Filmforum

ik heb nog wel Pather Panchali gezien natuurlijk, maar da's arthouse-Bengaals.
ik zal Sholay op de lijst zetten. (die begint voor het eerst echt leeg te raken, en dan is leeg wel 80 titels, maar die zijn dan allemaal onvindbaar)

Ik kan Sholay zelfs wel voor je rippen indien nodig (hopelijk komt ie dan behoorlijk door de laatste scene heen, maar voor een dvd van €2,50 mag je niet klagen. :)

ik zie dat de director's cut (dik 3 uur waarschijnlijk) al op isohunt slingert, dus.. :) toch bedankt ;)

stukje over Animal Kingdom op de voorpagina

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2011/03/animal-kingdom.html

Black Swan
Even kort:
- Ik dacht eerst dat die vergelijking met Suspiria vooral berustten op het feit dat het beide horrorfilms zijn met ballet, maar één blik op het interieur van het appartement van Nina en haar moeder en je weet dat Aronofosky gewoon Argento-fan is.
- Het is een extreem goed gemonteerde film. Elke scene is nodig en brengt het verhaal vooruit. Ik heb The Social Network nog niet gezien, maar die moet wel heel goed gemonteerd zijn gezien het feit dat hij Black Swan verslagen heeft.
- Ik vond de cinematografie ook beter dan van Oscar-winnaar Inception, de cameravoering kwam exact overeen met de mentale staat van Nina.
- Zou het op locatie geschoten zijn? Zo ja: arme balletdansers die in die enge Cronenbergiaanse spelonken moeten werken!
- Aronofsky heeft gelukkig eindelijk zijn hang naar zwaarwichtigheid afgelegd. Geen sociale thema's; Black Swan is gewoon mean and lean ontregelende psychologische horror.
- Uiteindelijk zal het toch wel meer een cult dan een echt klassieker worden, vanwege te barok en te hysterisch. Eigenlijk is Black Swan een film als een goede deathmetalplaat: analytisch bekeken volkomen belachelijk, maar het komt wel aan als een mokerslag, onder meer dankzij een indrukwekkend technisch machtsvertoon (van zowel Aronofsky, Portman als de cameraman en editor.)

De muziek helpt daar (en de rest van de film) ook goed mee, een soort proto-black metal, gecombineerd met omineuze celesta-belletjes.

Klassieke soundtrack van Goblin. Inderdaad een inspiratiebron voor veel metalbands.

hm ik moet Black Swan ook snel maar 'ns kijken anders loop ik echt te ver achter de troepen an ;) (i know had vorig jaar november ofzo al gekund)

die Goblin-soundtrack daarna nog gedownload, maar werkt toch beter IN de film. (wat verder niets aan de kwaliteit afdoet natuurlijk, daarvoor is het ook een filmsoundtrack)

Die soundtracks moet je op vinyl kopen, want die cd's zijn door alle compleetheidsmanie met alllerlei alternate takes niet om door te komen.

Ik denk trouwens dat in Black Swan nog steeds een metafysische 'boodschap' zit, alleen kun je 'm (blijkbaar) makkelijker negeren. Ik vond het iig niet 'slechts' horror en het motief was me net iets te snel duidelijk. Maar goed, mooie cinematografie maakt veel goed (de finale met name) en dat verwacht ik toch niet echt van Inception of The Social Network.

Animal Kingdom
Artikel op voorpagina.

Mr. Arkadin
Arme Welles, heeft ie ooit een film gemaakt waarvan een definitieve versie bestaat? Mr. Arkadin werd ook weer flink door producers omgegooid, heeft ook eigenlijk een andere titel ("Confidential Report", geen idee wat Welles zelf wilde) en ook hiervan zijn weer minstens 7 versies en duiken nog wel eens nieuwe fragmenten op. Ik denk niet dat Mr. Arkadin overigens te redden valt, het is een nogal geflipte noir. Vooral dankzij de onbekende Peter Arden die de hoofdrol mag spelen. Hij doet dat barslecht, maar tegelijkertijd zo fanatiek en vol overtuiging, dat het toch eigenlijk wel weer grappig wordt. Bovendien lijkt hij op tig Hollywood-acteurs tegelijkertijd. Bovenal Christian Bale (uncanny bijna!), maar ook Michael Madsen (als het plot met zonnebril in Mexico belandt) qua stem is er dan ook een vleugje Mitchum en Ruffalo, en qua inzet is ie net zo batshit als Nicholas Cage. Zijn personage wordt door de indrukwekkend bebaarde Welles ingehuurd om diens eigen verleden te onderzoeken. Hij wil weten hoe hij toch aan zijn geld komt. Gevalletje anmnesia!? Jaja. Hier begint voor Arden een reis kriskras de wereld rond, in een in goede film noir traditie onnavolgbare maalstroom van ontmoetingen met excentriekelingen. Vooral Mischa Auer is weer eens gedenkwaardig, die heeft maar 2 minuten om van zijn vlooiencircusuitbater íets te maken. Het lukt hem. 'Kun je geen andere Pool zoeken om te ondervragen'. Terwijl Arden info verzamelt, doet Welles hetzelfde, een Verniaanse wedloop, met gevaar voor eigen leven, een meisje als inzet, en een leeg vliegtuigje boven Barcelona als eindresultaat. Ook Liechtenstein wordt trouwens nog even genoemd (ook toen al, in de fifties, een bankparadijsje kennelijk). Ik meende zelfs het slot van vorst Hans-Adam nog even te zien, maar misschien was het een ander Europees berglandschapje...

