Filmforum

Ik vond 'm niet overrated volgens mij.

Gilliam daarentegen …

Stukkie ff opgezocht maar is niet uit op te maken of ik 'm mehriffic vond, maar niet dus. Mooie film.

Lust for Life
Helaas, Kirk Douglas zegt hier als Vincent nergens 'Zundert'. Toch vond ik dit een grote meevaller, duidelijk een integere biopic, met binnen de grenzen van het Hollywoodse studio-systeem, duidelijke pogingen tot authenticiteit. En Kirk Douglas ziet er met rossige baard en verwarde blik inderdaad uit als een kunstenaar. Hij kon dus ook een smoezelige held spelen. Het leven van Vincent van Gogh moge bekend zijn, toch had ik me die diepe liefde van broer Theo voor hem nooit zo gerealiseerd. Zeker in het begin, als Van Gogh zoekt naar Iets (wat dan ook. To be of use!) is de steun van Theo cruciaal. In de mooiste scène van de film zit Van Gogh in een rafelig Waals mijnwerkersdorp in zijn gammele huisje, mislukt als priester, totaal in de penarie en daar komt Theo alweer om hem moed in te spreken. Minnelli brengt die scène in beeld als ware het een olie-schilderij, fraai belicht (en een beetje vlekkerig, ofzo). Dan begint het geschilder en vallen vooral de goedgeplaatste sequenties op waarin enkel schilderijen worden getoond. 1 voor 1. Een open deur natuurlijk bij een genie, maar ze kunnen bijna de film dragen; een man in een eenzaam café, een sterrenhemel, en Van Gogh's kameraad de postbode (met indrukwekkende baard, terecht vereeuwigd).

City of Hope
De laatste John Sayles die ik nog 'moest' zien, vooraf peinsde ik nog over een overzichtsartikel, maar daarvoor is City of Hope niet interessant genoeg, als uitgangspunt. De filmografie van Sayles overziend valt toch ook wel op dat de man duidelijk in de 80s piekte (Secaucus, Matewan, Lianna, Brother From Another Planet). Enkel Lone Star valt daarbuiten. City of Hope was zijn eerste film in de nineties, en zet de structuur neer die we later vaak zien. Stedelijke problematiek in mozaiek. Daar boekte Sayles zeker nog winst, want Sunshine State is bijvoorbeeld beter. City of Hope heeft last van eighties muziek en melodrama, en het overdadige bijna sex, lies, videotape kapsel van de matige hoofdrolspeler. De jongen lijdt aan het leven, adoreert zijn dode broer, en haat zijn pa die hem baantjes toewerpt. Pa is rijke bouwpief, met o.a. wat armesloebersflats in bezit, waarvan we ook clichemannetjes leren kennen. Sayles laat arm (lees allochtoon) en rijk elkaar kruizen, met als verbindingspunt en Obama-achtige politicus. Verder zijn er Sayles-regulars als Chris Cooper en David Straithairn. Die laatste speelt een continu ramblin' loonie, die bij het einde (wat Sayles wel weer behoorlijk ingenieus gescript heeft, Sayles is goed in lijntjes verbinden) mag schitteren. Off-topic detail, City of Hope is nooit op dvd verschenen, en ik keek een VCR-rip. En die maakte bijna nostalgisch, een beetje overbelicht, niet zo scherp als die blu-rays van tegenwoordig. Het had wel wat.

Blow
Ook hier lijntjes. Maar hele andere. De Rolling Stones openen de soundtrack met hun cocaine eyes. (Weet niet waar de tekst op slaat, maar de muziek is cool) En in deze gladde biopic zul je de slechte kanten van cocaine zeker niet zien. Het is allemaal oppervlakkigheid troef, en coke smokkelen zou toch spannend moeten kunnen zijn, niks van gemerkt, vliegt allemaal voorbij in hippe montages. Genoeg grote namen in de cast, met Johnny Depp in een uitzinnig kapsel voorop. (En Franka Potente en Penelope Cruz als zijn love interests). Depp speelt een real life coke smuggler die via de totaal niet tot leven komende sixties uiteindelijk o.m in Colombia belandt en daar met hulp van Escobar een eh transport-lijntje begint. De seventies in de film werken wat beter, met name omdat dan alles mis begint te gaan. Typisch dat de coke-loze gevangenisscenes op verschillende momenten in de tijdlijn van de film nog het mooist en schrijnendst zijn. Ook ironisch; regisseur Ted Demme overleed na de opnames aan een hartaanval op een basketbalveldje. En wat vonden ze in zijn bloed?

Cookie's Fortune
Altman vermaakt zich hier kostelijk met flauwe (woord)grapjes, ergens lijkt hij de hele film te hebben opgezet om de visuele grap te kunnen maken 'caught with your hand in the cookie jar'. Zeker de tweede helft is me wat te lollig, al ben ik ook zelfverklaard notoriously lastig te pleasen met grappen. Maar goed, de eerste helft is gemoedelijk en lief. Met aardig (samen)spel van vooral Charles S. Dutton (een soort Solomon Burke) en Patricia Neal. De laatste is een weduwe die er geen zin meer in heeft, en Dutton is haar trouwe kompaan die het meest geschokt is als ze 'weg' is. Minder onder de indruk is de dorpsregisseuse Glenn Close die het een schandaal vindt en boel anders 'staget', met hulp haar zwakbegaafde medeplichtige Julianne Moore die alles voor zoete koek aanneemt wat Glenn Close haar vertelt. De lekkerst gevulde koek (ok die kon beter) is lieve Liv Tyler, hier met fris-korte coupe en qua acteren stiekem weer matig (zien we door de .. vingers). Zij is vooral bezorgd om Dutton, op het overdreven plakkerige af. Maar ach, dit is een film waar iedereen zelfs in de gevangenis-cel nog zit te scrabblen, en dan is de kijker zachtjes en voldaan in aangename soes-stand gesukkeld. Het eindigt met koek/ei en iets van eigen deeg.

