Filmforum

hoezee.

next part

Mary and Max
De grauwste animatiefilm in jaren? Het kan toch niet veel schelen, met dit verhaal over een eenzaam gepest meisje in Australie en een overetende Asperger aan de andere kant van de wereld die elkaar vinden in een penvriendschap. Het schijnt nog op waarheid gebaseerd te zijn ook... Hun wereld wordt film noirig zwart-wit verbeeld in New York (met zwervers en bejaarden en 'strange smells', autisten houden niet van 'geurtjes'.) en sepia-geel leeg in Australie. Van de bijfiguren is vooral de moeder van het meisje Cruelle Deville goed getroffen. (Het mens 'test' de sherry.') Niet onbelangrijk detail; het aantal dialogen is nagenoeg nul, er is een wel érg uitgebreide voice-over (als een prentenboek) en dan zijn er nog de brieven. Zodra die beginnen wordt de film echt aangrijpend. De autist vertelt over zijn baantjes en zijn jeugd, met de stem van niemand minder dan P.S. Hoffman, die dat erg leuk doet. Dit zou zo maar eens de eerste film zijn die met wat cartooneske overdrijving een zeer realistisch beeld geeft van een zware Asperger. Elke keer als het meisje over liefde en contact begint in haar brieven krijgt de arme kerel een panic attack. Ja, een bijzondere film is het. Maar het moet gezegd dat de film wel wat lang duurt. Ergens richting het einde (wat overigens net zo goed keihard is) moest ik erg hard lachen ('ik heb een perfecte nieuwe baan, i just eat things and tick boxes') en dacht meteen, jee, iets meer grapjes had toch echt wel gemogen.

The Ides Of March
Ik zat vooral aan Michael Ritchie's The Candidate te denken. En hoe een combinatie van die film met deze waarschijnlijk iets écht goeds had opgeleverd. The Candidate (met Redford als langzaam zijn idealen verliezende politicus) heeft veel meer sfeer, veel mooiere beelden. The Ides of March heeft een alleraardigst (tja) scenario, dat na een wat bedeesd begin toch wel enerverend wordt. Zat me ook af te vragen of er wel eens een spin doctor politicus wordt. (Jack de Vries van de CDA... maar verder.) Ryan Gosling is hier misschien wat te glad en te knap, in zijn rol als briljante jonge campagneleider. Zijn beroepsbroeders zijn met Paul Giamatti en PS Hoffman wél mannen die je je in die rol voorstelt. Deze drie voeren een haantjesgevecht, tegen de achtergrond van een campagne voor (regisseur) George Clooney zelf. Leuk detail is dat zijn politicus zeer linkse atheistische standpunten inneemt, die het alleen in deze filmfantasiewereld goed bij het Amerikaanse publiek doen. The Ides of March wordt goed als Giamatti probeert over te halen bij zíjn (rivaliserende) campagne te komen werken. De film wordt mínder zodra de seksuele escapades van de kandidaat op de voorgrond komen, dat voelt wat voor de hand liggend, al doet de Lindsey Lohan-achtige Evan Rachel Wood het goed. Toch had de film wat meer bij die spin doctor strijd mogen blijven.

Contagion
Stom eigenlijk, Soderbergh maakt één minder filmpje (The Informant, ook weer niet zó slecht) en je denkt meteen dat het wel klaar is met de man. Komt toch door die zweem van degelijkheid. Snelle werker, vertrouwde kwaliteit, geen gigantische risico's. Hoe dan ook, Contagion is gewoon weer een prima film, ik bespeur enige gelijkenis met die Facebook-film van vorig jaar. Een technisch, onsexy onderwerp, met heel veel schwung aangepakt. Contagion heeft niet zulke snappy dialogen (misschien had er nog meer medisch gepingongd kunnen worden) maar de all star cast maakt heel veel goed. Contagion beschrijft op relatief afstandelijke toon (je moet er niet aan denken wat Innaritu met dit materiaal zou doen) wat er gebeurt als een varkensgriep nu wél met desastreuze gevolgen om zich heen slaat. Hij volgt daarbij een tiental mensen, van gewone slachtoffers tot medisch personeel. Met name de vrouwen staan hier hun mannetje, ook daarin is het een echt moderne film. Zij runnen de show (en dan met name Kate Winslet, die met de jaren oogverblindender wordt en wat afgevallen lijkt, wat wel toepasselijk is...) Gwyneth Paltrow staat aan het begin van de ziekte-keten, als een overspelige echtgenote. (Wederom een dame met de touwtjes in handen.) Zij loopt de griep op in Azie, dat Soderbergh lijkt te hebben geïnspireerd tot een Hong Kong-achtige cinematografie. (Natuurlijk van zijn eigen hand.) Ook vele andere details zijn raak (een mondkapje over de camera op een cruciaal moment, en persoonlijke favorieten als Elliott Gould en John Hawkes in kleine bijrollen, de laatste als schoonmaker op de werkvloer. (Grote bedrijven zijn de enige plekken waar upper en lower class nog met elkaar in aanraking komen in moderne tijden.) Het script stipt werkelijk alles aan; ook de hebzucht van de farmaceutische industrie, de opkomst van Azie (terwijl instituten als WHO nog té westers georiënteerd zijn) én roeptoeters op internet. In die laatste hoedanigheid heeft Jude Law plezier, als blogger. 'It's a bad day to be a research monkey'. Zelf ziet Law er pas kloppend uit als hij in een anti-infectie space-pakkie over straat dwaalt. Random weetje uit de film: 1% van de wereldbevolking ging eraan in 1918, zou zoiets nou helpen tegen de overbevolking. Ik vrees van niet.

La Piel Que Habito
Ramptoerisme, ik weet het. Al is deze wel zo fucked up dat ie tot het tolerabele deel der Almodovar-oeuvre behoort, het einde is zelfs wat aandoenlijk. Geinig genoeg keek ik deze op de dag dat een HEMA-muppy-reclame in het nieuws was, waarop een femme fatale man een push up bh mag aanprijzen. (Wat niet fout is om de man, maar om het feit dat een vrouw zich kennelijk pas een vrouw mag voelen met pront vooruitstekende borsten.) En ja, dat is precies zoals de akelige Almodovar óók over vrouwen denkt. De man heeft vroeger met barbies gespeeld, bleek gay, en zit nu (dus) met een obsessies voor butts & boobs. Een minuutje of twintig lijkt La Piel nog best creepy, een chick in een yoga-pakkie, SAW-achtig gevangen gehouden door ubernazi Antonio Banderas (prima geschikt voor die rol). Maar dan laat een op zich onnavolgbaar onbelangrijk bijfiguur in Wizard of Oz-achtige tijger-uitdossing zijn reet zien, en is 't wel weer gedaan. Almodovoar, gij kleuter. De rest van de film zitten lachen om de malle onzin; nergens wordt meer de getraumatiseerde creepiness van Les Yeux Sans Visage benaderd. Het komt neer op; geef een man een kut, en hij wordt ineens heel dom!

Midnight In Paris
Je weet dat Woody scherp en gefocust is als kort na de intro-beelden van toeristisch Parijs Owen Wilson verklaart dat Parijs het mooist in de regen is. Dat had ik net zelf ook gedacht. De film stuurde vast m'n gedachten. Er zijn in recente Woody-films vele vervangers van de meester zelf geweest, en dat juist de tragische anti-held, depressieve surferboy Owen Wilson de beste blijkt, dat alleen doet me veel. (Iemand moet hem de hoofdrol laten spelen in een biopic over zijn naamgenoot Dennis!) Hij doet bepaalde stembuigingen perfect, zonder dat het een flauwe imitatie wordt. Nog mooier, Midnight in Paris is de grappigste Woody-film sinds... God, ik ga het maar niet opzoeken. Ik vraag me af waar dat nou van afhangt, ligt het aan het script, of de combinatie van ster-acteurs die er dit keer echt zin in hebben. Of is het Parijs, de musical die Woody daar in de nineties opnam was ook al erg geïnspireerd. Een bebaarde Martin Sheen werkt perfect als nemesis, een van de leukste (en haast weggemoffelde grappen) is Wilsons reactie op een uiteenzetting hoe seks en alcohol niet samengaan. 'Speak for yourself'. Als de klok in Parijs 12 slaat belandt would-be-schrijver Wilson in zijn eigen 'nostalgia shop' (waarover hij een novel probeert te schrijven.) Tout bekend artistiek Amerika verzamelt zich voor korte ontmoetingen, dat wordt ook steeds droger 'wow you're Thomas Stéarns Eliot?!' En weg is ie. Het leukst zijn de Fitzgeralds, oh Zelda! (Een heerlijke rol om te spelen voor Allison Pill, die snel een keer een hoofdrol moet krijgen.) Maar de beste grap van de hele film is voor Bunuel. Wilson doet hem een ideetje aan voor een film, en Bunuel snapt er níets van. 'Waarom kunnen ze niet weg van die tafel!' Dit is Parijs dus alle vrouwen worden plots nóg wat mooier, al lijkt Carla Bruni wat zenuwachtig voor haar cameo... (Schattig!) Maar hoe de shopaholic-echtgenote van Wilson lóópt... En het platenmeisje!

