Filmforum

kijk aan :) i almost couldn't agree more.

WarGames, heerlijk

over dit zinnetje was ik heel heel tevreden
Maar de oplossing in een hormonenfilm ligt toch in de ultieme tie-breaker. Hoe kom je als nulletje bij het kruisje.

Best wel wat films gezien, maar nauwelijks een waarvan ik het de moeite vind er iets over te zeggen.
En ja, ook weer wat slechte horror, ik leer het ook nooit af.
Met als dieptepunt A Serbian Film over een uitgerangeerde pornoster die terecht komt in een snuff movie.
Terugkijkend op dit gedrocht valt er eigenlijk best wat te lachen hoor, simpelweg omdat de perversiteit zo erg over de top is...maar toch maar mijden hoor.
Misschien iets als goede voornemen voor het jaar 2012: geen horror meer (lukt me toch niet).

Oh ja nog iets te zeggen over de grootste teleurstelling van het jaar, een film die ik nog niet gezien had: The Hangover.
Lovende kritieken...ehm ik heb niet zo veel moeten lachen hoor, nogal voorspelbaar allemaal met nogal zwakke dialogen die nergens komisch of gevat waren...goed de gebruikelijke dommige opmerkingen van de dikzak, maar daar heb je SpongeBob's beste vriend Patrick al voor.

Anti-Christ
Vrouwen.

40 Bonuspunten.

Rien à declarer (Dany Boon, Frankrijk, 2010)
Schiedam blijkt ook een filmfestival te hebben: SuikerZoet. Een aanrader. En gratis bovendien. Eind november was de zevende editie, met naar eigen zeggen 'drama en feelgood beelden in bijzondere locaties in de binnenstad'. Dat kun je wel zeggen: wij zagen deze Franse komedie in een Oud-Katholieke waterstaatskerk.
Regisseur Dany Boon, van de hit Bienvenue ches les Ch'tis, speelt zelf een Franse douanier. Benoît Poelvoorde zijn Belgische counterpart. Lachen, gieren, brullen... Feelgood, inderdaad. En wat ons betreft raak.

Submarine (Richard Ayoade, Groot-Brittannië, 2010)
Ferris Bueller op zijn Brits. De jeugdthematiek (sex en ouders), de clevere teksten, de comicstrip-achtigheid (voice-over, flashbacks, flash forwards, slow motion, worm's-eye view, bird's-eye view, de hele rataplan). Maar ook de weemoed, de zee, de regen en de rotsen van Wales. Niet toevallig een hit in het thuisland.

Carnage (Roman Polanski, Frankrijk, 2011)
Polanski zou er direct worden opgebost; plaats van handeling is Brooklyn Park. Twee jochies krijgen ruzie. De één mept de ander een paar tanden uit zijn bek. Ouders regelen de zaak en, u raadt het al, krijgen zelf bonje. Wij hadden deze zwartgallige komedie zwartgalliger gehoopt. Enger, gemener, zoals de baas zelf.

Beginners (Mike Mills, Verenigde Staten, 2011)
Vader en zoon, de één bejaard, de ander midden-dertig, zijn beiden eigenlijk nog groentjes in de liefde. Pa kwam pas uit de kast na ma's dood. Zoon had wel een trits vriendinnen, maar bij geen van hen ontstak het heilige vuur. Daar komt verandering in als zuchtmeisje Anna zich aandient.
En toen blies iemand het verhaaltje uit. Een uur niet in slaap proberen te vallen is lang, hoor.

Na een nachtje slapen...wel amusant en anders dat Anti-Christ. Dreigde een lange tijd een soort arthouse Evil Dead te zijn. Het miste uiteindelijk iets in dat laatste gedeelte, weet ook niet precies wat, vond dat eind visioen ook zo zwakjes gefilmd, bijna Oprah Book Clubachtig. Want Von Trier heeft wel humor met die psychoanalyse-voor-beginners opening (zoontje ziet ouders krikken, pleegt meteen zelfmoord...booya!) en die satanische Fantastic Mr.Fox is ook onbetaalbaar.

zoontje ziet ouders krikken, pleegt meteen zelfmoord...booya!

lol!

als Submarine als Bueller had ik nog niet gedacht, maar is een goeie :)

@Ludo: The Strange Case of Angelica … met elke minuut na de opening wordt het acteren slechter (dit is een schoolvoorbeeld van matige acteursregie, iedereen overcompenseert) en de dialogen in de film zijn simpelweg oersaai.

Het overdreven/slechte acteren en de herhalingen in de dialogen zijn typische stijlvormen van De Oliveira. Het spel is expres niet realistisch, wat in het geval van deze sprookjesachtige film op zijn plaats is. De dialogen hebben vaak iets koddigs. Man 1: ‘Het gaat niet zo goed met Isaac’. Man 2: ‘Oh, dus het gaat niet zo goed met Isaac?’. Man 1: ‘Inderdaad, met Isaac gaat het niet zo goed’. Als je er van tevoren rekening mee houdt, valt het allemaal reuze mee.

Bij De Oliveira zijn de recensies vaak beter dan de films. De kwaliteiten van Eccentricities Of A Blond Hair Girl ontdekte ik pas na het lezen van een uitstekende recensie in Cineaste.

Het overdreven/slechte acteren en de herhalingen in de dialogen zijn typische stijlvormen van De Oliveira.

ja zo ken ik er nog een paar! ;)

maar goed, wie weet geef ik 'm nog eens een kans. een oudje van 'm dan. als het even kan moet het toch wel goed zijn zonder boek erbij. (al voel ik me dan een conservatieve snob, bij zo'n uitspraak)

ik zit nog wel een beetje te popelen om een reactie of 2 op dat filmartikel, jungs. is goed voor mijn ego.

