Filmforum

De film viel niet tegen, maar ik had het toch wel veel enger verwacht.

ghehe ik ben duidelijk niets gewend ;)

geesten ingebeeld door de hoofdrolspeelster, ook geen gek idee hmm.

geesten ingebeeld door de hoofdrolspeelster, ook geen gek idee hmm.

(en 't lag allemaal zo voor de hand)

maar is 'r een mogelijkheid om alle geesten als waanvoorstelling van de vrouw te zien? hmm, maar dat mannetje heeft wel imaginaire vrienden natuurlijk, misschien is 't eerst zijn rijke fantasie en dan haar paranoia (en dan heb je nog dat oude besje met de dikke bril en de kinderwagen, brrr)

Waltz With Bashir (Ari Folman, 2008) – zeer fraaie animatiedocumentaire over de aanloop tot de slachting in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila te Beirut in september 1982. Regisseur Ari Folman was als jonge Israëlische soldaat een van de getuigen, maar kan zich vreemd genoeg nauwelijks iets herinneren over zijn aanwezigheid tijdens het drama. De film gaat dan ook vooral over de wonderlijke werking van het geheugen. De openingsscène zet de toon met een droom over 26 bloedhonden die recht op de camera af komen rennen, klaar om de toeschouwer te verscheuren. De droombeelden lijken in sommige scènes als LSD-trips. Zo zou Apocalypse Now eruit gezien hebben als dat een tekenfilm was geweest. De werkelijkheid in de slotbeelden komt opnieuw, zoveel jaren na de bekende journaalbeelden, hard aan. De animatietechniek in Waltz With Bashir lijkt op het eerste gezicht op die in Waking Life en A Scanner Darkly van Richard Linklater, maar de eerste Israëlische speelfilmanimatie is toch echt handwerk waar vijf jaar aan is gesleuteld. Eentje voor de jaarlijstjes.

Paradise Lost - Childmurders At Robin Hood Hills
Paradise Lost 2 - Revelations
Dit is werkelijk te mooi om waar te zijn, een klassiek geval van 'life imitates art'.
De verdediging van de, zonder enige twijfel, onschuldige drie pubers zien er uit als redelijke, weldenkende 'good guys', de blonde advocaat van Jason heeft iets van een kruising tussen Woody Harrelson en Matthew McConaughey (in A Time to Kill)
De aanklagers daarentegen zien er uit als Hollywood boeven, met name de gladde, wezelachtige hoofdaanklager boezemt zeer weing vertrouwen in.
En dan met als klap op de vuurpijl Christopher Byers, de pleegvader van een de vermoorde kinderen, die "guilty" met koeieletters op zijn hoofd gescheven heeft, man wat een enge vent is dat!
De man geniet zichtbaar van alle aandacht en geeft op commando een theatrale performance waar de honden geen brood van lusten.

Mogelijk maakt deel 2 het eerste deel een beetje overbodig, je krijgt in Revelations genoeg informatie om deel 1 niet te hoeven zien.

Paradise lost 2: revelations (Berlinger/Sinofsky, 2000). Een teleursteling. Op de eerste plaats mag er niet meer gefilmd worden in de rechtzaal, zodat het volgen van de zaak totaal naar de achtergrond verdwijnt. Op de tweede plaats worden de ontwikkelingen die er dan wel zijn in de zaak amper uitgelegd. En die zijn wel interessant. Bite marks op het lichaam van een van de slachtoffers die eerder aan het oog van lijkschouwers ontgaan waren en die niet matchen met de drie veroordeelden (waarvan 1 levenslang, en 1 ter dood). En de vader van een van de slachtoffers, Mark Byers, blijkt zijn eigen tanden niet meer te hebben en blijkt in staat daar in het verloop van de documentaire drie verschillende verklaringen voor te bieden. De zaak wordt uiteindelijk niet heropend omdat de rechter er niet van overtuigd is dat het een bite mark betreft op het lichaam. Ben je geinteresseerd in de zaak, dan wil je dus weten wat de argumenten voor en tegen zijn. Daar moet je voor naar wikipedia, want Berlinger en Sinofsky blijken meer geinteresseerd in de freakshow die Byers opvoert. En die is echt niet leuk genoeg om de kijker 2 uur 15 bij de les te houden. Nee, ik vond dit niks.

