Filmforum

The Loneliness of the Long Distance Runner
Zo lijkt het wel alsof elke Britse klassieker draait om wie The Daddy in de kostschool of het heropvoedingsinstituut is... The Loneliness, niet zo mooi als de titel, ligt in het verlengde van Scum en If... Al was het misschien de eerste van die drie. We zien een jongen in zo´n jeugdbajes, dit keer is er geen geweld nodig om de macht te grijpen, daar heeft ie zijn talent voor hardlopen voor. ´Onze familie had altijd wel wat met rennen, met name wegrennen voor de politie´. Tijdens het rennen overdenkt hij hoe het allemaal toch zo is gekomen en het moet gezegd voor een keer kwamen die flashbacks goed uit. Weinig tijd in de inrichting, veel in een working class gezinnetje, waar pa op sterven ligt, ma alvast een ander aan de haak heeft geslagen en de jongen zich bezighoudt met meisjes en kleine criminaliteit.

Don't Bother To Knock
Verrassend leuke film, die mij helemaal op het verkeerde been had, zo zonder info vooraf. Eerste tien minuten lijkt het een romantisch niemendalletje, met Anne Bancroft die jazzliedjes zingt in een hotel en Widmark als haar love interest. Het is uit tussen de twee. Gelukkig is daar Marilyn Monroe om de leegte in Widmark´s leven te vullen. Zij is door haar oompje Elisha Cook als kindermeisje voor hotelgasten ingehuurd. Widmark ziet haar vanuit het raam, ze danst zwoel in de kleren van de moeder van haar oppaskindje. Dan begint het al een beetje op Rear Window te lijken en dat is de hint. Don´t Bother To Knock wordt plots Hitchcockiaans met Monroe als grote boosdoener. Er zit een scene in waar de camera langzaam over een kinderbed glijdt die van horror klasse is. Het einde mag uiteindelijk wat wrang en moeizaam zijn, een goede film is het.

Posessed
Stokoude klassieker met een jonge Clark Gable en Joan Crawford. Die laatste zorgt voor het beste van het spel als plattelandsmeisje dromend van meer. In een scene die Scorsese eruit lichtte kijkt ze naar een langzaam voorbij rijdende trein, zeg op weg naar New York, vol rijke elitaire mensen die wel een leven hebben. Dankzij een passagier weet ook zij in NY te geraken waar ze zich als goudeerlijke gold digger ontpopt en Clark Gable aan de haak slaat. Vervolgens wordt de film wat saaier, dilemma´s over bijvrouwen, politieke carrieres en uiteindelijk moet het arme kind nog een zelfopofferingsspeech voor de buhne houden om de carriere van Gable te redden.

Following
Debuut vat Nolan, zwart wit en sympathiek lo fi als bijvoorbeeld ook Pi. Die Memento structuur zit er meteen in, een film noir door elkaar zeg maar. Het jammere is dat de uiteindelijke oplossing eigenlijk nogal voor de hand ligt, het leek weer ns meer mysterieus dan het was. Niettemin met Lynchiaanse klasse gemaakt, mannen die in een creepy sfeer koffie drinken! Het hoofdpersonage volgt uit pure verveling mensen op straat en komt dan een dief tegen, of dat denkt ie, deze wijdt ´m in in de kunst van het stelen en daarme begint de grote ´con´. Inclusief femme fatale natuurlijk. Met vaste hand en volgens het boekje en geinig detail, de hoofdrolspeler heeft een enorm Batman teken voor zijn deur! En een sleutel heel oenig onder de mat.

Alice in Wonderland
Naar het schijnt een contractueel moetje voor Tim Burton. Ook geen verfilming van het klassieke boek, maar een soort vervolg erop. Dan wel geheel volgens de huidige Hollywoodmores die voorschrijven dat een film moet zijn als een computerspel: level 1: red de Mad Hatter uit het kasteel van de Red Queen, level 2: vindt het superzwaard, level 3: versla eindbaas de Jabberwocky. Alle gekte van Lewis Carroll is er daarmee wel uit. Paar leuke visuele vondsten van Burton, maar het houdt niet over. De hoofdrolspeelster (ben haar naam even kwijt en ik zit nu in de trein) gaat het wel ver schoppen als de mooie Engelse deerne, al dan niet in nood, met haar golvende roodblonde haar, bleke huid en volle rode lippen. Ze is al gecast als Jane Eyre en als terminaal ziek meisje in de nieuwe Gus van Sant zag ik.