(ik moet gewoon geduld hebben)

Sans Toit Ni Loi
Niet moeilijk te zien waarom Olaf dit fantastisch vindt. Sans Toit Ni Loi is de Franse Wendy and Lucy. En al vanaf het begin zonder Lucy; deze film van Varda is harder en ook geconstrueerder. (Literairder, zo u wil.) Dat komt doordat personages af en toe de third wall doorbreken en hun gedachten (over het zwervende meisje) tegen de kijker uitspreken. Een erg mooie truc, en het pleit zeer voor Varda is dat ik de constructie (als die in 't midden een tijdje minder vaak langskomt) ga missen! Dan doe je iets goed. Sandrine Bonnaire is de Michelle Williams van de film, een vrije geest, zwervend over het Franse platteland. Het is winter, en de mensen zijn achterdochtig en alhoewel soms behulpzaam, altijd op hun hoede. Het meisje slaapt meestal in haar tentje, maar ook in een schuur, leegstaand pand, en met plastic overdekt radijsjesveld. Allemaal even treurig natuurlijk, en nadat het 'wanderen' eerst nog wel wat lijkt te hebben, wordt de situatie al snel precair. (We weten uit het begin al hoe het gaat aflopen....) Tot de mooiste passages behoren de dagen die het meisje met een filosofisch ingestelde herder en zijn vrouw doorbrengt, zonder religie een echt bijbels duo; en de dagen met een goedmoedige Tunesische landarbeider. (Die laatste lijkt recht weggelopen uit het oeuvre van Fassbinder.) Grimmig fraai, net als Bonnaire's vuile zachte handen, waar Varda (natuurlijk!) een paar keer de camera op richt. Nu nog een vertaling vinden voor de titel, Zonder Dak Doen... (Maar dat vangt niet goed genoeg het 'Sans Loi' aspect... Gebouw noch gebod, mwah.)

The Music Room
Van die Apu trilogy heb ik nog altijd maar één deel gezien, maar het zou best kunnen dat The Music Room me uiteindelijk inspireert om de rest ook te kijken; dit is een zeer toegankelijke Ray-film, met, zoals de titel voorspelt, een hoofdrol voor muziek. Misschien iets teveel muziek voor Westerse oren, maar dan nog, die Indiërs kunnen spelen, als George Harrison dit in 1959 had gezien waren de Beatles nooit opgericht. Maar niet alleen de muziek maakt deze film toegankelijk (want muziek, zelfs in raga-modus, is en blijft het meest universele wat er bestaat). Ook het verhaal heeft een grimmige sprookjesachtige grandeur, met trekjes van zowel Gatsby (!) en Shakespeare. Een man op het dakterras van zijn mansion, depressief lurkend aan zijn waterpijp, en meer ook niet. Zijn vrouw en kind gaan op reis, ze vragen of hij meegaat, maar hij blijft gewoon hangen. En dan gebeurt het onvermijdelijke; zijn familie vergaat, wat zijn lethargie nog verder opjaagt. Er is echter één obsessie waar hij nog een restje genot in kan vinden. Muziek. Zijdelings hieraan speelt nog de aankomst van moderne tijden, in de figuur van een selfmade-man met auto (het hoofdpersonage is een oude 'koning', of wat zijn titel ook precies is... Die rijdt op olifanten en paarden.) De laatste tien minuten zijn het mooist, als teken dat Ray de kijker betovert heeft weet ie me bijna vol te laten schieten met een muzikale kroonluchtersmotiefje van godbetert tien seconden, dat de opmaat vormt van Shakespeariaanse waanzin.

The Arbor
Poeh, deze documentaire in fictie-vorm zit zo propvol ellende dat ik er de tweede helft wel genoeg van had. Natuurlijk kreeg de regisseur het idee voor de film toen ie hoorde hoe de dochter van een piepjonge toneelschrijfster zich – histoire se repete – ten gronde had gericht, maar ik had toch graag een hele film over de schrijfster gezien, in plaats van over de verslaafde. De toneelschrijfster, uit de absolute goot van Bradford, is een jonge moeder, en verwerkt haar neighbourhood ervaringen in 2 toneelstukken; die behoorlijk wat succes kennen. Het stugge meisje raakt als een Amy Winehouse aan de drank, om al snel te overlijden, 3 kinderen van 3 vaders achterlatend. Dit aangrijpende levensverhaal wordt verteld door acteurs die teksten van geïnterviewden lipsyncen (een prachtige meta-zet). Ondertussen lopen ze door de buurt en worden scenes uit het stuk 'The Arbor' midden op straat met minimale middelen gebracht. Geniaal. Zat voor mijn gevoel een 90 minuten film in, met véél meer scenes uit het stuk. (De paar échte docu-beelden zijn ook erg mooi trouwens, OMG, die vader!) Maar al voor de helft voorbij is verlegt de regisseur zijn blik naar de oudste dochter, het 'letterlijke' zwarte schaap, kind van een Pakistaanse vader. (Dus eindeloos object van racistische bejegeningen, óók van haar moeder...) Dit meisje vertelt nagenoeg de rest van de film, en alhoewel ik medelijden met haar heb, worden haar 'nu ben ik toch écht gelouterd en ik ben eindelijk clean' praatjes langzaam irritant. Want ja, dit meisje verknalt haar leven in het kwadraat. Ook al overleeft zij wel, d'r moeder was er niets bij. Alles gaat mis. En dat terwijl ze na de dood van moeder al snel wordt geadopteerd door lieve pleegouders (hier ging ik denken aan het Amerikaanse pamflet Dear Zachary. 'Achteraf gezien hadden we zoveel meer kunnen doen.') Ik voelde een connectie met Le Gamin au Velo, door dat pleegouderschap, de regering zou eigenlijk moeten zorgen dat de staatsloterij altijd op die mensen valt, want je verdient zóveel respect. (En je krijgt áltijd gezeik, want de kinderen komen getraumatiseerd aan.)

