Filmforum

van die realiteit meets film-combi's. Charles Z is dood en was ooit bloemenbaas (denk weer aan The Town en Posthletwaite)

en dat hele gedoe met Brandon en dan die arme Zweedse staatsecretaresse die hem dan moest gaan bezoeken (en laatst al haar been had gebroken) deed me vooral denken aan:
http://www.jonathanrosenbaum.com/wp-content/uploads/2009/07/silence-of-the-lambs.jpg

zeker nadat het gesprekje volgens teletekst ook nog werd afgebroken nadat Brandon 'agressieve taal uitsloeg'

overigens ook een aardig stukje in de Volkskrant van, jawel, Zwagerman, over het oeuvre van de Coens. Hij begint met wat cliches maar 'in every smart man there's a stupid man struggling to get out' vind ik wel een mooie noemer voor alle Coens-personages.

How I Ended This Summer
Heel erg genoten van de eerste helft van deze film. Geweldige setting natuurlijk, een weerstation op een nagenoeg onbereikbaar Russisch eiland. Twee mannen zijn aldaar gestationeerd en noteren allerlei voor de kijker onbegrijpelijke gegevens. De ene is jong en whizzkid en vertrouwt op computers, de ander is ouder, komt uit een familie van weerstation-'noteerders', en is meer van old school de neus in de wind steken. Het is ook lol versus serieus, want de jongere zweeft als in een draaimolen aan bepaalde apparatuur, gooit met steentjes, springt op verroeste tonnen. (Een van de mooiste momenten) Dat botst tussen de 2, en vanaf het begin proef je de spanning. WF Hermansiaans misschien wel, had die niet een boek over 2 wetenschappers in de poolcirkel die doordraaien. Dat gebeurt hier ook, maar de opbouw was helaas veel mooier dan de afwikkeling, die trouwens een heel (te lang) uur duurt. Heel lang dacht ik dat de jongere van de twee zich slecht inbeeldde dat de andere man een gevaarlijke gek was die hem dood wil hebben, vond het bijna jammer als de twee elkaar werkelijk te lijf gaan. En als dat dan toch gebeurt drijven ze ook meteen door, inclusief vergiftigingen KGB-stijl. (Of was dat ook maar poch en geen realiteit) Nou ja, die kritiekpunten daargelaten is dit toch een fijne film.

Bal
Had deze heel lang uitgesteld, zo van ik moet 'm pas kijken als ik er echt zin in heb', meestal een slecht idee, want dan kijk ik hem uiteindelijk en dan valt ie alsnog toch nog tegen. Stiekem een beetje zeg ik dan maar snel, want Bal is zonder meer een 'schone' film, van een bedwelmende schoonheid zou je kunnen zeggen. (Misschien is dat de 'te' die ik voel) De plaatjes van ruraal Turkije zijn magistraal, ritselingen in het bos Anton Piek-stijl, het grootogige jongetje is lief als een Ana Torrent in Cria Cuervos, en zijn moeder is óok al een plaatje. Een zinnelijk genoegen zeg maar. (De hele film dan he) Het verstilde intro bewijst de kwaliteit van de film door tegelijkertijd tragisch én iets komisch te hebben. Maar met hoge bomen-klimmerij valt niet te lachen, de bijen in de streek willen geen honing meer geven, dus zijn er zulke gevaarlijke streken nodig, zo leert het jongetje van zijn imker-vader. Alleen met vader kan hij communiceren, want op school wordt hij bevangen door gestotter. Zijn moeder heeft het beste met hem voor, maar weet het allemaal niet, net zomin als de imam. We volgen het jongetje dwalend door de bossen, al dan niet alleen, en halverwege laat de film in zekere zin alles los om alleen nog maar door de bossen te dwalen, langs velden waar wordt gedanst, terwijl ondertussen het slechte nieuws eraan zit te komen. Ja, toch wel mooi.

