Filmforum

^^^ precies x 100.

soundtrack van Howard Shore.

Witness
Allemaal de schuld van Weird Al Yankovic, het kost echt even tijd om deze film rond de Amish-cultuur serieus te nemen. Kingpin hielp ook niet mee natuurlijk. In het begin verschijnt er zelfs een blond figuur die werkelijk op die knakker uit die film lijkt. In een van de mooiste shots van de hele film rijdt hij met z'n paard en wagentje achter de trein aan, waarin zijn love interest zit. Die vrouw reist met haar zoontje (coole hoed!) naar Baltimore, maar belandt halverwege op een treinstation in de penarie, als voor het oog van zoontjelief een moord wordt gepleegd. Harrison Ford is de redder in nood, ik dacht trouwens eerst dat de soundtrack van Vangelis was, in een soort package-deal, maar het is Jarre, die vaker met regisseur Weir samenwerkte. Alle Weirs hiermee gezien trouwens, althans ik meen Green Card op tv een keer te hebben zien langskomen, maar if not dan ga ik die niet inhalen.Ford belandt in de wereld van de Amish en daar begint de kijker langzaam voor de film (en die mensen) gewonnen te worden. We genieten van de plaatjes. Living the simple life, het is altijd aantrekkelijk natuurlijk. Maar wel inconsequent, op een bepaald moment halen de Amisch paraplu's tevoorschijn, alsof regen niet een teken van God is die je nederig op je neer moet laten dalen. Het corruptie & moord verhaaltje wil verder niet echt spannend worden, al is het einde van een van de slechterikken Hitcockiaans gruwelijk in een graanschuur.

White Material
Aardige film, maar maakt (niet geheel verrassend) toch minder indruk dan 35 Rhums. Honderd keer liever die urbane kleinschalige beslommeringen dan gekte in Afrika natuurlijk. En als die gekte nou bleef broeien, maar Claire Denis komt helemaal aan 't eind toch met wat Apocalypse Now-achtige uitbarstingen, had helemaal niet gehoeven van mij. Wat mij betreft was het facinerendere personage van de uitstekende Huppert van begin tot eind koppig en koel onder elke mogelijke tegenslag gebleven, hoe onrealistisch dat misschien ook zou zijn. Het eerste half uur van White Material is wellicht het best, de personages bewegen zich op de prominente muziek van Tindersticks (die wel beter op dreef zijn dan voorheen) alsof ze in een soort jungle-ballet dansen. Een koffie-plantage, rebellen die een opstand ontketenen en onduidelijke familiebanden. Huppert behandelt haar zoon als een klein kind, maar de Joran-achtige gozer is minstens 25 en trekt heel Afrika niet meer. Hij scheert zijn kop kaal (cliche) en begint Taxi Driver-neigingen te vertonen. Bij zo'n randpersonage is dat nog leuk, maar als gezegd, uiteindelijk krijgt iedereen er last van. Ik had meer met de decadentie van een oude zieke dikke man die in bad gaat op zijn failliete maar toch luxe plantage, terwijl om hem heen de pleuris uitbreekt.
THX 1138
Ik geloof dat ik ze nu vergeten ben, maar zowaar eens op een goede manier om een George Lucas-film gelachen. Gortdrogen lekker melige Kraftwerk-achtige mededelingen van de announcers en geniale bid-mogelijkheden! Blessings of the state, blessings of the masses! Het is jammer dat Lucas ook hier zich geen raad weet met plot, om maar te zwijgen over de personages. Toch is dit wel een mooie ideenfilm, over een bizarre samenleving, mierenhoop achtig, waar libido-levelers en andere sedation middelen de werkbijen in toom houden, zij knutselen de hele dag met radio-actief materiaal, waarom is onduidelijk. Misschieni bouwen ze wel hun eigen bewakers (de Daft Punk-achtige agenten). Maar romantiek kan niet uitblijven en Robert Duvall begint wat met z'n roommate. Foei! In no time zit hij (na een hilarische rechtszaak) in het Grote Niets, de Nothing-achtige gevangenis. Gelukkig is daar een Pinokkio-neger (een hologram die echt wil worden) om hem te redden. Daarna weet Lucas het niet meer; ach, doen we auto's! Toegegeven, de lange futuristische racescene is visueel wel weer prima.

