Filmforum

Secreto de sus ojos (a.k.a. The secret in their eyes; Campanella, 2009(
Film van het jaar? Zou zo maar kunnen, want deze Argentijnse thriller is vreselijk compleet naar mijn gevoel. Een lach, een traan en Een Verhaal. Employee van een rechtbank (gespeeld door Ricardo Darin, die we nog kennen van El aura) onderzocht in het verleden een gruwelijke moord op een net getrouwde vrouw en schrijft daar nu, ouder en wijzer geworden, een boek over. Flashbacks en hier-en-nu worden verweven, waardoor het allemaal spannend blijft waar het heen gaat. De obsessie met een zaak roept herinneringen op aan Zodiac en Memories of murder, maar er is 1 groot verschil: hier is de zaak afgelopen als de film pas op de helft is. Oh ja, er loopt ook nog een functionele liefdesdraad door de film, en er zitten een paar ongelofelijke tracking shots in. Laat ik niet teveel verraden. Zoals gezegd, complete film.

Oh god die film heeft de Oscar voor beste buitenlandse film, lees ik nu! Nou, dat is dan misschien eens een keer terecht hahaha.

de soundtrack van whalerider is van lisa gerrard, dus ik me voorstellen dat het veel te overheersend is in de film. op zichzelf is de muziek goed aan te horen.

oeehh Secreto klinkt goed.

ben sowieso niet zo'n fan van Gerrard, meen me een andere film te herinneren (titel kwijt) waar ik haar als composer langs zag flitsen en later dacht mwah.

The Getaway
Dacht niet dat Peckinpah zulk gelikt entertainment in zich had. Hij zal wel een beetje gedwongen zijn door de ster van de film, Steve McQueen, die later ook nog op eigen houtje Peckinpah's vaste soundtrackcomponist ontsloeg en Quincy Jones inhuurde. Dat werkt prima, niet in geringe mate omdat Quincy Toots meeneemt. De funky en toegankelijke muziek past prima bij dit komische actie-spektakel. Eerst lijkt de film nog intellectueel te worden, Steve McQueen (die niet eens meer de moeite doet om te acteren maar gewoon 'cool' is) wordt dankzij een dealtje met de gevangenis-directeur vrijgelaten. (Ik was allang blij dat 'the getaway' geen tunnelgraverij was). Hij is natuurlijk niet zomaar vrij en moet een bankoverval gaan regelen. Daarvoor heeft hij zin dinnetje nodig, de beeldschone maar gortdroog articulerende Ali McGraw. Het intellectuele aspect zit 'm in hun relatie. Die is gecompliceerd, vol gekibbel en bijna Roegs. (Hét Roeg-moment zit erin als McQueen naar een riviertje staart waar mensen aan de oever picknicken en hij fantaseert dat hij met z'n meissie in het water duikt). De bankoverval gaat vanzelfsprekend niet van een leien dakje en daar begint de ware vlucht, achterna gezeten door flikken en schurken. Bij die laatste zit het minste lijntje van de film, Hitchcockiaans melig en vrouw-onvriendelijk. De schurk van dienst gijzelt een dierenars-paartje, hij speelt eerst met een zwart katje en dan met het blonde.. Nou ja. Dit zorgt voor tal van flauwigheden en het arme domme blondje krijgt het later nog letterlijk voor d'r kiezen als McQueen d'r een verrasssende ram voor d'r kop geeft. Heeft Peckinpah d'r toch nog wat fouts/bruuts ingesmokkeld.

Tess
Ik las nog even terug wat ik van Winterbottom's Jude vond en hoewel ik daar kritisch was, zou ik 'm toch duidelijk prefereren boven Polanski's Tess. Dit is een nogal saaie zit, niet in geringe mate te wijten aan het ijskonijntje Kinski. Zij speelt eigenlijk die typische literaire vrouwenheldin, peinzend over zelfmoord, zelfopofferend en lijdend met een grote L. Doe mij dan toch maar de working class frustratie van die man in Jude. (Of heette ie nou zo.. nou ja) Tess' tegenspelers zijn op zich wel aardig. Een Gatsby-achtige nouveau rich man, die haar misbruikt en een op het oog sympathiekere werkelijke edelman die zich later als fundi ontpopt.

Paper Moon
Soort schelmen-versie van Alice in den Staedten. Wel minder goed, maar niettemin mijn film van de week. En dat terwijl Tatum O'Neal eigenlijk niet zo goed speelt. (Zeker vergeleken met Bad News Bears) Ze maakt haar debuut samen met pa (Ryan) waarvan het in de film onduidelijk is en blijft of hij werkelijk haar pa is. In de remake kunnen ze trouwens subiet Brad Pitt invliegen. Ryan O'Neal máákt de film. Hij pikt haar op in de middle of nowhere als moederlief dood is. Opvallend, de cinematografie in zwart-wit van Kovacs werkt voor geen meter op die open vlakten van het begin, maar zodra het schaduwenspel in meer bebouwde omgevingen begint ziet er het er ineens fantastisch uit. Het is de tijd van de Depressie en het duo vindt elkaar (al ruziend) als con artists. Geldwissel-trucs, weduwen oplichten met bijbels, dat werk. Het is aan de kleine Tatum te denken dat de ervaren con artist niet zelf gepakt wordt door een gold digster. Later gaat het dan natuurlijk alsnog mis, bemoei je nooit met bootleggers! Een cruciaal verschil met Alice in den Stadten zit in het einde. Wenders pakt natuurlijk goed door in een melancholisch slot, wat ook hier had gekund (zelfs inclusief mooie foto). Maar Bogdanovich zit in Hollywood en moet toch een min of meer positief einde eruit persen. Suikerspinnerij ging 'm ook te ver, dus kiest ie maar voor de melige afslag.

