Filmforum

is dat de nieuwe Aronofsky? is die nou al kijkbaar ge-bRein-ipt?

Een avi van bijna een giechelbyte, vond het zeer kijkbaar.

kee. in de eindejaarscinematijd kan ie voor mij nog wel wachten, maar toch wel opmerkelijk :)

ik heb trouwens nog nooit een Woody Allen film gezien die niet al tig maanden voor ie hier in de bios verschijnt al online stond, volgens mij ript Woody ze zelf naar isohunt ofzo ;)

Daar kun je dan echt niet meer mee aan komen zetten. Grote kunstenaars maken altijd hetzelfde werk, is het dan...

Zo is dat natuurlijk, en het is een thema dat me om persoonlijke redenen nogal aanspreekt, maar het hoeft nou ook weer niet zó sterk op elkaar te lijken. Allen als de Mark E Smith van de film, poehee. Ik was die hele Anthony Hopkins-draad in de film trouwens alweer vergeten, dat zegt ook wat. Ik dacht dat Olaf de relatie tussen de schrijver en de muzikante bedoelde (ik was al beledigd, aangezien Brolin hier een 38-jarige speelt).

Als je overigens "lelijke man krijgt relatie met veel mooiere vrouw" toevoegt heb je álle Woody Allen-films te pakken, maar daar heb ik nog nooit iemand over horen zeuren.

Ik ben me trouwens door de meest hersenloze films van 2010 aan het heenworstelen, zo blijkt (gedownload als de "leukste" van 2010, overigens). Na Get Him To The Greek nu MacGruber (tot nu toe (40 minuten gezien) één leuk moment, op minuut 20).

heb jij die News Anchor Man film eigenlijk wel eens gezien Dorsal, met Will Ferrell ofzo, die schijnt erg grappig te zijn volgens het ILX forum en vanavond op Comedia Centralos (nou ja niet dus)

overigens ook net You Will Meet a Tall Dark Stranger gezien, maar daarover later nog wel 'ns. (meuk natuurlijk)

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/6/64/Movie_poster_Anchorman_The_Legend_of_Ron_Burgundy.jpg

The Secret Of Kells
Prachtige animatiefilm, onafhankelijk Iers, maar het doet wat denken aan Hanco Kolk (Gilles De Geus, Mecano). Very pleasin' to me eye.

Zijn er hier overigens al mensen die zich door die 5,5 uur van Carlos (Olivier Assayas) hebben geworsteld? Miniserie over die beroemde terrorist uit de jaren 70. Ik kan het van harte aanbevelen. Verveelt geen seconde en is leuker dan die hele Bourne Stupidity trilogie.

@Dorsal:
Solitary man al gezien?

Carlos is geweldig. Zie ook deel 1 van mijn jaaroverzicht.

De Noorse kerstfilm Hjem Til Jul (Home For Christmas) van Bent Hamer is daarentegen volkomen røk. Bij elkaar opgeteld willen de mozaïekstukjes maar geen bevredigend geheel vormen. (spoiler!) Een van de losse flodderverhaaltjes gaat over een huisarts. Hij wordt op kerstavond gebeld door een Engels sprekende man en krijgt op de plaats van afspraak in de auto een mes tegen de keel. Waarom dat gebeurt, wordt nergens duidelijk. De arts rijdt mee naar een afgelegen huisje waar de buitenlander (een Serviër) zich met zijn zwangere vriendin heeft verschanst. Na de geboorte is de arts dat bedreigende mes blijkbaar totaal vergeten, want hij geeft het paar de sleutels van zijn auto zodat ze veilig naar Zweden kunnen rijden. Krankjorum, als je het mij vraagt.

Over Noorse kerstfilms gesproken, ik wil Trolljegeren wel zien. :)

Aaaaahhhh! Het eerste filmoverzicht van de collega's. Dank Vido! Met the headless woman terecht op 1. City of life and death, daar kon ik dan weer niks mee. Overdaad aan oorlogsmisdaden die me halverwege al niets meer deden. Schiet die groep Chinezen ook nog even neer, dan kunnen we gestaag naar de aftiteling, dat gevoel. In The pianist van Polanski zit een scene van een man die met rolstoel en al van vier hoog het raam wordt uitgeknikkerd. Zal het mijn leven lang niet meer vergeten.

Zitten films tussen die in mijn overzicht gaan terugkomen. Ik ga ook geen onderscheid maken tussen film en dvd. Dan ben ik dagen research aan het doen naar release-data. Geen zin in :)

w0t Vido is 'ons' te snel af met zijn jaaroverzicht :)

dat wordt noteren, heb meer niet dan wel gezien, zo vluchtig bekeken.

Another Year
Wat kan een openingsscène toch verneukeratief zijn. De eerste minuten van de film vult het scherm zich met de karakteristieke hondenkop van Imelda Staunton die aan de dokter vertelt dat ze lijdt aan slapeloosheid en depressie. Meer informatie wordt er niet gegeven, maar een beetje bioscoopganger heeft dan al lang door dat er ongetwijfeld meer aan de hand is. Kortom, ik maakte me al op voor een fijne, schurende Mike Leigh film.

