Filmforum

Drive is hier ook weer heel goed ja, moet je dat nou voor of tegen die film vinden pleiten. (Eigenlijk is het gewoon een leeg canvas, doe er mee wat je wil, projecteer er maar op wat je wil.)
(Toch wel goed eigenlijk, vind ik al typende)

Deze dus:

http://s3.amazonaws.com/data.tumblr.com/tumblr_lxtb7d2ihh1qzdglao1_1280.jpg?AWSAccessKeyId=AKIAJ6IHWSU3BX3X7X3Q&Expires=1327344078&Signature=bTQiXSnbJ%2BbZcTR6QHhjWI7zDfw%3D

Leeg canvas. Mooi. En eens.

^positief bijvoeglijk naawoord.

Joy
'Je wilde me niet'. Mijke de Jong is heel goed met jonge vrouwen en meisjes, maar minder in acteersregie in zijn algemeen. Dragan Bakema wordt toch bepaald niet als slechte acteur gezien; hoe kan het dan dat al zijn dialogen hier nep aanvoelen. De scenes waar het meisje Joy in haar eentje, of met haar beste vriendin rondscharrelt zijn namelijk wél erg goed. Beter dan Het Zusje van Katia. Joy is een adoptiekind, met een knappe, geharde kop (denk Fatima de Moreiro). Ze is opgegroeid in pleeghuizen (de beelden daarvandaan met de continu kibbelende meisjes) zijn heel Dardennes. Inmiddels woont Joy op zichzelf, met een eenvoudig afwasbaantje. Daar had ik nog wel meer van willen zien, maar Joy houdt zich vooral bezig met het zoeken naar haar echte moeder. Die ze zo graag wil vinden, dat ze zichzelf overtuigd dát ze haar vindt. Maar het gaat De Jong niet om de confrontaties, het gaat meer om de momenten eromheen. En de mooiste daarvan zit helemaal aan het slot. Hoe de geboorte van een nieuwe baby naast geluk ook hartverscheurend kan zijn. Ingehouden vriendschap.

Mooi interview met Samira Maas (die Joy speelt, geen familie) http://www.cjp.nl/film/redactioneel/item7477/Interview_met_actrice_Samira_Maas_%2825%29.html

Bellflower
Zie artikel voorpagina Subs

Sombre
Gebeurt vaker dat ik een artikel schrijf en kort erna een film zie die eigenlijk véél dieper gaat, dus ergens ook meer een artikel verdient, maar ja juist voor dat soort films zijn niet echt woorden. Sombre is een gruwelijke trip, en er zal ongetwijfeld nooit een engere film zijn die wielrennen (!) als backdrop gebruikt. Er is hier geen verhaal, maar uit de schimmige duisternis (ook letterlijk want de beelden zijn heel experimenteel) kunnen we opmaken dat een poppenspeler door Frankrijk reist. Ik concludeerde dat ie als een soort reizend entertainment de Tour-karavaan volgde (veel mensen bijeen ten slotte.) Maar zijn eigen vermaak vindt hij in de geur opsnuiven (Das Parfum!) en vervolgens vermoorden van prostituees. (Die zich wellicht óók in de buurt van de Tour ophouden?) Even terug nog naar de fenomenale openingsscène waarin we begeleidt door dark ambient de kinderen bij de voorstelling uitzinnig van angst zien schreeuwen. Zet meteen de lugubere toon. In een ander briljant shot later zien we de poppenspeler zuchtend en steunend in een warm berenpak de voorstelling geven. Vanuit de hel naar boven kijkend, als het ware. De rest van de tijd volgen dus vrouwonvriendelijkheden, tot de poppenspeler Elisa Lowensohn tegenkomt. Geen prostituee, juist een maagd (zoals haar vrijzinnige zus vrijwel meteen meedeelt). Dit brengt de poppenspeler in verwarring, misschien is het haar intensiteit. Gooi er wat Lynchiaans Dirty Beaches-achtige liedjes overheen en je krijgt een nóg verwarrendere (geweld, angst en erotiek smelten samen) tweede helft. Naar in het kwadraat.