Farewell, My Lovely
Schijnt een remake van Murder My Sweet te wezen, maar die Chandler-noirs zijn zo onnavolgbaar dat ik geen enkel element herkende. (Behalve dan klassieke elementen als de schone dame die in een dure villa van een trap afdaalt!) Als een soort beloning van een prachtcarriere mag Mitchum hier de oude Marlowe spelen. In kleur nog wel. Dit haalt het niet bij de versie van Altman, maar vermakelijk is het zeker, vanaf de trompet-tonen uit het begin. Marlowe heeft zich in de nesten gestoken, vertelt in flashback aan een bevriende agent hoe het zo komt en wij volgen zijn avonturen door nepperig Los Angels (dat iets van One from the Heart heeft) Mooiste personage is een wino wijf dat ooit in een sexy club werkte en nu misschien wat clues voor de sjofele detective heeft. Hij praat eerst met 'r vanachter een gaasje (bij de deur). Marlowe: 'I feel like a fly out here'. Ander gedenkwaardig karakter is een reusachtige (en reusachtig domme) Frankenstein-achtige gangster van wie Marlowe heeft vriendinnetje moet zakken. (De katalysator van het plot) 'I want my Velma!' Ook Harry Dean Stanton doet trouwens mee (en Sylvester Stallone die ik niet spotte) Stanton is jong en lang niet zo mager als later, wat voor verslavingen heeft die man opgelopen in de tien jaar erna!

an wie Marlowe heeft vriendinnetje moet zakken

?! moet zoeken :)

dus ik me voorstellen dat het veel te overheersend is in de film

Afgelopen vrijdag naar Mad Max gekeken. Aardige B-film, maar de soundtrack is hilarisch.
'overheersend' is nog zachtjes uitgedrukt. Ook grappig om te zien waar de inspiratie
voor de zaagscène uit 'Saw' vandaan komt.

http://blog.eyjan.is/ho/files/2009/04/brianmay2.jpg

de schuldige :)

enige goede aan Mad Max is de inspiratie voor
https://www.youtube.com/watch?v=FWOsbGP5Ox4

LOL, ik dacht ook dat het dezelfde was.
Freddy had het ongetwijfeld prachtig gevonden.

Queen heb je ook niet altijd van goede smaak kunnen betichten. :)

Mad Max is erg goed natuurlijk, maar deel 2 gaat het om, wat een teringzooi maken ze er daar van. :)

Ook ik heb lang gedacht dat Brian May Brian May was, maar Brian May blijkt Brian May. Zijn soundtracks zijn behoorlijk druk, maar dat geldt ook voor veel van de betreffende films. Iemand wel eens Turkey Shoot (Brian Trenchard-Smith, 1982) gezien?

Hah, net als George Clinton dus (niet George Clinton).

ah you're spoiling the fun Vido! ;)

overigens is er nog een Ludo M, een amateurdarter in Friesland met een voorliefde voor snelle motoren.

Agora (Alejandro Amenábar, Spanje, 2009)
Zie nu pas dat ie door Olaf op de <a href="http://www.subjectivisten.nl/de_subjectivisten/2010/07/agora-alejandro-amenábar-2009.html#more">voorpagina</a> besproken is. Zal daar wat in de comments gooien.

O ja, BBcode... En ik had deze nog liggen.

The last station (Michael Hoffman, Duitsland, 2009)
Leo Tolstoy – onbetwist één van de grootste 19e eeuwse schrijvers en, betwistbaar, majeur pacifistisch en anarchistisch denker – komt er een tikkel bekaaid vanaf in dit kostuumdrama. Hij wordt neergezet als een ietwat verwarde Sinterklaas (die prachtige volle baard zal meespelen) die zijn laatste levensjaar het niet geringe familiekapitaal en zijn auteursrechten wil verkwanselen. Hij dient als speelbal voor twee krachtige figuren, die met weinig scrupules hun eigen belang dienen. Vladimir Chertkov, vriend, uitgever en oppertolstoyaan, die het intellectuele en financiële kapitaal wil inzetten voor het hogere goed van de bergrediaanse barmhartigheid. En Sofia, vrouw, minnares, die het geld vooral binnen de familie wil houden. Knap, dat beide haaibaaien toch een sympathieke kant behouden en duidelijk blijft dat ze zielsveel van die ouwe houden.

