Filmforum

Meek’s Cutoff is magnifiek. Ik heb nog wel even een weekend nodig om er meer over te kunnen zeggen. De film heeft ook voor mij een perfect einde. Klopt het, Olaf, dat je uiteindelijk geen recensie hebt gepubliceerd op de Subs?

Ik had bij het kijken de ondertiteling aangezet, omdat dat vaak handig is (bij Mumblecore zou het zelfs een verplichte optie moeten zijn), maar in het geval van Meek’s Cutoff had ik het gevoel vals te spelen. In het begin zijn de dialogen nauwelijks te verstaan. Een bewuste keuze van de filmmakers, dus ik kreeg dankzij de ondertiteling meer informatie dan de bedoeling geweest zal zijn geweest. Ik zou in de eerste nachtelijke dialoog vermoedelijk nooit gehoord hebben dat de immigranten hebben overwogen gids Meek op te hangen, omdat ze hem niet vertrouwen en vermoeden dat hij hen expres laat verdwalen. Op dat moment wist ik niet eens zeker wie van de personages Meek was.

Nee, ik heb geen recensie geschreven. Baal van mijn eigen non-output. Ja, ondertitelaar die te actief is hahaha. Zag hem op IFFR, was niet eenvoudig. Het einde is inderdaad fantastisch. Ik schreef ergens op het web dat ik 200 films op kan noemen die laten zien dat oorlog waanzin is, maar probeer nog eens 1 film op te noemen die laat zien dat uiteindelijk, aan het einde van de rit, vertrouwen onontbeerlijk is. Je kunt er ook nog de tijdsgeest in lezen he. Meek als PVV. Michelle Williams als Groen Links. Waardoor het een enorm humanistische film wordt. Ik hou van films die door een traag tempo je deelgenoot maken van het tempo van het leven dat wordt verfilmd. Vaak is dat noodzakelijk om de dingen te kunnen begrijpen (Stellet Licht, of Parque via). Neem de eerste 20 minuten van Meek's cutoff. We zien een paar huifkarren een rivier oversteken, waarna ze pauzeren om eerst de kleren te drogen. Zo langzaam gaat het dus. Dat moet je weten, dat moet je voelen. Dat is belangrijk voor de rest van de film. Dat zorgt ervoor dat het einde er zo inhakt.

Neds
Non-educated delinquents borduurt voort op de succesvolle Britse 'scum'-films uit het verleden, en daar ben ik altijd gevoelig voor. Zelfs voor een Ray Winstone-achtig in de hoofdrol is gezorgd. Al lijkt de dikke gozer ook nog wat op Tim Knol. Dat is meteen het enige sympathieke aan hem, het verraderlijke ergens. Dit studiebolleke, hoe kan hij toch zo slecht zijn? Nou, één zomervakantie. Niets schrijnenders en mooiers aan deze film dan de realisatie dat zes weken vakantie iemand kan verknallen. Juist een arme jongen uit een Schotse arbeiderswijk, streber en uitblinker op school, maar zodra die sluit heeft hij niets anders op terug te vallen dan de straatcultuur en jarenlang opgebouwde woede. En daarin is zijn geldingsdrang even groot. Nog even terugschakelen naar school, want daar zijn de leraren geweldig goed getroffen, of het nou gaat om de cynische rector, die zich met galgenhumor op de been houdt, of de uitgebluste leraar die in een hokje de losers en brekebeentjes in de gaten mag houden. (En meer ook niet.) De buitenschoolse activiteiten bestaan uit hooliganisme, onderbroken door beklemmende gezinsscenes. Britten zijn altijd goed in ontzettend foute papa's (Distant Voices, Still Lives!) en de vader in dit verhaal mag er ook weer wezen. 'Come downstairs you fat cow'. Toch had ik hem in nog wel wat meer scenes willen zien. (Maar ja, hij is nooit thuis natuurlijk.) Enigszins verrassend neemt de tot dan zeer realistische film in het laatste kwart een mystiek-katholieke wending. Dat had van mij niet gehoeven, maar het maakt het einde wel wonderlijk. Een groepje Neds op excursie naar een safariparkje. Parkbeheerder: 'Get back in the car', Ned: 'Don't worry I won't touch your fucking lions!'. En even later duiken die beesten natuurlijk toch op. Zo nep dat ze net zo goed over hadden kunnen schakelen op Tom & Jerry-animatie, maar het maakt het einde er niet minder op. Wie heeft er een bijbelquote paraat? Deze misschien: Als lam is Hij gestorven, maar als leeuw zal Hij afrekenen met zijn vijanden.

Jane Eyre
Hm, het lijkt wel Wuthering Heights dacht ik na een tijdje. Maar dit is toch Austen? Wat een 'rauwe' versie dan zeg... Och nee. Waar Austen-heldinnen zélf nogal hysterisch zijn, komt de waanzin bij de Bronte-zusjes vanuit de omgeving. En eigenlijk is dat spannender, meer Von Trier. (Maar zowel bij Austen als bij de Brontes komt er aan het eind een deux ex-machine oompje met een zak geld....) De plaatjes in Jane Eyre zijn om door een ringetje te halen. Dat kon je wel verwachten, maar toch, echt schilderachtig in licht (en vooral) duisternis. Mia Wasikowska is de titelheldin (met curieus accent, het schiet alle kanten op voor mijn gevoel) maar met de juiste koele vastberadenheid. Ze lijkt net Tilda Swinton. Na wat kortstondige flashbacks in een chaotische raamvertelling, wordt de film echt mooi als “Belle” Jane in het afgelegen Rochester aankomt. Daar wachten Judi Dench de huishoudster en “La Bete” (Michael Fassbender) op haar. De laatste is erg sterk, maar dat is dan ook het ultieme Bronte karakter. Impulsief, een duistere orkaankracht van lusten en negatieve gedachten. Hun opbloeiende romance en de Fritzl-twist; zeer geslaagd. Alles wat erna komt voelt wat geforceerd en gehaast aan.

True Grit
Is dit nou een remake, of zijn de Coens teruggegaan naar de roman en hebben ze dáárvan een nieuwe bewerking gemaakt. Ben nu toch wel benieuwd naar de eerdere film, want True Grit is een stuk leuker dan ik had verwacht. Eerst wat mopperen. Die raamvertelling, waar is die nou voor nodig!? Is het om Steven Spielberg, die een credit krijgt als executive producer, te plezieren? Het openingsshot is mooi en mysterieus, daar had niemand doorheen hoeven praten, en zeker geen oudere versie van het hoofdrolspeelstertje. Om over het overbodige coda nog te zwijgen. Het begin is sowieso wat moeizaam; meisje komt aan in Western-stadje, waar het decor lelijk digitaal is (de looks zijn überhaupt niet verschrikkelijk geslaagd) en dan lijkt de film ook nog op de komische toer te gaan, met wat flauwe grapjes. (Niet dat de film geen grappige elementen kent, ze moeten alleen niet benadrukt te worden.) Maar na die eerste paar minuten, en met elk belangrijk personage dat Haylee Steinfeld tegenkomt, wordt de film beter en beter. Het meisje ratelt aanstekelijk en verbluft daarmee oude western-cracks Jeff Bridges en Matt Damon, die beide mee worden getrommeld op een tocht om haar vader te wreken. Vooral Matt Damon is opvallend sterk; zijn personage schiet alle kanten op (van vervaarlijk en sleazy, naar dom, naar heroisch) en toch blijft hij geloofwaardig. Als dit een klassieker was geweest was Bridges net zo sterk, maar ik had het gevoel dat zijn personage nog smoezeliger en charismatischer had kunnen zijn. (En misschien wel 'in action' het loodje had moeten leggen.) Niettemin is bijvoorbeeld de sequentie rond het opzetten van een hinderlaag in een mountain cabin erg mooi. (De oude baas legt vanuit de schuilplaats rustig uit wie daar ten tonele verschijnen.) Ned Pepper wordt trouwens vertolkt door de nog altijd wat onderschatte (en intense) Barry Pepper. Ook de bizarre randfiguren doen hun werk. (Man in bearsuit!)

Get Low
Vooraf dacht ik dat dit een soort Whales of August zou worden, een sentimentele showcase voor oudjes; hier dan Bill Murray en Robert Duvall. Nu is natuurlijk alleen de laatste echt oud, en Bill Murray, die heeft eigenlijk meer/maar een bijrol. Get Low heeft op haar beste momenten wat weg van een boek van Wallace (die o.a. Big Fish schreef). Een American Gothic Tale, met excentrieke figuren, die een raadselachtig verleden met zich meedragen. Robert Duvall speelt een kluizenaar, die na 40 jaar afzondering maar eens een feestje wenst te geven. Een funeral party! Begrafenisondernemer Bill Murray (met snorretje net Ian Holm) ruikt geld en wenst wel mee te werken. Gaandeweg wordt duidelijk dat het niet zomaar een afscheidsfeestje is; we zien flitsen van een brand, en er wordt een mysterieuze Reverend opgezocht, maar áls het feestje en de onthullingen komen valt de film plots uiteen. (Terwijl de muziek de boel driftig probeert te lijmen) Het idee is ergens gewoon té mal, de situatie nep, de onthulling te liefjes, en op deze manier schoon schip maken voor je dood, ik vond het ineens egotrippend Amerikaans.

geen van de lezers hier zal het níet weten maar Ned Pepper is de schurk in True Grit (en de man voor wie die hinderlaag wordt gelegd) :)

of moet ik dan zeggen niet niet hmm. anyway. te vroeg voor driedubbele ontkenningen :P

[b

Dat wordt vet!

inderdaad!
Le gamin au vélo
Mijn eerste Dardenne-broertjes film. De eerste minuten zijn schokkerig, er is een ongemakelijke spanning en ik krijg de indruk naar een film van Haneke te kijken. Maar al snel slaat de sfeer om, al blijft het een beetje ongemakkelijk. Een hyperactief jongetje, op zoek naar zijn vader, in een heuvelachtig dorp met bossen rondom. De thema's zijn zwaar, maar de film als geheel bijzonder luchtig, soms zelf heel komisch. Niet in de laatste plaats door de acteerprestaties van de kapster (Cécile de France) die besluit het jochie in huis te nemen. En dan is het net Truffaut's '400 Blows', want de jongen gaat de wereld verkennen, met alle gevolgen van dien. Met name de acteersprestaties van de jonge Thomas Doret en De France maken deze film tot iets heel bijzonders.

La nostalgia de la luz
Een Chileense documentaire die alleen in Frankrijk een distributeur heeft. Het tempo is langzaam, en opent met beelden van de kosmos, gemaakt vanuit de woestijn in Chili. Langzaam verschuift het thema van astronomie naar historische gebeurtenissen die hebben plaatsgevonden in diezelfde woestijn en dan kun je niet meer terug. De beelden over het militaire regime worden niet je strot ingeduwd, maar heel subtiel komen er meer feiten naar buiten over wat er is gebeurd en hoe overlevenden van verdwenen familieleden omgaan met verlies van naasten. Met een sterk een hoopvol einde van een jonge vrouw met kind word je als toeschouwer toch niet met een naar gevoel opgezadeld als je de bioscoop verlaat. Een documentaire 'well worth searching for'.

ah die docu werd ook in de FilmComment uitgebreid geprezen :) 'over Alles' (ofzo) :)

@Ludo
het deed nogal denken aan Werner Herzog's 'docu's', maar dan zonder gemanipuleer van zijn kant. Wat ik me nu vooral herinner is dat de beelden erg krachtig zijn, er wordt eigenlijk vrij weinig verteld in de hele docu.

viel de soundtrack nog op? (klinkt als een film die een goede soundtrack nodig heeft namelijk)

ja, maar de beelden hebben geloof ik meer indruk gemaakt : ) ik heb die andere film er ook meteen na gezien, was misschien wat teveel van het goede.

If I Want To Whistle, I Whistle
Ach, hier zakt de Roemeense arthouse zowaar eens 'terug' naar het standaard-niveau van de wereld-cinema. Inclusief de bekende ingrediënten: stiltes en impulsieve gewelddaden van niet te peilen personages. Op zich had het inkijkje in een Roemeense jeugdgevangenis (meer een heropvoedkampje) interessant kunnen zijn, maar zelfs de onderlinge verhoudingen tussen de jongens werden me nooit duidelijk. De hoofdrolspeler briest er als een Audio Bully (en Wilfred Bouma) doorheen, hij lijkt in control, maar op andere momenten wordt ie juist behandeld alsof hij net is aangekomen; en zijn plek in de hiërarchie nog moet vinden. (En dat terwijl de jongens elkaar al jaren kennen) Het zal een continue strijd zijn, maar op dat vlak komt de film niet tot leven. Dat geldt wel voor de relatie tussen de jongen en zijn broertje en moeder. Zijn woede-uitbarsting tegenover ma, die 'm eindelijk een keer komt opzoeken, is pijnlijk mooi. Helaas voor film (en jongen) blijft de woede-modus daarna aanstaan, en loopt alles natuurlijk weer helemaal uit de hand. Vraag me wel af wat die jongens nou voor klussen zaten te doen, ergens zitten ze in een boomgaard boomstammen te 'schilderen'?!

Rien à Déclarer
Na Noord-Fransen belachelijk te hebben gemaakt in Bievenue Chez Les Ch'tis, legt Dany Boon de grens nog wat noordelijker, en neemt de Belgen op de hak. Kennelijk zien Fransen de Walen als schietgrage cowboys... En ook nog eens als dom, maar ja, zo ziet iedereen de Belgen natuurlijk. ;) Rien A Declarer begint nogal vermoeiend, veel luidruchtige grappen en nogal schofterig gezwaai met wapens; dit alles bij de douane aan de Franse grens, die in '93 gesloten gaat worden. Leuker wordt de film zodra men daarna tot samenwerking wordt gedwongen, en je EU-grappen krijgt als 'laten we de ene week bij jullie vergaderen, en die erna weer bij ons.' Het is pas dan dat de personages wat vorm krijgen. Benoît Poelvoorde speelt een driftige Belgische grenswacht, Boon zelf doet de bedremmelde Franse versie. En dat doet ie toch wel weer goed. Mr. Bean-achtig stuntelend. Ik mag 'm wel. Het geld van zijn eerdere kassucces is niet verloren gegaan, want uit het niets volgt zelfs een kortstondige naaktscene met Boon himself en Julie Bernard. Olivier Gourmet heeft nog een cameo als priester trouwens...

Unter Dir Die Stadt
Geld en geilheid verpakt in een ondoordringbare kluis van melancholie, dat brengt deze geslaagde Duitse bankenfilm. Ja, een film over de huidige crisis, maar dus ook over relaties, en verveelde lust. De eerste vijftig minuten zijn perfect; een beeldschone huisvrouw (Nicolette Krebitz) dwalend door poenstad Frankfurt. Manlief is net aangesteld bij een soort Goldmann, na omzwervingen langs o.a. Houston. De twee klikken prima, merken we in een paar gemütliche scenes rond het bemeubelen en inwijden van hun nieuwe optrekje, maar toch, de vrouw straalt dan al ongrijpbare impulsiviteit en zelfdestructie uit. Na een tijdje kreeg ik het door; zoals Kirschblüten - Hanami een Duitse ode is aan Ozu, is Unter Dir Die Stadt op zijn minst zwaar beïnvloed door Antonioni. En in die eerste helft is het allemaal even vaag. Zelfs de moderne klassieke muziek ontbreekt niet. (En werkt.) De vrouw begint een relatie met een nog veel hogere bankenpief. Het lijkt een spel, en het is leuk zolang het een spelletje is. 'Ik ben niet van suiker' mokt ze, als de zakenman haar verlegen en teder als een schooljongen bemind. Maar in de tweede neemt de film de lift (een continu motief) naar de begane grond. De lust (en iets wat naar liefde neigt) wordt concreet, de financiële crisis is geen spook meer op de achtergrond, waar mannen torenhoog in hun flats niet aan hoeven denken. De kille magie verdwijnt een beetje. En dat terwijl Antonioni in zo'n geval dus juist nóg grotere cirkels om zijn eigen personages zou gaan draaien, komt deze film dus iets te dichtbij. Al blijft het een kwaliteitsfilm en een tip.
Terzijde: Nicolette Krebitz is het meisje op de cover van Get Ready van New Order. En Tocotronic eerde haar met een liedje.

