Filmforum

Ik was even bang dat je een necrofilie-toptien ging geven hahahaha.

Maar je krijgt Vido de illegaliteit niet in, begrijp ik...? Bestel jij online (tips?) of zit er een goede winkel in A'dam? Heb zelf een hele lijst oosters die ik niet te pakken krijg. The soup one morning, bijvoorbeeld.

Zonder creditcard lukt online bestellen niet bij de Amazon.coms van de wereld (gelukkig maar, want ik zou me helemaal arm kopen), dus ik ben overgeleverd aan Boudisque (met verreweg de beste filmselectie die ik in een Nederlandse winkel ben tegengekomen), aangevuld met Concerto (goed voor klassiekers en met deskundig personeel). Dan heb je het in Amsterdam wel zo’n beetje gehad. De filmwinkeltjes in de Staalstraat en op de Haarlemmerdijk zijn voor verzamelaars vooral leuk voor posters, film stills en andere parafernalia.

Die necrofilie-top tien moet ik je schuldig blijven, maar in die lijst mag Crazy Love van Dominique Deruddere niet ontbreken. Zoiets als Nekromantik laat ik voorlopig maar even links liggen. Ik heb al moeite met het aanschaffen van het deze maand door Criterion uitgebrachte Sweet Movie.

http://bp1.blogger.com/_mVC5ccuFuvA/RnqCphF_56I/AAAAAAAAAEI/_dBIGdzBlOY/s400/9852861.jpg

Ik heb ook films gezien. :)
The Neverending Story en MirrorMask, kitsch enzo, maar toch vermakelijk.

Bicycleran ván, en Stardust Stricken, een documentaire óver Mohsen Makhmalbaf. Bijzondere film van een bijzondere man.

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

'Solyaris - hersenkrakertje'? Dan heb je De Spiegel uit 1975 zeker nog niet gezien. :-)

De Spiegel, tsja. Vond ik eigenlijk tegenvallen (en is toch niet zo'n hersenkraker? Gewoon een rits jeugdherinneringen?) Wel weer een paar memorabele beelden.

de films van Kurosawa blijven een beetje stuivertje wisselen onderin de lijst van IMDB.. Nu keek ik Ikiru, misschien wel een van zijn beste, alleen verknald door wat verbazingwekkende fouten.
Een man van middelbare leeftijd heeft een saaie baan als ambtenaar, hij krijgt last van zijn maag, gaat naar het ziekenhuis. De dokter verteld 'm dat het wel meevalt, maar net heeft een patient 'm verteld dat als de dokter die bepaalde formulering gebruikt, hij er absoluut aangaat (maagkanker) Dus hij stort zich in het nachtleven, ergens zelfs a la Tom Waits zingend en als dat niet genoeg afleiding blijkt te bieden houdt hij zich maar bezig met een "jong ding" van het werk. (Een bolle Mei Li Vos) Ook dat wordt niks en hij realiseert zich eindelijk dat hij (als kantoorslaaf) toch het meest van zijn werk houdt.. En dus gaat hij terug oom eindelijk nog iets goeds te doen.
The End! Zou ik zeggen.. Vooral ook omdat je dan als kijker nooit weet of hij werkelijk echt ziek was.
Maar nee de film maakt een sprongetje in de tijd.. De man blijkt dood en de laatste 50(!!!!!) minuten van de film worden gebruikt als een soort van nabeschouwing van de gasten op zijn dodenwake. Ongelofelijk.. Saai.. Citizen Kane zeggen ze dan op imdb.. Pff.. Het enige nut van dat hele lange outro is nog dat je 'm nog een keer het liedje ziet zingen, nu vlak voor zijn dood. Erg aangrijpend en weer een mooi einde, maar ook dan weet Kurosawa nog geen afscheid van zijn (2.5 uur durende) film te nemen. Jammer, jammer.

Babel was dan nog vrij kort eigenlijk. Ik dacht die film duurt 3 uur, maar het is niet meer dan een dikke 2 uur. Tsja.. Ik wordt narrig van films van het jaar.. En ik zou zeggen Amores Perros was een stuk beter. De verhalen daarin grepen me meer en belangrijker ze waren ook op aangenamere manier verbonden (dat auto-ongeluk) dit keer is het werkelijk allemaal puur toeval.. Sterker nog het hele Japanse gedeelte hangt maar een beetje bij. (Nog afgezien van het afgrijselijke cliche van Japanse schoolmeisjes zonder slipjes)

Tuurlijk gaan op zich allemaal over communicatie-problemen en hoe mensen elkaar niet eens de kansen geven elkaar te begrijpen.. Maar toch.. Enkel het Mexicaanse stuk en het allerlaatste outzoom-shot waren wat mij betreft de moeite waard.

(Nu nog 'n keer 21 grams zien)

Om te beweren dat grootmeester Kursosawa in Ikiru fouten maakt (verbazingwekkende fouten nog wel, me dunkt ;-)), is een tikkeltje boud gesteld. Als kijker weet je wel degelijk dat hoofdpersonage Kanji ‘The Mummy’ Watanabe dodelijk ziek is, want de film introduceert hem al in het openingsbeeld middels zijn röntgenfoto waarop het lot van de man bezegeld staat. De break halverwege de film is een originele onverwachte stap om (à la Rashomon) aan de hand van getuigenverslagen terug te kijken op het leven van Watanabe en te zien hoe de belangrijke keuzen die hij heeft gemaakt door hen worden geïnterpreteerd. We hebben hun perspectief nodig voor het duidelijk maken van de achterliggende gedachte van de film. De regisseur kan onmogelijk zijn film stoppen als de oude man zijn laatste liedje heeft gezongen, want dan valt de boodschap van Ikiru in het niet: de mens is over het algemeen onveranderlijk. Zelfs als de mens zeer bewust een voorbeeld ziet hoe een leven zinvol inhoud te geven, vervalt hij/zij in oude, verstokte gewoonten. Dat is minder emotioneel dan het hartverscheurende liedje, maar des te schrijnender.