Oh ja, die bitemarks en het toevallig ontbreken van het gebit van Byers. Dat herinner ik me nog nu je het zegt.

Berlinger en Sinofsky blijken meer geinteresseerd in de freakshow die Byers opvoert.

>>En de argumenten voor en tegen lijken mij toch voldoende belicht.

De ouwe wel, de nieuwe niet. Ze zoeken niets uit, ze laten geen discussie zien.

Hud (Ritter, 1962). Paul Newman is een van zijn bekendste rollen als vrouwenjager die niet wil deugen. Heeft vroeger zijn broer doodgereden in een auto-ongeluk en heeft nooit een fatsoenlijke relatie met zijn vader gehad. Ondertussen kijkt de zoon van zijn broer enorm tegen hem op. Typische klassieker uit die tijd en het is moeilijk geen vergelijking te maken met de klassieke films met Dean en Brando. Toneelmatig script gekoppeld aan prachtige cinematografie levert een aantal goed uitgewerkte karakters op die een beetje in dat toneelmatige script gevangen blijven zitten. Het is alsof de schrijvers te goed wisten op welke knopjes je moet drukken om welk effect te krijgen, waardoor het efect uitblijft. IN feite heb je maar één of twee scenes nodig die de kijker aan de stoel nagelen en die heeft deze film eenvoudigweg niet. Waardoor het voor mij een goed gemaakte film is met een paar memorabele karakters (Alma!), en zorgvuldige dialogen. Een mogelijk bewijs voor de stelling dat Newman toch net tweede garnituur was.

Daarna nog Terms of endearment gekeken, naar aanleiding van Tokyo Tower. Moet de vijfde of zesde keer geweest zijn. Het is wellicht mijn alltime favo tearjerker. Ik vind het zo goed gedaan en zo goed geacteerd dat ik bereid ben 20 jaar Hollywood bullshit te accepteren als het af en toe zoiets oplevert. Europese cinema durft het nooit zo toegankelijk te houden, durft nooit all the way te gaan, is teveel bezig met goede smaak, terwijl deze film laat zien hoe emotioneel aangrijpend en smaakvol je een mainstream melodrama kan maken. Ik kan steeds beter verstandelijk beredeneren waarom dit zo goed is (mix van komedie en drama, het tegenwicht dat Nicholsen biedt, de losse scenes tussen Debra WInger en McLaine, etc) maar dat verklaart maar half waarom ik gewoon weer volloop bij een jongetje aan het bed van zijn zieke moeder.

zal ik 'm ook maar 'ns kijken Terms, werd ook uitgebreid gebruikt in een Scenario-schrijf cursus die ik ooit deed.

La Sirene du Missisipi
Met mijn versie was iets vreemds aan de hand. Deze duurde een dikke anderhalf uur, terwijl de film officieel ruim 2 uur moest duren. Ik zag wel dat er een ingekorte Amerikaanse versie was, maar die zou een kwartier korter moeten zijn.. Of dat dan toch deze is geweest..? De ondertiteling was ondertussen wel van de lange versie, waardoor ik af en toe tekst in beeld kreeg die de personages nog wat diepgang gaven. Wel grappig. De Truffaut-film was zover ik 't hieruit mag concluderen een vrij simpel pulproman-verhaaltje. Met Christine Deneuve als een fantastische en in en in gemene femme fatale. En Belmondo als sukkelige goedzak. Hij woont op 't eilandje Reunion, bestelt een post-order-bruid, waarna er een heel andere (en veel knappere) vrouw komt opdagen. Deneuve dus, die 'm een poot uitdraait. Belmondo gaat naar een detective, ik denk, verandert nu het hele perspectief naar de detective? Helaas niet, we blijven bij Belmondo die ondanks alles nog helemaal verliefd is en zijn femme ook zelf gaat zoeken. Wat al snel lukt. Geniaal Dahliaans einde: Belmondo beseft weer 'ns dat ie opnieuw genaaid wordt, strompelt half dood naar een weg om een lift weg van het gevaar te nemen, stopt er eindelijk een auto, stapt Deneuve uit.. (Daarna volgt nog een twistje maar die verraad ik maar niet)

