Filmforum

>Heb jij ook weleens een film NIET gezien???

Najib & Julia... en helaas ook flink wat Oosterse films uit jouw eerdere lijstjes omdat die niet te vinden zijn, zelfs niet bij de betere videotheken. :-(

Om een of andere reden verzamel ik films van Miike Takashi dus Visitor Q zit daar ook tussen. Een meer subtiele verbeelding van necrofilie is Kissed (Lynne Stopkewich, 1996) met Molly Parker. Het kan dus blijkbaar wel.

Ik was even bang dat je een necrofilie-toptien ging geven hahahaha.

Maar je krijgt Vido de illegaliteit niet in, begrijp ik...? Bestel jij online (tips?) of zit er een goede winkel in A'dam? Heb zelf een hele lijst oosters die ik niet te pakken krijg. The soup one morning, bijvoorbeeld.

Zonder creditcard lukt online bestellen niet bij de Amazon.coms van de wereld (gelukkig maar, want ik zou me helemaal arm kopen), dus ik ben overgeleverd aan Boudisque (met verreweg de beste filmselectie die ik in een Nederlandse winkel ben tegengekomen), aangevuld met Concerto (goed voor klassiekers en met deskundig personeel). Dan heb je het in Amsterdam wel zo’n beetje gehad. De filmwinkeltjes in de Staalstraat en op de Haarlemmerdijk zijn voor verzamelaars vooral leuk voor posters, film stills en andere parafernalia.

Die necrofilie-top tien moet ik je schuldig blijven, maar in die lijst mag Crazy Love van Dominique Deruddere niet ontbreken. Zoiets als Nekromantik laat ik voorlopig maar even links liggen. Ik heb al moeite met het aanschaffen van het deze maand door Criterion uitgebrachte Sweet Movie.

http://bp1.blogger.com/_mVC5ccuFuvA/RnqCphF_56I/AAAAAAAAAEI/_dBIGdzBlOY/s400/9852861.jpg

Ik heb ook films gezien. :)
The Neverending Story en MirrorMask, kitsch enzo, maar toch vermakelijk.

Bicycleran ván, en Stardust Stricken, een documentaire óver Mohsen Makhmalbaf. Bijzondere film van een bijzondere man.

Sweet land (Selim, 2005). Duitse komt tijdens W.O 1 naar V.S. om daar te trouwen met een Noor maar krijgt te maken met bureaucratie en de (on)hebbelijkheden van een kleine gemeenschap. Uitstekende KRO-film voor de zaterdagavond als je zin hebt je onderwijl scheel te eten aan pinda's en zoutjes. Geen idee hoe ik nou weer aan deze titel kwam.

Verder met het meesterwerkenproject...

Madame de... (Orphus, 1953). Charmante, redelijk vlot vertelde tragi-komedie over welgestelde vrouw die de oorbellen verkoopt om uit financiële nood te geraken. De oorbellen leggen ongeveer dezelfde weg af als de buitenechtelijke escapades van het echtpaar. Doet wat denken aan La règle du Jeu in de openheid van de promiscuiteiten, maar is nergens zwart. Vooral charmant dus. Typisch zo'n film in het rijtje His girl Friday, Bringing up baby etc: Je valt je er geen buil aan maar kom op, niet teveel schreeuwerige eerbied voor dit soort oudjes.

La grande Illusion (Renoir, 1937). Dit is interessanter, want deze nummer 26 uit de top honderd allertijden, is weer eens zo'n meesterwerk waar ik werkelijk geen ene zak mee kan. Eerste wereldoorlog, Franse officieren in krijgsgevangenschap van Duitsers. Dat het oorlog is merk je nauwelijks. Iedereen zorgt overdreven goed voor elkaar, iedereen is beleefd, rangen en standen en rassen doen er niet toe (er zit zelfs een excuusneger in!), bijna alles loopt veel te goed af, zodat de onzinnigheid van oorlog tussen mensen in twee uur lang durende voortkabbelde plezanteriën op fluwelen wijze door je strot wordt geduwd. Op zich best een intelligente grap, maar ik vond het alleen allemaal niet boeiend en uiteindelijk vooral langdradig. Dus zeg het maar, what did I miss....

ik zag een andere oorlogsfilms.. Letters From Iwo Jima. Vrij saai. Maar het rare met oorlogsfilms is dat als ik er een paar weken/maanden later aan terugdenk ze altijd wel redelijk leken. (Platoon bijvoorbeeld) Ik snap echt niet hoe dat komt. Oorlogsfilms, altijd vol helden en moed.. Misschien lastig om echt negatief over te denken.
Maar goed Iwo Jima.. tsja. Voorlopig leek er weinig memorabels in te zitten. De kleuren zijn (realistisch?) heel erg grauw.. Stof en zand, maar toch het ware lijden bleef achterwege. De flashbacks waren vreemd genoeg wel best aardig. De generaal op bezoek in Amerika, dat soort dingen..

lang lang geleden.. misschien wel 10 jaar terug.. zag ik op school al eens Amadeus. Ik herinnerde me vooral de ongelofelijke decollete-mode. Dit keer kon ik ook nog van andere dingen genieten, die gekke keizer bijvoorbeeld, net een typetje uit Jiskefet. Ook de stukjes dat Mozart componeert en je de muziek in zijn hoofd hoort, is heel aardig gedaan. (Inderdaad goed geschikt voor een muziekles op school)
Een goede film emotioneert, of is spannend, maar deze film is goed omdat ie gewoon boeit. :)

paar terzijdes.
1. Ik hoorde laatst een goed Mozart-stuk! (De muziek in de film was aardig, maar niet briljant) Hans van Manen had het uitgekozen in De Klassieken van de AVRO. (weet helaas niet meer hoe het heette, het stuk)

2.Een film over de "rockster" Amadeus met al die pruiken.. Logisch. Maar zijn er films over de 2 andere "grote" componisten. Bach? Lijkt me lastig.. Beethoven? Op zich al wat boeiender.. Langzaam doof worden. Niet eenvoudig misschien, maar zou een filmmaker iets mee moeten kunnen.

Nog andere composer-biopics?

Death in Venice is geïnspireerd op Mahler. Heeft Gary Oldman geen Beethoven gedaan?

Daft Punk natuurlijk. En nu we het daar over hebben. :)
Gisteren <i>Electroma</i> gezien. Pfff...een ouderwetse anti-film. Geen woord gesproken, heeeeele lange scene's, minimaal plot...heel 70s allemaal (ook kwa beelden.) Kortom het was best afzien. Maarrrrr, hij is ook vrij mooi gefilmd en in mijn herinnering blijven er toch veel beelden hangen: de heuvels die al dan niet veranderen in een vrouw waar de camera tergend langzaam in de schaduw/het kruis zoomt en vooral het magistrale einde waar erg mooi een soort existentiële crisis van de robot wordt verbeeld.

oh ja en eindelijk <i>Noiseman Sound Insect</i> van Morimoto gezien met ondertiteling. Briljante anime blijft dat toch. Geef die man toch nou eindelijk eens een behoorlijke DVD met zijn beste werk!

oh ja Death in Venice. op de lijst.

The genius behind the music. The madness behind the man. The untold love story of Ludwig von Beethoven.

Immortal Beloved.. 1994, inderdaad Oldman is Beethoven. :) En Krabbe doet ook mee.

Gabbeh, mooi, kleurig en poëtisch.

The New World eindelijk gezien. Ik vond het weer subliem, bijna net zo goed als The Thin Red Line. Lekker lang zodat je in een soort trance komt (zeker met die fantastische soundtrack), als de film afgelopen is heeft Malick toch weer je manier van zien veranderd.

Heb het vermoeden dat de film weer eens langer was want het einde voelde een beetje afgeraffeld. Eindelijk ook een film waar Farrell niet irritant in is (ook al hij maakt hij nu wel erg grote kans om Droopy te spelen als ze die eens gaan remaken :) Briljante casting van Pocahontas trouwens.

Wat betreft componistenfilms… Nou, Ludo, zet je slaapzak alvast maar voor de deur van de dichtstbijzijnde bioscoop want 28 juni gaat Copying Beethoven van Agnieszka Holland in première met Ed Harris in de titelrol.

Een van de vroege Beethovens is te zien in Un Grand Amour De Beethoven (1936) van Abel Gance, vooral interessant vanwege het moment waarop de componist merkt dat zijn gehoor naar de klote gaat, een scène die door menige filmmaker is geïmiteerd met Cop Land van James Mangold als een van de bekendste voorbeelden.

