Filmforum

en die had overal leuke recensies (R'dam R'vik) :o

Vier sterren maar liefst in zowel Volkskrant als NRC. Slechts 1 ster verwijderd van een meesterwerk. De zaal zat bij mij vol genoeg om het directe effect van de film te controleren. Bij het turven kwam ik niet verder dan 1 collectief lachje bij een (inderdaad) redelijk lollige opmerking van de hoofdrolspeler over de relatie die zijn vrouw ooit had met een van de boeven. Verder werd er her en der achter mij op zekere momenten diep gezucht. Zelf liet ik 1 luide gaap iets te lang doorklinken.

Reykjavik-Rotterdam is een aaneenschakeling van wat een film in mijn ogen wanstaltig maakt: storende muziek die schaamteloos manipulatief wordt ingezet, bordkartonnen personages (de bootkok is een dikkerd, de kapitein autoritair, de boef draagt een leren jas, etc.), clichégedrag, domme handelingen (een domme boef die met veel bombarie een Jackson Pollock steelt – nee, dat is niet grappig, dat is onzin). De luidruchtige actiescènes waren slordig gefilmd en gemonteerd, zo van: laten we vooral veel zwiepen met de camera en lekker scherp snijden, dan lijkt het net alsof er heel veel aan de hand is. De schreeuwende acteurs en de drukke muziek doen de rest. De slotwending, waarbij een mobiele telefoon een belangrijke rol speelt, bewees het totale gebrek aan originaliteit. Over de centrale plot valt ook veel te discussiëren, maar het is een beetje moeilijk naborrelen in mijn eentje, dus die fase heb ik na afloop van de film helaas moeten overslaan.

Volgens mij is Reykjavik-Rotterdam ideaal als double bill met Gangsterboys van Paul Ruven. Nuff said.

Wat me brengt tot mijn vraag: weet iemand nog goede docu's over architectuur? Het boeit me zeer merk ik...

De AVRO zendt op zondag op tv er nog wel eens een uit. Geen artistieke meesterwerken, maar ook geen Discovery infotainment. Gewoon zakelijk, strak en functioneel. Die met/over Oscar Niemeyer was erg interessant, die over het Ottomaanse genie Mimar Sinan was me een tikje te oriëntalistisch, maar toch ook nog wel informatief.

Dit weekend was ik in Brussel om het Off-Screen festival bij te wonen en het Jess Franco programma in het bijzonder. Franco was er zelf bij (80 inmiddels) in gezelschap van zijn onafscheidelijke muze Lina Romay.

Vampyros Lesbos was de klassieker en kende ik al, hoewel toch leuk 'm nog eens op een groot scherm te kunnen zien. Succubus is ook een prima film, onbegrijpelijk maar met alle prachtige droom-passages en vooral de locaties in Portugal een topper in 's mans œuvre. Shining Sex is een stuk explicieter, we mogen allemaal tot in detail meegenieten van zijn wulpse vriendin maar ook deze film kenmerkt zich een prachtige droomsfeer en een werkelijk adembenemende locatie. Bizarre flatgebouwen, benieuwd waar dat is/was. Ilsa The Wicked Warden is van een andere orde. Een ranzige zgn. 'Women In Prison' film, dus een behoorlijk onsmakelijk in een combinatie van erotiek met sadistisch geweld (Romay benadrukte vooraf nog even dat het ondanks het resultaat bij de productie hardstikke leuk en gezellig was). Toch een curiosum wat nog interessant was om te zien, maar Midnight Party was Tirolermeligheid. Niet in Tirol, maar net zo'n combinatie van flauwe grappen en laffe sex. Daar kon Romay's wulpse verschijning niets meer aan redden.

De film zwabbert continu van uitstekend naar onwaarschijnlijk slecht

Met als dieptepunt de volledig ongeloofwaardige rol van Wiliam Hurt als gangster baas, wat is die man nadrukkelijk aan het acteren zeg :)

Dat was...zo slecht (in een toch al niet zo beste film, zie iets van 1000 entries hierboven ;). Of zou dat express zijn gedaan, Cronenberg heeft wel vaker van die geintjes (het Russische accent van Holm in eXistenZ), die maffia clichés van "a certain lack of respect", dat kan toch niet?

het leek wel expres ja, ik had diezelfde rol ook wel eens door John Goodman geschmierd willen zien worden.

Hurt werd er nog voor een Oscar voor genomineerd ook!

Om de Big Lebowski te citeren: "Jesus!"

Of zou dat express zijn gedaan, Cronenberg heeft wel vaker van die geintjes (het Russische accent van Holm in eXistenZ)

In Videodrome wordt bij vlagen ook heel raar geacteerd, volgens mij ook expres.

The Friends Of Eddie Coyle
Vast een favoriet van Scorsese deze naturalistische crime-cultclassic. Slices of life uit het leven van small time criminals, zoals Eddie Coyle, gespeeld door de oude Mitchum. Hem hangt een gevangenisstraf boven het hoofd, nadat een van zijn klusjes is mislukt. "Gelukkig" kent ie een agent, die in ruil voor wat info misschien wat voor hem kan doen. Met de nadruk op misschien, want iedereen naait iedereen hier. Overigens gaat de film niet alleen om Eddie, het is meer een reeks van criminele ontmoetingen, twee van de leukste zijn die van een wapenhandelaar, die eerst de wapens haalt, die door wat onervaren broekies zijn gejat en dan komen er twee hippies langs die een bank willen gaan overvallen. Over bankovervallen gesproken, ook daar zitten er flink wat van in, inclusief mooie maskers, en zoals de hele film, een hele kalme sfeer, die toch spannend werkt. Tijdens een van de bankovervallen dacht ik dat de bankdirecteur misschien wel onder een hoedje met de overvallers speelde, maar dat is voorbij als ze hem geblinddoekt richting zee laten lopen en zelf wegrijden. Niet dat hij in zee valt, maar het is een mooi shot. De muziek is overigens uiterst merkwaardig, opgewekt funky en dat in zo'n grauwe film. Het einde waar Mitchum door een zogenaamde maat mee wordt genomen naar een ijshockeywedstrijd kan wedijveren met de sfeer van The Killing of A Chinese Bookie, al is die nog wat beter. Maar zeker vergelijkbaar.

