Johannes Gensfleisch zur Laden zum Gutenberg

Een boek gelezen op vakantie, eindelijk een keer begonnen aan de Mars trilogie van Kim Stanley Robinson, met deel 1 dus Red Mars. Redelijk grandioos, een soort Oorlog & Vrede van de SF. Aan de ene kant een soort didactisch zo-moet-je-Mars koloniseren aan de andere kant zo-kan-het-heel-erg-mis-gaan. Robinson heeft naam als een redelijk "hard SF" type maar vreemd genoeg is hij met zijn sociologisch/culturele inzichten nog veel gaver (en sowieso goede personages.)

Synners van Pat Cadigan net uitgelezen. Tsja, een cyperpunk klassieker maar net als Snow Crash op veel punten al gedateerd, op andere punten (gebruik van internet en email) juist heel vooruitziend, zodat het bijna als een hedendaags boek leest. Zit gewoon een heel irritant personage in, Gina, die de hele tijd "fuck" en "fucking" zegt en tot overmaat van ramp dreadlocks heeft. En iedereen zegt ook "yah" ipv van "yes" of "yeah". Deed me meteen afvragen of dat met dit boek is begonnen of meer een algemeen Californische trend is geweest. Weet niet, je hoort het Amerikanen tegenwoordig steeds meer zeggen en ik vind altijd heel naar klinken, als een soort...arrogante gaap?

Tirza van Arnon Grunberg.
Eerst vond ik het een beetje een herhalingsoefening: weer die geflipte hoofdpersoon, weer die nihilistische filosofietjes, weer die eindeloos reeks restaurants (toch wel de vreemdste eigenschap van Grunberg, die nadruk op het culinaire altijd.) Maar Grunberg weet hier voor het eerst het plot in gang te houden na de eerste 200 pagina's en zo werd ik toch weer langzaam naar beneden gezogen in het zieke, maar af en toe ook angstig herkenbare hoofd van Jörgen Hofmeester.

*Cervantes, De schepper van Don Quichot (Donald McCrory). Biografie over het leven van Cervantes, waarvan met name de eerste helft (kidnap door piraten, ontsnappingspogingen en de uiteindelijke terugkeer) erg boeiend is. Leuk is ook dat de bio een beeld schetst van de internationale politiek en de nationale geschiedenis van Spanje van die tijd.

*Hotel Nooteboom (Cees Nooteboom). Verzamelbundel met reisverhalen en beschouwingen over kunst en schrijvers, waaronder een mooi stuk over W.F.Hermans.

*Onze Voorouders (Italo Calvino). Drie boeken gebundeld, waarvan ik 'De gespleten burggraaf' het sterkst vond. 'De baron in de bomen' is ook niet verkeerd, maar duurt wat erg lang. Met interessant nawoord van Calvino zelf, waardoor je e.e.a. toch heel anders gaat lezen.

* What It Used to Be Like: A Portrait of My Marriage to Raymond Carver (Maryann Burk Carver).
'De vrouw van' doet een boekje open over haar leven met de schrijver Carver. Zo kom je te weten hoe autobiografisch Carver eigenlijk schreef. Wat opvalt is de bijna objectvieve toon waarin e.e.a. wordt beschreven. De grote lijn is dat keer op keer het gezin Carver naar een andere uithoek van de States vertrekt om opnieuw een bestaan op te bouwen, totdat er literair succes volgt. En dan beginnen de huwelijksproblemen pas echt.

* De Laatste Roker (Hermans). Eigenlijk alleen maar gelezen om het eerste verhaal 'Zijn god was een mens', één van de mooiste verhalen die ik ken van Hermans. Ook een herdruk van het stuk 'Uitgeverij Oorwurm' is de moeite waard.

*Het Jaar van de Dood van Ricardo Reis (José Saramago). Nog niet uit, maar wat een mooie zinnenbrijer is dit zeg.

