Filmforum

ah, ja :) over films die 're-viewing' behoeven, toch wel Kiarostami's beste (minimalistisch, maar niet te) heb ik nu 't gevoel.

Heavy
(ook in weeklijstje)
Ooit door Olaf getipt, als zijnde verwant aan het lieve Uruguyaanse arthouse-hitje Gigante, dat hoog in mijn eindjaarslijst eindigde. De gelijkenis is inderdaad duidelijk, ook dit zijn imaginaire amoureuze avonturen van een loser-achtige dikke man, maar opmerkelijk genoeg is het Amerikaanse Heavy veel, eh, heavier. Dat zou je niet verwachten van een Amerikaanse, en daardoor automatisch toch wat meer Hollywood-ademende film. Waar het eenvoudige Gigante bijna een abstrahering is van een droomachtig avontuur; man loopt door stad achter mooi meisje aan, daar is Heavy veel meer een uitgewerkt verhaal. Iets wat zeker voor de veel gelaagdere hoofdrolspeler geldt. Ik verwarde regisseur James Mangold zelfs even met Jonathan Demme, en diens humane (haast lieve) Melvin and Howard-sfeer (en kwaliteit) heeft Mangold's debuut zeker. En tegelijkertijd is Heavy ergens ook weer níet lief, want dit is een film die behoorlijk rücksichtslos over valse hoop gaat, en best pijn durft te doen. (Hoop wordt meestal beloond in films) De hoofdrolspeler is niet alléén een goedzak. Hij is soms ook eng, in River's Edge-achtige reddingsfantasieën. Dat is een beetje flauw wellicht, lelijk is gevaarlijk, maar ook weer niet helemaal onwaar. Seksueel gefrustreerde mannen zijn ten slotte op zijn minst onvoorspelbaar. En de man dóet ook een paar rare dingen, de belangrijkste, niet al te geloofwaardige twist van het plot bijvoorbeeld. Belangrijker dan die twist zijn z'n twee dromen, die nagenoeg buiten bereik blijven. Okee, hij beleefd een momentje met zijn droommeisje (Liv Tyler!) maar ook dat moment is ergens eerder pijnlijk. Mr. Heavy doet precies hetzelfde als bij een eerdere toevallige autodate, hopend dat het wederom goed uitpakt, maar njet. Nog wel bíjna, wat we dan maar de enige concessie van de film moeten noemen. Het had nog minimaler gemoeten, al was het maar omdat de man misschien dróómt van iets romantisch, maar tegelijkertijd ook volkomen tevreden zou zijn als Liv enkel zijn hand eventjes vasthoudt. En wie zou dat niet zijn. Maar goed. Mooie hoofdrol dus van Pruitt Taylor Vince. Bekend van een andere Amerikaane sympathieke margefilm Nobody's Fool. Hij woon-werkt hier als kok in het motel/restaurantje van zijn dominant betuttelende moeder. In de bijrollen gebeurt ook genoeg excentrieks; zo lopen daar Evan Dando én Deborah Harry rond, als respectievelijk vriendje en tramp van het dorp. Deborah is Marianne Faithfull-achtig geloofwaardig als serveerstertje. Ik dacht trouwens even dat Evan Dando de alcholische barfly speelde, maar dat zou zijn huidige incarnatie zijn! Joe Grifasi kwijt zich prima van die taak. Met al die muziekhelden is de aanwezigheid van Sonic Youth's Thurston Moore op de soundtrack gepast, net als Freedy Johnston. Vergelijkingen met Love Liza (dikzak daar PS Hoffman, muziek Jim 'O Rourke) en de wereld van Noah Baumbach (in Kicking and Screaming zit ook een liedje van Freedy) dienen zich aan. En dat zijn allemaal heel fijne films, net zoals deze dus.<

Black Swan
Nou daar was ie dan eindelijk. Entertainende zit, je zit op het puntje van je stoel, terwijl je toch weet hoe het afloopt. Vakwerk van Aronofsky dus, en als ik met dat soort termen ga strooien weet je 't wel, om nou te zeggen dat de film me echt diep raakte. Terwijl dat toch makkelijk zou moeten kunnen met een film over waanzin, psychologische gemindfuck. Brr. (Ik bedoel zelfs in die wiskunde film met Russell Crowe lukte het) Wat dat betreft is Black Swan toch vooral buitenkant (psychologisch gezien bedoel ik). Aronofsky vlucht in giallo-achtige horror-dingetjes, maar grijpt bij gebrek aan een slechterik die aan het moorden kan slaan ook niet echt dóor daarin. Ik vond het eerste half uur gewoon weer eens het best en misschien zelfs engst (met Whore in lipstick op de muur). De bitchy wereld der ballerina's, die elkaar niets gunnen, en dan die nare regisseur, lekker vet gespeeld door Cassel, doet ie eigenlijk onverwacht goed. Om nog niet te spreken over de moeder, misschien had die nog wel vaker in beeld moeten komen. (Al is het moment dat ze 's ochtends tot ontzetting van de verdraaid snel niet meer zo frigide Portman op de stoel naast haar ligt te te pitten geniaal) Natalie Portman's beste acteermomentje zit ook in combi met de moeder, als ze haar belt om door te geven dat ze DE rol mag spelen. Haar emotionele blijdschap en dan al toeslaande spanning is prachtig en aandoenlijk. Maar, als gezegd, het psychologische aspect later, ik weet het niet, door de lesbo-dingetjes zat ik te denken aan Summer of Love, en die film vond ik aan alle kanten beter; erotischer, creepier (daar anorexia, hier die heel lichte vorm van automutilatie) en in al zijn subtiliteit toch ook wraakzuchtig gruwelijker. Dingetje terzijde: als het personage van Mila Kunis écht was, zou ze dan met zo'n enorme rug-tattoo bij een gedistingeerde balletgroep worden aangenomen?