Ik durf het haast niet toe te geven maar ik heb THX 1138 nooit gezien, maar zoals jij hem beschrijft is het een vette aanrader. :)

R.I.P. Jean Rollin

op een bepaald moment halen de Amisch paraplu's tevoorschijn, alsof regen niet een teken van God is die je nederig op je neer moet laten dalen

Zag 'm indertijd in de bioscoop - verjaardagsuitje meen ik. Heb 'm nooit opnieuw gezien maar de scene met paard en wagen ligt verankerd in m'n geheugen. En dat shot waarin 't zoontje (een hele jonge Lukas Haas) in een vitrinekast de foto ziet van de moordernaar vond ik toen echt een kippenvelmoment.

die vitrinekast scene is mooi, maar word m.i een beetje verknald door het totaal wegdraaien van de omgevingsgeluiden ten faveure van strijkers en slowmo..

en Omar die THX niet heeft gezien is wel een van DE verrassingen van 2010. snel kijken, het is ook de enige keer dat George Lucas wat erotiek weet over te brengen. (WTF!?) ja echt waar.

die Rollin ken ik helemaal niet, maar ik zie al waarom, hakhak vampiers

wat ik ook niet wist en een van de leukste lolz van White Material, is dat Christopher Lambert een Fransoos is, hij wordt daar dan ook in de credits Christophe Lambert genoemd. :)

waarmee ik verder geenszins Rollin of MB wil beledigen ;)

LOL@Ludo.

Het komt door die VPRO double-bill '81 (of rond dat jaar), waar THX werd voorafgegaan door de originele The Thing die zo ongelofelijk eng was, ik mocht THX daarna al helemaal niet meer kijken. Dat is er blijkbaar goed ingehakt. :)

het is ook de enige keer dat George Lucas wat erotiek weet over te brengen.

Nou, Prinses Leia in slavenoutfit in Return of the Jedi heeft toch een generatie jongens (okay en sommige meisjes) massaal op onreine gedachten gebracht hoor. ;) (ja, het is wel een beetje foutig met die vieze pad en zo maar goed, het telt wel.)

dat kon ik me even niet meer herinneren. Fischer in Shampoo vergeet je niet. (deze screencap is nogal oenig en doet r geen recht) (maar voldoet om t punt te maken)

http://img002.lazygirls.info/people/carrie_fisher/carrie_fisher_shampoo_1975_sCDYXHk.sized.jpg

die VPRO double-bill '81
Dat waren nog eens tijden. De hele zomer lang genreklassiekers van heb ik jou daar. THX werd meteen voor lang een van mijn sciencefictionfavorieten (na Close Encounters natuurlijk). De soundscapes van Walter Murch waren hun tijd ver vooruit. (Was THX de eerste film waarbij het woord ‘sound design’ werd gebruikt? Of was dat pas The Conversation?). De tweede keer dat ik de film zag was als decoratieve video bij een avond van het label Mo’Wax die maar niet op gang wilde komen in een Keulse kelder. De dvd-uitgave bleek een deceptie vanwege de drastische digitale ingrepen. Samples van THX spoken na in tracks van onder meer Front 242 en The Shamen.
Zie ook hier. Gaat dat zien, OMC! Slechts voor een paar pegels bij de videogrootgrutters in de hoofdstad.

Jean Rollin heb ik ondanks (of misschien wel dankzij) artikelen in Schokkend Nieuws nooit durven zien. Blake Edwards daarentegen… Vorige week zag ik voor het eerst het alcoholistendrama Days Of Wine & Roses (1962), wat weer eens wat anders is dan The Pink Panther.

Leuk die stemsample site, al vind ik het uiteindelijk leuker als je ze weer onverwacht terug herkent wanneer je een film kijkt. Bijv, "You're gonna be a bad mother-fucker!" die A Guy Called Gerald zo fijn uit Robocop samplede (staat dan weer niet in die database :( Nu even voor de gein kijken waar DJ Shadow de mosterd vandaan haald (in ieder geval Altered States kan ik me herinneren.)

Idd, Time has officially ended deed wat belletjes afgaan toen ik Space Is The Place zag.