Following, puike film.

Zo, ik heb voor het eerst sinds weken weer eens een film gezien (laatste was R u there van David Verbeek, kon me zeer bekoren!) en die was in de roos. Greenberg, van Noah Baumbach. Ben het eens met de kritieken die zeggen dat deze gewoon beter is dan Margot at the wedding. Weer allemaal sneue karakters, maar nu met meer diepgang en trefzekerder neergezet. En allemaal weer in die terloopse babbelige Baumbach-stijl, schatplichtig aan Woody Allen, die altijd mijn bewondering oproept. Een van de beste films die ik dit jaar zag.

ben je daar dan in Osterreich voor naar der kino geweest of is dat ding nu al online? (niet dat ik een Olaf locator hoef, gewoon benieuwd, want ik neem aan dat ze daar ook alles nasynchroniseren)

in dat verband trouwens, ik las in Film Comment (overigens een van mijn favoriete filmtijdschriften) dat de Catalaanse overheid inmiddels van Hollywood eist dat ze van elke prent die daar in de bios gaat draaien OF een Catalaanse dub uitbrengen, OF Catalaanse ondertiteling. (en dat is peperduur terwijl de bezoekersaantallen van die versies laag zijn)

Following is stoer, niet best geacteerd, maar je ziet de lef. begon later trouwens te twijfelen of dat batman logo wel boven de deur van het hoofdpersonage hing (maar dat hoort bij de noodzakelijke verwarringen in die film zullen we maar zeggen)

Nee we gaan in oostenrijk niet naar de kino, alleen tijdens de viennale. Greenberg is 'available'...

ach so :)

The Landlord
Zie voorpagina Subs.

overigens zou ik Ashby's classics als volgt ranschikken

1. Harold and Maude
2. Bound For Glory
3. The Last Detail
4. The Landlord
5. Shampoo
6. Being There
7. Coming Home

The Steel Helmet
Fuller en oorlogsfilms gaat het niet worden voor mij, denk ik, als dit de beste is... Het low-budget aspect zorgt wel voor hilariteit, mannen struinen door de Koreaanse jungle, maar het lijkt meer op een hal waar wat nepbomen staan. Zelfs de schoten klinken hol, alsof de film in de overwoekerde kelder van Fuller werd opgenomen. Een grimmige baardige soldaat overleefd een moordpartij dankzij zijn helm, zet het op een wandelen, waarna hij een perfect Engels sprekend Koreaans jongetje tegenkomt en later een Afro-Amerikaanse "medic". Het drietal weet zich aan te sluiten bij een ander bataljon, geleid door een onervaren figuur. Dit zorgt voor ruzies, een van de betere aspecten aan de film is het realistische gebrek aan heldendaden. Ook binnen de gelederen haat iedereen elkaar en laat men zich leiden door woede. Min of meer off-topic terzijde: ik realiseerde me dankzij 24 City waarom Zuid-Korea eigenlijk nooit probeerde Noord-Korea onder de voet te lopen (in de eighties van Memories of Murder bijvoorbeeld) Het Noorden had natuurlijk China als trouwe rakettenleverende bondgenoot. (En een goede buur is handiger dan een verre vriend Amerika)

Too Late Blues
Zou wel eens een enorm (fijn) buitenbeentje in het oeuvre van Cassavetes kunnen zijn. Hoewel zijn zwartgalligheid en bandeloosheid echt nog wel ruimschoots aanwezig zijn heeft Too Late Blues iets glads, als een echte Hollywood-film. Met Griekse en Italiaanse kasteleinen, drankwedstrijden en grappen van Rio Bravo niveau. Misschien dat de film wel iets teveel in die cafés besteedt, want het begin doet nog een magnifieke jazz-muziekfilm verwachten. Een bandje speelt in een weeshuis/doveninstituut in elk geval voor een publiek van rascals, waarvan er eentje met de saxofoon vandoor gaat. Tot hilariteit van de overige bandleden. Die dromen van een grote doorbraak, maar als die kans zich aandoet ontpopt de pianist en bandleider, die altijd al op een jonge arrogante Louis van Gaal leek, als eikel die voor eigen succes gaat. Hij komt van een koude kermis thuis, ook door toedoen van zijn 'agent' van dubieus allooi, de beste rol in de film van een Sheen-achtig intense Everett Chambers. Vanzelfsprekend speelt ook nog een meisje een rol, de lieftallige Stella Stevens (net Molly Ringwald) mag meezingen, maar haar woordloze bijdrage doet de band naar Morricone op een slechte dag-muzak afglijden.