Eens met If I want to whistle... Twee scenes die eruit springen, verder erg standaard. Die Duitse slinger ik op de lijst.

Eens met If I want to whistle...

Sluit ik me bij aan. Ik was verbaasd over de positieve recensies elders en ben blij te lezen dat het niet aan mij lag.

Nog een vraag om in gedachten te houden bij het zien van Unter Dir Die Stadt: wat is de achtergrond van Nicolette Krebitz' personage? De oudere bankier (de übercreep van 2011) valt niet voor niets uitgerekend op haar. Dat van New Order en Tocotronic wist ik niet. Coole dame.

wat is de achtergrond van Nicolette Krebitz' personage?

ja die scene als ze op sollicitatie gaat...

The Informers
Allereerst: briljante opening. Boven elke kritiek verheven. Daarna lijkt het lange tijd dé film te zijn die eindelijk Bret Easton Ellis weet te vertalen, lijkt het op weg ook om de ultieme L.A. film te worden (de beelden van de stad zijn allemaal subliem). Goeie koppen, mooie jaren '80 details, prachtig gefilmd, het kan niet meer mis gaan en dan opeens op 2/3 stort het totaal in, worden alle verhaallijnen snel en netjes tot een einde gebracht. En zo moralistisch ook in vgl. met het boek. En puristen moesten natuurlijk huilen bij de afwezigheid van de vampieren (erg grappig in het boek.)

Mammuth
Uiterst curieus. Mammuth lijkt eerst nog een fijne feel good movie, met Depardieu cruisend op een oude motor, maar hij komt gedurende zijn reisje zoveel bizarre personages tegen dat de film eerder een geflipt nichtje van Me and You and Everyone We Know wordt. Inclusief allerhande seksgrappen, ooit een film waarin twee oude dikzakken puberale masturbatie-spelletjes spelen gezien? Depardieu wordt door zijn nukkige vrouw op reis gestuurd om affidavits te gaan halen. Lekker karren, maar hop, daar verschijnt Adjani, als irritant en overbodig trauma. Veel leuker zijn (dan nog) de reële ontmoetingen. Je leert nog eens wat; klaarblijkelijk zijn er mensen die met een metaal-detector verlaten stranden leegkammen van muntjes. En daar hele mooie theorieën over hebben. Ook de man die op het kerkhof mondharmonica speelt mag niet onvermeld blijven. Op dat moment heeft de film nog iets kleins, bijna American Job-achtigs. (Ook door het begin in een vleesfabriek en Gigante-supermarkt.) Oude gammele baantjes en de dingen die voorbijgaan, gesymboliseerd door een flashback-echo van geluid in een leeg restaurant, erg fraai. Maar zodra Depardieu bij zijn nichtje aankomt (die in een soort levend kunstwerk woont cq. ís) krijgt de film iets hipsterigs. Wellicht had een geslaagde soundtrack geholpen. De kleuren zijn wel mooi (en dat terwijl Aaltra, van dezelfde makers, expres brak zwart-wit was.)

Somewhere
Een degelijke, grauwe film van Coppola, het is wennen. Er gebeurt dit keer niets boeiends op het gebied van cinematografie, en zelfs de popliedjes vallen nauwelijks op. Somewhere is bijna échte stilte-arthouse. Zelfs de vader-dochter relatie blijft expres vlak, hier niks van het fijne sentiment van Alice in den Stadten of Paper Moon. Ergens jammer van het goede werk van Ellen Fanning, zij doet het wel weer heel naturel. Maar Somewhere gaat volledig over het lege leven van een Hollywood-ster; oftewel, wat moet je als man in godsnaam met je leven zodra het 'sex deficit' is opgeheven. De onbekende Dorff is perfect gecast, hij heeft precies het juiste star appeal, masculien maar open en onschuldig. Vrouwen bieden zich (dus) ook in zijn dagelijkse leven continu aan, maar de onsympathieke Dorff verveeld zich er alleen maar mee. En na gebruik haten ze hem allemaal weer. Alsof iedere vrouw verwacht dat ze de ware voor hem is. Dorff vlucht in de bekende uitwegen zoals gokken, pillen, drank en snelle auto's, maar het werkt allemaal niet. Enter dochter en een heruitvinding en een echte connectie, zou je zeggen. Maar die blijft dus uit. Op een paar momentjes na, waarbij pa wel de hulp nodig heeft van een goofy neef. Allemaal erg seventies, Dorff heeft soms ook wel wat van Jack Nicholson in Two-Lane Blacktop. (En het einde 'channelt' dat ook duidelijk.)

Les Petites Mouchoires
“Hij is compleet geflipt, zijn naam is Ludo”, is zo'n beetje de eerste tekst hier. Ha, lachen denk ik. En die eerste scenes zijn sterk en sfeervol; doorgesnoven Ludo briest door de club, waarvoor ie duidelijk te oud is, en dan op weg naar huis op de scooter. En hop, daar wordt ie al uit het verhaal geschrapt. De trieste sfeer daarna is intens persoonlijk, ik begon al aan Yi Yi te denken, maar de Aziaten hebben toch een nuttige ingebakken subtiliteit die hier node gemist wordt. Na een half uur is de film al afgezakt naar Cloaca-niveau, en het wordt alleen maar erger. Les Petites Mouchoires is The Big Chill, met de drama-factor danig opgekrikt. De moderne hautaine rijkeluisprobleempjes van de Westerse mens, als een film slecht is kan ik er gewoon nauwelijks naar kijken. Een eindeloze reeks flat characters met bindingsangst. Vooral de vrouwen kunnen er hier wat van; zolang mogelijk, zoveel mogelijk opties in het leven openhouden. Tot je bij je naderende huwelijk nog zit te sms'en... Wél geslaagd is het verhaallijntje waarin een Josh Homme-achtige vader uit de kast komt (hij bekent aan zijn beste vriend verliefd op hém te zijn) en dat broeit logischerwijs de hele vakantie lang. En ook hoe zijn vereenzaamde vrouw dat merkt, zonder te weten wat er nou precies loos is, is geslaagd en pijnlijk. Maar daar tegenover staan dus een hele hoop verschrikkelijke cliche-akkefietjes, ik zat te wachten op de zelfmoordpoging, had het personage al gespot, maar die vlucht in een andere Z. (Handig om je leven op de rails te krijgen.) Het ergste van alles is nog het wijze oudste personage, die aan het eind (dat is dus na tweeënhalf uur!) het vriendengroepje de kritiek van de kijker voor de voeten werpt. Je voelt je toch een beetje genaaid.

The Mechanic
Ah, Clive Owen, de moderne Bruce Willis, al lijkt ie ook erg op Eddy Zoey. Hij is hier zo automatische piloot dat ze zelf zijn kapsel niet meer 'cool' hebben geschoren, of zou ie van die inhammen terug hip proberen te maken? Ander hilarisch detail is dat hij (huurmoordenaar) als een soort intellectuele touch totaal anaal over zijn megadure lp-speler doet. Waarop ie dan Schubert luistert. Echt heel hard om zitten lachen. Qua actie voldoet vooral de openingsscène, een dialoogloze 'kill' van een Arabier in een zwembad. Ik vond ook het geluidsdesign erg sterk en apart, muffled, tot bleek dat er een kabeltje van míjn apparatuur niet helemaal goed zat. Tja. Rest van de film; meer kills, een apprentice-verhaaltje (denk Batman en Robin zonder strakke pakjes). Vrouwen en homo's als decoratie, en zelfs de dood van Michael Jackson wordt hier nog even verwerkt, als een enge cult-sekte-reli figuur door schimmige dokters aan de ketamine wordt gelegd.

was geen Arabier bedenk ik me, maar een Colombiaan. maar heel die scene heeft de sfeer van Uday Hoessein in een villa.

http://www.studioarthur.co.uk/wp-content/uploads/2011/07/seventhseal-1024x654.jpg

de meeste zijn niet verschrikkelijk leuk (behalve Rambo dan) maar deze is op de een of andere manier precies goed.

http://www.studioarthur.co.uk/ via http://www.salonindien.nl

Water for Elephants
Het circus! Met Christoph Waltz als directeur en Reese Witherspoon als een Gatsby-meisje; daar kijk ik sowieso met plezier naar. Terwijl de film stiekem erg matig is. Het begint weer 'ns met een raam-vertelling, waarin megasmirk Paul Schneider ook nog een rol speelt. Daarna neemt een voice-over het over (heel lafjes niet van de oude man, terwijl dit toch echt 'opa vertelt' is.) Hoe dan ook, de man verhaalt over zijn kortstondige circus-carriere in de thirties. De tijd van de Depressie, circussen die met eigen treinen door het land zwierven, ondertussen verhongerend. Had spectaculair kunnen zijn, maar op een paar shots in het begin na, die de circus-magie én de armoede 'aan land' illustreren, blijft de film vrij vlak. Het hoofdpersonage werkt zich via rotklusjes op tot olifantentrainer (de olifant is wel spectaculair) en papt vanzelfsprekend aan met Reese, de (andere) 'star attraction', tevens het liefje van de baas. Christoph Waltz schmiert er cabaretesk op los, zijn rol ontbeert elke consistentie, maar als charmante slechterik is het wel weer genieten. (Er zit zelfs een vleugje Woody in dit keer.) Het Day of the Locust-achtige einde is bruut en enerverend, en had een betere film verdiend.

Melancholia
Denen en familiefeestjes, het blijft een lekker pijnlijke combinatie. Zou er iemand nog grote familiegelegenheden durven vieren daar? Von Trier doet een duit in het zakje, met een even mislukte als patserige bruiloft, in het eerste (en beste) gedeelte van Melancholia. Cinematografisch wisselt hij stijlvolle shots af met passend nerveus handcamera-werk, en ondertussen dwaalt Kirsten Dunst daar rond, als bruid in crisis. Zowel melige pa als bitchy ma kunnen haar niet helpen, terwijl zusje Charlotte Gainsbourg alle moeite juist in het organiseren van dit alles heeft gestoken. (En zich nu genaaid voelt.) De kersverse echtgenoot lijkt nog het minst van alleen te weten wat ie met dit melodrama aanmoet. Ondertussen lijkt Von Trier een obsessie voor Kirsten's decolleté te ontwikkelen (steeds zwenkt de camera daarheen) wat na een tijdje ook ongemakkelijk wordt. Er springen niet echt scenes uit, maar sterk is het wel. De overgang naar het metafysische tweede gedeelte voelt ook heel naturel aan, en heel even wordt de film nog beter. Dunst is alleen nog maar depressiever, en jankt aan het diner 'het smaakt naar as'. Ik denk niet dat Von Trier ooit dichter bij het gevoel van depressie is gekomen. Maar meteen daarna verlegd de film de aandacht naar Gainsbourg, voor een soort herhaling van het hysterische Antichrist. Daar had ik helemaal geen zin in, zo'n goed actrice is dat überhaupt niet. Het Asimov-achtige apocalyps verhaal wat zich in dit deel ontvouwt hád erg mooi kunnen zijn; een kalm maar onherroepelijk naderend einde, en je daarmee verzoenen. De beelden mogen er wezen, maar de personages zijn me ontglipt.

Drei]
Het gaat veel te goed met die Duitsers. De economie houdt Europa draaiend, onwerkelijk flitsend voetbal met Buster Keaton, en ook de cinema mag er zijn. Drei heeft een seksuele vrijzinnigheid die Nederlanders zich zelf graag toedichten, maar die ze helemaal niet hebben. (Zijn ze ons daarin ook al te baas.) Drei geeft een moderne twist aan het Turks Fruit-gegeven. Krebs und seks, hier met een stel dat het beide in dezelfde man gaat zoeken. Dat alles nádat bij de echtgenoot kanker is geconstateerd, al blijft de film daar niet te lang bij hangen, en terminaal wordt het ook nergens. De homoseksuele scenes zijn intiem, en voelen ergens toch nog altijd taboedoorbrekend. Misschien in de achteloze ontdekking van een en ander, door een nu niet meer zo heteroseksuele man. Maar de ster van de film, is de vrouw (Sophie Rois). Een echt topwijf, die de grappige strengheid van Marjolein Februari combineert met de heesheid van een TMF-veejay. Ze doet dat allemaal met het aanstekelijk overdreven enthousiasme van een jong hondje. Alsof het haar acteerdebuut is. (Terwijl ze al 20 jaar bezig is.) Ze is ook nog écht zwanger ook zo te zien... Het mooie aan Drei is bovenal dat de film alle grote zaken des levens met een uiterst lichte zelfspot-touch benaderd, spelend met toeval en clichés. Onweer!

-]

Long time no see …

Wow...is het er toch van gekomen. Da's goede timing. Gisteren The Social Network gezien. Hollywood vakwerk.

Wel 't een en ander gezien deze 2 weken, om te beginnen die Millennium serie. Svensk vakwerk, dacht ik kijk er eentje maar 't was echt een serie met cliffhangerts. Nu wel weer even genoeg. :)

Meer volgt …

Pan's Labyrinth
Een kinderfilm met exorbitant geweld. Ik voel 't nie.

Hell's Ground
De eerste Pakistaanse slasher, zoals de meeste slashers/horrorfilms rommelig. Zo zijn er zombies in een meer Texas Chainsaw Massacre-achtig plot verweven. De film is gemaakt in 2007 maar veel muziek is klassieke lollywood van Nahid Akhtar en Noor Jehan. Toch vermakellijk en ze weten er toch nog ook nog een dwerg in te squeezen.

Inferno
Wat een kleurenpracht! Net als Suspiria in dat opzicht, al is de sfeer anders. Keith Emersons soundtrack is wel wat minder goed dan wat Goblin deed. Toch een erg goeie Argento.

Kárhozat en The Man from London
Tarrboxje gekocht. Zoals bekend: supertraag. Het overige doet me denken aan Kaurismäki maar dan zonder de humor. Het filmische equivalent van Khanate, waarbij de laatste een wat rechtlijniger plot heeft dan de eerste. Binnenkort de derde uit de box, Werckmeister harmóniák herbekijken.

True Grit
Prima western, maar een Coenmiddenmoter.

The Last Exorcism
Slim gemaakte horrorfilm op een oud thema. Het leuke is dat je er niet uit komt of ze echt bezeten is of niet. Wat is 'echt' trouwens? Bedoel, zelfs als ze het allemaal maar in haar hoofd haalt maakt dat het dan minder 'echt'? Niet superheavy maar toch intessante stof tot nadenken.

Inland Empire
Drie uur lang griezelen met Laura Dern, die door een groot spookhuis wandelt, namelijk haar eigen hoofd. Weinig dialogen, weinig tot geen plot maar met blogbijdragen van Vido zijn er gelukkig wel wat aanknopingspunten.

