Filmforum

Ja verdomd... zo bezien is de enige normale Harry's tante :)

weet je al wat de volgende is in die Bergmania reeks? (i.e. is dat iets in de bios of is 't een persoonlijke queeste?) (je moet The Passion of Anna zien namelijk)

Bergmania is een tiendelige reeks in enkele filmhuizen, geen persoonlijke metalqueeste zonder einde ;) Wij volgen 'm in http://www.lantaren-venster.nl/36-1050-Bergmania en daar is de volgende film Skammen/Schaamte. The Passion of Anna zit er niet bij, maar die zal ik als elfde toevoegen.

Voor Amsterdammers: Bij Fame hebben ze grote stapels van een 3DVD Bergman box voor 7.50 met The Passion of Anna, The Serpent's Egg en Hour of the Wolf.

Bergmania is een tiendelige reeks in enkele filmhuizen, geen persoonlijke metalqueeste zonder einde ;)

als je ziet hoeveel films die Bergman heeft gemaakt zou 't ook bijna oneindig kunnen zijn, tis goed dat de filmhuizen maar wat geselecteerd hebben :)

stukkie over Tropa de Elite op de Subs-site. http://subjectivisten.typepad.com/de_subjectivisten/2008/11/tropa-de-elite.html

Gangs of New York (Martin Scorcese, 2002)
Prima film, zolang je hem tenminste beschouwt als Scorceses swashbuckler en niet als serieus historisch drama. Daniel Day-Lewis steelt de show als de lekker vet aangezette messenwerpende slechterik Bill the Butcher.

Skupljači perja
Servisch roma drama uit 1967, stuk grimmiger dan bijvoorbeeld Gatlif en Kusturica, maar wel romantischer dan Prem Radakishun bij mij de buurt. :D Ganzen, dronken en gokkende mannen, kijvende en pijprokende vrouwen, religie en diverse stijlen mooie muziek.

RoboCop
Altijd terzijde geschoven als zijnde hersenloze actie, maar het is toch een Verhoeven zoals ik Verhoeven graag zie (dus niet wéér WW2 en hoewel niets tegen vrouwelijk naakt bij hem toch altijd met een Terstal-bijsmaakje). Erg goed, dus.

The Black Adder (1ste seizoen)
Blijft leuk en die eerste kende ik nog het minst goed, maar seizoen 2, 3 en 4 gaan er ongetwijfeld ook in als koek.

Aanrijding in Moscou Leuk. Goed geacteerd onderklasseverhaal waarin moeder van drie moet kiezen tussen haar man die er met een jonge blom vandoor is, en een vrachtwagenchauffeur met een verleden. Aandoenlijk geschreven, er valt genoeg te lachen en de centrale keuze is moeilijk genoeg om ermee tot het einde uit te zingen (al laat de afloop zich raden). Beste Nederlandstalige film die ik dit jaar zag.

Man on wire Intrigerende en indringende documentaire over een fransman, Phillippe Petit, die als puber de geest kreeg om hoog boven de grond op een touw te gaan lopen. Bij de tandarts ziet hij dat ze in New York twee hoge torens gaan bouwen, waarmee het doel gezet is. De docu laat zien hoe deze droom gepland wordt en in 1974 uitkomt. Een poëtische, haast postmoderne (by lack of a better term) daad die de destijds betrokkenen bij het navertellen wederom emotioneert. Aanrader.

Verder nog een film na 40 minuten uitgezet. In het kader van “Olaf doet weer eens een moeilijk meesterwerk” probeerden we dit weekend Antonio das Mortes (Glauber, 1969), Braziliaanse avantgarde, achteraf gelezen dat het een soort postkoloniale allegorie is, maar na 40 minuten had me nog geen minuut geboeid. Dit wordt hem echt niet, dacht ik. Typisch zo’n film waarvan OMC me weer gaat uitleggen waarom het toch allemaal heel goed is.

hehe. Man on Wire op de lijst ondanks mijn totaal ongegronde aversie tegen docu's. (Vooraf vooral)

La Peau Douce
Wat saaiig overspel-drama van Truffaut. Alhoewel drama, het kabbelt ellenlang maar wat door, tot de geweldsuitspatting aan 't end, die eerder wat komisch is, doordat de dader even daarvoor WOEST in een Mini Cooper naar het slachtoffer is gescheurd. (De Mini is toch de cavia onder de auto's)
Een literatuur-professor gaat vreemd met een jonge stewardess die hij op weg naar een lezing is tegengekomen. That's it. Mooi gedeelte is in een Franse provinciestad waar hij een andere lezing heeft geaccepteerd, om een paar dagen met z'n maitresse te kunnen zijn, maar de inwoners leggen volledig beslag op hem. Een celebrity! Daar zit even een vleugje van de paranoia die Truffaut er mogelijk in wilde hebben. De professor en de organisatoren zitten aan 't diner, komt er iemand melden dat er een jeune fille voor de professor is verschenen. De professor denkt oh jee, de blikken van de tafelgasten doden, maar 't blijkt slechts een handtekeningenjaagster te zijn.