Dat je er verder weinig mee aankon is natuurlijk je goed recht en zal ik zeker niet betwisten ;-)

Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Ik denk ook dat Watanabes goede daad filmisch niet interessant in beeld valt te brengen (tocht langs loketten) en dat het dus een uitstekende vondst is om die tocht gewicht te geven door erover te laten verhalen.

Wel eens met de kritiek op Babel (al blijf ik erbij dat ik me prima vermaakt heb). Maar: het aloude cliche van schoolmeisjes zonder slipjes? Volgens mij is Babel de eerste film waarin ik dat zie gebeuren. Wat ben ik toch een groentje he...:-) Overigens ontkom je natuurlijk in Japanse cinema niet aan het fenomeen schoolmeisjes-erotiek-geweld-vernedering. Waarom dat nu zo intrinsiek is verbonden aan de Japanse cultuur, daar wil ik weleens een goede verhandeling over lezen.

Door omstandigheden (alle plezierig) niet veel gezien, maar er zaten geen zeperds tussen dit keer.

You can count on me (Lonergan, 2000). Broer bezoekt zus. Beide hebben een ander leven geleid na het overlijden van hun ouders in een auto-ongeluk. Zij kind en gescheiden, hij drugs en gedoe. Zij zoekt relatie, hij stabiliteit, die hij lijkt te vinden door zich over haar zoon te ontfermen. Er zijn van die films die een film maken makkelijk doen lijken. Er gebeuren geen opvallende dingen in deze potentiele EO-prent, maar het gaat allemaal goed. Lonergan wil geen grote claims maken en nog minder hysterie en legt dit kleine drama zijn ingetogen wil op. De acteurs maken het af. Laura Linney maakt indruk, maar het is Mark Ruffalo die hier wegloopt. Een acteur die voor mij voor Zodiac wat onder de radar heeft geopereerd, maar dit is een performance die echt gezien mag worden.

Venus (Michell, 2006), Weer zo´n `tsja`-gegeven: Oude man wordt bevangen door nicht van zijn beste vriend, die als verpleegster haar oom verzorgt. Een band ontstaat, waarbij hij zijn jeugd hervindt en zij haar zelfvertrouwen wint. En het pakt goed uit. Toegegeven, er zijn wat wrange, goedkope momenten, maar overall redt Michell zich prima. Wat helpt is dat de randjes niet worden vermeden. Peter o’Toole is een beetje een flamboyante oude viezerik, en Jodi Whittaker een beetje een jeugdige profiteur van de bejaarde man, waardoor Michell hun relatie redelijk overtuigend tot een goed eind weet te brengen. Belangrijk, de film bevat een paar uitstekende one-liners en een gros dialogen uit het boekje. Het eerste kwartier is een perfecte binnenkomer.

Uzak (Ceylan, 2002). Uzak betekent afstand en no kiddin’, dat wordt duidelijk. Man komt naar Istanbul en trekt in bij vriend. Hij probeert werk te vinden in tijden van economische malaise en tijdens dit proces stelt de gastheer zich niet echt gastvrij op. Hun verschil in leeftijd, intelligentie en achtergrond zorgt voor frictie. Ondertussen is de gastheer (fotograaf van voornamelijk tegels en eieren) de touch met realiteit ook wel een beetje kwijt en ziet hij een geliefde ex richting Canada gaan. Misschien dat het relatief eenvoudig is om goede, weloverwogen cinema te maken in een land waar de moderniteit niet al eeuwen oud is (hier: Turkije), maar Uzak weet op een ogenschijnlijk eenvoudige manier een ingrijpend verhaal te vertellen (en niet verstoken van humor, al is die gitzwart), waarbij de focus zich subtiel verplaatst van bezoeker naar gastheer. En altijd verschijnt er weer even een moskee in beeld. Ze spelen geen rol, maar ze zijn er wel.

Het anime drieluik Memories, uit 1995 alweer, eindelijk gezien. Mwaah, mwaah, het ambacht straalt er van af maar de drie regisseurs hebben toch allemaal (veel) beter werk afgeleverd dan dit. Eigenlijk een studie naar science fiction narratief en daardoor voor wie in vergevorderd stadium zit een beetje saai (Morimoto gaat bijv. wel erg op de Solaris toer.) Stink Bomb vond ik het beste verhaal met een leuke draai aan het ontsnapte-virus genre.

De beste grap in Uzak: het moment waarop de gastheer zijn bezoeker uit de woonkamer probeert te krijgen door ’s avonds een video van Stalker op te zetten in de hoop dat de bezoeker uit pure verveling wel zal vertrekken. Als het bezoek eindelijk naar de logeerkamer gaat, kan de gastheer ongestoord Stalker verruilen voor een wat minder literair verantwoorde pornovideo. Tarkovski en humor – het kan dus blijkbaar toch.

De overige films van Ceylan zijn ook de moeite waard, maar verder kan ik me lastig herinneren of ik nog meer Turkse films ken. Volgens mij is naast het werk van Ceylan het bijzondere Yol (1982) de enige andere Turkse film die ik ooit gezien heb.