De Engelstalige sample "We are not sick men" van Praxis' Metatron herkende ik in de Chinees gesproken en Nederlands ondertitelde Enter The Dragon.

Zouden er mensen zijn die veel uit hun porngrind collectie herkennen? :)

Als je zin hebt in een overdaad aan Robocop-samples moet je zeker even luisteren naar Rock Drill van Hoodlum Priest. Het album Heart Of Darkness luistert als een uit de hand gelopen filmquiz. Hoodlum Priest ontbreekt gek genoeg geheel in die samplelijst.

De leukste meta-sample vind ik wel "When I was little my father was famous. He was the greatest Samurai in the empire, and he was the Shogun's decapitator." Shogun Assasin via The GZA weer in Kill Bill vol.2. The RZA en Tarantino hebben elkaar daar ontzettend zitten high-fiven (en waarschijnlijk op gruwelijke wijze duelleren over obscure martial arts films. :)

ah samples en sample-sites altijd leuk, The Books hebben bijvoorbeeld 'do you like my knee' uit een Godard (of was het Rohmer hmm) ook nog altijd benieuwd waar the Avalanches 'Suzie he's looking at you' vandaan hebben. (Gegiebel in een restaurant)

Re RZA/Tarantino: Bij FRS hadden ze een tijdje veel Shaw Bros. films in de aanbieding maar die waren allemaal Chinees gesproken dus je herkende toch niet veel Wu samples die uit gedubte versies komen, terwijl je weet dat er veel uit films als Five Deadly Venoms en 36th Chamber komen.

Dit is weer zo'n jaar waarin Woody Allen op eigen terrein wordt verslagen. Het in New York gesitueerde "Please give" van Nicole Holofcener is een beduidend frisser, invoelbaarder, geloofwaardiger en aangrijpender drama-light dan "You will meet a tall dark stranger". Dat u het weet...:)

Holofcener liep als kind op de sets van Woody, dus t wel geleerd van de meester. (haar moeder was/is make-up artist, o.a. bij The Purple Rose)

Den brysomme mannen
Voor de tweede keer, weer goed.

Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto
Ik kende muziek van Morricone en verwachtte eigenlijk een typische giallo, maar dit is wel wat anders. Een thriller met een politieke boodschap. De politie inspecteur pleegt een moord maar is als representant van de wet bij voorbaat onschuldig en vertrouwt er zelfs zo op dat hij arrogant aanwijzigen achterlatend vrijuit kan gaan. Nog actueel ook, nu er een toch een een aanzienlijke groep mensen denkt dat WikiLeaks de wereld kan verbeteren.

Om ook hier dan maar even tegen Olaf in te gaan: schattige film, Please Give, maar verslaat niet Woody Allen met zijn eigen middelen, denk ik.

Please Give is aan de sentimentele kant, heel warm en kerstgevoel, maar mist de "bite", het schurende van You Will Meet. In de Allen-film is een midlife crisis écht een midlife crisis, en geen 3 weken durend ongemakje. Als er vreemd gegaan wordt, heeft dat grote, tragische, en - voor de buitenstaander - komische gevolgen. Het is niet iets wat de man uiteindelijk helpt om een betere huisvader te worden. Mensen en hun relaties zijn fucked-up, zelfs als ze goed lijken te zitten. In Please Give zijn de ergste dingen in het leven dat de moeder van een 15-jarige liever een dakloze een paar tientjes in de handen stopt dan haar dochter een spijkerbroek van 150 euro te laten kopen.

Please Give = "Redding" van Tröckener Kecks, You Will Meet a Tall Dark Stranger = "Het komt nooit meer goed". ("Redding" is wel een veel mooier liedje)

Maar goed, de reden dat ik hier kwam: ik zit net de flauwe lachfilm Get Him To The Greek te kijken (don't ask - alhoewel één hilarische dialoog tussen P.Diddy en Jonah Hill het al de moeite waard maakt), en ergens rond minuut 28 wordt Hills karakter wakker in Londen, met op tv in de hotelkamer dit.

(excuses als jullie het er al over gehad hebben, of het sowieso algemeen bekend is. Ik ben even weggeweest)

heh da's wel cool, weer wat centjes gevangen voor die mannen. kan Romeijn weer zijn besteden aan fotootjes maken van moordplekken enzo.