Free Rainer
Vlotte film met leuke muziek, o.a. van Adem, alleen jammer dat de personages geen enkele chemie (o.a. in de doodvoorspelbare liefdesverwikkelingen) met elkaar hebben. Een tv-producent van Endemoliaans-achtige show gooit na een auto-ongeluk (oh nee het is een aanslag) zijn leven om. Het meisje dat d'r auto op hem heeft ingeramd blijkt een zwemster te zijn wiens trainer/oom zelfmoord heeft gepleegd nadat de zender van de producer wat (doping?)roddels had verspreid. TV zuigt denkt de producent ineens. We worden voorgelogen! En hij ontwikkelt een obsessie voor de meting van kijkcijfers. (a la de man die dacht dat er beeld achter breefdbeeld verborgen werd gehouden) Ik zou zelf denken, die tv-kijkcijfers, tsja, da's nog niet zo erg voor de maatschappij, maar die politieke peilingen en hou politieke partijen daarop "koersen". Maar goed. Ze verzamelen wat werklozen onder leiding van een sociofoob-hacker (die daar weer bijzonder snel vanaf is) en beginnen de kastjes te vervangen. En dan, ach.. Het wringt, moeten de mensen nou goeie zenders gaan kijken, of moeten ze naar buiten? Kritiek op tv is gewoon een beetje afgezaagd.

Tropa de Elite
Zie Subs-site.

Tricks
Zeer fraaie Poolse film, zeker in mijn lijst beste films van het jaar, dus kijken! Een zomer. Een zus van 18 die afwasbaantjes heeft en Italiaans studeert om uit het gat te geraken, een een broertje van zeg 10, die in een heel eigen wereldje leeft, zonder vriendjes, die allerlei toeval-spelletjes houdt vol kinderlogica. Hij is op zoek naar hun vader, die hij nooit kende en hij raakt geobsedeerd door een man op 't treinstation waar hij rondhangt. Dat moet 'm zijn! En hij probeert (samen met z'n zus) de situaties zo te beinvloeden dat de man in elk geval eens in 't stadje gaat kijken. Het vriendje van Zus (trouwens een, ga ik weer, Scarlett Johanssiaanse schoonheid) helpt ook mee, onder andere door speelgoed-soldaatjes in de gaten te houden. Zien is geloven. Mooie muziek erbij, het begint al met een dubby trackje met duimpiano. Nagenoeg perfect allemaal, alleen jammer van het einde, als 't 1 minuutje eerder aftiteling was geweest. Nu is 't te lief in een verder licht-absurde film.

mijn totaal ongegronde aversie tegen docu's

Zeg dat wel :) Ik geloof dat ik dit jaar genoeg docu's heb gezien voor een toptien. En ik denk dat die lijst me even beroerd heeft als de film toptien, zo niet meer.

Typisch zo'n film waarvan OMC me weer gaat uitleggen waarom het toch allemaal heel goed is.

LOL...shit nou moet ik hem natuurlijk zien.

Maar die Man on Wire had ik over gelezen en maakt het dus waar. Zou die nog eens in de bioscoop gaan draaien?

Maar Olaf ik zie dat het een vervolg is, je had eerst Deus e o Diabo na Terra do Sol moeten zien. :)

Of zoals iemand op IMDB de film aanprijst: "IMDb says this film is 120 minutes. This is incorrect. The film is actually 17 hours long." ;)

Zeg dat wel :) Ik geloof dat ik dit jaar genoeg docu's heb gezien voor een toptien

ik kijk aan 't eind van het jaar je top drie of vijf ofzo wel even o_O

Dai-Nipponjin (Hitoshi Matsumoto, 2007). Maar de mafste film van het weekend was deze, met vlag en wimpel. Een fake documentary over een teruggetrokken, saaie man wiens antwoorden nog saaier zijn dan de vragen (“Wat vind je van Amerika?”). Dat ettert zo’n 20 minuten door en dan wordt duidelijk waarom ze deze documentaire over deze man maken. Af en toe gaat hij naar een kazerne, daar zetten ze stroom op hem, dan wordt hij een superhulk en kan hij de strijd aan met monsters die Tokyo bedreigen. Je zou denken dat de inwoners blij met hem zijn, maar de gesprekken met onze held en met mensen in de straat gaan maar over één ding: de kwaliteit en kijkcijfers van de tv show die van de gevechten gemaakt wordt. Nog niet gek genoeg, dan is er nog een eindstuk waar we een soort teletubbie-versie van superhoeroes krijgen. Moet hilarisch zijn als je opgroeit in een superhero-cultuur (ik ben toch meer van Q&Q en Floris). Het vernuft daarvan gaat vast een beetje langs me heen, maar dit is wel een uiterst originele film. Eraan terugdenken is glimlachen.

http://heartfish.com/wp-content/uploads/2008/06/dainipponjin03.jpg

lijkt wel een screenshot uit Tekken.
http://www.xgaming.com/service/Newsletter/2005/tekken-5-20050228033748817.jpg

Maar de mafste film van het weekend was deze, met vlag en wimpel.

Staat in de download :)

Staat in de download :)

Echt wel. :) Klinkt als de aanrader.