Margin Call
Na Unter Dir Die Stadt weer een uitstekende film over de economische crisis. Deze is veel concreter. Met de haantjes op de economische apenrots. Het eerste kwartier is fantastisch, perfect gechoreografeerd, het ballet der ontslagenen. In die paar minuten zegt de film al meer dan Up In The Air een hele film lang. (En hier zijn de Anne Kendrick-achtige dames die je komen ontslaan slechts een zijlijntje en voorteken.) Het groepje (inclusief security) komt een afdeling van een trading kantoor binnen wandelen. De jonge werknemers zijn bloednerveus, het afdelingshoofd kauwt kauwgom en doet stoer, en nog een baasje hoger? Die is de klos. Een rol van Stanley Tucci, een soort Peter Bosz, de vleesgeworden frustratie, uiteindelijk afgereageerd op een mobieltje. (En op Demi Moore....) Nadat de werknemers geloosd zijn gaat de coole seen it all figuur Paul Bettany (zijn aanwezigheid is vaak een goed teken in films) de grote man seinen. Enter Kevin Spacey, in zo'n typisch Wall Street-bretels pak. Zijn eerste 'you're all survivors en nu allemaal een applausje voor jezelf'-speech is zó perfect voor het sfeertje. En bedenk, dit is allemaal nog maar in het begin. Want al snel blijken er nog veel hogere piefen dam S[aceu en nog veel grotere problemen. En dan wordt de situatie echt penibel. ' Mama there's wolves in the house' zingt Phoshorescent op de soundtrack. Omineuze helikopters landen op het dak van de wolkenkrabbers, midden in de nacht, en bij elk stapje hoger in de hiërarchie worden de acties rücksichtsloser. Vooral Simon Baker is doodeng als ijdele snelle jongen met blauwe stropdas. Het is de Geert Wilders van de film. (En hij is nog áltijd niet de CEO.) De film blijft intussen wel evenwichtig, weinig sentimenten, maar (een ook cinematografisch) fraaie registratie van de dag dat de bubble klapte. En aan het eind zit je met neomarxistische gedachten; want die bankmannetjes doen graag alsof wij allemaal schuldig zijn, boven onze stand hebben geleefd, en het dat lijkt een redelijk terecht punt. Maar degene die een leugen verkoopt lijkt me toch echt schuldiger dan degenen die er onwetend maar hebberig in zijn gaan geloven.

Moneyball
Uiterst matte vertoning. Doet wel wat denken aan die film over Clough (gehaat figuur brengt vernieuwing in conservatieve sport) maar Moneyball mist het plezier. (Daarentegen zet het in op een persoonlijk drama van een mislukte carriere én huwelijk, maar eigenlijk botst dat ergens met het hoofdverhaal, sport is daar niet serieus genoeg voor, of het script werkt gewoon niet...) Misschien is het probleem wel dat het concept Moneyball werd bedacht door een excentrieke security guard in een fabriekje, maar pas werd uitgevoerd door een betrekkelijke normale “TD”. Die wordt hier gespeeld door Brad Pitt, zongebruind en gegeld, maar géén Jerry Maguire (een véél leukere film.) Zijn kompaan is Jonah Hill, als economy-graduate en de numbercruncher (met de formules en ideeen van een ander dus.) Jonah Hill vond ik altijd leuk in bijrollen, maar hier valt hij in een grotere rol prompt door de mand. (Al lijkt dat ineens een basketbal-term) Hij ziet er kolossaal uit (ik hoop dat ie een fat suit aan heeft) maar brengt niks. Geen charme, geen chemie met Pitt, hij nipt alleen maar twijfelend en muizig aan zijn koffie. Zelfs de cijfertjes worden niet al te begeesterd met voorbeelden geintroduceerd. Nee, Moneyball is maar in één passage echt leuk. Als Hill en Pitt hun nieuwe plannen introduceren bij de adviesraad (een verzameling oud-spelers) en die zijn vanzelfsprekend verbijsterd én woest. Hier voel je het gevecht van Van Gaalse kunde en wetenschap vs Cruijffiaans orakelende idioten die spelers beoordelen op het vriendinnetje dat ze hebben. Ugly = lack of confidence. (In plaats van loyaal en betrouwbaar.) De meest agressieve opponent is een Huub Stevens look-a-like. Dat past precies. PS Hoffman daarentegen, die met gemillimeterd de coach speelt, krijgt niet eens één noemenswaardige scene van het scenario....

Le Gamin Au Velo
Herinnert iemand zich Italianetz nog? Een aandoenlijk Russische film, sentimenteel en Dickensiaans, over een jongetje dat zijn moeder zoekt, vóór ie door Italiaanse pleegouders uit het weeshuid wordt gehaald. Het jongetje lijkt op het hoofdrolspeelstertje hier, en Wallonie is ook wel het meest Italiaanse stukje van Europa buiten Italie. De Dardennes waren kennelijk in een soort Kerstmis-bui, je hebt toch wel een bijzonder oeuvre als een simpel stukje Beethoven op de soundtrack de kijker haast shockeert. Het botst zo enorm met de Rosetta-armoede sfeer die óók hier weer gewoon is te vinden. (Ook door aanwezigheid van bekende koppen.) Lange tijd is Le Gamin hartverscheurend, de blijdschap van het jongetje die éigenlijk zijn pa terug wil, maar dan toch in élk geval zijn fiets. En dan de eerste ontmoeting met zijn nieuwe mama. 'Je mag me wel vasthouden, maar niet zo stevig'. (De situatie moet je zelf maar zien...) Prachtmens, kapster, self-made woman, maar ergens toch ook Flodder. Liefde met walmende parfum en 3 dikke pakkerds. Zoiets. De film laat een veer als er een clichématige slechterik verschijnt. Een jongen in de buur, met verkeerd haar en verkeerde plannen. Dit leek me nou net de film waar die jongen slecht lijkt maar het niet blijkt. De tweede helft wordt zo wel wat voorspelbaar, als een Disney-film. Maar dan nog, WTF, een Dardennes-Disney-film, wie had dat gedacht.

Sleepwalking
Het werd weer eens tijd voor een oudje, bovendien, je kunt cadeautjes van smoeder niet te lang laten wachten natuurlijk. Dit is zo'n typische 3-euro bij de Boekenvoordeel-film. Ik wilde zeggen; wel goed om weer eens een b-film te zien. Maar dat is het niet. Teveel grote namen. Het is eerder een mislukt pet project van Charlize Theron, die zelf de rol speelt die het plot in gang zet. Zij is een Winter's-Bone achtige moeder in een al even winters-grauwe setting, hosselend met foute vriendjes die wietplantages runnen, en (dus) eeuwig verhuizend. Nu heeft ze er genoeg van, en verdwijnt. Haar tienerdochter achterlatend bij Nick Stahl. Die is nogal autistisch, kan geen autorijden (wat hij toch in 3 minuten weet te leren in de film...) en werkschuw. Hij weet niks beters te verzinnen dan met z'n nichtje naar opa te rijden. Ook voor de film is dat een goed idee want het oom-nichtje duo werkt niet echt, en de reis wordt nogal rommelig verteld. (Plots belanden we bijvoorbeeld in een bijna Christina Ricci-achtige fantasie...) Gelukkig is het laatste gedeelte weer wel goed, op de boerderij van opa (niemand minder dan Dennis Hopper). Foute vaderfiguren, Dennis Hopper is een specialist en speelt gewoon zichzelf, denk ik altijd. In elk geval doet hij dat intens. Soms denk ik dat melodrama dichter bij de werkelijkheid komt, in zulke extreme gevallen. Zeker vanuit de beleving van het slachtoffer. (Want opa heeft jarenlang zijn zoon vernederd, die dat allemaal als een goedzak heeft gepikt.) Het lever toch nog een paar mooie scenes op. Nick Stahl lijkt trouwens erg op Hans Teeuwen!

The Whistleblower
Ik stel me een avondje voor waar je eerst Armadillo kijkt en dan deze. Dan ontplof je als een IED over die 'vredesmissies'. Wat een ellende. De illusies, de leugens. Ook in Bosnie (leerde ik van deze film) was de missie weer gewoon in handen private ondernemingen, die gewoon 'geld' komen maken. (Pff, de wapenindustrie...) En dan is er nog het feit dat wie zich in een oorlog begeeft er hoe dan ook door aangestoken wordt. (Desnoods pas thuis, getraumatiseerd en wel.) Er stond een aardig berichtje in het lokale sufferdje over deze film; want het hoofdpersonage blijkt inmiddels in Breda te wonen. (Ik neem aan met de Nederlandse militair waar ze in de film een relatie mee krijgt.) Deze Amerikaanse politie-agente gaat naar Bosnie, ook voor het geld, want die vredesmachten betalen prima, en veel opleiding heb je er ook al niet voor nodig. Opmerkelijk detail, de vrouw heet Kathryn Bolgovac, maar met die achternaam en origine wordt niks gedaan. Zouden de etnisch-geobsedeerde lokale figuren dat echt niet merken? En haar ermee confronteren? In elk geval is het een mooie rol van een topfitte Rachel Weisz, altijd goed op haar plek in dit soort verontwaardigings-films. (Denk aan The Constant Gardener.) Maar die topfitte opmerking mag ik eigenlijk niet maken, want vooral in de betrekkelijk subtiele eerste helft wordt mooi geschetst hoe een knappe vrouw constant met haar begeringswaardigheid wordt geconfronteerd. En ja, dat wordt ongemakkelijk, zeker omdat het verhaal gaat over tienermeisjes die door VN-soldaten als variant op de troostmeisjes in louche bars worden misbruikt... De woede van de makers neemt toe, en in de pamfletterige tweede helft verdwijnt de subtiliteit voor crappy dialogen, helaas. Vol met van die actiefilmhelden-zinnetjes. Zo zal het niet gegaan zijn, maar dat er gruwelijke dingen gebeurden staat als een, nou ja.