Rundskop
Ik heb mijn halve leven in Maastricht gewoond. Belgisch Limburg ligt er een steenworp vandaan. Toch voelde het er altijd als 'buitenland'. En het had iets schimmigs, iets duisters. Rundskop geeft die sfeer heel goed weer. Een geweldige film, begint wat verwarrend, maar alles valt op zijn plek. Een 'beest' van een hoofdrolspeler en een zinderend einde.

Cult Videotheek Amsterdam R.I.P.

Wel jammer, ik had een pasje met een heel laag ledennummer. :) Destijds (begin jaren negentig) totaal essentieel voor de filmopvoeding in al zijn facetten (klassiek, Hong Kong -ver vooruit-, megacult, horror) maar ik kom er ook al 10 jaar niet meer (overigens niet vanwege downloaduh, waarschijnlijk vanwege verzadiging, ontbreken van het Heilige Vuur waardoor je niet de stad meer doorkruist voor een video...het is altijd een videotheek voor mij geweest.

Tarantino's favoriete videotheek toch? dan moet hij hem ook maar redden. ;) ik geloof dat de Cult Videotheek in Breda gerund wordt door een gesubsidieerde stichting en vrijwilligers. We zullen zien wat dat brengt als die subsidies wegvallen, ze zijn in elk geval wel vrij recent naar een mooiere locatie verhuisd. (waar door het grotere oppervlak de collectie plots eigenlijk heel klein lijkt, vast in niets te vergelijken met wat er in A'dam stond)

ik wil nog een beetje bitchen op dat mopperpraatje, maar zal het uit respect laten.

http://www.deweekkrant.nl/images/library/pictures/73/be/03/7c/3_405d36081e842dade300e48d4a6f6af578a81660.jpg

Tot ongeveer 12 maanden geleden kwam ik geregeld in de Cult Videotheek, maar sinds de komst van Cineville (voor 17,50 onbeperkt naar de film in Amsterdam) viel voor mij de noodzaak tot huren weg, aangezien ik vrijwel alle relevante films op het grote doek had gezien. Daarnaast is het prijsverschil tussen een huur- en koop-dvd in veel gevallen zeer nihil, zeker als je een paar maanden wacht met aankoop. Cosa Voglio Di Più (vorig jaar gemist in de bios) kost momenteel aan de Kalverstraat slechts 50 cent meer dan de huurprijs. Dan is de keuze snel gemaakt.

zou daar dan geen behoefte aan zijn, denk ik dan, een goede arthouse-dvd-zaak, met mooie aanbiedingen en mensen achter de kassa met verstand ervan. (dan zou de Cult Videotheek zich eigenlijk tot winkel om moeten vormen)

quizje, rara welke film. dit geweldige shot komt uit de 2e (!) minuut

http://img38.imageshack.us/img38/3360/shotny.jpg

Tot ongeveer 12 maanden geleden kwam ik geregeld in de Cult Videotheek, maar sinds de komst van Cineville (voor 17,50 onbeperkt naar de film in Amsterdam) viel voor mij de noodzaak tot huren weg, aangezien ik vrijwel alle relevante films op het grote doek had gezien. Daarnaast is het prijsverschil tussen een huur- en koop-dvd in veel gevallen zeer nihil, zeker als je een paar maanden wacht met aankoop. Cosa Voglio Di Più (vorig jaar gemist in de bios) kost momenteel aan de Kalverstraat slechts 50 cent meer dan de huurprijs. Dan is de keuze snel gemaakt.

Soms vat iemand je eigen situatie zo bondig samen dat je hem alleen maar hoeft te citeren. : )

Beetje wrang misschien dat Cineville de Cult Videotheek de nek omdraait (winkel huren aan de Amstel zal ook niet meehelpen) maar ik ben bang dat ze wel in dezelfde vijver vissen. En tegen Fame hebben wel meer Amsterdamse (platen)zaken het afgelegd. Maar ja, in Groningen zat ook een hele leuke Cult-videotheek als ik me niet vergis, en die heeft het uiteindelijk ook niet gered.

Tja, een DVD Arthouse zaak. DVD Valley kwam aardig in de buurt, maar dat ging dan weer in Magna Plaza zitten (niet echt een plek waar je veel arthouse-liefhebbers tegen het bleke lijf loopt).

The Hill
Een heel andere draai aan het gevangenis-film concept. Hier voelen de gevangenen zich schuldig, en hebben een zekere mate van respect voor de leiding. Hoekenda? Nou, het gaat hier om een militaire gevangenis gedurende WWII, waar Britse soldaten die bijvoorbeeld iets hebben gejat of een bevel negeerden, belanden. En de leiding, dat zijn dus ook gewoon weer ándere Britse soldaten. Militair recht is een eng en fout iets. Het kan in je, kuch, voordeel uitpakken (een verkrachtinkje op Kreta ofzo afdoen met een boete) maar je kan ook jarenlang worden afgebeuld. Kennelijk, want dat is wat hier gebeurd. Een groepje soldaten wordt over de kling gejaagd, met brute kracht (Brute Force is een zeer vergelijkbare sadistische gevangenis-noir). Zelfde nazistische pakjes ook en een vleugje homo-eroticisme ('nog een sweetie' vraagt een van de hoge piefen vleierig tegen een ander). Ik vergeet nog te melden dat het strafkamp in de Libische woestijn staat, waar het belangrijkste oefen-object een heuvel is. Double up double up, wordt er constant geroepen en daar gaan de mannen weer (met als belangrijkste man Sean Connery) op een sukkeldrafje door/in de brandende zon, tot ze doordraaien. Allemaal erg akelig, en heel dicht op de huid in beeld gebracht door Sidney Lumet. (Hij schijnt verwrongen lenzen te hebben gebruikt om het allemaal nog wat verknipter te maken.) En zelfs het einde brengt geen licht. (Een ontsnapping zou hier ook wel heel raar zijn.) De macht van het systeem.