The Headless Woman
Na 'Inland Empire' lijkt een film van 86 minuten niks, maar dat is dus niet zo. Want waar blijft het verhaal in deze film, met een hoofdrolspeelster die voornamelijk zwijgt en lief lacht tegen iedereen in haar omgeving? Maar het drama wordt subtiel gebracht, waardoor het nog veel harder aankomt.

The Wild Grass
Mooie kleuren, mooi gefilmd, maar het verhaaltje is wat mager.

Geen Stil Leven
DVD van de docu van Het Uur van de Wolf over Anton Corbijn. Met o.a. Bono, Dave Graham en Brian Eno aan de keukentafel.

Re: The Wild Grass
Mager? Ik kon er niet zoveel chocola van maken, tenminste, het is rrrrraaaaarrrrrr waardoor het niet letterlijk te nemen is. Om van de finale maar te zwijgen.

ja, hij is inderdaad raar : ) finale past wel bij de rest, als in 'raar'.

wat krijgen we nou

zal ik t forum meteen laten crashen met filmstukjes vanaf november?

tja. :) men kan natuurlijk ook gewoon mijn filmjaarlijst artikel lezen op www.subjectivisten.nl
klikt enter

An error has occurred; please try again shortly.

ja daar was ik al bang voor. eens kijken of ie in 2 en kan

Tournée
Big girls. Ze fascineren de man. Al is het maar omdat dikkere vrouwen zich (is mijn zwam-theorie) op seksueel gebied wat meer als een vent gaan gedragen, en op die manier gemakkelijk met de dennetjes kunnen concurreren. Tournée volgt een hele troupe, op pad met een burleske voorstelling. (Een erotische show, letterlijk en figuurlijk zonder plat naakt, een logische comeback in tijden van internetpornografie.) De manager van het gezelschap (en tevens regisseur van de film) is de immer gestreste, strak staande Mathieu Amalric, voor de gelegenheid getooid met pooier-snor. Ironisch genoeg, gaat de film uiteindelijk toch vooral over hem, en zijn (en blijven) de meisjes anonieme decorstukken, in een gedeelte van het verhaal dat niet echt werkt. De manager gebruikt de trip vooral om losse eindjes uit zijn persoonlijke leven weer een beetje aan te knopen. Met name de scenes met zijn zoontjes (en de vervreemding van beide kanten) zijn weer aardig, Squid and the Whale-achtig. (De jongetjes zijn rotzakken.) Nog veel mooier is een mannenfantasie-scene bij een tankstation. En daar komen we bij de paradoxale kern, die burleske dames staan zó zelfverzekerd op het podium, dat deze grrrrl power stiekem toch overdondert. Daarom is het subtiele flirtje bij de pomp zo lief. (En tegelijkertijd schrijnt dat.) Geniaal ook hoe eenzelfde scene later met een ander kassameisje volkomen uit de bocht vliegt.

Rise Of The Planet Of The Apes
Where's Your Head At! Had moet klinken als de grote aanval begint. En anders als knipoog in de aftiteling. Het is er de film voor, als een tong in de wang-laconieke (ietwat gewelddadige..) Disney-film, eigenlijk net Toy Story. Niet serieus te nemen, wel best leuk. The Rise markeert ook het moment dat ik, kijkend op mijn laptoppie, voor het eerst merk dat een film eigenlijk 3D is bedoeld. (En daardoor nu lelijker wordt.) Vooral in de rustigere scenes heeft men er een handje van om de tafel heen te draaien, en andere visuele foefjes die alleen maar bedoeld zijn om diepte te suggereren. Het voelt toch een beetje als een Efteling-attractie zo. De film begint qua animatie nog wat zwak. (Hoe apen zich bewegen blijft lastig, alsof ze de grond niet raken.) Maar vanaf het moment dat Alzheimer-onderzoeker James Franco zijn medicijnlab-aapje thuis heeft grootgebracht, en vervolgens kwijtraakt, wordt de film enerverend. De aap ontketent in het dierenasiel een revolutie. (De film speelt met gevangenis-films clichés, en de slechteriken schmieren hilarisch.) Het mooiste momentje zit na die ontsnapping. Een suburban laan, grote groene bomen, en ineens begint het bladeren te regenen. Don't let the walls cave in on you!

Crazy Stupid Love
“You look photoshopped” brengt Emma Stone verbijstert uit, als date-koning Ryan Gosling zijn shirtje heeft uitgedaan. En inderdaad, het is teveel van het goeie. Het jeukt op de verkeerde manier. De lesjes die deze film onder een dun laagje American Beauty-cynisme meegeeft zijn te Amerikaans. Als je vrouw na decennia huwelijk vreemdgaat wijs je niet naar haar (er wijzen 2 vingers terug), nee je geeft jezelf de schuld. Daar zit wat in, maar het echte Amerikaanse punt is dat je er dan dús ook iets aan moet (en vooral kan!) doen. Doorzetten wordt beloond, wie ergens voor vecht zal altijd oogsten. Livestrong! Steve Carrell speelt de loser-echtgenoot (denk Ben Stiller meets Jason Schwartzmann) die van Gosling tips krijgt. Die komen neer op een net pak, niet over jezelf praten, en eindeloos neppe complimentjes maken. Het werkt. Maar gelukkig wordt ie er niet van. Carrells zoontje (een soort Almost Famous mannetje) poogt in een side-quest even hardnekkig als pa een dame te veroveren. (Het doel is zijn oppasmeisje, Analeigh Tipton, net Sophia Coppola in Godfather 3.) Dat hij zich als een stalker ontpopt deert niemand iets. Erg grappig is het allemaal niet. En voor de romantiek is nog altijd Dirty Dancing nodig. (Da's wel geinig.) Pas richting het einde wordt het even zo 'batshit crazy' met een rare twist, dat het op een kluchtige manier wél werkt. Maar dan gaat de film nog een zelfhulp-half uur door vol drama en drempels, alsof dit een diepzinnig werk is. Terzijde: Ik spot weer een chique lp-speler als teken van coolheid.

Tous les Soleils
Romancier Philippe Claudel speelt hier voor tegeltjeszetter. Waar zijn debuut Il Y A Longtemps Que Je T'aime nog wel wat potentie toonde, tot ie de film op driekwart eigenhandig om zeep hielp, is het niveau hier gewoon consequent matig. Alsof de man elke goede scene met een erbarmelijk cliché denkt te moeten counteren. De zinnen die personages (en met name dochter en grootmoeder) hier in de mond krijgen gelegd, vol perfect uitgekristalliseerde wijsheden, ze doen pijn aan de oren. Eigenlijk is alleen de eerste scene hartverwarmend; het studentikoze hoofdpersonage op een Solexje door Straatsburg. (Prachtstad, denkende aan Frida Vogels.) De veertiger blijkt vervolgens Barokmuziek-leraar op de universiteit, en daar vol begeestering docerend. Later in de film danst hij zelf(s) op tafel! Maar ook dat barok-elementje aan het plot voelt gejat en versleten, Monteverdi lijkt haast standaard in Franse films, en je kunt dan zo mooi eindigen in een kerk-setting waar alle personages inmiddels van hun problemen zijn losgezongen. Die bestaan hier uit een inwonende Berlusconi-hatende geflopte broer, die de beste grappen heeft, o.a. over Don Giovanni, een ongeloofwaardig puberende dochter, en een veertien lange jaren durend rouwproces.

A Separation
zie stukje Subs

The Green Hornet
Die opleving van superhelden-films zal onderhand zijn eind wel naderen, toch? Ik ben ze zat, en dan heb ik er nog een hoop die prima recensies kregen (Iron Man, b.v.) niet gekeken. The Green Hornet is een fletse parodie, een soort Kick-Ass zonder ballen. Er is zelfs een bizar identieke melige autoscene, hier met Gangsta's Paradise als deuntje. Een reden om The Green Hornet als moetje te kijken, is regisseur Michel Gondry, maar diens brille is eigenlijk alleen terug te vinden in de de ingenieuze “Sense”-koffie die het Aziatische all-star-knechtje voor zijn baas heeft gemaakt. Met een toefje room in de vorm van een blaadje. De rest van de film is het gewoon knallen geblazen. De wannabe-superheld wordt gespeeld door de verschrikkelijke Seth Rogen, wiens 'grappige' commentaar bestaat uit consequent omschrijven van wat hij ziet, en wat er gebeurt. 'A man with a bazooka.' 'We gaan eraan, oh nee, toch niet.' Zelfs Christoph Waltz als de onzekere supervillain komt hier niet uit de verf.

Mine Vaganti
In het Italie van Berlusconi is het kennelijk nog nodig, een overdreven gay-satire die zowel homo's als homofoben op de hak neemt, als stap richting acceptatie. Curieus genoeg vermengt de film (overigens gemaakt door een Turkse Italiaan) dit element met het standaard Italiaans familie-epos verhaal, inclusief stemmige flashbacks en beelden. (Als je in Italie met een camera in de buitenlucht gaat staan krijg je volgens mij automatisch van moeder natuur een meesterlijke gouden belichting. Je zou het wel gaan denken....) Een jongen komt terug thuis bij zijn pasta-dynastie, hij is van plan uit de kast te komen (ook als schrijver, vast bijna net zo erg) maar in een van de leukere scenes is zijn broer hem voor. (En krijgt pa een hartaanval.) Ook mama kan het nauwelijks geloven. Nu durft de Christiano Ronaldo-achtige jongeling niks meer te zeggen, terwijl zijn volkomen ongrappige pa hem uit probeert te huwelijken en de fabriek moet worden overgenomen. Lollig flauw wordt het pas als de vrienden uit Roma komen. Some Like It Hot de moderne twist, 4 nichten poserend als straight. Dat lukt niet als je keihard The Way We Were begint te zingen, waarna een dienstmeisje het in een verbluffende Barbra Streisand-imitatie overneemt. (Zowaar een subtiele grap, en de leukste van de film.) Uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. Ha. Ha. (Wou ik zeggen, maar ik bedenk me dat het einde weer even intellectueel epos doet, wat echt nergens op slaat.)

Trust
Zou het naïef zijn te denken dat met de voortschrijdende integratie van on- and offline pedo's het ietsje moeilijker krijgen? Natuurlijk je kunt je hele identiteit faken, en je ook als 20-jarige voordoen op Facebook, maar ik denk dat jongeren (ook dankzij voorlichting) wereldwijzer op dit gebied zijn geworden, vergeleken met 10 jaar terug. Trust gaat over die grooming-praktijken, en doet dat zeker in de eerste helft subtiel. (Dit is geen wraakfantasie als die Juno als pedokiller film.) Ik dacht zelfs een tijdje dat de film zo goed als The Sweet Hereafter ging worden (de beste film die dit onderwerp, nota bene in een zij-lijn raakt, al vergeet ik hier The Woodsman, maar dat is vanuit het dader-perspectief.) Een veertienjarig meisje wordt ingepalmd door een jongen, die later man blijkt, waarna ze hem uiteindelijk toch in haar eentje ontmoet. En met genoeg nare psychologische druk is er geen weg terug meer. Het is ellende a la Moodysson; het magere, ineens zo kindse meisje in een nieuw lingeriesetje, als opgedrongen kado. Het hakt erin. Maar als de affaire uit komt gaat de Amerikaanse modus aan. Op alle mogelijke manieren; de FBI begint een klopjacht (zo fanatiek, ook tegenover ouders en slachtoffertje dat het bijna creepy wordt) en in de nasleep lijkt de film een lesboek te worden. Alles wat mis kan gaan gebeurd. (Vader flipt en richt zich enkel nog op de dader, meisje ontwikkelt een dermate groot Stockholm Syndroom dat ze de pedo eigenlijk nog een charmante scene hadden moet geven, dreigt er een einde aan te maken, wordt op school gepest.) De film maakt zich zo kwaad dat de subtiliteit van de eerste helft volkomen kwijt raakt, toen pa Clive Owen en ma Christine Keener nog een vrolijk, openhartig gezinnetje 'runden'. Tekenend is het slot, dat even de subtiliteit terugvindt, om dan (in de aftiteling!) nog een soort van 'he could be anywhere' boodschap mee te geven. Raak detail is de dis richting Amerikaanse modemerken als American Apparel; met hun hipster sleazy net niet tienernaakt campagnes.

Cowboys & Aliens
En nog maar een alienfilm. Dit is de mafste én de meest conventionele. Het uitgangspunt (zie titel) lijkt voer voor een spoof op 2 genres tegelijk, maar in wezen is dit gewoon een degelijke avonturenfilm. De aanwezigheid van zowel “Indiana Jones” Harrison Ford als “James Bond” Daniel Craig wijst ook in die richting. Knallen met wat humor. Toch jammer dat de film ondertussen de karakterontwikkeling vergeet, want het begin heeft nog potentie en allure. Daniel Craigt wordt verdwaasd wakker, hij weet Memento-stijl niet meer wie hij is, behalve dan dat hij klaarblijkelijk ineens een handige revolverheld in het Wilde Westen is. Hij is eigenlijk net zo in verwarring als Bowie in The Man Who Fell To Earth. Aangekomen in het archetypische dorpje wordt Craig opgelapt (overigens net een verlepte gladiator, oude kop en het lijf van een jonge god), en volgen wat aardige scenes, die tonen dat Craig geen held was, maar een schurk. Gelukkig is hij dat nu zelf vergeten zodat der film dat ook kan doen en hij de rest van de film een heilige is. Eenzelfde soort houterigheid zit ook in het personage van Ford, die al naar gelang de scene, totaal van karakter lijkt te veranderen. Te lachen valt er vooral om de mooie dame in het verhaal, die het grootste raadsel blijkt. Vrouwen; onbegrijpelijke wezens! De matpartijen met de 'demons' zijn erg geslaagd, de laatste aanval op hun bastion is zelfs Starwars-spannend.

The Guard
Om nu nog een carbonkopie van Tarantino te willen maken, ik weet het niet. Met name de Mariachi-muziek (in een moderne setting) voelt zó afgezaagd, zelfs als het op zichzelf sterke deuntjes van Calexico zijn. Misschien zit de Ierse cinema nog in de jaren '90 en is Pulp Fiction er net op video uitgebracht. Ook een scene in een fifties-bar ontbreek niet. (Al wordt er niet gedanst.) De bekende omkering; criminelen die filosoferen over Nietschze, Bertrand Russell (he's Welsh!) en 'good guys' die zich gedragen als schurken. Nou ja eigenlijk is er in die laatste categorie maar eentje; Brian Gleeson, kolossaler dan ooit als onwaarschijnlijke botte Ierse Garda, die meetings verstoord met opmerkingen als 'I thought only black guys were drug dealers.' Vindt Don Cheadle niet zo leuk, die als FBI-agent naar het Gaelische land is afgezakt om een 500 million ('billion'!) coke-smokkel te onderscheppen. 'Have you ever done crack' vraagt Gleeson hem. Hijzelf wel natuurlijk. (In de geslaagde openingsscene jat hij de pilletjes van een onfortuinlijk slachtoffer. 'It's a focking beautiful day' concludeert Gleeson na inname, starend naar grauwe bewolking.) Voor een geslaagde pastiche had de film zich nog wat meer op het buddy cop aspect moeten concentreren, er zijn nu wel erg veel zijlijntjes (zelfs met de moeder van The Guard, al levert dat nog wel wat aandoenlijk sentiment op.) Ik vermoed dat Don Cheadle niet al teveel draaidagen kon worden betaald...