Drive
Schizofreenste film van het jaar. Laat dat maar aan die gekke Refn over. Tarantino meets Miami Vice meets Lynch meets Repo Men en Hartley. Zoiets. Je wilt hem na afloop meteen nog een keer zien. (En Omar móet deze zien.) Drive is een echte gevoelsfilm, dat begint al bij de belettering van de intiteling. slick handgeschreven roze. Ook de ubercoole update van eighties-muziek doet haar ding, en levert in de vorm van liedjes letterlijk commentaar op wat er gebeurd. (De ambient is van Cliff Martinez, die meer goeie dingen deed dit jaar, Contagion, en die Franse snelweg-film.) En dan zijn er nog snelle karren. (De film opent met een heist, die spannender lijkt dan ie is, Drive is een en al suggestie, ten slotte.) Ryan Gosling speelt de 'driver' (een variant op die seventies classic van Hill) die schimmig bijklust maar ondertussen ook als automonteur (met race-ambities) én stuntman werkt. Dat laatste is de Lynchiaanse verknipte Hollywood-touch. Met Aphex-masker op verandert Gosling in een psychopaat. Door die enorme veelzijdigheid van zowel film als hoofdpersonage maakt Gosling af en toe een dolende indruk, moet hij de rol nou komisch en dom grijnzend spelen, megacool met toothpick in de mondhoek, of bloedserieus gevaarlijk. In het begin lijkt het eerste nog gepast, als hij kennismaakt met een jong moedertje (Bjorkmeisje Carey Mulligan, met een heel lief kapsel) en haar zoontje. Maar dan komt haar echtgenoot terug, en begint het bloedvergieten. En dat is smérig hard. Weg is de romantische eighties-nostalgie sfeer, hier worden mensen tot pulp geslagen. Het kostte me wat tijd om over te schakelen, zeker omdat het hele dromen van een race carriere-aspect zo in de knop wordt gebroken. (Een van de bad guys vind dat óók jammer, lollig genoeg.) Maar goed, als gezegd, daar moet je je eigenlijk niet druk om maken. Held van de film is toch vooral Newton Thomas Sigel, die de secure gekaderde plaatjes schiet, vol vage lichtjes, veel koppen en profil, en nevelig nachtelijk LA als een soort Hong Kong. Ik zweerde dat die Sigel een 80-jarige crack was die ze met het halve beschikbare budget uit zijn pensioen hadden teruggehaald. Hij blijkt 'pas' 56, maar met The Usual Suspects op zijn naam zal hij toch wel duur zijn geweest. ;)

Restless
Eigenlijk een behoorlijk sentimentele draak vermomd als hippe, quirky, pseudo-diepzinnige arthouse. Veel heeft de film echter niet te melden over de 'diepe dingen des levens' (terwijl het dat wel lijkt te denken). Toch is het moeilijk écht kwaad te worden op een film waarin 'jeugdkanker' zo'n grote rol speelt. Bovendien heeft Gus van Sant natuurlijk wel stijl, en neemt ie goeie liedjes mee. Op de twee meest romantische momenten zingt Sufjan Stevens héél zachtjes. (En dan ook nog obscure liedjes van zijn debuut) Ik vond dát in elk geval weer adembenemend.... Het paartje bestaat uit Mia Wasikowska, zo fragiel dat ik dacht 'zo die moeten ze eens een patiente laten spelen' (et voila) en Henry Hopper, zoon van. Zelfde kop, maar veel talent lijkt hij niet te bezitten. Hollywood-Nepotisme he. Het script zadelt de verdwaasde gozer ook op met stomme stopwoordjes ('or whatever'). Bovendien is zijn backstory irritant, zoals gebruikelijke is ie niet 'gewoon' gek, maar gek met een reden. (Dankzij een stevig trauma.) Tot ie het meisje ontmoet besteedt hij zijn tijd op begrafenissen (natuurlijk!) en met een ingebeelde vriend (een Japanse kamikaze-piloot). Tekenend is dat de film die fictieve status al na 10 minuten 'verklapt', terwijl het een half uurtje later mooi achteloos wordt onthuld. Het moest allemaal duidelijk kennelijk. Nee, op een paar huiselijke scenes na (altijd met de prima Mia) is hier weinig te halen.

Deliverance
Eindelijk gezien. Lekkere seventies-film, het einde heeft dat typische Roeg-sfeertje van 'het is voorbij maar het zit nog altijd in mijn hoofd.' Ook het begin is fabuleus (en het mooist). De mens die de natuur verwoest, een groepje maten die een kanotripje gaat maken, voordat het hele gebied onder water komt te staan; en dan de locals. Er had nog véél meer interactie met die Winter's Bone-bewoners in de film moeten zitten. Het banjo-duel. Klassiek. Het acteren van de vier vrienden is verder nogal oppervlakkig, Burt Reynolds, wat een verschrikking eigenlijk, continu in maximum overdrive. De andere drie doen het wel wat beter, maar op veel meer dan geschreeuw draait het ook weer niet uit. (Grappig trouwens hoe die boottripjes in films altijd gruwelijk misgaan....) De eerste nacht kamperen (na het varen) is lekker creepy, en gelukkig, daarna delivered de film zeker als het kwartet 'onderschept' wordt. SQUEAL! Niettemin duurt vooral de vergadering achteraf weer erg lang. Ik wilde dat ze diep in het bos naar een blokhut-gemeenschap waren gesleept... Maar goed, je kan niet alles hebben, en de tweede helft van de vaartocht is een stuk Werner Herzogiaanser.

L'Illusioniste
Bestempelde ik laatst Mary and Max al als meest depri-animatiefilm, doet deze ook nog een gooi. Al is dit natuurlijk meer weemoedig en melancholique. Heerlijke film om in te zwelgen, al vind ik wel dat hier een minuutje of 80 uit hetzelfde vaatje wordt getapt. Maar misschien houd ik dan teveel aan standaard animatie-film conventies vast. De op Tati gebaseerde goochelaar doet zijn ouderwetse show, oogt geen succes, en probeert een meisje tevreden te houden met presentjes. En alles gaat steeds maar minder en minder. Heel zielig, en de juiste film voor kerstmis eigenlijk. Veel Japanse openbaar vervoer momenten; in bus en trein. En af en toe een grol (meestal met het onwillige konijn.) De eenvoudigste en mooiste grap is hoe een auto in de regen wordt gewassen. Heel Tati, techniek is onbegrijpelijk maar een houtje-touwtje slapstick-wending is voor handen. En natuurlijk ziet de goochelaar Tati (en dus zichzelf!) nog even in de bioscoop. Ik begin me er weer eens op te betrappen dat ik een Tati-film al schrijvende leuker ga vinden. Het blijven complexe pareltjes, en dit is gewoon een mooi eerbetoon.

WarGames
De Dr. Strangelove van de eighties! En ik meen het eigenlijk serieus. Hier zit alles in. Pacifisme, humor, spanning, kalverenromantiek. Heerlijk. Hoogtepunt in het verzamelde werk van Matthew Broderick. En Ally Sheedy... Is de mooiste vrouw aller tijden. In elk geval for the duration of the movie. WarGames is niet voor niets de ultieme nerdfantasie, je zit lekker in je blote bast achter je computer te hacken, terwijl het meisje van je dromen gebiologeerd toekijkt! Ondertussen ontketen je per ongeluk World War III. (Meisje: 'Is this because of
what you did with my grade?') WarGames loopt op de tijden van drone vliegtuigen vooruit, de computergestuurde oorlogsvoering, want zulke gevaarlijke zaken kun je natuurlijk beter uit besteden. Broderick is op school vooral goed in de arcade-hal, maar weet toch de aandacht van het knapste meisje te trekken, door een leraar te dissen. Hij trommelt ze mee naar huis, waarbij de hond de rest doet. (Vrouwen en honden...) Na wat gefuck, met het schoolsysteem, is ze helemaal om, en rijdt hem zelfs (op de scooter) naar het nerd hoofdkwartier. 'I bet you Jim could get in.
- I bet you he couldn't!' De film zit vol sexy innuendo's natuurlijk. ('The girl is listening and you talk about backdoors.') Helemaal aan het eind vindt Broderick nog even tijd om vanuit een roostertje naar opwaaiende rokjes te kijken. (Het duurt helaas maar een seconde, heel beschaafd.) Dan is inmiddels ook de Bobby Fischer mad professor verschenen. 'How about a nice game of chess?' Maar de oplossing in een hormonenfilm ligt toch in de ultieme tie-breaker. Hoe kom je als nulletje bij het kruisje.

Go Go Tales
Hoeveel drugs doet Willem Defoe eigenlijk? Als je nú nog films met Abel Ferrara wil maken... Daar moeten 'buitenfilmische' redenen voor zijn. Gechargeerd kan gesteld worden dat de beste (Le Million) en de slechtste film (deze!) van dit jaar draaien om de zoektocht naar een verdwenen loterij-lot. (Een winnend nog wel...) Maar in Go Go Tales zorgt dat, ondanks een liedje voor Defoe, enkel voor chagrijn en geschreeuw... Defoe speelt de eigenaar van een stripclub, die de meisjes al een paar dagen niet betaald heeft. (Om nog te zwijgen over de huur...) De enige oplossing is het winnen van de loterij, gelukkig heeft hij duizenden loten ingeslagen... Als je dat geld wel hebt, en een stripclub runnen je droom is.... Nou ja een gokverslaafde heeft deze oogkleppen op als een cokejunkie Go Go Tales is een schoolvoorbeeld van waardeloze improvisatie, als je daar niet de juiste condities voor schept (of genoeg talent voor in huis haalt) krijgt je altijd eendimensionaal gebazel en kabaal, mensen die op 1 punt blijven hangen, omdat ze niks beters weten en dat dus maar herhalen. Enkel de Jiskefet-achtige hairdresser, die in de club van zijn broer heeft geïnvesteerd, weet de juiste absurd-komische toon te treffen. Maar ja, dan zit je nog altijd met een bespottelijk chaotische tijdlijn, en een hoofdpersonage dat je dat ticket helemaal niet gunt. En honderd minuten tits &.. meer niet (want de stripclub denkt arty te zijn) blijkt óók nog te kunnen vervelen. Het moet niet gekker worden. (Allemaal typische Ferrara dames trouwens, efebische modelletjes.)