And then it all went pear-shaped, zoals de Engelsen zo mooi zeggen. Het personage van Staunton verdwijnt zonder dat we te weten komen waar het nou precies aan schortte en het scenario maakt ruim baan voor het aardse echtpaar Tom en Gerrie (hinnik) en hun excentrieke huisvriendin Mary, een neurotisch drankorgel dat op de meest ongelegen momenten komt binnenstormen. Mij hing ze na vijf minuten al de keel uit, maar toen moesten we nog een hele film.

Ik zeg het maar zoals het is: ik houd niet van overacteren. Ik dacht dat we met James Nesbitt, winnaar van het Open Iers Kampioenschap Malle Bekken Trekken in Five Minutes of Heaven het ergste wel hadden gehad, maar actrice Lesley Manville gaat daar moeiteloos overheen. Misschien ligt het aan mij, want de rest van het publiek proestte het uit bij alle verwikkelingen terwijl ik elke keer in elkaar kroop wanneer de deurbel weer eens ging. En als dat getroubleerde huilhoofd niet op de stoep stond, dan was het wel de nieuwe vriendin van zoonlief, zo eentje uit de categorie ‘ik ben een lekker gekke meid’.

De confrontatie tussen de oude huisvriendin en de jonge indringster is wel weer een prima scène en het is ook niet alsof er verder helemaal niets te genieten valt. Fijn zijn bijvoorbeeld de scènes met de sombere oom Ronnie (weer zo’n Engels karaktersmoel) en zijn zoon, de agressieve kaalkop Carl (mooi explosief gespeeld door Martin Savage). Ik had eigenlijk wel meer willen weten over wat er tussen die twee speelde, maar daar ging de bel alweer en waren we weer tien minuten kwijt aan zeurverhalen over autopech en foute mannen.

Het is geen slechte film (het blijft Mike Leigh natuurlijk) maar die ‘warme personages’ waar iedereen het over had, die konden me eerlijk gezegd gestolen worden. Voortaan gewoon achter de bank verschuilen wanneer de bel gaat.

@Willems (inclusief spoilers!)
Je bent niet de enige die Lesley Manville niet meer kon/wilde zien. Ook de anders zo ‘warme’ Gerrie begint haar steeds minder te tolereren naarmate de film vordert. Tijdens de laatste confrontatie is ze voor haar doen tamelijk kil en tijdens het laatste maal lijkt ze Manville’s personage volledig te negeren. De scènes met oom Ronnie zijn inderdaad het sterkst.

Het bigger than life acteren is kenmerkend voor het werk van Mike Leigh. Daar moet je tegen kunnen.

The Time That Remains
Interessante film hoor, maar had kreeg gevoel dat ie fantastisch had kunnen zijn. Regisseur Suleiman had wat meer vaart mogen maken, en de hele derde akte die speelt in het nu is net wat te politiek. In die laatste akte speelt hij zelf mee, als een soort Monsieur Hulot (en zelfs een beetje Hakim van Sesamstraat) en stiekem ook een beetje irritant. De invloed van Tati is ook daarvoor al duidelijk te bespeuren, alsmede die van Roy Andersson. Hele rustige scene, perfect verzorgde tableaus, veel herhalingen en een heel apart soort droge humor. En dat dan, dat vergeet ik bijna, toegepast op verscheide decennia uit de geschiedenis van Israel en de Arabieren die daar wonen. Zoals gewoonlijk zijn veel van de grapjes me ontschoten, maar een voorbeeld is de Israelische politie-auto die naar een feestje rijdt en dan van buitenaf met de megafoon naar binnen schreeuwt dat er een avondklok is ingesteld. Hoe kan dit grappig zijn? Nou, hij herhaalt zijn boodschap zo vaak dat die na een tijdje samenvalt met de muziek en er een soort opzwepend, toastend op een houseparty-effect ontstaat. Van dat soort gebbetjes zitten er meer in, toch wel een heel aparte en unieke sfeer.

You Will Meet A Tall Dark Stranger
Eerste kwartier leek dit een heel bedeesde niet-grappige film, met Leigh-oudjes zou je bijna zeggen. Dit voelt wel ok, want Woody en grappen wil recent niet meer. Dan verschijnt de "mislukte actrice"/hoertje en dan gaat het mis hoor. Het enige leuke aan die rol zit aan het begin als ze even op een typetje uit Little Brittain lijkt. (Zelf qua uiterlijk) Maar daarna... Gruwelijk. Andere verhaallijntjes zijn een ietsjepietsje beter, maar ook hemeltergend ongeloofwaardig. Josh Brolin is op zich grappig, hij ziet er heel vadsig uit met een enorm hoofd, als een dwerg die toevallig toch normale lengte heeft bereikt. Zijn personage lijkt eerst een goudmijn te kunnen worden, als mislukte schrijver, Naomi Watts als zijn partner is ook acceptabel. Maar dan verliest hij (en dus het scenario van Woody) zich in belachelijk geflirt (waar met giga-sprongen doorheen wordt gesjeesd) om dan nog ineens met een hele flauwe twist te komen. Zo blijft eigenlijk alleen het oudjes-verhaallijntjes overeind, en dan niet dat van Anthony Hopkins, maar die van Gemma dat had qua spel en scenario dan in elk geval nog een consistent volgehouden milde grappigheid en echtheid, als het oude mens tijdens een seance eist dat haar nieuwe vriend aan zijn overleden ex (nu geest) toestemming voor deze nieuwe verbintenis vraagt, bijvoorbeeld. Meta-komisch is trouwens dat misschien wel de enige echte luide lach, goede one-liner, hier klonk toen de titelgrap werd gemaakt. (Door Brolin)