Restrepo
Doe mij de Amerikanen maar. Waar je in Armadillo het gevoel hebben dat Deense rijkeluisjongetjes bezig zijn aan een klus die ze niet kunnen overzien, en domweg met stomheid slaat, zie je in doc(u) Restrepo het cultuurverschil. Amerikanen voeren áltijd oorlog, hun leger is (duh) een stuk beter, en de soldaten zijn veelal geharde immigranten. Dit maakt hun taak niet sympathieker (en niet minder nutteloos) maar toch, ze lijken zich in elk geval niet te gedragen alsof ze in een computerspelletje terecht zijn gekomen. (Ik proefde heel lang ook meer respect voor de vijand, maar dat neemt met elke Amerikaanse dode af...) Het bataljon zit ergens in een Afghaanse vallei, waar ze een outpost opzetten, 800 meter verder, maar zoals een van hen zegt 'it could as well be another country'. Dat regisseur Hetherington later in Libie gedood werd door een mortier-aanval verbaast niets. Recht op het gevaar af. Je proeft de angst hier heel goed, ook omdat de beelden (vergeleken weer met Armadillo) veel valer en “echter” zijn. Het is lange tijd jammer van de talking heads (de soldaten zelf) die de docu doorsnijden, om de acties te duiden, maar hoe spannender het wordt hoe minder het ergert. Dan heeft het juist wel wat, om die gruwelijke momenten enkel naverteld te horen worden.) The aftermath zien we wel, en als je geen pacifist was wordt je het dan wel. De hyperventilerende angst nadat een van hen is gedood. Poeh.
Gelukkig kan er ook gelachen worden (wat ik tekenend vond voor de goedgevangen non-cinematische alledaagse sfeer.) Gedoe met een koe, en sexy dansjes. (Mannen bij elkaar he, vijftien maanden lang.)

bij die roodgeverfde (henna) baarden van de Afghanen moet ik altijd (in een kronkel) aan indianen denken (roodhuiden ten slotte) als een soort stil protest, rot op Yanks, zoiets.

http://img.literatuurplein.nl/blobs/ORIGB/345664/1/1.jpg

boekje van Luk van Haute, eigenlijk Kenzaburo Oe vertaler (hij weet er nog genoeg referenties in te smokkelen) maar in de jaren '80 werkzaam in Japan bij een filmmaatschappij. De Japanse film ligt dan op zijn gat, maar dat verandert in de nineties. Van Haute heeft er voor een 'licht op Japan'-serie een alleraardigst boekje over geschreven (vooral de eerste helft, daarna wordt het wel erg veel namedroppen zonder context.) Maar duidelijk een liefhebber, het gaat relatief uitgebreid over Kawase, bijvoorbeeld. Van Takeshi Kitano moet ie niet veel hebben ('rechtse nationalist, met een knokploeg') (Wij verwachtten niets anders)

zelfs Pink porno (en roman porn) blijft niet onbesproken. Wat dacht u van:

Chikan gifu: Musuko no yome to (Pervert Family, My Brother's Bride) (61 min) (pink porno geinspireerd op Ozu) 'een jonge weduwe leeft bij haar stiefvader' ....

:)

ook Japanse regisseurs in Amerika en Europa en vice versa komt ter sprake. Ik noteerde, for what its worth

Max Mon Amour (92 min) (Oshima)
Kuruizaki sanda rodo (95 min) (Gakuryu Ishii)
Moe no suzaku (95 min) (Kawase)
Monday (100 min) (Tanaka)
Johnny Mnenomic (103 min) (Beat Takeshi in een Hollywood prod.)
Karisuma (Charisma) (104 min) (Kiyoshi Kurosawa)
Unlucky Monkey (106 min) (Tanaka)
Mr. Baseball (108 min) (Schepisi)
Tsuki wa dotchi ni dete iru (All Under the Moon) (109 min) (Sai)
Bounce Ko Gals (Baunsu ko gaurusu) (110 min) (Harada)
Cure (111 min) (Kiyoshi Kurosawa)
Hotaru (114 min) (Furuahata)
Taifû kurabu (Typhoon Club) (115 min) (Somai)
Merry Christmas Mr. Lawrence (123 min) (Oshima)
Ningen jôhatsu (A Man Vanishes) (130 min) (Imamura)
Eureka (217 min) (Aoyama)

al stond Unlucky Monkey altijd al op de lijst als MB-tip. (Ik kan 'm nooit vinden..)

Chikan gifu: Musuko no yome to (Pervert Family, My Brother's Bride)

ook bekend als "A Lonely Cow Weeps at Dawn" :D

Die laatste titel vaguely rings a bell … iets bizars …

Shalimar
Ik kende alleen nog de badass soundtrack maar de film is dus ook cool. Bollywood is dus ook niet altijd zo formulaïsch geweest, zo zit er in deze film helemaal geen bruiloft. Wel muziek dus, maar niet veel en bovendien uit de gouden tijd en van R.D. Burman. Anyway, de film is meer in de trant van Ocean's Eleven of (waarschijnlijk) Topkapı (ik was 15 ofzo, toen ik die zag), iets met meesterdieven en kunstschatten. Picobello film.

