Filmforum

Eerste sterke film van 2009: Buddha Collapsed Out Of Shame van Hana Makhmalbaf. In het decor van de door Taliban vernietigde, immense Buddha-beelden in Afghanistan probeert een klein meisje voor het eerst naar school te gaan om daar dezelfde grappige verhaaltjes te leren die haar buurjongetje thuis voorleest. Haar route is vol obstakels met als lastigste obstakel een groep jongetjes die Talibantje aan het spelen zijn nabij het grottencomplex. Spel en werkelijkheid vertroebelen op het moment dat ze tijdens hun spel het meisje willen stenigen. De kracht en schoonheid van Buddha… zit ‘m in de eenvoud. De jonge Makhmalbaf filmt het allemaal met schijnbaar gemak en toont op jonge leeftijd het talent dat we gewend zijn van haar vader en collega Kiarostami. Ze verlaat slechts af en toe de realiteit voor symboliek (papieren vliegtuigjes, vastgelopen papieren bootjes), wat de emotionele betrokkenheid van de kijker alleen maar vergroot.

Eerste zeperd van 2009: Righteous Kill van Jon Avnet. Tijdens de scriptvergadering leek het een goed idee om het samenzijn van Robert De Niro en Al Pacino in die ene beroemde scène uit Heat uit te rekken tot een hele speelfilm. Helaas heeft iemand vergeten beide acteerkanonnen te voorzien van een fatsoenlijk script. Al in de openingsscène bekent Turk (De Niro) via een tv-scherm dat hij als agent in zijn vrije tijd vrijgesproken criminelen heeft neergeschoten en meteen weet de kijker dat hij niet de dader is. Zou het dan zijn rare vriendin annex collega Karen (een vreemde rol voor Carla Gugino) zijn met wie hij masochistische seks bedrijft of is zijn trouwe metgezel Rooster (Pacino) de geheimzinnige, gedichtjes schrijvende seriemoordenaar? Het geheim zit ‘m in de bijnamen of, beter gezegd, in het laat verklappen van de werkelijke namen achter die bijnamen. De twee agenten zijn net iets minder onsympathiek dan de boeven die een kopje kleiner gemaakt worden. Je zou bijna sympathie krijgen voor figuren als drugsbaron Spider (50 Cent) en dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest. Probleem is ook dat we, om plottechnische redenen, geen inzicht krijgen in Pacino’s vrije tijd. De personages komen niet tot leven en zo spartelt de film als een stervend visje in het strandzand. Righteous Kill is geen seconde spannend of anderszins boeiend.

Pacino in die ene beroemde scène uit Heat uit te rekken tot een hele speelfilm

en zooooo geniaal was die scene nou ook weer niet. van Heat was natuurlijk vooral 't begin gaaf of ik begin films door elkander te gooien.

Dankzij The Celluloid Closet ga je vanzelf allerlei symboliek herkennen waar je ze niet eerder had vermoed of zou vermoeden.

begint dan niet 'n beetje het gevaar te ontstaan a la de Smurfen zijn communistisch en Gargamel is euh T.. Trotski :) (ofhoehetookzat)

en zooooo geniaal was die scene nou ook weer niet.

Precies...was destijds ook een hele theorie dat beide heren, omdat ze elkaar niet konden uitstaan, alleen voor een zwijgend shot samen aan dat tafeltje zaten en de rest individueel was geschoten. :)

begint dan niet 'n beetje het gevaar te ontstaan a la de Smurfen zijn communistisch en Gargamel is euh T.. Trotski :)

Krishna aanhangers toch?

The Picture Of Dorian Gray was natuurlijk als boek al gayfähig, wat me van The Celluloid Closet altijd is bijgebleven is die hilarische scene in Ben Hur met die speren en dat kruis. :)

L'Argent de Poche
Truffaut was natuurlijk een nostalgische, soms sentimentele kerel. Deze film combineert die twee eigenschappen vermoedelijk het fanatiekst. Hij doet een Calimucho'tje meets Entre Les Murs en neemt in het, schijnbaar, exacte het midden van Frankrijk, het plaatsje Thiers, een fictie-film op vol geïmproviseerde dialogen, met mensen die zichzelf spelen. Voornamelijk kinderen want 't gaat om een schoolklas. Een jongetje is verliefd op de moeder van een vriendje, anderen bespioneren een naakte jongedame, een meisje is koppig als haar vader met nieuwe vriendin naar een restaurant gaat. Ze moet thuisblijven en pakt prompt de megafoon van d'r vader, om vanaf het balkon naar het binnenplaatsje te schreeuwen: J'ai faim! Erg grappig. Voor de treurige noot zorgt een jongetje dat altijd in dezelfde kleren loopt, die in een krot op een fabrieksterrein woont. Ondertussen zingt Charles Trenet een braaf liedje over hoe ouders en kinderen zich op zondag vervelen.