Day Night Day Night
Fascinerend simpele terreur-film, een soort V For Vendetta zonder, eh, zonder alles, behalve dan een Portman-achtig meisje, dun en gedistingeerd. Het meisje zit in een hotelkamer, doet eindeloos allerlei dagelijkse dingetje (tanden poetsen, nagels knippen) en af en toe verschijnen er mysterieuze mannen, die haar uitleggen hoe 'het' zal gebeuren. Met een rugzak Times Square op. Cinema verité stijl zo te zien, het plegen van een zelfmoordaanslag gaat niet ten koste van haar eetlust, want het meisje draalt en eet nog maar eens een gesuikerde appel. En dan? De kijker blijft in net zulke raadsels als het meisje achter. (Spoiler) Was het een soort 'prank' van de gemaskerde mannen? Om te kijken hoe ver het meisje zou gaan? Geen verklaringen, maar toch heel indringend.

Blood On The Moon
Nogal ingewikkelde western, bijna van Israelisch-Palestijnse proporties. Ik bedoel, de Amerikaanse overheid heeft dus op een gegeven moment bedacht dat ze de Indianen maar een eigen land moesten geven (de reservaten dus) maar daar záten al mensen (settlers), en die moest je dan weer weg krijgen, goedschiks of kwaadschiks. In dit soort chaos kun je geld verdienen, denkt de nogal oenige weinig indrukwekkende John C Reilly-schurk van het verhaal, en hij laat zijn maat Robert Mitchum overkomen (als altijd met sadistische blik). Mitchum wil eerst wel helpen, maar krijgt als hoofdpersonage last van gewetensvroeging in de vorm van een stoere cowgirl/boerentrien, die hem op het juiste spoor zit. Of niet, want nu kiest hij dus eigenlijk de kant van de grootgrondbezitters? Dat is wel heel Amerikaans, geld rules VOOR de overheid dat doet. En zeker vóor de armesloebers als de indianen. Westerns zijn ook hét genre waar over de dood van zonen uiterst snel wordt heengestapt. Als ie zijn boerderijtje maar kan behouden is het oude baasje tevreden.

by the way, mijn 'zwager' schrijft zijn biologie-scriptie over speelfilms met een belangrijke rol voor insecten (lijkt me eerder een scriptie onderwerp voor een media-studie, maar hee who cares)
kortom, iemand nog ideetjes? liefst oudere films, The Fly hadden we al.

Starship Troopers?

Antz

Hier kan je er vast ook wel een paar vinden …

Bijen: Dat Wicker Man gedrocht van/met Cage ("aaah they're in my eyes!). 2006 dus misschien te recent?.
Mieren: Phase IV (1974).

oh maar Wicker Man is een remake, en een goeie.
ik zag al dat Wikipedia voor insecten-films gewoon weer een categorie heeft, misschien hebben die mensen dat internet onze hersenen opheft gewoon gelijk.

ik dacht zelf aan The Incredible Shrinking Man (een man die wordt verkleind tot insect en battlet met een spin)

en er is een geweldige Truffaut film met een Wim T Schippers-achtig personage die insectenverdelger is, het jammere is dat in mijn herinnering er verder helemaal geen insecten in voorkomen (het staat alleen op zijn bestelbusje geloof ik)

maar ik noteer ze allemaal en geef ze door.

Naked Lunch

http://www.avalonproductions.es/nakedlunch/fotos/01-014.jpg

goeie.

>>En er zijn momenten die aan Olaf's decennium nr 1 doen denken

Nou, dat is geen halve aanbeveling :)

Zeg, ik wil niet flauw doen, maar geldt een scriptie over insekten in films binnen de biologie niet als een beetje een B-onderwerp....?

Over Aziatisch gesproken, we kunnen weer beginnen aan de Japanse inhaalslag:

http://www.midnighteye.com/features/best-of-2010.shtml

Zeg, ik wil niet flauw doen, maar geldt een scriptie over insekten in films binnen de biologie niet als een beetje een B-onderwerp....?

ja ik vind het ook maar dubieus, maar goed eerst de resultaten zien.