En zoals ik tegen dorsalstop op facebook schreef: I thought the Naomie Watts charachter was the only one worth mentioning and the scene you describe is by far the best in the movie, and very well acted by the way. With respect to Please give, I would say that is what the movie is basically about: you don't have to be a bad person to do bad things or think bad thoughts. I meet these people every day, whereas I never stumble upon the Allen-characters. Which makes your life so much more exciting than mine :)

Die nieuwe Woody Allen schuurt helemaal niet.

Nou ja, meer dan Please Give in elk geval, dat is gewoon een warm dekbed :)

(En ik vond de karakters in YWMATDS échter dan die in PG. Ik weet niet of mijn leven opwindender is of ik gewoon cynischer.)
(Overigens was Whatever Works 25x beter dan You Will Meet...)

Get Him To The Greek is trouwens een half uur te lang, zit vol langdradige scènes die ook helemaal niet grappig zijn, maar kent een aantal - vooral voor de popliefhebber - magistrale momenten (Pharrell die op zijn kop krijgt omdat zijn roze polo-shirtje niet gangsta genoeg is, een cameo van Lars Ullrich) die het nèt het aanzien waard maken op een avond waarop je je hoofd op nul wilt zetten.

(Overigens was Whatever Works 25x beter dan You Will Meet...)

Eens. We mogen de lat toch wel ergens leggen.

oh jee dat voorspelt weinig goeds ;)

Key Largo
Ondanks de aanwezigheid van de kanonnen Bogart, Bacall en Robinson deed deze noir me niet super veel, al heeft de film wel een aardige landerige toon, en een

effectieve simpelheid. Bogart speelt een militair die een weduwe en haar vader bezoekt, omdat hij toch in de buurt is en waarschijnlijk niet weet wat hij met zijn leven

aanmoet. Bacall en haar pa runnen een sjofel hotelletje op een (schier?)eilandje bij Florida (Key Largo) en alhoewel het buiten het seizoen is, is het hele hotel

afgehuurd door een groep dikzakken. Zij begroeten Bogart in wat mooie scenes met tegenzin, want pottekijkers, die zijn niet gewenst. Bacall is heel wat blijer,

natuurlijk, en begeleid door een terugkerend romantisch motiefje krijgen de 2 wat. (Bogart haalt Bacall aan als een kat en aait haar ergens) Robinson ondertussen de

leider en meest vieze van de dikzakken houdt ondertussen een fraaie speech, terugverlangend naar de tijd dat hij nog een echte grote gangster was, toen de

prohibition was afgekondigd. Zijn nieuwe heist is even sjofel als het hotel en Bogart kan er met niet al teveel moeite en in een teleurstellende shoot-out een handje

voor steken. Opmerkelijk fout is trouwens een zijplotje rond indianen, die er bekaaid van af komen. Zoals altijd in Hollywood.

Mitt Liv Som Hund
Zo op de valreep nog even een van de filmhoogtepunten van mijn cinema-jaar. Natuurlijk is Mitt Liv een op t randje van irritante zelffelicitatie van de Zweden voor

hun eigen tolerantie voor, nou ja, alles, excentriekelingen, naakt, hippie-heid. Maar geeft dit? Driewerf neen, want Mitt Liv is haast een soort Amarcord, alleen de

soundtrack van Nino Rota ontbreekt. En echt Fellini-aans goed, overgoten met een VPRO jeugdserie-sausje. Prachtige filosofische bespiegelingen van het

hoofdpersonage een kereltje met een hoog voorhoofd, en een oude kop, een nieuwetijds of couveusekind zou je haast zeggen. (En ik had het gevoel in de spiegel te

kijken, op oude foto's dan). Het jongetje bepeinst de avonturen van Laika het hondje en dat dingen altijd slechter kunnen, maar ook zelf heeft hij het niet best, met

een stervende moeder... Hij wordt naar het Zweedse platteland verscheept waar hij het een en ander kan verwerken in een gek dorpje vol lieverds, mensen die

permanent het dak repareren, zomerhuisjes bouwen onder het eindeloos draaien van dezelfde lp, tomboys die met je willen boksen en vrijen en je hulp nodig hebben

