Filmforum

2 boven Thai Body Massage eigenlijk, daar gaat m'n joek

The Petrified Forest
Lieve kluchtige jaren 30-voorloper van de noirs, overduidelijk gebaseerd op een toneelstuk vol gebabbel. Een soort dorpsversie van het zeer vergelijkbare Key Largo. Niet alleen om de aanwezigheid van Bogart (hier nog in zijn oude rol als schurk) maar ook omdat een groepje mensen op een afgelegen locatie door wat gangsters in gijzeling wordt gehouden. Die gijzeling is hier dus bijna gemoedelijk, met gediscussieer over vergane dromen en liefdes. Spil van het verhaal zijn de aristocratisch uitziende Leslie Howard en Bette Davis. Die laatste speelt een van haar schattigste rollen als, komt ie weer, serveerstertje. Niks van haar latere bitchy-heid. Zij droomt slechts van Frankrijk en poezie. Nu is er toevallig ook een dolende dichter/bleeke jongeling aan komen waaien. Howard dus, als mislukte Piet Paaltjens-bohemien, mislukte alles eigenlijk, die een beetje met het meisje flirt en haar prompt het hoofd op hol brengt. (Het lijkt bijna niet eens zijn bedoeling) Hij wil eigenlijk alleen nog maar dood en daarbij komen scrubby Bogey en zijn gang van pas... Die Leslie Howard is trouwens een gedenkwaardig figuur, met een bizare Tweede Wereldoorlog dood.

Secret Honor
Hier merkte ik vooral hoe toegankelijk Frost/Nixon was gehouden. Ik weet niets van Nixon en toch was die film eenvoudig te volgen. Secret Honor gaat echt diep, vol namen van congresleden (vooral door Dick gehate joden, met name die 'smeerlap Kissinger die de nobelprijs kreeg'). Bovendien voegt Secret Honor er ook nog een uitgebreide fictieve laag aan toe, bijna Oliver Stone-achtige speculatie over hoe Watergate écht in elkaar zat. (Iets met heroine, en dure denktanks, Bonesman achtige sektes, de Club van 100, etc.) Nu vergeet ik te vertellen dat Secret Honor een film is met precies 1 rol en 1 monoloog. Philip Baker Hall speelt in regie van Altman de voormalige president, die nu al schreeuwend en zuipend in een 90 minuten lange monoloog zichzelf probeert te verklaren en te begrijpen. Om de 4 woorden een scheldwoord (dat wordt steeds grappiger) en af en toe overmand door emoties, die ook de kijker soms bevangen. (Nixon denkt aan de Kennedies en zijn eigen broers en zijn moeizame Quaker-jeugd). Kortom een lach (want het is ook nog eens erg grappig) en een traan. Lijkt dus een prima film maar al die complimenten gelden vooral de eerste helft. Want in de tweede helft werd het plots wat vermoeiend en raakte ik, als gezegd, wat afgestompt door alle namen.

Altiplano
Van het Belgisch/Britse (of Amerikaanse?) duo Brosens/Woodworth die eerder het interessante Mongools/Chinese tripje Khadak maakte. Altiplano brengt weinig anders, maar verplaatst de mooifilmerij en arty plots naar de hoogvlakten van Peru. Daar treffen we het 'aardappelmeisje' van The Milk of Sorrow, waarvan je je hier af gaat vragen of ze eigenlijk wel kan acteren. Veel geschreeuw en breed uitgesmeerde emoties hier. Haar echtgenoot in spe overlijdt, zoals het hele dorp met mysterieuze kuren te maken heeft. Veel oogproblemen en dat allemaal nadat in een processie een Mariabeeld kapot is gevallen. (Het wordt nu door een blinde ziener gelijmd) Dit is allemaal heel erg Saramago natuurlijk. En ook wel wat afgezaagd qua symboliek. Het westerse counterpart van het Peruvaanse meisje wordt gevormd door een Iraans-Franse vrouw, getraumatiseerde oorlogsfotograaf, die ook haar man verliest (Olivier Gourmet in een voor zijn doen nikserige rol). Hij is, jawel, oogarts, en werkt bij de indianen, die 'm niet moeten. (Dat is zacht uitgedrukt) Al deze sfeer-lijntjes zijn door elkaar gemixt, en worden afgesloten met de grootste tranentruc. Gorecki's Song of Sorrows. Begeleid dat met slowmo beelden van verdrietige vrouwen, processies en mannen met hoeden en je hebt de kijker tuk. Maar dat is wel zo'n beetje het enige moment hier.

It's All About Love
Even diep inademen, moet ik nog wat tikken over deze vorm van ramptoerisme. It's All About Love is bedroevend slecht, een soort van sci-fi van Vinterberg, met hopeloze dialogen, hopeloze stemmen zelfs (zo nep dat ze allemaal wel achteraf gedubt lijken). Het verhaal is een chaos, net als de wereld in de film overigens, een nieuwe ijstijd valt in, in Uganda stijgen de mensen op (letterlijk) en in New York vallen mensen dood op straat uit eenzaamheid, met al deze quatsch wordt overigens níets gedaan, net zoals met de cameo van Sean Penn die de boel vanuit een vliegtuig analyseert. Al met al komt dit neer op een soort mislukte Los Amantes del Circulo Polar-weirde romance. (Met vleugjes van The Prestige en Southland Tales waanzin). Joaquin Phoenix met vierkant hoofd en Roger Federer smirk speelt een Poolse kerel (het raadselachtige overbodige accent houdt ie alleen in 't begin aan) die getrouwd is met een kunstschaatster (Claire Danes). Hij komt naar New York om haar de scheidingspapieren te laten tekenen, maar verzeild in een poging tot Lynchiaanse waanzin in een plot met dubbelgangers. Het meisje wil stoppen met schaatsen, dus staan er vervangers klaar. Dit lijkt eigenlijk helemaal niet zo'n ramp, maar de film doet alsof dit doodeng + reuze-ingewikkeld is. Heb geen zin meer om hier over na te denken, maar een typerend feitje nog noemen, dit is zo'n film waarin de helft van de dialogen te uitleggerig is, maar nagenoeg aan 't eind een van de personages plots nog familie blijkt te kunnen wezen.