Nashville
Lichtjes 'underwhelmed' kan niet anders zeggen... Het is wel een 'toughie', met al die 24 personages, misschien zijn het er toch wat teveel. Alsof er eigenlijk teveel in de film te ontdekken valt. Totaal overdonderende mozaïek van verhaallijntjes in de muziekwereld van Nashville. Wat blijft er hangen: een folktrio van 2 meisjes, 1 jongen waarvan 1 en stel is, maar die andere 2 misschien ook wel wat doen en 1 van die jongens ook nog een oude vlam (Lily Tomlin) probeert te versieren. Ook mooi sneu is een totaal mislukte zangeres die uiteindelijk in een van filmgeschiedenis' meest tragische stripteases belandt. Mooiste personage wordt gespeeld door Ronee Blakley als tragische zangeres, die mentaal en fysiek niet helemaal meer in orde is en tijdens een concert maar blijft babbelen. En dan is er natuurlijk nog dat einde, wat wel kippenvel opleverde. Leuk dat de politicus voor wie gedurende de film campagne wordt gevoerd en waarmee de film op een rally eindigt helemaal nooit in beeld verschijnt. Het rondrijdende autootje met megafoon + campagneteksten vind ik trouwens wel een Antonioni touch.

Fish Tank
(ook in weeklijstje)
Deze had, als ik 'm eerder had gezien, de hogere regionen van mijn jaarlijstje gehaald. Andrea Arnold debuteerde met het redelijke Red Road, waar ze ook al de onderkant van de Britse samenleving opzocht. Die heeft ze hier ook weer binnen no time met beelden van een paar uitzichtloze flats goed te pakken. Zou Engeland fotogeniek armer zijn dan Nederland? (Want in Langer Licht lukte het bijvoorbeeld niet) Misschien zijn er sowieso meer 'projects'-achtige wijken, die 't al grauw goed doen op celluloid. Ze roepen hier in elk geval associaties op met Moodysson's Lilja 4-ever. Fish Tank kruipt dicht op de huid van het vijftienjarige dwars muurbloem-meisje Mia (gespeeld door Katie Jarvis) dat gedurende de zomer wat ronddwaalt. Moeder (Kierston Wareing) mag haar niet, waarschijnlijk kan die het ietsje beter vinden met haar andere (jongere) dochter, meer een type blonde bimbo als zijzelf. Tijdens een zwoel feestje sist moeder naar Mia dat ze moet opdonderen naar haar kamer en ze knijpt haar even stevig in de arm. Onbenullig detail misschien, maar ik voelde het mee. Mia houdt van dansen (dé rode draad van de film) en in een van de eerste momenten kijkt ze met een mengeling van dédain en jaloezie, later omgezet in wat agressie, naar wat buurtmeisjes die op straat met serieuze blikken een routine afwerken. Dansen komt ook terug in het meer gangbare drama-lijntje dat de film af en toe wat geforceerd gaande houdt. (Voor het een totaal naturalistische niksdoen-film wordt) Het nieuwe vriendje (Michael Fassbinder) van ma heeft oog voor dochterlief, die hij al meteen in een kronkelend tv-duet met Ja Rule aantreft. Later kan er ook gedanst worden op een parkeerplaats, hij doet zelf ook nog wat geinige Randall van Clerks-moves. Eindelijk wat huiselijk geluk zo lijkt het, maar enigszins cliché weet de kijker wel waar dit op gaat uitdraaien. Er volgt een drieklapper van plotwendingen, waarvan de eerste dus voorspelbaar is, de tweede zeer moeizaam, maar die zet wel de derde op. Daar onderneemt Mia een wraakactie die in het oeuvre van de Dardennes had gepast. Erg spannend en eindigend in een hartverscheurende omhelzing. Even mooi is het gezinsdansje op de klanken van Life's a Bitch van Nas waarop de film had kunnen eindigen. Eerder hadden gouwe ouwe hiphop-helden Eric B & Rakim ook al een fijne bijdrage geleverd.

A Matter Of Life And Death
Uiterst merkwaardige film van het beroemde duo Powell & Pressburger. Ergens tussen After Life (die Japanse film) en die engelen-film van Wim Wenders in. Het einde gaat zelfs richting absurde new age a la Knowing. Het begin is prachtig, we zien het universum, langzaam inzoomend op een piloot in een neerstortend vliegtuig tijdens WW2. Hij heeft kennelijk nog genoeg tijd om met een Amerikaans meisje op een legerbasis te babbelen, die niks meer voor hem kan betekenen, maar hij wordt wel verliefd. Hij springt uit het vliegtuig en belandt in een woeste vlakte. Hij denkt dat dit de hemel is, zeker als hij een naakt jongetje dat op een fluit speelt tegenkomt. Maar dan blijkt hij precies op die legerbasis van dat meisje te zijn belandt. Dat zou dan eigenlijk nog steeds een hemel parallelle realiteit kunnen zijn, dacht ik. Maar in de echte zwart-wit hemel maken ze zich ondertussen ongerust. Iemand is door de mazen van het net geglipt! Een Franse engel wordt teruggestuurd, maar onze legerheld wil niet meer, nu hij dat meisje inmiddels heeft ontmoet. Dat wordt een rechtszaak, maar voor het zover is belandt de piloot in handen van een dokter, die keihard op zijn motor rondscheurt (Lawrence of Arabia!) en die gefascineerd is door deze hemel- 'hallucinaties'. Feit en fictie lopen door elkaar, als een Wizard of Oz-achtige trip, de rechter in de hemel lijkt op de dokter die 'm uiteindelijk opereert. (Al is 't hem niet geloof ik, had ik nou leuk gevonden) Die rechtszaak is overigens filosofisch gezien erg teleurstellend, want vooral een USA vs UK strijd. Niks metafysische Platoonse overpeinzingen ofzoiets.

