Filmforum

is dit voor Ozus doen behoorlijke geweldsporno

lol, ja opmerkelijk losjes voor zijn doen. :) Boogie wordt (de poster bekijkend) gelukkig wel wat 'lichter' dan dat kerstverhaal.

Persécution
Warrige Franse arthouse-film. Als ie niet zo matig was zou ik 'm modernistisch noemen. Romain Duris speelt een nogal nare doch intrigerende man, die enkel en alleen geslotenheid uitstraalt, maar wel gewoon consequent monologen afsteekt, die hij eigenlijk onder zijn hersenpan had moeten laten. Meestal verhaalt hij over hoe slecht het met anderen gaat, terwijl het overduidelijk is dat het met maar één iemand écht slecht gaat. En dan krijgt hij ook nog eens een verliefde stalker op zijn dak. Dat uiterst matig uitgewerkte type deed me aan de verfilming van McEwan's Enduring Love denken. Het literaire geconstrueerde lijkt bij vlagen expres benadrukt te worden. Ceci n'est pas un film. Zo vrijwilligwerkt Duris in een bejaardenhuis, wat volslagen atypisch voor hem lijkt. De stalker verwijt hem dat doodleuk (dus samen met de kijker). Helaas volgt alsnog een halfbakken emotionele verklaring. Zoals de film richting einde conventioneel emotioneler gaat doen, ook in de eindigende (en ook al niet echt boeiende) relatie die Duris met Charlotte Gainsbourg heeft. (Gainsbourg lijkt op alle personages die ze eerder al beter speelde.)

The Deadly Affair
Een fantastisch eerste half uur wordt in deze Lumet gevolgd door meer standaard detective-verwikkelingen, die noirig onnavolgbaar en ook wat ongeloofwaardig zijn. Het privé-gedeelte van het verhaal wordt aan het zakelijke wordt verbonden, waar ik eigenlijk de privé-passages enkel als 'backdrop' had willen zien. Afzonderlijk (en alleen afzonderlijk) zijn beide namelijk wél zeer interessant. James Mason heeft een prima hoofdrol als Engelse geheim agent. Hij ziet eruit als Hiddink in de eighties, een dun laagje pompeus soort narcisme verbergt via een snor een diep onzekere man. Mason heeft een mogelijke communisten-spion 'geïnterviewd', waarna de man zelfmoord heeft gepleegd. (Dat gelooft never nooit iemand in secret agencies, denk maar aan die Irak-expert...) Mason krijgt van zijn baas op zijn kop, is zelf ook kwaad, en gaat dus op onderzoek uit. Thuis is het ook spannend, want hij en zijn jongere trophy wife hebben een wel heel aparte soort relatie. De seventies (en Antonioni!) wringden zich hier al duidelijk naar binnen. De dame gaat met toestemming vreemd, en dat terwijl Mason homo noch impotent is. (Wat, kuch, plausibelere, verklaringen hadden kunnen zijn.) Op onderzoek komt Mason (wederom nog in die beginfase) interessante figuren tegen, zoal de weduwe van het slachtoffer. De dame heeft in concentratiekampen gezeten (ah de nazi's natuurlijk!) en staat haar verbitterde mannetje wel. Mason daalt vervolgens af naar working class gebied, waar de film begint te haperen, want Mason moet nu zijn onderzoek gaan delen met een politie-inspecteur. Op zichzelf is dat wederom een geslaagd excentriek figuur, die 's nachts zijn mierenkolonie placht te observeren, omringd door schreeuwende cavia's, en de rest van zijn dierentuin. Maar deze gedeelde hoofdrol maakt de film al maar fragmentarischer. De sfeer was – mede door de prima soundtrack van Quincy Jones – altijd al wat 'giallo'. En langzaam wordt de scherpte ingeruild voor eenzelfde soort Italiaanse chaos, caos calmo. Ik vond het toch wat jammer.

Code Blue
Ook een vorm van bezuinigen. Je cast je hoofdrollen in een GGZ-instelling, en neemt de potloodventer en de neurotische anorectica mee. Als je film af is organiseer je een voorvertoning in diezelfde instelling, waarna de nacht erna de voltallige bewonersgroep er een eind aan maakt. God. Code Blue kan gemakkelijk met Grandrieux wedijveren in narigheid. Vroeger was Nederlandse cinema 'lekkere wijven die hun tieten showen', tegenwoordig zijn het 'lijdende masturberende meisjes die zichzelf kapot laten maken'. En Code Blue begint nog wel zo sfeervol, de 'dead by dutch dialogues' wordt in het eerste half uur fanatiek ontweken, door bijna enkel uit omineuze beelden van een ziekenhuis te bestaan. Bodyhorror met bejaarden. Een verpleegster die ze een handje helpt, het scenario werd vast geïnspireerd op die vrouw die toen jarenlang onschuldig vast zat. Buiten werktijd kijkt de vrouw vanuit haar appartement naar buiten. In het fraaie blauwglinsterende donker lopen wat schimmige figuren, wat zou er gebeuren? Een verkrachting? Goh dat had ik nou nooit kunnen raden. Het grootste WTF-moment is hier een fragmentje Lingo, dat via een huiskamer-tv de film bereikt. Het contrast is zo onwaarschijnlijk groot dat Lingo een bijna gestoorde vrolijkheid uitstraalt. RAI Uno is er niets bij.

Oh ja, alvast een voorspelling voor de volgende Antoniak, het lijkt perv maar echt we zijn er in deze film al heel héél dichtbij:
http://77.247.181.97/big/d/e/m/demotivational/demotivational_6291fa.jpg

Rupan sansei: Kariosutoro no shiro
Een vroege Miyazaki uit 1979 blijkt een uiterst amusant schelmenavontuur van twee meesterinbrekers (eigenlijk drie als hun supercoole samoerai-vriend komt meehelpen.) De heren komen in een soort Liechtenstein terecht op zoek naar valsemunters en ja hoor daar is een lieve prinses die gedwongen wordt te trouwen met een gemene graaf en dat moet en passant ook even worden opgelost. Erg vermakelijk met bizarre achtervolgingen, een mysterieus kasteel en soms duistere trekjes. Is ook nog in 70s stijl getekend, wat wel charmant is, net als het roken van sommige personages. Miyazaki schijnt er zelf ontevreden over te zijn (film moest in 4 maanden gemaakt worden) maar je ziet al typische motieven: de luchten/natuur natuurlijk en zijn Eurofilie.

De heren komen in een soort Liechtenstein terecht

w00t

klinkt wel wat als Mr Arkadin eigenlijk (http://en.wikipedia.org/wiki/Mr._Arkadin)

The Duellists
Met Prometheus in het vooruitzicht leek het me de hoogste tijd om Ridley Scotts eerste film uit 1977 eindelijk eens te gaan kijken. Het is de tijd van Napoleon en twee officieren in het leger krijgen om niets ruzie, de ene ietwat proleterige vechtersbaas (opdondertje Harvey Keitel) is verslaafd aan duelleren en blijft net zolang zeuren tegen ingetogen goedzak (Keith Caradine) totdat deze er in meegaat. Niemand gaat dood en zo volg je de heren door de jaren heen, waar ze steeds in rang stijgen, elkaar tegenkomen en weer duelleren omdat Keitel, als een soort Nederlandse columnist, beledigd is maar eigenlijk vergeten is waarom. Scotts cinematografische oog is al meteen aanwezig want de film ziet er echt prachtig uit (soms letterlijk stillevens die in beweging komen), er is nog een typisch lekkere 70s krullenbol (v) en het eindigt met een werkelijk subliem eindshot. En films konden toen nog mysterieus zijn, je moet een beetje gissen naar de motieven van de personages, er is duidelijk een verschil in klasse tussen beide heren maar Caradine als good guy is moeilijk te peilen. En ergens lijkt de film over Napoleon zelf te gaan.

oh yeah dat shot.

http://s3.amazonaws.com/auteurs_production/post_images/484/the-duellists.jpg?1276609086

Aah ik zie dat het je twee jaar geleden ook was opgevallen. ;) Vreemd genoeg door "de verhalen" had ik een soort supersnelle mega-duel-mixfilm verwacht, terwijl in realiteit het best wel een rustige film is (oh ja en de twist in dat duel te paard was ook erg goed.)