Underground van 't weekend weer eens gezien. Vooral het eerste uur is een geweldige adrenaline rush. Over the top Balkan drama die van het scherm af spat. Briljant voortgeduwd door Bregovic' soundtrack. Schiet altijd weer in de lach als het orkest door Marko aangespoord wordt om harder te spelen vooraleer hij zich in een knokpartij stort. Mooie wrange momenten ook. Ludo deze oorlogsfilm al gezien?

Er gebeuren zoveel dingen in de eerste helft van Underground dat sommige details je bijna ontgaan, zoals vlak na het bombardement op de dierentuin. Terwijl de wilde dieren losgebroken door de stad banjeren, maakt Blacky (Lazar Ristovski) zich klaar voor de strijd door o.a. een toevallig langslopende zwarte kat te gebruiken om zijn laarzen mee te poetsen. Black Cat, White Cat was me na Underground iets teveel van het goede (wat ook gelegen kan hebben aan de abominabele staat waarin de filmkopie in Amsterdam destijds werd geprojecteerd). Life Is A Miracle oogde vervolgens weer heel fris.

Enkele films die ik deze week zag: Reprise van Joachim Trier (met o.a. muziek van Joy Division en The White Birch), Copying Beethoven en …ahum… Transformers. Zie hier. Van de drie is Reprise de aanrader.

Ja, Reprise, was ik benieuwd naar! Zag zelf Pather Panchali. Zal vanavond verslag doen.

Pather Panchali (Ray, 1955). Verder met het meesterwerkenproject, de nummer 42 om precies te zijn. Bij deze duurde het even voordat ik erin zat. De film vertelt het verhaal van een Bengalese familie die zich in feite in de Middeleeuwen bevindt. Pa is schrijver maar moet lang van huis om toch wat binnen te schrapen, moeder moet het kroost opvoeden en is erg beschermend, dochter heeft veel last van hun ongemak in het opgroeien en omgaan met leeftijdgenoten, en het jongste zoontje is de onschuld zelve. En dan schuifelt er nog een tante door beeld, een levend lijk dat af en toe een uitbrander krijgt van moeder. De eerste helft duurt een beetje, maar is – zoals dat heet – ‘scene setting’. In het tweede deel begint alles te leven. Ray probeert niet te verhullen hoe zwaar het leven voor deze mensen is, maar kan het bepaald niet nalaten de ellende van tegenwicht te voorzien. Hoe dan ook, het leven is een geschenk, dat is de strekking. De liefdevolle, dartele scenes die dit moeten illustreren doen dan weer spiritueel dan weer sprookjes-achtig aan ( maar nergens religieus of wereldwinkel-approved). Het is deze tweestrijd die de film uiteindelijk een nauwelijks te missen kracht geeft. Hier en daar doet de film qua thematiek denken aan Ugetsu monogatari, maar Pather Panchali is niet alleen ongepolijster en documentairder (en daarom cooler om goed te vinden), het is vooral ook een film die unieker aanvoelt, en meer raakt.

Leave her to heaven (Stahl 1946). Een Hollywood-film uit een gouden tijd, en eentje die niet teleurstelt. Gene Tierney speelt een vrouw die een schrijver (Cornel Wilde) aan de haak slaat en er alles aan doet om alleen met hem te zijn. Dan helpt de aanwezigheid van zijn kreupele broer niet echt, om maar iets te noemen. De mierzoete Technicolor-kleuren contrasteren mooi met het steeds donkerder wordende plot, een beetje zoals in Rear Window, en er zitten een paar voorbeeldige klassieke scenes in. De film rolt op het eind een beetje snel richting einde. Geen Hitchcock-kwaliteit, wel genoten.

Azuloscurocasinegro (Daniel Sánchez Arévalo 2006) hier al 'ns besproken? Zevende week in Lantaren/Venster, dus een filmhuishit. Donkerblauw, bijna zwart is de vertaling en "bluesy" is van toepassing op dit geestige melodrama. Portret van een stel losers, dat droomt van betere tijden, maar mekaar de vernieling in jaagt. Gewoon, omdat ze tot elkaar veroordeeld zijn.
Een conciërge die ondanks een MBA (gehaald bij LOI, omdat hij voor zijn demente vader moet zorgen) nergens als pakman aan de bak komt. Zijn jeugdliefde. Zijn broer de bajesklant. Diens vrouwenvleugelvriendin. Zijn mattie die teert op de zakken van z'n ouders. Diens aquariumvissen verkopende vader...
De cameravoering, gevatte dialogen, acute plotwendingen en de melancholiek deden me wat denken aan "Do the right thing". Reden misschien waarom dit Spaanse debutantenbal her en der prijzen wegsleepte.
Wel aardig.

Azuloscurocasinegro staat bij deze genoteerd, al draait hij in A'dam niet in een prettige bioscoop. Lukte het bij de aanschaf van het kaartje nog een beetje om de titel zonder kleerscheuren uit te spreken?

Hij staat bij mij op het programma, kwestie van de ondertitels nog...

Gheghe... Het Azoel Oskoerò in m'n beste Spaans werd door de kassière aangevuld met Kassie Négróóó in vloeiend Rotterdams. Ze had meer moeite met het verwisselen van het kaartjespapier, waardoor het halletje zich vulde met ongeduldige Romy-Schneiderfans op leeftijd.

Naar mijn idee was Fanfare vroeger heel vaak op tv. En Haanstra's andere klassieker, Glas, was een schoolfavoriet.

dit verklaart een hoop.