The Future
Wat is Me and You and Everyone We Know alweer lang geleden, zeg. Ondanks de verstreken tijd voelt The Future als zo'n typische moeilijke tweede. Een combinatie van het bekende rondje om de kerk, en een soort depressieve terugslag na overweldigend succes. Vooral het herhalende aspect is erg irritant, zo begint Miranda July hier weer met een 'stemmetje', en golvende synthesizer-strijkers, ditmaal niet uit de soundtrack-pen van Michael Andrews, maar Jon Brion doet (ook de rest van de tijd) niet veel anders. Waar Me and You nog een hele waaier aan verhaallijntjes kende concentreert Miranda zich nu alleen nog op het Me-aspect. En dat is nogal vermoeiend. Ze kan niet acteren, en erger nog, is niet grappig, en dan heb ik het nog niet over haar slome dictie. Wat overeind blijft (en nee zo heel slecht is de film niet) blijven haar maffe invallen, Beach House-draaiende hipsters die zich gedragen als kinderen en op de kalender de dagen aftellen dat men een kat gaat adopteren. (De stray cat in kwestie verzorgt de bizar spirituele voice-over.) En naarmate de film langer duurt wordt de sfeer verknipter en onverbloemd seksueler; zonder lichte touch. Miranda gaat vreemd met een oudere kerel, haar identiek gekapte hipster-vriendje probeert de tijd stil te zetten (!) waarop de maan hem vermanend toespreekt; en tot slot doet Miranda een dansje ín een elastisch shirt, waardoor ze op die Australische goeroe zonder ledematen lijkt. En de kat? (Waarvan we meestal alleen de pootjes zien) Die blijft Tollhart Ecke-wijsheden debiteren. Het einde is typerend voor de zelfobsessie, na een mooie laatste voice-over, switcht de film toch weer terug naar het stelletje.

Venus Noire
Toch wel een van de tegenvallers van dit jaar. Le Graine et la Mulet duurde ook ontzettend lang, maar daar zat ik de hele tijd op het puntje van mijn stoel. Dat dat hier niet gebeurt is toch wel een klein wondertje, want de geschiedenis van Saartjie Baartman is in principe fascinerend en ontzettend 'trui over je kop'-genant. Die laatste emotie weet regisseur .. in het begin nog wel op te roepen, maar daarna blijft hij meer met identieke scenes komen, mogelijk als KO bedoelt, maar ik geloofde het wel, het is erger dan afstomping (dat zou nog interessant kunnen zijn._ Dat Venus Noire géén vragen beantwoord is ok, dat de film geen vragen óproept. Dat doet de film de das om. Venus Noire zit vol ellenlange blokken van scenes waarin vooral heel veel geschreeuwd wordt. En steeds doet de Hottentot Venus met tegenzin haar 'kunstjes'. En of het nou voor wetenschappers of voor klootjesvolk is, dat maakt eigenlijk niet uit, maakt de film goed duidelijk. En toch in de 'tentoonstelling' van deze zogenaamde 'wilde uit Afrika' schuilt ook een heel klein beetje (angstig) respect. Zeker als de vrouw gaat dansen, en huisvrouwen en dames van stand laten zich gaan, alsof er een linea recta lijn is te trekken naar de hippie-tijd. Het karakter van Baartman blijft ondertussen volkomen ondoorgrondelijk, ze pikt snel haar talen op, maar lijkt niet van zins wat aan haar situatie te proberen te veranderen. Haar 'meester' (..) lijkt wel een beetje om haar te geven (maar denkt vooral aan 'geld maken', vijftig procent van de film is Afrikaans gesproken.) Als hij er vandoor is (jammer want daarmee verdwijnt het enige ambigue en interessante personage) neemt Olivier Gourmet het over; ik had hem de eerste 10 minuten niet eens herkent. Sleazy bastard. De 'spectacles' verworden dan helemaal tot een veel te modern aanvoelende porno-show. (De regisseur zal wel willen dat we ook aan die uitbuiting denken)

The Tree of Life
Opmerkelijke meevaller, ik had er eigenlijk geen fiducie in, ben geen groot Malick-fanboy, maar dit is toch wel een mooie, aparte filmervaring. Ik vreesde dat Malick aan het einde hopeloos uit de bocht zou vliegen, doet ie ook, maar wie de laatste 5 minuten wegdenkt ziet een behapbare film. (Typisch dat Sean Penn na die sci-fi flop van Vinterberg alweer in een volkomen overbodige cameo opduikt.) The Tree of Life begint als een soort Koyaanisqatsi meets Fatboy Slim Darwin video, veel Hubble-achtige space-beelden en zeebeestjes. Net als ik denk dat het wachten op een meer lineair verhaal wel kan worden opgegeven, begint dat alsnog. (En ik vind het geslaagd, hoe de poëzie als het ware langzaam concreter wordt.) Malick dénkt waarschijnlijk iets te zeggen over God en rouwverwerking, maar daarin raakt ie me niet. (En als we gaan vergelijken; zo bezien gaat Melancholia méér over depressie, en is die inderdaad menselijker) Maar als Malick zijn tijd niet aan new age-shit besteedt, en zijn blik op papa Brad Pitt en zijn 3 zoontjes vind ik de film heel aangenaam worden. Vol zinnelijke verwondering, the hissing of summer lawns, het bewonderen van je moeder. Geen zonnnestraal laat Malick ongefilmd, veel zwierende camera's die flarden van dialogen vangen. (En vooral veel voice-over, dat spreekt vanzelf.) Brad Pitt heeft wat last van zijn eeuwige mooie jongensgezicht (het gaat beter als hij een strenge fifties-bril opzet) maar het proces van een gefrustreerde (maar niet in- en in gemene vader) die langzaam zijn gezin tegen zich in het harnas jaagt komt er toch mooi uit. 'I am as bad as you' concludeert het Theo Bos-achtige hoofdrolspelertje in wat het einde had moeten zijn. Opvallend is tot slot nog de muziek, voor iemand met zulke 'diepe' gedachten heeft Malick een opvallend banale Classic fm smaak. Ik verwachtte elk moment een stukje The Planets. Met name de overdreven Latijn articulerende koren zijn veel te overdadig sentimenteel, juist doordat daar ook weer orkest bij zit. Wat fragielers van de Vlaamse polyfonisten had geen kwaad gekund. Couperin's Les Barricades Mysterieuses op piano door Angela Hewitt is wél een ontdekking. Een soort Gould Bach meets jazz en Franse draaimolens. (Al zie ik 'm op Spotify ook weer staan in van die 'most relaxing classical music' compilaties...)

The Strange Case of Angelica
Taai volkje die Portugezen (Brazilianen ook trouwens, denk aan Havelange en Niemeyer.) Je moet respect hebben voor Manoel de Oliveira; die als 100+-jarige nog gewoon filmpjes staat te regisseren. Maar ja, verdient hij daarom mooie recensies? Lijkt me niet. Ik moet maar eens wat klassiekers van hem kijken, de eerste 10 minuten van The Strange Case voorspellen veel fraais. In een pittoresk Portugees stadje roept iemand diep in de nacht om de fotograaf, uiteindelijk wordt een eigenzinnige Sefardische Jood opgetrommeld (je gaat toch meteen aan lenzenslijper Spinoza denken). De fotograaf moet mee naar een Bunueleske villa; waar familie (en bedienden en nonnen) jammeren. Hoewel zijn auto modern is, lijkt hij als het ware terug in de tijd te reizen. Een gevoel dat de film sowieso goed weet op te roepen. Tijdens de huwelijkse voorbereidingen is de bruid overleden. En ze dient nú gefotografeerd te worden. Er wordt dan niet veel gesproken, en dat is maar goed ook. Want met elke minuut na de opening wordt het acteren slechter (dit is een schoolvoorbeeld van matige acteursregie, iedereen overcompenseert) en de dialogen in de film zijn simpelweg oersaai. Een scene aan het ontbijt is heel tekenend, het lijkt wel 20 minuten lang doelloos oudemannetjes-gezwets. En om het nog erger te maken is de fotograaf bij nadere bestudering een beetje miscast; hij lijkt wat te bol en blozend om een langzaam flippende fotograaf voor te stellen. (Of hij doet het gewoon niet goed genoeg.) Jammer.

A L'Origine
Fijne Franse film. Hollywood zal de rechten op een remake vast al hebben verworven. Zouden ze er dan nog steeds naar 'une histoire vraie' bij durven zetten? Toch kun je je de stunt die in deze film wordt geflikt beter in een eindeloos groot land als de USA voorstellen. Maar de crux van het verhaal is toch; als bedrijven en ergens ver weg gecentraliseerde overheden voor de gewone consument schimmiger en onbereikbaarder worden (wat natuurlijk ook voor de economie in het algemeen geldt) dan kan een willekeurige pion zich makkelijker voordoen als vertegenwoordig ván zo'n bedrijf. Want het klootjesvolk kan dat toch nooit checken. Het eerste half uurtje van A L'Origine is nog erg arthouse, en doet denken aan L'Emploi du Temps. Wie herinnert zich daaruit niet de horloge-zwendelaar? Het hoofdpersonage hosselt zijn centjes hier op vergelijkbare wijze bij elkaar. Maar dan rolt hij per ongeluk in zijn grootste project ooit; en is hij letterlijk met stomheid geslagen. Ik vond dat jammer (en ze zouden het in Hollywood meteen schrappen) als hij toch oplichter is, had ie toch ook wel een vlotte babbel moeten hebben. Aan de andere kant, het is vooral het Ch'tis-dorp dat hun diepgekoesterde wens op hém projecteert, in plaats van andersom. Zo bezien past het wel. Waar gaat het hier om? Een autoroute! Oftewel; hoe je een snelweg kan bouwen met duizend euro, en een dorp vol werkloze dromers. De film wordt gaandeweg steeds sentimenteler, de soundtrack zwiert en ronkt lekker, en ik begon aan Roosevelts New Deal te denken. Bedrijven beginnen om betalingen te zeuren, en werknemers om loon, maar waarom eigenlijk? Als men als gemeenschap aan de toekomst bouwt. Uiteindelijk gaat L'Origin du Temps niet al te diep, maar het nachtelijke 'look ma top of the world'-einde is zeer fraai. En in de aardige bijrollen o.a. overdreven schattig spel van een Lily Allen-meisje dat gecredit wordt als Soko, in die goeie Franse yéyé-traditie. (Inderdaad blijkt ze ooit zangeres geweest, maar inmiddels full-time actrice.)

Tuesday After Christmas
Het is altijd lente in de ogen van de... orthodontiste. De nieuwe Roemeense tweeverdieners-middenklasse: ze bestaat, al is deze film inhoudelijk net zo grauw als de eerdere klassiekers. Dit is de vlakke Europese arthouse-versie van Blue Valentine, zelf de titels hebben iets vergelijkbaars. Lang niet zo'n acteers-tour de force, maar zeker confronterend. Of in de woorden van een verdwaalde veertienjarige op IMDb. Too Realistic 2 Be Entertainin......might as well stay home and watch my parentz fight... Het begint nog teder, met een scene die zo onwaarschijnlijk intiem is dat het bijna ongemakkelijk wordt. (Ik herinner me niets van de scene erna.) Een dikkige succesvolle bankmanager lijkt een studente te hebben gescoord, maar even later blijkt die dame dus orthodontiste, sleutelend aan het gebit van haar minnaars dochtertje. 'Dezelfde handen die in de mond van mijn dochter zaten, gaven jouw handjobs' zegt de echtgenote later bitter. Maar voordat de film bij die pijnlijke, levensechte laatste scene komt, is er anderhalf uur twijfel en gepeins voorbijgegaan, een echte Eenzame Kerst. De politie-agent uit Politist, Adjectiv heeft nog een jolig bijrolletje. Als teken voor het zelfvertrouwen van de Roemeense cinema wordt East of Bucharest nog even gepromoot, en krijgt de enige winkel in Boekarest waar je dat soort films kan kopen een namedrop. Het is een klein momentje van licht, tussen verwijten als: 'Ik zie dat je liegt, je ziet eruit alsof je een kleerhanger hebt ingeslikt'.

Beginners
Door de reclamecampagne en de zeer enthousiaste verhalen van (toepasselijk genoeg) mijn vader, had ik eigenlijk een veel lichtere, cosy sentimentele film verwacht. Meer Amelie. Maar Beginners is eigenlijk best sober, voor een Amerikaanse grote film. Ik lees op dit moment Toergenjevs Vaders en Zonen en zie wel een gelijkenis, ook dat verhaal gaat, nou ja, over de titel dus, maar als een soort vehikel om dat te vertellen nemen ook de amoureuze avonturen van de jongere generatie veel tijd in beslag. En die zijn toch minder interessant, zowaar. Ewan McGregor krijgt wat met een Franse actrice (Melanie Laurent), die de hele film raadselachtig blijft. (Het begint er al mee dat ze door een keelontsteking niet mag praten.) Dat is even leuk en schattig, maar later voel ik tussen de twee geen enkele klik in hun filmtypische 'ja, nee, toch maar wel'-relatie. Ze lachen, huilen, en zoenen (dat zijn de grote emoties) zonder zich echt voor elkaar open te stellen in kleine details. Dat lukt vader en zoon, nu vader stervende is wel. Een fraaie rol van Christian Plummer, die een man speelt die als 75-jarige uit de kast komt. Hier voel je dat regisseur Mike Mills echt iets te vertellen heeft. En ook een bijrol als het nieuwe jonge vriendje van pa werkt goed. Als versiering zijn er nog wat arty grapjes; vooral de nachtelijke graffiti-activiteiten zijn droog absurd. '1985: Bush Finds Jesus'. Blijft de vraag staan; vind ik deze film slechts 'wel aardig' omdat mijn vader hem geweldig vindt...

La Mirada Invisible
Wat is er aan de hand met de Argentijnen? Normaal toch het toonbeeld van warmte, maar dit jaar op de Grunberg-toer. Dit is na Post Mortem al de tweede die me sterk aan onze broodschrijver doet denken. Kennelijk is de tijd gekomen dat men cinematisch de confrontatie met engerd Peron aandurft. Hier met speech-beelden benadrukt in de aftiteling. (Maar ook voor de hand liggend symbolisch in de film zelf.) Het hoofdpersonage is de ongereptheid zelve, een typisch film-spinstertje, jong, het haar in een knot, rigide, lerares (al is het geen piano), en bound to get raped. Zeker in de eerste half een heerlijk neurotische rol, nagels vijlen in de trein, en dwalend door de dure elite-school, waar jongens en meisjes in die goeie pseudo-fascstische Peron-traditie worden gedrild. De roman waarop de film werd gebaseerd heet niet voor niets 'Moral Sciences'. Weg met de subversieve elementen die als een kanker door onze samenleving metastaseren. Maar ondertussen ontwaakt de lerares heel voorzichtig seksueel, bewondert de broeierige jeugd, waaronder een Cillian Murphy look-alike, ondertussen schuilend in wc-hokjes, en steeds een intiem stapje verder gaand. Tot deze kleine erotische spelletjes als een boemerang terugslaan, en het einde weer als gebruikelijk in keiharde vernedering en geweld ontaardt. Jammer eigenlijk, want juist in de scenes nét ervoor, die zich op het snijvlak bevinden van 'is het nou teder of fout', is de film erg goed. Let bijvoorbeeld op de scene waarin een Marc Marie Huijbregts-achtige hogergeplaatste aan een lolly sabbelt, en het leraresje er ook een aanbiedt. (Als twee ondeugende leerlingen.)

