Filmforum

Oh die David Lean versie moet ik nog steeds zien... :(

ronddraaiende schaal? daar schiet me even niks van te binnen. wel een verstoppartijtje in een varken en sowieso de eerste momenten dat Oliver in Londen aankomt zijn erg mooi en massaal en pittoresk enzo.

ik spotte volgens mij ook nog een Boards of Canada sampletje. een van die Fegan rascals zegt "Yeah that's Right" op zijn Music Has The Right To Children zeg maar.

Hij gaat toch uit stelen met die boef (die door de brievenbus kijkt of alles goed gaat) en dan laat Oliver die schaal vallen die tergend langzaam blijft ronddraaien. Man, wat een scene.

oh ja! :) ik zat aan een draaimolen te denken op de een of andere manier.

شیرین
Shirin dus, van Abbas Kiarostami. 114 Iraanse dames en Juliette Binoche kijken naar een verfilming van Nezami's gedicht Khosrow va Shirin en in plaats van de film kijken wij naar de gezichten van het publiek. Vreemd idee en ik denk dat het scheelde dat ik een bovenmatige interesse in de Iraanse cultuur heb, waardoor ik het gedicht interessant vind, de taal … en ja, toch ook wel de vrouwen. ;) Zeer verschillende schoonheden, op allerlei manieren mooi. Het gaat om de Shirin (wat overigens 'zoet' betekent) in alle vrouwen, maar qua duiding kan je er veel kanten mee op, al zit er zeker een kritiek op de situatie in Iran in denk ik. De soundtrack, zeer westers gearrangeerd, was gelardeerd met bekend aandoende thema's, een gezongen gedeelte een opera-achtige bewerking van een gedicht van Attar. Anderhalf uur lijkt in eerste instantie wat lang maar is toch wel goed om er in te komen. In het begin denk je wat komen die tranen makkelijk (waarschijnlijk ook omdat het geen nieuw verhaal is wat ze horen), maar aan het eind voel je al een stuk meer mee. Het is eigenlijk een soort mantra, of gebed.

ik kende ooit een heel knap meisje dat Shirin heette. :) maar die was Indo geloof ik.

Namen etymologie is ook best interessant. Ik ving 'soosaneh' op in de tekst en dat betekende 'verbrand' haalde ik uit de ondertiteling, 'Suzanne' (سوزان in Perzisch), de uitgang '-eh' (ه) is voltooid verleden tijd, zal wel brand betekenen dan.

In een gedeelte van het gedicht wat ik kende moet Shirin (zoet) het opnemen tegen de wat hoerige Shakar (suiker). Khosrow vindt uiteraard geen bevrediging bij de laatste. :)

@Ludo: RE: The Red Shoes
Zelf ben ik ook niet zo van het ballet, maar hier kan ik het wel hebben. Zal te maken hebben met het kleurgebruik (Technicolor) en de fotografie van Jack Cardiff. Vorige week zag ik de documentaire Cameraman: The Life and Work of Jack Cardiff (Craig McCall, 2010) waarin nog eens wordt benadrukt hoe eigenzinnig en invloedrijk The Archers waren. Grote fan Martin Scorsese citeert zelfs in Raging Bull een scène uit The Red Shoes. Een directere link tussen ballet en boksen kan ik zo snel niet bedenken.

een bokser moet ook licht op de voeten staan en kunnen dansen. :) ik heb The Archers nog niet helemaal opgegeven, Colonel Blimp wacht ooit nog. (en Little Black Room was prachtig ten slotte)

Colonel Blimp is zeer Brits, en lang. Als je A Matter of Life and Death nog niet hebt gezien, zou ik die eerst doen. Of anders de prima oorlogsfilm 49th Parallel.

Nog even terugkomend op de filmclichés in Vrij Nederland. De regel dat zwangere vrouwen voor het einde van de film bevallen gaat niet op voor Fargo, een van de redenen waarom dat zo’n goede film is.

Hier heb ik er nog een paar:

- de postcoïtale sigaret.

- in horrorfilms nemen mensen altijd een kijkje op plekken waar een normaal mens ver van zou blijven: de krakende zolder, de donkere kelder, het verlaten landhuis in het midden van de nacht.

- op school gaat de bel niet alleen midden in een zin van de leraar, maar ook naar je gevoel op het moment dat de les nog maar net is begonnen.

- professionele inbrekers maken in films vaak gebruik van glassnijders waarmee ze midden in het raam een cirkel uitsnijden, zodat niemand gealarmeerd wordt door vallende glasscherven. Dat raam breekt in de film nooit, terwijl het in werkelijkheid vrijwel onmogelijk is glas ongeschonden vanuit het midden te snijden (heb ik me door een specialist laten vertellen).

Colonel Blimp is zeer Brits, en lang. Als je A Matter of Life and Death nog niet hebt gezien, zou ik die eerst doen. Of anders de prima oorlogsfilm 49th Parallel.

A Matter of Life heb ik gezien. en als ik het lijstje van die Brit wil afwerken (wat was het uit The Guardian ofzo, zal het Blimp moeten worden als volgende ;) )

over de cliches..
in Election mikt Broderick het trouwens zo uit dat de bel precies gaat als de overijverige Witherspoon weer 'ns een geniaal antwoord wil gaan geven. :)

- in horrorfilms nemen mensen altijd een kijkje op plekken waar een normaal mens ver van zou blijven: de krakende zolder, de donkere kelder, het verlaten landhuis in het midden van de nacht.