Dark Passage
(ook in weeklijstje)
En kort na Enter The Void alweer een soort Lady In The Lake-film. Deze werd door Delmer Daves nota bene in hetzelfde jaar geschoten. Cruciaal verschil, hier houdt men na iets minder dan de helft met het computergameperspectief op. Dat is ergens jammer, want die eerste veertig minuten zijn weer wel gewoon hilarisch knullig, maar als plot device is het ook absurd-logisch. Humphrey Bogart speelt namelijk een man wiens gezicht razendsnel én littekenloos voor een schamele 200 dollar verbouwd wordt. Op eigen verzoek, want hij wil als ontsnapte gevangene aan de politie ontkomen. Hóe hij überhaupt uit de gevangenis is geraakt is onduidelijk, en of hij werkelijk onschuldig is zoals hij zegt te zijn, wordt gelukkig ook nooit definitief bewezen, hoe hard hij zijn onschuld ook uitschreeuwt. Volgens mij kun je wel een case bouwen dat hij het al die misdaden wél heeft geplaagd. Mogelijke andere verdachten leggen allemaal heel toevallig het loodje. Zoals alles aan die backstory (en de personages onderling, dat is nog erger) van absurde ongeloofwaardigheden aan elkaar hangt, iets wat de film overigens ook wéét en de personages laat benadrukken. Het leukst aan Dark Passage zijn gewoon weer de ontmoetingen met zelfkant-characters, met name een bijna absurd lieve taxi-chauffeur, een eenzame trompettist en een sneue café-uitbater zijn weer memorabel. De transitie van via Bogart's ogen kijken, naar Bogart himself zien verloopt overigens met een fraaie tussenstap. Dan loopt Bogart rond als Kaurismaki's 'Man without a past' met zijn hoofd volledig in het verband. Vreemd genoeg maakt hij zich dan helemaal niet druk om door de politie te worden opgepakt, alsof je er dan niet verdacht uitziet. (Zeker als je bedenkt dat de politie hem later ondervraagt als hij een foutje over de sportuitslagen maakt) Voor de liefhebbers moet nog worden opgemerkt dat ook Lauren Bacall van de partij is. En als altijd hebben zij en Bogart weer een mooi huiselijk romantisch momentje, ditmaal onder het het genot van een jazzplaatje op de pick-up. Nou ja, niet letterlijk óp de pick-up, hè...

Mother and Son
Dit is zo'n Kiarostami-achtige zenfilm waarbij je genoeg tijd hebt om over allerhande zaken na te denken. Nou ja een kleine 70 minuten in dit geval, want Sokurov hield het ook kwantitatief minimalistisch dit keer. Heel even dacht ik zelfs dat de hele film in 1 stilstaand shot zou worden opgenomen, leek me iets voor hem, maar na een minuutje of 8 gaan moeder en zoon toch wat aan de wandel. En die omgeving is weer Tarkovskiaans sprookjesachtig platteland. En toen begon ik dus te denken of ik wel eens een Russische stadsfilm heb gezien. 12, die remake van de Angry Men, maar dat is binnen. 3 Rooms of Melancholia? Is in een kostschool in een segment, dus ook binnen, en de andere 2 helften zijn weer mysterieus platteland én Tsjetjeens spookstadgrauw. Die Grozny-bruine kleuren zien we ook in Mother and Son, waardoor de film ook doet denken aan een ander moeder-zoon verhaal op een Russische legerbasis waarvan ik de titel even kwijt ben. Nou, nog iets over deze film dan...? Ehh, ik dacht eerst dat we metaforisch door het leven van het oude moedertje zouden wandelen. De jongen draagt haar, en ze lijkt steeds jonger te worden, maar even later leek ik dat toch allemaal al dommelend verzonnen te hebben. Al is het wel een film over een naderend einde en afscheid, met gepaste fragmentarische klassieke piano-muziek.

waardoor de film ook doet denken aan een ander moeder-zoon verhaal op een Russische legerbasis waarvan ik de titel even kwijt ben

Alexandra, en dat blijkt ook een film van Sokurov, dus die gelijkenis is niet zo vreemd. Alexandra boeide me overigens veel meer dan Mother and Son

Serieus filmpje:
https://www.youtube.com/watch?v=bLF6sAAMb4s

En dan een grappig filmpje over hoe een film die slaagt voor de Bechdel Test zo te veranderen dat hij niet meer slaagt:
https://www.youtube.com/watch?v=1z0UudWrPKY

heh als Hans Teeuwen het zou doen zou het leuker zijn.

Bechdel test is grappig én geniaal.

Women in prison films komen makkelijk door die test … :)

Boondock Saints niet, kon ik net concluderen. of telt Willem Defoe in drag voor 2 vrouwen ;)

in de Volkskrant is Paul Verhoeven aan een filmklassiekers-rubriek begonnen naar voorbeeld van Scorsese's Personal Journey en Truffaut's The Films in My Life (die moet ik nog hebben). leuk :) zaterdag introductie, dinsdag eerste aflevering, ik neem aan wekelijks. Eerste keuze: Touch of Evil, met een iets te uitgebreide beschrijving van het beroemde openingsshot, maar daarna een behoorlijk Subjectictivistisch geformuleerde mening. (o.a. over hoe de studio versie beter is dan de director's cut) Nu is dat ook geen ekte ekte director's cut meen ik, maar eentje die na Orson's dood op diens aantekeningen gebaseerd werd. maar goed.

Thuis in de kast heb ik de dvd-uitgave liggen met drie versies van Touch Of Evil, maar aan vergelijkend warenonderzoek ben ik nog niet toegekomen. Het voordeel van de 'director's cut' is dat er geen openingstitels in de beroemde openingsscene zitten.

het wachten is op de multi-media versie Touch Of Your Evil, maak je eigen Touch Of Evil :)

Potiche (Francois Ozon, Frankrijk, 2010)
Kluchtige kapstok vol 70-ties camp voor de alfavrouw en -man van de Franse cinema. Depardieu als marxistische burgemeester is je al moeilijk voor te stellen, Deneuve als dichtend huismusje nog minder...
Van de geloofwaardigheid moet Potiche het dan ook niet hebben. Meer van het lekker gek doen. De Grande Dame die in Adidas-trainingspak rondjogt. De Grote Meneer en heur samen in een Peugeot 504 of bumpend in de disco. Daar doe je het voor.

The King's speech (Tom Hooper, Verenigd Koninkrijk, 2010)
Een formulefilm, maar je moet er maar opkomen. Het gestotter van koning George de Zesde - Bertie voor vrienden, vader van de huidige Britse koningin - als formule voor spanning.
Het gepsychologiseer - als tweedstgeborene altijd op een lager plan, beboemand worden door je vader, gepest door je broer - nemen we maar voor lief. Knap is de spanningsboog. Op het puntje van je stoel zitten tot de laatste lettergreep voor een stotteraar. Die kende ik nog niet.