Violence at High Noon
Het oeuvre van de totaal vergeten Japanse regisseur Oshima is onlangs heruitgegeven. Filmcomment noemde de man beter dan Godard (met wat voorbehoudjes hier en daar, maar toch) Dus maar 'ns gecheckt. Welnu, technisch gezien, of misschien beter intellectualistisch, is dit inderdaad een verbluffende film. Meesterlijke en gewaagde driftige editing en algehele cameravoering, alles in een zeer vloeiend ritme. Het heeft inderdaad wat van Godard, maar bijvoorbeeld ook van Antonioni. Een typische Antonioni-momentje is als midden in het bos ineens een stem over een luidspreker klinkt die een verkiezingsuitslag meedeelt. (De luidspreker is verder nergens te zien) Ook de muziek is gepast avant-garde gehamer op xylofoons enzo, het bekende werk. Maar uiteindelijk is Violence at High Noon wel een erg moeilijk doordringbare film. Het gaat om de avonturen van een seriemoordenaar, zijn vrouw en een slachtoffer en de interacties tussen al deze mensen, maar door de gigantisch ingewikkelde flashback-structuur had ik dat sowieso pas halverwege door! Het moet gezegd, hoe Ishima die puzzelstukjes heel langzaam op de goede plek ligt is wel weer knap gedaan. Maar daarna gaan de slachtoffers wat filosoferen en uiteindelijk blijft de film toch wat steriel, beetje inherent aan deze stijl.

Smiles of a Summer Night
Bergman kon zowaar ook wel eens grappig uit de hoek komen. Dit was zijn oeh la la doorbraak, een Shakespeariaanse komedie, later ook door Woody Allen gretig verwerkt in bijvoorbeeld A Midsummer Night's Sex Comedy. Dat somt de inhoud van deze film ook wel op, want die Zweden waren er vroeg bij. Tolerant volkje. Prachtig contrast tussen de in nette kleren gestoken upper class personages en uitspreken als "wist jij dat hij orgies houdt". Zelfs wat boobies ontbreken niet, zo is er een dienstmeidje dat zich langzaam als Tatjana in Flodder ontpopt. Mooiste (ook inhoudelijk) personage is echter een toneeldiva gespeeld door Eva Dahlbeck, die ergens nog met veel vibrato een liedje zingt, een van de meest magische momenten. Het mannelijke hoofdpersonage, een oude geit annex advocaat, heeftnog altijd een crush voor d'r .Hij zit alleen opgescheept in een huwelijk met zó'n jong ding dat ze niet eens met hem naar bed durft (en iedereen haar voor zijn dochter aanziet) Niet zo vreemd dus dat ze met de zoon van de man aanpapt. Overigens lijkt de advocaat met zijn zorgvuldig gekapte gezichtshaar weggelopen uit de wereld van Studio 100. Bergman in Plopsåland! (De film is bij vlagen net zo flauw)

Soy Cuba
De linkse Triumph des Willens zeg maar en daar zag het de eerste 45 minuten niet echt naar uit. Het Sovjet-team dat deze film in Cuba schoot heeft werkelijk fenomenale plaatjes gemaakt, bijna expressionistische cameravoering, veel lage hoeken en een maelstrom aan couleur locale, in eerste instantie haast zonder plot. Amerikaanse toeristen in Cuba aan de wandel en dans met hoeren, het lijkt werkelijk wel Cassavetes! Daarna begint echter het propagande-gehalte zo'n beetje per minuut op te lopen. Amerikaanse militairen gelegerd op Guantanamo gedragen zich als varkens, Batista politie agenten líjken op varkens. Het is tijd voor Rrrrrrrrevolucion. Wij zijn allemaal Fidel. Op de korte termijn was die revolutie een mooie stunt en goed voor het land, dunkt mij, maar je vraagt je inmiddels af of het op de langere termijn niet beter was geweest als die Amerikaanse marionet nog even was blijven zitten. In elk geval lijkt Cuba tegenwoordig nog altijd op het Cuba wat hier in het begin wordt geschetst.

had Tolstoi op het eind van zijn leven niet een of andere hoogstpersoonlijke religie opgericht?

wel komisch eigenlijk, ik voel een oneindige sympathie voor de man en dat komt alleen maar door het beeld dat hij ZELF van zichzelf [nou ja "Levin" dan] schetst in Anne Karenina

hehe iemand heeft op YouTube een lego versie gemaakt van 3 minuten. :)

https://www.youtube.com/watch?v=NfO6okjs0cg

inclusief de zwembadscene die vergat ik nog te noemen (en waren we allemaal vergeten bij die zwembadplaatjes van laatst) ook Soy Cuba heeft een zeer gedenkwaardige. (Touch of Eviliaanse achtige lange take)

http://blog.humuhumu.com/wp-images/i-am-cuba.jpg

Las ergens dat in het huidige nummer van Vrij Nederland een leuke lijst filmclichés staat. Zoals: als een held uit een gevecht komt, zit er altijd vuil op zijn wangen, maar nooit op zijn neus. Of: als de camera het politiekantoor inzwengelt, wordt er altijd net een prostituée of een travestiet opgeleverd.

is inderdaad best een geinig artikeltje.. andere voorbeelden:
"Iemand die hoest gaat dood"
"Als een man en vrouw samen moeten rennen trekt hij haar aan de hand voort (afzonderlijk zou het sneller gaan)"
"Als iemand een microfoon pakt hoor je even feedback"
"Zwangere vrouwen bevallen voor het einde van de film" (geldt dit ook voor die nieuwe Ozon?)

een afzonderlijk kopje krijgt de Bechdel test. een film slaagt voor deze test als:
a)er minstens 2 vrouwen in zitten die b)met elkaar praten over c) Iets anders dan mannen

er schijnen enorm veel films voor die test te falen.

had Tolstoi op het eind van zijn leven niet een of andere hoogstpersoonlijke religie opgericht?