Now watching: Lotte Reinigers sprookjes …

https://www.youtube.com/watch?v=Zu8jlMycXJQ

One, Two, Three
Ouderwets leuke klucht van Wilder, op turbo screwball-tempo, en met dezelfde soort woordspelerige grapjes. Soms hemeltergend flauw, maar 1,2,3 keer met je ogen knipperen en er komt alweer een lolliger moment langs. De setting is ten tijde van de Koude Oorlog gewaagd. De oude James Cagney speelt een Coca Cola-manager in West-Berlijn, en voor het eind van de film zal hij paar keer met het Oosten te maken krijgen, hoezeer zijn baas daar ook op tegen is. 'I wouldn't touch the Russian with a 10 foot pole. And I don't like Poles either!' Cagney is aandoenlijk, al moeten we kritisch opmerken dat hij wel een beetje téveel geeft, al vanaf het begin bedoel ik. Hij start op megafoon-volume, en aangezien zijn personage steeds gestresster raakt moet hij maar blijven gáán. Dat wordt wel wat vermoeiend. Zijn reflex was begrijpelijk, want ook alle bijrollen gaan Bridesmaids-onsubtiel los. Cagney's secretaresse Fräulein Ingeborg bijvoorbeeld, 'met een umlaut'. En die umlaut zit voorop, snapt u. De echtgenote van Cagney is fantastisch. ('I wonder what working for Pepsi is like'.) De politieke momenten zijn het beste, Cagney krijgt de dochter van zijn baas onder zijn hoede, waarna het kind prompt met een Ossi trouwt. 'Ondergoed is voor de bourgeoisie!' Na enige momenten met die kerel spreekt ze in politieke slogans. 'Africa for the Africans!' Maar ook de hielenklikkende Duitsers ('Adolf who?') en de Amerikanen worden plezierig belachelijk gemaakt. ('You mean I've been a capitalist for 3 hours and alréady I owe ten thousand dollars!?... ' )

Birdman of Alcatraz
Gevangenen houden van vogels, vrijheidssymbolen pur sang. Zou je die in Nederland in de bak mogen houden? Je zou denken van niet, maar ik zag er laatst wel een in de hyperrealistische gevangenisprent R. Het liberale Scandinavie... In 1916 mocht het in Amerika wel, zo merkt inmate Burt Lancaster als er een mus voor zijn voeten valt tijdens diens eigen 'luchtrondje'. Hij neemt 't diertje mee naar binnen, en voert het heel teder gestamptvoete insecten en brood met het puntje van een lucifer. Regisseur Frankenheimer is opvallend goed in dat soort subtiele momenten, zelfs beter dan Lancaster, die duidelijk moeite heeft 'klein' te spelen. De arthouse-stijl bestond begin sixties nog niet, dus Lancaster gaat (en kijkt!) zeker in het begin gewoon in epos-modus. (Het ís ook een epos, de eerste cut was 4.5 uur). Zonder ontsnappingen dus, dit is werkelijk een film voor ornithologen. De beelden van nieuw leven uit eitjes konden zo op National Geographic. In de bijrollen treffen we Thelma Ritter als de bezitterige moeder (die praat als Bugssss Bunny) en een dikkige Edmond O'Brien, die als raamwerk van de film fungeert. (En dat zeker in het verstilde einde zeer goed doet.) Birdman of Alcatraz werd op een werkelijk figuur gebaseerd, die – het verbaast niet – lang niet zo'n stille nerd was als men hier zou denken. Maar ja, de grootste dierenliefhebbers, het zijn wel vaker psychopathische Taliban.

Bounce Ko Gals
Waarom zijn Japanse schoolrokjes zo kort? Omdat Japanse benen dat óók zijn, ver boven de knie afgeknipt lijkt het nog wat! In het intro van Bounce Ko Gals zien we tientallen blote benen met afzakkende witte sokken langslopen. De schooldag is om, en de zestienjarige meisjes converseren over... speed, abortus, en prostitutie. 'You should turn pro!' Ja, Japanse highschool films zijn heel wat extremer dan de Amerikaanse variant. Bounce Ko Gals laat één dag in het leven van de 'ko gals' zien, de Japanse valley girls die (in hun jacht naar merkkleding e.d.) wat bijklussen op hotelkamertjes. Klinkt als voer voor een foute film, maar na het nog vrolijke en sensuele begin gaat de film zich, niet geheel onterecht, kwaad te maken. Wat begint als het verkopen van een gedragen slipje (de Japanse bacardiseks) eindigt in handen van de yakuza. Want die zijn helemaal niet zo blij met al die 'amateurtjes'. Ze vragen teveel geld, en verpesten de markt. Tegen die tijd is de film driftig in het rond aan 't end meppen, en komen zelfs de Nederlands-Indonesische troostmeisjes ter sprake (alsof het daarmee allemaal begon). Stiekem was de film een stuk beter en echter in het eerste uur, waarin we een meisje tegenkomen dat met de trein naar seedy Shibuya is gekomen, om effe snel haar slag te gaan, op weg naar New York. Ze hoeft maar uit de trein te stappen of de 'talent scouts' bestormen haar. Nieuw, vers bloed. Gelukkig zit daar ook een lieve jongen bij; zodra hij is afgevoerd stort de film vreemd genoeg ook in, alsof zijn obsessieve aandacht voor de meisjes de structuur bracht die hun nachtwandelingen nodig had.

The Beguiled
Lekker fout duister sprookje van Don Siegel. Je kan het ook wel christelijke seventies softporno noemen. Films die beginnen met een sequentie van stokoude foto's zijn vaak sterk, en in dit geval “zingt” Clint Eastwood er ook nog een Jandekiaans liedje bij. Via oude foto's wordt de Amerikaanse Burgeroorlog afgedaan, want dat is hier slechts achtergrond. In een mistig bos zien we een twaalfjarig Roodkapje paddenstoelen (ook al best erotisch) plukken. Beng. Daar valt Clint halfdood uit de boom! Maar niet dood genoeg om haar te kussen! Het hoteldebotel-meisje neemt de gewonde Yankee prompt mee naar haar kostschool. Daar is men (logisch, geografisch) op de hand van de Zuidelijken, maar een man, dát is veel te lang geleden. In de kostschool treffen we vrouwvolk van alle kleuren, formaten en leeftijden. De dorre bossen waren al symbolisch genoeg, maar later benadrukt de Afro maid het ook nog tegen de koe (die geen melk meer geeft!). 'I guess you've been dried up like the rest of us.' Er ontvouwt zich een heel andere vorm van Cluedo; met wie duikt de knappe soldaat in de koffer? (Of zijn er meerdere antwoorden mogelijk?) Ondertussen horen we in galmende voice-over de gedachten van de dames. En dat komt neer op elke flauw grapje dat men maar kon bedenken. 'At least it gives her an opportunity to learn what a man's body feels like.'. Maar ik zei niet voor niets christelijk. Halverwege (en ná de keuze, het antwoord was best realistisch: 'de makkelijkste') slaat de film om in een Von Trier-zondetripje. Inclusief rondvliegende ledematen.

There Was A Father
Wilde eigenlijk Late Autumn kijken, maar mijn oude laptopje trekt MKV-files van boven de 2 GB niet meer. (Omzetten met FormatFactory leverde in AVI een bestand op van 5 GB, óf van 400 mb, in het laatste geval was de kwaliteit niet meer om aan te zien)
Anyway, toen maar een andere Ozu gezocht en gevonden. Bij dit oudje zou de beeldkwaliteit vermoedelijk in eender welk vorm slecht zijn geweest, want er ruist en rammelt in de Criterion-versie van alles. Zo lijkt het constant te regenen! (Dat doet het écht op een van de meer dramatische momenten). Het eerste half uurtje is erg sterk. Een strenge maar vriendelijke jonge vader voedt zijn zoon op. Hij werkt als leraar. 's Avonds samen wiskunde-sommetjes oplossen, 'want als je niet hard werkt flop je'. Het zijn de taferelen die we kennen uit huidige Chinese documentaires. Sappelen om je kroost een kans te geven. Waar is ma eigenlijk? (Later blijkt ze al jaren dood). De dood blijft een rol spelen, een schooldrama zet het leven van pa en zoon op zijn kop. Ze verhuizen, en worden door geldgebrek van elkaar gescheiden. Al deze verwikkelingen worden door Ozu op een heel fraaie manier aan elkaar geborduurd, in het begin is bijna elk overgang van scene naar scene een mooi stukje beeldpoëzie. Van wake naar moeilijk gesprek naar synchroon vishengelen. Maar eenmaal uit elkaar begint dat snelle (!) tempo tegen de film te werken. Binnen no time is de zoon volwassen, staan ze weer te hengelen, en wordt dit een soort patriottisch 'de jeugd moet het doen voor de Glorie van Japan'-film. En de acteur die de volwassen zoon speelt heeft precies 1 gezichtsuitdrukking. De pafferig onzekere grijns van Willem-Alexander. Daarna is het wachten op de aangekondigde dood van de oude generatie. En die komt toch nog alledaags hard aan.

