Filmforum

http://www.xs4all.nl/~gert01/sexybeast.jpg
Sexy Beast (Jonathan Glazer, 2000)

http://www.xs4all.nl/~gert01/lacienaga.jpg
La Ciénaga (Lucrecia Martel, 2001)

http://www.xs4all.nl/~gert01/littlechildren.jpg
Little Children (Todd Field, 2006)

^goeie (met Haley)

was er niet een executie-scene in:
http://laternamagika.files.wordpress.com/2009/10/alphaville.jpg

@Ludo: Jazeker!

In La Tourneuse De Pages (Denis Dercourt, 2006) worden ook rondjes gezwommen in een binnenbad.

De gedrogeerde kamikazesprong in Almost Famous (zie YouTube) mag er ook zijn.

http://www.xs4all.nl/~gert01/leavinglasvegas.jpg

Låt den rätte komma in (Tomas Alfredson, 2008)
Eigenlijk moet je als kijker dat liefdeskoppeltje keihard veroordelen en mededogen voelen met de slachtoffers.
Maar nee hoor, zat ik daar bijna een traantje weg te pinken toen ze elkaar in het zwembad liefdevol aankeken, met de lijken vers bloedend op de achtergrond.
Erg goede film, op meerdere fronten, zowel psychologisch als cinematografisch.

Nog meer zwembaden:

http://www.xs4all.nl/~gert01/boogienights.jpg
Boogie Nights (Paul Thomas Anderson, 1997)

http://www.xs4all.nl/~gert01/wildthings.jpg
Wild Things (John McNaughton, 1998)

http://www.xs4all.nl/~gert01/3women.jpg
3 Women (Robert Altman, 1977)

http://www.xs4all.nl/~gert01/godsandmonsters.jpg
Gods and Monsters (Bill Condon, 1998)

http://www.xs4all.nl/~gert01/transformers.jpg
Transformers (Michael Bay, 2007)

http://www.xs4all.nl/~gert01/bone.jpg
Bone (Larry Cohen, 1972)

Yaphet Kotto haalt rat uit zwembad, en dan zijn de rapen gaar

http://www.hotflick.net/flicks/2009_Adventureland/Thumb/009AVL_Jesse_Eisenberg_006.jpg

Adventureland

(hij durft daar niet meer het zwembad uit, om bepaalde redenen) (stonede surfer dude Frigo heeft 't al snel door)

http://img.skitch.com/20100716-e8uj63bfximc8qhiyffguny61e.jpg
The Graduate

http://img.skitch.com/20100716-kxg475w8feuy9kw9y1b1xwy5mg.jpg
Harold and Maude

!!!!

Fine, Totally Fine
Als Solondz een milde Japanner was, zou je wellicht zoiets krijgen. Typerende grap in die categorie: een meisje vraagt 'is die hond een mannetje of vrouwtje', waarna haar vriendje aan het achterwerk van het beest ruikt. 'Een mannetje'. Het uiterst gemoedelijke Fine, Totally Fine voert een stoet lieve losers op, zoals een klunzig meisje dat haar vinger op een liftknop weet te breken en een kinderachtige kerel die eindeloos bezig is met (erg grappige horror-pranks). De meeste van de aanwezige jongens raken verliefd op hetzelfde meisje, maar zij ziet meer in een buitenstaander met een wijnvlek. (De jongen die aan de hond rook) Uiteindelijk zitten ze allemaal in Nara, eindelijk dus geleerd dat die titel van die film op een stad doelde, een soort "attractie-stad" zelfs met herten en heel veel tempels.

The Last Wave
Knowing, maar dan met aboriginals i.p.v. buitenaardse wezen. Bizar, maar geniaal idee van Peter Weir, maar of het slim was om de mystieke angst voor deze natuurwijze sjamanen bij zijn blanke landgenoten aan te wakkeren? Heb het gevoel dat de achterdocht bij blanke Australiers groter is dan bij bijvoorbeeld blanke Amerikanen voor indianen... Waar zou dat nou doorkomen? Misschien hebben die laatste er meer uitgeroeid, terwijl de indianen ook gewoon stevig verzet boden. De aboriginals zijn schimmiger, zij nemen wel wraak in dromen, zoiets. Dat doen ze ook hier, als ze beginnen op te duiken in het gedachten en het leven van een advocaat, die na een moord een groepje aboriginals moet verdedigen. Dat is geen gewone moord natuurlijk, het is een voorteken van een grote ramp. Andere voortekens zijn nog duidelijker, zo regent het kikkers! Dus daar had PT Anderson dat idee vandaan. Duistere, broeierge sfeer, met intens spel van de totale cast, waaronder de ultieme aboriginal Gulpilil. Jammer dat het einde (als de apocalyps of the rapture of wat dan ook dan toch lijkt te komen) het niet bij geluid laat, maar ook nog wat beelden laat zien. Het getergde gezicht van de advocaat zei alles al.