A Religiosa Portuguesa
Grappig dat we het net over Manoel de Oliveira hadden, deze film vind ik vergelijkbaar geconstrueerd met even gekunsteld acteren, maar toch een heel stuk beter. Het zou kunnen helpen dat ik eerder al Les Pont des Arts van Eugene Green had gezien. Een excentrieke regisseur, zo kunnen we hier ook in beeld vaststellen. (Hij speelt namelijk ook ín de film een regisseur...) Zijn Beefheartiaanse dansmoves in een disco zijn hilarisch. Maar verder is dit een heel serieuze en kalme film, over een actrice met onwaarschijnlijke grote ogen in een crisisje, die ondertussen in Lissabon een film over de beroemde Portugese non maakt. De film veronderstelt nogal veel Portugese voorkennis. Zo is die non de schrijfster van een heel beroemd dagboek uit de literatuurgeschiedenis, niemand weet of dat nou fictie of werkelijkheid is. Green houdt van dat soort kunstzinnige raadsels, en hij laat de actrice hier ook buiten filmtijd langs de locaties van de opnamen dwalen; om nóg een non tegen te komen, die haar wat wijsheden meegeeft. Ondertussen bekommert ze zich om een adoptiekind, zodat ze ook zonder vriendje moeder kan worden. (Dat doet me ergens aan denken hmmm..) Maar ik zit te ironisch te doen, want deze film zit vol met langzaam passerende bootjes, fraaie shots (continu spelend met de focus, lichtjes scherp, lichtjes onscherp en iconisch pontificaal in beeld gebrachte gezichten) én een paar Portugese “schlager”-liedjes.

Zoals beloofd Drive.
En dan te bedenken dat ik die film bijna had overgeslagen omdat die zo mega-gewelddadig zou zijn. Wat een huilebalkjes, ik heb minstens 834 films gezien die gewelddadiger zijn. Dit is je ambient L.A. shit, daar waar Michael Mann altijd naar toe wil maar wat hem net nooit lukt. Refn doet het ook gewoon goed, gaat naar de bron en pleurt die soundtrack vol met Eno. +1 dude. Van te voren zat ik nog Gosling, Gosling, wat nou, maar inderdaad Gosling, Gosling, helemaal goed met dat rare glimlachje van hem. Verder gaat het helemaal nergens over, behalve dat je voorzichtig moet zijn met teveel een goedzak te willen zijn en dat autorijden langs neonlichten vet cool is. Dus bedankt Ludo voor het overhalen. :)

(The Driver wordt vaak genoemd als referentie, maar die is uiteindelijk nihilistischer, heeft betere vluchtscènes en De Grap. Al is die eerste rit in Drive heel ingetogen mooi.)

El Bulli (Gereon Wetzel, Duitsland, 2011)
Een uitverkochte zaal voor een kookdocumentaire. Okay, de vertoning was eenmalig en het was vakantie. Maar toch... Het moet niet gekker worden!
De docu legt droog verslag van het seizoen 2008/2009, toen El Bulli nog gold als het beste restaurant ter wereld. De eerste scene is veelzeggend: een ploeg van minstens twintig die als een geoliede machine er voor vijftig couverts dertig gangen in drie uur door jast. Elke vijf minuten een gang!
Tijdens voorjaar en zomer was het restaurant, gelegen aan de Spaans/Franse grens, geopend. Van oktober tot april ging de deur op slot. Dan verkastte chef Ferran Adrià met slechts een aantal vertrouwelingen naar Barcelona om te experimenteren. Wereldwijd worden ideeën opgedaan, recepten ontrafeld, bereidingswijzen gevarieerd. Net zolang totdat er een gerecht ontstaat, dat nog nooit eerder is gedaan. 'Avant-garde' is een term die Adrià vaak bezigt, 'deconstructie' een andere.
Op 30 juli sloot El Bulli zijn deuren om pas in 2014 weer open te gaan. Als stichting; nog beslotener. Zal dan de eerste plek in de San Pellegrino Top 20 op voormalige leerling Rene Redzepi worden heroverd?

Al is die eerste rit in Drive heel ingetogen mooi.)

dat liedje dat daar klinkt is ook Daft Punkig (geloof een productie van 1 van die robots) (dat had ik nog vergeten te gebruiken als argument) ;)

Die Kavinsky? (heb even gespiekt hoor) dat is geen ekte-ekte robot, meer een gelieerd programma. Maar zat verder te spieken en Refn heeft tot nu toe alleen maar troep gemaakt. Hoe kan dat toch?

en pleurt die soundtrack vol met Eno

LOL. Echt niet dat ik dan nog de bioscoopversie ga zien. ;) Briljant idee trouwens: "vandaag ga ik de film zien met een goede soundtrack, computer selecteer en pas even mijn persoonlijke voorkeuren in."

Drive besef ik steeds meer heeft wel een groot waar-begint-de-fantasie-van-de-reddende-engel potentieel, nietwaar? Al die geweldsscènes zijn op een of andere manier onnatuurlijk (licht dat dimt, strippers die poppen worden, hij rijdt herboren weg na in zijn buik te zijn gestoken.)