is een sportfilm he (wie zei dat ook alweer?) man overwint handicap

The Boondock Saints
Lekker fout genieten in Pulp Fiction, de Sharia-editie. Het is jammer dat de twee hoofdrolspelers het tong in de wang-gehalte van het script niet hebben opgepikt, anders was het echt lachen geweest. De acteurs die de Saints spelen (die op eigen houtje een oog om oog tand om tand beleid tegen lokale criminelen voeren) doen dat met een soort Ethan Hawke/Di Caprio in een serieuze crime-film. In werkelijkheid bevat The Boondock Saints nauwelijks verhaal of diepgang, en is het gewoon een aaneenschakeling van 'mooi' gechoreografeerde, superbloedigerig slowmotion moordpartijen. En ja dat wordt leuk, dankzij één man. Willem Defoe. Over een film in je eentje redden gesproken. Al vanaf de eerste scene als hij met walkman met opera op een lijk bestudeerd is ie uitzinnig op dreef. Hij speelt dan ook een homoseksueel character (vandaar die opera ook weer zeker) dus dat is een pass voor foute handbewegingen, bitchy opmerkingen, valserige nichtenpraat én een optreden in drag als ware hij Polanski in Le Locataire. Wel weer typisch voor de nep-machoheid van een film als dit is als Defoe in bed met een andere man ligt (op zich gewaagd) hij die toevoegt 'dat hij toch geen fag is'. In het eerste uur van de film loopt Defoe als het ware achter de moordpartijen aan, op zoek naar clues, maar in hét moment van de film verklaart hij een moordpartij terwijl die als het ware aan de gang is. Hij dirigeert de zogenaamd goede schurken als een orkest. Tatatataaaa. Toch, dit is een beetje een herhaling van waar ik mee begon, maar Boondock Saints had met nog wat meer Defoe's echt beter geworden. Zo is de domme handlanger van de 2 broertjes zogenaamd een 'funny man', maar die acteur mist ten enen male Defoe's kwaliteiten, ad libs en improvisatievermogen. (In een speech komt de funny man niet verder dan ongrappig gescheld) Ron Jeremy heeft trouwens ook nog een cameo, die natuurlijk eindigt in een sexcabine... (Met bezwete snor: 'come to daddy')

The Holy Mountain
WTF. OMG. o_O :) Dat dus. Een soort Monty Phyton vermengd met heel veel naakte hippies, een flinke klodder Space Odyssee (zelfs een aap ontbreekt niet) én een dikke laag Luis Bunuel-religie. Dat laatste vooral in het meest fascinerende eerste half uur, dat Lynchiaans creepy is. Met de bekende gif images van vogels die uit lijken vliegen, gekruisigde geslachte dieren, kameleonnen en padden die worden opgeblazen, naakte indianen, en dwergen zonder armen en benen. De freakshow van de kermis is op celluloid gearriveerd, en het is toch gewoon genieten, ik kan het niet ontkennen. Het Jezus-achtige hoofdfiguur (die overigens eerst door George Harrison gespeeld zou worden, maar die had bezwaar tegen baderscenes waar zijn anus pontificaal gewassen wordt) belandt na het eerste half uur in handen van een Alchemist, die trouwens een Janelle Monae-achtige assistente bij had. (Vol gekladderd met Kabbalah-achtige symbolen, en natuurlijk naakt, zoals letterlijk elke vrouw in de film). Vanaf de ontmoeting met de Alchemist (die een of ander missie op poten zet naar de Heilige Berg) wordt de film meliger en ook meer random. We krijgen allerlei planeten te zien met excentriekelingen die niet onderdoen voor de films van Miike (waarvan Arnout laatst nog dat fragmentje postte). En toch ik probeer me nu een van die planeten-beelden te herinneren, maar door al die overkill blijft het niet meer zo hangen als die beginfase. (Een dikke zingende vrouw op een gigantisch toilet, ok...) Het laatste stuk is dan weer wel leuk, de Alchemist (overigens gespeeld door regisseur Jodorowsky zelf) heeft ook wel mooie oneliners: KILL YOUR MONEY! Natuurlijk is dit geen goede film, maar ergens toch niet te missen.

Fallen Angel
Zeer zwakke film noir, en dat zegt wat als ik dat vind. Hier komen we ook weer in die sympathie-discussies, Dana Andrews speelt wel een van de kloterigste noir-helden ooit. Boers, eikelig, totaal niet de charmeur die hij zou moeten voorstellen. Richting het einde heeft hij een spinstertje zo het hoofd op hol gebracht dat die I Love You I Love You schreeuwt en Andrews is eigenlijk net zo verbaasd als de kijker. Hij was dan ook uit op de liefde en lusten van een serveerstertje. Dat is dan weer wel begrijpelijk, want deze typische b-film heldin knippert koket met de ogen en draait gewaagd met rondingen, ze zoenen zelfs midden in de disco en dat in '45 ofzo. De eerste ontmoetingen tussen Andrews (die blut is) en in haar cafe belandt is nog wel aardig. Het meisje date met het hele dorp, draait als voorbereiding steeds hetzelfde zwoele liedje op de jukebox, en Andrews wil ook wel. Hij blijft dus maar in t dorpje hangen, 'teamed up' met een duo con artists die een soort Rasta Rostelli-show doen. (Het medium lijkt op Michel Preud'Homme van Twente). Voelt goed fout aan, herinnert dat Dutroux's slachtoffers An & Eefje ook na een bezoekje aan Rostelli van de weg werden geplukt. Maar deze con artists verdwijnen uit het plot, Dana Andrews blijft hangen, en uiteindelijk valt er toch een dooie. Op dat moment is de film het echter al lang kwijt in een wirwar van mislukte plotjes, die in de laatste 10 minuten in uitgebreide expositie moeten worden opgelost en uitgelegd. Echt heel slecht hoor, met Andrews die eerst een hele film op de vlucht is en dan ineens een deux ex machina-achtig idee heeft zodat de film beëindigd kan worden. Gelukkig maar.

Heh, The Holy Mountain is een geweldige film. Nu verder met Paradzjanov, die is temninste niet zo schoolmeesterig aan 't uitleggen. ;)

Holy Mountain...zoveel mooie beelden, maar ik zat na een kwartier wel op mijn horloge te kijken "OMG, nog meer dan uur van dit, pfff." Eindshot is natuurlijk super.

Een provisorische copout bedoel je? ;)

die breaking the wall is wel stoer ja, alhoewel niet zo melancholisch als Kiarostami er ooit een had. (met de soldaten, weet even niet meer welke film)

nu nog even een repost van al de gifs van die ene tumblr blog

http://30.media.tumblr.com/tumblr_lekhwzXsIw1qe0eclo1_r2_500.gif

http://28.media.tumblr.com/tumblr_lcp59djtpb1qe0eclo1_r3_500.gif

http://24.media.tumblr.com/tumblr_lcr4uumttG1qe0eclo1_500.gif

http://27.media.tumblr.com/tumblr_lcoxyi8OTL1qe0eclo1_r3_500.gif

wat is je favoriete Parajanov MB? ik heb Ashib Kerib ofzoiets al ns gezocht maar nog niet gevonden, iets anders wellicht?