Cage geeft altijd goede interviews: https://www.youtube.com/watch?v=UgkxPXTdvVp

Over Cage gesproken:
Raising Arizona (Joel Coen, 1987, Eye Filmmuseum)
Moderne slapstick is niet mijn favoriete genre, maar hier heb je een hoofdrol voor Nic Cage, die waarschijnlijke voor deze films alle klassiekers van Buster Keaton, Charlie Chaplin en zo honderd keer bekeken heeft, en het gewoon kan. Combineer dat met een script met razendsnelle Coen-dialogen en originele vondsten (de vlieg in het kantoor van Arizona Unpainted Furniture!) en de schattigste filmbaby ooit (T.J. Kuhn in zijn enige rol), die iedereen terecht wil ontvoeren. Oh, en niets zegt 'Amerikaanse politie' zo als een spervuur openen in een volle supermarkt op een man die een pak luiers heeft gestolen.

Daaaaaalí!
Met voorsprong de beste Dupieux die ik gezien heb. Meestal is het allemaal een beetje uit de losse pols, maar deze film is tot in de puntjes uitgedacht, met ook commentaar op de superster artiest als product, maar het houdt wel die Dupieux lichtheid. Eye had een korte van film van Wim T. Schippers, Tulips als bonusvoorprogramma. Ook goed.

Blink Twice (Zoë Kravitz, 2024, The Movies)
Solide moderne update van het Stepword Wifes thema. Pluspunten: heeft visuele stijl, all-starcast. Minpunten: iets te veel van die oneliners die niet meer werken als je ouder bent dan 13 en zo een horrorplot dat zodra je de bioscoop verlaat en erover gaat nadenken volledig in elkaar stort.

(T.J. Kuhn in zijn enige rol)

ha!

wat betreft Haanstra: Glas en ook de serieuze docu Over Glas Gesproken (waar eerstgenoemde als arty project uit voortkwam) behoren tot Haanstra's beste. Men wil meteen ook glas gaan blazen, wat een kunst!

Nr. 10
'Er is iets.' Van Warmerdam-film waarover je vooraf – net als ik – beter helemaal niets weet. Het scenario komt op zo'n geweldige manier van de grond! Ontploft bijna. En dat terwijl het nog zo oerhollands begint. En wordt onder leiding van Hans Kesting gerepeteerd voor een toneelstuk. Pierre Bokma bakt er (bewust) niks van. 'Jij zegt godverdomme, maar ik zeg ook godverdomme!' Het lijkt een soort meta-droogkloterij, een Beckett-achtige verwarring, Van Warmerdam die wat gezapig 'het wereldje' op de hak neemt. Dan ontvouwt zich plots het mysterie. Iets met een Duitse kerk. Ik dénk dat Van Warmerdam Faber had gelezen, of de adaptatie van Jonathan Glazer had gezien, en ja, hij kan daar ook wat mee. Ik zou geld geven voor een tweede deel. Een Nr. 11. ' 'Wen eraan en doorspelen.'

'Jij zegt godverdomme, maar ik zeg ook godverdomme!'

Dus deze film heeft de meest nederlandsefilmzin ooit? Terwijl Van Warmerdam toch meestal 'on-Nederlands goed' wordt genoemd...

Ik hoop trouwens dat T.J. overal vertelt dat hij een hoofdrol had in een Coen Brothers film, naast Nic Cage, Holly Hunter en John Goodman. Heeft-ie verdiend.

Jimmy (David-Jan Bronsgeest, 2024, gezien in Filmhallen, komt ook op Prime)

Low-budget Nederhorror lijkt het gegeven van Ringu te volgen met zijn moordende podcast, maar is stiekem eigenlijk meer Italiaanse school: een stel tieners acteert zich op schooltoneelniveau (uitzondering: Isa Hoes, die elke scene steelt waar ze in zit) door een warrig plot, dat alleen een middel is om een aantal zeer gestileerde moordscenes aan elkaar te plakken, met veel close-ups (ogen!) en gebruik van onrealistisch licht in primaire kleuren.

Ik ga niet zeggen dat Bronsgeest de nieuwe Argento is, maar een aantal slachtoffers komt wel lekker origineel bloederig aan hun einde, met dank ook aan de firma Blokker. Wel vraag ik me af waarom iedereen zich kleed alsof ze in een Vengaboys videoclip zitten.

Ook opvallend: nul godverdommes (wel heel veel "what the fucks") en geen tieten.

geen tieten doet het enthousiasme wel dalen, maar mooi dat Nederland ook weer wat meer richting 'genrefilm' lijkt te bewegen.

Van Warmerdam is ook een grootmeester van de godverrrrrdommes en klootzakken.

Belgica
Mijn vriendin is ook liefhebber dus ik moest er aan geloven. En inderdaad best goede film in onverstaanbaar Vlaams. Heel eigen sfeer met die unieke Belgische arty tristesse die Nederlanders nooit zullen hebben (echt heel interessant.) Bij de eerste lijn coke weet je natuurlijk dat het volgens een ijzeren filmwet mis dient te gaan. En het ontspoort prima met een bevredigend einde.

Ah wel, ik zie dat Ludo Belgica ook twee keer heeft gezien. 😏 Olaf peinsde al over de ongrijpbare Belgische vibe. terwijl Ludo ook al de Teeuwiaanse bakkes van die domme broer opviel. Goed bezig. Oh ja een van die posters: Stereolab in het voorprogramma van Pavement?! Tsss, dat heurt toch echt omgekeerd.