Even een lijstje opgesnord met verschillen bios - screener. {spoiler}

Behalve soundtrack, zijn er wat dialoog details. Maar het ziet er naar uit dat ik een voor mij prettige versie heb gezien met minder gedetailleerde shotgun-wonden en zonder die schorpioen/kikker parabel, die bij ons thuis net uitgebreid is geanalyseerd en dat zou me alleen maar doen verzuchten "niet dat verhaal weer!" :) Bovendien vind ik het zo fijner dat de Driver doet wat hij doet omdat het hem het beste lijkt om uit de situatie te komen ipv dat het doet omdat hij niet anders kan (een soort duffe geweldsmachine.)

Zeg maar, het verschil tussen Le Samuraï en Henry: Portrait of a Serial Killer. (uitstekende film overigens die laatste, maar dat liefde-kan-hem-niet-veranderen ding ramt er toch de eerste keer het meest effectief in.)

aan het einde hoopte ik eigenlijk dat de film gewoon zou eindigen met Gosling tegen die motorkap, maar dat is misschien te katholiek gedacht

Extreme Movie
Met afstand de slechtste film die ik ooit heb gezien. Geen enkele redeeming value, whatsoever.

gheh, i propose a title change.
op d'een of andere manier past daar wel t random feitje bij dat ik vandaag uit de VPRO Gids leerde dat Luc "Leon" Besson in het begin van de nineties met de veertienjarige Maiwenn een relatie aanknoopte; en haar (@16 en net bevallen van een kind) verliet voor Milla Jovovich.

LOL. Echt niet dat ik dan nog de bioscoopversie ga zien. ;) Briljant idee trouwens: "vandaag ga ik de film zien met een goede soundtrack, computer selecteer en pas even mijn persoonlijke voorkeuren in."

Dat katholieke einde van Ludo vind ik helemaal niks :)

(delen van) de soundtrack die Johnny Jewel (verhaal daarachter hier) voor de film gemaakt heeft worden onder de naam Symmetry uitgebracht. Hier te beluisteren. Needless to say, music to play while driving at night...

..uit de kofferbak haalde...

Needless to say, music to play while driving at night...

zolang je niet de neiging krijgt dingen in kofferbakken te gaan doen dan ;)

Wat me niet zo bevalt aan dat schorpioen verhaal is dat hij zo in wezen een psychopaat wordt, want hij kan niets anders dan "steken". Okay, dat wordt een beetje verzacht door dat "he's a hero/a real human" liedje (even uit mijn hoofd) maar dat vind ik weer zo idealistisch. De schorpioen die uit hem dreigt te komen (dat ademende jack) is eigenlijk goed genoeg.

Het is wel eens interessant om zo screener te zien omdat je dan merkt hoe een paar veranderingen een film op het laatst toch een flink andere betekenis kan geven. In die screener versie gaat wat mij betreft op het moment dat hij zijn buurvrouw voor het eerst de deur in ziet gaan zijn fantasie los. Driver is dan een geïsoleerde figuur die een reddende engel fantasie activeert. Dat eindshot van Ludo zou het zeg maar bevestigen. :) [beetje in traditie van Kitano's Boiling Point van dat jongetje wat op de w.c. een heel avontuur met sacherijnige yakuza fantaseert,Lost Highway ook misschien.]

ik vraag me af of ze beide versies dan op de 4 disc extended bladibla blu-ray gaan zetten (is die 1e versie Refn's cut, of is ie het óók (of zelfs meer) eens met die bios-versie?

Nee, volgens mij zijn beide zijn cut. Die screener was voor Cannes en was op een paar details (ook geen aftiteling bijv.) nog niet helemaal af. In die tussentijd zijn er nog wat dialogen/zinnen toegevoegd. Denk niet dat er een versie-cult gaat ontstaan (behalve in mijn hoofd...en misschien al die downloaders :)

Thank You For Smoking
Mwoah, beetje overgewaardeerd. Het VPRO stukje is lovend en meende me ook positieve geluiden te herinneren. Best te pruimen maar niet spectaculair, misschien verwachtte ik te veel radicale standpunten over de tabaksindustrie.

Das Leben der Anderen
Historisch gezien fascinerend, maar ook in het licht van Google en Facebook die ons allemaal profileren. Marketeers mogen een hoop meer van ons weten dan de regering maar dat alles geregistreerd wordt is dus ook niet nieuw (zie kaartenbakken). Mooie film, maar coda't iets te lang door naar m'n zin en vrouwen worden gerepresenteerd door een rol van betekenis die bovendien nog slechter uit de verf komt dan de foute mannen.

Best te pruimen

stand up comedy drumroll

2x volledig eensch trouwens.