Sayat Nova/De Kleur Van Granaatappelen

Heb ze net gewist omdat ik e.e.a. op DVD heb gescoord, anders had ik ze ff kunnen wetransferen. Ik had ze van foriegnmovies of myduckisdaed

got it, ergens tussen de pinguins van de piratenbaai

Op die gifs ziet het er allemaal slicker uit dan ik me kan herinneren. :)

Ach, cop out, ik weet niet...ik mag dat soort modernistische schijnbewegingen wel (niet in elk kunstwerk, dat zou ook vermoeiend zijn.)

Die gifs zijn waarschijnlijk van die geweldige gerestaureerde reissues van een paar jaar geleden.

Wat discussie-materiaal, voortgekomen uit herkijkgedrag...

Black swan
Je lees overal dat het verhaaltje zo kinderlijk is, zo vol clichés, zo niet gelaagd, zo plat, zo eendimensionaal. Ik heb Martijn en Stefan er al nukkig op zien reageren. Maar volgens mij moet je je de vraag stellen waarom dat zo is gedaan, i.p.v. concluderen "dat is slecht aan de film"? Ik denk dat dit allemaal illustratie is van hoe Nina de wereld ziet. Als een kind, onvolwassen, in clichés, niet gelaagd, zwart wit. Zo bezien is haar sterven wellicht niet alleen een consequentie van een streven naar perfectie, dat ying en yang gedoe, maar een consequentie van gebrek aan nuance. Nina wordt nooit volwassen, ze sterft voordat het zover is. Dat vind ik persoonlijk een stuk tragischer dan sterven voor perfectie.

Citizen Kane
Lang in de veronderstelling geweest dat Touch of evil zoveel beter is, maar ik weet het even niet meer. Die eerste helft, man wat een tempo, wat een buiteling van puntige witty terzake doende scenes. Het tempo neemt af naarmate de leeftijd hoger wordt. Begrijp alleen nog niks van die beelden-obsessie van Kane. Iemand?

The night of the hunter
Ik zag opeens allemaal parallellen met Huckleberry Fin. Het belang van de rivier. Als die kids op de rivier zijn is het leven idyllisch, komen er kikkers en konijnen in beeld. Zo gauw ze voet aan wal zetten, begint de ellende. Ik blijf het een moeilijk te duiden film vinden. In feite verkondigt de priester precies hetzelfde als wat de mensen in de film vinden. Dat leek me de crux te zijn. Maar ik laat me graag bijpraten.

ls die kids op de rivier zijn is het leven idyllisch, komen er kikkers en konijnen in beeld.

zingen ze ook liedjes :)

Kane zóu ik moet herkijken, maar ja, ik moet ook nog al Welles Shakespeare-avonturen zien.

[Spoiler?]

Perfectie = sterven, middels omarming van je demonen. Da's de boodschop die ik proefde, om eerlijk te zijn ook door The Fountain in m'n bagage te hebben. Kunis (en misschien nog wel meer personages) bestaat alleen maar in het hoofd van Portman en tóen had ik zo iets jaja, drugs, drank, etc.

Er is wat voor te zeggen dat je er voor zorgt dat de kijker dan niet gaat zitten duiden tijdens het kijken.

@ludo: Kiarostami ... met de soldaten, weet even niet meer welke film
Je bedoelt waarschijnlijk het slot van Taste Of Cherry.

ah, ja :) over films die 're-viewing' behoeven, toch wel Kiarostami's beste (minimalistisch, maar niet te) heb ik nu 't gevoel.

Heavy
(ook in weeklijstje)
Ooit door Olaf getipt, als zijnde verwant aan het lieve Uruguyaanse arthouse-hitje Gigante, dat hoog in mijn eindjaarslijst eindigde. De gelijkenis is inderdaad duidelijk, ook dit zijn imaginaire amoureuze avonturen van een loser-achtige dikke man, maar opmerkelijk genoeg is het Amerikaanse Heavy veel, eh, heavier. Dat zou je niet verwachten van een Amerikaanse, en daardoor automatisch toch wat meer Hollywood-ademende film. Waar het eenvoudige Gigante bijna een abstrahering is van een droomachtig avontuur; man loopt door stad achter mooi meisje aan, daar is Heavy veel meer een uitgewerkt verhaal. Iets wat zeker voor de veel gelaagdere hoofdrolspeler geldt. Ik verwarde regisseur James Mangold zelfs even met Jonathan Demme, en diens humane (haast lieve) Melvin and Howard-sfeer (en kwaliteit) heeft Mangold's debuut zeker. En tegelijkertijd is Heavy ergens ook weer níet lief, want dit is een film die behoorlijk rücksichtslos over valse hoop gaat, en best pijn durft te doen. (Hoop wordt meestal beloond in films) De hoofdrolspeler is niet alléén een goedzak. Hij is soms ook eng, in River's Edge-achtige reddingsfantasieën. Dat is een beetje flauw wellicht, lelijk is gevaarlijk, maar ook weer niet helemaal onwaar. Seksueel gefrustreerde mannen zijn ten slotte op zijn minst onvoorspelbaar. En de man dóet ook een paar rare dingen, de belangrijkste, niet al te geloofwaardige twist van het plot bijvoorbeeld. Belangrijker dan die twist zijn z'n twee dromen, die nagenoeg buiten bereik blijven. Okee, hij beleefd een momentje met zijn droommeisje (Liv Tyler!) maar ook dat moment is ergens eerder pijnlijk. Mr. Heavy doet precies hetzelfde als bij een eerdere toevallige autodate, hopend dat het wederom goed uitpakt, maar njet. Nog wel bíjna, wat we dan maar de enige concessie van de film moeten noemen. Het had nog minimaler gemoeten, al was het maar omdat de man misschien dróómt van iets romantisch, maar tegelijkertijd ook volkomen tevreden zou zijn als Liv enkel zijn hand eventjes vasthoudt. En wie zou dat niet zijn. Maar goed. Mooie hoofdrol dus van Pruitt Taylor Vince. Bekend van een andere Amerikaane sympathieke margefilm Nobody's Fool. Hij woon-werkt hier als kok in het motel/restaurantje van zijn dominant betuttelende moeder. In de bijrollen gebeurt ook genoeg excentrieks; zo lopen daar Evan Dando én Deborah Harry rond, als respectievelijk vriendje en tramp van het dorp. Deborah is Marianne Faithfull-achtig geloofwaardig als serveerstertje. Ik dacht trouwens even dat Evan Dando de alcholische barfly speelde, maar dat zou zijn huidige incarnatie zijn! Joe Grifasi kwijt zich prima van die taak. Met al die muziekhelden is de aanwezigheid van Sonic Youth's Thurston Moore op de soundtrack gepast, net als Freedy Johnston. Vergelijkingen met Love Liza (dikzak daar PS Hoffman, muziek Jim 'O Rourke) en de wereld van Noah Baumbach (in Kicking and Screaming zit ook een liedje van Freedy) dienen zich aan. En dat zijn allemaal heel fijne films, net zoals deze dus.<

