Filmforum

Investigation Of A Citizen Above Suspicion
De Italiaanse titel is nog onmogelijker. Zegt wel wat over het literaire, zelfs duidelijk intellectuele gehalte van deze policier. (Is het nog een giallo?) Als de Italianen romantisch-nostalgische verhaaltjes prachtig geësthetiseerd gaan vertellen vind ik 't niets. Maar gecombineerd met misdaad werkt het wel. Denk aan Il Divo, en die merkwaardige maffiafilm van een paar jaar terug waar een barfly uiteindelijk in beton werd gestort. Van beide films heeft dit wel wat weg. Een politiecommisaris speelt sm-spelletjes met zijn dinnetje en vermoord haar uiteindelijk (da's helemaal in het begin van de film) waarna hij de rest van de film zijn schuld haast met een megafoon rondtoetert. Bizar. En een intense hoofdrol, van een George Clooney (remake!)-achtige kerel die bij opwinding werkelijk gaat snerpen als een megafoon. (En dat is driekwart van de tijd) Tussen het droppen van hints door maakt hij ook nog promotie, en houdt een Mussolini-achtige speech. Het is jammer dat de film in het midden wat verveeld (geen idee waarom eigenlijk, er worden nog verdachten gemarteld en er zijn flashbacks naar sexy scenes.. en toch) maar het Shakespeariaanse (nou ja) einde waar een groepje meerderen (met sigaren in nette pakken) zich rondom de moordenaar verzameld, maakt veel, zo niet alles goed. De schuld van deze burger wordt níet geaccepteerd!

Metroland
Hee, een roman van Julien Barnes op het wikke doek. Wist niet dat dat ooit gebeurd was. Tekstueel zit het hier dus wel snor (meer bakkebaard eigenlijk) met aardige ironische tegeltjes over het huwelijksleven en de bourgeoisie. Ik zei bakkebaard, omdat de jonge Christian Bale hier in de seventies is gesitueerd, in een rol waar de acteur eigenlijk nog iets te jong voor is. (Hij moet een dertiger voorspellen) Hij heeft huisje, boompje, kindje, maar dan krijgt hij bezoek van een oude vriend die dolende is en zijn rijke rijtjeshuisleven verafschuwd. Dat zaait twijfel. Helaas wordt deze Old Joy-thematiek te snel verlaten voor een lange flashback (kun je het nog wel een flashback noemen..) 10 jaar eerder is Bale (nu wel qua leeftijd op zijn plek) als jonge would be kunstenaar in Parijs. Fotografeert mooie meisjes, zijn eigen Nouvelle Vague levend. Het moet zeggen de filmisch beste scenes zitten tóch in deze passages (het is meer dat de potentie elders zat wat mij betreft). De eerste keer seks, klunzig zonder grappen, en dan... Emily Watson. Zijn latere vrouw, die hier bijna tegen beter weten verliefd op Bale wordt (hij heeft op dat moment een ander). De eerste scene waar Watson die liefde laat blijken op een treinstation is een knap stukje acteren, verlegen als een jong meisje (terwijl ze stiekem de oudste van de hoofdrolspelers was). Terug in de seventies komt de heimwee naar vroeger tot een soort van uitbarsting, maar die blijft (eigenlijk realistisch) nog braaf. Geen grote gebaren, en die bezoekende vriend komt er eigenlijk qua rol te bekaaid af.

Bound
Ja, lekker natuurlijk. Al ben ik het eens met Willems analyse. (Die ik probeerde te vergeten voor die open blik) De 2 fraaie dames in de hoofdrollen hier bestrijken samen zo'n beetjes alles what a man could want, no. Alhoewel, dat stemmetje van het Schuurmans-Betty Boop meisje. Dat houd je toch geen 10 minuten vol.. Een huwelijk met haar... Joe Pantiliano krijgt het voor elkaar, als een soort normalere hoofd-versie van Steve Buscemi. Hij speelt hier een money launderer voor de maffia. Letterlijk, in een visueel fraaie scene hangen de biljetjes aan de waslijn te wapperen. Visueel zit het sowieso goed hier, met die Wachowskis, in een van de eerste geweldadige scenes van de film druppelt bloed in de wc-pot. Ranzig en bruut, zegt eigenlijk in een subtiel beeld alles. (Helemaal aan het eind vliegt het bloed nog door de verf, ook mooi) Maar nu vergeet ik de dames bijna, die de film noir plot op poten zetten. En daar is de film toch wat ongeinspireerd. Ik dacht heel lang; ok Betty Boop LIJKT de femme fatale, het cliché bijna, dus zij zal het niet zijn. Ze wordt gewoon genaaid door de ekte ekte pot. Maar de oplossing die de film uiteindelijk biedt is simpel, en niet cynisch genoeg mijns inziens. Mooiste moment is de telefonische redding die Jennifer Tilly (ik zal ophouden met BB) brengt als haar maffiamannetje zich definitief in de penarie heeft gedraaid. Tot slot nog, die Pantoliani is prima, maar alle andere maffiosi hadden ook nog wel wat beter gekund. Met name de Godfather heeft verdomd weinig autoriteit.

Written On The Wind
Ik begon mijn Criterion-serie met deze. Die gasten hebben veeeeeeel films uitgebracht trouwens. Niks exclusief label. Ik noteerde eerst van die lijstjes alles wat ik niet zag, toen 2, en toen 1, anders zat ik hier in 2080 nog. Dit is een relatief minor werkje van Douglas Sirk. Ik denk toch dat die ene met de gospel aan het eind en het zwart-wit thema de enige is die je écht moet zien. Dit is degelijk werk van Rock Hudson en Lauren Bacall (insert hier flauwe opmerking over hóe zeer je Bacall in zwart-wit en níet in technicolor moet zien). Written On The Wind heeft een rijkeluissetting in een oliedorpje dat zelfs náár de oliebaronnen is vernoemd. De Hiltontjes vliegen van hot naar her op zoek naar de zin des levens. De Paris van de familie is misschien wel de gedenkwaardigste rol; zij zoekt het vanzelfsprekend in seks. Wachtend op Rock Hudson (haar jeugdvriendje) die nu niks meer van haar moet weten. Tekenend voor de film is dat de rol van Paris de eerste helft heel gelaagd lijkt, maar in de finale (vanaf het momentje dat ze bizar de mambo danst) wordt ze eendimensionaal, net zoals de hele film bij het toenemen der drama wat plat wordt. Toegegeven de finale is wel weer Douglas Sirk in grote melodrama stijl, maar die finale blijkt níet de finale, als er plots nog een rechtszaak volgt. Een rechtszaak met een bizar neppe spanning en een enorme U-bocht. Jammer.

in die merkwaardige maffiafilm van een paar jaar terug waar een barfly uiteindelijk in beton werd gestort

ik licht dit nog even eruit, want hier moet ik nog opkomen voor ik mijn weeklijstje inlever. ik weet zeker dat Vido Liber die film heel goed vond. een man zit in een hotel (of cafe) een beetje te wachten tot de maffia hem komt halen...

La Conzequenze dell'Amore (ik weet niet of ik het goed spel); geweldige film vond ik dat. Il Divo ook trouwens.