Kinatay
Die andere film van de Fillippijnse regisseur Mendoza die dit jaar hier de bios haalde. Deze is beter dan Lola, omdat ie zowel lichter als NOG duisterder is. Verveeld nauwelijks, fascineerd een heel stuk meer. Opnieuw vraagt Mendoza veel van de kijker, maar hij wenkt de kijker hier wel vriendelijk het verhaal in, met wat vrolijke trouw- en schoolscenes waar de Filippijnen plots wat van Japan weg hebben. (Lieve, beetje gekke jonge mense) De duisternis kruipt er ook dan al in, een man dreigt van het dak te springen, en dan toch vrij plots belandt de film op crimineel terrein. Het hoofdpersonage (waar we nog net iets te weinig hoogte van krijgen overigens) zit op de politie-academie, maar gaat dan mee op een dealtje, heel even dacht ik van de corrupte politie, maar het blijken gewoon keiharde criminelen. Ze ontvoeren een vrouw uit een sleazy stripclub en rijden Manila uit. Ze rijden Manila uit. Ze rijden Manila uit En nog rijden ze Manila uit. Ja er gebeurd 25 minuten NIETS, schimmige beelden van een auto, maar de Autechre-achtige ambient industrial geluiden helpen een beetje. Bovendien wordt het daarna weer echt goed. Er werd niet voor niets in een van de eerste straat beelden door een straatventer een kippetje gehakt. Gortdroog, maar verbijsterend, volgen we de operatie. (Terwijl de jongen kleine klusjes moet doen als het halen van eendeneieren, klaarblijkelijk een Filippijnse delicatesse)

Das weisse Band
In de kerk leer je dat je anderen moet vergeven zoals Onze Lieve Heer dat jou zal vergeven, dus dat doen ze dan vooral niet. Veel akelige mensen maar een erg mooie film.

Love Actually
Ik kan best wat sentimentaliteit hebben en het ging ook een hele tijd goed, met best wel grappige en aandoenlijke momenten, maar zo naar de finale toe wordt het toch wel een beetje te gortig allemaal.

had je die gruwelijke NL remake al gezien: Alles Is Liefde? voor de wansmaak.

en we promoten nog altijd deze:
http://www.russiablog.org/Gruz200DVDCover.jpg

die al gezien? ik geef niet op he ;) (Cargo 200/Gruz 200)

https://www.youtube.com/watch?v=jHJwgA54Gqk

Zo, ik ga hier 's even spammen (vroeger hadden 'we' daar een aparte afdeling voor...)

Voor wie geïnteresseerd is in video- en geluidskunst (en dat zijn we toch allemaal?) en tevens in lichtkunst, en voor wie tijd en zin heeft, is er Polderlicht@home op dinsdag 28, woensdag 29 en donderdag 30 dec. van 14.00 tot 18.00 uur.

"Polderlicht@home toont licht-, geluid- en videokunst bij mensen thuis. U loopt door de Amsterdamse Oosterparkbuurt van het ene adres naar het andere om bijzondere, eigentijdse kunstwerken te bekijken in andermans privédomein.
Op vijf 'semi-publieke' locaties (zoals bijvoorbeeld een meubelwinkel) en twaalf privé-adressen staat een kunstwerk; dat kan een lichtinstallatie zijn, een videowerk, of een geluidsobject. De werken gaan stuk voor stuk een relatie aan met de ruimte waar ze staan opgesteld, of dat nou een woonkamer is of een keuken, een zolder of een werkkamertje. De bewoner/gebruiker van de ruimte doet zelf open en laat u het kunstwerk zien.
Een kaartje met bijbehorende plattegrond, met daarop alle adressen, kost slechts vijf euro. Op elk adres wordt een nummertje afgevinkt, dus u kunt overal één keer naar binnen. Er is geen vaste route, u bepaalt zelf de volgorde. Het is goed mogelijk om de hele route in één middag te lopen en tussendoor ook nog ergens iets te drinken. Het aantal kaarten (á vijf euro) is beperkt tot honderd per middag."

Interesse?
Kijk op www.polderlicht.com over hoe te reserveren.

Ik vond Alles is liefde ook best ok. :)

En wat is Gruz 200 van Alekseya Balabanova dan?

een film die ik je sinds 1998 tip. :)

leest: http://gracekellyblues.blogspot.com/2009/07/cargo-200.html
voor wat nadere info

Cargo 200 is een ideale Martijn B-film. Hoe minder je bent voorbereid, hoe heftiger de kijkervaring.