Peeping Tom
En dan is er zo maar een Powell & Pressburger programma in de bioscopen. Scorsese heeft weer eens een documentaire gemaakt dus volgt men meteen. Wie heeft hem eigenlijk de paus gemaakt? Maakt eigenlijk niet uit, als je ook dit soort obscuurder werk opeens gerestaureerd kunt zien. Notoire film van Powell uit 1960 die dacht dat hij wel genoeg naam had om Hitchcock te overtroeven. Het leverde een legendarische flop op. Nu eens deze film over voyeurisme en het vastleggen van de dood gewoon heel tam en stijlvol (wat een kleuren!) Mooie opbouw waarbij je meteen weet wie de moordenaar is en al snel waarom, zijn ingetogen spanning maakt het daarna voor de kijker weer spannend. Karlheinz Böhm is ook een goede keuze als hoofdpersoon, ingetogen, introvert maar zelfverzekerd in zijn werk, latent homoseksueel en ongrijpbaar niet-Engels. Niet een echt goede film maar voor zijn tijd zeker vooruitziend. Het gaat bijna achteloos over het duistere potentieel van opnametechnologie waardoor rechtstreeks een lijn loopt naar Blow-Up, The Conversation, Videodrome en Ringu.

De documentaire is van David Hinton, Scorsese is de verteller. Hij was wel echt goed bevriend met Michael Powell en heeft hem ook voorgesteld Thelma Schoonmaker, met wie hij getrouwd is. Wat ik raarder vind is dat er het een Powell & Pressburger programma is en de enige film die wordt heruitgebracht is er één waar Pressburger niets mee te maken had? Maar goed, wel een ijzeren klassieker natuurlijk, één van de grondleggers van de seriemoordenaarthriller. Ga hem zo zien.

Crime & Punishment (Zhao Liang, 2007, Eye Filmmuseum)
De Chinese grenspolitie houdt zich vooral bezig met etteren van de lokale bevolking: voddenman oppakken omdat zijn vergunningen niet in orde zijn, arme boertjes die wat geld wilden verdien met illegaal omgehakte bomen vernederen, schreeuwen tegen een dove man die wordt verdacht van zakkenrollen, want dan kan hij misschien wel praten. Voor de documentairecamera wat klappen uitdelen? Geen probleem. Het buskruit hebben ze niet uitgevonden, maar zo zijn ze wellicht ook terecht gekomen in ongeveer de grootste uithoek van China, bij de grens met Korea. De lokale bevolking steekt zijn minachting niet onder stoelen of banken. Honden hebben in dit deel van de wereld een hondenleven.

De documentaire is van David Hinton, Scorsese is de verteller.

Oh, dan is er niks aan de hand. :)

Müslüm
Vrij pompeuze biopic over de Arabesk-ster Müslüm Gürses, ofwel Müslüm Baba, “vadertje Müslüm”, naast Erkin Baba (Koray) en Orhan Baba (Gencebay). Een man met een levensverhaal waar wel een film inzit. Als jonge jongen ziet hij zijn vader zijn moeder en 2-jarige zusje doodsteken, hij wordt na een auto-ongeluk doodverklaard maar blijkt in het mortuarium nog te leven maar is z’n gehoor kwijt en krijgt een metalen plaat zijn hoofd. Dat gehoor krijgt hij aan een kant terug maar die plaat zorgt voor hoofdpijn en nachtmerries. Drank om dat te verdoven is ook niet echt een oplossing. Maar goed, de film is cheesy, wat gezien het muziekgenre nog wel te billijken is, maar het geweld is ook wat problematisch, al was ie denk ik echt niet zo erg als z’n vader. Maar goed, in Bergen werd wel een duidelijker standpunt ingenomen. Had meer ingezeten iig.

Trap
Bij Night Shyamalan denk ik niet gelijk: jottum! Maar deze is wel nice al zitten er ook wel een paar rare dingen in. Maar het goeie is goed genoeg, met spannende momenten, om die gekkigheidjes op de koop toe te nemen. Het idee van “ruimtes inschatten” is een interessante rode draad.

Mejor viuda que mal acompañada (Killer Babes)
Zo’n film waar je met lage verwachtingen ingaat en die worden volledig ingelost en dan doet het zich ook nog voor als iets feministisch wat niet echt goed uitpakt. Had ook meer actie verwacht, maar zelfs daar schiet het tekort.

Rear Window (Alfred Hitchcock, 1954, SkyShowtime)
Vertigo is belachelijk, maar wel op een heel leuke manier en Psycho was gewoon goed, dus ik dacht dat het eindelijk klikte tussen Alfred en mij. Maar nu is er Rear Window over een oorlogsfotograaf met een gebroken been die uit verveling en door de hitte verandert in de paranoïde buurt-Karen. Een ideetje voor een middelmatige sitcomaflevering van een half uur wordt uitgesmeerd tot speelfilmlengte, inclusief een wagonlading vol van de sufste "een vrouw zou nooit haar handtasje vergeten"-grappen. Ik zat de hele tijd wachten tot bevriende rechercheur Doyle knapte en Jeffries en zijn net zo vervelende $1100-in-1954-dollars-jurk verveelde rijke vriendin een flinke boete voor stalking zou geven, maar dat gebeurde nooit. Wisten New Yorkers in de jaren vijftig trouwens niet dat je op hete dagen overdag de ramen dicht moet houden?

Scorsese heeft weer eens een documentaire gemaakt dus volgt men meteen. Wie heeft hem eigenlijk de paus gemaakt?