Feit en fictie lopen door elkaar, als een Wizard of Oz-achtige trip, de rechter in de hemel lijkt op de dokter die 'm uiteindelijk opereert. (Al is 't hem niet geloof ik, had ik nou leuk gevonden)

oh het is 'm toch, gelukkig maar.

re Nasvhille: een folktrio van 2 meisjes, 1 jongen waarvan 1 en stel is

grinnik, dit moet zijn 2 jongens en 1 meisje, en hoe zeg je dat, er zit een koppeltje bij. heh :)

die 't al grauw goed doen op celluloid

Over het al dan niet fotogeniek zijn van een land: ik zag járen geleden tijdens een vakantie in Schotland eens zo'n vakantieprogramma op de BBC waarin men Nederland aandeed. Friet eten, wat waterpartijen, een fiesttocht langs weilanden - conclusie: meewarig positief, waarbij opgemerkt werd dat "the Dutch landscape completely lacks drama".

takk :) ja wij schijnen het vooral van cloud scapes te moeten hebben. (en klare lijnen wellicht, van die kaarsrechte kanalen dat heeft nog wel wat, maar no drama indeed)

Hoe kan Nashville nou tegenvallen :) Mijn Altman top-3:

1. McCabe and Mrs. Miller
2. Nashville
3. The long goodbye

En ik zou Short cuts wel weer eens willen zien met mijn huidige ehhhh baggage...

The Long Goodbye is mijn favoriet, McCabe and Mrs. Miller is ook prachtig, unieke sfeer. Ik geloof dat ik The Player en ook Gosford Park dus leuker vind dan Nashville. Short Cuts is ook voor mij erg lang geleden. Als je Short Cuts met Nashille vergelijkt heb ik ´t gevoel dat het helpt dat er in Short Cuts een lijk zit. hah. Als ankerpunt voor de structuur.

heck, het materiaal v. Carver helpt natuurlijk ook.

Short Cuts en The Player staan bij mij bovenaan. Voor de derde plaats kan ik niet kiezen tussen Nashville, McCabe & Mrs. Miller, The Long Goodbye en de doorbraakfilm MASH.

A Prairie Home Companion is een mooie afscheidsfilm.

De ensemblestukken Prêt-à-Porter en The Company vond ik niet om door te komen. De allerallerslechtste van Robert Altman die ik heb ondergaan is het belabberde O.C. and Stiggs uit 1985.

Prêt-à-Porter zat ooit een keer in de verkeerde doos (VHS van de Videotheek dus reken maar uit), die hebben we toen uitgezet.

wat Altman in de eighties uitspookte is een raadsel ja. niet dat ik zijn biografie ken, misschien was ie aan de coke ofzo.

(als verklaring voor de quality drop)

Alcoholist. Ik zie geen Popeye tussen de favorieten. ;)

Iemand nog uitgebreid naar de Oscaruitreiking gekeken? Het was een beetje een stijve bedoening, maar gelukkig was er ook een raar moment, tijdens de uitreiking van de korte documentaire Music By Prudence. Trotse regisseur Roger Ross Williams was net begonnen met zijn schuchtere dankwoord toen een oudere dame het podium opstapte en luid haar woordje ging doen. Ross Williams stond de dame een halve minuut verbouwereerd aan te kijken en besloot vervolgens maar mee het spel mee te spelen. Zie ook YouTube (voor zolang het duurt, want Oscarmomenten worden stelselmatig van die site verwijderd).

Voor mij bijgebleven:
- de verongelijkte toon van Sandra Bullock bijgebleven
- de enorm slechte acteerprestatie van Mo'nique tijdens haar speech
- de 15 seconden Woody Harrelson in "The messenger" die me deden hopen dat ik die man voor de rest van mijn leven met succes weet te mijden.

Sandra Bullock acteerde haar dankwoord tot en met de snik.

Ik heb de uitreiking live zitten/liggen kijken en moest dus ook door de Nederlandse presentatie heen van filmkenner Bridget Maasland (ze houdt niet van musicals, maar vond Nine desondanks fan-tas-tisch). Filmjournalist Dana Linssen en regisseur Martin Koolhoven waren gekleed in stijlvol begrafeniszwart. Pas na de categorie Beste Buitenlandse Film (een toegankelijke Argentijnse film won van favorieten Das Weisse Band als Un Prophète) leek Koolhoven zich relaxt te voelen en was hij minder aan het klagen. De twee deskundigen vonden duo-presentatoren Steve Martin en Alec Baldwin niet grappig. Dat had gedeeltelijk te maken met hun gebrek aan kennis. Als aankondiging van een horrorintermezzo deden Martin en Baldwin een parodie op Paranormal Activity (geen dijenkletser, maar goed voor een glimlach). Linssen en Koolhoven hadden Paranormal Activity nog nooit gezien en snapten de grap dus niet. Zelfs nadat ze daar tien minuten later op werden gewezen, bleven ze beweren dat het een slechte grap was. Dat vond ik een beetje zwak van ze.

Jeux Interdits
Erg lief Frans modern sprookje. Alsof Bergman geinspireerd raakt door The Night of the Hunter en een oorlogsfilm maakt. Let wel, de regisseur is Rene Clement. De Duitsers bombarderen Frankrijk in WW2, waarbij ze kennelijk ook geen bezwaar zagen in wat bommetjes op wat dagjesmensen op 't Franse platteland. Een meisje verliest haar ouders, maar maakt zich eerder zorgen om haar hondje, die er ook aan gaat en ze als een houten plank bij zich draagt. Ze komt een boerenjongetje tegen, die haar overtuigt het hondje weg te leggen en mee naar zijn huis te komen. Daar leeft een simpele boerenfamilie en wordt de film lichter. Grapjes rond vetes met de buren en de avonturen van het jonge duo, die een Wolkeriaanse obsessie voor de dood ontwikkelen. Ze beginnen dode dieren en kruizen te verzamelen, waarbij het meisje heel grappig steeds hogere eisen stelt. De arme boerenzoon probeert zelfs het kruis van het altaar voor haar te stelen! Ondanks wat slapstick-achtige flauwiteiten is ook het boerenleven mooi getroffen, een leven waar een van de oudere zoons zomaar ineens dood kan gaan en moeder verzucht: oh had ik 'm maar wat eerder wat castor olie gegeven.