Watermelon Man
Een film met een idee wat op een postzegel past, en dat dan ook nog eens véél te dun uitgesmeerd (likt?), maar toch met hilarische resultaten. En ik ben niet zo'n lacher. Het is wel lachen met een schuldgevoel, want dit moet wel een van de favoriete films van Spike Lee zijn. Wat is dat simpele idee dan? Witte man wordt wakker als neger! (Die verdomde 'sun tan lamp!') Een soort Eddie Murphy-vehikel, maar dan echt politiek incorrect dus. Van de hand van Marvin van Peebles, waarvan ik eerder de cultklassieker Sweet Sweetback zag. Maar Watermelon Man is een stuk minder chaotisch, minder low-budget, en uiteindelijk ook gewoon leuker. Het begint er al mee dat die witte man er eigenlijk heel raar uitziet (klopt, tis een neger in whiteface!) hij doet elke dag een wedstrijdje met de door een neger ('i am hispanic!') bestuurde bus, tot groot enthousiasme van zijn kindertjes. Later heeft ie er minder zin in ('never mention the word race again!'). Ja, zo flauw dus. Maar langzaam wordt het ook pijnlijk. Zijn liberale vrouw blijkt niet zo liberaal te zijn, en de buren komen hem zijn huis uitzetten. En het wordt nog wat subtieler, nadat de man van de schok bekomen is gedraagt hij zich eigenlijk net zo voorheen, maar waar zijn grappen en grollen als witte man irritant waren, lijken ze als neger cool. Alsof hij nu pas op zijn plek is. Kortom stiekem zegt de film toch nog dingen over hoe je door je omgeving gevormd wordt tot wie je bent. Van Peebles lijkt zelfs op weg naar een melancholisch einde (onze held peinzend in de spiegel van een cafe, a la Huston's Fat City). Maar kiest dan toch voor black power.

Schizopolis
Las op teletekst dat Steve Soderbergh heeft aangekondigd te stoppen met films maken. Maar hij gaat er eerst nog 2 maken. En tegen die tijd heeft ie zich natuurlijk wel weer bedacht. Gelukkig, want het blijft een boeiend en grillig figuur. Bewijst ook deze lo-fi expeditie, opgepikt via Salon Indien, dat naar de Criterion favorieten van Nicholas Roeg linkte. (Weer die Enfants-film!) Schizopolis is een soort Soderbergh goes Harmony Korine. Absurde chaotische humor, hier niet in de white trash, maar middle class kantoorstijl. Al komt de Jack Earle Healey-achtige waanzinnige insectenverdelger die hier door de film rent wel dichtbij. (Ergens wordt ie in de film overgehaald in een ándere film te spelen, weggekocht als het ware, meta-lolz!) Erg geinig is ook een stelletje dat in algemenismen (..?) met elkaar praat. Echtgenoot komt binnen "Generic greeting!' Vrouwlief: 'Generic greeting returned'. 'Not so interested inquiry about your day' 'Bland answer, faked enthusiasm about upcoming diner' Allemaal parafrases van mij, maar you get the idea. Eerste 30-40 minuten van Schizopolis zijn zodoende geweldig leuk. Maar daarna is mijn plezier op, ongeveer wanneer die echtgenoot een dubbelganger (een tandarts) van zichzelf ontdekt. 'I am having an affair with my wife'. Curieus blijft het dus wel, en weer een totaal andere kant van Soderbergh.

Նռան գույնը (De Kleur van Granaatappels)
Ooit dus op een bedompte VHS gezien maar nu eindelijk op dvd dankzij Moskwood. Al bijna een jaar uit volgens de site maar nu pas tegengekomen. Veel helderder kleuren en da's uiteraard erg fijn want daar draait het natuurlijk om. Tenminste, uit documentatie (bonusmateriaal) blijkt dat de film vooral onbegrijpelijk is geworden door Russische censuur die er rücksichtlos de schaar in zetten. In de bonus wordt het verhaal nog eens verteld met nog wat gesneuveld materiaal van video (negatieven zijn er niet meer), dus nu eens een erg interessante bonus.

Om nog niet te spreken over de moeder

Ik heb Black Swan samen met mijn moeder gezien. Die stuurt nu allemaal sms'jes ondertekend met 'MUM'.

daar anorexia, hier die heel lichte vorm van automutilatie

Nou 'heel licht': je hebt de film uitgekeken neem ik aan? De anorexia zit er ook wel in (denk de ontbijtscene, de taart, al die keren op het toilet), maar dat heeft Aronofsky volgens mij een beetje weggemoffeld omdat het een afleidend zijplotje zou worden.

Wat ik nog niet genoemd heb, is dat de film de hoogromantische sfeer en ook flinke delen van het plot van het ballet reflecteert.

@Ludo: Mangolds Cop Land is ijzersterk. Sylvester Stallone schittert als suffige sheriff in een voorstadje van New York waar corrupte politieagenten dingen onder elkaar regelen. Supercast: naast Stallone ook Harvey Keitel, Ray Liotta, Michael Rapaport, Janeane Garolfo, Robert Patrick en Robert DeNiro (als een Columbo-achtige agent van Interne Zaken)

oh jaaa Copland (ergens in een Schaduwkabinet behandeld, iets van augustus 2009 ofzo)

Nou 'heel licht': je hebt de film uitgekeken neem ik aan?

verrek ja hehe, je hebt gelijk natuurlijk*. (maar ok dan is de film voor mij in een andere fase ingegaan, als alle registers opengaan vind ik het ergens mínder eng dan in het begin)

en lol@mum natuurlijk.

de moeder in de film is beledigd dat ze geen taart eet, maar één hapje fruit bij het ontbijt vind ze wel acceptabel eerder.

oh dat sterretje verwijst naar een niet zo boeiend dus geschrapt exposé over die merkwaardige grens van aan wondjes pulken (doen veel mensen) en wondjes maken en totale waanzin.

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2009/06/het-schaduwkabinet-week-23-2009.html

@Olaf: The night of the hunter … In feite verkondigt de priester precies hetzelfde als wat de mensen in de film vinden

Niet alle mensen. De enige echt grote fan van de priester is Icey Spoon (Evelyn Varden), de vrouw van kruidenier Walt. De kruidenier heeft hardop zijn bedenkingen, terwijl de vrouw in eerste instantie niets dan goeds in de priester denkt te zien. Op het moment dat de priester wordt ontmaskerd, is ze de eerste die roept dat hij opgehangen moet worden. Icey is het tegenovergestelde van oermoeder en veilige haven Rachel (gespeeld door Lillian Gish, icoon van de zwijgende film).