Voor Amsterdammers: Bij Fame hebben ze grote stapels van een 3DVD Bergman box voor 7.50 met The Passion of Anna, The Serpent's Egg en Hour of the Wolf.

Hebbes! Zelfs voor Rotterdammers dus...

Throw Away Your Books, Rally In The Streets (Shuji Terayama, 1971) - Gisteren gezien in een volgepakte OT301. Uitstekende avant-garde uit Japan, kort door de bocht te omschrijven als ‘Rebel Without A Cause gefilmd door Godard als die Japanner was geweest’. Centraal staat een verveelde zoon van een nietsnut van een weduwenaar. De jongen denkt in de coach van het lokale amateurvoetbalteam een surrogaatvader te vinden. Hij wordt ingewijd in de geneugten van het volwassen leven, maar blijft toch aan de zijlijn van het leven zonder zicht op verwezenlijking van zijn dromen. Ondertussen verliest zijn zus haar onschuld en wordt grootmoeder steeds minder betrouwbaar. Het verhaal (voor zover daar sprake van is) wordt afgewisseld met psychedelica, luide en opzwepende Japanse pre-punk (o.a. van experimentele componist J.A. Seazer) en kunstguerrilla op straat door Terayama's theatergroep Tenjō Sajiki. Ondanks de lengte van 138 minuten voelt het niet aan als een lange film. Stereolab is fan van Shuji Terayama (en vernoemde het album Emperor Tomato Ketchup naar een van zijn korte films) en Harmony Korine liet zich inspireren voor zijn film Gummo.

Klik hier voor enkele stills.

El Orfanato
Waar is Arnout? Hier heb ik 'm nog niet over gehoord.. Brr ik kan er niet goed tegen hoor. El Orfanato fuckt met klassieke angsten als (lege) weeshuizen, gestoorden, misvormden, mongolen en Aids. Subliem gebruik van de Spaanse variant van het kinderspelletje "Schipper mag ik overvaren". Uno, dos, tres, toca la pared! Een vrouw, vroeger wees, keert terug naar het weeshuis waar ze opgroeide (nooit doen!) met d'r geadopteerde zoontje. (Zelfs dat vind ik 'n beetje creepy als geadopteerde ook weer gaan adopteren) Het mannetje heeft hiv, waar ze in de film een beetje een drama van maken, alsof ie letterlijk elk moment dood kan gaan. Het mannetje ziet (natuurlijk!) geesten en in het weeshuis is er duidelijk iets niet eh pluis. (Doet denken aan de "paniek" van een tijdje terug op Jersey waar ook allerlei botten werden gevonden, bleken later van een koe te zijn ofzo) Het jongetje verdwijnt, moeder flipt en de totale loser van de film, de vader, doet niets. Hij is notabene dokter, ziet zijn vrouw krankzinnig worden, maar zegt pas als het te laat is, we moeten maar 'ns weg hier. Het einde is slim, al zijn er natuurlijk plot holes: het slechtste politie-onderzoek aller tijden bijvoorbeeld. Het grappige is dat ik op het cruciale moment het helemaal doorheb, maar 1 minuut later zit je alweer in de volgende enge scène en vergeet je dat weer.

Caotica Ana
Had ik de recensies maar moeten geloven. Onwaarschijnlijk mislukt. Het begint nog min of meer acceptabel, een meisje met het uiterlijk van een kraker woont met pa in een grot op Ibiza. Meisje maakt kunst, wordt ontdekt door mecenas Charlotte Rampling (die heeel eng is in deze film, haar lachjes en blikken) Krakersmeisje gaat naar grote stad, ontdekt zichzelf, maar raakt (ik weet al niet meer hoe) dan in de ban van hypnose en reïncarnatie en haar talloze eerdere levens. Allemaal tenenkrommend en saai, maar de overtreffende trap is 't einde, als het meisje, na een tijdssprong en wat reizen in New York zit en de film ineens politiek wordt (+een beetje 2 girls, 1 cup) Verbijsterend.

Redacted
Behoorlijk slappe hap. De Palma wint zich flink op, maar op een of andere manier is hier die woede over de Irakese invasie wel gezakt. Redacted begint nog leuk, een latino-soldaat (die op dat moment even op Obama lijkt) filmt zijn eh barakken. Was leuk geweest als de hele film had bestaan uit films die had zogenaamd had geschoten. Maar nee dan zit er ineens een franse docu doorheen (moet ik me nog heel erg gaan concentreren om 50% te snappen) + wat Arabische tv (0% maar goed ik kon het wel raden, Amerikani slecht!) Het gerommel op 't legerkamp ontaard uiteindelijk in een verkrachting, die natuurlijk onbestraft blijft want het leger wil geen gedonder. Eindigen we met wat gruwelijke foto's van Irakezen die door Amerikaans vuur zijn omgekomen. Treurig. Maar als film was het niks.

Redacted oogt als een haastklus, en dat was het dan ook. Het acteerwerk is ook niet al te best.

Waar is Arnout? Hier heb ik 'm nog niet over gehoord..

Dank voor de tip!
Ik heb nog nooit van die film gehoord, maar ik heb hem maar gelijk in de download gezet :) al weet ik niet direct wat ik me moet voorstellen bij

mongolen en aids

wacht maarrr..

