Filmforum

Niet dat ik jullie stroom wraakfilms wil onderbreken, maar ik zag gisteren Ladri di Biciclette voor het eerst, samen met mijn vriendin die het halverwege al niet meer droog hield, en naar aanleiding daarvan hielden wij ons vandaag bezig met de vraag: wat zijn de zieligste/treurigste films? Ik kon alleen All Or Nothing verzinnen die bij mij net zo'n diepe, mooie, menselijke droefenis teweeg bracht als De Fietsendieven. Als je erop gaat Googlen, stellen de internets 'Titanic' voor, maar de tranen die ik daarbij liet waren toch van andere aard.

Bij Lilja 4-ever zat ik bij dat shot van de hemel en daarna Rammstein voluit te janken.

Het Nederlandse Skin hakte er ook flink in.

Het klinkt misschien vreemd maar ik vond Being John Malkovich erg treurig op een originele manier, zonder dode moeders/doodzieke broertjes/verloren teddyberen/incest.

Echte tearjerkers ken ik verder niet zo, ben zelf meer van de "zucht, neonmelancholie, ik steek nog een sigaret op" maar verder is er natuurlijk treurnis genoeg. Amantes del Circulo Polar en mega-treurnis trip Solaris. En toch ook wel Idoterne. Zo even snel uit het hoofd.

treurigste film, eerste wat ik denk: Idi i Smotri
http://2.bp.blogspot.com/__1XI02zTnpY/Rv34UXfVccI/AAAAAAAAAFo/-uGVhrnygJ8/s1600/bscap3066ie.jpg

Killing Zoe
Eentje voor de Nacht van de Wansmaak. Regisseur is een mattie van Tarantino en is tegenwoordig vooral in het nieuws als hij twittert vanuit de gevangenis na allerhande akkefietjes. Hij schreef mee aan Pulp Fiction en Reservoir Dogs enzo, maar op zijn eentje redt ie 't écht niet. Eigenlijk is Killing Zoe gewoon een ouderwets foute exploitatie-film, al valt er niet om te lachen. Alleen de eerste 10 minuten zorgen voor een glimlach en vlinders, als we Eric Stoltz, die er hier met stupide baardje en lange haren uitziet als een soort neppe rockzanger (denk Nickelback). Hij moet een gangster voorstellen en gelouterde kluizenkraker, maar dat geloven we helemaal nergens. Wat we wel geloven is dat hij heel blij wordt van de prostituee die 'm in zijn Parijse hotelkamertje komt opzoeken. Dat is niemand minder dan de beeldschone, jonge Julie Delpy. De eerste 10 minuten bestaan uit dirty talk en stripteases en 't arme ding wordt meteen verliefd op de gangster. (Kan alleen in hele slechte films...) Daarna wordt Delpy letterlijk poedelnaakt de hotelkamer uitgezet en beginnen de voorbereidingen voor de bankheist, of nou ja voorbereidingen. Stoltz en zijn oude maat Anglade (die kerel uit Betty Blue) houden zich vooral bezig met heel. veel. drugs. Vind je 't gek dat de bankroof uitloopt op totale amateuristische waanzin voor grappig bedoelde macho-oneliners. Anglade bloedt flink in 't rond wat het gevaarlijkste aspect aan de overval nog een hiv-besmetting maakt. (Zijn personage heeft dat eerder opgebiecht). Ondertussen onthult hij aan de collega's van Delpy, die heeeel toevallig ook in de bank werkt, dat ze ook nog bij klus. (En dat terwijl ze kunstacademie-student is, hoeveel geld heeft ze nodig!?) Niet dat haar collega's niet al zo'n vermoeden hadden, tenslotte ze draagt ze op d'r werk een gaatjeshempje met nada eronder. Zo'n film dus...

The Runaways
Akelige saaie biopic. Als je dit vergelijkt met dat John C Reilly-vehikel waarvan ik de titel even kwijt ben (waar ie o.a. door een Smile-fase ging) dan had die tweede 100x meer diepgang en meer te zeggen over de muziekwereld. Zó vlak is dit dus. The Runaways gaat over een meidenpunkbandje in de seventies, bij elkaar geraapt door een geschifte excentrieke manager, gespeeld door Michael Shannon die flink bitchend tekeer gaat, het enige goeie aan de film.. Hij is alleen vrij weinig in beeld omdat hij niet eens meegaat op tournee met de 16-jarige meisjes. Roadies zijn ook al in geen velden of wegen te bekennen. Het probleem aan de film is vooral dat de hele seventies helemaal niet tot leven komen, het is allemaal zo gladgestreken, elke punk-grittyness ontbreekt volkomen. De Stooges-liedjes op de soundtrack zijn de enige die dat hier wél hebben.. Personages in de band zijn er ook al niet (in een rare anekdote konden de producers maar de rechten van 2 van de 5 kopen!?) Wel de 2 belangrijkste. Het gitaristenmeisje wordt gespeeld door een kind uit Twilight. Ietjse interessanter is de blonde zangeres die al snel een soort Nico wordt en ten onder gaat. Uiteindelijk staat ze bij de supermarkt een ui en een whiskey te kopen. Meer van dat had de film goed gedaan.