The Mirror
Laatste Tarkovsky die ik nog moest zien, mijn grappen zijn een beetje op. Tarkovsky's moeilijkste film, dús een van zijn meest bejubelde. Want ja, als je 'm niet snapt moet 't wel goed zijn. Lukraker dan al zijn andere werk, met beelden uit de wereldgeschiedenis (Mao!) beelden in sepiatinten van een drukkerij en fraaie kleurbeelden van het Russische platteland. De eerste vijf minuten zijn nog 't mooist. Eerst zien we een stotterende jongen die een seance ondergaat en dan zien we de plattelandsbeelden waar een vrouw op een hekje zit, er een man vanuit de verte aankomt en de twee een praatje maken. Deed me aan Tsjechov denken (en Vanya on 42nd Street) en verrek, daar werd Tsjechov al genoemd. Maar wie de vrouw is, wie de man is en wie sowieso het hoofdpersonage is. Geen idee.

Linda Linda Linda
Heerlijke film, daar was iedereen hier al achter. Het begin is nog even wat onduidelijke (mag het!), met scholieren die zelf opnamen maken, er komt een of ander jeugdfestival aan, de regisseur loopt heel hard en grappig Cut! Maar het wordt fantastisch vanaf het moment dat drie meisjes zitten te peinzen wie er nu in hun band moet gaan zingen (na wat onvoorziene omstandigheden/ruzies) en een van de meisjes zegt: de eerste die door die poort daar loopt wordt het. Dat blijkt een Koreaanse uitwisselingsstudente, een prachtrol, die goed duidelijk maakt hoe lastig het is als buitenlander in Japan. Je lijkt altijd wel een autist met die ondoorgrondelijke Japanners. (Naast gebruikelijke barrières als taal, lastig in een karaoke bar) De andere 3 meisjes in de band zijn ook goed getroffen, met name Kei, de nukkige gitarist met een mooie brede Joodse glimlach. (Echt waar!) Het nieuwbakken bandje zet het op een oefenen (wat absurde punkrockdeuntjes) en ondertussen is 't festival in volle gang als aangenaam kabbelende achtergrond, met flintertjes verhaal o.a. met een nostalgische leer, runder-darts en verliefde jongens. (Geniaal shot als een van de jongens zijn liefde betuigt aan de Koreaanse en de andere 3 verstopt achter een raam gluren hoe ie 't doet, van een Pippi Langkous-achtige vrolijkheid) Ook in de bijrollen prachtpersonages, met een studio-eigenaar (veel oudere vriend van Kei) mogelijk een junkie, in elk geval een grappig figuur. Helemaal geniaal en mijn favoriete scène speelt zich af op een dak (van een van de schoolgebouwen) daar treft Kei een roodharig meisje met een fantastische rauwe stem, die daar maar zit te zitten. Het meisje leent Kei's gitaar en begint een bluesje te spelen. Wat een meid. Ik hoopte eigenlijk dat de ze hele film niet meer te zien zou zijn, want die ene scène was dus al zo leuk. Maar ze komt nog terug voor een liedje op het afsluitende festivalconcert, waar ook ons heldinnen-kwartet natuurlijk schittert. Je zou bijna mee gaan zingen, het refreintje is zo moeilijk niet. Linda! Linda! Linda Linda Linda!!

Jeux 1Interdits … De Duitsers bombarderen Frankrijk in WW2, waarbij ze kennelijk ook geen bezwaar zagen in wat bommetjes op wat dagjesmensen op 't Franse platteland.

En dat deden ze indertijd dus echt, zo leerde ik uit de documentaire The Sorrow and the Pity van Marcel Ophüls. Die scène in Jeux Interdits, en de manier waarop het meisje bij de boerenfamilie wordt geïntroduceerd, vond ik tamelijk indrukwekkend.

Wordt het ondertussen geen tijd een Linda Linda Linda-fanclubdag te organiseren, ergens in het midden van het land? Met een wedstrijd voor de beste uitvoering van de titelsong en een Du-na Bae look-alike contest?

haha :)

En dat deden ze indertijd dus echt

jee schoften. het begin is mooi, het einde is zooo zielig. (de gitaarzigeunerige muzak op de soundtrack is dan weer wel jammer)

The Last King of Scotland
Voorspelbare en clichématige film over een Schotse arts/avonturier die de hofarts van Idi Amin wordt. Amin wordt gespeeld door een schmierende Forest Whitaker (ben normaliter een fan), die van de man alleen maar een kinderlijke idioot maakt. Nooit wordt duidelijk hoe deze gek het tot dictator van Oeganda heeft weten te brengen. Vreemd genoeg won Whitaker een Oscar voor de rol. Wel goed: Simon McBurney als ranzige koloniale, Schotten minachtende snobistische Engelse diplomaat/spion. Art direction is ook tof: veel cool eind jaren zestig/begin jaren zeventig design in de paleizen van Amin. Gillian 'Agent Scully' Anderson heeft geblondeerd en met overtuigend Engels accent nog een klein rolletje.

Le cercle rouge (Melville, 1970)
Stom, Le samouraï is een van mijn favoriete films, dus ik had deze, de tweede van drie Delon-Melville samenwerkingen, al veel eerder moeten zien. Le cercle rouge is bijna de perfecte misdaadfilm. De besnorde Delon is weer fijn stoïcijns als crimineel die op zijn laatste dag in de cel alweer geronseld wordt voor een klusje en op vreemde wijze aan zijn nieuwe kompanen komt. Waaronder een geweldige Yves Montand, als zwaar-alcoholistische ex-agent/scherpschutter (maar wel een heer, met zijn Vuitton kledingkoffers) die een sleutelrol speelt in de roof (werkelijk briljant gebruik van zijn alcoholisme als spanningselement overigens.) De film duurt meer dan 2 uur en dat is volkomen terecht, lange autoritten, klimmen over daken, veel details en weinig woorden. De politie komt er, als vrijwel in symbiose met de criminele wereld, niet best van af. Maar ja, chef zegt het al "alle mensen zijn slecht, misschien als ze geboren worden even niet, maar dan worden ze slecht." Op naar Un flic.

Of zei hij nou "alle mensen zijn schuldig"? Denk het. Was nog vergeten te zeggen dat net als in Le samouraï er weer in zo'n heel raar Frankrijk wordt geopereerd, rare wijken, vreemde types, criminele foefjes waar ik altijd van denk "hoe weet hij dat nou?" Zal allemaal wel tarantinesque fantasie zijn (tenzij Delon hem wat dingen heeft ingefluisterd, want die schijnt een tijd lang rond te hebben gehangen in foute Corsicaanse + extreemrechtse kringen.) Zit nu ook op IMDB wat rond te neuzen en ja inderdaad, de inbraak duurt 25 minuten en er wordt geen woord in gesproken. :) (anderen maken zich weer druk over alle toevalligheden, maar dat is een beetje de clou van het verhaal, een schijnbaar onschuldig bezoekje in het begin heeft grote gevolgen op het eind.)