Death In Venice = een pracht. De ‘echte’ Mahler is te zien in Mahler uit 1974 van Ken Russell, maar aangezien ik geen kenner ben van Russell kan ik niet zeggen of die film de moeite waard is.

Nog een Makhmalbaf: Moment of innocence. Meer als Salam Cinema, ben er nog niet helemaal uit of ik het snáp (Bycycleran en Gabbeh vind ik makkelijker), maar vermakelijk en aandoenlijk is het.

A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies (Scorsese/Wilson, 1995). Zeer genietbare, bijna vier uur durende documentaire waarin Scorsese ons bij de hand neemt op een tocht door Amerikaanse cinema totaan de 70s. Het leuke van de serie is dat Scorsese niet teveel aandacht besteedt aan de films die zich laten raden, maar destemeer aan films die hem bijgebleven zijn, hem inspireerden en die het grote publiek is vergeten. Zo moeten we niet vergeten wat voor mooist Anthony Mann (wie?) heeft gemaakt bijvoorbeeld. Daar zit je dan met je meesterwerkenproject...

Election (Payne 1999). Verkiezingen voor de nieuwe student council president wordt een strijd tussen Reese witherspoon en Chris Klein, terwijl geschiedenisleraar Matthew Broderick zijn professionele en persoonlijke leven naar zijn gootje ziet gaan. Omdat de film overduidelijk parallellen trekt met de landelijke politiek is hier enorm diepzinnig over gedaan. Aardige komedie, punt.

Knocked up (Apatow, 2007). Carrièrevrouw heeft one night stand met een loser, raakt zwanger en besluit, door een mix van hopeloosheid en goodwill, de loser te leren kennen. Het begint een beetje niveau Porky's maar gaandeweg komen de goede grappen en aardige observaties om de hoek, waardoor het drama een beetje richting Sideways en Little Miss sunshine gaat. Zo goed wordt het niet en zo laaiend als de Amerikaanse pers is kan ik niet worden (Village Voice: "one of the year's best, easily"), omdat het verhaal te ongeloofwaardig blijft voor emotional bonding. Daardoor kom ik niet verder dan grinniken en hier een daar een gulle lach, maar weet de film niet die gevoelige snaar te raken die Sideways tot zo'n plezier maakte.

Still Life (Jia Zhang Ke, 2006). Man keert terug naar stad om zijn vrouw en dochter na 16 jaar op te zoeken en ontdekt dat de 2000 jaar oude stad compleet onder water staat als gevolg van de Drieklovendam. In hetzelfde gebied zoekt een vrouw naar haar man die er twee jaar eerder vandoor is gegaan. Deze zoektochten worden kleine, persoonlijke verhaallijntjes in een groots decor van moderniserend China. De continu in grijze mist gehulde bergen vormen haast één geheel met de duizenden betonnen gebouwen die door meer mens dan machine langzaam worden afgebroken voordat het water de boel laat onderlopen. In het ijzersterke Platform liet Jia al zien begaan te zijn met de effecten van modernisering op de nieuwe generatie en liet hij een groep dolende mensen zien, die noeite hebben richting aan hun leven te geven. In Still Life gaat hij een stap verder, omdat moderniserend China een eufemisme is geworden voor afbrekend China, en de menselijke maat onder het beton dreigt te worden bedolven. One of the year's best, easily.

Knocked Up in de bios gezien Olaf?

ik zag 2 OMC favorieten vermoed ik.

eerst Harakiri.. die Japanners zijn wel gek op raamvertellingen. Technisch gezien is de raamvertelling hier simpeler, maar het verhaal is boeiender (dan in eh Rashomon, bedoel ik)
Een samurai komt naar een of ander fort/kasteeltje (dojo? nou ja samurai-verzamelplek) en verzoekt daar om eervol seppuku/harakiri te mogen plegen. De bediende verteld 'm een (best gruwelijk) verhaal van een samurai die een tijd terug dat ook vroeg. En dan komt de aap uit de mouw.. De 2 kennen elkaar. Het is tijd voor WRAAK.
Had een geweldige film kunnen wezen als alles niet in tergend mentaal slow motion ging.. al dat geklets, alles gaat l..a...n...g...zaam. De film had minstens met een half uur moeten worden ingekort.

Dat was bij Stalker (ultieme OMC film denk ik) niet nodig. Een soort vervreemde sci-fi. Constant onheilspellend, maar geen uitbarstingen van horror of aliens of wat dan ook. Psychische sci-fi.
Een stalker is een knakker die mensen mee kan nemen in de zwaar beveiligde zone. Hij voelt daar de kosmos perfect aan en leidt de bezoekers door een al dan niet bestaand mentaal mijnenveld om uit de komen bij een kamer waar alle wensen uitkomen. (of niet?)
Curieus is dat alles aan deze film Tsjernobyl ademt. Zo'n verlaten zone.. En dat was dus pas jaren later.

De film heeft wel aan het slot weer wat teveel eindes. Nu is het einde alsnog een beetje Exorcist.

(oh ik lees nu dat Stalker geinspireerd was op een andere nucleaire ramp in de jaren '50)

ultieme OMC film denk ik)

LOL. Hoe waar. Ik slaap in een Stalker pyjama. Vind het op het laatst trouwens een beetje lafjes dat ze ruzie krijgen en niet die kamer in durven. Maar goed, de reis op die trein en de droom van Stalker zijn zo briljant gefilmd. Dat maakt alles goed.

die ruzie is niks, maar de ineenstorting van de "believer" Stalker is wel mooi. die film had echt moeten eindigen toen hij weer in zijn zwart-wit bed lag.

De telefoon is ook geniaal.

Het contrast tussen de twee films waarmee ik deze filmweek inluid kan niet groter: het stierlijk vervelende Pirates Of The Caribbean: At World’s End uit Disneyland en het zeer mooi ingetogen Still Life uit China (hierboven ook al door Olaf gesignaleerd en terecht geprezen). Voor meer details kun je
hier terecht.

O ja, en er is weer een 'nieuwe' lijst met 100 beste films ooit. 1 keer raden welke film op 1 staat - en terecht natuurlijk. :-)

Het zijn overigens enkel de beste Amerikaanse films, zie ik nu.

1 CITIZEN KANE
2 THE GODFATHER
3 CASABLANCA
4 RAGING BULL
5 SINGIN' IN THE RAIN
6 GONE WITH THE WIND
7 LAWRENCE OF ARABIA
8 SCHINDLER'S LIST
9 VERTIGO
10 THE WIZARD OF OZ

in elk geval de eerste 10 gezien, de rest kan ik niet zien wegens benodigd inloggen ofzo..
Gone With The Wind zo hoog.. tsja.. Een langdradige boekverfilming van een te dik boek.. En goede acteerprestaties? Ik heb Clark Gable ook wel 'ns interessanter zien spelen. (En Leigh misschien ook wel, even kwijt)

En Lawrence of Arabia Amerikaans? Zeker via een dubieuze geld-constructie, die film voelt toch wel heel erg Brits aan.

oh zowel op de site gezien als als film gezien ;)

ik dompelde mij weer onder in de wereld van Kurosawa met The Hidden Fortress. Een ouderwetsche avonturen-film met schelmenstreken, grappen en grollen, gezang, gedans en vechten met speren. Allemaal heel gezellig. George Lucas liet zich door deze film inspireren voor Starwars, daar liet hij ook het verhaal door 2 minor characters vertellen. (lees ik maar hoor) In zijn geval die 2 robots, hier zijn het 2 oerdomme en door goud-geobsedeerde boeren. Zij komen een samurai tegen en een prinses, die hoognodig de grens moet overstekken. (Nadat haar familie is uitgemoord)
Die prinses heeft trouwens de lelijkste stem OOIT in een film gehoord. Japanse vrouwen misschien wel in 't algemeen.. Maar dit is 't toppunt. Ze krast en krijst.

(maar goed best een geinige film dus, al zou ik nooit een echte fan van Kurosawa worden)

Daarna Shaun of the Dead. Een interessant experiment om per ongeluk eerst Hot Fuzz te kijken. Er zitten in Hot Fuzz meta-grapjes die eigenlijk pas echt leuk worden nadat je Shaun of the Dead ziet. (Tuinhekjes!)
Hoewel Shaun of the Dead gelukkig WEL kort is (100 minuten) zou ik toch voor Hot Fuzz kiezen. Dat komt simpelweg omdat ik niks met zombiefilms heb en waarschijnlijk ook alle geintjes die naar andere zombie-films verwezen miste.