22 Mei
Aan de ene kant is dit een film die struikelt over zijn eigen ambities, aan de andere kant lijkt het een haastklusje, het geschoten materiaal is best goed, maar de editing mist elk gevoel voor ritme; is gewoon een rommeltje. Bovendien worden de voice-overs niet echt overtuigend geacteerd, of moet je dat dan gewoon ingesproken noemen. 22 Mei poogt een soort Terrence Malick-contemplatie te zijn op schuldgevoelens na een aanslag, maar echt interessante filosofische teksten komen er niet langs. Daarom had de film zich toch maar beter op één personage kunnen concentreren, wat in het prima begin ook lijkt te gebeuren. De ochtend breekt aan, een man doet zijn dagelijkse dingetjes in een shabby appartementje (hij ziet er zelf ook wat verfomfaaid uit) waarna hij op een bruin-grauwe mei-dag naar een winkelcentrum gaat, waar hij zijn bewakerspakkie aantrekt. Dit werkt allemaal perfect, mooi dicht op de huid in beeld gebracht, en met op de juiste momenten invallende muziek. Maar dan komt de aanslag. En dat is eigenlijk al veel te snel. 22 Mei is vrij lang haast dialoogloos (wat ik gewaagd en goed vind) maar ik had nog zeker 10 minuten bewaker staat doelloos te bewaken willen zien. De aanslag an sich is overigens ook goed, met vooral heel veel 'stof'. Letterlijk. Maar als gezegd, dan is de film nog niet op een kwart, en de rest van de tijd waaiert de film uit over doden die beschuldigingen uiten, in Lynchiaanse droombeelden. Het heeft wel wat van Refn's .. waar Turturro ook al een winkelmall-beveiliger met trauma speelde. En één trauma blijkt later voor 22 Mei niet genoeg.

Meek's Cutoff
zie artikel Subs.

Tropa de Elite 2
Vanaf het moment dat de Braziliaanse Dirty Harry een links orakelend stuk journalistentuig niet met een wisecrackende voice-over onderbreekt, weet je dat er dingen gaan veranderen. Dat moest ook wel, zou je kunnen grappen, want hoe zou acteur Wagner Moura anders nog zonder bodyguards over straat kunnen. Hij neemt het dus in deel 2 dus maar op tegen de vijand der vijanden, waar iedereen het in de samenleving mee eens is: Politici. Zij maken Wagner dermate kwaad dat hij tot 2x toe met zijn ogen knippert! De slechtste onder de corrupte stemmentrekkers zijn makkelijk te herkennen aan hun overgewicht en vermakelijk geschmier. Het melodrama-gehalte gaat intussen flink omhoog, met allerlei nogal geforceerde kunstgrepen, zelfs bínnen de extended familie van de 'stadsmarinier'. (Geert zou willen dat die een doodskop als logo voerde en een soort commando's waren!) Ook met de Lupe Fiasco-kompaan van Wagner wordt flink gesold en geschoven over het speelbord. (En als ie éindelijk dat ziekenhuisfondsbrilletje heeft ingeruild blijkt dat nou net zijn eigen 'konijnenpootje'.) Als ook nog journalisten een cruciale rol gaan spelen is de verbazing compleet. Zo wordt het wel erg Cidade de Deus. De guilty pleasure fascistische lolligheid van deel 1 is zo nagenoeg uitgegomd. Wat keihard overeind blijft staan is Padilha's soepele hand in actiescenes, hij schijnt niet voor niets nu aan een remake van Robocop te werken. De cirkel aan het einde kondigt het alvast aan 'dit lijkt een Amerikaanse filmcliché...' (En dat is het ook, als een soort Scorsese-eerbetoon)

Let Me In
Het zat er aan te komen, en het gaat niet goed voor mijn indie credibility wezen, maar ik vind deze remake leuker dan het origineel. De Amerikanen hebben de film simpeler gemaakt. Dat gaat weliswaar ten koste van de diepgang en de creepy freakiness, maar tegelijkertijd is het verhaal nu veel spannender én romantischer. (Dat laatste ook dankzij Bowie en Freur.) Het eerste aspect uit zich in meer gore (de film lijkt af en toe wel een eighties slasher-ode of een giallo). Het tweede is belangrijker, want in deze versie is Let The Right One In een verhaal over puberen, over een echte kerel willen zijn, meisjes willen scoren. Dat had ik toch allemaal niet uit die Zweedse film gehaald. Het begint er al mee dat het hoofdpersonage (hier meer Bieber-mannetje) de buurvrouw met een telescoop bestudeert. Deze jongen wordt ook wel gepest, maar hij wil niet gewóón vriendjes maken met de meisjesvampier. (Die geen meisje is, wat ze hier eindeloos benadrukt, terwijl de pestkoppen ondertussen op school het hoofdpersonage continu wél voor meisje uitmaken.) Ik zei het al, het is allemaal lekker duidelijk hier. Kick-Ass Chloe Moretz doet het als Abby bijna zo goed als haar Zweedse evenknie. al is haar uitstraling en voorkomen minder mysterieus en exotisch. Ik hoopte natuurlijk dat ze het door mij gehate einde flink hadden aangepast, wat niet het geval blijkt. Al is de zwembadscene wel wat subtieler in beeld gebracht. (Het budget voor gore was er daarvóór al doorheen gejaagd ten slotte.) Beter is dat ik de film hier een tragisch einde vind hebben – of dat ik het nu door heb –. Het jongetje wordt ingepalmd door de femme fatale (hij lijkt nog aan haar te ontsnappen) maar dan gaat ie dus alsnog mee, wordt ie daarmee niet gewoon een nieuwe trouwe kompaan, die later aan het moorden zal slaan?

Quartier Lointain
Filmtegeltje; als het begin én einde van een film mooi zijn, maar het grote middenstuk minder, dan heb je als maker de film door je handen laten glippen. Want tussen het goede idee en afronding zit toch een invuloefening. Nou ja...! Hoe dan ook, Quartier Lointain is een aardige variant op Back to the Future, dat deel waarin Michael J Fox zijn ouders bij elkaar probeert te brengen. Maar Quartier Lointain is een stuk tragischer en melancholischer, de film begint niet voor niets met een manga-tekenaar in mid-life crisis, die bij magisch toeval in zijn jeugddorp terechtkomt, en vervolgens ín zijn eigen jeugd. Dit is zijn kans om te voorkomen dat pa het gezin verlaat; en daarmee zijn geliefde moeder in de ellende stort. Het dorpje en de mensen zijn trouwens gepast comicbook mooi, zo bezien is de film wel gewoon een warm nostalgisch bad. Hoewel de jongen (die dus een oude man in een jong lichaam speelt) zeker in het begin de ouwelijke trekjes en verbazing goed over weet te brengen, vond ik 'm toch wat oppervlakkig profiteren van zijn vergaarde wijsheid. (Al ondervangt de film dat door hem te laten peinzen dat zijn vroegere = latere leven vervaagt als een herinnering.) Er is duidelijk over nagedacht, hoor. Maar waarom dan alle scenes binnen een minuutje (ook) uitfaden. De film is te gehaast alle pijnlijke momenten worden overgeslagen en afgebroken. Wat overblijft is een hartverwarmende liefde voor moeder en zusje; en een uiterste poging pa te begrijpen. De muziek van Air (die alleen nog maar soundtracks zouden moeten schrijven) helpt een handje. Omdat het treinstation richting einde een cruciale rol speelt, moest ik ook wat aan Billy Liar denken. (Ook een jongen met fantasie ten slotte.) Nog een bewijs dat Quartier Lointain potentie had.

Nostalgia De La Luz
Mooie, en ook heel triestige documentaire. Een persoonlijk document zoals Werner Herzog ze ook maakt, met dezelfde verwondering en filosofische ovepeinzingen van de regisseur op voice-over, maar nog meer betrokken. (Minder cynisch wil ik typen, maar weet niet of ik Werner daar recht mee doe.) Hoe dan ook, Nostalgia combineert het kijken in het verleden met telescopen op onnavolgbare (maar meestal zeer soepele wijze) met het verwerken van het veel recentere verleden. Beide elementen komen samen in de woestijn van China, waar de hemel onwaarschijnlijk helder is, maar onder de troebele grond ondertussen de slachtoffers van het Pinochet-bewind liggen. Precies op dezelfde plek stond ook een concentratiekamp van Pinochet, en het moment dat de film dat onthult (aan de totaal onwetende Westerse kijker) levert wel een 'fuck, wow'-gevoel op. Ik weet niet wat het verbluffendst is, de Tree of Light-oneindigheid van outer space, het Chileense landschap (vol sporen van tienduizend jaar oude beschavingen) of de vrouwen die in de woestijn nog altijd zoeken naar hun geliefde. Toch wel weer een teken dat de deksel langzaam open gaat, van die raadselachtige Zuid Amerikaanse fascisten-jaren.

hoezee.

next part

Mary and Max
De grauwste animatiefilm in jaren? Het kan toch niet veel schelen, met dit verhaal over een eenzaam gepest meisje in Australie en een overetende Asperger aan de andere kant van de wereld die elkaar vinden in een penvriendschap. Het schijnt nog op waarheid gebaseerd te zijn ook... Hun wereld wordt film noirig zwart-wit verbeeld in New York (met zwervers en bejaarden en 'strange smells', autisten houden niet van 'geurtjes'.) en sepia-geel leeg in Australie. Van de bijfiguren is vooral de moeder van het meisje Cruelle Deville goed getroffen. (Het mens 'test' de sherry.') Niet onbelangrijk detail; het aantal dialogen is nagenoeg nul, er is een wel érg uitgebreide voice-over (als een prentenboek) en dan zijn er nog de brieven. Zodra die beginnen wordt de film echt aangrijpend. De autist vertelt over zijn baantjes en zijn jeugd, met de stem van niemand minder dan P.S. Hoffman, die dat erg leuk doet. Dit zou zo maar eens de eerste film zijn die met wat cartooneske overdrijving een zeer realistisch beeld geeft van een zware Asperger. Elke keer als het meisje over liefde en contact begint in haar brieven krijgt de arme kerel een panic attack. Ja, een bijzondere film is het. Maar het moet gezegd dat de film wel wat lang duurt. Ergens richting het einde (wat overigens net zo goed keihard is) moest ik erg hard lachen ('ik heb een perfecte nieuwe baan, i just eat things and tick boxes') en dacht meteen, jee, iets meer grapjes had toch echt wel gemogen.

The Ides Of March
Ik zat vooral aan Michael Ritchie's The Candidate te denken. En hoe een combinatie van die film met deze waarschijnlijk iets écht goeds had opgeleverd. The Candidate (met Redford als langzaam zijn idealen verliezende politicus) heeft veel meer sfeer, veel mooiere beelden. The Ides of March heeft een alleraardigst (tja) scenario, dat na een wat bedeesd begin toch wel enerverend wordt. Zat me ook af te vragen of er wel eens een spin doctor politicus wordt. (Jack de Vries van de CDA... maar verder.) Ryan Gosling is hier misschien wat te glad en te knap, in zijn rol als briljante jonge campagneleider. Zijn beroepsbroeders zijn met Paul Giamatti en PS Hoffman wél mannen die je je in die rol voorstelt. Deze drie voeren een haantjesgevecht, tegen de achtergrond van een campagne voor (regisseur) George Clooney zelf. Leuk detail is dat zijn politicus zeer linkse atheistische standpunten inneemt, die het alleen in deze filmfantasiewereld goed bij het Amerikaanse publiek doen. The Ides of March wordt goed als Giamatti probeert over te halen bij zíjn (rivaliserende) campagne te komen werken. De film wordt mínder zodra de seksuele escapades van de kandidaat op de voorgrond komen, dat voelt wat voor de hand liggend, al doet de Lindsey Lohan-achtige Evan Rachel Wood het goed. Toch had de film wat meer bij die spin doctor strijd mogen blijven.

Contagion
Stom eigenlijk, Soderbergh maakt één minder filmpje (The Informant, ook weer niet zó slecht) en je denkt meteen dat het wel klaar is met de man. Komt toch door die zweem van degelijkheid. Snelle werker, vertrouwde kwaliteit, geen gigantische risico's. Hoe dan ook, Contagion is gewoon weer een prima film, ik bespeur enige gelijkenis met die Facebook-film van vorig jaar. Een technisch, onsexy onderwerp, met heel veel schwung aangepakt. Contagion heeft niet zulke snappy dialogen (misschien had er nog meer medisch gepingongd kunnen worden) maar de all star cast maakt heel veel goed. Contagion beschrijft op relatief afstandelijke toon (je moet er niet aan denken wat Innaritu met dit materiaal zou doen) wat er gebeurt als een varkensgriep nu wél met desastreuze gevolgen om zich heen slaat. Hij volgt daarbij een tiental mensen, van gewone slachtoffers tot medisch personeel. Met name de vrouwen staan hier hun mannetje, ook daarin is het een echt moderne film. Zij runnen de show (en dan met name Kate Winslet, die met de jaren oogverblindender wordt en wat afgevallen lijkt, wat wel toepasselijk is...) Gwyneth Paltrow staat aan het begin van de ziekte-keten, als een overspelige echtgenote. (Wederom een dame met de touwtjes in handen.) Zij loopt de griep op in Azie, dat Soderbergh lijkt te hebben geïnspireerd tot een Hong Kong-achtige cinematografie. (Natuurlijk van zijn eigen hand.) Ook vele andere details zijn raak (een mondkapje over de camera op een cruciaal moment, en persoonlijke favorieten als Elliott Gould en John Hawkes in kleine bijrollen, de laatste als schoonmaker op de werkvloer. (Grote bedrijven zijn de enige plekken waar upper en lower class nog met elkaar in aanraking komen in moderne tijden.) Het script stipt werkelijk alles aan; ook de hebzucht van de farmaceutische industrie, de opkomst van Azie (terwijl instituten als WHO nog té westers georiënteerd zijn) én roeptoeters op internet. In die laatste hoedanigheid heeft Jude Law plezier, als blogger. 'It's a bad day to be a research monkey'. Zelf ziet Law er pas kloppend uit als hij in een anti-infectie space-pakkie over straat dwaalt. Random weetje uit de film: 1% van de wereldbevolking ging eraan in 1918, zou zoiets nou helpen tegen de overbevolking. Ik vrees van niet.

La Piel Que Habito
Ramptoerisme, ik weet het. Al is deze wel zo fucked up dat ie tot het tolerabele deel der Almodovar-oeuvre behoort, het einde is zelfs wat aandoenlijk. Geinig genoeg keek ik deze op de dag dat een HEMA-muppy-reclame in het nieuws was, waarop een femme fatale man een push up bh mag aanprijzen. (Wat niet fout is om de man, maar om het feit dat een vrouw zich kennelijk pas een vrouw mag voelen met pront vooruitstekende borsten.) En ja, dat is precies zoals de akelige Almodovar óók over vrouwen denkt. De man heeft vroeger met barbies gespeeld, bleek gay, en zit nu (dus) met een obsessies voor butts & boobs. Een minuutje of twintig lijkt La Piel nog best creepy, een chick in een yoga-pakkie, SAW-achtig gevangen gehouden door ubernazi Antonio Banderas (prima geschikt voor die rol). Maar dan laat een op zich onnavolgbaar onbelangrijk bijfiguur in Wizard of Oz-achtige tijger-uitdossing zijn reet zien, en is 't wel weer gedaan. Almodovoar, gij kleuter. De rest van de film zitten lachen om de malle onzin; nergens wordt meer de getraumatiseerde creepiness van Les Yeux Sans Visage benaderd. Het komt neer op; geef een man een kut, en hij wordt ineens heel dom!