Ben ik zeker niet normaal, als ik iets hoor in huis ga ik ff kijken, ga er in eerste instantie toch van uit dat het geen zombies of klopgeesten betreft. En dan heb ik toch behoorlijk wat van die films gezien. :)

ga er in eerste instantie toch van uit dat het geen zombies of klopgeesten betreft

Maar vaak weten personages in horrorfilms juist dat er zombies of klopgeesten aanwezig voordat ze duistere plekken betreden.

Ridicule
De beste film die zich aan het hof van Versailles afspeelt? Zou best kunnen. Al verwachtte ik onwillekeurig wel New Order op de soundtrack! Moest ook nog denken aan een computerspelletje waar ik vroeger door gefascineerd was, wat simpelweg Versaille heette en waar ik alleen wat over gelezen had. (Dat was maar het beste waarschijnlijk als een soort imaginair spel) Maar goed, de film. Ridicule draait om komedie zonder dat het ook maar een moment grappig is, en dat is dan op zichzelf eigenlijk wel weer vermakelijk. Aan het decadente hof van Versaille gaat het namelijk maar om 1 ding. Goede grappen maken. Scherp uit de hoek komen. En het liefst ten koste van anderen. Een arme Franse edelman wendt zich tot het hof om geld los te praten voor het droogleggen van de moerassen in zijn geboortestreek, maar kom, voor het gewone gepeupel heeft de elite natuurlijk geen enkele interesse. Nu is onze held een scherpe gozer, dus hij valt best in de smaak. Tegelijkertijd is en blijft hij een buitenstaander die de spelletjes doorheeft. In een zij-verhaal papt hij aan met een belachelijk knappe dochter van de lokale arts. Dochter is vooral geinteresseerd in duiken, en daalt continu de waterput af, getooid met een helm die me aan een masker uit El Orfanato deed denken. Ridicule, merk ik al typende, is eigenlijk een film zo subtiel dat ie zich niet laat vangen. Maar als gezegd, prima en stijlvol. (Overigens is het begin uitermate vulgair, als iemand wordt ondergepist, dat kon ik niet helemaal plaatsen)

Opening Night
Zeer vergelijkbaar met The Dresser, waar ten slotte ook iemand uit alle macht het podium op moet worden gesleept. Nou ja eerder een soort spiegelversie van The Dresser, waar die glad is, is Opening Night echt houwtje touwtje werk van de wispelturige Cassavetes, die zelf in een vileine rol meespelt. Opening Night is matig en soms bruusk ge-edit, maakt geen keuzes in de opties van der verhaallijnen, kortom een gammel bouwwerk. De tragische heldin wordt, u kon het raden, gespeeld door Gena Rowlands. Cassavete's standaard instortende heldin. Zeker in het begin is ze heel fascinerend, als beroemde filmactrice die in een toneelstuk speelt en eigenlijk niet geslagen wil worden. (Dat is een hele mooie set-up en pay-off als ze uiteindelijk live voor publiek ook geslagen moet worden in het stuk, tegen de vlakte gaat en minutenlang blijft liggen). In het begin wordt ook een handtekeningenjaagster doodgereden, en dit meisje blijft als geest (of wat dan ook) de gedachten van Rowlands kwellen. Dit krijgt af en toe zelfs flauwige horror-trekjes, inclusief een séance, op aandringen van de bitchy schrijfster van het toneelstuk uit de film.

Il Giardino dei Finzi-Contini
Cru gezegd, typische jodenfilm. Inclusief pak je zakdoek einde, met Hebreeuwese klaagzang en weggevoerde joden. Ditmaal krijgen we het vanuit Italiaans upper-class perspectief. De Finzi-Contini's zijn steenrijk en volgens andere joden nauwelijks joods te noemen. Hoewel de pa die dat zegt zelf doodleuk lid is van Mussolini's partij. (Ook geen rabiaat jodenhater natuurlijk, maar een machtswellusteling) De plaatjes in deze film glimmen en de muziek is bijkans soft-pornografisch, ik werd er wat weeïg van. Het past toch niet echt bij zo'n onderwerp. De holocaust-versie van Cinema Paradiso zeg maar, vol zwijmelende nostalgie.

Solitary Man
Ben is een foute man uit de Champions League der foute mannen. Hij was ooit succesvol autohandelaar, maar hij is gesnapt met fraude en alles kwijt geraakt. Niet erg: hij heeft een mooie, ziekelijke rijkeluisdochter aan de haak geslagen (de film speelt zich af in WASP-milieu en doet qua sfeer denken aan Igby Goes Down). Haar papa trekt aan touwtjes zodat hij weer kan beginnen als dealer en zij zit thuis, zodat opa Ben in strak gesneden Italiaanse pakken achter 19-jarige meisjes aan kan blijven gaan, tot irritatie van zijn dochter. Alleen maakt hij dan de fout zijn stiefdochter te schaken. Die is net zo machiavellistisch als hij en vertelt het doodleuk aan ma, zodat ze zowel Ben als haar moeder een lekkere optater kan verkopen. De connecties van Bens voormalige schoonvader worden nu ineens allemaal tegen hem gebruikt en Ben komt in de grote problemen.
Solitary Man is typisch zo een film die ze in Hollywood maken als ze eens iets 'volwassens' willen doen. Allstarcast met Susan Sarandon, Danny De Vito, Jesse Eisenberg (uiteraard als nerdige student) en Mary-Louise Parker. Maar het is toch vooral een Michael Douglasvehikel, hij zit als Ben in elke scene. Douglas is altijd goed en Solitary Man kan in het rijtje bij Wonder Boys en Falling Down als zijn meest memorabele rollen. De rest van de cast acteert uiteraard ook ijzersterk. Jammer dat het plot het een beetje laat afweten, met naar het einde wat te veel wijze levenslessen voor Ben, hoewel het nooit over de streep gaat. Dit is sowieso een film die je kijkt voor het acteren. Vreemd genoeg in Nederland niet in de bioscoop uitgebracht.