Nostalgia
Weer wat hermetischer dan Stalker (net herbekeken in de chronologische reeks, alleen maar beter de tweede keer). Een Russische dichter mist in Italië het thuisland wat hij haat. Alleen al voor de prachtige beelden herbekijken waard maar ook voor meer interpretatie.

Getting Over Sarah Marshall
Leuke en charmante romcom, al snap ik niet wat ie nog met die blonde moet als ie Mila Kunis heeft. :)

Dangerous Minds
Het is dat het waargebeurd is (volgens de echte lerares hadden ze alleen een knappere hoofdrolspeelster moeten casten) anders zou je denken: da's wel erg romantisch. Verder degelijk vakwerk in de goede zin des woords.

Revival v/d Japanse Film ziet er goed uit.

De twee titels van Kiyoshi Kurosawa zijn de moeite waard. Cure is de spannendste, Charisma de vaagste en daarom misschien de interessantste van de twee.

Laat je niet afschrikken door de 217 minuten van Eureka. Doe je daarna gewoon even Electric Dragon 80.000 V (de film op de cover van het boek), een geweldig ogende adrenalinekick van hooguit 55 min.

Merry Christmas Mr. Lawrence nog niet gezien? Een Japanse film waarin een Japanse muzikant (Sakamoto) valt op een Britse muzikant (Bowie) met in de titelsong een Britse zanger uit een band die Japan heet. Aanrader!

Unlucky Monkey lag jarenlang in de schappen van Boudisque Amsterdam, voor een euro of 5, maar ik heb ‘m altijd laten liggen. Misschien dat-ie nog in Utrecht te verkrijgen is voor een zelfde schappelijke prijs.

Leuke film, zeker 5 euro waard (zie hierboven ergens).

Die jongen in Utrecht zei dat ie 'm altijd 1 op voorraad heeft en die altijd weer verkoopt.

jep de beschrijving van MB deed toen wel watertanden, Japanse Coens (over een dubbbele vla-flip gesproken dan zeg maar)

en dank voor de rest van de duiding Vido. Eureka zat ik al te vrezen...

ironisch genoeg die Ozu Pink inmiddels wel gewoon gevonden. interwebs he. zal 'm in een bijprogramma nog wel eens doorkijken. (en dan zwijgen als t graf)

interessant wel aan die pink porn is dat het in Japan dus echt oefening is voor arthouse-filmers, om alvast maar wat ervaring op te doen in 'filmcrews' en zelfs in acteren.

Pink film wordt in Nederland door De Filmfreak uitgebracht via het sublabel Mushi Mushi. Bij FAME liggen ze per stuk voor 5 Euro voor het oprapen. Ondanks een artikel in Schokkend Nieuws heb ik nog niet de behoefte gevoeld me op dit genre te storten. Ik wacht je tips met grote spanning af.

Ik heb een Mushi Mushi film gezien, soort The Grudge met sex, niet heel goed. Krijg het gevoel als bij die Doense horror collectie: weinig quality control (en van Doense had ik beter verwacht eigenlijk).

Ik wacht je tips met grote spanning af.

lol, nou ja ik moet m'n pink cherry nog poppen ofzoiets he, dus dan maar meteen naar de Ozu-varianten. (ben 'r even doorgezapt, naakte deernen knielend op tatami-matjes)

de Oscar Noms zijn binnen, interesseert me eigenlijk geen zak, maar fijn dat Rundskop bij de laatste 5 zit in de enige interessante categorie (Buitenlandse films, wat kennelijk dan weer niet voor The Artist geldt, die bij Best films zit)
(A Separation had daar moeten zitten, maar zit bij foreign films, maar dat is geen verrassing. Uiteindelijk zal de Israelische film wel winnen ;) )
Margin Call een nom voor best original scenario gelukkig.

Best Foreign Language Film of the Year.... ;)

Ik bedenk me nu pas dat ik onlangs wel degelijk al een pink film heb zitten kijken, een pink musical nog wel: Underwater Love van Shinji Imaoka met muziek van Stereo Total. De reden om de film te zien was vanwege het camerawerk van Christopher Doyle. Heus! Echt!

Die Pinku Eiga films verschillen behoorlijk, ik heb op 't IFFR ooit een film gezien dat was vooral een heel erg jaren zestig politiek pamflet, denk aan Shuji Terayama.