BENG de wasmachine! (en net mijn weeklijstje ingeleverd, dus nu laat ik daar maar in staan 'wie het weet mag het zeggen')

wel weer een vrij cryptische lastige titel.
lang geleden schreef ik er (niet eens hier) dit over:

De beste film van de week, zat aan het begin. Conseguenze Dell'Amore is een staaltje filmliefhebberij pur sang. De regisseur moet een aanstekelijk estheet zijn. De film zit vol met prachtige shots, kleine schilderijtjes. De surrealistische sfeer wordt nog versterkt door muziek. Een verzameling glitchende electronica, waaronder een nummer van Boards of Canada. Deze muziek contrasteert op fascinerende wijze met de statige dure omgeving waarin de personages zich bewegen. Heel vervreemdend. En dan is dat eigenlijk een maffia-film! Wel een hele ongewone dus. Toni Servillo is fantastisch als volkomen gedesillusioneerde (gedwongen) loopjongen voor de maffia. Dankzij de liefde probeert ie dan eindelijk iets aan zijn situatie te veranderen. Helaas, de gevolgen zijn gruwelijk. Natuurlijk. (Dat is dan wel conventioneel)

van dezelfde regisseur dus (leer ik nu pas! toch een duidelijke eigen hand)

(als Il Divo, voor de lurkers)

Jennifer Tilly uit Bound is trouwens ook een heel verdienstelijk pokerspeelster (inclusief prijzen op belangrijke toernooien)

na uitgebreid en diepgravend onderzoek zijn wij erachter waarom.

http://www.themadhat.com/images/jennifer-tilly-poker1.jpg

Wat een poker … eh … face. :)

Link) View more Comedy Sound Clips and Cartoons And Comic Effects Sound Clips

nah ja

je moet op die eerste klikken voor de JOEK

heh, precies.

LOL @ Bound::Jennifer Tilly::POT (en die "all-in" is op zichzelf ook wel weer lollig)

heheh die had ik nog niet eens gezien

eigenlijk bewijs voor de stelling :D

Traffic
Goh, dacht ik, Soderbergh doet een aardig Inarritutje. Maar Traffic komt net als Amores Perros uit 2000, dus niks copycat-gedrag. (Niet dat ik dat nu van Soderbergh verwacht) Het is gewoon dat de sfeer hetzelfde is: mozaiek, drugs, Mexico én Benicio del Toro. Die speelt een Mexicaanse agent die de drugshandel bestrijdt. Een onmogelijkheid natuurlijk in Mexico, waar zelf zijn oversten betaald worden door de drugskartels. Heb het idee dat het 10 jaar later alleen maar verder uit de hand is gelopen... Aan de andere kant van de grens is Michael Douglas de drugs 'czar', maar (en dat is wel typisch Innaritu-toeval) zijn dochter zit óók in de drugs. En op een hele andere manier. Het leukste puzzelstukje van dit mozaiekje wordt gevormd door Don Cheadle en Luis Guzman, 2 laconieke agenten die de boel vanuit busjes in de gaten houden. Niet echt onopvallend, want Catherine Zeta-Jones (weinig overtuigend als zogenaamd naieve en later fanatieke vrouw van een drugsbaron) komt ze gewoon limonade brengen. Soderbergh is een goede cinematograaf, en Traffic is ook bekend om het trucje dat de Mexicaanse helft van het verhaal in geel stoffig licht is gefilmd en de koelere Amerikaanse helft in blauwig licht. (Wat me dan doet denken aan van die lampen in lege bedrijfspanden die moeten verhinderen dat junks een injectienaald kunnen zetten) Traffic wordt goed en naturel verteld (de verhalen raken elkaar gelukkig slechts heel subtiel) zonder dat de film nu (ondanks wat explosies) spannend wordt.

Hannah Takes The Stairs
Staat bekend als een van de mindere mumblecore, dus mijn enige excuus om te kijken is Greta Gerwig. Pays off after 1 minuut ofzo, als ze handdoekpluis van haar tepels begint te plukken. Weten we metene weer dat we in een Joe Swanberg film zijn (van het nog veel explicietere Kissing On The Mouth). Greta speelt een meisje dat hopt van vrindje naar vrindje. De eerste lijkt wat op TMF vj Sascha Visser, lijkt eigenlijk goed bij haar personage te passen, maar dumpt haar toch. Dan komt mumblecore regular Andrew Bujalski, een vriendelijke inbetween relations dikzak, die dat niet doorheeft. Hij doet héél erg verliefd en bezitterig, terwijl Greta ondertussen klaagt dat hij niet genoeg tijd voor haar heeft. Foutje van de film, of teken van personages in verwarring? Het is met de entree van Bujalski en zijn kantoorkampoon (naam kwijt) dat de film wel wat leuker wordt. De collega van Bujalski pusht hem heel lief om wat met haar te ondernemen, maar gaat uiteindelijk zelf met haar er vandoor. De laatste scene tussen Greta en die nieuwste jongen is erg lief. Hij bekent aan de anti-depressiva te zijn, Greta weet het allemaal ook niet meer, maar gelukkig zijn ze soulmates, want ze spelen allebei trompet. Naakt. In Bad. Het is jammer dat Swanberg niet wat driftiger heeft gesneden in de improvisaties. Het acteren is niet best, en dus had hij wel wat meer open kunnen laten. Bujalski kán niet acteren dat ie huilt, laat dat dan ook niet zien. En zo zijn er wel wat meer van die duidelijke cue points die wat al te overduidelijk gemaakt moeten worden. (Daar had Swanberg omheen moeten editen bedoel ik, het was toch al duidelijk)

Hard Boiled
Criterion heeft natuurlijk een hoop Azie in de aanbieding. Waaronder dit spektakelstuk. Kan makkelijk wedijveren met Where Eagles Dare qua lawaai. Miljoenen kogels in Hong Kong. En in dit geval ook gewoon tientallen doden. 1 uur is dat leuk, het tweede uur wordt het vermoeiend. Dan maar snel terugdenken aan dat eerste, als de film ook nog wat nep-diepgang lijkt te hebben. Bijvoorbeeld in een geweldig leuk intro waar de hoofdagent een potje klarinet speelt. Hij wilde ooit muzikant worden, misschien is het maar een droom sowieso... Wat later in de film denkt ie er nog aan en verschijnt in een flits een drummer om meteen weer te verdwijnen. Ja voor wat mooie visuele geintjes kun je die Aziatische jongens bellen. Waar ze ook vandaan komen. Qua muziek is de koek na die eerste minuut trouwens op, en volgt de gangbare goedkope Hongkong-synthesizer meuk. Niet zo erg, als gezegd, het wordt toch overstemd door spectaculaire machinegeweer stunts, o.a. in een theehuis (met vogeltjes als decor) en een ziekenhuis (met babies!). Die laatste brengen bizar comic relief, als de hoofdagent en zijn vriendinnetje van het bureau zelfs nog tijd vinden om de baby's te midden van de shoot-outs watjes in de oren te stoppen! Bijna Grosse Point Blank achtig leip. Het valt nog mee dat ze de babycouveusekarretjes niet door de gangen gaan roetsjen/racen. Al komt 1 baby nog wel als geroepen om een vuurtje te doven. Behoorlijk vermakelijke onzin dus, al gaat er aan de slechterik-kant teveel mis. Eentje lijkt op Javier Berdem, maar is niet zo belangrijk. De Godfather is stoer (maar wordt snel afgeknald) waarna de nemesis (ik meen een jonge Tony Leung) van de dikkige hoofdagent (Chow Yun-Fat oid) overblijft. En die hebben hier allebei eigenlijk niet zoveel charisma.

Yun-Fat Chow is inderdaad de gewone agent (overigens vergat ik op te merken dat ie zo'n beetje elk vuurgevecht met een tandenstokertje in de mondhoek voert!)
maar Tony Leung speelt niet de nemesis, dat doet Anthony Wong. Leung is de undercover cop (een van de favoriete onderwerpen van die Hong Kong-knallers, denk maar aan het veel serieuzere Infernal Affairs)

stukje over Sid & Nancy (film van Alex Cox) online op de voorpagina

Sid and Nancy
zie voorpagina.