Act of Violence
Old school film noir, met 't bekende razende tempo en een prachtige zwart wit wereld. (Vissen op een meertje enzo) Een man (Van Heflin, in een rol die ook wat voor Peter Lorre zou zijn geweest) heeft z'n zaakjes voor elkaar: goeie baan, leuke vrouw (Janet Leigh) en kind.. Maar dan verschijnt 'r 'n oude bekende. (Robert Ryan, die op Joseph Gordon-Levitt lijkt) De oude bekende heeft maar 1 doel. Een act of violence natuurlijk. Een akkefietje uit de Tweede Wereldoorlog moet gewroken worden. Dat is 't begin van een 80 minuten durende achtervolging. Met als absolute hoogtepunt het moment dat Van Heflin helemaal aan de grond via een cafeetje bij Mary Astor belandt. Zij schittert als de slons (je denkt meteen een hoer, en dat las ik ook achteraf, maar wat is dan eigenlijk de hint..?) die 'm wel 'ns in contact zal brengen met wat foute figuren. Waaronder hitman Berry Kroeger. DE kop van de film. :) Het einde is wat rommelig en voorspelbaar. Het is duidelijk dat Van Heflin uit de weg zal moeten worden geruimd. Vergeving was het in '48 nog wat vroeg voor. Maar hij moet ook weer niet helemaal slecht zijn..

Drillbit Taylor
Superbad Junior. Seth Rogen die daar de dikke speelde, schreef dit verhaaltje wat iets eerder in de high school carriere speelt. 2 mannetjes (waaronder zijn vermoedeljike alter ego, een dikkerdje dat zichzelf T-Dog laat noemen maar in zijn hele doen iets Italiaans Joe Pesci-tokkies heeft) Ze beleven hun 1e dag, waar ze meteen tot pispaaltjes uitgroeien. Enter Owen Wilson, een zwerver die een blauwe maandag in het leger zat. Hij wordt ingehuuurd als bodyguard en heeft zo zijn eigen methodes. Goeie grappen ontbreken helaas, maar een milde glimlach kon er wel vanaf. Of de moraal nou zo ethisch verantwoord is? (Uiteindelijk is matten het enige dat helpt)

Savage Grace
Matige maar wonderlijke film. In kris-kras tempo door 30 jaar speelt Julianne Moore haar trademark rol van depressieve vrouw. Die zich omhoog heeft getrouwd met een avonturier/schuinsmarcheerder. In 't begin worden Juliana en Bernhard nog even genoemd als Moore en echtgenote met Aschwin Lippe dineren. (De broer van)
Het gaat echter vooral om de zoon (Eddie Redmayne) vanaf 't moment dat hij (dan nog een andere acteur) aan een ijsje likkend wordt opgevoerd, voel je 't al aankomen. Dat wordt incest. In Parijs nog wel, waardoor het nog meer aan die definitieve incest in rijke kringen film doet denken, Souffle Au Coeur van Malle. Het duurt allemaal nog lang voor 't echt zo ver is. Spanje wordt nog aangedaan, wat homoseksuele relaties, zelfmoordpoging van ma, maar uiteindelijk blijkt de jongen toch de gek(ste) te zijn.

Gisteren, zondagavond, was Troy op tv. Een film waar een helehoop op valt af te dingen die gaat over hebzucht, ijdelheid en zucht naar roem. Er is geen eer, alleen een vuile oorlog. Niet dat er rijkelijk bloed vloeit, maar deze film maakt weer eens duidelijk dat waar mensen vechten, mensen sterven. Daar kan ik steeds minder goed tegen.

Verder was ik vooral onder de indruk van het acteerspel van Eric Bana in de rol van Hector. En die gaat dan ook nog eens dood.

die Bana speelt meestal in vrij oninteressante films, waar hij dan wel als een van de betere altijd opvalt. (ook Munich, The Other Boleyn Girl)

Bana had eigenlijk meteen naar Chopper moeten stoppen en voor eeuwig een legende zijn geworden.