Winter's Bone
Gelukkig eindelijk een interessante én goede film. Een beetje in de hoek van Frozen River, ruraal Amerikaanse armoede en een vrouw die daar mee moet dealen. Daar is het een veertiger-vrouw met eigen kinderen. Hier is 't een meisje dat door gekte van ma voor haar broertje en zusje moet zorgen. Ik vond de hoofdrol in Frozen River sterker maar wat Winter's Bone zo goed maakt is de bizarre setting. De film speelt zich af in het Amerikaanse heartland waar kennelijk een soort kampers wonen. Ik zou niet weten hoe ze anders te omschrijven. Volledig buiten de wet levend. (En met een hekel aan 'the law') Familievetes, erecodes, het zijn net mensen uit St Willibrord. Waar in het Brabantse heartland waarschijnlijk xtc-labs en vooral veel wiet-kwekerijen staan houdt men zich hier bezig met 'cooking up crank' en dat is wat de pa van het meisje in de problemen heeft gebracht. Problemen is zwak uitgedrukt, hij is pleite en zal niet terugkomen wordt al snel duidelijk. En dat is noodzakelijk (al is het nou levend of dood) want anders komt een andere typisch Amerikaanse folklore het gezinnetje uit het huis gooien. De bondsmen! Een type in een dure kar die ie-de-reen in de omgeving kent, want ja al die figuren zitten om de week op het bureau. Het meisje gaat dus op zoek naar pa en hier moet ik wat over haar hoofdrol zeggen, ik vond dat die wat consistentie miste. Wat mij betreft zijn er 2 opties; het meisje is onervaren en angstig en wordt tijdens de zoektocht volwassen, of ze is dat al (wat in haar situatie veel logischer wordt) en ze zet gewoon koppig door. Het probleem is dat ze die 2 dingen de hele film lukraak afwisselt. Het klopte niet helemaal voor mijn gevoel. Wat mij betreft had ze de hele film zo gedaan als ze aan 't eind tegen de sheriff doet. Snoeverig, uit de hoogte, pochend over haar familie. Dat leek me gewaagd én gepast. Ook wordt de film na een tijdje helaas gaandegehouden door wilde acties van anderen, het is maar een film denk ik dan het plot had zich enkel door acties van het meisje moeten 'voortbewegen'. Dan zou ie spannender zijn geweest. Ze krijgt hulp van o.a. haar gewelddadige oom Teardrop (dat soort namen dus he) een fijne rol van John Hawkes, als een soort Viggo Mortensen-lite. (We kennen hem uit Me and You and Everyone We Know) Ondergewaardeerde acteur. Hij mag de film eindigen met Jandek-achtig gepingel op de banjo. (Als ik aan Jandek ga denken móet de film eigenlijk toch wel goed zijn, bedenk ik me)
Terzijde: ik vond het ook wel jammer dat de film in t begin weinig tijd neemt om de ellende en de honger van het leven in dat gezinnetje te schetsen. De buren moeten eten brengen (vlees is zeldzaam) ik had dat best klaargemaakt zien worden. Juist om aan te geven hoe bijzonder dat was. Later schiet men eekhoornen, die worden gevild (goed dat we dat zien) maar ik had ze ook best aan een stok boven de barbecue willen zien....

Panic in the Streets
Had ik opgeschreven voor de rol van Richard Widmark, maar het is niet zijn beste. Al zijn z'n eerste paar scenes wel de moeite, laconiek thuis, kibbelend met vrouw en zoontje, die laatste lijkt overigens ingepalmd door een homoseksuele buurman, maar Widmark (en de film!?) heeft geen tijd om 't te zien... (Ik verzin dit niet het is overduidelijk) Later neemt de film ook nog even 15 minuten voor het oplossen van Widmark's huwelijksperikelen, wat dan een beetje slecht getimed is, ook gedraagt zijn vrouw zich wel heel onderdanig dan. Ze is met de pil gestopt, maar allen omdat ik weet dat jij dat wil o echtgenoot...
Gaat de film ook eigenlijk helemaal niet over. Widmark speelt in potsierlijk nazi-uniform een ambtenaar (!) van de health service, die ontdekt dat er een pest-dreiging in de vorm van een Aziatisch lijk in New Orleans is aangekomen. Volgt een verwode zoektocht naar alle figureren die met dit schimmige figuur in aanraking zijn gekomen... Dat wordt afdalen in de wereld van de wiseguys en scheepsjongens, mooie beelden. Vooral oppergangster Jack Palance maakt indruk, de man loopt er zo hologig bij dat je je afvraagt of ie zelf niet aan TBC leed. Voor extra effect hebben ze dan de dikke Zero Mostel tegenover 'm gezet. Dat duo is eigenlijk boeiender dan de avontuurtjes van Widmark. Maar als altijd, van dit soort minor noirs kan ik altijd wel genieten, zelfs als 't niet meer dan degelijk is.