Nou, dat is geen halve aanbeveling :)
Platform doelde ik dus op bij Peppermint Candy, zeg ik voor de duizenden lurkers.

Midnight Eye is weer lekker intellectueel beknopt, ik pas voor Zebraman 2.

De tip Phase IV van Willem is een hele sterke. Het schaamt mij dan ook The Swarm als tip te geven. Vergeet ook niet Them! en Tarantula.

Een tarantula is geen insect he. :)

gheh, weer wat geleerd. (en het konijn is geen knaagdier)

Een specifiek konijn of konijnen in 't algemeen? :)

allemaal geloof ik. (zijn haasachtigen?) "Het konijn is officieel geen knaagdier, maar behoort tot de orde der Lagomorpha" (whatever that is)

Een tarantula is geen insect he. :)

Nou moe. :-) Ben ik even blij dat ik Arachnophobia dan niet genoemd heb.

De Oscarnominaties zijn er, laat het grote mopperen beginnen!

Ik trap af:
- Greta Gerwig niet eens genomineerd voor beste vrouwelijke bijrol voor Greenberg!
- Michael Douglas niet genomineerd voor Solitary Man!
- Een nominatie van de antichrist zelf, Hans Zimmer, voor Inception!

Ik moet wel zeggen dat ik blij ben dat de Oscarsnomineerders het met me eens zijn dat Inception leuk entertainment is, maar geen inhoudelijke topfilm.

Oh ja, die twee andere films die genomineerd zijn voor Beste Geanimeerde Film kunnen net zo goed thuis blijven. Pixar heeft al een plekje in de (gigantische) prijzenkast ingeruimd voor die van Toy Story 3.

Eens wat betreft Greta Gerwig en Michael Douglas. Toy Story 3 lijkt me ook geen punt van discussie. Verrassend bij Beste Buitenlandse film: Dogtooth. Die andere films heb ik niet gezien, dus ik heb geen idee of deze donkere film een serieuze kanshebber is. Jennifer Lawrence voor Winter’s Bone is meer dan terecht, maar ik denk dat Annette Bening eindelijk haar eerste Oscar gaat winnen voor The Kids Are All Right. Bij documentaires gaat de strijd volgens mij tussen Exit Through The Gift Shop en Restrepo. Bij beste film tussen The King’s Speech en The Social Network.

Ruffalo niet over het hoofd gezien! Benning wel genomineerd, Julianne Moore niet. Dat is redelijk arbitrair, als je de film hebt gezien. Benning zie ik nog wel winnen van Portman trouwens.

'k vin die Kunis veel leuker dan Portman. ;)

Ik vind ze allebei leuk :) Portman is wel de completere actrice hoor!

Oh, 't gaat om acteren! :)

brr Kunis naar kind, vind ik dan, verpestte Forgetting Sarah Marshall (dat was dan weer niet zo moeilijk)

niemand zo misplaatst als Kunis in Book of Eli ook.

maar goed, genoeg haat geventileerd. :)

Die films heb ik allemaal niet gezien. :)

Allemaal weer IFFR kaartjes gescoord? Ik ga donderdag de 3rde naar twee red westerns, een oldschool wuxia film en nog iets over stoere 'slechte' meiden en dan vrijdag nog een Bulgaarse western en misschien daarna nog iets.

Heb net geprobeerd een paar kaartjes te kopen, maar het betaalsysteem dat IFFR gebruikt is volkomen r*k. Geen festival voor mij dus.

Oh, het ging opvallend soepel deze keer.