Lees net het IM van Pim de la Parra in Het Parool en welke zin springt er meteen uit: "De la Parra zal onder meer worden herinnerd vanwege zijn speelfilmdebuut Obsessions (1966, het script was bewerkt door Martin Scorsese, die destijds geregeld te gast was in De la Parra’s huis in Osdorp)" Dus over een paar jaar de grote Scorsese docu over P de la P!

Wat ik raarder vind is dat er het een Powell & Pressburger programma is en de enige film die wordt heruitgebracht is er één waar Pressburger niets mee te maken had? 

Nu lijkt die Pressburger ook ineens een enorme braverik. Als zijn collega zoiets 'racy's maakt.

Belgica is door dit forum nu officieel te vaak gezien. :P

hij wordt na een auto-ongeluk doodverklaard maar blijkt in het mortuarium nog te leven maar is z’n gehoor kwijt en krijgt een metalen plaat zijn hoofd

LOLWHUT

Wisten New Yorkers in de jaren vijftig trouwens niet dat je op hete dagen overdag de ramen dicht moet houden?

Volgens mijn deed ons moeder dit in 2006 nog ;_;

(Al had New Yawk natuurlijk ook 50 jaar eerder al het klimaat van Madrid)

In mijn herinnering is Rear Window de beste van de 3 (Psycho, Vertigo), maar wellicht heeft Rear Window vooral betere films érna geinspireerd.

Scorse in Osdorp! Daar haalde hij al die inspiratie voor zijn gangstamovies vandaan.

Het hoofd van Pim de la Parra alleen al, verdient een film.

Over beroemde hoofden gesproken:

Beavis and Butthead Do America
'I need tv. I need tv now!' De Butthole Couch Surfers pur sang beleven een avontuurtje, en dat door heel Amerika. Helaas wordt het niet het avontuurtje dat ze zoeken... Uiteindelijk vinden de verslaafden hun televisie terug zoals Mike Skinner zijn geld op A Grand Don't Come For Free. Voor die tijd moeten ze dus op een road trip. Begrijpelijk, en toch jammer. Want de meta-tv van MTV excelleerde natuurlijk vooral op de postmoderne manier. De apathische reaction video. Wat dat betreft waren Beavis & Butt-Head hun tijd vooruit. 'Do America' bevat juist opvallend weinig geslaagde muziekpassages (op het eerbetoon aan Rob Zombie na). Toch is de tweede helft van de film erg grappig. Alle remmen gaan los. Pisbakkenhumor en een hoop semen-tische non-sens. De anale humor wordt er tot de laatste druppel uitgeperst. 'You cannot run from your own bunghole.'

<3 die trip met hun vaders in de woestijn

Nu lijkt die Pressburger ook ineens een enorme braverik. Als zijn collega zoiets 'racy's maakt.

Ik vond het best jammer dat het latere Age of Consent ook niet even werd meegenomen in het programma, maar die moet denk ik nog even wachten op herwaardering.

En over Rear Window, dat is altijd mijn favoriete Hitchcock geweest.

From Beyond (Stuart Gordon, 1986, Amazon Prime)
Komt erg traag op gang, maar uiteindelijk krijg je wel alle campy jarentachtig horrorplezier die een film over een machine die mensen verandert in Freudiaanse seksmonsters belooft.

Chungking Express (Wong Kar-wai, 1994, De Uitkijk)
Na mijn teleurstelling toen Fallen Angels een verzameling gedateerde 90s-hipsterchliches bleek, bleek Chungking Express gelukkig wel gewoon overeind. Er zitten wel wat dingetjes in die gedateerd 90s zijn, maar het blijft toch één van de beste romantische tragikomedies van zijn tijd. California dreaming en blikjes ananas.

De film blijkt ook nog ontzettend populair. Het was uitverkocht en mensen werden weggestuurd. Nu is De Uitkijk klein en ook nog eens 10% van de stoelen is kapot, maar ik had niet meer dan 10 of 20 mensen verwacht op een regenachtige dinsdagavond.

Opvallend, omdat het in mijn perceptie de klassieker is die het meest in Amsterdam wordt gedraaid.

Die Hamburger Krankheit
Pandemie-film uit 1979. Dat moet wel goed zijn. En grotendeels levert de film gewoon heel hard. Een groep uiteenlopende personen (een stijlvolle arts, een jonge zoekende vrouw met asymmetrische borsten en geen bh (jaren zeventig, je weet toch), een louche worstenverkoper en een dildo-verkopende dwerg in rolstoel...yep) ziet al snel in dat het, met een uitbraak van een virus waardoor mensen in foetushouding sterven, tijd is om Hamburg uit te vluchten. Heerlijk realistische scènes vol chaos, wegversperringen, files, raar gedrag en ontmoetingen met vreemde snuiters. Dat gaat echt een lange tijd goed, al is de film te lang en toen wisten ze op het laatst echt niet meer wat ze deden, al heeft dat ook zijn absurde charme. Had dus wat strakker mogen zijn, maar het blijft een zeer amusante film, met...een soundtrack van Jean-Michel Jarre, beetje een mix van zijn eerste twee albums. Soms wat onhandig gebruikt maar het past vaak goed bij de sfeer.

A Matter of Life and Death (Michael Powell & Emeric Pressburger, 1946, Eye Filmmuseum)
Benadert een sentimenteel, it's pretty silly, old boy verhaal met zoveel zelfvertrouwen, grandeur en stijl dat het langs 'kitsch' naar 'klassieker' scheurt als een getapte dorpsdokter op een motorfiets op een Engels landweggetje. Maar cricket kunnen zelfs Powell en Pressburger niet redden; dat is gewoon Engelse excentriciteit, I'm afraid, old chap.