Green Mars - Kim Stanley Robinson. Deel twee van de trilogie, dit keer met een geslaagde revolutie en nog meer terraforming. Bijna avant-gardistisch hoe je op het ene moment hardcore biologie zit te lezen en op het andere moment een soap, met plastische chirurgie die onmogelijke liefdes mogelijk maakt, een bad gal die op belachelijke wijze deel 1 weet te overleven (en dan achteloos wordt gedood.)

After Dark - Haruki Murakami. Een van de voordelen van bookmooch is dat je wat makkelijker boeken uitprobeert voorbij je te-lezen-lijst. Deze van Murakami gelezen, leest lekker weg maar ik vond het niet zo goed. Een nacht in Tokio, met wat personages die elkaars leven doorkruisen, wat Lynch light er doorheen en dat is het wel zo'n beetje. Misschien dat Nederlandse vertaling het houterig maakt dat je allemaal Japanse subtiliteiten mist.

@OMC

ik had hetzelfde met After Dark. Er had meer ingezeten...maar het is minder dramatisch dan Kafka on the Shore, dat is echt een miskleun geworden. Wel leuk om te lezen daar niet van, maar er zijn betere Murakami's.

las De Literaire Kring van Marjolein Februari.. Haar columns zijn beter. Personages komen niet tot leven, zelfs halverwege weet ik hun onderlinge relaties nog niet ("was dit nou een broer") en het corruptie-plaatje wordt ook niet spannend en kent ook geen knallende afloop.

ook nog even Cola Debrot's Mijn zuster de negerin. Wel aardig, beetje paranoia.

Lees nu The Blind Owl van Sadegh Hedayat, een soort Perzische Poe en Daniel C. Dennett's Darwin's Dangerous Idea, de eerste hoofdstukken maken al ernstig nieuwsgierig.

Ik las After Dark ook van de zomer (zij het in een Engelse vertaling) en vond het eigenlijk een heel prettig boek. Mooi subtiel, als een niemendalletje op precies het juiste moment halverwege de plaat. Had hiervoor alleen Norwegian Wood gelezen, waarna iedereen zij "ja, nee, maar die andere Murakami's zijn héél anders", maar daar ga ik dus toch ook maar aan beginnen.

Las ook W.F. Hermans' Onder Professoren. Voor het eerst in drie jaar weer eens een Nederlands fictie-boek. Erg vermakelijk, erg herkenbaar ook hoe de kleine ruzietjes en jaloezietjes op een universiteit wordt beschreven. Soms wel, maar dat was vast Hermans' bedoeling, een beetje over-the-top.

Heb sowieso een heleboel gelezen van de zomer. J.M. Coetzees Waiting For The Barbarians wordt terecht gezien als één van zijn beste boeken; de Kafka van de jaren '80. Günter Grass' Crabwalk (Im Krebsgang) maakte veel indruk en opent de deur naar meer van zijn boeken. D.H. Lawrence's Lady Chatterley's Lover geeft een aardig inzicht in de Engelse upper-class in de jaren '20, maar schopt verder vooral zo hard tegen de taboes van de tijd aan dat er weinig verhaal overblijft. Ronan Bennetts The Catastrophist is een sterk verhaal van falende liefde tegen een politieke achtergrond (de Congo-crisis), of een politiek verhaal met een flinke portie relatieproblemen er doorheen gewoven. The Story of a Marriage van Andrew Sean Greer maakte buitengewoon veel indruk: zowel de bijna poëtische taal, als het indrukwekkende verhaal over Amerika in de jaren '50 en dingen waar men in Amerika (of elders) in de jaren '50 niet over sprak. Nu bezig in The Grass is Singing van Doris Lessing, over de relatie tussen twee mensen die op hun eigen manier falen (en, want zuidelijk Afrika rond 1950, buitengewoon racistisch zijn). Het doet soms pijn om te lezen; wel buitengewoon mooi. Oh ja, en Bill Broady's Swimmer, een vrij cynisch, maar mooi beschreven verhaal over de opkomst en, vooral, ondergang van een zwemkampioene.