The Verdict
Eerste half uur (misschien wel langer) dacht ik: hoe de hel gaat Lumet hier nog een goede film uit peuren. Het lijkt allemaal zó standaard rechtbankdrama. En de grap is dat het dat met wat schijnbewegingen blijft, alleen het wordt toch goed. De opening was een teken: een uitgebluste alcholist/advocaat (Paul Newman) staat 's ochtends vroeg al bier te drinken en te flipperen. Hij doet nauwelijks nog zaken en winnen doet ie ze al helemaal niet meer. Zijn oude leermeester gooit 'm een "case" toe, waar ie met gemak een schikking uit kan slepen, om dan daarvan een percentage op te strijken. Doet ie dat? Nee natuurlijk. Hij wil winnen. Het is een coma-zaak, nalatigheid van artsen, die natuurlijk machtig zijn en Newman een loser. De film begint desalniettemin langzaam steeds meer te schitteren, het karakter van Newman is diep en levensecht, de vrouw die met 'm aanpapt is mysterieus (en verdacht) en er is een briljante rol van ene Joe Seneca. Hij is de key expert van Newman, die 'm van de trein komt halen. Blijkt de man zwart te zijn (werkt niet bij jury's) en blijkt ie eigenlijk permanent dit soort rechtszaken af te lopen, om tegen collega-artsen te getuigen. Uit frustatie misschien?

Khadak
Stuk beter dan ik aan 't begin dacht. Het begint als weer zo'n Mongools verhaaltje, mensen in een Yurt. Idyllisch, idyllisch. Gelukkig worden ze al snel gesommeerd van de vlakte (berg) te vertrekken. Er schijnt een plaag te zijn (wie weet een truc van de overheid) De familie wordt te werk gesteld in een mijnstadje. Dit is allemaal nog redelijk duidelijk, maar 't verhaal gaat in wezen over de zoon, die soms "toevallen" krijgt, jaaa, magic powers dus, dat heeft de sjamaan die zijn familie inhuurt allang door. Hij "voelt" ook dingen, en zodoende maakt ie kennis met 'n meisje dat al kolen stelend in een treinwagon is belandt. De film wordt steeds psychedelischer en droomachtiger. De jongen tript door natuurlijk, visioenen met veel dode dieren, gebroken flessen, blauwe lintjes, onbegrijpelijke symboliek en allemaal behoorlijk boeiend. (Al zou ik 't niet coherent na kunnen vertellen, wat niet helpt om de film te onthouden, denk ik)

Road to Perdition
Kreeg even een beetje medelijden met Sam Mendes. Hij heeft 't toch niet meer na American Beauty, maar ik lees net op Vlaams teletekst dat Winslet een Globe heeft gewonnen voor d'r rol in Revolutionary Road, wat hopelijk iets goeds zegt over die film. Misschien ook niet want hier kreeg ie ook weer talloze Oscar-nominaties voor. Wat ze ook zeggen deze is in elk geval matig ondanks de gigantische sterrencast. Paul Newman als gangsterbaas die ook aan de touwtjes trekt in de stad, Jennifer Jason Leigh kortstondig en onherkenbaar als moeder van 't hoofdpersonage, Jude Law als creepy fotograaf en huurmoordenaar en Tom Hanks als Newman's adoptieve zoon, vuile klusjes-opknapper en vader van 't hoofdpersonage (een jongetje van 12) Met Tom Hanks gaat 't wat ms, in 't begin is ie nog lekker fout, maar hij kan natuurlijk niet alleen slecht zijn. Hij begint ook steeds meer op de normale Hanks te lijken als zijn foute snorretje verdwijnt voor gewone stoppels. Jammer. Hij en z'n zoontje moeten op de vlucht als het hele imperium langzaam instort dankzij de ware zoon van Newman, weer een ster: Daniel Craig. Zoontje en pa komen (zzzz) eindelijk nader tot elkaar, tegen een achtergrond van vele moorden en bankovervallen. In de bijrollen gebeurd af en toe nog wel wat leuk, een bodyguard jengelend om een baantje in een louche club en een accountant (Dylan Baker) die over zijn waardeloos gekookt eitje zeurt.

Ja The Verdict is een heel ongrijpbare film, moeilijk te zeggen waarom die nou zo goed is.

Ik zag niet meer dan Finding Nemo. Vermakelijk, trits goede grappen maar niet half zo goed als Ratatouille of Wall-E.

Finding Nemo is toch met de "hey dude"-schildpadden. Vond ik wel lachuhhh.

nog even over de Niro en diens zwalkende recente werk. 1)hij zou zich maar op regisseren moeten rechten, The Good Shepherd was niet geniaal, maar duidelijk met plezier gemaakt en zijn eigen rolletje ook enthousiast/goed geacteerd
2)Als je zegt De Niro waarrrr ken ik 'm van. Schiet in deze volgorde bij me te binnen: Taxi Driver, Raging Bull, hmm vast ook Mean Streets (niet eens zeker) en oh ja dat ie die Casino baas speelt (Casino dus) Allemaal Scorsese. Schittert de man eigenlijk wel 'ns buiten Scorsese films? Roept u maar. Ik wist (in een paar minuten denken) niets te verzinnen, en dan bedoel ik ik wist niet eens een film te bedenken waar ie in zit zonder Scorsese. (Heb 't nu opgezocht, en ja hij heeft wel wat aardige dingen nog gedaan, maar niks denderends volgens mij)

Goeie vraag. :)

Zo uit mijn bolle kop: The Deer Hunter, De Niro wel top, de film zelf heb ik nogal ambivalente gevoelens over. Mmm, ik begin je punt te zien. Heat goed, maar RdN is daar nou ook niet echt op de top van zijn kunnen.