Zou Greenberg ook zo gewaardeerd worden door mensen die nog (lang) geen veertig zijn? (Ik kijk even met een schuin oog naar Ludo). Het neurotische gedrag van Roger Greenberg (Ben Stiller) is soms pijnlijk herkenbaar. Ik heb gisteravond in Kriterion geprobeerd me niet teveel met hem te identificeren, maar hij droeg zelfs hetzelfde T-shirt van The Knitting Factory waar ik jarenlang in heb rondgelopen. Ik probeerde tevens niet teveel te vallen voor Florence (of Firenza, zoals de Vlamingen steevast zeggen), maar toen ze een fragiele versie zong van There's A Rugged Road van Judee Sill was ik verkocht. Vorig jaar hoorde ik Sills tweede album Heart Food (1973) voor het eerst en sindsdien is haar kleine meesterwerk de vaakst gedraaide plaat in huize Vido. Florence is eigenlijk te jong om Judee Sill te kennen, maar dit terzijde. Een andere zangeres wiens naam in de film valt is Karen Dalton. Van haar hoorde ik toevallig eerder op de dag voor het eerst iets (maar haar muziek spreekt me niet aan).

Greenberg is zeker de beste zomerfilm van 2010.

De Filmkrant heeft deze zomer een artikel over troebele filmzwembaden in warme zomers. In 9 van de 10 speelfilms is een zwembad een plaats van onheil, of in ieder geval een plek waar het zelden fijn vertoeven is (trouwens ook buiten het zomerseizoen). Greenberg is daarvan een recent voorbeeld. De openingsscène van Sunset Boulevard is natuurlijk een klassiek voorbeeld, ditmaal van het zwembad als graf. Hoeveel voorbeelden kunnen we nog meer bedenken?

nou als ik die synopsis van Greenberg las dacht ik shit he die gast gaat herkenbaar worden voor een neuroot als ik. ik kijk 'm over een paar maanden maar 'ns denk ik.

qua zwembaden.. hoe zat het ook alweer in Les Diaboliques? ze pompen het bad leeg, maar vinden niks. het speelt in elk geval een creepy rol.

in A Ma Soeur (Fat Girl) zwemt het dikke meisje tussen aanlegsteigertjes heen en weer, ondertussen flirtend en kusjes gevend aan die koude ijzeren palen (serieus)

qua binnenzwembaden schieten me nog dat flauwe einde van Let The Right One In te binnen

en..... http://lamiavitanellafamigliabrady.files.wordpress.com/2009/03/cybill03.jpg

het allermooiste binnenzwembad, tis eigenlijk meer een badhuis, zit in Skolimowski's Deep End. en het kleurt langzaam rood aan het eind :)

Flauw einde?!?

nou dat ie in de koffer zit (of nee zij natuurlijk) dat is wel leuk Dahliaans. (helemaal aan het eind)

maar ik vond de brute actie in het zwembad met onthoofdingen et al (toch?) wat ehm overdreven.

Dat vond ik mooi.

En zelfs emotioneel.

Die Amerikaanse remake doesn't bode well, de trailer ziet er uit als typische hollycrap die doet vrezen voor zo'n trendy nu-metal soundtrack.

Gewelddadig en toch subtiel, bijna poëtisch...zeer zeldzaam. Bovendien vroegen die fuckers erom. :)

hehe. zit ik toch weer aan Nigel de Jong te denken.

Viespeuk.

;)

Dat flauwe einde van Let the right one in?!? Dat vond ik de scene van het jaar. Keer of 5 zitten kijken. Andere beroemde eery zwembadscene is natuurlijk Cat people (binnen).

http://www.xs4all.nl/~gert01/sexybeast.jpg
Sexy Beast (Jonathan Glazer, 2000)

http://www.xs4all.nl/~gert01/lacienaga.jpg
La Ciénaga (Lucrecia Martel, 2001)

http://www.xs4all.nl/~gert01/littlechildren.jpg
Little Children (Todd Field, 2006)

^goeie (met Haley)

was er niet een executie-scene in:
http://laternamagika.files.wordpress.com/2009/10/alphaville.jpg

@Ludo: Jazeker!

In La Tourneuse De Pages (Denis Dercourt, 2006) worden ook rondjes gezwommen in een binnenbad.