Musashi Miyamoto
Kwam er pas na een halve film achter, maar dit is natuurlijk gebaseerd op die vuistdikke Japanse klassieker van Josjikwaka. (Moesasji dus!) Ooit wel aan begonnen, maar nooit uitgekregen. Misschien toch nog 'ns proberen... Deze film is de eerste van 3 delen, het ontstaan van de superheld, zeg maar Musashi Begins! De film maakt het de kijker niet makkelijk, door in eerste instantie 2 gelijkwaardige karakters te introduceren. Twee maten op weg naar een veldslag, maar dat wordt niks waarna ze in een huisje van een oude dame belanden. (Die handelt in kruiden en gejatte sieraden) Op dat moment had ik dus nog niet door dat het om Musashi ging en dacht ik stiekem dat dit een Japanse versie van de Odyssee zou worden. (Er wacht ook nog een meisje op 1 van de helden thuis) Ik begon fanatiek gelijkenissen te zoeken, maar dat bleek al snel tevergeefs. De 2 vrienden gaan uit elkaar, 1tje loopt weg met de dochter van het kruidenvrouwtje, waarna Musashi naar huis gaat. Daar zijn ze niet blij met 'm (hij is een wandering schurk in hun ogen) en een lollige boeddhistische monnik hangt hem aan een boom. (Een klassieke scene uit het boek, in elk geval had ik 't toen dus door...) Musashi is een taaie, en bewijst een samoerai te zijn. Hij stelt het meisje van zijn maat tevreden, zij smeekt dat hij blijft, en (daar toont zich de Japanse aard) hij blijft niet natuurlijk voor d'r thuis, zoals in een Amerikaans einde zou gebeuren. Dit op zich eenvoudige verhaal wordt aantrekkelijk in beeld gebracht, met veel expres onderbelichte shots in een soort Japans technicolor. Geeft de film de gepaste mysterieuze look. Het acteren daarentegen is vrij droog, en, om terug te keren op het begin, stiekem vond ik het jammer dat het tweetal niet wat meer avonturen samen beleefde. Misschien ben ik toch meer voor de Odyssee...

3 Women
(ook in weeklijstje)
Dit is zo'n film waarbij je een beetje jaloers denkt: damn, hoe krijgt iemand het allemaal bedacht!? Altman had natuurlijk ook die stroke of genius in de seventies. En kennelijk haalde muze Shelley Duvall (Thieves Like Us!) het beste in hem boven. Waar Altman zich vaak op werk van anderen baseerde (Carvers Short Cuts bijvoorbeeld) schreef hij deze prent helemaal in zijn uppie. Sterker nog, de film ontstond na een droom die hij had. Die sfeer vinden we vooral terug in het bizarre einde, waar de drie dames uit de titel allemaal van rol (lijken te?) veranderen. Daarvóór is de film echter een scherp vrouwenportret, eigenlijk vooral van - hé Harry - Twee Vrouwen. Twee geweldige rollen, van Duvall (dus) en Sissy Spacek. Laatstgenoemde speelt een vreemd, kinderlijk impulsief meisje. 'I love minigolf!' Ze blaast zelfs belletjes in d'r cola. Zij wordt in een Californisch bejaardenkuurzwembad de collega van Duvall. Of het door het scream queen-imago van beide actrices komt, of omdat lichte gekte in Hollywood nu eenmaal altijd voor gevaar zorgt, je merkt meteen dat er iets niet helemaal pluis is. Op een heel diep-Freudiaans niveau. Duvall speelt een wat makkelijker te doorgronden, maar schrijnend levensecht prachtpersonage. Zo zegt ze ergens: 'I am not going to go out with him until he gets rids of that cold'. Een hele tragedie in een paar woorden. Duvall heeft klaarblijkelijk ooit een blauwtje gelopen, een man weigerde met haar uit haar te gaan, met een griepje als smoesje. In een running gag kucht hij ook steeds als hij haar tegenkomt. Maar het geniale is dat de Duvall die afwijzing in de fantasiewerkelijkheid waarin ze leeft, zo heeft omgebogen dat ze zélf degene is die (nog) niet met hem wil daten... De twee kuurbad-collega's worden later (op aandringen van Spacek) kamergenoten, waarna Duvall het meisje bij haar "vrienden" introduceert. Iedereen haat haar eigenlijk, behalve een vieze man die ook al in een imaginaire stuntmanwereld leeft... Vanaf het moment dat het kuuroord wat buiten beeld verdwijnt begint de creepy nachtmerrie-ondertoon langzaam steeds duidelijker te worden. Is het niet zo dat de vrouwen in een studentenhuis gelijktijdig gaan menstrueren? Hier gebeurt iets vergelijkbaars. Was Spacek eerst nog lief, nu begint ze Duvall dermate te adoreren dat ze haar hele persoonlijkheid overneemt. Eerst met dezelfde fouten, maar na een letterlijke klap lijkt ze alles te doen waar Duvall wel van droomde maar nooit durfde. Fascinerend en intens, met op de achtergrond nog de mysterieuze derde zwijgende vrouw, die zich uitdrukt in mystieke tekeningen, wellicht het symbool voor de staat van onderbewustzijn waarin ze alledrie leven.<

Madame De...
Ook bekend als The Earings of Madame De... Wat ietsje duidelijker is en vooral in de eerste helft klopt bij de lichtvoetigheid van de film. Althans op dat moment, want langzaam verduisterd deze prent van Max Ophuls. Een vriendelijke stilist, in een film die dan nog vol zwier ziet. Er wordt dan ook eindeloos romantisch gewaltzd. (De film zal wel in de tijd van Strauss spelen, in elk geval ná Napoleon en vóór de auto) Wanner het ook precies was, Ophuls zet die periode achteloos neer alsof het gisteren was. Op een onbeschrijfelijke manier is het heel aantrekkelijk gedaan. (Het verbaast me niet dat Wes Anderson fan is, klassieke Royal Tenenbaums-stijl zeg maar) De eerste helft vind ik t leukst, als een society-dame haar oorbellen verpatst; ze zit in de schulden. Haar man is een goedgemutste generaal, in de allerleukste scene babbelschreeuwt het echtpaar in hun gigantische villa elkaar vanuit hun beider bedden toe. Op dat moment lijkt het overspel (overigens van 2 kanten, maar de vrouw is de 'sjaak' zoals gebruikelijk) niet zo belangrijk. Maar halverwege raakt Madame ('een onwaarschijnlijke flirt' volgens de Generaal) verliefd op een Italiaanse diplomaat. En dan gaat ze toch echt te ver. Tijd voor maatregelen. (Stuur het kind op gedwongen vakantie!) De film verwordt langzaam tot een tragedie van Adele H-achtige proporties, en het lukte me niet helemaal om daar nog aan te wennen. (Zelfs het duel waarmee de film besluit kwam voor mij nog uit de lucht vallen!)