Hausu (ofwel House, de Japanse uit 1977)
Zoals ik al zei in de lol-draad: just, wow. Alsof Dario Argento een Japanner was die een remake maakte van Valerie & Her Week of Wonders met een hippievleugje Last House Of The Left... en dan constant muziek, zoete hippie-enka die zo nu en dan omslaat naar Goblin-achtige horrorfusion. Toch wel een van de raarste films die ik ooit gezien heb.

Hausu klinkt als een must see. Jammer dat ik zo snel op internet niet kan zien of daar een dvd van in omloop is.

The TV Set (2006) van Jake Kasdan (zoon van regisseur Lawrence Kasdan) – eindelijk een komedie waar Judd Apatow bij betrokken is (als een van de executive producers ditmaal) waarbij het een keer niet gaat om opspelende mannelijke hormonen. The TV Set is een satire over Amerikaanse commerciële televisie en gaat over de pogingen tot het maken van een pilot. Schrijver/producer Mike Klein (David ‘X-Files’ Duchovny met baard) probeert een zeer persoonlijk verhaal om te zetten in de televisieserie The Wexler Chronicles en loopt daarbij constant tegen een muur op in de vorm van een puur zakelijk denkende directrice (Sigourney Weaver in Working Girl mode). ‘Originality scares me,’ is een van haar vele zorgwekkende uitspraken. Ondanks de assistentie van een creatieve Brit (Ioan Gruffudd) wordt Klein tot zijn grote frustratie meer dan eens gedwongen tot het sluiten van compromissen en blijft van zijn bedoelingen niets over. Eerste struikelblok is het ego van de acteur (een heerlijk onuitstaanbare Fran Kranz) die het o zo belangrijke titelpersonage Wexler vertolkt. The TV Set is voor televisie wat Living In Oblivion (Tom DiCillo, 1995) is voor de onafhankelijke filmwereld, en bijna net zo grappig.

Schijnt een Duitse uitgave met Engelse subs van Hausu uit te zijn door firma onder de naam REM.

Changeling (Eastwood, 2008). Een opvallend zwakke Eastwood. Ik was toch redelijk tot behoorlijk gecharmeerd van zijn films, die altijd een zeer acceptabel basisniveau hadden. De kritiek waar ik me wel in kon vinden is dat het amper auteur-films zijn. Wat is nu eigenlijk de hand van Eastwood in pak hem beet Mystic river en Million Dollar Baby? Dat wordt er met deze film niet duidelijker op, want dit is zijn meest standaard film in lange tijd. Vrouw raakt zoon kwijt. Politie vindt zoon, maar het blijkt een heel ander ventje. Vrouw protesteert maar zit daarmee alleen maar de politie in de weg, die vervolgens maatregelen treft. Het lot van haar echte zoon ontvouwt zich langzaam. Met zulk materiaal heb je in principe een bom, maar Eastwood vervalt vanaf het begin in cliché-patronen (politie slecht, normale mensen goed) die op dito manier in beeld worden gebracht en daar ontworstelt hij zich niet meer aan. Blijft over een bewust langerekt einde waarin de vraag centraal staat of het echte zoontje nog tevoorschijn komt. Nee, het is allemaal te doorzichtig en gewoontjes. En Angelina Jolie doet wederom heel erg haar best. Lees: ze overtuigt me wederom niet.

Eastwood een auteur noemen is inderdaad lastig. Wat vorm betreft is hij puur degelijk en zonder opsmuk, maar dat zijn er meer. Inhoudelijk zijn er wel dwarsverbanden te leggen. Changeling heeft met Mystic River kindermishandeling gemeen en met Million Dollar Baby een sterke vrouw als protagonist. Ook opvallend is dat Eastwood wars is van hokjes. Changeling is dan ook lastig in 1 genre in te passen.

Changeling is ondanks de lengte onderhoudender dan de andere Amerikaanse film die afgelopen week in première ging: Pride & Glory (gezien in een vanwege het offerfeest bloednerveuze Pathe Munt). Lange tijd is dat een goed geacteerde, documentair aandoende film over corrupte politieagenten (je herkent de hand van co-scenarist Joe Carnahan die zich met zijn eigen film Narc uit 2002 in vergelijkbaar vaarwater bevindt) totdat de hoofdpersonages in de slotfase allemaal domme, ongeloofwaardige handelingen verrichten en je na afloop enkel kunt denken: nou en, eigen schuld dikke bult.