Ik was in Seoul zojuist in het park waar die eerste lange monster-scene uit The Host zich afspeelt. Vond dat wel cool. Dusz...

dat is het betere sight spotting. (ik bedoel dat parkje in NY is iedereen al geweest, nou ja ;) )

Solitary Man werd (ook) uitgebreid bejubeld in FilmComment's grote Michael Douglas overzicht. een man die stiekem toch wel een hoop goeie rollen heeft verzameld.

Ja wat zou de beste Douglas rol zijn. Ik denk dat hij vooral herinnerd gaat worden als Gecko. Mijn favo rol van hem is die in Wonder boys.

Ik ga voor Falling Down, zeker omdat die film zo voorspellend is gebleken: D-Fens is het archetype van de Tea Partyman.

Maar net als Jeff Bridges is Michael Douglas eigenlijk altijd goed. Hij heeft alleen het probleem dat Gecko zo iconisch is dat hij toch vaak getypecast wordt als foute kapitalist.

Peeping Tom
En daarmee was mijn vertrouwen in The Archers weer hersteld. Toch lef van (de helft) Powell, die zijn carrière hiermee ruïneerde. Peeping Tom is dan ook een gewaagde film, die heel wat dieper gaat dan vergelijkbare Hitchcockiaanse moordmysteries als Psycho. Een schurk met een akelig Duits accent, recht uit een Haneke-film weggelopen! En dan ook nog een jeugdtrauma met een papa die als een Fritzl tekeer is gegaan waarschijnlijk. De moordenaar slaat de hand aan leuke meisjes, terwijl hij ze filmt. En dat is nog niet alles, er is nog iets peinst een politie-agent, waar hij en de kijker pas helemaal aan het end achtergekomen in de meest Freudiaanse zelfmoord op celluloid. Tekenend voor de kracht van deze film is ook een uitstekende bijrol van het moeder van het eerst verlegen maar dan supernieuwsgierige vriendinnetje van de seriemoordenaar. Deze moeder zit de hele dag op de bank te pimpelen en blijkt later (ik had het eerst in elk geval niet door) blind te zijn. Wat natuurlijk perfect past bij het visuele thema van de film.

Blood and Wine
Rafelson noemde dit met Five Easy Pieces en The King of Melvin Gardens zijn Jack Nicholson-trilogie, maar dat was gewoon een promopraatje. Deze zonnige film noir heeft niks van het niveau en de inhoud van die films en bovendien maakte hij nog meer films met Nicholson... (Dus als dat het criterium is) Blood and Wine is een zwakke noir die me langzaam aan The Salton Sea deed denken. (Ook zo'n koddige film) De film had veel meer op Nicholson moeten focussen, die samen met Michael Caine als geinige, doodzieke en gevaarlijke slechterik een juweelroof pleegt, waarna alles misgaat en Nicholson zijn hele familie ruineert. Dit is ook wel de basis van de film, maar de film spendeert ook nog veel te veel tijd aan zijn oninteressante zoon en het dienstmeisje Jennifer Lopez, met vreselijk accent in haar eerste rol, maar wel met de looks en de heupbewegingen natuurlijk. Zij zou zich dan als femme fatale kunnen ontpoppen, van mij had het gemogen, maar het arme kind krijgt gewetenswroeging. Dat zie je nou nooit in een echt goede noir.

Greenberg
Hmm. Moeilijk. Ik zou er graag heel enthousiast over worden, maar het is zeker niet een van Baumbach's beste. Het begint fantastisch, het einde is goed, maar te lang daartussen mist er iets. Misschien is het te gladjes. Ik weet het niet. Ik kreeg zelfs nauwelijks zin om de toch redelijke soundtrack van James Murphy te downloaden. De film mag dan wel Greenberg heten en Ben Stiller heeft duidelijk heel fanatiek zijn best gedaan, hij is flink afgevallen en heeft de ticjes van een neurotische man goed voor elkaar, maar minstens zo belangrijk is de fantastische Greta Gerwig. Een mumblecore-meisje! Jammer dat ik nou net Hannah Takes The Stairs niet gezien heb. Het Wendy * Lucy meisje (met een enorm hart voor honden) Greta heeft het beste moment van de film, in de opening, als de door de drukke straten van Los Angeles rijdt en vriendelijk en nutteloos hardop vraagt of ze in mag voegen. "Thank you!" Lief, aandoenlijk en heel onzeker. Het is daarom dat ze waarschijnlijk met iedereen d ekoffer in gaat. Inclusief de man met het draadje los. Vriendin: A mental patient just went down on you!?!? Grunberg schreef in de Volkskrant dat hij vooral tevreden was over de seksscenes in deze film. Die zijn echt in zijn straatje ja, totaal absurdistisch, ongemakkelijk, Stiller gaat recht op zijn dol af en Greta denkt aan langsrazend verkeer. (En twijfelt over d'r bh) Dit zit allemaal in de goede eerste fase, als Greenberg op het huis van zijn broer moet passen en dus met diens persoonlijke assistent te maken krijgt. Hij trommelt oude vrienden op met wie hij ooit in een bandje zat. Hier begint de film wat te kabbelen of wat teveel volgens het man verwerkt zijn levenstrauma's in Hollywood te lijken. Het wordt weer leuk als Stiller een lijntje doet en op een jeugdig feestje uit zijn plaat gaat en de volgende dag naar Australie denkt te vertrekken. "Shit ik ben mijn chapstick (lippenbalsem) vergeten.