Ik bereid me altijd slecht voor. Het best is slechts een referentie van iemand van iemand die ik vertrouw. :)

Груз 200 loadt down …

bueno :)

Le quattro volte Verschijnt prominent in de eindejaarslijstjes van Sight & Sound redacteuren. Het is eerder bewondering dan genot. Er is geen dialoog. Puur met beelden wordt een beeld geschetst van het leven in een klein Italiaans dorpje. De cyclus van het leven, dat soort dingen. En veel geiten. Er zit een fenomenaal lang shot in, waarin een heel verhaal wordt verteld en waarin zelfs de dieren enorm meewerken. Maar het is een beetje oubollig. Een beetje Haanstra. Goed gedaan jongen, hier heb je een rijksdaalder. Dat gevoel. En rot toch op met die seizoenen. Ik zit met mijn gedachten al weer snel bij die film "Spring, summer fall, winter and yes here we go again" en dan krijg ik al snel puistjes.

De Leugen
Eh, ja … maf … en toch geeft dat zingen een menselijke dimensie. Wat oordelen wel lastiger maakt wat het natuurlijk juist interessant maakt. Toch kom ik bij Böhler en Halsema uit (toch goed gestemd de vorige keer, nog maar weer eens bevestigd). Veel mensen komen goed (sympathiek) uit de verf ondanks hun beslissingen en daden. Zelfs als je denkt dat die Ayaan best wel een manipulator is komt ze zelf nog even de poten onder je oordeel uit zagen. Neemt niet weg dat ik die criminalisering van illegalen die onze huidige regering voorstaat behoorlijk schrijnend blijf vinden als je de familie Qayumsada aanschouwt. Alleen van die Roosbief (dat was 'r toch?) krijg ik nog steeds jeuk (net als die Lucky Fonz, ook zo'n vage netnietzangert die er wél een carrière van heeft gemaakt, maar dit terzijde).

^sjips, vergeten op te nemen. maar alles wat op de dvd-recorder staat vergeet ik daarna dan toch altijd te kijken.

Le Refuge
Ik zie alleen maar broddelwerkjes van die Francois Ozon, waar is ie eigenlijk ook alweer bekend van, want dat heb ik zeker gemist... Dit is weer zo'n vluggertje van de veelfilmer, en ongeveer 10 minuten interessant. In het begin zien we een Code Inconnu-mannetje een duur appartement bezoeken, hij blijkt een dealer en verdwijnt na achterlating van heroine, het stelletje dat daar woont krijgt hun Ferrara-achtige fix, in een haast mooie verstilde sfeer. Even later komt er een makelaar langs (blijkt moeder van de zoon) en die ligt inmiddels dood op de grond. Dit intro is alles wat de film te bieden heeft, daarna focust de film op het meisje (zelf verslaafd en zwanger van de junkie). De rijke familie van haar overleden vriendje is niet blij en ze trekt zich terug op het Franse platteland. Dan komt er een knappe kerel aanlopen, als in een mode-spotje, het blijkt de broer van de junkie. Ik weet niet wat het is, maar letterlijk vanaf het moment dat hij komt aanlopen vind ik zijn personage niet kloppen. Hij crasht bij het meisje, en doet meteen alsof hij er thuis en haar al jaren kent. Hij blijkt homo, maar de kijker ziet vanaf minuut 1 dat die 2 'iets' moeten krijgen. Ozon verlekkerd zich ondertussen op het strand aan zowel zijn torso als de bolle buik van de werkelijk zwangere actrice. Tussen de 2 ontstaat iets, maar de kijker voelt niets. En het einde is belachelijk.

Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives
De Thaise ster-regisseur met de moeilijke naam combineert hier zijn 2 fortes op wat gemakkelijkere wijze dan voorheen. Vandaar de prijzen.... We herinneren ons die eerdere film, die begon met een relatie tussen soldaat en boerenjongen, om dan plots in een sprookjesparabel met dieren te veranderen. Die beide elementen zijn ook hier aanwezig, maar nu versneden door elkaar, dus zonder radicale tweedeling. Op zich werkt dat beter, maar dat 1e gedeelte van, damn ik ben de titel kwijt, was wel veel beter dan alles wat we hier zien. Niettemin valt ook hier wel weer wat te beleven, een man rommelt in de jungle met een rund, ik denk hee Zeus en Europa. Die bestialiteit kómt ook, maar dan met een vis. De geesten infiltreren ook in het 'gewone' verhaal, als allerlei wezens (onder wie Chewbacca)op bezoek komen bij een stervend oompje. Toch vind ik de meer alledaagse aspecten weer het mooist, sensueel zelfs. Een rondleiding op de boerderij van de oom, snoepen van de honing. En een fascinerend outro, waar twee dames een begrafenis regelen en een monnik gaat douchen... (Wat stelt dat allemaal voor zou je denken, maar het heeft toch weer een erotische spanning)