Thieves Highway
Ah, zo'n hele oude truckersfilm, fijn. Een combi van Salaire de la Peur (in uitzichtloosheid) en They Drive By Night (in personages). Een man komt thuis van een lange reis, waar ie zijn Griekse (Dassin touch) immigranten ouders luid zingend aantreft. Voor even althans. De stilte die na de vrolijkheid volgt is raak. De zoon zweert wraak en gaat zijn vader achterna. Truck-chauffeur was in het begin van het auto-tijdperk bloedlink, hier geillustreerd sjezend door de heuvels van Californie. (Mooie beelden van apple ranches, met nog meer immigranten.) Bij de groentemarkt aangekomen begint de economie-fase. Je wordt geript waar je bij staat, en natuurlijk is daar een drentelende worldwise femme fatale, die een oogje op je zegt te hebben, en al dromend van betere tijden naar de meeuwen staart. De evil boss van de groentemarkt is joviaal slecht, een sterke rol die in een remake zo door Gene Hackman zou kunnen worden gespeeld. Ook twee (in eerste instantie) comic relief karakters krijgen gaandeweg eh, comic reliëf. (Hoe oenig ze er ook uit zijn.) Mooie film.

In Search of a Midnight Kiss
Mumblecore wordt volwassen. Het richt de blik naar buiten, op zoek naar een significant other, in plaats van de studie der eigen navel. ;) Prompt benadert de film ook het niveau van Jarmusch, een soort nieuwe Strangers than Paradise. Al heeft die laatste een lastig te omschrijven unieke kwaliteit, een heel eigen werkelijkheid. In Search houdt ons gewoon een herkenbare spiegel voor, en dat is ook prima! Perfecte timing qua kijken, in deze laatste week van december gaan volgens de film mensen 'en masse' op datingsites op zoek naar iemand om dan in elk geval oudjaar mee uit te luiden. Zo ook het hoofdpersonage, gespeeld door Scoot McNairy (die een vergelijkbare 'ik moet scoren'-hoofdrol heeft in Monsters) al wordt ie hier wel gedwongen door zijn Joe Strummer-achtige roommate (en beste vriend). Anders gaat ie toch maar zitten onaneren op zelfgeknutselde pornoplaatjes... Hilarische openingsscene. En de film is sowieso erg grappig, je zit ook meteen in Woody Allen-mode door zo'n typisch jazzdeuntje. Latere muziek komt dan weer van Okkervil River en Shearwater, en is even fijn. De datingsite levert opmerkelijk snel een 'hit' op. Maar zodra die dame ten tonele verschijnt wordt de film helemaal herkenbaar. De dame ziet er met zonnebril en flink wat foundation perfect uit (schoonheid kan ook als schild werken, en ik vraag me soms af of dat wel slim is, vanuit de dame gezien.) Maar goed. De dame heeft 5 afspraakjes geregeld, en de mannen hebben precies een minuutje om indruk te maken. Het hoofdpersonage is geshockeerd, maar heeft toch bingo. De twee beginnen aan een wandering-tocht door LA, waar onze hero zijn uiterste, lieve best doet. In de best sequentie vraagt het meisje om 'een bekentenis'. Alle alarmbellen moeten afgaan! Geloof mij, vrouwen zitten altijd truth truth truth te daren, maar ze willen níet horen waar een man dan aan denkt. (Sowieso moet je doen alsof seks niet bestaat tot er geen weg terug meer is.) Onze held gaat de mist in, wat al grappig is, maar nog leuker is de scene er meteen na waarin hij het goed probeert te praten, met allerlei argumenten die hij net ervoor met zijn beste vriend heeft uitgewisseld (ondere andere over condooms). Uitgesproken tegenover een vrouw lijken diezelfde zinnen ineens zo.... smerig. Heel, heel typisch. In Search duurt net wat te lang, ik zag alweer 3 mogelijke eindes voorbij komen, en de allerlaatste onthulling is wat 'gewoontjes'. Maar aan de andere kant had ik het antwoord-apparaat moment in de laatste minuten niet willen missen. En de ochtend stoomt ook wel eigenlijk. Fijn.

Arrietty
Studio Ghibli (bekend van Spirited Away) op de Amerikaanse toer. Van mij hoeft het niet. Ze bewerkten hier het bekende Duimelijntje-achtige white upper class verhaal van 'The Borrowers'. (Ik herinner me daarvan een hele slechte live action versie met John Goodman...) Natuurlijk werd de setting hier wel naar Japan verplaatst, maar dan nog... Het is anders. Alsof de Japanse folklore niet vol eígen fantastische wezens zit. Arrietty (de kleine heldin) is een stoere redhead, abseilend met elastiekjes en andere houtje-touwtje oplossingen in de schaduwwereld van de kleine wezentjes. Vooral de ontmoetingen in de tuin met insecten en kat zijn leuk. (Iemand moet toch eindelijk eens Haas van Paul Biegel verfilmen, over de microkosmos van de Hollandse achterthuin...) Maar in het haast lege huis van de lenertjes komt een nieuwsgierig jongetje wonen. Die de wezentjes al snel in de smiezen heeft. Gevaar komt van de werkster, en hulp van een 'native' lenertje. Een mini-Rohin! Na zijn entree wordt het laatste half uurtje nog best enerverend.

Rainy Dog
Behoorlijk serieuze Miike-film... Ik zei behoorlijk he. Op een paar lolletjes na (pissen vanaf een dak) doet Miike hier in sfeervolle Aziatische noir. Het bekende lummelen op het strand-gevoel van Takeshi Kitano zit erin, maar ook (en dat vond ik nog verrassender) van die 'tijd verglijdt terwijl het arty regent'-momenten, zoals Wong Kar-Wai ze zo vaak heeft. De beste daarvan trok me als het ware in de film, na een half uurtje wat in het duister tasten hóe hiernaar gekeken moeten worden. Maar dan bezoekt de huurmoordenaar (en naar eigen zeggen 'geflopte yakuza', hij zit als Japanner niet voor niets in Taiwan, een degradatie) een bordeel. Beetje rondhangen terwijl de 'huisbaas' een liedje op zijn gitaar tokkelt. Prachtig. Daarna moeten er weer klusjes worden opgeknapt; in een meer standaard Miike-gag verstoort de huurmoordenaar steeds een potje 'Go'. (Of een simpele variant op dat bordspel.) Typerend voor de chaos in Miike's hoofd is dat het hele plot rond het zoontje van de huurmoordenaar (dat nu als een rainy dog achter hem aanloopt) nauwelijks aandacht krijgt. Voor sentimenten en toenadering is echt geen tijd. Tot de fenomenale strandscene dan, waar men nog een kadootje vind. Het jongetje speelt alsnog een cruciale rol, in een viervoudig twistend einde. (Waar ik keihard om moest lachen, en dat na zo'n 'serieuze' film... Dat viel misschien dan toch wel mee.)

Conflict
Een film uit Hollywoods Freudiaanse periode (denk aan Spellbound.) Dus een nogal simpele symbolentaal om 'de psychopaat' te verbeelden. In die tijd (en misschien nu nog wel) moest een slechterik in een Hollywood-film altijd hangen, dus als Bogie (jawel!) denkt de perfect crime te hebben gepleegd (als echtgenoot met meer interesse voor de zus van zijn vrouw) weet je dat hij er toch niet mee weg gaat komen. Wat de film leuk maakt, is dat ze toch twijfel weet te zaaien, want daar komt de psycho-twist, Bogie is zelf vergeten dat ie de moord gepleegd heeft. (Wij als kijker hebben 't wel gezien, al kon dat best een droom zijn.) Ik ging al een opzetje van de twee zussen vermoen, een dubbele femme fatale-truc! Met name een scene bij een 'pandjesbaas' (die een ring van de verdwenen echtgenote zou hebben) is erg beklemmend. Bogie draait langzaam door, maar voordat we echt met 'm mee gaan leven is het afgelopen. Dat zat erin.

echt no one is going to call me out on this one

maar Een man komt thuis van een lange reis,

in het stukje over Thieves Highway, is een fout die ik vergeten ben recht te zetten. al kun je het ook poezie noemen (de man komt terug uit een oorlog, WWII ofzo)

Ah, War Games (nog in de bioscoop gezien en dat je dan precies de doelgroep bent :). ja, ja Drive komt eraan. Moet eerst nog even wat andere dingen kijken en dan rapporteer ik, ongetwijfeld "waarom heb ik getwijfeld?" uitroepende, terug.

Joepie! Het forum gereanimeerd!
Kan ik gelijk mijn Volkskrant-lijstje dumpen:

1. A Separation
2. Rundskop
3. Animal Kingdom
4. Drive
5. We Need To Talk About Kevin
6. Black Swan
7. La Nana
8. Attenberg
9. Small Town Murder Songs
10. Submarine

Beste wensen allemaal!

kijk aan :) i almost couldn't agree more.

WarGames, heerlijk

over dit zinnetje was ik heel heel tevreden
Maar de oplossing in een hormonenfilm ligt toch in de ultieme tie-breaker. Hoe kom je als nulletje bij het kruisje.

Best wel wat films gezien, maar nauwelijks een waarvan ik het de moeite vind er iets over te zeggen.
En ja, ook weer wat slechte horror, ik leer het ook nooit af.
Met als dieptepunt A Serbian Film over een uitgerangeerde pornoster die terecht komt in een snuff movie.
Terugkijkend op dit gedrocht valt er eigenlijk best wat te lachen hoor, simpelweg omdat de perversiteit zo erg over de top is...maar toch maar mijden hoor.
Misschien iets als goede voornemen voor het jaar 2012: geen horror meer (lukt me toch niet).

Oh ja nog iets te zeggen over de grootste teleurstelling van het jaar, een film die ik nog niet gezien had: The Hangover.
Lovende kritieken...ehm ik heb niet zo veel moeten lachen hoor, nogal voorspelbaar allemaal met nogal zwakke dialogen die nergens komisch of gevat waren...goed de gebruikelijke dommige opmerkingen van de dikzak, maar daar heb je SpongeBob's beste vriend Patrick al voor.

Anti-Christ
Vrouwen.