Summer Of Sam
Je kunt zeggen wat je wil van Spike Lee, maar zijn films bieden altijd spektakel. In dit geval omdat Summer of Sam aan de ene kant zo verbijsterend slecht is, en dat terwijl het hart van het verhaal eigenlijk bijzonder boeiend en tragisch is. Spike Lee had alleen al het overbodige vet eromheen weg moeten snijden, maar typisch genoeg lijken juíst die aspecten hem te interesseren. Het eerste wat opvalt zijn de vreselijke Jersey Shore stereotypes die rondlopen in het Italiaanse neighbourhood gedeelte van het verhaal. Misschien zijn die Guidos werkelijk allemaal oliedomme halvegaren. Het is hoe dan ook niet om aan te zien zo tenenkrommend. (Zeker als je er ook nog wat homoseksuele stereotypes doorheen gooit) De tweede laag die de mist in gaat is ook al dom, selfkicker Spike vond het klaarblijkelijk nodig zichzelf als reporter op te voeren, in semi-grappige Sweet Sweetback-achtige intermezzi, met wat racy jokes enzo. Volkomen ongepast, wánt de derde veel belangrijke laag is eigenlijk heel serieus, thriller-achtig in Zodiac-stijl. Er is gedurende de zomer een seriemoordenaar actief, in de intense openingsscène zien we hem al gestoord schreeuwen tegen geblaf van buiten. Die eerste scène blijkt nog t best, want de man komt later een pratende hond tegen (Lars von Trier zou tevreden zijn: KILL draagt de hond op!) Dus daar zit je met 3 verprutste lagen die ook nog eens (of dat vooral!) onderling elkaar de mist in helpen . Wat blijft er over? Nou, een hele goede hoofdrol van een Bruno Mars-achtige doorgesnoven John Leguizamo die me ook al opviel in Carlito's Way. Hij speelt een vrome kapper, die de hele tijd zondigt. Zijn vrouw is heel lief (Mira Sorvino), maar toch blijft hij het buitenshuis zoeken. Is dit een vlucht naar voren om zijn homoseksualiteit te ontlopen? Wellicht. Iemand die zo op zijn eigen manier problemen heeft met seksualiteit is Adrien Brody, die een weirdo punker speelt, die in homostripclubs werkt, maar intussen nauwelijks iets durft met het meisje dat een oogje op hem heeft. Hier komen we wél op Spike Lee kwaliteitsterrein, want met relatiecrises én erotiek kan hij heel veel. Er zitten allerlei dan weer lieve dan weer harde seksscènes in de film en de meeste werken prima. (Vooral weer die van Leguizamo en zijn arme vrouw die hem zo graag wil plezieren) Maar Leguizamo houdt misschien nog het meest van zichzelf, zijn eigen gespierde lichaam bewonderend of swingend op de dansvloer. Na het zwakke eerste uur, wordt het zodoende in de 2e helft (als het hart van het verhaal steeds harder begint te kloppen) toch nog boeiend.. Maar er had zóveel meer ingezeten.

Heaven Can Wait
Wat flauwe zedenkomedie van Lubitsch, die begint als een die Powell Pressberger film met de 'stairway to heaven'. Alleen hier gaat de dooie naar beneden en meldt zich in de hel, bij 'his excellency'. Een geweldige rol van Laird Cregar, die slechts 31 werd, maar iets leeftijdsloos heeft, precies wat je bij de Duivel verwacht. Hij is hier eigenlijk een sympathieke kerel, sympathieker dan de man (Don Ameche) die zijn levensverhaal begint te vertellen. Eindeloos schuinsmarcheren in rijk New York, er uiteindelijk vandaar gaand met een meisje uit Kansas. (It's not that I don't like Kansas, I just don't want to live there!) Dat zegt Gene Tierney, de ice queen die hier het goedmoedige vrouwtje speelt dat almaar bij de Casanova blijft. Ik vond het al snel irritant worden. Als de jaren verstrijken wordt de man een héél klein beetje grijs, maar Tierney, die wordt opgezadeld met een bizar cartoonesk oude dametjes kapsel. (Terwijl ze dan misschien 49 moet voorstellen) Misschien was het grappig bedoeld....

Billy Liar
Oef, deze hakt erin. Misschien wel mijn favoriete kitchen sink drama, samen met A Taste Of Honey. In elk geval het treurigste einde, het laatste kwartier is spannend én zo erg. De film begint nog zo vrolijk, Billy is (of lijkt!) een nietsnut die in zijn eigen fantasiewereldje leeft, terwijl hij zijn dagelijkse gangetje gaat. Hij fantaseert zich een verlichte dictator (parades!). Ook in het gewone leven kan hij het fantaseren niet laten (zo zegt hij een vader zonder been te hebben, en een zus in een ijzeren long). Op kantoor is die goofy humor heel geschikt. (Het is nota bene een begafenis bedrijf) maar in combinatie met vriendinnetjes werkt het liegen toch niet zo, zeker als je er 2 tegelijk probeert te hebben. (1 meisje houdt vooral van sinaasappeltjes en níet van zoenen) Maar dan verschijnt een derde meisje, een geweldige tomboy met een fraaie glimlach, ik zou ook wel met d'r willen trouwen. Billy wil dat ook wel, maar iets houdt hem tegen. Terwijl zij dé kans is om zijn leven te veranderen (hij wil eigenlijk scenarioschrijver worden). Zij steekt haar hand uit. En het lukt hem niet die te grijpen. In het laatste half uur storten alle leugentjes als kaartenhuisjes in, gaat alles mis, en móet de jongen gewoon het provinciestadje verlaten. In misschien wel de mooiste scene ziet hij naast zijn moeder in het ziekenhuis (oma) te wachten tot ie écht weg moet voor 'the last train'. In heel zijn houding smeekt hij zijn moeder om een aanmoediging. Ga maar jongen. Maar nee hoor. Tóch meldt hij zich op het station (spoiler) maar uiteindelijk staat hij met 2 pakken melk in zijn handen (als symbool voor zijn moeder, voor zijn niet opgroeien?) en dan gooit ie de pakken weg. Lege handen. Terug in de fantasiewereld. Eigenlijk een beetje als Ben X in die Belgische film, ik dacht zelfs lang dat het derde meisje gewoon alleen in Billy's fantasiewereld bestond (heb je hem weer..) Mooie film!

overigens vond regisseur John Schlesinger (naast Billy Liar ook van Midnight Cowboy) het einde helemaal niet 'sad', maar 'appropriate' voor Billy. Misschien was ie helemaal gek geworden in Londen ja.
en het leuke meisje is.. Julie Christie! hier nog niet zo intimiderend babe als later.
foto voor OMC
http://www.seanax.com/wp-content/uploads/2009/04/billyliar.jpg

Ha, dank. :) Toch wel een unieke vrouw.

Adrien Brody als punker in Summer Of Sam is lachwekkend om alle verkeerde redenen. Ik kan me de avond nog goed herinneren dat ik met twee vrienden Summer Of Sam in Kriterion zag. Ik zat me zo aan de film te ergeren dat ik, lang voor de helft van de film, eigenlijk de zaal wilde verlaten, maar ik bleef zitten om de andere twee niet in verlegenheid te brengen. Bleek na afloop dat de andere twee ook hadden willen weglopen, maar om dezelfde reden waren blijven zitten.

hehe, zit wat in (al heb ik een zwak voor Brody) zijn kapsel is hilarisch, in eerste instantie zo slecht dat het erop vooruit (!) gaat als ie zijn spikes voor een blonde hanekam omruilt.

http://www.stardusttrailers.com/gallery_film/Summer_Of_Sam%28230610121239%29summer_of_sam_1.gif

http://ia.media-imdb.com/images/M/MV5BMTc4MTA0MDM2M15BMl5BanBnXkFtZTYwNzU5OTg2._V1._SX475_SY347_.jpg

http://historical-images.encore-editions.com/44-van-vechten-collection/500/400787-portrait-of-sidney-lumet.jpg

regisseur Sidney Lumet RIP. 86, maar toch was bovenstaande foto gemaakt door Carl van Vechten jarenlang zijn portret op Wikipedia (nu niet meer overigens..)

Dog Day Afternoon, 12 Angry Men, The Pawnbroker Serpico, The Wiz, en vast nog wel een paar goeie die ik hier vergeet.

Dijk van een regisseur, op zijn hoogtepunt in de 70s, met Serpico als mijn favoriet (mede door Pacino's beste rol ooit). Pawnbroker nooit gezien, maar daar gaat verandering in komen.

Network vergat ik (sorry Faye!)

en Prince of Thieves, maar die is wat minder (wel in de Serpico hoek)

Pawnbroker heeft de meest ontoepasselijke muziek ooit, dat heeft iets gaafs (verhaal over oude holocaust getraumatiseerde jood, muziek swingt als een tiet van Quincy Jones) niet dat joden niet zouden kunnen swingen ofzo. maar toch.