Het probleem is dat ze die 2 dingen de hele film lukraak afwisselt.

Ze is zeventien, hè. Die mengeling van vroeg-volwassenheid en restjes puberale onzekerheid vond ik daar nou juist goed bij passen.
Eén van dé films van het jaar, wat mij betreft. Erg spannend ook, bijvoorbeeld in het café en bij de familie 'boven'.
De soort minimalistische country-noire-soundtrack past er goed bij.

Ze is zeventien, hè.

dat is waar natuurlijk, maar toch. dit is een beetje dat vaker terugkerende gevoel van dingen die lekker in een filmische 'mal' moeten passen en keihard realisme. (en dat botst soms)

maar ik vond 't ook een mooie film. had nog wel méér muziek in mogen zitten van mij, al is die dikke vrouw met een mond die wegvalt in haar gezicht, die een liedje zingt prachtig. net als de army recruiter (die wel heel galant is eigenlijk)

Wat zit Ludo hier een beetje de erfenis van The Runaways te besmeuren, om het simpele feit dat er een slechte film over is gemaakt?

het is allemaal zo gladgestreken, elke punk-grittyness ontbreekt volkomen.

Ze kwamen dan ook uit West LA. Punk grittiness zoek je maar in Hackney.(Plus The Runaways waren veel meer pop dan punk, net als Blondie en The Go-Go's)

in een rare anekdote konden de producers maar de rechten van 2 van de 5 kopen!?) Wel de 2 belangrijkste

Dan bedoel je Joan Jett en Lita Ford, neem ik aan? Wat hebben ze met de anderen gedaan dan? Geen Michael Steele (later van de Bangles)? En hoe heet 'de blonde zangeres' (Cherie Currie) in de film dan?

Ietjse interessanter is de blonde zangeres die al snel een soort Nico wordt en ten onder gaat

'ten onder gaan' geherinterpreteerd als 'beeldend kunstenaar worden'? Wel met kettingzaag, maar toch.
http://www.chainsawchick.com/

Haha, chainsaw art, awesome. :D

gheheh, het ging dus niet om Lita en wel om Currie, de blonde zangeres. zij schreef het boek waarop de film gebaseerd werd, de film werd vervolgens geproduceerd door Joan Jett. (mede dan he)

maar The Runaways waren dus gewoon de Spice Girls avant la lettre.

zat nog wel te denken: noem een bandje waarin een meisje electrisch gitaar speelt waarin ze GEEN main vocals doet en het bandje ook geen all girl group is. En om Seedling weg te werken, het mag ook niet 3 meisjes 1 jongen zijn, de verhouding moet minstens 50/50 zijn. roept u maar.

Da's moeilijk. Ik kom alleen op Charlotte Hatherley toen ze in Ash speelde.

god ja, hoe heette die hit ook alweer met zo'n clip op het strand? in de regen? zo'n MTV-hitje.

"A Life Less Ordinary" volgens mij, soundtrack van de gelijknamige film die me eigenlijk nauwelijks is bijgebleven.

https://www.youtube.com/watch?v=szUeXBaOfl4

Mozeskriebel, ik had destijds net zulk haar als die zanger. Het is inderdaad net zoals Angus Deayton ooit zei: "Some people are lucky enough to go bald at 17".

Hmm, is dat een strand? In There's a Star staan ze op een vulkanisch strand in IJsland. Verder zou ik het niet weten - ook het antwoord op de wel zeer specifieke vraag van Ludo niet. Ik zag pas nog een vrouwelijk bassist die geen lead vocals deed - in Two Wounded Birds, maar daar houdt het wel mee op. Ik vind ook: áls je een vrouw in je band hebt, altijd laten zingen.

ghehe, Pieter Huistra (trainer van FC Groningen) vind ik daar ook een kandidaat voor. man van in de 40 ofzo met gigantisch veel haar, zou die eigenlijk trots op moeten zijn, maar 't ziet er belachelijk uit.

http://ajax.nieuwslog.nl/data/subdomain/32/article/20090514164733_Huistra__Pieter.jpg
en dan is dat plaatje nog redelijk, normaal zit t nog gelikter opgecoiffeerder, alsof ie bij de kapper onder zo'n omaatjes-warmte-kap/hitte-ding/permanentje zit.

dit is niet de Ash die ik bedoelde (maar misschien zit ik aan een ander bandje te denken, ik gaat nog even op youtube speuren)

de Ash video die ik bedoel heeft een verlepte kermis/Brighton sfeer

deze zal t zijn, ik zie effe geen strand heheh ;)

https://www.youtube.com/watch?v=s3WLaOdHi94

Die film, om weer on-topic te gaan, was een dramatisch voorbeeld van Hollywood-denken. "Regisseur+hoofdrolspeler uit Trainspotting + Cameron Diaz + groot budget = kán niet fout gaan!"

xp Oh Yeah was van vóór La Hatherley.