Amer
Zonder ondertiteling, maar van de karige tekst is een gedeelte oon nog Spaans en van het Franse deel verstond ik slechts een fractie meer. Echt belangrijk is het niet, want het gaat om de plaatjes. Zoals gezegd veel giallo maar of je de film alszodanig zo kunt noemen weet ik niet zo goed. Muziek van Nicolai, Morricone en Cipriani, een gemaskerde scheermesmoordenaar en een iets speciefiekere to to the hat aan Suspiria, maar het verhaal zelf (voor zover je daarover kunt spreken) is wat kunstzinniger. Het is geen whodunnit, meer psychologisch. Maar wat een beeldenpracht en sfeer.

Carlito's Way
Vermakelijke poging tot een soort Goodfellas-epos, van De Palma, die met Pacino natuurlijk ook al Scarface had gemaakt, dus niet dat het nou zo'n onbekend terrein voor hem was. Maar Carlito's Way is voor mijn gevoel niet al te serieus bedoeld, het is een uitzinnige operette-versie van de gangsterwereld, waar iedereen 't er lekker dik bovenop legt. Al Pacino zelf als de martelaar, de man die zijn leven probeert te verbeteren. Maar vooral de uitzinnige bijrollen, Sean Penn als Joodse advocaat met extreem Art Garfunkel-kapsel, ik herkende 'm pas na een half uur. Ook Viggo Mortensen steelt in een enkel scenetje nog even de show, als aan een rolstoel gekluisterde voormalige gladjakker. 'I need to use diapers, maaaaan'. Van mij had de nemesis van het verhaal, een jong Puerto Ricaantje die de boel over wil nemen nog wel wat meer screentime mogen hebben. Zeker als je ziet wat voor cruciale rol hij aan 't eind speelt. De Colombiaanse acteur die hem speelt doet 't in elk geval ook goed. Wat minder is het love interest aspect van het verhaal. Pacino komt uit de gevangenis en zoekt zijn oude vlam op, in een van de mooiste scenes koekeloert hij naar haar als ze binnen ballet danst. (Er klinkt een tranen-aria) Maar zij is nog altijd een jong ding, terwijl Pacino doet alsof de tijden totaal veranderd zijn. Nu heeft ie ook maar 5 jaar in de gevangenis gezeten, ik had daar zeker 10 jaar van gemaakt. Maar dan had de actrice misschien door een dertiger gespeeld moeten worden, en dat ging natuurlijk niet. Jammer. Hoewel je weet hoe het gaat eindigen is vooral het laatste kwart goed, als Pacino inmiddels achterna wordt gezetten door een groepje Italianen (waaronder een die op die Snor van Cassavetes lijkt) De hele structuur van de film doet me trouwens denken aan hiphop-epos A Prince Amongst Thieves, van Prince Paul... Zal wel invloedrijk zijn geweest (de film dus he)...

George Washington
Nu begreep ik All The Real Girls ineens, het maakt de film niet beter, maar ik zie wat de regisseur probeerde. Hij verplaatste zijn randfiguren naar een iets geliktere Hollywood-romance en een 'lichtere' setting. (Misschien wel letterlijk en figuurlijk, weg van Afro-Amerikaans zuidelijk Amerika).. Maar daar werkt 't niet, en hier zonder meer wel. George Washington heeft zelfs wat van Honey (Bal) die Turkse hit van vorig jaar. Zelfde fenomenale gouden gloedvolle cinematografie en ook zeer sterk gefocust op de kinderblik. (Al is het hier een groep jongeren, ipv 1) Maar Honey is een plattelandsfilm en uiteindelijk ga ik natuurlijk keihard voor die Gummo-urban desolation van verlaten treinstations en armoedige autosleutelaars. George Washington is een dromerig geheel van korte monologen, nog kortere dialoogjes, en kleine en grote rampen. Een jongen wordt een held, als hij een jongen van de verdrinkingsdoor redt, terwijl hij eigenlijk verantwoordelijk is voor de dood van een ander. George Washington is ongrijpbaar als film, maar illustratief is bijvoorbeeld dat ik ergens bijna vol schoot van wat beelden van lege (!!) zwembaden.... Tja. :)

Sei Donne Per L'assassino
Smack that bitch up! Je mag best een beetje om giallo lachen, toch? Ik vond het in elk geval steeds komischer worden. Een echte stripheld met masker die de dametjes van een modehuis stuk voor stuk op gruwelijke wijze afslacht. Ja, hier werd de slasher en martelfilm uitgevonden. En hoe mooier het meisje hoe gruwelijker de dood. (Nonsens, maar leuk om te zeggen) Als je trouwens eerst iemand verdrinkt, en je snijdt daarna nog d'r polsen open, lijkt dat dan op zelfmoord? Ik bedoel, het hart pompt niet meer, hoeveel bloed komt er dan nog uit? Iets voor de medici. (Nog daargelaten dat van verdrinkingsdood je gezicht wellicht paars wordt) Naast al dit gehak, heeft de film ook nog duidelijk een Hitchcock-tintje, met Freudiaanse sensualiteit, Marnie-achtige meisjes met dagboekjes in handtasjes. Dat soort dingen. Wo ist der Tagbuch schrijft Het Masker. Dit was een Duitse productie, die ik in Italiaanse dub keek, terwijl ik achteraf gezien ook wel benieuwd was naar de Engelse, ik las dat de mannenrollen daar allemaal door 1 (!) voice actor werden 'gespeeld'. Qua oplossing van dit mysterie dacht ik heel lang op het goede spoor te zetten (Truffaut's de Bruid moordt in het zwart) Maar ook zij blijkt aan het eind een slachtoffer. Toch iets minder vrouwonvriendelijk dan ik dacht.

oh en Carlito's Way had ook wel Carlito's Dutch Angles genoemd kunnen worden. moet je toch als cinefiel effe opmerken voor die nerdpoints.