Geen slechte film gezien dit weekend...

Tokyo tower: Mom and me, and sometimes dad (2007, Matsuoka). Ma is een introverte jongen van gescheiden ouders die naar Tokyo tijgt om daar een leven op te bouwen als illustrator. Als zijn moeder kanker krijgt, haalt hij haar over naar Tokyo te komen, alwaar de twee zeven jaar samenwonen en langzaam van elkaar afscheid nemen. Ondertussen krijgen we flashbacks van Ma’s jeugd en adolescentie. Erg sterk geacteerde en effectieve tearjerker, want ik hield het niet kurkdroog. Je hebt van die films (men neme Terms of endearment) waar niets minder dan het hele leven inzit en die toch niet bezwijken. In dat opzicht is Tokyo tower een knappe prestatie.

Boogie nights (Anderson 1997). Op een of andere manier altijd genegeerd omdat ik dacht dat ik wel wist wat dit zou worden, of omdat ik steeds dacht dat het Jackie Brown was en toen bleken het twee verschillende films te zijn. The rise and fall van een stelletje ongeregeld in de 70s en vroege 80s, waarbij de rise beter is dan de fall. De vrijheid die ons clubje geniet in de wereld van de pornografie trekt het beste uit Anderson die zijn best doet de losgeslagenheid in beeld te brengen met dito camerabewegingen, hetgeen leidt tot sprankelende, virtuoze scenes. Tel daarbij op een topcast (favorieten te over: Julianna Moore, John C. Reilly, en Seymour Hoffman in topvorm), en je zit aan de top van wat Hollywood in de laatste 20 jaar aan comedies heeft afgeleverd. Anderson zit hier behoorlijk op Tarantino-gebied, maar verschilt significant in zijn drang de menselijke maat niet uit het oog te verliezen. Minder cool voor de cool zeg maar. Dat gezegd, de dowfall van ons stelletje is wat plichtmatiger en de manier waarop men zich ingraaft in een zandbak coke hebben we wel vaker gezien. Maar ook daar zitten genoeg memorabele scenes. Het drietal dat een pak bakmeel probeert te slijten als coke bij een gangster, waar een Aziatische jongen door huis slentert en steeds rotjes afsteekt: Verzin het maar.

Paths of glory (Kubrick, 1957). Jajaja, goed hoor. In 1957 al typisch Kubrick, hetgeen me toch verraste. Frankrijk, loopgravenoorlog. Kolonel Dax moet een onmogelijke missie uitvoeren, faalt en het regiment wordt lafheid verweten. Drie random gekozen soldaten komen voor de krijgsraad en worden ter dood veroordeeld. Over het algemeen heb ik een broertje dood aan een overdaad zieligheid en onrechtvaardigheid, maar hier ga ik erin mee. Er is visueel spektakel. Vooral aan het begin zitten prachtig geschoten scenes en vondsten die niet alleen virtuoos zijn maar echt bijdragen aan de stemming en de beklemming. En aan het einde zit een scene waar kennelijk nogal wat om te doen is geweest. De soldaten luisteren naar een liedje gezongen door een panisch nerveuze gevangen genomen Duitse en barsten massaal in snikken uit. Gezien als een stijlbreuk, maar ik vond het juist prachtig om te zien dat de jonge Kubrick nog eens koos voor het sentiment.

Het drietal dat een pak bakmeel probeert te slijten als coke bij een gangster, waar een Aziatische jongen door huis slentert en steeds rotjes afsteekt: Verzin het maar.

de beste scene in de hele film. :) Overigens gebaseerd op een werkelijk incident met Holmes enzo, al vielen daar toen wel een pak dooien bij. (geen rotjes I guess)

Valerie a týden divů (Valerie and her week of wonders)
Coming of age gemixed met surrealisme a la Jodorowsky en Paradjanov uit 1970. Een fantastisch vormgegeven (soms ook nare) droomwereld van een 13-jarig meisje wat haar eerste menstruatie beleeft.

Perche' quelle strane gocce di sangue sul corpo di Jennifer (The Case of the Bloody Iris)
Sleazy giallo helemaal zoals het hoort: mooie vrouwen, mooie muziek, mooi geschoten en een typisch dun verhaaltje. En Italianen weten er dan ook altijd zo'n catchy titel aan te geven. :)

De soldaten luisteren naar een liedje gezongen door een panisch nerveuze gevangen genomen Duitse en barsten massaal in snikken uit.

Ja, wat een schoftenstreek van die Kubrick. Prachtige film, als je dan een onrechtvaardigheidsfilm moet zien dan die.

Jackie Brown natuurlijk >>>> Boogie Nights, wat toch ondanks zijn momenten een [wrijft over sik] onevenwichtige film is. :)

Dagje IDFA:
The Glass House
Weer eens een Iraanse docu over meisjes in de problemen aan de onderkant van de samenleving in Teheran. Om de een of ander reden komt er daarvan altijd één in het programma terecht. De ingrediënten zijn inmiddels al bekend: veel drugs, het vrouwonvriendelijke systeem, de lelijkheid van betonjungle Teheran. Nieuw is dat twee van de meisjes met enig succes werken aan een rapcarrière.