Black Swan
Nou daar was ie dan eindelijk. Entertainende zit, je zit op het puntje van je stoel, terwijl je toch weet hoe het afloopt. Vakwerk van Aronofsky dus, en als ik met dat soort termen ga strooien weet je 't wel, om nou te zeggen dat de film me echt diep raakte. Terwijl dat toch makkelijk zou moeten kunnen met een film over waanzin, psychologische gemindfuck. Brr. (Ik bedoel zelfs in die wiskunde film met Russell Crowe lukte het) Wat dat betreft is Black Swan toch vooral buitenkant (psychologisch gezien bedoel ik). Aronofsky vlucht in giallo-achtige horror-dingetjes, maar grijpt bij gebrek aan een slechterik die aan het moorden kan slaan ook niet echt dóor daarin. Ik vond het eerste half uur gewoon weer eens het best en misschien zelfs engst (met Whore in lipstick op de muur). De bitchy wereld der ballerina's, die elkaar niets gunnen, en dan die nare regisseur, lekker vet gespeeld door Cassel, doet ie eigenlijk onverwacht goed. Om nog niet te spreken over de moeder, misschien had die nog wel vaker in beeld moeten komen. (Al is het moment dat ze 's ochtends tot ontzetting van de verdraaid snel niet meer zo frigide Portman op de stoel naast haar ligt te te pitten geniaal) Natalie Portman's beste acteermomentje zit ook in combi met de moeder, als ze haar belt om door te geven dat ze DE rol mag spelen. Haar emotionele blijdschap en dan al toeslaande spanning is prachtig en aandoenlijk. Maar, als gezegd, het psychologische aspect later, ik weet het niet, door de lesbo-dingetjes zat ik te denken aan Summer of Love, en die film vond ik aan alle kanten beter; erotischer, creepier (daar anorexia, hier die heel lichte vorm van automutilatie) en in al zijn subtiliteit toch ook wraakzuchtig gruwelijker. Dingetje terzijde: als het personage van Mila Kunis écht was, zou ze dan met zo'n enorme rug-tattoo bij een gedistingeerde balletgroep worden aangenomen?

Watermelon Man
Een film met een idee wat op een postzegel past, en dat dan ook nog eens véél te dun uitgesmeerd (likt?), maar toch met hilarische resultaten. En ik ben niet zo'n lacher. Het is wel lachen met een schuldgevoel, want dit moet wel een van de favoriete films van Spike Lee zijn. Wat is dat simpele idee dan? Witte man wordt wakker als neger! (Die verdomde 'sun tan lamp!') Een soort Eddie Murphy-vehikel, maar dan echt politiek incorrect dus. Van de hand van Marvin van Peebles, waarvan ik eerder de cultklassieker Sweet Sweetback zag. Maar Watermelon Man is een stuk minder chaotisch, minder low-budget, en uiteindelijk ook gewoon leuker. Het begint er al mee dat die witte man er eigenlijk heel raar uitziet (klopt, tis een neger in whiteface!) hij doet elke dag een wedstrijdje met de door een neger ('i am hispanic!') bestuurde bus, tot groot enthousiasme van zijn kindertjes. Later heeft ie er minder zin in ('never mention the word race again!'). Ja, zo flauw dus. Maar langzaam wordt het ook pijnlijk. Zijn liberale vrouw blijkt niet zo liberaal te zijn, en de buren komen hem zijn huis uitzetten. En het wordt nog wat subtieler, nadat de man van de schok bekomen is gedraagt hij zich eigenlijk net zo voorheen, maar waar zijn grappen en grollen als witte man irritant waren, lijken ze als neger cool. Alsof hij nu pas op zijn plek is. Kortom stiekem zegt de film toch nog dingen over hoe je door je omgeving gevormd wordt tot wie je bent. Van Peebles lijkt zelfs op weg naar een melancholisch einde (onze held peinzend in de spiegel van een cafe, a la Huston's Fat City). Maar kiest dan toch voor black power.

Schizopolis
Las op teletekst dat Steve Soderbergh heeft aangekondigd te stoppen met films maken. Maar hij gaat er eerst nog 2 maken. En tegen die tijd heeft ie zich natuurlijk wel weer bedacht. Gelukkig, want het blijft een boeiend en grillig figuur. Bewijst ook deze lo-fi expeditie, opgepikt via Salon Indien, dat naar de Criterion favorieten van Nicholas Roeg linkte. (Weer die Enfants-film!) Schizopolis is een soort Soderbergh goes Harmony Korine. Absurde chaotische humor, hier niet in de white trash, maar middle class kantoorstijl. Al komt de Jack Earle Healey-achtige waanzinnige insectenverdelger die hier door de film rent wel dichtbij. (Ergens wordt ie in de film overgehaald in een ándere film te spelen, weggekocht als het ware, meta-lolz!) Erg geinig is ook een stelletje dat in algemenismen (..?) met elkaar praat. Echtgenoot komt binnen "Generic greeting!' Vrouwlief: 'Generic greeting returned'. 'Not so interested inquiry about your day' 'Bland answer, faked enthusiasm about upcoming diner' Allemaal parafrases van mij, maar you get the idea. Eerste 30-40 minuten van Schizopolis zijn zodoende geweldig leuk. Maar daarna is mijn plezier op, ongeveer wanneer die echtgenoot een dubbelganger (een tandarts) van zichzelf ontdekt. 'I am having an affair with my wife'. Curieus blijft het dus wel, en weer een totaal andere kant van Soderbergh.

