dat er linken gelegd moeten worden met de meest duistere momenten uit de tweede wereldoorlog. Ja, dat kan. Maar vervolgens worden er allerlei linken gelegd tussen massa-ontslagen en de holocaust. En dan heb ik het gezien. Pers rept over een indrukwekkend statement en ziet parallellen met het werk van Godard, zie ik net. Dus aan de slag OMC!

Elegy (Coixet, 2008). Uitstekende acteersprestaties van Ben Kingsley, Penelope Cruz en Dennis Hopper in een van dik hout drama met gemakzuchtig einde dat verbazingwekkend genoeg gebaseerd is op werk van Philip Roth.

Ah, en ik zie net dat ik Vido's nummer één van vorig jaar (El aura) al gezien had. Dierenopzetter met dat gedoe in dat bos. Ja dat was geen slechte film! Dat ik hem alweer vergeten was is dan niet zo'n goed teken wellicht. Na ja....

Dat is een vrij raadselachtige zin, Ludo. :)
never mind, verlenging bedoelde ik maar dat zal niet helpen ;) Ik heb ook El Aura gezien, ziet onder.

Une Belle Fille Comme Moi
Flauwe komedie van Truffaut, die pas opleeft als er een hilarische godsvrezende (maar desondanks zondende) insectenverdelger opduikt. Een absurde Wim T. Schipperiaanse rol van Charles Denner. Een student sociologie schrijft zijn scriptie over criminele vrouwen, hij begint aan een interview-reeks in de gevangenis, maar blijft onmiddelijk hangen bij de nymfomane .. Een hysterica recht uit een K3-film. Ik snap wel dat ze irritant moet zijn, maar alstublieft. Zij verslindt en gebruikt mannen (en die haar) hopt van de ene (o.a. een Ignatius-achtige dikzak die bij zijn moeder woont) naar de andere en krijgt, natuurlijk, langzaam ook onze professor in wording in haar macht. Tot 't slot wat knipoogt naar 't beroemde einde Pickpocket. Een leuke bijrol is trouwens nog voor de assistente van de socioloog. Een meisje dat tot over d'r oren (onbeantwoord) verliefd op 'm is. Blond en suffe bril, maar 'n vamp daarachter. (Vergelijkbaar met de rol van Nathalie Baye in La Nuite Americain, een jaar later)

Mister Lonely
Even door het (wat saaie) eerste uur bijten en dan komt de beloning met een magische laatste 45 minuten. Film begint met 'n Michael Jackson-imitator in Parijs. Eenzaam doet hij zijn moves. Het heeft wat van een Man Bijt Hond-aflevering, waar ze zulke rariteiten ook graag opzoeken. Dan komt hij Marilyn Monroe tegen; Samantha Morton die d'r stinkende best doet en er verrassend schitterend uitziet. De twee trekken op haar verzoek naar een commune waar ze o.a. een scheldende Abraham Lincoln en een eikelige Charlie Chaplin treffen. De laatste is de man van Marilyn. Hij leidt 't goeie gedeelte van de film in, als hij op een stoeltje zijn leven vervloekt in een mooie monoloog. Dit verhaal wordt doorsneden met het ogenschijnlijk compleet daar van losstaande verhaal over Werner Herzog (die de figuren uit zijn films parodieert) als priester in een ver land, die voedselpaketten op indianen dorpjes dropt. Maar dan valt een van de nonnen uit 't vliegtuig. (Denk bespiegelende Herzog-stem: "How is it possible that a nun can fly?) Geniale muziek van A Silver Mt. Zion klinkt terwijl de nonnen door de lucht zweven en dan terug naar de commune waar Marilyn's jurkje in slowmotion opwaait. Bizar goeie scene op een of andere vage manier. Dat juist A Silver Mt Zion het hoogtepunt van de soundtrack vormt is een beetje sneu voor Jason "Spiritualized" Spaceman en the Sun City Girls, want de rest van de soundtrack is ook erg sterk. Hele mooie film.

El Aura
Regisseur Fabián Bielinsky is een van de allergrootste pechvogels uit de filmgeschiedenis. Laatbloeiers sterven te vroeg en zo ook hij. Hij had jaren als manusje van alles op de set gewerkt tot ie pas rond zijn 40e een van zijn scripts wist te verfilmen: 9 Reinas een swingende heist-film. Dit is zijn 2e en laatste feature, want een hartaanval werd 'm fataal. El Aura is een neonoir, die bijzonder weinig onderdoet voor No Country For Old Men. Ja, zo goed dus. In zekere zin is ie consistenter. Film begint met een einde dat je expres op 't verkeerde been zit. We leren een taxidermeur kennen. (gespeeld door de pa uit XXY, klaarblijkelijk een veelgevraagde acteur in Argentinie, en terecht) De sfeer is natuurlijk duister, zijn relatie is klote en hij gaat dan maar uit jagen met 'n collega; ze liggen elkaar verder helemaal niet. Jagen in films gaat altijd mis, en zo ook hier. De man belandt in zo'n typisch noir-plot waar ie van 't ene in 't andere struikelt, er is iets crimineels in gang gezet en hij komt er niet meer uit. Niet dat hij dat echt zou willen want al eerder heeft ie aangetoond over een rijke criminele fantasie te bezitten die ie nu in praktijk kan brengen. (En de praktijk is natuurlijk weerbarstiger) Cabines in 't bos met geheimen, een grijs/zwarte hond, met bebloede snuit die met 'm meerent als creepy teken van dood, dood, dood. En casino's en clandestiene bordelen in de lege Pampa's. Goeie setting, goed verhaal. Oh en dat aura, dat is 't Lynchiaanse alles doorziende moment dat plaatsvindt als ons hoofdpersonage een epileptische aanval krijgt.