<gaat even spieken>

Doet me denken aan Mad Magazine en hun persiflage op The Untouchables, rechtzaak op het eind, DeNiro wordt boos, de rechter: "en nog 50 jaar extra wegens overacteren." :)

Hoe kon ik het vergeten: Jackie Brown: "Louissssss...", nou ja en dat meta-commentaar waar we het al eerder over hebben gehad. ;)

Vergeet The king of comedy niet, volgens Scorsese zelf De Niro's beste rol. De Niro schittert buiten Scorsese in Once upon a time in America. En ja, dat vind ik nog steeds een hele hele goeie film! Verder Deer hunter, hele sterke rol. Persoonlijk: midnight run! En ik vond Capone in Untouchables wellicht wat over the top maar heeft zijn De Niro momenten.

Zie overigens toevallig hier: http://www.cinema.nl/artikelen/4465657/op-scherp-robert-de-niro

Ah, cross-posting. Of stereo-posting...

The king of comedy: erg goed. En inderdaad Midnight Run! Die FBI-badge die hij jat en dan even mee poseert. Klasse. :)

Vergeet The king of comedy niet, volgens Scorsese zelf De Niro's beste rol
ja ok da's dus met Scorsese weer (het ging om zonder) WEL een goeie rol inderdaad, een van zijn betere, daar niet van.

ik zocht 't dus ook op en dacht OEI The Deer Hunter, toch een mooie film, maar eerlijk gezegd De Niro valt 'n beetje weg daarin, er staat me geen beeld van 'm voor ogen (teveel legerschmink ofzo ;) )

Jackie Brown is inderdaad ook wel een hele leuke, zulke rollen zou ie nu nog moeten spelen beetje zichzelf en die gangsters persifleren.

uit het artikel van Cinema is dit wel een hele ware: Wanneer hij zichzelf niet op de hak neemt of oude personages persifleert zoals in Analyze This (en later Analyze That), weet hij zich niet zo goed raad met het genre. En dan sta je voor je het weet in een roze jurk een homoseksuele piraat te spelen in een aanstellerige fantasy-film als Stardust.

stukkies van die Analyze-films zijn op tv altijd wel leuk. Ben 't niet eens met wat 't artikel zegt over New York, New York doch, ook daarin is De Niro zelf prima (maar Minelli niet en de hele film een wankele toch wel wat mislukte tour de force)

Wat ze ook zeggen deze is in elk geval matig ondanks de gigantische sterrencast.

Ik vind de film wel goed hoor, er gaat van begin af aan een gek soort melancholie, gevoel van noodlot van de film uit, je voelt dat het niet helemaal goed af gaat lopen.
De opbouw en uitwerking is heel klassiek, wanneer het een jaren 50 film geweest was dan had ie betere recensies gehad en was het mogelijk een klassieker geweest.
En ik heb een zwak voor Tom Hanks, ook al is hij voor deze rol idd miscast, toch geloof ik het uiteindelijk allemaal.

maar niet half zo goed als Ratatouille of Wall-E.

Ben het wel eens met de King of Comedy, als de Niro's beste rol.
Verder is hij in Mean streets opvallend goed, hij speelt hier eens niet een echte (volwassen) vent, maar een opgeschoten knul (hier was ie ook jonger natuurlijk)
In Casino is ie ook sterk, geen moment speelt hij naar de sympathie van het publiek.

Mad Dog & Glory is hij heel goed, sowieso een ondergewaardeerde film. Oh, en in Cop Land, als die zuigende agent van Interal Affairs, die Stallone het leven zuur maakt. Verrassende casting: Brazil.

Ik vind de film wel goed hoor, er gaat van begin af aan een gek soort melancholie, gevoel van noodlot van de film uit, je voelt dat het niet helemaal goed af gaat lopen.

in 't intro zegt 't jongetje al "if people ask me if my father WAS a good man" dus dat was wel duidelijk ja ;)
snap je punt wel van jaren '50 en een zekere poging tot klassieke grandeur. (Conrad Hall achter de camera voor fraaie shots enzo)

Dankzij Taxi Driver en vooral Cape Fear wordt De Niro te vaak getypecast als maniak (The Fan) of zelfs als de duivel zelf (Angel Heart). Daarom is het verfrissend als hij op de gevoelige toer mag in Falling In Love en Stanley & Iris, al zijn dat meer films waar je mijn moeder blij mee maakt. Ook in Awakenings raakt hij een gevoelige snaar ondanks het (wellicht noodzakelijke) overacteren. Ik kan me even niet meer herinneren in welke taal ik hem in Novecento heb gezien, maar als dat in gedubd Italiaans was dan maakt dat toch minder indruk. Over This Boy's Life lees ik altijd goede dingen, maar die heb ik nog steeds niet gezien. Hij speelt een prettige bescheiden rol in zijn regiedebuut A Bronx Tale. Zo te zien is Jackie Brown uit 1997 zijn laatste echte fatsoenlijke rol. Meer dan tien jaar geleden. Treurig.

Ach, je kunt ook stellen dat die man vooral bezig is geweest met het uitbreiden van zijn repertoire he. Maniakale gekken, check. Slapstick figuren, gaan we aan werken. Ik had alleen gehoopt dat hij wat meer de interessante regisseurs zou opzoeken. Ga wat doen met Gondry, Anderson, de Coens, Jonz, weet ik veel. Of ga naar Europa of Azie. Wat dat betreft heeft iemand als Harvey Keitel het toch beter gedaan. Maar heeft die nu hetzelfde palet als De Niro? Of vinden we De Niro breder georienteerd, maar voor de helft mislukt?