Des Hommes Et Des Dieux
Viel me tegen. Zal ook wel aan mij liggen, ik werd toch plots een beetje nuttig van al die monniken. Monnik-overkill! Wel een soort bittere kerstfilm, dit, wat dat betreft was de timing goed. Wat ik wel meteen afvroeg, de monniken over wie dit verhaal gaat wonen in Algerije, en zorgen daar voor de plaatselijke bevolking. Lief natuurlijk, maar ze zitten er al generaties, waarom hebben ze niemand van de dorpelingen voor dokter laten leren? Ik heb niet het gevoel dat de mannen zoveel vooruitgang hebben geboekt, ergens geven de dorpsoudsten letterlijk toe dat ze eigenlijk aan het infuus van de monniken hangen. Dit terzijde, een groter probleem van Des Hommes et Des Dieux is het ontbreken van personages. Het is toch vooral een film van ritme, veel gezangen, veel dagelijkse bezigheden. Het kreeg wel wat op een gegeven moment, maar ik had veel meer onderlinge interactie tussen de monniken willen zien, en met de buitenwereld. De paar momenten van confrontatie met de fundamentalisten zijn bijvoorbeeld stuk voor stuk intens, dáár wordt de film werkelijk interessant. Net zoals de belangrijkste monnik, een kerel met een ziekenhuisfondsbril en de kop van een pedofiel. Liever is de Al Snijders look-a-like, die met mutsje en zelden in habijt ook nog rondloopt. Als altijd met een film waar ik op mopper moet ik ook wat zeggen over het einde. Dit had kunnen eindigen met het laatste avondmaal. Misschien wel moeten. De kijker weet wat komen gaat, de monniken ook, eigenlijk hoeft het niet meer getoond te worden.

Buried
Superstoer idee natuurlijk. Het Gouden Ei, vanuit de kist, en NERGENS anders vandaan. Mijn respect voor zowel acteur Reynolds als de makers is groot, al kon het natuurlijk al weer wel beter... Tja! Eerst het goede, Reynolds doet het hysterisch goed, mooi aspect aan de film is dat zijn personage een eikel is, hij belt vanuit de kist met thuis en hij krijgt meteen ruzie. Hij is helemaal niet sympathiek, gaat vreemd, etc. De beklemming is zonder meer voelbaar. Jammer dat de film soms toch nog wat vuurwerk nodig denkt te hebben. Volstrekt niet nodig, de claustrofobie is al eng genoeg, is géén slang voor nodig... Beetje in dezelfde lijn van kritiek zit in de slechterik, de kist ligt in Irak, en dus belt Reynolds met zijn ontvoerder, een woeste jihadi die het er wel heel dik bovenop ligt. Ik geloof best dat ie een verknipte fanatiekeling is, maar dan nog zou zo'n terrorist een veel zakelijkere attitude hebben. Denk ik. Dit is Saw niet, of het zou dat niet moeten zijn bedoel ik maar. Meer moet ik maar niet verklappen, al zeg ik nog wel even dat het einde Roald Dahlesk goed is. In short, zeker niet geniaal, wel stoer.

Er gebeurde wat bijzonders met mij tijdens het kijken naar Uncle Boonmee: Ik vond er niet veel aan. Het is moeilijk in te schatten of ik de film op het verkeerde moment heb zitten kijken, maar ik werd geen moment gegrepen door enige magie. Die is er veel te duidelijk ingepompt voor mijn gevoel. Goed, hier en daar wat mooie plaatjes, maar dat heb ik vast ook als ik Avatar opzet. Ik hou erg van gefilmde landerigheid, maar ik voelde geen aanstalte om een en ander te duiden. Kortom, ik heb de nieuwe Weerasethakul braaf uitgezeten. Had ik niet verwacht.

^toch wel verrassend ja.

Tropical Malady dat was de titel, toch nog opgekomen zonder googlen.

Black swan (Darren Aronofsky)
Ik ben zo’n Aronofsky-hater, die vindt dat hij met The wrestler, feitelijk een heel gewone, brave film, eigenlijk zijn beste film maakte. In zijn laatste is Aronofsky echter weer zijn groteske zelf. En surprise surprise, het bevalt me ditmaal prima. Black swan, die met Requiem for a dream en The wrestler een drieluik over lichamelijk verval vormt, gaat over de wereld van ballet. In de eerste helft passeren alle clichés die we kennen van All about Eve tot en met Showgirls doelbewust de revue, en in de tweede helft gaat het loos. De eerste helft is zo intens gefilmd dat het haast horror is, de tweede helft is horror. Waarom het ditmaal wel werkt voor mij? Misschien omdat de clichés als zodanig te herkennen zijn, omdat hij ermee speelt, waardoor er wat te lachen valt en Aronofsky opeens veel zelfverzekerder en zelfrelativerender opereert dan die streberige, drammerige regisseur van weleer.