Rembetiko
Biopic over de rembetika zangeres Marika Ninou, die wat je noemt een zwaar leven had. Turbulente tijden in het Griekenland tussen de val van het Ottomaanse rijk en WW2. Veel wordt via de muziek verteld, maar ook duiken er soms historische beelden op. Het is geen action-packed film ondanks al die turbulentie, maar dat werkt juist wel. Dat tempo zal komen door de liederen waarmee de film is doorspekt. Gelukkig ondertiteld, maar helaas niet zo best (dat ik dat opmerk zonder Grieks machtig te zijn zegt wat). Toch raar voor een officiële (Australische) dvd. Wat ook een beetje vreemd is is de slechte playback op de instrumenten, dat moet zelfs een niet-muzikant opvallen. Toch een indrukwekkende film, zeker als je de muziek goed kent.

Grey Gardens
De favoriete film van Cocorosie? Zo snel ik me die 2 meisjes wel voor, over 40 jaar, kibbelend, volslagen van de wereld excentriek en steenrijk. De broertjes Maysles filmde voor deze documentaire een moeder (van bijna 80) en haar dochter (van in de 50) die een villa bewonen. Ze zijn voormalige socialites, geld is niet echt het probleem. Maar ja het huis verslonst zo. Er lopen dan ook katten, wasberen en 'the Marble Faun' rond. (Een wat mysterieuze jongen, die apparatuur binnenbrengt en misschien op een erfenisje wacht). Aan dat soort dingen denken moeder & dochter helemaal niet, moeder heeft een dagtaak aan het becommentarieren van dochter, en dochter aan mooi zijn. Vooral de dochter (Little Edie) máákt de film. Ze geeft het zelf toe; eeuwig kind gebleven. Geflopt in de samenleving, en nu onder hoede van moeder, dromend van New York (waar ze ooit een ster dácht te worden) Ze was ooit ook heel mooi, zien we op oude foto's, heck, zien we nu nog. Laaaaange benen in bizarre uitdossingen. (Permanent met hoofddoekje, want kaal, door de zenuwen om haar oude moedertje. Denkt ze zelf dan he) Respect voor de regisseurs die niet gillend gek werden, want echt de gespreksstof is heel, heel beperkt. Maar misschien bleven die op hun qui vive omdat Little Edie natuurlijk meteen verliefd wordt op een van hen. Bijna van een vermoeiende tragiek, maar dat geldt alleen voor de buitenstaander. Moeder en dochter zelf zijn eigenlijk wel tevreden. (Of is dát nu juist wat het zo tragisch maakt?)

Bob Le Flambeur
Hoe heette die film nou waar Gabin zijn comeback maakte als verlepte film noir-held. Deze heeft daar veel van weg, inclusief een ijzersterk eerste uur en een minder tweede. (Alleen Rififi draaide dat om, klaarblijkelijk in die Franse gangsterfilms) Bob Le Flambeur is geen kok die pannen in de hens zet ( ;) ) maar een gokker, voormalig bankovervaller die al 20 jaar op het rechte pad is. Hij is de nachtburgemeester van Montmartre, hobhelend van louche establishment naar restaurantje, af en toe krijgt hij zelfs een lift van een agent. Maar zijn geld begint op te raken, zijn geluk is ondanks het dubbelkopse muntje dat hij steeds opgooit verdwenen. Tijd voor een nieuwe heist dus. Als gebruikelijk in dit soort films zien we de voorbereiding zéér uitgebreid, en in dit geval logisch want de heist loopt to-taal anders. Ik dacht dat de film op weg ging naar een hilarisch, zelfs vrolijk einde, maar Melville vond een shoot-out toch noodzakelijk. Jammer. Maar het ging dan ook om dat eerste uur, waarin Bob zijn jongere maat wat lessen leert en een nog jonger hoertje oppikt. (Ik wilde een ode beginnen aan haar sensuele schoonheid, maar achteraf blijkt het kind 15...) Typisch genoeg had Melville haar dan ook letterlijk van straat geplukt. Mooist van alles aan deze film zijn trouwens een paar shots vanuit Bob's appartement, met op de achtergrond een of andere kathedraal.

Les Yeux Sans Visage
Esthetisch geweldige horror-film, niet dat ik 'm zo spannend vond, meer als een kort creepy verhaal. Een dokter (die een beetje lijkt op de vader van An of was het Eefje) ontvoert jonge meisjes, waar hij dan het gezicht van verwijderd, om op zijn dochter uit te proberen. Dochterlief loopt de hele film met een eng wit masker rond, want ja die operaties willen maar niet lukken, ondanks de hulp van een lieftallige assistente waarbij het ooit wel lukte. De film is berucht om een scene waar we een gezicht met pinnen en klemmen en al heel bloederig zien worden losgewrikt, een scene die inderdaad kan wedijveren met het oog dat werd uitgelepeld in die Bunuel-film. Qua plot loopt de film wel wat onhandig af, Parijse agenten lijken in een variant van de lokjood een mooi meisje naar de dokter te sturen, maar houden haar vervolgens zelf veel te slecht in de gaten. Misschien maar beter ook want nu kan 'Het Masker' wraak nemen. (Ze leek eerst nogal moreel ambigu, wat ook wel interessant zou zijn, alsof zij ook vond dat ze recht had op een nieuw gezicht)

Richard III
Ik herinner me een soort moderne Shakespeare bewerking waar Keanu Reeves meedoet, maar die speelde niet echt in een totaal andere tijd. Hier is Richard III naar een parallel universum verplaatst waar het Britse rijk (uiterlijk zo tussen WWI en WWII) aan internet strubbelingen ten onder lijkt te gaan. Ian McKellen speelt met aanstekelijk vilein plezier een van dé rollen van zijn carriere, als de oppernazi slechterik (Richard dus) die met veel gekonkel de macht grijpt. McKellen heeft een foute snor, richt zich af en toe rechtstreeks tegen het publiek en is sowieso in en in verdorven. (Moeders en dochters zijn niet veilig! Kleine prinsjes ook niet) Ik vergeet nog te zeggen dat alle dialogen letterlijk uit Shakespeare zijn overgenomen, waardoor je dus van die Vondeliaanse mooipraterij krijgt, dat eerst nog totaal wank-erij lijkt, maar halverwege moet je elke keer weer toegeven, Shakespeare is een genie. (Goh!) Werkelijk elke mededeling (een traan, een hart van steen) wordt in de meest bloemrijke taal gegoten. Erg van genoten dus, al is het rommelige actie-einde (en een stom laatste shot) wat jammer. Maar dat dondert verder weinig hoor. Nu alleen nog uitzoeken of dit nou de versie was die Criterion heeft uitgegeven (wat ik bedoelde) Kan best zijn dat er nog vele anderen zijn (ik zag in de NY Times almanak er al een met Laurence Olivier in de gauwigheid)

het was dus die andere Richard III die Criterion uit heeft gegeven, nou ja deze is ook de moeite.

De Gabin-film is Touchez pas au grisbi (lastig met dat 'slang') die is beter dan Bob Le Flambeur, maar Roger Duchesne kan zonder meer met Gabin wedijveren als de King of Cool, met zijn strakke witte coupe (zowel op zijn hoofd, als cabrio-kar)

Serpico is een film die ik vast wel eens gezien heb, maar waar ik me alleen de baard en de muts van Al Pacino van kan herinneren. Moet ik dus maar weer ’s t.z.t. een keer opnieuw gaan zien. Van die andere Pacino-film ...And Justice For All vergeet ik ook altijd vrij snel waar het over ging.

Van de films die ik van Lumet heb gezien is dit mijn bescheiden top 8:
1. Dog Day Afternoon
2. Network
3. The Verdict
4. Before the Devil Knows You're Dead
5. The Hill
6. 12 Angry Men
7. Fail-Safe (de serieuze versie van Dr. Strangelove)
8. The Fugitive Kind (met de unieke combi Marlon Brando en Anna Magnani)

verrek The Verdict ja met Newman verslaafd aan alcohol en de pinball-machine.