De gedrogeerde kamikazesprong in Almost Famous (zie YouTube) mag er ook zijn.

http://www.xs4all.nl/~gert01/leavinglasvegas.jpg

Låt den rätte komma in (Tomas Alfredson, 2008)
Eigenlijk moet je als kijker dat liefdeskoppeltje keihard veroordelen en mededogen voelen met de slachtoffers.
Maar nee hoor, zat ik daar bijna een traantje weg te pinken toen ze elkaar in het zwembad liefdevol aankeken, met de lijken vers bloedend op de achtergrond.
Erg goede film, op meerdere fronten, zowel psychologisch als cinematografisch.

Nog meer zwembaden:

http://www.xs4all.nl/~gert01/boogienights.jpg
Boogie Nights (Paul Thomas Anderson, 1997)

http://www.xs4all.nl/~gert01/wildthings.jpg
Wild Things (John McNaughton, 1998)

http://www.xs4all.nl/~gert01/3women.jpg
3 Women (Robert Altman, 1977)

http://www.xs4all.nl/~gert01/godsandmonsters.jpg
Gods and Monsters (Bill Condon, 1998)

http://www.xs4all.nl/~gert01/transformers.jpg
Transformers (Michael Bay, 2007)

http://www.xs4all.nl/~gert01/bone.jpg
Bone (Larry Cohen, 1972)

Yaphet Kotto haalt rat uit zwembad, en dan zijn de rapen gaar

http://www.hotflick.net/flicks/2009_Adventureland/Thumb/009AVL_Jesse_Eisenberg_006.jpg

Adventureland

(hij durft daar niet meer het zwembad uit, om bepaalde redenen) (stonede surfer dude Frigo heeft 't al snel door)

http://img.skitch.com/20100716-e8uj63bfximc8qhiyffguny61e.jpg
The Graduate

http://img.skitch.com/20100716-kxg475w8feuy9kw9y1b1xwy5mg.jpg
Harold and Maude

!!!!

Fine, Totally Fine
Als Solondz een milde Japanner was, zou je wellicht zoiets krijgen. Typerende grap in die categorie: een meisje vraagt 'is die hond een mannetje of vrouwtje', waarna haar vriendje aan het achterwerk van het beest ruikt. 'Een mannetje'. Het uiterst gemoedelijke Fine, Totally Fine voert een stoet lieve losers op, zoals een klunzig meisje dat haar vinger op een liftknop weet te breken en een kinderachtige kerel die eindeloos bezig is met (erg grappige horror-pranks). De meeste van de aanwezige jongens raken verliefd op hetzelfde meisje, maar zij ziet meer in een buitenstaander met een wijnvlek. (De jongen die aan de hond rook) Uiteindelijk zitten ze allemaal in Nara, eindelijk dus geleerd dat die titel van die film op een stad doelde, een soort "attractie-stad" zelfs met herten en heel veel tempels.

The Last Wave
Knowing, maar dan met aboriginals i.p.v. buitenaardse wezen. Bizar, maar geniaal idee van Peter Weir, maar of het slim was om de mystieke angst voor deze natuurwijze sjamanen bij zijn blanke landgenoten aan te wakkeren? Heb het gevoel dat de achterdocht bij blanke Australiers groter is dan bij bijvoorbeeld blanke Amerikanen voor indianen... Waar zou dat nou doorkomen? Misschien hebben die laatste er meer uitgeroeid, terwijl de indianen ook gewoon stevig verzet boden. De aboriginals zijn schimmiger, zij nemen wel wraak in dromen, zoiets. Dat doen ze ook hier, als ze beginnen op te duiken in het gedachten en het leven van een advocaat, die na een moord een groepje aboriginals moet verdedigen. Dat is geen gewone moord natuurlijk, het is een voorteken van een grote ramp. Andere voortekens zijn nog duidelijker, zo regent het kikkers! Dus daar had PT Anderson dat idee vandaan. Duistere, broeierge sfeer, met intens spel van de totale cast, waaronder de ultieme aboriginal Gulpilil. Jammer dat het einde (als de apocalyps of the rapture of wat dan ook dan toch lijkt te komen) het niet bij geluid laat, maar ook nog wat beelden laat zien. Het getergde gezicht van de advocaat zei alles al.