Ik vind Eastwood meer in het rijtje passen bij Ron Howard en Stephen Spielberg: regisseurs die altijd vakwerk afleveren, maar nooit echt diep weten te raken.

ja wat mth zei. Eens denken heeft die Eastwood een echte regieklassieker op z'n naam, nou misschien dan toch dat Mystic River wel, die was zeker erg sterk. Maar zijn filmografie bestuderend, zoveel heb ik er niet gezien, zeker niet van voor de jaren '90, waarin hij ook al bezig was. (maar ik was niet van plan ze te gaan kijken hoor)

Cahiers du cinema is altijd laaiend geweest over Eastwood als regisseur. Space Cowboys, A perfect world, Unforgiven, Bird en True crime haalden daar bijvoorbeeld allemaal moeiteloos de eindejaarstoptien. En hij staat tweemaal in het rijtje beste films van de nineties:

http://alumnus.caltech.edu/~ejohnson/critics/cahiers.html

De vraag hoe dat komt vind ik wel interessant. Vertegenwoordigt hij als geen ander het klassieke hollywood..?

Hm, Spielberg is dat toch nog net iets meer voor mij.

dat ze nog bestaan.. (Cahiers)

in Nederland kwam er ook weer een nieuw filmblad aan, hi-fucking-larisch getiteld Cut! Maar dat scheen zelfs volgens het GPD-dagblaadje van een Linda de Mol-achtig niveau te zijn. Helaas.

Ik vond alleen Unforgiven een echt sterke film, een film die ik altijd weer moet zien als ie op tv komt.
Het veelgeprezen Million Dollar Baby vind ik degelijk op zijn best, maar heel voorspelbaar en te 'conventioneel' in vorm (niet inhoudelijk), alsof Eastwood iedere poging tot originaliteit of 'net-iets-anders-proberen' opzettelijk heeft vermeden en hiermee een statement maakt...

Ik vond alleen Unforgiven een echt sterke film...

Le Fils de L'Epicier
Gemoedelijk niemendalletje. De pa van voetballer Deco heeft een hartaanval gehad en kan zijn RSV-bus niet meer rijden. Zoonlief (Nicolas Cazalé) is al jaren het Zwarte Schaap, zowel pa als broer haten hem, maar aangezien hij toch niets te doen heeft gaat hij (vanuit de stad) voor 't eerst in jaren terug naar zijn geboortedorp om de bus te rijden. Hij neemt zijn buurmeisje mee, die daar kan leren voor 'n examen. Het was leuker geweest als hij dat meisje in 't dorp tegen was gekomen en dat ie 'r daar dan aanspoorde wat met 'r leven te doen. In elk geval is dat ze iets met elkaar gaan krijgen natuurlijk zo helder als wat. De busrondjes zijn wel schattig, hadden nog wel meer naturalistische verkoopscènes in gemogen. Zo rijdt Deco bijvoorbeeld tig kilometer om bij een oude dementerende schapenherder een blikje erwtjes af te leveren, waar hij dan 4 eieren voor krijgt.

Lemon Tree
Een film over 't meest irritante conflict van deze tijd. (Israel vs Palestijnen) Het is gewaagd. Geen Palestijnse acteurs zover ik weet, maar Arab-Israeli's uit Nazareth, bekenden van Hany Abu-Assad. Of ligt dat toch in Palestina? Misschien ook wel. Hoe dan ook.. De premisse is wat ongeloofwaardig, de Israëlische defensie-minister gaat recht op de groene lijn wonen, waardoor de boomgaard die daar staat tegen de vlakte moet, als veiligheidsmaatregel. Ga dan midden in Tel Aviv wonen zou je denken. Misschien is 't een provocatie. Maar de defensie-minister is geen slechte kerel, eigenlijk hoeft 't van 'm niet, maar hij zit onder de plak van de veiligheidsdienst natuurlijk, opgefokte mannen met zonnebrillen. Een Israelische soldaat die in de nieuwe wachttoren zit, leert psychometrie/logisch redeneren. En de vrouw van de boomgaard is woest. Rechtszaken en toenadering tot de jonge advocaat die ze heeft ingehuurd. (Wat de patriarchale Palestijnse dorpsgemeenschap dan weer verachtelijk vind) Grote vraag is natuurlijk hoe de film deze kluwen opgaat lossen zonder partij voor 1 van beiden te kiezen? Een laf compromisje dus.