Angst Essen Seele Auf
Fassbinder had die immigratie problematiek (of de schrijning daarvan) vroeg door. Midden jaren '70 en ondanks het koddige acteren is deze film nog altijd relevant, familie die je raar aankijkt als je met een Marokkaan aan komt zetten, geroddel, dat werk. Een schoonmaakster dame van middelbare leeftijd sluit vriendschap met een gastarbeider. Twee eenzame zielen, die elkaar kunnen steunen. (Maar ondertussen betaald de vrouw een prijs in haar hele omgeving) Dat is pijnlijk maar het moment dat ze haar nieuwe echtgenoot aan haar kinderen presenteert is stiekem toch hilarisch. In het begin lijkt de film wel erg Koot&de Bie bij de groenteman-achtig, maar later krijgen beide karakters toch wel diepte. Begint de Marokkaan weer andere affaires met de imposante voorgevels die in de lokale Kneipe werken.

Greenberg is wel vermakelijk (want herkenbaar), maar traaaaaaag. Elke keer wanneer je denkt weg te dutten, wordt de film weer enigszins gered door bv het bovengenoemde feest, maar het blijft behelpen. Het is wel een aanrader wanneer je net Mr. Nobody hebt gezien en een beetje wilt bijkomen.

wel grappig trouwens dat Greta in die film als "big girl" wordt gezien (ik zag er ook op IMDB al weer posts over) ze ziet er eigenlijk uit als een oerhollands meisje, van zulke hebben wij (als land dan he) er duizenden in voorraad. 1.82 en goed in het vel ;)

(let wel ik vind ze prachtig hoor)

leukste grap in Greenberg (in de trailer wordt het omschreven als komedie, wat het m.i. volstrekt niet is, teveel herkenning ook, die Stiller heeft zelfs een beetje mijn kapsel) maarr de grap dus.. het gaat al mis met de hond, en dan begint het ook nog te regenen, net als Stiller zijn patserbroer aan de lijn heeft. Vraagt Stiller. "Can a swimming pool overflow" :)

Gisteren bij Zomergasten gezien dat ook Paul Verhoeven helemaal juichend was over Michael Douglas?

ja dat mag ook wel he. :) (dat stukje had ik verder niet gezien)

dacht net in Starship Troopers trouwens even dat ik Douglas zag als gekke generaal (maar dat was toch iemand anders helaas)

voor wie wat leuke plaatjes van Franse actrices wil.. http://cinemabecomesher.blogspot.com/
interessant blog wel, als je haar 5 beste films gezien in juli ziet (ik ken ze geen van alle)
(kwam er via haar top 100) >>> http://cinemabecomesher.blogspot.com/2009/08/top-100-favorite-films.html

(ook vrij Francofoon georienteerd)

Nooit Bonny & Clyde gezien?!? Man, daar is geweld in film ongeveer mee geboren.

Wat betreft les atrices, Adjani vooraan, altijd goed. :) Maar na al die jaren moet ik toch concluderen dat Anna Karina de mooiste van allemaal is (wel met vals spelen want Deens. ;)

bij die 5 uit juli zie ik eh:

1. Parlez-moi de la pluie
2. The Paper Chase
3. L'acadie, l'Acadie
4. Dead of Winter (wel van Arthur Penn)
5. To Shoot a Mad Dog: The Making of 'Mad Dog Morgan'

Bonnie & Clyde wel gezien natuurlijk, hoewel ik 'm wel eens met Badlands verwar.

Van die nummer 1 probeer ik al een half jaar de subs te vinden. Is een film van Jaoui, je weet wel van die geweldige films Comme une image en Le gout des autres.

Qua mooie Franse actrices gaat het voor mij tussen Karina en de jonge Sophie Marceau... Wie de beste is weet ik zo gauw niet. Op dit moment vind ik Huppert en Binoche de top, maar dat kan ook komen omdat die in films spelen die het internationaal altijd wel halen.

Huh? Ik zie (gedateerd 14 agustus) 1. Double Vie de Veronique 2. A Star is Born 3. Trois Colour Rouge 4. Eternal Sunshine of the Spotless Mind 5. B&C. Niet mijn ding in ieder geval, heb nooit een Kieslowski gezien, werd altijd zenuwachtig van zijn heilige status bij De Volkskrant.

Ik vraag me af of Bonny & CLyde nu nog een big deal is. Is een tijd geleden dat ik hem zag, goed dat rat-tat-tat aan het einde heb ik nog wel eens gezien en blijft wel heftig maar is ook zo voorbij.

jij zit naar de top 100 te kijken Omar. :) uit 2009. op de openingspagina van het heden staan de Franse actrices en een maandelijkse top eh 5 dus.

van Jaoui heb ik niets gezien geloof ik. Comme un Image óf Le Gout Olaf?

Beginnen met Le gout des autres, dat is haar beste film, en dan Comme une image er hetzelfde weekend achteraan. Ze is een soort Franse Woody Allen. Minder grappig, maar goed getroffen karakters. En Jean-Pierre Bacri speelt altijd mee. Als die man een zuur gezicht trekt, is mijn dag alweer goed. Jaoui zit als actrice ook in het ijzersterke Un air de famille. Beetje eenzelfde soort film ook.