Overigens had ik wel zoiets van hmm nee WEER die 2 gasten die vorige keer de hoofdrol hadden.. En ook WEER Bill Nighy. Iets wat over 5 films weer wel leuk kan worden. Gewoon die knakkers in elk mogelijk genre gooien.

@ Ludo:
>>Knocked Up in de bios gezien Olaf?

Nee, dat kan ik niet zeggen...

@ Vido:
Goed gezien van die goocheltruc aan het begin van Still Life! Met die ufo's kon ik in de film weinig, en de uitleg van de regisseur verklaart waarom....:-) He, probeer trouwens Surviving desire van Hartley eens, mocht je die niet kennen. Korte film, ook met een alleraardigst dansje.

"Nee, dat kan ik niet zeggen..."

hmm ik vond alleen een afgebladderde sepia-kleurige Test Screener (voor de videotheken ofzo) dus ik dacht lamaaaarrrr.

Ik vond een heel redelijke TS (kijk die dingen eigenlijk nooit) en dit is niet echt een film die je nu per se in de bioscoop moet gaan zien, dus ik dacht vooruit.
O.

hehe, op zich begrijpelijk. :)

maar ik wacht wel op de dvd rip, als ie dan nog in de imdb lijst staat tenminste, want anders geloof ik 't wel.

oh wat was ook alweer die link naar die klassieker-lijst van jou Olaf? :)

http://www.theyshootpictures.com/gf1000_top100films.htm

bedankt :)

nog maar een Tarkovsky, nu natuurlijk Solyaris, waarschijnlijk wat te snel na Stalker, want nu zat ik me wel 'n beetje te vervelen. Kwam ook omdat deze film toch een beetje een soort 2001 Space Odyssee is.. Abstracte sci-fi.. En in een film van 160 minuten in de ALLERLAATSTE minuut nog de kijker in verwarring achterlaten.. Da's gemeen! Wel een prachtig stukkie muziek van Bach steeds, die man klinkt (verrassend genoeg) in een sci-fi context niet eens verouderd.

Daarna A Man For All Seasons, was recent in de IMDB lijst verschenen.. Ik had 'm verder niet onderzocht dus rekende op een leuke zwart-wit honkbalfilm.. Ofzo.. De film begint met een verwijzing naar/geintje over die bekende Russische revolutie-film ehmm, met die standbeelden..: ooooh een soort Blackadder-komedie!
Half uur later.. Hmm.. geen komedie?!
Neen, dit is een film voor brave Christenen, waarin de fundamentalist Thomas More gespeeld door een soort Thom de Graaff, wordt gevolgd in zijn koppige strijd tegen de koning van Engeland, die wil scheiden, maar dat mag niet van de Paus.. Dus conflictje. En More wordt natuurlijk een martelaar.

nu natuurlijk Solyaris

ja, je moet wel even een adempauze nemen met Tarkovsky. :) Maar dan op naar
Andrey Rublyov, duurt ongeveer 5 dagen die film maar er zitten ook paar van zijn mooiste scènes in, vind ik (oh, oh dat verhaal van die klokkenmaker, zooo mooi.)

"duurt ongeveer 5 dagen die film "

lol :D

wel iets voor de filosofie-les dat Solyaris.. Wat een hersenkrakertje.. Denkende (gedachtenlezende) eilanden ofzo.. Wtf, zwaar metaforisch :)

'Solyaris - hersenkrakertje'? Dan heb je De Spiegel uit 1975 zeker nog niet gezien. :-)

De Spiegel, tsja. Vond ik eigenlijk tegenvallen (en is toch niet zo'n hersenkraker? Gewoon een rits jeugdherinneringen?) Wel weer een paar memorabele beelden.

de films van Kurosawa blijven een beetje stuivertje wisselen onderin de lijst van IMDB.. Nu keek ik Ikiru, misschien wel een van zijn beste, alleen verknald door wat verbazingwekkende fouten.
Een man van middelbare leeftijd heeft een saaie baan als ambtenaar, hij krijgt last van zijn maag, gaat naar het ziekenhuis. De dokter verteld 'm dat het wel meevalt, maar net heeft een patient 'm verteld dat als de dokter die bepaalde formulering gebruikt, hij er absoluut aangaat (maagkanker) Dus hij stort zich in het nachtleven, ergens zelfs a la Tom Waits zingend en als dat niet genoeg afleiding blijkt te bieden houdt hij zich maar bezig met een "jong ding" van het werk. (Een bolle Mei Li Vos) Ook dat wordt niks en hij realiseert zich eindelijk dat hij (als kantoorslaaf) toch het meest van zijn werk houdt.. En dus gaat hij terug oom eindelijk nog iets goeds te doen.
The End! Zou ik zeggen.. Vooral ook omdat je dan als kijker nooit weet of hij werkelijk echt ziek was.
Maar nee de film maakt een sprongetje in de tijd.. De man blijkt dood en de laatste 50(!!!!!) minuten van de film worden gebruikt als een soort van nabeschouwing van de gasten op zijn dodenwake. Ongelofelijk.. Saai.. Citizen Kane zeggen ze dan op imdb.. Pff.. Het enige nut van dat hele lange outro is nog dat je 'm nog een keer het liedje ziet zingen, nu vlak voor zijn dood. Erg aangrijpend en weer een mooi einde, maar ook dan weet Kurosawa nog geen afscheid van zijn (2.5 uur durende) film te nemen. Jammer, jammer.

Babel was dan nog vrij kort eigenlijk. Ik dacht die film duurt 3 uur, maar het is niet meer dan een dikke 2 uur. Tsja.. Ik wordt narrig van films van het jaar.. En ik zou zeggen Amores Perros was een stuk beter. De verhalen daarin grepen me meer en belangrijker ze waren ook op aangenamere manier verbonden (dat auto-ongeluk) dit keer is het werkelijk allemaal puur toeval.. Sterker nog het hele Japanse gedeelte hangt maar een beetje bij. (Nog afgezien van het afgrijselijke cliche van Japanse schoolmeisjes zonder slipjes)

Tuurlijk gaan op zich allemaal over communicatie-problemen en hoe mensen elkaar niet eens de kansen geven elkaar te begrijpen.. Maar toch.. Enkel het Mexicaanse stuk en het allerlaatste outzoom-shot waren wat mij betreft de moeite waard.

(Nu nog 'n keer 21 grams zien)

Om te beweren dat grootmeester Kursosawa in Ikiru fouten maakt (verbazingwekkende fouten nog wel, me dunkt ;-)), is een tikkeltje boud gesteld. Als kijker weet je wel degelijk dat hoofdpersonage Kanji ‘The Mummy’ Watanabe dodelijk ziek is, want de film introduceert hem al in het openingsbeeld middels zijn röntgenfoto waarop het lot van de man bezegeld staat. De break halverwege de film is een originele onverwachte stap om (à la Rashomon) aan de hand van getuigenverslagen terug te kijken op het leven van Watanabe en te zien hoe de belangrijke keuzen die hij heeft gemaakt door hen worden geïnterpreteerd. We hebben hun perspectief nodig voor het duidelijk maken van de achterliggende gedachte van de film. De regisseur kan onmogelijk zijn film stoppen als de oude man zijn laatste liedje heeft gezongen, want dan valt de boodschap van Ikiru in het niet: de mens is over het algemeen onveranderlijk. Zelfs als de mens zeer bewust een voorbeeld ziet hoe een leven zinvol inhoud te geven, vervalt hij/zij in oude, verstokte gewoonten. Dat is minder emotioneel dan het hartverscheurende liedje, maar des te schrijnender.

Dat je er verder weinig mee aankon is natuurlijk je goed recht en zal ik zeker niet betwisten ;-)

Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Ik denk ook dat Watanabes goede daad filmisch niet interessant in beeld valt te brengen (tocht langs loketten) en dat het dus een uitstekende vondst is om die tocht gewicht te geven door erover te laten verhalen.