De Niro en Keitel ontlopen elkaar niet zo wat betreft brede orientatie, zoals deze opsomming aangeeft:

Maniak (of anderszins gestoord): o.a. Alice Doesn't Live Here Anymore, Bad Lieutenant
Historisch verantwoord: The Duellists
Gekwelde geest: o.a. Fingers, Mean Streets
Mislukte sci-fi: Saturn 3
Maffioos: Wise Guys, Pulp Fiction
Gedreven politieman: Thelma & Louise
Ingehouden: Smoke
Misplaatste humor: Little Nicky
Duitser met lachwekkend accent: The Grey Zone
om maar wat te noemen

Een andere overeenkomst is het gebrek aan memorabele rollen in de afgelopen tien jaar. Op het gebied van de kunstzinnig bedoelde films (waaronder Europees) verslaat Keitel De Niro met gemak: oa. La Nuit De Varennes, The Piano en Ulysses' Gaze (waarin Keitel overigens weinig meer is dan een pion in Angelopoulos’ meesterplan).

Of Keitel net zoveel onvergetelijke rollen heeft gedaan, is de vraag. Bad Lieutenant? Reservoir Dogs? Lijkt me niet voldoende.

Keitel is minder, maar hij heeft in elk geval nog wat kunstzinnige dingen geprobeerd. (Het onverwachte zeg maar)

terzijde: ik kwam er pas tegen 't eind van de New York Trilogy achter dat die Paul Auster dezelfde is als 't luchtige Smoke (als scenarioschrijver en co-regisseur, nauwelijks voorstelbaar)

Little Nicky nooit gezien, maar daarin speelt Keitel dus de duivel als ik 't goed begrijp (ook al een gelijkenis met DiNiro dus)

Ik zet CopLand maar 'ns op mijn to-see-list (ze zijn er allebei bij)

Generalisatie: Zo gauw top-acteurs de duivel gaan doen, wordt het onbedoeld lachen. Ik herinner me nog Pacino die zichzelf belachelijk staat te maken in een of andere film, met als tegenspeler iemand (Keanu Reeves)waar tegenover het op zich makkelijk scoren moet zijn.

Willen we de vergelijking De Niro Pacino nog doen? Die valt minder makkelijk in het voordeel van De Niro uit wellicht. Maar Vido heeft het grote overzicht no doubt! Ik vind Pacino in zijn beste rollen (Serpico) heel erg naturel, heel ongekunsteld en daardoor heel erg geloofwaardig. Dat kandie ook in films voor moeders: Frankie & Johnny.

Al Pacino steekt De Niro in zijn achterzak alleen al op Dog Day Afternoon, wat mij betreft. (En hij heeft in elk geval in 2000 nog een aardige rol in Insomnia gespeeld)
vee; minder rollen in totaal wel (boeit ook niet natuurlijk) als ik me niet vergis. Maar, spiekend op Wikipedia, tussen '71 en '93 eigenlijk altijd goed voor award-nominaties.

Keitel heeft harder moeten werken nietwaar? DeNiro is te snel een ster geworden. Keitel had nooit die hartaanval tijdens Apocalypse Now moeten krijgen, dan hadden we deze discussie waarschijnlijk ook niet gehad. ;)

Pacino, is op zich fantastisch, zeker in het vroege werk als Scerpico, Needle Park.. maar dat naturel acteren is er echt wel van afgegaan. Zelfde eigenlijk met De Niro. En dat andere method-kanon Christopher Walken. Op een gegeven moment kregen ze allemaal hun gebaartjes en blikjes die "naturel" moeten betekenen, maar ondertussen zit je "daar komt de Pacion-bulder, De Niro glimlach-door-de-ogen, Walken-kijkt-opzij-terwijl-hij-verbaasd-gaat-articuleren truc weer aan." Gelukkig heb je soms van die regisseurs die de heren weer ouderwets laten acteren en Pacino heeft daar alsikmenietvergis uiteindelijk de gelukkigste hand in gehad. De Niro zou eens in een Ferrara film moeten spelen, zou beide heren trouwens wel goed doen. :)

Al Pacino vind ik meestal waardeloos, een en al maniertjes. Sporadisch is er een regisseur die roept: "Doe normaal, Al!" en dan krijg je een goede film: Donnie Brasco of Frankie & Johnny bijvoorbeeld.

Keitel heeft harder moeten werken nietwaar?

ook buiten films volgens Wikipedia, Nederlandse wiki (tsja) heeft 't zelfs dat ie zijn hele jeugd op straat rondhing (hosselde? :P) en daarna maar in 't leger ging (naar Libanon) en best verrassend: daarna court reporter werd.

Is ook helemaal geen Italiaan trouwens, die Keitel, vergeet ik altijd.

Keitel had nooit die hartaanval tijdens Apocalypse Now moeten krijgen - het was nog veel erger voor Keitel. Hij kreeg geen hartaanval (dat was Martin Sheen), maar werd Coppola na een week draaien ontslagen (met pijn in het hart, dat dan weer wel), omdat hij toch niet het personage bleek te zijn dat de regisseur voor ogen had.