bij het inzwachtelen van ontluikende borstjes. En dit is nog maar 20% van de geweldige anekdotes die hier langsflitsen. Structuur is niet van belang, kriskras door een

leven, zo hoort het. En elke keer als de vrolijkheid toch wat uit de hand begint te lopen een kleine terugslag naar melancholie en een oom die nauwelijks weet je te

troosten hoe veel hij ook van je houdt (en vice versa). Jammer dat de laatste paar scenes niet tijdens de aftiteling lopen, lijkt een beetje een rare opmerking, maar dat

zou precies goed zijn geweest, eindigen op een contemplatieve noot en dan toch de toeschouwer naar huis sturen met wat blooper-achtige taferelen (een

kabelbaanruimteschip!) in de aftiteling.

The Town
De Nederlandse pers zij geprezen, die zagen wel in (in tegenstelling tot de Amerikanen) dat de totaal overschat is. De Amerikanen dachten iets te hard Mystic River

meets Michael Mann waarschijnlijk. Maar de diepgang van River ontbreekt volledig, de actie is wel goed, dat moet ik toegeven. Ook daarin gaat echter wel wat mis,

zo had regisseur Ben Affleck meer tijd moeten maken voor de eerste heist, om zo beter de angst van Rebecca Hall te schetsen, die in de bankoverval zijn slachtoffer

en later zijn love interest wordt. Ze is trouwens ook miscast en de plot-ontwikkelingen rond hun liefde zijn volslagen ongeloofwaardig. Na dat Hall doorkrijgt met wie

ze werkelijk te maken heeft zou ze eigenlijk prompt moeten vertrekken, ze had toch net haar baan opgezegd. Affleck zelf moet alle zeilen bijzetten om zijn working

class character gestalte te geven, hij lijkt toch net iets te hard zijn best moeten doen op zijn accent. Dat gaat de bijrollen beter af. Renner (van de Hurt Locker)

bewijst zijn talent weer, als psycho-gestoorde schietgrage maat van Affleck, die 'time' voor hem gedaan heeft. Minstens zo goed is Pete Posthlewaite als de Florist,

de geniepige regelaar op de achtergrond, de man die eigenlijk de zaakjes runt, en door de politie vreemd genoeg met rust wordt gelaten. De film suggereert op het

eind dat ze dat expres doen (corruptie) maar doet dat zo subtiel dat ik het misschien zelf verzon. Wel het mooiste personage. Ook nog even Chris Cooper noemen

als de pa van Affleck. De eerste heist is dus wat te gehaast, maar de tweede is prachtig, met de nonnenmaskers die ook op de filmposter staan. Supervette

auto-achtervolging ook. Zo lijkt de film misschien wel wat, maar tekenend genoeg is het einde dan weer wat moeizaam, niet spannend genoeg. En als gezegd, voor

diepgang hoef je hier ook niet te zijn.

The Fifth Element
Megalomane sci-fi spektakels floppen vaak in eerste instantie, maar als de plaatjes goed zijn en dat zijn ze hier (en hoe!) dan kun je met de jaren denk ik nog heel wat geld terug verdienen. Puberjongetjes die zich naar de bios spoeden zullen ontdaan zijn, dit is geen Starwars-actie, maar hysterisch gay extravaganza, de favoriete film van Lady Gaga, vol modellen in bizarre pakjes van Gaultier. Uitzinnig en zeer aanstekelijk wat mij betreft. Een visueel spektakel niet alleen op de voorgrond, ook de achtergrond met vliegende taxi's zijn prima. Besson laat zich heel terecht niets aan het absurde plot gelegen (wat hij nochtans zelf schreef) dat heeft een Indiana Jones-achtige debielheid. Gelukkig belanden we vanaf het begin alleen maar in zijpaadjes. En die zijn prima. Milla Jovich als het perfecte Pippi Langkous buitenaardse wezen. Bruce Willis als straight man die niet weet wat hem overkomt en in de bijrollen totaal over the top slechteriken. Gary Oldman bijvoorbeeld als Marilyn Manson creep. Je moet van een film houden als je Tricky op laat draven in een cameo. En dan heb je nog muzikale intermezzi; opera, reggae, en een Andre 3000-achtige hysterische radio-host. (Chris Tucker) Om blij van te worden.