Nee, 'warm' is precies goed. :) Dat is het ook niet. Vond het wel frappant dat op elk moment dat ik dacht "nu komt de cliché-wending"...die niet kwam. Kwam ook niets voor in de plaats, het kabbelt gewoon door. Prima. :)

Zat ook weer vol dingen die ik nog nooit had gezien, bijv. de manier waarop die autoritten op de freeway zijn gefilmd.

― OMC, zondag 22 januari 2012 11:21 (2 days ago)

Dit verrast me. Ik wil het einde niet verklappen voor hen die het nog moeten zien, maar dat was toch wel behoorlijk clichématig? Wat hebben we aan rijkdom als we niet gelukkig zijn. Goh. En dan werd het ook nog op een potsierlijke manier verbeeld. Heb me stiekem best geërgerd.

Best Foreign Language Film of the Year.... ;])

aha (serieus, was me ontschoten) slimme truc dus van The Artist, en maar goed dat niemand quasi-grappig toch nog niet even ergens een zinnetje Frans spreekt (voor een subsidiepotje desnoods) aan het slot een liedje bijvoorbeeld (of zouden liedjes niet als language tellen hm)

maar dat was toch wel behoorlijk clichématig?

Geen idee wat hij ging doen (al moet ik toegeven dat ik zelf er iets anders van had gemaakt, wat precies weet ik dan weer niet, maar iets anders, misschien vreemder a la Teorama).

dan maak je zulke ontzettend langzame films, en dan word je op je oude dag geschept door een motorfiets (een agent misschien wel...)

http://in2eastafrica.net/wp-content/uploads/2012/01/Theo-Angelopoulos.jpg

Theo Angelopoulos RIP

Toevallig zocht ik gisteren bij amazon.co.uk naar deel 1 van het verzameld werk van Angelopoulos. Bleek de box, die eind vorig jaar uitkwam, nu al niet meer in het assortiment te zitten. Misschien dat Boudisque of Concerto nog uitkomst gaat bieden. Ik was van plan dit jaar het volledige oeuvre van de Griek in chronologische volgorde te gaan bekijken (inclusief wat ik al eens thuis of in de bios heb gezien), maar had natuurlijk niet kunnen vermoeden dat het een postume terugblik zou gaan worden. :-( Voorlopige favoriet: Ulysses' Gaze uit 1995.

Ik wil die favoriet inderdaad nog een keer zien, maar ik vrees dat deze man niks voor mij is.

als het eind van Vido's chrono-kijkmarathon Ulysses en de Imker de favorieten blijken dan ben ik met die man ook mooi klaar.

Oh die Imker. Ik wilde Mastrioanni met een snuit in een bijenkorf duwen.

Abel
Geslaagd kort verhaal-filmpje, ook op korte speelfilmlengte van tachtig minuten. Was het literatuur dan had je er maar drie bladzijdes voor nodig. 'Abel was altijd al niet goed wijs', zou het beginnen. 'Maar de dag dat hij mijn vader werd markeerde het einde.' Merk op dat Abel die dag 10 jaar oud is, net terug uit de kliniek (en in afwachting om overgeplaatst te worden naar een eindstation-inrichting in Mexico City.) De arme malle jongen zegt terug in zijn Kakelbont-villa niets, wat zijn ontzettend lieve moeder, puberzus en waanzinnig cartooneske broertje ook proberen. Tot aan die éne wending dan, waarin Abel besluit de man in huis te zijn. 'Vrouw breng me mijn ontbijt', brult ie. Freud zou hier veel plezier mee hebben. (Want ja, Abels echtelijke taken gaan van kwaad tot erger). De crisis komt als de echte papa thuis komt. (Ik dacht dat ie dood was, en dat dát het trauma van het jongetje zou zijn.) Maar zo is het leuker. Dan komen ook de bijbel-referenties goed van pas. Had de Bijbelse Abel iets aan zijn hand? Dat moet wel. (Wait, Mark of Cain? Hm.) Dat van het einde van zijn broertje weet ik nog wel. En zo gaat Abel van maf feel good naar geflipt feel bad, en nog vrij vloeiend ook. Best knap.