Carmen Jones
Zou dit de eerste film zijn geweest die een volledig Afro-American cast in een klassieker inzet? (Carmen van Bizet in dit geval) Het lijkt zo'n even eenvoudig als slim idee, dat het eerder of later vast nog vaak gedaan is. Verder is hier niet erg veel aan hoor, de nieuwe teksten zijn flauwtjes komisch, het is allemaal iets té slim. (De Torreador-song is de entree van een bokser geworden, dat soort dingen) Carmen is en blijft een wicht en Harry "Michel Vorm" Belafonte is eigenlijk te sympathiek voor zijn rol. De melodrama-wending aan het eind past 'm voor geen meter. Wat de film echt de das omdoet zijn de nogal schelle vocalen, iedereen is gedubt en om Belafonte met een opera-achtige piepstemmetje te horen zingen, ik weet het niet. Al is er wel een hilarische scène waarin hij als chaingang-member met ontbloot en geolied bovenlijf tekeer gaat.

Wise Blood
John Huston kan geen oninteressante film maken. Soms denk ik dat hij juist in de laatste twintig jaar van zijn carriere op zijn best en vreemdst was. Wise Blood is een merkwaardige film vol gestoorden en reli-nuts. Het stadje waar het zich afspeelt lijkt volkomen buiten de tijd te staan, iedereen wordt nog enthousiast van een man in een apenpak, de zogenaamde king of the jungle. Wise Blood heeft geen vloeiend verhaal, maar stort gewoon een pak fijne karakters over de kijker uit. (En een al even rare soundtrack van Alex North die country met synthesizers combineert) Het hoofdpersonage wordt gespeeld door Brad Dourif. Hij is om onduidelijke redenen uit het leger ontslagen, vindt in zijn thuisdorp niks meer, dus gaat hij naar de grote stad. Hij begint in ijltempo door de stad te marcheren, zoekt verpozing bij een dikke hoer en komt ondertussen andere manische 'wanderers' tegen. De leukste daarvan wordt gespeeld door Dan Shor, een niet al te snuggere jongen die wanhopig graag vriendjes wil worden. Met wie dan ook. Al is het maar met de apen in de dierentuin. Brad Dourif, die in overbodige flashbacks een nutty religieuze opvoeding blijkt te hebben gehad, begint op straat te preken. Hij brengt de mensen "the church of Christ without Christ". Dat is eerst nog grappig, surrealistisch als een Tim Burton-film, vol southern gekkigheid. Maar gaandeweg wordt het tragischer, tot het uiterst pijnlijk eindigt. Overigens doet ook Harry Dean Stanton, als nep-preker en vooral con artist. Stanton is zowaar eens niet zo goed en boeiend, belangrijker is zijn filmdochter, een warmbloedig op Antony lijkend meisje dat het hoofdpersonage impalmt.

Picnic (Shunji Iwai, 1996)
Ik vond dit een typisch gevalletje van "ja en nee". Een beetje Iwai die het allemaal aan het ontdekken is. Visueel kon het me zeer bekoren en deed de terloopse gestileerdheid me erg denken aan Shiki-Jitsu. Je oog blijft kleven aan dat meisje in het zwart. Het muurmotief deed me dan weer denken aan Kitano's Dolls (het touwtje) en werkte voor mij minstens zo geforceerd (leuk gevonden, maar ik ga er niet in mee). En dan doen de houterige, gezochte dialogen, die naar het einde enorm toenemen ('Heb je iemand vermoord? Ik ruik het, je ruikt als een moordenaar') en eindexamenfilm-scenes (mime-lunch, mensen die gaan schieten op de zon) de film als een nachtkaars uitgaan.

The fantastic mr. Fox (Wes Anderson 2009)
Geschreven door Wes Anderson en Noah Baumbach, dus je ziet hun favo thema’s hier en daar een beetje doorschemeren binnen het gezinnetje Fox, en je ziet duidelijk Andersons cinematografie (symmetrische kadrering, lange frontale close-ups), maar ik vond dit toch vooral een kinderfilm die ook voor volwassenen goed te pruimen is. Geen tekenfilm met een gelaagde rijkdom.

The house maid (Ki-young Kim, 1960)
Fantastisch gefotografeerde 60s cultfilm uit Zuid-Korea over een gezinnetje dat haar pogingen om geluk voor eens en altijd veilig te stellen ziet stranden na de komst van een dienstmeisje. Doet hier en daar wat Hitchcockiaans aan maar is qua thematiek veel moderner en openhartiger. De film valt net zo goed te lezen als een zedenschets over seksuele aantrekkingskracht als een film over klassenstrijd, met name omdat alle prominente scenes plaatsvinden op de trap. Heel genietbaar en de tand es tijds grandioos doorstaan.