Wel eens met de kritiek op Babel (al blijf ik erbij dat ik me prima vermaakt heb). Maar: het aloude cliche van schoolmeisjes zonder slipjes? Volgens mij is Babel de eerste film waarin ik dat zie gebeuren. Wat ben ik toch een groentje he...:-) Overigens ontkom je natuurlijk in Japanse cinema niet aan het fenomeen schoolmeisjes-erotiek-geweld-vernedering. Waarom dat nu zo intrinsiek is verbonden aan de Japanse cultuur, daar wil ik weleens een goede verhandeling over lezen.

Door omstandigheden (alle plezierig) niet veel gezien, maar er zaten geen zeperds tussen dit keer.

You can count on me (Lonergan, 2000). Broer bezoekt zus. Beide hebben een ander leven geleid na het overlijden van hun ouders in een auto-ongeluk. Zij kind en gescheiden, hij drugs en gedoe. Zij zoekt relatie, hij stabiliteit, die hij lijkt te vinden door zich over haar zoon te ontfermen. Er zijn van die films die een film maken makkelijk doen lijken. Er gebeuren geen opvallende dingen in deze potentiele EO-prent, maar het gaat allemaal goed. Lonergan wil geen grote claims maken en nog minder hysterie en legt dit kleine drama zijn ingetogen wil op. De acteurs maken het af. Laura Linney maakt indruk, maar het is Mark Ruffalo die hier wegloopt. Een acteur die voor mij voor Zodiac wat onder de radar heeft geopereerd, maar dit is een performance die echt gezien mag worden.

Venus (Michell, 2006), Weer zo´n `tsja`-gegeven: Oude man wordt bevangen door nicht van zijn beste vriend, die als verpleegster haar oom verzorgt. Een band ontstaat, waarbij hij zijn jeugd hervindt en zij haar zelfvertrouwen wint. En het pakt goed uit. Toegegeven, er zijn wat wrange, goedkope momenten, maar overall redt Michell zich prima. Wat helpt is dat de randjes niet worden vermeden. Peter o’Toole is een beetje een flamboyante oude viezerik, en Jodi Whittaker een beetje een jeugdige profiteur van de bejaarde man, waardoor Michell hun relatie redelijk overtuigend tot een goed eind weet te brengen. Belangrijk, de film bevat een paar uitstekende one-liners en een gros dialogen uit het boekje. Het eerste kwartier is een perfecte binnenkomer.

Uzak (Ceylan, 2002). Uzak betekent afstand en no kiddin’, dat wordt duidelijk. Man komt naar Istanbul en trekt in bij vriend. Hij probeert werk te vinden in tijden van economische malaise en tijdens dit proces stelt de gastheer zich niet echt gastvrij op. Hun verschil in leeftijd, intelligentie en achtergrond zorgt voor frictie. Ondertussen is de gastheer (fotograaf van voornamelijk tegels en eieren) de touch met realiteit ook wel een beetje kwijt en ziet hij een geliefde ex richting Canada gaan. Misschien dat het relatief eenvoudig is om goede, weloverwogen cinema te maken in een land waar de moderniteit niet al eeuwen oud is (hier: Turkije), maar Uzak weet op een ogenschijnlijk eenvoudige manier een ingrijpend verhaal te vertellen (en niet verstoken van humor, al is die gitzwart), waarbij de focus zich subtiel verplaatst van bezoeker naar gastheer. En altijd verschijnt er weer even een moskee in beeld. Ze spelen geen rol, maar ze zijn er wel.

Het anime drieluik Memories, uit 1995 alweer, eindelijk gezien. Mwaah, mwaah, het ambacht straalt er van af maar de drie regisseurs hebben toch allemaal (veel) beter werk afgeleverd dan dit. Eigenlijk een studie naar science fiction narratief en daardoor voor wie in vergevorderd stadium zit een beetje saai (Morimoto gaat bijv. wel erg op de Solaris toer.) Stink Bomb vond ik het beste verhaal met een leuke draai aan het ontsnapte-virus genre.

De beste grap in Uzak: het moment waarop de gastheer zijn bezoeker uit de woonkamer probeert te krijgen door ’s avonds een video van Stalker op te zetten in de hoop dat de bezoeker uit pure verveling wel zal vertrekken. Als het bezoek eindelijk naar de logeerkamer gaat, kan de gastheer ongestoord Stalker verruilen voor een wat minder literair verantwoorde pornovideo. Tarkovski en humor – het kan dus blijkbaar toch.

De overige films van Ceylan zijn ook de moeite waard, maar verder kan ik me lastig herinneren of ik nog meer Turkse films ken. Volgens mij is naast het werk van Ceylan het bijzondere Yol (1982) de enige andere Turkse film die ik ooit gezien heb.

Underground van 't weekend weer eens gezien. Vooral het eerste uur is een geweldige adrenaline rush. Over the top Balkan drama die van het scherm af spat. Briljant voortgeduwd door Bregovic' soundtrack. Schiet altijd weer in de lach als het orkest door Marko aangespoord wordt om harder te spelen vooraleer hij zich in een knokpartij stort. Mooie wrange momenten ook. Ludo deze oorlogsfilm al gezien?

Er gebeuren zoveel dingen in de eerste helft van Underground dat sommige details je bijna ontgaan, zoals vlak na het bombardement op de dierentuin. Terwijl de wilde dieren losgebroken door de stad banjeren, maakt Blacky (Lazar Ristovski) zich klaar voor de strijd door o.a. een toevallig langslopende zwarte kat te gebruiken om zijn laarzen mee te poetsen. Black Cat, White Cat was me na Underground iets teveel van het goede (wat ook gelegen kan hebben aan de abominabele staat waarin de filmkopie in Amsterdam destijds werd geprojecteerd). Life Is A Miracle oogde vervolgens weer heel fris.

Enkele films die ik deze week zag: Reprise van Joachim Trier (met o.a. muziek van Joy Division en The White Birch), Copying Beethoven en …ahum… Transformers. Zie hier. Van de drie is Reprise de aanrader.

Ja, Reprise, was ik benieuwd naar! Zag zelf Pather Panchali. Zal vanavond verslag doen.

Pather Panchali (Ray, 1955). Verder met het meesterwerkenproject, de nummer 42 om precies te zijn. Bij deze duurde het even voordat ik erin zat. De film vertelt het verhaal van een Bengalese familie die zich in feite in de Middeleeuwen bevindt. Pa is schrijver maar moet lang van huis om toch wat binnen te schrapen, moeder moet het kroost opvoeden en is erg beschermend, dochter heeft veel last van hun ongemak in het opgroeien en omgaan met leeftijdgenoten, en het jongste zoontje is de onschuld zelve. En dan schuifelt er nog een tante door beeld, een levend lijk dat af en toe een uitbrander krijgt van moeder. De eerste helft duurt een beetje, maar is – zoals dat heet – ‘scene setting’. In het tweede deel begint alles te leven. Ray probeert niet te verhullen hoe zwaar het leven voor deze mensen is, maar kan het bepaald niet nalaten de ellende van tegenwicht te voorzien. Hoe dan ook, het leven is een geschenk, dat is de strekking. De liefdevolle, dartele scenes die dit moeten illustreren doen dan weer spiritueel dan weer sprookjes-achtig aan ( maar nergens religieus of wereldwinkel-approved). Het is deze tweestrijd die de film uiteindelijk een nauwelijks te missen kracht geeft. Hier en daar doet de film qua thematiek denken aan Ugetsu monogatari, maar Pather Panchali is niet alleen ongepolijster en documentairder (en daarom cooler om goed te vinden), het is vooral ook een film die unieker aanvoelt, en meer raakt.

Leave her to heaven (Stahl 1946). Een Hollywood-film uit een gouden tijd, en eentje die niet teleurstelt. Gene Tierney speelt een vrouw die een schrijver (Cornel Wilde) aan de haak slaat en er alles aan doet om alleen met hem te zijn. Dan helpt de aanwezigheid van zijn kreupele broer niet echt, om maar iets te noemen. De mierzoete Technicolor-kleuren contrasteren mooi met het steeds donkerder wordende plot, een beetje zoals in Rear Window, en er zitten een paar voorbeeldige klassieke scenes in. De film rolt op het eind een beetje snel richting einde. Geen Hitchcock-kwaliteit, wel genoten.