The Asphalt Jungle
En nog maar eens een klassieker van John Huston, in zijn actieve en lange carriere, moet toch eens uitzoeken of het hem werkelijk lukt in elk van die decennia een topper te filmen. (Zou best kunnen!) The Asphalt Jungle is een van zijn vroegere films (uit begin fifties) en een fraaie noir. Het plaatje hierboven kwam uit deze film, en eigenlijk zijn die eerste paar minuten misschien wel het hoogtepunt. John Huston was ooit schilder in Parijs, en weet de shots wel te maken. Veel hoge gebouwen, en een man met brede rug, die zich daar tussendoor spoedt, op weg naar zijn hide-out. Daar treft Sterling Hayden (geweldige kerel, brede schouders, maar een gepijnigd gezicht, alsof hij eindeloos klappen heeft gehad) zijn gebochelde maatje James Whitmore, als de barman (die van katten houdt en altijd bereid om een vriendendienstje te verrichten). Het mooie aan The Asphalt Jungle is niet zozeer het verhaal en zelfs niet de heist (typisch zo'n gevalletje van via het riool rechtdoor en dan de juwelen meenemen), maar de eindeloze reeks fraaie karakters. De man die de heist opzet is bijvoorbeeld een oud Duits kereltje (Sam Jaffe) dat aan sigaren lurkend de zaakjes prima voor elkaar dénkt te hebben. Tot ie op het laatst door een jukebox en een sexy dansend meisje toch nog een cruciale fout maakt, wat ie dan bijna genoeglijk zelf nog constateert/analyseert, want zo is ie. Marilyn Monroe heupwiegt eerder ook al sensueel door het beeld, maar de mooiste vrouw is Jean Hagen, die een typische film noir tramp speelt, die haar hoop op Sterling Hayden heeft gericht. (Die dat lang niet ziet, of niet wil zien). En geloof mij, zo zijn er nog wel een handjevol mooie rollen, en er wordt ook nog gekaart!

Clueless
Awww. As if! Ik dacht eigenlijk dat dit op Shakespeare was gebaseerd (die komt wel ter sprake), maar ik verwar mijn high school classics. Dit is een Austen (althans, een supervrije bewerking dan he) Een uitzinnige kun je rustig stellen, met een goedgetroffen populaire meisjes op de middelbare-sfeer (die praten de paar jaar erna dat ik daar rondliep nog steeds zo). 'Why am I even listening to you, you are a virgin and you can't drive!'. Dat krijgt de arme Alicia Silverstone te horen van haar zelfgecreerde Pygmalion lelijk zwaantje-project (Brittany Murphy). Stank voor dank en ze wilde zo graag wat goeds doen. Maar natuurlijk is ze vooral goed in het samenstellen van haar 'ensemble'. De eindeloze reeks pakjes, en minirokjes, en nog kortere minirokjes. 'Doe je er nog wel wat overheen', vraagt pa bezorgd. Maar dat was onnodig, de Billie Holiday-fan (en lover of arts) is natuurlijk gay. 'How could I be so clueless', peinst Alicia nog maar eens, in zowaar geslaagde voice-over. (Al hebben we hieraan waarschijnlijk ook high school flops als Mini's First Time te danken.) Twee random details; Wallace Shawn speelt waarschijnlijk zijn enige leuke rol ooit, als leraar. En ik dacht de hele film dat Alicia's broertje (en later toch maar geen broertje!) gespeeld werd door Ben Affleck. En ik maar denken dat ie het best goed deed. Da's Paul Rudd. Maar Clueless is vooral leuk door de achteloos gedropte essentiele high school wijsheden als de volgende (bij een entree op een feestje): Let's do a lap before we commit to a location.

Na När mörket faller te hebben overwogen toch maar iets lichts gekozen gisteren:

Notting Hill
Ik kan ze toch goed hebben, dit soort romcoms. Niet om voor thuis te blijven natuurlijk maar vermakelijk voor de luie woensdagavond.

To live (Zhang Yimou, 1994)
Ik ben verschrikkelijk dol op Chinese films die een flink stuk tijd pakken (tenminste één, het liefst een paar decennia) en het effect van de geschiedenis op de alledaagse mens eens flink uitbenen. The blue kite (Zhuanzhuang, 1993), Farewell my concubine (Chen Kaige, 1993) en het onvolprezen Platform (Jia Zhang-ke, 2000) zijn voor mij gedroomde cinema. To live past thematisch in dit rijtje. Man verliest door gokgedrag huis en gezin en gaat met zijn poppentheater op reis. Daar wordt hij onderschept door het republikeinse leger dat tegen de communisten vecht, maar die soldaten nemen de benen, zodat hij met de communisten weer huiswaarts keert, terug naar zijn gezin. Daar staat het leven op zijn kop, en elk huis heeft - waarschijnlijk geheel plichtmatig - een paar posters van De Bolle Leider in de woonkamer hangen. Het tweede gedeelte, waarin de grote geschiedenis uit beeld verdwijnt en de effecten van het Maoisme de focus wordt, is het beste van de film. Het levert een serie ontroerende en schrijnende scenes op. Film ziet er prachtig uit - dat mag je van Zhang verwachten, maar de soundtrack is kitsch. In vergelijk met bovengenoemde films is To live wat minder subtiel (of zoals u wilt, toegankelijker) maar het is een oude Zhang die de moeite is en nog stamt uit de tijd dat ook hij niet bang was zich kritisch te uiten. Hij zat na deze film jaren zonder werk.

en gaat met zijn poppentheater op reis.

LOL...hier gaan meteen alle La Strada alarmbellen af: die film wordt nooit meer vrolijk.