The Night Of The Hunter is een gotische coming of age horrorsprookje van het meest verfijnde soort met Robert Mitchum als de grote boze wolf (hoor het beest schreeuwen als de boot met de twee kinderen bij hem vandaan vaart). Bij mijn tweede kijkbeurt (toevallig ook onlangs dankzij de uitgave op Criterion) was ik nog meer gegrepen dan de eerste keer (terwijl dat toch in de bioscoop was). Bij de droomtocht over het water (en al helemaal bij het liedje) houd ik het niet meer droog. The Night Of The Hunter zit vol onvergetelijke beelden (de slaapkamer van Willa (Shelley Winters) als kerk, klaar voor het dodelijke ritueel, het lijk in de rivier, de priester als silhouet aan de horizon). Bij elke kijkbeurt groeit de film, wat mij ook steeds overkomt bij Citizen Kane (en ja, ook begin die film steeds beter te vinden dan mijn eerdere Welles-favoriet Touch Of Evil).

De beeldenobsessie in Citizen Kane? Is dat niet al een zelfde obsessie als bij de farao’s in Egypte en de keizers in het oude Rome?

Woordje weggevallen in een-na-laatste regel: ook ik begin die film steeds beter te vinden dan mijn eerdere Welles-favoriet Touch Of Evil).

Il Ladro Di Bambini
Als iemand me alleen het schrijnende begin en het melancholische, open, misschien wel al even hopeloze einde had laten zien had ik gedacht: dit moet een geweldige film zijn. Maar dat valt lichtjes tegen. Het middengedeelte (of eigenlijk gewoon 75% van de film) is nogal Nuovo Cinema Paradiso, wat al te zoetsappig. Jammer, want het begin is van Iraanse arthouse-allarue (Panahi, zeg maar). Al draait deze film om een onderwerp wat in Iran nooit ter sprake zou kunnen komen. Een moeder prostitueert haar 11-jarige (!) dochter, iets wat we in de openingsscene zien. De politie grijpt in, en het meisje en haar broertje moeten onder begeleiding van een piepjonge carabiniere naar een weeshuis. Er volgt een reis dwars door Italie. O.a. naar het zuiden, waar de armoede Albanees aandoet. (Ook door de personages zelf gesignaleerd) Die gedachte aan Albanie komt echter ook door de acteur die de carabiniere speelt, een jongen met grote, hondszielige ogen, die ook al in Lamerica speelde. Hij doet het goed, het zijn de kinderen (amateurs ongetwijfeld) die af en toe wat al te enthousiast worden. (Zowel in hun negatieve als positieve emoties) Gaandeweg de film (na aanvakelijke nukkigheid) sluiten ze natuurlijk vriendschap met hun begeleider, eigenlijk worden zowel het broertje als het zusje verliefd op hem. Lief natuurlijk, en je gunt ze wat plezier, maar voor de film had het wat meer bij suggestie moeten blijven. Maar goed, dat is misschien gewoon die melodramatische Italiaanse inborst.

Another Year
Het zal wel weer aan mij liggen, maar gottegottegot. De minst subtiele Leigh-film ooit? Borat-achtige toestanden! Ik wilde me 2 uur lang achter een dikke muur verstoppen om dit maar niet te hoeven zien. Het zal dus wel een goede spiegel zijn die Leigh ons hier voorhoudt. Maar plezierig is anders. En dan de spil van het verhaal, het 'goede' echtpaar, met hun superhuwelijk en hun beleefde psychologen-raadgevingen, die neerkomen op eerlijke waarheden, zonder dat ze nu werkelijk de hand uitsteken om te helpen. En terecht! Uiteindelijk zul je je eigen leven 'uit moeten sorten'. Maar jongejonge. Na een tijdje ging ik vol rancune op zoek naar iets waar ook dit echtpaar in faalde. Ok zoonlief is een loser die lastig aan de vrouw raakt (laat 'm homo zijn) maar buiten dat is toch bijzonder weinig te vinden. Of je moet heel rancuneus worden en ze proberen weg te zetten als egoisten die zich kennelijk graag wentelen in de ellende van anderen. Maar nee, da's flauw. Bovendien zit de film wel weer vol fijne Leigh-details en bijrollen. De Daniel Johnston-dikzak die al aan het begin geen hand of kus krijgt van de wanhopige Mary (die een oogje op de zoon van het echtpaar heeft). De toenaderingspoging van dikzak later is dan ook ten mislukken gedoemd. En de tragikomische Carl, die door het huis briest na de dood van zijn moeder (in een zijplot). Hij lijkt op de kale van Within Temptation. Een van de weinige personages die wel dat tragikomische heeft, mijns inziens. De rest is gewoon tragisch. Van de 4 seizoenen die de film laat zien vond ik de laatste dan eindelijk wat humaans hebben (want dat ontbreekt hier mopper ik) daar heeft Mary dan eindelijk een normale dialoog met een verse weduwnaar, 2 mensen die elkaar even nodig hebben, ipv 1 die wanhopig bij een ander in t gevlei probeert te komen. Het valt niet te ontkennen dat je toch dingen leert van een film als deze: zeg nooit tegen iemand 'dat je er altijd voor diegene bent als je ze nodig hebben om hun hart uit te storten', als je zo'n speech/geste moet uitspreken om het duidelijk te maken, weet je dat ie eigenlijk vruchteloos is. In een échte vriendschap kunnen zulke dingen onuitgesproken blijven.