En weer offtopic: Micheal Jackson had die gitariste Jennifer Batten. Prince heeft een complete vrouwenband gehad en sowieso altijd vrouwelijk instrumentalisten. Dan was er nog Phantom Blue, dat project van Arjen Lucassen waar de leadgitariste inmiddels zijn meisje is, in goregrindkringen Haemarrhoid (of hoe spel je dat) en een Nederlandse die in LDOH zat en nog weer een andere die in Cliteater en nog een paar bands 'gedaan' heeft.

Voorbeelden te over. ;)

Beetje de suggestie van foute samentrekking, Phantom Blue ≠ Stream of Passion (het project van Lucassen).

Oh, en Drain uit Zweden.

Girlschool.

maar The Runaways waren dus gewoon de Spice Girls avant la lettre.

Misschien in de film, maar in 't echt was het wel wat meer rock 'n' roll medunkt.

Maar goed, het hoofdstuk Vanity (van "I need 8 inches or more", nu een herboren Denise Matthews) in Motley Crüe's The Dirt is heftiger. :)

Heftiger dan Lita toen ze met Nikki Sixx was …

[/spam-mode]

man van in de 40 ofzo met gigantisch veel haar, zou die eigenlijk trots op moeten zijn, maar 't ziet er belachelijk uit

Hmmm, ik loop ook al tegen de 40 en heb na jaren van een tondeuse/kort nonchlante gel kuifkoppie mijn haren weer eens wat laten groeien en ben best wel erg in mijn nopjes met het vele en volle haar...en nu hoor ik dat dat er belachelijk uitziet haha.

(De vraag is dan natuurlijk, ga ik me hier iets van aantrekken?)

Ik zit ook tegen de 40 en zit alweer een aardig end op m'n ouwe lengte sinds ik m'n kop kaal heb geschoren 3 jaar geleden. Haar ftw!

Met dit weer is een dikke vacht op je kneiter ook wél zo lekker :)

Precies!

Die les heb ik wel geleerd van die scheeractie. :)

misschien ziet het er bij jullie gewoon heel goed uit hoor, ik had het specifiek over die legopoppetjes-coupe van Huistra. alsof je 'm er plop af kan halen (misschien is t wel een pruik) ;)

@Martijn: Drain en Girlschool zijn all girl groups, toch? Let op: Ludo had een wel zeer beperkte omschrijving van wat hij zocht. (Ik geef het je omgekeerd te doen om 5 mannelijke niet-zingende gitaristen te vinden in een band met minstens 50% vrouwen, overigens).

All-girl betekent dat er een gitariste inzit die geen leadzang doet. :)

Phantom Blue is trouwens ook all-girl, of was. Nogal rigoreus zelfs want de leadgitariste is overleden, haar weduwnaar is John Norum (Europe).

[ /trivia]

Voor het tweede deel denk ik aan een politiek correcte Glenn Branca of Rhys Chatham, waarbij ik niet zou weten of die dat ook zijn of niet. :)

Oh, ik zie nu:

… en het bandje ook geen all girl group is

Excuus. :)

Magnapop was op zich keurig volgens de 50/50 norm verdeeld, maar die bassist was eigenlijk ook een half wijf, want die liet een keer een optreden stilleggen om een roadie zijn gescheurde nagel o.i.d. te laten bijknippen. Zal best pijnlijk zijn geweest, maar toch :)
Omgekeerd (5 niet-zingende gitaristen etc.) schieten me alleen de Demolition Doll Rods te binnen.

Oh, en Rockbitch, of was die kerel alleen als gitarist? :)

@Ludo:
Winter's bone: mijn eerste associatie was ook Frozen river. Ik vond winter's bone beter. Frozen river was meer verhaal, winter's bone meer beklemming.

jep.

off-topic en zelfs off-forum maar hey dit is gewoon een openbaar door iedereen te bekladden weblog. lees net in de Volkskrant over de Nederlands-Franse betrekkingen, waarbij je dan altijd weer krijgt dat de Fransen bij NL aan het drugsbeleid denken ('de hennep-plantages in de banlieus worden geimporteerd uit A'dam)

maar iets dat ik me nooit realiseerde, na het zien van al die tolerante vrolijkvrije ohlala Franse film, die stokbroden hebben helemaal geen homo-huwelijk. Zelfs Spanje heeft dat...

Zelfs Spanje heeft dat...

Tuurlijk. Spanje heeft ook 50/50 vrouwen/mannen in de regering. Maar dat kan altijd zo omgedraaid worden na een verkiezing.

Frankrijk is altijd middle-of-the-road, conservatief, 50 miljoen bureaucraten, heel goed in creëren van allerlei mythes over zichzelf. Ik kom er verder heel graag. :)

Maar Sarko heeft zich, als ik de Wiki-lek mag geloven zijn Louis de Funes act op Balkenende losgelaten over Afghanistan? Ik hoop toch nog op wat harde info over Wilders en onderhandse Mossad financieringen, maar dát zal er wel weer niet instaan. :)

Ik neem weer een paar shortcuts...