Carlito's Way vond ik als ik me goed herinner de eerste 20 minuten erg goed, daarna kakte hij gigantisch in. Destijds zaten De Palma en zijn journokornuiten zo op te scheppen over de scene in het station dat hij van te voren al waardeloos was.

oh, ze hadden gelijk ;) Collateral-metro stijl en liggend op de roltrap, und so weiter.

terzijde: gisteren nog een Lolmar, de NOS met de gebruikelijke 90 minuten lange ode aan Barcelona en een einduitslag van 2-1 voor 'het andere team'. NOS: wie waren dat eigenlijk? ;)

;) Ik ging even kijken toen Van Persie had gescoord. Niet dat ik me veel illusies maak. Wenger kennende gaat hij duf de deur openzetten in Neu Kampf, uitslag 4-0.

Bij een halfjaarlijks proefabonnement het Volkskrant Coen Brothers boek incl. 14 DVD's ontvangen.

Blood Simple eens gekeken, ik dacht deze film niet kennen, maar had hem al wel eens gezien, nooit beseft dat het een Coen Brothers film was.
Was weer genieten, geweldig plot en voor het eerst in lange tijd weer eens een film gezien waarin niets voorspelbaar is...nou ja tot op zekere hoogte natuurlijk, ik had de film al eens gezien.

The Man Who Wasn't There viel wat tegen, solide maar te strak in pak, wat te gesctructureerd - wat de film tegelijk ook weer goed maakt natuurlijk, het hoofdpersonage in beschouwing genomen...of juist niet? de droogkloot probeert immers zijn eentonige bestaan wat te doorbreken...ik ben er nog niet uit.

Ah, daar gaat het gedroomde verjaardagskado voor mijn broer...

geef 'm een duoticket voor True Grit, is ie ook weer compleet.

Blood Simple heeft het beste gebruik van zoemende insecten ever.
The Man Who Wasn't There begint heel fascinerend in mijn herinnering, maar raakt dat al snel kwijt. (of ik kon t gewoon niet meer volgen)

moet ik nog 'stannen' hier voor The Hudsucker Proxy?

wat bedoel je met 'stannen'? of stel ik nu een domme vraag?

nee is niet dom, ILX-slang, representen zeg maar, fan van zijn, 'verdedigen in de discussie' zoiets. :)

Ah ok :)
Ik ben al fan van The Hudsucker Proxy, dus dat 'stannen' kun je laten :)

gheh, ja zoiets dacht ik al en dat ik die film gaaf vind had ik ook al eindeloos ter berde gebracht zeg maar ;)

'ten berde' :P zie je ik kan beter ILX termen gebruiken

Opvallend overigens hoe trouw de Coens bij de verfilming van True Grit zijn gebleven aan de bron. Niet dat ik het boek van Charles Portis ooit gelezen heb, maar de eerste verfilming uit 1969 hevelt ook dialogen letterlijk over, zelfs dialogen waarvan ik had verwacht dat ze alleen maar door de Coens verzonnen hadden kunnen worden, zoals de lange, complexe zakelijke discussie tussen meisje Mattie en de handelaar. Ook het typische Coen-personage van de vreemde man die constant dierengeluiden maakt, komt in de eerste verfilming voor. De korte rol van de man met de kogel in zijn been, wordt in versie uit 1969 gespeeld door Dennis Hopper. Robert Duvall is bendeleider Lucky Ned Pepper.

Volgens sommige mensen lijkt actrice Kim Darby (Mattie in de eerste verfilming) op Justin Bieber, terwijl ik juist moest denken aan een jonge Thurston Moore:
http://www.xs4all.nl/~gert01/truegrit1.jpg http://www.xs4all.nl/~gert01/truegrit2.jpg

Op Net 5 start nu de symphatieke film I.Q.

sympathiek...

Poetry (Lee Chang-dong)
Zie voorpagina.

Les herbes folles (Resnais 2009)
Film die me zelfs op meta-niveau (Kijk mij eens lekker genre-benden!) niets wist te imponeren.

Des hommes et des dieux (Beauvois, 2010)
Tragisch verhaal en goed geacteerd. Zag ‘the fuss’ niet zo.

Honey (a.k.a. Bal; Kaplanoglu, 2010)
Dee me denken aan Bes Vakit en Kasaba, twee andere Turkse films die me heel weinig deden. Weinig dialoog, archetypische verhoudingen, veel natuur. Begrijp het idee, maar het raakt me gewoon niet. Turkse cinema is voor mij vooralsnog “Nee, behalve de stedelijke drama’s van Ceylan”.

The king’s speech (Hooper, 2010)
Formule-film volgens een boekje, waardoor je het heel erg zit te kijken als een variatie op hetzelfde voorspelbare thema. Wordt gered door de acteurs. En het heeft wel wat dat het grote moment van de film niet gaat over de vraag of team A de wedstrijd wint, advocaat B de verdachte vrijkrijgt, invasie C de oorlog kentert, maar over de vraag of koning D zonder stotteren de speech doorkomt.

Animal kingdom (Michod, 2010)
Australische film over jongen die na de dood van mijn moeder gedwongen wordt aan te sluiten bij het criminelere deel van de familie. Zonder dat ik mijn vinger erop kan leggen zou ik dit - ook zonder de accenten – kunnen herkennen als Australisch. Beste film van de week. And it has Ludo written all over it ☺.

oh ja Animal Kingdom, daar waren ze in FilmComment begin vorig jaar al in superlatieven over bezig. (Amerika loopt onhandig ver voor soms, want ik de film ongezien allang weer vergeten)
Michod zo'n beetje het grootste talent van onze tijd, in die trant. ik ben benieuwd :)

Sei donne per l'assassino
Volgens de dvd doos is Italiaans de originele taal. Maar goed, dat werd allemaal nogal eens internationaal aangepakt en hoofdrolspelers Eva Bartok, Mary Arden, Thomas Reiner en Cameron Mitchell zijn aan hun namen te zien geen Italianen en zullen wellicht in hun eigen taal geacteerd hebben. Anyway, nog wel iets opgevallen aan de kleuren, compositie, uitsnedes, cameravoering, styling, decors, etc, Ludo? ;)

heheh, nouuu, ik lette alleen maar op de donnas natuurlijk. ;)

maar de opening met het klapperende uithangbord is wel Burtonesk, en een mooie cirkel naar het einde.

Die donna's waren toch deel van een compositie, dude. :)

oh ja en van de uitsnedes.