The Art of the Steal
Als advocaat van de duivel probeerde ik nog een tijdje te denken 'ach het zijn maar wat papiertjes met verf' en 'ja zo'n testament, dat geldt toch ook niet voor eeuwig'... Tja. Het zijn inderdáád geen schilderijen meer, maar onverhandelbare goudstaven, die machtswellustelingen graag willen hebben. En je kunstcollectie 'voor eeuwig niet uitleenbaar en verkoopbaar' verklaren, is niet houdbaar (lijkt mij) maar dan nog mag je er als dode toch vanuit gaan dat ze een jaartje of tweehonderd je laatste wens respecteren. We leren in deze fijne, typical American Story, dr. Barnes kennen, en man die een fortuin in de medicijnen vergaarde, maar met een working class achtergrond, die graag de elite jende. (Beste stunt: het beheer over zijn collectie aan een black university geven... Vinden de Philly upper class Perelmannetjes níet leuk!) Barnes hing zijn honderden werken (van Matisse en Renoir enzo) in een eigen gebouw, allemaal dicht op elkaar, nauwelijks commercieel geëxploiteerd. Dit is zo mogelijk een nog veel grotere schoffering, althans, volgens de kunstwereld. (Die zogenaamd het beste met de werken voor heeft, maar alleen aan money, money, money denkt.) Dus zinnen ze op een manier om de werken in hun bezit te krijgen. En zoals we weten regeert er maar één ding in het kapitalisme. Je kan een moord plegen, je kan banken laten omvallen, als jij de backing van the powers hebt kom je er mee weg. Dit wordt volkomen eenzijdig (heerlijk eenzijdig zelfs) uit de doeken gedaan door afficionado's van Barnes. Geweldige figuren, die met smaak vertellen. Mijn favoriet: het Woody Allen-achtige mannetje dat tijdens een demonstratie een interview aan de docu staat te geven, en dan ineens PHILISTINES!!! schreeuwt. Maar er zijn meer sterkarakters. Ook in het slechte kamp. De aalgladde ambitieuze Richard Glanton, die de kunstcollectie mee op tournee neemt, een verdedigbare zet, maar desalniettemin het begin van het einde. En dan de gouverneur van Pennsylvania – Oh Amerikaanse democratie!- kennelijk nog altijd diezelfde louche types als uit All The King's Men.

The Prowler
Vooral in het eerste kwart is dit een zeer goede noir. Het begint al met het openingsshot; dat (ook) de kijker tot een gluurder maakt. (Ultiem cine-meta eigenlijk...) De vrouw die wordt 'bekeken' belt agenten, die haar sussen en het allemaal maar wat overdreven lijken te vinden. (Opnieuw de gedachte van de kijker verwoordend, want ja, dan moet ze maar niet naakt voor 't raam gaan staan!) Maar langzaam krijgt een van de agenten wat griezeligs. En hij (Van Heflin) blijft maar terugkomen voor 'checkups'! In de beste scene van de film peutert hij met een haarpin van de dame (die hij ongevraagd uit heur haar 'leent') een kastje van haar echtgenoot open. (Allemaal heel symbolisch natuurlijk, eerst het kastje dan...) Het slot houdt hem maar even tegen, meldt ie triomfantelijk. De vrouw zegt; soms kan een klein beetje vertraging precies genoeg zijn. Je denkt; ze heeft door dat ie een creep is. Maar nee hoor, ze wordt verliefd. Volgens David Thompson uit onverbloemd Amerikaans opportunisme, weg van een slecht huwelijk. Vanaf dat moment komen we op standaard noir terrein. Het op zich voorspelbare einde van de echtgenoot is zeldzaam koelbloedig en zelfs schokkend. Toch gaat het tijdens die handelingen mis op alle niveaus; de agent schiet zich tijdens de afrekening in zijn eigen arm; ik meende (of hoopte) per ongeluk terwijl hij een zelfmoord-opzetje probeerde neer te leggen op de lawn. De rechtszaak die volgt is zoals gebruikelijk een aanfluiting. (Ik háát rechtszaken midden in noirs.) Pas in de laatste 10 minuten weet de film zich daarvan te herstellen, in een Johnny Guitar-melodramatische western-wending.

Guy and Madeline on a Park Bench
Interessant; waar Midnight Kiss de mumblecore een leveltje hoger tilde qua dialogen, doet deze dat wat betreft sfeer. Heel nauwkeurig vangt de film de gevoelens van net na een break-up. En dat lukt vooral bij Guy, de (niet al te beste!) jazz-trompettist die vlucht in muziek en een rebound love. Het mooie is dat deze gevoelens nagenoeg woordloos worden overgebracht, net zoals in de geniale intiteling de hele voorgeschiedenis in een paar shots wordt verteld. Echt subliem gedaan. Het Madeline gedeelte van de film komt er wat minder uit; misschien ook doordat het rebound love meisje meer indruk op me maakte (en überhaupt ook veel speeltijd krijgt.) De scene dat zij Guy ontmoet in een metro, erg spannend. De jazz-liedjes vormen een mooie soundtrack, de musical-nummers klinken heerlijk old school, maar werken meer als fragmenten uit van die YouTube flashmob-filmpjes. Minder uniek dan de kalmte die in de rest van de film heerst. Af en toe onderbroken door wat rants en pick-up pogingen, want – eigenlijk had dat mededeling numero 1 moeten zijn – dit is natuurlijk eerst en vooral een geweldige ode aan Cassavetes early movies. Leuk trouwens dat Boston, zat die Nederlandse toeteraar Jorrit Dijkstra niet ook daar? Misschien is jazz werkelijk nog altijd groot daar. Perfect einde trouwens. Weten wanneer je moet stoppen.