Oh en het gaat tussen Karina en Virginie Ledoyen natuurlijk :)

LOL, wel een paar leuke tips (Canada in de 70s, altijd intrigerend.)

ja Acadie fascineert me ook altijd wel. Julie Doiron he :) http://3.bp.blogspot.com/_up9pjjGTZHY/Sc9YlmIbuAI/AAAAAAAAAIY/xVAqaszRIZU/s400/julie_doiron.jpg (niet dat ik die docu nou ga kijken)

Jaoui gaat op de lijst dan. probeer wel altijd minimaal een weekje tussen werk van dezelfde regisseur te krijgen. cinephilia habits, habits. (moet Cinemania ook nog zien verdilleme)

Nou moe, er is niet eens een draad in het forum van IMDB over L'Acadie, l'Acadie. Geen boze discussie op de interwebz? Dat ik de dag nog kon meemaken. ;) [waarschijnlijk laten de Québécois de Anglosphere gewoon links liggen . :) Doe ik nu wel met een smiley...maar toch?]

Starship Troopers
Nou, het is geen Total Recall, mijn favoriet van Verhoeven's collectie zelfverklaarde b-films. Al vraag ik me af of ik die half-Europese fantasy met Hauger en Jennifer Jason Leigh nog moet zien. Erg zitten gniffelen om het feit dat de Wall Street Journal Verhoeven een nazi noemde. En dat terwijl Starship Troopers zo'n duidelijke spiegel voor Amerika houdt. Zelfs het feit dat de personages zogenaamd uit Buenos Aires komen lijkt de vernedering van Amerika juist te benadrukken (in plaats van het te verhullen). Op de een of andere manier zat ik ook weer te denken aan die schofterige stunt van de Bush-campagne om John Kerry's Vietnam-verleden te bezoedelen. Het zal door die propaganda filmpjes van de Federale Overheid komen, die door de film worden gesneden. Ondanks dat alles er dik bovenop ligt, vond ik het eerste uur bijna "gewoon" vermakelijk, daarna neemt het absurdistisch gehalte toe, meer confrontaties met de Bugs, die recht zijn weggelopen uit Ed Wood-achtige hopeloze sci-fi spektakels. Grappigste en tegelijkertijd zieligst emoment is als de Troopers eindelijk de grote vijand hebben gevangen. (Dat blijkt een nogal sneue reuzenslak) De psychic van dienst (in SS unfiform natuurlijk) leest zijn gedachten. "He's afraid". Iedereen: "JEEEEUH". Prachtig. Net als overigens de girl power krullenbol-meid (Dina Meyer), die Denise Richards wegspeelt.

The Fallen Idol
Daar heeft Greene ons toch even op het verkeerde been. Het eerste kwart lijkt dit een superlieve film te worden, met een jongetje dat opgroeit in een ambassade, ma en pa altijd pleite en daarom goede matties met een of andere butler. Het jongetje houdt een slang, die verborgen moet houden voor de "slechte schoonmoeder" (de vrouw van de servant). Hij schuift het jongetje stiekem het doosje met de slang toe als het dreigt te worden ontdekt door vrouwlief. Allemaal erg schattig. Maar dan begint de butler een racistisch fantasie-verhaaltje te houden (een eerste omineus teken) blijkt hij overspel te plegen en eigenlijk net als zijn kleine kompaan zijn vrouw te haten. Dit alles eindigt onderaan de trap met een lijk. Enigzins raadselachtig laat de film níet in het midden of de butler dit nu wel of niet heeft gedaan. Dit verknald toch een beetje het einde, wat in álles korte verhalen twist ademt. Het jongetje probeert de politie van iets te informeren, maar wordt niet meer geloofd. Maar dat maakt dan weinig meer uit... Op dat moment is het jongetje trouwens ook wat krengerig geworden! Nog 2 andere random details. 1) We hadden het net over Acadie, en juist hun vlag wappert vreemd genoeg op de ambassade. 2) Filmclichés. Ook hier zit weer net een hoer op het politiebureau, als het jongetje daar na wat nachtelijke avonturen daar belandt. Hoer: "Oh I know your father!'" :)

Le Goût des Autres
Ja dit is heel fijn. Old school comedy of manners.. Inderdaad op z'n Woody Allens, maar dan zonder one-liners. Maar wel met genoeg grappige (aangenaam milde) situaties. Trouwens ook wat pijnlijke, ik wil mijn trui over mijn hoofd trekken-situaties, zeker rond de Inspector Clouseau-achtige hoofdrolspeler, baas van een bedriijfje (in wat eigenlijk, ik dacht even aluminum siding als de tin men). Hij probeert wanhopig een actrice te versieren, maar die is meer van hoge cultuur. En deze man denkt bij opera's aan liedjes uit reclames enzo. Mijn favoriete moment in de zeer soepel, goedgeschreven film (op de een of andere manier vind ik dat de grootste kwaliteit hier) is als die actrice bij de directeur komt zeggen dat hij echt geen dure schilderijen hoeft te kopen om indruk op haar te maken. Dit lijkt een sympathieke geste (en het is ook een terechte opmerking) maar tóch slaat die waarschuwing als een boemerang in haar snob-gezicht terug en zet ze zichzelf voor gek. Ook leuk zijn random invalletjes als dat een van de bodyguards van de directeur ineens dwarsfluit blijkt te spelen. (Hij pakt het weer op om een uitgegane relatie te verwerker) De andere bodyguard is meer de Belmondo-macho. Blijft een vraag over, ik weet dat regisseuse Jaoui meespeelt, maar weet niet wie ze is. Dan zijn er 3 opties. Zij is de Ibsen-actrice (lijkt me niet), zij is het Julianne Moore-achtige kordate, frisse wiet-dealer en barmeisje (de locatie die fraai de personages verbindt). Of zij is de veel kleinere rol van de vrouw van de directeur die in een gruwelijke roze ingericht huis woont. (Deed me aan een bepaalde Mike Leigh film denken) Ik gok erop dat Jaoui het barmeisje is, maar zou het ergens nog leuker vinden als ze die laatstgenoemde rol speelde.