Little Big Man
Pijnlijk overgewaardeerde picareske western, ik zal wel weer geen gevoel voor humor hebben. Maar Little Big Man bestaat vooral, zoals de titel al een beetje voorspelde, uit grapjes rond hoe klein Dustin Hoffman wel niet is... Hij speelt zowel de 122-jarige als de pakweg 15-jarige versie van zichzelf; in die laatste hoedanigheid zit hij bij domineesvrouw Faye Dunaway in de badtube, wanneer zij hem op alle plekjes wast en dingen zegt als 'oh but you áre a well grown man'. Dat soort humor dus. Little Big Man Dustin is opgegroeid bij de indianen, maar heeft ook een fascinatie voor een Nickelback-achtige yankee-generaal. Hij switcht de hele film kanten al naar gelang de omstandigheden. De grapjes bij de indianen zijn ietsje leuker. Alhoewel, er is een running gag rond een gay indian. 'The indians called him homoni' there's is no good english word for it. Wél best geinig is de oude geile chief, die allerlei visioenen heeft (of probeert te hebben). Dustin: grandpa what are you doing. 'Quiet the ponies are trying to tell me something'! Mel Brooks maakte ondertussen aantekeningen voor zijn Blazing Saddles denk ik, en hij wist het wel te comprimeren tot acceptabele lengte. Want Little Big Man duurt honderd-vier-en-veertig minuten. U leest het goed. Ellende :)

Rebel Without A Cause
Klassiekers waarvan het schandalig is dat je ze nog niet gezien hebt part 83. Dit is een prima film, maar ik had er eigenlijk nog meer van verwacht, dat krijg je ervan.. Zeker bedenkende dat de regisseur Nicholas Ray is, zou dit zeker niet tot zijn beste werk rekenen. Was ook 100 jaar geleden dat ik James Dean in een film zag. (Hoeveel maakte ie er sowieso? Nou ja minstens 2, East of Eden, een pruttige Steinbeck-bewerking) In Rebel bewijst ie zijn faam, Marlon Brando-stijl. Expressieve goede kop. (Hij is dikker dan ik zou verwachten, maar dat kon in de fifties misschien nog gewoon) De gezinssituatie van de rebel komt me wel bekend voor, maar daar moet ik maar niet te diep op in gaan. In elk geval heeft ie wel redenen om zich als een losbandige idioot te gedragen. Maar dé held van Rebel Without A Cause is natuurlijk Plato, die James Dean ziet en verliefd wordt en de rest van de film als een groupie achter hem aan rent. The Rebel heeft nauwelijks ook voor de arme Plato, misschien wel iets te weinig, ik bedoel gelijkwaardigheid zou niet passen, maar had graag gezien dat Dean hem ook nog een beetje nodig had. Nu is het wel erg eenrichtingsverkeer. Het personage van JD heeft enkel (en logischerwijs) vooral oog voor Natalie Wood, het pronte meisje van 16 dat tijdens de film ook nog even door enfant terrible Ray (43) versierd werd. Off with my head trouwens als dit niet een van Todd Solondz favoriete films is, niet alleen door de gay subtext, maar ook en vooral door het bittere cynisme van de suburban middle-class beslommeringen.

Sunshine State
Was alweer een tijdje geleden dat ik een Sayles zag, er veranderd nooit wat bij die man, maar dat geeft niks. Ik draai het riedeltje met plezier af. Sunshine State is gewoon weer Altman-mozaiek zónder actie. Dat was iets wat mis ging in een andere recente Sayles, het zelfs qua titel vergelijkbare microcosmos-werkje Silver City. Als altijd bevat deze Sayles weer een paar verhaallijntjes teveel, iets wat wel zou werken in een boek (Sayles is ook romancier, schreef ie niet eerst al zijn scripts als romans.. nou ja) In dit geval had ik het lijntje rond een wat ouder echtpaar geschrapt, die het lokale kuststadje waar alle personages zich bevinden proberen te promoten met piratenparades en allerlei meer schimmige deals rond investeerders. Sayles wilde ze waarschijnlijk niet schrappen voor 1 geniaal shot waar de man als een soort zelfmoordterrorist omgordeld met pakketjes corrupt geld op het toilet zit. Niettemin gebeuren er interessantere dingen elders. Een Afrikaans-Amerikaans echtpaar keert na jaren terug, op bezoek bij (schoon)moeder. Daar borrelen conflictjes uit het verre verleden, maar is er ook een nieuwe verre jonge neef die wel wat gezinsliefde kan gebruiken. Zeker de moeder vs. dochter strijd is interessant, met goed spel van de Mo'Nique achtige echtgenote. Familieproblemen vormen sowieso het hart van het verhaal, want we volgen ook de dochter van een lokale motelier, die inmiddels het establishmentje (tegen haar zin) voor haar blinde, oude pa runt. Ze is ontevreden, ze lijdt in stilte, typisch Sayles, het is geen Groot Lijden, maar gewoon de kleine tegenslagen van het leven die je gemaakt hebben tot wat je bent, zo loopt er ook nog een mislukte football-speler rond. Mooi.

Scott Pilgrim Vs. The World
Eerste 20 minuten erg om gelachen, daar beter dan het verglijkbare hysterische Kick-Ass, maar die laatste is toch wat consistenter geloof ik. Of Scott Pilgrim wordt gewoon een beetje saai. En dat ondanks de overdosis effecten en meta-humor. De film is 1 part The Warriors (comic book references en deze is wél echt op een graphic novel gebaseerd) en, nog veel leuker, computerspelletjes. Scott Pilgrim loopt door zijn leven als ware 't een 'alles in 1' computerspel. Er zijn referenties aan rpg's (continu statistieken in beeld) platformgames (muntjes uit verslagen vijanden en 1UP's!) en knokgames. K.O. brult Bill Hader, The Voice. (Vast ook van Tekken, in elk geval in die stijl) En dan zijn er nog een hele stoet aan geweldig leuke bijfiguren. Anne Kendrick als bitchy zusje die de arme Scott (Michael Cera trouwens) op de huid zit. En nog leuker, Kieran Culkin, dé held van de film, als zijn homoseksuele roddelende roommate. Ook de bandleden van Cera (hij speelt bas, kom maar op met die Guitar Hero grappen) zijn geinig, vooral de norse droogkloterige redhead drummer chick. Allemaal leuk toch, zou je zeggen, maar waar de film de mist in gaat is de hoofdpersonages. Die zijn namelijk net zo flat als de rest. De film draait om Scott's nieuwe vlam, en de pogingen haar exen te verslaan... Maar Scott blijft de hele film een wimp ('you're complaining about mé gaying up the place zegt Culkin) En het wordt nooit duidelijk waarom die meid nu al die moeite verdiend. Eigenlijk wel logisch eigenlijk dat in een computerspelletjesfilm er geen enkel momentje van geloofwaardige chemie/romantiek is. Dat heb je in die tussenfilmpjes op de Xbox ook niet. Nerdfantasietjes he.