Profession: Heartbreaker
De Engelse titel is leuker dan de Franse. Maar deze Franse Crazy Stupid Love is véél leuker dan de 'echte'. Typisch toch dat twee films in zo'n kort tijd bestek hun romcom-verhaal ophangen aan die beroemde Dirty Dancing-move. Waar Crazy Stupid Love zichzelf echter veel te serieus nam, gaat L'Arnacœur gewoon voor de grappen en grollen. Romain Duris is lang niet zo knap als Gosling, maar hij heeft wel dat donkere gevaarlijke waardoor je gelooft dat vrouwen voor 'm vallen. Treffend geillustreerd in het Marokkaanse intro, wat (voel ik intuitief zonder nou iets specifieks aan te kunnen wijzen) knipoogt naar The Man Who Knew Too Much, van Hitchcock. Het zal de woestijn gewoon zijn. Daarna gooit men er een vleugje James Bond-parodie overheen (Duris wordt gesteund door verbluffende hi-tech apparatuur) en vertrekt men naar Monaco. (Dat is nog altijd zéér Hitchcock bedenk ik me.) Daar wacht Duris zijn moeilijkste klus, een dame (Vanessa Paradis) die op het punt staat te trouwen. Voorspelbare, maar zeer amusante verwikkelingen volgen, de 'nu moeten er tranen komen'-running gag is geweldig. Als je mij kan laten lachen om fysieke humor ('de gevoelloze rechterdij') doe je wat goed. Minder geslaagd zijn wat geweldsuitbarstingen met een potige Serviër. Ook begon het me op te vallen dat het komische duo dat Duris met de techniek ondersteunt (een echtpaar) in werkelijkheid (dus als acteurs) elkaar helemaal niet zo lijken te mogen. Wederom puur intuïtie. Zul je zien dat ze getrouwd zijn.

Thank your for smoking (Jason Reitman, 2005)
Amusante film, maar een 4 sterren film? (Cinema.nl)
Neuh…

The Book of Eli (Albert Hughes, 2010)
Stijlvol vormgegeven film die aanvankelijk wel wat gemeen lijkt te hebben met I am Legend (met Will Smith).
Maar Denzel Washington zie ik dan toch wat liever.
Solide actie, best goed gedoseerd en mij bevalt de kalme 'pacing', (niet het laatste half uur in een schreeuwerige stroomversnelling)
Het plot is best verrassend, doch wat ongeloofwaardig.

Drive (Nicolas Winding Refn, 2011)
Al veel over geschreven, ook op dit forum.
Degelijke film, die uitblinkt in sfeer en op je gevoel werkt, niet in de laatste plaats door de sferische 80's soundtrack en dromerige verstilde fotografie die af en toe sterk lijkt op de beeldtaal van David Lynch.
Goed dat de held heel erg zwijgzaam is, dat compenseert de goede looks een beetje (geen vervelende wise cracks)

*Spoiler*
Mijn opvatting over het einde van de film is dat de held toch echt is overleden, maar op 'de eeuwige racevelden' verder crosst.

We need to talk about Kevin (Lynne Ramsay, 2011)
Tilda Swinton.
Deze film wordt zo goed als volledig gedragen door haar.
Swinton speelt een moeder van een zoon Kevin, die iets vreselijks gedaan heeft en die van kleins af een pesthekel aan zijn moeder heeft.
Is Kevin het kwaad zelve?
Of is het de moeder die in gebreke is gebleven?

De eerste 3 kwartier heb ik ademloos gekeken, daarna zakt de film helaas een klein beetje in (niet helemaal gelukkig) en zat ik te wachten op wat zoonlief nu precies gedaan heeft.
Je zit zo dicht op Swinton's huid, die worstelt met schuldgevoelens, nachtmerries en boze ouders van slachtoffers dat de schuldvraag, wat haar aandeel in de ellende precies is niet meer echt ter zake doet en alleen nog maar diepe mededogen rest.
John C Reilly vind ik wat misplaatst in deze film en daar blijk ik niet alleen in te staan...
Met terugwerkende kracht een top 10 candidaat voor 2011.

Black Swan (Darren Aronofsky, 2010)
Net als bij Swinton zit je bij deze film ook heel dicht op de huid van de protagonist, in dit geval Nathalie Portman die een perfectionistische balletdanseres speelt.
Anders dan bij We need to talk about Kevin, trekt Aronofsky visueel wat meer uit de kast, om het claustrofobische, dicht op jezelf zitten weer te geven, maar gelukkig niet op die vermoeiende wijze als bij zijn draak Requiem for a Dream.
Portman is fantastisch.
De verdrukte sexualiteit en verstikkende moeder deden mij wat denken aan Haneke's The Piano Teacher, maar die film is toch wel veel onvergeeflijker.
Black Swan eindigt weliswaar met een dood, maar treurig hoeven we niet echt te zijn, het is haar immers gelukt de perfecte Black Swan te dansen.

The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
(Andrew Dominik, 2007)
Op het IMDB forum dwepen ze met deze film, wordt in 1 adem genoemd met There Will Be Blood.
Toegegeven, het is allemaal heel smaakvol.
Brad Pitt heeft de juiste looks en de juiste cool voor Jesse James, je begrijpt waarom mensen tegen hem opkijken.
En Casey Affleck laat verrassend goed spel zien, daar kan zijn broer nog wat leren.
Maar voor mij was de film over het geheel genomen eigenlijk een soortement van veredelde docu van National Geography Channel of Discovery Channel.
Ik kijk graag naar deze zenders dus niet mis mee hoor :)

The Trip (Michael Winterbottom, 2010)
Ik denk dat ik deze film een andere keer moet gaan zien, want ik kwam er niet in.
Lijkt mij ook meer op een soort van compilatie, losse fragmenten die geforceerd zijn samengevoegd om er een film van te maken.
Misschien leuk als TV-serie?
Ik heb (nog) niet moeten lachen.
Volgende keer beter?

niet gelachen?! wow.

Maar voor mij was de film over het geheel genomen eigenlijk een soortement van veredelde docu van National Geography Channel of Discovery Channel.

gheh, mooi. eens. toch is die film heel goed blijven hangen bij mij. in een tobbe in bad enzo, misschien moet Reichardt maar eens een remake doen. of nee, beter, in mijn hoofd is het alvast zo'n soort film geworden.