Carmen Jones
Zou dit de eerste film zijn geweest die een volledig Afro-American cast in een klassieker inzet? (Carmen van Bizet in dit geval) Het lijkt zo'n even eenvoudig als slim idee, dat het eerder of later vast nog vaak gedaan is. Verder is hier niet erg veel aan hoor, de nieuwe teksten zijn flauwtjes komisch, het is allemaal iets té slim. (De Torreador-song is de entree van een bokser geworden, dat soort dingen) Carmen is en blijft een wicht en Harry "Michel Vorm" Belafonte is eigenlijk te sympathiek voor zijn rol. De melodrama-wending aan het eind past 'm voor geen meter. Wat de film echt de das omdoet zijn de nogal schelle vocalen, iedereen is gedubt en om Belafonte met een opera-achtige piepstemmetje te horen zingen, ik weet het niet. Al is er wel een hilarische scène waarin hij als chaingang-member met ontbloot en geolied bovenlijf tekeer gaat.

Wise Blood
John Huston kan geen oninteressante film maken. Soms denk ik dat hij juist in de laatste twintig jaar van zijn carriere op zijn best en vreemdst was. Wise Blood is een merkwaardige film vol gestoorden en reli-nuts. Het stadje waar het zich afspeelt lijkt volkomen buiten de tijd te staan, iedereen wordt nog enthousiast van een man in een apenpak, de zogenaamde king of the jungle. Wise Blood heeft geen vloeiend verhaal, maar stort gewoon een pak fijne karakters over de kijker uit. (En een al even rare soundtrack van Alex North die country met synthesizers combineert) Het hoofdpersonage wordt gespeeld door Brad Dourif. Hij is om onduidelijke redenen uit het leger ontslagen, vindt in zijn thuisdorp niks meer, dus gaat hij naar de grote stad. Hij begint in ijltempo door de stad te marcheren, zoekt verpozing bij een dikke hoer en komt ondertussen andere manische 'wanderers' tegen. De leukste daarvan wordt gespeeld door Dan Shor, een niet al te snuggere jongen die wanhopig graag vriendjes wil worden. Met wie dan ook. Al is het maar met de apen in de dierentuin. Brad Dourif, die in overbodige flashbacks een nutty religieuze opvoeding blijkt te hebben gehad, begint op straat te preken. Hij brengt de mensen "the church of Christ without Christ". Dat is eerst nog grappig, surrealistisch als een Tim Burton-film, vol southern gekkigheid. Maar gaandeweg wordt het tragischer, tot het uiterst pijnlijk eindigt. Overigens doet ook Harry Dean Stanton, als nep-preker en vooral con artist. Stanton is zowaar eens niet zo goed en boeiend, belangrijker is zijn filmdochter, een warmbloedig op Antony lijkend meisje dat het hoofdpersonage impalmt.

Picnic (Shunji Iwai, 1996)
Ik vond dit een typisch gevalletje van "ja en nee". Een beetje Iwai die het allemaal aan het ontdekken is. Visueel kon het me zeer bekoren en deed de terloopse gestileerdheid me erg denken aan Shiki-Jitsu. Je oog blijft kleven aan dat meisje in het zwart. Het muurmotief deed me dan weer denken aan Kitano's Dolls (het touwtje) en werkte voor mij minstens zo geforceerd (leuk gevonden, maar ik ga er niet in mee). En dan doen de houterige, gezochte dialogen, die naar het einde enorm toenemen ('Heb je iemand vermoord? Ik ruik het, je ruikt als een moordenaar') en eindexamenfilm-scenes (mime-lunch, mensen die gaan schieten op de zon) de film als een nachtkaars uitgaan.