Factory Girl
Makkelijk de beste van deze "ach gaat wel"-3, en viel me eigenlijk reuze mee. Edie Sedgwick (Sienna Miller) is een getroebleerd mens, die in New York in de entourage van Warhol terechtkomt en daaraan onderdoor gaat. De film is wat al te anti-Warhol. De man (Guy Pearce) is 'n idioot van Wacko Jacko proporties die mensen gebruikt. Best mogelijk, maar Edie is er zelf bij en is wel heel naief. Haar pa (James Naughton) is ook al geen lieverdje, zo leren wij in een sterke restaurantscène en Warhol blijkt een slechte vervanger. Dan duikt Bob Dylan himself op, alhoewel Hayden Christensen in de credits "Musician" wordt genoemd, die, als de wijze Messias die hij natuurlijk is, Edie even flink de water zuigt. (Je krijgt prompt meer sympathie voor Warhol) Maar uiteindelijk laat ook Dylan haar in de steek. De muziek is ondertussen prima, ik moet me 'ns verdiepen in Tim Hardin. Nico en co. zijn er ook nog even. Film neigt op 't laatst naar 't sentimentele/melodramatische, maar daar is op z'n tijd ook niks mis mee.

The best of Clint Eastwood? Zijn debuut Play Misty For Me (1971) is een uitstekende psychologische thriller. Eigenlijk volg ik Eastwood als regisseur pas sinds begin jaren negentig en dan is het afwisselend raak & mis. De meest belabberde film die ik van hem gezien heb is Absolute Power. Erg goed (in willekeurige volgorde): Letters From Iwo Jima, Mystic River, The Bridges Of Madison County en Unforgiven.

Gisteren viel de Sight & Sound bij me op de deurmat met o.a. de eindlijst van 2008:

1. Hunger
2. There Will Be Blood
3. Wall-E
4. Gomorrah
=5. Un Conte De Noël (Arnaud Desplechin)
=5. Entre Les Murs
7. Of Time And The City (Terence Davies)
8. Happy-Go-Lucky
=9. La Mujer Sin Cabeza (The Headless Woman) (Lucrecia Martel)
=9. Låt Den Rätte Komma In (Let The Right One In) (Tomas Alfredson)

Het merendeel van deze titels heb ik nog niet gezien. There Will Be Blood en Happy-Go-Lucky maken zeker een kans in mijn eigen eindlijst. Hunger en Entre Les Murs ga ik hopelijk de komende week zien.

Gomorrah komt pas begin 2009 bij ons uit. De Deense horrorfilm Let The Right One In draaide begin dit jaar in in Rotterdam, maar heeft (vooralsnog) de Nederlandse bioscoop niet gehaald. De film staat wel al op de 198ste plaats in de top 250 van imdb (voor wat dat waard is). Zowel de documentaire Of Time And The City als de film van Lucrecia Martel (maakster van o.a. het sterke La Niña Santa/The Holy Girl) staan op imdb.com nog niet vermeld voor een Nederlandse bioscoopuitgave.

De individuele lijstjes in Sight & Sound maken een beetje wanhopig - er is heel veel moois dat nog gezien moet worden. Waar haal ik de tijd vandaan!?

Clint. Zijn 70s werk is sowieso onderschat: High Plains Drifter is fantastisch en The Gauntletis opperbeste post-Watergate paranoia. Na onzin als Firefox werd hij opeens arty maar maakt eigenlijk vooral vakwerk dat het goed doet op een vrijdagavond als er niks op tv is. Zoals die hilarische draken Absolute Power en Blood Work. Unforgiven is destijds omhoog geschreven, is zijn waarschijnlijk zijn beste na de 70s, maar overgewaardeerd.