Pacino heeft, in tegenstelling tot De Niro, de laatste jaren nog wel goed werk afgeleverd, zoals in The Merchant Of Venice uit 2004, dat volgens liefhebbers van Shakespeare een prima filmbewerking is. Maar ik ben het met MartijntH eens dat het schmieren te vaak de boventoon voert. Als Pacino zich inhoudt wordt het pas erg goed, zoals in Insomnia (2002) en het al genoemde Donnie Brasco waarin hij subliem is (vooral aan het eind, wanneer de grond definitief onder zijn voeten vandaan zakt).

De Bergmaniareeks is voorbij. Kassian. Twee gemist (Sommarnattens leende & Skammen), de overige acht hier gerapporteerd. Nu over van het grote naar het kleine scherm. Tips voor kleine en grote dvd-boxen worden zeer gewaardeerd.

En passion ('De Passie van Anna', Ingmar Bergman, 1969, Zweden)
De favoriet van Ludo. Wij vonden het – zouden chips helpen? worst, kaasblokjes, bier, Griekse ondertiteling, Italiaanse nasynchronisatie – een niet te behappen doorbijter. Een aaneenrijging mooie (soms zelfs prachtige) scenes, shots en spielerei (inderdaad, dat einde!) zonder – verhalende, ritmische, coloristische, whatever -- samenhang. Disharmonie. Bergman op zijn lelijkst. Sorry, Ludo.

Tenten
Olaf zei al, ondanks zijn grote enthousiasme voor deze film, dat hij 'm eigenlijk geen tweede keer durfde te kijken. Daarom is dit een mooie test, de verwachtingen zijn nu zo hoog dat mijn kijkbeurt ook wel als anderhalve kan gelden. ;) En ja het is een erg leuke film en ja er is toch ook best een hoop op aan te merken. Een uiterst geslaagde net-niet-film, misschien wel. Tenten begint als die typische Japanse komedies, komisch en bizar geweld, ik ga er eens goed voor zitten, anderhalf uur lachen. Maar al snel daalt het grapgehalte en wordt het een soort melancholische roadmovie met grappige accenten. Tenten is een mannen-duo-film, en dat is vaak een goed idee. (Rosencrantz & Guildenstern, Clerks) Dit duo bestaat uit een crediteur (als je dat zou kan zeggen) van een jaar of 40-50 en een debiteur/rechtenstudent, beide met bizar kapsel (een mat en een bever). Eerst worden er nog sokken in monden gepropt maar dan doet de inner een voorstel: wandel met me door Tokyo en je krijgt een miljoen yen. Terwijl de mannen wandelen halen ze herinneringen op, zoals ik al zei, in 't begin verwacht je de dialogen toch wat "snappier", maar het went. Prachtig moment als ze in een piepklein restaurantje "Aiyu" (een toetje) gaan zitten eten. Deed de oudere man ook altijd als hij ruzie had met z'n vrouw, wat gespiegeld wordt in 't feit dat de eigenaresse van 't restaurantje ruzie maakt met d'r zoon. De jongere student is verlaten door zijn ouders en mist een vaderfiguur, de rest dat lijkt me duidelijk. Film is bij vlagen magisch, maar mist ook wel 'ns een kansje. Zo loopt er op een gegeven moment een gekke electrische gitarist door de winkelstraten, het is maar 'n film denk ik dan, laat 'm een fantastisch nummer spelen. Nee, hij maakt eigenlijk gewoon herrie.

Scarlet Street
Hele slimme film noir, tot de laatste minuten eerder een film blanc ofzo. IJzersterk trio hoofdrolspelers ook. Tuurlijk er is een femme fatale (Joan Bennett), maar zij is vooral oliedom, ze heeft de kansen voor 't oprapen, maar roept de ellende over zichzelf af. Ze is dan ook vooral verliefd, d'r ratio werkt niet meer als ze die al had. Dat geldt ook voor het heel lang in en in goede midlife-crisis-slachtoffer (Edward G Robinson) Hij komt na een avondje uit het meisje tegen en red haar, door er met z'n paraplu op los te timmeren van haar William G Macy-achtige belager (blijkt later d'r door geld geobsedeerde vriendje en pooier) De man is natuurlijk meteen verliefd, het meisje maakt 't allemaal niet zoveel uit, maar ze pikt wel op dat de man schilder zou zijn. Is ie ook, in zijn vrije tijd, in werkelijkheid is ie heel saai. Vriendje ziet geld en vind dat ze 'm maar af moeten gaan persen. De lichtheid van de film, zit er wat mij betreft in, omdat de film grotendeels over dat schilderen gaat, de kunstkritiek wordt voor gek gezet, niks aan 't handje. De uiteindelijke uitbarsting van geweld die in een film noir toch moet komen vond ik nog best verrassend. Blijft de vraag over, komt ie ermee weg? Dat zou fantastisch geweest zijn, maar regisseur Fritz Lang had kennelijk toch een groot rechtvaardigheidsgevoel.