The fantastic mr. Fox (Wes Anderson 2009)
Geschreven door Wes Anderson en Noah Baumbach, dus je ziet hun favo thema’s hier en daar een beetje doorschemeren binnen het gezinnetje Fox, en je ziet duidelijk Andersons cinematografie (symmetrische kadrering, lange frontale close-ups), maar ik vond dit toch vooral een kinderfilm die ook voor volwassenen goed te pruimen is. Geen tekenfilm met een gelaagde rijkdom.

The house maid (Ki-young Kim, 1960)
Fantastisch gefotografeerde 60s cultfilm uit Zuid-Korea over een gezinnetje dat haar pogingen om geluk voor eens en altijd veilig te stellen ziet stranden na de komst van een dienstmeisje. Doet hier en daar wat Hitchcockiaans aan maar is qua thematiek veel moderner en openhartiger. De film valt net zo goed te lezen als een zedenschets over seksuele aantrekkingskracht als een film over klassenstrijd, met name omdat alle prominente scenes plaatsvinden op de trap. Heel genietbaar en de tand es tijds grandioos doorstaan.

Afterschool (Antonio Campos, 2008)
High school movie arthouse style. Een rafelig, Gus van Sant-achtig debuut dat het leven op een Amerikaanse rich kid boarding school bepaald niet rooskleurig belicht. Het leven van de onzekere protagonist wordt er zeker niet eenvoudiger op als een hoogblonde en zeer bewonderde tweeling onder zijn ogen sterft als gevolg van het nuttigen van coke versneden met rattengif. Van de directeur krijgt uitgerekend hij de taak om een mooie afscheidsvideo te fabriceren. Die video is net zo eigenzinnig als deze film. Bevredigend debuut.

Agora (Alejandro Amenábar, 2009)
Zie voorpagina

Verder effe een shortcut. Ben op vakantie en allang blij dat ik in Salzburg wifi heb gevonden...:)

La citta delle donne ***
The life aquatic with Steve Zazou ***1/2
Cinemania ***
Manufactured landscape **
In the year of the pig ***
Fast cheap and out of control
All the real girls **1/2
The cove **1/2
Le salaire du peur ***
Sur mes levres ***1/2
35 rhums ****
Terribly happy **
Up ***1/2
Cowards bend the knees **1/2
Nous me vieillirons pas ensemble ***1/2
The september issue **
Dear Zachary ***
Matrimonio all’Italiana **1/2
Sextet *1/2
Un conte de noel ***1/2
Love streams ***
The manchurian candidate ***
Get carter ***1/2
Tyson ***
Trouble every day ***1/2
Sketches of Frank Gehry ***
La reine margot ****
Katyn **1/2

The life aquatic misschien wel **** eigenlijk. Ik hoef niet te herhalen hoeveel moeite ik met im Algemeinen met Anderson heb, maar werd door deze werkelijk geraakt. Na Rushmore zijn beste.

Fast cheap and out of control

hoeveel sterretjes krijgt deze? Nul? ;) ik heb 'm toevallig net klaar staan.

is van Errol Morris toch. Thin Blue Line is goed, maar die heb je vast al gezien (ook een docu)

moet nog altijd 'ns de Manchurian Candidate remake zien. (en the Life Aquatic misschien opnieuw, ik dacht altijd dat het Andersons minste was)

Oh ja die. Kon me er geen zak meer van herinneren, maar nu ik ff ge-IMDB-ed heb, weet ik het weer. Ene oog in, andere weer uit. Kon er niks mee. Thin blue line staat bij mij dan weer scherp :)

hmmm.. nou ja gedownload IES gedownload zullen we maar zeggen dan.

@Olaf: Cinemania ***
Ook achteraf het geruststellende gevoel dat het altijd nog erger kan?

Van The House Maid verscheen niet zo lang geleden een dvd. Een Koreaanse editie weliswaar, maar met een ondertiteld commentaar van Bong Joon Ho. 's Kijken of daar makkelijk aan is te komen, want die titel staat al een tijdje op mijn verlanglijst.

The fantastic mr. Fox (Wes Anderson 2009)

Zoals bekend ben ik Anderson fan nr. 1, maar deze heb ik nog niet durven kijken. Ik ben namelijk ook van Dahl en de twee matchen voor geen meter: de onpeilbare droevenis onder de licht ironische glimlach van Anderson vs. het recht-voor-zijn-raap sarcasme van Dahl.

Die Amerikaanse remake doesn't bode well, de trailer ziet er uit als typische hollycrap die doet vrezen voor zo'n trendy nu-metal soundtrack.