Jazeker, het Tolstojisme. Al houden ze het er in de film vooral op dat dit een bedenksel was van Leo's Petrusfiguur Chertkov.

Im Winter ein Jahr (Caroline Link, Duitsland, 2008)
Beste film dit jaar gezien. Met afstand. Het is herftst. Moeder verzoekt kunstenaar een portret te schilderen van haar twee kinderen. Dochter, begin twintig, leerling aan de dansacademie, zoekend, werkt weigerachtig mee. De zoon kan dat niet meer, heeft zelfmoord gepleegd, komende winter een jaar geleden. Geleidelijk komen we meer te weten, over de zoon, de dochter, de moeder, de vader en zelfs van de kunstenaar. Sfeer, beeld, diepgang en tempo doen denken aan Heimat 2, toen Hermannchen in München woonde. Maar dit is geen uitgekauwd epos, dit is een klein prachtverhaal met oneindig open eindes.

op de lijst dan :)

Oliver!
Leuke liedjes hoor, maar ik zat toch vooral met 'bwiepewieb boing when the crowd says bo selecta!' in mijn hoofd. Nooit geweten dat die artiestennaam uit het oeuvre van Dickens kwam. (Zou ik echt nooit eerder een versie van Oliver Twist hebben gezien?) Ik weet het niet meer. Als vaker met musicals vind ik hier de liedjes af en toe elkaar te snel opvolgen, wat ten koste gaat van het verhaal. Zo volgt er na het prachtige, door de Fagen boys gezongen I'd Do Anything For You (ofzoiets) meteen weer iets heel anders. Met de stem van de schattige kleine Oliver is iets raars aan de hand, hij zingt zo zuiver, zo vrouwelijk ook. Vraag me af of het gedubt is. Het klinkt in elk geval iets te clean.

The Red Shoes
Ik vind het eigenlijk maar een beetje pompeuze figuren, die Archers. Houden echt veel van zichzelf volgens mij. (Iets wat ook wel een beetje voor mede-Brit Hitchcock geldt) Ik was rond mijn 10e helemaal into Hans Christian Andersen, maar het was lang geleden dat ik een bewerking van een van zijn verhalen op celluloid zag. (Iets met vrouw Holle en een echoput uit Tsjechie, meen ik, zul je zien dat dat niet van HC Andersen was) Maar goed, The Red Shoes is logischerwijs eerst en vooral een dansfilm, en dat is toch een 2nd rate kunstvorm (zoals een componist in de film opmerkt) Het proces van het componeren van de muziek is best boeiend, maar de eindeloze balleten, ik pas. Eigenlijk zit al het goede van The Red Shoes in het dramatische einde, met nog best wat techni-color bloed, boeiende dilemma's en een hysterische speech.

Election
En ik maar denken waarom voelt het zo logisch dat die acteur die de leraar speelt zich in een high school bevindt. Pas achteraf schoot het me te binnen. Natuurlijk. Ferris Bueller. Election is geen geniale, maar wel een geinige film, met American Beauty-trekjes (Thora Birch was ook eerst gecast, maar stapte ook) en een overkill aan voice-over. (Werkt alleen in een gebedsscene!) Had me nooit gerealiseerd dat Reese Witherspoon zo'n onderdeurtje is. Zij speelt hier een superfanatieke leerlinge die per se in de leerlingenraad wil gekozen worden. Broderick heeft thuis problemen, kan haar niet meer lijen en trommelt een concurrent op. Deze dommige football-speler is eigenlijk het meest sympathieke karakter van de film en de enige die het goed met de mensen voor lijkt te hebben. Ook met z'n losgeslagen anarchistische zusje die uiteindelijk in een nonnenschool belandt en dan recht uit een Martel-film lijkt te zijn weggelopen. (Ze had altijd al zo'n hoofd) Een van de mooiste scenes volgt bij het stemmen tellen. Reese spiedt door het raampje en een van de commissie-leden kan natuurlijk niet 'kiele kiele' zeggen tegen een blond meisje. Hij zegt dat hij gewonnen heeft waarna het chartoonkaraktertje Reese door de gang stuitert. Ander geinig detal is het lullige autootje van leraar Broderick. Leraren zijn losers die in Europse minikaaretjes rijden.