@ Martijn

Van Grass kan ik 'Mijn eeuw' aanraden, 'Kat en Muis' en vooral 'De Blikken Trommel', al moet je tegen de epische schrijfstijl kunnen. Murakami is wel 'hit or miss' geloof ik. Het leest allemaal lekker weg maar het niveau wisselt drastisch per boek.

Heb jij toevallig 'Inner Writings' van Coetzee gelezen? Daar ben ik wel benieuwd naar.

verder gelezen:
* "Het volgende verhaal" van Cees Nooteboom. Erg goed geschreven, ook wel wat over de top met al dat Latijn ertussendoor. Wel overduidelijk geinspireerd op het Saramago-boek van hierboven (afscheid van het leven in Lissabon).
* "In Nederland", ook van Nooteboom. Leuk, die observaties over Nederland. Maar als verhaal wat minder interessant, want sprookjes lopen immers altijd goed af.
* "Dubbelspel" van Frank Martinus Arion. Nog steeds ijzersterk, tergend traag opgebouwde spanning en een verrassende ontknoping. Alleen dat nawoord, daar is haast geen touw aan vast te knopen.

Heb jij toevallig 'Inner Writings' van Coetzee gelezen? Daar ben ik wel benieuwd naar.

Dank voor de Grass-tips!

* "Dubbelspel" van Frank Martinus Arion. Nog steeds ijzersterk, tergend traag opgebouwde spanning en een verrassende ontknoping. Alleen dat nawoord, daar is haast geen touw aan vast te knopen.

net zo onnavolgbaar als die regels van hun domino-variant..

van Grass las ik 1 of 2 jaar terug, de Bot, ook zo'n megadik epos, verteld door een almachtig wijze vis, oid. Rijk aan grutjes en ander uit de tijd geraakt eten, ik vond 't een mooi boek.

De Blikken Trommel kan ik niet genoeg aanraden. Deze zomer weer herlezen en nog net zo indrukwekkend als de eerste keer.

Ik ben n beetje huiverig om De Blikken Trommel te herlezen, ben bang dat t dan tegenvalt. De Bot heb ik nog niet gelezen. Ik was begonnen in zo'n andere pil van 'm, 'Gebied zonder Eind' maar daar is geen touw aan vast te knopen. Allerlei verwijzingen naar lokale geschiedenis van 100 jaar terug, het zal wel.

In de jaren 90 zijn veel goede films verschenen. Maar een handvol films veranderde zeg maar je manier van kijken: Ashes of Time, Tokyo Fist, Gummo en...The Thin Red Line. Toch maar eens de BFI Modern Classics over die laatste aangeschaft want ook nog eens geschreven door Michel Chion, en ik was wel eens benieuwd wat die zoal te melden heeft (hij heeft ook een boek over Lynch geschreven wat ik een keer moet lezen.) Informatief boek, dat weinig aandacht besteed aan het maken van de film zelf en TRL plaatst in de context met de vorige twee films van Malick (wel jammer dat ik nou nog steeds niet weet of er echt een versie van iets van vijfenhalf uur is geweest die Malick natuurlijk van de studio moest inkorten, daar zou ik nou wel grof geld voor over hebben om die op DVD te zien...nou ja komt wel in 2025 of zo.) Chion is soms erg goed, vooral wanneer hij de stemmen analyseert maar ergens had ik toen het boek uit was het gevoel dat er wel wat meer in had gezeten (vooral iets meer filosofische inbedding.) Wat dat betreft blijft uit dezelfde reeks Iain Sinclair over Crash exemplarisch.

Valt me trouwens wel op dat vergeleken met de 33.3 serie het niveau schrikbarend hoger ligt. Op naar Bonnie & Clyde en The Seven Samurai.