Paranormal activity **
Lost in America **
Me and Orson Welles **1/2
Winter’s bone ****
Toy story III ***
The social network ***1/2
The killer inside me ***
The daytrippers ***1/2
Pranzo di ferragosto **1/2
La ceremonie **1/2
Benny’s video ***1/2
The story of Qui Yu ****

A.I. – Artificial intelligence **
All over the shop, rommelig, wil teveel zonder dat het enorm respect afdwingt.

Stalker**
Niet voor mij dit. Ik ga er niet in mee. Wat staan jullie nou op dat verlepte grasveldje te doen alsof het eeuwige leven daar wellicht om de hoek ligt? Ik vind het Beckett zonder het podium en zonder de lucht, en Beckett gaf al niet zoveel lucht. Meest positieve: die zwart-wit scenes aan het begin. Deed me erg denken aan de hoezen van het 4AD label.

Le pere de mes enfants ****
Franse cinema blijft af en toe een soort magie voor me.

Mother (Joon-ho, 2009) ****
Joon-ho is na drie films voor mij al ‘een hele grote meneer’, een heel complete filmer die op alle niveau’s bovenmodaal presteert.

Schaduwkabinet:

La nana (Silva, 2008) ****
Een van de meest complexe, tegenstrijdige, fascinerende personages die ik in lange tijd zag. Huishoudster kampt met van alles en nog wat, gaat over heuvels en door diepe dalen, maar het is aan de kijker om te proberen in haar hoofd te kijken. Dat lukt maar ten dele en juist mede daardoor slaagt Silva erin een echt personage neer te zetten waar je een band mee aangaat. Zien we te weinig in films.

Solitary man (Koppelman/Levien, 2009) ****
Michael Douglas is op zijn best als hij een loser speelt. Zijn beste rol tot nu toe was die in Wonder boys, maar misschien is deze nog wel beter. Playboy die zijn glans heeft verloren belandt in een paar scenes die het pijnlijke van de iconische David Brent situaties ontstijgen en werkelijk door merg en been gaan. En Douglas is in die scenes briljant. Goed, de film kent een paar plichtmatige plotontwikkelingen, waardoor je dit Hollywood-produkt gemakkelijk onderschat, maar ik ontdekte er iets heel wezenlijks, echts en ontroerends in.

Kagemusha (Kurosawa, 1980) ***1/2
Weer een pontificaal drama van Kurosawa met een prachtig gegeven (dubbelganger wordt door omstandigheden gedwongen zich voor te doen als de keizer) en uiteraard prachtige massale scènes. De mooiste scene – ik heb me bescheurd – is als deze dubbelganger het slagveld bezoekt en, zoals het gebruik nu eenmaal voorschrijft, zichtbaar voor de vijand op een stoel moet gaan zitten terwijl de pijlen om zijn oren vliegen. Het einde is van dik hout. Ik begrijp het idee (heel tragisch) maar het werkte op mij als een nachtkaars.

Voy a explotar (Naranjo, 2008) ***1/2 Twee tieners, jongen en meisje, hebben het gehad met de grote-mensen-wereld en besluiten af te taaien. In plaats van af te taaien naar de grote stad, besluiten ze een tent op te zetten op de villa van zijn vader. Dit wordt geen flauwe komedie maar een Godard-iaans portret van een relatie die het midden houdt tussen gepassioneerde liefde en innige vriendschap. De twee jonge acteurs zijn voortreffelijk en Naranjo heeft een lekker losse stijl, passend bij de thematiek van het verhaal. Dit is een film die je verwacht vanuit Azië, van Shunji Iwai of Ryuichi Hiroki bijvoorbeeld. Mijn straatje dus.

Wat staan jullie nou op dat verlepte grasveldje te doen alsof het eeuwige leven daar wellicht om de hoek ligt?

LOL, beste samenvatting van Stalker ooit, maar dat is natuurlijk een van de redenen waarom het fantastische film is. Dé fantastische film.

hehe, ^knew this would come.

ik vind 'm ook erg mooi.

van Kagemusha vind ik vooral dat begin hilarisch, met de 3 identieke mannen. daarna wordt het me wat te verwarrend, dan liever het simpel-Shakespeariaanse Ran.

alle 4 sterren stonden al op de lijst geloof ik :) (of waren gezien)

hoop RIPS de laatste tijd.

https://www.youtube.com/watch?v=zhyCL-ELRxg

daarna opmerkelijk veel aandacht (een heel artikel in de Volkskrant) voor de regisseur van de Empire Strikes Back. ik weet zijn naam nu al niet meer.