jee het werkt toch niet als ik dingen in kladblok pen

Key Largo
Ondanks de aanwezigheid van de kanonnen Bogart, Bacall en Robinson deed deze noir me niet super veel, al heeft de film wel een aardige landerige toon, en een effectieve simpelheid. Bogart speelt een militair die een weduwe en haar vader bezoekt, omdat hij toch in de buurt is en waarschijnlijk niet weet wat hij met zijn leven aanmoet. Bacall en haar pa runnen een sjofel hotelletje op een (schier?)eilandje bij Florida (Key Largo) en alhoewel het buiten het seizoen is, is het hele hotel afgehuurd door een groep dikzakken. Zij begroeten Bogart in wat mooie scenes met tegenzin, want pottekijkers, die zijn niet gewenst. Bacall is heel wat blijer, natuurlijk, en begeleid door een terugkerend romantisch motiefje krijgen de 2 wat. (Bogart haalt Bacall aan als een kat en aait haar ergens) Robinson ondertussen de leider en meest vieze van de dikzakken houdt ondertussen een fraaie speech, terugverlangend naar de tijd dat hij nog een echte grote gangster was, toen de prohibition was afgekondigd. Zijn nieuwe heist is even sjofel als het hotel en Bogart kan er met niet al teveel moeite en in een teleurstellende shoot-out een handje voor steken. Opmerkelijk fout is trouwens een zijplotje rond indianen, die er bekaaid van af komen. Zoals altijd in Hollywood.

Mitt Liv Som Hund
Zo op de valreep nog even een van de filmhoogtepunten van mijn cinema-jaar. Natuurlijk is Mitt Liv een op t randje van irritante zelffelicitatie van de Zweden voor hun eigen tolerantie voor, nou ja, alles, excentriekelingen, naakt, hippie-heid. Maar geeft dit? Driewerf neen, want Mitt Liv is haast een soort Amarcord, alleen de soundtrack van Nino Rota ontbreekt. En echt Fellini-aans goed, overgoten met een VPRO jeugdserie-sausje. Prachtige filosofische bespiegelingen van het hoofdpersonage een kereltje met een hoog voorhoofd, en een oude kop, een nieuwetijds of couveusekind zou je haast zeggen. (En ik had het gevoel in de spiegel te kijken, op oude foto's dan). Het jongetje bepeinst de avonturen van Laika het hondje en dat dingen altijd slechter kunnen, maar ook zelf heeft hij het niet best, met een stervende moeder... Hij wordt naar het Zweedse platteland verscheept waar hij het een en ander kan verwerken in een gek dorpje vol lieverds, mensen die permanent het dak repareren, zomerhuisjes bouwen onder het eindeloos draaien van dezelfde lp, tomboys die met je willen boksen en vrijen en je hulp nodig hebben bij het inzwachtelen van ontluikende borstjes. En dit is nog maar 20% van de geweldige anekdotes die hier langsflitsen. Structuur is niet van belang, kriskras door een leven, zo hoort het. En elke keer als de vrolijkheid toch wat uit de hand begint te lopen een kleine terugslag naar melancholie en een oom die nauwelijks weet je te troosten hoe veel hij ook van je houdt (en vice versa). Jammer dat de laatste paar scenes niet tijdens de aftiteling lopen, lijkt een beetje een rare opmerking, maar dat zou precies goed zijn geweest, eindigen op een contemplatieve noot en dan toch de toeschouwer naar huis sturen met wat blooper-achtige taferelen (een kabelbaanruimteschip!) in de aftiteling.