Je hebt sciencefiction over ruimteschepen en shit. En je hebt de echte-echte SF die gewoon doet waar het zin in heeft, zoals Norman Spinrad - The Iron Dream (1972). Helemaal tot in de puntjes uitgewerkte meta-grap, want je leest Lord of the Swastika een van de romans van Adolf Hitler. Die is namelijk na WOI naar Amerika geëmigreerd om als illustrator van sciencefiction tijdschriften werk te vinden, tegen het einde doet hij zelfs een gooi als schrijver en postuum wint hij met het boek nog een Hugo (aldus de biografie aan het begin van het boek.) Daarna volgt in de "roman" het hilarische verhaal van Feric Jaggar, een ariër in een post-nucleaire wereld die het tot Führer schopt, de wereld ontdoet van genetische minkukels en daarna het universum tracht te veroveren. Het knappe is dat Spinrad de fantasiewereld van het fascisme te kakken zet én de fascistische motieven in SF en Fantasty ontmaskert én het leest ook nog als een trein.

Nooit in het Nederlands vertaald, zelfs niet in een tijd dat de meest bizar avantgardistische SF er aan moest geloven (en Spinrad een redelijke hotshot was dankzij Bug Jack Barron.)

klinkt goed, deze laatste, omar.

je hebt nu die mars-serie gelezen van robinson, ik kwam er achter dat ik the green planet in de kast heb staan - ooit voor een gulden of 2 bij de slechte ofzo. nooit gelezen echter; is het boek apart goed te lezen of is het eerste deel nodig om het te begrijpen?

Bas, je moet wel degelijk Red Mars eerst lezen, er lopen teveel lijnen door en er zitten heel verwijzingen in naar personages uit de eerste in Green Mars. Blue Mars heb ik wel liggen maar die ga ik binnenkort eens lezen (beetje dat "leest zo lekker dat ik het plezier nog even wil uitstellen" idee.)

iemand Infinite Jest ooit gelezen? voor de Ulysses-fans. Ze hebben 't gelukkig niet in de bieb dus ik heb een excuus. ;)

http://en.wikipedia.org/wiki/David_Foster_Wallace

iemand Infinite Jest ooit gelezen?

Yep, met voetnoten en al. Mooi boek, maar je moet er zin in hebben (en enige liefde voor het edele tennisspel plus drugs is gewenst.) Tsja, zelfmoord...het stond zelfs (kort) in NRCNext.

Yep, met voetnoten en al

dacht ik al. ;)

tennis mag ik wel, maar drugs niet. Wel jammer dat ie de verkiezingen niet heeft afgwacht, als McCain-watcher (maar vermoedelijk Democraten-fan)

Alfred Bester - The Stars My Destination. Een ouderwetse literaire achtbaan, ik zou willen zeggen de literaire achtbaan. Zo'n boek dat je steeds sneller en sneller gaat lezen, Amerikaans vakwerk maar dan ook nog met prachtige zinnen. Heb dan ook wel te doen met de SF-fans die dit in de herfst van 1956 (asikmenietvergis) als een serie in Galaxy lazen en dan moesten wachten tot het volgende deel. Het is ook nog eens een van de betere wraakromans die ik ken, beetje in de goeie ouwe Graaf van Monte Cristo traditie, nog leuker gemaakt omdat er alleen maar hele boze personages in voorkomen (de hoofdpersoon wordt nog even voor "de lopende kanker" uitgescholden, of zou dat mooier vertaald zijn als "de kanker op benen"?) Aan het eind gaat het nog even los met de typografie en zo snap ik wel de faam van het boek als een van de beste SF romans.

Heb deze vakantie 'Raise High the Roof Beam, Carpenters' en 'Seymour: an Introduction' gelezen. Ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden, had iets heel anders verwacht gezien de kortere verhalen van '9 Stories'. Veel verwijzingen naar Zen viel me op.