Tinker Tailor Soldier Spy
Had deze met plezier in het cinematigheden blokje van mijn eindejaarsartikel gezet. Wat een vervelende, lange zit. Misschien kwam het omdat ik vorige week óók al een John Le Carré spionnen-mysterie zag. Maar The Deadly Affair illustreert mooi wat hier ontbreekt. Personages. Tinker Tailor Soldier Spy bestaat uit typetjes, mannen die er net 'r net té geheim agent uitzien, en net even te onduidelijke spelletjes met elkaar spelen. Het deed me denken aan I Know You Know waar een geschifte vader dénkt dat hij een geheim agent is. Zelfs die rommelige film had veel meer karakter. Tinker Tailor lijkt een eeuwigdurend intro. De smeermuziek pingelt eindeloos, en de personages blijven maar voice-over ín beeld (aka uitleggerige monologen) afsteken. De film heeft een mysterieuze nooit in beeld verschijnende Russische slechterik nodig om spannend te worden. Van deze variant op Kayser uit de Unusual Suspects zien we niet veel meer dan z'n aansteker. Hij lijkt de zielige mannetjes van de Britse geheime dienst als een poppenspeler te controleren. Als de Britten 'r uiteindelijk achter te zijn wie van hun de mol is wordt zelfs die onthullingsscene matter of factly afgedaan. Wat zij en deze film ook écht nodig had (en denk hier ook weer aan het kinky The Deadly Affair) was een vrouw! In Tinker Tailor spreken nog geen handjevol vrouwen gezamenlijk zo'n 10 regels tekst. De eerste klaagt dat ze 'seriously underfucked is', de tweede wordt gefucked door een veldwerker, en een derde biedt zich daarvoor tevergeefs aan. Maar die ambtenaartjes met aktentasjes hebben daar toch hélemaal geen tijd voor!

Carnage
Een klucht zonder grappen, kan dat? Carnage is am grunde tragikomsich, en de setting is zéér Woody Allen (echtelijke discussies in New York), maar het scenario stelt het zonder échte wisecracks. Carnage is eerst en vooral een acteurs-battle, met maar 4 spelers. Voor mij wint John C. Reilly, kennelijk was er tóch een comedian nodig voor dit soort dorpstoneel. Zijn personage lijkt eerst het mak schaap onder de hoede bij zijn felle echtgenote Jodie Foster. Maar later begint ie zich kwaad te maken, als een kind dat iets stouts heeft gedaan en nu een vlucht naar voren maakt in puberaal verzet. Het andere echtpaar brengt minder. Kate Winslet is degelijk. Christoph Waltz slaagt met de hakken op de sloot voor deze test. Tot nu toe speelde ie alleen maar fletse echo's van zijn Tarantino-meesterstukje, in deze meer serieuze rol voldoet ie wel, al blijf ik het gevoel houden van een tv-acteur. De twee echtparen komen bij elkaar om een kinder-akkefietje te regelen. Jodie Foster mag het nagels op krijtbord-personage spelen – terwijl ik me tegelijkertijd het meest in elkaar herkende. Zo iemand die heel snel over mensen oordeelt, die zichzelf heel goed vind, en ook een soort ubervriendelijke goedheid uitstraalt. Maar ondertussen denkt ze eigenlijk negatief over alles en iedereen. Ze verdedigt haar zoontje hier met hand en tand, zonder zich af te vragen of het kind misschien niet ook wat blaam treft. Winslet en Waltz willen eerst vooral weg, maar door de preken van Foster worden ze langzaam uit hun yupperige comfort zone gemasseerd. Dat is een tijdje leuk, maar op zichzelf voltrekt het schematische scenario zich volledig naar verwachting. Eerst de good cop/bad cop routine van beide kanten, vervolgens echtpaar tegen echtpaar, om met veel drank als mannen tegen de vrouwen te eindigen. Vooral in die laatste fase wordt de film wel erg oppervlakkig.

Omohide poro poro
Een Studio Ghibli uit 1991 die toch zeer tegen volwassen speelfilm aanzit. Een 27-jarige vrouw uit Tokio reist naar het platteland en wordt "geplaagd" door jeugdherinneringen. Geplaagd is een groot woord, geen Strange Circus ongein hier, meer je standaard 10-jarige dingen: slecht proefwerk, verliefdheid (prachtige scènes), hoe om te gaan met het Vieze Jongetje, grote zussen, onrechtvaardigheid. Erg mooi gedaan en ook heel "praterig" waardoor de jongste hem minder vond (mijn oudste dochter vond hem briljant). En ja, weer een sublieme zonsopgang. ;) Wellicht dat er meer van dit soort films zijn maar ik heb in anime tot nu toe nog nooit zoiets gezien (een soort coming-of-age indiefilm zeg maar.)

Histoires extraordinaires
Edgar Allan Poe in 60s, dat moet wel interessant zijn, zie The Mask of the Red Death van Corman (zo'n eng einde). Ook uit die tijd: drieluiken van auteurs, met internationale cast. En wat een line-up hier. Allereerst Metzengerstein, wat veel mensen de slechtste van de drie vinden terwijl het eigenlijk de meest trouwe Poe is qua sfeer, met die ruïnes en hints naar incest. Een libertijnse edelvrouw wordt verliefd op een brave verre neef die niks van haar wil weten. Zij wil hem een lesje leren en dat gaat mis en dan volgt een mooie Poe-twist. Roger Vadim laat zijn vrouw Jane Fonda (op haar mooist) in geile middeleeuwse pakjes rondlopen en flirten met haar broer Peter. Top en trouwens erg mooi gefilmd ook.
Louise Malle volgt met William Wilson, zo'n lekker naar dubbelgangerthema met in de titelrol Alain Delon die zijn opperbeste arrogante ding doet. Zitten een paar nare scènes in en Brigitte Bardot komt ook nog langs in een mooi kaartduel.
Het meest radicaal is echter Fellini's Toby Dammit met Terence Stamp in titelrol. Okay ik ben fan, maar dit was even langs me heen gegaan al die jaren. Fellini gaat voor de vrije bewerking en maakt er zo'n geconcentreerde De Ultieme Fellini van waardoor je een totaal losgeslagen achtbaan krijgt van een decadente Engelse acteur die in Rome een film komt opnemen. Echt uniek, een soort vrije cinema (het tempo voelt aan als met je handen los van een heuvel fietsen of zo, alsof elk moment de controle kan worden verloren.)

Un tranquillo posto di campagna
Alles behalve, Elio Petri (Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto) stuurt ons door de ogen van een verwarde kunstenaar een prachtig gefilmde mystery/thriller/trip in. Om zich te concentreren gaat de kunstenaar (Franco Nero) met zijn vriendin (Vanessa Redgrave) naar het platteland voor de rust maar het is moord en doodslag maar de realiteit en zijn fantasie lopen de hele tijd door elkaar. Visueel fascinerend maar ook voor de muziek. Ennio Morricone helemaal los met zijn Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza, wat de voorloper moet zijn van veel van zijn abstractere werk voor diverse giallo's.

oeh dat klinkt als een moetje die Omohide manga ook al trouwens.

Hysteria
Een kerstfilm met een trillende twist! De bordurende dames van eind 19e eeuw hadden het niet best; snel trouwen, en dan je mond houden. Niet vreemd dat ze gingen sikkeneuren. De oplossing? Een wel heel bijzondere massage-therapie. Het roept de vraag op waarom de lieve dames zichzelf geen pleziertje deden, je hebt toch geen oud mannetje nodig voor een hoogtepunt? Het antwoord ligt voor de hand. Dat soort handelingen kon men (vrouwen incluis) alleen accepteren in een medische context. Gek genoeg heb ik het gevoel dat daar ook nu nog wat van is blijven hangen. Vrouwenbladen problematiseren seks (nee alles!), en over het vrouwelijk orgasme raken de wetenschappers nooit uitgepraat. Misschien is dat een mannenschild (het is geen genot, het is een merkwaardige fysieke reactie) maar het is ook iets wat vrouwen zich té graag laten aanleunen. Als alle barrières zouden zijn 'weggedacht' dan zou..., nou ja laat maar. U begrijpt dat de film amusant maar verder niet, eh, denderend is. Een jong doktertje komt in zo'n massagepraktijk te werken, waar hij aanpapt met de dochters van de baas. De ene totaal repressed, de andere redt in Marry Poppins goes socialism stijl de arbeidersklasse. Die laatste rol is voor Maggie Gyllenhaal, insert nu een flauwe grap over mijn gezwijmel. Ondanks haar vrijzinnigheid blijft ze hier braaf. En dat geldt voor teveel rollen. Te straight. Wat mij betreft had er veel meer Rupert Everett ingezeten. Hij speelt een vieze Eric Cantona-eske kerel met een pioniersliefde voor elektronische gadgets. Dan krijgt zijn maat last van een muis(!)arm... 1+1 = 1!