Նռան գույնը (De Kleur van Granaatappels)
Ooit dus op een bedompte VHS gezien maar nu eindelijk op dvd dankzij Moskwood. Al bijna een jaar uit volgens de site maar nu pas tegengekomen. Veel helderder kleuren en da's uiteraard erg fijn want daar draait het natuurlijk om. Tenminste, uit documentatie (bonusmateriaal) blijkt dat de film vooral onbegrijpelijk is geworden door Russische censuur die er rücksichtlos de schaar in zetten. In de bonus wordt het verhaal nog eens verteld met nog wat gesneuveld materiaal van video (negatieven zijn er niet meer), dus nu eens een erg interessante bonus.

Om nog niet te spreken over de moeder

Ik heb Black Swan samen met mijn moeder gezien. Die stuurt nu allemaal sms'jes ondertekend met 'MUM'.

daar anorexia, hier die heel lichte vorm van automutilatie

Nou 'heel licht': je hebt de film uitgekeken neem ik aan? De anorexia zit er ook wel in (denk de ontbijtscene, de taart, al die keren op het toilet), maar dat heeft Aronofsky volgens mij een beetje weggemoffeld omdat het een afleidend zijplotje zou worden.

Wat ik nog niet genoemd heb, is dat de film de hoogromantische sfeer en ook flinke delen van het plot van het ballet reflecteert.

@Ludo: Mangolds Cop Land is ijzersterk. Sylvester Stallone schittert als suffige sheriff in een voorstadje van New York waar corrupte politieagenten dingen onder elkaar regelen. Supercast: naast Stallone ook Harvey Keitel, Ray Liotta, Michael Rapaport, Janeane Garolfo, Robert Patrick en Robert DeNiro (als een Columbo-achtige agent van Interne Zaken)

oh jaaa Copland (ergens in een Schaduwkabinet behandeld, iets van augustus 2009 ofzo)

Nou 'heel licht': je hebt de film uitgekeken neem ik aan?

verrek ja hehe, je hebt gelijk natuurlijk*. (maar ok dan is de film voor mij in een andere fase ingegaan, als alle registers opengaan vind ik het ergens mínder eng dan in het begin)

en lol@mum natuurlijk.

de moeder in de film is beledigd dat ze geen taart eet, maar één hapje fruit bij het ontbijt vind ze wel acceptabel eerder.

oh dat sterretje verwijst naar een niet zo boeiend dus geschrapt exposé over die merkwaardige grens van aan wondjes pulken (doen veel mensen) en wondjes maken en totale waanzin.

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2009/06/het-schaduwkabinet-week-23-2009.html

@Olaf: The night of the hunter … In feite verkondigt de priester precies hetzelfde als wat de mensen in de film vinden

Niet alle mensen. De enige echt grote fan van de priester is Icey Spoon (Evelyn Varden), de vrouw van kruidenier Walt. De kruidenier heeft hardop zijn bedenkingen, terwijl de vrouw in eerste instantie niets dan goeds in de priester denkt te zien. Op het moment dat de priester wordt ontmaskerd, is ze de eerste die roept dat hij opgehangen moet worden. Icey is het tegenovergestelde van oermoeder en veilige haven Rachel (gespeeld door Lillian Gish, icoon van de zwijgende film).

The Night Of The Hunter is een gotische coming of age horrorsprookje van het meest verfijnde soort met Robert Mitchum als de grote boze wolf (hoor het beest schreeuwen als de boot met de twee kinderen bij hem vandaan vaart). Bij mijn tweede kijkbeurt (toevallig ook onlangs dankzij de uitgave op Criterion) was ik nog meer gegrepen dan de eerste keer (terwijl dat toch in de bioscoop was). Bij de droomtocht over het water (en al helemaal bij het liedje) houd ik het niet meer droog. The Night Of The Hunter zit vol onvergetelijke beelden (de slaapkamer van Willa (Shelley Winters) als kerk, klaar voor het dodelijke ritueel, het lijk in de rivier, de priester als silhouet aan de horizon). Bij elke kijkbeurt groeit de film, wat mij ook steeds overkomt bij Citizen Kane (en ja, ook begin die film steeds beter te vinden dan mijn eerdere Welles-favoriet Touch Of Evil).

De beeldenobsessie in Citizen Kane? Is dat niet al een zelfde obsessie als bij de farao’s in Egypte en de keizers in het oude Rome?

Woordje weggevallen in een-na-laatste regel: ook ik begin die film steeds beter te vinden dan mijn eerdere Welles-favoriet Touch Of Evil).

Il Ladro Di Bambini
Als iemand me alleen het schrijnende begin en het melancholische, open, misschien wel al even hopeloze einde had laten zien had ik gedacht: dit moet een geweldige film zijn. Maar dat valt lichtjes tegen. Het middengedeelte (of eigenlijk gewoon 75% van de film) is nogal Nuovo Cinema Paradiso, wat al te zoetsappig. Jammer, want het begin is van Iraanse arthouse-allarue (Panahi, zeg maar). Al draait deze film om een onderwerp wat in Iran nooit ter sprake zou kunnen komen. Een moeder prostitueert haar 11-jarige (!) dochter, iets wat we in de openingsscene zien. De politie grijpt in, en het meisje en haar broertje moeten onder begeleiding van een piepjonge carabiniere naar een weeshuis. Er volgt een reis dwars door Italie. O.a. naar het zuiden, waar de armoede Albanees aandoet. (Ook door de personages zelf gesignaleerd) Die gedachte aan Albanie komt echter ook door de acteur die de carabiniere speelt, een jongen met grote, hondszielige ogen, die ook al in Lamerica speelde. Hij doet het goed, het zijn de kinderen (amateurs ongetwijfeld) die af en toe wat al te enthousiast worden. (Zowel in hun negatieve als positieve emoties) Gaandeweg de film (na aanvakelijke nukkigheid) sluiten ze natuurlijk vriendschap met hun begeleider, eigenlijk worden zowel het broertje als het zusje verliefd op hem. Lief natuurlijk, en je gunt ze wat plezier, maar voor de film had het wat meer bij suggestie moeten blijven. Maar goed, dat is misschien gewoon die melodramatische Italiaanse inborst.