Standing Operating Procedure
Ranzige docu over het Abu Ghraib schandaal. Alle betrokken - de Lynndie Englands etc. op één na - zien zich vooral als zondebok en slachtoffer. Uit de film blijkt dat ze inderdaad zondebokken zijn - de hoofdschuldigen kwamen er met een tik op de vingers vanaf of zijn nog vrij - maar dat ze zelf ook ver over de schreef gingen en hoe dom ze ook zijn, dat heel goed wisten. "Maar zij begonnen..." "Ik was er alleen maar bij..."

Pressure Cooker
Net als The Glass House nogal standaard: ghetto kids worden op het rechte pad gehouden door superleraar. Verrassende invalshoek is dat het deze keer eens niet om sport of literatuur gaat, maar ook kookklas. Eerlijk is eerlijk: juf Wilma "Don't be so ghetto!" Stephenson is ook wel cool. In de filmversie zou ze worden gespeeld door Samuel Jackson.

Fahrenheit 451
Als het olijke eigenlijk ouderwetse brandweerwagentje in shot 1 langs komt rijden zie je 't meteen. Clockwork Orange! Dit is een wat melige variant daarvan, geen bruut geweld, maar wel hetzelfde design en een beetje vreemd Engels. Truffaut zelf prefereerde de Franse dub, maar juist die "shan'ts" voegen ook wel wat toe aan 't absurdisme. In de samenleving van Fahrenheit zijn boeken (waaronder het Cahiers du Cinema) en letters verboden. (reden dat de credits gesproken worden) De film volgt 't standaard sci-fi principe van een hoofdpersonage dat eerst tevreden voor 't systeem werkt, dan gaat twijfelen en er zich uitvecht, om zich aan te sluiten bij de kleine groep rebellen die ergens achteraf wonen. Oskar Werner in dit geval, superkop heeft die man, geholpen door zijn buurmeisje (Julie Christie) en tegengewerkt door zijn vrouw (Julie Christie, al had ik die dubbelrol niet eens opgemerkt) Het is een beetje een slome film, maar wel vermakelijk. Wel vreemd, The End staat dan ineens wel weer gewoon in letters in beeld. ;)

Forgetting Sarah Marshall
Vrij matige komedie uit de stal van Knocked Up enzo. Een vadsige Thomas Acda-achtige man, in 't dagelijks leven componist van de doodsimpele drones voor een soort CSI, wordt gedumpt door zijn knappe vriendin, de ster uit diezelfde serie. Crisis natuurlijk, die hij gaat proberen te verwerken op Hawaii. Leukste grap: hoteldesk belt, "meneer we krijgen klachten van een hysterisch jankende vrouw" "snif snif ja ik hoor ze ook." Aan diezelfde hoteldesk heeft Acda een nieuw meisje gevonden, gespeeld door Mila Kunis, als zij nou wat leuker was geweest was de hele film erop vooruitgegaan. Kunis is een vertegenwoordiger van de Hollywood stroming waar zelfs vrouwen van 25 er al uitzien alsof ze 100 strak-trek-operaties achter de rug hebben. Het zullen dikke lagen make-up zijn, maar tis niet om aan te zien. Ik ging duimen dat onze man gewoon terug zou gaan naar zijn actrice uit 't begin. Waar de film wel op hint, want ze komen elkaar natuurlijk weer tegen op Hawaii. Marshall in 't gezelschap van haar nieuwe vlam een lijpe Engelse rockster. Een geslaagde rol van BBC enfant terrible Russel Brand, die volkomen zen met zichzelf alleen over neuken praat. (En dat ie van de drugs is)

3:10 To Yuma
Degelijke western, alleen de rockist in mij blijft 't jammer vinden dat 't een remake is. Als 't een original was had ik 'm toch enthousiaster ontvangen. Dan zou je 't bijna een revive van de western kunnen noemen. Met bijvoorbeeld een Assasination of Jesse James. In 't openingsshot zien we hier ook meteen een wat vrouwelijke jongen die van dime novels houdt. Tis net Casey Affleck. Deze jongen haat zijn pa (Batman Bale, die nog steeds niet hersteld lijkt van The Machinist) op 't overdrevene af. Ik hoopte dat ie werd afgeknald, maar hoe harder ie 'm haatte hoe groter zijn rol en de toenadering natuurlijk aan 't end zou worden. Yuma heeft ook de typische Western-schurk. Schurken die begrijpen wat een verhaal nodig heeft. Wat er nodig is om een held/martelaar te worden. Russell Crowe moet op een trein gezet worden door een groepje bewakers, maar hij rent er haast zelf naar toe. Verder werd er natuurlijk nog een Italiaan ingevlogen voor de soundtrack, inclusief van die kangaroe ploink-springveer-geluiden. Blijft over een type Man With No Name, die dit keer de echte slechterik mag zijn. Ben Foster met hoed is de 2nd man in charge van Crowe's gang en ze doen hun best 'm te bevrijden. (Nutteloos)