The Next Three Days
Ik vluchtte maar snel in genrefilm vermaak. Geen psychische gevangenissen maar reeele, waaruit je met heel veel gedoe kan ontsnappen! Kelly van Donnie Darko lijkt het nog kwijt, maar Haggis neemt hiermee toch revanche op die vreselijke Irak-film. Ook al dondert hij hier (wellicht door financiers afgedwongen) in een Hollywood-valkuil. Maar het eerste uur is prima. Dankzij de betrouwbare Russell Crowe. Tekenend is hoe die erbij zit helemaal in 't begin bij de rechtszaak (moord!) tégen zijn vrouw (is weer 'ns wat anders, niet zélf onschuldig als in Dark Passage, maar vertrouwen hebben dat een ánder onschuldig is). Maar goed, Crowe zit daar dus, strak, gespannen, haast autisch en ik denk: A Beautiful Mind! En jahoor binnen no time raakt hij weer geobsedeerd, als een Don Quichote (de film maakt zelf de vergelijking) en ook de wanden van zijn huiskamer raken weer vol briefjes, papiertjes, kaartjes, etc. Helaas blijft de film niet op dat waanzin-leven in eigen realiteit spoor, want hoe harder Crowe werkt aan de gevangenisheist, hoe zekerder je weet dat het gaat lukken, en áls het lukt moet zijn vrouw (Elizabeth Banks) volgens de wetten der Hollwood-logica wel onschuldig zijn. (Anders zou wetteloosheid regeren) Dus doet de film in de laatste vreselijke 20 minuten nog genoeg om die 'ok het is terecht'-gedachte in het hoofd van de kijker (en de agenten) te planten. Jammer, want even daarvoor zit net na de mooiste digitale auto-stunt het Europese melancholische einde, waar Crowe en vrouw uit zitten te puffen voor hun auto en je weet; ze hééft het gewoon gedaan. Opmerkelijk terzijde is nog Haggis voorkeur voor muziek van Moby. Maarliefst 3 liedjes (2 pompend in de build-up naar de ontsnapping) van diens Wait For Me album, en ze werken ook nog 'ns. (Ik dacht zelfs even Lou Reed te horen, waar het dus die kale was). Beter geslaagd dan de rest van de soundtrack, van Elfman nota bene..!

overigens krijgt de vrouw van Crowe in die film dus levensslang voor een enkelvoudige moord, waarvan je je kan afvragen of 1) een mooie blonde vrouw zonder strafblad werkelijk dat zou krijgen 2) of een béétje advocaat er geen doodslag (4 jaar cel ofzo) van had kunnen maken.

The Color Of The Pomegranates
Nu merk je hoezeer The Holy Mountain eigenlijk parodie en pseudo-religieus was. Dit is de real orthodoxe shit, en ook zonder de gore natuurlijk. (Al lijkt er even een lam te worden geslacht, maar dat blijft ook buiten beeld) De plaatjes zijn wel even mooi, al had ik hier te maken met een behoorlijk lo-fi rip. Veel prachtige hoedjes en mysterieuze mensen. Ik verwachtte elk moment dat ze van die Soefi-rondedansjes gingen maken. Maar daar doen christenen misschien niet an. Merkwaardige gewaarwording, ergens in de film bungelen monniken aan de touwen tijdens het luiden van de klokken, en die Snickers (of wat was het)-reclame leek ineens heiligschennis. Ja The Color of The Pomegranates weet religieuze vervoering hypnotiserend over de kijker over te brengen, maarrrr dat wil verder niet zeggen dat ik ook maar iets van de film heb begrepen. (Als ik niet van tevoren had gelezen dat dit een symbolische verbeelding van een dichtersleven was had ik dat ook niet gezien)

Copacabana
Mooi voorbeeldje van een in het hart hele lieve, goede film, die door een gebrek aan substantiele bijrollen uiteindelijk toch in 'heel aardig maar had beter gekund' blijft hangen. Jammer, want Isabelle Huppert is - het is bijna een cliche - weer bijzonder goed op dreef. Zij speelt een flierefluitende vrouw van vijftig, die haar hele leven gevlinderd heeft (sterker nog ik kreeg even 't idee dat ze misschien zelfs prostituee was geweest). In elk geval heeft ze altijd impulsief geleefd, verhuizend van land naar land en van baantje naar vriendje. Ondertussen heeft ze wel een dochter (óok een mooie rol van Lolita ...) die zich inmiddels een beetje (maar niet helemaal!) van haar heeft afgekeerd. Een mooie spanning tussen de 2, met een paar hele goede scenes, o.a. als gekke ma tijdens een etentje ineens 2 zwervers-krakers van straat heeft geplukt. (Nutteloze rebelsheid zegt dochter, je stopt mensen te snel in hokjes zegt ma) Inmiddels zit Huppert in Oostende, waar ze voor een baantje als een soort makelaars-propper is geronseld. (Klein foutje is dat de reis van Frankrijk naar Oostende niet even in een minuutje of 2 is uitgesponnen, gaat heel even te snel) In Oostende beginnen de cliches toe te nemen, met een bitcy bazin, sullige collega's én die redneck van Moscow, Belgium die zijn rol in 't klein nog even overbodig over mag doen. Uiteindelijk doet Huppert weer gewoon zoals altijd haar eigen zin, en voor een keer pakt dat goed uit. Copacabana-stijl. De grauwe film is gelardeerd met leuke Braziliaanse deunen, een slim en leuk werkend contrast. (Afgemaakt in een grappig einde) Degelijke Franse kwaliteit dus, dat zeker.

Spellbound
Ach ja psychoanalyse, was het maar zo dat elk psychisch ongemak te herleiden valt tot een traceerbaar jeugdtrauma. In de psychoanalyse gaan mensen ze waarschijnlijk zélf verzinnen (en als dat nou zou werken). In de jaren '40 was het kennelijk hip, met Hitchcock himself die er een hele film overmaakt, inclusief beroemde (maar eigenlijk vrij korte) droombeelden van Dali. Leuker is de dokter (frigide met bril, what else) Ingrid Bergman. Een plaatje. Nóg leuker is Gregory Peck in een van zijn vroege rollen, jong en fragiel nog, dat past precies want hij speelt een bipolar winning patient. Dokter en patient krijgen wat, eigenlijk al in de eerste 15 minuten ofzo, en die zijn ook het beste. Niet in geringe mate dankzij de meesterlijke soundtrack van Miklos Rosza. Sentimenteel zwierend, met de verliefde Bergman dwalend door de gangen van de instelling. Onbewust op weg naar Peck. De rest van de film zijn de 2 op de vlucht, ondertussen babbelend richting het hart van Peck's trauma's.