Ball of Fire
Amusante screball uit de koker van Billy Wilder, als scenarist en Howard Hawks als regisseur. Wilder had bij het schrijven wel hulp, wat niet zo vreemd is want Ball of Fire is een soort taalspel en als je zijn Engels hoort vraag je je af of hij zelf zo thuis was in het stadsdialect van New York. Een groepje sukkelige wetenschappers onder leiding van Mr. Uitgestreken Gezicht Gary Cooper werkt al jaren aan een encyclopedie. Maar dan realiseert Cooper zich dat hij maar 'ns naar buiten moet. Daar komt hij Barbara Stanwyck tegen als wereldwijze dame, die vooral indruk maakt in haar eerste scene. (Ze zingt heel sympathiek swingend een boogie liedje) Cooper en co. are likely to get informed op allerlei gebieden, raken in de problemen met mobsters en verrichten wat heldendaden. Het is allemaal flinterdun, maar met stijl, flair en tempo gemaakt.

Hij zegt dat hij gewonnen heeft waarna het chartoonkaraktertje Reese door de gang stuitert.

zij natuurlijk

Beste scene in Oliver! (prachtige film trouwens) is die ronddraaiende schaal... Overigens zit er een dansliedje in dat haast wel de directe aanleiding geweest moet zijn voor Python's "every sperm is sacred". Bakkers, schoorsteenvegers, ze zitten er allemaal in.

Oh die David Lean versie moet ik nog steeds zien... :(

ronddraaiende schaal? daar schiet me even niks van te binnen. wel een verstoppartijtje in een varken en sowieso de eerste momenten dat Oliver in Londen aankomt zijn erg mooi en massaal en pittoresk enzo.

ik spotte volgens mij ook nog een Boards of Canada sampletje. een van die Fegan rascals zegt "Yeah that's Right" op zijn Music Has The Right To Children zeg maar.

Hij gaat toch uit stelen met die boef (die door de brievenbus kijkt of alles goed gaat) en dan laat Oliver die schaal vallen die tergend langzaam blijft ronddraaien. Man, wat een scene.

oh ja! :) ik zat aan een draaimolen te denken op de een of andere manier.

شیرین
Shirin dus, van Abbas Kiarostami. 114 Iraanse dames en Juliette Binoche kijken naar een verfilming van Nezami's gedicht Khosrow va Shirin en in plaats van de film kijken wij naar de gezichten van het publiek. Vreemd idee en ik denk dat het scheelde dat ik een bovenmatige interesse in de Iraanse cultuur heb, waardoor ik het gedicht interessant vind, de taal … en ja, toch ook wel de vrouwen. ;) Zeer verschillende schoonheden, op allerlei manieren mooi. Het gaat om de Shirin (wat overigens 'zoet' betekent) in alle vrouwen, maar qua duiding kan je er veel kanten mee op, al zit er zeker een kritiek op de situatie in Iran in denk ik. De soundtrack, zeer westers gearrangeerd, was gelardeerd met bekend aandoende thema's, een gezongen gedeelte een opera-achtige bewerking van een gedicht van Attar. Anderhalf uur lijkt in eerste instantie wat lang maar is toch wel goed om er in te komen. In het begin denk je wat komen die tranen makkelijk (waarschijnlijk ook omdat het geen nieuw verhaal is wat ze horen), maar aan het eind voel je al een stuk meer mee. Het is eigenlijk een soort mantra, of gebed.

ik kende ooit een heel knap meisje dat Shirin heette. :) maar die was Indo geloof ik.

Namen etymologie is ook best interessant. Ik ving 'soosaneh' op in de tekst en dat betekende 'verbrand' haalde ik uit de ondertiteling, 'Suzanne' (سوزان in Perzisch), de uitgang '-eh' (ه) is voltooid verleden tijd, zal wel brand betekenen dan.

In een gedeelte van het gedicht wat ik kende moet Shirin (zoet) het opnemen tegen de wat hoerige Shakar (suiker). Khosrow vindt uiteraard geen bevrediging bij de laatste. :)

@Ludo: RE: The Red Shoes
Zelf ben ik ook niet zo van het ballet, maar hier kan ik het wel hebben. Zal te maken hebben met het kleurgebruik (Technicolor) en de fotografie van Jack Cardiff. Vorige week zag ik de documentaire Cameraman: The Life and Work of Jack Cardiff (Craig McCall, 2010) waarin nog eens wordt benadrukt hoe eigenzinnig en invloedrijk The Archers waren. Grote fan Martin Scorsese citeert zelfs in Raging Bull een scène uit The Red Shoes. Een directere link tussen ballet en boksen kan ik zo snel niet bedenken.

een bokser moet ook licht op de voeten staan en kunnen dansen. :) ik heb The Archers nog niet helemaal opgegeven, Colonel Blimp wacht ooit nog. (en Little Black Room was prachtig ten slotte)

Colonel Blimp is zeer Brits, en lang. Als je A Matter of Life and Death nog niet hebt gezien, zou ik die eerst doen. Of anders de prima oorlogsfilm 49th Parallel.

Nog even terugkomend op de filmclichés in Vrij Nederland. De regel dat zwangere vrouwen voor het einde van de film bevallen gaat niet op voor Fargo, een van de redenen waarom dat zo’n goede film is.