När mörket faller: was dat die Zweedse film gisteren op de Belg? Sjeeessss...wat een kansloze leren jeckies 2e divisie criminelen. Gelukkig was er een nieuwe detectiveserie bij de KRO. Best wel goed, Engelsen zijn volgens mij eindelijk uitgekeken op hun klassensysteem en moorden op dominees en gaan nu inspiratie zoeken op het continent, eerst al met Branagh-als-Wallander (erg goed overigens, duurde vrij lang tot ik de man herkende) en in Italië met Aurelio Zen, een onderkoelde-underachiever-zwart-pak-met-dunne-stropdas die zich door het schaduwrijk van corruptie beweegt. Ben toch stiekem een purist die het dan jammer vind dat ze Engels spreken, ach ja.

Doet me ook denken dat er vast een een subgenre van Italiaanse politiefilms uit de jaren zeventig/tachtig bestaat dat een mogelijke schatkist van verloren cult is (of troep, toch eens gaan onderzoeken.)

een DVD Arthouse zaak - wat overblijft zijn Concerto en The Silver Screen. Concerto in de Utrechtsestraat is de grootste van de twee en heeft een goede basiscollectie met af en toe verrassende import (zeker wat betreft documentaires). Ze doen o.a. aan Criterion (helaas nauwelijks actuele aanvulling), Second Run en sinds kort ook Edition Filmmuseum (een label waar EYE nog wat van kan leren). Voor cult ben je bij Concerto aan het verkeerde adres en moet je toch echt naar Boudisque Utrecht. The Silver Screen aan de Haarlemmerdijk 94 (niet ver van The Movies) is een ideale plek voor het vinden van klassiekers die ook buiten de canon vallen (met onder meer randgebieden uit het oeuvre van Nicholas Ray en Otto Preminger). Het afgelopen jaar heb ik daar mijn collectie film noir kunnen aanvullen. De prijzen zijn relatief laag, al komt dat soms door aankoop van goedkope (lees: kwalitatief mindere) labels. Zo af en toe staat er een verdwaalde importcultfilm in de schappen (zoals vorige maand Basket Case van Frank Henenlotter), De relaxte eigenaar is een echte kenner die op iedere vraag een antwoord weet. Voor de volledigheid is er nog de Amsterdamse filmwinkel Cine Qua Non. Niet een favoriet van me vanwege de superhoge prijzen (ze verkopen o.a. films uit een dvd-box los en vragen daar veel geld voor) en het feit dat er niets of nauwelijks iets aan het assortiment lijkt te veranderen.

Re: poliziotteschi,
Milano calibro 9 is een goede film, maar volgens het lijstje op Wikipedia ken ik meer soundtracks dan films (zoals recentelijk ook door Calibro 35 nieuw leven ingeblazen). :)

Hehe...dat plot doet me denken aan La belva col mitra (1977), al is dat geen goede film en ook niet echt een politiefilm (met zoiets als een zaak die moet worden opgelost) want die worden allemaal doodgeschoten/gemarteld. Verder kan ik me er weinig van herinneren, behalve Helmut Berger in wit pak buiten de gevangenis (yep, het is de film die Bridget Fonda & co kijken in Jackie Brown.)

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2011/07/shes-so-lovely-en-de-ongrijpbare-erfenis-van-john-cassavetes.html

To Catch a Thief
Toepasselijk, met die Monegaskische bruiloft in aantocht. Dit is de beroemde film waarin Grace Kelly over de weg scheurt waarop ze later zou verongelukken. Maar de aanwezigheid van de oogverblindende prinses kan deze Hitchcock niet redden, net zomin als Cary Grant dat kan, die voor de film van zijn pensioen terugkwam. Hij was nog altijd topfit, loopt met sjaaltjes, in strakke broeken (en minder dan dat) te flaneren als een waar gay-icoon, maar eigenlijk is ie wel een beetje creepy oud voor de twee meisjes die hij hier als voormalige dief om de vinger windt. Waaronder dus Grace, en Brigitte Auber, als Franse tomboy. Er is een diamentendief actief, en Grant moet de speurneus uithangen, om te bewijzen dat hij die heists niet zelf pleegt. Ondertussen heeft hij tijd voor double entrendres (juwelen = geil) die Grace nauwelijks lijkt te begrijpen. (Ze stuntelt zich door het script heen...) De uiteindelijke oplossing van het zaakje is erg voor de hand liggend, maar levert nog wel mooie taferelen op, tijdens een gekostumeerd bal met een Zwarte Piet-uitdossing voor Grant. Of wacht, ís het Grant wel. ;)

All The King's Men
Had jaren terug de remake wel eens gekeken, toen met een stevige cast waaronder Mark Ruffalo, Sean Penn en Patricia Clarkson. Robert Rossen doet het in de forties met onbekende namen en een wat schevige film noirige hoofdrolspeler (John Ireland). Hij speelt een journalist die een nieuw politiek talent (Broderick Crawford) tegenkomt. Een hick man die zegt waar het op staat, ja een ware populist. Interessant genoeg lijkt de man in het begin een domme marionet van zijn vrouw. Vanaf het moment dat een glimlach om zijn lippen speelt na een dodelijk ongeluk (wat wél zijn gelijk bewijst) weet je dat het een foute kerel is. De politicus bespeelt de massa, bouwt als een Hitler nieuwe wegen voor Louisiana, de grote sprong voorwaarts, maar tegen welke prijs? Het spijtige is dat de film in de loop van de tijd de journalist wat uit het oog verliest. En dat terwijl juist hij het interessantste personage is, met juist een rijke achtergrond, een society-dinnetje, die ook weer (net als hijzelf trouwens) wordt ingepalmd door de gouverneur, zonder dat de journalist dat allemaal lijkt te deren. Uit wraak op zijn elitaire familie misschien. (Had Wilders eigenlijk rijke ouders, hmm) De merkwaardige kronkels van cinema: A Face in the Crowd (wat het veel ongeloofwaardige verhaal vertelt over de rise van een Tom Waits-achtige zwerver tot politicus) is ondanks het moeizamere uitgangspunt tóch stukken beter. (Daar zal wel geen Pullitzer prize winning boek achter zitten, neen, slechts een kort verhaal, altijd handiger in cinema.)