Donderdag 3/2:
Animal Kingdom
Attenberg
Ovsyanki

Vrijdag 4/2:
Blue Valentine
Essential Killing
O Barão
Tsumetai Nettaigyo

Zaterdag 5/2:
Gromozeka
Prezit Svuj Zivot
Han Jia
Zebraman 2: Zebura City No Gyakushuu

Die laatste omdat het IFFR niet compleet is als je geen Miike op het grote doek hebt gezien.
https://www.youtube.com/watch?v=D5Fj3k_RCVY

Ik ga zondag:

Meek's cut-off (nieuwste van "Wendy and Lucy" Reichhard)
Oki's movie (nieuwste van Hong Sang-soo, voor het eerst op groot scherm jeeeeuuuh!)

En dan nog een film Pure, om het gat in het midden te vullen.

Betalen ging heel soepel maar jeetje, de hoeveelheid krenten die er na een dag al uit zijn...

How To Steal A Million
Een niemendalletje, maar wel een van grote klasse, misschien nog wel hartverwarmender dan Roman Holiday, een eerdere film van Wyler met Audrey Hepburn. Ook nu speelt ze weer een rijkeluiskindje, maar ditmaal is de rijkdom vergaard door pa's noeste arbeid. Als kunstvervalser! Hij heeft net een Van Gogh af en bewondert Van Meegeren. Hepburn besteedt pa's centjes door in hilarisch buitenissige pakjes én autootjes door Parijs te karren. Ze ziet er ondanks de extravaganza hier trouwens op d'r mooist uit. Komisch talent heeft Hepburn niet, maar daarvoor staat Peter O'Toole garant, hij speelt een mysterieuze, droogkomische inbreker, die de Audrey en haar pa Gargamel (van de Smurfen) met een bezoekje vereerd. En hem kan de familie kunstvervalsers prima gebruiken, als de nood aan de man komt. Een groot gedeelte van de film beslaat de voorbereiding (prachtige shots van Hepburn en O'Toole wandelend door Parijs) en uitvoering van dé Kunstheist. Dit houdt in praktijk in dat het stelletje urenlang in een bezemkast zit, en tekenend voor het vertrouwen van de film duurt dat ook in filmtijd minstens 30 minuten! Natuurlijk springen daar vonken over, maar er zijn meer kapers, ik moet niet vergeten om Eli Wallach te noemen, die ook al hilarisch uit de hoek komt als Alec Baldwin meets Silvio Berlusconi-achtige bronstige zakenman, die maar niet kan kiezen of hij nou de opbrengst van de kunstheist wil hebben, of toch Audrey.

Bellamy
Een early contender voor slechtste film die ik dit jaar ga zien. Cru: Het is maar goed dat dit Claude Chabrol's zwanenzang bleek, want gottegottegot. Verschrikkelijk zeg. Eerste probleem is Gerard Depardieu, die altijd al dik was, maar inmiddels Solomon Burke-achtige kólossale proporties heeft aangenomen. Bij elke beweging hijgt hij als een overijverige hond. Personages maken er opmerkingen over, maar die zijn ingelast als achteraf-verklaring. Zijn eindeloze geile opmerkinkjes tegen zijn prachtige vrouwlief worden ook op de verkeerde manier geinig, alsof hij al die complimentjes wel moet geven, want ja anders gaat ze er vandoor. Met zijn Leonardo Di Caprio achtige criminele broer bijvoorbeeld. Ondanks al het bepotel (Depardieu zit in zo'n beetje elke scene aan haar borst of kont) komt het logischerwijs niet van seks. (Zou de dame in kwestie niet overleven) Verder moet dit een soort film noir in Zuid-Frankrijk voorstellen, met een Erwin Olaf-achtige 'slechterik', een man die een soort Double Indemnity lijkverwissel spelletje heeft gespeeld. Inspecteur Bellamy (Depardieu dus) is de commissaris op vakantie en die wil wel naar man's verhalen luisteren. Hij zegt wel drie keer hoezeer het hem interesseert, alsof Chabrol de kijker zodoende wil overtuigen. Punt is dat de film eigenlijk alleen maar bestaat uit oersaaie uitleggerige dialogen. En dat 100 minuten lang. Spannend wordt het niet, shockerend wel, Depardieu krijgt op een gegeven moment een voet-beenmassage van de zogenaamde femme fatale. De beelden, de beelden! Elke keer als je denkt dit kan niet slechter, komt Chabrol met nog een mislukter personage op te proppen. Zo lijkt hij aan het einde de hele film alleen maar te hebben opgezet voor één matig uitgewerkt grapje in de rechtszaal met een Willy De Ville-achtig jong advocaatje. Kortom, bepaald geen Vivement Dimanche, Truffaut's wél geslaagde noirige slotfilm.