grootste meeste en meest tragische of toch gewoon stoerste dood, is de zelfmoord van de 95 jarige Italiaan Monicelli. (hij sprong uit het raam van een ziekenhuis) hij was degene die een paar alinea's had moeten krijgen in de kranten (of ik heb ze gemist misschien)
regisseur van o.a.
http://www.youtube.com/watch?v=zhyCL-ELRxg

http://flickfeast.co.uk/wp-content/uploads/2010/08/Big-Deal-on-Madonna-Street.jpg

Het overlijden van Leslie Nielsen was maandagavond reden voor weer een zinloze discussie in DWDD met aan de ene kant blinde fans René Mioch (voor wie een scheetkussen het summum van humor is), Ruben ‘lacht om alles’ van der Meer en Maxim 'Rembo' Hartman en aan de andere kant Matthijs ‘ik geloof dat ik het steeds minder leuk begin te vinden’ van Nieuwkerk en Jan ‘weet je wie leuk is? Louis de Funès, die is pas leuk’ Mulder, kibbelend over matige fragmenten uit wanproducten als Scary Movie deel 1 t/m 69. Dat ze het niet zouden hebben over klassiekers als Forbidden Planet, was te verwachten (overigens wel genoemd in het NOS-journaal). Gelukkig werden in DWDD beter geslaagde fragmenten getoond uit Airplaine! en Police Squad (Nielsens hoogtepunt?).

Het pijnlijke aan Nielsens komische carrière is, dat zijn gevoel voor humor afhankelijk was van het talent van zijn scriptschrijvers annex regisseurs. Als je Repossessed (Bob Logan, 1990) hebt gezien, weet je tot welke diepe afgronden dat soms kan leiden.

De carrière van Mario Monicelli is geheel en al aan mij voorbijgegaan. Zijn bijdrage aan de portmanteau Boccaccio '70 (1962) (ook met bijdragen van Fellini, Visconti en De Sica) zal ik waarschijnlijk niet gezien hebben, aangezien die buiten Italië meestal was weggeknipt. Misschien moet ik toch ’s de Criterion-editie van Big Deal On Madonna Street gaan checken.

Op Euronews (zeer cultureel en kosmopolitisch) zag ik dat Monicelli was overleden. Kende de man en zijn films niet maar ik vrees aan de beelden die ze lieten zien dat er weinig van overblijft in 2010, Italiaanse kluchten met priesters, domme coppers etc. Je kent het wel.

dat zou best kunnen ja (zooo positief was ik nou ook weer niet over Big Madonna, maar best een amusant/gemoedelijk filmpje met grote namen als Matroianni en Toto)

bovendien zal Monicelli wel belangrijk zijn geweest voor de Italiaanse cinema. (hij won ook een trits Zilveren Beren enzo)

Maxim 'Rembo' Hartman

Die had een geweldig programma over humor bij SBS6 ofzo. Keek geen hond naar maar daar maakte hij een hele leer van inderdaad overal de humor van in te zien.

Idd, ik vond Forbidden Planet ook meer vermeldenswaard dan al die flauwe ongein films.

vandaag trouwens WEL een stukje over Monicelli in de VK. excusez moi. :)

Love Streams
Meestal is het omgekeerde het geval, maar ditmaal had ik het gevoel dat de weinigen die op IMDB voor deze film stemden hem overwaardeerden. En dat moeten dan allemaal Cassavetes-connaisseurs zijn... Wat daarvan te denken. Dit is wel een aparte, Love Streams bevat de beste én de slechtste grap in man's hele oeuvre denk ik. Toch al niet zo'n grapjurk natuurlijk. Hij speelt zelf een excentrieke schrijver in een villa vol schoonheden (die hij gewoon loon betaald om daar rond te dartelen). Op een gegeven moment wordt hij opgezadeld met z'n zoon (die een jaar of 10 is ofz). De dames kirren van plezier en willen het arme kind aaien en knuffelen. Het jongetje rent in paniek weg. Sneu-grappig. Voor de slechtste grap zorgt de andere helft van het verhaal, Gena Rowlands natuurlijk, die hier de zus van Cassavetes speelt. (Al kun je zien dat het echtpaar heel close is). Zij speelt verder gewoon weer haar trademark-rol van vrouw op het randje van een nervous breakdown. Ze trekt bij broeflief in en bedenkt dat het huis wel wat leven kan gebruiken. Tijd voor een beestenbende. Geiten, kippen, etc. Ik kan het even niet goed uitleggen, maar die veel te lange beestenscenes zijn echt dramatisch, Rowlands als komiek, nee hoor.. I am so appalled zou Kanye zeggen. Rond die tijd is de film ook in pretentieus Greenaway achtig territoria van absurdisme belandt, ik kon er niks mee.