40 Bonuspunten.

Rien à declarer (Dany Boon, Frankrijk, 2010)
Schiedam blijkt ook een filmfestival te hebben: SuikerZoet. Een aanrader. En gratis bovendien. Eind november was de zevende editie, met naar eigen zeggen 'drama en feelgood beelden in bijzondere locaties in de binnenstad'. Dat kun je wel zeggen: wij zagen deze Franse komedie in een Oud-Katholieke waterstaatskerk.
Regisseur Dany Boon, van de hit Bienvenue ches les Ch'tis, speelt zelf een Franse douanier. Benoît Poelvoorde zijn Belgische counterpart. Lachen, gieren, brullen... Feelgood, inderdaad. En wat ons betreft raak.

Submarine (Richard Ayoade, Groot-Brittannië, 2010)
Ferris Bueller op zijn Brits. De jeugdthematiek (sex en ouders), de clevere teksten, de comicstrip-achtigheid (voice-over, flashbacks, flash forwards, slow motion, worm's-eye view, bird's-eye view, de hele rataplan). Maar ook de weemoed, de zee, de regen en de rotsen van Wales. Niet toevallig een hit in het thuisland.

Carnage (Roman Polanski, Frankrijk, 2011)
Polanski zou er direct worden opgebost; plaats van handeling is Brooklyn Park. Twee jochies krijgen ruzie. De één mept de ander een paar tanden uit zijn bek. Ouders regelen de zaak en, u raadt het al, krijgen zelf bonje. Wij hadden deze zwartgallige komedie zwartgalliger gehoopt. Enger, gemener, zoals de baas zelf.

Beginners (Mike Mills, Verenigde Staten, 2011)
Vader en zoon, de één bejaard, de ander midden-dertig, zijn beiden eigenlijk nog groentjes in de liefde. Pa kwam pas uit de kast na ma's dood. Zoon had wel een trits vriendinnen, maar bij geen van hen ontstak het heilige vuur. Daar komt verandering in als zuchtmeisje Anna zich aandient.
En toen blies iemand het verhaaltje uit. Een uur niet in slaap proberen te vallen is lang, hoor.

Na een nachtje slapen...wel amusant en anders dat Anti-Christ. Dreigde een lange tijd een soort arthouse Evil Dead te zijn. Het miste uiteindelijk iets in dat laatste gedeelte, weet ook niet precies wat, vond dat eind visioen ook zo zwakjes gefilmd, bijna Oprah Book Clubachtig. Want Von Trier heeft wel humor met die psychoanalyse-voor-beginners opening (zoontje ziet ouders krikken, pleegt meteen zelfmoord...booya!) en die satanische Fantastic Mr.Fox is ook onbetaalbaar.

zoontje ziet ouders krikken, pleegt meteen zelfmoord...booya!

lol!

als Submarine als Bueller had ik nog niet gedacht, maar is een goeie :)

@Ludo: The Strange Case of Angelica … met elke minuut na de opening wordt het acteren slechter (dit is een schoolvoorbeeld van matige acteursregie, iedereen overcompenseert) en de dialogen in de film zijn simpelweg oersaai.

Het overdreven/slechte acteren en de herhalingen in de dialogen zijn typische stijlvormen van De Oliveira. Het spel is expres niet realistisch, wat in het geval van deze sprookjesachtige film op zijn plaats is. De dialogen hebben vaak iets koddigs. Man 1: ‘Het gaat niet zo goed met Isaac’. Man 2: ‘Oh, dus het gaat niet zo goed met Isaac?’. Man 1: ‘Inderdaad, met Isaac gaat het niet zo goed’. Als je er van tevoren rekening mee houdt, valt het allemaal reuze mee.

Bij De Oliveira zijn de recensies vaak beter dan de films. De kwaliteiten van Eccentricities Of A Blond Hair Girl ontdekte ik pas na het lezen van een uitstekende recensie in Cineaste.

Het overdreven/slechte acteren en de herhalingen in de dialogen zijn typische stijlvormen van De Oliveira.

ja zo ken ik er nog een paar! ;)

maar goed, wie weet geef ik 'm nog eens een kans. een oudje van 'm dan. als het even kan moet het toch wel goed zijn zonder boek erbij. (al voel ik me dan een conservatieve snob, bij zo'n uitspraak)

ik zit nog wel een beetje te popelen om een reactie of 2 op dat filmartikel, jungs. is goed voor mijn ego.

(ik moet gewoon geduld hebben)

Sans Toit Ni Loi
Niet moeilijk te zien waarom Olaf dit fantastisch vindt. Sans Toit Ni Loi is de Franse Wendy and Lucy. En al vanaf het begin zonder Lucy; deze film van Varda is harder en ook geconstrueerder. (Literairder, zo u wil.) Dat komt doordat personages af en toe de third wall doorbreken en hun gedachten (over het zwervende meisje) tegen de kijker uitspreken. Een erg mooie truc, en het pleit zeer voor Varda is dat ik de constructie (als die in 't midden een tijdje minder vaak langskomt) ga missen! Dan doe je iets goed. Sandrine Bonnaire is de Michelle Williams van de film, een vrije geest, zwervend over het Franse platteland. Het is winter, en de mensen zijn achterdochtig en alhoewel soms behulpzaam, altijd op hun hoede. Het meisje slaapt meestal in haar tentje, maar ook in een schuur, leegstaand pand, en met plastic overdekt radijsjesveld. Allemaal even treurig natuurlijk, en nadat het 'wanderen' eerst nog wel wat lijkt te hebben, wordt de situatie al snel precair. (We weten uit het begin al hoe het gaat aflopen....) Tot de mooiste passages behoren de dagen die het meisje met een filosofisch ingestelde herder en zijn vrouw doorbrengt, zonder religie een echt bijbels duo; en de dagen met een goedmoedige Tunesische landarbeider. (Die laatste lijkt recht weggelopen uit het oeuvre van Fassbinder.) Grimmig fraai, net als Bonnaire's vuile zachte handen, waar Varda (natuurlijk!) een paar keer de camera op richt. Nu nog een vertaling vinden voor de titel, Zonder Dak Doen... (Maar dat vangt niet goed genoeg het 'Sans Loi' aspect... Gebouw noch gebod, mwah.)

The Music Room
Van die Apu trilogy heb ik nog altijd maar één deel gezien, maar het zou best kunnen dat The Music Room me uiteindelijk inspireert om de rest ook te kijken; dit is een zeer toegankelijke Ray-film, met, zoals de titel voorspelt, een hoofdrol voor muziek. Misschien iets teveel muziek voor Westerse oren, maar dan nog, die Indiërs kunnen spelen, als George Harrison dit in 1959 had gezien waren de Beatles nooit opgericht. Maar niet alleen de muziek maakt deze film toegankelijk (want muziek, zelfs in raga-modus, is en blijft het meest universele wat er bestaat). Ook het verhaal heeft een grimmige sprookjesachtige grandeur, met trekjes van zowel Gatsby (!) en Shakespeare. Een man op het dakterras van zijn mansion, depressief lurkend aan zijn waterpijp, en meer ook niet. Zijn vrouw en kind gaan op reis, ze vragen of hij meegaat, maar hij blijft gewoon hangen. En dan gebeurt het onvermijdelijke; zijn familie vergaat, wat zijn lethargie nog verder opjaagt. Er is echter één obsessie waar hij nog een restje genot in kan vinden. Muziek. Zijdelings hieraan speelt nog de aankomst van moderne tijden, in de figuur van een selfmade-man met auto (het hoofdpersonage is een oude 'koning', of wat zijn titel ook precies is... Die rijdt op olifanten en paarden.) De laatste tien minuten zijn het mooist, als teken dat Ray de kijker betovert heeft weet ie me bijna vol te laten schieten met een muzikale kroonluchtersmotiefje van godbetert tien seconden, dat de opmaat vormt van Shakespeariaanse waanzin.

The Arbor
Poeh, deze documentaire in fictie-vorm zit zo propvol ellende dat ik er de tweede helft wel genoeg van had. Natuurlijk kreeg de regisseur het idee voor de film toen ie hoorde hoe de dochter van een piepjonge toneelschrijfster zich – histoire se repete – ten gronde had gericht, maar ik had toch graag een hele film over de schrijfster gezien, in plaats van over de verslaafde. De toneelschrijfster, uit de absolute goot van Bradford, is een jonge moeder, en verwerkt haar neighbourhood ervaringen in 2 toneelstukken; die behoorlijk wat succes kennen. Het stugge meisje raakt als een Amy Winehouse aan de drank, om al snel te overlijden, 3 kinderen van 3 vaders achterlatend. Dit aangrijpende levensverhaal wordt verteld door acteurs die teksten van geïnterviewden lipsyncen (een prachtige meta-zet). Ondertussen lopen ze door de buurt en worden scenes uit het stuk 'The Arbor' midden op straat met minimale middelen gebracht. Geniaal. Zat voor mijn gevoel een 90 minuten film in, met véél meer scenes uit het stuk. (De paar échte docu-beelden zijn ook erg mooi trouwens, OMG, die vader!) Maar al voor de helft voorbij is verlegt de regisseur zijn blik naar de oudste dochter, het 'letterlijke' zwarte schaap, kind van een Pakistaanse vader. (Dus eindeloos object van racistische bejegeningen, óók van haar moeder...) Dit meisje vertelt nagenoeg de rest van de film, en alhoewel ik medelijden met haar heb, worden haar 'nu ben ik toch écht gelouterd en ik ben eindelijk clean' praatjes langzaam irritant. Want ja, dit meisje verknalt haar leven in het kwadraat. Ook al overleeft zij wel, d'r moeder was er niets bij. Alles gaat mis. En dat terwijl ze na de dood van moeder al snel wordt geadopteerd door lieve pleegouders (hier ging ik denken aan het Amerikaanse pamflet Dear Zachary. 'Achteraf gezien hadden we zoveel meer kunnen doen.') Ik voelde een connectie met Le Gamin au Velo, door dat pleegouderschap, de regering zou eigenlijk moeten zorgen dat de staatsloterij altijd op die mensen valt, want je verdient zóveel respect. (En je krijgt áltijd gezeik, want de kinderen komen getraumatiseerd aan.)