Nog niet gelachen, ik heb het na een klein half uurtje afgezet, kan best aan mijn stemming gelegen hebben, hij krijgt een herkansing hoor :)

@OMC: Refn heeft tot nu toe alleen maar troep gemaakt. Hoe kan dat toch?

Heb je al zijn films dan al spiekend in zijn geheel gezien? :-) De Pusher-trilogie heeft meerdere geweldige momenten (van drama naar komedie en geweld) en dito acteerprestaties (Kim Bodnia in deel I, Mads Mikkelsen in deel II en Zlatko Buric in III), Valhalla Rising is de Viking-versie van Drive en Bronson haalt A Clockwork Orange naar de 21ste eeuw. Alleen in Fear X verdwaalt Refn samen John Turturro ietwat jammerlijk in David Lunch-avondland.

de Viking-versie van Drive

hehe, Viking films zijn niet te vertrouwen...ik heb er trouwens geen een gezien hoor, die posters zien er zo aso-videotheek om de hoek uit. Sorry, mijn fout.

Schijnt hem overigens vaker te gebeuren heb ik begrepen: lees wel eens verhalen van boze Amerikanen die na de trailers van Drive een soort Gone in 60 Seconds kloon verwachten en dan stilte in gesprekken moeten verwerken.

http://www.openculture.com/free_film_noir_movies

via Salon Indien.

gratis noirs. en precies op tijd,, aangezien ik op TT 101 lees dat Ziggo en Xs4all PirateBay gaan blokkeren. (dat zal uiteindelijk wel weer loslopen, maar toch)

van het rijtje daar heb ik er 8 gezien. The Man With the Golden Arm kreeg nog een mention in mijn eindejaarsartikel.
(ook Scarlet Street is natuurlijk heel goed)

Lekker lijstje. Archive.org is sowieso een goudmijn. Tijdens de kerstvakantie heb ik via deze site eindelijk The Bigamist van Ida Lupino gezien. Streaming ziet het er allemaal wat belabberd uit (en noir is van zichzelf al zo donker!), maar soms is er niet beter.

je kan ze ook downloaden toch? (checkt) ja. in avi. dus dat zal alleszins te doen zijn op een laptop.

al klopt het dat juist noir lastig is voor pixelige video-bestanden (die kunnen heel slecht tegen duisternis, water, en rook) :D

jammer dat Outrage van Lupino er niet bij staat...

lees wel eens verhalen van boze Amerikanen die na de trailers van Drive een soort Gone in 60 Seconds kloon verwachten en dan stilte in gesprekken moeten verwerken.

Er was zelfs een rechtszaak die prompt de Top 10 haalde in de lijst Most Ridiculous Lawsuits 2011 op www.FacesOfLawsuitAbuse.com

http://www.facesoflawsuitabuse.org/polls-archive/
(klik op 2011 Annual Poll

en
http://popwatch.ew.com/2011/10/11/drive-trailer-lawsuit/

HOeveel van die semi-naakte Tumblr blogs zijn er eigenlijk..,

Denk aan een ijsberg...het topje is zeg maar mannen-mode, wat muziek-rips, wat 70s nostalgie, de rest is lekkere wijven. True story.

gheh :)

wat me daaraan nog het meest verbaasd is dat er dus kennelijk steeds mensen zijn die denken 'oh ik moet een eigen beginnen' (terwijl er al zoveel zijn)

Trouble in Mind
Kijk, met een neonoir maak je me al blij. Maar met een mislukte neonoir uit de eighties helemáál. Door de looks, de uitzinnige kapsels, en natuurlijk de muziek. Muted trumpet, Marianne Faithfull en bovenal van die After Hours-achtige synths + new age strijkers + galmende klik klak-snares instrumentaaltjes. Heerlijk. Trouble in Mind is een volkomen uitzinnige film, ergens tussen Dune, The Fifth Element en Verhoeven. (Maar dan niet al te sci-fi) De film speelt zich wel af in een dystopische toekomst, maar het politiek gestel, blijft m.u.v. Noord Koreaans-massaal aanwezige soldaten buiten beeld. (De soldaten stáán er wel, maar doen bijzonder weinig.) In deze grauwe wereld arriveert Kris Kristofferson, met zwarte Jandek-hoed en bespottelijk briljante baard. (Zwartgrijs, maar wit aan de kin, met daar dan een zwart streepje doorheen.) Het is jammer dat hij kan spreken (ik kan best een plot verzinnen waarin ie 'mute' was) want ik vind Kristofferson maar een matig acteur. Nu geeft dat hier niet zo... De Hoed keert uit de gevangenis terug naar zijn stamcafé waar een Connie Palmen-typeje en een verzameling Starwars Cantina bums resideren. (Een poetische Afrikaan met Lupe Fiasco-bril die Solo wordt genoemd, bijvoorbeeld.) Ook een van de Carradines arriveert met z'n engelachtige meisje Lori Singer. Als er één rechte lijn in de film zit, is het Carradine, die arriveert als normale jongen met Denver-kapsel, en met elke scene in de verderfelijke city excentrieker wordt. (Oorbellen, make-up) Tot ie als Bowie eindigt. Meer weet ik eigenlijk niet te signaleren in deze bizarre chaos. Divine valt nog op, als slechterik. Jammer dat hij/zij stierf voor ie Little Brittain kon zien.... (En kon guest starren!)