Jezebel
Oeps. Een echte cinemaniac wil natuurlijk niet in zo'n korte tijd alweer een Wyler zien. Even vergeten dat die man ook al in de jaren '30 actief was en deze semi-klassieker op zijn naam schreef. Dit is een soort Gone With The Wind, Clark Gable had de rol van de conservatieve antagonist zonder meer kunnen spelen. Ook The Mighty Ambersons zijn niet ver weg, met als extra component dat hier de Noord-Zuid tegenstellingen een grote rol spelen. Dat zorgt voor een hoop melodrama (daar weet Wyler raad mee) en een hele stoet ongemakkelijke slaafse Afro-Amerikaanse personages. (Die wel alomtegenwoordig zijn en een cruciale rol spelen). Middelpunt van dit familie-epos is Bette Davis in een voor haar vertrouwde rol van intrigerende vrouw die iedereen het bloed onder de nagels vandaan haalt. Ze wil trouwen met een Noordelijke bankier, maar verliest zich in provocaties. (Zo doet ze een rode jurk aan, op een bal in het New Orleans van 1852 werkt dat als een rode lap op een stier) Zo gooit ze dus haar eigen ruiten in, en god wat ziet ze er lief uit als ze depressief in haar villa zit... Later herpakt ze zich en belanden de personages op de plantage (jaja) waar negerjongetjes de dure paardenkoetsen achterna rennen (ik zat aan Cola Debrot's Mijn Zuster de Negerin te denken inmiddels). Het laatste gedeelte van de film is het beste, opera-stijl, als Yellow Jack is uitgebroken (de koorts houdt huis in N.O.) en het personage van Davis eindelijk haar fouten kan goed maken. En dat doet ze op Jules Massenet Thais-achtige wijze. Max Steiner pakt ondertussen uit op de soundtrack met romantische strijkers én gospels.

films die precies 50 seconden HEEL leuk zijn. (en voor de rest vreselijk)

https://www.youtube.com/watch?v=MnGzl-OEyGE&feature=player_embedded

(via Eerste Hulp bij Plaatopnamen)

Betalen ging heel soepel maar jeetje, de hoeveelheid krenten die er na een dag al uit zijn...

De manier waarop het IFFR kaarten beschikbaar stelt zijn ondoorgrondelijk, want inmiddels zijn van veel films die eerder uitverkocht waren weer kaarten beschikbaar. Ik heb gisteren bv nog kaartjes weten te scoren voor de vrijdagvoorstelling van Blue Valentine. Het kan dus lonen om nog even te checken.

http://www.criterion.com/explore/69-whit-stillmans-top-10

leuk lijstje van Stillman, zeker als je net My Man Godfrey hebt gezien, inderdaad echt iets voor hem.
Children of Paradise is zo'n ding dat jaaren op de lijst stof staat te verzamelen, zelfs Stillman (fan) zegt 'gosh it's long)

Ik ken er maar vier van. Zelfs the lady vanishes niet gezien volgens mij! Children of paradise moet je maar eens afstoffen. Waanzinnig goed.

Peppermint candy

Ja, ja. Oh ja. Wat Ludo zegt, vooral. Alsof de vader van Bong Joon-ho hem gemaakt heeft. Sentiment zat ook mij niet in de weg. Tragisch persoon pleegt zelfmoord op reunie, en de film zet steeds een stapje terug.