Azuloscurocasinegro (Daniel Sánchez Arévalo 2006) hier al 'ns besproken? Zevende week in Lantaren/Venster, dus een filmhuishit. Donkerblauw, bijna zwart is de vertaling en "bluesy" is van toepassing op dit geestige melodrama. Portret van een stel losers, dat droomt van betere tijden, maar mekaar de vernieling in jaagt. Gewoon, omdat ze tot elkaar veroordeeld zijn.
Een conciërge die ondanks een MBA (gehaald bij LOI, omdat hij voor zijn demente vader moet zorgen) nergens als pakman aan de bak komt. Zijn jeugdliefde. Zijn broer de bajesklant. Diens vrouwenvleugelvriendin. Zijn mattie die teert op de zakken van z'n ouders. Diens aquariumvissen verkopende vader...
De cameravoering, gevatte dialogen, acute plotwendingen en de melancholiek deden me wat denken aan "Do the right thing". Reden misschien waarom dit Spaanse debutantenbal her en der prijzen wegsleepte.
Wel aardig.

Azuloscurocasinegro staat bij deze genoteerd, al draait hij in A'dam niet in een prettige bioscoop. Lukte het bij de aanschaf van het kaartje nog een beetje om de titel zonder kleerscheuren uit te spreken?

Hij staat bij mij op het programma, kwestie van de ondertitels nog...

bij die laatste is de discrepantie tussen metascore 36/100 en 7.6/10 op IMDd daarmee begrijpelijk. (Letterboxd houdt het op 3.3/5)

Orlando
'Is this a worthy topic?' Ik vreesde er al voor. Beter dan het boek. Blijkbaar snap ik Woolf pas in een prentenboekversie. Tilda Swinton wordt dan ook oogverblindend in beeld gebracht – net als de vele, weelderige achtergronden waartegen zij schittert. Nog sterker op dreef dan de cinematograaf zijn de componisten van de synthy soundtrack. De onbekende David Motion en... regisseur Sally Potter zelf. Orlando begint als the Favourite van de Queen, maar heeft meer met Nikita, alleen gelaten tussen titanische ijsschotsen. De beroemde sex change is precies zo magisch als verwacht. 'Samen person. No difference at all.' Met iedere tijdssprong wordt deze Every(wo)man als film en als mens leuker. Alleen die grap met de Bronski Beat had achterwege mogen blijven. 'What's that? The future.'

Graphic Means: A History of Graphic Design Production
Documentaire over grafisch ontwerp en dan vooral de techniek. Voor mij leuk want toen ik op de grafische school kwam heb ik nog een kontje meegekregen van de oude manier die, in veel (maar niet alle) opzichten gelukkig, is vervangen door computers en desktop publishing. Inclusief een interessante misogyne angle (het zal ook eens niet).

Challengers
Hypergestileerde, voor de electronic dance music in de soundtrack geeft de film een apart sfeertje, maar hoewel het natuurlijk niet over tennis gaat is dat voor iemand zo anti-sport als ikzelf wel achterstand.

Power
Nog ff de diep racistische oorsprong van de iba op een rijtje. Vorige week bij mij in de straat werd er nog een jonge jongen met een bepaald uiterlijk tegen de grond gewerkt in mijn doodsaaie wijk, 6 cops (auto, motor…) erbij en na anderhalf uur werd hij heengezonden. Ik denk daar dan toch weer het mijne van.

Faceless After Dark
Ik zie eerdere films van deze regisseur behoorlijk afgekraakt worden maar ik vond deze toch wel erg goed. Het budget is beperkt en dat merk je hier en daar maar er staat genoeg coole shit tegenover.

Il Buco
'Wohoo! Wohoo!' Soms is het goed het belang van woorden te relativeren. Het leven kan gemakkelijk zonder. In Il Buco vertellen de wolken en de koeienbellen ons meer dan genoeg over een oude man en zijn gewoonten. Het onontgonnen Italiaanse platteland van de zestiger jaren wordt opgeschrikt door een groep mannen in witte kostuumpakken. Zij komen 'il buco' onderzoeken. Het gat in de leegte. Een van de diepste grotten van de wereld. Hun plek van onderzoek lijkt op die van Age of Empires na het opstartscherm. We zien mannen omringd door groen, dingetjes doen. De film blijft bewust op afstand. Het is meer een sociologisch onderzoek dan een verhaal. In de grot gedempte stemmen en brandende kranten. Buiten de grot rotstekeningen. De onuitputtelijke nieuwsgierigheid van de mens. De oude man eindigt, als de moderne tijd begint. 'Té té té!'

Less Than Zero
'Old trouble or new trouble?' Het gaat niet goed met de jeugd lees ik op de NOS vanochtend. Gisteren zat ik in een treincoupé met drie jongens en één meisje en het ging alleen maar over drugs en schulden (van 10 euro!) bij een dealer (die hen kapot zou gaan maken!). Met andere woorden: Less Than Zero is (eindelijk?) hier! De filmversie loopt op een strakke soundtrack van Thomas Newman en 'adviseur' Rick Rubin en goed spel van met name James Spader (als de dealer) en Robert Downey Jr (als de verslaafde mooiboy Julian). Downey ziet er écht slecht uit. Hij speelde min of meer zichzelf. De Hollywoodisering vervlakt het boek tot een 'avontuur' en een antidrugsfilm, terwijl BEE natuurlijk juist lethargisch was over het heden en de toekomst. Gelijk had hij. Tijd voor een neon chillwave remake? 'Time, time, time, see what's become of me.'

Filmoverzicht mei
⭐⭐⭐⭐⭐
Paths of Glory (Stanley Kubrick, 1957)
"Colonel Dax, your men died very well." Mijn nieuwe favoriete Kubrick

Terrestrial Verses (Ali Asgari & Alireza Khatami, 2023)
Kafka in de Islamitische Republiek Iran. Negen absurdistische conversaties met de letterlijk gezichtsloze macht, waarbij wat niet gezegd nog belangrijker is dan het eigenlijke gesprek. De uitkomst is niet altijd hetzelfde, de frustratie wel. Die frustratie wordt in een kort statement aan het einde de vrije loop gelaten.

⭐⭐⭐⭐½
Furiosa: A Mad Max Saga (George Miller, 2024)
Een saga dus; Miller geeft alle ruimte aan zijn innerlijke Sergio Leone en creëert een Once Upon a Time in the West voor de 21e eeuw. Ook meer comic book dan alle comic bookverfilmingen sinds Sin City.

⭐⭐⭐⭐
The Wild One (László Benedek, 1953)
Kathie Bleeker had in 1953 al nul tolerantie voor toxische masculiniteit, zelfs als die afkomstig is van Marlon Brando in zijn iconische Perfecto motorjas. Heerlijk freudiaans gedoe met motorbendes die vechten om een zeer fallische tweede prijs (de eerste "was te groot") die ze niet verdiend hebben.

La Chimera (Alice Rohrwacher, 2023)
Het Fellini-eske schelmendeel over Etruskische grafrovers in het Italië van de vroege jaren '80 is zo goed, dat het me niet deerde dat het Orpheus en Eurydice-deel me niet echt raakte wegens te gekunsteld.

Leviathan (Lucien Castaing-Taylor & Véréna Paravel, 2012)
De visserijdocumentaire als abstracte kunstzinnige horror. Een indrukwekkende beeldenstroom. Zeebenen wel noodzaak, zeker bij bekijken op een groot scherm.

Dellamorte Dellamore (Michele Soavi, 1994)
Romantische zombiekomedie noir giallo is volkomen geschift op precies de juiste manier.

⭐⭐⭐½
The Sweet East (Sean Price Williams, 2023)
80% komisch surreële roadtrip langs de Amerikaanse oostkust, 20% nu al vermoeiend hipstergedoe.

Hit Man (Richard Linklater, 2023)
De mid-budget romcom leeft! Geen filmliefhebber gaat dit als zijn favoriete Linklater noemen, maar deze geslaagde lichte komedie is gegarandeerd een toekomstige streaming- en tv-evergreen.

⭐⭐⭐
The Chase (Arthur Penn, 1966)
Marlon Brando, Robert Redford, Jane Fonda, Angie Dickinson, Robert Duvall (klein rolletje): er zijn films met een slechtere cast. Maar deze film is ook extreem sixties: feestende teenagers, vrije relaties, iemand die "Sexual revolution!" schreeuwt. Als naar het einde al dat, uh, gedoe eindelijk een beetje opzij wordt geschoven, wordt het nog een heel behoorlijke film.