The River
Renoir doet hier een soort Little Women, een sympathiek maar ook wel wat sentimenteel verhaal over wat jonge vrouwen. Hier gesitueerd in India, Renoir was een van de eerste Westerse regisseurs die daar een film ging maken. Uit mijn hoofd meen ik dat de man die Pather Panchali zou filmen hier zijn regie-assistent was (en hij dus de mentor). Daarvoor verdient Renoir wat credits, maar zijn India-liefde voelt hier nogal clichématig, in de stijl van 'o wijze natuurvolkeren', de film eindigt zelfs met een shot waar de 3 hoofdrolspelers in 3 jurkjes de vlag van India vormen! Bovendien zitten alle échte Indiers eigenlijk verstopt in bijrollen en is de hoofdmoot gewoon een rijk koloniaal gezinnetje. De vader runt zelfs (in zijn eigen woorden) een 'sweatshop' (in juten). De dochtertjes (en hun half-Britse/half Indiase buurmeisje) in de leeftijd van pakweg 12,6,18 krijgen een oogje op een Amerikaanse bezoeker, voormalig soldaat in de burgeroorlog. Een man met een houten been. (Gespeeld door een amateur, ik denk dus dat ie werkelijk invalide was) Ook de andere hoofdrollen worden gespeeld door amateurs, wat de film wel een charmante knulligheid geeft. Jammer van de gigantische hoeveelheid voice-over, dit is weer bijna een audio-boek met beelden. Het is dan ook een getrouwe bewerking van een bildungsroman, vertelt door het jongste meisje van de film. Een To Kill A Mockingbird-achtig spits meisje. (Het moge duidelijk zijn, het niveau van de film wordt nergens gehaald)

Stray Dog
Volgens Wikipedia is het genre van deze film "Police Procedural" (en film noir) Die term had ik nog nooit gehoord, en die bevalt me. (Denk alleen maar aan die Roemeense film van vorig jaar) Ik vind Kurosawa (want hij is de regisseur hier) altijd het leukst als ie buiten de samoerai-historie-dingetjes opereert (Ikiru!) en Stray Dog ga ik voortaan noemen als een van mijn favorieten Kurosawa's. (Voelt ook wel cool) Het is een hele oude film (1949) en WWII speelt op de achtergrond dan ook een cruciale rol (als een extra laag). De Japanse economie draait nog om rijstbonnen, en jongemannen komen terug uit de Oorlog waarna ze niet goed raad meer met zichzelf weten. De hoofdrolspeler is een gestresste agent, als een soort Pickup on South Street wordt in t begin zijn pistool in de tram gejat. En in Japan als agent je pistool kwijtraken. Dan wil je alleen nog maar dood. De resterende 2 uur lijdt de man onder een gigantisch schuldgevoel, zeker als ZIJN (zo ziet hij dat) pistool ook nog slachtoffers begint te maken. (In de handen van een andere jonge kerel, die nagenoeg de hele film buiten beeld blijft) De rookie agent partnered up met een oude wijze man die alles gezien heeft (een van de eerste buddy cop movies?) en samen gaan ze op een heerlijk langdradig onderzoek. Veel gewacht. Veel gepeins. En ondertussen zien we een schrijnend Japan, vol armoede, animeermeisjes (dit is noir!) en... baseball-wedstrijden. (Een scene die aan Les Secretos Des Ojos doet denken) 2 van de mooiste scenes zitten aan 't eind. De jonge agent bezoekt het gezinnetje van de ouwe. (Om te janken zo lief allemaal) en dán het fantastische einde, waarin 2 mannen in stilte door een bos rennen. Een vrouw in een bosvilla speelt piano, ziet de mannen die elkaar in een stand-off onder schot houden staan.. Ze denkt dat ze droomt. En speelt weer verder piano. Mooi.

The Cranes Are Flying
Als ik t me goed herinner was dit Xavier Dolans Criterion tip. En jawel een driehoeksverhouding! Nou ja soort van. In deze Sovjet-klassieker vertrekt een man naar het WWII front waarna zijn meisje thuis met een pianist aanpapt (zijn neef geloof ik) Daar krijgt ze later dan weer spijt van in een whirlpool van dromerige beelden. Als er 1 ding is (zie Soy Cuba) wat die Sovjets goed konden, is het expressieve maffe cinematografie. Veel hele lage shots hier, en heel veel fraaie trackingshots (weet niet of het een handicam was) Fenomenale scene als t meisje haar verloofde probeert in te halen als hij vertrekt, rennend langs een parade die de kersverse soldaten gaat uitzwaaien. De film piekt zodoende stiekem in t begin, want het allermooiste shot zit al na 1 minuut. De jongen en het meisje dartelen in de vroege ochtend over straat, vogels vliegen in een V (vrede?) over, en dan komt er een schoonmaakwagentje aanglijden, dat water spuit. En op de een of andere manier lijkt het wagentje een boot. Of een V-vogel. Heel magisch gedaan. Alles daarna had meer moeite me te boeien, al is de pacifistische speech waarmee de film eindigt ook prachtig. En geen beloning van valse Hollywood-hoop bij de Sovjets! Het meisje moet een nieuwe start maken, en deelt haar welkom-terug-soldaten bloemen uit aan passanten. Uit cinema-historisch oogpunt daarom zonder meer de moeite waard.

volledigheidshalve.. achteraf lees ik over The Cranes Ar Flying dat een bepaalde wilde piano + storm-scene eigenlijk de verkrachting van Het Meisje door De Neef moet voorstellen. (daarna trouwt ze met 'm.) ik had het niet door..

de Sovjet-censuur zag t wel en schrapte de scene overigens. maar ze waren wel mild, want het communisme met zijn Kameraden en COmmitees wordt her en der (heel lichtjes natuurlijk) belachelijk gemaakt. (film kwam net na dood van Stalin uit, dooi-periode)

Silent souls (Fedorchenko (2010).
Existentiele roadmovie over een stel veertigers die het lijk van de vrouw van de ene naar haar laatste rustplaats (nou ja...) gaan brengen en almaar terugdenken aan sleutelmomenten in hun levens. De wereldcinema overziend denk ik dat ik relatief erg weinig heb met Turkse en Russische films. Dit is ook weer zo’n typisch straf Russisch product. Soms denk ik “Ah ja, hier zit wel wat aangrijpends in”. Het volgende moment denk ik “Ja ja, we gaan allemaal dood, het is me wat”. Daar waar Aziatische cinema voor mij al redelijk snel poezie wordt, is Russische cinema al snel een gortdroog essay.

Never let me go (Romanek 2010)
Aardig metaforisch verhaal over jongeren die opgroeien om vervolgens vitale organen af te staan aan zieke medemensen. De hoop is dat je na het derde orgaan nog een beetje de tijd hebt om uit te zingen. Geen van de jongeren overweegt te vluchten. Dit is geen film over orgaandonatie, het probeert geen zwart futuristsch beeld te schetsen, zoals ik overal lees. Het is een film over systeemoplossingen en de gewendheid daaraan. De vraag “waarom vlucht je niet?” is een vraag die we ons allemaal zouden kunnen stellen, en niet doen.

Aparajito & The world of Apu (Ray, 1956/1959)
Het eerste en beroemdste deel (Pather Panchali), die ik twee jaar geleden zag, is waarschijnlijk het meest indrukwekkende deel van de Apu-trilogie, maar deel 2 en 3 zijn bij vlagen ook erg indrukwekkend. Ook deel 2 en 3 bevatten tal van prachtige scenes. Met name de toenadering tussen Apu en zijn eerste, plotsklaps getrouwde vrouw zijn een genot om naar te kijken. Als ik er iets op tegen moet hebben, dan is het dat de dramatische ontwikkeling erg hangen op de dood. Dat was natuurlijk nog steeds de realiteit in India, zo halverwege de 20e eeuw, maar vanuit het hier en nu bekeken komt het wat geijkt over.