Die Amerikanen maken overal meteen ook zo didactisch moralistisch: "Does evil exist?"

Dé zwembadfilm is uiteindelijk La Piscine, da's logies.
http://images.allocine.fr/medias/nmedia/18/36/22/24/18463185.jpg

het is jammer dat ik t plaatje niet kan vinden, maar in deze:
http://blogs.amctv.com/movie-blog/caddyshack_280_MSDCADD_EC006_H.jpg

zat ook nog een gedenkwaardige zwembadscene. Boobies! (en dat in een film die daarvoor vooral uit flauwigheid voor de hele familie bestond)

en in dezelfde categorie
http://pwwwblog.ibeatyou.com/blog/wp-content/uploads/2009/11/phoebe-cates-fast-times-pool.jpg

(Fast Times at Ridgemont High)

Zijn boobies niet voor de hele familie? Verbaast me altijd in die IMDB discussies (naast dat eeuwige gezeur over beestjes), of er naaktheid inzit. Geweld maakt nie uit maar een bloot mensch …

Over blote mensen gesproken, kan ff geen plaatje vinden van het zwembad in Vampyros Lesbos.

En nog meer NSFW in Showgirls en wat was er niet ook iets in Less Than Zero?

Zijn boobies niet voor de hele familie? Verbaast me altijd in die IMDB discussies (naast dat eeuwige gezeur over beestjes), of er naaktheid inzit. Geweld maakt nie uit maar een bloot mensch …

heb je helemaal gelijk an, maar het voelde wel als stijlbreuk in zo'n typisch Amerikaanse komedie (al was het er natuurlijk wel een uit de tijd van Revenge of the Nerds en Porky's nogwat)

Ook achteraf het geruststellende gevoel dat het altijd nog erger kan?

Ja inderdaad. Het dagelijkse filmaanbod naast de metrotijden leggen om te zien hoeveel films je maximaal in een dag kunt proppen. Ik ben nooit verder gekomen dan "Laat ik een AH salade eten, want dan kan ik 2 ipv 1 film kijken vanavond". Overigens had ik het wel leuk gevonden als die docu twee keer zo lang was geweest en om dan de mensen aan het woord te laten over films zelf. Want naast de "als het maar beweegt"-kijkers, had je ook de Hou Hsiao Hsien-adepten.

Ook ik vind La piscine de ultieme zwembadfilm. Zo broeierig, zo Frans. Vond ik ook zo goed aan En plein soleil.

Viridiana
Een van de leukere Bunuel-films, al zegt dat niet zoveel als ik het zeg. Ik zal ook door Viridiana geen fan worden, maar het is een vermakelijk sardonische (diabolische) stang-film. Bunuel versus de katholieke kerk. Viridiana is het hoofdpersonage, een knap blond nonnetje dat met tegenzin een oom (Fernando Rey) op gaat zoeken. Hij heeft nochtans haar studies betaalt, wat een kreng is 't. De oom is echter een verlengstuk van Bunuel's agenda en ontpopt zich, in de rug gesteund door een hondstrouw dienstertje, als een Freudiaanse slechterik, die het nonnetje in de trouwkleren van zijn verdacht snel overleden vrouw laat rondlopen, om haar dan met hulp van slaappillen net of net niet te verkrachten. Na nog een dramatische gebeurtenis begint de film eigenlijk opnieuw en haalt Viridiana een stel zwervers in huis. Het is hier dat de film echt vermakelijk wordt. De zwervers zijn ondankbare krengen, je hoort Bunuel bijna uit plezier in zijn handen wrijven, en richten in de laatste zeer beroemde scene een chaotisch feestmaal aan. Ik moet zeggen dat ik had gemist dat dit een parodie op het Laatste Avondmaal was, maar een surrealistische (bijna Zero de Conduit-achtige rebellie) sfeer had het zeker.