Les Témoins
Beetje een film voor oude homo's.. Paul de Leeuw zou er om kunnen gaan zitten snotteren, zou ik denken. Misschien ook niet want tegelijkertijd is de film vrij koel en zeker niet sentimenteel en dat terwijl er toch een piepjonge AIDS-dode valt. Jong qua leeftijd en jong die de epidemie op dat moment nog is. Hij wordt verzorgd door een oudere homo die 'm adoreert en tegelijkertijd (z'n) dokter is. De jonge jongen (denk aan een iets oudere engel als die jongen uit de Mahler-film) heeft (natuurlijk) meer verhoudingen en zodoende is er ook een getrouwde man bij betrokken. Het verhaal komt tot ons via diens vrouw, een schrijfster die worstelt met d'r nieuwe roman en dan maar een getuigenis van deze gebeurtenissen schrijft. Een beetje AIDS-film kan niet zonder wat opera en dus zijn er wat aktes uit Figaro (zouden die nog enige symboliek hebben?) Les Temoins geeft, denk ik, een prima tijdsbeeld, het doet dat vrij droog en met een prima acterende ensemblecast, ik werd er niet door gegrepen, misschien miste ik een jankerig Neil Young nummer. Waarom is bijvoorbeeld de toch ook cruisende dokter niet bezorgd om zijn eigen gezondheid?

laat 'm een fantastisch nummer spelen.

Hoe indie. :) Is toch veel mooier dat hij van die Hendrix imitaties doet? Hoe kan hij anders de zon tussen de gebouwen laten zakken? :)

Een beetje AIDS-film kan niet zonder wat opera

LOL.

Sorry, Ludo.

haha apologies accepted dan maar. ;)

en voor de duidelijke met "film blanc" bedoelde ik "licht" (lichtvoetig bijna)

hee een x-post.
Ik houd gewoon niet van Hendrix misschien. Op andere gedeelten was de soundtrack weer wel fijn, met van die typisch Japanse fuck ik heb dit eerder gehoord WAAR!?-pop.

flashbacks was ik heel lang ook niet van overtuigd (ook met zo'n filtertje) maar zonder die flashes werd 't misschien wel heel erg ene man verteld aan andere. Voice-over was in elk geval nutteloos. Einde wel fantastisch (en de grappen met de collega's zijn erg cool, die ene uitgestreken collega is net Alan Alda)

Waarom is bijvoorbeeld de toch ook cruisende dokter niet bezorgd om zijn eigen gezondheid?

Goeie vraag! Misschien ben je overigens nu klaargestoomd voor Avant que j'oublie. Over oude homo's gesproken... En over Tenten en "snappier": daarin ligt voor mij het mysterie van Tenten. Ik vind het geweldig en ik weet niet hoe het komt want het is nergens ECHT emotioneel, ECHT grappig, ECHT dramatisch. Het is niet eens af. Ik schreef ook niet voor niks dat voor mij dit de film is die Wes Anderson al jaren probeert te maken :)

Over onaffe films: ik zag gisteren Esther Kahn van Desplechin (de man van Un conte de noel, moet ik nog zien). Een hele interessante, al is het maar omdat het de meningen bij uitkomst sterk verdeelde. Algeheel schouderophalend onvangen op Cannes, met uitzondering van de Cahiers du Cinema recensenten die aan het einde van dat jaar de film zelfs verkozen tot beste film. En ik zit meer aan de kant van de Fransen. Het is een historische film (19e eeuw) die met name in de eerste helft 'realistisch geschoten is. Denk aan Pialat of Kechiche. En dat is een spannende en voor mij nieuwe combinatie. De distantie is nu veel kleiner dan doorgaans in dit soort films. Ook kiest Desplechin steeds heel grillig en intuitief voor losse, spannende, onverwachte incidenten die samen het verhaal vormen (de kritiek dat de film onhandig een verhaal zou vertellen zegt meer over de recensent in kwestie en wat die gewend is). Dan is er de prachtige hoofdrol van Summer Phoenix (zusje van River) als introvert, onvoorspelbaar en enigszins autistisch meisje die een grote passie ontwikkelt voor acteren. De film gaat over de relatie tussen goed kunnen acteren en echt durven te leven. Het grappige is dat we eingelijk niet te zien krijgen of Esther Kahn goed kan acteren. We zien hele kleine flarden, en vaak zonder geluid van het podium. Daar lijkt Desplechin helemaal niet in geinteresseerd. De voice over zegt dat het allemaal prachtig is, punt. Hij focust op de persoonlijke ontwikeling van Kahn en doet dat met verve. Ik vond dit een prachtige karakterstudie, een beetje An angel at my table ook wel.

Avant que j'oublie

genoteerd dannn (en Esther Kahn ook dat klinkt een stuk beter als Conte de Noel)

het fijne aan zo'n Les Temoins is dat de film (en de mensen) erin weer volkomen naturel doen over alle mogelijke seks-combi's en overspel enzo. ;)

typisch voor Tenten (maar eigenlijk alles wat die film doet is alleen voor die film typisch ehh) is bijvoorbeeld als "de mat" bij die horlogewinkel gaat vragen hoe ze in godsnaam overleven. (Een terechte en interessante vraag) maar dan gaat de oude baas natuurlijk kung-fu-en, daar kon je op wachten.

Hahahahahaha, ja dat was ik alweer vergeten. Ja, de komedies kwamen vorig jaar echt uit Japan.

Beter een maand te laat dan helemaal nooit: Vido’s eindlijst 2008

mooi mooi mooi, dat wordt notities maken. Alfabetisch EN genummerd? (zou dat laatste dan weglaten, maar soit wie ben ik ;) )

4:30 is overigens de meest ongoogletorrentbare film ever.