⭐⭐½
Kafr Kassem (Borhane Alaouié, 1975)
Film over een slachtpartij die het Israëlische leger in 1956 aanrichtte onder de inwoners van het Palestijns-Israëlische dorp uit de titel. Heeft zijn momenten, zeker in de meer persoonlijke scenes, maar overduidelijk een navolger van Battle of Algiers met, typisch voor de tijd, te veel linkse agitprop (echt, een hele toespraak van Nasser?)

⭐⭐
The Fall Guy (David Leitch, 2024)
Ik realiseer me steeds meer dat of ik een actiefilm goed vind, er vooral van afhangt of hij stijl heeft (zie ook: Furiosa) en niet per se hoe vaak de auto over de kop gaat. Leitchs Atomic Blonde had stijl. The Fall Guy heeft dat niet; het is allemaal erg functioneel gefilmd. Wat het wel heeft is van die kamerbrede 'grappige' dialoog die veel moderne actiefilms verpest.

The Beast (Bertrand Bonello, 2023)
Bombastisch, pompeus, traag. Paar scenes met de incel zijn wel grappig.

Fallen Angels (Wong-Kar Wai, 1995)
Deze deed pijn. Ik zag Chunking Express en Happy Together bij uitkomen en herinner me ze als visueel briljante, trendsettende films. Ze hebben natuurlijk ook Christopher Doyle groot gemaakt. Maar Fallen Angels bleek in Eye een enorme verzameling jaren 90 clichés: van verzadigde kleuren naar zwart-wit en weer terug, flink met de camera zwaaien, hip muziekje eronder en de coole hitman kan aan het werk.

Mission: Impossible III (JJ Abrams, 2006, SkyShowtime)
Na John Woos zeer geslaagde tweede deel, neemt JJ Abrams nu het stokje over. Die vergeet prompt dat dit een reeks van lichtvoetige spy capers hoort te zijn en dat Ethan Hunt de meester van de stealth is. Het begint met een grimmige martelscene en Cruise knalt gewoon iedereen neer. Geen zak aan dus, daar kan zelfs Philip Seymour Hoffman niets aan doen. Ook veel shakey cam chaosactie.

⭐½
P.P. Rider (Shinji Sōmai, 1983)
Ik kon echt geen touw vastknopen aan deze film. Een paar tieners proberen een klasgenoot die is ontvoerd door yakuza omdat zijn vader in de drugshandel zit te redden, zoveel is duidelijk. Maar van scene tot scene leek iedereen gewoon maar wat te doen, waarbij dat 'wat' vooral een hoop duw- en trekwerk en geschreeuw is. Sōmai wordt gepresenteerd als een grote inspiratiebron van Hirokazu Kore-eda, maar dit kwam op mij vooral over Takashi Miike met minder geweld, maar nog veel meer chaos. (De film heeft ook veel juichende recensies, dus wellicht ligt het aan mij.)

Grappig ik zag Fallen Angels destijds in de bioscoop en vond het een openbaring. Zag daarna Chunking Express en vond die tegenvallen. Ben inmiddels bijgetrokken, schijnt ook bedoeld te zijn als double bill

Pandemonium
Avonturen na de dood, aanvankelijk leek het erop de kant op te gaan van de finale van The Beyond en Japanese Hell maar dan komen er wat belerende episodes ten koste van de visuals en blijft het hangen op mid.

Krvavý Johann
Sleazy zombie/vampierenfilm in Tsjechië, inclusief cameo van enkele lokale pornoveteranen. Niet teveel van verwachten en dan is het nog best een vermakelijke film, met hier en daar een lekker smakeloze scene als uitschieter.

Gorgo
Godzilla voor de kust van Ierland, geinige twist met nog wat hints naar de troubles die daarbij horen. Op Letterboxd samengevat als nog geen 80 minuten waarvan minstens een derde bestaat uit vernieling, met andere woorden: niks te klagen.

De Nobelprijswinnaar
Er wordt een web geweven rondom een skere schrijver en de relaties rondom hem maar ook plagiaat. Een beetje sleazy draadje met een minderjarig meisje vormt een wat vervelend Nederlands cliché, de film had ook best leuk geweest zonder dit viezemannenfantasietje.

Zuflucht in Shanghai
Joden die voor WW2 naar Shanghai vluchtten belanden niet veel later alsnog in een oorlog met Japan. Interessante docu, net als The Nobelprijswinnaar met muziek van John Zorn.

Le Choc du futur
Muzikante pioniert eind jaren zeventig met elektronica, met wat name droppings als Aksak Maboul en Laurie Spiegel. Niet spectaculair, beetje hipster, maar Alma Jodorowsky (kleindochter van…) met vintage elektronica is eigenlijk toch cool genoeg om een leuke film op te leveren.

Le Jardin des supplices
Nog een exile to China, nu een drugsverslaafde Fransman. Het is een beetje exploitatie uit de tijd van Emmanuelle maar je vraagt je qua erotiek soms af wat eigenlijk de bedoeling is, want erg erotisch wordt het niet. De seks is spaarzaam en vaak versneden met politieke verhandelingen over communisme, het einde van kolonialisme aldaar en zelfs een paar heftige foto’s van onder ander leng tch’e. Enfin, ook wel typisch Frans natuurlijk.

Grappig ik zag Fallen Angels destijds in de bioscoop en vond het een openbaring. Zag daarna Chunking Express en vond die tegenvallen.

Heb je ze recent nog gezien? Want ik vrees dat het toch een beetje hetzelfde is als met The Chase: enorm tijdsgebonden. Nu zijn Wai en Doyle (en ook Tarantino, die er wat betreft gebruik muziek en coole hitman nog invloedrijker is geweest) natuurlijk ook heel vaak slecht nagedaan. Ik durf nu bijvoorbeeld ook niet om bv Natural Born Killers te herbekijken (zeker niet omdat Stones recente, zeer 90s Savages zo een sof was.)

Ja, WKW is elke zomer weer in de Amsterdamse bioscopen te zien (maar nooit Ashes of Time, die steeds beter wordt.) Natural Born Killers zie ik ook niet zo zitten, hetzelfde met een aantal Finchers uit dezelfde periode (al vond ik Fight Club recentelijk in de bioscoop gezien de "crisis in masculiniteit" van de afgelopen jaren een intrigerende ervaring.)

The Color of Pomegranates (Sergej Parajanov, 1969, Rialto De Pijp.)
Goed deze film een keer gezien te hebben, maar ik denk niet dat ik hem snel ga herbekijken.
Ik denk dat als je opgegroeid bent in de Armeens orthodoxe kerk of er kennis van hebt, je een hoop meer uit deze film kunt halen, want vrijwel alles lijkt geïnspireerd op de iconografie daarvan. Ik ken al die heiligen en hun verhalen niet.
Wat overblijft is een stroom beelden. Een flink deel daarvan is briljant, maar ook een hoop dat valt te classificeren als 'hippiegedoe'. Wel apart, want de Armeense Sovjetrepubliek lijkt me nu niet de meest groovy plaats op aarde in 1969.

Mission: Impossible - Ghost Protocol (Brad Bird, 2011, SkyShowTime)
Na de grimdark sof die JJ Abrams' M:I III, krijgen we gelukkig een andere regisseur voor deel het nummerloze 4e deel: Brad Bird. Die scoorde eerder met... Ratatouille?

Maar het werkt fantastisch. Eigenlijk zit er ook niet veel verschil tussen een goede Disney-film en een goede spy caper: beetje actie, beetje humor, tempo hoog houden. En grote actiefilms worden zo intensief gestoryboard dat ze bijna starten als animatiefilm. Birds regie is misschien iet zo flamboyant als die van John Woo in deel twee, maar wel meer solide. En Bird heeft in tegenstelling tot Abrams dus wel humor; dit is verreweg de grappigste M:I film. De opening is echt fantastisch; het Kremlin wordt gewoon opgeblazen!

Jammer genoeg is de finale in Mumbai een beetje meh, anders was dit de beste M:I tot nog toe geweest. Nu scoor ik hem gelijk met deel 2. John Woo heeft de betere grote actiescenes en de flair, maar Bird levert de meer solide film af en heeft de humor.

The Color of Pomegranates was gepland als biografie van de dichter Sayat Nova maar als gevolg van de censuur is het meer ’n, eh… expressionistische affaire geworden. 😄

Wel veel esoterica maar dan minder geijkte symbolen dan Jodorowsky, die het bijna schoolmeesterachtig aanpakt.