Hier heb ik er nog een paar:

- de postcoïtale sigaret.

- in horrorfilms nemen mensen altijd een kijkje op plekken waar een normaal mens ver van zou blijven: de krakende zolder, de donkere kelder, het verlaten landhuis in het midden van de nacht.

- op school gaat de bel niet alleen midden in een zin van de leraar, maar ook naar je gevoel op het moment dat de les nog maar net is begonnen.

- professionele inbrekers maken in films vaak gebruik van glassnijders waarmee ze midden in het raam een cirkel uitsnijden, zodat niemand gealarmeerd wordt door vallende glasscherven. Dat raam breekt in de film nooit, terwijl het in werkelijkheid vrijwel onmogelijk is glas ongeschonden vanuit het midden te snijden (heb ik me door een specialist laten vertellen).

Colonel Blimp is zeer Brits, en lang. Als je A Matter of Life and Death nog niet hebt gezien, zou ik die eerst doen. Of anders de prima oorlogsfilm 49th Parallel.

A Matter of Life heb ik gezien. en als ik het lijstje van die Brit wil afwerken (wat was het uit The Guardian ofzo, zal het Blimp moeten worden als volgende ;) )

over de cliches..
in Election mikt Broderick het trouwens zo uit dat de bel precies gaat als de overijverige Witherspoon weer 'ns een geniaal antwoord wil gaan geven. :)

- in horrorfilms nemen mensen altijd een kijkje op plekken waar een normaal mens ver van zou blijven: de krakende zolder, de donkere kelder, het verlaten landhuis in het midden van de nacht.

Ben ik zeker niet normaal, als ik iets hoor in huis ga ik ff kijken, ga er in eerste instantie toch van uit dat het geen zombies of klopgeesten betreft. En dan heb ik toch behoorlijk wat van die films gezien. :)

ga er in eerste instantie toch van uit dat het geen zombies of klopgeesten betreft

Maar vaak weten personages in horrorfilms juist dat er zombies of klopgeesten aanwezig voordat ze duistere plekken betreden.

Ridicule
De beste film die zich aan het hof van Versailles afspeelt? Zou best kunnen. Al verwachtte ik onwillekeurig wel New Order op de soundtrack! Moest ook nog denken aan een computerspelletje waar ik vroeger door gefascineerd was, wat simpelweg Versaille heette en waar ik alleen wat over gelezen had. (Dat was maar het beste waarschijnlijk als een soort imaginair spel) Maar goed, de film. Ridicule draait om komedie zonder dat het ook maar een moment grappig is, en dat is dan op zichzelf eigenlijk wel weer vermakelijk. Aan het decadente hof van Versaille gaat het namelijk maar om 1 ding. Goede grappen maken. Scherp uit de hoek komen. En het liefst ten koste van anderen. Een arme Franse edelman wendt zich tot het hof om geld los te praten voor het droogleggen van de moerassen in zijn geboortestreek, maar kom, voor het gewone gepeupel heeft de elite natuurlijk geen enkele interesse. Nu is onze held een scherpe gozer, dus hij valt best in de smaak. Tegelijkertijd is en blijft hij een buitenstaander die de spelletjes doorheeft. In een zij-verhaal papt hij aan met een belachelijk knappe dochter van de lokale arts. Dochter is vooral geinteresseerd in duiken, en daalt continu de waterput af, getooid met een helm die me aan een masker uit El Orfanato deed denken. Ridicule, merk ik al typende, is eigenlijk een film zo subtiel dat ie zich niet laat vangen. Maar als gezegd, prima en stijlvol. (Overigens is het begin uitermate vulgair, als iemand wordt ondergepist, dat kon ik niet helemaal plaatsen)

Opening Night
Zeer vergelijkbaar met The Dresser, waar ten slotte ook iemand uit alle macht het podium op moet worden gesleept. Nou ja eerder een soort spiegelversie van The Dresser, waar die glad is, is Opening Night echt houwtje touwtje werk van de wispelturige Cassavetes, die zelf in een vileine rol meespelt. Opening Night is matig en soms bruusk ge-edit, maakt geen keuzes in de opties van der verhaallijnen, kortom een gammel bouwwerk. De tragische heldin wordt, u kon het raden, gespeeld door Gena Rowlands. Cassavete's standaard instortende heldin. Zeker in het begin is ze heel fascinerend, als beroemde filmactrice die in een toneelstuk speelt en eigenlijk niet geslagen wil worden. (Dat is een hele mooie set-up en pay-off als ze uiteindelijk live voor publiek ook geslagen moet worden in het stuk, tegen de vlakte gaat en minutenlang blijft liggen). In het begin wordt ook een handtekeningenjaagster doodgereden, en dit meisje blijft als geest (of wat dan ook) de gedachten van Rowlands kwellen. Dit krijgt af en toe zelfs flauwige horror-trekjes, inclusief een séance, op aandringen van de bitchy schrijfster van het toneelstuk uit de film.