Bad lieutenant: Port of call New Orleans (Werner Herzog, 2009). Kan er een hoop kritiek op hebben, deels te wijten aan het feit dat ik deze film niet los kan zien van Ferrara's meesterwerk. Het is allemaal zo losse pols, niet beklemmend. Ik vind Cage behoorlijk tekort schieten, vervallend in lollig geposeer en vooral hopend dat over-the-top acteren een meerwaarde geeft. Het scenario is toch eigenlijk een behoorlijk zooitje, waarbij de redelijke rechtlijnigheid van het begin vooral verhaallijntjes oplevert die ergens stokken.

En toch, er is dat gevoel dat Herzog me gewoon in de maling zit te nemen, en de echte film als het ware een beetje verbergt. De hoogtepunten uit het eerste deel, de hallucinerende scenes met iguana's en het breakdancende lijk, zetten de toon voor de tweede helft, waarvan ik me nu afvraag of het allemaal wel echt gebeurt. Er zit een scene in op het politiebureau, waarin in 20 seconden drie grote problemen van Cage worden opgelost. Zo volstrekt ongeloofwaardig dat het toch verdomd verleidelijk is deze gebeurtenissen toe te schrijven aan het brein van de doorgecoke-te Cage. Nog zoiets: Waarom zou Eva Mendes, nu ze eindelijk probeert af te kicken, zich vervolgens zwanger laten maken door een niet te helpen Cage? Zo bezien komt alles in een ander licht te staan. Geen wonder dan, dat de film nergens beklemmend wordt. Het wordt allemaal bezien vanuit een roes. Waardoor Bad lieutentant een film wordt over een corrupte cop die te ver heen is om zijn eigen ondergang te kunnen waarnemen. En dat is toch een opvallend verschil met de film van Ferrara.

It might get loud (Guggenheim, 2008). Documentaire waarin drie stergitaristen (Jimmy Page, The Edge en Jack White) praten over gitaar spelen. We zien ze een beetje met elkaar babbelen, ze gaan terug naar de oefenhokken van weleer, naar gitaarshops, Page gaat terug naar de villa waar een of andere beroemde plaat is opgenomen. Allemaal reudelijk vermakelijk maar het grote probleem is dat de docu niet nerdy genoeg is. Ga boven dat pedal board hangen, stel gerichte vragen over sound, gebruik gedetailleerde illustraties. En laat vooral zien waar die drie gitaristen het over hebben als de camera UIT staat! Nu krijg ik het gevoel dat de maker niet bijzonder geïnteresseerd is in gitaren. Nog een voorbeeld: we zien de drie met elkaar jammen op riffs van hun respectievelijke bandjes. Drie gitaristen die met distortion tegen elkaar inspelen, zonder het bodempje drum en bas: dat klinkt nooit ergens naar. Dat weten ze zelf natuurlijk ook, maar ja, alles voor een leuke docu. Gemiste kans.

Kiss Of Death
Typische "Docunoir" die later nog eens door Barbet Schroeder met Nicholas Cage in de remix wordt gegooid. Een paar mannen overvallen een juwelierszaak, die helemaal bovenin een flat zit. De mannen hebben geeneens maskers op. Da's lef. Op de weg terug met de lift worden ze nerveus. Het duurt lang. En daar gaat het alarm. De agenten staan ze op te pakken, al weten die er geloof ik maar een te vangen. Enkel hoofdrolspeler Victor Mature wordt gepakt en krijgt het aanbod rat te worden. Wat hij kwaad weigert. Het ritje met de trein naar de gevangenis is het eerste gedenkwaardige moment. Hij zit namelijk naast Richard Widmark, in zijn debuut (later ook goed in Road House en Naked and the City) en ook hier meteen dé ster van de film als rattige gangster, met zoals dat hoort, een evil lachje. Als de trein de gevangeniscomplex binnenrijdt lijkt het wel Auschwitz. Creepy. In de gevangenis komt de andere ster van de film onze hoofdrolspeler opzoeken. De onbekende Coleen Gray, die ooit oppas voor zijn kinderen was. De twee hebben duidelijk een klik. Sterker nog, het meisje is hoteldebotel, wat ze fantastisch acteert. Veel verderop in de film, als Mature dan toch maar rat is geworden is er een fenomenale liefdes-babbelscene tussen de twee, in de keuken. Everytime you kiss me I almost pass out zegt zij, hij kust haar, en ze draait met haar ogen: helemaal de spaghetti vergeten op te zetten! Het laatste gedeelte van de film is het verwachte duel tussen Widmark en Mature. Niet geniaal, maar als gezegd die Widmark weet indruk te maken.

Sugar
Honkbalfilm van de makers van Half Nelson. Heel mooi geschoten (zo'n beetje het beste aspect aan de film) en met interessant materiaal, maar ergens heeft ie 't toch net niet helemaal. Wel een mooi inkijkje in de honkbalwereld, waar Amerikaanse clubs dependances op de Dominicaanse Republiek hebben en af en toe een speler naar Amerika halen, voor spring training. En dan begin je dus in de minor leagues, het is een lange weg naar de Major League. We volgen Sugar, een talentvolle pitcher, de meest kwetsbare positie van de hele sport. Na een intro op het eiland wordt hij al snel uitverkoren om naar Amerika te gaan, waar hij in een godvergeten gat in Iowa belandt. De eenzaamheid en de verveling die hij daar voelt is uitstekend getroffen. Op een gegeven moment gaat hij zelfs laadjes repareren. Na een goed begin gaat zijn spel eronder lijden, lijkt hij nog een omweg richting drugs te maken (pepmiddelen voor betere prestaties) maar uiteindelijk, in een zeer plotselinge twist, neemt hij de benen en belandt hij van het een op het andere moment in een Bahrani-film! Hosselend in New York in kloterige baantjes. Tuurlijk, dit was niet de film voor een totale rise naar de top, maar dan nog leek het nogal plots voor iemand die zo dicht bij zijn droom is. Ander probleem van de film is dat die buiten de hoofdrolspeler eigenlijk nauwelijks personages bevat die tot leven komen.