@Vido:
Gisteren begonnen met de inventarisatie voor mijn lijstje. Net als jij: There will be blood en happy-go-lucky zie ik er wel instaan. (Hunger niet.) En er is niets leuker dan in januari de lijstjes door te nemen en genadeloos aan het downloaden te slaan...

@OMC:
Kan me herinneren dat ik als tiener genoten heb van Every which way but lose, alsmede Any which way you can. Maar dat betreft vast geen memorabele cinema. Play misty for me is net als de Dirty Harry's een degelijke driesterrenfilm volgens mij.

Misschien is 't een provocatie.

Ariël Sharon woonde als ik het me goed herinner in Oost Jeruzalem in een huis met een hele grote Israëlische vlag erop. Misschien is het daar op gebaseerd?

De Deense horrorfilm Let The Right One In

Zweeds (en gefilmd door een Nederlandse cameraman.) Het is ook niet echt een horrorfilm, het past meer in het rijtje bij Cronos en Ginger Snaps. Zelf heb ik niet zoveel films gezien dit jaar, maar ik vond Il Y A Longtemps Que Je T'Aime en natuurlijk Darjeeling Express erg goed.

Wat is er 'niet echt horror' aan Cronos en Ginger Snaps?

Ariël Sharon woonde als ik het me goed herinner in Oost Jeruzalem in een huis met een hele grote Israëlische vlag erop. Misschien is het daar op gebaseerd?

ik denk niet dat 't ergens op gebaseerd is, maar inderdaad van Israelische politici kun je veel verwachten, dus dit eigenlijk ook wel..

de vrouw van de minister van Defensie is trouwens een van de attracties van de film ;) Hebreeuwse Maggie Gyllenhaal. Zij is ook de "goeie" zeg maar, die toenadering zoekt enzo.

Wat is er 'niet echt horror' aan Cronos en Ginger Snaps?

Het fantastische/enge is bijzaak, het zijn meer een drama en een komedie met een fantastische component.

Ach so, als je zo'n enge definitie aanhoudt... :)

Smultronstället ('Wilde aardbeien', Ingmar Bergman, 1957, Zweden)
Hé, Bibi Andersson! ... ... ... zzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzz zzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzz Huh? De ridder van vorige week als pompbediende? zzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzz zzrrzZijnssgildknaap als zoon? rrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzzzzgrrrzzzgrrrrzzzgrrrrzzz ... Wat? Afgelopen?

De woensdagse Knorbergmania's -- het verliefde stel op de voorste rij, wij, de eenling verderop en de leesclub op de achterste banken -- kon de ogen collectief niet open houden. Op zich een kansrijk gegeven: een doorleefde medicus zijn eredoctoraat via een roadmovie laten ophalen in de stad waar zijn enige zoon woont. Maar, wat ons betreft, werkte het voor geen meter. Die dokter was al sympathiek aan het begin. Zijn schoondochter (Bibi!) kon maar niet duidelijk maken, waarom schoonpa een kille, egocentrische man was, en waarom ze bij zijn zoon was weggegaan. En de clowns die de autorit onderweg sjeu gaven, bleven buitenstaanders.

De eerste tegenvaller, hopelijk geen cesuur.

O ja, de overlevers van vorige week --die na de tempest wakker werden op het verlaten strand-- waren de kermisklanten.
(En pardon, de schoondochter was natuurlijk Ingrid!)

wat!? Heb altijd volgehouden dat Wild Strawberries een van Bergman's beste is :) (maar tis lang geleden, ik schreef 'r toen het objectivistische volgende over: Wild Strawberries, eigenlijk Smultronstället, was mijn 2e Bergman film. De film heeft best een aardige magisch-realistische sfeer, met het oude hoofdpersonage dat door zijn herinneren loopt. Dat kennen we natuurlijk van Woody Allen's Deconstructing Harry, die met die film eer bewees aan Wild Strawberries. Daarom was het goed 'm eens gezien te hebben. Vergroot mijn waardering voor dat werkje. Wild Strawberries zelf is ook niet gek, vooral het komische trio lifters, is curieus en amusant. Zij reizen met de dokter mee, die op weg is naar Lund en ondertussen wat op zijn leven (en de verkeerde keuzes) reflecteert. (Zie About Schmidt, voor een variatie)