Crackers
Staat bekend als hét dieptepunt in Louis Malle's oeuvre. En wie zien we daar in de intiteling? Wallace Shawn. Die vreetzak is er vanzelfsprekend weer bij, als er ook zonder André laagterecords worden gebroken. Stiekem vond ik het allemaal reuze meevallen. De film ís oppervlakkig, maar wel vermakelijk. Net als Small Time Crooks van Woody, is Crackers een bewuste houtje-touwtje variant op Big Deal on Madonna Street. De actie is verplaatst naar sjofel San Francisco, waar hoertjes en hosselaars hun kostje bij elkaar scharrelen. Allemaal met een goedmoedige cheesy eighties-knipoog. De sentimentele themesong van Michael McDonald klinkt precies zo synthsoul als je verwacht. De titel verwijst niet naar crack, maar gewoon naar de toastjes, die Shawn de hele film in zijn papjes verkruimelt. Een groepje misfits hangt elke dag in de direct geld-winkel van Jack Warden, waar een gortdroge Donald Sutherland zichzelf tot beveiliger heeft uitgeroepen. Maar de tijden veranderen, en de oude pandjesbaas laat een geblondeerde Sean Penn een beveiliginsalarm installeren. 'It's wired to everything!'. Dat is vragen om problemen, en onder leiding van Sutherland wordt met militaire precisie een kraak opgezet. ('We're 4 hours and 23 minutes behind schedule'.) De bijrollen met latinos en Afro-Amerikanen zijn érg stereotype, maar Sean Penn's love interest is een schattig Mexicaans meisje. (Tasia Valenca, je ziet in 't babyvet een eetprobleempje aankomen.) De leukste rol is voor Christine Baranski, Bettine Vriesekoop-achtig stoer als parkeeragente. Met een voorkeur voor de ingezonden erotische lezersavonturen uit de Penthouse.

A Man Vanishes
De sixties, toch wel het boeiendste naoorlogse decennium. Kunst en revolutie gingen hand in hand. Letterlijk, door de opkomst van handzamere camera's kon men de straat op. En dan kreeg je semi-documentaire films zoals Brian Holzman's Diary, en deze. Uit Japan. Nu klonk Catfish altijd al een beetje Japans, en ze tonen zich hier even goed in het 'is het nou feit of fictie'-spel. Een beetje van beide, waarschijnlijk, maar de film is het leukst toen ik nog volledig geloofde dat dit een narcistische documentaire in Atonioni-stijl was. Een filmcrew gaat op zoek naar een verdwenen kerel. Hij is al twee jaar onvindbaar, ook voor zijn geliefde, die mee op onderzoek gaat (en ook zelf vaak geïnterviewd wordt). Aan concessies doet regisseur Imamura nooit, we krijgen de info zonder duiding, en met piepkloink-begeleiding onnavolgbaar modernistisch over ons uitgestort. En dat is een klein uur lang geweldig. Bezoekjes aan mediums, straatinterviews, milkshakebars, het gáát maar door. En vooral: men práát maar door. En dat alledaagse kijkje op Japan, het is magisch hoor. Maar na een uurtje begint de aandacht van de crew zich te verleggen van de verdwenen man, naar haar achtergebleven liefde. En vice versa. Nu wordt de film niet alleen steeds duidelijker fictie, opeens wordt het genavelstaar ook wat saai. Bedenk dat Brian Holzman's Diary de hélft van de speeltijd van A Man Vanishes in beslag neemt... Die lengte begint zich te wreken, jammer, daardoor wordt dit meer een intellectueel genoegen, vol filosofische uitweidingen.

Vamp
Wellicht leuk voor Grace Jones-fans, die de queen bitch onder de vamps mag spelen, en haar eigen Marlene Diettrich-dansmomentje heeft. In een stripclub... Ik vond ze altijd al een beetje eng, dus haar latere moordzucht is hier gepast. Vamp had een heel leuke omkering op de vampierensaga kunnen zijn; hier zouden de vampieren dan vrouwen zijn, en de slachtoffers maagdelijke jongens (gelokt door op seks beluste brein). Maar het héle dorp waar 2 wannabe-fratboys belanden wemelt van de vampieren, en of de jongens zelf nou zo maagdelijk zijn. Groter probleem is het derde wiel aan de wagen, de Aziaat die voor transport zorgt, in ruil voor best friend status. 'For a week'. Het is het bekende racistische stereotype dat (Sixteen Candles, dezelfde acteur!) ineens een comeback maakte in Amerikaanse eighties-films. De stripclubeigenaar verdedigt zijn daden door te stellen dat hij enkel mensen 'uit de goot' laat oppeuzelen... En als je ziet hoe de Japanse jongen wordt afgevoerd. Mild leuke momenten volgen na een uur als een van de 2 frat boys is gebeten, en de ander hem zijn lichaam aanbiedt. (Hij hád natuurlijk moeten vragen 'would you offer me my throat). Ook het rolletje van een serveerster fokt nog wel met wat typische mannenangsten. Zij zegt één van de jongens van vroeger te kennen. En hij weet nergens meer van. Creepy stalkster!

oeeeh de synopsis van Un Tranquiolo Posto di Campagna op IMDb: Nymphomania, necrophilia, fetishism, sadomasochism.

Je standaard arthouse film dus. ;)

I Wish
I wish I was little bit taller/I wish I was a baller. Truthbombs! Heerlijke film, flashback naar de bovenbouw van de basisschool, met dat hitje van Skee-lo. Och, de periode tussen 9 en 12. Jongens op hun ongeremdst/gekst. Meisjes laten zich bewonderen, maar zijn zich er nog niet oordelend van bewust. Koreeda voert hier een hele stoet van zulke rascals op. De grootste stuiterbal (zowel in acties als in hoe hij élke zin intoneert) is nog ietsje jonger. Een onverbeterlijke optimist. Hij en zijn oudere broer zijn van elkaar gescheiden (doordat ook hun ouders uit elkaar zijn) wat de oudere broer maar niks vindt. Weg uit Osaka zit hij nu in de directe nabijheid van een actieve vulkaan te wachten tot de apocalyps alles weer góed maakt, want in dat soort kinderlogica denkt iedereen hier. Oma is de eerste die opvalt, zij is heel Wes Anderson met allerlei cursusjes bezig. Dit lijkt het moment dat Japan definitief laconiek westers is geworden. Meer vet én meer zelfspot. Opa probeert een cake in oude stijl te bakken, en de proevers maar klagen dat ie niet zoet genoeg is. Ook opa is trouwens een heel fijne rol, sympathiek bot. (Een van de weinige scherpere personages.) I Wish is ondanks het scheidingsthema een feel good-film pur sang. Per telefoonlijn verbinden de broertjes elkaar en hun vriendengroepen, en gaat men op zoek naar een trein-mirakel. (Japan en openbaar vervoer, dat zal nooit voorbijgaan). De voorbereidingen, op school en thuis, zijn het allerbest. Eenmaal op locatie neemt Koreeda een wat al te sentimentele filmrealiteits-afslag. Hij lijkt dit in één klap goed te maken, door de trein zonder enige building-up voorbij te laten razen; hij schakelt over op een magische sequentie van memorabele momenten van eerder. Om te janken zo mooi, en ik smeekte om de aftiteling. Maar, typisch Koreeda, hij noedelt nog een kwartier door. Overbodig, maar ik liet mijn plezier niet verknallen. De grapjes over bankfraude, indielabels en kinderbijslag! De hond!