The Town
De Nederlandse pers zij geprezen, die zagen wel in (in tegenstelling tot de Amerikanen) dat de totaal overschat is. De Amerikanen dachten iets te hard Mystic River meets Michael Mann waarschijnlijk. Maar de diepgang van River ontbreekt volledig, de actie is wel goed, dat moet ik toegeven. Ook daarin gaat echter wel wat mis, zo had regisseur Ben Affleck meer tijd moeten maken voor de eerste heist, om zo beter de angst van Rebecca Hall te schetsen, die in de bankoverval zijn slachtoffer en later zijn love interest wordt. Ze is trouwens ook miscast en de plot-ontwikkelingen rond hun liefde zijn volslagen ongeloofwaardig. Na dat Hall doorkrijgt met wie ze werkelijk te maken heeft zou ze eigenlijk prompt moeten vertrekken, ze had toch net haar baan opgezegd. Affleck zelf moet alle zeilen bijzetten om zijn working class character gestalte te geven, hij lijkt toch net iets te hard zijn best moeten doen op zijn accent. Dat gaat de bijrollen beter af. Renner (van de Hurt Locker) bewijst zijn talent weer, als psycho-gestoorde schietgrage maat van Affleck, die 'time' voor hem gedaan heeft. Minstens zo goed is Pete Posthlewaite als de Florist, de geniepige regelaar op de achtergrond, de man die eigenlijk de zaakjes runt, en door de politie vreemd genoeg met rust wordt gelaten. De film suggereert op het eind dat ze dat expres doen (corruptie) maar doet dat zo subtiel dat ik het misschien zelf verzon. Wel het mooiste personage. Ook nog even Chris Cooper noemen als de pa van Affleck. De eerste heist is dus wat te gehaast, maar de tweede is prachtig, met de nonnenmaskers die ook op de filmposter staan. Supervette auto-achtervolging ook. Zo lijkt de film misschien wel wat, maar tekenend genoeg is het einde dan weer wat moeizaam, niet spannend genoeg. En als gezegd, voor diepgang hoef je hier ook niet te zijn.

The Fifth Element
Megalomane sci-fi spektakels floppen vaak in eerste instantie, maar als de plaatjes goed zijn en dat zijn ze hier (en hoe!) dan kun je met de jaren denk ik nog heel wat geld terug verdienen. Puberjongetjes die zich naar de bios spoeden zullen ontdaan zijn, dit is geen Starwars-actie, maar hysterisch gay extravaganza, de favoriete film van Lady Gaga, vol modellen in bizarre pakjes van Gaultier. Uitzinnig en zeer aanstekelijk wat mij betreft. Een visueel spektakel niet alleen op de voorgrond, ook de achtergrond met vliegende taxi's zijn prima. Besson laat zich heel terecht niets aan het absurde plot gelegen (wat hij nochtans zelf schreef) dat heeft een Indiana Jones-achtige debielheid. Gelukkig belanden we vanaf het begin alleen maar in zijpaadjes. En die zijn prima. Milla Jovich als het perfecte Pippi Langkous buitenaardse wezen. Bruce Willis als straight man die niet weet wat hem overkomt en in de bijrollen totaal over the top slechteriken. Gary Oldman bijvoorbeeld als Marilyn Manson creep. Je moet van een film houden als je Tricky op laat draven in een cameo. En dan heb je nog muzikale intermezzi; opera, reggae, en een Andre 3000-achtige hysterische radio-host. (Chris Tucker) Om blij van te worden.

Mitt Liv Som Hund op de lijst, dat lijkt me duidelijk :)

Ik zag gisteren Rabbit hole, de laatste met Kidman. Viel me tegen, gegeven de positieve recensies.Ik vind die Aaron Eckhart niet zo'n ster eigenlijk.

overigens was the Fifth Element helemaal geen flop. wel de duurste Franse film aller tijden, maar alles (en meer) terugverdiend.

Vratné lahve (Empties)
Knusse, milde comedy, echt iets voor m'n ouders. :)

qua erotische fantasietjes in de supermarkt vond ik Cashback toch beter. :)

Die heb ik niet gezien, dus daar kan ik weinig van zeggen. :)

niet aan je ouders laten zien. ;)

Begotten
Wtf? Norma Evangelium Diaboli esthetiek in een film uit 1990 … zag er dus wel retecool uit maar moet het even laten bezinken … geen woord, alleen gekraak, hartslagen en 'isolationism'-achtige geluiden … deed ook denken aan Palms … al denk ik dat die beter is … maar die moet ik ook herbekijken …

Begotten. Geweldig. Op de dvd-hoes omschreven als makes Eraserhead look like Ernest Saves Christmas. Doet het heel goed als je ‘s avonds heel laat en moe thuiskomt en alvast wilt dromen voordat je in slaap valt. Zo bijzonder heeft E. Elias Merhige het daarna niet meer gemaakt, al was het uitgangspunt van Shadow Of The Vampire erg sterk. Suspect Zero voegde ondanks de cast (of dankzij de cast, zou Olaf in dit geval zeggen ;-)), met o.a. Aaron Eckhart, Ben Kingsley en Carrie-Anne Moss, niets toe aan het serial killer genre.