Six Degrees Of Separation
Heeft volgens Rotten Tomatoes een 93% rating, maar ik vond 'm gruwelijk slecht, dit debuut van Will Smith (of in elk geval een van zijn eerste grote filmrollen) Ik zat er ook helemaal verkeerd in, ik dacht, Will Smith als kameleon-oplichter die 1 nacht een miljonairsechtpaar doldraait met zijn charmes en vervolgens met hun geld vertrekt. Maar Six Degrees is niet spannend, het is meer een satirische komedie, een spoof op de upper class, met grappen van het kaliber het is geen koelkast maar ijskast (maar dan in variant) En het is allemaal totaal ongrappig. Helemaal aan 't eind krijgt de film dan ineens alsnog tragische trekjes, wat veel te laat is. Het zal wel part of the satire zijn, maar ik vind Will Smith in zijn rol als con artist ook totaal ongeloofwaardig. Om over de irritante rommelige anekdote-structuur maar niet te spreken. Of de kinderen van de groep volwassenen die wordt opgelicht, wat een krengen. Gebaseerd op een toneelstuk and too smart for its own good allemaal.

Autumn
Oftewel Sonbahar, Turkse tip van Martijn B. Met Georgische trekjes geloof ik, maar kan die talen toch niet uit elkaar houden. Een man wordt vrijgelaten uit de gevangenis om te sterven. Zijn longen zijn eraan. Thuis is een Iraans aandoend prachtig hinterland waar mensen in bossen wonen en zich met minibusjes naar de dichtstbijzijnde stad laten vervoeren. De man zoekt zijn oude moedertje in een mooi houten huis op, maar hij zegt niet dat hij ziek is. Ze maakt zich natuurlijk wel zorgen, maar is een zeer eenvoudig mens dat gewoon tevreden is dat hij er is. Wat volgt is anderhalf uur dwalen van de man, die vrienden opzoekt, wat Russische (of waren dat Georgische) hoertjes, maar echt contact weet de man maar moeilijk te leggen. Het is meer een sereen soort wachten op het onvermijdelijke, af en toe doorsneden met gruizige beelden van anarchistische acties uit zijn verleden. Goed vergelijkbaar met het Iraanse It's Winter, al was die nog wat emotioneler en beter.

Bad lieutenant: Port of call New Orleans

Ik had al zo'n vermoeden. Maar opeens bedacht ik ook: die Herzog, die heeft eigenlijk geen behoorlijke film gemaakt sinds het heengaan van Kinski. Zijn documentaires zijn natuurlijk een ander verhaal, maar My Best Fiend begint nu wel een extra lading te krijgen.

Georgische hoertjes ja. Ze gaan naar een Georgische bar, maar het enige wat daarop duidt is de muziek die er gespeeld wordt, dus als je geen blurbs leest heb je dat waarschijnlijk niet door. Het speelt zich af aan de oostelijke Zwarte Zee kust, aan de grens met Georgië. Volgens mij wordt er geen Georgisch gesproken verder.

It's Winter ken ik niet, genoteerd.

Le Cercle Rouge is briljant. Als je wilt weten waar Melville de mosterd vandaan heeft gehaald, moet je zeker Rififi van Jules Dassin uit 1955 eens proberen.

Het beetje religie dat uit de originele Bad Lieutenant is overgebleven, betreft de Bijbelse slang in de ondergelopen politiecel en het gebed van de gevangene in het water in de openingsscène – hij is nog maar net met bidden begonnen en Cage gaat alsnog het water in. De lachpartijen van Cage zijn zo onecht, dat het wel afgesproken werk moet zijn (waarom lacht hij nu steeds lachen om de afgekorte naam G?). De slang is slechts een van de dieren die nadrukkelijk in beeld vliegen, kruipen of zwemmen. Vanaf de eerste gatorcam (zoals een recensie het noemde) wordt Bad Lieutenant prettig surrealistisch. Heb me er prima mee vermaakt, maar weet verder nog niet precies wat ik ervan moet denken.

Adam Resurrected van Paul Schrader, met Jeff Goldblum als de Joodse clown Adam Stein die furore maakt in een Berlijns circus, totdat de nazi’s hem en zijn gezin oppakken en hij in een concentratiekamp lijdt onder het bewind van commandant Klein (Willem Dafoe). Het oorlogsleed bestaat uit flashbacks in zwart-wit, terwijl de rest van het verhaal zich in de jaren zestig afspeelt in een Israëlische inrichting, speciaal opgericht voor patiënten die door de Duitse kampen zijn getraumatiseerd. Adam Resurrected is grofweg gezegd een wonderlijke mengeling van One Flew Over The Cuckoo’s Nest (patiënt heeft grote invloed op inrichting), La Vita è Bella (clown in concentratiekamp) en L'Enfant Sauvage (wild kind wordt getemd). Goldblum maakt indruk, ondanks zijn zware Duitse accent.

een agent die zijn overbuurmeisje naar binnen lokt en vermoord, ik vind 't toch wel American Beauty/Towelhead... :/

Ik vind het vooral Dordrecht.

gheh.

Daisy Kenyon
Lieve bijna genreloze en zeer rustige aledaagse film van Preminger, over een driehoeksverhouding. Doet allemaal modern aan voor een jaren '40 film, met Joan Crawford als middelpunt, in de rol van Daisy Kenyon, een sterke vrouw, die haar angsten en verlangens durft uit te spreken. (En als freelancer werkt!) Ze zit in een uitzichtloze affaire met de macho Dana Andrews, een rijke kerel die zijn vrouw echt niet voor deze scharrel gaat verlaten. (Ook al houdt hij eigenlijk veel meer van Daisy) Dan verschijnt als plot-motor Henry Fonda ten tonele. Altijd goed en ook hier weer, als depressieve ietwat verknipte voormalige soldaat, wiens vrouw is overleden. Hij is meteen tot over zijn oren verliefd en weet Daisy voor zich te winnen. Ik dacht en hoopte dat de film zou eindigen met een variant van als 2 honden vechten om een been gaat de derde er mee heen, of juist helemaal niemand misschien, al zou dat wellicht wat al te tragisch zijn en niet door de studio's geaccepteerd worden.