The Help
Typisch zo'n film 'over zwart, door wit'. Ik vind het nog teveel eenzaam blank meisje verricht goede daad voor de wijze lijdende gesegregeerde medemens, terwijl het een film had moeten zijn over hoe het ís om een zwarte meid in de racistische fifties te zijn. Nu blijft de film braaf en oppervlakkig, een hooguit degelijk geacteerde periodstuk; het had nog veel pijnlijker gemoeten. (Zo schrijnend als Douglas Sirk wordt het nergens.) Emma Stone keert na d'r college years terug naar Jackson, waar haar zieke moeder en vriendinnen haar zo snel mogelijk willen zien trouwen. Het meisje gaat echter schrijven, een krantencolumn waar ze zonder te betalen de hulp van een zwarte 'maid' voor inschakelt. Nu is het meisje de enige die de Afro-Amerikanen níet als slaven behandelt, dus dat vertrouwen wint ze (terecht) snel. Van het een komt een ander, en ze begint aan een boek. Twee maids 'voeren' haar slices of life, en die boeien zonder meer. Interessant: juist in die foute zuidelijke staten worden witte kinderen opgevoed door zwarte surrogaat-moeders. Wat de echte moeders doen? Geen idee, enkel kankeren. En wat doen de kinderen als ze opgegroeid zijn? Hetzelfde! Je zou bijna denken al een mengeling van schaamte, huisvrouwenverveling en afzetten tegen hun 'real black moms'. Vooral spijtig aan The Help is dat de film op epos-lengte wat overbodige zijlijntjes opzet, inclusief onnodig afleidend melodrama bij de (andere) blanke outcast, én een filmkus voor de hoofdrolspeelster. Zeker dat laatste lijntje had – in een film zonder mannen – niet gehoeven, omdat het muurbloempje zich nou juist als vervanging voor wat de samenleving van haar wil op de problematiek stort.

Oedipus Rex
Telefilm-pitch. Een jonge gozer een knappe dertiger wild dansend op een technoparty (= Gomorra). Even later post coitus in bed, vraagt de vrouw: hoe oud ben je eigenlijk? Jongen: bijna 18. Vrouw: Wat!? Hoe oud denk je dan dat ik ben. Jongen: Eh, 24? Vrouw: Lief van je... Een paar scenes later wordt de jongen 18, en mag hij zijn adoptiedossier inzien. Hij vraagt een gesprek aan met zijn biologische moeder. Er volgt een week waarbij de 2 met elkaar op stap gaan om in het reine te komen met het gebeurde. Pasolini's versie van de Oedipus mythe is redelijk classicistisch, het leek me het eerste half uur zelfs wat gewoontjes, al had ik dan nog nooit een Oedipus-verfilming gezien. (Zoveel zullen er niet bestaan, denk ik). Na een half uurtje wennen wordt de film zowel grappiger als ernstiger. Wat betreft het eerste zijn er vele gortdroge momenten, zoals hoe Oedipus minzaam 'nee' knikt, als de koning 'ga aan de kant, zwerver!' schreeuwt. Er wordt sowieso veel geschreeuwd, vooral door Oedipus, en ook dat is vaak erg komisch. Maar naarmate de vloek die de held treft duidelijk en duidelijker wordt, en hij random mensenlevens begint te offeren verandert de sfeer, en krijgt de film wat van een lang uitgesponnen religieus ritueel. (Moeten we hier de peripeteia en agnitio erbij halen) Die zitten voor mijn gevoel in de film pas helemaal aan 't einde, als Pasolini de actie terug naar het nu (met auto's en zo verplaatst). Dan is er in een groen groen knollenveld iets van een geflipt soort berusting. En een kans op een mooi gif-imageje, met Oedipus die blind achter zijn maat/schoonbroer aanhobbelt.
De dvdrip heette trouwens: Edipo.Re.(Oedipus.Rex).Italian.DVDRip.XviD-iNCEST-CD1/2

Majo no takkyûbin
Magisch! Allereerst moest ik de ondertiteling onder hoge druk van de kids zelf vertalen. Best wel leuk om te doen zonder de film eerst te zien.
Maar goed, Kiki is een 13-jarige meisje dat het huis uitgaat om zichzelf als heks te trainen. Wanneer ze een stad vindt waar nog geen heks leeft begint ze een bezorgdienst, avonturen volgen als vanzelf. Makkelijk samengevat, maar het gaat om het hele pakket, zeg maar. Het ritme, de onderliggende thema's van puberwording, hoe gaan mensen met elkaar om in de grote stad, de schattigste sidekick ooit, een prachtige verhandeling over inspiratie en kunst (van intrigerend kunstmeisje dat in het bos woont), de landschappen vanuit de lucht, de stad zelf (een vreemd Stockholm aan de Middellandse Zee, volgens Miyazaki in een wereld waar WOII nooit heeft plaatsgevonden). Niet alleen een van mijn favoriete Ghibli's maar een van de beste kinderfilms ooit.

Kiki's Delivery Service! Ook nog te zien, ik denk dat ik ergens dit jaar maar een Ghibli coda aan mijn "Japan in Beeld" projectje brei.

Ik heb hem online gezien...misschien zit er een ondertitelde versie tussen, maar ik ben bang dat je het met Engels dubs moet doen..
http://www.veoh.com/find/?query=kiki

Engelse dubs is echt zonde. Trouwens wel jammer dat Kiki's Vliegende Bezorgdienst een van de pre-Mononoke Ghibli's is geweest die ooit op VHS is verschenen met Nederlandse dub (maar dat even op DVD zetten ho maar hè, prutsers.)
Ik ben bezig met een tweede anime renaissance:

Toki o kakeru shôjo
Non-Ghibli en meer voor tieners en ouder. Magistrale film over een chaotisch tienermeisje Makoto dat er per ongeluk achterkomt hoe ze door de tijd kan springen. Makoto zelf is geweldig: onhandig, cool kort haar, kan stoer met de jongens honkballen en eerst is de film erg droog komisch (bijv. haar tante die meteen op zijn Man Ray's opmerkt "oh ja, dat heet tijdspringen" alsof er niets aan de hand is. Voor wie de film nog gaat zien: die tante blijft een mysterieus/cruciaal aspect in het hele verhaal.) Door een onhandige liefdesverklaring waar Makoto niet goed mee overweg kan dreigt alles in de soep te lopen en dat leidt tot een wonderbaarlijk melancholisch laatste half uur incl. briljant getekende scènes. (Men theorie is inmiddels dat er onder Japanse animetekenaars een soort langlopende "wie kan de mooiste luchten tekenen" competitie gaande is.)

Waarom zijn het altijd meisjes die de hoofdrol spelen in Ghibli's en de meeste andere (die ik gezien heb dan) Japanse animes?
De jongens (bijrolletjes) worden ook vaak als wat dommig geportretteerd, in scherp contrast met het veel wijzere en creatievere meisje...

Ja! Dat is ons ook inmiddels opgevallen. Mijn dochters vinden het natuurlijk superstoer. :) Ik weet niet waarom dat is eigenlijk. Favorieten als Paprika, Ghost in the Shell, Perfect Blue en Serial Experiments Lain zijn ook allemaal met vrouwen/meisjes in de hoofdrol. Akira en Steamboy schieten me op het moment eigenlijk als grote uitzondering binnen. Misschien is het toeval door selectie van een beperkt segment van het totaal en stikt het in Japan van allemaal jongentjes-subgenre's.

Over Studio Ghibli en zijn heldinnen:
http://www.guardian.co.uk/film/2011/jul/14/studio-ghibli-arrietty-heroines

nice find! (mooiste vind ik nog die slotopmerking van jaja die Ghibli is toch ook niet helemaal feministisch approved, but what is!? zeg ik dan.)

Interessant artikel (toch weer The Guardian). Ik heb wel serieuze twijfels of dat reactionaire van Miyazaki waar is (al was het omdat de beste man ongeveer in zijn eentje anti-kernwapen demonstraties houdt.)

Schlafkrankheit
Komt wel in de buurt van Claire Denis' White Material, zowel thematisch als kwalitatief. Nu vond ik dat geen hoogtepunt in het oeuvre van de Franse regisseuse, maar dat zegt niet zo heel veel bij zo'n topper. Ik heb de neiging wat milder dan gebruikelijk over Schlafkrankheit te oordelen, door de aanwezigheid van Pierre Bokma. Een Nederlander die schittert, in een film, woah. Jammer dat het een Duitse film is... Bokma speelt een arts in Kameroen – zijn Duits met echtgenote en dochter is sympathiek nadrukkelijk, zijn Frans met de locals is matig. De arts heeft met geld van de WHO de Afrikaanse slaapziekte-epidemie ingedamd. Doordat er nauwelijks nog gevallen zijn krijgt de hele ziekte wat surreëels, ook al door de naam. Dat brengt deze film vol mysterieuze nachtelijke scenes op het op zich platgetreden spoor van 'je kan naar Afrika gaan, maar je komt er nooit meer weg'. Conrad. Apocalypse, the works. Vrouw en kind willen Bokma terug naar huis hebben, maar hij ('je bent zwarter dan ik' zegt een Afrikaan tegen hem) krijgt dat mentaal niet voor elkaar. Schlafkrankheit weet me zelfs in een tijdssprong van 3 jaar te overtuigen, door het verhaal te spiegelen en een Afrikaanse Europeaan naar Kameroen te laten reizen. Deze tweede helft is wel ietsje minder intens, waarschijnlijk omdat ik was gaan rekenen op de totale horror-gekte, én omdat in die fase wat teveel wordt voorgekauwd. ('Je lot ligt in mijn handen'). Regisseur Kohler houdt het echter grotendeels geslaagd eenvoudig, en in lijn met de titel, donker.