She's So Lovely
Zie voorpagina Subjectivisten.

The Miracle Worker
Toen ik piepjong was kon ik geen genoeg krijgen van Nell, een sentimentele blockbuster met Jodie Foster over een enfant sauvage. (Ik las de boekbewerking elk jaar) Tegenwoordig vind ik dat soort films juist pijnlijk om naar te kijken. The Miracle Worker is zo'n typische gehandicapte overwint obstakels-films. En bepaald geen slechte. Arthur Penn brengt het zonder enige opsmuk of compromis in beeld. De beste scène van de film lijkt wel 20 minuten te duren (ok 10) en laat een uitmuntende Anne Bancroft als verpleegster zien die de jonge dove en blinde Patty Duke probeert te leren eten met mes en vork. (Of überhaupt aan tafel te gaan zitten) Het kind heeft daarvoor jaren tijdens diners langs de borden gestruind om dingen te snaaien. (Dat soort details maken de film keihard, hoe de familie haar jarenlang uit medelijden heeft vertroeteld en dat soort dingen heeft toegelaten) Als er na die lange pijnlijke scène meer van hetzelfde volgt raak ik wat afgestompt, Penn had er vijftien minuten tussenuit kunnen snijden, om sneller te belanden bij melancholische scènes als die waarin Bancroft een of ander volksliedje zingt, half-slapend. Niettemin in de main roles prima geacteerd en in de bijrollen heeft het, door de rijke koloniale setting en baarden, ook wel een Ingmar Bergman-zwart wit-sfeer. (Al hadden ze in Zweden nou nooit Afro-Amerikaanse bedienden...)

Antichrist
Sorry, maar ik moest hardop lachen toen het kind in het pathetische zwart-wit intro uit het raam donderde...
― Ludo, Thursday, December 10, 2009 8:19 AM (1 year ago)

Ja ik dus ook.
Maar wat een kitscherige proloog is dat zeg! En dan die pik van Dafoe (of was het de jongeheer van zijn stunt double?) die in slow motion stoot...hahaha, helemaal niet nodig, niet functioneel voor de scene, daar moest ik nog het hardst om lachen.

was een stunt double(s, die s voor de ontvanger natuurlijk) MAAR IK HAD T BEST WILLEN DOEN zei Dafoe destijds in alle interviews stoer.

ik zit nu trouwens al meer dan 2 weken lang Engelstalige films te kijken, wat een armoe, Olaf moet maar weer eens een uitgebreid lijstje Aziatische arthouse posten verdilleme

dit stukje Mozart zat eindeloos (maar fraai) in een seventies-film waarover later.
https://www.youtube.com/watch?v=21ZsycWKqyo

Kijk, uiteindelijk gaan we allemaal door een mozart-fase ;)

Over Aziatisch gesproken, en gesproken over het intense genot als mensen die je bewondert maar op grote afstand van elkaar opereren opeens in eenzelfde project belanden: Hong Sang-soo ("Virgin stripped bare by her bachelors" moet je hebben, Arnout :)) schiet op dit moment aan de Koreaanse kust een film met in de hoofdrol Isabelle Huppert.

Ik vond die proloog van Antichrist erg goed. Totaal over de top en Händel had ik nog nooit beluisterd met een stijve pik in beeld.

Sunday Bloody Sunday
De titel wekt tegenwoordig vooral Noord-Ierse associaties, maar vraag me af of dat begin seventies al gold. De titel is zelfs wat nietszeggend in dit geval, de film markeert consequent de dagen, maar de meeste (en ook de zondagen) zijn voor mijn gevoel hetzelfde. Niet dat dit erg is, want dit is modern aanvoelende (hier haalde Leigh de mosterd, zo lijkt het) classic van Schlesinger, van wie ik bedacht ik tijdens het kijken, meer moet zien. Door de achteloosheid waarmee hier met een thema als homoseksualiteit wordt omgegaan heeft het zelfs wat van Franse arthouse. Een joodse dokter heeft wat met een jonge gast, die tegelijkertijd ook nog wat met een dame heeft. De jongen en het meisje kibbelen en rollebollen wat af, terwijl ze op een Wes Anderson-achtig huis vol kinderen passen, heel komische kindertjes, jaren '70 emancipatie-producten. 'That's why you're overeating, analyseert er eentje bijvoorbeeld ergens. In de relatie van dokter en gozer komt de liefde vooral van de oudere kant, die droomt van een gezamenlijke reis naar Italie. (En ondertussen ook nog wat oude familiebanden aanhaalt, op een bar mitzvah.) Ik vergeet nog te vermelden dat de jonge gast ook kunstenaar is, die New Age-ige installaties bouwt. De mooiste daarvan bubbelt in de tuin van de dokter. Met een muziekje van Mozart erbij zorgt dat absurd genoeg voor een van de mooiste momenten.

Topkapi
To Catch a Thief, maar dan in Turkije, en ietsje beter. In élk geval wat betreft de heist zelf, want zoiets kun je zonder problemen aan caperkoning Jules Dassin overlaten. Minutenlang en minutieus wordt een dure sabel van een sultan gestolen. Spannend én in kleur, wat ik helemaal niet bij Dassin vind passen. Hij is hier sowieso atypisch bezig, want dit is een jolige film, vol behoorlijk geslaagde flauwe grappen. Het team heist-leden bestaat bijvoorbeeld o.a. uit een Engelsman die met een elektronische papagaai sleept (speelt natuurlijk nog een cruciale rol) en een zwijgende acrobaat. 'He talks with his whole body' observeert de nymfomane leidster van de groep. 'His body talks too much', moppert haar Romain Duris-achtige bondgenoot. (Starend naar een strakke zwembroek) Maar dé vermakelijke ster van de film is Peter Ustinov, die man had de lach aan zijn kont hangen (of eh aan zijn kogelronde buik, hier dan.) Mimiek is eigenlijk al genoeg. Hij stuntelt zich als 'schmo', loserige smokkelaar langs streng besnorde Turkse agenten, die denken dat hij een militaire parade wil verstoren. Erg melig allemaal dus. En overigens met mooie coleur locale van de Turkse sixties, net een roman van Orhan Pamuk. (Al ontbreekt diepgang hier verder totaal.)