Ik zit zelf helemaal vast in de animatiewereld. :)
Maar daar is toch ook veel vakwerk zoals:
Kerity, la maison des contes
Ja, ouderwetsch Frans ekte-ekte getekende film (inclusief Tsjechoslowaakse ogen.) Erg mooi gedaan. Verhaal gaat over een jongetje dat in het oude huis waar zijn overleden tante hem altijd voorlas toegang krijgt tot een kamer vol klassieke sprookjesboeken. Allemaal eerste druk! Probleem is hij heeft leesproblemen (in prachtige droomscènes verbeeld) en kan dus niet de toverspreuk lezen die hem tot het einde van zijn leven bezitter zal maken van de bibliotheek. Volgen nog allerlei spannende verwikkelingen. Ook opvallend mooie en subtiele muziek. Filmnerd in opleiding die geen zin had in Dik Troms en Verschrikkelijke ikke ikke's was ook dik tevreden. Vader ziet zijn snode plannen lukken. :)

Wat overigens niet wil zeggen dat die Amerikanen ondanks hun digitale obsessies er niks meer van bakken. Was al een tijd geleden naar Rapunzel gegaan (omdat $%&%*%^*% Harry Potter niet in mochten) en dat was gewoon de beste Disneyfilm die ik sinds mijn kindertijd heb gezien. Alles klopte weer eens een keer.

Oh, qua animatie kan ik zeker deze aanraden (had 'm hierboven al genoemd, maar nu met trailert):

https://www.youtube.com/watch?v=lw2_HZTuQBE

Gave golven. (Heeft inderdaad wel wat Mecano-achtigs.)

The American
Een beetje krikken aan een geweer, afgewisseld met schone dames krikken. Ziedaar The American, een visueel feest voor het oog. Corbijn is fotograaf of niet. De kleuren en het licht zijn perfect verzorgd. Meest modieuze momentje vindt plaat als Thekla Reuten (jawel!) haar wapenverkoper Clooney voor het eerst ontmoet in een Italiaans veldje. Alles ziet er perfect uit, en dan vooral Reuten die een cremekleurig pakje aan heeft, het lijkt niet echt geschikt voor een dagje out in the country, maar hey who cares. Door al die stijl over inhoud verwikkelingen heeft dit eigenlijk wel wat van The Limits of Control van Jarmusch. Alleen dan zonder de humor, en de absurde Jarmusch-touch. The American is zelfs een beetje saai, zelfs al zijn er wat actiescenes, die ook wat spanning missen. Hier moet ik wel toegeven dat ik het einde niet begreep slash door had. Teveel spaghettiwesterns gezien, ik dacht dat Clooney gewoon razendsnel met zijn geweer was, maar zijn 'verdediging' is subtieler.

The Social Network
Deze gaat mijn jaaroverzicht halen (workin' on it). Dus misschien hier maar wat negatieve dingen zeggen? Het eerste wat ine opkomt bij deze film is een dooddoener als Fincher heeft het maximale uit zijn materiaal gehaald. Dat is een beetje een kritische noot verkapt als compliment, want ja Facebook, what the fuck stelt het nou voor. Een profielensite, zelf in de film wordt duidelijk dat 100 mensen dat idee hadden, natuurlijk had Zuckerberg een paar goede (even simpel als geniale) ingevingen, maar dan nog. Ik vraag me af of Facebook over 10 jaar nog bestaat. En dat Google er dan nog is lijkt me veel 'zekerder'. Google, dat is nog eens een interessant proces. Eerst een algoritme dat het internet op zijn kop zet uitvinden en vervolgens bevangen worden door megalomanie. Alle boeken indexeren, alle wegen, kortom Google wordt langzaam de wereld. Regeringen verdwijnen, en alle kennis ligt bij Google. Die sci-fi angst, ik vind het veel interessanter dan 'relationship status'....
Dit allemaal terzijde. The Social Network is een film waar het tempo lekker in zit, flitsend tussen verschillende rechtszaken. Zuckerberg aangeklaagd door rijkeluis Harvardjes én, dramatisch veel interessanter, zijn oude compaan. Die wordt gespeeld door Andrew Garfield, eigenlijk te knap voor zijn nerdy rol, maar ja dat geldt ook voor internet-superstar Parker (die van Napster) hier gespeeld door Timberlake. Zoek maar eens een plaatje van Parker, in werkelijkheid is ie gewoon een soort Zuckerberg. Een beetje coke maakt je echt niet cooler. Maar goed, terugkomend op Garfield, ik was blij dat ie mee deed, aangezien we vanaf die film van Redford al doorhadden dat die gozer groot ging worden. Mooi dat het gelukt is. Jesse Eisenberg doet het ook prima als Zuckerberg. In een zijlijn ook gelachen om de Winklevosses, die Zuckerberg inhuurden om te programmeren en daarna zelf met de poet en de eer weg te lopen. Zij zijn naast, kuch, entrepreneurs vooral rijkeluiszoontjes die aan roeien doen. (En op heel hoog niveau) Tekenend voor de aanstekelijkheid van de film krijg je prompt een hekel aan die ultieme studentenstad, gelukkig worden ze in de regatta afgetroefd door Roeiclub Hollandia (jaja!) was helemaal vergeten dat 'onze' 8 het goed deed in Athene. Die jongens komen allemaal uit Bloemendaal.....