We're No Angels
Misschien begin eraan te wennen, die milde voor alle leeftijd-humorstijl van het oude Hollywood. Van de films die ze op BBC tussendoor om half 2 uitzenden ofzo. Net als bijvoorbeeld The Trouble With Harry is dit een milde klucht, en dan nog wat beter, misschien dankzij de dikke sentimentele kerstkrans die de film om heeft? Ik heb in elk geval harder en vaker gelachen. Bogart, Peter Ustinov (beetje goedmoedige Poolse bouwvakker meets Robert Vuijsje) en Aldo Ray (gravel-voiced David Beckham) spelen op geweldige zwierende schertsende wijze 3 schelmen op Devil's Island (niet zomaar daar natuurlijk) die een levenslange gevangenisstraf uitzitten op het boeveneiland, maar ter gelegenheid van kerst de benen hebben genomen om (zonder dat ze het zelf hebben gepland) eens als 3 oude wijzen (of engelen) wat goede daden te verrichten. Al hebben ze daar wel de giftige hulp voor nodig van vrind Adolphe, een slang in een kooitje, die heel terecht nooit in beeld verschijnt, wat 't extra grappig maakt (aangezien de helft van het plot om het beestje draait) Ja zo Disney-familiefilm dus eigenlijk. Al vallen er dus wel dooien! Prachtige manier van expositie geven heeft de film ook als de 3 boeven op het dak van een huis zitten (zogenaamd om het te repareren) en door de ramen naar binnen gluren waar de rijke familie wordt geintroduceerd die uiteindelijk 'geholpen' gaat worden. Een oenige koopman, zijn prachtig zingende vrouw, en zijn nog mooiere dochter. Allemaal goede mensen, die wel een kerstdinertje verdienen (inclusief samenzang van Bogart en co, jaja!) Tegenwerking voor al dit geluk komt van een gierig oompje (Scrooge zeg maar) en zijn uiteindelijk even verdorven zoon. Half keer raden hoe het met die 2 afloopt...

Die opmerking dat het een poetische interpretatie is lijkt een beetje een excuus wat toegevoegd is toen de censor eea onbegrijpelijk had verknipt. In de bonus wordt een opmerkelijk aards en lineair verhaal verteld/gereconstrueerd.

haha, zo zie je maar de censuur houdt WEL van avant-gardistisch experimentele films, ze maken ze zelf(s)

:D

Ja, onvrijheid en creativiteit gaan prima samen. :)

Where The Wild Things Are
Had stiekem gehoopt dat hij goed zou zijn en de eerste 10 minuten dacht ik "whoah, dit wordt Eternal Sunshine of the Spotless Mind jr." maar uiteindelijk verzandt de film in een mislukking. Grootste mankement: ritme. De film is wat dat betreft een ramp. Ik vermoed een probleem van adaptatie van een boek dat toch al vrij kort is (Max gaat in fantasie naar een eiland, feest met wat monsters, wordt boos op de monsters en gaat naar huis. Einde) gecombineerd met een eerste versie die verknipt moest worden omdat het testpubliek huilen de zaal uitkwam. :) Nee, dit is lachen. Depressieve monsters doen maar wat, zijn niet grappig, houden oeverloze gesprekken (maar goed, ze zijn natuurlijk allemaal aspecten van Max, die niet blij is.) Jammer, er zat toch ergens een soort Introducing Animal Collective film in.

Up In The Air
Amerikaans moralistisch vakwerk. Het eerste half uur of zo vond ik fascinerend, bijna Ballard waardig zo'n leven-in-beweging. Maar er moet wat met die man gebeuren en dus kiest de film de gemakkelijke weg: hij mist familie. Foei. Vroeg me ook af of we van iemand anders dan Clooney die rol van ontslagman zouden accepteren, hij blijft toch de toffe peer. En ook: heb ik nou zo'n verwrongen beeld van Amerika? Want al die mensen die ontslagen worden doen zo Europees teleurgesteld, dat is toch The American Way? Mobiliteit, kansen, etc?

helemaal eens met de Wild Things analyse. waren de monsters in het boek wél grappig trouwens? of ook gewoon vervelend.. ik weet het niet meer.

WTF momentje. Lars Ulrich (ja die, dé) gaat Joris Ivens in een film spelen !?!?!?! :)
leest er bij de buren over (Lars Ulrich, actor)

deze foto kijken is eigenlijk genoeg
http://27.media.tumblr.com/tumblr_liihxasUad1qzpiyuo1_500.jpg

Nou, toch wel cool als het waar is.

re: Monsters in het boek. Nee, niet echt grappig maar ook niet irritant, op een goede manier sullig.

Kafka
Op zich een simpel maar leuk idee - plaats het leven van Kafka in een Kafkaesk verhaal - maar het resultaat is nogal rommelig. (Daar moeten trouwens veel meer voorbeelden van zijn he, film over schrijver gecombineerd met zijn geschrevene, maar prompt schiet me niets anders dan Finding Neverland te binnen) Maar goed, Soderbergh doet Kafka, natuurlijk in depressief zwart-wit, Praag is fotogeniek, maar het kantoor waar Kafka (Jeremy Irons) werkt is helemaal eng. Gedoe met duffige, vervelende dan wel komische bureaucraten die 'm op de huid zien en dan een femme fatale. (Niks voor Kafka toch?) Nou ja, het past wel bij de noir-beelden. Het Bjorkmeisje loodst Kafka in een ingewikkeld politiek complot, waarin trouwens ook Jeroen Krabbe een handje toesteekt, als alwetende schilder. (Een beetje de Max Brod-rol) Afgedaald in een graftombe verandert de film definitief van een soort The Trial in een surrealistische trip én in kleur, wat ik altijd heel stoer vind. Maar dan begint er iets te dagen, die martelscene, die hele look dat is gewoon 1 op 1 gejat van Brazil. Een beetje schaamteloos zelfs. En 10x minder boeiend.