Il Giardino dei Finzi-Contini
Cru gezegd, typische jodenfilm. Inclusief pak je zakdoek einde, met Hebreeuwese klaagzang en weggevoerde joden. Ditmaal krijgen we het vanuit Italiaans upper-class perspectief. De Finzi-Contini's zijn steenrijk en volgens andere joden nauwelijks joods te noemen. Hoewel de pa die dat zegt zelf doodleuk lid is van Mussolini's partij. (Ook geen rabiaat jodenhater natuurlijk, maar een machtswellusteling) De plaatjes in deze film glimmen en de muziek is bijkans soft-pornografisch, ik werd er wat weeïg van. Het past toch niet echt bij zo'n onderwerp. De holocaust-versie van Cinema Paradiso zeg maar, vol zwijmelende nostalgie.

Solitary Man
Ben is een foute man uit de Champions League der foute mannen. Hij was ooit succesvol autohandelaar, maar hij is gesnapt met fraude en alles kwijt geraakt. Niet erg: hij heeft een mooie, ziekelijke rijkeluisdochter aan de haak geslagen (de film speelt zich af in WASP-milieu en doet qua sfeer denken aan Igby Goes Down). Haar papa trekt aan touwtjes zodat hij weer kan beginnen als dealer en zij zit thuis, zodat opa Ben in strak gesneden Italiaanse pakken achter 19-jarige meisjes aan kan blijven gaan, tot irritatie van zijn dochter. Alleen maakt hij dan de fout zijn stiefdochter te schaken. Die is net zo machiavellistisch als hij en vertelt het doodleuk aan ma, zodat ze zowel Ben als haar moeder een lekkere optater kan verkopen. De connecties van Bens voormalige schoonvader worden nu ineens allemaal tegen hem gebruikt en Ben komt in de grote problemen.
Solitary Man is typisch zo een film die ze in Hollywood maken als ze eens iets 'volwassens' willen doen. Allstarcast met Susan Sarandon, Danny De Vito, Jesse Eisenberg (uiteraard als nerdige student) en Mary-Louise Parker. Maar het is toch vooral een Michael Douglasvehikel, hij zit als Ben in elke scene. Douglas is altijd goed en Solitary Man kan in het rijtje bij Wonder Boys en Falling Down als zijn meest memorabele rollen. De rest van de cast acteert uiteraard ook ijzersterk. Jammer dat het plot het een beetje laat afweten, met naar het einde wat te veel wijze levenslessen voor Ben, hoewel het nooit over de streep gaat. Dit is sowieso een film die je kijkt voor het acteren. Vreemd genoeg in Nederland niet in de bioscoop uitgebracht.

Ik was in Seoul zojuist in het park waar die eerste lange monster-scene uit The Host zich afspeelt. Vond dat wel cool. Dusz...

dat is het betere sight spotting. (ik bedoel dat parkje in NY is iedereen al geweest, nou ja ;) )

Solitary Man werd (ook) uitgebreid bejubeld in FilmComment's grote Michael Douglas overzicht. een man die stiekem toch wel een hoop goeie rollen heeft verzameld.

Ja wat zou de beste Douglas rol zijn. Ik denk dat hij vooral herinnerd gaat worden als Gecko. Mijn favo rol van hem is die in Wonder boys.

Ik ga voor Falling Down, zeker omdat die film zo voorspellend is gebleken: D-Fens is het archetype van de Tea Partyman.

Maar net als Jeff Bridges is Michael Douglas eigenlijk altijd goed. Hij heeft alleen het probleem dat Gecko zo iconisch is dat hij toch vaak getypecast wordt als foute kapitalist.

Peeping Tom
En daarmee was mijn vertrouwen in The Archers weer hersteld. Toch lef van (de helft) Powell, die zijn carrière hiermee ruïneerde. Peeping Tom is dan ook een gewaagde film, die heel wat dieper gaat dan vergelijkbare Hitchcockiaanse moordmysteries als Psycho. Een schurk met een akelig Duits accent, recht uit een Haneke-film weggelopen! En dan ook nog een jeugdtrauma met een papa die als een Fritzl tekeer is gegaan waarschijnlijk. De moordenaar slaat de hand aan leuke meisjes, terwijl hij ze filmt. En dat is nog niet alles, er is nog iets peinst een politie-agent, waar hij en de kijker pas helemaal aan het end achtergekomen in de meest Freudiaanse zelfmoord op celluloid. Tekenend voor de kracht van deze film is ook een uitstekende bijrol van het moeder van het eerst verlegen maar dan supernieuwsgierige vriendinnetje van de seriemoordenaar. Deze moeder zit de hele dag op de bank te pimpelen en blijkt later (ik had het eerst in elk geval niet door) blind te zijn. Wat natuurlijk perfect past bij het visuele thema van de film.