Fast, Cheap & Out of Control
Begrijpelijk dat Olaf 'm alweer vergeten was. Morris combineert hier vier verhalen, tot, ja tot wat eigenlijk. De som der delen is het zeker niet, en eigenlijk stellen ze ook afzonderlijk teleur. De Koyaanisqatsi-achtige cliche-muziek (op zich wel mooi hoor) moet de boel dan smeren, maar meer dan pseudo-diepzinnig wordt het niet. Vier talking heads vertellen over hun bijzondere beroepen. Het saaist is een 'topiary gardener' (een man die beestjes uit planten knipt), nogal irritant is een leeuwentrainer, een Albert Finney-achtige southern man. Groot ego, wat je ook nodig hebt, wil je die beesten onder controle houden. Zijn gedeelte (en alle circus-beelden tussendoor) zijn een grote anti-reclame voor wilde dieren in het circus. En dat alleen maar omdat mensen een ander graag in levensgevaar zien. (En zo geconfronteerd worden met hun eigen mortaliteit) Ietsje leuker is een professor in robotkunde, die niet veel nieuws heeft te vertellen, maar dat in elk geval aanstekelijk doet. Enige echt leuke verhaal, is de naakte molrat-expert. Ja da's al zo bizar dat het wel leuk moet worden. Soort Mark Ruffalo met vlinderstrikje, die wild enthousiast gesticulerend over de maffe beessies vertelt. Jammer dat ten tijde van die film hét feit over die molratten nog niet bekend was; de beesten kunnen geen kanker ontwikkelen en worden daardoor stokoud. (Vlinderstrik zegt wel de mooie wijsheid: 'only in captivity do animals get old')

The Stranger
Als ik me niet vergist de minste Orson Welles die ik heb gezien. Hopelijk blijkt het ook de slechtste, want dit is echt vrij dramatisch. Te snel na de Tweede Wereldoorlog gemaakt denk ik, iedereen wordt nog opgevroten door haat voor de nazi's. Wel begrijpelijk, maar het heeft geen goed effect op het acteren. Ergens zegt Edward G Robinson zelfs iets van 'nazi's kunnen zich zelfs als mensen voordoen, als het ze uitkomt'. Alsof het kwaad niet in ons ieder schuilt. Misschien bedoelde Welles het grappig, want een overdreven film is het sowieso. Hij speelt zelf een kampbeul die onder een nieuwe identiteit in een klein Amerikaans stadje woont. Dan haalt het verleden hem in, belanden er lijken in het bos, die klaarblijkelijk maar door de enige in het dorp aanwezige hond kunnen worden gevonden. (Resultaat dode hond) Laat dat nu net de hond van Orson Welles' jonge vrouw zijn. Het is daar dat de film zeker misloopt, want het arme mens staat halstarrig achter hem, terwijl de twee geen chemie hebben en Welles volgens mij sowieso niet in staat is om liefde te acteren. Hij is beter als geperverteerde schurk met foute snor, wat ie de rest van de film dus wel is. Robinson (als geheim agent) houdt zich ondertussen met in die tijd populaire Freudiaanse theorietjes en ziet er geen been in om de vrouw als lokaas in te zetten. (Haar vader maalt er ook al niet om) Aan het eind gaan alle remmen los, wat nog wel voor een vermakelijk slot zorgt. De enige passages die me daarvoor interesseerden speelden zich af in de dorpswinkel annex café, waar een absurd self-service regime heerst. (Je moet zelf achter de bar de koffie tappen) De uitbater interesseert zich eigenlijk alleen voor een potje dammen.

Frenzy
Één na laatste Hitchcock, en zijn laatste goeie. Hij keerde terug naar zijn roots, zoals het hoort aan het eind van een rijke carrière. In Londen maakte hij zijn meest raunchy film, die o.a. berucht is om een ellenlange verkrachtingsscène waar de schurk (Barry Foster) heel ranzing 'lovely, lovely, lovely' blijft grommen.Tjidens de film zat ik al te denken, eigenlijk zou die schurkenrol iets voor Michael Caine zijn, en die bleek 'm later geweigerd te hebben. (Hij vond 'm 'disgusting') Een jaar of tien later had hij minder scrupules, toen hij wél in het Hitchcockiaanse Dressed to Kill speelde. Verder brengt Frenzy de gebruikelijke Hitchcock-thematiek rond een sjofele, flink innemende man (Jon Finch) die onterecht voor de 'stropdas-moordenaar' wordt aangezien. Hij heeft dan ook de nare gewoonten zich op te houden bij vrouwen die even dood zijn. De film spendeert ook nog flink wat tijd bij de schurk zelf, o.a. in een aardappeltruck waar om bepaalde redenen een levenloze hand opengebroken moet worden. Best creepy. Het is jammer dat de film een rechtzaal nodig heeft om de zaakjes af te ronden. Dit veronderstelt een soort snelrecht, want anders moeten we aannemen dat een kledingborstel maanden niet gebruikt is en de bar-eigenares een extreem goed fotografisch geheugen heeft. Totaal buiten het verhaal staand zit overigens nog een erg grappige running gag, rond de culinaire voorkeuren van een politie-inspecteur. Eerst zien we 'm als set-up zo'n ranzig vet Engels ontbijt naar binnen schrokken en dan krijgt hij thuis te maken met de culinair Franse uitspattingen van zijn vrouw. Wat een soep!