Zeker veel verwijzingen naar Zen. Als je erop let zitten er in alle 'Glass' verhalen veel knikjes naar (zen)boeddhisme. Een populaire verklaring voor de zelfmoord van Seymour in 'A Perfect Day for Bananafish' is dan ook dat hij zichzelf ombrengt omdat hij 'verlicht' zou zijn.

worden er nog boeken gelezen? Ik heb de laatste weken/maanden het volgende gelezen:

*Franny and Zooey van Salinger. Oei, wat goed. Even pijnlijk als ironisch als ontroerend, al dat gepraat over gepraat over mensen die er niet meer zijn.

*Kleine Herinneringen van Saramago. Aanrader vanwege de immer fantastisch geschreven bio over Saramago door Harry Lemmens aan het eind van het boek.

*What I talk About When I talk About Running van Murakami. Inzichten over hoe een marathon te lopen. Licht verteerbaar als altijd.

*Nobody Belongs Here More Than You van Miranda July. Ai, dit is pijnlijk. Ik had na haar film wat meer verwacht dan dit. Het lijkt wel alsof ze haast had om deadlines te halen..laten staan dit.

*De Geschiedenis van de Roccamatio's uit Helsinki van Yann Martel. Vier korte verhalen van Martel waarvan de eerste twee fantastisch zijn.

*verschillende reisboeken van Cees Nooteboom, waaronder De Omweg naar Santiago. En dan vooral het laatste hoofdstuk daarvan, ik wou dat ik zo kon schrijven.

Welzeker!
Junot Diaz: Het korte maar wonderbare leven van Oscar Wao.

En eindelijk gevallen voor Murakami door Dans, dans, dans te lezen

Vochtige streken van Charlotte Roche... moet ik nog kopen, maar zal over dat boek maar verder mijn mond houden. :-)

maar zal over dat boek maar verder mijn mond houden. :-)

niks ervan ;)

ik ben nu bezig in David Egger's You Shall Know Our Velocity. Loopt weer als 'n trein, terwijl ik stiekem dacht dat die Eggers een one hit wonder was.

Daarvoor iets heel waardeloos van een Vlaamse schrijfster. Eeuwige Roem.. Maar hoe heette ze ook alweer Saskia de Corte oid. Mooischrijverij, wel aardige zinnen, maar 0.0 inhoud en het pedante stijltje wordt ook heel snel irritant.

Vochtige streken - Charlotte Roche
De meest expliciete delen van deze coming of age roman had ik helaas al in de media gelezen. Desondanks is het heel grappig om te lezen hoe de achttienjarige hoofdpersoon onbeschaamd over haar persoonlijk hygiene en seksleven verhaalt. Heel herkenbaar ook, vreemd genoeg. :-) Verder is het een mooi geschreven klein verhaal over een meisje dat in het ziekenhuis ligt met een genante aandoening die ze verergerd om haar gescheiden ouders weer bij elkaar te krijgen.

De helaasheid der dingen - Dimitri Verhulst
Rauw-realistische en hilarische roman over een jongen die opgroeit bij zijn grootmoeder, alcoholistische vader en ooms. Hoewel het boek gaat over armoede, alcoholmisbruik en briljante zuipwedstrijden, wordt het boek nergens banaal of flauw. Het einde van deze roman is zelfs louterend. Liefdevol geschreven.

Velocity uit. Aanrader. Geniale wending in 't midden, zet alles op z'n kop.

Nu Oorlog en Vrede van Tolstoj! Jaja.. Een lekker elitair genoegen. Alhoewel, het doet me voorlopig aan Vestdij.. pardon Voskuils Bij Nader Inzien denken, met personages die constant op dezelfde manier worden beschreven. (De ene is ziekelijk bleek, een andere freuletje heeft een bedonsd bovenlipje, etc.)

maar ze zijn inmiddels wel ten oorlog, dus 't zal nu wel beter worden. (Al zie ik dan ook steeds Woody Allen Love and Death, tsja..)