Walker
Alex Cox toont zich in FilmComment tweemaandelijks een groot en deskundig obscure westerns-fan (ik geloof dat hij er ook wat boeken over heeft geschreven). Dus is het niet zo vreemd dat hij zich aan het genre waagt. Alleen (en tekenend voor zijn rebelse geest) hij doet dat wel in de vorm van een moeizame spoof. Walker is een soort Bananas, met Ed Harris als dictatortje. (Is Ed Harris werkelijk klein? Nooit gemerkt). Hij speelt hier een Amerikaan die Centraal-Amerika meent te moeten bevrijden. ('I want this country stable, draagt steenrijke zakenman Vanderbilt hem eerder op.) Uiteindelijk ontpopt de nogal simpele Harris zich zelf tot sjoemelende despoot. (En is hij wel trots op zijn foto op de voorpagina van Time, en dat in 1855!) Die grap wordt zoals zoveel een beetje half-half in beeld gebracht, alsof Cox niet werkelijk voor de Mel Brooks-humor durfde te kiezen. (Wat hij wel had moeten doen!) Nu doet hij ook nog aan overdreven Peckinpah-bloedbaden en duur geënsceneerde sequenties die geen enkel nut hebben zonder verhaal. En dan komt de aftiteling vol tv-journaal-beelden, en valt het kwartje; Alex Cox zat zich kwaad te maken over Reagan, die ook in moderne tijden nog hetzelfde als Walker deed. En humor en woede gaan lastig samen.

Door de achteloosheid waarmee hier met een thema als homoseksualiteit wordt omgegaan heeft het zelfs wat van Franse arthouse

nou ja, eigenlijk meer die ene specifieke, hoe heet ie ook alweer, met de oude mannetjes en de gigolos enzo :)

Ludo, speaking of Dassin, probeer "Never on Sunday" ook eens. Van het weekend gezien. Soort kruising tussen Irma la Douche en Zorba the Greek. Zeer genietbaar drama-light. Hoofdrollen door Melina Mercouri (erg sterk) en Dassin zelf.

Dassin zélf, stoer. on the list. Mercouri speelt de nymfo in Topkapi, maar krijgt eigenlijk te weinig screentime (behalve in het psychedelische begin)

Ik vergat nog het beste simpele grapje, ergens probeert Ustinov zich uit een situatie te redden, met een lofzang op Griekenland: Home of *euhhh Homer!

over Zorba gesproken, dat Topkapi heeft ook zo'n typische Grieks-Turkse horlepiep-rondedansje soundtrack. Voor extra meligheid.

Ik vind topkapi de top in het roof-genre. Stukken beter dan alle "Great X Robberies" die me zo snel te binnen willen schieten.

How To Steal A Million vind ik nog leuker, in de grappige heist-films categorie. (Peter Ustinov had zo mee kunnen doen, daarin, met O'Toole en Wallach)

nou ja, eigenlijk meer die ene specifieke, hoe heet ie ook alweer, met de oude mannetjes en de gigolos enzo :)

onbedoeld een goede grap > ik kom er net achter dat die film Avant Que J'Oublie heet :)

Ben begonnen met Star Wars. Jaja, komkommertijd he... Twee vorm-observaties. Als ik die witte, eenvoudig schoon te maken soldaten van de Empire zie, moet ik op één of andere manier altijd aan de Blokker denken. En er zit een aap in die erg op een bekende acteur lijkt. Vergelijk

deze

met

deze.

Deel 1 zit erop. Vermakelijk. Maar het is niet zo spannend. Spielberg (Raiders, E.T.) is veel meer puntje van je stoel. Morgen verder. Ik kijk overigens de heruitgebrachte, van cgi en meer kleur voorziene, versies. Zijn wat frisser. En ik ben geen rockist, hoef niet zo nodig de touwtjes in beeld.

Stomme irritante &%$-html. En stomme irritante geen edit! Vergelijk met:

deze!

Die andere link doet het ook niet...

komtie:

http://www.verjaardagsregister.com/images/joppen/12934685901_1.jpg

Spot on, heel grappig.

maar ga je deel 4,5,6 of nee, deel 0.1, 0.2 en 0.3 ook kijken...

in mijn herinnering is het origineel derde deel het beste, zag ik voor het eerst op een middagje na school, gewoon op tv, en dat is ook eigenlijk het niveau, ietwat gewelddadige namiddag-kinderserie.

Ik ben waarschijnlijk 1 van de weinige mannen die de Star Wars serie niet trekt.
Het is me nog niet gelukt een film uit te kijken, dit soort helden/fantasy en science fiction epossen kan ik alleen maar waarderen in animatie/manga vorm.

The empire strikes back (1980). Veruit de beste van de drie. Verhaal-technisch zit hier het hart van de trilogie en, hoewel het allemaal onschuldig vermaak blijft, is dit het donkerste deel. Het eindigt ook niet helemaal jofel. Ook is het de spannendste. Maar wat deze vooral het beste maakt, is dat hij gewoon het meest iconisch is. Je zou kunnen zeggen dat dit zo’n beetje het ijkpunt is van science fiction in Amerikaanse cinema. De ‘imperial walkers’ komen bijvoorbeeld uit dit deel:

http://www.daviddylanthomas.com/wp-content/uploads/blog/atop50action/atat.jpg

Ze lopen een beejte houterig voor hedendaagse maatstaven, maar dat deert niet. Het is zelfs wel charmant, en ze worden er niet minder iconisch door.