Another Year
Het zal wel weer aan mij liggen, maar gottegottegot. De minst subtiele Leigh-film ooit? Borat-achtige toestanden! Ik wilde me 2 uur lang achter een dikke muur verstoppen om dit maar niet te hoeven zien. Het zal dus wel een goede spiegel zijn die Leigh ons hier voorhoudt. Maar plezierig is anders. En dan de spil van het verhaal, het 'goede' echtpaar, met hun superhuwelijk en hun beleefde psychologen-raadgevingen, die neerkomen op eerlijke waarheden, zonder dat ze nu werkelijk de hand uitsteken om te helpen. En terecht! Uiteindelijk zul je je eigen leven 'uit moeten sorten'. Maar jongejonge. Na een tijdje ging ik vol rancune op zoek naar iets waar ook dit echtpaar in faalde. Ok zoonlief is een loser die lastig aan de vrouw raakt (laat 'm homo zijn) maar buiten dat is toch bijzonder weinig te vinden. Of je moet heel rancuneus worden en ze proberen weg te zetten als egoisten die zich kennelijk graag wentelen in de ellende van anderen. Maar nee, da's flauw. Bovendien zit de film wel weer vol fijne Leigh-details en bijrollen. De Daniel Johnston-dikzak die al aan het begin geen hand of kus krijgt van de wanhopige Mary (die een oogje op de zoon van het echtpaar heeft). De toenaderingspoging van dikzak later is dan ook ten mislukken gedoemd. En de tragikomische Carl, die door het huis briest na de dood van zijn moeder (in een zijplot). Hij lijkt op de kale van Within Temptation. Een van de weinige personages die wel dat tragikomische heeft, mijns inziens. De rest is gewoon tragisch. Van de 4 seizoenen die de film laat zien vond ik de laatste dan eindelijk wat humaans hebben (want dat ontbreekt hier mopper ik) daar heeft Mary dan eindelijk een normale dialoog met een verse weduwnaar, 2 mensen die elkaar even nodig hebben, ipv 1 die wanhopig bij een ander in t gevlei probeert te komen. Het valt niet te ontkennen dat je toch dingen leert van een film als deze: zeg nooit tegen iemand 'dat je er altijd voor diegene bent als je ze nodig hebben om hun hart uit te storten', als je zo'n speech/geste moet uitspreken om het duidelijk te maken, weet je dat ie eigenlijk vruchteloos is. In een échte vriendschap kunnen zulke dingen onuitgesproken blijven.

The Next Three Days
Ik vluchtte maar snel in genrefilm vermaak. Geen psychische gevangenissen maar reeele, waaruit je met heel veel gedoe kan ontsnappen! Kelly van Donnie Darko lijkt het nog kwijt, maar Haggis neemt hiermee toch revanche op die vreselijke Irak-film. Ook al dondert hij hier (wellicht door financiers afgedwongen) in een Hollywood-valkuil. Maar het eerste uur is prima. Dankzij de betrouwbare Russell Crowe. Tekenend is hoe die erbij zit helemaal in 't begin bij de rechtszaak (moord!) tégen zijn vrouw (is weer 'ns wat anders, niet zélf onschuldig als in Dark Passage, maar vertrouwen hebben dat een ánder onschuldig is). Maar goed, Crowe zit daar dus, strak, gespannen, haast autisch en ik denk: A Beautiful Mind! En jahoor binnen no time raakt hij weer geobsedeerd, als een Don Quichote (de film maakt zelf de vergelijking) en ook de wanden van zijn huiskamer raken weer vol briefjes, papiertjes, kaartjes, etc. Helaas blijft de film niet op dat waanzin-leven in eigen realiteit spoor, want hoe harder Crowe werkt aan de gevangenisheist, hoe zekerder je weet dat het gaat lukken, en áls het lukt moet zijn vrouw (Elizabeth Banks) volgens de wetten der Hollwood-logica wel onschuldig zijn. (Anders zou wetteloosheid regeren) Dus doet de film in de laatste vreselijke 20 minuten nog genoeg om die 'ok het is terecht'-gedachte in het hoofd van de kijker (en de agenten) te planten. Jammer, want even daarvoor zit net na de mooiste digitale auto-stunt het Europese melancholische einde, waar Crowe en vrouw uit zitten te puffen voor hun auto en je weet; ze hééft het gewoon gedaan. Opmerkelijk terzijde is nog Haggis voorkeur voor muziek van Moby. Maarliefst 3 liedjes (2 pompend in de build-up naar de ontsnapping) van diens Wait For Me album, en ze werken ook nog 'ns. (Ik dacht zelfs even Lou Reed te horen, waar het dus die kale was). Beter geslaagd dan de rest van de soundtrack, van Elfman nota bene..!

overigens krijgt de vrouw van Crowe in die film dus levensslang voor een enkelvoudige moord, waarvan je je kan afvragen of 1) een mooie blonde vrouw zonder strafblad werkelijk dat zou krijgen 2) of een béétje advocaat er geen doodslag (4 jaar cel ofzo) van had kunnen maken.

The Color Of The Pomegranates
Nu merk je hoezeer The Holy Mountain eigenlijk parodie en pseudo-religieus was. Dit is de real orthodoxe shit, en ook zonder de gore natuurlijk. (Al lijkt er even een lam te worden geslacht, maar dat blijft ook buiten beeld) De plaatjes zijn wel even mooi, al had ik hier te maken met een behoorlijk lo-fi rip. Veel prachtige hoedjes en mysterieuze mensen. Ik verwachtte elk moment dat ze van die Soefi-rondedansjes gingen maken. Maar daar doen christenen misschien niet an. Merkwaardige gewaarwording, ergens in de film bungelen monniken aan de touwen tijdens het luiden van de klokken, en die Snickers (of wat was het)-reclame leek ineens heiligschennis. Ja The Color of The Pomegranates weet religieuze vervoering hypnotiserend over de kijker over te brengen, maarrrr dat wil verder niet zeggen dat ik ook maar iets van de film heb begrepen. (Als ik niet van tevoren had gelezen dat dit een symbolische verbeelding van een dichtersleven was had ik dat ook niet gezien)

Copacabana
Mooi voorbeeldje van een in het hart hele lieve, goede film, die door een gebrek aan substantiele bijrollen uiteindelijk toch in 'heel aardig maar had beter gekund' blijft hangen. Jammer, want Isabelle Huppert is - het is bijna een cliche - weer bijzonder goed op dreef. Zij speelt een flierefluitende vrouw van vijftig, die haar hele leven gevlinderd heeft (sterker nog ik kreeg even 't idee dat ze misschien zelfs prostituee was geweest). In elk geval heeft ze altijd impulsief geleefd, verhuizend van land naar land en van baantje naar vriendje. Ondertussen heeft ze wel een dochter (óok een mooie rol van Lolita ...) die zich inmiddels een beetje (maar niet helemaal!) van haar heeft afgekeerd. Een mooie spanning tussen de 2, met een paar hele goede scenes, o.a. als gekke ma tijdens een etentje ineens 2 zwervers-krakers van straat heeft geplukt. (Nutteloze rebelsheid zegt dochter, je stopt mensen te snel in hokjes zegt ma) Inmiddels zit Huppert in Oostende, waar ze voor een baantje als een soort makelaars-propper is geronseld. (Klein foutje is dat de reis van Frankrijk naar Oostende niet even in een minuutje of 2 is uitgesponnen, gaat heel even te snel) In Oostende beginnen de cliches toe te nemen, met een bitcy bazin, sullige collega's én die redneck van Moscow, Belgium die zijn rol in 't klein nog even overbodig over mag doen. Uiteindelijk doet Huppert weer gewoon zoals altijd haar eigen zin, en voor een keer pakt dat goed uit. Copacabana-stijl. De grauwe film is gelardeerd met leuke Braziliaanse deunen, een slim en leuk werkend contrast. (Afgemaakt in een grappig einde) Degelijke Franse kwaliteit dus, dat zeker.