Barmeisje inderdaad :)

Ja dat was ook mijn favoriete scene. Het is een soort pride and prejudice-gegeven he. Eerste indrukken bedriegen. Wat zegt nou dat die man die zwarte schilderijen niet werkelijk mooi vindt? Grappig als hij dat ding ophangt in die poppenkast-woonkamer die zijn vrouw heeft ingericht.

kon eigenlijk niet missen (het barmeisje)

ik vond de running gag met de bijtende hond ook lollig. "hij doet het altijd met een reden" (het eeuwige excuus)

misschien had de film nog iets meer tijd aan de zielige bodyguard kunnen besteden.

L'Atalante
Behalve dan dat het hoofdpersonage hier geen moordneigingen heeft, vind ik deze goed vergelijkbaar met een andere beroemde stokoude klassieker, Sunshine. Ook daar een liefdespaartje in crisis en de ontdekking van de grote stad. Sunshine wint op beelden, L'Atalante op gevoel. Net als Zéro de Conduite is het een heel sensuele film, met geknuffel, gebroken harten, doorkijkbloesjes en naaktfoto's. Die laatste hangen in de kajuit van de matroos, een Tom Waits-achtig volgetatoeëerd figuur. Een echte smeerlap, zo'n type dat een sigaret uit zijn navel kan roken. (Waar dan ook precies een vrouw is getatoeerd, natuurlijk) Mooiste fase is als het nieuwbakken bruidje van de kapitein van het schip in een louche cafeetje in Parijs min of meer wordt versierd door een goochelaar annex verkoper in allerhande goederen.

The Dark Mirror
Absurde, om niet te zeggen debiele noir van Siodmak, over evil twins! Allebei gespeeld door de gedistingeerde Olivia de Hallivand, die zelf ook goed wist wat een zussenstrijd was. Het rare aan The Dark Mirror is dat iedereen, inclusief een tweeling-expert door het duo gefopt wordt, terwijl de twee voor de kijker zo duidelijk verschillend zijn, óók als ze onder de mensen zijn. De ene is verlegen en de ander, nou ja, evil dus. Even leek het zelfs of het zachte zusje altijd degene was die er later in het scherm bij was geplakt, de digitale effecten zijn makkelijk te spotten. (Maar gelukkig wisselen ze later elkaar af) Grofste stunt van de mala chica te is als ze haar aanhankelijke zusje langzaam gek maakt, door 's nachts lichtflitsen in haar ogen te schijnen, dat gaat zo snel dat de kijker zelf (net als het zielige zusje) even twijfelt of die flits wel echt was. Voor de rest is de film dus nogal koddig, met uitzondering van de stunt die voor een mooi en geslaagd twist-einde zorgt.

The Natural
Levinson over honkbal, dat moest ik zien. De fijne cast flitst langs in de intetling, dat wordt boeiend (Redford, Duvall, Close en ook Richard "The Straight Story"Farnsworth!) Maar dan komt de kers op de taart. Based on a novel by Bernard Malamud. Een van mijn favoriete schrijvers. (Al had ik The Natural dus nooit gelezen) De film begint heel standaard, in noodtempo door een voorgeschiedenis, een jongen honkballend met zijn pa, pa dood.. Jongen op weg naar een grote club. Waar blijft de Malamud-touch. Beng! Daar is ie. Met 1 schot wordt de hele film op zijn kop gezet. En we pikken de draad pas zestien jaar later op. Niks standaardcarrière. Als de oude Redford zich bij een club meldt wordt ie bijna uitgelachen, zo'n oude rookie, waar ben jij al die jaren geweest. Al hij dan eindelijk mag spelen slaat de bliksem meteen in. Letterlijk. Figuurlijk. Het leek mij in een klap duidelijk. Niks The Nastural, The Supernatural. Dit is een Jezus-figuur teruggekeerd uit de dood. Ik ging daar fanatiek voor naar aanwijzingen zitten speuren, terwijl de film steeds meer duistere Coen-trekjes krijgt. Een gokbaasje met 1 oog, the magic eye. Wacht 'ns even... Dat is dan weer meer Odysseus. Van alle mythen thuis zullen we maar zeggen. Want ja er is ook een dame die al jaren op hem wacht. In hét moment van de film zit zij in het stadion, is honkballer Redford het helemaal kwijt en gaat zij langzaam staan. Wit hoedje, badend in magisch licht. Als een engel. En prompt gaat het weer goed. Terwijl Redford blijft lijden, oude wonden spelen als stigmata op, neemt de film helaas een afslag richting positief einde (daar was in Malamuds boek geen sprake van lees ik achteraf).