Return of the Jedi (1983). Een teleurstelling na Empire. Op de eerste plaats is het allemaal veel te correct. Die hele trologie staat natuurlijk stijf van de christelijke symboliek, maar op een of andere manier wordt het hier pas ergerlijk, met de Grote Zondaar die net voor zijn einde nog even van gedachte verandert. Ook de bezetting. We hadden al een vrouw aan boord van ons sterrenteam, en een homo (een goudgelaagde robot), ook de zwarte medemens uit het vorige deel schuift nu aan. Daarnaast wordt overigens hard gewerkt aan de sociale acceptatie van de liliputtende medemens: ze worden en masse ingezet, ditmaal in guitige berenpakjes. Jedi is vooral een avonturenfilm voor kinderen, de iconiciteit is weg. Vooral in de eerste (overigens zwakke) helft passeren allemaal rare wezens de revue die we al veel te veel uit andere films kennen en allemaal ingehaald zijn door de tijd. Kun je van de imperial walkers niet zeggen. Om een voorbeeld te geven van hoe eng het wordt:

http://25.media.tumblr.com/tumblr_ldkavxPw4G1qc823io1_500.jpg

Een blauwe olifant! Die waarschijnlijk zou rennen voor zijn leven als er een teletubbie binnenkomt.

En dat is toch wel een beetje het gevoel dat ik overhoudt aan de trilogie. Vermakelijk, hier en daar visueel iconisch, maar je kunt breindood zijn en last hebben van chronische incontinentie, en het verhaal nog uitstekend volgen. De groteske thematiek wordt nergens invoelbaar, blijft cartoonesk, en al helemaal niet gelaagd. Voor bubblegumvermaak die de strijd tussen goed en kwaad en de diffuse schakeringen ertussen op een interessantere manier uitwerkt wijke men uit naar Buffy the Vampire Slayer.

Star Wars moet je zien wanneer je 10 bent...bij voorkeur in de periode zelf. Kan me er zelfs niets bij voorstellen maar het moet raar zijn om die films voor het eerst in 2011 te zien. :) Zelf ben ik ook van Empire maar wel incl de helft bij Jabba the Hut in RoJ. En natuurlijk originele versies he, niet die remixes.

Dit maakt veel meer indruk als je 10 bent inderdaad :) Maar dat geldt toch minder voor die films van Spielberg denk ik. Close encounters en E.T., daar kun je als volwassen kijker nog van alles mee. Nu zit je toch een beetje te wachten op wat erudiete gelaagdheid omdat het gevoelsmatig achterblijft bij die Spielberg-films.

Over die originele versie en remixes: Het maakt als beginnend kijker geen bal uit. Qua inhoudelijke veranderingen stellen de verschillen weinig voor. Ik heb het half-half gedaan, om die vergelijking te kunnen maken. Die nieuwe versies zijn frisser, doen het lekkerder op de HD kleurenbak, maar er is iets aan de esthetiek van die vale jaren 80 kleuren waar ik de appeal volkomen van zie. Die imperial warriors zien er veel en veel beter uit in de originele versie, ook echter. Als alles wordt ingekleurd, zit je toch eerder te vergelijken met Total Recall.

E.T. vond ik als 10-jarige al kut. :)

die vale jaren 80 kleuren

Exact. :) Overigens heb ik er niets op tegen dat wat special fx zijn opgepoetst hoor, die schaduwen en ontploffingen in met name Return of the Jedi zijn in de ov vrij slecht, dat zag je toen al. Maar al die extra monsters, scènes met digi-Jabba, Greedo-shoots-first. Nigga please.

Je hebt overigens zo'n King of Kong-achtige docu die gaat over George Lucas, Star Wars en de rabiate fans. Voor de liefhebber, het was mij een beetje te spooky: http://vimeo.com/14623364

Ah, ik ga es eens te pakken krijgen. Hoe spookier hoe beter. Ga ook die film van Mel Brooks weer bekijken. Ik betrapte me er bij het kijken steeds op dat ik vragen zat te stellen die Brooks ook stelt. Zoals: waarom moet personeel dat achter een of ander bedieningspaneel zit een helm op die een parodie lijkt op de helm van Darth Vader (wiens helm weer een parodie is op een nazi-helm)?

Als taalkundige was ik nogal gegrepen door de grammatica van Yoda. Ben er nog steeds niet uit of die nu enige regelmaat vertoont. Op het ene moment dacht ik het is Oud-Engels/IJslands, even later dacht ik het is Niuean. Uiteindelijk heb ik het opgegeven. Het is een zooitje.

Elisa, Vida Mía
Snel na Cría Cuervos maakte Saura deze nog veel ingewikkeldere film, Ana Torrent flitst ook hier nog even langs, als de jongere versie van het hoofdpersonage. Het valt mee dat de uitstekende (vermoedelijk nooit beter dan hier) breekbare Geraldine Chaplin ook die rol niet zelf speelde, want in deze onnavolgbare filmgeschiedenis loopt alles door elkaar. (En doet ze het op een gegeven moment met haar vader, Fernando Rey) Het begint nochtans nog simpel met een auto die tergend langzaam over de weg komt aanrijden. (Ik had wekenlang geen Europese arthouse-film gezien en slaakte toch een tevreden 'ah thuis'-zucht.) Een familie bezoekt (o)pa (Rey dus) met wie het fysiek niet zo goed gaat. Maar ook Geraldine lijkt van slag, ze vermoedt relatieproblemen bij zus, maar dat is toch vooral projectie van haar eigen mentale leven. Vader merkt het ook, en laat haar bij hem logeren. De twee hebben elkaar jaren niet gezien en Geraldine heeft genoeg te vragen. Vooral over scheidingsperikelen. Na een tijdje laat pa haar een steen langs de weg zien. Een monument voor een dode vrouw die hij daar ooit vond. Heeft hij het zelf gedaan, denk je. Maar later worden er nog veel Tarskovksyaansere suggesties gewekt, een momentje dacht ik (komt ie weer) dat het dochter Geraldine was die daar ooit stierf. En dat bezoekje nu slechts een overpeinzing is van een oude man die zijn leven op schrift stelt. Wonderlijke film, waarin ook nog een Spaanse meisjesklas op de nonnetjeschool schittert in een meta-toneelstuk. (Het kordate meisje met het bizarste stemmetje mag zeer terecht het meest zeggen.) Te moeilijk om voluit te tippen, maar zonder meer boeiend.