Geweldig om Pomesgranates in de bios te kunnen zien!

Terrestrial Verses heb ik op de lijst gezet.

De Nobelprijswinnaar
'Ik ben schrijver. Díe schrijver.' Nederland verdient meer films in kaurismakiaans zwart-wit. De privé-detective die hier halverwege opduikt kan zo bij de Leningrad Cowboys. Hollandse clichés zijn er vanaf het begin, de godverdommes vliegen na 3 minuten al in het rond (op de tieten is het langer wachten). Er wordt ook vrijwel continu uit de bruine fruitschaal gesnoept. Toch heeft de film ook smaak, dankzij een pianistische soundtrack van niemand minder dan John Zorn. Een goede Nederlandse film betekent: fout gerommel met een minderjarige. 'Wil je neuken? Wil je niet neuken?' De serieuze kern van het plot draait om een verwisseling. De ene schrijver zijn “dood” is de ander zijn brood. Alle lijntjes komen als een slecht boek bij elkaar. Goed? Neen, grappig? Absoluut. 'Stelletje boekenwurmen!'

Een goede Nederlandse film betekent:

nu noem ik 'm goed en later niet. Vervang door 'geslaagde'.

De Nobelprijswinnaar klinkt wel echt als Nederlandse film op zijn Nederlandst. Om het helemaal af te maken moet alle dialoog nog later zijn heropgenomen in een duidelijke studioakoestiek, terwijl de karakters bijvoorbeeld buiten staan.

Trembling Before G-d
Chassidische Joden en queer, het is uiteraard weer moeluk. Ik dacht net geleerd te hebben dat het probleem met masturbatie (of eigenlijk: masturbatie als oorzaak van álle problemen) iets van die ouwe Kellogg (van de cornflakes) was, maar hier ligt dat óok al niet lekker. Anyway, blijft sneu al zie ook bij sommige strengere rabbi’s toch wel enige worsteling. Deel van de John Zorn Filmworks-serie.

H6llb6nd6r
De eerste van de „Adams Family” en ook deze is een beetje Rob Zombie-achtig maar veel eh, sympathieker… Dochter die met haar moeder in een bos woont ontdekt de buiten- en binnenwereld, beetje coming of age maar dan met hekserij en gore.

Vampire Junction
Latere Jess Franco, ik bereidde me voor op het ergste. For a minute leek het toch nog wel wat te kunnen worden, in een intro vol psychedelische shots en een electro-akoestische tape-soundtrack. Helaas wordt het al snel weer typische Franco op z’n slechtst. De erotische (droom)scenes zijn saai, acteerprestaties te slecht voor woorden en ik vermoed dat de incidental music in de finale van zijn hand is met een soort elekronische-trompet-jazz(?) die het slechtste Residentswerk nog luisterbaar doet toeschijnen.

The Royal Hotel (Kitty Green, 2023, Filmhallen)
Twee Amerikaanse-zich-als-Canadees-voordoende meisjes (Julia Garland en Jessica Henwick) feesten iets te hard op vakantie in Australië en komen zonder geld te zitten. Een baantje als barkeeper in de titellocatie in de outback moet uitkomst bieden. De combinatie van eenzame mijnwerkers en heel veel alcohol blijkt alleen niet echt relaxt werken, om het maar met een understatement te zeggen. Mannen, ugh.

Dit is verre van de meest originele film wat betreft opzet en karakters. Bij de stamgasten heb je de vlotte aardige, die als snel iets te vlot en aardig wordt, de verlegen en gepeste frustratieopkropper en uiteraard de regelrechte barpsycho, alle drie aangemoedigd door een witte wijn hakkende, 'one of the boys' cougar. Maar de uitvoering is wat meer naturel Ken Loach-stijl en daarom geloofwaardiger dan meestal bij dit type film. Bij de aftiteling bleek de film ook gebaseerd op een documentaire over een dergelijke bar. Daarbij kun je de sterke acteerprestaties optellen. Naast de altijd overtuigende Garland zijn er ook Hugo Weaving, Babyteeth-ster Toby Wallace en James Frecheville uit die andere Aussie-topper, The Animal Kingdom. Al met al geen topfilm, maar wel het kijken waard.

Miracle Mile (Steve De Jarnatt, 1988, Eye Filmmuseum)
After Hours, maar dan in LA net voor de nucleaire apocalypse, en minstens net zo goed.

Met onaangekondigde introductie door de Nederlandse DP Theo van de Sande die in de buurt was en Eye had gebeld of er interesse was. Het leek er op of hij al zijn vrienden had uitgenodigd, want de zaal zat vol kunstsceneboomers waaronder Freek de Jonge.

Had ik wel willen zien, vond dat destijds een vreemde en originele film. Heel erg eighties.

Ja, ik zie nu ineens een soort 'pop-art surrealisme' stroming (strominkje?) in de eighties: After Hours, Vampire's Kiss, Miracle Mile. Allemaal top. Nog meer aanraders?

Ik denk meteen aan Paperhouse en Repo Man. Misschien zelfs Desperately Seeking Susan. En de Fransen met sowieso Subway, Diva en Mauvais Sang.

The Strange Vice of Mrs. Wardh (Sergio Martino, 1971, Eye Filmmuseum)
The Suspicious Death of a Minor (Sergio Martino, 1975, Eye Filmmuseum)
Martin Koolhoven & Ronald Simons programmeren een double bill van de Italiaanse regisseur en halen de man zelf naar Eye. Hij oogde nog fit en praatte ook graag, maar wel op een typische 'opa vertelt' rammelende manier. Hij leek wel een Amerikaanse presidentskandidaat.
Strange Vice is op en top een giallo: mooie beelden, zwart leren handschoenen, knalrood bloed, veel tieten, plot waar geen touw aan vast te knopen is en lachwekkende nagesynchroniseerde dialogen. Seventies swinger George Curro heeft de beste: ""My specialty is courting ladies in the presence of their husbands."
Maar Suspicious Death is de grote verrassing hier. De mooie beelden blijven, maar dit is geen giallo, maar een politie-actiefilm met wat humor. Beetje Hong Kong, veel Dirty Harry/French Connection met een redelijk solide plot voor dit soort film. Fantastische shootout op een achtbaan, een zowel komische als spectaculaire achtervolging met een afgeragde 2CV, geweldige soundtrack en Claudio Cassinelli is geweldig op dreef als cynische hardboiled politieman.

Invitation to a Suicide
De soundtrack was een van de redenen dat ik even genoeg had van Zorn maar de film is wel een van de betere met zijn muziek. Een zwarte comedy in de Poolse community die eigenlijk slaagt in wat De Nobelprijswinnaar probeerde te zijn. Low budget maar alleszins charmant.

Morte sospetta di una minorenne (The Suspicious Death of a Minor)
Deze kwam langs op m’n tijdlijn 😉 dus ook maar eens bekeken. Een uitstekende poliziottesco in navolging van Milano Calibro 9, inclusief de legendary barokke funksoundtrack (door een mij onbekende componist btw).

door een mij onbekende componist btw

Verantwoordelijk voor de openingstune van Curb Your Enthusiasm! (Volgens Wikipedia oorspronkelijk voor een Italiaanse film, toen gebruikt voor een reclame van een Amerikaanse bank, waar Larry David het hoorde.)

Bonnie & Clyde (Arthur Penn, 1967, Lab111)
Aardige, vlotte misdaadfilm die om de een of andere reden een wat mij betreft wat overdreven legendarische status heeft. Nogal sixties, zij het niet zo erg als de andere film die ik recent van Penn zag, The Chase. Gene Hackman steelt elke scene waar hij in zit, terwijl Estelle Parsons juist een stoorzender van jewelste is. Maar dat komt vooral door de rol, een buitengewoon stupide 'hysterisch stijf vrouwtje' stereotype.

Verantwoordelijk voor de openingstune van Curb Your Enthusiasm!

Dat dat een Italiaanse tune was wist ik wel maar ik dacht dat het Umiliani was… Oh well… Learning every day…

<i>Hollywood 'pop-art surrealisme' strominkje in de eighties</i>

Surrealisme was in het Hollywood van de jaren zeventig al te bespeuren bij b.v. Robert Altman (Brewster McCloud, Images, 3 Women) en Hal Ashby (Harold and Maude, Being There). Generatiegenoten van Scorsese waren in de jaren tachtig weleens surrealistisch bezig, zoals Francis Ford Coppola (Peggy Sue Got Married) en Woody Allen (Zelig, The Purple Rose Of Cairo).