Van mijn broeder John Fante's '1933 Is A Bad Year' gekregen, en in één avond uitgelezen. Fante wordt wel een Beat avant la lettre genoemd, vooral in de Bandini-trilogie ('Ask The Dust' als hoogtepunt), maar wordt vooral veel te weinig gelezen of aangehaald. '1933' blijkt uiteindelijk een soort parabel die me erg aan Salinger (coming of age) en de film Smoke (subtiliteit) deed denken.

Godvrezende tiener met een begenadigde linker Arm (baseball) probeert zijn mismoedige milieu van dronken, alles vergokkende bricklayer vader te ontkomen door zijn droom - Pitcher worden in een Major League baseball team - te verwezelijken. Zijn achtergrond werkt tegen hem, hij wordt daardoor tevens verliefd op het verkeerde meisje, ziet in dat God voor nobodies is en zet zijn (enige) vriendschap op het spel, om uiteindelijk tot een soort Salingeriaans louterend inzicht te komen: pay your dues and follow the dream. Prachtig.

Het is '1933 Was A Bad Year', mea culpa.

Nu Oorlog en Vrede van Tolstoj!

Ja, die moet ik ook weer eens oppikken. Ben op een gegeven moment afgehaakt bij een ellenlange beschrijving van een jachtpartij, en tegelijkertijd realiseerde dat ik echt niet meer wist wie wie was. :)

Blue Mars - Kim Stanley Robinson. Zo dat zit er ook weer op. Derde deel is wel het minste, al ben ik het met Frederic Jameson eens dat het eigenlijk gewoon één boek is wat in drie delen is uitgegeven (beetje als O&V al is die in twee delen.) Afhandeling van de tweede revolutie, aantal personages keren tijdelijk terug naar Aarde (duurt wat te lang), mijn favoriete personage (de Franse psychiater Michel natuurlijk) gaat dood en anderen worden minsten 250 jaar oud. Leukste is eigenlijk hoe de rest van het zonnestelsel voor gekoloniseerd (hele grappige manier om op Mercurius te wonen: een stad die de hele tijd op rails aan de schaduwkant blijft). Grote vraag die me eigenlijk drie boeken lang bezighoudt: wat moet dat allemaal kosten?

Ja, die moet ik ook weer eens oppikken. Ben op een gegeven moment afgehaakt bij een ellenlange beschrijving van een jachtpartij, en tegelijkertijd realiseerde dat ik echt niet meer wist wie wie was. :)

ja dat zit er hier ook al aan te komen (pagina 250) ook omdat (geloof ik.. ;) ) de mensen steeds anders genoemd worden dan weer Vorst die en die, dan weer Andrejovistj etc.

maar tis nu matten bij Oostenrijk, steek dat dorp in de hens! (Tolstoj is partijdig trouwens hij noemt de Russen vanaf nu ineens "ons leger/onze troepen".

Ik vind het vervelend als ik de personages in een roman niet uit elkaar kan houden. En niet alleen de Russische groten hebben daar last van. Nog ergerlijker zijn inconsistenties in de continuititeit. Soms verdenk ik auteurs ervan zelf het spoor bijster te raken in het verhaal en dat ze hopen dat we dat niet merken.

And Chaos Died - Joanna Russ.

Onlangs is er in Holland SF een artikel verschenen van mijn hand over Vrouwen en SF, weet nog steeds niet of een vrouw dat had moeten schrijven maar vind er nog maar een die friki genoeg is over SF, dus wie ben ik dan om te weigeren? Tijdens het schrijven ontdekte ik het werk van Joanna Russ, die met haar toch wel experimentele SF furore maakte in de jaren zeventig maar sindsdien in de vergetelheid dreigt te geraken (sommigen in het wereldje zien in de opkomst van cyberpunk zelfs een samenzwering om de feministische SF weg te drukken.)