die Little Big Man beschrijving kan toch eigenlijk niet zonder dit plaatje

http://3.bp.blogspot.com/_CSxvZqF0BqQ/TKmc45LmH5I/AAAAAAAABA0/_UPi3uGX8hY/s1600/little+big+man.jpg

artikel over Enter The Void op de voorpagina.
(een beetje een film die verbeeld hoe Ricco zich voelde ijlend in doodsnood na die mislukte bloedtransfusie)

Enter The Void
Zie voorpagina Subs.

Deux Hommes Dans Manhattan
Kennelijk was JP Melville zo onder de indruk van New York, dat hij prompt zijn gevoel voor timing verloor. Deux Hommes is een rommelige, eigenlijk gewoon matige noir - een curiositeit - waar de afzonderlijke elementen dan weer wél leuk zijn. Op de bonnefooi geschoten in New York (altijd mooi die docu-stijl) en met Melville zelf (eigenlijk helemaal geen acteur) in een van de 2 hoofdrollen. Tekenend voor het haperende ritme is meteen al het begin, waar we eerst een filosofische intro van een daarna niet meer terugkerende voice-over over de Verenigde Naties horen, om daarna in feite opnieuw te beginnen, met een nieuw langdradig intro, waar we kennismaken met Melville de journalist. Twee halve starts maakt geen hele zeg maar. Een of andere Franse diplomaat is niet op een VN-stemming verschenen en de Franse ambassade vraagt aan journalist Melville of hij niet in shabby Manhattan kan gaan zoeken, Melville neemt een Kevin Bacon-achtige sleazy fotograaf mee, die gedurende film zelfs in hectische momenten tijd vind om nog wat sterke drank naar binnen te gieten. Dit is dan weer wel leuk natuurlijk, en bij elke 'dame' (spreek t uit met een Fransoos-Engels accent) wordt de sfeer van de film ranziger. Eerst nog brave minnaressen van de diplomaat, maar dan een stoned Marilyn Monroe-achtig hoertje, om te eindigen in stripclub. Waarmee krijg ik die Amerikanen nou nog op de kast, dacht Melville, eureka, naakte Afrikaans-Amerikaanse danseressen! (Wel fraai altijd, zwartwit nudity, maar ok ik moet niet op de cinemaniac die Bette Davis adoreerde beginnen te lijken) Maar als de zoektocht van de twee Fransen om is eindigt alles stiekem toch met een anti-climax, en dan heb ik 't nog niet gehad over het hilarisch-neppe spanningselement in de vorm van een achtervolgende auto, die elke keer met een hoop orkestkabaal wordt benadrukt. En dat terwijl zelfs een naïeve kijker als ik al in de 4e minuut door had wie daar in zou zitten...

Brink Of Life
Van tevoren dacht ik, moet het nou niet eens klaar zijn met die Bergmans. Maar toch blij dat ik 'm gekeken heb. Al blijft een feit; gottegot wat heeft die man een wereldbeeld zegt. Bijna gênant pessimistisch. Brink of Life gaat over de 'maternity ward' van een ziekenhuis, een plek of joy toch meestal zou je denken. Maar laat het maar aan Bergman over om het Grote Lijden ook daar plaats te laten vinden. En natuurlijk wordt het meest vrolijke hoopvolle personage rücksichtslos afgestraft. Het doet de kijker pijn, maar aangrijpend is het ook. En de cirkel is mooi, want de film begint ook al met een arme lijdende vrouw die de ward wordt binnengereden op de brancard. De eerste 10 minuten zijn misschien wel de beste minuten over miskramen ooit op film. (Niet dat dat nu zo'n gangbaar onderwerp is) Het volgende uurtje babbelen en peinzen de 3 vrouwelijke hoofdpersonages, aan de zijlijn bijgestaan door dokters, verpleegsters en in 1 geval een Dirk Kuyt-achtige echtgenoot. Maar dan nadert Uur U, begint het lijden opnieuw. Bergman weet er op het eind in 1 geval nog net een positieve draai aan te geven, maar echt van harte lijkt het nauwelijks. Niet voor iedereen, dunkt mij, Fanny Och Alexanders was laatst op tv, ik had dat bij pa zitten hypen, maar die kon het al niet meer aanzien na een uurtje, 'heb je niet eens de Joodse koopman gezien' zei ik.. En dan laat ik nog achterwege dat F&A toch voor Bergman's doen behoorlijk warm is. (De tongue in cheek zedenkomedies buiten beschouwing latend he)

goh de kamer is ineens completer
http://img121.imageshack.us/f/afterhoursposter.jpg/

oh.. heheh.

eens kijken zo misschien dan

<a target='_blank' title='ImageShack - Image And Video Hosting' href='http://img121.imageshack.us/i/afterhoursposter.jpg/'>;<img src='http://img121.imageshack.us/img121/2921/afterhoursposter.jpg' border='0'/></a>

Uploaded with <a target='_blank' href='http://imageshack.us'>;ImageShack.us</a>

http://img121.imageshack.us/img121/2921/afterhoursposter.jpg

nou ja.

zo pas echt leuk zijn als ik dan naakt in de reflectie van de lijst sta gespiegeld (een eBay subgenre) maar nee :)