Where Eagles Dare
Knoerthard oorlogsvehikel voor Richard "Co Adriaanse" Burton (die zal al wel dood zijn toch, denkende aan Elizabeth Taylor) en Clint "Arnold Schwarzenegger avant la lettre" Eastwood. Where Eagles Dare is ook een soort Inglourious Basterds zónder humor. Maar met het brute geweld. Bijna 3 uur lang schieten horden nazi's op een groepje schluss-infiltranten, en het resultaat is 1 geschampte hand... En het kabaal! Chinees nieuwjaar is er niks bij. Vooral de heenweg naar het kasteel waar de nazi's een belangrijke pief dénken gevangen te houden is indrukwekkend, met gedoe op een kabelbaantje, en als rustpuntjes wat scenes in een plaatselijke kneipe. (Er wordt nog net niet gekaart) Richard Burton lijkt eerst niet te vertrouwen en speelt dan ook een onwaarschijnlijk ingewikkeld dubbelspel met kompanen en tegenstanders, ik hoopte stiekem dat ie alsnog slechterik zou blijken, maar dat ging natuurlijk niet. Het laatste half uur is wat teveel van het spektakel-goeie en een herhaling van zetten. (Logisch, want op de terugweg kom je dezelfde obstakels tegen)

Motorama
Bedacht me dat ik nooit had opgezocht wat After Hours-scenarist Joseph Minion nou nog meer had geschreven. Nou... Niet veel. En After Hours bleek half geplagieerd te zijn van een radio-dj! Past eigenlijk wel. Minion is dus maar een krabbelaar, met een hoop flauwe flops. Kon het niet laten om toch nog íets van hem te kijken, en gekozen voor cultfilm Motorama. Je herkent zijn morbide humor wel. Dit is een kinderfilm (nou ja...) met grappen als 'let's go potty in the woods', pa neemt kinderen mee het bos in, dumpt ze, en gaat er met moeder vandoor. Geldproblemen... Het hoofdrolspelertje (een Home Alone-achtig mannetje, met een Blechtrommel-dwergachtig hoofd en een stem uit Slackers) loopt gaandeweg de film ook behoorlijk wat schade op. (Hij verliest min of meer een oog en wordt onder dwang getatoeëerd door motormuis Meat Loaf...) Het jammere is dat ondanks al deze excentrieke en leuke onzin het plot wel erg weinig tijd neemt om íets constants neer te zetten. Kun je eigenlijk al in minuut 1 merken als het jongetje met de auto er vandoor gaat, zonder dat we even zijn kutleventje ervoor krijgen te zien. (We horen wel ruziënde ouders) Maar toch, character building weet je wel. En dit hapsnapperige blijft de film houden. Elk minuut een nieuw bizar avontuur en bekentenissen. 'I am under age damn it, I am fucking 10 years old!' Het verhaaltje (met aanhalingstekens) wordt gaande gehouden door een bezinepompzegeltjes spelletje. Het jongetje probeert de letters MOTORAMA te verzamelen. 'Right now I've got my whole life devoted to this' zegt hij ergens. En Minion zou Minion niet zijn (ach..) als ie uiteindelijk TORA mist. Waarom niet. En daar staat al een Joodse scroll als tattoo op zijn arm. Moet 'm eigenlijk gewoon nog een keer kijken, want hoe langer ik erover typ hoe geiniger ik 'm vind.. Troll 2-achtig, vol waanzinnig slecht acteren (niet in de laatste plaats van het hoofdpersonage zelf) want dat vergat ik nog even te zeggen (maar het zal geen verrassing zijn)...

Beroemde rocksterren die Nederlandse regisseurs gaan spelen? Het moet niet gekker worden. Dan doe ik alvast de volgende suggestie:

http://www.xs4all.nl/~gert01/alice_cooper.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/equals.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/verhoeven.jpg

Elizabeth Taylor (1932–2011)

Eerlijk gezegd heb ik niet zoveel films van haar gezien. Vandaar deze bescheiden top 3:
1. Who's Afraid Of Virginia Woolf?
2. A Place In The Sun (bij IMDb beter bekend als Illusie Van Het Geluk)
3. Giant
Wie biedt meer?

film over schrijver gecombineerd met zijn geschrevene

Naked Lunch natuurlijk. :)

Liz Taylor:

Cleopatra is toch wel vet. Cat on a hot tin roof is ook erg goed.
Beste film met haar vind ik toch Suddenly Last Summer, heel creepy en natuurlijk met legendarische witte badpak scène.

qua Elizabeth Taylor heb ik er maar 2 gezien geloof ik. Cat On A Hot Tin Roof is aardig, goed gebekvecht met Newman. Welles is wel irritant in die film.. (da's wel de bedoeling)

en....
http://productimages.wehkamp.nl/is/image/Wehkamp/113920_pb_01/2009artikelDetailVisualLandscape/flintstones-%28dvd%29.jpg

ik denk niet dat ik deze smurf ga smurfen...
http://trailers.apple.com/trailers/sony_pictures/thesmurfs/
Ik wist niet dat ze nog populair waren onder de jeugd, en al hememaal niet in het land van He-Man en de Transformers...

helemaal

Over Taylor: Who's afraid en Cat on roof zijn ook mijn favorieten. Ik heb wel een zwak voor Reflections in golden eye. Wonderlijke film, met Brando als legerofficier die nog in de kast zit. Heel broeierig, ongrijpbaar.

Bound
Eerste film van de Wachowski broers, die destijds volledig langs me heen is gegaan. Net als The Matrix trouwens, de film waar ze mee doorbraken. Bound[ is alweer uit 1996 en ik ben niet de eerste die hem heeft gezien, dus het is onderhand een cliché om over de clichés te beginnen. En toch kun je er niet omheen: Gina Gershon en Jennifer Tilly spelen lesbiennes zoals Hollywood ze graag ziet: gek, crimineel of beide. En sexy natuurlijk. Misschien kijken echte lesbi daarom wel liever naar homoporno (zoals ik laatst leerde van The Kids Are Alright). Het is trouwens grappig om te zien hoe sommige acteurs eigenlijk al jaren aan het warmdraaien waren voor hun rol in The Sopranos. Goodfellas is een bekend voorbeeld en ook Joe Pantolianos personage lijkt als twee druppels water op Ralph Cifaretto, de maffioso die hij in de Sopranos speelde. Inclusief toupet. Degelijke film noir, met een paar onverwachte wendingen en een enigszins teleurstellend einde.