A Religiosa Portuguesa
Grappig dat we het net over Manoel de Oliveira hadden, deze film vind ik vergelijkbaar geconstrueerd met even gekunsteld acteren, maar toch een heel stuk beter. Het zou kunnen helpen dat ik eerder al Les Pont des Arts van Eugene Green had gezien. Een excentrieke regisseur, zo kunnen we hier ook in beeld vaststellen. (Hij speelt namelijk ook ín de film een regisseur...) Zijn Beefheartiaanse dansmoves in een disco zijn hilarisch. Maar verder is dit een heel serieuze en kalme film, over een actrice met onwaarschijnlijke grote ogen in een crisisje, die ondertussen in Lissabon een film over de beroemde Portugese non maakt. De film veronderstelt nogal veel Portugese voorkennis. Zo is die non de schrijfster van een heel beroemd dagboek uit de literatuurgeschiedenis, niemand weet of dat nou fictie of werkelijkheid is. Green houdt van dat soort kunstzinnige raadsels, en hij laat de actrice hier ook buiten filmtijd langs de locaties van de opnamen dwalen; om nóg een non tegen te komen, die haar wat wijsheden meegeeft. Ondertussen bekommert ze zich om een adoptiekind, zodat ze ook zonder vriendje moeder kan worden. (Dat doet me ergens aan denken hmmm..) Maar ik zit te ironisch te doen, want deze film zit vol met langzaam passerende bootjes, fraaie shots (continu spelend met de focus, lichtjes scherp, lichtjes onscherp en iconisch pontificaal in beeld gebrachte gezichten) én een paar Portugese “schlager”-liedjes.

Zoals beloofd Drive.
En dan te bedenken dat ik die film bijna had overgeslagen omdat die zo mega-gewelddadig zou zijn. Wat een huilebalkjes, ik heb minstens 834 films gezien die gewelddadiger zijn. Dit is je ambient L.A. shit, daar waar Michael Mann altijd naar toe wil maar wat hem net nooit lukt. Refn doet het ook gewoon goed, gaat naar de bron en pleurt die soundtrack vol met Eno. +1 dude. Van te voren zat ik nog Gosling, Gosling, wat nou, maar inderdaad Gosling, Gosling, helemaal goed met dat rare glimlachje van hem. Verder gaat het helemaal nergens over, behalve dat je voorzichtig moet zijn met teveel een goedzak te willen zijn en dat autorijden langs neonlichten vet cool is. Dus bedankt Ludo voor het overhalen. :)

(The Driver wordt vaak genoemd als referentie, maar die is uiteindelijk nihilistischer, heeft betere vluchtscènes en De Grap. Al is die eerste rit in Drive heel ingetogen mooi.)

El Bulli (Gereon Wetzel, Duitsland, 2011)
Een uitverkochte zaal voor een kookdocumentaire. Okay, de vertoning was eenmalig en het was vakantie. Maar toch... Het moet niet gekker worden!
De docu legt droog verslag van het seizoen 2008/2009, toen El Bulli nog gold als het beste restaurant ter wereld. De eerste scene is veelzeggend: een ploeg van minstens twintig die als een geoliede machine er voor vijftig couverts dertig gangen in drie uur door jast. Elke vijf minuten een gang!
Tijdens voorjaar en zomer was het restaurant, gelegen aan de Spaans/Franse grens, geopend. Van oktober tot april ging de deur op slot. Dan verkastte chef Ferran Adrià met slechts een aantal vertrouwelingen naar Barcelona om te experimenteren. Wereldwijd worden ideeën opgedaan, recepten ontrafeld, bereidingswijzen gevarieerd. Net zolang totdat er een gerecht ontstaat, dat nog nooit eerder is gedaan. 'Avant-garde' is een term die Adrià vaak bezigt, 'deconstructie' een andere.
Op 30 juli sloot El Bulli zijn deuren om pas in 2014 weer open te gaan. Als stichting; nog beslotener. Zal dan de eerste plek in de San Pellegrino Top 20 op voormalige leerling Rene Redzepi worden heroverd?

Al is die eerste rit in Drive heel ingetogen mooi.)

dat liedje dat daar klinkt is ook Daft Punkig (geloof een productie van 1 van die robots) (dat had ik nog vergeten te gebruiken als argument) ;)

Die Kavinsky? (heb even gespiekt hoor) dat is geen ekte-ekte robot, meer een gelieerd programma. Maar zat verder te spieken en Refn heeft tot nu toe alleen maar troep gemaakt. Hoe kan dat toch?

en pleurt die soundtrack vol met Eno

LOL. Echt niet dat ik dan nog de bioscoopversie ga zien. ;) Briljant idee trouwens: "vandaag ga ik de film zien met een goede soundtrack, computer selecteer en pas even mijn persoonlijke voorkeuren in."

Drive besef ik steeds meer heeft wel een groot waar-begint-de-fantasie-van-de-reddende-engel potentieel, nietwaar? Al die geweldsscènes zijn op een of andere manier onnatuurlijk (licht dat dimt, strippers die poppen worden, hij rijdt herboren weg na in zijn buik te zijn gestoken.)

Even een lijstje opgesnord met verschillen bios - screener. {spoiler}

Behalve soundtrack, zijn er wat dialoog details. Maar het ziet er naar uit dat ik een voor mij prettige versie heb gezien met minder gedetailleerde shotgun-wonden en zonder die schorpioen/kikker parabel, die bij ons thuis net uitgebreid is geanalyseerd en dat zou me alleen maar doen verzuchten "niet dat verhaal weer!" :) Bovendien vind ik het zo fijner dat de Driver doet wat hij doet omdat het hem het beste lijkt om uit de situatie te komen ipv dat het doet omdat hij niet anders kan (een soort duffe geweldsmachine.)

Zeg maar, het verschil tussen Le Samuraï en Henry: Portrait of a Serial Killer. (uitstekende film overigens die laatste, maar dat liefde-kan-hem-niet-veranderen ding ramt er toch de eerste keer het meest effectief in.)

aan het einde hoopte ik eigenlijk dat de film gewoon zou eindigen met Gosling tegen die motorkap, maar dat is misschien te katholiek gedacht

Extreme Movie
Met afstand de slechtste film die ik ooit heb gezien. Geen enkele redeeming value, whatsoever.

gheh, i propose a title change.
op d'een of andere manier past daar wel t random feitje bij dat ik vandaag uit de VPRO Gids leerde dat Luc "Leon" Besson in het begin van de nineties met de veertienjarige Maiwenn een relatie aanknoopte; en haar (@16 en net bevallen van een kind) verliet voor Milla Jovovich.

LOL. Echt niet dat ik dan nog de bioscoopversie ga zien. ;) Briljant idee trouwens: "vandaag ga ik de film zien met een goede soundtrack, computer selecteer en pas even mijn persoonlijke voorkeuren in."

Dat katholieke einde van Ludo vind ik helemaal niks :)

(delen van) de soundtrack die Johnny Jewel (verhaal daarachter hier) voor de film gemaakt heeft worden onder de naam Symmetry uitgebracht. Hier te beluisteren. Needless to say, music to play while driving at night...

..uit de kofferbak haalde...

Needless to say, music to play while driving at night...

zolang je niet de neiging krijgt dingen in kofferbakken te gaan doen dan ;)

Wat me niet zo bevalt aan dat schorpioen verhaal is dat hij zo in wezen een psychopaat wordt, want hij kan niets anders dan "steken". Okay, dat wordt een beetje verzacht door dat "he's a hero/a real human" liedje (even uit mijn hoofd) maar dat vind ik weer zo idealistisch. De schorpioen die uit hem dreigt te komen (dat ademende jack) is eigenlijk goed genoeg.

Het is wel eens interessant om zo screener te zien omdat je dan merkt hoe een paar veranderingen een film op het laatst toch een flink andere betekenis kan geven. In die screener versie gaat wat mij betreft op het moment dat hij zijn buurvrouw voor het eerst de deur in ziet gaan zijn fantasie los. Driver is dan een geïsoleerde figuur die een reddende engel fantasie activeert. Dat eindshot van Ludo zou het zeg maar bevestigen. :) [beetje in traditie van Kitano's Boiling Point van dat jongetje wat op de w.c. een heel avontuur met sacherijnige yakuza fantaseert,Lost Highway ook misschien.]

ik vraag me af of ze beide versies dan op de 4 disc extended bladibla blu-ray gaan zetten (is die 1e versie Refn's cut, of is ie het óók (of zelfs meer) eens met die bios-versie?

Nee, volgens mij zijn beide zijn cut. Die screener was voor Cannes en was op een paar details (ook geen aftiteling bijv.) nog niet helemaal af. In die tussentijd zijn er nog wat dialogen/zinnen toegevoegd. Denk niet dat er een versie-cult gaat ontstaan (behalve in mijn hoofd...en misschien al die downloaders :)

Thank You For Smoking
Mwoah, beetje overgewaardeerd. Het VPRO stukje is lovend en meende me ook positieve geluiden te herinneren. Best te pruimen maar niet spectaculair, misschien verwachtte ik te veel radicale standpunten over de tabaksindustrie.

Das Leben der Anderen
Historisch gezien fascinerend, maar ook in het licht van Google en Facebook die ons allemaal profileren. Marketeers mogen een hoop meer van ons weten dan de regering maar dat alles geregistreerd wordt is dus ook niet nieuw (zie kaartenbakken). Mooie film, maar coda't iets te lang door naar m'n zin en vrouwen worden gerepresenteerd door een rol van betekenis die bovendien nog slechter uit de verf komt dan de foute mannen.

Best te pruimen

stand up comedy drumroll

2x volledig eensch trouwens.