Falsche Bewegung
(Ook in weeklijstje)
Laatste en minste deel van Wenders' road movie trilogy, maar die mindere kwalificatie zegt dus echt naadje. Alice In Den Städten en Im Lauf Der Zeit zijn ten slotte twee van mijn favoriete films aller tijden. Falsche Wendung begint zonder meer op niveau; daar is Rüdiger Vogler alweer, die zijn hand door een ruit boort. Hij woont al veel te lang bij zijn moedertje, wil schrijver worden, en wordt daarom door malief op de trein gezet. Zoek het maar uit jongen ik zal aan je denken. De depressieve, in feite totaal apathische "schrijver" oefent kennelijk toch een zwaan kleef aan-effect uit, want gedurende de film sluit een groep medereizigers zich bij hem aan in deze zingevingszoektocht. Het eerste duo dat zich bij hem voegt is het meest aandoenlijk; een piepjonge, immer zwijgende vrij talentloze acrobate met een vaag bekend gezicht (het bleek later het debuut van Natassja Kinski te zijn) en haar vooral met hoed op Aart Staartjes-lijkende begeleider. (Geen idee of de 2 familiebanden hebben...) De oude man is een Duitser met een geheim, maar dat is dus eigenlijk een Duitser zonder geheim, want goh wat zou dat kunnen wezen. Hij belooft keer op keer aan Rüdi om zijn levensverhaal verklappen, maar het komt er heel lang maar niet van. (Misschien was het leuker geweest als ie het nooit had gezegd, alhoewel het roept dan eindelijk een reactie bij zijn kompaan op) Tijdens de treinreis spot Rüdi een mooie dame uit een passerende trein (misschien wel hét melancholische moment van de film) en ook zij weet zich bij de reisgenoten te voegen. Later volgt nog een dikke dichter met smeuïg Oostenrijks accent, recht weggelopen uit de krullenbol-losers wereld van Apatow. Inmiddels zitten de reisgenoten in de villa van een industrieel te filosoferen, en hier bekruipt deze kijker langzaam de reden waarom dit een film van ietsje minder niveau dan eerdergenoemden is. Het is allemaal te tonelig, wijsheden uitgesproken als doorwrochte filosofie-essays. Meer in de stijl van Der Himmel Uber Berlin, zeg maar. Niettemin zijn er hier weer tal van fraaie momenten, zoals wanneer de wannabe-dichter en de wannabe-schrijver tijdens een wandeling elkaar vol aanstekelijk plezier (en met een vleugje zelfspot) nieuw werk voordragen.

Angels With Dirty Faces
Wat minder dan The Roaring Twenties een ander Cagney/Bogart-vehikel wat ik betrekkelijk recent (nou ja) zag. En dat is eenvoudig te verklaren, want Bogart staat hier een jaartje eerder nog wat lager in de hiërarchie. Is ie in de Roaring Twenties de main aangever van Cagney, hier wordt die rol vertolkt door de wat saaie Pat O'Brien (als priester) en is Bogart meer een gangster op de achtergrond. Zijn gebruikelijke einde (Bogart delft tegenover Cagney altijd het onderspit in thirties-films) wordt zelfs in een paar seconden afgedaan. Cagney zelf schittert wel weer, samen met de Dead End Kids, die hier op hun flauwst zijn, bijna als een soort Muppet-show. (Inclusief cartooneske stemmetjes) De schoffies kijken op tegen Cagney die na een gevangenisstraf zijn oude buurt weer opzoekt. Hij komt bij Bogart halen waar ie recht op heeft, en brengt ondertussen de Dead End Kids op het slechte pad. Wie doet er wat aan!? In elk geval niet zijn dinnetje, die haar scrupules opvallend snel opzij zet. Dan moet tegenwicht komen van de priester (dat is O'Brien) dus, en zodra die man op stoom komt wordt de film vervelend en moralistisch. (Na een vrolijk 'what do you hear/what do you say, well what do you know'-begin) De laatste shoot-out wordt afgeraffeld, maar met reden, want het werkelijke einde is gewaagd. Zou dit de eerste film zijn met een prominente rol voor de doodstraf? Cagney als een soort Bjork wandelend naar het schavot (de stappen worden nog net niet geteld) en Pat O'Brien die hem zijn zonden probeert in te laten zien. Dead Man Walking en In Cold Blood zijn niet ver weg. Wordt de film toch nog best de moeite waard.

Suspiria
Zes meisjes voor de moordenaar was aardig, maar dit is meer wat ik me bij giallo voorstel. Zal ook een jaartje of 10 later zijn vermoed ik. Bruter, weirder en sleazier. Kortom, Dario Argento weet wat ie doet. (Hij is toch niet de pa van Asia?) Suspiria gaat over een meisje dat flipt in een ballet-academie, dat komt me vaag bekend voort.. En ze lijkt ook nog eens op het poppetje Portman. Dat is al vermakelijk, maar het wordt nog beter, er schijnt een remake van Suspiria aan te komen, geregisseerd door David Gordon Green (van George Washington) met in de hoofdrol... Jawel, Natalie Portman. Dat zal dan wel een flop worden, mensen denken toch, huh alweer Portman als ballerina, lamaar. In dat geval is het origineel ook al leuk genoeg, want de kleuren en de muziek alleen al maken de film de moeite waard. In het fabuleuze trippy intro komt het hoofdrolspeelstertje aan in Frankfurt (ofzo) in de stromende regen op zoek naar een taxi, en als ze daar dan in zit, lijkt het trippen al te beginnen want de opspattende waterplassen lijken door het rode schijnsel van winkels of koplampen wel bloed. De muziek helpt daar (en de rest van de film) ook goed mee, een soort proto-black metal, gecombineerd met omineuze celesta-belletjes. Geen riffs, maar wel akelige stemmen, zelfs wat gekrijs of verzin ik dat nou. Het plot van Suspiria is verder nogal gammel, van het type 'hee ik heb hier ineens een sleutel'. Bovendien zou ik het hoofdrolspeelstertje alle geheimen over de fucked up ballet-academie zelf hebben laten ontdekken, nu moet ze haar queeste delen met 2 andere meisjes. (Ok logisch is het wel, want er moet natuurlijk nog wel wat af te slachten zijn) Andere random goede scenes zijn de dood van een blinde door zijn trouwe begeleider (volgens mij een legendarische scene, ik meende 'm eerder te hebben gezien) En voor humor is ook plaats, als het balletdanseresje al snel is ingestort komt een evil docter haar een spuitje geven. Die acteur had echt zin in zo'n rol, moehahah. Het moet heerlijk zijn om in een giallo-film te spelen. Als slechterik ten minste.