‘Klamme handen blijven uit,’ schrijft Olaf op 10 oktober over Hunger (Steve McQueen, 2008). Die klamme handen bleven bij mij ook uit, maar ik was verder toch wel onder de indruk van dit regiedebuut. Ik heb de film niet gezien als sociaal drama, maar als een visueel gedicht over ontmenselijking en opoffering. Het contrast tussen het realisme van 4 Months, Three Weeks, Two Days is ook te groot. In de Roemeense film zijn de personages bij lange na niet zo abstract als in Hunger, wat het meeleven in 4 Months vergemakkelijkt. Het zijn vooral de details die in met name de eerste helft van Hunger in al hun eenvoud krachtig overkomen (de kapotte vuisten, de lege straat, de vlieg, een dwarrelend pluisje). Ik was even bang dat ik de film zou gaan ruiken. De lange dialoog (1 shot van iets meer dan 17 minuten vanaf statische camera) is niet alleen verrassend en sterk geacteerd, maar ook een broodnodige verluchtiging in een zwaar verhaal (althans tijdens de koetjes en kalfjes bij aanvang van het gesprek tussen Bobby Sands en de pastoor). De symboliek in de slotfase is wat te zwaar aangezet. Het is geen tunnel of deur (zoals Olaf in oktober opmerkte), maar de herinneringen aan de duisternis van het bos dat groot gapend staat te wachten.

In de brievenrubriek in de nieuwe Sight & Sound merkt een van de lezers overigens scherp op dat de overeenkomsten tussen Hunger en The Passion Of The Christ opvallend groot zijn. Toeval of opzet?

Edit: 'Het contrast met het realisme van...'

The Descent (Neil Marshall, 2005)

Zes stoere, afgetrainde vrouwen gaan op survival in een afgelegen grot.
Wat ze bezielt begrijpt niemand.
De wesp zoemend rond mijn glaasje prik is voor mij al voldoende opwinding.
Scherpe rotswanden, het noodzakelijk gebruik van touwen en kabels om een overkant te halen, pikkedonker en battterijen die kunnen opraken...er is geen mens die dit leuk vind.

Er moet ze een lesje geleerd worden denk ik nog en dat gebeurt dan ook.

Degelijke horrorfilm.
Maar de verzadiging voor het genre begint nu echt toe te slaan.
Dit vooruitzicht had ik een half jaar geleden al, ik ben kennelijk hardleers.
Mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar: geen horror meer.

moeten we een "poll" van maken, een genre voor Arnout.

ik zeg sci-fi van voor de jaren '80.

Sovjet films uit de jaren '30. :)

of op acteur. nee nee, de Coppola familie. Alle films die met voor van een Coppola zijn. Dan ben je wel even zoet. (http://en.wikipedia.org/wiki/Coppola_family_tree)

LOL
Zelf zat ik te denken aan alle films met een badass (ex-)martial art kampioen in de hoofdrol.
Een groot deel zal ik niet hoeven downloaden, SBS 6 en Veronica voorziet nl. iedere week al in een flinke dosis Steven Seagal, Jean-Claude Van Damme en Chuck Norris...;)

Nu serieus.
Een sprookjes marathon lijkt me wel wat.
En dan bedoel ik geen fantasy met poppen (trollen en eenhoorns), maar denk ik aan meer poetische films van een Hayao Miyazaki bijvoorbeeld.
Howls Moving castle, Spirited Away en Princess Mononoke heb ik al gezien en zijn geweldig.

Wie weet soortgelijke films? het hoeft niet per se animatie te zijn.

Dat vraagt gewoon om: The Company of Wolves (1984).

Ah dat antwoord verwachtte ik al, zat er toevallig net aan te denken, grappig :)
Jammer genoeg al enkele malen gezien, fraaie film inderdaad.

Ik moet even terug in de tijd, want je hebt zo'n sub-sub genre waar sprookjes horror raken. Wat ik destijds een erg goede en originele film vond was Paperhouse (1998, Bernard Rose). Niet een film die ik mijn dochters zou laten zien..."I have no...EYESSSSSS!" :)