Vendredi Soir
Heerlijke winterfilm, misschien wel kerstfilm van Claire Denis. Eerst beklemmend en later zeer sensueel, niet expliciet, maar je zou 'm bijna op zo'n "vrouwvriendelijke" porno lijstje verwachten. Nou ja... In de eerste helft wordt nagenoeg niet gesproken, gaat ook lastig met 1 personage zonder voice-over. Golvende ambient-muziek zorgt voor het juiste gevoel, tegen de achtergrond van Parijs was de Eiffeltoren iets industrieels heeft. Een vrouw pakt verhuisdozen in, zit in bad en vertrekt dan per auto voor een nieuwe fase in haar leven. In de maalstroom van het verkeer. Heel Parijs staat vast. Ze komt geen stap vooruit. Falling Down de romcom versie! Want daar stapt een man d'r auto in, haast magisch-realistisch, hij laat de auto later zelfs even verdwijnen en dan scheurt ie achteruit richting hotelletje. Het hotelletje is gepast leeg, de receptionist lijkt op Georgios Samaras, onze helden zetten de kachel hoger, evenals de romantiek, ze doen het zelfs geloofwaardig twee keer achter elkaar (in films is dat bijna altijd een soort lachende grap). Een toevallige ontmoeting als katalysator om de vrouw moed te geven om aan haar nieuwe leven te beginnen (ze gaat samenwonen) dat gevoel krijg je bij het vrolijke einde, de vrouw huppelt en Parijs is licht geworden.

Historias Minimas
De Argentijnse versie van 'The Straight Story'. Een oude man reist naar de grote stad om z'n hond te vinden, een moeder met baby mag meedoen aan een kwisje op t.v. en een vertegenwoordiger van afslankpleisters wil een alleenstaande moeder verrassen met een taart. Ze kruisen elkaars pad, maar de verhalen staan los elkaar. Met name het gehannes en gestuntel van de vertegenwoordiger doet denken aan 'Me And You And Everyone We Know'. Hij zeult rond met een taart in de vorm van een voetbal, die nog niet af is. En zie in Patagonië maar eens een goede bakker te vinden. Tragikomische en erg aandoenlijke film.

La Ventana
Net als 'Historias Minimas' is deze film ook van regisseur Carlos Sorin. De laatste dag van een oude man die nog eenmaal zoonlief wil zien, een bekende pianist. Speciaal voor dat bezoek wordt een oude piano opnieuw gestemd en wandelt de man nog eenmaal over zijn landgoed in Argentinië.

La Puta Y La Ballena
Spaans/Argentijnse productie over een schrijfster die niks op papier krijgt en ook nog eens ernstig ziek wordt. Ze mag teksten bij een fotoboek schrijven en raakt gefascineerd door een fotograaf die omgekomen is in de Spaanse Burgeroorlog, maar daarvoor in Patagonië verbleef met een geliefde, zonder dat heel duidelijk is hoe die relatie afliep. Die twee verhaallijnen wisselen elkaar af met flashbacks en flash forwards, met veel tango's en mooie locaties, maar door de overdadig aangehaalde thematiek, voorspelbare plotwendingen en brakke dialogen komt het niet van de grond.

The Seventh Seal
Zwart-wit opnames, ridders, ik moest meteen aan Floris denken. Opvallend dat Bergman net als in Fanny & Alexander mensen opvoert die niks mogen zeggen maar alleen angstig mogen kijken, zoals de aangestelde huishoudster van één van de twee ridders. Met name het gedeelte in de dorpsherberg is erg vermakelijk, vooral wanneer de smid niet meer naar huis durft omdat 'ie bang is dat iedereen 'm uitlacht.

The Decline of Western Civilization, Part II: The Metal Years
Nu ik de autobio van Mötley Crüe aan 't lezen ben ook eindelijk deze legendarische docu eens bekeken. Ik blijf moeite hebben die glam bands als 'metal' te zien, voor mijn gevoel is het meestal toch vooral (hard) rock, en geen beste. Seduce klonk nog wel aardig maar verder … Ja, Megadeth. Als vertegenwoordigers van de nieuwe golf, zonder meisjes en zonder drugs (haha). Chris Holmes ("Drinken? Valt wel mee, alleen als ie wakker is") is dieptriest, Ozzy's jus d'orange tragikomisch en ik vroeg me af of er al een docu was gemaakt waar al die mensen voor wie het niet 'maken' geen optie is al eens opgezocht zijn om te zien wat er terecht gekomen is van hun onvermijdelijke doorbraak.

Lacombe Lucien
Domme gast kiest voor de verkeerde kant om vervolgens voor het verkeerde meisje te vallen. Interessante, grimmige situaties. Mooie film. Wel irritant dat je bij dit soort films al gelijk weer de IMDB discussies over de beestjes in je hoofd voorbij schieten (of de brievenrubriek in de Vpro-gids).

Global Metal
Nu van dvd, dus ook commentary en bonus bekeken. Jammer dat ie zo overschaduwd is door die Maiden docu, dit is eigenlijk veel interessanter, imo.

Kijk uit naar Amarcord die ik gisteren heb opgenomen.

Vendredi soir vind ik een van Denis' beste. Ik ken geen andere film die het gevoel van beginnende fysieke aantrekkingskracht zo invoelbaar op het scherm brengt. Al komt Soderbergh's Out of sight ook een heel eind...

heh en daar ook al in de kleine ruimte van een auto. (nog wat kleiner )

The Seventh Seal is stiekem wel een beetje belachelijk.

Lacombe Lucien is erg mooi, de Volkskrant heeft net een dvd-box uit met 4 Malle's. Au Revoir Les Enfants en de evil twin Lucien Lucombe, alsmede euh Les Amants en L'ascenseur pour l'échafaud, voor die honderden lurkers die dit forum bezoeken zeg, ik zeer de moeite waard ;)

waar ik Sunshine zei moet het trouwens Sunrise (van Murnau) zijn qua L'Atalante.