>>Toch, hoe verder we teruggaan hoe tragischer het wordt en uiteindelijk begrijpen we hem

Ja, waarbij me twee dingen opvallen. (i) het feit dat het je interesseert, want laten we wel wezen, wat een irritant hoofdpersonage, en (ii) we komen veel te weten maar niet alles. Het laatste shot is bijzonder verhelderend, en tegelijkertijd weet je niks. Knap hoor.

Regisseur Lee Chang-dong maakte later Secret Sunshine, alom bejubeld maar ik vond ik dan weer niks. Oasis nog eens proberen. Volgens allmovie zijn beste.

Olaf vraagt zich ondertussen af waarom Vido zo vaak vrijwillig naar de betere Kut-Film gaat. Het kan toch niet zo zijn dattie naar The tourist gaat met het idee "Misschien is het dat meesterwerk dat niemand erin ziet." Oh en Vido moet eens een reaktiemogelijkheid op zijn site zetten. Dan hoef ik dit soort spul niet hier te ventileren :)

heheh, Vido kennende (met dikke aanhalingstekens) draaide The Tourist in zijn favoriete bioscoop, waar t lekker warm was en dan ging ie op zijn vaste plekje tevreden zitten spinnen, nietwaar? ;)

Secret Sunshine is inderdaad de bocht uit, Oasis heb ik gezien en is erg mooi, ook een echte tearjerker, maar veel eenvoudiger van opzet.

Stillman - My Man Godfrey ken ik ook niet. The Harder They Come had ik ooit van de BBC opgenomen, maar nooit aan begonnen omdat ik bang was de Jamaicaanse slang zonder ondertiteling niet te kunnen volgen. Black Orpheus is de moeite waard, zeker naarmate je de tweede helft van de film nadert. W.b. Children Of Paradise – wat Olaf zegt.

@Olaf K. – om een goede film extra te waarderen moet je ook zo af en toe een k*tfilm zien. Een slechtere smoes kan ik niet bedenken. Dat het met The Tourist mis zou gaan, had ik natuurlijk kunnen weten, maar ik was (1) toch benieuwd wat de regisseur van Das Leben Der Anderen in Hollywood te zoeken had en (2) ik wilde alle verwijzingen naar Hitchcock spotten.

Helaas zie ik ook k*tfilms omdat ze 4 van de 5 sterren in Het Parool krijgen, zoals me overkwam bij het echt eigenlijk wel behoorlijk stuitende Morning Glory. Gelukkig werd die film vakkundig gefileerd door mijn filmlijfblad Sight & Sound, dus voelde ik niet de behoefte dat zelf ook nog ’s te doen. De grootste oorzaak voor het mezelf toestaan van wansmaak is de Pathé Unlimited, een pas waarmee je jezelf een hele maand onbeperkt in die filmfabriek kunt uitleven. Zo’n pas verlaagt de drempel behoorlijk, al ga ik met wijde boog om dingen als The Green Hornet en The Last Airbender. Voor het aanbod hoef ik de Unlimited niet te hebben (daar hebben we in Amsterdam de onvolprezen Cinevillepas voor), maar de aanvangstijden zijn vaak gunstig. Ik zit overigens wel al een paar maanden te overwegen de Unlimited op te zeggen. The Tourist had me over de streep kunnen/moeten trekken.

hmm The Green Hornet vind ik nog wel verraderlijk wegens Gondry...

terugkomend op die Stillman top 10, ik zal Black Orhpeus noteren en achter Children of Paradise uitroeptekens plaatsen ;)
ik scoorde dus 7 op 10. The Lady Vanishes is Agatha Christie gedoe in een trein, erg hohoh-Brits-lollig. dan vond ik The 39 Steps leuker die hij als bonus nog noemt (ook Britse Hitch)

legendarische soundtrack wel natuurlijk van Orfeu Negro, die heb ik dan weer wel uitgebreid beluisterd ooit (in t kader van gitaarlessen) niet dat bossanova mijn forte bleek.