The Art of the Steal
Als advocaat van de duivel probeerde ik nog een tijdje te denken 'ach het zijn maar wat papiertjes met verf' en 'ja zo'n testament, dat geldt toch ook niet voor eeuwig'... Tja. Het zijn inderdáád geen schilderijen meer, maar onverhandelbare goudstaven, die machtswellustelingen graag willen hebben. En je kunstcollectie 'voor eeuwig niet uitleenbaar en verkoopbaar' verklaren, is niet houdbaar (lijkt mij) maar dan nog mag je er als dode toch vanuit gaan dat ze een jaartje of tweehonderd je laatste wens respecteren. We leren in deze fijne, typical American Story, dr. Barnes kennen, en man die een fortuin in de medicijnen vergaarde, maar met een working class achtergrond, die graag de elite jende. (Beste stunt: het beheer over zijn collectie aan een black university geven... Vinden de Philly upper class Perelmannetjes níet leuk!) Barnes hing zijn honderden werken (van Matisse en Renoir enzo) in een eigen gebouw, allemaal dicht op elkaar, nauwelijks commercieel geëxploiteerd. Dit is zo mogelijk een nog veel grotere schoffering, althans, volgens de kunstwereld. (Die zogenaamd het beste met de werken voor heeft, maar alleen aan money, money, money denkt.) Dus zinnen ze op een manier om de werken in hun bezit te krijgen. En zoals we weten regeert er maar één ding in het kapitalisme. Je kan een moord plegen, je kan banken laten omvallen, als jij de backing van the powers hebt kom je er mee weg. Dit wordt volkomen eenzijdig (heerlijk eenzijdig zelfs) uit de doeken gedaan door afficionado's van Barnes. Geweldige figuren, die met smaak vertellen. Mijn favoriet: het Woody Allen-achtige mannetje dat tijdens een demonstratie een interview aan de docu staat te geven, en dan ineens PHILISTINES!!! schreeuwt. Maar er zijn meer sterkarakters. Ook in het slechte kamp. De aalgladde ambitieuze Richard Glanton, die de kunstcollectie mee op tournee neemt, een verdedigbare zet, maar desalniettemin het begin van het einde. En dan de gouverneur van Pennsylvania – Oh Amerikaanse democratie!- kennelijk nog altijd diezelfde louche types als uit All The King's Men.

The Prowler
Vooral in het eerste kwart is dit een zeer goede noir. Het begint al met het openingsshot; dat (ook) de kijker tot een gluurder maakt. (Ultiem cine-meta eigenlijk...) De vrouw die wordt 'bekeken' belt agenten, die haar sussen en het allemaal maar wat overdreven lijken te vinden. (Opnieuw de gedachte van de kijker verwoordend, want ja, dan moet ze maar niet naakt voor 't raam gaan staan!) Maar langzaam krijgt een van de agenten wat griezeligs. En hij (Van Heflin) blijft maar terugkomen voor 'checkups'! In de beste scene van de film peutert hij met een haarpin van de dame (die hij ongevraagd uit heur haar 'leent') een kastje van haar echtgenoot open. (Allemaal heel symbolisch natuurlijk, eerst het kastje dan...) Het slot houdt hem maar even tegen, meldt ie triomfantelijk. De vrouw zegt; soms kan een klein beetje vertraging precies genoeg zijn. Je denkt; ze heeft door dat ie een creep is. Maar nee hoor, ze wordt verliefd. Volgens David Thompson uit onverbloemd Amerikaans opportunisme, weg van een slecht huwelijk. Vanaf dat moment komen we op standaard noir terrein. Het op zich voorspelbare einde van de echtgenoot is zeldzaam koelbloedig en zelfs schokkend. Toch gaat het tijdens die handelingen mis op alle niveaus; de agent schiet zich tijdens de afrekening in zijn eigen arm; ik meende (of hoopte) per ongeluk terwijl hij een zelfmoord-opzetje probeerde neer te leggen op de lawn. De rechtszaak die volgt is zoals gebruikelijk een aanfluiting. (Ik háát rechtszaken midden in noirs.) Pas in de laatste 10 minuten weet de film zich daarvan te herstellen, in een Johnny Guitar-melodramatische western-wending.

Guy and Madeline on a Park Bench
Interessant; waar Midnight Kiss de mumblecore een leveltje hoger tilde qua dialogen, doet deze dat wat betreft sfeer. Heel nauwkeurig vangt de film de gevoelens van net na een break-up. En dat lukt vooral bij Guy, de (niet al te beste!) jazz-trompettist die vlucht in muziek en een rebound love. Het mooie is dat deze gevoelens nagenoeg woordloos worden overgebracht, net zoals in de geniale intiteling de hele voorgeschiedenis in een paar shots wordt verteld. Echt subliem gedaan. Het Madeline gedeelte van de film komt er wat minder uit; misschien ook doordat het rebound love meisje meer indruk op me maakte (en überhaupt ook veel speeltijd krijgt.) De scene dat zij Guy ontmoet in een metro, erg spannend. De jazz-liedjes vormen een mooie soundtrack, de musical-nummers klinken heerlijk old school, maar werken meer als fragmenten uit van die YouTube flashmob-filmpjes. Minder uniek dan de kalmte die in de rest van de film heerst. Af en toe onderbroken door wat rants en pick-up pogingen, want – eigenlijk had dat mededeling numero 1 moeten zijn – dit is natuurlijk eerst en vooral een geweldige ode aan Cassavetes early movies. Leuk trouwens dat Boston, zat die Nederlandse toeteraar Jorrit Dijkstra niet ook daar? Misschien is jazz werkelijk nog altijd groot daar. Perfect einde trouwens. Weten wanneer je moet stoppen.

Profession: Heartbreaker
De Engelse titel is leuker dan de Franse. Maar deze Franse Crazy Stupid Love is véél leuker dan de 'echte'. Typisch toch dat twee films in zo'n kort tijd bestek hun romcom-verhaal ophangen aan die beroemde Dirty Dancing-move. Waar Crazy Stupid Love zichzelf echter veel te serieus nam, gaat L'Arnacœur gewoon voor de grappen en grollen. Romain Duris is lang niet zo knap als Gosling, maar hij heeft wel dat donkere gevaarlijke waardoor je gelooft dat vrouwen voor 'm vallen. Treffend geillustreerd in het Marokkaanse intro, wat (voel ik intuitief zonder nou iets specifieks aan te kunnen wijzen) knipoogt naar The Man Who Knew Too Much, van Hitchcock. Het zal de woestijn gewoon zijn. Daarna gooit men er een vleugje James Bond-parodie overheen (Duris wordt gesteund door verbluffende hi-tech apparatuur) en vertrekt men naar Monaco. (Dat is nog altijd zéér Hitchcock bedenk ik me.) Daar wacht Duris zijn moeilijkste klus, een dame (Vanessa Paradis) die op het punt staat te trouwen. Voorspelbare, maar zeer amusante verwikkelingen volgen, de 'nu moeten er tranen komen'-running gag is geweldig. Als je mij kan laten lachen om fysieke humor ('de gevoelloze rechterdij') doe je wat goed. Minder geslaagd zijn wat geweldsuitbarstingen met een potige Serviër. Ook begon het me op te vallen dat het komische duo dat Duris met de techniek ondersteunt (een echtpaar) in werkelijkheid (dus als acteurs) elkaar helemaal niet zo lijken te mogen. Wederom puur intuïtie. Zul je zien dat ze getrouwd zijn.

Thank your for smoking (Jason Reitman, 2005)
Amusante film, maar een 4 sterren film? (Cinema.nl)
Neuh…

The Book of Eli (Albert Hughes, 2010)
Stijlvol vormgegeven film die aanvankelijk wel wat gemeen lijkt te hebben met I am Legend (met Will Smith).
Maar Denzel Washington zie ik dan toch wat liever.
Solide actie, best goed gedoseerd en mij bevalt de kalme 'pacing', (niet het laatste half uur in een schreeuwerige stroomversnelling)
Het plot is best verrassend, doch wat ongeloofwaardig.

Drive (Nicolas Winding Refn, 2011)
Al veel over geschreven, ook op dit forum.
Degelijke film, die uitblinkt in sfeer en op je gevoel werkt, niet in de laatste plaats door de sferische 80's soundtrack en dromerige verstilde fotografie die af en toe sterk lijkt op de beeldtaal van David Lynch.
Goed dat de held heel erg zwijgzaam is, dat compenseert de goede looks een beetje (geen vervelende wise cracks)

*Spoiler*
Mijn opvatting over het einde van de film is dat de held toch echt is overleden, maar op 'de eeuwige racevelden' verder crosst.

We need to talk about Kevin (Lynne Ramsay, 2011)
Tilda Swinton.
Deze film wordt zo goed als volledig gedragen door haar.
Swinton speelt een moeder van een zoon Kevin, die iets vreselijks gedaan heeft en die van kleins af een pesthekel aan zijn moeder heeft.
Is Kevin het kwaad zelve?
Of is het de moeder die in gebreke is gebleven?

De eerste 3 kwartier heb ik ademloos gekeken, daarna zakt de film helaas een klein beetje in (niet helemaal gelukkig) en zat ik te wachten op wat zoonlief nu precies gedaan heeft.
Je zit zo dicht op Swinton's huid, die worstelt met schuldgevoelens, nachtmerries en boze ouders van slachtoffers dat de schuldvraag, wat haar aandeel in de ellende precies is niet meer echt ter zake doet en alleen nog maar diepe mededogen rest.
John C Reilly vind ik wat misplaatst in deze film en daar blijk ik niet alleen in te staan...
Met terugwerkende kracht een top 10 candidaat voor 2011.

Black Swan (Darren Aronofsky, 2010)
Net als bij Swinton zit je bij deze film ook heel dicht op de huid van de protagonist, in dit geval Nathalie Portman die een perfectionistische balletdanseres speelt.
Anders dan bij We need to talk about Kevin, trekt Aronofsky visueel wat meer uit de kast, om het claustrofobische, dicht op jezelf zitten weer te geven, maar gelukkig niet op die vermoeiende wijze als bij zijn draak Requiem for a Dream.
Portman is fantastisch.
De verdrukte sexualiteit en verstikkende moeder deden mij wat denken aan Haneke's The Piano Teacher, maar die film is toch wel veel onvergeeflijker.
Black Swan eindigt weliswaar met een dood, maar treurig hoeven we niet echt te zijn, het is haar immers gelukt de perfecte Black Swan te dansen.