Haar tweede boek is in ieder geval loodzwaar. Het gaat over een wat nichterig type die strand op een utopische planeet, daar lessen in telepathie krijgt en vervolgens naar de aarde terugkeert (en toch wel zin heeft in seks met vrouwen :), waar zeg maar de uitwassen van de jaren zestig heersen (beste gedeelte van het boek.) Lijkt simpel maar het is op zo'n hyperliteraire manier geschreven dat je op zijn Burroughs vaak niet weet wat er nou echt gebeurt, ook de structuur is zo anders dat het al je aangeleerde verwachtingen over hoe een verhaal dient te lopen er aan gaan. Beetje het As I Lay Dying euvel, houd er eigenlijk niet zo van als je achteraf een artikel over een boek leest en opeens realiseert: "huh, heeft hij dat en dat gedaan? Waar dan?"

Verfrissend (de juichende citaten op de omslag zijn typisch genoeg allemaal van collega schrijvers) maar ook erg vermoeiend. Echt zo'n boek wat je een tweede keer moet lezen.

(de juichende citaten op de omslag zijn typisch genoeg allemaal van collega schrijvers)

Ja, dat soort citaten hebben op mij niet het beoogde effect. Ik denk dan altijd: 'O, ze konden dus geen positieve recensie in een erkend blad vinden. Zal wel niks zijn.'

Maar ik zal eens kijken of de bibliotheek nog wat van haar heeft liggen. De naam komt me in elk geval niet bekend voor.

Ik denk dan altijd: 'O, ze konden dus geen positieve recensie in een erkend blad vinden. Zal wel niks zijn.'

Mmm, zo had ik het nog niet gezien. Ik denk dan: "een schrijvers-schrijver." (met de gevaren die dat impliceert.)

The Female Man schijnt haar meesterwerk te zijn (is ook vertaald.)

vrouwelijke SF.. Deirdre! Of was dat door een man geschreven... Sexuele (zelf)exploraties in een grot op ehm Mars ofzo ;) (en dat stond dan bij de B-kinderboeken in de bieb vroeger)

Hehe! Wim Gijsen was een man ja. Wel met een baard.

jammer :D

veel reisliteratuur gelezen de laatste tijd.

Bruce Chatwin -'In Patagonië'. Volgens Cees Nooteboom het beste reisboek ooit geschreven. Indrukwekkend is het zeker. Chatwin zwierf rond in Patagonië, kwam bij de mensen thuis en tekende hun bizarre verhalen op, becommentarieerd met een siberisch gevoel voor humor ('onderkoeld' geldt hier als understatement).

Cees Nooteboom - 'De wereld een reiziger', 'Voorbije Pasages', 'Een avond in Isfahan' en 'De zucht naar het Westen'. Een flinke verzameling reisverhalen. 'De zucht naar het Westen' gaat over een rondreis in de VS, de rest is van alles wat. Mooie verhalen, op de planning staan nog 'Rode Regen' en het dit jaar verschenen 'Verleden als Eigenschap'.

Iemand nog meer leuke reisliteratuur als tip? En geen Michael Palin noemen aub..

Marcellus Emants - Op Reis door Zweden (1877). Hilarisch. Beetje pedant mannetje af en toe maar mooie observaties en heerlijke taferelen die zonder meer subjectivistisch opgeschreven zijn.

Leuke reisliteratuur: Redmond O'Hanlon - Congo. Excentrieke Brit, altijd goed voorgelicht door zijn vrienden van SAS, reist af naar Congo om daar een dinosaurus te vinden maar treft gorilla-weesje.

Geen literatuur, wel amusant: Dagboeknotities van een landgenoot die per brommer van Suriname naar Patagonië is getuft.

En als je niet hecht aan bestaande landen en volkeren is er ook nog zoiets als SF.

hmm SF, dat is voor mij toch een tijd geleden. Enige SF die ik in de kast heb staan is 'Aan de andere kant van de deur' van Tonke Dragt dat o.a. over time traveling gaat. Ik wacht al 15 jaar op de beloofde opvolger ervan, maar Tonke neemt de tijd.