The Way We Were
Het bewijs dat de NY Times 1000 best movies almanak er ook wel eens naast zit. Eigenlijk was niemand met deze film tevreden en met name dan de scenarioschrijver Laurents. Hij wilde een politiek verhaal rond een joodse ster (dat werd Streisand) maar kreeg een romcom, waar ook Robert Redford een grote rol speelt. Beide passen niet in de film en niet bij elkaar. Al meteen ziet vooral Streisand er veel te modern uit, voor een film die in de jaren '30 en '40 speelt. Ze kan ook eigenlijk niet acteren, in een soort komische mode die van Woody Allen lijkt gejat. (Ik moest wel lachen toen ze ergens in de film worteltjes stond te schrappen, denk aan haar What's Up Doc-Bugs Bunny rol) Zij is dus joods en fanatiek met politiek (communistisch zelfs) Redford is meer een soort Gatsby, een rijke student die zich nergens echt voor interesseert. Zelfs niet voor zijn eigen talent. De twee krijgen toch wat, dat werkt geen moment, zowel niet op doek, als in het verhaal. En dat duurt dan een paar uur. De film verkast nog naar Hollywood voor scenario-schrijf avonturen, maar zelfs dat meta-aspect boeide me dit keer niet. Enige merkwaardige goede momentje is helemaal aan het end, als Streisand in het ziekenhuis ligt, eigenlijk voor iets positiefs, een bevalling, maar de film plots toch een soort Terms of Endearment-melancholie krijgt, dankzij een surreële flashback naar winters New York en sleetjerijden.

Master and Commander
Ondertitel: The Far Side of the World, maar die franchise kwam nooit van de grond. Mensen bliefden geen "serieuze" Pirates of the Carribean. Alhoewel, het gaat eigenlijk niet om piraten, maar wel die swashbuckler-sfeer natuurlijk, met oude bootjes en zwaardgevechten. Weir heeft duidelijk wel zijn best gedaan nu hij weer 'ns een pak geld kreeg en de film is zeker entertaining. De opening is bijvoorbeeld zeer fraai, als we langzaam de bemanning leren kennen (eerst als silhouetten in de masten) en dan de hoge hoeden die de leiding hebben en de volkse bootjongens. Men spot een achtervolger en daar begint in de tiende minuut de Moby Dickiaanse obsessie van kapitein Russell Crowe. Hij moet en zal die Fransozen kapot maken, al kost het leven en armen van kleine bootsjongens. Als bijverhaal treffen we dan nog Paul Bettany als arts en op Darwin geïnspireerde bioloog, die in een soort running gag naar de Galapagos wil, maar dat Fransje bootje komt er steeds tussen!

Bang the Drum Slowly
Ah, honkbalfilms. Deze doet in de major league mee, zeker het eerste half uur heeft een Hal Ashby-achtige fijne laconieke seventies-sfeer. Het is nog de tijd vóór het grote sportgeld, dus handelt het hoofdpersonage naast zijn pitcher-activiteiten ook in verzekeringen. Het is ook in die hoedanigheid dat hij zich in eerste instantie bekommerd om een hilbilly teamgenoot (Robert de Niro in zijn eerste bejubelde rol). Eerste zin van de film "vreemd eigenlijk, hoe alles gewoon doorgaat". De Niro heeft te horen gekregen dat hij stervende is en Moriarty ziet het als zijn taak dit verborgen te houden voor de club en de teamgenoten. Het is off-season dus de twee spenderen wat tijd bij de ouders van De Niro, waar de laatste alvast zijn krantenknipsels verbrandt. Schiet me te binnen dat de film dus eigenlijk in een soort eind-sfeer begint. Want daarna begint het seizoen en beleeft de Niro het mooiste seizoen uit zijn carriere. Dat is allemaal wat clichématiger, al is het vermakelijk hoe de coach door heeft dat er "iets" in het team niet klopt, en de blauwogige goudeerlijke ogen van Moriarty steeds ingewikkeldere leugen-constructies overeind moeten houden. Wat voor Bang the Drum pleit is het rafelige (misschien zelfs afgeraffelde einde). Zoals Moriarty al zei, het leven gaat door.

zich op te houden bij vrouwen die even dood zijn.

later ;)

en oh ja Bang the Drum Slowly moet wel goed zijn, want er zit een kaartspelletje in dat Tegwar heet. The Exciting Game Without ANY Rules.