En o ja, die Bon Jovi docu afgelopen zaterdag. Tja, waarom zwartwit? Beetje arty doen terwijl Bon jovi dat niet is. Had gewoon in kleur gemoeten. Verder ook te veel zonnebrillen en ze zijn ook een beetje eng.

ik zag maar een klein stukje maar het kostte me al die tijd om sowieso te zien dat het Bon Jovi uberhaupt was. :)

Stukje over Police, adjective op de voorpagina.

The Man Who Fell to Earth
Als Nicholas Roeg niet iedere tien minuten een naakt lichaam ziet krijgt hij ondraaglijke jeuk. Gelukkig weet hij dat ook hier weer te voorkomen! Ditmaal lijkt hij zelfs werkelijk personages in te lassen die geen enkel ander doel hebben dan naakt in een zwembad te springen. En dat terwijl The Man Who Fell to Earth tegelijkertijd ook gewoon een behoorlijk serieuze sci-fi is, met de ultieme graatmagere spaceboy David Bowie in de hoofdrol. Roeg heeft een voorliefde voor rocksterren klaarblijkelijk, want hij werkte ook al met de (ook qua uiterlijk) vergelijkbare Jagger. Dat was in Performance, een evenwichtigere film. Erg geinig is hier dat juist Bowie's ogen een cruciale rol spelen, in Chien Andalou-achtige verwikkelingen. Al zijn de ogen hier overigens wel gelijk van kleur. In typische Roeg-stijl roetsjt de film onnavolgbaar door de tijd heen. Eerst stort Bowie neer in Nowheresville, USA, maar het volgende moment is hij al de steenrijke eigenaar van een of ander bedrijf. (Hij had wat patenten van zijn thuisplaneet meegenomen) Als een soort Citizen Kane of regisseur/miljonair Howards Hawks verandert hij langzaam in een kluizenaar; wil hij eerst nog naar huis, na een onduidelijk en mislukt space-shuttle project raakt hij aan de drank. Zijn eigen planeet is uitgedroogd dus hij is nogal dorstig! Ondertussen vermaakt hij zich met zijn (begrijpelijk) hysterische meissie, die hij uit een hotellift heeft opgeduikeld. De arme alien kan slecht tegen liften en autorijden, hoe langer ik erover nadenk hoe meer dit toch eigenlijk een (tragi)komedie moet zijn.
RoboCop
Verhoeven was de boeiendste Zomergast, dus dan de augustus-maand ook maar afsluiten met nog een film van hem. Misschien zat ie toch iets te kort op Starship Troopers. RoboCop voelt toch simpeler aan, al heeft het dan dezelfde thematiek en eenzelfde soort interludes met stompzinnige reclames voor vermaak in een dictatoriaal Amerika. RoboCop is een behoorlijk interessante held, een soort Frankenstein en hij heeft zelfs wat van Pinokkio. De machine die weer mens wil worden, die zijn eigen herinneringen nauwelijks begrijpt. (In een mooi moment loopt RoboCop door zijn vroegere huis) Het is jammer dat alle schurken, lachend als cartoon-figuurtjes, recht uit de A-Team zijn weggelopen. Teveel flauwe grappen, behalve dan de allerlaatste in de film. (Iemand krijgt ontslag) Wel leuk dat Nancy Allen ook hier mee mag doen, als ultieme jaren '80 girl next door. Vreemd (tragisch?) hoe je hier al ziet dat ze met 37 aan de oude kant wordt voor dit soort Hollywood-popcorn, maar dat maakt ze wel des te sympathieker, als partner van Murphy, de latere RoboCop. In die uitrusting lijkt zijn strakke bekkie trouwens erg veel op het smoelwerk van Terminator Schwarzenegger. Hoe hij al die kogels kan verwerken zonder dat iemand zijn (blote) kin treft is raadselachtig. Later, als de haast verslavende "gore" helemaal losbarst gaat de helm af voor een Pierluigi Collina-look, extra bruut.
Skellig
Een Justin Bieber-achtige mannetje, van zijn lieve glimlach wordt je na een tijdje weeig, verhuisd met zijn ouders naar een bouwvallig huis. Ouders (en zeker zijn pa) hebben weinig aandacht voor 'm, er is dan ook een nakomertje op komst en het huis moet opgeknapt worden. Zoals vaker in jeugdfilms is er iets niet pluis in het huis, vergelijk het met Coraline. In dit geval dan in de schuur. Daar zit een vieze Tim Roth! Hij lijkt in eerste instantie vastgeroest aan het meubilair, hij eet voornamelijk paddestoeltjes die op de wanden groeien (en anders wel slakken). Voor een jeugdfilm zit er een hoop rottigheid (letterlijk dus) in deze film. De dood is overal, zo belandt het pasgeboren zusje van Bieber in de couveuse. (De baby's die deze rol spelen zien er logischerwijs wel kerngezond uit...) In het ziekenhuis heeft Bieber een ontmoeting met een bejaarde dame (ook al op de rand van de dood) die 'm de moed geeft die rare figuur in de schuur in beweging te brengen. En verrek, wat groeit er nou eigenlijk op zijn rug? U kunt het raden. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. In de bijrollen zitten trouwens nog wat grappige accenten (letterlijk) het beste mattie van Bieber is een gangstaboi die praat als Dizzee Rascal en het viel me hier voor het eerst op hoe dat smeuïge accent van de Schotse Kelly McDonald eigenlijk een soort babytaaltje is.

@Ludo: RoboCop - heb je de paar Jezusverwijzingen nog ontdekt?