L'Heure D'Été
Net als Le Voyage du Ballon Rouge in opdracht gemaakt van een of ander museum, maar dat pakt hier toch minder geslaagd uit. De setting is op zich wel leuk, een artistieke familie waarin de mater familias jarenlang de kunstcollectie van schilder heeft beheerd, na diens dood. Die man wordt oom genoemd, maar de moeder had in elk geval wel wat met hem. Het begin is alleraardigst als de familie van over de hele wereld bij elkaar komt voor de jaarlijkse familie-conferentie. Moeder dropt al hints van een naderend einde en in het volgende gedeelte van de film is iedereen weer bijeen, zonder haar. Daar zit misschien wel de mooiste scene, als een van de zoons voorstelt het huis te behouden, maar daar duidelijk weinig enthousiasme bij de anderen voor treft. Hij verdwijnt naar de keuken met wat lege kopjes en even later volgt met intense blik zijn solidaire vrouw, die hem in 't donker aantreft. "Huil je" "Doe niet zo belachelijk". Uiteindelijk gaat de hele collectie (en het huis) gewoon wel in de verkoop en begint het gesubsidieerde gedeelte wat mij niet kon boeien. Al zijn de grap rond een dure vaas (wat een werkster niet weet) en een wiet-akkefietje nog wel geslaagd.

The Circle
Bijzonder pijnlijke duistere film, als een extreem bittere versie van Offside, die ik toch maar prefereer. Wat is Iran toch een naar land, ik hoop echt dat het minder erg is dan hier wordt geschetst. The Circle dwaalt van vrouw naar vrouw gedurende een korte periode. (Als een soort estafette) De vrouwen kennen elkaar van de gevangenis, waar ze waarschijnlijk in hebben gezeten wegens het aanbrengen van oogschaduw of iets anders onzinnigs. En tja, wat moet je als je als vrouw uit de gevangenis komt in Iran. Totale uitzichtloosheid, al is de film juist op zijn pijnlijkst als een van de vrouwen een bekende in 't ziekenhuis op zoekt (voor een abortus ook nog 'ns, ja het is van dik hout zaagt planken hier) Die verpleegster is de enige die 't redelijk voor elkaar heeft, met een Pakistaanse man en een baan. Al vraag je je af hoe ze 't voor elkaar heeft gekregen dat die man niets weet van haar gevangenisverleden. Je zou denken dat de Iraanse inlichtingendienst iedere echtgenoot bij het trouwen gratis hun hele dossier stuurt, ofzo.

L'Heure D'Été - het tweede gedeelte vond ik minstens zo boeiend, omdat het thema over dagelijkse voorwerpen en de daaraan verbonden herinneringen, naast de grap over de vaas, ook in het museumgedeelte mooi tot uiting kwam. Het moment met de kleindochter in de tuin, waar we te weten komen dat ze meer weet en wijzer is dan we konden vermoeden, vond ik een waardig en ontroerend slot.

Un flic (Melville, 1972)
Zijn laatste film. Wordt meestal gezien al de mindere van de Delon samenwerkingen en daar zit wel wat in. De film lijkt een beetje uit balans door te lange overval op een heroïnesmokkelaar in een trein (special effects met dank aan Märklin, heel charmant :) Dit was nou een film die iets langer had kunnen zijn (iets van 20 minuten meer op de 99 minuten), zoals Michael Mann eigenlijk de film heeft uitgewerkt en gladgestreken met Heat (al moet ik zeggen dat ik altijd liever Delons minimal cool heb dan Pacino's hysterische method trucendoos.)

Desondanks valt er nog best veel te genieten. De bankoverval in het begin is bijvoorbeeld fantastisch (kom er maar eens op), de hele film heeft een depressieve blauw-grijze kleur die perfect past bij het morele niemandsland van cops & robbers en personages zwijgen zo mooi en doen zoveel met alleen blikken in films van Melville.

Zat bij een van die overvallers steeds te denken "waar ken ik die kop toch van?" blijkt het die Michael Conrad te zijn uit Hill Streets Blues en de relatief jonge Richard Crenna (uit Rambo, etc) ook nog! Wel een goed idee om niet alleen in Amerikaanse sleeën te rijden maar ook de gangsters te importeren.

Het moment met de kleindochter in de tuin, waar we te weten komen dat ze meer weet en wijzer is dan we konden vermoeden, vond ik een waardig en ontroerend slot.

verklaar dit even nader, dat achtertuinfeestje vond ik leuk, maar toen zat ik te denken, nou d'r vriendje is nogal ongeloofwaardig schoolkrantnerdy voor zo'n toffe stoere 'tante' hehe

verklaar dit even nader

Kleindochter blijkt een innigere band met haar grootmoeder te hebben gehad dan haar ouders en wist veel meer van de relatie die zij met de schilder heeft gehad. En het moment had iets optimistisch: de nieuwe, vluchtige generatie gaat weliswaar op een heel
andere manier om met het oude huis (vet feesten!), maar het meisje hecht gelukkig veel waarde aan de herinneringen die het huis en het omliggende landschap oproepen. Met de eindscène is voor de kijker gevoelsmatig de cirkel weer rond, vanwege de connectie met de spelende kleinkinderen in de openingsscène.

ah ja :)

The Informant!
Moeilijk te zeggen wat deze film van Soderbergh nou betrekkelijk mislukt maakt. Muziek en design zijn goed, beide expres fout. De film speelt zich af in de nineties, maar de foute snorren en kapsels zijn eerder eighties. In Decatur, Illinois zal de tijd wel stil zijn blijven staan. Matt Damon kwam flink wat kilo's aan voor zijn rol van wetenschapper/manager van een of ander agrarisch bedrijf, waar hij price fixing ontdekt. Of denkt te ontdekken, want zijn personage is een geschifte kerel, wat langzaamaan duidelijk wordt. Een van de meest geslaagde aspecten is de alom aanwezige voice-over van Damon, die als een soort autist alles nauwgezet analyseert en allerlei anekdotes in de aanbieding heeft. Zeker de eerste helft van de film is nog wel goed voor een milde glimlach, ook het FBI-duo dat geïnteresseerd is in Damon's ontdekking is lekker knullig. Maar de tweede helft wordt het allemaal wat rommelig, met tijdssprongen en rechtszaken en krijgt de film wat moeizame tragischere trekjes. De echte scherpte, of een sterke lijn ontbreekt, dan was een corporate komedie als Thank You Smoking beter.