Alfabetisch EN genummerd - yep, om de tel niet kwijt te raken :-)

4:30 is overigens de meest ongoogletorrentbare film ever.

Nope, dat is W van Oliver Stone. Kreeg hem een maand geleden niet gevonden. Misschien dat iemand inmiddels de geest kreeg en de regisseur toegevoegd heeft...

Mooie lijst, Vido! Nummer 1 is me onbekend, dus daar gaan we weer :) En ben jij nu gewoon beter is méér lijstjes maken omdat jij de enige bent die zich bezighoudt met releaselijsten en de rest van ons gewoon massaal zit te dow*KUCH*?

Overigens kun je van de Sight and Sound site een PDF downloaden met heel veel lijstjes. Daar ga ik eens doorheen. Daarnaast is daily.greencine een goudmijn.

Zeg, hebben jullie eigenlijk favoriete recensenten die je bovenmatig vertrouwt? Voor mij is dat bijv. J. Hoberman van VillageVoice. Ik wil dat lijstje wel uitbreiden.

oh ja W haha zelfs de screeners en cam-ripjes die je nu toch wel zou verwachten zijn nog niet op mijn radar verschijnen.

recensenten in de film ken ik niet of nauwelijks. (ik zou alleen Ebert zo uit mijn hoofd kunnen noemen) Vreemd ik lees wel 3 muziekmagazinewebsites maar bij films doe ik dat nou nooit. Een beste film allertijden-lijstje of zoiets dergelijks tegenkomen is altijd wel leuk, maar verder. Bij films die ik nog moet zien denk ik altijd: toch maar niet lezen wegens mogelijke spoilers (en in feite is alles een spoiler het is toch 't best om er zo blanco mogelijk in te gaan) zal die Hoberman 'ns opzoeken ik neem aan dat ie ook online bivakkeert.

Zeg, hebben jullie eigenlijk favoriete recensenten die je bovenmatig vertrouwt?

Dana Linssen. Anthony Lane (New Yorker) vertrouw ik niet zo zeer, maar bewonder ik om zijn Engelse humor ("On a broiling day, I ran to a screening of Contact, the Jodie Foster flick about messages from another galaxy. I made it for the opening credits, and, panting heavily — which, with all due respect, is not something that I find myself doing that often in Jodie Foster films — I started taking notes. These went "v. gloomy," "odd noir look for sci-fi," "creepy shadows in outdoor scene," and so on. Only after three-quarters of an hour did I remember to remove my dark glasses.")

Picnic At Hanging Rock (Peter Weir, 1975)
Eindelijk gezien. Weir voordat hij Australië verliet voor Hollywood. Waar te beginnen? Kort het plot: in 1900 gaat een groep schoolmeisjes een dagje uit naar een rotsformatie waar drie meisjes en een lerares verdwijnen. Het mysterie wordt nooit opgelost. Het is zo’n film die je achteraf pas echt goed gaat vinden en die je ook moeilijk loslaat. Misschien omdat tijdens het kijken de film soms dreigt over te hellen naar de meest basale oplossing (twee jonge mannen hebben de meisjes het laatst gezien en worstelen daar mee, dussss…nee, want een meisje dat wordt teruggevonden is “intact”.) De film is een soort ambient Lynch, want de verdwijning is, moet je achteraf concluderen, duidelijk bovennatuurlijk van aard maar Weir maakt daar totaal geen show van (het moment zelf is heel minimaal en op een of andere manier heel eng, waarschijnlijk de combinatie van muziek, het gegil van het meisje dat niet meewil en slow motion.) En het is een film waar Freudianen en aanverwanten van uit hun dak gaan, de rots is “lava dat omhoog komt en verhard”, de meisjes verdwijnen in een schacht waar de jongens op hun zoektocht met moeite in kunnen kruipen, de hele film heerst een sluimerende homo-erotiek (m/v) en zoals is opgemerkt lijkt Hanging Rock erg op zo’n droom rotsformatie uit een Max Ernst schilderij. Ja, het forum voor deze film op IMDB is zeer vruchtbaar. ;) Daar las ik ook dat het boek waar de film op is gebaseerd in eerste instantie de verdwijning in detail beschrijft maar dat deze op aanraden van de uitgevers eruit werd geknipt(wel handig, je krijgt wel het rare effect en pas later kon je, toen het verloren hoofdstuk werd gepubliceerd, lezen wat er plaats vond.) In ieder geval een aanrader, al is die panfluit op de soundtrack, ja, ja van de enige echte Zamfir ook nog eens, wel even wennen.

die Picnic klinkt ook alweer zeer interessant maar ik heb al zoveel genoteerd de laatste tijd ik wacht tot ik 'm een volgende x tegenkom ;)

voor de volledigheid hier de Cinema.nl Volkskrant film Top 25 (Tropa de Elite trouwens met 3 schamele puntjes nagenoeg laatste ook weinig love voor Margot at the Wedding (174e) en Julia (196e) Keane daarentegen (dat maar in 1 biosje draaide en 't voor de rest dus stiekem van rips en dvd's moest hebben) overtuigde duidelijk iedereen die 't zag (nou ja.. 89e in elk geval)