Last Train Home
Tót de woede-uitbarsting vond ik dit een vrij gewone documentaire, die wel wat langzamer had mogen worden verteld. Juist om het verglijden van de tijd wat beter te illustreren, want nu lijkt dit Chinese gezinnetje propvol drama te zitten. (En dat ís ook zo op microschaal) Maar toch, de film bestrijkt meerdere jaren. Ik had best nog wat meer claustrofobische tijd in de bedompte naai-ateliers én in de trein willen doorbrengen. De flarden van verhalen van de mede-passagiers zijn prachtig. Ik las er gisteren nog wat over in de krant, maar het Chinese nieuwjaar eist het uiterste van het Chinese openbaar vervoer. En van de mensen. Hemeltjelief. De beelden van hordes reizigers, een stampede is nooit ver weg. 'Wat sta je nou te lachen' bitst moeder tegen haar Bambi-achtige lieve dochter, die met school is gekapt, en net als haar ouders 20 jaar eerder, van het paradijselijke maar straatarme platteland naar de grote stad is gegaan. Zij is het personage dat de dramatiek van het Chineze boerengezin tot leven brengt. Juist omdat vooral het tweede kind (de zoon!) belangrijk wordt gevonden. En nu opa dood is heeft het meisje niemand meer. En als dat borrelende conflict, als iedereen die ene keer per jaar weer terug thuis is, uitbarst... Hartverscheurend. (Zelfs in de fourth wall komen krasjes.)

The Rise and Fall of Legs Diamond
Er schijnt ook een Broadway musical van deze film te bestaan, wat enigszins raar lijkt voor een variant op Scarface. Maar 'Legs' is een zwierende schurk, met een schare voluptueuze Italiaanse aandoende dames om zich heen. Bovendien is hij een een uitstekend danser. (Erg veel demonstraties geeft Ray Denton daar niet van overigens.) Toch zijn z'n schelmenstreken op de dansvloer (en in de bioscoop) uit de openingsfase erg vermakelijk. Hij heeft dan nog wat van Cary Grant, een gladjakker met een doodzieke broer (Warren Oates). Maar hoe dichter bij de mob-top, hoe vervelender. Het wat al te bekende thema. Het knappe aan de film (en van regisseur Boetticher) is dat ie er in 100 minuten een heel epos doorheen jast, zonder dat het rommelig wordt, of onafgewerkt. De korte scenes weten kennelijk toch net genoeg indruk achter te laten. (De eerste stappen als bodyguard van een bijfiguur, die zich bescheurt om Legs' capriolen.) Ook een sequentie met bioscoop-reels (tijdens een Europa-reisje) is best uniek. (Plots 'echte' beelden.) Dat uitstapje leidt het einde in. En denkende aan Pacino, in dit genre is de fall vanaf the top of the world (die woorden worden ook hier weer uitgesproken) natuurlijk het best. De scene waarin Legs 'kennismaakt' met het Italiaanse syndicaat dat bij zijn afwezigheid de boel heeft overgenomen, scherp en spannend.

http://images.moviepostershop.com/trouble-in-mind-movie-poster-1985-1020550754.jpg

Wow, dat Trouble in Mind klinkt als een totale aanrader. :)

de poster is beter dan de film, maar vermakelijk is 't zeker. Ik merkte wel dat het toch makkelijker is een melancholische noir ode te maken, dan een parodische. (Er zijn tal van momenten dat je denkt; als je hier nou 5 minuten in blijft hangen dan wordt het heel eh 'stemmig') maar dan raast de film weer verder in van de pot gerukte onzin. :D

Nova Zembla 3D (Reinout Oerlemans, Nederland, 2011)
Mijn metgezellen namen het me na afloop zeer kwalijk. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om hen mee te nemen naar zo'n belachelijk slechte film. Als je op een rantsoen staat van één filmhuisfilm per week, zijn wat-je-ziet-is-wat-het-betekent scenes, uitgekauwde dialogen en een voice-over die het allemaal nog eens uitlegt, inderdaad wat veel van het goede. Zelf plaatste ik mijn vraagtekens bij de toegevoegde waarde van het 3D-effect. Was die bril op onze neus echt nodig voor elf man (en een vogel) in het schemerdonker van een houten hut? Ach ja, voor Doutzen natuurlijk...

Godard was dus net te vroeg met het schieten van Film Socialisme, want geschoten op het Italianse cruiseship dat 'in het nieuws is'...

(via ILX en http://mubi.com/notebook/posts/daily-briefing-film-socialisme-cruise-ship-runs-aground)

geen reden om te kijken overigens.

Balada Triste de Trompeta (2010) In een reflex zou ik zeggen "dit begrijp je alleen als je Spanjaard bent", maar ik kreeg de tip toch echt doorgespeeld van een enthousiaste Martijn ter Haar. Álex de la Iglesia ben ik zelf nooit echt weg van geweest, wel grappig op een soort jolige Peter Jackson in zijn begindagen, maar dit is van een andere orde (briljante begintitels geven het al weg) terwijl hij wel zijn eigen burleske horror-stijl vasthoudt (eigenlijk het minste deel van de film). Eerste helft is een meesterlijke vertelling over een beginnende trieste clown die bij het circus gaat tijdens de einddagen van Franco's dictatuur. Wordt natuurlijk verliefd op de trapeze-chick die met zijn collega de grappige clown is (in het echt een nare wife-beater). De tweede helft gaat dus op de horror-trip en ondertussen wordt de Burgeroorlog en het resulterende fascisme flink op de hak genomen en de rest van de Spaanse psyche ook. Ongeveer alles wat je over Spanje moet weten zit er in, en de rest vul je aan met Jamón, Jamón en La Ardilla Roja. Grimmig en melancholisch.