Oh ja, ook overduidelijk dat naast Pressburger veel van de andere meest getalenteerde technische mensen van decorbouw van UFA op de vlucht voor de nazi's in Engeland terecht zijn gekomen.

Le Clan des Siciliens (Henri Verneuil, 1969, Lab111)
Startet (Alain Delon) moet brommen voor een juwelenroof waarbij hij twee agenten heeft doodgeschoten. Als je een pistool hebt, dan moet je het ook gebruiken. Ça va 'BOOM!' dans les oreilles Commissaris Le Goff (Lino Ventura) totaal over de zeik en hij is aan het stoppen met roken, dus hij had toch al geen goed humeur. Startet huurt via zijn zus de Siciliaans-Franse clan uit de titel, de Manaleses in om hem te bevrijden. Hij heeft meteen een voorstel: hij zat in de gevangenis met een ingenieur die de beveiliging deed voor een grote juwelenshow in Rome en heeft daar het hele beveiligingsschema losgepeuterd. Dus een heist-movie, al moet het plan wel helemaal worden omgegooid. Dat is op zich wel verrassend, maar deze film voelt helaas nog modern aan omdat hij te lang is omdat ze er te veel wendingen en zijplotjes in hebben gestopt. Maar dan wel met die glorieuze rauwheid en het design van de laten jaren 60/vroege jaren 70. Alles wat donkeroranje of chocoladebruin kan zijn, is donkeroranje of chocoladebruin, behalve de gloednieuwe modernistische flatgebouwen. Die zijn grijs. Finale zo te zien geschoten in de bouwput van nu vast een beruchte banlieu is. Delon is de grote ster die we nog kennen, maar eerlijk gezegd zijn het vooral de veteraan Ventura en Patrick Lefevre-lookalike Jean Ventura, die de Manalese patriarch speelt, die de film dragen.

Random dingen die me opvielen:
- Heel ingewikkeld heist-plan, zoals het hoort, maar een essentieel onderdeel is 'met een pistool in de zak van je colbertje het vliegtuig ingaan'.
- Italiaanse, Amerikaanse en Engelse karakters beginnen allemaal keurig in hun eigen taal, maar na drie zinnen spreken ze toch weer Frans.
- Als je in 1969 op een vliegveld internationaal wilde bellen, moest je naar een balie. Daar verwijzen ze je dan door naar de tafel met Het Telefoonboek van de Hele Wereld. Heb je het nummer opgezocht, dan geef je het af aan die balie, waar het voor je draaien als je na 10 minuten of zo aan de beurt bent.
- Delon wil op een gegeven moment vluchten naar Veracruz. Ik ben bijna zeker dat dat ook de plek is waar de gangsters in Sorcerer/Le Salaire de la Peur terecht kwamen. Eerbetoon of was het gewoon het Dubai van 1950-1970?

En een geweldig thema/soundtrack van Morricone, moet de film nog steeds eens zien. Zit nu even volop in de Sopranos.

"Patrick Lefevre-lookalike Jean Ventura"

Jean Gabin moet dat zijn. Inderdaad, Morricone soundtrack had ook even genoemd moeten worden. Ook een hoofdrolspeler.

Pooooooiiiiijnggg

Off Ramp
Op avontuur met twee juggalo’s, not sure, kreeg het gevoel dat de poging tot humanisering van die juggalo’s (sws niet nodig wmb) een maffe actiefilm in de weg zat.

Skincare
Geinige thriller, beetje last van losse eindjes, maar hoofdrolspeelster Banks draagt het geheel.

Sen Aydınlatırsın Geceyi (Thou Gild’st the Even)
Vrij bijzondere magisch realistische film. Beetje peinzende pacing, soms mild grappig maar ook heel zwaarmoedig. Helaas werd het Arabische stuk muziek wat vaak terugkwam niet ondertiteld. Het andere liedje kende ik, dus dat was beter te duiden. Geinig discussietje over Orhan Gencebay en Ferdi Tayfur als je weet wie dat zijn. Maar vond het ook wat stroef, maar intrigerend om nog ’ns eens her te bekijken.

Subservience
M3GAN voor volwassenen, nee, niet zó! Maar wel Megan Fox als robot-assistente en een redelijk chiseled hoofdrolspeler, what could possibly go wrong? Maar, het moet gezegd, de vragen die e.e.a oproept over AI zijn interessant en goed voor een vermakelijke horrorfilm. En aangezien onze clownregering denkt dat AI de problemen in de zorg wel op gaat lossen nog best angstaanjagend ook.

The Red Shoes (Michael Powell & Emeric Pressburger, 1948, Eye Filmmuseum)
CINEMA! CINEMA! CINEMAAAAAAAAAA!

Revenge (Coralie Fargeat, 2017, Lab111)
In afwachting van de officiële premiere van haar Cannes-hit met Demi Moore The Substance, krijgt Fargeats debuut Revenge een reprise. Ik dacht dat het een wraakthriller was op basis van een plot synopsis, maar het blijkt een horrorfilm, een reverse slasher met wat fantastische elementen. En zwarte humor, want zwarte humor is net zo essentieel Frans als dure wijn en stinkende kaas. Er is een moddervette horrorsynthsoundtrack (van de mij tot nu toe onbekende Rob), een zelfoperatie met peyote en een bierblikje, de meest uitgebreid ingezoomde 'glas-in-voet-scene' ooit, een lange shootout waar één van de deelnemers naakt is en bloed. Zo veel bloed. De film heeft vast ook gefungeerd als irrigatieproject voor de woestijn waarin hij zich afspeelt.