Afterschool (Antonio Campos, 2008)
High school movie arthouse style. Een rafelig, Gus van Sant-achtig debuut dat het leven op een Amerikaanse rich kid boarding school bepaald niet rooskleurig belicht. Het leven van de onzekere protagonist wordt er zeker niet eenvoudiger op als een hoogblonde en zeer bewonderde tweeling onder zijn ogen sterft als gevolg van het nuttigen van coke versneden met rattengif. Van de directeur krijgt uitgerekend hij de taak om een mooie afscheidsvideo te fabriceren. Die video is net zo eigenzinnig als deze film. Bevredigend debuut.

Agora (Alejandro Amenábar, 2009)
Zie voorpagina

Verder effe een shortcut. Ben op vakantie en allang blij dat ik in Salzburg wifi heb gevonden...:)

La citta delle donne ***
The life aquatic with Steve Zazou ***1/2
Cinemania ***
Manufactured landscape **
In the year of the pig ***
Fast cheap and out of control
All the real girls **1/2
The cove **1/2
Le salaire du peur ***
Sur mes levres ***1/2
35 rhums ****
Terribly happy **
Up ***1/2
Cowards bend the knees **1/2
Nous me vieillirons pas ensemble ***1/2
The september issue **
Dear Zachary ***
Matrimonio all’Italiana **1/2
Sextet *1/2
Un conte de noel ***1/2
Love streams ***
The manchurian candidate ***
Get carter ***1/2
Tyson ***
Trouble every day ***1/2
Sketches of Frank Gehry ***
La reine margot ****
Katyn **1/2

The life aquatic misschien wel **** eigenlijk. Ik hoef niet te herhalen hoeveel moeite ik met im Algemeinen met Anderson heb, maar werd door deze werkelijk geraakt. Na Rushmore zijn beste.

Fast cheap and out of control

hoeveel sterretjes krijgt deze? Nul? ;) ik heb 'm toevallig net klaar staan.

is van Errol Morris toch. Thin Blue Line is goed, maar die heb je vast al gezien (ook een docu)

moet nog altijd 'ns de Manchurian Candidate remake zien. (en the Life Aquatic misschien opnieuw, ik dacht altijd dat het Andersons minste was)

Oh ja die. Kon me er geen zak meer van herinneren, maar nu ik ff ge-IMDB-ed heb, weet ik het weer. Ene oog in, andere weer uit. Kon er niks mee. Thin blue line staat bij mij dan weer scherp :)

hmmm.. nou ja gedownload IES gedownload zullen we maar zeggen dan.

@Olaf: Cinemania ***
Ook achteraf het geruststellende gevoel dat het altijd nog erger kan?

Van The House Maid verscheen niet zo lang geleden een dvd. Een Koreaanse editie weliswaar, maar met een ondertiteld commentaar van Bong Joon Ho. 's Kijken of daar makkelijk aan is te komen, want die titel staat al een tijdje op mijn verlanglijst.

The fantastic mr. Fox (Wes Anderson 2009)

Zoals bekend ben ik Anderson fan nr. 1, maar deze heb ik nog niet durven kijken. Ik ben namelijk ook van Dahl en de twee matchen voor geen meter: de onpeilbare droevenis onder de licht ironische glimlach van Anderson vs. het recht-voor-zijn-raap sarcasme van Dahl.

Die Amerikaanse remake doesn't bode well, de trailer ziet er uit als typische hollycrap die doet vrezen voor zo'n trendy nu-metal soundtrack.

Die Amerikanen maken overal meteen ook zo didactisch moralistisch: "Does evil exist?"

Dé zwembadfilm is uiteindelijk La Piscine, da's logies.
http://images.allocine.fr/medias/nmedia/18/36/22/24/18463185.jpg

het is jammer dat ik t plaatje niet kan vinden, maar in deze:
http://blogs.amctv.com/movie-blog/caddyshack_280_MSDCADD_EC006_H.jpg

zat ook nog een gedenkwaardige zwembadscene. Boobies! (en dat in een film die daarvoor vooral uit flauwigheid voor de hele familie bestond)

en in dezelfde categorie
http://pwwwblog.ibeatyou.com/blog/wp-content/uploads/2009/11/phoebe-cates-fast-times-pool.jpg