Uun Homme Qui Crie
En we zetten een vlaggetje in Tsjaad, godmagweten waar dat ligt. Nou ja Afrika, ok. Maar ik zou het niet aan kunnen wijzen. Un Homme Qui Crie is geen Waiting For Happiness, op een paar momenten na dan, dit is arthouse wereldwinkel-territoria. Met name het plotverloop is voorspelbaar, en het gebruikelijke Grote Lijden en oh wat is Afrika zielig. Daarom is het eerste half uurtje, als de situatie van de hoofdpersonages nog normaal is, verreweg het leukst. Een vader (consequent champ genoemd, want ooit Afrikaans kampioen zwemmen) en zoon dollen in het zwembad. Ze zijn pool attendant in het vrij luxe oord, waar verdwaalde Westerse toeristen en VN soldaten zich ontspannen. Er gebeurt bijna niets en dus is het eigenlijk niet vreemd dat de Chineze bazin (de Chinezen gaan de wereld runnen, een mooi detail) de oudere pa degradeert naar 'gatekeeper'. (Een hondenbaantje in de hitte) Zijn hele waardigheid is afgenomen, maar in elk geval is ie nog niet ontslagen als zijn vriend de kok. Dit heeft allemaal iets treurigs en het heeft bijna iets westers middenklasse's problematiek. Wel mooi. Maar daarna kruipt de Afrikaanse problematiek het verhaal in met rebellen, legers etc. Allemaal redelijk mooi gefilmd, maar ik vond het mooist toch die vader-zoon relatie uit het begin, als zoon al weet dat hij het baantje van pa mag gaan overnemen maar niks durf te zeggen terwijl ze het zwembad opruimen na een dagje werken.

Un Homme Qui Crie natuurlijk

Hij is toch niet de pa van Asia?

Toch wel.

De films van pa met dochter zijn zelfs mijn favorieten (okay, Trauma met name voor de magische aftiteling die helemaal niets met het voorgaande heeft te maken.) Vooral La sindrome di Stendhal is heel creepy als je weet dat pa dat regisseert.

Het oeuvre is behoorlijk hit 'n' miss heb ik begrepen, ik heb er nog niet eens zo heel veel gezien (Profondo rosso, Il fantasma dell'opera, Tenebre, L'uccello dalle piume di cristallo, op de verlanglijst nog 4 mosche di velluto grigio en Il gatto a nove code).

Trolljegeren
Zo'n found footage film als Blair Witch Project of [•REC] en dat pakt deze keer vrij goed uit. Trollen jagen in Noorwegen, zoals te verwachten geen hoogstaande filmkunst maar wel zeer vermakelijk want goed gedaan.

Bringing Down the House
Beetje flauwe comedy met Steve Martin (of is dat een tautologie?), toch wel een paar lollige momenten omdat Queen Latifah.

Hard to Kill
Volgens mij m'n eerste Seagal. Zelfs in dienst is het er niet van gekomen om er een helemaal te zien. Cheesy, lekker wakker worden uit een coma ook met een zuster als LeBrock. Verder lekker veel schieten en wat een man toch, die Seagal. Vond de film alszodanig niet eens zo heel slecht, heb me tenminste niet verveeld.

Toch wel.

stoer. zal er dan ook eens van Argento met dochter bekijken, maar ik geloof dat er nog wat andere giallo-tips staan..

Dit moet ik toch echt effe posten hoor, gekke Japanners :)

https://www.youtube.com/watch?v=0W8fBsLYHcE&feature=player_embedded

https://www.youtube.com/watch?v=jedXNVZjMN4&feature=player_embedded#at=164

wow. en dat dan 2.5 uur schijnbaar. Ken Ishii... (ook van Taste of Tea, hiermee vergeleken een wondertje der subtiliteit)

(dus zo werd Leon Verdonschot geboren)

Sauve Qui Peut (La Vie
Eind jaren '70 was Godard inmiddels wel zo'n beetje in zijn huidige fase belandt. Corvee voor de filmjournalisten, die zuchtend en steunend kaas van man's werk proberen te maken. Het moet wel geniaal zijn toch? Dat is hard werken... En dan geldt Sauve Qui Peut nog als betrekkelijk toegankelijk. Niet dat er een echte verhaallijn is, meer episoden rond vrouwonvriendelijkheid. Wat soms pijnlijk uitpakt en soms Jiskefetiaans tragikomisch. In die laatste categorie valt zeker de viezige voetbalmakelaar die wat spelers van Ajax probeert te kopen (of eraan te slijten) terwijl ie op zijn hotelkamertje, gedurende de telefonische onderhandelingen, het hoertje Huppert keurt. 'Ga voor het raam staan'. 'Kleed je uit'. 'Jee die slet laat zich naakt aan de hele wereld zien'. Een stapje pijnlijker is weer een andere hoge pief die met een lagere medewerker en wederom dames van lichte zeden een stukje electrotechniek/perpetuum mobile knutselt. 'Als hij stoot, doe jij lipstick op, zuig jij aan 'mon truc', etc. In de andere kant van het verhaal loopt de Giel Beelen-achtige Jacques Dutronc rond, als een mislukte regisseur die Godard heet (jaja). Hij babbelt met andere vaders over ontluikende dochters ('jammer dat papa's nooit fysiek mogen worden') en maakt ruzie met zijn ex. Allemaal behoorlijk fout dus, maar (hier komt het filmnerdstukje) toch wel weer aardig in beeld gebracht, met vervreemdende slowmotion, rare synthesizermuziek en meer wiebelige trucs. Als we films beoordelen op 'verveelde je je niet', scoort deze zeker een dikke voldoende. En ik vraag me af of dat voor een Godard als Film Socialisme geldt.