Morvern Callar
Nog zo’n cliché: Morvern Callar heeft een ge-wel-di-ge soundtrack. Niet dat ik ooit van de hele film had gehoord totdat hij als nummer 100 opdook in deze draad. Van dezelfde regisseuse als Ratcatcher en ook deze film ademt dat bedompte, misantropische sfeertje dat je ook in de boeken van Irvine Welsh tegenkomt. Supermarktmeisje vindt haar vriendje dood op de vloer en willigt zijn laatste wens in: verstuur het manuscript van mijn roman naar een uitgeverij. Maar voordat ze dat doet, verandert ze eerst nog even de naam van de schrijver in haar eigen naam. Waarom blijft onduidelijk, net als de vraag waarom ze vriendlief nog een paar dagen op de vloer laat liggen. Op IMDB zijn de meningen verteld tussen hat0rs die het allemaal maar ‘stom’, 'gekunsteld' en ‘ongeloofwaardig’ vinden en de aficionados die superlatieven te kort komen. Zelf bleef ik tot het einde toe geboeid kijken, ook al vanwege die ge-wel-di-ge soundtrack.

het is jaren geleden dat ik Morvern Callar zag maar heb altijd volgehouden dat de film alléén maar een ge-wel-di-ge soundtrack had.

als Bound geen 120 minuten duurt zet ik 'm denk ik toch op de lijst.

is t niet raar dat lesbo's kennelijk toch gepe.. nah te vroeg om hier over na te denken.

Bound, erg spannend. En Gershon...broeha!

http://img2.timeinc.net/ew/dynamic/imgs/090324/Gina-Gershon-Bound_l.jpg

Die stem van die andere werd ik nogal kriegel van, maar Gershon … broeha indeed.

Toen ik Bound indertijd (1996 alweer) in de bioscoop zag, wist ik van tevoren helemaal niets en dat maakte het verhaal extra spannend (ik heb je natuurlijk over de plot ;-)). Character actor John P. Ryan (Five Easy Pieces, The King of Marvin Gardens , It's Alive, Runaway Train) is in deze film weer ‘s lekker creepy bezig. Bound duurt slechts 108 minuten, dus zet 'm op je lijst, Ludo. Succes verzekerd.

Toen ik Bound indertijd (1996 alweer) in de bioscoop zag, wist ik van tevoren helemaal niets en dat maakte het verhaal extra spannend

Exact! Dat had ik dus ook. :)

ok dat wordt kijken.

kan ik nog even door over Motorama? cult genoeg dus helemaal op YouTube.
kijk bijvoorbeeld hiervan eens de eerste minuut (Drew Barrymore!) die groot op de vhs-cassette stond en 44 secondes screentime heeft.
en dan spoelen naar 3.40 voor de beste 5 minuten met Meatloaf ooit. (hij lijkt.. op Lars Ullrich?!)

https://www.youtube.com/watch?v=mursfZGIFOw

is t niet raar dat lesbo's kennelijk toch gepe.. nah te vroeg om hier over na te denken

:)

Annette Bening's personage had daar een mooie verklaring voor in TKAA (ik moest hem wel even googelen): 'Well, sweetie, human sexuality is complicated and sometimes desire can be, y'know, counter-intuitive. Um, for example, women's sexual responsiveness is IN-ternalized; sometimes it's exciting for us to see responsiveness EX-ternalized, like with a penis..'

not bad!
*wipes sweat is die potentieel incorrecte opmerking van mij ook weer geneutraliseerd.

TKAA is zo te zien nog niet voor het internetplebs beschikbaar. althans als je t zonder vastgeniete Jag Mich Elska ondertiteling wil (die Zweden zijn vaak verdraaid snel... )

Sometimes, kortom … 'tis toch whatever floats one's boat … net mensen weet je.

ik zit deze lijstjes door te werken:
http://www.criterion.com/explore/top10

en het is naast leuk om te lezen, ook wel cool om te merken dat George Sluizer's The Vanishing een paar keer wordt genoemd :) (en dan niet de remake he)

eens kijken hoeveel films ik op een lijst overhoud als ik van alle lijstjes de eerste 2 die ik niet gezien heb noteer (natuurlijk af en toe maar 1 of geen)
#filmnerdisme

Ja Thurston Moore en Steve Buscemi noemen Spoorloos.
Ik ken overigens 90% niet van de mensen die hun top 10 hebben samengesteld en dat percentage geldt ook voor de films die genoemd worden...:)

Ja, zijn leuk die lijstjes. Zo blijkt The lady vanishes opeens de beste Hitchcock te zijn :) Of zitten die andere gewoon niet in de criterion-serie?

weinig Hitchcock ja, zal inderdaad iets met de rechten zijn (een bekend probleem met Hitchcock films, waren er niet films van hem 30 jaar uit de roulatie, en niet de minste..)

Notorious komt ook nog langs.

die "chick" van.... Yo La Tengo. heeft smaak (Secret of the Beehive, vaker genoemd natuurlijk)
http://www.criterion.com/explore/132-georgia-hubleys-top-10

Aah Beehive! Binnenkort weer eens herkijken. Maar nu eerst (en nu betekent ook echt nu): Cria Cuervoooooos!

dat betekent een week dat liedje in je kop (hoog stemmetje: lalanou ja de tekst is me even ontschoten)

Porque te vas!

https://www.youtube.com/watch?v=1loDqJ_TN50

Man, wat een film. Ik blijf het gevoel houden dat die film slimmer is dan ik en ja, daar hou ik enorm van!

gheh die scene (of trailer) is eerie op een of andere manier. weirde film.

God, I love huge breasts, and this one’s got two of the hugest-est. Also, it’s a coming-of-age teen sex comedy, but with fascism! Also, the boobs.

Patton Oswalt (comedian) over (zou een quiz kunnen zijn...)

Amarcord

(lol ILX schrapt mijn 'enters')

Investigation Of A Citizen Above Suspicion
De Italiaanse titel is nog onmogelijker. Zegt wel wat over het literaire, zelfs duidelijk intellectuele gehalte van deze policier. (Is het nog een giallo?) Als de Italianen romantisch-nostalgische verhaaltjes prachtig geësthetiseerd gaan vertellen vind ik 't niets. Maar gecombineerd met misdaad werkt het wel. Denk aan Il Divo, en die merkwaardige maffiafilm van een paar jaar terug waar een barfly uiteindelijk in beton werd gestort. Van beide films heeft dit wel wat weg. Een politiecommisaris speelt sm-spelletjes met zijn dinnetje en vermoord haar uiteindelijk (da's helemaal in het begin van de film) waarna hij de rest van de film zijn schuld haast met een megafoon rondtoetert. Bizar. En een intense hoofdrol, van een George Clooney (remake!)-achtige kerel die bij opwinding werkelijk gaat snerpen als een megafoon. (En dat is driekwart van de tijd) Tussen het droppen van hints door maakt hij ook nog promotie, en houdt een Mussolini-achtige speech. Het is jammer dat de film in het midden wat verveeld (geen idee waarom eigenlijk, er worden nog verdachten gemarteld en er zijn flashbacks naar sexy scenes.. en toch) maar het Shakespeariaanse (nou ja) einde waar een groepje meerderen (met sigaren in nette pakken) zich rondom de moordenaar verzameld, maakt veel, zo niet alles goed. De schuld van deze burger wordt níet geaccepteerd!