Celda 211
Lekker slechte formulefilm die aan het eind plots realistisch wordt. (En daarmee deze kijker ergert). Al het andere is namelijk hilarisch vet aangezet. De slechteriken in deze film zijn (gechargeerd) allemaal kaal, allemaal baardig en bovenal hebben allemaal EVIL VOICES. Er zit een halvegare in deze film met de ranzigste stem van het jaar (die een soort running gag wordt). Je hoopt eigenlijk dat ie binnen 2 tellen wordt afgeknald, wat best zou kunnen want dit alles draait om een gevangenisopstand. Hoofdpersonage is een bewaker die dankzij het aan alle kanten rammelende plot ín de gevangenis belandt en zich moet voordoen als 'inmate'. (Een erg gaaf idee!) Hij doet dat dan wel weer meteen overdreven/verdacht goed m.i. En de Columbiaanse crew in de gevangenis gelooft 'm eigenlijk nooit. In tegenstelling tot de dommigere blanken. Celda 211 is zo'n film die een Amerikaanse remake verdient (en misschien wel kan gebruiken) maar een fascinerend aspect zou dan sneuvelen. De lui van de ETA die ook in de gevangenis zitten en door de leiding met fluwelen handschoentjes worden behandeld. Want god je zou de Baskische regering toch kwaad maken. Breekt (zo suggereert de film) overal de pleuris. ETA still runnin' the show, ik geloof het eigenlijk niet, maar stiekem is het wel stoer. (Je bent toch eigenlijk ook geen land als je niet ergens in een uithoek wat debielen heb die met geweld voor vrijheid strijden) Maar goed, zoveel screentime krijgen de ETA-jongens niet, meer tijd wordt ingenomen door het irritantste aspect, de avonturen en flashbacks van de vrouw van het hoofdpersonage. En niet alleen om aan het Spaanse quotum voor sexy teksten en scenes te komen... Het mens haalt het ook in haar hoofd om (HOOGZWANGER, dat vergat ik even) bij de poort van de gevangenis te gaan schreeuwen om de vrijlating van haar man. Belachelijke onzin. Maar noodzakelijk zo lijkt het, want al die rammelende elementen in het plot zorgen voor een fantastische beklemmende scene. Halverwege die scene denk ik; ha hebbes, ik zie de eindtwist aankomen. Maar dan komt ie... Niet! (Dat zou dus in de Amerikaanse remake wel moeten). Nu schakelt de film aan 't eind over op een soort van realisme, en dat is m.i echt veel te laat en zelfs wat irritant. Formulefilms moeten ook gewoon met formulehelden eindigen, dit is geen Prophete ten slotte.

Melvin and Howard
Een Hal Ashby-film door Jonathan Demme. Of een nieuwe aflevering in die serie die Rafelson met Jack Nicholson maakte. Seventies-sfeer, quirky personages, kortom heerlijkheid. Het hoofdpersonage hier (Melvin) lijkt ook op de jonge Nicholson en Beau Bridges als The Landlord van Ashby. Een dommige maar oh zo sympathieke oen dus. Hij ontmoet hier in the middle of nowhere een zwerver, die zegt Howard Hughes te wezen (de miljonair, piloot, excentriekeling). Melvin gelooft er geen klap van maar is tevreden als de man zijn zelfgeschreven kerstliedje zingt. Prachtige momenten samen on the road. Dat zijn de eerste 10 minuten en Howard (toch in de titel genoemd) zal het volgende uur (!) niet meer ter sprake komen. Eerst zijn er akkefietjes met de jonge schattige Mary Steenburgen, die een knipperlichtrelatie met Melvin heeft, hij moet haar b.v. constant uit stripclubs oppikken waar ze belachelijk staat te dansen.. Hier dreigt de film een beetje op Raising Arizona flauwigheid uit te draaien, maar het wordt leuker als Steenburgen haar man dan toch echt voor de laatste keer verlaten. Ze vertelt over een droom waarin ze een Franse vertaalster is. Melvin: maar je spreekt helemaal geen Frans. Zij: HET IS EEN DROOM. De absurde humor neemt toe en Pamela Reed (in een heel kordate bijna Nederlandse vrouwenrol) komt helpen om de film en Melvin te redden. Zij heeft duidelijk al de hele tijd een oogje op hem, op zijn werk (als melkman!!!!). Niets leukers dan dat soort geflirt op het werk (My Footlight Parade secretaresse-achtig). Uiteindelijk vinden de 2 elkaar toch, op een feestje in Hawaii. En dan komt eindelijk Howard terug, nou ja.. Die sterft en er belandt een testament op het bureau van Melvin. Die weet zich er nauwelijks raad mee, de melancholie neemt hand over hand toe, de pers verzamelt zich en natuurlijk wordt hij als leugenaar weggezet. Dit vond ik eerst een beetje raar tot ik bedacht dat je in Amerika met geld natuurlijk alles kan bewijzen, ook het niet waren. (Desnoods laat je jezelf vrij spreken van moord).
Maar zoals ik al zei, Melvin is een heerlijk simpele ziel, een geweldige held en hij vind alles best. En ik ook! Ik dacht zelfs even dat Mellencamp op de soundtrack langs kwam. Maar het was Creedence Clearwater Revival.. Tja. (Wel Crazy Horse!)