stukje over Client 9 op de voorpagina

A Somewhat Gentle Man
Voor wie Stellan Skarsgard een keer als vettige delinquent mét viezig staartje wil zien. Hij doet het weer goed, in een film die helaas niet weet te kiezen tussen serieus crime-verhaal of Aki Kaurismaki-droge meligheid. Wat mij betreft had men voluit voor het laatste moeten gaan, want vrijgelaten gevangene zoekt zijn/een leven hebben we al heel vaak gezien. Skarsgard hobbelt als de redelijk sympathieke man langs oude bekenden. Zijn dommige criminele maten (de slechtste crew ooit) van vroeger, die willen dat hij wraak neemt op de 'snitch' die hem in de cel kreeg, en zijn ex-vrouw en inmiddels volwassen zoon. Die laatste kennen we nog als de psychiatrisch patient uit Hawaii, Oslo. De ontmoeting met zijn ex is interessanter, onze anti-held heeft over vrouwelijke aandacht sowieso niet te klagen, zo is daar zijn huisbazin, maar vooral de scène met zijn vrouw is bijzonder sensueel. 'Heb je nou 12 jaar niet geneukt?' Nog een keertje voor old times sake dan. Typisch genoeg voor het personage van Skarsgaard is die zelf vooral geïnteresseerd in eten, hij verorbert gewoon nog een hamburger tijdens de daad. Grappig en toch lief. Beste scène van de film, want gaandeweg neemt het criminele aspect het weer over, met ontmoetingen met een Saami-dwerg die in wapens handelt en de uiteindelijke poging tot afrekening met het verleden.

Comme Une Image
Weer een bijzondere film van Agnes Jaoui, al miste ik wel een beetje de lichte toon en scherts van Les Gout des Autres. Dit is een tragikomedie waar de komedie bijna helemaal is uitgevijld. Zo peinsde ik of de overkoepelende grap niet was dat alle personages hier gaandeweg al maar onaardiger en vervelender worden. Bewust dan he. Maar misschien waren ze t al vanaf het begin, wat zeker geldt voor de spil van het verhaal een schrijver/uitgever (JP Bacri) die vooral aan zichzelf denkt. In elk geval niet aan zijn dikkige dochter, een ouder zusje van het meisje uit Please Give, die met bandages rondloopt om een puistje te verbergen. Van Please Give, en door het worstelende schrijversmilieu heeft dit sowieso onwaarschijnlijk veel weg. Een schrijnende Woody Allen, uit zijn goede tijd, zeg Hannah and Her Sisters. Bewijs voor de kracht van de film zijn dat naast de fascinerende hoofdrollen er ook op de achtergrond pareltjes van halve scenes zijn te vinden. Voorbeeld: de beeldschone vrouw van Bacri die een obsessie heeft voor diëten en die zich ook ongelooflijk drukmaakt om het eetschema van hun jongste dochtertje. Een vriendje van het plompe meisje wordt stiekem een beetje verliefd op die stiefma, en maakt in een van de mooiste scenes excuses voor wat haantjesgedrag in een cafe eerder. Zij is dat helemaal vergeten (zegt ze). Zegt de jongen sip. 'Je me souviens'. Precies goed, net als de soundtrack, klassieke muziek (Monteverdi en barok) speelt een fijne rol, maar ook House of Pain en 2Pac's fantastische My Block komen langs. (Dat zoiets nou de ontdekking van deze film kan wezen ...!)

Client 9
Zie Subs-voorpagina.