*smijt kaart op tafel*
"that's the first natural banjo i've had in years!"

Master and Commander… Paul Bettany als arts en op Darwin geïnspireerde bioloog

Bettany mocht opnieuw in de huid van Darwin kruipen in Creation (2009).

Voor de filmquizliefhebbers onder ons:
een animatie met 35 filmverwijzingen binnen twee minuten.

Hostel part II
Deel 1 nooit gezien, maar ik geloof niet dat het er veel toe doet. Leuker dan ik had verwacht, die Bathory-scene was wellicht 'torture-porn' (niet vanwege de boobies) maar goed/mooi gedaan en lekker cringeworthy. Soundtrack beetje erg 'stock' en niet in lijn met de giallo referenties (Edwige!), maar verder toch best vermakelijk. Hun mazzel dat ik niets van Slowaakse muziek weet, zou zomaar zo Hongaars/Transsylvanisch kunnen klinken. ;)

Sekjoeritie
Stomme naam, maar best een aardige film, fijn vrij van al die bekende/afgezaagde gezichten, iig qua hoofdrollen.

En Rollins Levres de sang en Rose de fer herbekeken, vooral die laatste had daar veel baat bij. Niet dat je het verhaal nu beter snapt, maar het werkt een beetje als een 'groeiplaat' zeg maar. Ik ben nog niet cinefiel genoeg om films heel vaak te herbekijken zoals je platen wel heel vaak draait, maar ik begin wel te merken dat die methode ook voor films interessant kan zijn.

er is net een (andere) giallo ode uit, was men heel enthousiast over in de VPRO gids.

http://geektyrant.com/storage/post-images/Amer.jpg.jpeg

Ja, die wil ik graag zien. Helaas over het hoofd gezien in het IFFR programma. :(

ik zie 'm zo snel online nog niet (is ook wel erg nieuw)

Sekjoeritie is inderdaad wel de stomste titel aller tijden, dan doe je je film echt tekort.

http://paulusjansen.sp.nl/weblog/files/2009/03/busje_komt_zo.jpg

dit soort vibes ;)

http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/features/100-best-films-the-final-countdown-201-1789007

lijstjes, lijstjes, er kunnen er niet genoeg zijn. ik vond er toevallig eentje van Anthony Quinn voor The Independent. 100 beste films aller tijden, als je je concentreert op de plaatjes kun je er ook nog een quiz van maken. man heeft een opmerkelijke voorliefde met films met Eve, zo blijkt in de top 10 (hoe kun je The Lady Eve beter vinden dan Sullivan's Travels)

ik zag er 80/100.

eh daar moest nog punkt html achter

http://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/features/100-best-films-the-final-countdown-201-1789007.html

Ik ‘moet’ nog 18 van de 100, waarvan 4 uit de top 10. De lijst kent nauwelijks verrassingen. Olaf zal het met me eens zijn dat Azië zwaar is ondervertegenwoordigd. Slechts twee (voorspelbare) titels: Rashomon en Tokyo Story. De enige drie titels die ik in dit soort lijsten nog niet eerder was tegengekomen, zijn The Garden Of The Finzi-Continis (Vittorio De Sica, 1970), The Chant Of Jimmie Blacksmith (Fred Schepisi, 1978) en La Kermesse Héroïque (Jacques Feyder, 1935). Van die drie maakt die van Schepisi me het meest nieuwsgierig.

eensch.

L'Atalante, The Fallen Idol en Election ben ik ook nog benieuwd naar.

Ah, lijstje! Zo op het eerste gezicht authoritative maar licht afwijkend, dat is wel leuk. All about Eve op 1, verrassend. Maar wel een enorme dijk van een film, wat mij betreft. Zou mijn top 20 zeker halen. Dat L'atalante heb ik nooit zo begrepen. Heb ik braaf uitgezeten. Election vind ik (wellicht als Europeaan) verschrikkelijk overschat. Ja, we get it. Dat gevoel.