1985 is een piekjaar.

Mogelijke kandidaten (van wisselende kwaliteit):
Pee-wee's Big Adventure (Tim Burton, 1985)
Static (Mark Romanek, 1985)
Trouble In Mind (Alan Rudolph, 1985)

Misschien past True Stories (David Byrne, 1986) ook in deze categorie.

Mislukte pogingen:
Crimewave (Sam Raimi, 1985) m.m.v. de Coen Brothers die in 1991 pop-art surrealistisch zouden toeslaan met Barton Fink
Into The Night (John Landis, 1985)

Crimewave kan ik me vaag nog herinneren als erg teleurstellend voor een samenwerking tussen Sam Raimi en de Coens. Heel hoog lach-of-ik-schiet kluchtgehalte toch? Wat dat betreft wel een soort voorganger van Drive-Away Dolls.

The First Omen
Lijkt aanvankelijk heel erg op Immaculate, Amerikaanse arriveert in Rome om zich bij de nonnen te voegen. Er is zelfs een tip to the hat aan de Italiaanse soundtrack. Maar overall is dit een betere film, het laatste overduidelijk linken aan de franchise is een beetje copout, maar ja, zal geholpen hebben met de financiering. Nell Tiger Free is ijzersterk als ontrafelaar van het mysterie en de mood en de special fx uitstekend.

Torture Garden
Wat brave Engelse classic horror waar in vijf circusgangers een lesje wordt geleerd.

Am I OK?
De coming out van een 32-jarige dame die op dames blijkt te vallen. Paar leuke grappen, charmante lead, een lach, een traan, gewoon prima vermaak.

Le Choc du futur
Lees op het moment Simon Reynolds' Futuromania (waarover ongetwijfeld meer binnenkort) en deze film past daar mooi bij. Uit 2019 alweer. 78 minuten en dat past wel goed bij deze "vibe-film" die eigenlijk meer symbolisch is dan een conventionele film met plot. La Jodorofsky ontwaakt en zet 'Supernature' op terwijl ze al rokend wat danst en achteloze spieroefeningen doet. So far, so Paris, maar al snel blijkt ze een thuisstudio te hebben. Kort samengevat gaat de film over het vinden van inspiratie (een Amerikaanse platenverzamelaarvriend op leeftijd komt even zijn nieuwe aankopen luisteren, Throbbing Gristle en Human League vind ze leuk, Suicide niet), uitstelgedrag en bijbehorend geldproblemen, technische problemen, een in de schoot geworpen speeltje en het maken van een nieuw nummer. Eigenlijk wil Ana house uitvinden, maar daar is net te vroeg voor (en de makers houden het wat dat betreft realistisch, misschien dat haar sound iets te vet is voor die tijd zonder professionele studio?) en wat vinden anderen van haar nieuwe nummer? Veel oog voor detail (de apparatuur, de fotokubus, de manier waarop Jodorofsky alleen echt Seventies wordt dankzij een Adjani-bril) en het zette me wel aan het denken over die periode en de rol van electronica (kom men iets horen aankomen?) Natuurlijk ontkwam ik niet aan de economische vraag: was zo'n setup enigszins betaalbaar in 1978?

So far, so Paris 👌

Invitation to a Suicide op de kijklijst gezet. Le Choc du Futur staat klaar voor ergens deze zomer.

Marty's After Hours-queeste op FB meegepakt, uiteraard noteerde ik vlijtig wat er langskwam. En ook hier nog wat nieuwe opgedaan. (Static!) Moest zelf ook al snel aan Into the Night denken, wat een waanzin.

Begonnen met het niet al te beste (krap 3 sterren denk ik):

Where's Poppa?
'You're such a silly boy.' De tagline op de poster van After Hours luidt: 'what if that date you thought would never end, didnt?' Als je 'date' door 'life' verandert, heb je deze film. George Segal zit opgescheept met zijn vreselijk demente schoonmoeder. Dat mens wil maar niet dood, wat voor Harold and Maude-achtige stunts onze boy ook uithaalt. De belegen humor uit de beginfase wordt nog versterkt door de entree van een 'nurse', een geile Mary Poppins. Een en ander deed me denken aan Mother van Albert Brooks (die ook zélf wat op Segal lijkt). De film wordt een stuk beter – en absurder en surrealistischer – na de entree van De Broer. Deze man brengt joodse stadshumor mee. Zieker dan ziek en zwarter dan zwart, met een opvallende rol voor verkrachting en een Afro-Amerikaanse street gang. Kíjk, dat moet je durven. 'Man, you pandering valuable running time.'

Klinkt als een, uh, interessante film.

Sullivan's Travels (Preston Sturges, 1941, Lab111)
Best leuk, maar komt eigenlijk niet over het geniale begin waarin op sneltreinvaart over film wordt gediscussieerd en vooral gegrapt. Veronica Lake heeft de ultieme klassieke filmster looks en lijkt een grote inspiratie voor Jessica Rabbit te zijn geweest. Verder hebben de Coens hier de titel O Brother, Where Art Thou vandaan, hoewel die film weinig van doen heeft met de film-in-de-film met een titel, wat een soort Steinbeck-verfilming moet zijn.

Only the River Flows (河边的错误) (Wei Shunjun, 2023, Rialto De Pijp)
Eén van de hoogtepunten, zo niet het hoogtepunt van het toch niet misselijke filmjaar 2024 tot nog toe. Een oud vrouwtje, in de buurt bekend als Opoe Vier, wordt vermoord en inspecteur Ma Zhe (Zhu Yilong) moet het oplossen. Verdachten komen en gaan, er komen meer lijken bij die er niets mee te maken hebben en toch weer wel, de assistent van Ma is plichtsgetrouw, maar niet bijster competent, zijn huwelijk loopt niet lekker en hij kan zijn oude onderscheiding niet vinden. Het is een Chinese giallo koortsdroom, maar dan gefilmd met het methodische en rustige van Finchers Zodiac in glorieus filmisch 16mm.

Les Amours d'Astrée et de Céladon
De laatste film van Rohmer is een mooie, artificiële film. Dit is immers een verfilming van een 17de eeuwse vertelling over Galliërs in de 5de eeuw zonder enige interesse in authenticiteit (dat Franse kasteel alleen al! :) Theatraal, pastoraal en literair maar ook heel snel gewoon een Rohmer met liefdesperikelen, drama, plannetjes en misverstanden. Herders, nimfen en druïden die in afgemeten zinnen spreken, het lijkt het recept voor een lange zit maar het blijkt allemaal vermakelijk, ook omdat iedereen heel mooi is. Tegen het einde wordt het zowaar nog gewoon geil wanneer het klassieke verkleden in vrouwenkleren voor allerlei verwarring zorgt.

The Beach Boys
Even Hell Has Its Heroes
De documentaire over the Beach Boys moet dealen met moeilijke episodes en het is gewoon allemaal te netjes. Dat later werk niet belicht wordt lijkt me logisch, maar de stuff over Smile gaat ook allemaal wat vluchtig ofzo. Dan liever de korrerige vibe van de docu over Dylan Carlson en zijn Earth. Zo’n beetje iedereen die met ’m gewerkt heeft wordt geïnterviewd. Soms, bij Bill Frisell met name, lijkt het wat random omdat je de link met Earth mist. Maar verder, issa vibe en dat past erg bij Earth.

I Saw the TV Glow
De vorige van Jane Schoenbrun was bijzonder en intrigerend maar ik denk dat deze een stap vooruit is. Beetje Lynchiaans, inclusief muzikale intermezzo’s, maar dan met moderne (indie) pop culture. Stilistisch heel sterk en hoewel het overduidelijk over „trans”-dingen gaat denk ik dat elke „misfit” er wel wat in herkent.

Mondo New York
Een blonde dame loopt door New York en ziet dingen. Kippen hebben het zwaar te verduren, er is standup comedy op straat, s&m, cabaret-achtige dingen, genderbending… verdomd interessant, maar gaat u verder.

The Devil’s Lover
Gothische erotica, degelijk, niet overdreven sleazy met blikvanger Rosalba Neri als saving grace, niet vervelend, maar beetje mid.