Sad Vacation
Dit is een vervolg! Ik dacht al zoiets in het volgepropte intro, met een paar pittige gangster-scenes die lang uit de toon lijken te vallen, voor wat aanvankelijk volgt. Er is zelfs de suggestie van western-sfeer o.a. door een Morricone-poing-instrumentje, en ja het draait ook om wraak met een Fistful of Yens. Maar wel in compleet urbane Japanse setting. Een man werkt als chauffeur (hij rijdt zowel met diva's als met illegale gesmokkelde Chinese kinderen) terwijl hij een enorme grudge tegen zijn moeder koestert. (Die is vertrokken, hem achterlatend met dronken depressieve pa.) Parallel hieraan is een jong meisje weggelopen van huis, en die belandt in dezelfde kringen van misfits en bestelbus-chauffeurs. Hmm. Dit vangt de film eigenlijk volstrekt niet, eigenlijk is dit zo'n onnavolgbaar Koreaanse film, maar dan met Japanners. Zo zit er eigenlijk volkomen losstaand een hilarische scene in van 2 komische zij-figuren, die onder meer kibbelen over het gebruik van het woord 'pen pal'. Tegelijkertijd wordt de film in de loop van de 2 uur wel steeds cynischer en pijnlijker. Tenten, de botte afslag. Moord, en verkrachting van een gestoorde worden niet geschuwd.

La Pianiste
Een van die zeldzame keren dat ik de internationale titel mooier vind: The Piano Teacher. Dat autoritaire aspect (en het omgekeerde) speelt toch wel een cruciale rol dunkt mij. Het personage van Huppert is ook meer lerares dan nog zelf pianiste, die carrièrekans is voorbij, al gelooft haar moedertje er nog in. (Moeders zijn alomtegenwoordig pushy in deze film) Maar goed, dit is eerst en vooral een mooie tour de force van Huppert. Daar steekt haar tegenspeler Benoit Magimel toch wat bleekjes bij af. Maar ok, wat wil je. Hij wordt op een voorspelmiddagje verliefd op de mysterieuze piano-lerares, en krijgt dan het deksel op de neus. Zou deze film nou geliefd zijn in de sm-scene? ;) Wat mij betreft zitten de pijnlijkste en mooiste momenten vóór de boel totaal uit de hand loopt. Au, ik zei hand. De pianolerares in een sexcabine (oh wat het internet toch allemaal kapot heeft gemaakt!) voorzichtig ruikend aan een weggegooide tissue van de bezoeker ervoor. Zelfs haar kalme automutilatie krijgt iets teders. (Zou von Trier nooit voor elkaar krijgen!) En natuurlijk is daar dus die gruwelijke moeder. Samen met dochter in bed. Het is dat de Weense film in het Frans wordt gesproken (voor Huppert, het werkt ook als vervreemdend effect) maar ik verwachtte toch: 'Es stinnkt'. Import/Export-achtige ellende op elitair niveau.

The Resurrection of the Little Match Girl
Mijn Blackbook bejubelt deze actiesatire (en 'de beste Koreaanse regisseur ooit', Sun-woo Jang) op aanstekelijke wijze, en geeft hoog op van het Mackerel-wapen. (Dat pas werkt als je gelóóft dat het pistool een vis is). Is ook wel een goeie al klinkt ook héél erg Hitchhiker's Guide-achtig, dus zo origineel is het nou ook weer niet. De rest van de film is makkelijk te omschrijven als de Koreaanse Scott Pilgrim, elk game-genre wordt wel eer bewezen (zelfs van die stokoude race-spelletjes waar de auto's over de weg glijden). Toch mist de film lichtvoetigheid, en vervangt die door keiharde Koreaanse kogelregens en andere Sympathy for Lady Vengeance-achtige uitspattingen. De actiescenes zijn fenomenaal en doen sterk aan The Matrix denken (en die kwam láter uit). Maar de film voert (als een echt computerspel, dat wel) zoveel (eind)bazen op dat het al snel een vermoeiende chaos wordt. En dat terwijl het uitgangspunt nog zo ontzettend mooi is (en tótaal wordt verknald, in every sense of the word). The Game die hier gespeeld wordt houdt namelijk in dat de deelnemers ervoor moet zorgen dat een moderne versie van Het Meisje met de Zwavelstokjes doodvriest (ze mag niet gered worden om prostituee te worden bijvoorbeeld!) terwíjl ze aan jou denkt! Kom er maar op. (En ze verkoopt hier aanstekers!) Duidelijk een hoop goede ideeën, maar wat blijft er weinig van over.

Kun je mij het file-tje sturen van elisa vida mia? Jij vindt weer eens wat ik niet krijg gevonden (of ik ben recentelijk vergeten te zoeken...)!

Sad vacation een vervolg, waarop? Eureka? Je zou ook Eli, Eli, Lema Sabachthani? eens moeten proberen. Ik heb ooit het begin gezien (voordat mijn computer crashte, niet gerelateerd). Gaat over geluidstechnici die allemaal rare geluiden opnemen. Of zoiets. Vond ik wel wat voor jou.

ik schrijf 'm op.

Sad Vacation is een vervolg op Eureka. ook wel interessant trouwens dat Sad Vacation gebaseerd is op een roman die de regisseur zelf schreef (beetje Claudel-stijl) hetzelfde zal ook wel voor Eureka gelden dan.

dat Eureka duurt trouwens 217 minuten, dus ik pas:
http://www.imdb.com/title/tt0243889/

Ik vond Eureka wel de moeite. Minstens zo goed als Sad Vacation. Maar die laatste heeft Aoi Miyzaki.. (Nana gezien?).

Oh wacht, ze zit ook in Eureka. Geen excuses meer :)