Wall-E
Zo goed als ze zeggen. Alle dingen die erop aan te merken zijn, zijn tegelijkertijd ook 't mooie. Bijvoorbeeld dat nagenoeg de volledige dialoog bestaat uit de ene robot die "Wall-E?" zegt en de andere "Eve!!" Het verhaaltje is logischerwijs flinterdun. Een robotje leeft op een post-nucleaire aarde, tot 'r 'n verkenner komt die 'n plantje vindt. Robotje wordt verliefd en lift mee met 'de raket terug naar de basis waar de mensen inmiddels zitten. Letterlijk zitten want ze zitten in een caroussel van eeuwig virtueel vermaak. Beetje moralistisch. De mensen zien er trouwens wat gemakzucht geanimeerd uit, dat contrasteert wel met de fabuleuze industriele beelden van 't begin. Maar goed mensen krijg je toch niet realistisch, en moet je dat wel willen. Het tweede gedeelte rennen robots achter elkaar aan en is er ook nog tijd voor een ruimtedansje. 3x zo goed als 2001 Space Odyssee.
Oh en in zo'n zwijgende film had Thomas Newman misschien een NOG betere soundtrack moeten schrijven, wat meer electronica door z'n orkest heen, hij hint er wel naar, maar gaat niet voluit daarin. De liedjes (o.a. Louis Armstrong een een oude Disney-musical) zijn wel erg leuk.

@Wall-E
Beetje moralistisch

dit neem ik terug. Het is juist eigenlijk verbazingwekkend aan de mensheid dat ze tegelijkertijd dit soort liefdevolle films kunnen maken (en er van kunnen genieten, met miljoenen naar de bios) om dan daarna in hun SUV-jes naar huis te tuffen.

Crazy Love (documentaire van Dan Klores & Fisher Stevens, 2007) – het is jammer dat ik de voorgeschiedenis van dit krankzinnige, typisch Amerikaanse liefdesverhaal al een beetje had vernomen, want de verbijstering was tijdens het kijken minder dan gehoopt. Louche New Yorkse advocaat Burt Pugach is obsessief verliefd op de mooie, maar moeilijk toegankelijke Linda, heeft korte tijd min of meer een relatie met haar en haalt rare fratsen uit wanneer zij het met hem uitmaakt. En dan moet het verhaal nog gekker worden dan het al was. Voor als je toch meer wilt weten: de documentaire figureerde in een van de promo’s van het IDFA. Zie hier (als ik me niet vergis is deze geregisseerd door Mike van Diem). Voor de fans: aan het einde van de docu zingt Edie Brickell nog een melancholisch mopje.

Oorlogswinter (Martin Koolhoven, 2008) – een enkele recensent noemt het de beste film van Martin Koolhoven. Misschien is De Grot uit 2001 nog net wat beter, maar die zou ik dan nog een keer moeten zien. Hoofdrolspeler Martijn Lakemeier is een natuurtalent en Raymond Thiry (als zijn vader de Burgemeester) heeft weinig middelen nodig om een personage neer te zetten (wat kan die man imposant zwijgen, zeg!). Voor een kinderfilm is het net iets te bloederig en te naar. Er zaten dan ook enkel volwassenen in de filmzaal, waaronder opvallend veel (luidruchtige) bejaarden. Koolhoven gebruikt subtiele beeldtaal om te laten zien dat Michiel van Beusekom door omstandigheden snel volwassen wordt (let op het papiertje tussen de spaken van het achterste fietswiel). De muziek is hier en daar wat minder subtiel. Ik heb het boek niet gelezen (of kan het me niet meer herinneren), maar wist desondanks toch heel snel wie wel en vooral wie niet te vertrouwen is. De als schokkende verrassing bedoelde finale was voor mij dus geen verrassing meer. Prima decemberfilm.

http://images.vpro.nl/img.db?3168993+s(350)

:)

op eh CultCorner stond nog een aardig interview met die componist. Een of andere Italiaanse horror-b-film-pipo.

Blow Out en Carrie b-films?

tuurlijk. ;)

nah die niet dan, maar kijk de rest maar.
http://www.imdb.com/name/nm0006043/

"Demons 4"

Ah Crazy love heb ik! Bizar verhaal maar nog niet bekeken precies vanwege wat Vido zegt: het gegeven is waarschijnlijk de hele film...

Het is geen Bruno Nicolai of Ennio Morricone (die menig b-film van fantastische en vooruitstrevende a-klasse muziek voorzagen).

Een van de laatste klussen van Bernard Herrmann was It's Alive van Larry Cohen. How B-film can you go...