Toppertje dus. Stijlvol ook nog, op een Lynchiaans verontrustende wijze.

Ook knap dat Fargeat van dit naar succesvol Cannes-auteur is gegaan in één film. Dat kostte Peter Jackson en David Cronenberg toch meer tijd.

Is toch nog steeds best wel een revenge flick? Ze neemt overduidelijk wraak, haar – laten we zeggen – bovennatuurlijke kracht en de gore doen daar niks aan af. 🙂

The Sopranos s01-06
Eindelijk deze gedoodverfde klassieker ook eens bekeken. Inderdaad erg goed al vind ik die psychiatrie juist minder interessant dan veel andere aspecten. De dynamiek van die criminele organisatie, family values, de relatie tot de buitenwereld, hoe iedereen en z'n moeder betrokken raakt… het deed me denken aan Top Boy. Het racisme onder die Italianen is vreselijk, maar ik moest denken aan Benny The Butchers Black Soprano Family waaruit blijkt dat in die kringen de keuze food/monster bekend is. Net als providen voor de familie. De verbazing van Chris over hoe in de filmindustrie van alles gratis wordt uitgedeeld waar hij de vreselijkste dingen voor moet doen was veelzeggend…

Zeg me dat From Beyond ook iets After Hours-ig heeft ;-)

Chunking Express: Dennis Brown! We hebben in Breda wel The Third Man, maar Azie doen we nog niet onder de rivieren. Misschien in 2046.

Maar cricket kunnen zelfs Powell en Pressburger niet redden; dat is gewoon Engelse excentriciteit, I'm afraid, old chap.

Goh zat er cricket in? The Shout deed de cricket wel goed. In de inrichting...

Subservience klinkt als potentiele cultstatus.

Ik deed mee met deze:

Die Hamburger Krankheit
'Sag doch etwas!' Een distributeur had deze visionaire film in de coronatijd moeten oppoetsen en opnieuw uitbrengen. De film weet alles al – van de complotdenkers tot de feestjes van Boris Johnson – en dat in een stripverhaalavontuur, dat gaandeweg steeds serieuzere trekken krijgt. De pastorale synths van Jean Michel Jarre werken ook heerlijk paradoxaal, terwijl de Duitse samenleving instort. ('Die offenlichkeit ist alarmiert'). Een virus zaait verderf vanuit Hamburg. Alleen de idioten overleven. Een worstenverkoper, een dwerg die op Mr. E van Eels lijkt (en net zo vervelend doet), en een naïef meisje. Met het ogenschijnlijke hoofdpersonage (een dokter) wordt rücksichtslos afgerekend. Allemaal geven ze het maximale, in een soort Weens Aktionistische acteerstijl. Een man springt naakt het dak af. 'Das ganze kommt mir urgendwie unheimlich vor.'

Goh zat er cricket in?

De film is gefinancierd door het Britse Ministerie van Informatie om de Amerikaans-Britse verhoudingen na de oorlog te versterken. Op een gegeven moment zit er daarom een grote rechtszaak in, met als aanklager de eerste Amerikaan die door de Engelsen is neergeschoten in de Onafhankelijkheidsoorlog. Die laat dan als bewijs over hoe verdorven en totaal niet te redden Engeland is een stukje van een radioverslag van cricket horen. De Engelsen counteren met een stukje Amerikaanse popmuziek anno 1948: "sha bo do, sha ba dee". Dat is toch geen muziek meer te noemen?

The Gullspång Miracle (Maria Frederikson, 2023, De Balie)
Begint als een soort Spoorloos: twee vrome Noorse zussen willen in Zweden een appartement kopen en dan blijkt de verkoopster het evenbeeld van hun in 1988 door zelfmoord overleden zus Lita! Blijkt het een in de oorlog voor adoptie afgestane tweelingzus! Iedereen blij en gelukkig, maar langzaam beginnen er irritaties en twijfels over en weer te ontstaan. Olaug, de hervonden zus, vindt zichzelf te slim en modern voor de zussen Kari en May, die ook wel een beetje biblebeltboertjes van boven de poolcirkel vibes hebben. May reageert daarop als het cliché van de stugge christenfundamentalist, terwijl Kari juist de liefdevolle Jezusfreak is, die hoopt dat alles weer recht te bidden. Olaug gelooft ook niet dat het zelfmoord was, maar dat Lita is vermoord. Er zit ook een luchtje aan die zaak. Verwacht alleen geen antwoorden; dit is het documentaire-equivalent van Only The River Flows: hoe weer informatie boven komt, hoe verder de antwoorden weg raken.

The Third Man - 75th Anniversary Edition (Carol Reed, 1951, Lab111)
Het filmnoiridee van de detective die zich bemoeit met zaken waar hij zich niet mee moet bemoeien tot het eindpunt doorgevoerd. Holly Michaels blijkt een uitermate slechte beoordelaar van karakters en motivaties van anderen. Aan alles wat hij vertelt over Harry Lime, weet je al dat het foute man is. Geen wonder dat hij nooit verder is gekomen dan pulp-westerns. "I never knew there were snake charmers in Texas." En dat blauwtje op het einde ziet ook iedereen behalve hij aankomen. Eigenlijk verrassend relevant, nu ik er zo over nadenk: het gaat over het type dat zijn eigen research doet, voor het karretje van oplichters wordt gespannen en vrouwen lastig valt. En dat alles zonder internet, maar in glorieuze noir cinematografie van Wenen.