Spellbound
Ach ja psychoanalyse, was het maar zo dat elk psychisch ongemak te herleiden valt tot een traceerbaar jeugdtrauma. In de psychoanalyse gaan mensen ze waarschijnlijk zélf verzinnen (en als dat nou zou werken). In de jaren '40 was het kennelijk hip, met Hitchcock himself die er een hele film overmaakt, inclusief beroemde (maar eigenlijk vrij korte) droombeelden van Dali. Leuker is de dokter (frigide met bril, what else) Ingrid Bergman. Een plaatje. Nóg leuker is Gregory Peck in een van zijn vroege rollen, jong en fragiel nog, dat past precies want hij speelt een bipolar winning patient. Dokter en patient krijgen wat, eigenlijk al in de eerste 15 minuten ofzo, en die zijn ook het beste. Niet in geringe mate dankzij de meesterlijke soundtrack van Miklos Rosza. Sentimenteel zwierend, met de verliefde Bergman dwalend door de gangen van de instelling. Onbewust op weg naar Peck. De rest van de film zijn de 2 op de vlucht, ondertussen babbelend richting het hart van Peck's trauma's.

We're No Angels
Misschien begin eraan te wennen, die milde voor alle leeftijd-humorstijl van het oude Hollywood. Van de films die ze op BBC tussendoor om half 2 uitzenden ofzo. Net als bijvoorbeeld The Trouble With Harry is dit een milde klucht, en dan nog wat beter, misschien dankzij de dikke sentimentele kerstkrans die de film om heeft? Ik heb in elk geval harder en vaker gelachen. Bogart, Peter Ustinov (beetje goedmoedige Poolse bouwvakker meets Robert Vuijsje) en Aldo Ray (gravel-voiced David Beckham) spelen op geweldige zwierende schertsende wijze 3 schelmen op Devil's Island (niet zomaar daar natuurlijk) die een levenslange gevangenisstraf uitzitten op het boeveneiland, maar ter gelegenheid van kerst de benen hebben genomen om (zonder dat ze het zelf hebben gepland) eens als 3 oude wijzen (of engelen) wat goede daden te verrichten. Al hebben ze daar wel de giftige hulp voor nodig van vrind Adolphe, een slang in een kooitje, die heel terecht nooit in beeld verschijnt, wat 't extra grappig maakt (aangezien de helft van het plot om het beestje draait) Ja zo Disney-familiefilm dus eigenlijk. Al vallen er dus wel dooien! Prachtige manier van expositie geven heeft de film ook als de 3 boeven op het dak van een huis zitten (zogenaamd om het te repareren) en door de ramen naar binnen gluren waar de rijke familie wordt geintroduceerd die uiteindelijk 'geholpen' gaat worden. Een oenige koopman, zijn prachtig zingende vrouw, en zijn nog mooiere dochter. Allemaal goede mensen, die wel een kerstdinertje verdienen (inclusief samenzang van Bogart en co, jaja!) Tegenwerking voor al dit geluk komt van een gierig oompje (Scrooge zeg maar) en zijn uiteindelijk even verdorven zoon. Half keer raden hoe het met die 2 afloopt...

Die opmerking dat het een poetische interpretatie is lijkt een beetje een excuus wat toegevoegd is toen de censor eea onbegrijpelijk had verknipt. In de bonus wordt een opmerkelijk aards en lineair verhaal verteld/gereconstrueerd.

haha, zo zie je maar de censuur houdt WEL van avant-gardistisch experimentele films, ze maken ze zelf(s)

:D

Ja, onvrijheid en creativiteit gaan prima samen. :)

Where The Wild Things Are
Had stiekem gehoopt dat hij goed zou zijn en de eerste 10 minuten dacht ik "whoah, dit wordt Eternal Sunshine of the Spotless Mind jr." maar uiteindelijk verzandt de film in een mislukking. Grootste mankement: ritme. De film is wat dat betreft een ramp. Ik vermoed een probleem van adaptatie van een boek dat toch al vrij kort is (Max gaat in fantasie naar een eiland, feest met wat monsters, wordt boos op de monsters en gaat naar huis. Einde) gecombineerd met een eerste versie die verknipt moest worden omdat het testpubliek huilen de zaal uitkwam. :) Nee, dit is lachen. Depressieve monsters doen maar wat, zijn niet grappig, houden oeverloze gesprekken (maar goed, ze zijn natuurlijk allemaal aspecten van Max, die niet blij is.) Jammer, er zat toch ergens een soort Introducing Animal Collective film in.

Up In The Air
Amerikaans moralistisch vakwerk. Het eerste half uur of zo vond ik fascinerend, bijna Ballard waardig zo'n leven-in-beweging. Maar er moet wat met die man gebeuren en dus kiest de film de gemakkelijke weg: hij mist familie. Foei. Vroeg me ook af of we van iemand anders dan Clooney die rol van ontslagman zouden accepteren, hij blijft toch de toffe peer. En ook: heb ik nou zo'n verwrongen beeld van Amerika? Want al die mensen die ontslagen worden doen zo Europees teleurgesteld, dat is toch The American Way? Mobiliteit, kansen, etc?

helemaal eens met de Wild Things analyse. waren de monsters in het boek wél grappig trouwens? of ook gewoon vervelend.. ik weet het niet meer.

WTF momentje. Lars Ulrich (ja die, dé) gaat Joris Ivens in een film spelen !?!?!?! :)
leest er bij de buren over (Lars Ulrich, actor)

deze foto kijken is eigenlijk genoeg
http://27.media.tumblr.com/tumblr_liihxasUad1qzpiyuo1_500.jpg