Get Him To The Greek … vooral voor de popliefhebber - magistrale momenten
Magistraal is niet het goede woord, maar ook de enkele filmverwijzing is grappig, zoals tijdens de achtervolging door de gangen van een hotel wanneer Jonah Hill rennend in paniek uitroept This is the longest hallway of all time! en Russell Brand antwoordt: It's Kubrickian!.

You Will Meet A Tall Dark Stranger vond ik teleurstellend, maar ik kan sowieso weinig met het werk dat Woody Allen deze eeuw heeft afgeleverd. De relatie die Anthony Hopkins aangaat met de veel te opzichtig geklede jonge dame liep precies volgens het boekje en eindigde op voorspelbare wijze, zonder enige verrassing of gevatte terzijdes. Lucy Punch hebben we al een keer beter gezien in de vorm van Mira Sorvino in Mighty Aphrodite. Het verhaal zakte aan het eind in en de laatste dialogen waren met weinig inspiratie geschreven (Naomi Watts die haar moeder binnen een minuut twee of drie keer een imbeciel noemt - pfff). De baard van Ewen Bremner was langer dan zijn rol.

Panahi de bak in trouwens :( ik voorspel gratie na 1 jaar ofzo, maar dan nog... en die ban op films in Iran maken zal echt niet worden opgeheven. (waarom is ie sowieso niet eerder vandoor gegaan, denk je dan)

(hij zal dat wel laf vinden)

Oudere man die in een Woody Allen film iets begint met een veel jongere vriendin. Uit mijn hoofd:

Manhattan
Husbands & wives (2x)
Mighty Aphrodite
Whatever works

Daar kun je dan echt niet meer mee aan komen zetten. Grote kunstenaars maken altijd hetzelfde werk, is het dan...

Black Swan
Mooi gemaakt, het verhaal is misschien wat té obvious. Ik had na 30 minuten wel zo'n beetje door hoe 't zat en toen volgde er wel wat saaie momenten. De finale is wel weer fraai.

is dat de nieuwe Aronofsky? is die nou al kijkbaar ge-bRein-ipt?

Een avi van bijna een giechelbyte, vond het zeer kijkbaar.

kee. in de eindejaarscinematijd kan ie voor mij nog wel wachten, maar toch wel opmerkelijk :)

ik heb trouwens nog nooit een Woody Allen film gezien die niet al tig maanden voor ie hier in de bios verschijnt al online stond, volgens mij ript Woody ze zelf naar isohunt ofzo ;)

Daar kun je dan echt niet meer mee aan komen zetten. Grote kunstenaars maken altijd hetzelfde werk, is het dan...

Zo is dat natuurlijk, en het is een thema dat me om persoonlijke redenen nogal aanspreekt, maar het hoeft nou ook weer niet zó sterk op elkaar te lijken. Allen als de Mark E Smith van de film, poehee. Ik was die hele Anthony Hopkins-draad in de film trouwens alweer vergeten, dat zegt ook wat. Ik dacht dat Olaf de relatie tussen de schrijver en de muzikante bedoelde (ik was al beledigd, aangezien Brolin hier een 38-jarige speelt).

Als je overigens "lelijke man krijgt relatie met veel mooiere vrouw" toevoegt heb je álle Woody Allen-films te pakken, maar daar heb ik nog nooit iemand over horen zeuren.

Ik ben me trouwens door de meest hersenloze films van 2010 aan het heenworstelen, zo blijkt (gedownload als de "leukste" van 2010, overigens). Na Get Him To The Greek nu MacGruber (tot nu toe (40 minuten gezien) één leuk moment, op minuut 20).

heb jij die News Anchor Man film eigenlijk wel eens gezien Dorsal, met Will Ferrell ofzo, die schijnt erg grappig te zijn volgens het ILX forum en vanavond op Comedia Centralos (nou ja niet dus)