Ship of Fools
Van die giga-cruiseschepen, ze lijken altijd gedoemd. Op het schip van The Cat's Meow viel een dooie, de jongen in Wah Do Dem was niet op tijd terug, en de Titanic zonk. De passagiers op het Ship of Fools gaan ook richting hun ondergang. Het is 1933, en de upper class/deck passagiers zijn merendeel Duitsers. De joodse Duitser mag al niet meer bij hen aan tafel zitten, waar een zakenman nazi-praatjes orakelt. Op een gekostumeerd bal zet hij later duivelshoorntjes op, opdat het maar duidelijk is... Ship of Fools is beter in de alledaagsere passages, waarin de film taboes kietelt. Meestal aan het slot van de scene, om zich dan snel naar een volgende uit de voeten te maken. De dokter vraagt een vrouw naar haar 'period', een paartje peinst of hun relatie zonder seks ook standhoudt, en een jongen smeekt bij zijn vrekkige reli-opa om een zakcentje, waarmee hij naar een van de aanwezige zigeunerpleziermeisjes kan, voor zijn eerste keer. Als verteller functioneert een coole wijze dwerg, net zo'n cliché als de magical negro. Hij sluit vriendschap met de jood, die zich op en top (en vergeefs) Duitser voelt. Zelfs zijn Iron Cross verandert daar niks aan. (Subtiel cinefiel bruggetje.) Lee Marvin speelt met de tong in de wang een vieze man. Allemaal best aardig gedaan, maar hét mozaiek-verhaaltje dat echt overeind blijft is voor Simone Signoret en Oskar Werner. Zij een mysterieuze uitgebluste aan slaapmiddelen verslaafde revolutionaire dame, hij een uitgebluste scheepsdokter die nog één keer verliefd van zichzelf mag worden. Wat een Nederlands hoofd heeft die Werner eigenlijk. Een soort Floris.

Weekend
Nou, laat ik eens niet lollig doen over Godard. Dit is van zijn moeilijke films een van de leukste. Zeker het eerste uur. Schizofreen, gewelddadig, gekke tussentitels, en heel erg meta. Personages die oproepen andere personages te doden 'want te zijn toch maar imaginair'. En vervolgens peinzen: 'maar we zijn zelf ook nauwelijks meer dan dat'. Ik vind dat soort grappen toch altijd weer leuk. 'Wat een stomme film is dit, we komen alleen maar idioten tegen'. Een koppeltje reist op de allerzwartste zaterdag ever per auto naar (schoon)ouders (om ze om zeep te helpen). Maar eigenlijk gaat vanaf het begin al alles mis. Norse Parijzenaars die (niet geheel onterecht) het vuur op je openen. 'Maar bumpers zijn om te bumpen!'. Daarvóór zit trouwens nog een bijzonder ranzige en toch wel sexy scene, waarin het meisje een avontuurtje opbiecht (of verzint). \ANAL/YSE noemen de tussen-slogans het. (Iets met eieren, enzo...) Een nog veel beruchtere scene is een zeven minuten durend shot vol toeterende auto's. Tati gone horror. Je zou denken wat kan het voorstellen, maar het getoeter werkt dánig op de zenuwen. (De pointe is, zoals de rest van de film, weer keihard). Net als ik écht enthousiast wordt, begint Godard na een uur toch weer wat politieke praatjes in te lassen. De redeneringen van Godard's personages vervelen, van die Mulischiaanse hersengymnastiek om de Tsaren de schuld te geven voor het mislukken van het Sovjet-communisme. Nee, geef mij dan maar JP Léaud die in een telefooncel een aandoenlijk liedje zingt. (En mogelijk een beter zanger dan acteur is.)

At Close Range
De mooiste cultfilms zijn die waarin de makers boven hun macht grijpen, van die liefdevolle projecten waaraan jarenlang is gesleuteld, tot iedereen het overzicht kwijt was. At Close Range is er zo een, in wezen een b-film, maar met grote namen. In de sfeervolle opening zien we een jonge Sean Penn door een nachtelijk stadje rijden. Sentimentele pianoklanken begeleiden zijn rusteloze blik, synthetische strijkers hobbelen erachteraan, heerlijk eighties. En waar ken ik die melodie toch van? Penn komt wat matties tegen, fokt wat met een snoevende burger, en ziet dan het meisje van zijn dromen. In cultfilm-stijl is zij een soort b-keuze, in de plaats van Molly Ringwald. Een merkwaardig breed hoofd op een slanke nek, en een rossig plattelandstomboy-kapsel. Geweldig. Penn en Masterson kroelend in maisvelden, met wat goede wil is dit eventjes modernistisch Days of Heaven. En juist de fantasie van de kijker is in dit type film zo van belang. Je moet er zelf wat van maken. Met de entree van Christopher Walken begint de film pas echt. De verloren vader mompelt Australisch onverstaanbaar, en heeft naar goed gebruik een uitzinnig kapsel (en snor). Hij neemt Penn op in zijn 'family', een criminele bende. Het volgende uur is At Close Range een soort Animal Kingdom, gevoelsmatig dan, want dat het scenario van de ene ongeloofwaardigheid naar de volgende wankelt hoef ik niet meer te zeggen. Richting einde doen de personages ín de film zelf maar hard hun best om één van hun te 'vergeten', want dat zou maar scenario-vragen oproepen. Tegen die tijd is de film al ontspoord, maar wederom op fascinerende wijze. Bruut geweld, als een update van Arthur Penn, en als die lijn nog net wat dapperder was doorgetrokken was dit bijna Drive geworden! Dat mocht vast niet van de geldschieters, waaronder Madonna, die het project onder haar hoede nam voor echtgenoot Penn. En dát waren dus die piano-klanken uit het begin, Live to Tell. Fijn.

Gold Diggers Of 1935
Daar had 't Blackbook of Movies me even tuk, een geweldig sexy promofoto van een stuk of 10 Busby babes, liggend in een cirkel, in miniscule latex-pakjes. Dit moest wel Busby's meest uitzinnige film zijn, zeker omdat hij ook zelf regisseerde. Vervolgens is het 87 (van de 94) minuten wachten op dat momentje. Busby's danssequentie komt pas helemaal aan 't eind, en is zijn meest surreële en kunstzinnige. Je zou 'm zelfs Dalí-esk kunnen noemen. Het zijn niet zozeer de dames die minimalistisch gekleed gaan, het is de sequentie an sich die voor Busby's doen behoorlijk stemmig is, en met duisternis speelt. Al zitten er ook wel weer Noord-Koreaanse passages in hoor. Is deze musical daarmee, nou ja, zonde van de tijd? Neen, want het verhaaltje ervoor gaat eindelijk eens een keer níet over rehearsals. Of beter, niet over het oefenen zelf. De regisseur probeert het geld voor zijn show bijeen te krijgen in een peperduur hotel. Financiële spelletjes (en gierigheid) vormen de hoofdmoot van de grappen. ' I got 10% of your third of the four third of the total'. Zoiets. Ondertussen vlinderen de youngsters in het hotel (waaronder Dick Powell) rond op zoek naar liefde; als een gelegitimeerde vorm van gold diggen, want geen van hen krijgt vreemd genoeg de 'ware liefde'-deksel op de neus, wat ik wel verwachtte. Powell zingt liedjes bij maanlicht in een motorbootje, en Hugh Herbert als Woody Allenig verstrooide schrijver is bíjna My Man Goddfrey-achtig lollig. Hij schrijft de definitieve monografie on snuff. ('Nothing to be sneezed at!')

Zebraman
Voor zijn doen is deze Takashi Miike geschikt voor de hele familie. Nou ja, zijn eigen familie dan, want wat groene flubber-gore (en lijken die in de hens worden gestoken) ontbreken niet in deze superheldenparodie. Miike loopt hier dus vooruit op films als Kick-Ass en The Green Hornet die we recent vanuit Hollywood zagen komen. Vanzelfsprekend is Miike's versie maller, krakkemikkiger, en leuker. Dat laatste verbaasd me toch een beetje, want het vergelijkbare Big Man Japan vond ik maar niets. Het zal wel wennen. Zebraman is wel een stuk conventioneler hoor, met de sul die een held in zebrapak wordt, en domme FBI-achtige agenten die er achteraan kachelen. In een running gag raakt hun baas steeds zwaarder gewond (lees in de bandages), maar hij blijft gewoon doorlopen. Genoeg van zulke kleine grapjes hier; zo gaat het haar van de leraar (bij dag) rechtop staan bij naderend gevaar. Die leraar lijkt meer dan ooit een alter ego van Miike zelf – had die ook niet zo'n grote bril? Maar ook, eh, psychologisch. Als het grote kind dat het liefst nog in zijn (belangrijk detail!) zelfgeknutselde superheldenpak rondrent. Wel jammer is het ontbreken van een schmierende coole slechterik. Er zijn kleine groene aliens (als die miepmiepwezentjes uit Toy Story), maar de Crab Man (man met krab op zijn hoofd, Spongebobstijl) is na een charismatisch scharenknippend begin helaas vrij snel weer verdwenen. Het Romeins-fascistische einde maakt het over meta-bedoelingen struikelende tweede uur goed.