The Other Guys
Exemplarisch voor deze film is het TLC-grapje. Een personage citeert ergens uit het niets (zogenaamd onbewust) een stukje Waterfalls en dat is absurd én heel grappig. Maar vervolgens doet ie het later nog eens. Dan wordt het ineens heel flauw. Weer wat later komt de grap voor de derde keer terug en dan is ie inmiddels volvet geworden. Wel leuk, maar too much. Die eerste keer, dat was toch de beste. En dit gebeurd eigenlijk met alle grappen, alles wordt tot het einde uitgemolken, en te ver dus. In het begin ruzien agenten-collega's Walhberg (heeft geen komisch talent) en Ferrell (die wel) over een fite tussen leeuw en tuna, en dat gaat ook door nádat de hilariteit voorbij is. Will Ferrell doet me hier trouwens aan Hans van Breukelen denken (voetbal's pseudo-intellectueel) even irritant, maar je kan er ook om lachen. The Other Guys vuurt op zich zoveel grappen af, dat een paar wel raak zijn, zo blijkt agent Wahlberg talrijke artsy kwaliteiten te bezitten die hij zogenaamd alleen heeft geleerd om faggots uit zijn neighbourhood voor gek te zetten. Ferrell: you learned to dance ballet like that sarcastically?
Merkwaardigste aftiteling aller tijden trouwens, waar de film plots met een boodschap komt over hoe CEO's en de Madoffs van deze wereld schurken zijn. Mee eens natuurlijk, maar als je de film hiervoor zit denk je echt, que! Ik weet ook wel dat de agenten achter een money scheme aanzitten, maar daar besteedt de film daarvoor ongeveer 3 seconden aandacht aan.

L'année dernière à Marienbad
Weer zo'n film die ik eigenlijk gelijk nog eens wil zien, vanwege de werkelijk prachtige barokke, gebeeldhouwde vormgeving en stijl, maar ook om nog eens te kijken wat ik van het verhaal kan bakken. Meer een soort mantra dan een verhaal, een doolhof ook met terugkerende patronen maar net ff anders …

Inception
toch maar eens gekeken. Vond het zowaar spannend met mooie verhaalcirkels. Ergens in Inception huist ook een mooie film. Maar ik stel me zo'n cliché Hollywood producer, corpulent, sigaar-rokend die goedkeurend het script dichtslaat en buldert: "fanatastic! It just needs more guns and explosions." En zo geschiedde. Zo saai daardoor. En okay, misschien is het The American Dream dat je onderbewustzijn tsjokvol revolvers zit (en 0,0 seks...losers) maar doen dan tenminste een Cronenberg en laat je schiettuig phallusachtige vormen aannemen en vergroeien met je armen of zo. Een interessante mislukking heet dat dan, maar ik hoop wel dat ze meer van dit soort cyberpunkachtige films gaan maken (het was toch een redelijk kassiers?)

volgens mij wel, Nolan is hip natuurlijk, maar nu zal ie zich wel weer op Batman-vervolgen concentreren, ofzo.

de hoeveelheid onzinnige actie is inderdaad absurd.

Jeez...die iPad maakt nog snel van kassucces...kassiers?! Je moet blijven opletten. Dat hoofdstuk Batman mag nou ook wel eens gesloten worden. Zo goed was die laatste ook weer niet.

het was toch een redelijk kassiers

het klonk wel interessant, als een soort vreemd Vlaams leenwoord. ;)

ach ja Batman, toch maar even op Wiki kijken wat Nolan werkelijk gaat doen. jee

http://saturdanz.files.wordpress.com/2010/09/superman.jpg

Dead Of Night
Best een leuke Ealing studios-film. Een horror-mozaiek-film met segmenten geschreven door o.a. Wells en elk segment ook een andere regisseur. Toch is de film behoorlijk consistent, alleen de flauwe grappen van de Geest op de Golfbaan vallen wat uit de toon. Ook de overkoepelende structuur over een man die een enorm deja vu gevoel krijgt als hij ergens op bezoek gaat werkt prima. Het mooiste segment is een verhaal rond een buikpopspeler, stel je voor je geeft een optreden en iemand (een andere ventriloquist) in de zaal begint voor jouw pop te praten, of wacht, praat de pop soms zelf!? Een mooi staaltje schizofrenie-spanning, denk aan Edward Norton in Primal Fear.

Running On Empty
Er zijn wel meer films die zo heten, eentje van Altman bijvoorbeeld, maar hier ging 't om een Australische cultclassic. De outback van Australie blijkt niet alleen geschikt voor zwoele tafereeltjes, je kunt er ook heel goed 'straatracen', logisch eigenljik. Running On Empty rammmelt aan alle kanten, de timing van elk plot-element is volkomen verkeerd, maar heeft toch wat hartverwarmends. (Het zal oudjaar zijn geweest) Een nogal lelijke gozer wil een of andere slechterik in een race aftroeven, maar wordt tot ongenoegen van zijn maat de sleutelaar afgeleid door een Madonna-meisje (Deborah Conway, ook werkelijk een popmeisje uit Doremi). Hulp komt van een blinde veteraan in de autoraces, in feite de enige échte rol van de film, Max Cullen doet dat heel overtuigend en realistisch. Als gezegd, van een spanningsboog is nergens sprake en het einde is dan ook plots, explosief en zelfs een beetje Lynch-achtig surreëel.