Blood and Wine
Rafelson noemde dit met Five Easy Pieces en The King of Melvin Gardens zijn Jack Nicholson-trilogie, maar dat was gewoon een promopraatje. Deze zonnige film noir heeft niks van het niveau en de inhoud van die films en bovendien maakte hij nog meer films met Nicholson... (Dus als dat het criterium is) Blood and Wine is een zwakke noir die me langzaam aan The Salton Sea deed denken. (Ook zo'n koddige film) De film had veel meer op Nicholson moeten focussen, die samen met Michael Caine als geinige, doodzieke en gevaarlijke slechterik een juweelroof pleegt, waarna alles misgaat en Nicholson zijn hele familie ruineert. Dit is ook wel de basis van de film, maar de film spendeert ook nog veel te veel tijd aan zijn oninteressante zoon en het dienstmeisje Jennifer Lopez, met vreselijk accent in haar eerste rol, maar wel met de looks en de heupbewegingen natuurlijk. Zij zou zich dan als femme fatale kunnen ontpoppen, van mij had het gemogen, maar het arme kind krijgt gewetenswroeging. Dat zie je nou nooit in een echt goede noir.

Greenberg
Hmm. Moeilijk. Ik zou er graag heel enthousiast over worden, maar het is zeker niet een van Baumbach's beste. Het begint fantastisch, het einde is goed, maar te lang daartussen mist er iets. Misschien is het te gladjes. Ik weet het niet. Ik kreeg zelfs nauwelijks zin om de toch redelijke soundtrack van James Murphy te downloaden. De film mag dan wel Greenberg heten en Ben Stiller heeft duidelijk heel fanatiek zijn best gedaan, hij is flink afgevallen en heeft de ticjes van een neurotische man goed voor elkaar, maar minstens zo belangrijk is de fantastische Greta Gerwig. Een mumblecore-meisje! Jammer dat ik nou net Hannah Takes The Stairs niet gezien heb. Het Wendy * Lucy meisje (met een enorm hart voor honden) Greta heeft het beste moment van de film, in de opening, als de door de drukke straten van Los Angeles rijdt en vriendelijk en nutteloos hardop vraagt of ze in mag voegen. "Thank you!" Lief, aandoenlijk en heel onzeker. Het is daarom dat ze waarschijnlijk met iedereen d ekoffer in gaat. Inclusief de man met het draadje los. Vriendin: A mental patient just went down on you!?!? Grunberg schreef in de Volkskrant dat hij vooral tevreden was over de seksscenes in deze film. Die zijn echt in zijn straatje ja, totaal absurdistisch, ongemakkelijk, Stiller gaat recht op zijn dol af en Greta denkt aan langsrazend verkeer. (En twijfelt over d'r bh) Dit zit allemaal in de goede eerste fase, als Greenberg op het huis van zijn broer moet passen en dus met diens persoonlijke assistent te maken krijgt. Hij trommelt oude vrienden op met wie hij ooit in een bandje zat. Hier begint de film wat te kabbelen of wat teveel volgens het man verwerkt zijn levenstrauma's in Hollywood te lijken. Het wordt weer leuk als Stiller een lijntje doet en op een jeugdig feestje uit zijn plaat gaat en de volgende dag naar Australie denkt te vertrekken. "Shit ik ben mijn chapstick (lippenbalsem) vergeten.

Angst Essen Seele Auf
Fassbinder had die immigratie problematiek (of de schrijning daarvan) vroeg door. Midden jaren '70 en ondanks het koddige acteren is deze film nog altijd relevant, familie die je raar aankijkt als je met een Marokkaan aan komt zetten, geroddel, dat werk. Een schoonmaakster dame van middelbare leeftijd sluit vriendschap met een gastarbeider. Twee eenzame zielen, die elkaar kunnen steunen. (Maar ondertussen betaald de vrouw een prijs in haar hele omgeving) Dat is pijnlijk maar het moment dat ze haar nieuwe echtgenoot aan haar kinderen presenteert is stiekem toch hilarisch. In het begin lijkt de film wel erg Koot&de Bie bij de groenteman-achtig, maar later krijgen beide karakters toch wel diepte. Begint de Marokkaan weer andere affaires met de imposante voorgevels die in de lokale Kneipe werken.

Greenberg is wel vermakelijk (want herkenbaar), maar traaaaaaag. Elke keer wanneer je denkt weg te dutten, wordt de film weer enigszins gered door bv het bovengenoemde feest, maar het blijft behelpen. Het is wel een aanrader wanneer je net Mr. Nobody hebt gezien en een beetje wilt bijkomen.

wel grappig trouwens dat Greta in die film als "big girl" wordt gezien (ik zag er ook op IMDB al weer posts over) ze ziet er eigenlijk uit als een oerhollands meisje, van zulke hebben wij (als land dan he) er duizenden in voorraad. 1.82 en goed in het vel ;)

(let wel ik vind ze prachtig hoor)

leukste grap in Greenberg (in de trailer wordt het omschreven als komedie, wat het m.i. volstrekt niet is, teveel herkenning ook, die Stiller heeft zelfs een beetje mijn kapsel) maarr de grap dus.. het gaat al mis met de hond, en dan begint het ook nog te regenen, net als Stiller zijn patserbroer aan de lijn heeft. Vraagt Stiller. "Can a swimming pool overflow" :)

Gisteren bij Zomergasten gezien dat ook Paul Verhoeven helemaal juichend was over Michael Douglas?