Metroland
Hee, een roman van Julien Barnes op het wikke doek. Wist niet dat dat ooit gebeurd was. Tekstueel zit het hier dus wel snor (meer bakkebaard eigenlijk) met aardige ironische tegeltjes over het huwelijksleven en de bourgeoisie. Ik zei bakkebaard, omdat de jonge Christian Bale hier in de seventies is gesitueerd, in een rol waar de acteur eigenlijk nog iets te jong voor is. (Hij moet een dertiger voorspellen) Hij heeft huisje, boompje, kindje, maar dan krijgt hij bezoek van een oude vriend die dolende is en zijn rijke rijtjeshuisleven verafschuwd. Dat zaait twijfel. Helaas wordt deze Old Joy-thematiek te snel verlaten voor een lange flashback (kun je het nog wel een flashback noemen..) 10 jaar eerder is Bale (nu wel qua leeftijd op zijn plek) als jonge would be kunstenaar in Parijs. Fotografeert mooie meisjes, zijn eigen Nouvelle Vague levend. Het moet zeggen de filmisch beste scenes zitten tóch in deze passages (het is meer dat de potentie elders zat wat mij betreft). De eerste keer seks, klunzig zonder grappen, en dan... Emily Watson. Zijn latere vrouw, die hier bijna tegen beter weten verliefd op Bale wordt (hij heeft op dat moment een ander). De eerste scene waar Watson die liefde laat blijken op een treinstation is een knap stukje acteren, verlegen als een jong meisje (terwijl ze stiekem de oudste van de hoofdrolspelers was). Terug in de seventies komt de heimwee naar vroeger tot een soort van uitbarsting, maar die blijft (eigenlijk realistisch) nog braaf. Geen grote gebaren, en die bezoekende vriend komt er eigenlijk qua rol te bekaaid af.

Bound
Ja, lekker natuurlijk. Al ben ik het eens met Willems analyse. (Die ik probeerde te vergeten voor die open blik) De 2 fraaie dames in de hoofdrollen hier bestrijken samen zo'n beetjes alles what a man could want, no. Alhoewel, dat stemmetje van het Schuurmans-Betty Boop meisje. Dat houd je toch geen 10 minuten vol.. Een huwelijk met haar... Joe Pantiliano krijgt het voor elkaar, als een soort normalere hoofd-versie van Steve Buscemi. Hij speelt hier een money launderer voor de maffia. Letterlijk, in een visueel fraaie scene hangen de biljetjes aan de waslijn te wapperen. Visueel zit het sowieso goed hier, met die Wachowskis, in een van de eerste geweldadige scenes van de film druppelt bloed in de wc-pot. Ranzig en bruut, zegt eigenlijk in een subtiel beeld alles. (Helemaal aan het eind vliegt het bloed nog door de verf, ook mooi) Maar nu vergeet ik de dames bijna, die de film noir plot op poten zetten. En daar is de film toch wat ongeinspireerd. Ik dacht heel lang; ok Betty Boop LIJKT de femme fatale, het cliché bijna, dus zij zal het niet zijn. Ze wordt gewoon genaaid door de ekte ekte pot. Maar de oplossing die de film uiteindelijk biedt is simpel, en niet cynisch genoeg mijns inziens. Mooiste moment is de telefonische redding die Jennifer Tilly (ik zal ophouden met BB) brengt als haar maffiamannetje zich definitief in de penarie heeft gedraaid. Tot slot nog, die Pantoliani is prima, maar alle andere maffiosi hadden ook nog wel wat beter gekund. Met name de Godfather heeft verdomd weinig autoriteit.

Written On The Wind
Ik begon mijn Criterion-serie met deze. Die gasten hebben veeeeeeel films uitgebracht trouwens. Niks exclusief label. Ik noteerde eerst van die lijstjes alles wat ik niet zag, toen 2, en toen 1, anders zat ik hier in 2080 nog. Dit is een relatief minor werkje van Douglas Sirk. Ik denk toch dat die ene met de gospel aan het eind en het zwart-wit thema de enige is die je écht moet zien. Dit is degelijk werk van Rock Hudson en Lauren Bacall (insert hier flauwe opmerking over hóe zeer je Bacall in zwart-wit en níet in technicolor moet zien). Written On The Wind heeft een rijkeluissetting in een oliedorpje dat zelfs náár de oliebaronnen is vernoemd. De Hiltontjes vliegen van hot naar her op zoek naar de zin des levens. De Paris van de familie is misschien wel de gedenkwaardigste rol; zij zoekt het vanzelfsprekend in seks. Wachtend op Rock Hudson (haar jeugdvriendje) die nu niks meer van haar moet weten. Tekenend voor de film is dat de rol van Paris de eerste helft heel gelaagd lijkt, maar in de finale (vanaf het momentje dat ze bizar de mambo danst) wordt ze eendimensionaal, net zoals de hele film bij het toenemen der drama wat plat wordt. Toegegeven de finale is wel weer Douglas Sirk in grote melodrama stijl, maar die finale blijkt níet de finale, als er plots nog een rechtszaak volgt. Een rechtszaak met een bizar neppe spanning en een enorme U-bocht. Jammer.

in die merkwaardige maffiafilm van een paar jaar terug waar een barfly uiteindelijk in beton werd gestort

ik licht dit nog even eruit, want hier moet ik nog opkomen voor ik mijn weeklijstje inlever. ik weet zeker dat Vido Liber die film heel goed vond. een man zit in een hotel (of cafe) een beetje te wachten tot de maffia hem komt halen...

La Conzequenze dell'Amore (ik weet niet of ik het goed spel); geweldige film vond ik dat. Il Divo ook trouwens.