Der Tod der Maria Malibran
Niets van begrepen. Ik had me wel even in mogen lezen. Maria Malibran blijkt geen sprookjesfiguur uit de klassieke traditie, maar een werkelijk bestaande legendarische opera-zangeres, die in de goede poptraditie jong stierf. (Nét geen 27 club member.) Werner Schroeter is op zijn beurt een typische avant-garde regisseur uit de seventies, met een voorliefde voor vrouwen, en hij verbeeldt hier het leven van Malibran. Met vrouwen, en muziek. En meer ook niet. Eigenlijk kijk je de hele tijd naar gezichten van vrouwen die een beetje met de muziek mee lipsyncen of zonder dat wij het horen babbelen. Of een gedichtje voordragen. Meestal per twee (voor de twee zijden van Malibran? On stage en off stage?) en dan zet Schroeter maar weer eens een ander liedje op. Lang niet alles is klassiek, er komen ook showtunes langs. Auf der Mundharmonica van Dietrich, die klikte zowaar. Dát soort vrouwen ook trouwens he, Cabaretesk, mannelijk. Candy Darling doet ook mee. Toch, wat klare lijnen was in die 105 minuten wel handig geweest... Je sais, je kan dat niet verwachten in dit genre. Had ik me maar in moeten lezen.

To Live
Fijne Chinese film, om helemaal in op te gaan, gevoelsmatig nog uit die vroege Chinese film periode. (En die begon pas eind eighties toch?) De Aziatische stilte – die misschien toch al niet zo Chinees is – is nog ver weg. Dit is een echt melodrama, Hollywood-epos stijl. Dat past ook, want To Live gaat over een poppen-opera speler, met de Chinese blues, en in zijn voorstellingen ligt alles er ook dik op. (Al blijven de dialogen in de film wel wat te uitleggerig.) Ik dacht nog even dat ik “Killing a Chinese Bookie!” kon roepen, als de hoofdrolspeler in de opening een gokschuld opbouwt. Maar aflossen kan zonder iemand om te leggen. Het komt achteraf gezien zelfs goed uit dat ie zijn huis verliest. Dat soort subtiele kritiek, een beetje grappend en ironisch gebracht, zit hier genoeg in. ('Counterrevolutionary Timber' is ook een mooie.) Het hardst lachte ik om een onbewuste grap. Het hoofdpersonage heeft het gokken eindelijk afgezworen, waarna zijn vrouw voorstelt hun nieuwgeborerene 'Don't Gamble' te nomen. 'Serieus!?, vraagt hij verbijsterd'. “Nee, Youqing”. :) Maar dat zijn slechts zijpaadjes, op de hoofdweg racing towards communism gebeurt in To Live teveel ellendigs. Met Grieks Tragisch toeval. De beste vriend van de poppenspeler is daaraan de schuldige, verreweg de best gespeelde rol van de film. In de mooiste scene komt hij depressief om vergeving smeken, een lampje gaat branden. En daar lichten silhouetten op in het huis. Het theater des levens.

Even een vraagje: Is Avatar nou eigenlijk wat?
Cinema.nl geeft de film 5 sterren??? Da ken toch nie?

lijkt me alleen in 3D gelden, was toch een soort Dances with Wolves met de Smurfen als je het 3D weghaalt? ik ga t niet verifieren hoor... :) (en ben dan nu toch 19 minuten te laat)

5 sterren? Uit 5? Technisch gezien wel (in 3D IMAX-zaal hè?) Thuis voor de buis? 2.5 sterren max.

Dances with wolves met de Smurfen vat het vooralsnog wel goed samen ja :)
Ik ga de film zeker uitkijken, maar de computeranimaties staan mij ook wat tegen.
In een videogame kan ik het goed hebben of een Disney animatie film, maar in deze film, waarin een echte 'realistische' weergave van aliens geprobeerd wordt te geven wreekt de net niet helemaal natuurlijk vloeiende bewegingen toch wel sterk.
Dat had ik ook met Ang Lee's The Hulk bijvoorbeeld, knap gedaan allemaal hoor maar het ziet er toch nepper uit dan goed gemaakte poppen.

Ik trek de film niet, dat ECO, één met de natuur geouwehoer werkt op mijn zenuwen en dan die obligate oerwoud-muziek erbij...brrr.

Hoy no tuve miedo (Iván Fund, Argentinië, 2011)
Gekozen vanwege de ongekend hoge score van 8,1 op IMDb uit het aanbod van IFFR2012. Zoals ene ruud-35 al opmerkte in de commentaren: op grond van 'only 9 people, probably crew and family'. Hoe de score nu na 10 stemmen opeens naar 6,8 kan zijn gezakt, is een rekenkundig raadsel. Of ruud-35 moet een min-4 hebben gegeven.