No Country for Old Men
The Dark Knight
Into the Wild
There Will Be Blood
Juno
Il y a longtemps que je t'aime
Wall-E
Burn After Reading
The Kite Runner
Oorlogswinter
Sinterklaas en het geheim van het grote boek
In Bruges
Entre les murs
Hunger
Happy-Go-Lucky
I'm Not There
Le graine et le mulet
Mamma Mia!
Caos Calmo
The Darjeeling Limited
Bride Flight
Aanrijding in Moscou
Boy A
Persepolis

oh en de top 120 zo bestuderend zijn er 'n paar fans die ik EN niet al op mijn lijst heb staan EN zeker niet wil zien. (resp. zum beispiel Cloverfield en Indiana Jones)

dus iemand input over?
*Mio Fratello e Figlio Unico
*Lars and the Real Girl
*The Mist
*Things We Lost in the Fire

enneh dat Tropa de Elite staat trouwens naast laatste ook 95e vraag me niet hoe 't kan ;)

geen fans, (heb ik er ook veel van) films :)

die Picnic klinkt ook alweer zeer interessant maar ik heb al zoveel genoteerd de laatste tijd ik wacht tot ik 'm een volgende x tegenkom ;)

ik zou hem er gewoon op zetten, hij wordt met de dag beter! Over een paar weken moet het wel de beste film aller tijden zijn. ;)

The White Diamond
De vliegwens van een Brit die wordt verwezenlijkt in Guyana.. en nog wat overpeinzingen daaromheen en soms behoorlijk afdwalend naarr een prachtige waterval een de 'swifts' die daar omheen vliegen. Werner Herzog legt het echt prachtig vast en de muziek van Ernst Reijseger met de Voches de Sardinna zeer effectief.

El Ángel Exterminador
Satire van Buñuel die de betrekkelijkheid van materieel bezit aantoont (kort door de bocht, maar alle andere nuances, en die zijn talrijk, ga ik niet uit zitten tikken, die moet je zelf maar verzinnen).

Ik ga vrijdag overigens de volgende films zien in Rotterdam: Takut: Faces of Fear, Gushing Prayer, Blue Film Womanen À l'aventure.

ik zou hem er gewoon op zetten

al goed ;)

White Diamond zat ik met koppijn te kijken tijdens de WK finale '06 (waarom dan een film kijken is me een raadsel eerlijk gezegd, alhoewel het mooiste/dramatische natuurlijk gebeurde in de verlening.. en toen was ik naar bed)

Dat is een vrij raadselachtige zin, Ludo. :)

Good men, good women (Hou Hsiao Hsien, 1992) Schakelfilm in het oeuvre van Hou, omdat hij historische verslaglegging hier combineert, en contrateert met een studie van het hier en nu, te Taiwan dan. Bij vlagen weer een frustrerende kijkervaring (He? Wie is dat nou? Is dat nou diezelfde Chinees als in die ene scene? Die was toch juist dood?!), maar gaandeweg groeit het begrip. Hou laat twee verhaallijnen parallel lopen. Aan de ene kant hebben we een groepje Taiwanezen die tijdens de Japanse bezetting van China naar het vastenland terugkeer om zich daar aan te sluiten bij het verzet. Aan de andere kant is er een verhaallijn over een vrouw die de hoofdrol speelt in de verfilming van het verhaal van die verzetshelden. Naarmate de film volgt zien we de levens van de twee hoofdrolspeelsters (gespeeld door dezelfde vrouw) steeds meer op elkaar lijken, maar met een groot verschil: de historische persoon zat in een milieu van idealisme en dadendrang, de nu-persoon verkeert in het milieau zoals Hou dat graag neerzet: verloren, ideaalloos en omringd met criminelen en klaplopers. Als zodanig levert Hou een soort associatief perspectief en commentaar op het huidige Taiwan. Veel meer kan ik er op dit moment nog niet van maken, maar ja: we waren er weer blij mee!

La question humaine (a.k.a. The heartbeat detector; Klotz, 2007). Man werkt als psycholoog in een chemisch bedrijf en was mede-verantwoordelijk voor de regie over massa-ontslagen. Hij krijgt de opdracht de directeur een beetje te volgen. Hij doet de laatste tijd zo raar. In 2 uur 14 krijgen we de tocht naar de waarheid, waarbij blijkt dat de psycholoog ook zijn rare momenten kent. Gaandeweg blijkt dat er linken gelegd moeten worden met de meest duistere momenten uit de tweede wereldoorlog. Ja, dat kan. Maar vervolgens worden er allerlei linken gelegd tussen massa-ontslagen en de holocaust. En dan heb ik het gezien. Pers rept over een indrukwekkend statement en ziet parallellen met het werk van Godard, zie ik net. Dus aan de slag OMC!

Elegy (Coixet, 2008). Uitstekende acteersprestaties van Ben Kingsley, Penelope Cruz en Dennis Hopper in een van dik hout drama met gemakzuchtig einde dat verbazingwekkend genoeg gebaseerd is op werk van Philip Roth.

Ah, en ik zie net dat ik Vido's nummer één van vorig jaar (El aura) al gezien had. Dierenopzetter met dat gedoe in dat bos. Ja dat was geen slechte film! Dat ik hem alweer vergeten was is dan niet zo'n goed teken wellicht. Na ja....