The ceremony (Oshima, 1971). Ik weet nog steeds niet goed wat ik van Oshima moet vinden, maar met deze gaat het de goede kant op. In the realm of the senses deed me weinig, Cruel story of youth vond ik voornamelijk interessant omdat ik allerlei voorbodes zag van het werk van Wong, met name Days of being wild, wat ik een betere film vind. The ceremony schiet alle kanten op. Van loodzwaar drama over een incestueuze en suicidale (want nog steeds door de oorlog verscheurde) familie tot light comedy. Het is op de erste plaats een film voor Japanners omdat het aan de hand van allerlei ceremonies (bruiloften en begrafenissen) een bijtend portret neerzet van het na-oorlogse Japan. Maar ook voor iemand als ik valt er wat te genieten en ik vond ik vooralsnog de meest aansprekende Oshima die ik zag. En ik denk niet de laatste (Death by hanging en Shonen staan klaar). Hoogtepunt: een bruiloft waarbij de bruid afwezig is (in het ziekenhuis) en men besluit de hele ceremonie dan maar zonder haar te doen. De rode draad is een liefdesdriehoek, waarvan je weet hoe het eindigt omdat Oshima steeds duidelijker wordt in zijn boodschap: Wat een tragiek he mensen, maar wat zijn we toch eigenlijk een pathetisch volk.

En ik zag twee films over onrecht...

The trials of Darryl Hunt (Stern, 2005). Racisme in een pure vorm. Vrouw wordt vermoord en door omstandigheden waar nauwelijks een rode draad in te ontdekken valt, komt de politie uit bij Daryll Hunt. Docu toont de drie rechtzaken die hij zonder succes doorloopt en waarbij de frustraties hoog oplopen door een paar gekken die zonodig moeten getuigen en waanzinnige conclusies op basis van forensisch materiaal. Okay, misschien dat hij twintig jaar geleden geen sperma heeft achtergelaten in de vagina, maar misschien heeft hij haar 20 jaar geleden wel van achteren genomen. Dat niveau. Omdat Hunt zelf vanaf het begin van de docu geïnterviewd wordt weet je dat het goed afloopt. Na ja goed, 20 jaar van je leven.

Paradise lost: the child murders at Robin Hood Hills (Berlinger/Sinofsky, 1996). Deze is interessanter om een aantal redenen. De moorden zijn gruwelijker (drie kinderen verkracht, vermoord en gemutileerd), het onrecht lange tijd onduidelijker (Berlinger en Sinofsky laten aanval en verdediging vrij droog zien) en de zaak loopt nog (er is een vervolg, Paradise lost 2, en een website: www.wm3.org). De moorden vinden plaats in een klein stadje, dus worden gewoon drie Metallica-fans opgepakt. De zwak begaafde van de drie (IQ rond de 70) geeft een halve schuldverklaring af die voor de rest dienst doet als belangrijkste bewijs. Voor de rest is er nagenoeg niets. Alles om in small town america de trailer trash te ontdoen van hun satanic panic? De docu laat zich bekijken als een goed rechtbankdrama, en dat met alleen maar authentiek materiaal.

Maar die gast die ze aanklaagt, of hoe zit het ook al alweer (het is ff geleden dat ik die docu zag, die gast is al bijna schuldig door er eng en fanatiek genoeg voor de daden te zijn.

>>die gast is al bijna schuldig door er eng en fanatiek genoeg voor de daden te zijn.

Ik kan je zin even niet volgen, Martijn.

Die gast met die snor, (pleeg?)vader van de slachtoffers. Die gast is zo fanaticus dat je 'm gelijk verdenkt. Zo fel gaat ie tekeer, dat je denkt dat ie iets te verbergen heeft.

De moorden vinden plaats in een klein stadje, dus worden gewoon drie Metallica-fans opgepakt.

gheheh.

Det sjunde inseglet ('Het zevende zegel', Ingmar Bergman, 1957, Zweden)
Prachtig verhaal met krachtige dialogen over een existentieel twijfelende tempelier Antonius en diens wereldse schildknaap Jöns. Zij keren na tien jaar terug in een door de builenpest maatschappelijk ontwricht thuisland. Met hun extatische ervaringen – elke dag oog in oog met Magere Hein - bezien zij de vele pogingen om aan de zwarte dood te ontsnappen met relativerende berusting en rechtschapenheid. Fanatieke zichzelf geselende religieuze sektes, van overheidswege geïnitieerde heksenverbrandingen, plat jolijt in de herberg en kunstzinnige verstrooiing brengende rondtrekkende kermisklanten. Bergmannkenners zullen niet verbaasd zijn welke categorie uit dit doolhof van escapisme wordt gered.

zullen niet verbaasd zijn welke categorie uit dit doolhof van escapisme wordt gered
hmm ik weet 't niet meer. :)

XXY
Film die uiteindelijk alleen door het onderwerp intrigeertt: een hermafrodiet. Ines Efron fascineerde ook al als mysterieus nerdy meisje in Glue, en mag hier deze moeilijke rol neerzetten. Doet ze niet onaardig. De film concentreert zich helaas niet alleen op haar, maar laat haar pad kruisen met een (eveneens puberende) jongen. Zij vraagt meteen of ie met 'r naar bed wil, hij aarzelt, niet omdat ze hermafrodiet is, want dat weet ie niet, maar, weinig verrassend, omdat ie homoseksueel is. Zo stelt de film deze 2 problemen een beetje gelijk, wat ik toch wat irritant vond. Tuurlijk zijn ze vergelijkbaar, maar hermafroditisme lijkt me toch een stuk lastig. Dan wil de serieuze medische wereld je zelfs opereren, bestuderen, als de "freak" die je bent. De familie van het "meisje" is vanuit Argentinie naar Uruguay uitgeweken, daar gaan Argentijnen kennelijk heen voor rust. Pa lijkt overigens een beetje op Suarez. Hoe dan ook, hij wil dat zijn kind later zelf het geslacht kan kiezen, dus er is niks gebeurd, maar nu heeft mama haar zus en echtgenoot uitgenodigd, en die man is een beroemd plastisch chirurg. Moeder (en zo krijg je uit de film de indruk de medische wereld) lijkt bij deze XXY-vorm altijd te kiezen om de mannelijke delen (de Y dus) te verwijderen, terwijl die toch (?) biologisch gezien altijd overheersen. Maar goed ik dwaal af. XXY is een (logisch?) broeierige film, met als toppunt het moment dat Ines ineens onder de douche staat bij een vriendin, die haar kennelijk accepteert zoals ze is. (De rest van het dorp bepaald niet)