Zo slecht als ruud-35 vond ik 'm niet ('nothing except a nice dog'), maar een echte doorbijter is deze Argentijnse arthouse wel. Achteraf bezien gaf de aankondiging toch heldere signalen. 'Impressionistisch' staat meestal voor onscherp en onvast camerawerk. 'Lyrisch' is vaak geheimtaal voor gegoochel met tijden en stijlen, werkelijkheid en fictie. Toen na anderhalf uur een polonaise op een feest abrupt overging in een vaag beeld van een naderende auto, gaf metgezel H. zich gewonnen en kreeg de slappe lach. De regisseur was niet op tijd voor de Q&A dus de vele waarommen zullen voor altijd onbeantwoord blijven.

Le Havre (Aki Kaurismäki, Frankrijk, 2011)
Sinds een jaar of twee heeft IFFR wat nieuws. Niet de gebruikelijke Q&A achteraf, maar een Big Talk vooraf. Verschrikkelijk lijkt me dat: als regisseur vooraf ondervraagd te worden over een film die de tot de nok gevulde zaal zo gaat zien. En verschrikkelijk was het.
Regisseur komt te laat. Is dronken, slaat wartaal uit. Interviewster doet haar best. Niets helpt. Gêne. Hufter eerst rij roept 'Go Away'. Engelenbak joelt met hem mee. Interviewster druipt af. Regisseur grist nog een pilsje mee. En snoert na slechts luttele minuten film iedereen de mond. Zwaar thema: lichtvoetig verwoord en verbeeld. Denk: klare lijn.

Schattig

Zo wil ik ook geïnterviewd worden. :)

Qua films was het moeizaam deze week.

9 Songs
Michael Winterbottom maakt volgens mij nooit dezelfde film. Dat mag ik wel. Deze had ik gemist (kwam na zijn mega-toffe Code 46 en werd me laatst aangeraden. Vond er eerlijk gezegd niet zoveel aan. Engelse gast (is dat de zoon van Cracker? Verdomd ja) en jonge Amerikaanse maken er een soort Last Tango in Brixton van, ergo veel realistische seks afgewisseld met optredens in Brixton Academy o.a. Black Motorcycle Club, Von Bondies, Primal Scream en Dandy Warhols. Bij een groep dacht ik nog "wie zijn deze losers?" Franz Ferdinand lol. Idee was leuk maar halverwege begon ik me toch te vervelen. Gebeurt toch altijd met die seks-centrische films op een of andere manier.

Habitación en Roma
Julio Medem, ooit was je een surrealistisch koning. ¿Que paso? Twee vrouwen ontmoeten elkaar in Rome, de Spaanse draagt een houthakkershemd dus dan weet je al meteen hoe laat het is, de Russin is een kop groter weet het niet zo maar goed ze eindigen met elkaar in bed, kleppen doelloos elkaar de oren van het hoofd, doen het nog een keer, etc. Heb halverwege de film uitgezet en dat doe ik zelden. De druppel was eigenlijk de muziek, verschrikkelijke singer-songwriter shit (de, sorry hoor, wijvenvariant) en dat verkeerd gemixt en getimed.

heh Aki being Aki. maar Mic's reactie op Le Havre stemt hoopvol (dacht eerlijk gezegd niet dat Kaurismaki nog een goede film in zich had.)

9 Songs... Tja.

gei-jelll Super Furry Animals en Franz Ferdinand!

(schijnbaar zat de dame uit 9 Songs ook in The Trip, ik had ze niet herkend, maar ze zal de Poolse 'maid' wel zijn geweest.

Zo wil ik ook geïnterviewd worden. :)

Zó dronken kunnen alleen Noordoost-Europeanen zijn ;)

Mic's reactie op Le Havre stemt hoopvol

En 699 Respondenten met mij. Hij staat op 4 bij de publieksprijs (Hoy no tuve kansloos onderaan).

Had het meer over de zo gezellig lief zittende interviewster. Drankje op is optioneel. ;) [Finse dronkenschap is inderdaad onhaalbaar]

The Nightwatch
Russische fantasy, chaotisch verhaal over goed en kwaad met veel stoere maar vermoeiende graphics.

The Box
Een miljoen voor een moord, lijkt me een makkelijke keuze, maar de vrouwen in deze film gaan allemaal voor dat miljoen waardoor de mannen voor een duivels dilemma worden gezet. Heb ik nu een bril op of is het nu wederom bitches ain't nuttin' …?

Heb ik nu een bril op of is het nu wederom bitches ain't nuttin' …?

meende ik ook te bespeuren. komt door de (Hans Teeuwen-voice) baibel) he.

Ook wel fout trouwens hoe de film suggereert dat van elk echtpaar dat de box krijgt het steeds de vrouw is die op de knop moet drukken. (En die daar dan ook voor moet boeten) Tuurlijk, Adam & Eva, maar juist daarom had het hier toch anders gekund?