stukje over Catfish op de voorpagina

Get Carter
Wat een akelige film zeg! De misogynie van deze film is onwaarschijnlijk. Vrouwen zijn hoeren óf maagden en als de jonge maagd een hoer blijkt te zijn wordt hoofdrolspeler Michael Caine pas écht kwaad. Alle dames lopen ook in mini-rok of minder dan dat en bieden zich gewillig aan. In een bijna sadistisch vernederende scene voert Caine een telefoonseksgesprek met een dinnetje terwijl zjin pensionbazin héél hard op haar schommelstoel gaat zitten wiebelen. Ze slaakt nog net geen kreetjes. Als een vrouw in de film na een uur (!) voor het eerst wat eigen initatief neemt blijkt ze eventjes later bezopen. Het is me wat. Nus is dit wereldbeeld wat wordt opgeroepen natuurlijk wel passend bij de mannelijke personages die hier figureren. Zo dénken ze gewoon. Michael Caine speelt een gangster die teruggaat naar het kille Newcastle waar zijn broer net onder verdachte omstandigheden is omgekomen. Zijn zelfingestelde onderzoek is onnavolgbaar, best fascinerend en uiteindelijk toch een soort oog om oog tand om tand wraaktocht. (Weer een wraakfilm jongens!) Jammer dat het einde wat laf is... Zou je niet verwachten in zo'n compromisloze film.

The Housemaid
Ze doen ook weleens wat nuttigs met hun geld, die Qatari's. Deze film werd dankzij allerlei geldschieters gerestaureerd, waaronder dus de Arabieren én Armanio Giorgio of hoe heet dat merk. (Scorsese had er trouwens ook een handje in met een fonds) Die restauratie heeft trouwens wel merkwaardige effecten, de beelden zijn grotendeels kristalhelder, maar het geluid bleek toch lastiger te redden, daarnaast zijn er ook nog een zwik scènes die kennelijk nagenoeg vergaan waren, een enorme drop in kwaliteit. Ondanks al deze inspanningen zal het tussen mij en de vroege Aziatische cinema (zeg voor de jaren '70) niet iets worden. Behalve Woman in the Dunes en de meesterwerken van Kurosawa schiet me eigenlijk niets te binnen waar ik echt van genoten heb. Olaf had het bij deze film over Hitchcock, ik zou zeggen het is de Koreaanse Bunuel. (Dat verklaart in mijn geval ook beter dat het me niet zo veel deed). Klassenstrijd, de seksuele repressie de bourgeoisie zichzelf oplegt, dat soort thematiek. De kwaaie feeks is de huismeid, die in haar eerste scène meteen rücksichtslos een rat doodmept, dus dat wordt een femme fatale. In een mengeling van realisme, film noir en melodrama neemt de huismeid het huishouden over. (Meer dan de bedoeling is haha) De echtgenote denkt alleen maar aan geld, in een van de meer sprookjesachtige scènes blijft ze maar naaien (achter de naaimachine) tot ze er in slaap valt. Als ze weer wakker wordt gaat ze weer gewoon verder. Haar echtgenoot wordt verleid door 't dierlijke in hemzelf (ofzo, dit klinkt als blabla) in de mooiste scène van de hele film gaat de huismeid met blote voeten op zijn voeten (met schoenen) staan. Heel sensueel. De kindertjes zijn trouwens wel wichtjes, het jongetje krijgt in elk geval zijn verdiende loon. (En het meisje een eekhoorn...) Een van de dingen die een drempel opwerpen bij deze film is de avant-gardistische orkesttrack, die maar dóórgaat. Toch zit er nog wel een mooi muzikaal moment in als de huismeid (op dat moment door abortus in crisis) diep in de nacht op de piano gaat zitten hameren. Het klinkt atonaal, maar toch nét niet.

Catfish
Zie Subs-site.

Murder By Contract
Ik zal maar niet weer over misogynie beginnen, ik wil geen conservatief of moraalridder lijken natuurlijk. Het verschil met Get Carter is dat hier alleen het hoofdpersonage er last van lijkt te hebben. ('Vrouwen stammen af van apen, ze zijn belachelijk nieuwsgierig'). Voor een film noir is het ontbreken van een femme fatale wel opmerkelijk. Al is er wel een vrouw die gedood moet worden en voor dood zorgt, maar dat is toch wat anders dan iemand die de touwtjes in handen heeft. De 2 andere vrouwen die een uitgebreide scene hebben zijn dronken en hoer! De laatste is een Marilyn Monroe-typeje die haar 'cab fare' betaald krijgt. Hoofdrol is voor een huurmoordenaar die eerst nog een Oldboy-achtig trainingsregime volgt en Le Samourai-achtig cool lijkt, maar al snel door de mand valt als een Taxi Driver-achtige idioot. Hij moet in Los Angeles een klusje doen, wat vooral uit tactisch wachten bestaat. De matige film laat zichzelf (en de kijker) in slaap soezen, dermate dat er uiteindelijk nog haast moet worden gemaakt in een afgeraffeld slot.