Midnight In Paris
Je weet dat Woody scherp en gefocust is als kort na de intro-beelden van toeristisch Parijs Owen Wilson verklaart dat Parijs het mooist in de regen is. Dat had ik net zelf ook gedacht. De film stuurde vast m'n gedachten. Er zijn in recente Woody-films vele vervangers van de meester zelf geweest, en dat juist de tragische anti-held, depressieve surferboy Owen Wilson de beste blijkt, dat alleen doet me veel. (Iemand moet hem de hoofdrol laten spelen in een biopic over zijn naamgenoot Dennis!) Hij doet bepaalde stembuigingen perfect, zonder dat het een flauwe imitatie wordt. Nog mooier, Midnight in Paris is de grappigste Woody-film sinds... God, ik ga het maar niet opzoeken. Ik vraag me af waar dat nou van afhangt, ligt het aan het script, of de combinatie van ster-acteurs die er dit keer echt zin in hebben. Of is het Parijs, de musical die Woody daar in de nineties opnam was ook al erg geïnspireerd. Een bebaarde Martin Sheen werkt perfect als nemesis, een van de leukste (en haast weggemoffelde grappen) is Wilsons reactie op een uiteenzetting hoe seks en alcohol niet samengaan. 'Speak for yourself'. Als de klok in Parijs 12 slaat belandt would-be-schrijver Wilson in zijn eigen 'nostalgia shop' (waarover hij een novel probeert te schrijven.) Tout bekend artistiek Amerika verzamelt zich voor korte ontmoetingen, dat wordt ook steeds droger 'wow you're Thomas Stéarns Eliot?!' En weg is ie. Het leukst zijn de Fitzgeralds, oh Zelda! (Een heerlijke rol om te spelen voor Allison Pill, die snel een keer een hoofdrol moet krijgen.) Maar de beste grap van de hele film is voor Bunuel. Wilson doet hem een ideetje aan voor een film, en Bunuel snapt er níets van. 'Waarom kunnen ze niet weg van die tafel!' Dit is Parijs dus alle vrouwen worden plots nóg wat mooier, al lijkt Carla Bruni wat zenuwachtig voor haar cameo... (Schattig!) Maar hoe de shopaholic-echtgenote van Wilson lóópt... En het platenmeisje!

Margin Call
Na Unter Dir Die Stadt weer een uitstekende film over de economische crisis. Deze is veel concreter. Met de haantjes op de economische apenrots. Het eerste kwartier is fantastisch, perfect gechoreografeerd, het ballet der ontslagenen. In die paar minuten zegt de film al meer dan Up In The Air een hele film lang. (En hier zijn de Anne Kendrick-achtige dames die je komen ontslaan slechts een zijlijntje en voorteken.) Het groepje (inclusief security) komt een afdeling van een trading kantoor binnen wandelen. De jonge werknemers zijn bloednerveus, het afdelingshoofd kauwt kauwgom en doet stoer, en nog een baasje hoger? Die is de klos. Een rol van Stanley Tucci, een soort Peter Bosz, de vleesgeworden frustratie, uiteindelijk afgereageerd op een mobieltje. (En op Demi Moore....) Nadat de werknemers geloosd zijn gaat de coole seen it all figuur Paul Bettany (zijn aanwezigheid is vaak een goed teken in films) de grote man seinen. Enter Kevin Spacey, in zo'n typisch Wall Street-bretels pak. Zijn eerste 'you're all survivors en nu allemaal een applausje voor jezelf'-speech is zó perfect voor het sfeertje. En bedenk, dit is allemaal nog maar in het begin. Want al snel blijken er nog veel hogere piefen dam S[aceu en nog veel grotere problemen. En dan wordt de situatie echt penibel. ' Mama there's wolves in the house' zingt Phoshorescent op de soundtrack. Omineuze helikopters landen op het dak van de wolkenkrabbers, midden in de nacht, en bij elk stapje hoger in de hiërarchie worden de acties rücksichtsloser. Vooral Simon Baker is doodeng als ijdele snelle jongen met blauwe stropdas. Het is de Geert Wilders van de film. (En hij is nog áltijd niet de CEO.) De film blijft intussen wel evenwichtig, weinig sentimenten, maar (een ook cinematografisch) fraaie registratie van de dag dat de bubble klapte. En aan het eind zit je met neomarxistische gedachten; want die bankmannetjes doen graag alsof wij allemaal schuldig zijn, boven onze stand hebben geleefd, en het dat lijkt een redelijk terecht punt. Maar degene die een leugen verkoopt lijkt me toch echt schuldiger dan degenen die er onwetend maar hebberig in zijn gaan geloven.

Moneyball
Uiterst matte vertoning. Doet wel wat denken aan die film over Clough (gehaat figuur brengt vernieuwing in conservatieve sport) maar Moneyball mist het plezier. (Daarentegen zet het in op een persoonlijk drama van een mislukte carriere én huwelijk, maar eigenlijk botst dat ergens met het hoofdverhaal, sport is daar niet serieus genoeg voor, of het script werkt gewoon niet...) Misschien is het probleem wel dat het concept Moneyball werd bedacht door een excentrieke security guard in een fabriekje, maar pas werd uitgevoerd door een betrekkelijke normale “TD”. Die wordt hier gespeeld door Brad Pitt, zongebruind en gegeld, maar géén Jerry Maguire (een véél leukere film.) Zijn kompaan is Jonah Hill, als economy-graduate en de numbercruncher (met de formules en ideeen van een ander dus.) Jonah Hill vond ik altijd leuk in bijrollen, maar hier valt hij in een grotere rol prompt door de mand. (Al lijkt dat ineens een basketbal-term) Hij ziet er kolossaal uit (ik hoop dat ie een fat suit aan heeft) maar brengt niks. Geen charme, geen chemie met Pitt, hij nipt alleen maar twijfelend en muizig aan zijn koffie. Zelfs de cijfertjes worden niet al te begeesterd met voorbeelden geintroduceerd. Nee, Moneyball is maar in één passage echt leuk. Als Hill en Pitt hun nieuwe plannen introduceren bij de adviesraad (een verzameling oud-spelers) en die zijn vanzelfsprekend verbijsterd én woest. Hier voel je het gevecht van Van Gaalse kunde en wetenschap vs Cruijffiaans orakelende idioten die spelers beoordelen op het vriendinnetje dat ze hebben. Ugly = lack of confidence. (In plaats van loyaal en betrouwbaar.) De meest agressieve opponent is een Huub Stevens look-a-like. Dat past precies. PS Hoffman daarentegen, die met gemillimeterd de coach speelt, krijgt niet eens één noemenswaardige scene van het scenario....

Le Gamin Au Velo
Herinnert iemand zich Italianetz nog? Een aandoenlijk Russische film, sentimenteel en Dickensiaans, over een jongetje dat zijn moeder zoekt, vóór ie door Italiaanse pleegouders uit het weeshuid wordt gehaald. Het jongetje lijkt op het hoofdrolspeelstertje hier, en Wallonie is ook wel het meest Italiaanse stukje van Europa buiten Italie. De Dardennes waren kennelijk in een soort Kerstmis-bui, je hebt toch wel een bijzonder oeuvre als een simpel stukje Beethoven op de soundtrack de kijker haast shockeert. Het botst zo enorm met de Rosetta-armoede sfeer die óók hier weer gewoon is te vinden. (Ook door aanwezigheid van bekende koppen.) Lange tijd is Le Gamin hartverscheurend, de blijdschap van het jongetje die éigenlijk zijn pa terug wil, maar dan toch in élk geval zijn fiets. En dan de eerste ontmoeting met zijn nieuwe mama. 'Je mag me wel vasthouden, maar niet zo stevig'. (De situatie moet je zelf maar zien...) Prachtmens, kapster, self-made woman, maar ergens toch ook Flodder. Liefde met walmende parfum en 3 dikke pakkerds. Zoiets. De film laat een veer als er een clichématige slechterik verschijnt. Een jongen in de buur, met verkeerd haar en verkeerde plannen. Dit leek me nou net de film waar die jongen slecht lijkt maar het niet blijkt. De tweede helft wordt zo wel wat voorspelbaar, als een Disney-film. Maar dan nog, WTF, een Dardennes-Disney-film, wie had dat gedacht.

Sleepwalking
Het werd weer eens tijd voor een oudje, bovendien, je kunt cadeautjes van smoeder niet te lang laten wachten natuurlijk. Dit is zo'n typische 3-euro bij de Boekenvoordeel-film. Ik wilde zeggen; wel goed om weer eens een b-film te zien. Maar dat is het niet. Teveel grote namen. Het is eerder een mislukt pet project van Charlize Theron, die zelf de rol speelt die het plot in gang zet. Zij is een Winter's-Bone achtige moeder in een al even winters-grauwe setting, hosselend met foute vriendjes die wietplantages runnen, en (dus) eeuwig verhuizend. Nu heeft ze er genoeg van, en verdwijnt. Haar tienerdochter achterlatend bij Nick Stahl. Die is nogal autistisch, kan geen autorijden (wat hij toch in 3 minuten weet te leren in de film...) en werkschuw. Hij weet niks beters te verzinnen dan met z'n nichtje naar opa te rijden. Ook voor de film is dat een goed idee want het oom-nichtje duo werkt niet echt, en de reis wordt nogal rommelig verteld. (Plots belanden we bijvoorbeeld in een bijna Christina Ricci-achtige fantasie...) Gelukkig is het laatste gedeelte weer wel goed, op de boerderij van opa (niemand minder dan Dennis Hopper). Foute vaderfiguren, Dennis Hopper is een specialist en speelt gewoon zichzelf, denk ik altijd. In elk geval doet hij dat intens. Soms denk ik dat melodrama dichter bij de werkelijkheid komt, in zulke extreme gevallen. Zeker vanuit de beleving van het slachtoffer. (Want opa heeft jarenlang zijn zoon vernederd, die dat allemaal als een goedzak heeft gepikt.) Het lever toch nog een paar mooie scenes op. Nick Stahl lijkt trouwens erg op Hans Teeuwen!

The Whistleblower
Ik stel me een avondje voor waar je eerst Armadillo kijkt en dan deze. Dan ontplof je als een IED over die 'vredesmissies'. Wat een ellende. De illusies, de leugens. Ook in Bosnie (leerde ik van deze film) was de missie weer gewoon in handen private ondernemingen, die gewoon 'geld' komen maken. (Pff, de wapenindustrie...) En dan is er nog het feit dat wie zich in een oorlog begeeft er hoe dan ook door aangestoken wordt. (Desnoods pas thuis, getraumatiseerd en wel.) Er stond een aardig berichtje in het lokale sufferdje over deze film; want het hoofdpersonage blijkt inmiddels in Breda te wonen. (Ik neem aan met de Nederlandse militair waar ze in de film een relatie mee krijgt.) Deze Amerikaanse politie-agente gaat naar Bosnie, ook voor het geld, want die vredesmachten betalen prima, en veel opleiding heb je er ook al niet voor nodig. Opmerkelijk detail, de vrouw heet Kathryn Bolgovac, maar met die achternaam en origine wordt niks gedaan. Zouden de etnisch-geobsedeerde lokale figuren dat echt niet merken? En haar ermee confronteren? In elk geval is het een mooie rol van een topfitte Rachel Weisz, altijd goed op haar plek in dit soort verontwaardigings-films. (Denk aan The Constant Gardener.) Maar die topfitte opmerking mag ik eigenlijk niet maken, want vooral in de betrekkelijk subtiele eerste helft wordt mooi geschetst hoe een knappe vrouw constant met haar begeringswaardigheid wordt geconfronteerd. En ja, dat wordt ongemakkelijk, zeker omdat het verhaal gaat over tienermeisjes die door VN-soldaten als variant op de troostmeisjes in louche bars worden misbruikt... De woede van de makers neemt toe, en in de pamfletterige tweede helft verdwijnt de subtiliteit voor crappy dialogen, helaas. Vol met van die actiefilmhelden-zinnetjes. Zo zal het niet gegaan zijn, maar dat er gruwelijke dingen gebeurden staat als een, nou ja.

Drive
Schizofreenste film van het jaar. Laat dat maar aan die gekke Refn over. Tarantino meets Miami Vice meets Lynch meets Repo Men en Hartley. Zoiets. Je wilt hem na afloop meteen nog een keer zien. (En Omar móet deze zien.) Drive is een echte gevoelsfilm, dat begint al bij de belettering van de intiteling. slick handgeschreven roze. Ook de ubercoole update van eighties-muziek doet haar ding, en levert in de vorm van liedjes letterlijk commentaar op wat er gebeurd. (De ambient is van Cliff Martinez, die meer goeie dingen deed dit jaar, Contagion, en die Franse snelweg-film.) En dan zijn er nog snelle karren. (De film opent met een heist, die spannender lijkt dan ie is, Drive is een en al suggestie, ten slotte.) Ryan Gosling speelt de 'driver' (een variant op die seventies classic van Hill) die schimmig bijklust maar ondertussen ook als automonteur (met race-ambities) én stuntman werkt. Dat laatste is de Lynchiaanse verknipte Hollywood-touch. Met Aphex-masker op verandert Gosling in een psychopaat. Door die enorme veelzijdigheid van zowel film als hoofdpersonage maakt Gosling af en toe een dolende indruk, moet hij de rol nou komisch en dom grijnzend spelen, megacool met toothpick in de mondhoek, of bloedserieus gevaarlijk. In het begin lijkt het eerste nog gepast, als hij kennismaakt met een jong moedertje (Bjorkmeisje Carey Mulligan, met een heel lief kapsel) en haar zoontje. Maar dan komt haar echtgenoot terug, en begint het bloedvergieten. En dat is smérig hard. Weg is de romantische eighties-nostalgie sfeer, hier worden mensen tot pulp geslagen. Het kostte me wat tijd om over te schakelen, zeker omdat het hele dromen van een race carriere-aspect zo in de knop wordt gebroken. (Een van de bad guys vind dat óók jammer, lollig genoeg.) Maar goed, als gezegd, daar moet je je eigenlijk niet druk om maken. Held van de film is toch vooral Newton Thomas Sigel, die de secure gekaderde plaatjes schiet, vol vage lichtjes, veel koppen en profil, en nevelig nachtelijk LA als een soort Hong Kong. Ik zweerde dat die Sigel een 80-jarige crack was die ze met het halve beschikbare budget uit zijn pensioen hadden teruggehaald. Hij blijkt 'pas' 56, maar met The Usual Suspects op zijn naam zal hij toch wel duur zijn geweest. ;)

Restless
Eigenlijk een behoorlijk sentimentele draak vermomd als hippe, quirky, pseudo-diepzinnige arthouse. Veel heeft de film echter niet te melden over de 'diepe dingen des levens' (terwijl het dat wel lijkt te denken). Toch is het moeilijk écht kwaad te worden op een film waarin 'jeugdkanker' zo'n grote rol speelt. Bovendien heeft Gus van Sant natuurlijk wel stijl, en neemt ie goeie liedjes mee. Op de twee meest romantische momenten zingt Sufjan Stevens héél zachtjes. (En dan ook nog obscure liedjes van zijn debuut) Ik vond dát in elk geval weer adembenemend.... Het paartje bestaat uit Mia Wasikowska, zo fragiel dat ik dacht 'zo die moeten ze eens een patiente laten spelen' (et voila) en Henry Hopper, zoon van. Zelfde kop, maar veel talent lijkt hij niet te bezitten. Hollywood-Nepotisme he. Het script zadelt de verdwaasde gozer ook op met stomme stopwoordjes ('or whatever'). Bovendien is zijn backstory irritant, zoals gebruikelijke is ie niet 'gewoon' gek, maar gek met een reden. (Dankzij een stevig trauma.) Tot ie het meisje ontmoet besteedt hij zijn tijd op begrafenissen (natuurlijk!) en met een ingebeelde vriend (een Japanse kamikaze-piloot). Tekenend is dat de film die fictieve status al na 10 minuten 'verklapt', terwijl het een half uurtje later mooi achteloos wordt onthuld. Het moest allemaal duidelijk kennelijk. Nee, op een paar huiselijke scenes na (altijd met de prima Mia) is hier weinig te halen.