Nou ja, beetje kip/ei-verhaal, die Bijbel is ook uiteindelijk ook geschreven door mensen. ;)

Maar 't had zeker anders gemoeten.

ik duw gratis op een knop die ergens ter wereld een bijbel doet verdwijnen :P

En dan denk je dat het pais en vree is?

Uiteindelijk gaat het nogal vaak om hebzucht, machtswellust, afgunst en jaloezie en gebrek aan naastenliefde, een stuk of 10 geboden waarschuwen daar vrij helder voor.

Ik snap nooit waarom voor de daden die daar tegenin druisen rechtvaardiging gezocht wordt in van context ontdane, multi-interpretabele verzen die niet eens iets gebieden.

(Beetje door Relilugous geskimd, maar da's ook een wangedrocht van een 'documentaire' zeg. Zie je maar weer dat tendentieus en ongeinformeerd gebazel niet is voorbehouden aan godsdienstwaanzinnigen)

En dan denk je dat het pais en vree is?

oh nee dan heb ik ook nog een knop nodig voor Geert Wilders. ;)

Een heel dashboard voor alle lastpakken van de wereld. :)

Hélas Pour Moi
Nou de grap ligt voor de hand he. Helaas pour moi liet ik me in de bieb foppen door de aanwezigheid van Depardieu in een Godard-film. Ik had me niet gerealiseerd dat dit een laat (dus onbegrijpelijk) werkje van de regisseur is. Een intellectuele puzzel waardoor vooral ánderen (die erover schrijven in wetenschappelijk essays) hun intellect kunnen toen. Semantiseer maar! Een film dus met een hoop tussentitels en iedereen praat in anaforen en epiforen door elkaar heen. Eigenlijk is Hélas Pour Moi Godards Tree of Life. Zelfde natuurschoon in de beelden, en ook wat rossige knappe vrouwen. Godard heeft gelukkig wel fiks betere klassiek muzieksmaak. Hij laat een soort megamix klinken van Bach, Shostakovich en Kancheli, om er maar 'ns een paar te noemen. Dáár heb ik best van genoten. Zover ik het verhaal begreep leek me het een soort mega-ingewikkelde versie van Himmel Uber Berlin. Met filosoferende geesten die bezit nemen van lichamen. Maar je kan ook denken dat een relatie op de knoppen loopt, de man sterft, en twee engelen hem dan tijdelijk laten terugkeren. 'Wat denkt dit gezicht', vraagt de vrouw. 'Die mond te kussen'.

De moviemeter draad is erg grappig: http://www.moviemeter.nl/film/14066/info/0#messages

“Gewoon hele goeie film. Heel erg goed gefilmd.”

“Idd. Je kon de goedheid goed zien in de beelden.”

Cold Weather
Echt zo'n film die ik blijkbaar alleen negatief kan definiëren – er gaat ook zóveel fout – maar die ik toch echt 'to bits love'. In eerste instantie lijkt mumblecore-regisseur Katz op zijn Quiet City-toer verder te gaan. Een jongen en een meisje aan tafel, terug thuis. (Inderdaad, Frida Vogels-twist, ze zijn geen stel, maar broer en zus). Beide lijken hun leven verklooid te hebben, vooral de broer is een lamlendige loser, die plots op het werk van zus verschijnt, om d'r mee op een tripje te nemen. Een beetje weird dus, maar vooral heel lief. Vervolgens vindt hij een American Job in een ijsblokjesfabriek (!) waar hij een nieuwe (Latijns Amerikaanse working class) maat opdoet. Maar hier begint Katz scenario al te wankelen; moet hij de film nu op de broer-zus, de bromance, of zelfs op de ex van de jongen concentreren? Hij probeert halfslachtig alles door elkaar te laten lopen, wat er op neerkomt dat iedereen heel opzichtig in en uit het plot wordt gedirigeerd. En dan lijkt dit alles zo nog mumblecore, maar ook dat wordt losgelaten, voor een Sherlock Holmes-mysterie-plot! Hemeltjelief. Best verrassend, al zie je meteen bij binnenkomst aan die ex-vriendin dat er iets Lindsey Lohannigs mis is. Vrij overbodig te zeggen dat het mysterie helemáál van volkomen ongeloofwaardige (slecht getimede en afgewerkte) scenario-vondsten aan elkaar hangt. (De speurders, inclusief net aangeschafte pijp, wisselen momentjes van genialiteit met ontstellende domheid af.) Natuurlijk gaat de film ook niet echt om het mysterie, wat het galante en fraaie einde illustreert, maar dan nog moet achter de amateuristische ode stiekem wél een goed uitgedacht plot zitten. (Wat je dan expres, in plaats van uit onmacht, verfrommelt) En tóch. Momentjes in de auto met de goedgecaste zus – die blijkt te internetdaten – ze maken de film zeer aandoenlijk. Beetje jammer dat het laatste shot niet een wazige verregende ruit is. (Wél het beginshot.)