Weer een boek uit. Ik ben de laatste tijd toch meer van de boeken en minder van de muziek.

Hanif Kureishi - Gabriels Gave.
Gekocht in de ramsj, maar wat een fijn boek over een kinderachtige 16 jarige zoon van een mislukte popmuzikant (zat ooit in de band van Lester nog maar, waar is D. Bowie). Zoon heeft een gave, hij kan schilderen, filmen en luisteren (onder meer naar zijn dode tweelingbroertje). Kan gelijk verfilmd worden, maar had je ook anders verwacht van Kureishi?

Mikhael Bulgakov - Master i Margarita.
Heerlijk boek. Faust in Moskou tijdens de jaren 30. Complex maar het leest als een trein en het is vaak ook erg grappig op zo'n Russische manier. Bulgakov stierf in 1940 en het boek werd pas gecensureerd in 1966 als serie uitgegeven, waardoor het op een niveau wel een satire op Stalin en kornuiten moet zijn al is er veel meer aan de hand. En Margarita is de coolste vrouw die ik tijden ben tegengekomen in een boek.

Iemand Joseph O'Neills Netherland gelezen? Is één van mijn favoriete boeken van het afgelopen jaar, zo niet het favoriete. (De grote favoriete van de 'kenners' ook trouwens: als het om boeken gaat ben ik een keiharde rockist.) Mooi geschreven boek over cricket, de draad in het leven een beetje kwijt zijn, post-9/11 New York (zonder dat het vermoeiend actueel probeert te zijn) en nog meer cricket. En een beetje cricket in Nederland ook.

Verder niet veel (proza) gelezen de laatste tijd. The Confessions Of Max Tivoli (Andrew Sean Greer) is een mooi verhaal, maar het idee (iemand die als zeventigjarige geboren is en steeds jonger wordt) is een beetje te raar om in de buurt van zijn andere boek te komen. Michelle de Kretsers The Lost Dog heeft veel gemeen met Netherland, maar is in alles net iets minder.

oh ja Netherland.. inmiddels Oorlog en Vrede bijna uit. Nog wat epiloogjes, Tolkieniaans, iedereen trouwt en sterft. Completist die Tolstoj.
Pierre Bezoechov of Pjortr nogwat is de held van het boek duidelijk. Tolstoj moet zich alleen niet aan gefilosofeer en wijsneuzerij wagen (en dat doet ie nogal vaak) Zijn anti-Napoleon en Tsaar Alexander is SUPER-EUROPEAAN geloof je op een gegeven moment ook wel.

next de NY trilogie van Auster, schijnt goed te zijn.

Respect voor het doorploegen van Oorlog & Vrede. :)
NY Trilogie...is al weer een tijd geleden, vond het wel plezant maar niet echt wereldschokkend. Beetje arty Kafka reduceren.

Ondertussen zelf

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/9/92/Dreamsnake(1stEd).jpg

Moet destijds erg populair zijn geweest. En terecht. Mooi verhaal van een genezeres in een postapocalyptische wereld. Ze maakt gebruik van slangen (altijd goed natuurlijk) waaronder de droomslang van de titel, die helpt bij het verzachten van de overgang naar de dood. Helaas gaat die slang aan het begin dood dankzij een paar pummels en dat is een probleem want de slang komt van een andere planeet en is nogal zeldzaam. Avonturen door woestijn, bergen, vrije seksualiteit etc. Allemaal te gek, de aliens zal ze nooit tegenkomen (klasse) het slangenprobleem lost ze wel op (het einde vond ik trouwens wel een beetje te netjes alle eindjes aan elkaar knopen, maar dat mocht de pret niet drukken.)

ooit Ruimteverkenner Mark Stevens gelezen Omar? Laatst een interview met de schrijver (naam vergeten) daarvan in de VK.
prachttitel, maar die boekjes zijn nauwelijks meer te vinden. (En zullen ook wel zuigen want hij schreef ze gewoon om geld in de la te krijgen)