Deliverance
Eindelijk gezien. Lekkere seventies-film, het einde heeft dat typische Roeg-sfeertje van 'het is voorbij maar het zit nog altijd in mijn hoofd.' Ook het begin is fabuleus (en het mooist). De mens die de natuur verwoest, een groepje maten die een kanotripje gaat maken, voordat het hele gebied onder water komt te staan; en dan de locals. Er had nog véél meer interactie met die Winter's Bone-bewoners in de film moeten zitten. Het banjo-duel. Klassiek. Het acteren van de vier vrienden is verder nogal oppervlakkig, Burt Reynolds, wat een verschrikking eigenlijk, continu in maximum overdrive. De andere drie doen het wel wat beter, maar op veel meer dan geschreeuw draait het ook weer niet uit. (Grappig trouwens hoe die boottripjes in films altijd gruwelijk misgaan....) De eerste nacht kamperen (na het varen) is lekker creepy, en gelukkig, daarna delivered de film zeker als het kwartet 'onderschept' wordt. SQUEAL! Niettemin duurt vooral de vergadering achteraf weer erg lang. Ik wilde dat ze diep in het bos naar een blokhut-gemeenschap waren gesleept... Maar goed, je kan niet alles hebben, en de tweede helft van de vaartocht is een stuk Werner Herzogiaanser.

L'Illusioniste
Bestempelde ik laatst Mary and Max al als meest depri-animatiefilm, doet deze ook nog een gooi. Al is dit natuurlijk meer weemoedig en melancholique. Heerlijke film om in te zwelgen, al vind ik wel dat hier een minuutje of 80 uit hetzelfde vaatje wordt getapt. Maar misschien houd ik dan teveel aan standaard animatie-film conventies vast. De op Tati gebaseerde goochelaar doet zijn ouderwetse show, oogt geen succes, en probeert een meisje tevreden te houden met presentjes. En alles gaat steeds maar minder en minder. Heel zielig, en de juiste film voor kerstmis eigenlijk. Veel Japanse openbaar vervoer momenten; in bus en trein. En af en toe een grol (meestal met het onwillige konijn.) De eenvoudigste en mooiste grap is hoe een auto in de regen wordt gewassen. Heel Tati, techniek is onbegrijpelijk maar een houtje-touwtje slapstick-wending is voor handen. En natuurlijk ziet de goochelaar Tati (en dus zichzelf!) nog even in de bioscoop. Ik begin me er weer eens op te betrappen dat ik een Tati-film al schrijvende leuker ga vinden. Het blijven complexe pareltjes, en dit is gewoon een mooi eerbetoon.

WarGames
De Dr. Strangelove van de eighties! En ik meen het eigenlijk serieus. Hier zit alles in. Pacifisme, humor, spanning, kalverenromantiek. Heerlijk. Hoogtepunt in het verzamelde werk van Matthew Broderick. En Ally Sheedy... Is de mooiste vrouw aller tijden. In elk geval for the duration of the movie. WarGames is niet voor niets de ultieme nerdfantasie, je zit lekker in je blote bast achter je computer te hacken, terwijl het meisje van je dromen gebiologeerd toekijkt! Ondertussen ontketen je per ongeluk World War III. (Meisje: 'Is this because of
what you did with my grade?') WarGames loopt op de tijden van drone vliegtuigen vooruit, de computergestuurde oorlogsvoering, want zulke gevaarlijke zaken kun je natuurlijk beter uit besteden. Broderick is op school vooral goed in de arcade-hal, maar weet toch de aandacht van het knapste meisje te trekken, door een leraar te dissen. Hij trommelt ze mee naar huis, waarbij de hond de rest doet. (Vrouwen en honden...) Na wat gefuck, met het schoolsysteem, is ze helemaal om, en rijdt hem zelfs (op de scooter) naar het nerd hoofdkwartier. 'I bet you Jim could get in.
- I bet you he couldn't!' De film zit vol sexy innuendo's natuurlijk. ('The girl is listening and you talk about backdoors.') Helemaal aan het eind vindt Broderick nog even tijd om vanuit een roostertje naar opwaaiende rokjes te kijken. (Het duurt helaas maar een seconde, heel beschaafd.) Dan is inmiddels ook de Bobby Fischer mad professor verschenen. 'How about a nice game of chess?' Maar de oplossing in een hormonenfilm ligt toch in de ultieme tie-breaker. Hoe kom je als nulletje bij het kruisje.

Go Go Tales
Hoeveel drugs doet Willem Defoe eigenlijk? Als je nú nog films met Abel Ferrara wil maken... Daar moeten 'buitenfilmische' redenen voor zijn. Gechargeerd kan gesteld worden dat de beste (Le Million) en de slechtste film (deze!) van dit jaar draaien om de zoektocht naar een verdwenen loterij-lot. (Een winnend nog wel...) Maar in Go Go Tales zorgt dat, ondanks een liedje voor Defoe, enkel voor chagrijn en geschreeuw... Defoe speelt de eigenaar van een stripclub, die de meisjes al een paar dagen niet betaald heeft. (Om nog te zwijgen over de huur...) De enige oplossing is het winnen van de loterij, gelukkig heeft hij duizenden loten ingeslagen... Als je dat geld wel hebt, en een stripclub runnen je droom is.... Nou ja een gokverslaafde heeft deze oogkleppen op als een cokejunkie Go Go Tales is een schoolvoorbeeld van waardeloze improvisatie, als je daar niet de juiste condities voor schept (of genoeg talent voor in huis haalt) krijgt je altijd eendimensionaal gebazel en kabaal, mensen die op 1 punt blijven hangen, omdat ze niks beters weten en dat dus maar herhalen. Enkel de Jiskefet-achtige hairdresser, die in de club van zijn broer heeft geïnvesteerd, weet de juiste absurd-komische toon te treffen. Maar ja, dan zit je nog altijd met een bespottelijk chaotische tijdlijn, en een hoofdpersonage dat je dat ticket helemaal niet gunt. En honderd minuten tits &.. meer niet (want de stripclub denkt arty te zijn) blijkt óók nog te kunnen vervelen. Het moet niet gekker worden. (Allemaal typische Ferrara dames trouwens, efebische modelletjes.)

Thieves Highway
Ah, zo'n hele oude truckersfilm, fijn. Een combi van Salaire de la Peur (in uitzichtloosheid) en They Drive By Night (in personages). Een man komt thuis van een lange reis, waar ie zijn Griekse (Dassin touch) immigranten ouders luid zingend aantreft. Voor even althans. De stilte die na de vrolijkheid volgt is raak. De zoon zweert wraak en gaat zijn vader achterna. Truck-chauffeur was in het begin van het auto-tijdperk bloedlink, hier geillustreerd sjezend door de heuvels van Californie. (Mooie beelden van apple ranches, met nog meer immigranten.) Bij de groentemarkt aangekomen begint de economie-fase. Je wordt geript waar je bij staat, en natuurlijk is daar een drentelende worldwise femme fatale, die een oogje op je zegt te hebben, en al dromend van betere tijden naar de meeuwen staart. De evil boss van de groentemarkt is joviaal slecht, een sterke rol die in een remake zo door Gene Hackman zou kunnen worden gespeeld. Ook twee (in eerste instantie) comic relief karakters krijgen gaandeweg eh, comic reliëf. (Hoe oenig ze er ook uit zijn.) Mooie film.

In Search of a Midnight Kiss
Mumblecore wordt volwassen. Het richt de blik naar buiten, op zoek naar een significant other, in plaats van de studie der eigen navel. ;) Prompt benadert de film ook het niveau van Jarmusch, een soort nieuwe Strangers than Paradise. Al heeft die laatste een lastig te omschrijven unieke kwaliteit, een heel eigen werkelijkheid. In Search houdt ons gewoon een herkenbare spiegel voor, en dat is ook prima! Perfecte timing qua kijken, in deze laatste week van december gaan volgens de film mensen 'en masse' op datingsites op zoek naar iemand om dan in elk geval oudjaar mee uit te luiden. Zo ook het hoofdpersonage, gespeeld door Scoot McNairy (die een vergelijkbare 'ik moet scoren'-hoofdrol heeft in Monsters) al wordt ie hier wel gedwongen door zijn Joe Strummer-achtige roommate (en beste vriend). Anders gaat ie toch maar zitten onaneren op zelfgeknutselde pornoplaatjes... Hilarische openingsscene. En de film is sowieso erg grappig, je zit ook meteen in Woody Allen-mode door zo'n typisch jazzdeuntje. Latere muziek komt dan weer van Okkervil River en Shearwater, en is even fijn. De datingsite levert opmerkelijk snel een 'hit' op. Maar zodra die dame ten tonele verschijnt wordt de film helemaal herkenbaar. De dame ziet er met zonnebril en flink wat foundation perfect uit (schoonheid kan ook als schild werken, en ik vraag me soms af of dat wel slim is, vanuit de dame gezien.) Maar goed. De dame heeft 5 afspraakjes geregeld, en de mannen hebben precies een minuutje om indruk te maken. Het hoofdpersonage is geshockeerd, maar heeft toch bingo. De twee beginnen aan een wandering-tocht door LA, waar onze hero zijn uiterste, lieve best doet. In de best sequentie vraagt het meisje om 'een bekentenis'. Alle alarmbellen moeten afgaan! Geloof mij, vrouwen zitten altijd truth truth truth te daren, maar ze willen níet horen waar een man dan aan denkt. (Sowieso moet je doen alsof seks niet bestaat tot er geen weg terug meer is.) Onze held gaat de mist in, wat al grappig is, maar nog leuker is de scene er meteen na waarin hij het goed probeert te praten, met allerlei argumenten die hij net ervoor met zijn beste vriend heeft uitgewisseld (ondere andere over condooms). Uitgesproken tegenover een vrouw lijken diezelfde zinnen ineens zo.... smerig. Heel, heel typisch. In Search duurt net wat te lang, ik zag alweer 3 mogelijke eindes voorbij komen, en de allerlaatste onthulling is wat 'gewoontjes'. Maar aan de andere kant had ik het antwoord-apparaat moment in de laatste minuten niet willen missen. En de ochtend stoomt ook wel eigenlijk. Fijn.

Arrietty
Studio Ghibli (bekend van Spirited Away) op de Amerikaanse toer. Van mij hoeft het niet. Ze bewerkten hier het bekende Duimelijntje-achtige white upper class verhaal van 'The Borrowers'. (Ik herinner me daarvan een hele slechte live action versie met John Goodman...) Natuurlijk werd de setting hier wel naar Japan verplaatst, maar dan nog... Het is anders. Alsof de Japanse folklore niet vol eígen fantastische wezens zit. Arrietty (de kleine heldin) is een stoere redhead, abseilend met elastiekjes en andere houtje-touwtje oplossingen in de schaduwwereld van de kleine wezentjes. Vooral de ontmoetingen in de tuin met insecten en kat zijn leuk. (Iemand moet toch eindelijk eens Haas van Paul Biegel verfilmen, over de microkosmos van de Hollandse achterthuin...) Maar in het haast lege huis van de lenertjes komt een nieuwsgierig jongetje wonen. Die de wezentjes al snel in de smiezen heeft. Gevaar komt van de werkster, en hulp van een 'native' lenertje. Een mini-Rohin! Na zijn entree wordt het laatste half uurtje nog best enerverend.

Rainy Dog
Behoorlijk serieuze Miike-film... Ik zei behoorlijk he. Op een paar lolletjes na (pissen vanaf een dak) doet Miike hier in sfeervolle Aziatische noir. Het bekende lummelen op het strand-gevoel van Takeshi Kitano zit erin, maar ook (en dat vond ik nog verrassender) van die 'tijd verglijdt terwijl het arty regent'-momenten, zoals Wong Kar-Wai ze zo vaak heeft. De beste daarvan trok me als het ware in de film, na een half uurtje wat in het duister tasten hóe hiernaar gekeken moeten worden. Maar dan bezoekt de huurmoordenaar (en naar eigen zeggen 'geflopte yakuza', hij zit als Japanner niet voor niets in Taiwan, een degradatie) een bordeel. Beetje rondhangen terwijl de 'huisbaas' een liedje op zijn gitaar tokkelt. Prachtig. Daarna moeten er weer klusjes worden opgeknapt; in een meer standaard Miike-gag verstoort de huurmoordenaar steeds een potje 'Go'. (Of een simpele variant op dat bordspel.) Typerend voor de chaos in Miike's hoofd is dat het hele plot rond het zoontje van de huurmoordenaar (dat nu als een rainy dog achter hem aanloopt) nauwelijks aandacht krijgt. Voor sentimenten en toenadering is echt geen tijd. Tot de fenomenale strandscene dan, waar men nog een kadootje vind. Het jongetje speelt alsnog een cruciale rol, in een viervoudig twistend einde. (Waar ik keihard om moest lachen, en dat na zo'n 'serieuze' film... Dat viel misschien dan toch wel mee.)

Conflict
Een film uit Hollywoods Freudiaanse periode (denk aan Spellbound.) Dus een nogal simpele symbolentaal om 'de psychopaat' te verbeelden. In die tijd (en misschien nu nog wel) moest een slechterik in een Hollywood-film altijd hangen, dus als Bogie (jawel!) denkt de perfect crime te hebben gepleegd (als echtgenoot met meer interesse voor de zus van zijn vrouw) weet je dat hij er toch niet mee weg gaat komen. Wat de film leuk maakt, is dat ze toch twijfel weet te zaaien, want daar komt de psycho-twist, Bogie is zelf vergeten dat ie de moord gepleegd heeft. (Wij als kijker hebben 't wel gezien, al kon dat best een droom zijn.) Ik ging al een opzetje van de twee zussen vermoen, een dubbele femme fatale-truc! Met name een scene bij een 'pandjesbaas' (die een ring van de verdwenen echtgenote zou hebben) is erg beklemmend. Bogie draait langzaam door, maar voordat we echt met 'm mee gaan leven is het afgelopen. Dat zat erin.

echt no one is going to call me out on this one

maar Een man komt thuis van een lange reis,

in het stukje over Thieves Highway, is een fout die ik vergeten ben recht te zetten. al kun je het ook poezie noemen (de man komt terug uit een oorlog, WWII ofzo)

Ah, War Games (nog in de bioscoop gezien en dat je dan precies de doelgroep bent :). ja, ja Drive komt eraan. Moet eerst nog even wat andere dingen kijken en dan rapporteer ik, ongetwijfeld "waarom heb ik getwijfeld?" uitroepende, terug.

Joepie! Het forum gereanimeerd!
Kan ik gelijk mijn Volkskrant-lijstje dumpen:

1. A Separation
2. Rundskop
3. Animal Kingdom
4. Drive
5. We Need To Talk About Kevin
6. Black Swan
7. La Nana
8. Attenberg
9. Small Town Murder Songs
10. Submarine

Beste wensen allemaal!

kijk aan :) i almost couldn't agree more.

WarGames, heerlijk

over dit zinnetje was ik heel heel tevreden
Maar de oplossing in een hormonenfilm ligt toch in de ultieme tie-breaker. Hoe kom je als nulletje bij het kruisje.