A Nos Amours
Zeer fijne film van Maurice Pialat, moet nog maar wat meer van de man gaan zien. Hij is zelf uitstekend als de morsige Maarten van Rossem-achtige vader van hoofdpersonage Sandrine Bonnaire, alle dialogen tussen de twee, bijvoorbeeld die aan het eind, zijn fenomenaal. In een expres rommelige structuur zien we Sandrine de jongens ontdekken, van een nerd op een zomerkamp, tot een gelukkige Amerikaan die haar netjes bedankt als ze hem haar heeft laten ontmaagden. Dan is 't hek van de dam en volgen er veel meer. Ondertussen zijn vooral de huiselijke scènes prachtig, met pa die een bont-atelier aan huis heeft, waar ook de Tim Knol-achtige broer werkt. De nerveuze moeder is not amused met Sandrine's uitspattingen en pa lijkt er eerder door gefascineerd. Dan vertrekt hij ineens en moet de sullige broer de wilde jongedame zien te temmen. En dat is niet zo eenvoudig. Anderhalf uur bijna willekeurige maar stiekem perfect gekozen momenten uit een rumoerig gezinsleven.

Code Inconnu
Haneke gooide voor deze film een hele hoop verhalen in de blender, die hij dan allemaal onvolledig aan de kijker serveert. Soms jammer, want ik had best willen zien hoe het boerenzoon Jean verging, die van huis wegliep van zijn stille vader. Typische en meest geslaagde Haneke-momenten zijn die rond pijnlijk racisme, zoals wanneer een Afro-Franse jongen diezelfde Jean confronteert als hij een Roemeense bedelares provoceert. Van diezelfde bedelares zien we ook nog scènes terug thuis, in Roemenie geloof ik, die wat mij betreft het overbodigst aanvoelen. Het middelpunt van de film wordt gevormd door Juliette Binoche als actrice, de film in de film die ze maakt is erg fascinerend, ik vraag me af of die nog ergens symbool voor moet staan. (Ze wordt in de film opgesloten in een kamer) Haneke vindt ook nog tijd om Binoche nog even de strijk te laten doen, trouwens. Elders wordt Binoche lastig gevallen door een Arabier in de metro. De oudere man naast haar confronteert het rotjgastje uiteindelijk en doet daarvoor eerst heel sereen zijn bril af, mocht het op knokken uitlopen. Ik denk niet dat ik Code Inconnu meer dan de som der delen vindt, maar genoeg van de (dus soms zeer alledaagse) delen zijn in elk geval fascinerend. Is toch de meesterhand van Haneke.

Walkabout
(ook in weeklijstje)
Walkabout zou een prima double bill vormen met Picnic At Hanging Rock. Het zou ook zomaar een favoriet van hall of fame-subjectivist OMC kunnen zijn. (Ik hoop dat ie 'm nog niet gezien heeft)
In beide films wordt Australië geschetst als een mysterieus land, met een zinderende grimmig-erotische oerkracht. Nicholas Roeg's Walkabout is een fata morgana van bedachtzame beeldrijm en fluwelen muziek van John Barry, die de kijker tezamen betoveren. De opening alleen is van een fantastisch poëtisch ritme, met door didgeridoo begeleide beelden van een grote stad en een meisjesklas die voor het zingen ademoefeningen doet. Later zien we een man met twee kinderen (een meisje van een jaar of zestien en een jongetje van zes) rondrijden. Ze stoppen voor een picknick. De jongen rent vrolijk rond, spelend met een waterpistooltje. De vader kijkt naar het korte kostschoolrokje van zijn knappe dochter. Plots haalt hij een pistool tevoorschijn en begint op 't jongetje te schieten. Zo begint de 'Walkabout' (zeg spirituele reis) van het jonge duo, want pa heeft ze kennelijk naar the middle of nowhere gereden, al ben je daar in Australië waarschijnlijk snel. Hoewel het een dramatische situatie is, contrasteert de zoete muziek van John Barry daar op bizarre wijze mee. En het werkt. Net zoals dat Roeg (ook de cameraman) consequent bij elk diertje blijft hangen om dat 'ns uitgebreid te filmen. Van Werner Herzogiaanse leguanen en parkieten tot maden krioelend in rottende kangoeroe-lijken. Het meanderende verhaaltje is niet belangrijk en af en toe lijkt Roeg ook de dialogen als moetjes te beschouwen, die hij dan maar weer snel wegdraait. Voor het lijden der woestijndwalen Gerry-achtig ondragelijk wordt ontmoet het duo David Gulpilil, de ultieme film-aboriginal. Mogelijk is hij ook aan een walkabout bezig, misschien is hij verstoten door zijn stam. In elk geval een loner. Hij en het jongetje staan snel op goede voet, maar tussen hem en het meisje heerst een ongemakkelijke aantrekkingskracht en wederzijdse fascinatie. In een merkwaardige optelling van sensuele scènes wordt er in bomen geklommen, raakt het meisje ongesteld en switcht de film uit het niets naar een volledig andere setting waarin wat mannen zitten te kaarten terwijl ze ondertussen naar een vrouw spieken, die haar benen over elkaar slaat. Terug bij het hoofdtrio drijft het meisje naakt in een meertje, met John Barry's definitieve Air-strijkje. Zoveel schoonheid, het emotioneerde me gewoon.

ik vergeet bij Code Inconnu te noemen dat het intro met een dovenklasje en daarna wat beelden van een Balkan-oorlog me heel erg aan Tarkovsky's Mirror deden denken (misschien toch nut tigdat ik die heb gezien)

Nee, Walkabout ken ik nog niet, ga hem binnenkort dan maar eens kijken. Wat ik van Roeg heb gezien (Performance, Insignificance, The Man Who Fell To Earth en Don't Look Now) vind ik wel altijd bizar en fascinerend (en ik weet nooit of het goede films zijn. ;)

dat geldt ook wel voor deze :) het einde is wel een erg pastorale hippie-fantasie (het is ook een fantasie)