The Box
Tis niet dat ik het niet van te voren wist hoor. Gewoon weer even lachen met Richard Kelly, die het nog altijd behoorlijk kwijt is, al is The Box wel een licht herstel vergeleken met Southland Tales hoor. Toch is enige kunde in acteersregie hem kennelijk totaal ontglipt, terwijl er hier best wat grote namen meedoen. Geloofwaardig worden hun personages nooit, wat misschien ook aan het script ligt. Een echtpaar uit de Suburbs krijgt op een dag een doos voor de deur gezet, van een creepy Langhella met halfweggebrand gezicht, een aardige visuele truc; wie op de knop drukt doodt 'ergens' iemand en krijgt een miljoen. Nu lijkt het echtpaar steenrijk, ze wonen in een kast van een huis, ze hebben beide een baan, man rijdt in een dure sportkar, maar toch moeten wij geloven dat ze in geldproblemen zitten. Misschien zijn ze te ambitieus, maar dit is gewoon een van die kleinigheidjes die niet goed neergezet worden. Helemaal hilarisch wordt het als de vrouw van het stel, tot dan schijnaar een dom ding (gespeeld door Cameron Diaz) naar haar werk vertrekt en daar een filosofieprofessor blijkt te wezen, die een college over JP Sartre geeft. Ik lachte me een bult, heb er de rest van de film nog om zitten grinniken. Toch luidt dat college de 10 minuten die The Box goed en geinspireerd is in, want daar confronteert een mysterieuze leerling Diaz met haar eigen lesstof ('hell is other people'). De knop van The Box is inmiddels ingedrukt en dan begint het schuldgevoel (natuurlijk). Het echtpaar bezoekt een feestje, krijgt daar opnieuw een box kado, en plots vond ik de film doodeng, X-files-achtig, beetje Shining ook wel. (Zelfde soort bruinige luxe huizen ook, en seventies) Maar net als ik denk brr dit moet niet te lang duren hoor, is de spanning alweer weg en houdt Kelly zich de rest van de film bezig met Knowing-achtige waanzin. Buitenaardse religieuze zut. Ook wel fout trouwens hoe de film suggereert dat van elk echtpaar dat de box krijgt het steeds de vrouw is die op de knop moet drukken. (En die daar dan ook voor moet boeten) Tuurlijk, Adam & Eva, maar juist daarom had het hier toch anders gekund?

Salaam Bombay
India is en zal onontgonnen terrein op filmgebied voor mij blijven. Heb nooit een echte Bollywood-kraker gezien, en ook dit is dat niet, want ik zie toch weer een behoorlijk buitenlandse crew. Je kunt Salaam Bombay met gemak de Slumdog Millionaire van de eighties noemen. Het hoofdpersonage is zelfs een chai wallah! Salaam Bombay is echter wel een heel stuk echter en schrijnender. Drugsproblematiek, ghetto-armoedeen kinderprostitutie vormen hier de hoofdmoot van het verhaal in plaats van de background story. Een jongetje rent weg van het plattelandscircus waar hij werkt (of het circus laat hem in de steek) waarna hij naar het nare Bombay trekt. De mierenhoop der mierenhopen, vreemd hoe die grootstedelijke armoede eigenlijk nog 100 keer erger is dan de armoede van een Afrikaans lemen hutje. De stad brengt dan ook veel meer creeps en gevaren met zich mee. Het jongetje sluit vriendschap met een junkie (je verwacht elk moment dat die zich aan hem gaat vergrijpen) maar dát blijft hem in elk geval nog bespaard. Verder gaat er echter weinig goed. Het is sappelen voor een paar roepies, hapsnap vertelt, opmerkelijk van de hak op de tak zelfs, de film vermijdt grote gebaren op aangename wijze. (Terwijl ik tegelijkertijd wil zeggen dat de film eigenlijk best een Dickensiaans epos had kunnen wezen) Dit blijft allemaal redelijk subtiel, om uit te komen op een sentimentloze (dus iets betere) versie van Central Do Station.

Salaam Bombay mag dan geen archetypische Bollywood film zijn (de acteurtjes waren letterlijk van de straat geplukt) met die buitenlandse crew valt het best mee, merk ik nu. (hooguit de editor en wat geldschieters)

De oude Sholay kan ik je aanraden hoor, da's echt een leuke Bollywoodfilm. Een soort western.

De Devdas remake was een goede nieuwe, overweldigende glitter en glamour maar toch ook wel een verrassend verhaal.

Ik heb er denk ik tegen de 20 gezien waarvan 6 horrorfilms wat natuurlijk enigszins buitenproportioneel is, dus ik ben ook geen deskundige. ;)

ik heb nog wel Pather Panchali gezien natuurlijk, maar da's arthouse-Bengaals.
ik zal Sholay op de lijst zetten. (die begint voor het eerst echt leeg te raken, en dan is leeg wel 80 titels, maar die zijn dan allemaal onvindbaar)

Ik kan Sholay zelfs wel voor je rippen indien nodig (hopelijk komt ie dan behoorlijk door de laatste scene heen, maar voor een dvd van €2,50 mag je niet klagen. :)

ik zie dat de director's cut (dik 3 uur waarschijnlijk) al op isohunt slingert, dus.. :) toch bedankt ;)

stukje over Animal Kingdom op de voorpagina

http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2011/03/animal-kingdom.html

Black Swan
Even kort:
- Ik dacht eerst dat die vergelijking met Suspiria vooral berustten op het feit dat het beide horrorfilms zijn met ballet, maar één blik op het interieur van het appartement van Nina en haar moeder en je weet dat Aronofosky gewoon Argento-fan is.
- Het is een extreem goed gemonteerde film. Elke scene is nodig en brengt het verhaal vooruit. Ik heb The Social Network nog niet gezien, maar die moet wel heel goed gemonteerd zijn gezien het feit dat hij Black Swan verslagen heeft.
- Ik vond de cinematografie ook beter dan van Oscar-winnaar Inception, de cameravoering kwam exact overeen met de mentale staat van Nina.
- Zou het op locatie geschoten zijn? Zo ja: arme balletdansers die in die enge Cronenbergiaanse spelonken moeten werken!
- Aronofsky heeft gelukkig eindelijk zijn hang naar zwaarwichtigheid afgelegd. Geen sociale thema's; Black Swan is gewoon mean and lean ontregelende psychologische horror.
- Uiteindelijk zal het toch wel meer een cult dan een echt klassieker worden, vanwege te barok en te hysterisch. Eigenlijk is Black Swan een film als een goede deathmetalplaat: analytisch bekeken volkomen belachelijk, maar het komt wel aan als een mokerslag, onder meer dankzij een indrukwekkend technisch machtsvertoon (van zowel Aronofsky, Portman als de cameraman en editor.)