Chop Shop
Droog geregistreerde maar toch schrijnende slice of life film. Ik dacht eerst dat het Los Angeles was, maar het is New York waar een jongetje met zijn zusje hosselt. Hij werkt in een modderige straat waar talloze auto-reparatie-shops zitten en waar klaarblijkelijk de wat rijkere New Yorkers langs komen rijden om hun auto goedkoop, door illegalen, kinderarbeiders en immigranten, te laten maken. Het leven is hard en 't jongetje is zo positief. Erg pijnlijk. Hij verkoopt ook nog illegale dvd's, snoepjes etc. Zijn zus is een stuk moedelozer, bazen die je afsnauwen en dan pas echt wat centjes verdienen als je jezelf hoereert. Zij wil naar Florida, het jongetje weet dat niet, als 't haar zou lukken zou ze 'm dan achterlaten? Het jongentje spaart voor een "van" , zo'n ding waaruit je eten kan verkopen. En zoals we weten uit het Ierse The Van is 't kopen van zo'n ding in films meestal geen succes.

Dus aan de slag OMC!

Ik zal het overwegen maar ik word al moe bij het moment dat je "tweede wereldoorlog" zegt. ;) Maar waarom die Godard vergelijking dan denk je? Vanwege stilistische verwantschap? Of wat betreft onredelijk politiek drammen?

El Aura moet dan maar op de lijst.

@OMC
Politiek gedram, het was dan ook geen echte tip...

@Ludo
Ah mister lonely is dus toch de moeite waard. Dat gaattie op de lijst.

ja OMC (hierboven ergens) en Vido (op zijn log) waren ook al positief. OMC grappig genoeg over de eerste helft en niet over de tweede.

Mister Lonely is een film die met wat beelden en muziek diepte suggereert. Ik weet niet of die diepte er eigenlijk wel werkelijk is, misschien verzinnen je hersenen er die gewoon bij, je kijkt gewoon in jezelf ofzo (kuch) ;)

OMC grappig genoeg over de eerste helft en niet over de tweede.

Ja, viel me ook al op. :) Ik houd gewoon niet zo van die "onvermijdelijk mislukte projecten" in films. Maar ja die afwikkeling van de nonnen en dat wandelen door Parijs na het winnen van het WK was natuurlijk weer erg mooi.

@Ludo:
Ah ja dat kan. Een film kan beter zijn dan de maker bedoelt omdat je die gewoon zelf heel tof invult. Dat lijkt me het ware subjectivisme: positivistisch subjectivisme!

En van OMC verneem ik nog graag wat zijn bezwaren zijn tegen The Deer Hunter. Wel benieuwd eigenlijk.

Maar ja die afwikkeling van de nonnen en dat wandelen door Parijs na het winnen van het WK was natuurlijk weer erg mooi.

ja het busritje ook. de vliegende nonnen zit ook in de tweede helft wat mij betreft (misschien is 't net het midden) ik vond in eerste instantie die commune wat tegenvallen. Waar is Elvis eigenlijk? En ik kende de helft niet.. Buckwheat? de 3 Stooges?

En van OMC verneem ik nog graag wat zijn bezwaren zijn tegen The Deer Hunter.

Kijk, ambivalente gevoelens had ik het over. Het is natuurlijk een prachtige film en in zekere zin ook een van de engste films die ik ken maar er zitten wel bepaalde haken en ogen aan, nu vind ik de symboliek met dat hert wel erg "ik wil een OSCAR!", die trouwscene is echt belachelijk lang en die ondergang van Walken is mij ook iets te kunstmatig. Nu scheen hij destijds ook politiek redelijk fout gevonden te worden, maar dat heb ik er nooit zo ingezien, het blijven toch een stelletje kansloze arbeiders die genaaid worden en voor de rest van hun leven getraumatiseerd, dat die Vietcong pipo's uit een slecht stripverhaal komen daar kijk ik nog wel doorheen. Zoiets. :)

Kan ik me grotendeels wel in vinden, al wist het meeslepende effect voor mij veel van deze oneffenheden weg. Maar van die bruiloft blijven we af! :)

wie is eigenlijk de regisseur? zou 't niet uit mijn hoofd weten. o o o.

imdb.com ;)

haha jajaa het is gewoon een testje ;) misschien was het een debuut van iemand die daarna niet zoveel potten meer heeft kunnen breken, zo'n film is het wel een beetje.

Was inderdaad geen naam die bellen deed rinkelen.

Hij heeft daarna meteen met mega-flop Heaven's Gate voor eeuwig zijn krediet in Hollywood verspeeld.

Ik was trouwens helemaal vergeten dat ze aan het eind (van De Hertenjager) nog even "God Bless America" zingen, klinkt even tenenkrommend als wrang. :/

Tarantino over De Niro, the deer hunter and michael cimino:

oh ja die Tarantino heb ik wel 'ns eerder gekeken volgens mij (of het was n andere film)

Het eerste wat je over Cimino leest op Wikipedia is: He was born in New York City, New York on either November 16, 1943 (according to his professional biography) or February 3, 1939 (which is more plausible in light of the dates of his degrees).

al een teken van frustratie, en als man liegen over je leeftijd au ;)

(en dat is niet het enige wat ie op zijn kerfstok heeft, all around Enorm Ego en Drama Queen duidelijk) Heaven's Gate moet ook 220 minuten duren, hoeveel uur is dat eigenlijk.. (kuch bijna 4 dus)