Edge of the City
Bijzondere film. Geen echt goeie, maar dan nog, zo vaak komt een Amerikaanse fifties-film niet in de buurt van die Engelse kitchen sink dramas. Ongemakkelijkheid op de werkvloer, krasjes thuis. In een Amerikaanse film speelt het racisme-aspect in die periode een dappere en belangrijke rol. Sidney Poitier is ijzersterk als onwaarschijnlijk joviale arbeider, die zijn vriendschap haast opdringt aan een blanke loser. Bij Poitier thuis lijkt men het blanke middenklasse leven te persifleren (inclusief sigaren). Het wringt allemaal heel boeiend. De film neemt zelfs in een moeite door het 'downdate'-aspect van de vrouw mee. Slimme vrouwen, die tóch moeten settlen als huisvrouwtje én met een fabrieksarbeider trouwen, omdat ze nu eenmaal uit de slums komen. Op de werkvloer heerst discriminatie, en krijgt de kijker langzaam door waarom Poitier zo graag een vriend wil. Cassavetes speelt de nieuw aangekomen loser, in vermoedelijk zijn beste rol búiten zijn eigen films. Hij is hartstikke onzeker met de dames, en krijgt van Poitier lesjes. 'Loop mee tot de deur, NU'. Ook de telefoongesprekjes van Cassavetes met de basisschooljuf die hij op aandringen van Poitier op het oog heeft zijn erg geslaagd. Eerste 50 minuten zijn om door een ringetje te halen. Maar dan blijkt dit alsnog een typisch Amerikaanse film. Geen zwakke personages zonder giga-trauma's. (Ik had de hints daarvóór genegeerd, en hoopte dat Cassavetes een closet-gay speelde...) Maar dat zou teveel gevraagd zijn. Een vader-complex, bloed aan zijn handen, escapisme in zelfopofferend filmgeweld, dat is uiteindelijk toch waar Amerikanen altijd op uit denken te moeten komen.

Kari-gurashi no Arietti
De globale lijnen zijn goed weergegeven in Ricks gelinkte artikel hierboven. De beeldschone Arrietty past moeiteloos in de Miyazaki beginnende pubermeisjetraditie (ook al is de film niet geregisseerd door de man zelf.) Dat artikel in The Guardian spelt de verliefdheid tussen het zieke jongetje en mini-mensje uit wat in de film eigenlijk erg impliciet is. Eerlijk gezegd miste ik iets in het derde deel van de film, ondanks wat gevaar blijft het eigenlijk allemaal erg gemoedelijk (Jr & Jr vonden hem overigens briljant). Maar het begin is prachtig, lekker lang en gedetailleerd. Erg geslaagd hoe het je in een loom tempo van een dagdroom meetrekt (de film is bijna tastbaar zomers al is het ongelofelijk dat je in Tokio nog zulke tuinen zou kunnen tegenkomen, al schijnt de film in de dezelfde buurt af te spelen waar Studio Ghibli huist.)

Tutti i colori del buio
Edwige Fenech is altijd prettig, al zit ze uiteraard weer in een benarde situatie. Een samenzwering over een erfenis en visioenen(?) van occulte rituelen die zo bij een Electric Wizard concert geprojecteerd kunnen worden. Verder typische giallo zaken als wenteltrappen, een creepy soundtrack van Bruno Nicolai en functioneel bloot natuurlijk.

https://www.youtube.com/watch?v=BY7VC-6y84U

goed bezig YouTube. =)

Kari-gurashi no Arietti

weet niet of ik het destijds zei, maar dat weelderige tuinenbegin vond ik net http://www.bps4m.nl/images/ean/big/9789025104504.jpg.
Wat The Guardian allemaal aan ondertoneen zag in de 2e helft, zag ik helemaal niet.

(van Paul Biegel)

Grappig dat ie door de leeftijdskeuring komt. Dode en zelfs levende blote vrouwen mogen nu blijkbaar wel. :)

Heb het even gecheckt en ja je noemde Haas al. Ken het zelf niet, naar die vibe natuurlijk wel. Ik mag dat altijd, grote tuinen, grote huizen, weinig mensen. :)

jep. geen idee of dat nou hopeloos verouderd is, maar het was wel een van mijn favoriete boekenseries (4 delen ofzo) als pakweg 8-10-jarige. En wel wat liever dan de konijnenjihad Waterschapsheuvel

Roger Ebert doet controversiële (in mijn ogen dappere) poging om een plek in te ruimen voor een nieuwe film in zijn top-10 aller tijden.

vond het een heel leuk stukje tot ie met die 2 idiote nieuwe kandidaten kwam. ;)

(niettemin een fijn mensch, Ebert)

McCabe & Mrs. Miller
Mysterieus. Altman heeft zijn stinkers en zijn geïnspireerde momenten. Deze film hoort duidelijk in de laatste categorie. Maar waarom? Revisionistische Westerns waren er in 1971 al geweest en toch is dit een van de meest indrukwekkende al was het maar door dat verrotte weer: regen, regen, even een Air lense flare moment en dan weer regen, ijs (met honden erop, belangrijk detail), en beroemde sneeuwval (half nep/half echt) tijdens de ambient shoot-out. Deed me denken: dat is nou een tijd waar ik niet naar terug verlang. De film heeft een mooie opbouw, eerst denk je McCabe is de wise-guy die iedereen inpakt en een bloeiende mijnstad uit de grond stampt maar uiteindelijk is het, toch ook wel zeer Beattyiaans, een sukkel die er eigenlijk niets van begrijpt (macht, vrouwen, het leven). Julie Cristie is heel voorspelbaar geweldig, gewoon recht voor zijn raap met Engels accent. Mrs. Miller is veel slimmer/professioneler maar schiet ze er aan het eind ook echt iets mee op? Ik dacht het niet, daar ligt ze verdwaasd naar het potje opium te turen die op de aarde begint te lijken. Die draait gewoon door en het maakt allemaal niets uit. Ja, vrolijk word je er uiteindelijk niet van.

Over lijstjes en Ebert en allertijden gesproken: McCabe & Mrs. Miller is top tien allertijden. Flikker op met die tree of life.

Sangue do meu sangue [João Canijo, Portugal, 2011]
We belandden in Festibérico, een filmfestival ter meerdere eer en glorie van de Iberische film. Stampvol zat de zaal en niet alleen met Spaanse en Portugese studenten.
Alleenstaande moeder Márcia woont met dochter Cláudia, zoon Joca en zus Ivete in een gehorig appartement in een volkse buitenwijk van Lissabon. Het lijkt erop dat Cláudia zich via een verpleegstersopleiding aan de bidonville ontworsteld, maar met small-time cokedealer Joca gaat het van kwaad tot erger. Tot ook dochterlief zich inlaat met een getrouwde vent.
Net als bij Studio Ghibli is in de neo-neorealistische cinema de heldenrol vaak weggelegd voor de vrouw. Twee, in dit geval.

McCabe! ik zal het wel weer half-verzonnen hebben maar mij staat zoiets bij van een rijdend bordeel, met dampende dames in tobbes waar de stoomwolkjes (door de kou..) vanaf slaan. :)

Daar is niks verzonnen aan :) De sfeer in die film is ongekend. Het leven is verschrikkelijk hard daar in die modder maar er is ook een soort van "we're all in this together"-gezelligheid. En dan het idee van: weet je wat, we doen er liedjes van Leonard Cohen overheen en wat fake snow, wat zeggen jullie? Die film had zo de mist in kunnen gaan en kunnen eindigen in goedbedoelde stuurloze 70s auteursrommel. Ik vind het een meesterwerk. En laten we ook miet vergeten dat er verschrikkelijk veel te lachen valt.

Agora
Waargebeurd misschien, het komt op mij over als fantasy. Kerkdijks stukje in de VPRO Gids destijds komt over als een exegese van Lord Of The Rings. Wel ja, knap gemaakte film, maar alle spektakel ten spijt kon het mijn aandacht niet vasthouden.