Wah Do Dem
Iemand nog zin in mompelcore? Zonnige misschien? Dit is een Jack Johnson-reggae-hipster versie, met een meisje dat als ze 10% alternatievere muziek zou maken een absolute indie-darling van Natalie Portman-proporties zou wezen. Norah Jones. Ze bracht hier dresser en kapper mee voor een intro-cameo van 1 minuutje, maar it pays off, want in sexy kort jurkje ziet ze er uit als een plaatje. Betwijfelen of ze kan acteren, maar wat geeft het. Ze weigert met haar vriendje mee op cruise te gaan, waarna de arme jongen in zijn eentje gaat. Nou ja arme jongen, een bijzonder irritant kereltje in die goede mumblecore-traditie. Perfect gekleed, maar met zijn mond als een Adje of cavia altijd half-open. Hij lijkt een beetje een homo in de kast, wat een bezoeker van middelbare leeftijd op de cruise óók denkt. Heel grappig worden die dan wat chagrijnig als de jongen laat vallen dat z'n vriendin hem net gedumpt heeft. Wah Do Dem heeft nogal wat haast, de film duurt maar 74 minuten, terwijl er ook gewoon een 100 minuten Europese arthouse-film in zat vol eenzaamheid. Nu zappen we door de cruise heen (ik meende een kleine ode aan Soy Cuba te spotten). Maar de regisseur heeft vooral op de stop in Jamaica gewacht, waar jongen aan land gaat en zich met de coleur locale mengt. Of je dat in het echt moet doen valt te betwijfelen (is Jamaica geen crime-paradijs) en ook in de film wordt zijn naïviteit afgestraft. Maar zolang het goed gaat is het leuk (en wordt de film in een gefingeerde gonzo-stijl ook echt vermakelijk) luieren aan paradijselijke stranden en dan door omstandigheden te voet naar Kingston. Ondertussen wordt er gevoetbald op straat en in hete clubs geBijlmerdanst. En reken maar dat die Jamaicaanse meisjes kunnen schuren!

en omdat een picture meer zegt dan duizend woorden
http://www.seanbones.com/images/poster_web.jpg

en, John Barry RIP, o.a. van de soundtrack van Walkabout (en James Bonds)

Filmfestival Rotterdam. Man, wat een sfeer. Als ik er woonde, was ik er elke dag.

Ik zag Oki's movie, de laatste van Hong Sang-soo, die vier episodes toont uit een leven rondom een departement filmwetenschappen aan een universiteit van Seoul. Het is aan de kijker om de zaken aan elkaar te rijgen. Heel degelijke film van een filmmaker die zichtbaar veel plezier heeft in zijn werk. Zelfde kwaliteit als zijn laatste (Like you know it all) ongeveer. Vermakelijk, er is over nagedacht, maar de vraag is of ik het nog eens op zou zetten. Misschien is het met deze regisseur een beetje als met Ingmar Bergman: de losse films hebben meer impact dan het hele oeuvre. Kijk er niet teveel na elkaar.

Pure is een Zweedse film die als zodanig te herkennen is als het geluid uit zou staan. In de eerste helft gaat alles goed. Lowerclass-meisje ontdekt Mozart en weet dat er meer in het leven bestaat dan haar feestende vriendje. Ze komt te werken in de plaatselijke concerthal, waar ze iets krijgt met de dirigent. Na ja, kan. Leuk, speels gefilmd, de erotische scenes zijn erotisch, en de grappen zijn goed getimed en leuk. Tweede helft vliegt alles uit de bocht. Verhaal wordt saai en ongeloofwaardig. Hand overspeelt, debuterende regisseuse, kan gebeuren.

Meek's cutoff. De nieuwe van Kelly Reichardt, die van Old joy en Wendy & Lucy. Weer zo'n film die alleen maar kon tegenvallen dus. Maar jeuzus, wat was het goed. Period piece, alternative western met feministische trekken, allegorische trekken, een positieve boodschap (als je hem wil zien) en een prachtig eind. Als ik deze week tijd heb, doe ik een stukje op de voorpagina van subs. Norwegian wood en Meek's cutoff. Ik heb het gevoel dat ik de beste films van het jaar al gezien heb.

zie je wel januari is altijd de bom in filmland ;)

Meek's Cutoff klinkt bijzonder goed ja, beetje Days of Heaven Malick-stijl, hoop ik.

Ja, dat is wel een referentie die hier en daar de kop op steekt.