Boy A
Zou al provocerende ook nog wel weg te zetten zijn als een sof. Redelijke film hoor, maar toch wel een tegenvaller na de recensies in de media, beetje niveau tv-film. Wordt alleen overeind gehouden door Andrew Garfield, die fantastisch de stuntelende, bijna autistische jongen speelt die na jaren gevangenis (wegens moord) weer in de samenleving wordt losgelaten. Is allemaal reuze interessant, maar dan gaat de film ook aandacht besteden aan de relatie tussen zijn begeleider en diens zoon, je denkt huh en dan denk je aah, en je weet al wat er gaat gebeuren. De seksscènes zijn ook vervelend in soft-focus. Dan zijn er nog flashbacks naar zijn jeugd, waar het misschien intrigerender was als we niks daarover hadden geweten. Alhoewel, in die flashbacks valt juist zijn kompaan in crime, een agressief/getraumatiseerd jongetje door zijn broer wordt verkracht, in positieve zin op. Het valt allemaal dus wel mee. Boy A leert te leven, maar wordt geplaagd door gewetenswroeging en het geheim dat ie moet verbergen. De tabloids zouden 'm anders laten lynchen. (Je gaat toch aan Joran en Peter R denken) Maar dan, het einde waar het onvermijdelijke gebeurd. Ik vond de slotscènes pathetisch en vervelend. Had subtieler en met de paranoia die eerder wel in de film zat gemoeten.

The Savages
Hele mooie film, waarvan je wel duidelijk het verschil met Amerikaanse en Europese arthouse merkt. Als dit verhaal door een Europese regisseur was verbeeld was het schuurpapier-ruw geweest. Beste voorbeeld is als dochter met demente pa in een vliegtuig zit en hij naar de wc moet. Dat had in dat geval in your face, close-up, pis op de grond, poep in de broek over je worden uitgestort. Hier is 't een suggestie van een halve seconde en dan snel een "cut". Ik vind 't niet erg hoor. Op de productie credits verschijnt de naam Alexander Payne en inderdaad het heeft zijn stijl wel. Laura Linney schittert als de even irritante als lieve dochter, wat een prachtvrouw. Pa woont met nieuwe vriendin in Sun City, Arizon, aka hel op aarde. Vriendin sterft, schoonfamilie laat pa als een baksteen vallen en dus moeten zus en broer (PS Hofmann) pa komen halen, waarmee ze nooit goed contact hebben (eigenlijk een klootzak namelijk). Hoffman is leraar op een universiteit die worstelt met zijn scriptie over Brecht en een relatie met een Poolse wiens visa om is. Dochter wil een toneelstuk schrijven maar wordt constant bij fondsen afgewezen, wat nog de leukste 9-11 grap tot nu toe oplevert. Bovendien zit ze in een wat uitgewerkte affaire met een getrouwde man. Ze stoppen pa in een nursing home en de maanden dat ie daar zit volgen we de twee. Mooie Eternal Sunshin-ige muziek van Stephen Trask (ook van The Station Agent) erbij en dan een full circle. Dat vind ik ook typisch Amerikaans en niet per se nodig, maar een goede film blijft 't.

(zie boven dat Olaf The Savages degelijk vond en Ik zou zweren dat het van de maker was van You can count on me en met name in dat laatste heeft ie gelijk, dat dacht ik ook en dat vond ik ook een goede film )

Paradise Lost: de (pleeg?)vader van de slachtoffers staat centraal in deel 2. De man gedraagt zich zo verdacht dat het te makkelijk is hem als mogelijke ware dader te zien. Een goed oordeel vellen is lastig thuis vanaf de bank, maar dat het (recht)zaakje stinkt is duidelijk. Fascinerende documentaire. De zaak tegen de drie veroordeelden wordt nog steeds gevolgd via deze site.

Een andere ontstellende rechtbankdocumentaire die ik de laatste jaren zag is The Staircase (Jean-Xavier de Lestrade, 2004), een achtdelige serie over de rechtzaak tegen de Amerikaanse schrijver Michael Peterson die ervan wordt verdacht in december 2001 zijn vrouw te hebben vermoord. Een zaak met de ene verbazingwekkende wending na de andere. De televisieserie moet je zien met zo min mogelijk voorkennis.