باد ما را خواهد برد …
Copie conforme
Twee keer Abbas Kiarostamy, The Wind Will Carry Us door en door Iraans, al speelt het in een Koerdisch dorpje, waar de op handen zijnde dood van een zieke dorpsoudste die Malik heet (Arabisch voor 'koning', wellicht geen toeval). Alledaags en poëtisch tegelijk, deze keer ook vrij letterlijk doordat er regelmatig gedichten worden aangehaald. Behalve Farzad de jongen en de razende reporter krijgen we bijna niemand in close-up in het idyllische dorpje. Kabbelend maar erg mooi. Heel anders is Copie conforme, een internationale film, waarin (mis)communicatie tussen en (ingebeelde) verwachtingen van mannen en vrouwen dan weer wel vrij Perzisch vormgegeven worden. Het oogt realistisch maar stapt daar rustig uit om het punt te maken. De ramen als kooien duiken op (zie ook Paradjanov), maar ook voor zichzelf sprekende spiegelbeelden. Het geschakel tussen drie talen is natuurlijk ook niet zomaar en ik kreeg er nog een extra verwarrende Franse hardsub bij (moeilijk je ogen daar vanaf te houden, helemaal als je ze niet allemaal kan negeren als er naar Frans en Italiaans geswitched wordt). Anyway, zo'n film dat je bijna weer blij bent vrijgezel te zijn. :)

Waargebeurd misschien, het komt op mij over als fantasy.

erg smeuig allemaal wel ja, Umberto Eco-vermaak.

All Around Us
Artikel woensdag op de Subs-site (ik spaarde 'm even op tot mei, want al 2 aprilse stukjes van mijn hand)

The Locket
Uiterst elegante film noir. Het leek er zelfs even op dat de femme fatale aan het einde alles vergeven zou worden. Ooit wil ik een film zien waarin dat gebeurt. Ook de Orson Wellesiaanse structuur van The Locket levert nieuwe ideeën op. De film begint met een keten van personages die elkaar flashbacks gaan vertellen; dus je krijgt een verhaal in een verhaal in een verhaal in een verhaal. Wat nou als de film die lijn continu doorzet? Nu keert de film in een soepele beweging langzaam terug. Schrijdt terug, zou je kunnen zeggen, want de setting is upper class duur. De femme fatale heeft juist een huismeidverleden; wat me een logischere verklaring voor haar gedrag lijkt dan een gebrek aan liefde. Die laatste suggestie komt van de psychoanalyticus, die het aan het einde nog even over symbolen mag hebben. In de verhalen daarvoor zien we een Elvis-stoere Robert Mitchum als kunstenaar. (Schilderkunst en Freud liggen altijd heel dicht bij elkaar, in Hollywood, denk maar aan Vertigo). Mitchum raakt verliefd op één van zijn studentes. Een meisje met een vingervlugge voorliefde voor dure sieraden. De flashback waarin ze hem het ontstaan van dat probleem opbiecht is erg sterk. (Faulkner meets slechte stiefmoeders, al is het hier de moeder van een rijk vriendinnetje.) The Locket verliest pas wat van haar intensiteit als de actie zich naar Engeland gedurende WWII verplaatst. De psy zegt: 'I offered my services to the British medical staff, and Nancy joined an ambulance unit'. En hop daar zien we de voormalige secretaresse dapper achter het stuur van een karretje op noodsnelheid. Te grappig.

Topsy-Turvy
Het is lastig de verleiding te weerstaan om op te merken dat Mike Leigh hier een topsy-turvy in zijn gebruikelijke niveau doet. Dat zou gechargeerd zijn, maar een hoogvlieger in zijn fijne oeuvre is dit langdradige epos zeker niet. Het zal de operette-muziek wezen, de musicals van hun tijd, het kon me geen 160 minuten boeien. En Leigh weet ook niet echt met de sentimentaliteit ervan om te gaan. Als je zo'n film maakt moet je ook gewoon inzetten op clichés en schmaltzy rillingen. Leigh wil er in de tussenscenes toch nog iets van zijn gebruikelijke humane improvisaties in frommelen, en hoewel dat soms werkt, slaat de film zo toch wat uit het lood. (Al lukt het Leigh op het eind achteloos om al het vrouwenverdriet van Hysteria even in 5 minuten samen te vatten.) Topsy-Turvy kent ook qua scenario een wat moeizame, onevenwichtige structuur. De film begint met een operette-componist, die eindelijk eens een echt serieus werk wil schrijven. Daar is zijn omgeving (theatermanagers, librettist) het niet mee eens. Je verwacht een worsteling, om uiteindelijk 'winning' boven te komen. Maar halverwege weet men hem van het idee 'af te brengen'. En verschuift Leigh zijn aandacht prompt naar de librettist. (Waarom dan niet bij de librettist te begonnen?) Diens uneasy housewife thuis was toch al interessanter. En Leigh met zijn voorkeur voor losers voelt zich er ook beter thuis; geen genie, maar een noeste werker, die zijn ideeën recyclet. De librettist schrijft een opera over Japan, waarin Timothy Spall – grappig en goed als altijd – een keizer speelt.

Hells Angels On Wheels
Ik haalde laatst (op de fiets) een stapvoets rijdende stoet auto's in, er reden motormannetjes met rode zwaailichten tussendoor. Wat is dit, dacht ik, een protest? Inmiddels waren we de buitenwijk uit en bereikte ik eindelijk de kop van de optocht. Een begrafenisauto! Italiaanse toestanden. En het werd nog mooier, de stoet draaide snelweg op; de motormannetjes begonnen het verkeer tegen te houden. De wachtende auto's begonnen al te toeteren, en die wisten nog niet dat ze minstens 10 minuten te gaan hadden... Ik vond het maar aandachttrekkerij, en tegelijkertijd schaamde ik me voor die gedachte. Zo burgerlijk. Precies het gevoel van de biker films. De Angels beschimpen kerk, gezagsgetrouwe burgers, leger, en oom agent, wat toch eigenlijk toe te juichen valt. Maar het is zó irritant en puberaal. Nu is Hells Angels on Wheels wel wat mellower dan het verschrikkelijke The Wild Angels met Fonda... Jack Nicholson en zijn love interest beginnen zich hier juist langzaam van de Angels te verwijderen. Alsof de subcultuurhype na één jaar al vermoeiend was geworden. (Easy Rider moest nochtans nog komen) Voor Nicholson het tegen de Ahmedenijad-achtige mc-president opneemt is deze film minder trollen, en meer seks. Fluitsolo's op de hippie-soundtrack, dames onder de verf op je scherm. Gezellig. Van duidelijke scenes of verhaal is geen sprake. Een beetje karren door Nevada, terwijl de herfst invalt. Laslo Kovacs goochelt met de camera, en houdt de sfeer er psychedelisch in.

All around us, dat prachtige Japanse relatiedrama?

ja. (dat is het hele stukje ook wel in samenvatting :P)

Крадецът на праскови
Romantiek uit Bulgarije, onmogelijke liefde van een mooie vrouw van een nare militair en een charmante perzikenstelende Serviër. Niet spektaculair maar vermakelijk en mooi geschoten.

https://www.youtube.com/watch?v=Mgr7D7MwbOY

Foxy Brown
Eindelijk eens een echte blaxploitation gekeken. Pam Grier is een aantrekkelijke hoofdpersoon die wraak neemt op een blanke, vrouwelijke pimp en haar personeel. Inventief knokken dus met wat interessante politieke implicaties natuurlijk (blanken als bad guys om te beginnen). En natuurlijk behoorlijk funky pakjes en deuntjes. Leuker dan Tarantino ook imo (lees: geen eindeloze ouwehoersessies op zoek naar quotable one-liners).

Cosa avete fatto a Solange?
Fraai gemaakte detective met coole soundtrack en natuurlijk de nodige sleaze. Dandy gymleraar legt het aan met een meisje dat visioenen van gruwelijke moorden heeft. Als die ook nog uit komen start Scotland Yard een onderzoek. Natuurlijk gedragen alle mannen er verdacht terwijl de eerste verdachte, de gymleraar, vaak in de buurt is is hij het natuurlijk niet. Vaste giallo-ingrediënten genoeg (incl. Morricone) maar toch ook wel weer een leuke twist in het verhaal.

Sovjet-classic The Cranes are Flying al gezien zeker he MB (dat filmpje doet me eraan denken)

Op de trailer afgaand lijkt 't wel een inspiratiebron. Niet gezien dus.

www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2012/05/all-around-us.html