Ballast
Het nieuwe jaar begon katerig, waardoor ik deze film een beetje diep weggedoken in mijn zetel probeerde te volgen. Nog een hele klus want dit is mompelende arthouse. Dit gaat heel raar klinken, maar in dit genre film is het bijna verrassend en fris om in de hoofdrollen totaal onstoere Afro-Amerikanen aan te treffen. Apatisch op zijn Winter Bone's kun je wel zeggen. Een jongetje besteedt zijn kerstvakantie met gerommel met drugs en het hangen met vrienden die helemaal geen vrienden blijken. ('We komen je Xbox halen') Een nog veel aandoenlijker personage is een dikkige benzinepompeigenaar wiens identieke tweelingbroer aan het begin van de film zelfmoord heeft gepleegd, waarna hij ook zelf een heel realistische poging doet. Deze man moet een beetje uit zijn schulp gaan kruipen natuurlijk, dat voelde ik zelfs met mijn automatische piloot-ogen nog aankomen. Toch lukt zelfs dat niet helemaal, tekenend voor de grijsheid van de film. Apart en best mooi. (Vido had het trouwens over de Dardennes, en die Rosetta ellende zie ik ook wel, ja)

Louie Bluie
Dan moet ik hier wel grappen dat hier de standaard-'negers' weer te vinden zijn. Dat zou hoofdpersonage Howard 'Louie Bluie' Armstrong helemaal niet erg vinden, want hij heeftt zelf ook praatjes voor tien, al dan niet politiek of seksueel incorrect. Zwigoff (die van de Crumbs) volgt de jazzcat in zijn nadagen, nog wat spelend met zijn oude maten. Vooral op de mandoline schittert ie nog altijd. Zijn vioolspel bevalt me minder. Ze bezoeken plaatsen uit zijn jeugd, dit is best een oude docu en de man is oud, dus je komt echt bijna terug in de tijd van de mijnen, medicijnenshows en string bands. Op naar Chicago waar de Italianen zaten, die nogal vijandig tegenover de 'niggers' stonden, maar met wat goede muziek wel overtuigd raakten. Ein-de-loze sappige anekdotes, die Louie duidelijk al 100x heeft verteld en inmiddels tot in de puntjes beheerst en al dan niet heeft aangedikt. Ik denk niet dat je ze vaker dan 1x moet horen, maar die eerste keer zijn ze zeer aanstekelijk!

http://www.hotflick.net/flicks/2010_The_Town/big/010TTO-Pete-Postlethwaite-001.jpg

Pete Posthlewaite overleden, shit dit plaatje is giga hopen dat ILX automatisch verkleind

ja dus. da's mooi, maar verder RIP natuurlijk. en ik moet Postlethwaite zeggen. lastig..

dat plaatje komt uit The Town, maar hij zat verder ook in o.m. In The Name Of The Father, The Constant Gardener, Aeon Flux en hij oefende alvast in Inception, waar hij de oude stervende CEO speelde.

Maf hoofd had die gast toch altijd.

Alle Hollywood producers een baaldag want nu moeten ze als ze een IRA-pipo nodig hebben weer in zee met notoire schoft Stephen Rea. :)

heh, tja, en de man was geen eens Ier (vandaag pas 'geleerd')

Scott Pilgrim vs. the world
Begint als een geinige geeky comic book-verfilming. Cartoon-idioom komt de film in enzo. Verder zit er een bandje in, zelfs een bandjeswedstrijd, altijd goed. Dan begin Het Verhaal. Gast moet 7 ex-en van zijn nieuwe geliefde battlen. Saaaaaahaaaaai!

Somewhere (Sofia Coppola)
Bijna. Film over een hunk-acteur die eigenlijk gewoon eenzaam is. Wordt zeer geloofwaardig en (wat je van Coppola mag verwachten) visueel zeer verzorgd neergezet. Ook neemt ze bij vlagen lekker de tijd, daar hou ik van. Enige probleem: gebrek aan momentum. Ook eisen die momenten die dat moeten brengen iets teveel van Stephen Dorff. Perfect voor de eerste helft, daarna gaattie een beetje nat.

Verder zag ik About Elly en Best worst movie uit de lijstjes van Vido. Beide interessant. Tweede zeer amusant, eerste mooie vrouwen (sorry). En zag ik My life as a dog, tip van Ludo die ik op een of andere manier nooit gezien heb. Geweldig, Fellini-referentie begrijp ik. Al is het net zoveel Fanny & Alexander, een rariteitenkabinet dat dichter bij huis is.

"gebrek aan momentum"; is dat hetzelfde als "Saaaahaaaai!"?