Best wel wat films gezien, maar nauwelijks een waarvan ik het de moeite vind er iets over te zeggen.
En ja, ook weer wat slechte horror, ik leer het ook nooit af.
Met als dieptepunt A Serbian Film over een uitgerangeerde pornoster die terecht komt in een snuff movie.
Terugkijkend op dit gedrocht valt er eigenlijk best wat te lachen hoor, simpelweg omdat de perversiteit zo erg over de top is...maar toch maar mijden hoor.
Misschien iets als goede voornemen voor het jaar 2012: geen horror meer (lukt me toch niet).

Oh ja nog iets te zeggen over de grootste teleurstelling van het jaar, een film die ik nog niet gezien had: The Hangover.
Lovende kritieken...ehm ik heb niet zo veel moeten lachen hoor, nogal voorspelbaar allemaal met nogal zwakke dialogen die nergens komisch of gevat waren...goed de gebruikelijke dommige opmerkingen van de dikzak, maar daar heb je SpongeBob's beste vriend Patrick al voor.

Anti-Christ
Vrouwen.

40 Bonuspunten.

Rien à declarer (Dany Boon, Frankrijk, 2010)
Schiedam blijkt ook een filmfestival te hebben: SuikerZoet. Een aanrader. En gratis bovendien. Eind november was de zevende editie, met naar eigen zeggen 'drama en feelgood beelden in bijzondere locaties in de binnenstad'. Dat kun je wel zeggen: wij zagen deze Franse komedie in een Oud-Katholieke waterstaatskerk.
Regisseur Dany Boon, van de hit Bienvenue ches les Ch'tis, speelt zelf een Franse douanier. Benoît Poelvoorde zijn Belgische counterpart. Lachen, gieren, brullen... Feelgood, inderdaad. En wat ons betreft raak.

Submarine (Richard Ayoade, Groot-Brittannië, 2010)
Ferris Bueller op zijn Brits. De jeugdthematiek (sex en ouders), de clevere teksten, de comicstrip-achtigheid (voice-over, flashbacks, flash forwards, slow motion, worm's-eye view, bird's-eye view, de hele rataplan). Maar ook de weemoed, de zee, de regen en de rotsen van Wales. Niet toevallig een hit in het thuisland.

Carnage (Roman Polanski, Frankrijk, 2011)
Polanski zou er direct worden opgebost; plaats van handeling is Brooklyn Park. Twee jochies krijgen ruzie. De één mept de ander een paar tanden uit zijn bek. Ouders regelen de zaak en, u raadt het al, krijgen zelf bonje. Wij hadden deze zwartgallige komedie zwartgalliger gehoopt. Enger, gemener, zoals de baas zelf.

Beginners (Mike Mills, Verenigde Staten, 2011)
Vader en zoon, de één bejaard, de ander midden-dertig, zijn beiden eigenlijk nog groentjes in de liefde. Pa kwam pas uit de kast na ma's dood. Zoon had wel een trits vriendinnen, maar bij geen van hen ontstak het heilige vuur. Daar komt verandering in als zuchtmeisje Anna zich aandient.
En toen blies iemand het verhaaltje uit. Een uur niet in slaap proberen te vallen is lang, hoor.

Na een nachtje slapen...wel amusant en anders dat Anti-Christ. Dreigde een lange tijd een soort arthouse Evil Dead te zijn. Het miste uiteindelijk iets in dat laatste gedeelte, weet ook niet precies wat, vond dat eind visioen ook zo zwakjes gefilmd, bijna Oprah Book Clubachtig. Want Von Trier heeft wel humor met die psychoanalyse-voor-beginners opening (zoontje ziet ouders krikken, pleegt meteen zelfmoord...booya!) en die satanische Fantastic Mr.Fox is ook onbetaalbaar.

zoontje ziet ouders krikken, pleegt meteen zelfmoord...booya!

lol!

als Submarine als Bueller had ik nog niet gedacht, maar is een goeie :)

@Ludo: The Strange Case of Angelica … met elke minuut na de opening wordt het acteren slechter (dit is een schoolvoorbeeld van matige acteursregie, iedereen overcompenseert) en de dialogen in de film zijn simpelweg oersaai.

Het overdreven/slechte acteren en de herhalingen in de dialogen zijn typische stijlvormen van De Oliveira. Het spel is expres niet realistisch, wat in het geval van deze sprookjesachtige film op zijn plaats is. De dialogen hebben vaak iets koddigs. Man 1: ‘Het gaat niet zo goed met Isaac’. Man 2: ‘Oh, dus het gaat niet zo goed met Isaac?’. Man 1: ‘Inderdaad, met Isaac gaat het niet zo goed’. Als je er van tevoren rekening mee houdt, valt het allemaal reuze mee.

Bij De Oliveira zijn de recensies vaak beter dan de films. De kwaliteiten van Eccentricities Of A Blond Hair Girl ontdekte ik pas na het lezen van een uitstekende recensie in Cineaste.

Het overdreven/slechte acteren en de herhalingen in de dialogen zijn typische stijlvormen van De Oliveira.

ja zo ken ik er nog een paar! ;)

maar goed, wie weet geef ik 'm nog eens een kans. een oudje van 'm dan. als het even kan moet het toch wel goed zijn zonder boek erbij. (al voel ik me dan een conservatieve snob, bij zo'n uitspraak)

ik zit nog wel een beetje te popelen om een reactie of 2 op dat filmartikel, jungs. is goed voor mijn ego.

(ik moet gewoon geduld hebben)

Sans Toit Ni Loi
Niet moeilijk te zien waarom Olaf dit fantastisch vindt. Sans Toit Ni Loi is de Franse Wendy and Lucy. En al vanaf het begin zonder Lucy; deze film van Varda is harder en ook geconstrueerder. (Literairder, zo u wil.) Dat komt doordat personages af en toe de third wall doorbreken en hun gedachten (over het zwervende meisje) tegen de kijker uitspreken. Een erg mooie truc, en het pleit zeer voor Varda is dat ik de constructie (als die in 't midden een tijdje minder vaak langskomt) ga missen! Dan doe je iets goed. Sandrine Bonnaire is de Michelle Williams van de film, een vrije geest, zwervend over het Franse platteland. Het is winter, en de mensen zijn achterdochtig en alhoewel soms behulpzaam, altijd op hun hoede. Het meisje slaapt meestal in haar tentje, maar ook in een schuur, leegstaand pand, en met plastic overdekt radijsjesveld. Allemaal even treurig natuurlijk, en nadat het 'wanderen' eerst nog wel wat lijkt te hebben, wordt de situatie al snel precair. (We weten uit het begin al hoe het gaat aflopen....) Tot de mooiste passages behoren de dagen die het meisje met een filosofisch ingestelde herder en zijn vrouw doorbrengt, zonder religie een echt bijbels duo; en de dagen met een goedmoedige Tunesische landarbeider. (Die laatste lijkt recht weggelopen uit het oeuvre van Fassbinder.) Grimmig fraai, net als Bonnaire's vuile zachte handen, waar Varda (natuurlijk!) een paar keer de camera op richt. Nu nog een vertaling vinden voor de titel, Zonder Dak Doen... (Maar dat vangt niet goed genoeg het 'Sans Loi' aspect... Gebouw noch gebod, mwah.)

The Music Room
Van die Apu trilogy heb ik nog altijd maar één deel gezien, maar het zou best kunnen dat The Music Room me uiteindelijk inspireert om de rest ook te kijken; dit is een zeer toegankelijke Ray-film, met, zoals de titel voorspelt, een hoofdrol voor muziek. Misschien iets teveel muziek voor Westerse oren, maar dan nog, die Indiërs kunnen spelen, als George Harrison dit in 1959 had gezien waren de Beatles nooit opgericht. Maar niet alleen de muziek maakt deze film toegankelijk (want muziek, zelfs in raga-modus, is en blijft het meest universele wat er bestaat). Ook het verhaal heeft een grimmige sprookjesachtige grandeur, met trekjes van zowel Gatsby (!) en Shakespeare. Een man op het dakterras van zijn mansion, depressief lurkend aan zijn waterpijp, en meer ook niet. Zijn vrouw en kind gaan op reis, ze vragen of hij meegaat, maar hij blijft gewoon hangen. En dan gebeurt het onvermijdelijke; zijn familie vergaat, wat zijn lethargie nog verder opjaagt. Er is echter één obsessie waar hij nog een restje genot in kan vinden. Muziek. Zijdelings hieraan speelt nog de aankomst van moderne tijden, in de figuur van een selfmade-man met auto (het hoofdpersonage is een oude 'koning', of wat zijn titel ook precies is... Die rijdt op olifanten en paarden.) De laatste tien minuten zijn het mooist, als teken dat Ray de kijker betovert heeft weet ie me bijna vol te laten schieten met een muzikale kroonluchtersmotiefje van godbetert tien seconden, dat de opmaat vormt van Shakespeariaanse waanzin.

The Arbor
Poeh, deze documentaire in fictie-vorm zit zo propvol ellende dat ik er de tweede helft wel genoeg van had. Natuurlijk kreeg de regisseur het idee voor de film toen ie hoorde hoe de dochter van een piepjonge toneelschrijfster zich – histoire se repete – ten gronde had gericht, maar ik had toch graag een hele film over de schrijfster gezien, in plaats van over de verslaafde. De toneelschrijfster, uit de absolute goot van Bradford, is een jonge moeder, en verwerkt haar neighbourhood ervaringen in 2 toneelstukken; die behoorlijk wat succes kennen. Het stugge meisje raakt als een Amy Winehouse aan de drank, om al snel te overlijden, 3 kinderen van 3 vaders achterlatend. Dit aangrijpende levensverhaal wordt verteld door acteurs die teksten van geïnterviewden lipsyncen (een prachtige meta-zet). Ondertussen lopen ze door de buurt en worden scenes uit het stuk 'The Arbor' midden op straat met minimale middelen gebracht. Geniaal. Zat voor mijn gevoel een 90 minuten film in, met véél meer scenes uit het stuk. (De paar échte docu-beelden zijn ook erg mooi trouwens, OMG, die vader!) Maar al voor de helft voorbij is verlegt de regisseur zijn blik naar de oudste dochter, het 'letterlijke' zwarte schaap, kind van een Pakistaanse vader. (Dus eindeloos object van racistische bejegeningen, óók van haar moeder...) Dit meisje vertelt nagenoeg de rest van de film, en alhoewel ik medelijden met haar heb, worden haar 'nu ben ik toch écht gelouterd en ik ben eindelijk clean' praatjes langzaam irritant. Want ja, dit meisje verknalt haar leven in het kwadraat. Ook al overleeft zij wel, d'r moeder was er niets bij. Alles gaat mis. En dat terwijl ze na de dood van moeder al snel wordt geadopteerd door lieve pleegouders (hier ging ik denken aan het Amerikaanse pamflet Dear Zachary. 'Achteraf gezien hadden we zoveel meer kunnen doen.') Ik voelde een connectie met Le Gamin au Velo, door dat pleegouderschap, de regering zou eigenlijk moeten zorgen dat de staatsloterij altijd op die mensen valt, want je verdient zóveel respect. (En je krijgt áltijd gezeik, want de kinderen komen getraumatiseerd aan.)

A Religiosa Portuguesa
Grappig dat we het net over Manoel de Oliveira hadden, deze film vind ik vergelijkbaar geconstrueerd met even gekunsteld acteren, maar toch een heel stuk beter. Het zou kunnen helpen dat ik eerder al Les Pont des Arts van Eugene Green had gezien. Een excentrieke regisseur, zo kunnen we hier ook in beeld vaststellen. (Hij speelt namelijk ook ín de film een regisseur...) Zijn Beefheartiaanse dansmoves in een disco zijn hilarisch. Maar verder is dit een heel serieuze en kalme film, over een actrice met onwaarschijnlijke grote ogen in een crisisje, die ondertussen in Lissabon een film over de beroemde Portugese non maakt. De film veronderstelt nogal veel Portugese voorkennis. Zo is die non de schrijfster van een heel beroemd dagboek uit de literatuurgeschiedenis, niemand weet of dat nou fictie of werkelijkheid is. Green houdt van dat soort kunstzinnige raadsels, en hij laat de actrice hier ook buiten filmtijd langs de locaties van de opnamen dwalen; om nóg een non tegen te komen, die haar wat wijsheden meegeeft. Ondertussen bekommert ze zich om een adoptiekind, zodat ze ook zonder vriendje moeder kan worden. (Dat doet me ergens aan denken hmmm..) Maar ik zit te ironisch te doen, want deze film zit vol met langzaam passerende bootjes, fraaie shots (continu spelend met de focus, lichtjes scherp, lichtjes onscherp en iconisch pontificaal in beeld gebrachte gezichten) én een paar Portugese “schlager”-liedjes.

Zoals beloofd Drive.
En dan te bedenken dat ik die film bijna had overgeslagen omdat die zo mega-gewelddadig zou zijn. Wat een huilebalkjes, ik heb minstens 834 films gezien die gewelddadiger zijn. Dit is je ambient L.A. shit, daar waar Michael Mann altijd naar toe wil maar wat hem net nooit lukt. Refn doet het ook gewoon goed, gaat naar de bron en pleurt die soundtrack vol met Eno. +1 dude. Van te voren zat ik nog Gosling, Gosling, wat nou, maar inderdaad Gosling, Gosling, helemaal goed met dat rare glimlachje van hem. Verder gaat het helemaal nergens over, behalve dat je voorzichtig moet zijn met teveel een goedzak te willen zijn en dat autorijden langs neonlichten vet cool is. Dus bedankt Ludo voor het overhalen. :)

(The Driver wordt vaak genoemd als referentie, maar die is uiteindelijk nihilistischer, heeft betere vluchtscènes en De Grap. Al is die eerste rit in Drive heel ingetogen mooi.)

El Bulli (Gereon Wetzel, Duitsland, 2011)
Een uitverkochte zaal voor een kookdocumentaire. Okay, de vertoning was eenmalig en het was vakantie. Maar toch... Het moet niet gekker worden!
De docu legt droog verslag van het seizoen 2008/2009, toen El Bulli nog gold als het beste restaurant ter wereld. De eerste scene is veelzeggend: een ploeg van minstens twintig die als een geoliede machine er voor vijftig couverts dertig gangen in drie uur door jast. Elke vijf minuten een gang!
Tijdens voorjaar en zomer was het restaurant, gelegen aan de Spaans/Franse grens, geopend. Van oktober tot april ging de deur op slot. Dan verkastte chef Ferran Adrià met slechts een aantal vertrouwelingen naar Barcelona om te experimenteren. Wereldwijd worden ideeën opgedaan, recepten ontrafeld, bereidingswijzen gevarieerd. Net zolang totdat er een gerecht ontstaat, dat nog nooit eerder is gedaan. 'Avant-garde' is een term die Adrià vaak bezigt, 'deconstructie' een andere.
Op 30 juli sloot El Bulli zijn deuren om pas in 2014 weer open te gaan. Als stichting; nog beslotener. Zal dan de eerste plek in de San Pellegrino Top 20 op voormalige leerling Rene Redzepi worden heroverd?

Al is die eerste rit in Drive heel ingetogen mooi.)

dat liedje dat daar klinkt is ook Daft Punkig (geloof een productie van 1 van die robots) (dat had ik nog vergeten te gebruiken als argument) ;)

Die Kavinsky? (heb even gespiekt hoor) dat is geen ekte-ekte robot, meer een gelieerd programma. Maar zat verder te spieken en Refn heeft tot nu toe alleen maar troep gemaakt. Hoe kan dat toch?