The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford
(Andrew Dominik, 2007)
Op het IMDB forum dwepen ze met deze film, wordt in 1 adem genoemd met There Will Be Blood.
Toegegeven, het is allemaal heel smaakvol.
Brad Pitt heeft de juiste looks en de juiste cool voor Jesse James, je begrijpt waarom mensen tegen hem opkijken.
En Casey Affleck laat verrassend goed spel zien, daar kan zijn broer nog wat leren.
Maar voor mij was de film over het geheel genomen eigenlijk een soortement van veredelde docu van National Geography Channel of Discovery Channel.
Ik kijk graag naar deze zenders dus niet mis mee hoor :)

The Trip (Michael Winterbottom, 2010)
Ik denk dat ik deze film een andere keer moet gaan zien, want ik kwam er niet in.
Lijkt mij ook meer op een soort van compilatie, losse fragmenten die geforceerd zijn samengevoegd om er een film van te maken.
Misschien leuk als TV-serie?
Ik heb (nog) niet moeten lachen.
Volgende keer beter?

niet gelachen?! wow.

Maar voor mij was de film over het geheel genomen eigenlijk een soortement van veredelde docu van National Geography Channel of Discovery Channel.

gheh, mooi. eens. toch is die film heel goed blijven hangen bij mij. in een tobbe in bad enzo, misschien moet Reichardt maar eens een remake doen. of nee, beter, in mijn hoofd is het alvast zo'n soort film geworden.

Nog niet gelachen, ik heb het na een klein half uurtje afgezet, kan best aan mijn stemming gelegen hebben, hij krijgt een herkansing hoor :)

@OMC: Refn heeft tot nu toe alleen maar troep gemaakt. Hoe kan dat toch?

Heb je al zijn films dan al spiekend in zijn geheel gezien? :-) De Pusher-trilogie heeft meerdere geweldige momenten (van drama naar komedie en geweld) en dito acteerprestaties (Kim Bodnia in deel I, Mads Mikkelsen in deel II en Zlatko Buric in III), Valhalla Rising is de Viking-versie van Drive en Bronson haalt A Clockwork Orange naar de 21ste eeuw. Alleen in Fear X verdwaalt Refn samen John Turturro ietwat jammerlijk in David Lunch-avondland.

de Viking-versie van Drive

hehe, Viking films zijn niet te vertrouwen...ik heb er trouwens geen een gezien hoor, die posters zien er zo aso-videotheek om de hoek uit. Sorry, mijn fout.

Schijnt hem overigens vaker te gebeuren heb ik begrepen: lees wel eens verhalen van boze Amerikanen die na de trailers van Drive een soort Gone in 60 Seconds kloon verwachten en dan stilte in gesprekken moeten verwerken.

http://www.openculture.com/free_film_noir_movies

via Salon Indien.

gratis noirs. en precies op tijd,, aangezien ik op TT 101 lees dat Ziggo en Xs4all PirateBay gaan blokkeren. (dat zal uiteindelijk wel weer loslopen, maar toch)

van het rijtje daar heb ik er 8 gezien. The Man With the Golden Arm kreeg nog een mention in mijn eindejaarsartikel.
(ook Scarlet Street is natuurlijk heel goed)

Lekker lijstje. Archive.org is sowieso een goudmijn. Tijdens de kerstvakantie heb ik via deze site eindelijk The Bigamist van Ida Lupino gezien. Streaming ziet het er allemaal wat belabberd uit (en noir is van zichzelf al zo donker!), maar soms is er niet beter.

je kan ze ook downloaden toch? (checkt) ja. in avi. dus dat zal alleszins te doen zijn op een laptop.

al klopt het dat juist noir lastig is voor pixelige video-bestanden (die kunnen heel slecht tegen duisternis, water, en rook) :D

jammer dat Outrage van Lupino er niet bij staat...

lees wel eens verhalen van boze Amerikanen die na de trailers van Drive een soort Gone in 60 Seconds kloon verwachten en dan stilte in gesprekken moeten verwerken.

Er was zelfs een rechtszaak die prompt de Top 10 haalde in de lijst Most Ridiculous Lawsuits 2011 op www.FacesOfLawsuitAbuse.com

http://www.facesoflawsuitabuse.org/polls-archive/
(klik op 2011 Annual Poll

en
http://popwatch.ew.com/2011/10/11/drive-trailer-lawsuit/

HOeveel van die semi-naakte Tumblr blogs zijn er eigenlijk..,

Denk aan een ijsberg...het topje is zeg maar mannen-mode, wat muziek-rips, wat 70s nostalgie, de rest is lekkere wijven. True story.

gheh :)

wat me daaraan nog het meest verbaasd is dat er dus kennelijk steeds mensen zijn die denken 'oh ik moet een eigen beginnen' (terwijl er al zoveel zijn)

Trouble in Mind
Kijk, met een neonoir maak je me al blij. Maar met een mislukte neonoir uit de eighties helemáál. Door de looks, de uitzinnige kapsels, en natuurlijk de muziek. Muted trumpet, Marianne Faithfull en bovenal van die After Hours-achtige synths + new age strijkers + galmende klik klak-snares instrumentaaltjes. Heerlijk. Trouble in Mind is een volkomen uitzinnige film, ergens tussen Dune, The Fifth Element en Verhoeven. (Maar dan niet al te sci-fi) De film speelt zich wel af in een dystopische toekomst, maar het politiek gestel, blijft m.u.v. Noord Koreaans-massaal aanwezige soldaten buiten beeld. (De soldaten stáán er wel, maar doen bijzonder weinig.) In deze grauwe wereld arriveert Kris Kristofferson, met zwarte Jandek-hoed en bespottelijk briljante baard. (Zwartgrijs, maar wit aan de kin, met daar dan een zwart streepje doorheen.) Het is jammer dat hij kan spreken (ik kan best een plot verzinnen waarin ie 'mute' was) want ik vind Kristofferson maar een matig acteur. Nu geeft dat hier niet zo... De Hoed keert uit de gevangenis terug naar zijn stamcafé waar een Connie Palmen-typeje en een verzameling Starwars Cantina bums resideren. (Een poetische Afrikaan met Lupe Fiasco-bril die Solo wordt genoemd, bijvoorbeeld.) Ook een van de Carradines arriveert met z'n engelachtige meisje Lori Singer. Als er één rechte lijn in de film zit, is het Carradine, die arriveert als normale jongen met Denver-kapsel, en met elke scene in de verderfelijke city excentrieker wordt. (Oorbellen, make-up) Tot ie als Bowie eindigt. Meer weet ik eigenlijk niet te signaleren in deze bizarre chaos. Divine valt nog op, als slechterik. Jammer dat hij/zij stierf voor ie Little Brittain kon zien.... (En kon guest starren!)

Last Train Home
Tót de woede-uitbarsting vond ik dit een vrij gewone documentaire, die wel wat langzamer had mogen worden verteld. Juist om het verglijden van de tijd wat beter te illustreren, want nu lijkt dit Chinese gezinnetje propvol drama te zitten. (En dat ís ook zo op microschaal) Maar toch, de film bestrijkt meerdere jaren. Ik had best nog wat meer claustrofobische tijd in de bedompte naai-ateliers én in de trein willen doorbrengen. De flarden van verhalen van de mede-passagiers zijn prachtig. Ik las er gisteren nog wat over in de krant, maar het Chinese nieuwjaar eist het uiterste van het Chinese openbaar vervoer. En van de mensen. Hemeltjelief. De beelden van hordes reizigers, een stampede is nooit ver weg. 'Wat sta je nou te lachen' bitst moeder tegen haar Bambi-achtige lieve dochter, die met school is gekapt, en net als haar ouders 20 jaar eerder, van het paradijselijke maar straatarme platteland naar de grote stad is gegaan. Zij is het personage dat de dramatiek van het Chineze boerengezin tot leven brengt. Juist omdat vooral het tweede kind (de zoon!) belangrijk wordt gevonden. En nu opa dood is heeft het meisje niemand meer. En als dat borrelende conflict, als iedereen die ene keer per jaar weer terug thuis is, uitbarst... Hartverscheurend. (Zelfs in de fourth wall komen krasjes.)

The Rise and Fall of Legs Diamond
Er schijnt ook een Broadway musical van deze film te bestaan, wat enigszins raar lijkt voor een variant op Scarface. Maar 'Legs' is een zwierende schurk, met een schare voluptueuze Italiaanse aandoende dames om zich heen. Bovendien is hij een een uitstekend danser. (Erg veel demonstraties geeft Ray Denton daar niet van overigens.) Toch zijn z'n schelmenstreken op de dansvloer (en in de bioscoop) uit de openingsfase erg vermakelijk. Hij heeft dan nog wat van Cary Grant, een gladjakker met een doodzieke broer (Warren Oates). Maar hoe dichter bij de mob-top, hoe vervelender. Het wat al te bekende thema. Het knappe aan de film (en van regisseur Boetticher) is dat ie er in 100 minuten een heel epos doorheen jast, zonder dat het rommelig wordt, of onafgewerkt. De korte scenes weten kennelijk toch net genoeg indruk achter te laten. (De eerste stappen als bodyguard van een bijfiguur, die zich bescheurt om Legs' capriolen.) Ook een sequentie met bioscoop-reels (tijdens een Europa-reisje) is best uniek. (Plots 'echte' beelden.) Dat uitstapje leidt het einde in. En denkende aan Pacino, in dit genre is de fall vanaf the top of the world (die woorden worden ook hier weer uitgesproken) natuurlijk het best. De scene waarin Legs 'kennismaakt' met het Italiaanse syndicaat dat bij zijn afwezigheid de boel heeft overgenomen, scherp en spannend.

http://images.moviepostershop.com/trouble-in-mind-movie-poster-1985-1020550754.jpg

Wow, dat Trouble in Mind klinkt als een totale aanrader. :)