La solitudine dei numeri primi
Een moetje, want ik kreeg de soundtrack van Mike Patton op promo (voor File Under). Daarover elders een keer. Ik zag laatst een lijstje van een boekwinkel met hun 100 favoriete boeken van de 20e eeuw (een nogal rare mengeling van intellectuele hits en bestsellers). Al tellende frappeerde het me dat ik naast de pakweg 20 die ervan had gelezen, misschien wel van de helft van die boeken een filmversie had gezien. Elk beroemd boek krijgt zijn film... Treurig eigenlijk. (Hoe beter het boek, hoe overbodiger de film ten slotte.) Het priemgetallen-kassuscces (uit deze nieuwe eeuw) heb ik niet gelezen, en de film indachtig ben ik het ook niet van plan. Dit is een Innaritu-verhaal, met laag na laag na laag ellende. Richting einde verschijnt plots de tussentitel '7 jaar later'. En denk maar niet dat het de personages in die tijd níet nóg slechter is gegaan. Het valt nog mee dat geen van de hoofdpersonages terminale kanker krijgt. Maar voor de rest. Autisme, automutilatie, anorexia, pesterijen, schuldgevoel, verdwenen kinderen. Black Swan (waar de film sowieso wel wat van weg heeft in giallo-verkleedpartijtje-scenes) is héél dichtbij. Alleen dan veel te chaotisch door elkaar gesneden (ha!). De regisseur durfde niet te schrappen. Hij had zich moeten concentreren op één lijn in het verleden en één in het nu. Maar verdubbelt die nu. Voor de personages geldt eigenlijk hetzelfde. Een jongen en een meisje zijn outcast-soulmates, maar daaroverheen lopen veel te veel andere belangrijk gemaakte personages. Vrienden, ouders en een Zusje. En zo wordt ieder van hen tekort gedaan. Een paar intense scenes zijn er wel. Bijvoorbeeld eentje waarin de ouders van de sociofobe jongen discussiëren over hun mislukte kinderen. (Terwijl de jongen luistervink speelt.) De actrice die het meisje speelt doet ondertussen zo'n afval-tour de force, wat mensen in film altijd lijken te bewonderen, terwijl ze in werkelijkheid doodsbang zijn voor dat soort 'gevallen'. Stoort me ook.

Szindbad
Jee, moet je de Hongaarse Wiki zien: http://hu.wikipedia.org/wiki/Szindb%C3%A1d_%28film%29. Die film is groot daar, terwijl een Engelse pagina ontbreekt. Ik dacht dat Sinbad een zeeman was (is ie ook) maar déze Szindbad is een soort Casanova, die terugkeert naar het dorp uit zijn jeugd. Dwalend door vroegere herinneringen (merendeels verbeeld in ultrasnelle jump cuts, wat werkt én vermoeiend is.) Veel poetische dialogen, veel dames die hun truitje omhoog doen, en heel, héél veel lushe beelden, Week of Wonders-stijl. De goedheid zit in de beelden, om Godard maar weer aan te halen. Ik begon ook aan Márai te denken, in de zin dat alle Hongaarse kunst de grootheid van hun verleden terug lijkt te willen halen. Toen geluk nog gewoon was (en de adel machtig). Langzaam begint hier wel te dagen dat Szinbad, die iets van de jonge Orson Welles heeft, een afscheidstoernee maakt; vooral zijn laatste Avondmaal (eigenlijk een lunch) is likkebaardend copieus. (Hij klopt op zijn gemakje een mergpijpje uit en smeert dat op een broodje.)

Szindbád <3

"Je kon de goedheid goed zien in de beelden."

LOL, dat wordt een forum-meme.

("iets Lindsey Lohannigs mis" heeft ook potentieel ;)

Wat ik in Cold weather wel aandoenlijk vind is dat je die broer en zus hebt die smachten naar wat bijzonders, wat avontuur. Ze creëren het meer dan dat het echt bestaat. Dus dat klungelige plot vind ik juist wel kloppen. Maar die eerste helft, waarin dat stel elkaar weer ziet, dat levert de echt goede scenes op. Daarna is het geinig, beetje Puffy Chair-lollig, maar nergens echt goed.