Mataharis (Bollain, 2007)
En zo was er opeens zowaar een alleraardigste film uit Spanje. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Verhaal centreert zich rondom een detectivebureau, dat zich ongekende vrijheden permitteert om haar klanten van de waarheid te voorzien. Wat de detectives ontdekken staat in schril contrast met wat hun allemaal ontgaat op het thuisfront. Mataharis schetst een verontrustend beeld van het leven in Madrid, dat gedicteerd wordt door werk en gebrek aan werkelijk contact. Klinkt klef, maar is het niet. Dat komt met name door de acteurs die echte ontroering teweeg weten te brengen.

Blue Valentine (Cianfrance, 2010)
En deze vond ik ook zeer goed te pruimen. Nog meer ellende op relatievlak. Hoewel de tweede helft erg zijn best moet doen van de al te platgelopen paden vandaan te blijven (hetgeen ook niet echt lukt) mag met name de eerste helft er zijn. De toenaderingsscenes tussen Michelle Williams en Ryan Gosling zijn prachtig, zeker met deze bovenmodale acteurs. Gosling, ik was hem een beetje kwijt, maar wat een acteur.

Last train home (Fan, 2009)
Ja, hier ga ik helemaal in op. Documentaire over Chinese forenzen die vaak het hele jaar ver van hun kinderen vandaan proberen het geld te verdienen waarmee hun kinderen een betere toekomst kunnen opbouwen. Ondertussen gaat het leven voorbij en maakt de oudste dochter haar eigen keuzes. Als rode draad door de docu loopt het Chinese nieuwjaarsfeest, wanneer alle Chinezen proberen naar huis te gaan. Proberen, want het betreft hier de grootste menselijke verplaatsingsoperatie ter wereld, en eentje waarin de Chinese NS maar ten dele kan meewerken. Voorbeeldige film, hartverscheurend relaas.

Ashes of time (Wong Kar-wai, 1994)
De enige film van Wong die ik nog niet gezien had en die ik terecht genegeerd heb. Het ziet er allemaal prachtig uit, maar ik vond er geen klap aan. De eerste twintig minuten zijn exemplarisch. De ene wil die dood, en die wil dan juist de andere weer dood, en dan heb je ook hum nog en die wil zus dan weer dood. Ik was na die twintig minuten al dood.

Breathless (Ik-yoon, 2008)
Kerel uit gebroken milieu, werkzaam als leider van een knokploeg, ontmoet schoolmeisje uit gebroken milieu. Zuid-Koreaanse cinema in de afgelopen tien jaar is van een ongekend hoog niveau. Breathless is een verschrikkelijk ongemakkelijke film. Zeer geweldadig en iedereen loopt de hele film door lopen te schelden. Ik-yoon beschikt echter over het talent om de kijker niet af te stoten. Die voelt het ongeluk achter alle pantsers. De titel refereert niet voor niets naar Godards beroemde film. Dit is een naar Zuid-Korea getransponeerde variant, maar wel eentje die veel directer dan Godards film een sociaal commentaar levert.

Chugyeogja (Hong-jin (2008)
En nogmaals Zuid-Korea. En weer erg goed. Ditmaal een thriller over een serial killer die call girls in zijn geluidsdichte woning lokt op zich daar uit te leven. Als de man gepakt wordt zijn we pas halverwege, want Chugyeogja wil veel meer dan alleen spannend zijn en heeft hier en daar de ambities van Memories of Murder. De film laat zich lezen als een moordende kritiek op de Zuidkoreaanse politie. De ontknoping is zinderend en heel erg Zuidkoreaans. Namelijk anders, en ontluisterend. Daarna komen er nog twee extensies die wat mij niet hadden gehoeven, maar goed, ik was al dik tevreden.

Verder zag ik nog wat films waar ik minder over te zeggen heb, zoals Primer (heel leuk, dank voor de tip, Ludo), The pawnbroker (inderdaad een van Lumets beste), The red shoes (veel meer van verwacht) en twee films van Otto Preminger die de moeite waren (Laura en Bunny lake is missing). Ten slotte herzag ik Jia’s Platform, wat mij betreft een van de beste films ooit.

Ah, Ashes of Time, de eeuwige splijtzwam van Hong Kong cinema (zie de lijstje in Hong Kong Babylon). Mijn favoriete WKW na 2046 en Fallen Angels. Na 10x zal ik hem nog niet begrijpen. :)

voor Mataharis kon ik lang geen ondertitels vinden, zal 't nog eens proberen. Breathless klinkt ook goed. gewelddadigheid blijft t ultieme kenmerk van Zuid-Koreaanse films. Het einde van The Red Shoes is bijna net zo horror als dat hele Black Swan.

voor Mataharis kon ik lang geen ondertitels vinden, zal 't nog eens proberen.

Ik ook niet dus ik heb hem gekocht.

kijk, niks clandestino hier Teeven & co. #voorjekijkendoorlopen

Cries and Whispers
Bijzonder gelikte, zelfs horror-achtige jaren '70 film van Ingmar Bergman, die met dit period piece een soort comeback maakte bij het grote publiek. (Inclusief Oscar nominaties) 3 zussen in een dure landvilla (denk Fanny och Alexander-achtige rijkdom) met 1 van de zussen die de hele film op gruwelijk realistische wijze aan kanker ligt te sterven. Dat is het enige realistische aspect, want in de bruinig-rood gekleurde zusterwereld leven allerlei oude vetes en wraakfantasien, waarvan we er een paar zien. En dat zijn dus echt Antichrist-achtige toestanden van zelfverminking. Het is allemaal wel weer erg akelig, wat dat betreft is 't gewoon Bergman oude stijl (maar dan expliciet). Mooi momentje van lichtheid is als de 'maid', de stervende aan haar naakte boezem drukt. Misschien hebben de 2 een erotische relatie, misschien is 't ook gewoon als kalmering bedoeld, terug naar de baarmoederschoot. Veel rust vind de zus echter niet in de dood, want aan het einde komt ze Stellet Licht-stijl gewoon terug!

La Double Vie de Véronique
Niet zo'n fan van die Franse Pool met de lastige achternaam die ook Trois Couleurs maakte. Ook deze film had makkelijk in die trilogie gepast (als vlaggenstok ofzo), hypergestileerde plaatjes, en mooie (lijdende) vrouwen. Zoals de titel al aangeeft zijn er eigenlijk 2 Veroniques. 1tje heet Weronika en woont in Polen waar ze haast bij toeval in een muziekcarriere belandt. (De muziek is overigens behoorlijk vreselijke new-agige klassiek) De andere Veronique (dezelfde actrrice) leeft in Frankrijk, is muziekjuf (er zijn natuurlijk eindeloze parallelen) en raakt in de ban van een marionettenspeler. Ha marionetten. Being John Malkovich! En ook deze film probeert wel wat te zeggen over de regisseur/de createur/god die de mensen als stukken over het bord schuift. Echt fascineren deed het me hier niet, al is het leuk om te zien hoezeer deze film in stijl invloed heeft gehad op Amelie van Jeunet. Het mooiste moment zit trouwens erin als de 2 elkaar bij toeval kruisen, en de ene de ander op reis in Polen vanuit een busraampje fotografeert. Moet je je voorstellen dat je thuis een van je zelfgemaakte foto's terugziet waar je zelf opstaat. Wel creepy en een leuk idee.

Good Morning
De eerste film van Ozu in kleur en dat maakte hem klaarblijkelijk heel vrolijk. Good Morning is een soort dorpstheater; 33% van de plot gaat op aan grappen over winderigheid! Je gelooft je.. ogen niet zeg maar. En dat voor Ozu. Nog eens een derde gaat over burengekibbel en geroddel, wat ook nogal flauw is en hoewel de Japanners subtiele mensen zijn spelen ze 't hier ook wel vet. (Hoewel dat natuurlijk bij no means het Schaep Met 3 Poten-achtig wordt) Maar die andere 1/3e díe is gewoon weer heerlijk Ozu, lief, humaan. Met 2 broertjes die net als die jongen in Little Miss Sunshine nog langer weigeren te spreken. Al is de reden hier heel materialistisch: ze willen een tv! Hartverwarmende situaties in hun gezinnetje, waar tante bij inwoont, en die heel heel langzaam wat voor hun leraar Engels begint te voelen. (De leraar komt bezorgd thuis langs om te vragen waarom de kinderen niets meer zeggen op school, want ook daar houden ze 't consequent vol) Allemaal heel mild en aangenaam en in prachtige technicolor-achtige kleuren. Ongetwijfeld een curiositeit in Ozu's oeuvre, maar daarom wel leuk om gezien te hebben.

Salesman
Veel beter en boeiender dan die Maysles docu over de rijke zusjes in Grey Gardens. Ik houd dan ook meer van die zelfkant Amerikaanse verité stijl. (Al waren die zusjes op hun eigen manier ook een soort zwervert) Salesman volgt een groepje Bible Peddlers (al weigeren ze er zelf zo over te denken) die Amerika doorkruizen om luxe bijbels te verkopen. Een heel foute baan, en ook behoorlijk foute tactieken. Eentje lijkt op een varken en dringt de bijbels als t ware op, andere praten meer subtiel met de mensen mee, over Iers zijn bijvoorbeeld. (Heb het gevoel dat in die jaren '60 Iers en Italiaans en Spaans zijn in Amerika nog veel belangrijker was dan nu) Alsof die mensen pas net gearriveerd waren. Salesman is ook een meesterproef in hoe je een docu opbouwt, eerst lijken de beelden lukraak, en dan pas halverwege stelt 1 van de verkopers zijn kompanen voor. Vervolgens gaat de film eigenlijk alleen nog maar over hem. En terecht! Dat is die Ierse verkoper (ik denk niet dat ie echt Iers is, misschien half) hij heeft in elk geval vroeger veel succes gehad bij die Mickeys. Maar nu is ie eigenlijk wel uitverkocht, terug op de hotelkamertjes naar weer een dag doet hij zijn bekende imitaties, maar hoewel zijn kompanen nog lachen voel je dat het niet lang meer zo door kan gaan. Hij verkoopt te weinig meer, hij verpest de sfeer, ondanks dat het een goede kerel is. In de auto zingt hij "I Wish't I Were A Rich Man', maar hij weet (Iers accent) 'I should have joined the force and get a pension, I'll be set for life' (Een terugkerende running gag) In een uiterst pijnlijke scene aan het eind probeert hij die varkenstactiek van de bijbels opdringen zelf.. Werkt natuurlijk bij hem niet. En dan is 't tijd om in te pakken. Schrijnend mooi. (En dan heb ik 't nog niet over het voyeuristische plezier van in jaren '60 Amerikaanse arbeiderswoningen rondkijken, zoals je door deze docu kan doen) Allemaal mensen met verhalen, die om een praatje zitten verlegen, of juist niet. En daar gaat de deur weer dicht. 'I wish't I were a rich man'

Faust
Van Murnau, dus de stomme (zwijgende, zeg je tegenwoordig geloof ik) film. Ik had het idee dat films vroeger korter waren, omdat 't zoveel moeilijker lijkt met al die special effects, maar da's dus niet zo. Ze duren toch altijd wel een uur of twee. Ge-wel-di-ge visuals, verplichte kost voor iedere black metal fan, al is de boodschap natuurlijk alles behalve antichristelijk.

Häxan
Nooit geweten dat dit een soort educatieve film was. Vooralsnog enkel de versie nog gezien. Niet zo indrukwekkend als Faust maar toch een aantal geweldige scene en een hilarische eindconclusie. Nu de versie met Burroughs' voice-over en die met de soundtrack van Bronnt Industries Kapital nog.

Meet Dave
Creep
Twee keer verstand op nul. De eerste hooguit goed voor een glimlach, de tweede leek me een Saw ripoff maar die heb ik nooit gezien. Torture porn dus en je blijft toch wel met de nodige open eindjes zitten na het toch nog ineens wat moralistische einde (wat je toch al van mijlenver zag aankomen).

wat voor education moet dat wezen ;)

http://4.bp.blogspot.com/_2CVcKgolTAU/SVNESxYXAdI/AAAAAAAAAQk/cWxoEOEmi-8/s400/HAXAN-2.jpg

De Burroughs versie heet Witchcraft Through The Ages, dus dat. ;)

ah! de volwassenen-versie van:
http://boeken.blogo.nl/files/2009/08/heksje-lilly.jpg

Fijn lijstje van Olaf. Last Train Home is inderdaad geweldig. Na het zien van deze film voel ik geen enkele reden om ooit nog te klagen over de service van de NS.

Blue Valentine - hoe een zeer geconstrueerde film dankzij de acteurs toch heel spontaan kan overkomen.

Platform moet ik nog maar eens een tweede kans geven. 10 Euro bij Fame, dus wat let me.

Zelf zit ik deze week nogal in de horror/fantasy vanwege Imagine Festival (met tegenvallende Koreanen) en de herdruk van Kim Newmans overzichtsboek Nightmare Movies. En dan ligt er nog een hele dikke biografie over Boris Karloff te wachten. Dankzij Newman weet ik na 30 jaar eindelijk de titel van een hele weirde Italiaanse thriller waarvan ik alleen de inhoud had onthouden. Closed Circuit (Circuito Chiuso) van Giuliano Montaldo uit 1978 speelt zich volledig af in een bioscoop. Waarschijnlijk nooit op dvd uitgebracht, maar als iemand weet hoe ik aan deze titel kan komen, houd ik me zeer aanbevolen.

http://www.filestube.com/c1yArfA7fDz1B44pdjmWqR/Circuito-Chiuso-G-Montaldo-1978-SAT-RIP-by-Gaesa.html

daar is ie Vido, subtitles via Opensubtitles.org

zelf even gecheckt (Megaupload is schnell) beeldkwaliteit is zoals verwacht matig, iemand heeft een uitzending van RAI Edu Rewind getapet (dus een hoop logo's in beeld)
102 minuten. aftiteling ook aanwezig.
ondertitels (niet gecheckt) http://www.opensubtitles.org/nl/subtitles/3671314/circuito-chiuso-en

Bedankt voor het speurwerk.

Hier nog een stukje over Circuito Chiuso (die toen ie lang geleden op tv was ook veel indruk op mij maakte):

http://vorige.nrc.nl/krant/article1867032.ece/Piano_bij_Kundera,_Gesloten_circuit,_Trein_op_hol

http://weblogs.nrc.nl/filmvragen/2007/10/16/moord-in-de-bioscoop/

In het tweede stuk (!spoilers in de cursieve tekst!) zegt Beerekamp: "Grappig genoeg komen enkele. soms zelfs vrij obscure films, steeds weer terug in de filmvragenrubriek. Ook naar de hier gezochte titel werd al twee keer eerder geïnformeerd: op 15 september 2005 beantwoordde ik een vraag van Henny Hassebroek en in 2003 van Sander Loos, beide keren naar deze zelfde film. Toch heb ik de televisiefilm ‘Circuito chiuso’ (Giuliano Montaldo, 1978), met Giuliano Gemma in de hoofdrol, nog steeds niet gezien. Het is ook geen film die buiten de lezers van deze rubriek op wijdverbreide bekendheid mag rekenen. Kennelijk heeft het verhaal op de weinigen die de film wel gezien hebben grote indruk gemaakt."

als er ooit een van de Subjectivisten-forum-periferie-mensen bij Zomergasten belandt weet ie wat 'm te doen staat.